[Reisverslag] Ta2 Gerrit: Back again - Biketoberfest 2011

[Ta2 Gerrit]

Ik loop een beetje achter, maar vandaag gaan we dat rechttrekken. Here's the first ;-)

[Ta2 Gerrit]

Dag in 2 delen.


Woensdag 12 Oktober. Hedenochtend wederom vroeg op, tot zo ver geen nieuws. Maar niet lang na mijn opstijgen verschijnt er een nieuw gezicht voor dit tijdstip, en niet heel veel later nog één. Marcel en Tineke worden om 8.45 uur verwacht bij Epcot, en als er dan eerst een ontbijt, en later een douchebeurt moet plaatsvinden, dan moet je vroeg op.
En zo geschiede. We vertrekken om iets voor half 9 richting het landgoed van wijlen Walt Disney, zo te zien niet als enige, en draaien een kwartier later het parkeerterrein op. Bij de gate was het nog even vechten (verbaal dan) om binnen te komen. Voor de zekerheid had ik een zilveren pasje meegekregen wat me overal, no questions asked, langs zou loodsen, maar daar was de parkeerwacht het niet mee eens. Hij wilde een ID zien.

Dat kon, maar die zou niet matchen met de pas. Volgens de eigenaar daarvan letten ze er nooit op, maar ik moest weer een streber treffen. No hard feelings, want nadat het hem duidelijk werd dat ik in mijn zwembroek, hemdje en badslippers echt niet het park in wilde, en alleen maar mensen kwam droppen, mocht ik door.
Linea recta naar de drop-off plaats (follow the green line) waar al een deel van het ontvangstcomité op ons stond te wachten. Ik ontdek nog wel een leuk nieuwtje, voor mij althans. De ingewijden zullen het waarschijnlijk al lang weten, maar ik vind het wel handig.

Als je de groen/blauwe lijn volgt die naar de drop-off plaats leidt kom je ook langs de castmembers parkeerplaats, afgezet met oranje pilonen. Op dit parkeergedeelte zijn er een stuk of wat rijen “verborgen” die niet voor castmembers zijn, maar voor iedereen. Dit deel wordt gebruikt als de rest van de lot is volgelopen en dient als een soort reserve parkeerplaats. Als er verkeersregelaars zijn zul je hier waarschijnlijk nooit komen (behalve als drop-off voertuig), maar die staan er voor negen uur zelden, dus zou je zo door kunnen rijden, en vrijwel vooraan bij de ingang komen staan. Toch wel handig, die inside informatie. Daar gaan we nog wel een keer gebruik van maken.



Marcel en Tineke gaan met hun begeleiding richting ingang, die zien we tot na het vuurwerk niet meer terug, en ik ga als een speer richting zwembad. Tussen zwemmen, zonnen en typen door gaan Marion nog even naar Walmart (vanaf nu zonder * :lol: ), waar we zowaar ook de titanium piercingringen vinden (good ol’ Wal*Mart) die Marion even van haar gouden oorringen kunnen verlossen. Twee tasjes boodschappen verder begeven we ons naar de Harley dealer waar inmiddels de bestelde laarzen van Marion zouden moeten zijn aangekomen. En dat zijn ze en ze bevallen uitermate goed.
Dan is zo’n beetje alles binnen wat we zouden moeten ontvangen. Gisteren was de UPS meneer nog aan de deur met de mini Uggs (heel erg mini) die ons gevraagd waren mee te nemen, dus we kunnen koffers gaan pakken/passen.

De rest van de dag voeren we weinig uit, alleen het schilderij wordt nog een beetje extra verpakt, en tegen zessen gaan we online uitzoeken waar we gaan eten. Het wordt Friday’s, en dan buiten, want binnen is het stervenskoud, en daar heeft Marion geen zin aan. Normaal is het helemaal geen probleem om op het terras te zitten, zelfs als het erg druk is, maar vandaag zou dat 3 kwartier duren, en binnen zit geen kip. We’ll pass.
Think quick, decide fast, en we gaan voor Houlihan’s, ons afvragend waarom we daar nog niet eerder aan gedacht hebben. We hebben er al een paar keer lekker gegeten. Ze hebben daar twee terrassen, waarvan één bij de bar, en daar is het goed zitten.

