[Reisverslag] Ta2 Gerrit: Daytona Bike Week 2010

[Teleton]

Hoe zit het met die Sunpass sticker o.i.d.?

Lees even de discussie over de tolwegen en je bent helemaal aangesloten. (denk ik....)

[Ta2 Gerrit]

In het verslag van vandaag (dat jullie dus morgen lezen) doe ik wel een uiteenzetting van het geheel.

[Ta2 Gerrit]

Zondag 21 Feb. 2010

Het is 5 uur 55 op de klok, min 5 op de buitentemperatuur en de thermostaat staat op 15 graden, niet automatisch gewend aan de vroege Zondagochtend.
Time to Rise and Shine, de trip naar de Sunshine State staat op het punt te beginnen. We reinigen ons, de Dodge wordt voorzien van koffers, en alvast gestart om ruiten krabben te ontlopen en tegen zevenen gaan we op pad, om in soms erg dichte mist via de A28, 1 en 9 een kleine 1½ uur later P3 op te draaien alwaar we ons vehikel voor 2 weken stallen in rij 507.

De overbekende bus brengt ons fluks naar vertrekhal 3, balie 26 waar we bij de “bags only” counter onze bags droppen en dan verkassen naar onze eerste American Encounter van vandaag, Starbuck’s.
Door de Nederlandse buitentemperatuur zien we maar af van een Frappuccino, en laten we ons de Cappuccino en Café Mocha goed smaken.
Volgende stap is zien dat we het land mogen verlaten, maar de Marechaussee had geen bezwaar, dus voorzien we SeeBuYFly van wat euro’s voor rook- en reukwaren en stijgen we een hele verdieping voor het rituele vakantieontbijt bij Café Amsterdam. De uitsmijter XXL en de halve liter Ice Cold luiden voor mij echt de vakantie in.

We zijn door United verzocht om ons 2 uur voor vertrek bij gate G5 te melden en komen dus ruim te laat, na een rookstop in het nieuwe aquarium achter de Galaxy bar op de G-pier, om te zien dat ze nog niet eens begonnen zijn met de security check.
Nadat ze ons zien, gaan ze er gelijk mee aan de gang, en na de gebruikelijke bagagevragen verheugen we ons op een bezoek aan de omstreden bodyscan. Maar die werken vandaag niet. Waarom niet ? Vraag het ons niet, en ook niet aan de aanwezige Securopisten, want die weten het ook niet. We houden het maar op Zondagsrust.

Vlucht 947 vertrekt krijt op tijd, en de chauffeur beloofd ons een snelle vlucht die ons minimaal een half uur eerder dan voorzien in Washington zal afleveren.
Het worden er 3 kwartier, en dat is een welkome toevoeging op de 1 uur en 55 minuten layover die we al hadden. En geen luxe, want het is stervensdruk bij Immigrations, waar we zeker net als laatste in de rij stonden, maar toch bijna een uur duurde voordat we met onze koffers (die al in het gelid stonden te wachten) verenigd werden.
Volgens de officer is de zondag de drukste dag, en kun je beter op Zaterdag, Dinsdag of Donderdag reizen. Customs daarentegen verloopt soepeltjes, dus zijn we vlot van onze, inmiddels bijgevulde, bagage af.

Het enige minpuntje aan deze reis is dat we bij onze vroege incheck niet voorzien zijn van de overbekende I-94 formulieren, en deze ook tijdens de vlucht niet aangeboden werden. Daar hebben we zelf, een half uur voor de landing maar naar gevraagd, en naar behoren ingevuld, maar er was toch een enkeling aan boord die niet zo ingewijd was als wij, en dus op het moment supreme, als ze eindelijk aan de beurt zijn, dit nog moesten doen. En door de drukte en stress soms twee of drie keer.
Verder vloog de reis voor ons voorbij, vooral geholpen door I- Pod en Touch die geweldige hulpmiddelen bleken om in slaap te komen. Zelf doe ik dat met fijne slaapliedjes op de koptelefoon, terwijl Marion’s nieuwe speeltje aflevering na aflevering van “My name is Earl” uitspuit.

Als we de kelder van Concourse C ontstijgen blijkt al snel dat onze layover nog wat verlengd wordt. De vervolgvlucht, UA898, naar Orlando is namelijk 40 minuten vertraagd, en dat zal nog oplopen tot 55 minuten, maar we vermaken ons prima met al weer een Starbucktreat, aquariumbezoek en mensen kijken.
Uiteindelijk verlaten we besneeuwd Washington, en dankzij een kortere weg komen we maar ruim 30 minuten na de geplande aankomsttijd in Orlando aan. Onze koffers komen, als was het oranje priority bagage, vrijwel als eerste van band 24, en al snel dalen we af naar de Alamobalie, waar we wel één heel persoon voor ons vinden, die ook nog eens razendsnel geholpen is.
Zonder veel woorden vuil te maken verdwijnen ook wij naar de overkant, richting parkeergarage, waar we tot de ontdekking komen dat Alamo nu rechts van de ingang zit en dat op links de zaak overgenomen is door Thrifty.

