[Reisverslag] Michael66: Orlando/Kissimmee aug/sept 2003

Reisverslag Orlando 2003 – 30 augustus t/m 14 september

Het reisgezelschap bestaat uit vader Michael, moeder Chantal en zoontje Steven van drie jaar oud.

Deze keer hebben we geboekt bij American Estates:
• Heenreis: Martinair vlucht MP 631 van Schiphol naar Orlando International Airport (MCO) op 30 augustus 2003, vertrek om 12.00u, aankomst om 16.10u.
• Terugreis: Martinair vlucht MP 632 van Orlando International Airport (MCO) naar Schiphol (AMS) op 13 september 2003, vertrek om 17.55u, aankomst om 8.20u.
• Auto: Alamo Intermediate 4-deurs (I4) met het Gold-pakket.
• Accommodatie: Townhouse in Hapimag-Orlando Lake Berkley Resort, 1095 Park Ridge Circle, Kissimmee 34746.
• Attractiekaartjes: Walt Disney World® Florida Fun in the Sun Tickets

Waarom hebben wij hiervoor gekozen?

De periode:
Twee weken. Dat vinden wij (en de baas) wel genoeg. Na de twee weken willen we nog een weekje thuis bijkomen van de drukte en de jetlag. In mei zijn we ook al een weekje naar Kreta geweest, dus het aantal verlofdagen is niet meer al te ruim.
Eind augustus, begin september. Steven gaat vanaf januari 2004 pas naar school, dus nu kunnen we nog buiten de schoolvakanties. Precies aan het begin van het laagseizoen. Scheelt toch bijna € 200-300 per ticket, en ook de auto en het huis zijn goedkoper. Zo blijft er meer geld over om daar uit te geven.

De vluchten
Rechtstreeks. Geen tussenstops. We hebben geen zin om tussendoor met koffers te gaan slepen. Met een zoon van 3 (Steven) vinden wij dat het gemakkelijkst.
Martinair. De enige die rechtstreeks vliegt (naast de KLM natuurlijk) en ook nog een beetje betaalbaar is. Ook de nederlandstalige bemanning is wel handig, al is ons engels toch wel zeer goed te noemen.

De auto:
Intermediate 4-deurs. Voor met z’n drietjes lekker ruim. Onze bagage past hier precies in: 3 grote koffers, een beautycase, 2 kleine handbagage-koffertjes, een rugzak en de kinderbuggy. Een maatje kleiner zou ook wel kunnen, maar we gunnen ons lekker de ruimte en de luxe van de I4.
Alamo. Sinds dit jaar zitten ze op het vliegveld, en dus hoeven we niet meer eerst een bus in om naar hun terrein te gaan. Wel zo gemakkelijk. En je kunt zelf een auto uitkiezen in de klasse die je gekozen hebt.
Gold-pakket. Een pakket met alles erop en eraan. Verzekeringen vind ik geen overbodige luxe. We werken niet voor niets allebei bij een bank-verzekeraar. In het Gold-pakket zitten alle verzekeringen ik nodig vind. Ook kunnen er tot 3 extra “chauffeurs” worden ingeschreven en is de eerste tank benzine al betaald.

De accommodatie:
Een huis. Voor het eerst een huis in plaats van een hotel. Wat een luxe, zoveel ruimte! Drie slaapkamers, 2 badkamers, een grote woonkamer, een keuken die echt Amerikaans is ingericht met een enorme ijskast, twee televisies. En maar een klein beetje duurder dan een hotelkamer, waar je de hele tijd op elkaars lip zit.
Lake Berkley Resort. Gevonden op de website van American Estates. Vonden wij er goed uitzien. Met een zwembad centraal tussen de woningen, lekker voor na een dagje rondsjouwen door de pretparken of de malls. Het resort ligt in Kissimmee, vlakbij de Walmart. Voor ons de perfecte plek.

