[Reisverslag] Ta2 Gerrit: Back again - Biketoberfest 2011

[belgske]

verdorie toch, nu moeten jullie weer 4 maanden wachten voor een volgende trip. :lol:

[vondutchga]

Gerrit, Marion, Marcel en Tineke,

Was weer errug gezellig en het zal even wennen worden dat jullie voor een paar maanden niet om de hoek zitten maar dan doen we het weer dunnetjes over

Tijdens bikeweek in Maart moeten we eens een "Brothers only" tripje plannen

[Ta2 Gerrit]

Tijdens bikeweek in Maart moeten we eens een "Brothers only" tripje plannen

Gaat door, al kost me dat wel een creditcard, vermoedt ik, want dan zullen de dames gaan shoppen :-k

Er komt nog wat verslag en zo, maar ik ben al weer vanaf aankomst zo druk als een klein baasje, dus ik hoop dat vanavond af te maken.
Tja, en dan is het inderdaad weer 4 maanden wachten 8-[

[Ta2 Gerrit]

Good times, bad times.


Zaterdag 15 Oktober. We hoeven niet al te vroeg op, dus slaap ik uit tot kwart voor zeven en zijn de anderen niet heel veel later wakker. Het lijkt wel of ze weg willen.
We hoeven het huis pas om 11 uur te verlaten en keutelen op ons gemak de ochtend door, en “hang out at the pool” tot het laatste moment. Tegen elven wordt de Dodge letterlijk volgepakt en reizen we af naar Orlando International Airport, MCO
Daar aangekomen wordt de vracht uitgeladen, samen met de dames, en brengen we ons trouwe ijzeren paard terug naar de wettige eigenaar. En ik moet zeggen dat dat bij Dollar een openbaring is. Engelssprekende medewerkers, die ook nog een vriendelijk zijn. Maar de procedure is hetzelfde als overal, en de balance 0, en daar gaat het tenslotte om.

En dan gaan we met de hele karavaan naar de rode loper van United, waar we hartelijk ontvangen worden. Zo hartelijk, dat we behalve de gouden envelop met de boardingpassen ook nog mooie rooie Priority stickers krijgen op àlle bagagestukken, 7 stuks, dus ook op het Dali schilderij. Ik sta al half en half klaar met de creditcard om de $200,- te voldoen die United rekent voor “oversized” bagage, en met zijn lineaire maten van 41+36+2” voldoet de doos daar zeker aan, maar het enige wat de aardige United-rep. mij verteld is dat ik zelf even de doos aan de overkant bij de scanner mag aanbieden, omdat hij odd-size is, en niet met de rest op de band mee kan. Dank U wel.



Daarna verkassen we naar Terminal A voor een laatste Frapucinno op Amerikaanse bodem, en genieten we nog een paar uurtjes van de Floridiaanse zon, voordat we via een snelle security met de trein naar gate 42 vertrekken. Daar mogen we via de rode loper als eerste de 757/200 binnen, die ons met vluchtnummer 701 naar Chicago zal brengen. De riem zit nog niet vast of het eerste drankje wordt al geserveerd, en gedurende de 2½ uur dat we in de lucht zijn genieten we ook nog van een uitstekende maaltijd. In Chicago hebben we een uur om van C11 naar C19 te komen, dus het lijkt een vloeiende terugreis te worden.

Het zou iets anders lopen. Aangekomen op O’Hare lopen Marion en ik vast de jetway (a.k.a. slurf) uit, om niet teveel in de weg te staan, en wacht Tineke, samen met Marcel, op haar rolstoel. Dat duurt nog al, en op een gegeven moment komt Marcel ietwat desolaat aangelopen, met de vraag of ik alsjeblieft even terug wil lopen, want de rolstoel is ernstig beschadigt, en of ik wil gaan vertalen, want door de emotie lukt hen dat zelf niet meer zo. Terug de jetway in is nog niet zo eenvoudig, maar na uitleg en enig aandringen mag het toch, en daar tref ik Tineke behoorlijk van slag aan, met een aantal United medewerkers, en een behoorlijk beschadigde rolstoel.

Er worden gegevens uitgewisseld, excuses aangeboden, plus de garantie dat alle kosten vergoed worden, en enigszins gerustgesteld spoeden we ons met 1½ rolstoel (er gaat ook een United exemplaar mee) en begeleiding naar ons volgende vliegtuig, waar de boarding inmiddels begonnen is. Ik stuur (in overleg) Marion met de handbagage vast vooruit om niet voor volle bagagebakken (zoals op de heenweg, een beetje door eigen schuld) te komen staan. Gelukkig mag ze weer over de rode loper, en slaat zo een mooie rij mensen over. Ik volg vrij snel, en samen houden we bagageplek vrij voor Marcel en Tineke, die de stoelen nog weer kwijt moeten bij de deur, en daardoor iets later komen.
Maar door ons beider charisma (of misschien toch de boze blikken) blijft er voldoende plaats over in de overhead bins voor hun handbagage, die, net als de onze, heel bescheiden is, bij wat anderen allemaal mee torsen.

