[Reisverslag] Ta2 Gerrit: Daytona Bike Week 2011

[Ta2 Gerrit]

Day 7 – 4 Maart– Fight Fire With Fire & Freebird

Vanochtend vroeg op, want we gaan op Roadtrip. Onontdekte gebieden in Florida verkennen, om aan te landen op een plek waar we 20 jaar geleden al eens waren. Normaal vertrouw ik wel op mijn intuïtie en oriëntatievermogen, maar om op zeker te gaan nemen we de TomTom, die Joanne in ieder huis van haar klaar heeft liggen, deze keer maar mee. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik meer niet als wel naar hem geluisterd heb. Intuïtie werkt toch beter

We slaan bij het verlaten van de wijk nu eens links- i.p.v. rechtsaf, want we willen de US27 zuid pakken, om zo een stuk af te snijden voordat we de Interstate 4 op gaan. En daarbij zien we dat er ook op dit stuk US27 steeds meer bijgebouwd wordt, met name ook winkels en restaurants. Erg prettig voor al die Florummers die in communitys in deze omgeving bivakkeren. We hebben een leuk stuk afgesneden, wat gelijk te niet gedaan wordt als we de I4 opdraaien.

Stilstaand verkeer zo ver je maar kunt zien. 20 minuten later zien we waarom; een Hindoestaanse dame heeft kans gezien één van de weinige stukken vangrail die je hier aan de rechterkant van de weg kunt vinden, met haar Corolla te vermorzelen. Heel knap, en gezien de conditie van het voertuig nog knapper dat ze er vrij monter, zij het een beetje beduusd, naast staat terwijl oom agent en de sleepdienst de “scene of the accident” regelen. Een paar mijl verder, afslag Winter Haven SR17, draaien wij de I4 weer af. Dat hadden we dus ook wel binnendoor kunnen doen !

De ST17 loopt helemaal door tot de Golf van Mexico, en is zowel aan het begin als aan het eind erg mooi om af te rijden. Winter haven is een leuk plaatsje, waar we heel lang geleden al eens waren, en langs de weg rond de plaats staan prachtige, in koloniale stijl opgetrokken huizen. En veel water, en natuurlijk sinasappelbomen. Die laatste blijven we tegenkomen tijdens onze hele Roadtrip, maar dat zal geen verrassing zijn in Florida. Het volgende stuk is een stuk dat je zowat overal in Amerika kunt tegenkomen.
2 -Baans weg die af en toe uit één splitst in 2 keer 2-baans met er tussen en omheen een dorp gebouwd. Dorpen met illustere namen als Wauchula, Zolfo Springs en Nocatee. We hebben ze zo al in tientallen staten over heel de US zien langskomen, en lijden dus voortdurend aan repeterende dejà vu’s.

In één van deze gespleten dorpen schilpadden we bij de Golden Arches even door de Drive-Thru voor een bakkie, want Uncle Mac heeft tegenwoordig hier een lekker bakkie, volgens mij zelfs nog wat smakelijker dan die van de jongens en meiskes uit Seattle.
We hebben er zin an, dus neem ik twee mediums, want ja, groot is hier echt groot. Maar bij Uncle Mac is medium ook nog een halve liter, iets wat me later nog flink zou lastigvallen. Maar de 2 Apple Pie’s voor 1 dollar laten we ook niet aan onze neus voorbij gaan, dus voor vier en een halve dollar zijn we geheel voorzien.

Ongeveer 3 kwartier later kunnen we aan de koffie beginnen. Die was zo heet dat de airco in de auto een paar graadjes naar beneden gesteld moest worden.
Maar hij smaakt bijzonder, net als de appelpunt, maar die is al lang op, want daar werd het begrip Hot minder nauw genomen. Als de koffie op is zijn we aangeland in Punta Gorda. Prachtig plaatsje aan de Gulf. Helemaal volgestouwd met palmbomen, en een echte Mediterane sfeer. We zijn het er samen over eens; als we een strandvakantie zouden willen, zou het in zó’n soort plaatsje zijn.

