[Reisverslag] A3: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige jeugd 2010

[A3]

EPILOOG VAN EERSTE WEEK

We hebben de eerste week veel geluk gehad. Behalve hoogtepunten als Yellowstone, Badlands en Mount Rushmore hebben we onderweg ook erg veel dieren gezien. Als je bedenkt dat we slechts een week in dit deel van de VS zijn geweest en dat afzet tegen het aantal dieren dat we gespot hebben, dan moet de dierdichtheid hier wel erg hoog zijn. Of is Yellowstone dan toch ‘the worlds greatest petting zoo’, zoals iemand in Cody dat tegen ons zei. In elk geval onderstaand een overzicht – in woord en beeld - van onze ‘score’:

• grizzlybeer met drie jongen
• grizzlybeer met twee jongen
• zwarte beer
• drie wolven
• drie otters
• een bever
• drie coyotes
• rendieren
• elanden
• wilde ezels
• wilde mustangs
• marmotten
• berggeiten
• diverse antilopen
• talloze prairie dogs
• ontelbaar veel herten
• onbeschrijflijk veel bisons

[A3]

Maandag 26 juli

Dag 10 Swaffelen is een Amerikaans woord. Ze hebben er zelfs speciale huizen voor!

De standaard openingszin van de vorige negen dagen gaat vandaag niet op. Uitslapen is nu het devies! Toch zijn ma en pa al redelijk vroeg wakker, zo vroeg zelfs dat ze al om 09.00 uur in het zwembad plonzen. Linda & Ellen slapen dan nog. Nou ja slapen, met name Ellen zal het met deze uitspraak niet eens zijn. We hebben namelijk een nadeel ontdekt aan ons appartement; op de meidenslaapkamer – door ons zo genoemd hoor, er hangt geen bordje of zo op de deur…. – hangen namelijk geen gordijnen maar lamellen. En deze sluiten niet 100% lichtdicht af. Dus schijnt bij Ellen de zon recht in haar snufferd. En kan ze dus niet echt uitslapen maar slechts een beetje doezelen. En daar klaagt ze dus over. Nou ja, ben jij veteran geweest of zo…. J . Om 12.30uur gaat het duo Ellen & Anja zwemmen maar Linda is totaal niet geïnteresseerd in wat voor vorm van activiteit dan ook. Ze ligt nog steeds op bed, Disney Channel staat aan > zo komt ze de dag > week > maand > leven wel door………..

Nu gebiedt de eerlijkheid ook wel om te zeggen dat het eigenlijk te warm is om ook maar iets te doen. Zelfs voor Floridiaanse begrippen is het heet, en dat betekent niets meer of minder dan dat het kwik schommelt (waar die uitdrukking vandaan komt is me overigens een raadsel, want het kwik schommelt totaal niet, het is zo stabiel als Mount Rushmore, om maar iets te noemen….) rond de 40 graden Celsius ( ruim 100 graden Fahrenheit). Op dergelijke dagen kun je eigenlijk weinig anders doen dan zwemmen, en dat hebben we al gedaan, Disney Channel kijken – hebben we ook al gedaan - of winkelen (uiteraard op voorwaarde dat de airconditioning het goed doet). Dus gaan we winkelen!

Inmiddels is ‘Ross dress for less’ één van onze vaste stekken geworden. Het gaat dan ook recht richting Osceola Square Mall, en de buit is daar na zo’n anderhalf uur grabbelen, graaien en passen als volgt:

Linda: jurkje
Ellen: broek, blouse en vestje
Anja: tas
A3: slippers (Avia $5), schoenen (Kangaroos $17) en drie bloesjes

Aangezien we dit keer nog redelijk vroeg in de middag begonnen zijn, hebben we ook nog tijd voor andere winkels. Daarbij komen we ook langs het food court:

Linda: smoothie
Ellen: pizza
Anja: pizza
A3: philly cheese steak (abusievelijk & vasthoudend ook chilly pheese steak genoemd)

Dan lopen we langs een winkel, Braziliaanse stijl, daar zijn we snel klaar. Dan komen we bij Burlington Coat Factory. Daar zijn we niet snel klaar……..

Linda: korte broek, shirt, vestje en hesje
Ellen: hemdje en hesje
Anja: twee broeken
A3: drie t-shirts, drie broeken (oa. Tommy jeans $19), drie blousjes

Linda past nog een paar high heels aan, maar uiteindelijk wil & mag ze deze niet kopen.



Dat komt dus mooi uit. En waar shoppen met Linda vaak uitmondt in eindeloos geruzie en gezeur, is het nu lekker rustig; complimenten voor Lin! Bij Burlington willen ze ook graag de deuren op slot doen, dus wij worden beleefd edoch dringend gemaand om ons richting uitgang te begeven. Met lichte tegenzin geven wij hieraan gehoor. Wij zijn minimaal vier uur binnen geweest en nog niet alles gezien en gepast…… Als we weer in de auto zitten op weg naar huis besluiten we te gaan eten bij (HOU-JE) -Waffle House. Langs de I192 komen we drie Hou-Je-Waffle Housen tegen maar ze zien er allemaal nogal shabby uit. Half leeg, verlaten en met enkel wat shabby-uitziend volk binnen. Dus toch maar niet. Pa bedenkt plotseling nog een reden om niet bij Waffle House te gaan eten; het woord van 2009 (Swaffelen) komt hier vandaan! Bij de lichtreclame van Waffle House is gewoon een ‘S’ weggevallen. Het moet dus eigenlijk Swaffle House zijn. Gatverdamme! Binnen staan dus gewoon mannen met hun …piep-piep-piep……. op de tafel te bonken……. Geen wonder dat het daar niet druk is. ‘Hi folks, my name is Ron and I will be your waiter for tonight. Would you like a waffle or a swaffle? And would you like that with or without cream, mam’ …????’ Wink-wink, nudge-nudge, say no more, SAY – NO – MORE!! De bijnaam Hou-Je-Waffle House is dus nu voor eens en altijd vervangen door Swaffle House.



Dus dan toch maar Ihop, ook nog niet geweest in 2010! De Ihop waar we aanschuiven is gelukkig 24 uur per dag open, dus het feit dat we om half tien binnen komen wordt als normaal beschouwd. Onze auto staat direct voor het raam en de plaats die we binnen krijgen is ook recht voor het raam. We kunnen onze Ford met de tassen vol met aankopen dus goed in het oogje houden.

Ondanks het feit dat de buitentemperatuur nog steeds erg hoog is, heeft Anja het binnen koud. En aangezien in de auto een leuk vestje ligt én gezien het feit de auto dichtbij staat, loopt ze even naar buiten om het te halen. Ik weet dat als je een keer op de vergrendel/ontgrendel-knop van de auto drukt dat de auto dan ontgrendelt. Dat is fijn, want dan kan Anja ook ín de auto om haar vestje te pakken. Ik weet ook dat als ik vervolgens twee keer druk, de claxon af gaat. Dus ik druk – in totaal – drie keer. Anja schrikt zich een hoedje, kijkt verschrikt om zich heen maar heeft geen tijd om te herstellen, want ik druk weer. En weer. En weer…… Binnen kijken nu ook al diverse mensen wat er buiten aan de hand is. Steelt die blonde dame daar een vestje uit die Ford….???????

Ik lig in een deuk als Anja weer binnen komt. Maar Anja niet…………… Oeps J

De pancakes met strawberry en nutella zijn – ook als laat diner – heerlijk, en vullen prima. Om morgenochtend ook goed uit de voeten te kunnen willen we nog even wat boodschapjes halen bij de Publix, maar we weten dat deze om 23.00 uur sluit. We moeten dus snel zijn en gelukkig zijn we dat ook. Een kwartiertje later zijn we de Publix spullen in de koelkast aan het proppen en dan gaan we naar bed. Als wij al gaan slapen liggen de dames nog het Disney Channel te bekijken. Yeah babe!