En er is plaats genoeg, dus schuiven we aan. We hebben allebei niet zo’n honger, en kiezen voor een burger, even vergeten hoe die er hier uitzien. Een hele hap, maar wel zeer smakelijk, en binnen de wachttijd van Friday’s zijn wij al weer op weg naar huis.
Onderweg krijg ik een telefoontje van Marcel; we mogen ze om 10 uur ophalen, want ze hebben het geweldig naar hun zin in Epcot, en blijven voor het vuurwerk. 13 uur Epcot bij 31 graden, dan moet je het wel mooi vinden. Die zullen vannacht slapen als een blok.



Na de maaltijd is er koffie, en na wat couchpotatoeën is het tijd om M&T op te pikken bij Epcot. Dat gaat mooi vlot, en de dag was, zoals verwacht, geweldig voor hun. We zitten nog even na, en dan is het tijd voor Leno, respectievelijk de bedstee.
Morgen is de eerste dag van Biketoberfest, ons eigenlijke doel, maar daarover morgen.

[bibi]

Tja als je dan eenmaal in Epcot bent dan kan je niet weg voor dat je dat geweldige vuurwerk hebt gezien!!!!
Geweldig ik zou zo weer een keer terug gaan..........

[Ta2 Gerrit]

A day at the beach.


Donderdag 13 Oktober. Vandaag gaan we doen waar het allemaal om begonnen is, naar Daytona Beach voor Biketoberfest 2011. De voorkeur was dat dit festijn der motorrijders midden in onze vakantie zou vallen, maar de realiteit is dat “ons” huis volgende week al bezet (1½ jaar geleden besproken) is, dus moeten we ons schikken.
Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat we al lang niet meer alleen voor het motorevenement komen, maar ook voor zon, Rust met een hoofdletter en shoppen. Maar een paar dagen Daytona (of een paar meer met Bikeweek) horen er zeker wel bij.

Na een tankbeurt met hindernissen gaan we op pad. We hebben al een paar keer getankt bij Racetrac, net bij ons om de hoek, iedere keer met de pinpas, zonder enig probleem.
Alleen vandaag willen ze ons pingeld niet hebben. 4 passen en 2 pompen verder is de gang toch maar weer met een handvol biljetten naar de cashier, die er ook niks van begrijpt, maar er niks aan kan doen, zegt ze.
Uiteindelijk verdwijnt er 50 dollar in de Dodge, en kunnen we op pad. Via de 417, en bij Sandford de I4, belanden we op International Speedway Boulevard, die dwars door Daytona eindigt op het eiland wat Daytona Beach heet. En daar begint het gedonder.

Aan het eind van deze weg heb je drie keuzes; rechtsaf naar Ponce Inlet, de beroemde vuurtoren, rechtdoor de Atlantische Oceaan in, en waar wij heen willen, linksaf Atlantic Avenue/A1A op richting Main Street. En daar staat zo’n beetje het halve wagenpark van Daytona Police, vergezeld van de gele vrachtwagen-ambulances van de Paramedics.
De zee in is geen optie vandaag, dus dan maar rechtsaf, en 20 meter verder weer rechtsaf, en weer een stukje verder weer rechtsaf N. Peninsula Drive op, om zo parallel aan Atlantic Ave. toch terecht te komen bij de Earl & Ora Street parkeergarage, 1 block achter Main Street. De Ave. was afgesloten voor een aanrijding mèt. Niet ernstig.



