[Reisverslag] Ta2 Gerrit: De laatste keer kort - Biketoberfest 2010

[Ta2 Gerrit]

Maandag 11-10-2010 – Terug naar de kust/ Een grote Tahoe kan ook klein worden.

Telkens weer, zong Willeke Alberti eeuwen geleden al. Voor de jonge kijkers; Willeke A. is de moeder van Johnny de Mol, moeder aller homo’s, gelegenheidsactrice en al langer dan ik leef vertolkster van het Nederlandsch Levenslied met dijenkletsers als Spiegelbeeld, Morgen ben ik de bruid (3X :-\") en dus Telkens weer.
Telkens weer ben ik vroeg wakker op vakantiedagen, maar nu gelukkig een dik uur later dan gisteren. Het is nog lekker fris op het pooldeck, zo’n 64F / 18C, maar ook vandaag zal, net als gisteren, de temperatuur weer oplopen naar de 30 graden, en dat onbewolkt.

En zo blijft het nagenoeg de hele week. Bah, wat erg. Hoe vroeg ik ook opsta, het ritueel is altijd hetzelfde; Na de ontblazing in één streep naar de koelkast voor een groot glas Tropicana “no pulp” OJ en, al naar gelang de afmeting, 1 of 2 chocolate chip cookies van Chips Ahoy. Ik moet wat eten als ik uit bed ben, en ontbijten doen we hier samen, vandaar.
Dan is het de TV aan voor het nieuws, altijd WFTV/ABC Channel 9 (hier op 10) Eyewitness News, en als die te vaak voorbij gekomen is, over op WOFL/Fox of WESH/NBC. Daarna wordt het koffieapparaat standby gezet, de laptop aangeslingerd, en ga ik even naar buiten.
Zo ook vandaag, en ook nu verbaas ik me weer over het tijdstip dat de eerste schoolbussen langskomen. Het is nog geen zes uur. Poor kids !

Marion is om 7 uur paraat, en een uurtje later, als wij het ontbijt nuttigen, verschijnt de monteur voor de poolverwarming. Hij heeft opdracht gekregen om met minimale kosten het maximale eruit te halen, en één condensator verder loopt er warm water uit de spuigaten.
John de engineer verwacht niet dat de fanmotor het nog lang uithoudt, maar het einde van de week zal hij nog wel halen. Voor ons acceptabel genoeg. Brood en koffie op, waslap langs het gezicht en dan met gezwinde spoed richting Atlantische Oceaan.
De verkeersinformatie gaf een fileloze Interstate 4 aan, maar tijdens het aanrijden besloot iemand met auto en al voor bermtoerist te gaan spelen. Weliswaar in tegengestelde richting, maar op onze baan moet natuurlijk iedereen even kijken. Daar staan we allemaal even bij stil.

Gelukkig verloopt de rest van de trip meer dan voorspoedig en via I4 en 95 bereiken we Ormond Beach, voor Destination Daytona en J&P Cycles. Bij de eerste vinden we alle bestelde kleding, en meer. Bij de tweede vinden we, behalve wat onderdelen, ook een bekende.
Net voordat we de megawinkel ingaan hoor ik achter mij;”Hee, Gerrit” en na een U-turn verschijn op mijn netvlies Richard uit Slagharen, die ons meer dan behulpzaam is geweest met de bouw van een Harley-trike anderhalf jaar geleden. Da’s een leuke verrassing.



Richard is regelmatig aan deze kant van de plas, voornamelijk om containers te vullen met motoren, onderdelen daarvoor, en alles wat verder nog wat oplevert. En deze keer op (zaken)bezoek bij wat oud-plaatsgenoten die nu in Edgewater wonen, en voor wat handel rond Biketoberfest. En dat is hem weer prima gelukt. Gisteren was er een swapmeet (onderelenmarkt), matig bezet en slecht bezocht, waar één van de standhouders (de grootste) zo pissig was door het matige bezoek, dat hij er over dacht om er maar mee te stoppen. Voor de gein vroeg Richard wat hij dan voor de hele zooi, een tien meter lange kraam met allerlei onderdelen, moest hebben. “You can take the lot for $800,-, en tien minuten later stond de truck van Richard’s kennis al voor de kraam, een megasuperkoopje.