[A3]

Dinsdag 27 juli
Dag 11 Opsporingsbericht: Bambi is de weg kwijt!

Old days are here again, want na zegge en schrijve één dagje uitslapen zijn we vanochtend weer vroeg bij de les. Ons vaste bezoek aan Kelly Park staat op het programma en daarbij is het als eerste in het park arriveren van cruciaal belang. Dan is namelijk het wildlife nog ongestoord en kun je optimaal genieten.

We smeren snel de broodjes en zitten om klokslag zeven uur in de auto. Het is ongeveer vijftig minuten rijden, dus als het park om acht uur de poorten opent, zijn wij erbij! In Apopka zien we dat tubeverhuurder nummer één al open is en dus huren we daar onze banden. Hier blijkt ook dat deze verhuurder slechts drie dollar per tube rekent, waar verhuurder nummer twee, normaliter onze vaste supplier, maar liefst vijf dollar telt. Zo zijn we dus de afgelopen jaren tijdens onze naar schatting zes eerdere bezoeken voor zo’n 48 dollar opgelicht. Wat een ‘con’ artist!

In elk geval zijn we om vijf voor acht bij de poort van het park, precies op het moment als de dienstdoende ranger de poort opent. We zijn – weer – als eersten! Pa fluisterschreeuwt 'snel, snel, snel voordat er andere mensen komen'. Voor het eerst in de geschiedenis valt de eerste buit aan wildlife tegen. Slechts twee grote schildpadden bevinden zich in het deel dat direct bij de ligweide ligt. Ook valt op dat de begroeiing die hier normaal op de bodem zit allemaal is weggehaald. Er is dus hevig schoongemaakt en wellicht vinden de dieren, met name de schildpadden en vissen, dat helemaal niet zo’n goed idee. Ze kunnen nu immers niet meer wegkruipen en ook hun donkere kleuren vallen tegen de achtergrond van het witte zand nu veel meer op. Linda vangt als enige een schildpad en bevestigt hiermee haar reputatie als turtle catcher number one oftewel Steve-(L)inneke Irwin…………



Rock springs run wordt vervolgens al snorkelend door ons verkend, Pa zonder en de dames met tube. Het wordt al snel drukker in het park en op een gegeven moment is het drukker dan we hier ooit hebben meegemaakt. Anja en A3 gaan ook nog een stuk wandelen en treffen daarbij ook iemand die gigantisch de weg kwijt is. Het Magic Kingdom ligt immers zo’n vijftig mijl zuidelijker en daar hoort deze bezoeker eigenlijk te zijn. We zien namelijk een mama- en een babyhert. Het jonge hert heeft nog net geen stempel ‘Bambi’, maar gezien de uiterlijke verschijning moet ze het wel zijn. Een nóg bambi-achtiger hert dan dit heb ik namelijk nog nooit gezien…….



Als we met z’n allen tegelijk willen gaan snorkelen rijst de vraag wie er dan op de sleutels e.d. moet letten. Pa offert zich op en brengt eea onder op een veilige plek in de auto. Onderweg naar de auto ziet hij naast de boardwalk weer wat herten; het begint wat dat betreft een beetje op Yellowstone te lijken……J Als we met z’n allen de ‘run’ weer besnorkelen zien we onderweg wat vissen, een witte reiger met een gespleten persoonlijkheid: eerst imiteert hij vijf minuten lang een met de wind op en neer gaande plant, om vervolgens de gedaante aan te nemen van een snelle harpoen; met succes overigens, de vis glijdt lekker naar binnen! Onder water krijgt A3 last van tegenliggers; buiten diverse vissen zwemt er ook een kleine grootkopschildpad tegen de stroming in. Da’s de mijne!:




Nog meer (kleurrijk) wildlife!

Intussen is het wel enorm druk geworden in het park. Voor onze begrippen té druk. Aanmerkelijk vroeger dan normaal pakken we dan ook ons boeltje bij elkaar en houden we het voor vandaag voor gezien. De tube verhuurder vond het echter met de drukte nog wel meevallen…….. Sinds vorig jaar weten we dat er langs de route naar ‘huis’ een half verscholen WalMArt zit, dus die vereren we ook in 2010 met een bezoek. Voor WalMart begrippen is de buit echter (zeer) schamel: Linda een broek, Ellen koopt een zonnebril en Pa twee t-shirts á $2.-. De cassière vouwt alles netjes op. Not! Herstel: de cassière frot alles in een tasje. Aan de weg zit hier naast een shake&steak, waar we vorig jaar te gast waren, ook een Panda Express. Daar lopen we langs het buffet en doen we ons tegoed aan diverse kip & shrimp gerechten. Lekker! Ook hier weer gratis refills, dus doet Ellen haar beker nog eens goed vol vlak voordat we naar buiten lopen. Eenmaal buiten laat ze de beker echter pardoes uit haar handen vallen………

Eenmaal weer thuis rusten we wat, douchen we wat en kijken we wat TV, daarna gaan we naar het hotel van vorig jaar om daar de korte nature trail te lopen (Parkway International Resort). Helaas is het daar echter al te donker om nog iets van het wildlife te kunnen zien. Als alternatief voor het wildlife rijden we dan naar Payless; dé schoenenwinkel voor Linda, die slaagt hier namelijk altijd. Dan volgt een redelijk felle discussie die democratisch wordt opgelost; de mannen - ik…..- wil fast food, de dames willen wat uitgebreider tafelen. Da’s dus drie tegen één en bij voorbaat een ongelijke strijd; op naar chili’s dus. Daar is het echter zo druk dat de waitress ons wegjaagt door te zeggen dat we 45 minuten moeten wachten. Vlakbij zit Perkins, dus dan daar maar naar binnen. De pasta, de pie en de pancakes smaken er voortreffelijk. De waitresses bij Perkins hebben allemaal een button op waar op staat: ‘If I don’t ask you for pie, your pie is free!’ Dus wij hopen en hopen, maar nee hoor ’I never forget’ zegt Julie ons. Da’s nou balen! Nou moeten we onze cookie-brownie-oreo-pie nog betalen ook……….. Moe maar voldaan rollen we naar huis, hijsen we ons de trap op en beginnen we met snurken……………

[A3]

Woensdag 28 juli
Dag 12 Nachtelijke strandescapades & toeterconcerten

Nee, wij houden niet van het strand. Wij zijn nu al meer dan 10 keer in Florida geweest en het enige strand dat wij betreden hebben was dat van Daytona Beach en dat was nog met de auto ook! In Spanje hebben we jarenlang gebivakkeerd in een luxe appartement op het grootste strand van de Costa Brava (Playa d’Aro), en zelfs daar hebben we opgeteld niet emer dan een halve dag vertoefd. Dus is de titel boven dit verhaal een beetje vreemd. Toch? Het ging als volgt…..

Na het zware tafelen van de vorige avond slapen we lekker uit. Anja en A3 gaan in de loop van de ochtend even een boodschapje doen bij Wallgreens. Als ze in de winkel zijn gaat er buiten plotsklaps een alarm van een auto af. De automobiel toetert er hevig op los en ik loop even anar buiten om te kijken wat er loos is. Blijkt het onze Ford te zijn! Ik druk snel even op wat knopjes en dan houdt het geloei op. Pff, gelukkig. Daarna brunchen we met z’n allen in het appartement en kopen we via de internetcomputer bij de receptie alvast kaartjes voor IOA (Island of Adventure). Dan rijden we via de door TomTom aanbevolen route richting het oosten. We gaan namelijke en bezoek brengen aan het Orlando Wetlands Park. Dit is een antuurgebied dat geheel door de mens is aangelegd, en dat gebruikt wordt voor de natuurlijke filtratie van rioolwater uit Orlando. Het gebied is inmiddels verworden tot een groot moeras en er schijnen mooie wandelingen uitgezet te zijn waarbij je veel wildlife kunt spotten.