We kunnen parkeren op Floor 2, direct naast de lift, dus moet het wel rustig zijn. En dat is prettig, zeker voor het manoeuvreren met de rolstoel van Tineke. We steken Earl Street over en wandelen door het Ocean Center, het conventiecenter van Daytona, in Maart tijdens Bike Week gevuld met standhouders en kramen, nu geheel verlaten, maar wel open. En dat komt mooi uit want ze hebben er luxueuze en vooral erg schone toiletten, en daar wordt dapper gebruik van gemaakt.
Eén block verder, via Grandview Ave., zit op de hoek met Main Street de Harley Davidson Outlet. Niet een gewone outlet zoals bij Bruce Rossmeyer, maar weer een outlet van die outlet, dus tegen bodemprijzen, lager dan laag. Ik vindt er zowaar een shirt wat me aanstaat, Marion 2 en we zien nog een leuk koeltasje, wat later een dubieuze rol van belang zou spelen.

We zakken Main Street westwaarts af, maken hier en daar een foto, en komen zo uiteindelijk bij de lange lage brug over de Intercoastal Waterway, het water wat loopt van Norfolk Va. tot Miami Fl. en de kust scheidt van de populaire strandeilanden die er voor liggen. Aan dat water zit/zat The Wreck, één van onze vaste stekkies voor een Daytona lunch (andere zijn Hogs Heaven Bar BQ of Bubba Gump aan Atlantic Ave.), burger & beer. Alleen heet The Wreck nu Capt.’s Tavern, zijn de prijzen omhoog gegaan en de service naar beneden.

Afwassen kost geld, dus is het bestek nu van inferieur plastic. Rekenen kost tijd, dus zijn de biertjes, import of domestic, nu één prijs, uiteraard de prijs van import, $4,-. De grote keukenrollen voor het vetvrij maken van de vingers zijn van tafel, je krijgt nu ieder een velletje, net zoals je afgepast “bestek” krijgt en bij twijfel geen bestek. De soda’s (softdrinks) zitten in on-Amerikaanse kleine bekers, maatje Nederlands bierglas, vol met crushed ice zodat er bijna geen frisdrank meer in kan. Wel gratis refills en de kok is gelukkig wel gebleven, want smaken doet het wel.



Dan is het via de andere kant van de straat terug, waar we nog wat spullen vinden waar iemand heel gelukkig van zal worden. En wederom wordt ik herkend door een Floridaforum lid. Ben (bejavenlo) spreekt mij aan, en we maken een praatje, waarna we ieder ons weegs gaan. En dan is het oversteken richting parkeergarage.

Halverwege op weg daar naar toe bedenken we ons opeens dat we het HD koeltasje nog zouden meenemen voor iemand (na heen en weer SMS-en), dus we moeten 50 meter terug naar onze eerste winkel. Marcel en Tineke lopen door naar Ocean Center voor een sanitaire stop, en wij gaan even terug. Het begon inmiddels boven land wat bewolkter te worden, dus was het hoog tijd om op te stappen. Tasje gekocht, en op naar de marmeren WC’s . Onderwijl ziet Marion aan de zeezijde wat lichtflitsen boven het Hilton, in iets wat een regenwolkje zou kunnen zijn. Aan de andere kant van de Waterway ziet het er een stuk dreigender uit, dus daar ligt volgens ons de dangerzone.

Uit het kleine wolkje vallen een paar spatjes, dus we versnellen wat om de 100 meter naar een droge WC te overbruggen. 2 meter later gooit er iemand een klep los en valt er een bak regen, die veel weg heeft van de Niagara watervallen. Zo veel, dat Marion, die toch maar op een meter naast me loopt, nauwelijks nog te zien is. Rennen naar het tentje van de parkeerwacht, dat 25 meter verderop staat, heeft totaal geen zin, want we zijn binnen 5 meter doorweekt tot aan onze edele delen. Geen draad droog op het lijf.
Dus snelwandelen we maar door naar het Ocean Center, want schuilen had geen zin meer.

