[Reisverslag] A3: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige jeugd 2010

[A3]

Een reisverslag van onze 11e USA trip naar Yellowstone, Mt Rushmore, Cheyenne & Orlando.

Zaterdag 17 juli
Dag 1. Het risico dat Mark Rutte een drol op zijn hoofd krijgt ......

Het is zover. Na al in december geboekt te hebben en dus ruim een half jaar voorpret beleefd te hebben, gaan we op weg. Ondanks het feit dat Martinair zich tot het uiterste heeft ingespannen om onze vluchtplannen - klinkt alsof we een moord begaan hebben, daarvoor opgesloten zijn en nu trachten te ontsnappen - in de war te schoppen, wijzen alle voortekenen er toch op dat we vandaag zullen vertrekken.

In Heesch staan we allemaal keurig op tijd op en doet ieder 'zijn ding'. Pa smeert brood en zorgt ervoor dat de levende have goed beschermd en doorvoed achterblijft, Ma zorgt voor de laatste aanvullingen in koffers en tassen, ellen doet van alles wat en Linda ........... tja, Linda. Die is ook op. In de tuin blijkt dat het vijverfilter dat vorige week is verschoond en daardoor een week of 10 soepeltjes zou moeten kunnen functioneren, net zaterdag 17 juli heeft uitgekozen om er de brui aan te geven. Er komt nog amper water uit, en dat is, met de wetenschap dat er een pomp aanhangt van 14.000 lietr per uur, on zijn zachtst gezegd 'raar'. Een half uur is Pa in de weer en nog is het resultaat maar zozo. De klok tikt echter gestaag door en het is al rap tijd om te vertrekken. Na het inladen avn de koffers hebben wer al een achterstand ten opzichte van het ideale schema van 13 minuten. Als dat maar goed gaat.......

De reis naar de plek waar vroeger talloze schepen vergingen - Schiphol dus - verloopt gelukkig zeer voorspoedig. Ook het inchecken en de auto wegzetten op P3 kost geen enkele moeite en levert niets op dat het vermelden waard is. We lopen dus al snel richting gate A27 en wachten geduldig totdat het boarden een aanvang neemt. Eenmaal ana boord blijken alle stoelen in het toestel bezet, maar gelukkig de plaatsen 23abc en d niet. Dat komt heel mooi uit, want laat nou net die nummers op onze boardingpassen staan...... Het toestel zier er van buiten best goed uit, maar eenmaal binnen merk je toch al snel dat de tand des tijds hier genadeloos heeft toegeslagen. Vergelijk dit eens met bijvorrbeeld ene prijsvechter als Ryanair of easyjet: frisse kleuren, alles oogt nieuw en blinkend, terwijl hier bij Martinair een behangmotiefje uit 1953 de wanden 'siert'. De stoelen kraken en kreunen, de helft van de rugleuningen zijn met de beste wil van de wereld nooit en never meer 'in de upright position te zetten' , en zo kan ik nog wel even doorgaan. Doen? Oké. De voorste toiletten zijn volgens de bemanning niet te gebruiken uit veiligheidsoverwegingen. Hoezo? Is het WC papier levensgevaarlijk hard? Is de afsluiter kapot, waardoor je drol mogelijkerwijs linea recta naar beneden stort en pardoes op het hoofd van een bekende Nederlander die je dat op dat moment gunt - Mark Rutte bijvoorbeeld - uiteen spat? Raadselachtig.



De lampjes 'toilet occupied' veranderen driemaal van kleur: rood, groen en gewoon 'uit'. Wat zou dat betekenen? Grote boodschap, kleine boodschap en 'vrij'? Wederom raadselachtig. De airco doet het niet of nauwelijks, maar de sprinklerinstallatie werkt prima. Iedereen die namelijk in de middelste rij zit wordt ziek en zeik nat, terwijl het buiten niet eens regent. Er zit dus geen lek in het dak, het is slechts de niet werkende airconditioning die middels het vormen van toch wel redelijk grote hoeveelheden condenswater, de rol van ongewenst in werking gestelde sprinklerinstallatie over neemt. Al met al redenen genoeg om te besluiten toch echt nooit meer met Martinair te gaan vliegen. Eigenlijk hadden we dat een paar weken geleden al besloten, toen we met de 'your flight is cancelled - your flight is rescheduled - your flight is over booked-smoesjes' te maken kregen, maar nu is het besluit definitief. Vlucht MP535 wordt onze laatste outbound Martinair vlucht. Van Velzen zou overigens lekker ruim kunnne zitten bij MP. Mensen langer dan 1 meter 50 echter geenszins........



De vlucht gaat via een vrij directe route, we steken recht de Atlantische oceaan over en komen pas ergens bij South Carolina weer boven land, maar alles verloopt soepel. Het zal zo ongeveer boven de Bermuda driehoek zijn als Pa zich bedenkt dat hij waarschijnlijk thuis de bijvulleiding van de vijver vanochtend heeft aan laten staan. Dit betekent dus dat als we straks in Orlando landen, de kraan zo'n 18 uur heeft staan lopen. De vijver zal inmiddels wel vol zijn..... Sms-en naar tante Jolanda vanuit het vliegtuig lukt niet, dus die moeten we straks maar bellen zodra we geland zijn.

We zijn geland. Nog voordat we door de douane gaan belt Anja met Jolanda. Het is in Nederland nu ongeveer twaalf uur 's nachts, dus die zal dat niet erg vinden . Ze belooft meteen even te gaan kijken, en SMS-t later dat ze de kraan heeft uitgedraaid.

Op de luchthaven bellen we direct nadat we onze koffers verzameld hebben naar het Crowne Plaza hotel, en binnen twee minuten is onze courtesy bus gearriveerd. We moeten nog wel evne vier voordringende amerikanen terechtwijzen - heb geen angst, ze zijn niet veroordeeld tot Dead row - en zijn tien minuutjes later bij ons hotel. Daar checken we in en frissen we ons even op. Er blijkt in het Crowne Plaza een of andere Gothic bijeenkomst te zijn, want het wemelt er van de zwarte jeugd. Zwart niet in de zin van donker gekleurd, maar in de zin van donker gekleed en opgemaakt. Er lopen echte creeps bij. Wij lopen naar Denny's en beleven daar ons eerste extase moment in de VS; zesty nacho's.



Daarna leggen we ons te ruste. Goedenacht!

[A3]

Zondag 18 juli
Dag 2. Grote t1eten en een vrouw in paarse regenjas met werphengel

Vanochtend is het een early rise & shine, want onze United vlucht 0739 naar Denver vertrekt al om 08.16uur. Na een nacht redelijk geslapen te hebben, staan we dan ook al vroeg weer beneden in de lobby om te wachten op het hotelbusje dat ons naar de luchthaven zal brengen. Gisteravond heb ik via internet al kunnen inchecken, dus onze stoelen zijn in elk geval vastgelegd. Zo’n beetje het halve Marriott Hotel (ik schreef gisteren abusievelijk Crowne Plaza, maar het is dus wel degelijk het – voluit – Marriott Orlando Airport Hotel) staat in de lobby en /of ‘curbside’ te wachten op het busje. We hopen inmiddels dat ‘je’ achterwege kan blijven, want een snelle telling leert dat we toch al snel met meer dan 25 mensen staan te wachten. Om vijf over zes komt er een busje aan, en daarin wordt door de chauffeur eerst plaats gegund aan de wachtende piloten en stewardessen. We blijven nu met zo’n 15 mensen over voor het aangekondigde tweede busje en of dat gaat passen wordt een geval van ‘too close to call’. Gelukkig is het tweede busje een bus en kunnen we allemaal mee. Eenmaal aangekomen op de luchthaven brengen we onze bagage naar de drop-off en gaan we naar security. Daar staat een enorme rij mensen te wachten en we moeten – althans via de opgave op het aldaar geplaatste bordje – 15 minutes wachten om onze paspoorten en boardingpassen te laten controleren. De man die onze passen controleert trekt een raar gezicht; of we verwacht hadden met deze boardingpassen door te mogen? En eigenlijk heeft hij wel gelijk. De gisteravond in het hotel geprinte passen zijn nauwelijks te lezen en de barcode is met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, niet te scannen. Terug dus naar de United balie, alwaar de dienstdoende manager ons meteen voorziet van keurig gedrukte nieuwe exemplaren. Weer terug naar de security, uitkleden, scannen, aankleden en door naar de gate.
Bij de gate is het altijd een leuke sport om naar mensen te kijken. Tegenover ons zit een – op het oog – Afro American single parent family, oftewel een vrouw met haar dochter. De dochter zal naar schatting een jaar of 11 zijn, 1 meter 60 groot en 50 kilo wegen. Mams is iets ouder - zo ongeveer 35 - , iets groter – ik denk 1 meter vijfenzeventig – en, de lezer raadt het al, iets zwaarder. Hier denk ik dat we zeker moeten denken aan tussen de 150 en 170 kilogrammen. Voorwaar geen slanke den. Een paar stoeltjes verder zit een jongen die best wel lijkt op Wil Smith, en helemaal aan de andere kant zit een blanke jongen met Justin Bieber haar. Justin Bieber is hét huidige tieneridool in de VS, ook al is hij zelf met zijn 15 jaar het tienerschap nog niet ontgroeit en ziet hij er uit alsof hij 12 is………….



In een keurig vliegtuig, bouwjaar 2002, vliegen we vervolgens vier uur lang over de VS. De landing op Denver International is smooth. Het vliegveld kent een zeer kenmerkende en mooie terminal, die een beetje lijkt op het oude Olympia Stadion in München. Bedoeling van het ontwerp is geweest om de terminal te laten lijken op de met sneeuw bedekte pieken van de Rocky Mountains. Of dat gelukt is? Oordeel zelf:



Op Denver Airport moeten we overstappen op de Frontier Airlines flight 123 naar Jackson Hole. Een vlucht van zo’n anderhalf uur. Bij het AFC – Airport Food Court – genieten we van KFC en PE (Panda Express), en kopen we nog wat kauwgom en water. De kauwgom betreft de originele groene Wrigley pakjes kauwgom met suiker, zoals die vroeger ook bij ons verkrijgbaar waren.

Aangekomen bij de juiste gate valt op dat bij deze terminal ontzettend veel toestellen van Frontier Airlines staan. Toestellen die, qua belettering en uitstraling, unmistakably different zijn dan de toestellen van alle andere luchtvaartmaatschappijen. Elk toestel heeft op de staart namelijk een afbeelding staan van een wild dier. Een – volgens schrijver dezes – zeer geslaagd design dat bovendien een zeer sympathieke uitstraling heeft.





Zo zien we toestellen met hazen, elanden, herten, grizzly’s, ijsberen, poolhazen en poema’s. Echt een heel mooi gezicht om al die toestellen zo langs elkaar te zien staan en rijden. Wij mogen met Bambi mee, bouwjaar 2006. Aan boord blijkt dat alle zitplaatsen zeer ruim zijn – zeker in vergelijking met onze ‘vrienden’ van Martinair – en dat ze tevens allemaal voorzien zijn van individuele videoschermpjes. Voorwaar niet verkeerd. Wel moet je 6 dollar betalen om de films te kunnen zien. Dat is dan weer minder. De kopsteunen van deze Airbus 319 zijn volledig in te stellen in de door de passagier te wensen vorm. Je kunt hem bijna dubbelvouwen, naar boven of naar beneden schuiven, kortom, alleen al de kopsteun van Frontier is comfortabeler dan de complete stoel van Martinair. … Ook de stewardessen zijn uitermate vriendelijk. Eenmaal airborne zien we dat ook op de verticale flapjes aan het einde van de vleugels dezelfde afbeelding staat als op de staart. Leuk! Helaas zitten we op deze vlucht niet naast elkaar, maar da’s ook wel eens lekker……….

Het uitzicht op de vallei in het Grand Teton National Park is erg mooi. Vanuit het vliegtuig kijk je tijdens de landing zowel links als rechts naar de steeds hoger wordende bergen met besneeuwde toppen. Ook valt op dat je in een vallei zit met een specifieke luchtstroom, want het toestel schudt behoorlijk heen en weer en de landing is ‘rather bumpy’. Anders dan in Orlando en Denver wordt hier in Jackson Hole, Wyoming, geen slurf aan het toestel gezet, maar loop je gewoon over het tarmac naar de aankomstterminal. Dat laatste woord is echter nogal in contradictie met hetgeen je aantreft. Een eenvoudig houten gebouw van zegge en schrijve één hele verdieping en binnen twee houten balies. De aanwezige metaal en rubberkleurige transportband voor de koffers detoneert dan ook volledig. We krijgen hier alle vier een beetje een ‘Men in Trees – gevoel’ van (Amerikaanse TV serie met Anne Heche, die zich afspeelt in Alaska).

Als je vanuit het vliegtuig het houten tuinhuisje binnen loopt, wordt je welkom geheten door een mooie boog van in elkaar verweven hertengeweien. Origineel.



Van de twee balies is er een van Avis en daar moeten we zijn. Na het gebruikelijke ‘not included Sir’ versus ‘OK’ , ‘extra Insurance Sir’ versus ‘NO’ zijn we snel klaar, en de koffers zijn inmiddels ook al gearriveerd. We lopen naar buiten en recht voor de ‘terminal’ staan de huurauto’s. We treffen een mooie blauwe Ford Explorer aan waar de koffers net allemaal in passen. Zoals te doen gebruikelijk heeft onze TomTom een minuut of tien nodig om een satelliet te vinden, dus we zijn al aardig op weg als mevrouw Lucy met een onvervalste Vlaamse tongval meldt dat het nog ongeveer anderhalf uur rijden is naar Grant Village in Yellowstone, onze eindbestemming van vandaag.



Onze Ford is van alle luxe voorzien en kent naast elektrische verwarmbaar en verstelbare stoelen ook een MP3 speler! De meiden kunnen hun geluk niet op en direct wordt er een CD-tje met zeer (on) bekende artiesten in de gleuf geschoven. Paramore, Destin, Jonas Brothers etc. Geweldig ………. Het eerste uitzichtpunt op onze route is de plaats waar de toenmalige Franse pelsjagers dusdanig lang van huis waren dat ze alles wat maar enigszins een bolvorm had gingen associëren met vrouwelijke rondingen. De bergen waar we op uitkijken werden door hen dan ook betiteld als ‘Grande Tetons’ oftewel ‘grote t1eten’. Deze naam heeft het National Park uiteindelijk ook gekregen, maar ik moet eerlijk zeggen dat de gelijkenis met vrouwelijke b0rsten – en ik hoop dat dit geldt voor alle vrouwen, anders zou menig man rondlopen met flinke scheuren en gaten in zijn borstkas – nou niet bepaald treffend is. Het is wel mooi!