Als we er aankomen blijken we de enige bezoekers te zijn. We parkeren de auto, noteren onze namen in het guestbook en gaan op pad. Via een verhoogde pad loop je tussen de meren en moerassen door, waarbij je enorm veel volgels ziet. Grote reigers, kleine reigers, witte reigers, eenden etc. Eigenlijk verwachten we hier ook wel alligators te zien en getuige de bordjes is dat niet ten onrechte:



Toch zien we voorlopig alleen voor vogels en af en toe horen we iets spatten in het water. Als we zo’n half uur gelopen hebben en onze t-shirts zoetjes aan allemaal volledig doorweekt zijn van het zweet, zien we plotseling een softshell turtle. Deze weekschildpad van naar schatting veertig centimeter lang ligt midden op het pad en lijkt geenszins van plan om voor ons aan de kant te gaan. Nou dan niet! A3 plaagt het dier een beetje maar nevrouw blijft onverstoord liggen.



Wij lopen ook onverstoord verder en zien voor ons een groep gieren op het pad zitten. Zo ongeveer twintig van deze grote zwarte aaseters lopen er rond, en we mogen vrij dichtbij komen voordat ze wegvliegen. Een aantal vliegt wat verder weg, maar een apa nesteeln zich in een dorre boom precies boven ons.

Nu we doorlopen zien we waarom de famile de gier hier zat; er ligt een half verrot skelet van wat waarschijnlijk ene hert is geweest. Daar heeft de familie de gier zich dus aan tegeod zitten doen.

Weer iets verderop zit er ploseling een wasbeer naast de struiken. Het beest schrikt net zoveel van osn als wij van hem en lijkt even te verstenen. Dan komt hij weer bij zinnen en maakt zich uit de poten (of moet ik hier gewoon ‘voeten’ zeggen?). We zijn nu bijna weer bij het beginpunt cq eindpunt en dat is maar goed; twee dingen beginnen aardig onmdraaglijk te worden; ten eerste de hitte en ten tweede het gechaggerijn van Linda. Ze heeft geen deo bij en geen reserve t-shirt en hoe moet dat nou en zo loopt ze voor schut etcetera. Gelukkig wordt de aandacht even afgeleid door Anja, die – al dan niet per ongeluk – bovenop een slangetje gaat staan. Het beest is zo dun en groen dat hij tussen het gras alleen te zien is als hij beweegt. En dat doet-ie. Hij maakt dat ie wegkomt.



Weer op de parkeerplaats aangekomen zien we een grote vogel. Achteraf gezien zou ik zeggen dat het een crested caracara geweest moet zijn; oordeel zelf


CRESTED CARACARA

Deze grote roofvogel is voor de duvel niet bang en dus zeker niet voor mij. Ik loop zachtes naar hem toe, maar steeds als ik te dicht in de buurt kom loopt ie een paar stappen naar voren. Zo loopt het beest mij enige tijd te tarten – en ik hem – als ik plotseling, sluw & slim als ik ben, mijn pas verander in een sprint en als een hazewind naar voren schiet. Ondanks het feit dat het zo ronde de veertig garden moet zijn, wordt meneer caracara er nietw arm of koud van. Hij spring op, spreidt zijn vleugels, vliegt even en landt even verderop weer doodleuk in het gras. Hij draait zijn kop en je ziet ‘m denken ‘jack-ass’. Ik herhaal mijn tactiek nogmaals, maar verder dan een vlucht van honderd meter waarbij meneer landt bovenop een picknicktafel krijg ik hem niet. De rest van de familie ligt inmiddels hevig te lachen, dus ik maak er maar een end aan. We schrijven ons weer netjes uit bij het guestbook en rijden verder naar het oosten.

Onderweg stoppen we bij een plek waar airboats te water worden gelaten en waar een kleine alligoatortje ligt. Daarna krijgen we om een of andere vage reden ruzie - zo vaag dat ik al niet meer weet waarom het ging - en dus draai ik boos om en rijd terug. Onderweg moeten we tanken en dat is tegelijkertijd de plek der verzoening. Dus vervolgen we onze route richting de oostkust voor onze speciale activiteit van vanavond.

Onze route naar Merritt Island National Wildlife Refuge voert ons o.a. door Titusville. Als we daar een seven eleven zien besluiten we om even te stoppen voor de noodzakelijke zaken des levens: toiletbezoek, een natje en een droogje. Met name het droogje openbaart zich hier in Titusville als een gevarieëerd en afwisselend geheel. De meiden nemen croissants en hotdogs terwijl Anja zich tegoed doet aan een broodje tonijn. A3 heeft natuurlijk weer iets enorm goors gevonden; een soort salad bar, maar dan voor tacos. Waar we eerder op deze reis tacos terplaatse konden voorzien van een naar eigen inzicht te bepalen hoeveelheid kaassaus, is het hier ‘Spice-Up-Galore’. Je kunt je tacos hier namelijk niet alleen opleuken met kaassaus, maar ook met chilisaus, guacamole, olijven en jalapeno pepers. En A3 zou A3 niet zijn als niet alles in overvloed gebruikt wordt. Het resultaat is echt een mega messy hoop voer die je niemand voor zou durven schotelen. Behalve A3 natuurlijk. Die glundert al bij de gedachte dat hij zo meteen in de auto met vieze vingers en klodders chilisaus op z’n overhemd van z’n taco’s kan zitten genieten.

En zo geschiedt! Vieze vingers en een ongekende stank in de auto zijn het gevolg. Naast ons is zojuist een Dodge Minivan gestopt waaruit een slechts in een sportbroek geklede man met een pens van enorme omvang uit stapt. Hij loopt naar de telephone booth – jaja, ze bestaan nog volop in de VS, deze familie van de homeless en de jobless, de authentieke cel-phone-less - en pleegt een Phone call. Het is een zeer kort gesprek – hetgeen mij niet bevreemdt want als ik zo’n onguur typ aan de lijn zou hebben zou ik ook snel afhaken (of inhaken als je nog zo’n oude telefoon met haak aan de zijkant hebt….). Hij stapt weer in zijn auto en wil wegrijden, maar helaas……. de auto start niet. Ik vermoed dat de accu helemaal leeg is want het gevaarte maakt geen enkel geluid. Ik aarzel geen moment en rijdt zelf direct weg – deze actie mijnerzijds is wellicht niet te categoriseren onder het hoofdstuk ‘hulpvaardig’, maar ik heb hier even geen trek in. Wel in de taco’s, dus ik eet gewoon al rijdend door / rijdt gewoon al etend door*.

Al snel gaan we een brug over en bevinden we ons in het natuurgebied. We rijden de Blackpoint Wildlife Drive en zien daarbij veel reigers, wat lepelaars, een slang en een alligator. Aan het einde van de route staan wat auto’s geparkeerd bij een poeltje dat blijkbaar een alligator moeder en haar jong bevat. Het jong zien we, de moeder echter niet.

Iets verdrop ligt Haulover Canal, waar regelmatig manatees gezien worden, maar we hebben vandaag geen geluk; geen zeekoe te zien. Dus rijden we maar naar ons doel, het Visitor Center, alwaar we ons iets voor zevenen melden. We lopen nog even de korte boardwalk trail waarbij we een spin en een kleine tree frog zien en sluiten ons dan aan bij de groep.