Zo raakt zijn container al aardig vol, maar mocht ik nog wat spul te verschepen hebben, een motor of zo, of ander spul wat niet in de koffer past, kon ik hem altijd even bellen. Zo ver wilden we deze keer niet gaan, en met een tip over Miller’s Custom Parts, ook een grote onderdelenzaak, nemen we afscheid. We zien elkaar in Nederland wel weer.



Miller is tevens ons volgende adres, en over de I95 geraken we in South Daytona/Port Orange, waar we nu nog de Tahoe voor het oranje gebouw van MCP kwijt kunnen. In de loop van de week zal het hele complex omgeven zijn met velerlei kramen, en moet je een stuk verderop parkeren.

Glenn, ons vaste contact bij Miller, is teruggekeerd van vakantie, maar verwijst ons, na een hartelijk weerzien, door naar Erik, die onze bestelling behandeld heeft. En die is helemaal aangekomen, en verdwijnt ook in de grote bagageruimte van de Chevy. Plus nog een paar T-shirts, en een remschijf, waarvan ik gedacht had die nooit, of moeilijk te zullen vinden, want hij is voor de bouwjaren van 1973 tot 1984, en die tellen hier al lang niet meer mee.
Zoals ik ook al tegen Richard had gezegd, bij Miller hebben ze alles. Na een snel afscheid van Glenn (hij is al weer druk) en een “See you in March”, gaan we via de drive-through van Taco Bell richting Orlando, waar nog wat bezoekjes aan de outlet-centers gepland zijn.



De eerste is de Prime Outlet, simpelweg omdat die het eerste voorbij komt in de terugtocht uit Daytona. Bij de Converseshop doen we even een size-check, en balen we dat een bepaald model niet in mijn maat (of in de buurt) aanwezig is. Die moeten we dan ook maar meebestellen op internet, later op de dag. De volgende stop is de nieuwe Uggs shop, en die ligt natuurlijk helemaal aan de andere kant van het winkelcentrum, wat met 30+ graden en een wolkenloze hemel nog een hele wandeltocht is.
Daar aangekomen blijken de Uggs, model Cave, die Marion in Augustus in Las Vegas zag en begeerde, maar niet in haar maat waren, uit de collectie. Mooi klöten, maar gelukkig zie ze een vergelijkbaar model, waarschijnlijk de opvolger, die ze eigenlijk nog mooier vindt, de Gaviota. Helemaal heppie de peppie, dus. En op één been kun je niet lopen, dus gaan er ook nog een paar hoge Uggs, de Swell Tall, mee naar Nederland.

Gelukkig, vindt ik dan, niet van die oerlelijke (daar hebben ze ook hun naam aan te danken) snowbootachtige modellen waar ze zo bekend door geworden zijn, maar echt mooie laarzen.
Dat bedenk ik allemaal onder het genot van een Caramel Frappuccino, die we even later bij de fontein zitten te nuttigen, begeleidt door draaiorgelmuziek. Draaiorgelmuziek !?!?
Verdomd, ik heb een SMS, en die wordt aangekondigd door bladmuziek van Perlee, gecomponeerd door Willy Schootemeyer; Koning Voetbal. Je hebt niet veel aan deze informatie, maar ik heb wel een SMS. Mijn dartteam heeft verloren, niet spectaculair en verrassend, maar toch. Gelukkig wel de belangrijkste partij, de bierronde, gewonnen, dus dat maakt alles weer goed. Ik ga weer verder met m’n Frappuccino.