Het vervolg van de route leidt ons langs een pittoresk meer, een mooie waterval, verschrikkelijk stekende kleine rotvliegjes en we zien ook onze eerste bisons van deze vakantie. Weliswaar van een respectabele afstand, maar toch. Onderweg zien we ook al herten en paarden, als Anja plotseling roept: ‘EEN BEER!’ Allemaal veren we overeind om te zien of het een grizzly of een zwarte beer is. Helaas! Het blijkt een vrouw met een – niet gelogen – paarse regenjas en een werphengel. Tot zover over het gezichtsvermogen van mijn lieftallige (v)echtgenote………

Ondertussen zijn we Yellowstone National park genaderd en op vertoon van onze jaarpas mogen we ongehinderd naar binnen. De ranger bij de ingang overhandigt ons de folder en daar gaan we dan.



Aangekomen bij Grant Village checken we in bij de lodge – alwaar ze eerst onze reservering niet kunnen vinden – en gaan we naar onze kamer. Deze is aan de kleine kant en ook sobertjes ingericht. Zo is er geen TV en schittert ook de airco door afwezigheid. Maar…, dat wisten we vantevoren, dus niet gezeurd daarover. Na ons opgefrist te hebben stappen we in de auto voor een eerste bezichtiging. Bij West Thumb zien we al snel een aantal auto’s langs de weg staan, en er blijkt een groot hert vlak langs de weg te liggen rusten. Snel grijpen we onze camera en verrekijker en starten we het gluren. Het beest ligt hier echt te poseren op een manier alsof hij er elke dag ligt. En misschien is dat ook wel zo. Dan gaan we naar onze eerste geisers en pools kijken. Maar niet voordat we eerst ook een rendier met haar jong van dichtbij mogen aanschouwen. Dat gaat lekker! Waarom zo’n beest echter ‘rendier’ genoemd wordt is me volledig onduidelijk. ‘Ligdier’ is hier namelijk veel beter van toepassing.



De boardwalk bij West Thumb is niet al te lang, en vormt zo aan het begin van de avond een mooie eerste kennismaking met hetgeen ons nog te wachten staat. Onze vijfde metgezel, de inwendige mens, vraagt intussen ook hevig om aandacht, dus we besluiten om het maar een day te callen en om op zoek te gaan naar iets eetbaars. Dat vinden we in het Lake House. Na vijf minuutjes wachten is er een tafel vrij, en we eten hier lekker ( heerlijke Ceasar Salad & Buffalo burger) en gezellig. Vlak voor zonsondergang verdient Linda haar bijnaam ‘otterspotter’. Aan de kade spot ze namelijk drie vrolijk spelende otters die overduidelijk net zo veel plezier in het leven hebben als wij; mooi! We schieten nog een romantisch plaatje met de letterlijk ondergaande zon op de achtergrond en daarna gaat bij onszelf figuurlijk ook de zon onder; we zijn moe en gaan naar bed. Jammer dat we vandaag – afgezien van een vrouw met een werphengel en een paarse regenjas – geen beer hebben gezien. Misschien morgen? Truste!

[A3]

Maandag 19 juli
Dag 3. Een zeer onsmakelijk verhaal & BUFFALOMANIA

Midden in de nacht zitten we recht overeind in bed. Wat is er aan de hand? Een beer? Een vrouw in een paarse regenjas? Nee, Linda heeft haar telefoonwekker verkeerd gezet……. Bedankt…L

Als het echt ochtend is gaan we lekker douchen en vindt Linda het leuk om haar haren te drogen door voorover voor de staande fan te gaan zitten. Om 08.45uur arriveren we bij Old Faithful. De uitbarstingstijd die hier op een bordje staat komt niet echt overeen met de tijd zoals die bij Grant Village bij de receptie stond. We moeten nog even wachten namelijk. Daarom checken we eerst maar het Visitor Center ‘out’ en bekijken we de 12 minuten durende film over Yellowstone. Pa poept nog even en de girls lopen alvast door naar Old Faithful om plaatsjes te bemachtigen op de bank. Om 09.22uur begint de uitbarsting en dat is natuurlijk iets wat je niet mag missen.



Nadat Old Faithful zijn werk voor de tigste keer gedaan heeft hebben we honger. De Yellowstone Inn ziet er buitengewoon mooi uit met zijn wanden van hele boomstammen, dus daar gaan we maar eens kijken wat er te breakfasten valt. Ook van binnen is de Inn indrukwekkend mooi. Zodra je binnen bent kijk je helemaal tot in de nok van het zeer hoge dak en zie je dat alles is opgebouwd uit echte boomstammen. Het geheel ziet er echt indrukwekkend uit en geeft ons allemaal een beetje een ‘Harry Potter-achtig’ gevoel. De jongen die ons naar de tafel brengt stottert behoorlijk en draagt ons over aan de kundige waiter Brandon. Het ontbijt valt helemaal niet tegen. We kiezen voor het buffet – dat is zelfs goedkoper dan de combinatie van koffie, OJ en een breakfast platter, dus dat gaat er wel in.

Na deze calorie-inname moet er vet verbrand worden; we vangen aan met de beklimming van de route die voert naar het boven Old Faithful gelegen viewpoint. Van daaruit blijkt dat je een prachtig uitzicht hebt over het gehele Geyser Basin. Even verderop ligt Solitary Geyser en van daaruit kun je verder weer afdalen naar het dal. In het dal lopen we via de boardwalk en de geasfalteerde paden langs alle geisers en poelen. Uiteraard kan Pa het niet laten om ergens even aan het water te voelen of het wel echt zo heet is als ze zeggen; en dat is het niet; slechts lauwwarm.



Een van de geisers waar we langskomen is net op dat moment aan het erupten; Grotto Geyser; een mooi gezicht. Ook de dichtbij deze geiser gelegen Morning Glory Pool is erg mooi om te zien. Vanaf deze pool lopen we over de asfaltweg weer terug naar de Inn, maar uiteraard niet zonder een korte stop in de Genral Store. Deze store is general, oftewel algemeen, dus ze hebben daar van alles; ook eten. We nemen kleine salades en chili en worden geholpen door Alex, een vlotte knaap met een Oost Europees accent. Ik schat Moldavië of zo. Als hij hoort dat we uit Europa komen begint hij uiteraard meteen over het WK-voetbal en op mijn vraag waar hij dan vandaan komt zegt hij spontaan: Moldavia! Ik: from Chisinau? Hij (verbaasd): Yes! Volgens mij is Alex zo vereerd met het feit dat iemand weet dat Chisinau de hoofdstad van Moldavië is, dat hij zo meteen ons gaat tippen in plaats van wij hem…… ook wel eens leuk.

Na het voltanken van de auto gaan we op pad voor onze volgende haltes van vandaag. Na eerst een stuk te ver te zijn door gereden zien we achtereenvolgens het Black Sand Geyser Basin (erg mooi met een nagenoeg continue uitbarstende geiser en twee erg mooie en grote blauwe meren), het Biscuit Geyser Basin en het Midway Geyser Basin.



Bij Biscuit worden we getrakteerd op een mooi voorval. Vanaf de parkeerplaats loopt er een nette boardwalk die zich tussen de geisers en over de vlakte heen slingert. Nou kan het in Yellowstone voorkomen dat er ergens op die vlakte een bison loopt. Zo niet bij Biscuit; als we ongeveer halverwege zijn spot iemand namelijk in de verte een grote bison. Het beest loopt ogenschijnlijk moeilijk, maar heeft wel een duidelijk doel voor ogen: ons! Zeer langzaam, maar vooral ook zeer zeker, komt hij steeds dichterbij (later blijkt het ook onmiskenbaar een ‘hij’ te zijn). Op een bepaald moment komt het zelfs zover dat meneer ons de vlakte in jaagt en zelf op de boardwalk gaat lopen……nou ja. Ik stel dan ook voor dat de rangers het volgende bordje hier gaan plaatsen:



Het beest loopt ongestoord verder en trekt zich niets maar dan ook helemaal niets van de hem aanstarende fotograferende en opname-makende meute aan. Een coole kikker dus, deze Buffalo!

Bij Midway lopen we voor de tweede keer vandaag langs een typische Harley man waarvan we vanochtend helaas vergeten zijn een foto te maken. Gelukkig vond hij dat ook jammer, is hij ons achterna gereden en geeft hij ons nu een tweede kans. Die nemen we:

Het is ons al opgevallen dat er hier bovengemiddeld veel motorrijders zijn, en dat zal alles te maken hebben met de jaarlijkse Sturgis Rally die over twee weken gehouden wordt. Hierbij rijden duizenden Harley fans op hun motor van Sturgis (South Dakota) naar Mount Rushmore. En je kunt echt al merken dat veel motorrijders deze rally combineren met een bezoek aan mooie plaatsen en parken in de omgeving. Ook t-shirts met de opdruk ‘Sturgis Rally’ zie je veelvuldig, ook bij mensen die er niet bij voorbaat uitzien als een ZZ-topper……. Het Midway Geyser Basin kent drie mooie pools, maar geen echte geisers. De volgende stop die we maken is bij Fountain Paint Pots. Hier zien we eigenlijk voor het eerst wat grootschaliger modderpoelen en fumaroles (een soort gaten waaruit hete lucht ontsnapt) die er hevig op los sissen, fluiten, sputteren en spetteren. Echt een heel aparte ervaring. Ook maken we hier kennis met een ander natuurfenomeen dat we uit Nederland wel erg goed kennen: regen! We rennen dan ook snel naar onze Ford en zijn zonder al te nat geworden te zijn weer net op tijd onder dak.
Aansluitend zijn we via Madison en Norris richting Canyon gereden. Helaas rijden we daarbij wel tegen een major verkeersopstopping aan. De weg is over een afstand van naar schatting zo’n vijf mijl slechts in een richting te berijden. Wij staan zo ongeveer als tiende auto in de rij en moeten wel meer dan 20 minuten wachten. De auto’s uit de tegenovergestelde richting blijven maar komen. Het gaat maar door en het gaat maar door. Als wij dan eindelijk aan de beurt zijn blijkt waarom; aan de andere kant staat echt een file die megamega-lang is. Wat een geluk dat wij oostwaarts gaan en niet andersom…… Bij Canyon rijden we recht naar het centrum om daar wat inkopen te doen. Aangezien het al vrij laat is en we toch nog een eind te rijden hebben willen we – lees: ik – niet te veel tijd besteden aan eten. Daar is niet iedereen het helemaal mee eens, maar, overtuigend als ik ben…….., na wat heen en weer gediscussieer, wel. Dan volgt nog de vraag wát we dan te eten kopen in het plaatselijke supermarktje. Ik loop ongegeneerd met een doodnormale cinnamonrol in mijn hand, maar krijg de hele familie over me heen. ‘Wat denk jij wel niet’, ‘ben je wel lekker’, ‘doe ’s normaal’ en meer van dat soort kretelogieën. Nu moet ik ook wel eerlijk toegeven dat het hier inderdaad wel een cinnamonrol betreft, maar niet echt een doodnormale. Het gevaarte heeft een doorsnee van meer dan 25 centimeter en weegt naar schatting een pond of meer…….. Toch heb ik mijn zinnen gezet op deze culinaire uitdaging dus ik blijf lekker eigenwijs. Dat vinden mijn drie dames niet zo leuk, en daar word ik dan weer poeplink en poepchagrijnig om. In de auto is het daaropvolgende kwartier dan ook niet echt wat je noemt gezellig. Maar langzaam maar zeker klaart de lucht toch weer op. We rijden inmiddels over de North Rim van Yellowstone Canyon en genieten van de uitzichtpunten hier. Het is hier trouwens ook absoluut niet druk.

Over druk gesproken; die neemt zienderogen toe. Druk in de onderbuik dan wel te verstaan en dit geldt voor drie van de vier van Rooijtjes. Gelukkig is er bij een van de uitzichtpunten een toiletgebouwtje, dus daar zullen we maar eens dankbaar gebruik van gaan maken. Ik behoor tot één van de drie mensen met een aan explosiegevaar grenzende hoge nood, dus ik mag als eerste naar binnen. Wat schetst mijn verbazing; dit is geen normaal toilet. Er staat een soort plastic WC pot zonder waterreservoir of stortbak. Als je in de pot kijkt – ja sorry, ik weet dat het onsmakelijk is, maar om de waarheid geen geweld aan te doen en een zo waarheidsgetrouw mogelijk verslag uit te brengen van onze belevenissen moet ik dit hier wel melden…. – zie je dat het type toilet er geen is van het type ‘vlakspoeler’ (met zicht op het resultaat zal ik maar zeggen), ook niet van het Amerikaanse type ‘drollenkolk’(zodra je op de knop gedrukt hebt ontstaat er een flinke kolk die alle aanwezige massa – vloeibaar of vast - opslokt, maar meer van het type ‘zie maar waar je ’t laat’. Gewoon een open doorgang van naar schatting 60 centimeter doorsnee (2 feet voor de geïnteresseerden) naar het daaronder gelegen terrein wat in dit geval uit rotsen bestaat. Een zeer onsmakelijk uitzicht kan ik wel zeggen, want de lezer raadt zonder moeite wat er allemaal bovenop die rotsen ligt………….. Nu is het zowiezo nooit een goed idee om bijvoorbeeld een mobieltje of een ring in het toilet te doen belanden, maar als het je hier per ongeluk overkomt dan ben je dus echt zwaar de sjors. Je mobieltje zou namelijk uiteen kunnen spatten op de, pak ‘m beet, een meter lager gelegen rotsen, maar het zou ook kunnen dat zijn val verzacht wordt door een niet nader te noemen substantie die door je voorganger(s) hier is gedumpt…….. Bah!

Bovendien kent dit type toilet – waarvan ik voorstel dat we dit in het vervolg inderdaad maar het ‘zie maar waar je ’t laat’- type noemen, nog een tweede belangrijk nadeel. Door de zeer grote ronde opening en het feit dat de wind onder de pot – maar boven de rotsen – vrij spel heeft, ontstaat een enorme tocht aan je kont. Als het een beetje stevig waait bij hoge buitentemperaturen is dat best lekker warm en hoef je niks meer af te drogen; gratis föhnservice……………. Maar als het buiten koud is zit je door een soort ‘arctische mistralwind uit de diepte’ met twee gigantisch koude billen en andere – geslachtsafhankelijke - onderkoelde lichaamsdelen te vernachelen van de kou. Voorwaar geen slimme uitvinding.