De groep is in dit geval een samenraapsel van circa vijfentwintig mensen die speciaal naar hier zijn gekomen om een eierleggende zeeschildpad te zien. Voordat het echter zover is krijgen we een lezing van de rangeres. Deze geeft info over de verschillende soorten en legplaatsen en nodigt ons uiteindelijk uit voor het vertrek. Het is de bedoeling dat we in een colonne achter haar aan rijden naar het strand, alwaar zij zal aangeven of er al een schildpad gespot is. Buiten is het inmiddels pikkedonder en we kleden ons ook alvast om in lange broeken en shirts met lange mouwen, dit tegen de mosquitos. Voor de tweede keer vandaag begint het alarm van de auto echter kuren te vertonen en een minuut lang wordt het natuurpark uit zijn stilte ontwaakt door onze rode Ford Escape. Niet fijn……

Vervolgens rijden we nog zeker een kwartier in colonne achter de ranger aan en stoppen we bij de duinen. Al binnen een minuut horen we dat er een schildpad is gespot, en mogen we op pad. We stappen uit en lopen naar de rest van de groep. Uit de auto achter ons stapt een gezin dat het wel heel erg overdrijft. Buiten lange broeken en lange mouwen hebben ze ook handschoenen en gaashoeden aan; het lijken wel van die imkers / star wars look-a-likes*! Dan plotseling: TOET-TOET-TOET-TOET-TOET!! Stel je voor: het is pikkedonder, muisstil, midden in een beschermd natuurgebied en we bevinden ons op honderd meter van een eierleggende beschermde zeeschildpad en dan begint de autosirene te loeien. SHIT-SHIT-SHIT. Ik ren terug naar de auto, steek de sleutel in het contact en alles is weer stil. Wat nu?? Ik durf nauwelijks de sleutel uit het contact te halen, maar doe dit uiteindelijk toch. Gelukkig blijft het stil. Ik doe de auto dan maar niet op slot en voeg me bij de groep.

Middels een omtrekkende beweging op het strand belanden we als groep recht achter de grote zeeschildpad. We weten nu al dat de ‘imkers’ uit de auto achter ons nog zo stom niet waren. Wij worden namelijk helemaal lek gestoken door de muggen. Vooral ons gezicht en onze handen moeten het ontgelden. Later zal blijken dat deze deugnieten zelfs dwars door onze spijkerbroeken heen hebben geprikt. De schildpad heeft intussen blijkbaar al een flink gat gegraven en is bezig met het deponeren van de eieren. Door de speciale zaklantaarn van de ranger kunnen we alles goed zien en wordt de schildpad toch niet gestoord. De eieren vallen; ploep….ploep…….ploep. We zitten er zo dicht bij dat je deze pingpongbalformaat eieren zo op zou kunnen vangen. Na een ei of twintig is mevrouw klaar en begint een langzaam proces van weer dichtmaken van het nest. Afwisselend met haar linker en rechter achterpoot wordt er steeds een hoop zand vergaard en in het gat gestort. Het is echt een delicaat en precies werkje. Tenslotte wordt het nest afgedekt met een flinke laag los zand, Hierbij worden de precies achter haar zittende mensen – inderdaad: wij! – getrakteerd op rondvliegend zand. Het zit in onze ogen, neus, oren en mond. Lekker………… Daarna gaat mevrouw nog een paar keer verzitten om een soort dwaalspoor te maken en dan – we zijn inmiddels wel ruim anderhalf uur verder – gaat ze weer terug richting zee. Ze laat hierbij een zeer kenmerkend spoor na op het strand dat doet denken aan de sporen van een rupsvoertuig.



De ranger gaat nu met behulp van wat vrijwilligers uit de groep het nest afdichten met wat gaas en ijzeren pennen. Dit is om de eieren te beschermen tegen roof door bijvoorbeeld wasberen. De ranger vertelt dat er wasberen gespot zijn die met z’n tweeën een nest roven voordat het gemaakt is…! De schildpad wordt namelijk tijdens het leggen van achteren door de wasberen benaderd waarbij de één de eieren opvangt en deze doorgeeft aan de ander die ze dan opeet. Ze wisselen een paar keer van rol en zo blijft er geen ei meer over.

Op de terugweg naar de auto’s zien we nog een schildpad die druk bezig is maar die laten we verder met rust. Iedereen kruipt moe maar voldaan weer terug in de auto en we gaan weer terug naar huis. Na wat kleine TomTom problemen arriveren we om ca. een uur ’s nachts weer in ons appartement en gaan we lekker slapen. Zzzzzzzzzz………….

* omcirkel waaraan u de voorkeur geeft

[A3]

Donderdag 29 juli
Dag 13 IOA

Ja. Weer vroeg op. Dit keer zonder gemekker van de jongedames, want deze keer zien ze vooraf al het nut in van een ‘early rise & shine’. Vandaag gaan we namelijk naar IOA, oftewel Islands of Adventures. We smeren thuis in recordtempo broodjes, verzamelen alle andere benodigdheden als fototoestellen, zonnebrillen & zonnebrandcrème en gaan dan op weg. Nog voor negenen arriveren we op de parkeerplaats van Universal, en tien minuten later staan we voor de ingang. Snel de kaartjes uitprinten met behulp van de code die we via internet verkregen hebben en naar binnen. Als eerste willen we naar het spiksplinternieuwe Harry Potter deel van het park, en de snelste route daar naar toe is linksom. Helaas wordt die route verspert door een aantal Universalmedewerkers en zit er dus niets anders op dan maar de ‘rechtsom’ variant te nemen. Snel lopen we langs Spiderman en Popeye’s barges, maar al direct bij de ingang van Jurassic park begint een rij. ‘Harry Potter Sir? Yes! Then you have to stay in this line’. Er staat dus geen rij bij de attractie, nee, er staat al een rij halverwege het park! Ongekend! Nog nooit hebben we het in een pretpark zo druk gezien. Crisis? What crisis?



Na anderhalf uur schuifelen zijn we aangekomen in het Zweinstein-kasteel wat er prachtig uitziet. Iedereen moet nu tassen en dergelijke wegstoppen in een kluisje. Wij hebben gelukkig vrij snel een kluisje te pakken en mogen verder. Verder in de rij staan tenminste. Na nog een kwartiertje zijn we aan de beurt. Na boarding volgt echt een mega mooi avontuur. We vliegen door de Weg-is-Weg, worden achtervolgd door een vliegende draak, we spelen zwerkbal en pa wordt ondertussen een beetje misselijk. Als we uit de attractie komen zijn we alle vier zwaar onder de indruk. Echt gigagaaf! Uiteraard kom je voordat je bij de echte uitgang komt door een winkeltje met allerlei Harry Potter snuisterijen. De oplettende toerist ziet hier echter dat je vanuit het winkeltje ook ongehinderd in de lockerruimte kunt komen. En vanuit de lockerruimte kun je weer aansluiten in de rij waarna je na circa een kwartier weer in de attractie zit. Zo snij je dus ongeveer anderhalf uur wachttijd af. Mhhhhh. Daar hoeven we niet lang over na te denken. Met uitzondering van een bij de rugzakken achterblijvende pa gaat het gezelschap dus nogmaals vliegen met Harry. Lekker puh!



De dames gaan vervolgens nog snel even in Duelling Dragons en aansluitend kijken we nog even rond in het lieflijke aangelegde Harry Potter dorp – inclusief dikke pakken sneeuw op de daken terwijl het buiten boven de 40 graden is ……. – en dan beginnen we aan de rest van het park. Bij Jurassic Park is de wachttijd onbeschoft lang, dus lopen we door naar…………. Ripsaw Falls, maar daar is de wachttijd onbeschoft lang, dus lopen we door naar ………. . Popeye’s barges, maar daar is de wachttijd te verwaarlozen, dus lopen we door naar ………. de bootjes van Popeye. We stouwen alle valuables in het door een scherm afgedekte midden van de boot en gaan op avontuur. Geheel tegen de gewoonte in is A3 dit keer niet degene die het allernatst wordt. De meiden worden deze keer heviger getroffen door de stroomversnellingen en watervallen, maar al met al zijn we met z’n vieren in de vijf minuten die deze attractie duurt, toch snel zo’n vijf kilo aangekomen. Deze vijf kilo’s bestaan weliswaar in zijn geheel uit water, maar toch. We doen sokken en dergelijke even uit en gaan even rusten in de schaduw. Vlak naast ons zit Rob Jansen, de bekende spelersmakelaar uit het betaalde voetbal. Hij is droog. Niet alleen achter zijn oren, want ik zie ook enkele kinderen die bij hem lijken te horen, maar ook de rest is droog. Hij is blijkbaar nog niet Popeye’s barges geweest……..