In Punta Gorda draaien we de SR41, Tamiami Trail op. De naam zegt het al, de weg van Tampa naar Miami. De Engelse meneer in de TomTom is het al weer niet met ons eens, en zou dat blijven, want die wil ons de snelweg op hebben. Maar hij kan de boom in, we blijven op deze weg tot dat hij vanzelf ophoudt.
De 41 brengt ons door vele plaatsen, o.a. Fort Myers, en bij het zien van al het water, als we de Caloosahatchee River passeren begint de Fresh Brew een beetje op te spelen in het watermanagement. We zijn al aan de wat late kant, dus laten de geplande lunch in Naples voor wat het is en besluiten, als we een beetje uit de drukte van Ft. Myers zijn, de eerste de beste Taco Bell, Wendy’s o.i.d., of desnoods Mac en in het aller- aller- allerergste geval KFC aan te doen voor een plas en prakpauze.

En wat vindt je de eerste 20, 30 40 mijl na Ft. Myers; none of the above !! Wel Bonita Springs en Pelican bay, met hun prachtige huizen en dito uitgevoerde winkels, schitterend vormgegeven en onderhouden natuur langs de weg, maar he-le- maal geen fastfood joints. En als we dan eindelijk een paar gouden bogen zien, scheur ik blind de 6-baans straat over, zo hoog is de nood. Een kwartier klateren later besluiten we toch maar door te gaan naar Naples, want aan een McKroket, zouden ze die al hebben, hebben we beiden geen trek.
In Naples ruziën we weer met Tom, Dick of Harry van de gps, want hij weet niet waar de pier is, en ik wel, maar hij weet wel dat er hier en daar doodlopende straatjes (met zgn. cul de sacs)zijn, die even verderop weer verder gaan, en dat weet ik dan weer niet.

Zo zien we samen wel veel van Naples, en die “doodlopende wegen” worden met name veroorzaakt door talloze kanaaltjes en de achterliggend eilandjes verraden dat hier geen Jan met de Pet woont, maar eerder Janet met de Parelketting.
Uiteindelijk belanden we toch bij de pier, en er wacht ons een diepe teleurstelling. We hadden hier totaal geen research naar gedaan, en hadden, mede omdat hij zo bekend is, verwacht iets te zien te krijgen als die van Santa Monica, Scheveningen, of desnoods Daytona Beach, maar niets van dat alles.
Een, niet eens zo’n grote, houten vlonder die de zee in loopt, zoals je ze ook bij ons in de jachthaven ziet. En voor de voedselvoorziening was er bij de kiosk aan keuze aan bijna niks, en de vissers hadden alleen heel verse (net gevangen) vis, dus niet gerookt of gebakken. Wij vonden de pier dan ook een dooie pier.

Maar gelukkig is in de wijk er achter genoeg te doen en te zien, en gelukkig ook te eten. Ook weer een erg mooi plaatje, schoon, veel groen en leuk toeristisch, maar zeker niet te druk. We gaan op de Spaanse toer, en strijken neer bij Cafè Barcelona, en hebben daar een lekkere lunch,met gamba’s en chorizo.
En dan is het weer hurry up naar de Tamiami Trail, voor de veldtocht door de Everglades. Voor ons voor het eerst zo nabij, en gezien de ervaring van nu waarschijnlijk ook voor het laatst. Maar goed, we gingen toch naar het zuiden, dus dan moet je dat wel meepakken, vindt ik.
We hebben nog een close encounter met wat aligators, maar dat is vanaf de boardwalk (groter dan de pier van Naples J) van het Visitor Center, ergens halverwege deze weg door de Everglades.



Als we Miami-Dade County binnenrijden begint direct het meer toeristische deel van de Tamiami Trail. Zoveel Indian Villages, dat je er met gemak een stadje van kan maken en wie er allemaal niet de beste airboat-rides heeft, je wilt het niet weten. En dat laatste stuk is net een stukje Nederland; je rijdt kilometers lang langs een door mensen aangelegd kanaal. Het lijkt de Smildervaart wel.
En aan het eind ligt de echte cashcow van de Miccosukee indianen(althans van sommige, het zijn niet van die eerlijke delers) het Resort en Casino. Nog een wonder dat we er langs konden, want waren we de bosbrand richting Daytona (inmiddels zo’n 80 KM2) ontvlucht, hier was er één opgestart. In het nieuws hoorden we later dat “onze” weg een tijd afgesloten was geweest, maar net weer vrijgegeven was toen wij er langs kwamen.