De attractiekaartjes:
Fun in the Sun (FitS). Geldig tot 29 dagen vanaf de eerste dag waarop je hem gebruikt. Goed om onze hele vakantie in Disney door te kunnen brengen. Chantal zit nog middenin haar burnout, dus we hebben ons voorgenomen om alles lekker rustig aan te doen. Geen hele lange dagen door de parken. Met de Fun in the Sun-passen kunnen we zo vaak we willen teruggaan naar een Disney-park, dus we hoeven niet alles in één dag te zien. En er zit ook nog de entree voor Kennedy Space Center in, en als klap op de vuurpijl ook nog eens een Disney-ontbijt. (Er zit nog meer in, maar daar maken wij geen gebruik van)


30 augustus – Vertrek (of is het juist “aankomst”?)
Naar Schiphol. ’s Ochtends heel vroeg opgestaan. De vlucht vertrekt pas om 12 uur, maar we willen overal ruim de tijd voor nemen. De koffers hebben we gisteren al klaargezet in de gang. Om 7 uur zitten we al in de auto, op weg naar Schiphol. Binnendoor via Alphen zijn we er binnen drie kwartier. Ik zet Chantal en Steven met de bagage in de vertrekhal af en parkeer de auto op P3 (dat wordt een pittige rekening als we terugkomen, maar dat is van later zorg). Terug naar Schiphol met de bus en gauw inchecken. Helaas, de balie gaat pas een uur later open. Eventjes wachten dan, maar als de balies open gaan zijn we zo ingecheckt en hebben we drie goede plaatsen gekregen naast elkaar in het midden. Aan twee kanten een “uitgang”, da’s wel zo handig met een 3-jarig jongetje dat af en toe wat beweging nodig heeft. We hebben nu nog een paar uur en die brengen we door met shoppen en wat eten. Voor we naar de gate gaan (G 09) nog even wat extra tijdschriften inslaan. We zijn er klaar voor!
De vlucht. Tien uur in een vliegtuig zitten zal nooit een hobby van me worden. Ik ben 1 meter 92, en mijn benen passen altijd net niet. Degene voor mij heeft pech: zijn stoel kan niet naar beneden, want mijn benen zitten nu al klem. Voor Steven is het allemaal niet meer zo heel spannend. In zijn nog maar korte leven heeft hij al vaker gevlogen, en dit is voor hem al de derde keer naar Florida (verwend nest). Hij rent lekker door de gangpaden met een ander jongetje, pret voor tien. Met z’n guitige bekkie weet hij al snel de stewardessen voor zich te winnen, en al snel “scoort” hij kleurplaten, potloden en wat ander speelgoed. De kindermaaltijd gaat er ook goed in en voor we het weten zijn we al geland.
Aankomst in Orlando. Snel uit het vliegtuig, lekker de benen strekken. Wat is het toch altijd weer een gedoe met al die mensen die het liefst allemaal tegelijk het vliegtuig uit willen. Bij de douane sluiten we uiteraard weer in een rij aan die veel langzamer vordert dan de andere rijen. Zucht. Dan de koffers ophalen. De douane-beagle snuffelt lekker tussen de koffers. Leuk beestje. Uiteraard hebben we geen etenswaren meer, daarom geen problemen. Of hadden we die kaas aan moeten geven …..? Dan de koffers weer op de band zetten, met de monorail naar het hoofdgebouw, koffers weer ophalen en aansluiten in de (lange) rij bij Alamo. De reservering klopt uiteraard weer helemaal, formulier ondertekend (nee, geen extra verzekeringen nodig, en nee we willen geen grotere auto) en op naar de auto. In de garage blijkt echter dat de bestelde klasse niet meer beschikbaar is, wat betekend dat we een gratis upgrade krijgen naar een hogere klasse. Het wordt een Pontiac Bonneville, wat een joekel van een auto. Alles erop en eraan, alleen zitten de ramen in de achterdeuren zo hoog dat Steven niets kan zien. Jammer maar helaas.
Alle koffers en de rest ingeladen (alles past er weer in), Steven in zijn zitje vastgemaakt en we kunnen op weg naar Kissimmee. Toch weer even wennen aan die automaat. Steven slaapt al snel, het is inmiddels ook al bijna middernacht in Nederland. Voor de tol op de Beeline Expressway hebben we gelukkig nog wat quarters van vorig jaar bewaard. In Kissimme zien we al snel de Walmart en het kasteel van Medieval Times. De weg precies daartussen leidt ons naar Lake Berkley Resort. Dit blijkt een omheind resort te zijn met bij de poort dag en nacht een bewaker. Bij de receptie van het Hapimag-deel van het resort blijkt onze reservering ook weer picobello doorgekomen te zijn en krijgen we het huis aan de Park Ridge Circle met nummer 1095 toegewezen.
Het huis. Voor het eerst een huis in plaats van een hotel, onze verwachtingen zijn hooggespannen. En die blijken volledig uit te komen. Wat een mooi huis. Volledig ingerichte keuken, grote ijskast, grote televisie, kitscherige inrichting met bloemetjes-bank en nepplanten. Snel de televisie aan (joepie, er is honkal op) en Steven rent naar boven om een kamer uit te zoeken. De teleurstelling is bij hem groot als wij aangeven dat die kamer met dat grote bed en de televisie toch echt onze kamer wordt. Al snel heeft hij dan maar een andere kamer uitgezocht die ook wel leuk is. Zijn eigen dekbedje, knuffels en doekjes vinden snel hun plaats. Chantal heeft de bagage al uitgepakt. Op naar de Walmart om wat inkopen te doen. De ijskast moet worden gevuld en waar kan dat beter dan bij de Walmart. De kar is al snel behoorlijk gevuld met etenswaren, grote en kleine flessen water en frisdrank. Natuurlijk nemen we ook nog wat leuke andere dingen mee, want wie weet is het er morgen niet meer …..
Terug in het huis nog wat gegeten en vanavond maar vroeg naar bed. Alhoewel, vroeg is een relatief begrip. Het is inmiddels ruimschoots na middernacht in Nederland.