Na deze nattigheid wonen we de show in het theater bij, maar deze valt ietwat tegen. We zien wat skateboarders, motorrijders en fietsfanaten op het podium maar het heeft allemaal een iets te hoog ‘WOW’- gehalte. De presentator is iets te enthousiast en overdrijft net iets te veel. WOW. YEAH. FANTASTCI. AWESOME. Etcetera. Wij nemen dus onze toevlucht tot de meer bekendere attracties als de Hulk en Dr. Dooms Fearfall. Na een rustpauze die gekoppeld is aan een veel te dure pizza waarvoor je drie kwartier in de rij moet staan, gaan we ook naar Spiderman, ook al is de wachttijd hier meer dan een uur. Al snel besluiten we echter de single riders lane te nemen en wonder boven wonder zitten we daarna al binnen tien minuten in de attractie. Dit herhalen we nog twee keer en dit resulteert in een heftige discussie wat nu echt de beste attractie van Orlando is. De dames gaan unaniem voor Harry Potter, pa kiest voor Spiderman. Na Spiderman gaan we ook nog in Jurassic Park, maar daarna hebben we het wel zo’n beetje gehad. We verlaten het park en gaan eten bij ons favoriete restauarant; Taco Bell.



Bij Taco Bell is alles weer heerlijk en ook nog eens supergoedkoop. Één nadeel heeft Taco Bell echter wel, en dat is het feit dat ze er niet zulke lekkere toetjes en ijsjes hebben. Dus zijn we genoodzaakt om ons dessertheil elders te zoeken. Gelukkig komen we ook voorbij een Wendy’s, dus daar maken we wat lekkere shakes baas. Dan terug naar het resort en lekker wat rusten en zwemmen. ’s Avonds in pool 3 babbelen we nog wat met mensen uit Georgia en uit North Carolina, waarbij wederom opvalt dat iedereen ’Ohhhhhh, but I love Holland ‘ schreeuwt. Maar wederom, de lezer dezes raadt het al, is niemand er geweest of weet men maar bij benadering waar Holland dan wel niet ligt. Of toch? Één vrouw weet met veel overtuiging te berde te brengen dat ze op korte termijn toch graag een keer naar Holland op vacation gaat, want haar friend back home is er al eens ooit geweest en vond het helemaal awesome. In pool 2 besluiten we de avond met een lekker partijtje watervolleybal en dan gaan we lekker slapen.

Truste!

[A3]

Vrijdag 30 juli
Dag 14 ‘Sweet Little sixteen’ & UFO GVD

Ja. Weer vroeg op. Niet met z’n allen, slechts Pa. Die moet snel naar de plaatselijke Appie Hein, hier WinnDixie genaamd, om de nodige spulletjes voor deze ochtend te kopen. Deze spulletjes zijn echt hard nodig, want Ellen wordt vandaag 16! A3 weet onder andere beslag te leggen op een prachtige witte taart met verse aardbeien er op. Deze taart ziet er zo lekker uit dat het hoogst twijfelachtig is of die het gaat redden om heelhuids thuis te komen. Wonderbaarlijk genoeg lukt dit toch. Zo rond de klok van tienen vindt de meerderheid dat het wel tijd is om Ellen wakker te maken en haar eraan te herinneren dat ze vanaf vandaag auto mag rijden (als ze tenminste een Amerikaantje zou zijn). In bed wordt de taart aangesneden, er wordt gezongen, en Linda geeft haar kado (een T-shirt met een doorzichtig deel aan de voorzijde waarin je kaarten met tekst of foto’s kunt doen. Ze heeft alvast wat kaarten gemaakt van Ellen’s favoriete bands (Tokio Hotel, Jonas Brothers, Destin etc.), zodat Ellen in feite een tien-in-één T-shirt heeft. Daarna mag Ellen beslissen waar we gaan lunchen; dan wordt Denny’s. We rijden richting International Drive en rijden al snel tegen een Denny’s aan. We eten daar het zeer onsamenhangende geheel van cheese fries, pancakes, toast en een all day breakfast slam, maar het smaakt er niet minder om. Omdat het haar verjaardag is mag Ellen ook even naar haar vriendje bellen (Tom, bijgenaamd Navman) en dat wordt zeer gewaardeerd. Ellen mag als verjaardagskado een I-pod kopen, dus we bezoeken een aantal winkels waar we die goedkoop verwachten te vinden; Best Buy, Radio Shack en Sears (Florida Mall). Maar helaas. Ook lopen we dan maar bij de Apple Store binnen en vinden daar uit dat de I-pad toch wel een magnifiek apparaatje is. Pa overweegt nog kort er één te kopen, maar dat feest wordt in de kiem gesmoord. Nee, meneertje………….. De I-pod touch vinden we hier echter te duur, dus lopen we ook hier weer verder, nog steeds in de vaste overtuiging dat we die vast nog wel ergens goedkoper op de kop kunnen tikken…………..



Onverrichterzake keren we uiteindelijk terug naar de auto en rijden we richting Tampa. Zo’n halfuurtje voor Tampa maken we nog een foto van de langs de snelweg gelegen Airstream Ranch; een trailer park waar in de wei een aantal Airstream caravans rechtop naast elkaar zijn gezet. Een stukje kunst uit de eenentwinstigste eeuw. We zijn hier al meerdere keren voorbij gekomen, maar hebben dit al die keren gemist.

In de plaatselijke vestiging te Dover eten we wat bij Burger King (drive tru) en gaan dan verder richting Tampa. Net voor Tampa zien we ons doel voor die avond en na vijf minuutjes zoeken naar de goede afslag, draaien we het immens grote parkeerterrein van het 1-800-ASK-GARY-AMFITHEATER op. Zoals eerder gezegd (zie 5 dagen geleden bij het verslaf van 25 juli) de meest belachelijke naam voor een theater ter wereld! Ter ere van Ellen’s verjaardag wonen we hier namelijk een concert bij van Rihanna, featuring Kesha.



We hebben geode plaatsen met uitstekend zicht, totdat, net aan het begin van het voorprogramma met Kesha, een rolstoeltoeschouwer precies voor ons komt zitten. Voor twee van osn vieren betekent dit dat we echt geen klap meer zien. Pa askt een dienstdoend personeelslid of er iets aan gedaan kan worden en dat kan; we krijgen nieuwe plekken waarbij we wel vrij zicht hebben op het podium. Zoiets kan alleen in de VS. IN Nederland zou je in het ebste geval schaapachtig uitgelachen worden en in het slechtste geval een klap op je gezicht hebben gekregen. Zo niet dus in de VS, en we kijken aandachtig naar het mooie blonds dat zich op het podium bevindt. Plotseling zien we links van het podium in de verte een vliegend object, rond, met een ronddraaiend licht aan de zijkant. Ik kan mijn best doen om het hier gedetailleerd te beschrijven, maar als ik zeg dat het een schoolvoorbeeld was van een UFO zoals bijvoorbeeld uit E.T., dan ben ik sneller klaar. Het ding zweeft enkele seconden in het zicht en wordt ook door andere toeschouwers waargenomen. Het geheel duurt echter te kort om foto’s te nemen en voordat we het weten is het weer weg. Wat was dat nou? We zullen het waarschijnlijk nooit weten…..