Goed, na het relaas over deze onorthodoxe wijze van blaas- cq darmlegen, rijden we weer verder. Al binnen een kwartier zien we bij een bocht een flink aantal auto’s stil staan langs de weg; daar moet iets te zien zijn! En inderdaad, vlak langs de linkerkant van de weg, tussen het asfalt en de rivier zit een dier dat lijkt op een kleine beer. We stappen allemaal snel uit en ontdekken alras dat het geen kleine beer is, maar een grote bever. Dit familielid van Ed & Willem met de waterpomptang, is echt van een fors formaat en geeft zijn identiteit pas echt prijs als hij zich omdraait en ons de rug toekeert; beren met een grote, platte staart bestaan namelijk niet. Even blijft hij nog zitten, waarna hij te water gaat en langzaam wegzwemt alsof er niets gebeurd is. En dat klopt ook; er is niets gebeurd.



Nauwelijks een paar kilometer verder staan weer twee auto’s aan de kant. Nu uitkijkend op een heuvelachtig, open terrein. Er staan inderdaad een aantal bisons verspreid over het terrein, maar die hebben we – gaap gaap – vandaag al genoeg gezien. Toch stop ik even en vraag aan de inmiddels achter op zijn pickup geklommen Amerikaan met verrekijker; ‘Do you see anything in particular?’. ‘A grizzly with three cubs’ is het antwoord. Ik schreeuw de dames uit de auto en inderdaad; op een heuvel aan de overkant van de rivier is met de verrekijker duidelijk een beer te onderscheiden met drie jongen. Het mooie is dat mevrouw – daar ga ik namelijk gemakshalve maar even van uit – recht op ons af komt gelopen; ze komt dus steeds dichterbij. En aangezien er tussen ons en mevrouw Yogi nog een riviertje loopt, hoeven we ook niet bang te zijn. Er stoppen ondertussen steeds meer auto’s en het wordt een drukte van jewelste. Plotseling lopen drie mannen recht vooruit het struikgewas in om boven op een kleine helling de beer beter te kunnen zien. Belachelijk! Weten die mannen niet beter? Steeds meer mensen volgen en er staat al snel een tiental mensen vanaf de voor ons gelegen helling naar de beer te kijken. Een trance maakt zich van me meester, Ik kijk links. Ik kijk rechts. Ik knik een keer vragend opzij naar vrouwlief en daar ga ik! Belachelijk! Weet ik niet beter? Jawel, maar de verleiding is te groot. Vanaf de helling kunnen we de beer een tijdlang volgen inclusief de drie achter haar aan scharrelende mini Yogi’s. Een prachtig schouwspel. Een paar honderd meter verderop stoppen we weer en mogen we met een echtpaar mee door hun telescoopkijker kijken. Het lijkt zo echt of de beer recht voor je neus staat. Mooi!



Zo, de drie B’s (Bever, Bisons, Beer) hebben we gehad. Nu nog wolven en een mountain lion en we kunnen naar huis………… Even verderop is een parkeerplaats en die staat mudvol met auto’s. In totaal staan er ook wel zo’n tien telescoopkijkers, dus er moet wel iets bijzonders te zien zijn. Ik weet het, je wordt er moe van, maar we moeten alweer de auto uit om te vragen wat er te zien is. Wolven dit keer; het is toch niet te geloven! Helaas zijn de wolven met de verrekijker en het blote oog niet te vinden, dus biedt de vrouw van Marc (?) ‘just ask Marc and say I sent you’ ons aan om door de telescoop van manlief te kijken. Anja gaat een paar meter verderop op zoek naar Marc en vindt hem al snel. ‘Oh yeah, no problem, be my guest’, de mensen hier eisen haast dat je door de telescoopkijker gluurt. In de verte kun je inderdaad drie wolven waarnemen. Volgens de experts die hier staan zijn het nog pups, dus zal er ook wel een moeder in de buurt zijn. Helaas ontdekken we die niet, dus we zullen het met deze drie wolfjes moeten doen………..



Als we weer even verder zijn merkt Ellen in één keer dat ze haar tasje voor het fototoestel kwijt is. Waarschijnlijk laten vallen bij het verrekijkerechtpaar. Dus snel omgedraaid en gekeken. Maar helaas; niets te vinden. Plotsklaps een enorme dreun net voor me en ik schrik me dan ook een hoedje. Ellen dondert echt met een smak op het asfalt maar zegt gelukkig meteen; ‘alles ok paps’. Die %$!!@# moderne jeugd ook; dwing je ze om bergschoenen aan te doen; maken ze hun veters niet vast GVD etc.

Na de beren- en wolvenencounters proberen we weer richting Grant Village te rijden. Maar dat valt nog niet mee. Op ontelbare plaatsen moeten we stoppen voor bisons. Dit varieert van een ‘lonesome cowboy far away from home’ tot enorme kuddes waarvan je een heel sterk ‘Dances with wolves / Tatanka’ gevoel krijgt. We maken mee dat een kalf heel rustig op zijn elf-en-dertigste melk staat te drinken midden op de weg, dat een hele kudde de weg moet oversteken, dat een exemplaar zich ontwikkelt tot een dafje uit tegenovergestelde richting; dat wil zeggen: hij loopt helemaal vooraan in een lange file van auto’s etc. Het is hier echt ‘buffalomania’. Aangezien de schemer inmiddels is overgegaan in volledige duisternis, is het enorm oppassen met rijden. Achter elke bocht kan een potentiële moordenaar van 1.000 kilo staan met twee vervaarlijk uitziende horens en een tapijt op zijn rug. Rustig aan dus en goed opletten. Zonder aanrijdingen met bisons arriveren we in Grant Village en gaan we lekker naar bed. Het was me het dagje wel………………….

[A3]

Dinsdag 20 juli
Dag 4. Jack – a - Lopes

Vooraf wisten we dat de eerste week zwaar zou zijn. Maar toch is dat niet de eerste herinnering die je hebt als om kwart voor zeven de wekker gaat. Snel op, douchen, koffers inpakken & -laden en daar gaan we. Vandaag is het de bedoeling om naar het uiterste noorden van Yellowstone te rijden, Mammoth Hot Springs, en dan via de Oostelijke parkuitgang de Wild West town Cody te bereiken. Of dat gaat lukken? We zullen zien. Na een half uutje rijden blijkt dat Pa een zeldzame fout heeft gemaakt. In plaats van bij West Thumb te kiezen voor dezelfde route als degene via welke we gisteren terug zijn gereden, kiest hij abusievelijk voor de route via Old Faithful. Dit houdt onder andere in dat we wéér langs de wegopbreking moeten die ons gisteren zoveel extra tijd heeft gekost. Nou ja, omdraaien kost nog meer tijd, dus het moet dan maar. We passeren ook weer de Continental Divide line (een lijn die min of meer van Noord naar Zuid door de Rockies loopt en waarvan alle regen die ten Westen van de lijn valt afwatert in de Pacific en alle regen die Oostelijk valt in de Atlantic; het is maar dat je het weet). Bij Old Faithful stoppen we voor wat boodschappen en niet lang daarna staan we weer stil op een voor ons bekende plek om stil te staan. Bij de wegwerkzaamheden…….. De dienstdoende bordjesophouder loopt alle auto’s af om te melden dat het nog ongeveer ten minutes gaat duren, en het blijkt dat deze man afkomstig is uit Northern Idaho, en dat zijn voorouders uit Duitsland komen. Hij heet Toni Metz. Zal dus wel een butcher als Übergrossvati gehad hebben (Metzgerei = slager). De ten minutes blijken inderdaad tien minuten te zijn, dus we zijn al snel weer op weg.

Aangekomen bij Mammoth Hot Springs parkeren we eerst de auto bij de Upper Terraces. Het is nog vroeg en ook nog opvallend fris. Ik houd zelfs mijn vest nog aan, en dat wil wat zeggen! De terrassen zijn wonderlijk mooi om te zien, en ik vraag me af waarom ik – telkens als ik aan Yellowstone gedacht heb – steeds dacht aan dieren, geisers en poeltjes, maar nooit aan deze terrassen. Relatief onbekend misschien? Vreemd. In elk geval wel mooi om te zien. Met mijn beige kleurige hoed en mijn Cranenbroeck legergroene vest lijk ik overigens wel een beetje op een ranger. Vinden jullie ook niet?



Na de Upper Terraces volgen vanzelfsprekend de Lower, waarbij ons opvalt dat relatief veel van de Lower Terraces eigenlijk ‘oud’ zijn. Dat wil zeggen, er stroomt geen water meer en dus zijn de kleuren compleet vervaagd naar een vale vorm van grijs en grijzig. Jammer.
Daarom vertrekken we maar richting Cody, waarbij we onderweg nog heel even in de staat Montana zullen zijn, en tevens nog langs o.a. de plaats Roosevelt zullen komen. We besluiten een stuk af te snijden via de onverharde Black Tail Drive, en zien daardoor een drietal antilopen. Of zijn het herten? Of zijn het gazelles?



De route wordt helaas ook door een behoorlijk aantal andere anto’s gereden, waardoor het ten eerste erg stoffig is en ten tweede erg lawaaiig, hetgeen de kans op dieren wel erg zal verkleinen. Dat doet het inderdaad. Verder zien we niets meer van betekenis. Aangekomen bij Roosevelt heeft iedereen wel trek in iets te eten. Bij de gelijknamige lodge rijden we de parkeerplaats op, maar die is echt overvol. Voor de vorm vragen we binnen nog naar de wait time voor een tafeltje van vier, maar die blijkt opgelopen tot ongeveer sixty minutes, en dat vinden we een beetje veel. We kopen wat te drinken bij de Roosevelt General Store en rijden verder naar Canyon. Daar is in de lodge genoeg plaats in het restaurant dus we besluiten daar een hapje te eten. Onderweg zien we nog Tower Falls en ook nog – het moet niet te saai worden natuurlijk – een grizzly met twee jongen. Wel in de verte, maar toch. Er schijnen in Yellowstone slechts rond de 500 grizzly’s te leven, dus daar hebben wij er toch maar mooi 1,4% van gezien…………..



Bij Canyon Lodge hebben ze een op het oog simpel systeem bedacht. Ze hebben een self service restaurant waarbij drie prijsniveau’s gelden; small, medium en large. De bijbehorende borden zijn uiteraard oplopend in grootte en hebben allemaal een andere kleur. Wij kiezen voor de medium groene borden, maar laden deze zo vol dat er wel een ‘large’ onder lijkt te zitten. Oneerlijk lijkt het feit dat als je een bepaalde maat bord vol mikt met sla, dat je dan even veel betaald als iemand die eenzelfde bord vollaadt met bijvoorbeeld shrimp of steak. Er zal hier wel meer shrimp verkocht worden dan sla…………….

Bij Fishing Bridge gaan we weer richting Oosten, via de Oostelijke parkuitgang naar Cody. Nog ter hoogte van het Yellowstone Lake staan we echter al weer stil. Een aantal auto’s aan zowel de linkerzijde als de rechterzijde van de weg duiden op iets bijzonders. En dat is er ook; aan de linkerkant loopt een zwarte beer in het struikgewas te fourageren. Nadat meneer (?) Beer even uit het oog is verdwenen, komt hij een tiental meters verder weer te voorschijn, maar helaas net niet lang en duidelijk genoeg om een fatsoenlijke foto te kunnen maken. Jullie zullen me dus maar op mijn woord moeten geloven.

We zien onderweg nog een drietal pelikanen – waarvan ik niet wist dat ze hier ook voorkwamen - boven het Buffalo Bill Reservoir en rijden vervolgens via de bijbehorende stuwdam en de buitenwijken van Cody het centrum van deze Wild West town binnen. Nadat we even moeite hebben moeten doen voor een parkeerplekkie, staan we direct naast ons hotel voor die nacht, het Irma Hotel. Het Irma hotel is in 1907 gesticht door Buffalo Bill voor zijn dochter Irma. Toen Buffalo – of moet ik zeggen: ‘Toen Bill’ – met zijn rondreizende circus met indianen, cowboys, paarden en bisons Europa aandeed, was de Britse vorstin zo onder de indruk van hetgeen ze zag, dat ze later een compleet van English Oak vervaardigde saloonbar richting Cody stuurde. Die saloonbar staat er nog en is een lust voor het oog.

Gedurende de maanden juni, juli en augustus wordt recht voor het Irma Hotel dagelijks om 18.00uur de Cody Shoot out georganiseerd. Een toneelstukje voor toeristen met wat decorstukken en een paar lokale mannen die in cowboykleren gehesen worden en waarvoor notabene gewoon de straat wordt afgesloten. Wij zijn precies op tijd, het is namelijk vijf voor zes. Twee acteurs, de een stelt Buffalo Bill voor en de ander Wild Bill Hickock, staan al klaar om met de shoot out te beginnen. Voordat het echter zover is worden er vier super Amerikaanse cliché’s in leve gehouden:

• er wordt mondeling reclame gemaakt voor zo’n beetje elke ondernemer in Cody, en dat in drievoud
• er wordt heftig gezwaaid met vlaggen van de VS en de State, in dit geval Wyoming
• er wordt gevraagd om middels handopsteken aan te geven ‘where you’re from’
• er wordt gevraagd of er servicemen and/or veterans in het publiek zijn

En ja hoor, die is er één. Hij mag naar voren, er wordt uitgebreid ‘gehonoured’, geklapt en het volkslied wordt nog een keer flink afgestoft. Oké, oké, zo is het wel genoeg. Maar inmiddels is het wel ruim over half zeven. Er wordt nog tien minuten getoneelspeeld/toneelgespeeld – al naar gelang de spellingwijze waar u de voorkeur aan geeft – en vervolgens klinken er een paar oorverdovend harde knallen. That’s it. Cody shoot out is over en sluiten. Wauw. Dat was impressive. NOT!!!!!!!!

Wij gaan in elk geval inchecken en krijgen kamer 59 toebedeeld op de second floor. Ik parkeer de auto recht voor de laad- en losdeur en sjouw de koffers naar boven. We hebben een erg ruime kamer die mooi historisch is ingericht. De badkamer heeft zelfs een feature dat ik nog nooit in een hotel heb aangetroffen, zelfs niet in superdeluxe tenten van Hilton of Hyatt: een automatische douche. Deze werkt als volgt; je gaat – tja, daar is het onderwerp weer – naar het toilet en neemt plaats. Je doet wat je moet doen en trekt aan de stalen ketting met houten hendel – inderdaad nog zo’n ouderwetse stortbak zoals we die vroeger in Nederland ook hadden -. Alles gaat dan zoals het zou moeten gaan, maar du moment dat de stortbak zich na deze leging weer gaat vullen, kletst het water daar klaarblijkelijk zo hard in, dat er kleine druppeltjes over de rand schieten en de hele badkamer vullen met een nevelachtig koel vocht. Best lekker eigenlijk. Verder is de kamer prima in orde.