31 augustus – Animal Kingdom
We zijn er weer! Eerst even broodjes gehaald bij de Walmart (wat een straf). Na het ontbijt zet ik de schuifpui open en er springt meteen een soort boomkikker naar binnen. Die kleeft zich vast aan de muur en als ik hem naar buiten probeer te werken verschanst hij zich in een gat achterin de TV. Mooi is dat. Uiteindelijk krijg ik het beest toch naar buiten. Wat ben ik toch weer een held. Steven heeft het tafereel veilig vanaf de bank gadegeslagen en is helemaal onder de indruk. Dat was leuk!!
Animal Kingdom. Steven mocht vandaag het doel uitkiezen en dat werd Animal Kingdom. Rond 9 uur zijn we bij de ingang en we blijken zeker niet de enigen te zijn. Bij de kassa aangekomen ruilen we onze FitS-vouchers om voor de toegangskaartjes. Dan weer in de rij aansluiten voor de tassencontrole (safety first) en dan kunnen we eindelijk naar binnen. Animal Kingdom is pas sinds begin 1998 open, maar wel de grootste van de Disney-parken. Wel 5 keer zo groot als Magic Kingdom. De combinatie van echte dieren en attracties met/over dieren vinden wij wel geslaagd. Het aantal attracties valt echter nog wat tegen. De komende jaren wordt dat nog uitgebreid. Het park bestaat grofweg uit 5 delen: Discovery Island (met de Tree of Life), Dinoland USA, Asia, Africa en Camp Minnie-Mickey. Wij starten bij de Tree of Life, waar een theater in zit met de 3D-film “It’s tough tob e a bug”. Fantastisch hoe de dingen op je afkomen. Als een spin gif spuit, voel je ook echt vloeistof op je komen. En op het laatst voel je termieten onder je doorlopen. Steven vindt het allemaal maar eng. De mestkever die een vieze groene scheet laat zal hij niet snel vergeten. Dan snel naar Africa, waar we in de Kilimanjaro Safari stappen. Steven vindt het fantastisch en alle dieren die hij ziet wijst hij aan op het bord dat in de jeep hangt. Na Africa gaan we richting Camp Minnie-Mickey. Steven wil op de foto met Mickey en Minnie, die hier in safari-kleding zijn uitgedost. Er staan wel erg lange rijen, maar Steven weet zich goed te beheersen en wacht geduldig tot hij aan de beurt is. Als het dan eindelijk zover is springt hij Minnie in de armen. Joepie!! Na de lunch lopen we de rest van het park door en gaan we vrij vroeg naar huis. De reis was toch wel weer vermoeiend, en we hebben nog 2 weken.