In het Center merk je ook direct wat het effect van airco is. Met die natte kleren aan voorwaar geen pretje, stervenskoud, al vast weer wennen aan het klimaat thuis.
De goederen in de broekzakken (telefoons, camera, portemonee’s, rokerij) worden zo goed en zo kwaad als het kan gedroogd met de handdoekjes uit het toilet, en dan gaan we door naar de auto. De regenbui, die hooguit 2 minuten heeft geduurd, heeft het nu weer zonnige Daytona omgetoverd in een spookstad, er is letterlijk iemand meer op straat.
Bij de auto gaan de natte kleren uit, en hijsen we ons beiden (Marcel en Tineke waren op tijd binnen) in de net aangeschafte T-shirts. Wel die onder uit de plastic tassen, want de bovenste laag was ook verre van droog. We reizen vandaag in onderbroek weer terug. Die zijn ook soaked, maar je wilt ook niet in de oranje overall voor “indecent exposure”.

Dat koeltasje moet wel met heel veel liefde gekoesterd worden door de nieuwe eigenaar.
Thuisgekomen zijn ondergoed en schoenen nog steeds niet droog, maar daar ligt gelukkig genoeg schoon goed in de kast. Mijn nieuwe T-shirt is inmiddels door de zuigkracht ook mooi nat, dus die gaat over de stoel en in de zon, net als de schoenen.
Weer helemaal droog achter de oren is het op naar de restaurantkeuze van Marcel en Tineke voor vandaag, en dat is Longhorns, iets waar wij ons uitstekend in kunnen vinden.
We doen weer 2x een menu voor 2, mede omdat de lekkere biefstuk die in dat keuzemenu staat niet op de gewone kaart voor komt. Deze keer niet 2 roeiboten vol garnalen als “voorafje” zoals vorige week, maar we kiezen voor 2 deelbare desserts, Chocolat Stampede.



En dat hebben we geweten. Na de weer zeer goede maaltijd komen er 2 roeiboten vol met chocolade in allerlei variëteiten op tafel. Brownie, mousse, ijs, cake, vlokken, saus, puur, melk en nog een schep slagroom, veel meer dan 2x2 gezonde, zelfs eetlustige mensen opkunnen. We doen ons best, maar het lukt gewoon niet, dus dan maar een box.
Thuis is er weer Folgers Classic Roast, die vanavond gedeeld wordt met Richard (vondutchga) en een Amerikaanse vriendin, waar we nog gezellig mee keuvelen, en dan is het tijd voor Leno, voor mij en Marion althans, de rest is ter bedde.

Gaandeweg de avond bedenk ik me dat nog een bezoek aan Daytona, morgen, misschien wel iets te veel van het goede is. Het is onze laatste volle dag, en we moeten nog behoorlijk wat georganiseerd inpakwerk verrichten. Marion en ik hebben dan wel de Premier status, en mogen 2 koffers p/p meenemen, en we hebben vandaag een mailtje gehad van een gratis upgrade naar First class \\/ voor de binnenlandse vlucht, maar ook Marcel en Tineke hebben behoorlijk ingeslagen, en er is natuurlijk nog het schilderij, wat overigens nog steeds niet vluchtklaar is gemaakt.

Ik besluit dat het misschien beter is om thuis te blijven, en ga dat morgenvroeg als eerste aan de rest voorleggen. Hoe dat afloopt hoort U morgen.

[Njit]

Leuk verslag weer Krijg er honger van!

[rolandino]

Leuk verslag weer Krijg er honger van!

Dito! Je zou er bijna een ticket voor boeken ;-)

[knaapje]

Ik ben net terug van Dest. Daytona en ik vond het onverwacht rustig, ook de weg naar Mainstreet kon ik gewoon doorrijden zonder oponthoud. Ik kon om 11.00 uur vanochtend nog vrijwel vooraan op het "weiland" linksaf parkeren. Knaapje P.S. vandaag geen druppel gezien. :mrgreen:

[Ta2 Gerrit]

P.S. vandaag geen druppel gezien. :mrgreen:

Dat kan wel kloppen, die waren op. Gisteren allemaal op de kneiter gehad, melady & me :sad:

Het is inderdaad rustig. Gilly's Pub44 in New Smyrna Beach, normaal een echte trekpleister, leek vandaag wel een ghosttown, volgens WFTV.