Aangezien we die dag nog maar weinig actiefs gedaan hebben besluiten we te voet Cody te verkennen. We lopen de hoofdstraat door aan beide kanten en zien bij een aantal winkels vreemde wezens. Soms in de vorm van speelgoed, soms in de vorm van een – al dan niet echt geweest – opgezet dier; een konijn of haas met een klein hertengewei. Dit schepsel schijnt voort te komen uit plaatselijke legendes cq overleveringen en wordt, volkomen onbegrijpelijk, een Jack – a – lope genoemd.
Na van onze Jack – a – lope verbazing bekomen te zijn willen we wat eten. De leukste tent die we eigenlijk gezien hebben is de grote saloon van het Irma hotel. We vragen of we daar, behalve de groots geafficheerde buffetten met ribs, ook a la carte kunnen eten en dat blijkt geen probleem. Gelukkig. Het eten smaakt meer dan voortreffelijk, en omdat we met z’n vieren hier een heel gezellige avond hebben, willen we ook graag een aandenken. Het bier wordt hier geschonken in grote glazen waarop aan de ene kant de naam van Bud prijkt en aan de andere kant het logo van het hotel. Dat lijkt ons een mooi souvenir, en bij het afrekenen van de copieuze maaltijd laten we meteen a raison van 5 dollar, zo’n mooi glas inpakken.



Wat tijdens het afrekenen bij de kassa wel opvalt is dat veel personeelsleden, en als we het goed inschatten ook de managers/eigenaren, Russisch zijn. Dus deze door een oer-Amerikaan (Buffalo Bill) gesticht hotel in een oer-Amerikaanse plaats (Cody) in een oer-Amerikaanse streek ( het zogenaamde Wilde Westen) is overgenomen door de Russen. Zou het Witte Huis binnenkort ook Kremlinski Blanco gaan heten……? Met de overpeinzingen over het antwoord op deze vraag strompelen we de trap op en gaan we lekker slapen. Have a good one!

’s Avonds eten we dus in het Irma hotel te Cody. De menukaart is Amerikaans lang en er is dus keuze uit vele gerechten. Voor de twijfelaars op deze wereld heeft het Irma Hotel echter – evenals vele andere restaurants op de wereld – een combinatiegerecht in het leven geroepen dat weid en zijd bekend staat als ‘mixed grill’. Normaliter zijn hierin vleessoorten opgenomen die eens toebehoorden aan een koe, een kip en een varken. Op zich vormt de mixed grill van het Irma hotel hierop geen uitzondering, al doet de beschrijving in eerste instantie wel anders vermoeden. De woorden ‘Rocky Mountain oysters’ zijn namelijk wel een beetje misleidend. Uiteraard zijn er in de gehele Rotsachtige Bergen geen oesters te vinden, maar ik weet nog van een reisprogramma dat ik ooit heb gezien, ik meen met Chris Zegers, waar deze term voor staat. Het betreft een onderdeel van de koe, om preciezer te zijn, van de stier. Om nog preciezer te zijn; het is meestal hangend te vinden tussen de achterbenen.



Inderdaad: stierenballen! Pa vindt het wel een uitdaging om deze mixed grill te proberen en bestelt dus deze lokale specialiteit. De smaak van de stierenballen is vrij neutraal en een beetje slijmerig ……………, en vreemd genoeg willen de dames – die normaal gesproken van alles wat op Pa’s bord te vinden is een graantje mee willen pikken – niet proeven. Zelfs niet na herhaaldelijk aandringen van Pa interesseert een hap Rocky Mountain oysters ze geen bal! En eerlijk gezegd missen ze ook geen bal. Het is niet bepaald een delicatesse die je – al is het maar één keer in je leven - geproefd moet hebben. Het is meer dat je kunt zeggen dat je ooit stierenballen hebt gegeten. En dat kan ik nu dus zeggen: ik heb stierenballen gegeten.

[A3]

Woensdag 21 juli
Dag 5. Drie opmerkelijke gebeurtenissen: Flat one, trespassing & een fout van Daddy!

Zonder ontbijt vertrekken we weer vanuit het Irma hotel, we moeten vandaag namelijk een enorm stuk rijden. Onze volgende overnachtingsplaats is Spearfish, South Dakota, en dat ligt ongeveer 360 mijl oostwaarts….. Als we even onderweg zijn zien we een supermarkt die open is en waarvan de naam onze twee meiden in een enorme staat van opwinding doet geraken. Blair is een personage uit de heftig door ons gevolgde Amerikaanse soap ’Gossip Girl’, en deze supermarkt heet Blair’s. Soms zeggen de meiden tegen ons ‘get a life’, maar als je mijn eerlijke mening vraagt over het feit dat je opgewonden raakt van een supermarkt in the middel of nowhere omdat deze dezelfde naam heeft als een fictief karakter in een fictieve TV-serie, dan weet ik heus wel wie er ‘een life moet getten’. En dat zijn niet de ouders!



We maken Blair’s enige donuts en broodjes lichter en vervolgen onze weg. We hebben de keus uit twee routes en kiezen – mede naar aanleiding van adviezen op het allesamerikaforum – voor de noordelijke variant. De zuidelijke variant loopt via Greybul (waar een vliegtuigenkerkhof schijnt te zijn) en via Shell, wij kiezen dus voor de route via Powell en Lovell. Bij Lovell kun je een nog noordelijker afslag nemen richting Devils overlook in Big Horn Canyon, maar we besluiten deze omweg van ca. anderhalf uur maar over te slaan. We zullen toch al genoeg in de auto bivakkeren vandaag. Het landschap hier is weinig verheffend, maar in de verte zie je wel een vrij groot gebergte opdoemen, een beetje á la de grote muur van steen waar je tegenop rijdt als je naar de Moki Dugway rijdt in Arizona. De weg begint al een beetje te stijgen en is blijkbaar een populair stuk asfalt voor fietsers, want die komen we hier op een stuk van zo’n vijftien mijl wel meer dan vijftig tegen.

Op een bepaald moment stijgt de weg hier echt aanzienlijk, en behalve het feit dat de weg hier keurig verhard is en voorzien is van een vangrail, lijkt het nog meer op de Moki Dugway. Als je ook eenmaal boven bent kijk je uit over een enorme vlakte en ook dat – mijn verhaal begint zowaar saai en langdradig te worden – lijkt op Moki Dugway. Zelfs de dames – die toch echt niet snel meer onder de indruk zijn en vinden dat ik met alles zo overdrijf – moeten toegeven dat het uitzicht erg mooi is.



Ik heb dus bepaald geen spijt dat ik voor de route Cody – Dayton de noordelijke variant gekozen heb. Als we op de parkeerplaats onze adem staan in te houden voor zoveel schoonheid, valt me trouwens nog iets op; over het algemeen kun je stellen dat een kledingstuk een bepaald doel heeft. Een broek is een broek, een trui is een trui etc. Zo niet mijn groenkleurig Cranenbroek vest. Dit kent namelijk twee gebruiksdoelen; als eerste – en dat hebben jullie op de foto van gisteren kunnen zien - een gebruik als ranger-look-a-like-vest, en als tweede, en dat demonstreert Linda op de onderstaande foto: een jurkje;



Het plaatsen van deze tekst en foto is wel een daad van – al zeg ik het zelf – uitzonderlijke moed. Als Linda dit gaat lezen en zien, dan weet ik nog niet zo net of ik het ga overleven. Geniet dus maar van de reisbeschrijving van deze alinea, want het kan goed wel eens mijn laatste zijn geweest……..

We rijden verder over deze groene hoogvlakte, hetgeen bepaald geen straf is. Op een bepaald moment valt het ons op dat er weerszijden van de weg nette houten omheiningen staan, die duidelijk bedoeld zijn om koeien of ander vee in hun bewegingsvrijheid te beperken. Maar we zien geen enkele koe. Anja denkt dat de hekken bedoeld zijn om de koeien van de weg te houden, maar aangezien ik eerder vandaag al talloze weilanden heb gezien waarbij de koeien zonder problemen de weg op kunnen, lijkt het mij niet onmogelijk dat de hekken juist bedoeld zijn om de koeien op de weg cq de smalle strook weerszijden ervan, te houden. Zo hoeven er bij een round-up geen gigantische afstanden gereden te worden om alle koeien te verzamelen. Leuke theorie, maar wel volkomen bull shit. Even verderop zien we namelijk wel koeien, en die staan – vanaf de weg gezien – duidelijk achter het hek. Na een tigtal mijlen gereden te hebben komen we bij wegwerkzaamheden. Dit levert ons in eerste instantie een minuut of vijf vertraging op, dus dat valt te overzien. Maar in tweede instantie wordt het erger…… Iets na de wegwerkzaamheden, waarbij we ongeveer twee a drie mijl over een onverhard stuk moeten rijden, begint de boordcomputer te stotteren en te piepen; in het schermpje verschijnt de tekst: ‘presión neumáticosbajo’. Gelukkig beschikken wij over een multilangual Ford Explorer, want even later luidt het ‘tire pressure low’. Aan het rijgedrag van de auto valt echter niets te merken, dus ik rijd gewoon door. Maar niet ver meer……… Na een mijl of wat kijk ik even in m’n linkerbuitenspiegel en ja hoor; helemaal slap linksachter. Da’s niet zo mooi hier in de middel of noweir. We zetten de auto stil bij een parkeerplaats en raadplegen het instructieboekje. De koffers gaan eruit en binnen no time hebben we het reservewiel onder de auto uit getoverd. Het precieze punt waar de krik onder de auto moet kunnen we aanvankelijk niet vinden, maar als Ellen – onze kleinste reiziger en daardoor ook wel ‘Minibino’ en vanaf heden ‘Onderkruiper’ genoemd - helemaal onder de auto kruipt heeft ze het ‘diamond shaped hole’ snel gelokaliseerd. Zo’n klein halfuur verder staan de koffers weer in de auto en is alles gefikst. Dat ging wonderbaarlijk snel! In de tussentijd zijn er al wel twee andere auto’s gestopt die gevraagd hebben – nou ja, de bestuurders ervan althans – of we hulp nodig hebben. Dat had ik in Nederland nog niet zo snel zien gebeuren!



Kort daarna rijden we Dayton binnen en besluit ik om Avis even op te bellen met de vraag waar ik een nieuwe reserveband kan halen. Dat blijkt echter nergens te kunnen; conform de voorwaarden van Avis – zo vertelt de aardige mevrouw me – zijn er nu twee mogelijkheden; de eerste is om de lekke band ergens te laten repareren en te wachten tot die klaar is. De tweede betreft een omruil van de hele auto. Op mijn vraag waar dan de dichtstbijzijnde Avis-vestiging is gaat ze even zoeken. Dit blijkt bij het kleine vliegveld van Sheridan te zijn. Ze belt met Sheridan of er daar nog een Standard SUV te vinden is en dat blijkt zo te zijn. Sheridan ligt voor ons precies op de route naar Spearfish, dus wij vinden het allang goed. We maken nog even een TPPE-stop (tanken, plassen, poepen & eten) en vervolgen onze weg. Een uurtje later zijn we in Sheridan, maar onze SUV is helaas nog niet klaar. Hij wordt nog gepoetst, dus de vrouw die ons buiten opwacht vraagt of we niet nog moeten lunchen of zo. Nou hebben we net wat op, maar we hebben in Sheridan ook een bordje ‘WalMart’ gezien, dus je weet wel waar wij even naar toe gaan……. De Avis mevrouw verontschuldigt zich want ze moet nog een plane catchen. Ze heeft gewoon haar Avis kloffie aan en geen enkel bagagestuk bij zich, dus dat catchen lijkt mij hier meer te wijzen op een Avis-Airport dubbelrol (de omvang van Sheridan-Airport – zeer klein -, lijkt dit wel te onderbouwen). Die dubbelrol aan Airport-zijde zou dan bijvoorbeeld het opvangen van de gelande vliegtuigen kunnen zijn – je weet wel, met van die stopbordjes in de handen - . Dat zou best eens kunnen passen binnen haar omschrijving ‘I have a plane to catch’. Toch?

In Sheridan vinden we inderdaad een WalMart, en we slaan hier dan ook onze eerste inkoopslagen van deze vakantie – een shirt voor Linda en Daisy Dukes* voor Ellen -. Het zullen voorwaar niet de laatste zijn! Dan weer terug naar Avis en daar staat onze nieuwe Ford Explorer – dit keer een rode in plaats van een blauwe – al netjes klaar. Even de koffers omwisselen en dan gaan we, met wel een beetje een ‘asbak is vol, dus we kopen een nieuwe auto’- gevoel, weer op weg.

De route naar Spearfish is verder weinig verheffend; een saai en kaal landschap strekt zich voor ons uit. En aangezien we bij aankomst in Spearfish nog wel het een en ander op het programma hebben, stoppen we onderweg niet bij zaken als ‘Dry Creek Petrified Forest’ of ‘the Vore Buffalo Jump’. Als Spearfish in zicht komt zit Pa enorm te schuifelen op zijn bestuurdersstoel en houdt hij regelmatig zijn niet onomvangrijke buik vast. Inderdaad: hij moet! Gelukkig is meteen bij de afslag een Burger King gevonden, dus daar voorziet Pa de restrooms van een BK A3 Deluxe; een extra dikke whopper wordt hier de ‘drollenkolk’ ingestuurd. Aansluitend rijden we de route door Spearfish Canyon, en die is best aardig, maar nou niet zo mooi dat je deze ‘persé gedaan moet hebben’. Aan het einde van de canyon kun je nog een stukje doorrijden naar de Dances With Wolves filmsite. Dat doen we, maar het valt vies tegen. Er staat een bordje om de plek te markeren, en je kunt een stroompje oversteken via een half in het water liggende boomstam, maar dat willen we niet. Althans, dat willen wij niet, maar de kids wel. Maar die mogen niet. Dus blijft het bij het bordje.



Op de heen- en terugweg zien we overigens een rare, grote marmottensoort. Een bruin lijf met een zwarte kop waarop witte tekening te zien is. Toch ’s opzoeken wat dat zijn.