Nu kan de Tom weer aan,want die moet ons naar Plantation brengen, waar onze Holiday Inn Express voor de nacht staat. En deze keer en ik het met Tom eens.
De HIX is er één zo als alle anderen, geen flauwegatjesvoelerij, gewoon US Standard, dus goed. Het enige verschil met de diverse HI hotels die we in Amerika al aangedaan hebben, is dat hier op de balie een mededeling staat dat je vooral alle waardevolle spullen uit je auto moet halen, en dat als je in het donker terugkomt, je erg goed moet opletten of alles veilig is voordat je uitstapt.
Het klinkt verontrustend, maar voorkomen is beter dan genezen, volgens het baliepersoneel . En daar hebben ze gelijk in. Wij spoedden ons naar de kamer :lol:

En daar komen we even tot rust om vervolgens weer in te schepen voor de rit naar Hard Rock Live in Hollywood. Vanavond treedt daar Lynyrd Skynyrd, een van mijn favoriete bands, op, en die hebben we al een tijdje niet meer gezien, dus vandaar de Roadtrip.
Het concert was ook US Standard, dus ook gewoon goed. Lekker chauvinistisch en patriottistisch (zoals de azijnzeikers zouden zeggen) zo als je mag verwachten van de Southern Rockband, maar alle 5000 anderen hadden net zo’n plezier als wij, dus so f*ckin’ what. (Dat sterretje moet trouwens een U zijn, dat U het weet)



Hier komen nog wat foto’s en video’s van de telefoon(s). Kabeltje vergeten =;

Hard Rock Live is onderdeel van Seminole Hard Rock Casino, en het is daar heel goed toeven. Daar heb ik op het forum al wat over gezegd, dus kijk daar maar eens. Na het concert blijven we nog wat hangen en als het tijd is kachelen we naar de HIX. Onderweg doen we nog wel een all-night liquorstore aan, voor een versnapering op de afterparty. De minibottle Smirnoff proeft geheel anders dan wat we de laatste dagen gewend zijn, en dat kan kloppen. Of het de lange dag is geweest, het late uur of de indruk van het concert, ik weet het niet, maar we hebben Smirnoff met Cranberrysmaak. Helemaal niet gezien, Marion niet toen ze hem uit het schap pakte, en ikzelf ook niet, toen ik hem afrekende. Even schrikken bij het slikken, maar uiteindelijk smaakte het wel.
De afterparty duurt nog geen half uur, toen ging het licht letterlijk uit.
Of en hoe het weer aan gaat hoort U morgen.

Actuele status auto; onveranderd :-&

[AlexFL]

Super verslag maar weer! kijk uit naar morgen

[theovg]

Flinke rondrit maar wel een leuke.
Ja de pier in Naples als daar Katrina langs komt weet ik niet of hij er dan nog is.:?

[ekkie50]

Dat was al een flinke trip. Ik ben benieuwd welke route jullie nemen terug naar Lindfields. Keep them rolling!

[Teleton]

D*t zijn de echte: Sweet Home *l*b*m*! Ennne.... de * is gewoon een A. Net als in k*t! Geen gel*l........

[mattrob]

Dat is een mooie trip weer ! En zeker die alligators bij het Visitors Centrum zijn de moeite waard om even voor te stoppen. Iets verderop heb je: Shark Valley Visitor Center (ik neem aan dat jullie niet bij die geweest zijn; daar moet je betalen). Ook echt de moeite waard; niet alleen voor de tramtour, maar om daar gewoon een stukje te wandelen, met alligators gewoon op het pad, etc :mrgreen: !

[mikey]

Idd de shark valley tramtour is de moeite waard ik ga er ieder jaar heen :-D

[2theUSA]

Dat is een flinke tour die jullie maken en bijzonder smakelijk beschreven!
Ik kijk uit naar het vervolg.
groet Christa

[Fleurida]

Dat is een mooie trip weer ! En zeker die alligators bij het Visitors Centrum zijn de moeite waard om even voor te stoppen. Iets verderop heb je: Shark Valley Visitor Center (ik neem aan dat jullie niet bij die geweest zijn; daar moet je betalen). Ook echt de moeite waard; niet alleen voor de tramtour, maar om daar gewoon een stukje te wandelen, met alligators gewoon op het pad, etc :mrgreen: !

We hebben Shark Valley snel voorbij zien komen, betalen is geen probleem, tijd wel. We gingen 's avonds ook nog naar dat concert.

[Ta2 Gerrit]

Day 8 – 5 Maart– Deze vergeten we nooit meer.