Iets verderop kan ik de verleiding niet weerstaan om toch nog even bij de Harley Davidson Outlet Store binnen te lopen. Normaal nog veel duurder dan de Destination Daytona Outlet, maar je weet het maar nooit. En dat klopt, want ze hebben hier een sale van extra grote T-shirts, en daar ken ik nog wel iemand voor, dus gaan er twee mee in de tas, waarvan er één zelfs in zijn favoriete kleur. En dat voor $10,- ex-tax p/s. Voorwaar een koopje.
We zakken International Drive af en doen verderop ook nog even de Premium Outlets aan, om bij Converse aldaar te kijken of de schoen die ik wil er wel in mijn maat is. Ook niet, en thuisgekomen blijkt dat hij op de website helemaal niet meer te vinden is. Wel de speciale Chuck Taylor Jimi Hendrix edition, wat ik al wist, en die worden dan ook direct besteld.

Door al de aankopen is de kofferbak van de Tahoe goed vol, en wordt zelfs de achterbank benut. En dus moet er ook nog een koffer aangekocht worden, en waarvoor kun je dan beter terecht als bij onze meest favoriete winkel, de Wal*Mart. Daar schaffen we voor relatief weinig dollars de grootste Jeep Spinner aan die er is, maar die blijkt zelfs te klein voor één van onze aankopen, dus die gaat morgen terug. Zou ik dan toch Richard maar bellen ?
Dacht het niet, ik ga wel improviseren en zo staat er een bezoek aan Lowes of Home Depot op de rol. Niet voor het eerst dat ik mijn eigen bagage ontwerp en fabriceer.
Gelukkig is vandaag wel onze hele bestel en wenslijst afgewerkt, en zijn we uitgeshopt……..



Het is inmiddels al wel laat geworden, en we besluiten”in” te eten. Vorig jaar ontdekt, en sindsdien regelmatig gegeten, Fridays maaltijd in een zak. Even roerbakken, sausje erbij warm maken en smakelijk eten. Deze keer Firecracker Chicken met sesamzaad, lekker !
Ik flits na de koffie met gevulde speculaas, de laatste, nog even snel naar our favorite voor wat inbussleutels en een bahco voor wel 3 dollar 17 en ga nog wat knutselen. Al met al was het een vruchtbare dag, waarbij we zelfs nog gebruik hebben gemaakt van het, nu inmiddels wat warmere, zwembad. Dat gaan we morgen zeker wat uitgebreider doen, want dat wordt een rustdag, om wat af te kicken van ons shopaholisme.
Met dat in gedachten, en dat het weer 30+ gaat worden, genieten we nog wat na met Jay Leno en een Screwdriver en gaat om een uur of één het licht uit. Tot morgen

[Ta2 Gerrit]

Dinsdag 12-10-2010 – Het rusten wil nog niet erg opschieten.

Hij was toch werkelijk gepland, de rustdag. Maar we moesten nog wel even naar de Wal*Mart, de toch wel erg mooie Jeep koffer te ruilen. En daarna naar de buurman Lowe’s om wat te verzinnen en te kopen om de grote aankopen te verpakken voor verscheping.
Daar vinden we hele grote verhuisdozen, waar er twee van meegaan, net als een grote rol zwarte ducttape. Maar wat ik in gedachten had voor versteviging van de dozen en bescherming van de goederen, hebben ze niet. Ik had kunststof plaat wat er uit ziet als karton willen hebben, maar die hebben ze alleen bedrukt, met For Sale en zo.

En die zijn me A; te klein, en B; te duur. Een behulpzame local wijst me er op dat ze grotere en goedkopere hebben bij de Wal*Mart, want ook hij vond de voorbedrukte nog al duur, en had dus gezocht (en gevonden !) naar blanco, die hij met een viltstift “zelf” bedrukte.
We pakken nog wat “Open” bordjes voor de tattoostudio, en gaan dan maar weer naar de buurman voor de foamboards, die ons inderdaad veel beter passen. Ook de bubblewrap wordt hier gekocht, want ook die was bij Lowe’s veel duurder. We nemen de roze, want daarvan gaat een deel van de opbrengst naar het borstkankerfonds, in de maand Oktober extra onder de aandacht, en je ziet hier heel veel van dit soort roze acties.