(dit blijkt een yellow bellied marmot te zijn, oftewel een Marmota flaviventris

Dan rijden we verder richting Lead en Deadwood, waarbij we de ogen goed open moeten houden voor Presidents Park. Dit is een park waarin grote gipsen bustes staan van alle Amerikaanse presidenten, maar hun website meldde; ‘Open every day til 7pm. Call to verify.’ Nou duidt dat ‘call to verify’ al op enige vaagheid, maar toen wij hedenochtend inderdaad ‘callden’ werd er niet opgenomen. Sterker nog: het nummer was disconnected; dat belooft dus weinig goeds. Het is nu een uur of half vijf in de middag en het is in een keer ook hartstikke mistig geworden. Je kunt geen hand voor ogen meer zien. Om Presidents Park te kunnen ontdekken moeten we dus extra goed opletten. Dit extra goed opletten bewijst echter wel zijn nut. Vanuit een ooghoek zien we aan de linkerkant een megagrote Abraham Lincoln, dus we maken voorzichtig een U-turn, en stoppen bij de ingang. Deze bestaat uit een groot hek, dat echter overduidelijk op slot zit. Er hangt verder geen bordje van ‘closed’ of iets dergelijks, slechts een mededeling dat er closed circuit camera surveillance is. Met de auto het park in kunnen we dus gevoeglijk vergeten, maar te voet zouden we makkelijk langs het hek kunnen. We staan deze act van trespassing te overpeinzen als er plots vanuit het park een auto aan komt. Een witte pickup nadert, stopt, en opent zijn deur. Een man stapt uit die uitlegt dat hij houthakker is. Als hij hoort dat we uit Nederland komen schakelt hij over op steenkolenduits, want hij heeft vroeger in Duitsland gelegerd gelegen. Geheel tot onze verbazing gaat er nu niet spontaan een band spelen met het Amerikaanse volkslied en komt er ook geen burgermeester of andere hoogwaardigheidsbekleder uit de bosjes om hem een medaille op te spelden…….. Hij vertelt dat het park indefinitely gesloten is en dat het elders wordt opgebouwd, dichter bij Mt Rushmore. Wij vinden dit niet onbegrijpelijk, maar wel balen; nu kunnen wij het niet zien. Tenzij….. Ik vraag aan de man ‘but you did not see us, did you?’. ‘No, I saw nobody. ‘ Dus wij sneaken al trespassend and breaking&entrance (zo zie je maar dat al die afleveringen van Law & Order en NCIS toch nog ergens goed voor zijn) langs de poort. We lopen een paar honderd meter en komen dan bij het volledig verlaten ontvangstgebouw en bij weer een hek. Daar durven de ladies niet meer verder. Pa twijfelt. Hij klimt toch over het hek en loopt met zijn fotocamera snel door de bossen heen van het ene beeld naar het andere. De meeste voor ons bekende presidenten worden op de gevoelige plaat vastgelegd, maar net voordat de laatste presidenten worden vastgelegd klinkt er uit de bossen van ver weg een geschreeuw van mensen. Oeps, zouden we betrapt worden? Ik snel door de bossen heen en schrik me een hoedje van een stel fazanten dat zich waarschijnlijk twee of meer hoedjes schrikt van mij. Het wordt inmiddels behalve mistig ook al een beetje donker, en in de verte bliksemt en dondert het. Met andere woorden: het begint een beetje op een horrorfilm te lijken. Zeker als je daaraan toevoegt dat in de verte ook de kettingzaag van onze halve Duitser te horen is, zie je de poster van Texas Chainsaw Massacre als het ware voor je. Clinton en Obama leg ik dus nog snel vast en dan spoed ik me weer naar het hek. De dames staan hier redelijk zenuwachtig op me te wachten, want alle geluiden die ik gehoord heb, horen zij natuurlijk ook. We snelwandelen over de parkeerplaats naar de ingang en arriveren daar precies op het moment dat onze German Chainsaw Massacre Guy zijn spullen aan het inladen is. We bedanken hem voor de medewerking en springen in onze Ford Explorer.





We rijden dan door naar de legendarische Cowboy Town Deadwood, en arriveren daar precies op tijd om ook hier de western shoot out te zien zoals we die in Cody ook hebben mogen aanschouwen. In Deadwood sluiten ze ook gewoon de hoofdstraat af, maar gaan ze wel iets voortvarender te werk. Hier geen ellenlange reclame intro’s of Amerikaanse volksliederen, maar gewoon een boef, een sheriff, wat figuranten en een paar pistoolschoten. Over en klaar, straight to the point en één dode. De boef uiteraard, precies zoals het hoort. Daarna lopen we wat door Deadwood heen, maar zijn net te laat om bij de Harley store voor collega Mark een Sturgis Rally Shirt te kopen. Deze winkel is namelijk als enige in Deadwood al dicht. Bij veel andere winkels kun je ook Sturgis Rally T-shirts kopen, maar helaas geen originele van Harley Davidson. Ik overwoog tot drie keer toe een nieuwe hoed te kopen, maar vind het telkens toch te duur; verrekte Dagobert dat ik ben!

Na Deadwood vinden we het welletjes en rijden we terug naar Spearfish voor onze overnachting. We moeten even zoeken naar de Travelodge, maar al snel zijn we bij het juiste hotel gearriveerd. We lopen naar binnen om te ontdekken dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn; ik heb een fout gemaakt door te reserveren voor de verkeerde datum, we zijn 181 dagen te laat! Op de bevestiging staat namelijk duidelijk 21 januari niet alleen als boekingsdatum, maar ook als datum van overnachting. De 21e klopt dan wel, maar januari of juli, tja dat scheelt een dag of 181………… De vriendelijke Travelodge meneer – waarvan we vermoeden dat hij samen met zijn Chinese vrouw en hun schattige dochtertje het hotel bestiert – zegt echter dat hij nog wel een kamer vrij heeft. We betalen dan wel 76 dollar in plaats van de originele prijs van 49, maar ja, da’s dan even pech. We installeren ons in de nette kamer, die overigens ook van een magnetron en een koelkastje is voorzien, en gaan daarna op zoek naar onze eerste Taco Bell van deze vakantie. De TomTom heeft namelijk vastgesteld dat er hier in Spearfish één is, en deze hebben we binnen vijf minuten inderdaad gespot; we nemen een value meal (10 taco’s naar keuze), inclusief een Mexican Pizza en een Taco Delight, vier kleine frisdranken met ongelimiteerde refills en betalen 22 dollar en 6 cent. Ja, u leest het goed voor omgerekend € 17,35 eten en drinken we met 4 personen. En dan bedoel ik ook eten; met dit menu zit je echt helemaal klem! En lekker, lekker! Om je vingers bij op te eten. Ook het drinken bij Taco Bell is geweldig, want dit is een van de weinige plaatsen waar ze ook Diet Mountain Dew hebben en bovendien dé enige plaats waar ze Mountain Dew Baja Blast hebben; een turquoise kleurige (!!) soft drink met een unieke smaak: heerlijk!! De aanrader dus voor een bezoek aan de VS: TACO BELL



Behalve het lekkere eten zien Ellen & Linda ook nog twee lekkere jongens. Stoere knapen, één hartstikke blond en de ander donker, en even later staan ze buiten te showen met hun BMX-en recht voor de ingang van Taco Bell. De dames zijn helemaal gelukkig………….
Daarna is het bedtijd, maar niet voor Pa; die moet nog even flesjes water gaan halen voor de dames. Uiteraard wordt de ontdekking dat het water op is pas gedaan NADAT Pa zich omgekleed heeft en zijn nachtgewaden (bestaande uit een onderbroek…) al heeft aangetrokken. Good night!

* Daisy dukes: Daisy Dukes are form-fittid denim short shorts first popularized by actress Catherine Bach in the late 1970s. Bach played the role of Daisy Duke, the beautiful cousin of lead characters Bo and Luke Duke in the television series Dukes of Hazzard. Daisy Duke routinely appeared in a pair of cut-off denim jeans fashioned into shorts, along with other tailored hot pants and short skirts. These skimpy costumes served primarily to show off Bach's well-toned legs, which were rumored to be insured for at least one million US Dollars.

[A3]

Donderdag 22 juli
Dag 6. Locomokipkachelfantje

Vanochtend ontbijten we wel. Bij het Travelodge is het ontbijt namelijk gratis, dus………. Er kan ontbeten worden vanaf 07.00 uur, dus je snapt wel dat wij om 06.59 uur voor de deur staan. De meiden vinden het allemaal belachelijk, ‘het is toch vakantie’, ‘welke idioot staat er dan al zo vroeg op?’ Naast ons blijkbaar nog meer mensen, want we zijn niet eens de eersten. Een aantal senior Amerikanen zit al te wachten op het ontbijt, en tijdens de standaard ‘where you’re from?’- gesprekjes blijkt dat een meneer vroeger in het kader van zijn betrekking in het leger – er springen weer mensen te voorschijn met Amerikaanse vlaggen, er komt een drumband binnen voor het Amerikaanse volkslied en er wordt een lade opengetrokken met medailles …. – twee maal in Slagharen is geweest. Zowaar iemand die weet waar Nederland ligt, zelfs een andere plaats weet te noemen dan Amsterdam en er bovendien zelf geweest is. De meeste Amerikanen (Ohh, yeah, we LOVE Holland) schreeuwen dat ze Holland loven, maar zijn er nog nooit geweest…….. Zo niet hier dus.
Op de Travelodge PC’s wordt vervolgens even de mail gecheckt en daarna gaan we op weer op weg. Ons eerste doel bereiken we al snel, Crazy Horse. Na het lezen van diverse verslagen op internet hebben we echter besloten om hier niet naar binnen te gaan, maar slechts wat foto’s te maken van een afstand. Het schiet hier volgens mij nog niet erg op…….



Aansluitend gaan we op zoek naar wat een van de hoogtepunten van onze reis moet worden; Mount Rushmore. Op weg er naar toe rijden we door de mooie Black Hills en zien we onderweg nog diverse berggeiten en Boondocks. Boondocks is een complex uit de jaren 50 met een oud benzinestation, een oude diner, een oude garage etc. Best leuk om te stoppen als je er langs komt.



Bij Mount Rushmore parkeren we de auto in een van de twee grote parkeergarages die hier liggen, en lopen vervolgens het National Monument binnen. Als ik Mount Rushmore in een zin zou moeten samenvatten, dan zou het als volgt zijn;
‘veel kleiner dan je op basis van de beelden van TV zou verwachten, maar dat doet niets af aan de indrukwekkendheid van het monument; geweldig!’.



Vooral de eerste aanblik doet je de wenkbrauwen wat fronsen. Is dat het nou? Is het niet groter? Maar als je tussen de vijftig zuilen met wapperende vlaggen doorloopt en steeds dichterbij komt, dan groeit toch wel de bewondering. Het is een plek waar je nog nooit geweest bent die toch heel herkenbaar over komt. Je zou bijna op zijn Amerikaans kunnen zeggen, óoh I LOVE Mount Rushmore’ – zonder dat je er ooit bent geweest - . Om een of andere vage reden hebben we allevier honger. In het bijbehorende cafetaria serveren ze breakfasts, dus we nemen allemaal een daily special; biscuits met gravy (een soort Engelse scones met een soort ragoutachtige pepersaus in plaats van met jam), bacon en potatoes. Lekker! In het museum bekijken we eerst een film over de natuur in en om het Mount Rushmore National Monument, en vervolgens een film over de historie en bouw van het monument. De eerste film kun je gevoeglijk overslaan, de tweede is erg interessant. Ellen wordt in de filmzaal wel haast geplet door de naast haar zittende dame die, in tegenstelling tot Mount Rushmore zelf, weer veel groter lijkt dan je op voorhand van een dame zou verwachten.



Na dit toch wel indrukwekkende bezoek aan een van de meest vooraanstaande Amerikaanse monumenten, begeven we ons richting Badlands National Park. Voordat het echter zover is willen we een stop maken bij Wall DrugStore in Wall. Deze zaak is vroeger ontstaan als een drugstore in een plaatsje waar amper mensen wonen, en om toch klanten te trekken schonk men gratis ijswater en koffie voor 5 dollarcent. Dat is overigens nu nog zo. Er werd hevig reclame gemaakt met o.a. een levensgrote dinosaurus – die er overigens nog steeds staat – en met honderden reclameborden. Die staan er ook nog steeds. Als je vanuit Rapid City Oostwaarts rijdt, dan kom je zo ongeveer om de 500 meter een reclamebord van Wall tegen. Ze hebben steeds andere boodschappen en op een gegeven moment zie je dat je gewoon zit te wachten op een volgend bord. Met deze leuke sport – geen bird-spotting maar bord-spotting – vliegt de tijd, en dus ook de behoorlijke afstand naar Wall, voorbij.





Zo schijnen er over de gehele wereld reclameborden te staan voor deze ene drogisterij. Het schijnt zelfs zo te zijn dat – aldus de Lonely Planet en ander reisgidsen – er één staat bij het centraal station in Amsterdam…….

In elk geval zijn wij bijna bij Wall. Volgens de talloze borden zijn er twee afslagmogelijkheden vanaf de I90, afslag 109 en afslag 110. Wij kiezen voor de eerste, en daarbij kom je – voordat je bij het gehucht Wall aankomt – door het gehucht Sleepy Hollow. Doet deze naam een belletje rinkelen? Inderdaad: er is een film van delzefde naam waarin Jehnny Dop alias Johnny Dep de hoofdrol speelt. Je rijdt langs een paar huizen, een typisch Amerikaanse industrieel gebouw en vervolgens sta je al pardoes voor Wall Drugstore.





Een enorm aantal auto’s staat hier geparkeerd, allemaal om deze ene winkel te mogen bezoeken. Nou is de omschrijving ‘deze ene winkel’ niet helemaal correct, want het is inmiddels uitgegroeid tot een heel complex van winkels en winkeltjes. Wel allemaal in originele western stijl gebouwd, dus geen mall-achtige toestand. Wat je binnen aantreft is een combinatie van een jaren zestig toeristenattractie, oud pretpark, mall, drugstore, braderie, museum etc. etc. De term winkel van sinkel doet het geheel tekort, het is meer een soort locomokipkachelfantje-winkel. Je kunt het zo gek niet verzinnen of je kunt het hier kopen, eten of doen. In de backyard staan diverse speeltoestellen voor kinderen, maar ook een gigantische Jack-a-lope, een opgezette bison, een speelkast met daarin een life size gorilla die deuntjes speelt op een piano, een dinosaurus, een mijn waarin je naar goud kunt zoeken, een oude postkoets, een miniatuurtreinlandschap, een miniatuur Mount Rushmore etc. etc.