Na een geweldig concert gisteravond wacht ons vanavond nog zo iets. Niet weer Lynyrd Skynyrd, die treden op in Universal (te laat gezien #-o), maar de zelfbenoemde Pimp of the Nation; Kid Rock. Maar eerst moeten we nog wel even opstaan, en bij voorkeur daarvoor even wakker worden. En dat worden we, om half acht, wat zo’n beetje aanvoelt als half in de middag. Uitslapen in den vreemde, het is me toch wat.
Ik check nog snel even de post, en zie via het trackingnummer tot mijn verbazing dat de Ecco’s al sinds gisteren voor de deur in Kissimmee liggen. Die vinden we wel bij thuiskomst. We pakken de koffers in, ik mijn laptop en Marion een Wal*Martzakje met toiletspullen en de vuile was in haar underseat rolkoffertje en brengen die naar de auto. Het kan nu wel, want er is daglicht :lol:

Dan nemen we het inbegrepen ontbijtje en wat bananen voor onderweg, en zijn we onderweg. De Florida Turnpike, tolweg van Miami naar Orlando, ligt vlak bij het hotel en daar draaien we op, om er vele mijlen en enkele tolpoortjes later bij Kissimmee weer af te draaien. En al dat gedraai kost ons nog net geen 3 uur.
Volgens Google Maps zou dit 3.35 uur zijn, maar die houden zich aan de snelheid, en dat wil er bij mij nog wel eens inschieten. Snel afgeleid, hè ;-)
Entertainment onderweg wordt geheel verzorgd door The Boneyard. Normaal rond Orlando/Daytona houden we het op WHTQ 96.5 Classic Rock, maar deze FM zender, hoewel sterk, heeft natuurlijk geen oneindig bereik. Gelukkig is de Tahoe (nog) uitgerust met satellietontvangst, en van onze laatste rondrit, vorig jaar aan de westkant van de US, kenden we Siriuszender The Boneyard (Classic Hard Rock) nog, dus die mag ons de tweede week vermaken. WHTQ is uit de gratie, voorlopig.

Wat ons trouwens opvalt bij het verlaten van de Turnpike, is dat op het begin van Osceola Parkway, onze afslagkeuze, de afstandsborden zowel in mijlen als kilometers aangegeven staan. Dat hadden we in Florida nog nooit gezien.
Doordat je soms van de geijkte paden afwijkt, kom je dus, ondanks dat we hier al zo vaak geweest zijn, ook nog wel eens wat nieuws tegen. Zo ook The Loop, kruising Osceola Pkwy/John Young Pkwy, een heel groot winkelcentrum met alle bekende zaken (JC Penneys, Ross, Best Buy etc.), en een stuk dichterbij dan bijv. de Florida Mall. Daar gaan we van de week nog even heen.

Doordat het allemaal mooi vlotjes verloopt hebben we rustig de tijd om een beetje umhause te keutelen bij de pool, achter de laptop voor het laatste verslag en ons een beetje voor te bereiden op wat vanavond gaat komen.
Het geheel zal rond 7 uur aanvangen, en dat vinden we rijkelijk vroeg, dus is Youtube onze vriend wat het voorprogramma betreft. En al gauw weten we dat het voorprogramma ons gestolen kan blijven, en we op het gemak ergens kunnen gaan eten om daarna door te reizen naar de Arena van de University of Central Florida.
Het eten doen we wederom bij de Cracker Barrel, en wat er daarna gebeurt zal ik proberen zo goed mogelijk te beschrijven in onderstaand epistel.

Onze Engelse vriend in de Tom kent het adres waar we naar toe moeten niet, dus gaat het op intuïtie en notitie, wat niet zo moeilijk met zijn want de universiteitscampus ligt verrassend aan University Boulevard, en die heeft een eigen afslag aan de 417Toll, de weg die we bijna dagelijks gebruiken.
En het kaartje van de megagrote campus heb ik in mijn hoofd geplant, dus daar komen we wel uit. Eénmaal op de campus is het; follow the crowd. En die achtervolging brengt ons langs studentenhuizen die niet zouden misstaan in Wassenaer en Aerdenhout. Prachtige in koloniale stijl opgetrokken landhuizen, als waanden we ons in North & South, maar in plaats van Patrick Swayze’s naam naast de bel staan er Griekse spreuken boven de deur. Kappa Sigma Omega, van die dingen, en dat heeft dan niks met trainingspakken, verf of uurwerken te maken.