1 september – Piraten Golf
Labour Day. Op deze dag zijn de meeste Amerikanen vrij en de rijen in Disney meestal enorm. Voor ons dus geen Disney vandaag. We gaan het vandaag lekker rustig aan doen. Steven wil graag midgetgolfen bij de piraten. Vlakbij ons huis zit aan de 192 een Pirates Island Adventure Golf. Die heeft twee banen met 18 holes elk: Captain Kidd’s original adventure (gemakkelijk) en Blackbeard’s Challenge (iets moeilijker). We besluiten beide banen te doen (met de coupon gaat er één dollar per persoon van de prijs af). Steven leert al snel hoe hij moet slaan en maakt zelfs twee keer een hole-in-one. Tussendoor eventjes een ijsje eten en de ochtend is weer geslaagd. We spelen dan wel niet om te winnen, het is toch wel leuk dat ik de beste score haal. Inmiddels is het behoorlijk warm geworden. Tijd om de koelte van deFlorida Mall op te zoeken. De vorige twee keer dat we in Orlando waren zaten we in een hotel vlak naast deze mall, het Best Western aan de Orange Blossom Trail.
Florida Mall. Steven heeft van opa en oma geld gekregen omm iets te kopen. Hij is vastberaden dat geld in de playmobil-winkel uit te gaan geven. Daar mag je ook lekker spelen met alles wat er staat, dat heeft hij van vorig jaar onthouden. Vanwege Labour Day is het wel erg druk. Er zijn ook veel speciale aanbiedingen vandaag. Steven besluit een draak te kopen die in het water (lees: in bad) kan. Dan komt mijn favoriet aan bod: een Phillie Cheese steak gaan eten in de food court. Ik heb al aardig wat van die broodjes achter m’n kiezen en naar mijn bescheiden mening hebben ze daar de lekkerste. Met een ijskoude “lemonade” erbij, mijn dag kan niet meer stuk. Rond 18.30 uur rijden we weer richting huis. Genoeg voor vandaag.

2 september – Magic Kingdom
Hét Disney-park. Vandaag mag Steven weer kiezen naar welk Disney-park we gaan. Het wordt natuurlijk Magic Kingdom. Iets na 9.00 uur lopen we het park binnen en het grote amuseren kan beginnen. Magic Kingdom bestaat uit zeven delen: Main Street USA, Adventureland, Frontierland, Liberty Square, Fantasyland, Mickey’s Toontown Fair en Tomorrowland. Steven weet precies wat hij leuk vindt en waar hij allemaal heen wil. Hij stippelt dus de route door het park uit. De attracties met Winnie de Pooh, Peter Pan en Buzz Lightyear zijn de favoriete. En natuurlijk gaat hij hier ook met een heleboel figuren op de foto. Dit park gaan we nog een keer doen in deze vakantie, dus we hoeven niet alles vandaag te doen. Wel nog even het ontbijt met Disneyfiguren gereserveerd (we gaan op 9 september naar “Chef Mickey’s Buffet” in het Contemporary Resort) en dan weer op tijd op huis aan. De Walmart doen we ook nog even aan, maar dat hoef ik eigenlijk niet meer te vermelden, dat doen we namelijk elke dag wel even. En nog even naar het gemeenschappelijk zwembad om de warmte van de dag van ons af te spoelen.