Op een van de afdelingen hebben ze originele Harley Shirts, dus ik koop voor collega Mark hier een echt Sturgis Rally T-shirt en krijg er zowaar een gratis bandana en radiootje bij. Kijk, da’s nou een mooie aanbieding van Pearle…. Een oude man die buiten op een bankje zit vraagt aan Anja ‘are you single?’, maar schaapachtig lopen we allemaal door. De kans om haar kwijt te raken en wat doen we……niks! Je maakt hier echt van alles mee. Bij Wall Drugstore kun je – zoals vanzelfsprekend is in een drugstore – verse pizza bestellen. Deze peuzelen we op in een als oude western saloon ingerichte ruimte, waarbij er een aparte tafel is waar poppen zitten die Wild Bill Hickock en Doc Holiday moeten voorstellen. Anja schaft een zonnebril aan en ondergetekende een combi Wall drugstore set die bestaat uit een XXL t-shirt en een bijpassend gekleurde cap. Zo, dat was het dan. Hoeveel kun je schrijven over een drogisterij?

Dan vervolgen we onze route naar Badlands National Park. Onze pas geeft weer gratis toegang, en we stoppen meteen bij het eerste uitzichtspunt. Hier heb je een mooi uitzicht over een vlakte waarin een groot aantal typisch gevormde rotsen liggen. Naast ons op de parkeerplaats staat een Cadillac die aan de voorzijde helemaal vol zit met grote, geplette sprinkhaanachtige insecten. De grille van de Caddy is er bijna door verstopt.



We lopen – ondanks de verzengende hitte – ook enkele korte trails, waarbij vooral de ‘door trail’ erg mooi is. Je loopt als het ware langs een door de natuur gevormde muur waarin daadwerkelijk een opening zit die aan een deur doet denken. Ben je door de deur, dan ontvouwt zich een prachtig landschap wat in geen enkel opzicht lijkt op het landschap aan de andere kant van de ‘muur’. Het lijkt een beetje op een ruïne van een kasteel of iets dergelijks, en onafhankelijk van elkaar zeggen drie van ons vieren dat het een beetje lijkt en doet denken aan Egyptische pyramides – ook al zijn we nog nooit in Egypte geweest (‘We LOVE Egypt, but we have never been there….’) . We ‘doen’ nog wat andere trails, waarbij Linda zowat haar nek breekt, en daarna zijn we blij om het van airco voorziene visitor center te betreden. We kijken hier een film over het park en kopen bijna een poster met een afbeelding van een bison; toch maar niet. We rijden verder over de Badlands Loop Road, zien af en toe een hert en genieten verder van de mooie uitzichten. We besluiten om de Cedar Pass Area niet meer te doen, en om de kortst mogelijke route naar Custer te nemen, onze volgende overnachtingsplek.



Als we vanuit de Badlands weer de Black Hills inrijden, vindt Pa dat er nog wel tijd over is om een paar mooie stukken weg te rijden. We nemen dus nog de Iron Mountain Road en een stuk van The Needles. Op de Iron Mountain Road bevinden zich drie tunnels waarvan je uitzicht hebt op Mount Rushmore, en tevens een aantal pigtail (varkensstaart) bruggen. Deze unieke houten bruggen maken een kronkel die lijkt op een varkensstaart, vandaar de naam.



Langzaamaan begint het wel te schemeren, en aangezien we hier over wegen rijden waar we dus echt niks of niemand tegenkomen behalve herten, heel veel herten – en drie elanden – begint Anja hem een beetje te knijpen. Ze wil naar het hotel. Dus gaan we naar het hotel. Onderweg maken we nog een uigebreide film van een groepje spelende herten en daarna is het rechtstreeks koers naar het Super 8 in Custer. Het Super 8 ligt recht tegenover de ingang van het Flintstone Park in Custer en ziet er alleraardigst uit. Het gebouw is geheel opgetrokken in een soort vakwerkstijl en dat geeft een beetje een Duitse uitstraling. De dames aan de receptie zijn allervriendelijkst en we hebben gelukkig een kamer waarbij we nagenoeg rechtstreeks voor de deur kunnen parkeren.

Na ons geïnstalleerd te hebben op de nette en ruime kamer rijst de vraag ‘wat weten we?’ Aangezien we zojuist heel Custer zijn doorgereden kunnen we een goede afweging maken en de keuze valt op de zeer nabijgelegen Dairy Queen. Uit 2008 weten we nog dat Dairy Queen naast hele lekkere taarten en ijsjes ook een hamburgerachtig menu heeft. Dat klopt nog steeds.
De lokale Custer Dairy Queen is een piepkleine vestiging met amper zes tafeltjes binnen. Gelukkig is er slechts één bezet, dus plaats genoeg voor ons. We bestellen wat doorsnee hamburger fare en laten het ons goed smaken. Daarna gaan we met goed gevulde magen weer terug naar ons Super 8, alwaar we spinnend van geluk en zeer vermoeid al snel in slaap vallen. Zzzzzzzzzzzz…………………………………..

[A3]

Vrijdag 23 juli
Pre-dag 7, deel 1. De Fabeltjeskrant

Helaas voor de dames zijn we te vroeg op om bij Super 8 van het complimentary breakfast gebruik te kunnen maken….. En als je weet dat het ontbijt al beschikbaar is vanaf 7 uur, dan weet je dus dat we erg vroeg op staan…… De meiden protesteren echt hevig en zijn zo chagrijnig als een hekke (zoals we in Brabant zeggen). Maar, dit vroege opstaan is niet zonder reden. We zijn hier immers maar één keer in ons leven en dan moet je de tijd ook goed gebruiken. Deze ochtend gaan we namelijk de Wildlife Loop Road rijden die dwars door Custer State Park gaat. Uit de ervaringen bij Yellowstone weten we inmiddels dat het echt de moeite loont om je wildlife spotting qua tijd aan te passen aan de dieren; ’s morgens vroeg dus of ’s avonds laat. We rijden de nog ca. 10 mijl naar het begin van de route en deponeren 15 dollar in het daarvoor bestemde brievenbusje. En dan geht’s los! Maar het eerste deel van deze 18 mijl lange weg zien we – behalve de inmiddels toch wel obligate herten en antilopen – niks. Tot we op een bepaald moment denken dat we een aantal van de ruim 1500 hier in het wild levende bisons te zien. Maar ook deze ‘scoop’ blijkt een teleurstelling; de weide waar we over uit kijken showt ons een gemixte kudde van koeien, paarden en ezels.



Nu we hier zo staan te staren zien we echter ook wat meer laag bij de grondse activiteiten. Wat zijn dat nou?

Dat zijn nou prairie dogs. Deze beesten lijken qua uiterlijk een beetje op Martha en Myra Hamster (van de Fabeltjeskrant; wie kent ze niet…?), maar qua gedrag op familieleden van Timon (van Timon en Pumbaa). Soms schuifelend op vier pootjes, maar meestal rechtop staand op de twee achterpoten, turen deze nieuwsgierige beesten in het rond. Zodra er gevaar dreigt – of iets waarvan ze denken dat het gevaar is – klinkt er een bepaald geluid en duiken ze allemaal ondergronds – in dat geval lijken ze weer wat meer op Momfert de mol…… Het is een beetje jammer dat ze toch wat ver weg zijn, maar zelfs van deze afstand is het al een heel leuk schouwspel. Op mijn vraag aan de dames of ze nu nog spijt hebben van het vroeg opstaan: nee hoor Pap je had – alweer – gelijk.

Een kwartiertje of wat later rijden we voorzichtig weer verder. Na een close encounter met Zoef de haas – die sukkel ging echt midden op de weg zitten – en een mooie blauwe vogel die steeds voor ons uit vloog, zien we direct links van ons weer prairie honden. Ik weet het, dezelfde soort als daarnet, alleen nu van veeeeel dichterbij. Er zitten hier op zo’n vijftig meter van elkaar twee ogenschijnlijk verliefde paartjes de omgeving in de gaten te houden. Ondanks het feit dat wij toch vrij dichtbij staan en zelfs onze ramen open hebben zodat ze ons ook kunnen horen praten, blijven ze onverstoord doen wat ze deden; staan, zitten, staan, zitten, schuifelen, twijfelen, staan, zitten etc. Het is zo’n simpel en stom tafereel dat je er zomaar twintig minuten ademloos naar kunt gaan zitten kijken. Hier staan we dan; kletsende en lachende Hollanders in een knalrode Ford Explorer met ronkende motor, zoemende airco compressor en twee pubermeiden met de slappe lach; het maakt ze niks uit; ze zijn blijkbaar wel erger gewend.





En was het net de stop voor paarden en ezels die ons per ongeluk op het spoor bracht van de prairie dogs, nu is het de stop voor de prairie dogs die ertoe leidt dat Ellen in de verte iets anders ziet bewegen. Met de verrekijker strak in de verte houdend zegt ze; ik zie wolven (Bor?) , of vossen (Lowieke?). We houden allemaal het bewuste stukje grond in het oog en zien inderdaad een drietal hondachtige dieren met elkaar spelen. Uiteindelijk komen we tot de conclusie dat het coyotes moeten zijn. Ze zijn namelijk te klein voor wolven en te groot voor vossen. Ook qua kleur – een lichte variant beige - lijkt coyote de meest voor de hand liggende gok. Deze dieren houden ons ook weer enige tijd geobsedeerd, en terwijl we dat zijn zien we ook nog twee jonge hertjes vlak voor ons in het struikgewas liggen. Zo zie je maar; 16 mijl helemaal nada en dan in vijfhonderd meter een heel scala aan wildlife.



We zijn nu bijna aan het einde van de Wildlife Loop Road, die overigens helemaal geen loop road is en dus heel ergens uitkomt dan waar hij begonnen is – maar dat terzijde, en ik zeg (niet gelogen): ‘maar goed dat we in Yellowstone al zoveel bisons gezien hebben want hier zien we er geen één’. Ik draai de auto links de bocht om en BOEM! Geen boem van een botsing of ongeluk, maar een boem van overweldiging; voor ons staan op een enorme vlakte tig bisons. Een geweldig gezicht. De weg slingert zich door de vlakte en overal op, langs en over de weg staan bisons. Een camper moet stil gaan staan, een rode auto die wat verder weg staat lijkt al uren stil te staan. Overal zijn bisons. Grote bisons, kleine bisons, jonge bisons, oude bisons, lopende bisons, stilstaande bisons, liggende bisons. Bisons. Overal. Wauw.

IMG]http://a.imageshack.us/img841/3360/afbeelding456.jpg[/IMG]



Stilte.
We kijken.
En kijken.
We fotograferen.
We filmen.
We duwen onze onderkaak weer naar boven.
Wauw.
Wauw!
WAUW!
WAUWWWWW!!!!

Wat is dit indrukwekkend zeg. Ik ben er helemaal stil van.

Goed, ik adem weer. We rijden stapvoets verder, voorzichtig manouvrerend om geen vervelende bisoncapriolen uit te lokken. Een honderd meter verderop is het einde van de weg en sluit de Wildlife Loop Road weer gewoon aan op het standaard wegennet. Er zijn nu twee opties terug naar Custer; optie 1 is rechtsaf door de kudde heen en over de gewone weg, of optie 2, linksaf door de kudde heen, meteen weer rechstaf door de kudde heen en over een onverharde weg door de bossen. We kiezen voor twee. Links en rechts staan en liggen bisons. Kleine, maar ook grote. Ze kunt ze letterlijk horen en voelen ademen en grommen. Één vrij groot exemplaar staat vlak naast onze auto en heeft blijkbaar een meningsverschil met zijn buurman; hij bromt en gromt er hevig op los. Dus rijden wij maar weer wat verder door. Na nog een paar honderd meter stapvoets gereden te hebben zijn we door de kudde heen en kunnen we verder richting Custer. Ondanks het feit dat we door de bossen rijden zien we verder niets interessants meer. Aangekomen in Custer zijn we mooi op tijd voor het ontbijt. De dag kan beginnen.

[A3]

Vrijdag 23 juli
Dag 7, deel 2. The Australian outback in America?

Het is nog geen negen uur en toch hebben we er dus al een dag opzitten. We schuiven aan in het Super 8 ontbijtzaaltje en horen voor het eerst deze vakantie Duitsers. Nieuwswaarde van deze opmerking: nul. Het ontbijt bestaat uit o.a. cereal, koude gekookte eieren en biscuits met gravy. Aangezien de biscuits met gravy ons gisteren bij Mount Rushmore uitstekende bevallen zijn, wagen we het er hier weer op. En met succes: het smaakt weer voortreffelijk. Daarna pakken we onze koffers, checken we uit en beginnen we onze lange reis zuidwaarts richting de staat Colorado. Het begin van de route is best mooi, we rijden onder andere dwars door Wind Cave National Park, maar daarna wordt het alras saaier en saaier. We nemen nog een hoekje mee van de staat Nebraska, maar ook daar is het landschap niet bepaald afwisselend. De meiden hebben vooraf thuis frequenties opgezocht van het Disney Radio Channel, maar ook dat is hier, noch in South Dakota, noch in Nebraska, noch in Wyoming, te ontvangen. Via Hot Springs, Crawford en Harrison bereiken we Lusk. Vanaf Lusk worden we een hele tijd begeleid door een dubbele spoorbaan die nog niet al te lang geleden lijkt aangelegd. Toch lijkt hij geenszins op de Nederlandse betuwelijn, want over dit spoor rijdt ook regelmatig een trein. Al deze treinen zijn overigens goederentreinen, gevuld tot aan de nok met steenkool. Vaak worden de lange rijen van wagons getrokken door twee grote locomotieven en geduwd door een derde. Ik onthoud onder andere de namen Union Pacific Railroad en Sante Fe Railroad. Ergens tussen Lusk en Shawnee ligt op een hoogte van 4996 voet de plaats Lost Springs. Deze hoogte weet ik zo precies omdat deze vermeld staat op het plaatsnaambord. Van datzelfde bord weet ik ook exact hoeveel inwoners Lost Springs heeft; één.



Al snel nadat we op Highway 25 zuidwaarts zijn gedraaid stoppen we bij een pompstation. Hier wordt gelost…….en geladen. De shop van het pompstation is een ware winkel van sinkel. Nog net geen Wall Drugstore, maar toch. Wat hier in een hoek verdekt staat opgesteld is een traktatie waar we vorig jaar in Mexican Hat, Utah, voor het eerst kennis mee hebben gemaakt. Je neemt een zak nachos. Je schudt deze in een kartonnen bakje en houdt dit vervolgens onder een witte, containerachtige doos met een knop. Druk vervolgens op de knop en er drupt een semi vloeibare ‘kaas’- achtige substantie over je nacho’s, Houd de knop zo’n drie minuten ingedrukt en je kunt geen nacho meer zien (letterlijk bedoeld hier, zeker niet figuurlijk, want je trek in nachos is door dit uitstel alleen maar toegenomen). Het resultaat is een afzichtelijk geheel van gele smurrie, maar ’t is – zo sprak hij uit eigen ervaring – wel lekker………



De rest van de family stelt zich tevreden met een broodje en hotdogs, en zo is het een uur of half drie als we Cheyenne passeren en al de arena zien waar morgen de rodeo gehouden zal worden. Een uur later checken we in bij het Residence Inn in Fort Collins. Geboekt voor 39 dollars via Priceline en het is werkelijk een plaatje van een hotel. Alles ziet er prima uit en de kamer is voorzien van een groot bed, een keuken en een woonkamer. De sofa in de woonkamer kun je uitklappen tot een Queen size tweepersoonsbed, dus daar slapen vannacht de meiden. Pa wacht met slapen niet tot vannacht; terwijl de meiden gaan zwemmen besluit Pa te gaan rusten. Ook heerlijk!