Maar daar komen we niet voor, we volgen de meute naar de UCF Arena, en waar het grootste gros rechtsaf de parkeergarage inschuift, draaien wij linksaf East Plaza Drive op, waar zich zowel de valet-parking, die wij gaan gebruiken, als de VIP ingang, waar we verwacht worden, bevinden.
Krijt op tijd, want nog maar net aangekomen bij de sleuteldienst, doen de studenten die deze valet bestieren de toko dicht. Maar ze openen nog wel onze beider deuren, nemen de $15,- (maar 5 dollar meer dan de reguliere parkeergarage) vriendelijk in ontvangst en wensen ons een geweldige avond.
We steken het straatje over en wandelen 3 meter verder tussen de rode koorden door naar de Black & Gold Club’s VIP Entrance.

De studenten hebben het nog niet zo slecht hier, want we zien door de hele straat allerlei bars en eetgelegenheden, en zelfs wat winkels, waaronder een grote Barnes & Nobles, Het is echt een dorp op zich, de UCF campus.
We worden bij de deur opgewacht door een hostess, die ons op vertoon van ID de VIP kaarten overhandigt, ons welkom heet en gelijk voorlichting geeft wat waar in het stadion te vinden is. Daarop gaan we met de lift naar de 2e verdieping, die in de US de Third Floor heet. Ik blijf dat vreemd vinden.
Daar worden de kaarten gecheckt en goedgekeurd en ons de weg gewezen naar de South Loge. Daar worden we hartelijk welkom geheten door al weer een hostess, en wel bij naam en toenaam; “You must be…..”, en de toevoeging “from the Netherlands”.

Verbaasd horen we aan dat ze zo happy zijn dat we er zijn, helemaal speciaal uit Europa, en wordt ons wegwijs gemaakt waar o.a. de bar en de toiletten zijn, en vervolgens worden we naar onze stoelen gedirigeerd. En wat voor stoelen.
Directiefauteuils in zacht zwart leder, volledig te reclinen in de slaapstand en op wielen, zodat je niet zo vast zit. En we hebben de hele loge voor ons zelf, dus kunnen kiezen uit vier stoelen. Front row, met voor ons een lage glazen balustrade met daaraan een marmeren verhoging voor de voeten en/of drankjes, en achter ons een soort dressoir met lockers en een koelkastje waarop je je jassen, tassen en andere attributen kwijt kunt. En dat allemaal voor ons tweeën, helemaal privé. Op het dressoir liggen nog wat speciale goodies. Unieke, op dik papier gedrukte posters van het concert van vanavond. Alleen voor de gasten van de loges.
En we hebben ook nog eens een schitterend uitzicht op het podium.



We hebben de Hollandse kont nog maar net aan de zetel, of er komt al een ober vragen of alles naar wens is, en of we al wat willen nuttigen. Not at the moment, want we willen eerst nog even genieten van de glimlach van oor tot oor die op onze beide gezichten gebeiteld is, en dat de hele avond zou blijven.
We hadden wel iets moois verwacht, maar dit ontstijgt onze verwachtingen volledig. Na een kwartiertje zijn we in staat om op te staan, en besluiten we een rondje stadion te gaan doen. Bij de lift worden we direct weer aangeschoten door de “portier”van de Third Floor, of hij wat voor ons kan betekenen en op ons verzoek wijst hij op de open galerij precies aan waar we moeten wezen voor de merchandisingstand en de rookruimte.
Die zijn een verdieping lager, en dat is een andere wereld. Wat een drukte, en wat en wachtrijen voor de diverse bars, zowel snack als drank, en ATM machines. Want geld moet rollen. Ons geld rolt vanavond alleen voor een mooi tourshirt, en hier en daar een fooi.