3 september – Typhoon Lagoon
Water, water, meer water. Tijd om eens lekker af te gaan koelen. De keuze valt op Typhoon Lagoon. Hier zijn we eerder geweest en vooral de enorme golven van meer dan anderhalve meter zijn gaaf. We kleden ons snel om, huren een kluisje voor de portemonnees en horloges en zoeken snel een schaduwplekje bij Ketchakiddie Creek. Dat is het gedeelte voor kleien kinderen, waar Steven al snel een wildwaterbaan heeft ontdekt waar je in een band gaat zitten en lekker mee wordt gesleurd. Eén keer is leuk, maar tien keer is leuker. En 20 keer is nog leuker. Na ongeveer 50 keer halen we hem daar weg en gaan we op zoek naar de hoge golven. Die zijn snel gevonden, maar mijn zonnebril verdwijnt er al snel in en die heb ik nooit meer teruggezien. Balen, die had ik vorig jaar gekocht. Morgen maar een nieuwe zoeken. Tegen de tijd dat het echt heel warm gaat worden zoeken wij lekker de koelte op van de Walmart en daarna naar ons lekkere huisje.

4 september – Gatorland
Krokodillen. We hadden al vaker dat gebouw met die krokodil gezien aan de Orange Blossom Trail en het stond al lang op ons lijstje. En daar gaan we vandaag dan eindelijk naar toe. Dit park is lang niet zo groot als een Disney-park en daarom erg geschikt voor een halve dag. Het is er erg rustig en daardoor kunnen we alles goed zien. Super!! Eerst kijken we naar de Gator Jumparoo Show, waar de gators ruim een meter uit het water omhoog komen om een kipje te kunnen pakken. Wat een kracht hebben die beesten. Waarom zouden ze niet willen dat kinderen worden opgetild om het beter te kunnen zien ….. Dan door naar de Up Close Encounters-show, waar allerlei reptielen, spinnen en schorpioenen de revue passeren. Er worden wat mensen uit het publiek gehaald om een grote slang vast te houden. Ik gelukkig niet, slangen zijn niet mijn lievelingsdieren. Na de show lopen we een route door het park, waar overal krokodillen zijn. Uiteraard allemaal wel goed afgeschermd, maar de beesten kunnen over een behoorlijk groot gebied vrij rondzwemmen. Met een stoomtreintje gaan we door een moeras, Steven vindt het allemaal fantastisch. Na een hapje gegeten te hebben (de gatornuggets en ribs hebben we maar laten liggen) gaan we naar de 3e show: Gator Wrestling. Er wordt wat met een krokodil gestoeid en op het eind mag je op de krokodil zitten (kost wel $ 10) en op de foto. Ik vroeg aan Steven of hij op de krokodil wilde zitten, ervan uitgaande dat hij dat toch veel te eng zou vinden. Tot mijn verbazing wilde hij het toch proberen, samen met mij. Toen moest ik wel. De foto die daarvan is gemaakt hebben we op een T-shirt laten drukken. Apetrots heeft hij hier de rest van de vakantie mee rondgelopen. Inmiddels is de temperatuur flink opgelopen. Gelukkig is er een speeltuintje met fontijntjes, waar Steven zich nog lekker kan uitleven. Nat en voldaan stappen we in de auto.
Auto omruilen. Die auto begint me steeds meer te irriteren: bij het remmen gaat’ie steeds meer “stuiteren”. Dat is vast slijtage aan de remmen of zo. We besluiten naar het vliegveld te rijden en ruilen hem daar om voor een Oldsmobile Alero. Een veel minder luxe auto dan we hadden, maar die hadden we dan ook als gratis upgrade meegekregen.
Shoppen, regen en uit eten. Vanuit het vliegveld rijden we naar Pointe Orlando aan International Drive. De speelgoedwinkel FAO Schwartz daar is echt een paradijs voor kinderen. Daar hebben ze alles, en dan nog een beetje meer. Het begint vervolgens te regenen, waardoor we al snel zijn uitgewinkeld. Want als het in Florida rewgent, dan regent het ook goed. Ze doen alles groot, die Amerikanen. Of zou het liggen aan de orkaan Henri, die inmiddels de westkust van Florida heeft bereikt en over het land dreigt heen te gaan. Maar het kan nog erger, zoals Op Bermuda. Daar heerst Fabian momenteel en die dreigt ook richting Florida te komen. Ach, dat is het risico als je in het hurricane-seizoen naar Florida gaat. Overmorgen gaan we naar de westkust, op bezoek bij de Goodmans, als we dan maar geen last krijgen van Hurricane Henri. Niet aan denken. Nu eerst maar eens lekker uit eten, op naar Sizzler. We bestellen ieder een biefstuk en wat te drinken (gratis refill) en doen ons tegoed aan het uitgebreide buffet. Als toetje maakt Steven zelf zijn softijsje. Dit was weer een lekker dagje.