Nu heb ik zo’n beetje alles in huis om mijn extra bagagestuk te gaan maken, wat ook nog binnen de United maten moet blijven, en volgens mij gaat dat net lukken.
Door het gezeul met de Jeep koffer ben ik toch wel enigszins geprikkeld om voor mezelf een nieuwe koffer te kopen. Ik ben al jaren min of meer gelukkig met mijn zeer sterke weekendtas op wieltjes, en hij zou nog wel jaren meekunnen, maar hij heeft één groot nadeel. Hij blijft nooit rechtop staan als je hem weg zet. Het is immers een weekendtas.
Dus iedere vakantie vervloek ik hem wel een paar keer, met name bij de balies van airlines en autoverhuurders. Ik zet hem tegen de balie, en hij flikkert, hoe ik hem ook neerzet, om.

Dus besluiten we maar door te rijden naar de Lake Buena Vista Mall, deels omdat daar een aantal bagageboeren zitten, en ook omdat daar een Conversestore zit, waar we de eerste dag al waren voor de Jimi Hendrix schoenen, maar geen aandacht besteed hebben aan de leren schoen, die ik nadien (bij de andere twee Conversewinkels) wel erg mooi vond, maar niet in mijn maat kon vinden. En laten ze die daar nu wel hebben. Die missie is geslaagd.
De andere, op internet bestelde, zijn inmiddels ook onderweg, dus dat gaat goed komen. Bij de bagagewinkels, o.a. Travelpro en Samsonite, doen we wat indrukken en prijzen op. De Jeep die we weer teruggebracht hebben valt af, want die was voor ons gewoon te groot.

En van de vierwielige spinners stappen we ook af, want die uitstekende 4 wielen zijn wel erg kwetsbaar, gezien de niet voorzichtige behandeling door de bagageafhandelaars. Tot die conclusie komen we op de terugweg naar Lindfields, waar we aan de US192 nog even een tussenstop maken bij één van die megasouvenirshops, die een heel blok bestrijken, en op één van de gevels “Luggage Blowout Sale” hadden staan, met er naast allemaal bekende namen als Samsonite, American Tourister enzovoorts.
Blow Me, zou ik zeggen, want één van de Samsonite koffers die mij wel aanstond, blijkt later op de site van Samsonite een MSRP (manufacturers suggested retail price = adviesverkoopprijs) te hebben die 24 dollar minder is dan hun stuntprijs. Oplichters.



Maar goed, met al dat rondgecross is de rustdag al weer halverwege, en gooien we thuisgekomen direct al onze kleren van ons af en duiken de pool in. Het is in de tussentijd alweer gloepens warm in Florida, dus wat verkoeling is wel op zijn plek. De slimste van ons twee gaat zelfs nog een dip nemen in de jacuzzi, om als een speer weer terug te keren in het verkoelende bad.
Marion doet tussendoor nog wat telewerken en zelf houd ik me bezig met het fabrieken van het bagagestuk, zoals op de foto te zien was. Morgen ga ik daar weer me verder, want we willen vandaag wat vroeg eten, om op tijd terug te zijn voor wat nieuwe TV afleveringen van NCIS en NCIS-LA, die we thuis ook met graagte volgen.