Onze gereserveerde Fullsize SUV is deze keer een megasize Ford Expedition, die met de andere Fullsize en Premium SUV’s direct naast het kantoortje, waar je voor deze categorieën nog wel de sleutels moet afhalen, geparkeerd staan.
Met dit witte monster begeven we ons de 417 op waar we 3 dollar later aankomen in Celebration en de vertrouwde US192. Onze eerste stop is de Publix en de naastgelegen liqour store waar we onszelf voorzien van de nodige spiritualiën en een volgeladen kar met voedsel.
En dan is het richting Lindfields, deze keer helemaal achter in de wijk, naar een straat met de welluidende naam, Primrose Drive, en de niet minder klinkende villa Orlando Sun.

Bij binnenkomst (via het sleutelkastje dat, how convenient, dezelfde code heeft als de Orlando Dream die we de laatste paar keer hadden) valt gelijk al op dat deze villa een stuk groter is dan de vorige van Joanne. 2 woonkamers, 3 slaapkamers, waarvan # 2 zeker net zo ruim is als de master en 2 badkamers.
Het pooldeck is mega net als de lanai. Jacuzzi en tafeltennistafel vindt je nauwelijks terug. Ook de gameroom is in orde. Maar in een volgend verslag zal ik een wat uitgebreidere rondleiding, met foto’s, gaan geven.

Het is inmiddels bijna 24 uur geleden dat we uit een koude -5 vertrokken, om aan te landen in een aangename (om 12 uur savonds) 20+ (70F).
We nemen nog een welverdiende Screwdriver gecombineerd met een Fridays Quesadilla (die ik eerder op het Floridaforum door de Freudiaanse war haalde als zijnde Jack Daniels) en zoeken, nadat alle electronica live is gemaakt uiteraard, stilletjesaan het superkingsize bed op. Morgen is er weer een dag.

[Teleton]

Morgen is er weer een dag....

...en een verslag, hopen we. Het monster is goedgekeurd Gerrit, laat de partij maar komen!

[mrloes]

T beloofd weer een leuk-te-lezen verslag te worden. Dankjewel!
Ben stiekum wel benieuwd wat jouw "fijne slaapliedjes" zijn ...
Motorhead?

[belgske]

Ik zallekik de avonturen van onze Florida Motor Mouse op de voet volgen, al vresekik dat ik dan plankgas zal moeten geven.

[Ta2 Gerrit]

Ben stiekum wel benieuwd wat jouw "fijne slaapliedjes" zijn ...
Motorhead?

Mijn favoriete artiest aller tijden is al sinds jaar en dag, en al ver voor dat hij naar de eeuwige jachtvelden vertrok, Jimi Hendrix.
Toevallig heb ik vandaag nog zijn nieuwe single](*,) (Wal*Mart Exclusive) aangeschaft Klinkt redelijk en mij niet echt bekend in de oren, en dat zegt wat. De nieuwe CD komt 9 Maart uit. Hoe is het in godesnaam mogelijk.

Maar als slaapliedje wel wat soft, net als Motörhead trouwens. Dan komen er meer illustere namen als Annihilator, Testament, Pestilence, Sepultura, Helmet en Rammstein om de hoek. Het voordeel hiervan is dat als je er wakker van schrikt, je ook echt gelijk wakker bent.

[mrloes]

Kijk, dat is nou wat je noemt "slaap ... kindje slaap!"
Van kinderen om je heen ongetwijfeld geen last met dit scala aan artiesten.
Ken de namen en t genre van broerlief en vrienden. Mijn ding is t niet maar aangezien ik uit de punk-scene kom weet ik wel wat "herrie" is, alleen anders dan de jouwe.

[pyca]

Tis weer genieten je verslag, wacht vol ongeduld op "what will happen next time"

[Ta2 Gerrit]

Maandag 22 Feb. 2010

Als vanzelf en heel herkenbaar zijn we mooi op tijd wakker, ikzelf een uurtje eerder dan Marion, en de dag begint met een pittig Floridiaans zonnetje.
Zelf begin ik met het aanmelden van de transponder bij Sunpass. Dankzij oplettende mede-Floridaforummers had ik gezien dat je bij de Publix supermarkt of de CVS drogist apparatuur kunt kopen waarmee je bij de tolpoorten zo door kunt rijden, en we crossen nog al eens over tolwegen, dus gemak dient de mensch, niewaar ?