5 september – Epcot Center
Ziek. De afgelopen dagen hebben hun tol geëist. Alhoewel we ons hadden voorgenomen om het rustig aan te doen, hebben we blijkbaar toch teveel gedaan. We gaan toch naar Epcot, maar na een klein rondje door het voorste deel besluiten we weer te vertrekken. Wel jammer, maar Epcot staat er volgende week ook nog. Chantal voelt zich beroerd en doodmoe. Ik ook, met een behoorlijk heftige koorts-reactie. Gelukkig hebben we een heerlijk huisje, waar we de hele dag verder niets meer doen. Morgen gaan we naar de westkust van Florida, naar de Goodmans en het honkbal. Tenminste, als we ons dan wat beter voelen ….

6 september – Meet the Goodmans + Devil Rays
Op naar de westkust. De rust van gisteren heeft ons allemaal goed gedaan. Mijn koorts is verdwenen en ik durf de reis richting Tampa wel aan (ik moet en zal naar de Devil Rays!!). Vorig jaar werden we in Tropicana Field (het honkbalstadion van de Tampa Bay Devil Rays in St. Petersburg) aangesproken door een Amerikaanse vrouw, Darlene. Ze had zo genoten van hoe Steven had rondgelopen en iedereen had vermaakt. En ze had foto’s van hem gemaakt die ze graag naar ons wilde opsturen. We hebben toen adressen uitgewisseld en zijn het hele jaar door blijven emailen. Ze heeft dit jaar kaartjes voor het honkbal geregeld, en voor de wedstrijd hebben we afgesproken om bij haar thuis voor een barbecue. Om 7 uur zitten we al in de auto, op weg naar New Port Richey. Dat ligt aan de westkust, iets boven Clearwater. Na zo’n 2 uur rijden vinden we hun huis. Een typische Amerikaanse woning met de Amerikaanse vlag voor de deur, evenals een grote Amerikaanse auto voor de grote garage. Schitterend. We worden hartelijk en vriendelijk ontvangen. Binnengekomen krijgen we al snel een rondleiding door het huis en blijkt het er behoorlijk vol te zijn. Vol met “memorabilia” en verzamelingen, overal hangt of staat wel iets. Er is een hele kamer ingericht voor alle honkbal-artkelen van Jack, de man van Darlene. Ballen, knuppels, petten, cards en wat al niet te verkrijgen is, het meeste ook nog met handtekeningen. Zoon Matthew is een kei in het bemachtigen van handtekeningen. Bij elke wedstrijd komt hij wel terug met enkele aanvullingen op de verzameling. In Amerika is dat spul (vooral de ballen en knuppels met handtekeningen) behoorlijk waardevol en ik durf dan ook geen schatting te maken van de waarde van zijn verzameling. Verder valt de verzameling Elvis-spullen van Darlene op, met als hoogtepunt een zijden sjaaltje dat Elvis echt heeft gedragen tijdens een concert. In de woonkamer staan twee grote stoelen, van waaruit op televisie vooral veel sport wordt gekeken. Die grote stoelen zijn wel nodig, want Jack en Darlene zijn niet de kleinsten. Dochter Heather is er ook, nog snel bezig om de stoelen buiten schoon te maken. Darlene heeft gisteren tot diep in de nacht nog de vloerbedekking staan schoonmaken. Want er komen toch gasten uit Holland. Dan is het tijd om de kadootjes uit te delen. We hebben in Nederland veel lol gehad met het verzamelen van allerlei Hollandse dingen. De Delfts blauwe dingetjes vinden ze schitterend, de kaasjes heel leuk, het (Engelstalige) boek over Amsterdam verdwijnt direct in een vakje van Jack’s stoel (daar komt niemand aan, dat is van mij) en de balpennen met Hollandse opdruk worden snel verdeelt. De delfsblauwe