De vlucht verloopt verder prima, we maken er weinig van mee, slaan zelfs de maaltijd over (die kan toch niet tippen aan de voorgaande), en slapen zo’n beetje 90% van de vlucht. Tijdens die actieve bezigheid ontwikkel ik nog wel een theorie over de beschadigde rolstoel. Aan het eind van de jetway, waar je buggies, strollers en dus ook de rolstoelen afgeeft, zit buiten aan het platform vaak een soort van glijbaan waar ze de opgevouwen kindertransporteurs naar beneden laten “glijden”. Ik denk dat ze (op MCO) te beroerd waren om de, niet op te vouwen, rolstoel van de trap af te sjouwen en dat ook via die smalle glijbaan hebben geprobeerd te doen. Dat werkt dus niet, en toen is volgens mij de stoel zo’n 6 tot 8 meter naar beneden gestuiterd. Gevolg; één wiel bijna dubbel, het ander voorzien van een slag, het lichtgewicht frame ontzet, en verder aan alle kanten beschadigd. Een op maat gemaakte stoel volledig veramponeerd. Eikels.

Zondag 16 Oktober. De vlucht verloopt zo goed dat we zelfs een half uur eerder dan gepland aankomen, maar dat wordt weer teniet gedaan door het voortslepen van een rolstoel met wobbly wheels en het invullen van de schadeformulieren bij de United afhandelaar. Maar we nemen voordien eerst een rokertje om de spanning er af te halen. Bij de band aangekomen zijn onze koffers, dankzij de rode stickers, al lang aan het rondtollen zijn, en zelfs het gele gevaar staat al keurig op ons te wachten bij de “odd-size”. We laden 3 karren vol, melden ons bij de afhandelaar, die alles keurig op papier zet, en ook nog met Marcel en Tineke meeloopt om de hobbelige rolstoel op de parkeerplaats te krijgen, waar we opgewacht worden.

Of deze man er de oorzaak van is dat de douane geen aandacht voor ons heeft, of dat het toch weer mijn eerlijke gezicht is, zullen we nooit weten, maar we staan volgepakt, zonder een centje pijn buiten, in een heerlijk zonnetje, maar wel bijna 30 graden kouder dan 24 uur geleden. Marcel’s collega Johan (tevens ontvanger van de Oakley zonnebrillen) staat samen met Simon (bekende van Marcel) op ons te wachten. Was op de heenreis de Voyager nog groot genoeg om ons naar Schiphol te vervoeren, de terugreis is different cook, dus hebben we extra troepen opgeroepen.

Ruim voor de middag zijn we weer thuis, en pakken we direct de zooi uit, en leggen de bestellingen op volgorde. Later die dag worden de eerste “klanten” ontvangen, en brengen we ook nog wat weg. Alom tevredenheid, en zo komen we mooi de dag door.
Tegen elf uur hebben we het wel gehad, en duiken we er in. Morgen weer volop aan de bak.

Epiloog. Het was een mooi rustige vakantie, geheel anders dan dat we normaal gewend zijn, maar zeker niet minder prettig. En we hebben toch nog van alles gedaan en gezien. Het shopwerk liep heel voorspoedig, op het vermaledijde schilderij na (hoewel dat ook goed gekomen is), en binnen een paar dagen waren de bestellingen binnen. Weer een kopzorg minder. De volgende keer is al weer over ruim 4 maanden, en zal ongetwijfeld wat actiever verlopen, dan is er immers 10 dagen Daytona Bike Week. Heel veel foto’s zijn er niet gemaakt, maar zullen nog wel allemaal online komen te staan, hopelijk ergens deze week. Marcel en Tineke hebben ook deze keer weer genoten,met als hoogtepunt natuurlijk de expeditie Epcot. Daar kan geen kapotte rolstoel iets aan veranderen. En wij waren natuurlijk erg blij met het Dali-uitstapje, met gevolgen.
En ik persoonlijk met alle lezers, en reacties. Dus doe ik in Maart maar weer verslag :mrgreen: .

Tot over een maand of vier.

[Teleton]

Heerlijk rustige reis, heerlijk rustig meegelezen! En stilletjes genoten van de (op de rolstoel na) onschuldige maar onnavolgbare avonturen.

[Cara]

Tnx voor je beeldende verslag.Kijk nu al uit naar de volgende keer.

[mattrob]

Was weer een mooie trip, met veel plezier meegelezen ! Op naar de volgende trip !

[theovg]

Met plezier meegelezen en we wachten op het volgende verslag.

[aggie]

Vandaag jullie hele verslag gelezen, jullie hebben een fijne tijd gehad!! Nu maar weer aftellen naar de volgende keer, 4 maanden zijn zooo om.
Bedankt voor het mogen meebeleven van jullie ervaringen!

groetjes van Aggie

[Tans4USA]

Ik vond het leuk om jullie verslag mee te lezen.
Mooi dat het schilderij zo mee kon maar minder mooi van de rolstoel. Wat een gedoe.
Heerlijk vooruitzicht dat jullie over 4 maanden al weer gaan.
Tot het volgende verslag.