Er is mij door mede-Florummers verzocht het één en ander uit de doeken te doen over hoe het werkt, dus bij deze. Je hebt bij de servicebalie van Publix keuze uit 2 opties; de sticker ($4.99 ex-tax) en de transponder ($24.99 ex-tax).
De laatsten zijn tegenwoordig ook bij Alamo (en andere verhuurders) te huur voor $2.50 p/d (Max.$10.- p/w ex-tax), maar omdat we toch regelmatig in Florida komen kiezen we ervoor om er zelf één aan te schaffen.
Uiteraard zit in die prijzen nog geen quartje toll verwerkt, dat komt er nog bij.

Het voordeel van de transponder (electronisch maloochempie dat je met zuignapje aan je autoraam plakt) is dat hij, evenals het batige tollsaldo, oneindig mee kan verhuizen van auto naar auto, en de sticker voor éénmalig gebruik is.
Maar voor beide geldt; je moet ze aanmelden en opwaarderen bij Sunpass.com.
Je begint met de gegevens van het apparaat. Volgens de site beginnen die van de transponder met 04, 05 en 06, die van de sticker met 08 en 09. Onze transponder begint met 07, dus dat begint al goed.
Toch maar gewoon ingevuld, en dan kom je op een volgend scherm, persoonlijke gegevens.

En dat gaat ook op Amerikaans wijze :-$, naam, adres, postcode, woonplaats, land, waarvan alleen je naam overeind blijft na de invoering. Want de Nederlandse postcode kent de site natuurlijk niet, en als land heb je de keuze tussen de VS en Canada. Combinaties van Nederlandse en VS gegevens worden ook niet erkend.
E-mailadres en persoonlijke inlogcode vormen daarentegen geen probleem.
Dus voeren we maar gewoon ons huidige verblijfadres in.

Dat blijkt te werken en de volgende stap is het invoeren van de voertuiginformatie, en indien het een huurauto is, de datum van ingebruikname en wanneer je weer vertrekt. Mooi makkelijk, mocht je het kastje vergeten, want dan werkt hij in ieder geval niet meer.
Daarna komen de creditcardgegevens, waar ook nu de postcode weer een struikelblok blijkt te zijn. Waarom niet gewoon de CVC in plaats van de zipcode van het billing adres. Maar ook hier vullen we ten langen leste maar 34747 in en de aangegeven dollartransactie wordt wonderwel voltooid. Dan kun je nog aangeven of je jouw account automatisch wil laten bijvullen bij een bepaald bedrag, of dit handmatig via je webaccount wil bijhouden, Wij kiezen voor het laatste.

Na bevestiging krijg je nog een controlemogelijkheid, en na ook die bevestigd te hebben is de zaak rond. Je ontvangt per direct een e-mail met je accountnummer, waarna je die natuurlijk gelijk gaat controleren op de website.
En daar sta je dan, cliënt van Sunpass, met $50,- toestemming om door te rijden \\/Inmiddels is het zeven uur, dus tijd voor het ontbijt, vakantiejob voor de lady of the manor, en het gaat er weer in als de koek van Wiecher. En aan het weer gaat het vandaag ook niet liggen, want de lokale weermannen geven een prettige 70F plusser aan, en de zon schijnt nog steeds, voorlopig.



Maar al snel komt daar verandering in en de zonnebrillen kunnen gewoon in de kokers blijven, want we krijgen wolken, veel wolken, en daar valt af en toe ook een buitje uit. Warm water, dat wel, maar het blijft regen.
In de ochtend nog niet, dus het dobberen in de verwarmde pool, en het stomen in de 101F jacuzzi gaan gepaard met een fijn zonnetje, en daar doen we het voor.
Nadat de kasten ingericht zijn gaan we op pad voor ons eerste bezoek aan onze favoriete “one stop convenience shop” Wal*Mart, behalve plezant ook noodzakelijk, want Marion wordt beslopen door een lichte migraine, dus de aanschaf van een potje Excedrin staat bovenaan het boodschappenlijstje.