Om te bekomen avn de UFO-schrik gaat Pa wat eten en drinken halen. Chagrijnig komt hij terug; GVD geen zoete popcorn, alleen zoute, GVD leuk drankje in gitaarvormig glas alleen met alcohol voor 18 dollar, GVD een pilsje 8 dollar. GVD GVD. Dus dan toch maar een gesprite, een water en een biertje gekocht zodat Ellen in elk geval hier haar eerste (il)legale pilsje kan nuttigen.



Om kwart over negen begint eindelijk Rihanna zelf. Ze speelt alle bekende nummers, ook de zogenaamde featuting nummers, maar dan zonder de featuring artist. Wel knap eigenlijk……J De grote videoschermen tonen begeleidende beelden, waarbijz eer opvallend is dat er erg veel militair getinte beelden en attributen worden gebruikt. Niet geschikt voor jonge kijkers! Het laatste nummer van de avond is ‘Umbrella’, en daarna is het over en uit en gaan we terug naar Lake Buena Vista.

Good night!~

[A3]

Zaterdag 31 juli
Dag 15 Heel veel S-sen

S nummer 1. Sleeping out (oftewel, lekker lang luieren en doezelen tot een uur of tien)
S nummer 2. Swaffelen (oftewel, lekker ontbijten bij (S)Waffle House)
S nummer 3. Shoppen

Goed. We sleepen dus out, breakfast at (S)Waffle House en then naar Osceola Square Mall. De ladies beginnen weer bij Ross voor Puma sokken en pa gaat richting Burlington. Al snel wordt hij daar vergezeld door de dames die inmiddels ook bij Burlington door de rekken aan het snuffelen zijn. Linda’s buit bestaat uit onder andere een jurkje en een legging en Ellen koopt haar zoveelste spijkerjasje. Anja heeft zowaar twee leuke shirts kunnen vinden en Pa heeft teveel om op te noemen. Dan volgt S nummer 4. ShoeShoppen. Achtereenvolgens overvallen we de Osceola Square Mall Shoe Factory (geen buit), de Nike Outlet Store langs de I 192 (ook buitloos) en Rack Room Shoes. Daar scoren zowel Ellen als Linda allebei een paar.



Thuis rusten we wat uit van het winkelen en gaan dan naar S nummer 5. de outta control diner Show in Wonderworks (I-drive). Het diner onderdeel van deze show stelt niet zo heel veel voor. Er staan grote schalen salade op de tafels en daarna krijg je pizza as much as you can eat. Een cakeje na en dan volgt de show. De show is wel aardig en af en toe best wel om te lachen. Maar helaas zit naast Ellen een joch van een jaar of twaalf dat twee ontzettend irritante eigenschappen heeft die, zeker als ze gecombineerd worden, je plezier aardig kunne n vergallen. De eerste eigenschap is het feit dat het joch werkelijk overal om moet lachen. Zeg je boeh, dan lacht ie, zeg je bah dan lacht ie ook. Zeg je helemaal niks nada njente, dan lacht ie toch. Kortom; hij lacht continue. Op zich is daar niets mis mee, en kan het – in de juiste omstandigheden – zelfs heel aanstekelijk werken. Maar niet als, zoals dit oervervelende joch, beschikt over vervelende eigenschap nummer twee; een ontzetten dirritant lachje. Zo’n lchje waarvan je denkt, stel je je nou zo ontzettend aan of ben je een eikel. Dit joch is een eikel. Bij elke grap – leuk of niet –, bij elke zin – grappig of niet -, bij elke beweging – groot of klein -, lacht ie. En lacht ie. En lacht ie. Het vergalt onze avond behoorlijk. Snel lees ik dan ook de kleine lettertjes op one kaartjes of er geen ‘money back guarantee for irritating laughs by juvenile co-watchers’ op staat, maar van deze garantie hebben ze natuurlijk nog nooit gehoord. Overkomt ons weer….!



Als we buiten komen onweert het behoorlijk en we maken dan ook snel dat we richting osn appartement komen.

Welterusten!

[A3]

Zondag 1 augustus
Dag 16 Een Indiase tacotent met kippenwings en gatornuggets midden in de Jungle.

Tja. We zouden vertrekken om half tien, maar helaas bedacht Pa om vijf voor half tien dat ie nog naar het toilet moest. Dat betekent dus in de praktijk dat de eerst mogelijke vertrektijd tien uur is. En inderdaad, hetgeen om negen uur door Pa als ontbijt naar binnen is gewerkt, bevindt zich nog geen uur later al ergens tussen de toiletpot op de derde verdieping van het Blue Tree Resort en de eerste noodopvangtank van het Orlando Waist & Sewer Management Complex. En trots dat ie is op zijn snelle spijsvertering…………..

Ondertussen heeft die snelle spijsvertering wel geleid tot een vertrekvertraging van ruim een half uur. Geen man overboord echter, want we hebben geen 'plane to catch'. Vandaag gaan we namelijk een beetje rondrijden in de omgeving, waarbij een aantal ghost towns ten zuidoosten van Orlando als richtpunt dienen. We beginnen met het afrijden van de I192 in oostelijke richting. Van daaruit volgen we een heel eind Boggy Creek Road (al spreekt Anja dit verschillende keren uit als boegie en bogie creek) en zien we onder andere typisch Floridiaanse huizen varieërend van nagenoeg krot tot heel mooi huis. Regelmatig zien we in de tuinen ook een aantal grote kraanvogels die hier zo’n beetje bij het landschap lijken te horen.



Op een bepaald moment zien we een voor deze vakantie nieuwe diersoort; een armadillo oftewel gordeldier. Helaas is het dier in kwestie redelijk levenloos, zeg maar gerust dood. Midden op de weg ligt dit beest van toch redelijke omvang te bewijzen dat zelfs een gepantserd exterieur niet opgewassen is tegen het hedendaagse verkeer. Jammer voor het beest, maar het is voor ons wel de allereerste armadillo ooit. Weer een stuk verder komen we langs een aantal sportvelden alwaar op deze zondag hevig gesport wordt. We besluiten om even te stoppen – ondanks het feit dat Linda uitschreeuwt ’neehhhh, dat is voor schut ‘- en er een kijkje te nemen. Onze bewondering voor de sporters start al voordat we bij het speelveld aankomen. Sterker nog: het start al als we op de parkeerplaats onze deuren opendoen; wauw, wat is het warm. De temperatuurmeter van onze Ford zal later boekdelen spreken: 104 graden en erg warm dus. De spelers op het veld hebben allemaal een grote helm op. Football? Nee. Rugby dan? Nee. De spelers hebben tevens een soort stok in de hand. Hockey? Alweer nee! Deze jongens spelen namelijk het in Amerika redelijk populaire lacrosse. Met een stok waaraan op het eind een soort schepje zit wordt een klein balletje richting medespelers geworpen. Uiteindelijke doelstelling is om het balletje in de goal van de tegenpartij te krijgen. We blijven een minuut of tien staan en zouden dan kunnen zeggen dat, als rechtgeaarde lacrosse kenners en – experts, we wel gezien hebben dat het niveau niet zo veel voorstelt en dat we daarom weer naar de auto gaan, maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het daar niet door komt. Het komt door de hitte. Snel de auto weer in, de airco op volle toeren en rijden maar.



Niet ver voorbij de lacrosse-velden rijden we een gated community in. De huizen zien er stuk voor stuk mooi uit, maar de tuinen zijn zonder uitzondering niets meer dan een vergeeld stuk gras. Niemand neemt hier de moeite om er echt iets moois van te maken. Waarschijnlijk is hier tegen de elementen niet op te sproeien. De huizen hier aan Fells Cove Avenue zijn wel erg typisch Amerikaans en doen zelfs een beetje denken aan de huizen in Celebration bij Kissimmee. De meiden vragen dan ook bij elk bordje waar ‘for sale’ op staat, of we daar niet kunnen gaan wonen…..