[bejavenlo]

Daarvoor zat alles helemaal vol richting Flagler ben daar met bekenden heen geweest

[Ta2 Gerrit]

De laatste loodjes.


Vrijdag 14 Oktober. De laatste loodjes wegen het zwaarst, een spreekwoord dat zeker opgeld doet. Want het valt niet mee om hier weg te gaan. Maar we maken het ons zo makkelijk mogelijk. We zijn het er allemaal wel over eens dat we vandaag niet naar Daytona moeten gaan, maar op ons gemak eens te gaan pakken.
Al ruim voor zeven uur schreeuwt mijn telefoon het uit. De nieuwe meldtoon voor mailtjes en SMS-en; poingggg (i.pv. het geweerschot wat ik had) gaat, als het te lang duurt over in; You’ve got a f*ckin’ message, en zo ver is het nu. Luid, en duidelijk.

Vriend en clublid Sander (tevens onwetend veroorzaker van het natte pak van gisteren) probeert via SMS en Whatsapp contact te leggen. Hij heeft eergisteren een slippertje met zijn motor gemaakt en wil wat prijsinformatie van bepaalde onderdelen. Of ik dat nog zou kunnen uitvinden. Dat kan, want de Harley dealer zit om de hoek, en daar moeten we voor wat anders toch al naar toe. De onderdelen zijn niet op voorraad, zelfs niet binnen een week, dus die moeten we dan maar bewaren voor Februari. Gezien het prettige weer in Nederland is er toch geen haast bij.

Als de heren toch op pad gaan, kunnen ze net zo goed nog wat boodschappen mee pikken. Met sommige dingen kunnen we net de eindstreep niet halen. Belangrijke dingen, zoals koffie, brood, boter en cola. Dus daar moet minimaal van bij gehaald worden, en dat is in Amerika al moeilijk genoeg, want echt kleine verpakkingen zijn hier schaars.
De rest van de dag wordt besteed aan de logistieke organisatie, en aan het online inchecken, waar meten duidelijk wordt dat we dankzij de upgrade naar First class ook allemaal recht hebben op 2 gratis mee te nemen koffers, dus wordt er direct een uitvouwtas bij Walmart gescoord om de boel beter te kunnen verdelen.

De dag bestaat verder uit een beetje zwemmen (het is weer schitterend weer) een beetje snacken (de [koel]kasten moeten leeg) een beetje luieren en TV kijken. En alle apparaten opladen voor onderweg, natuurlijk. Richard, die gisteren al officieel afscheid genomen had, komt nog even langs voor een last-minute dingetje, en na het bezoek aan Walmart is het al weer tijd voor de maaltijd. De keuze is unaniem voor een laatste bezoek aan Cracker Barrel, waar ook deze keer voor “een paar cent” weer lekker gegeten wordt.

En dan is het, tijdens de koffie, nu toch wel eens tijd dat het schilderij voor de thuisvlucht klaargemaakt wordt. Gorillatape, gele ducttape en de foamboards moeten zorgen dat het geheel in één stuk overkomt. Met natuurlijk de nodige verzoeken om kalmte (handle with care please) met zwarte stift op de felgele tape gekalkt.
Ik heb hem nog wel aangemeld als extra koffer, maar ben toch bang dat het “odd- & oversized luggage” gaat worden, met bijbehorend kostenplaatje.

Vanavond zie ik, geheel wakker, een nieuwe aflevering van CSI New York, en sluiten we, Marion en ik, af met Jay Leno. Marcel en Tineke hebben een goed werkende TV in de slaapkamer, en sluiten daar af. Morgen om 11 uur moeten we er uit, en om half vier vliegen we met de UA701 naar Chicago, en aansluitend mer de UA908 naar Amsterdan, waar we Zondagochtend om 9.25 uur hopen aan te komen.
Het volgende verslag, tevens epiloog, komt dus waarschijnlijk uit Nederland, waar ik ook het fotoalbum zal gaan fabrieken. Maar meer daarover leest U in dat laatste verslag.