De keuze is gevallen op de Olive Garden, en doordat het nog redelijk vroeg is, kunnen we zo doorlopen. Wat is dat veranderd in de jaren dat we er niet geweest zijn. Kwamen we er jaren geleden nog regelmatig, sinds dat zij al ver voor de verplichting een rookverbod invoerden, en vooral nadat ik er een keer heel smerig (een mij bekend gerecht) voedsel voorgeschoteld heb gekregen met de boodschap dat ik het toch verkeerd had, was voor ons de kous af.
Maar goed, ik wilde het nu wel weer een keer proberen, en het eten was deze keer gewoon goed. Ik had een nieuwe gerecht, een biefstukje met broodkruimels met Parmezaanse kaas, wat erg smakelijk was, en Marion had een gehaktsoepje (lekker) en Spaghetti Bolognese, een gerecht waar ze zich wel in kon verzuipen, toen we honderd jaar geleden nog vaak in Italië op vakantie gingen. Gewoon goed eten voor een billijke prijs. En lekkere knoflookbroodjes.

Maar wat ons vooral opviel is de verandering in entourage. Was het voorheen nog een restaurant dat een beetje boven “de rest” uitstak qua aankleding en stijl, nu is het geworden tot één van de velen. Geen linnen tafelkleedjes meer op de tafels, die ook niet meer speels door de zaak staan. Geen druivenranken (weliswaar nep) langs de wanden en aan het plafond, maar gewoon een vierkante “zaal” met de kale tafels in slagorde, lange tafels voor families, en zelfs booths. En de frisdranken uit grote plastic “free refill” bekers, die gevoerd worden uit grote, ook al plastic, pitchers. Maar het eten was goed, en daar gaat het om.
Na de maaltijd gaan we nog naar de nieuwe Supertarget die er net achter zit, voor wat last-minute boodschappen, waaronder heerlijke Strawberry Cheescake voor straks bij de koffie. En dan is het op de bank voor de TV, waar we de NCIS’s volgen, maar ook de redding van de inmiddels beroemde mijnwerkers, die op een paar kanalen live te volgen is. En Jay Leno.



Al met al is het toch nog een goede halve rustdag geworden, waar ik later op de avond nog eens rustig met de Canon Powershot aan het experimenteren ga, wat ik gerust al eens eerder had kunnen doen. Maar nu kan het in alle rust, en de foto’s (boven) zijn erg rustgevend.
Maar morgen wordt het een echte rusdag, al hebben we onszelf al wel opgedragen dat we in ieder geval even naar de Pr1me gaan voor een Samsonite, want dat wordt het.
En op de terugweg gaan we nog wat foto’s o.id. schieten van de sloop van Race Rock.
Maar daarover hoort U morgen meer. En ook of het een echte rustdag is geworden.

[Tini]

pff...van zo'n 'rustdag' kan je nog moe worden. Je zal hem toch wel ook met een goed sappie hebben afgesloten

[mikey]

Ti's weer een geweldig verslag Gerrit lees het weer met veel plezier

[Ta2 Gerrit]

Woensdag 13-10-2010 – Met wie ga ik de koffer in.

Vandaag zo maar uitgeslapen. Half zeven sta ik ernaast, dus ik kan het lokale nieuws nog net even meepikken. Na ontbijt en wassingen vliegen we direct door naar de Pr1me, ons enige uitje van vandaag, om een koffer te scoren.
Bij Samsonite kom ik er niet uit (niet mooi genoeg, te veel wielen of eenvoudig te duur), dus worden er langs I-Drive nog een paar andere bagageboeren bezocht, want daar komen we toch langs. Ook hier worden wat mentale notities gemaakt, om over na te denken.

Dat we de I-Drive afrijden heeft een doel. Op verzoek van Michael66 van het forum zal ik wat foto’s gaan maken van de sloop van Race Rock, een voormalige hamburgertent met een thema (Nascar), in navolging van Hard Rock Café (ooit een echt Hard Rock Café, tegenwoordig talloze hamburgertenten, hotels en casino’s, nu eigendom van Florida’s Seminole indianen), en even daarvoor Planet Hollywood.