Helaas kan dat niet. We buigen nu af richting Narcoossee, een oud Floridiaans plaatsje wat vroeger is opgebouwd rondom een oude zagerij, maar dat inmiddels op de oorspronkelijke plek geheel en al van de aardbodem verdwenen is. Er is wel een soort van nieuwe gemeenschap ontstaan, want her en der verspreid staan hier wel wat huizen. Sommige vervallen en oud, anderen weer heel mooi.



Nee, hier kunnen we niet gaan wonen.
Even verdop moet de ghost twon Runnymede liggen, maar daar kunnen we al helemaal geen overblijfselen van vinden. Niet veel verder stuiten we weer op de I-192 en vervolgen we onze weg zuidoostelijk. Bij de kruising met de 441/15 gaan we recht naar het zuiden en stuiten meteen op de paar resterende gebouwen van het plaatsje dat vroeger Holopaw heette.



Op de 192 was het al niet druk, maar hier op de 441 zie je echt niemand. Heel af en toe hebben we een tegenligger, maar een naam mag dat niet hebben. Des te vreemder is het dat we op een gegeven moment langs de weg een totaal kapotgereden schildpad zien. Het schild van het beest is gekraakt als een noot in een notenkraker. Dat beest moet wel echt accident prone zijn geweest. Een mijl of wat verder komen we in Kenansville. Hier ligt een ghost town waarvan de voormalige gebouwen in de oude staat zijn terug gebracht. Er staan onder ander een oud bankgebouw en een oud hotel. Volgens de legende is dit het hotel dat Elvis inspireerde tot ‘Heartbreak Hotel’. Ik geloof het meteen.





We schieten wat plaatjes, bewijs zie boven, en rijden dan door om, conform de aanwijzingen die we van internet hebben, voor het plaatselijke kerkhof linksaf te slaan. Al rijdend komen we dan na ongeveer een mijl over de Florida Turnpike heen en stuiten dan op een kruising van onverharde wegen. Daar moeten we linksaf, de Peavine Trail op. Al na een paar honderd meter moeten we stoppen voor overstekend wild. Een schildpad dit keer. Het is geen water- maar een landschildpad en nog wel een zeldzame. Het is de hier beschermde Gopher Tortoise, een schildpad die leeft in holen onder de grond en daarmee drie vliegen in één klap slaat. ten eerste is het z'n thuis (vlieg 1), ten tweede kan hij daarin zelfs hevige bosbranden overleven (vlieg 2) en ten derde biedt het hol ook nog woon- en overlevingsplekken voor honderden andere dieren als slangen. Na het beest uitgebreid bestudeerd te hebben zetten we hem weer terug en gaan we verder.





We rijden over een zandweg met links en rechts een schier oneindige vlakte met her en der wat groepjes met bomen. Als je niet beter wist zou het ook een weg in de Everglades kunnen zijn. Af en toe zien we wat koeien en na een kwartiertje of zo steekt er zo'n honderd meter voor ons een redelijk groot zoogdier de weg over. Aan de vorm, beweging en snelheid te zien denken we dat het een otter is geweest. Verder zien we nog een roofvogel en twee waterschildpadden vlak voordat het Peavine Trail doodloopt op de US 60.



We gaan hier linksaf (westwaarts) en rijden door typisch Floridiaans landschap met af en toe een huis of bedrijf. Na een tijdje wordt het tijd om de brandstoftank te vullen. Niet alleen die van de Ford, maar ook die van onszelf. We komen langs een tankstation met daarbij een redelijk grote shop. 'Redelijk groot' dekt de lading qua grootte helemaal, maar qua assortiment niet. In deze winkel van sinkel alias restaurant alias snackbar alias wat-eigenlijk-niet, kun je alles kopen. Speelgoed? No problem. Maandverband? Zes soorten. Shampoo? Meer dan je de rest van je leven nodig hebt. Alligatornuggets? Tuurlijk. Je krijgt er zelfs één gratis om te proeven! Zo eten we allemaal een zeer afwijkend menuutje, waarbij A3 gaat voor chili. Die hebben ze vanzelfsprekend ook.

Na deze stop bij de door Indiers bestierde 'gas & whatever-you-want-shop' rijden we verder naar het westen. Aangezien we niet te ver van het Lake Kissimmee State Park zitten besluiten we daar nog een tussenstop te maken. Die valt echter tegen. Wildlife zien we hier niet (behalve wat gieren) en het enige wat nog de moeite waard is - de houten uitkijktoren - is wegens instortingsgevaar gesloten. Toch ziet de toren er stabiel uit dus wagen Anja en A3 er wat klim en klauterwerk aan en worden beloond met uitzicht op ..... Lake Kissimmee. In de verte zien we een airboat, maar verder niets.





Voor de verandering nemen we dan de 'long way home' en komen op plekken waar je anders niet snel komt. We zien hier o.a. ontzettend uitgebreide sinaasappelplantages en verder leuke en minder leuke dorpjes. Plaatsen waar we doorheen komen zijn Lake Wales, Dundee, Hamilton en andere. Vanaf Haines City zoeken we weer de snelste weg en vanaf daar gaat het dus via de I 4 weer naar Lake Buena Vista.



Eetn doen we die avond bij Chili's, en dat smaakt prima, maar niet bijzonder. Snap niet goed waarom het daar nou altijd zo druk is.

Burp.

[A3]

Maandag 2 augustus
Dag 17, deel 1, Eenzame planeet

Op deze mooie maandag is er sprake van een zich herhalend fenomeen; vroeg opstaan. Ik bedoel maar zo: vakantievieren doe je maar in je eigen tijd, wij zijn aan het reizen hier!
Enkele dagen geleden heb ik het telefoonnummer gebeld dat vermeld stond in mijn Lonely Planet Florida reisgids onder de kop ‘Deland’. Deland is een klein plaatsje ten noorden van Orlando en is onder andere bekend van Deleon Springs.



Maar over die springs later meer. Nu terug naar de tekst van de Lonely Planet. Klaarblijkelijk ligt in Deland de oudste private universiteit van Amerika en is deze vernoemd naar Stetson. Inderdaad, dé Stetson van het beroemde hoedenmerk met de beroemde vorm. Voor de ouderen onder ons zegt het waarschijnlijk meer als ik zeg ‘de hoed die Big Hoss altijd op had tijdens Bonanza’. De universiteit in Deland kwam op een bepaald moment in de financiële problemen en dankzij een gift van meneer Stetson is de universiteit toen naar hem genoemd.



Goed, nu echt terug naar het telefoonnummer. In de Lonely Planet staat namelijk vermeld dat je op de campus van de universiteit rondleidingen kunt krijgen, maar dat je daarvoor wel even jezelf telefonisch moet aanmelden. Nu wil het toeval dat we binnen het gezin onlangs gesproken hebben over een mogelijk vervolg op de VWO studie van Ellen in de VS, en dat daarbij eigenlijk alleen gesproken is over High Schools en niet over universiteiten. Dus toen ik vanuit de auto belde met Stetson voor de rondleiding werd meteen gevraagd wie de eventuele toekomstige student was. Oeps. Dat stond er niet bij in de Lonely Planet. Rondleidingen zijn dus mogelijk, maar dan wel vanuit de hoek dat je serieus overweegt om ook op Stetson te gaan studeren. Dus ik geef aan de lijn maar snel vrolijk de data van Ellen door; leeftijd, verwacht tijdstip van afstuderen etc. De nette mevrouw aan de andere kant van de lijn noteert alles netjes (alhoewel ik natuurlijk geen telephatische vermogens heb die zouden kunnen staven wat ik schrijf, dus ga ik daar gemakshalve even van uit) en verwacht ons op maandagmorgen ……………