’s Avonds wordt er via de internetcomputer van het Residence Inn gekeken waar we zullen gaan eten. Pa wil graag eens kennismaken met Outback steakhouse, gezien de goede verhalen die daarover gemeld worden op de diverse fora. O.a. MattRob heeft Outback al diverse keren aanbevolen. We hebben geluk; op vijf minuutjes van het hotel is Outback Fort Collins gevestigd. Zeven minuten later zitten we daar aan tafel. Van het internet herinner ik me twee dingen; Blooming Onion & Steak. Dat is dus ook mijn bestelling. Ook de ladies gaan uiteraard voor steak, maar ze nemen wel andere voorgerechten. Die voorgerechten smaken allemaal prima, maar ik oogst met de Onion toch wel enig ontzag; wat een ding zeg!



En gecombineerd met de meegeleverde saus is het nog lekker ook. Maar ook veel; puffend en hijgend krijg ik de laatste hap weg. De steak moet dan nog komen……… Geheel tot ieders – niet in het minst die van mezelf – verbazing weet ik na een kwartiertje toch het sein ‘brand meester’ te geven en is ook mijn steakbord helemaal empty. De steak was echt een genot! Gelukkig heeft ook de rest heerlijk gegeten, dus dit bezoek aan Outback zal wel niet het laatste zijn geweest! Gezien de afstand zijn we snel weer thuis, waarna we snel onder de wol gaan; sleep tight!

[A3]

Zaterdag 24 juli
Dag 8, Over testikels en borsten……….

Alweer vroeg op en lekker ontbijten in het hotel. Daarna naar Cheyenne voor de beroemde Frontier Days. De Frontier Days zijn een week van evenementen en feesten in Cheyenne, waarmee de wild west historie van dit gebied in het algemeen en van Cheyenne in het bijzonder worden herdacht. Hoogtepunt van dit evenement is de ook zeven dagen durende Rodeo die ‘daddy of ‘m all’ wordt genoemd, en de ochtendparade die een aantal keer in de straten van downtown Cheyenne wordt uitgerold. Onze TomTom dirigeert ons keurig naar het centrum, waar we al snel een parkeerplaats langs de kant van de weg vinden. We hebben uitzicht op de goudkleurige koepel van het Wyoming State Capitol, want Cheyenne is immers de hoofdstad van deze Buffalo-State.

Als we een kleine honderd meter gelopen hebben zien we al dat we bij een van de straten zijn aangekomen waar het gebeuren gaat plaatsvinden. Er zitten al veel mensen langs de weg, het merendeel lekker gezeteld in een van thuis meegebrachte plastic tuinstoel of een vouwstoeltje. Amerikanen hebben blijkbaar een enorme hekel aan staan, want zo’n 102% van alle aanwezigen zít langs de route in plaats van te staan. Aan de overzijde is nog net een klein stukje trottoirband vrij, waar we ons, met wat passen en meten, precies tussen kunnen wringen. Ook wij gaan maar zitten, want je valt nergens zo uit de toon als dat je tussen een zittende rij mensen van honderden meters lang, gaat staan. Dus vleien wij onze acht billen op de trottoirband, en beginnen we een gesprekje met onze buren, een gezin met twee kleine kinderen, duidelijk Amerikaans. Het gezin woont in Cheyenne, en manlief is momenteel werkloos, maar heeft altijd maintenance gedaan voor het leger. In tegenstelling tot de rest van de familie heeft de man een heel normaal postuur. De rest van de familie denkt dit ook te hebben. ‘No honey, you’re not fat’ zegt de moeder van pak ‘m beet honderdvijftig kilo tegen haar pak ‘m beet zevenjarig dochtertje van pak ‘m beet 50 kilo (of meer). Alle kleren staan superstrak gespannen om haar jeugdig lichaam, maar dat weerhoudt ma er niet van om een zojuist aan de overkant bij Taco John’s gekochte beker cola van pak ‘m beet 2 liter, zonder schroom aan haar dochter te overhandigen. Maar wie weet, misschien is het wel cola light……… Met zoonlief is het al niet veel beter gesteld. Gezien zijn fysieke gesteldheid zal hij op school tijdens gymclass toch wel noodgedwongen enkele programmaonderdelen moeten overslaan…. Maar goed, loek hoes tokking….. We zitten hier prima en ook Linda en Pa gaan even naar de overkant om wat vloeibaars te hebben voor de rest van de ochtend. Het normaliter als ‘drive thru’ gekenmerkte loket ontvangt vanochtend ook walk thru’s, dus gelukkig hoeven we niet eerst naar de auto te lopen……

Langzaamaan komt de optocht op gang en de meest uiteenlopende mensen, voertuigen en groepen doen daar aan mee. Een greep uit wat voorbij komt; diverse marching bands – ook van Navy & Airforce - , diverse dansgroepen, scoutinggroepen, legervoertuigen, oude auto’s – van T-Fords tot Mustangs -, een groot scala aan door paarden getrokken wagens variërend van eenvoudige bakwagens tot jail-on-wheels & oude postkoetsen, miniatuur Union Pacific treinen, oude unicycles, bicycles & tricycles, hoogwaardigheidsbekleders als de mayor & de governor – beiden te paard –, cowboys, een grote verzameling geel groene John Deere landbouwvoertuigen, brandweerwagens van 1925 tot 2010, etcetera. Een lange optocht die acht aanvankelijk soepele en zachte billen heeft veranderd in vier harde en stramme zitvlakken. Maar wel mooi, en zeer de moeite waard.





Dan gaan we richting Frontier Days terrein. De TomTom stuurt ons eerst helemaal de verkeerde kant op, maar na wat gevloek en een aantal tergend langzame verkeerslichten komen we toch in de buurt van het terrein. We kunnen parkeren voor het plaatselijke zwembad en het bijbehorende park, hetgeen het voordeel oplevert dat de dames hier op hun gemak op de nette openbare toiletten even kunnen omkleden in een korte broek. Aldus geschiedt. Dan lopen we het immens grote Frontier Days terrein op en vragen we waar we kaartjes kunnen kopen. Dat kan bij het grote ticket office, dus daar lopen we vervolgens naar toe. Daar is het een enorme chaos. Er zijn naar schatting zo’n tien ticketraampjes beschikbaar, maar er zijn mensen genoeg om er 30 te hebben. Het gevolg is Ellenlange rijen (waar Ellen niets aan kan doen omdat Lindalange rijen gewoonweg niet klinkt)met overeenkomstige wachttijden. We verspreiden ons over twee rijen, en als Ellen en ik al een heel eind gevorderd zijn, zien we bij de kassa waar wij staan een klein, onopvallend en amper leesbaar kaartje ‘will call only’ . We staan hier dus in principe in de verkeerde rij. Ook mensen voor en achter ons komen daar nu achter en als degene voor ons aan de beurt is wordt er redelijk wat stennis gemaakt met het vrouwtje aan de andere kant van het glas. Maar er worden geen tickets uitgewisseld………. En de man laat zich wegsturen. Ook andere mensen beginnen nu redelijk kabaal te maken en er ontstaat een heleboel heisa over het onduidelijke bordje. Dan zijn wij aan de beurt; het vrouwtje is van goede wil en gaat haar best doen om ons te helpen, ondanks het feit dat ze geen computer heeft. De manager komt erbij en we wachten en wachten. Inmiddels is Anja bij het andere loket ook aan de beurt, dus we laten hier de boel de boel en kopen kaartjes via Anja en Linda. We hebben goedkope kaartjes ($12), maar aangekomen bij ons vak op de tribune blijkt dat deze echt een heel goed uitzicht op de piste bieden. We zijn ook precies op tijd voor de start, want het voorstellen is net begonnen.

Het programma dat gehanteerd wordt is erg afwisselend. Het is bijvoorbeeld niet zo dat ze alle bull riders achter elkaar doen, maar alles is opgesplitst in stukken van zo ongeveer tien of vijftien deelnemers. Zo tien we eerst twintig afgebonden testikels van stieren, oftewel tien bull riders, dan dertig afgebonden testikels van hengsten oftewel horse riders enzovoort. Op zich natuurlijk wel zielig voor deze beesten, maar het levert wel spektakel op. Alle deelnemers moeten zowiezo acht seconden kunnen blijven zitten, en krijgen dan een beoordelingsscore van de jury. Aan het regelmatige boe-geroep van het publiek merk je echter wel dat er redelijk wat controversiële beoordelingen zijn.



Andere onderdelen die we zien zijn steer roping – met twee man ter paard wordt een kalf ten val gebracht door enerzijds zijn hoofd te vangen met een lasso nummer 1 en anderzijds zijn poten met lasso nummer 2 – en ook het steer catching; een man te paard gaat in galop achter een stier(tje) aan, duikt er bovenop, bindt zijn vier poten aan elkaar en hupsakee, klaar is kees!



Speciaal voor de dames is er nog een contest barrel racing, waarbij de dames te paard zo snel mogelijk een parcours moeten afleggen tussen start en finish, waarbij onderweg rondom drie barrels gedraaid moet worden. De andere onderdelen zijn natuurlijk veel te zwaar voor dames……

Buiten het hele gebeuren in de piste is er uiteraard rondom op de tribune ook het nodige te beleven. Behalve het feit dat ik ergens halverwege hot dogs en broodjes kebab ben gaan halen – hetgeen op zich natuurlijk ook al een hele belevenis is – hoor ik hier ook voor het eerst op deze vakantie Frans. Want tussen ons Nederlands gewauwel en het vele Amerikaans - Engelse geknauw door, valt deze taal natuurlijk wel op. Ahh oui-eeeee, tuuu-eee veu-eeeee alleeeeeee oooooooo chevalllllll-eeee aussi-eeeeeee? En meer van dat soort kwats-eeeeeeee. Twee gezinnen zijn blijkbaar vanuit het verre la douc-eeee Franc-eeeee helemaal-eeeee naarr-eeeeee Cheyenn-eeeee gekommeen-eeeee ommm-eeeee de-eeeee Rode-oooooo te bekijken-eeeee.

Een paar rijen voor ons zit een stel met een nog hele kleine baby. Één ding is zeker, van de rodeo krijgt deze knaap – of is het een griet? – nog helemaal niks mee. Pa en ma zitten gezellig te kijken en de baby slaapt. Of toch niet? Nee, hij – of zij – wordt wakker. Hij beweegt, draait en zet het op ’n krijsen. Duidelijk dus toch een griet. Jongens maken dit soort lawaai niet. Ma probeert te sussen wat er te sussen valt, maar de jongedame wil maar één ding: tiet! En dat krijgt ze; ma schuift zonder gène haar truitje omhoog en een mooi gevormde borst met – precies zoals het hoort – een naar voren wijzende tepel, veraangenaamt het uitzicht dat tot nu aan toe voornamelijk bestond uit – daar heb je ze weer - stierenballen (zie vorig bericht)…….. De tepel bevindt zich precies op de juist positie voor de om melk schreeuwende baby want zij hoeft zich niet eens te bewegen; de lipjes gaan van elkaar en de natuurlijke pasvorm blijkt optimaal.



Na zo’n uur of vier-vijf van de rodeo-taferelen te hebben genoten vinden we het welletjes. We gaan verder kijken. Op het grote terrein bevindt zich verder nog een kermis, een indianendorp, een braderie en een grote markt. We gaan eerst naar het indianendorp, maar stellen vast dat daar momenteel weinig meer te zien is dan wat winkeltjes en kraampjes met de gebruikelijke juwelen, en dat de voorstelling met indianendansen pas later die middag is. Daarom besluiten we om even over de braderie te lopen. Onder andere zien we daar een kraampje waar je een eigen tekst op houten bordjes kunt laten zetten. In 1996 hebben we eenzelfde soort kraam gezien op de fleamarket in Daytona, Florida, en daar hebben we toen twee bordjes laten maken die nog steeds op ons huis bevestigd zitten. Een bordje had en heeft de inscriptie ‘chatooke’ – een vrije vertaling van het Franse woord ‘chateau’, en hangt op de voorgevel van ons huis, het andere is een naambordje en hangt bij de voordeur. Aangezien we onlangs in de tuin een tuinhuisje hebben laten plaatsen, lijkt het me wel leuk om dat ook te voorzien van een naambordje. Alleen….., wat zet je er op? Iets met corner? Anja’s -, tea -, coffee - , garden - ? Nee. Iets met een naam uit een favoriete TV serie dan? Luke’s diner, Gilmore Girls? Nee. We staan echt wel een kwartier te delibreren voordat we besluiten dan maar geen bordje te zullen nemen. Dan krijgt Anja in een keer een geniale ingeving; Stars Hollow! Het fictieve plaatsje bij Hartford, Connecticut, waar Lorelai, Luke & Rory uit Gilmore Girls wonen. Zo gezegd, zo gedaan. We rekenen 24 dollar af en vernemen dat het bordje om kwart voor zeven klaar zal zijn. Mooi dus!



Dan gaan we terug richting indianendorp, alwaar we nog net op tijd zijn om vier zitplaatsen te bemachtigen. De indianen zien er allemaal kleurig uit, sommige zelfs een beetje te – ik kan me tenminste niet voorstellen dat de kleurstoffen fluoriscerend geel en – rose zomaar uit de natuur te halen zijn - , en ook het voorstelrondje dat steeds aan een dans voorafgaat is net een beetje te lang. Volgens mij is het een grote incestueuze toestand want iedereen is elkaars daughter, grand daughter, niece, cousin, aunt enz. De dansen op zich zijn wel aardig om te zien, maar voldoen in elk geval niet aan mijn beeld van wat je bijvoorbeeld op een echte Powwow (indianenbijeenkomst) zou zien. Iets te modernistisch allemaal. Wat ook opvalt: van de naar schatting 300 toeschouwers is de huidskleur zonder uitzondering blank. Ik zie hier geen enkel Afro American gezicht. Zouden Afro Americans en Native Americans een hekel hebben aan elkaar??