Wij zijn er ook een paar keer geweest, en het was een echte mannetjestent. Twee (of meer) Nascars voor de deur, twee mega 18-wheelers in de hal voor de merchandising en aan het plafond allerhande raceauto’s en een bigfoot. Maar het meest opvallend was toch wel de bigfoot (pickuptruck op hoge poten) op de parkeerplaats, geweldig goed te zien vanaf de Interstate 4. Megagrote wielen, een volwassen mens kon rechtop in de velg staan, en in totaal een meter of vier hoog. Een echte aandachttrekker, en ook voor ons aanleiding om de tent van dichterbij te bekijken. En natuurlijk, als velen, een foto te maken in het grote wiel.
En dat wordt nu gesloopt, na al jaren geleden te zijn gesloten.



Nu had ik de foto’s willen maken met de Powershot, maar door een last minute kledingwissel was het toestel even terzijde gelegd en daar blijven liggen. Maar gelukkig kan de Nokia ook een aardig fotootje schieten. Dat ik dat niet al te vaak doe is aan het aantal gedelete foto’s te merken, en met een zonnebril zonder varifocus en een felle zon op het schermpje wordt het er ook niet beter op. De videopoging pakt nog slechter uit. Maar enkele foto’s zijn wel behoorlijk gelukt, nog net op tijd voordat ik van het terrein weggestuurd wordt.

Buiten dat sloopgeweld is het nooit een straf om International Drive een keer helemaal af te rijden. Vooral het begin (of is het het eind) is erg vermakelijk. Het is ook het oudste gedeelte, met zijn talloze reclames, hotels, winkels en winkeltjes, restaurants en attracties wat het zo leuk maakt. Heel kleurrijk en ook iedere keer weer verrassend.
Wat net zo kleurrijk is, is de automobiel van een persoon die, in mijn ogen, een beetje overmatig verbonden is met zijn god. Mijn god, wat een uitdragerij is dat.



Ook nu weer, zoals altijd, weer te vinden rond Seaworld. Zeker op zoek naar Jonas.
Even verderop is ook iemand op zoek geweest naar iets. Op een compleet recht en rustig stuk van I-Drive (tussen Seaworld en Premium Outlets) is de chauffeur van een luxe sedan van de weg geraakt en heeft daarbij een betonnen paal gehalveerd. Het bovenste stuk ligt, als wij langs komen, nog op de motorkap. Gelukkig, zo te zien, geen gewonden, en de agenten stromen van alle kanten al toe. Even verderop, op de 535, zien we dat één van de vele benzinestations is omgetoverd tot Marokkaans/Haags/Amerikaans bordeel, denk ik :lol:



Even later thuis is mijn plan even contact te maken met twee leveranciers die wat zouden opsturen, maar nog niks van vernomen is. De ene, die wat onderdeeltjes voor de motor zou leveren, kan ik vanuit de villa niet bereiken, want interlokale telefoontjes zijn niet echt mogelijk zonder tussenkomst van een operator, lokaal daarentegen is gratis.
Dan stuur ik wel even een mailtje, zodat ze mij kunnen bellen, en als dat niet lukt kan ik altijd nog voor de dure optie gaan, mobiel of via de operator bellen. Met dat ik het mailtje typ, gaat de deurbel, en als ik opendoe ligt daar een pakketje, meneer UPS is al weer weg.

One down, and one to go. En die tweede ene is Converse, van de bestelde schoenen. De order is in behandeling (will ship), maar de overnight shipping had al binnen kunnen zijn, dus maar even het 1-800 nummer gebeld. Daar werd me gezegd wat ik al gevreesd had, het rekeningadres van de creditcard klopte niet. Omdat je op de site geen “outside US” adres kunt invoeren bij het rekeningadres, had ik, wat ik wel vaker doe, het adres van hier, het afleveradres, ingevuld. En da mag nie, zei de juffrouw. Niks tegen in te brengen, maar hadden ze dat nu niet eerder, in één van de 3 mailtjes (approval, confirmation, processing) kunnen aangeven ? Veel excuses, maar verder kom ik er niet mee.
Een uur later krijg ik een mailtje van Converse om aan te geven dat er iets niet klopt met de beide adressen, en of ik niet even contact kan opnemen met hun klantenservice, hoe nu verder te handelen. Die heb ik maar eventjes heeeeel netjes antwoord gegeven.