Het is nu maandagmorgen en we zijn inmiddels en route naar Deland. De tijden die TomTom ons voorspiegelt kloppen perfect en we zijn dus netjes op tijd bij de universiteit. De campus is niet echt afgeschermd van de rest van het plaatsje en bestaat uit een heleboel (mooie) separate gebouwen. Aanvankelijk is het dan ook even zoeken welk gebouw en welke bijbehorende parkeerplaats we moeten hebben, maar na een belletje komt dat allemaal voor de bakker. We parkeren onze Ford en lopen via het parkeerterrein en het belendende universiteitszwembad – dat doet het altijd goed natuurlijk – naar de receptie. Bij de receptie worden we hartelijk welkom geheten en krijgen we koffie met iets lekkers . Als John, onze host, ook komt, blijkt dat we deze ochtend een private tour hebben. We voelen ons echt al een beetje ‘V.I.P.’ Eerst krijgen we in een mooie zaal een leuke introductiefilm te zien van ongeveer een half uur. Echt een typisch Amerikaans film met hoe goed en geweldig Stetson wel niet is. Maar wel leuk. Daarna geeft John ons een powerpoint presentatie, waarbij het feit dat hij een oud student is van Stetson, uiteraard erg handig is. Zeer opmerkelijk is het feit dat Stetson, als relatief kleine universiteit met ca. 2300 studenten, zeer goed presteert. Zo is er een business programma waarbij er met echt geld door studenten op Wall Street wordt gespeculeerd. Dit programma is gekoppeld aan een landelijke competitie en deze is blijkbaar zeer prestigieus. Stetson blijkt hierbij de afgelopen tien jaar twee keer tweede te zijn geworden en acht keer eerste. Met veel trots vertelt John ‘so we beat all the ivy league universities as Harvard, Yale en Princeton time and time again’. Aansluitend mogen we nog vragen stellen en dan worden we overgedragen in de kundige handen van Judy, een summer school studente die ons gaat rondleiden over de campus, zodat we alle mooie en leuke plekjes die we in de film hebben gezien, ook live kunnen aanschouwen. Wel jammer is het dat er op heel veel plaatsen construction gaande is, maar dat is op zich wel logisch want het universitaire jaar loopt van 18 augustus tot eind mei, dus dan hebben ze in de tussenliggende periode mooi de gelegenheid om alles op orde te brengen.

We krijgen tijdens de tour zo’n beetje alles te zien. De cafeteria, de dorms, de chapel, de study halls etc. Opvallend is dat Judy zich, evenals John, voornamelijk richt tot de potentiële klant(en); Ellen en in minder mate ook Linda, want die is immers nog twee jaar jonger. In het oudste gebouw van de universiteit, meer dan honderd jaar oud, maken we ook nog een stop bij het kantoor van de directrice. Deze stelt zich uitgebreid aan ons voor en hoopt toch echt dat Ellen in de toekomst naar Stetson zal komen. Tja, als het aan Ellen ligt…………



Aan het einde van de ochtend krijgen we nog een gesprek met de Dean of admission, oftewel de toelatingsdekaan, Ondanks het feit dat we gezegd hebben dat wij dit niet echt nodig vinden, staat de receptioniste erop dat we toch even samen met hem gaan zitten. En zo gebeurt. Qua vooropleiding en interesses lijken Stetson & Ellen wel goed bij elkaar te passen. Dan geeft de Dean aan wat de kosten zijn; $ 45.000 per twee semesters………….. Dat is dan wel inclusief de boeken. Pfff, gelukkig maar. Als we nog even net de Dean doorkletsen valt eigenlijk min of meer per ongeluk de term IB. Deze term staat voor International Baccalauretae, en betreft een certificaat dat Ellen na haar VWO, omdat dat een specifiek tweetalig VWO is, krijgt uitgereikt. Wij dachten eigenlijk dat het een afkorting was die enkel in Nederland goed bekend was en waarmee de middelbare school van Ellen en Linda goede sier wilde maken, maar bij het horen van deze twee letters spitst de Dean zijn horen. ‘Ooooh, IB, then you have a good chance of getting a partial scholarship, because we would very much like to have more international IB students at Stetson’……………………… Ik ben bang dat dit toeristische bezoekje een staartje gaat krijgen………….

wordt vervolgd.....

[A3]

Maandag 2 augustus
Dag 17., deel 2, Eenzame planeet

Na dit verrassend interessante bezoek aan Stetson University gaan we even koffie drinken. Omdat de Lonely Planet reisgids ons zo goed heeft bijgestaan met betrekking tot de universiteit, varen we ook op het Lonely Planet kompas als het gaat om koffie. En volgens diezelfde Lonely Planet is er in Deland maar één plaats die daarvoor in aanmerking komt; Buttercup Bakery.



Als we daar aankomen klopt het in elk geval visueel wel; een schattig pastelgeel met pastelblauw huisje met daarbij een oude classic car en een leuk terrasje. Je kunt niet naar binnen, er is enkel een take-out window om lekkers mee naar huis te nemen, of om op te eten/drinken op het terras. Alles bij Buttercup wordt gemaakt van natuurlijke ingrediënten en de cupcakes en pies zien er allemaal geweldig lekker en echt ‘home made’ uit. We bestellen allemaal wat lekkers en peuzelen dit gezellig op. Daarna is het tijd om , ik had het eerder al beloofd, het te hebben over Deleon Springs. In Deland ligt midden in de natuur deze bron die in de zestiende eeuw mede door Ponce de Leon, de Spaanse ontdekkingsreiziger, ontdekt is. De Leon dacht dat hij hier eindelijk de fountain of eternal youth gevonden had, al zijn er ook andere plaatsen in Florida die aanspraak maken op deze titel (o.a. de gelijknamige bron bij St. Augustine). Hoe het ook zij, heden ten dage is Deleon Springs een mooi natuurpark waar we even lekker kunnen zwemmen en relaxen. Na de auto geparkeerd te hebben kleden we ons om en nemen we een duik in het heerlijk frisse water van de bron. Vlak bij de bron ligt een grasveld alwaar een grote schildpad rond loopt te paraderen alsof hij de plaatselijke park ranger is. De boottocht van een uur gaat helaas niet door vanwege onvoldoende belangstelling, dus zullen we de rivier die hier ontspringt op een andere manier zelf moeten ontdekken. Omdat de meiden geen zin hebben gaan Anja en Adrie met z’n tweeën even waterfietsen op de rivier. Hierbij komen we al vrij snel vlak langs een alligator die tussen de waterplanten ligt. Wauw, die is wel erg dichtbij.


Zie aan rechterzijde



Verder zien we veel vogels, wat vissen en schildpadden en genieten we van de koelte op het water op deze toch wel enorm hete dag.



Zoek de schildpad......

Na het fietsen in het water gaan we in de bij de Springs gelegen oude watermolen genieten van een paar lekkere pannekoeken. Nou ja, lekker…… De bedoeling was dat ze lekker zouden zijn, maar de plaatselijke pannekoekenkoks blijken niet zo’n beste te zijn. Nou kennen we deze koks persoonlijk, dus dat maakt het nog acceptabel, maar anders……….. De koks zijn we namelijk zelf! Elke tafel heeft hier namelijk een rechthoek in het midden waarop je zelf je pannekoeken kunt bakken, ‘as much as you like’. Je krijgt twee grote kommen met beslag voor je, wat suiker, een fles met stroop en dan: bakken maar! Helaas is het beslag redelijk dik, zodat de pannekoeken echt ‘American style’ van de bakplaat af komen; dik dus en bijlange na niet lijkend op de crèpe-achtige pannekoeken die we ‘back home’ gewend zijn.



Na de pannekoeken gaan we weer naar huis, eten we nog wat en gaan we lekker slapen.
Good night!