Na ons rokertje gaan we met de trap naar boven (de lift was niet de snelste) en worden, verbaasd dat de trapdeur openging, nogmaals verwelkomt door de portier. We besluiten een drankje te nemen, en vanuit het niets komt onze hostess aangesneld, allereerst om ons toch maar vooral te feliciteren met onze anniversary, al is die pas over twee weken. Ik had in een mail gezet dat we dit wilden doen ter ere van onze trouwdag, een beetje als binnenkomer.
Maar buiten wat familiair gekeuvel, waar Amerikanen patent op hebben, wil ze ons er vooral op wijzen dat we niets hoefden te betalen aan de bar, want we hebben een barcredit bij het kaartje in zitten. Ten overvloede meldt ze het ook nog aan de barkeeper, die gelijk aan ons voorgesteld wordt.
Hier geen wachtrij bij de bar en een ATM is niet nodig. Personeel in overvloed. Een Heineken en een Corona wisselen van eigenaar, onze “tab” heeft een balance van$43,- volgens Jeff (terwijl we begonnen met $40,- ????), en als we nog wat nodig hadden, ook voedsel zit in het pakket, dan moesten we vooral niet aarzelen om ze te roepen. Dat doen we dan ook niet, je moet zo’n jongen niet teleurstellen.

Terug gekomen bij onze loge treffen we een onverlaat aan op één der zetels. Ik kijk een beetje verbaasd, en gelijk springt de jongeling in de houding. Duizendmaal excuses, hij zat in een skybox (met 12 anderen)aan de lange kant van het stadion, en had gezien dat er niemand in deze box zat. Hij wist niet dat deze stoelen besproken waren en had de gok gewaagd. Hij wenst ons nog een prettige avond in onze “Best Seats in the house” en vertrekt spoorslags.
Tevreden zijg ik neder in mijn troon. Best Seat in the house, tismewat \\/\\/\\/

Foto’s loge op telefoons, zo gauw als we weer thuis zijn.

En dan is er ook nog muziek. We pikken nog net het staartje mee van het 2e voorprogramma (‘t 1e is Ty Stone, wie kent ‘m niet :-0 ) Jamey Johnson. Het doet me direct denken aan een scene uit één van mijn favoriete films, The Blues Brothers. Jake en Elwood komen aan voor een “gepland” optreden bij Bob’s Country Bunker. Ze vragen Bob wat voor muziek er zoal daar gespeeld en geluisterd wordt. Bob; “We like both kinds of music ….., Country AND Western”.
Nou, Jamey is er zo één. Woest haar en baard, tuinbroek aan, gitaar op de buik en Bluegrass maar een eind weg. En natuurlijk met alom aanwezige steelgitaar. Niet echt ons ding, en gelukkig komt er nog een bluesje tussendoor. En een bekend bluesje; Nightlife, bij mij bekend door onze eigense Nijmeegse Flavium.
Maar de rest van het publiek smult er van, en zelfs wij tappen af en toe vrolijk mee.

Maar dan is het tijd voor de main course; Bobby Ritchie, a.k.a. The Pimp of The Nation, a.k.a. American Badass, and last but not least a.k.a. KID ROCK.
Tja, wat zal ik er van zeggen. Het concert is af, één van de beteren van de zes die we er tot nu toe van gezien hebben, natuurlijk ook mede te danken aan het magnifieke uitzicht. Een nieuwe tour, dus ook een nieuw podium, duidelijk gesponsord door Jim Beam, het andere Amerikaanse whiskey (oké vooruit, bourbon) merk. Voor de muziek is een kijkje op Youtube aan te bevelen, waarvan ik het in Nederland bekendste nummer hier zal plakken.



Memorabele hoogtepunten; het bedanken van het publiek, dat ze tijdens deze barre tijden toch bereid zijn geweest om de poeplap te trekken voor een concertkaartje. Beavis & Butthead, die tijdens een balad op het grote scherm verschijnen om te vragen waar de rock in Kid Rock nou te vinden is in dit zemelnummer, en spontaan Bawitdaba (een oude hit hier in de States) beginnen te blèren, waarop de band “spontaan”invalt. Lachen :lol:
Wat ook heel erg leuk was is dat Bobby the Kid op een gegeven wat oude vrienden uit Detroit het podium op riep, die in Florida op vakantie waren,en door hem uitgenodigd voor het concert. De dame van het stel was vandaag jarig en moest door het hele publiek daarvoor maar even toegezongen worden. Vindt ie leuk ;-). Terwijl ze, kompleet van haar stuk gebracht en daardoor met de handen voor de ogen ons aan stond te luisteren, gaat achter haar, haar vriend, een kolos van een Afro-Amerikaan volledig door de knieën. Althans, één knie, en met een doosje in de hand. Nou dan weet U het wel.
Was zijn vriendin nog net niet helemaal van de kaart, nu wilde ze wel onder het podium kruipen. En de MF Badass wist natuurlijk van de hoed en de rand, en zal die later dit jaar ook ongetwijfeld op hebben, vermoedelijk als “best man”, en hij spoorde de dame aan tot een antwoord. Een pieperig YES kwam er uit en de kolos, the Kid, de band en de zaal gingen volledig uit het dak. Erg mooi om te zien.