Geen Jimi Hendrix Converses, da’s mooi balen, niet dan. Tot Marion op het idee komt om het eens bij Zappo’s te proberen, de grootste schoenenboer op het net. Bij hun op de site kun je live chatten, en binnen 5 minuten weten we dat zij helemaal geen problemen hebben met internationale creditcards en US adressen, we krijgen er zelfs een handleiding bij.
Nu nog kijken of ze de schoenen hebben, en ja hoor, één van de twee modellen (diegene die ik het mooiste vond) is aanwezig en daar wordt twee paar (de kennis zal ook met deze blij zijn) van besteld. Tijdens het afronden wordt ook nog eens duidelijk gemaakt (net als in de chat) hoe te handelen in ons geval. Eigen adresgegevens op de 2 adreslijnen, zipcode 5 maal 9, en bij staat voor AA kiezen, en klaar is kees. En ze zijn al onderweg, morgen op de stoep.

Kijk, zo hoort het nou als je wat verkopen wil. De rest van de dag brengen we door met koffie en bierdrinken, snacken, (whirl)pool in en pool uit, laptoppen en meer van dat niks.
Tegen het begin van de avond is het tijd voor de maaltijd, die we ook deze keer weer in huis gebruiken. Marion weer een zak van Fridays (chicken alfredo) en zelf ga ik voor een pizza van DiGiorno, vierkant, dik en behoorlijk vullend. De bodem is dan ook van knoflokbrood.
Na de koffie, met deze keer erg lekkere cheesecake van Wal*Mart, is het televisietijd, waar Criminal Minds en de mijnwerkers de boventoon voeren.

Later op de avond klinkt de Star Spangled Banner van Jimi Hendrix, telefoon dus. Blijkt het Richard, niet die uit Slagharen, maar, vroeger, uit Coevorden en nu al 10 jaar hier woonachtig. Vorig jaar nog in Haines City, maar nu in Tennessee. Hij komt morgen deze kant op voor Biketoberfest en we spreken voor zaterdag af in Daytona voor wat bij te praten en te drinken. Leuke verrassing, en ik ben benieuwd hoe het nu met hem gaat.
Nadien doen we nog een drankje, typen een verslagje en kijken nog wat kijkbuis.
Morgen gaan we weer richting kust, want dan is Biketoberfest 2010 echt begonnen.

[Ta2 Gerrit]

Na het plaatsen van het verslag zag ik dat de foto van de betonpaal wel erg klein was.
Dus vandaar een uitsnede.

[Yvet]

Ik kijk alweer uit naar de volgende dagen....

Die rustdagen zoals beschreven klinken mij wel héél erg bekend in de oren...

[mineke]

Wat weer een prachtig geschreven verslag, kijk ook al weer naar jullie volgend verslag uit.
Heel veel plezier in Daytona tijdens de Biketoberfest.
grtjes Mineke

[Tans4USA]

Wat een heerlijk verslag. Leuk om jullie te volgen.
Wij vinden het ook zo leuk om de International Drive af te rijden, er valt altijd wel wat te zien.
Heel veel plezier weer,
groetjes
Anita

[mattrob]

Zo, prachtige bakbeest ! Begrijp overigens nu wel waarom je zo'n groot gevaarte nodig hebt, alhoewel je saampjes bent; wat hebben jullie ingekocht zeg ! Ben benieuwd hoe je dat eind van de trip allemaal mee gaat krijgen ... Past nooit in dat vliegtuig !

Verder leuk om alle verhalen weer mee te lezen. Ook wij hebben veel, zo ook gisteravond, naar de mijnwerkers gekeken. Indrukwekkend stukje werk !

Have fun vandaag maar weer !