Eveneens op het lijstje staat de nieuwe “Wal*Mart Exclusive” CD single van Jimi Hendrix “Valley of Neptune”, een nieuw opgedoken nummer, bijna 40 jaar nadat de Wild Blue Angel het tijdige voor het eeuwige verwisselde. Voor wel $1.88 wordt ik eigenaar van een alleszins acceptabele “new release” waar ook nog eens een coupon bij zit voor een “free MP3 download” van nog zo’n nieuwe Hendrix ontdekking. Het nummer op de single kende ik (die toch zo’n 100+ LP’s, CD’s en DVD’s van de man bezit) nog niet, maar de download klonk bekend.
Er worden nog een paar dingen van de lijst afgestreept en een mooie oranje bal voor in het zwembad meegenomen, en via de nieuwe Supertarget en de Taco Bell voor de lunch (“Wilt U echt niet meer dan alleen die 2 quesadilla’s”) gaan we weer huiswaarts. Marion wil even plat.

Ik verhuis met alle elektronica naar buiten en vermaak me daar wel. Hoewel, vermaken ? Ik kan met geen mogelijkheid op de server van mijn webhostingsite komen, en wordt daar niet vrolijker van. Alle correspondentie met de uitstekende helpdesk van Oxilion, de host helpen daar geen malle moer aan, dus het ziet er naar uit dat de bulk van de (nog geen één gemaakte) foto’s pas in Zwolle op de site gezet worden. Op het forum zullen er al wel wat verschijnen, binnenkort.

Onder andere van de auto en het huis, dat ik in het kort nog even zal beschrijven.
Net binnen is er aan de rechterkant een formal dining room, die doorlopend uitkomt in de goed uitgeruste keuken waar ook een kleinere eethoek staat. De keuken loopt door in de eerste living, fraai bankstel, mooie grote TV, en schuifdeuren naar het pooldeck.

Vanuit de eerste diner kun je linksaf naar de tweede living, met een nog grotere TV en een bankstel waar je op wil blijven liggen, weet ik nu. Dan ga je een gang in met aan weerszijden de slaapvertrekken. Master en tweede zijn erg ruim met grote bedden en slaapkamer 3 heeft een Disney thema en twee éénpersoons bedden. De Masterbedroom heeft een inloopkast en eigen, ruime badkamer met bad en douche, waar vanuit je ook op het pooldeck kunt komen. De andere badkamer ligt tussen de twee andere kamers in.

Rechtdoor in de gang kom je in de was en droogruimte (deze keer dus niet in de garage) en links daarvan is de garage, omgebouwd tot gameroom met poolbiljart, airhockey, minibasketbal, foosballtable en een Wii met 2 meter beeldscherm.
Het pooldeck is megagroot, 12x18 mtr schat ik, en bevat behalve de pool ook een jacuzzi, een overdekt terras van 6x3 meter en een tafeltennistafel. Daarbuiten nog rondom een tuin waar zowel Mickey en Minnie, Spiderman en Shrek met zijn hele entourage de wacht houden.
Ik zal van de week nog wel wat foto’s maken en op het Forum plaatsen.

De middag kruipt voorbij en langzamerhand wordt het tijd de koe bij de horens te vatten, in dit geval letterlijk, want we gaan voor een maaltijd bij Longhorn’s.
Doordat het af en aan regende hadden meer mensen dat idee, want de wachttijd was 30 tot 40 minuten. Voor ons geen verrassing of bezwaar, want we zijn het gewend, maar sommige mensen dachten daar anders over waaronder een landgenoot die briesend naar buiten stormde en naar zijn kroost fulmineerde dat ze helemaal gek geworden waren om hem wel meer dan een half uur op zijn eten te laten wachten.
Hij moet nog veel leren, waren mijn gedachten. En al even stil waren mijn wensen tot succes. Bij de aanpalende Olive Garden stond de wachtrij inmiddels ook buiten.

Wat wel opviel is dat wij als 50-plussers qua leeftijd tot de jonkies behoorden, en de snowbirds meer dan anders tot een grote meerderheid kwamen.
De biefstukjes, 7 oz.Bacon Wrapped Flo’s Filet voor Marion en een 9 oz. Portabella Pepper Filet voor mijzelf, smaakten, met de MGD’s, meer dan voortreffelijk en zijn (en worden) voor herhaling vatbaar :-P.
Qua prijs is het een ander niveau dan de Cracker Barrel, maar voor $70,- inclusief tip verlieten we meer dan voldaan het fraaie pand.

Voor vertrek naar Longhorn had ik al een onbestemd gevoel in de maag, en of de pepers er aan meegeholpen hebben weet ik niet, maar toen we na al weer een bezoek aan de Wal*Mart thuis aan de koffie zaten, werden de krampen alleen maar erger. Dus brengen we de rest van de avond met zijn tweeën languit op de comfortabele banken door als ware het een echte ziekenboeg.
Nu maar hopen dat pilletjes, nachtrust en toiletbezoek dit alles voor morgen oplossen.