Het intermezzo over zijn 40ste verjaardag (17 jan.) was ook erg vermakelijk, maar dat moet je gezien hebben, en vertaalt zich niet makkelijk. Jamey Johnson en de Cowboy (niet het bekende Kid Rock nummer, maar de steelgitarist) kwamen ook nog even voorbij, en na 115 minuten non-stop show wordt afgesloten met de nieuwe hit “Born Free”. Het was weer allemaal net zo patriottistisch en chauvinistisch, nationalistisch zo U wilt, als de avond tevoren, maar we hebben wederom genoten. Gisteren was geweldig, vanavond GE WEL DIG !!!
Niet in de laatste plaats om de entourage natuurlijk, waarvoor we Stan Macko, de UCF contactpersoon, ook uitgebreid bedanken. Net zoals we onze hostess, barman en portier bedankt hebben. En zij ons, omdat we gekomen zijn. En via deze weg ook alle bezoekers van de UCF Arena, die ons aanklampten en complimenteerden met mijn kapsel, mijn unieke (gewoon op de website bestelde) tourshirt van 2007, onze tattoo’s en nog zo wat. Mochten ze deze reportage lezen; bedankt.

Foto’s, filmpjes van de telefoons, als we weer thuis zijn :mrgreen:

We gaan met de lift voor de 3rd Floor naar beneden, en zijn bijna als eerste bij de valet, na weer een hele wandeling van wel 10 meter. Alle studenten hopen dat we een great night hebben gehad, en of we nog eens vaker komen. 3 minuten later staat ons witte paard voor onze neus, upgraden we het parkeergeld met 33% en zijn we vertrokken. De moeite van herhaling meer dan waard.
Het printje van de campusplattegrond zit in mijn hoofd, en ik denk een achteruitgang te weten, en dankzij de oplettendheid van de co-driver vinden we die ook. Marion spot een auto met een studentensticker, die totaal de andere kant op gaat dan de meesten, en roept de filmkreet “Follow that car”, wat ik dan natuurlijk ook prompt doe. We moeten één keer tussen de pylonen van de lokale Hermandad door keren en komen dan uit op de straat die ik in gedachten had, en zitten binnen no-time, nauwelijks gehinderd door ander verkeer, op de 417.

3 kwartier later (Orlando is groot) keuvelen we onder het genot van een Domestic biertje (hier hebben we geen Heineken, MGD smaakt beter) nog wat na over deze unieke ervaring. We promoveren het tot de highlight van deze vakantie, en gaan het zeker vaker doen, als de gelegenheid en de artiest zich aandoet. We verbazen ons over dat wij “speciale” kaarten hadden die eigenlijk niet eens zo duur waren. Een zaalkaart was zelfs 25 dollar duurder. Dan had je ook wel toegang tot de Black & Gold club op de begane grond, waar het lang niet zo druk was als bij de andere bars op de traverse, maar je moest de drankjes nog wel zelf betalen. En die gaven ze niet echt weg.
Wij hebben de tab niet vol gemaakt, maar hadden wel bijna privé toiletten, luxueuze zetels met uitmuntend zicht en een eigen ober. Kan het nog beter.
En dat allemaal dankzij het lezen van de kleine lettertjes op de UCF website (op Ticketmaster zijn deze kaarten niet te koop), en het volharden van Marion om nou gewoon eens te informeren naar de, wat ik dacht onbetaalbare, prijzen van de skyboxen. Het heeft ons de avond van ons leven bezorgd.

Al met al is het wel mooi laat geworden (ruim in de ochtend in Nederland), dus een verslag schrijven wordt uitgesteld tot de rustdag (het is tenslotte Zondag) van morgen. De voorspelling is bewolkt en regen (en 27 graden :mrgreen: ), dus dan heb ik daar mooi de tijd voor. En door het enthousiasme over onze ervaring is het niet echt een verslagje geworden, maar een echt VERSLAG.
Of er Zondag ook nog wat voorvalt, hoort U morgen.

Actuele status auto; onveranderd