Na afloop van het dansen gaan we terug naar onze bordjesman. En ja hoor, het is af. En mooi! Kijk zelf maar:



Tevreden met de buit gaan we naar de auto en nemen we voorgoed afscheid van Wyoming. ‘It was nice to have you’ schreeuwt Wyoming terug, en wij gaan op weg naar Fort Collins, Colorado. Maar de oplettende lezer heeft natuurlijk allang in het snotje dat er al gedurende een heel groot aantal zinnen niet gesproken is over eten. Al zittende in onze rode Ford Explorer krijgen wij dat zelf ter hoogte van Wellington, Colorado, ook in het snotje. Weet niet of het te maken heeft met de naam van het plaatsje, dat natuurlijk doet denken aan Beef Wellington, maar wij 'lusten allemaal wel iets'. Gelukkig is Wellington gezegend met een aantal filialen van fast food ketens, waaronder een nieuwe vestiging van Taco Johns. We gaan daar dan ook opgewekt naar binnen, alleen om er achter te komen dat de menukaart weinig verschilt van die van Taco Bell. Niet verrassend en ook totaal niet erg. Integendeel; geweldig! Wel is John aanmerkelijk duurder dan Bell, dus de volgende keer dan weten we het well. Evenals bij Bell is ook bij John het dessertdeel van het menu schamel, dus gaan we dessertloos naar buiten. De Burger King zit om de hoek en daar halen we vier gigantisch grote, gigantisch lekkere en van gigantisch grote rietjes (doorsnee twee centimeter) voorziene oreo-shake-dingen. Heerlijk!

In de auto sloeberen we deze versnaperingen naar binnen en eigenlijk hebben we pas net de laatste oreokruimel door het rietje gezogen als we 16,2 mijl later arriveren bij het Residence Inn. See you tomorrow!

[A3]

Zondag 25 juli
Dag 9, ‘Do you think you can kijk gruwelijk chagrijnig?’

De standaard openingszin van Pa voor de afgelopen acht dagen geldt ook vandaag: vroeg op!
De standaard openingszin van de kids voor de afgelopen 8 dagen geldt eveneens: té vroeg op!

Maar deze keer is het noodzaak; we moeten onze vlucht naar Tampa halen. Daarom wordt er snel gedouched, worden de laatste gaten in de koffers gevuld, worden de koffers gewogen – jaja, we hebben onze eigen weegschaal bij – en ‘hup’ we go. De rit naar Denver Airport duurt ongeveer drie kwartier en bij het inleverstation van Avis hebben we geluk. We gooien de deur van onze Ford dicht en prompt komt daar de shuttle bus aanrijden die ons naar de terminal gaat brengen. Het is een drukke inleverdag voor Avis want deze grote bus zit nagenoeg vol. In de bus zit Anja naast een man uit New York State die weer helemaal ‘in love is with The Netherlands. It is such a beautiful country! How many times I’ve been there? Oh, never……’

Het off droppen van de bagage – Pa heeft gisteravond al online ingecheckt – is een ‘plakje keek’ (piece of cake) bij Frontier. Wel verlaat Pa de ‘bagage drop off area’ enigszins geblesseerd. Één van zijn lieftallige dochters (ELLEN!!) heeft zojuist de zwaarste koffer (22,9kg) op zijn grote teen laten stuiteren. Die jeugd van tegenwoordig……., helpen ze een keer mee, laten ze het uit hun handen vallen. “Ja maar pap, droppen betekent toch’laten vallen’……….”. Jaja, how sheepy can you be?

Op Denver airport volgt een onverwacht weerzien met een oude bekende; Mr. & Mrs. Food Court. En aangezien wij nog niet ontbeten hebben wordt er een kort marktonderzoek gehouden aangaande het aanbod van ontbijtgerelateerde producten bij McDonalds, Ben & Jerry, PizzaHut, Panda Express en KFC. And the winner is…….McDonalds! Ten eerste omdat we daar deze vakantie nog niet gegeten hebben, en ten tweede omdat ‘frozen dairy yoghurt strawberry ice cream’ en ‘chicken with fried rice Ghangzou-style’ ons ’s morgens vroeg net iets minder geschikt lijken dan een egg Mcmuffin. Makes sense? Wij vinden van wel.

Na wat wachten en lezen mogen we aan boord van ons vliegtuig. We zitten twee aan twee en Pa investeert zowaar 6 dollar om gedurende de bijna vier uur durende vlucht van Denver naar Tampa naar TV te kunnen kijken. En ik moet zeggen in ‘hindsight’; een goede investering. Het toestel van Frontier Airlines is wederom zeer comfortabel; ik raad deze maatschappij dan ook van harte bij iedereen aan; www.frontierairlines.com . Ellen en Linda zijn geposteerd naast een Amerikaanse jongen van een jaar of twintig, rood sikje, petje op, niet al te snugger en gezegend met een geblokkeerde ‘on/off’ button. Hij staat op ‘on’. Honderduit en vier uur lang onophoudelijk wordt er verteld over z’n pa in Denver en z’n ma in Arcadia, Florida en ‘how much he hates it to live in Arcadia’………. Wij zouden er een moord voor doen (en toevalligerwijs heb ik er ook al een slachtoffer voor in gedcahten……..haha). Op zijn beurt is hij weer enorm jaloers op ons; wij wonen in Nederland en heb je bij ons niet die Autobahnen waar je zo hard mag rijden als je wilt? Nee, dat is in Germany, maar ‘still, that is really awesome dude!’ Du moment (Franse uitspraak aub, zodat we in de laatste twee zinnen maar liefst vier talen hebben gebruikt…..) dat we geland zijn in Tampa gaan de dochters in de waiting mode voor de koffers en gaan Anja en ik op pad voor de balie van Dollar Rent a Car. Hier tref ik de meest volhardende sales agent ooit. Altijd proberen ze je extra verzekeringen aan te smeren, maar na vier of vijf pogingen agentenzijds en even zovele ongeinteresseerde ‘no’s’ mijnerzijds geven de meesten het dan wel op. Maar niet Brigitta! Ik word er compleet onpasselijk van. ‘But do you know that…. Yes I know. Are you sure that………. Yes! In case of a lock out………. Still I don’t want it. Did you take into account a flat……… Sure, I always take that into account, but still…… ……..HELLUP!!!’

Na deze potentiële winnaar van de nieuwste Endemol productie ‘Do you think you can kijk gruwelijk chagrijnig?’ voorgoed achter ons te hebben gelaten, beklimmen we in de parkeergarage onze nieuwe auto; wederom een Ford. Dit keer geen Explorer, maar een Escape, wel weer een rode! Vorig jaar hadden we een blauwe Escape, nu dus een rode. Het lijkt wel een film met de titel; ‘How the red Explorer bluely Escaped’;

2009 Arizona: Ford Escape blauw
2010 Wyoming 1: Ford Explorer blauw
2010 Wyoming 2: Ford Explorer rood
2010 Florida: Ford Escape rood

De koffers passen er net in, dus dat is ook vergelijkbaar met vorig jaar in Phoenix. We gaan op weg naar Lake Buena Vista en volgens TomTom, die het zoals gebruikelijk na een vlucht alweer na 15 minuten doet (………..), is het dan nog 45 minuten rijden. We rijden langs het voormalige Ford Amphitheatre, een soort openlucht concertgebouw waar we een paar dagen later een concert van Rihanna & Kesha bij zullen gaan wonen. Ik zeg voormalig, want sponsor Ford heeft genoeg ge-explored en is aan het sponsorcontract escaped. De nieuwe naamgever is minder bekend en heeft waarschijnlijk juist daarom besloten om zijn firma bekender te maken door de bedrijfsnaam te koppelen aan dit theater. Resultaat is, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, de meest domme naam ter werled; Het OEHAGAT: danwel ‘one eight hundred ask gary amfi theatre’, oftwel 1-800-ASK-GARY Amfitheatre; een letseladvocatenfirma. Net voorbij 1-800 etcetera hebben we honger. Er is een Wendy’s bij deze afslag, dus gaan we maar lekker chili eten. Althans, voor Pa. Al sinds we in 1987 in Amerika komen is dat een vast onderdeel van elke vakantie geweest; een keer chili eten bij Wendy’s. Ellen neemt een 10 pieces nugget meal, waarbij de dame achter de counter vraagt ’10 pieces????????’ Alsof hier de gemiddelde ordergrootte van nuggets anderhalf is………… Anja en Linda gaan voor een salade, en Pa dus voor de chili. De Apple-Pecan salad van Anja bevat echter een specifieke kaassoort die niet op de bordjes staat aangegeven, en die het vermelden toch wel waard is. Hetzij voor de liefhebbers ervan, hetzij voor de haters. Ik schat in dat de laatste groep groter is, want het betreft hier namelijk ‘Swiss Blue’. Je weet wel, van die blauwaderige kaas die een zeer specifieke smaak en een nog veel specifiekere geur heeft. Helaas hoort Anja bij de grootste groep en slaat ze dus aan het vissen tussen haar sla, tomaten en appeltjes. Plotseling staat de aardige dame van ‘behind the counter’ naast ons en vraagt of alles ‘ok’ is. Nou, niet helemaal, We houden niet zo van Blue Cheese. ‘Ohh, honey shall I make you a fresh one without cheese?’. Wij perplex…………………’Yes please’.

Vroeg in de avond komen we aan bij het Blue Tree Resort. Bij de receptie worden we doorverwezen naar de andere receptie. Het complex – dat wel degelijk één geheel is – blijkt twee eigenaren cq beheerders te hebben, die beiden over een aparte receptie beschikken. Wij vervoegen ons bij het Westgate Blue Tree Resort Reception building voor ons verblijf van 11 nachten voor $ 561 (ten tijde van boeking € 404), geboekt via www.easyclicktravel.com . Ons appartement is klaar en na een kort gesprek met Sean kunnen we er naar toe. Sean staat achter de ticket balie en overhandigt ons een envelop met allerlei bonnen en folders en nodigt ons uit voor een ‘very deluxe welcoming breakfast inclusing show, discount tickets and much, much more’ voor de volgende dag, en vraagt hoe laat we willen. Hoe laat we willen? Dat zien we morgen wel. Nee, volgens Sean moet dat nu beslist worden. Er gaat een lichtje bij me branden en ik laat het woord ‘timeshare’ vallen.



In meer dan negen letters spat dit woord uiteen op de grond en Sean antwoord ‘yes sir, an information meeting on timeshare’. I bedank hier vriendelijk voor en we gaan naar ons appartement, Walnut Building 16, appartment 303. We zitten drie hoog en het appartement ziet er voortreffelijk uit; een grote keuken met alles erop, eraan en zelfs erin (sponsje, wc-papier, detergent e.d.). Een grote TV met dvd speler in de kamer en een leuk balkonnetje in de schaduw tussen de bomen. Twee slaapkamers met elk een eigen badkamer met toilet en ook met elk een eigen TV. Ook de beschikbare kastruimte is enorm. We kunnen easy al onze kleding en koffers uit het zicht opbergen en dan is er nog meer dan genoeg ruimte over.



De twee jongedames nestelen zich elk op hun eigen bed en zappen onverwijld naar het Disney Channel. Toevallig is net J.O.N.A.S. brothers bezig dus het komende uur zijn ze voor alle berichten van de buiten (en volgens mij ook binnen-) wereld afgesloten. Ma en Pa gaan even het resort verkennen. We blijken een perfecte centrale ligging te hebben, precies tussen de vier zwembaden in en vlak bij de laundry room en het volleybalveld. Zwembad nummer vier zou het enige zijn dat niet verwarmd is, maar als we er voorzichtig in lopen schatten we het tussen de 86 en 91 graden! Fahrenheit wel te verstaan hè, het is hier geen Yellowstone…! In Celsiustermen is dat ergens tussen 30 en 33. Pretty hot dus. Zwembad nummer drie ligt gezelliger en heeft een jacuzzi. Net zo warm. Zwembad nummer twee is het grootst, heeft een grote waterval, een kinderbad en een volleybalnet in het water. Leuk! Temperatuur: idem. En dat geldt ook voor bad nummer 1. Allemaal even hot.



Als we daarna weer terug gaan naar nummer 16-303 blijkt Jonas Brothers afgelopen te zijn en de meiden willen nu ook wel even zwemmen. Dus gaan we dat lekker doen. De dames kruipen in de nog hottere jacuzzi van zwembad nummer drie en raken aan de praat met een donkere dame uit Raleigh, North Carolina. Ik bevind me in het gewone zwembad en raak aan de praat met een man uit Alaska. Hij is small business owner en veteran (oh nee……) en klaagt aan één stuk door over Obama. Er is werkelijk niets goeds aan die man. Maar in ogenschouw nemend dat meneer de veteran gescheiden is, voor drie kinderen allimentatie moet betalen en zo maar op vakantie is in Florida lijkt me dat zijn geklaag toch niet echt reëel is. Bovendien is deze vakantie geen uitzondering. Hij gaat normaal elk jaar naar Puerto Rico, maar is nu voor het eerst in Florida. Volgend jaar gaat hij naar Mexico op vakantie……… En maar klagen. Door al dat eerbetoon aan die veterans hier, met alle vlaggegezwaai, volksliederen, medailles en wat dies meer zij, denken die legerdudes hier bijna dat ze god zijn. Dan zijn (ex) militairen in Nederland gelukkig toch iets normaler….. Hier zijn het bijna allemaal kleine Louis van Gaaltjes, en als je er daar een paar van hebt dan weet je wat het wordt: te vol. Ik maak dan ook snel dat ik in de jacuzzi kom!

Na het zwemmen gaan we nog even boodschapjes doen bij Winn Dixie en daarna maffen. Ons eerste nachtje in Florida!

‘Renewal of the emergency safety valves’………

We hebben er natuurlijk vanaf april heel veel over gehoord, gelezen en gezien; de olieramp in de golf van Mexico. Op onze vlucht van vandaag van Denver naar Tampa hebben we het ‘geluk’ om over dit gebied heen te vliegen. Aangezien Tampa aan de kust ligt gaat het grootste deel van het landingstraject laag vliegend over zee. En vanuit het vliegtuig zien we heel duidelijk de enorm grote vlekken die zich beneden ons aan het oppervlak van het zeewater bevinden. Ongelooflijk! Een gigantisch gebied is compleet donker van kleur en het lijkt wel alsof er meer olie is dan water! Tot naar schatting zo’n twintig á dertig mijl uit de kust zullen de dieren die daar leven enorm veel hinder en schade ondervinden van deze ‘British Petroleum cost cut back measure numer 17 point 2; ‘postpone the renewal of the emergency safety valves’………