barbequeschort die we op Schiphol nog hebben gekocht wordt zeker niet gedragen (“It will probably end up in a frame on the wall”). Ik wordt vervolgens voorzien van de nodige honkbalpetten en baseballcards, Chantal krijgt een leuke armband en Steven wordt bedolven onder de kleurboeken, Crayola-krijtjes, autotjes en vooral veel knuffeldieren. Hoe gaan we dat allemaal in de koffer proppen …..? Om een uur of 11 wordt de barbecue opgestookt en gaan de eerste hamburgers en worsten er op. De tafel wordt gedekt en er verschijnen allerlei lekkere dingen, zoals aardappelsalade, augurken, broodjes, sauzen, lemonade (“as you ordered”). En plastic borden, plastic bestek, plastic glazen. Dat gebruiken ze meestal, wel zo gemakkelijk om na het eten de boel niet te hoeven afwassen. Om ons heen zien we een behoorlijk aantal hamburgers en hotdogs verdwijnen, samen met wat corn-on-the-cob en grote hoeveelheden frisdrank. Hoe krijgen ze het allemaal weg. Chantal eet één hamburger en een beetje aardappelsalade, ik datzelfde met nog 2 hotdogs, en dan houdt het toch echt wel op. Ten slotte worden er nog wat marshmellows gesmolten, op een Hershey-bar (chocolade) gelegd en aan ons aangeboden. Ik heb ervan geproefd, het glazuur sprong bijna van m’n tanden van de zoetigheid. Steven is met Matthew maar het zwembad in gedoken. Die twee vermaken zich samen heel goed, ondanks het grote leeftijdsverschil (Matt is bijna 16). Dan is het tijd om naar St. Petersburg te rijden, op naar Tropicana Field. Vlakbij het stadion droppen we Chantal en Steven bij de Days-Inn. Vanavond ga ik alleen met de Goodmans naar een wedstrijd (is veel te laat voor Steven) en morgen gaan we met z’n allen naar een middagwedstrijd.
Honkbal. Zeg maar gerust Baseball met een grote B. Tropicana Field in St. Petersburg is de thuishaven van de Tampa Bay Devil Rays. Dit team speelt in de Amerikaanse Major League, de absolute wereldtop van het honkbal. Ooit, lang geleden, heb ik een jaar of tien zelf wat gehonkbald, en dat virus is altijd blijven hangen. De enige eis die ik heb als ik in Amerika ben is het bezoeken van minstens één, liefst meer honkbalwedstrijden. In 1998 zijn we naar de Florida Marlins geweest in Miami, de vorige twee keer telkens naar de Devil Rays in St. Petersburg. Tropicana Field is volledig overdekt, wat met het weer in Florida geen overbodige luxe is. Als het overdag buiten dik dertig graden is, dan is het binnen lekker 22-23 graden met een lage luchtvochtigheid. En laat de buien maar komen, heb je binnen geen last van. Vanavond spelen de Devil Rays tegen de Oakland Athletics. Geen topteam, maar dat is ook niet zo belangrijk. Het gaat om het sfeertje. De Rays winnen de wedstrijd, de score ben ik alweer vergeten. Maakt niet uit. Morgen mag ik nog een keer. Jack, Darlene en Matthew hebben ook genoten en zetten me rond half twaalf af bij de Days-Inn. Steven ligt al in coma. Chantal vertelt dat ze het hotel maar niets vindt: de kamer is vies, het restaurant is gesloten en er is niets in de buurt waar ze wat kon gaan eten. Ze hebben toen maar een pizza besteld en fridrank uit de automaat gehaald. Pizza ….. ik lust nog wel een stukje. Blijkt nog warm te zijn en glijdt lekker naar binnen. Nog even TV kijken en dan wat slapen. Het is maar voor één nachtje ….

7 september – Tampa Bay Devil Rays
Vroeg wakker. Steven is altijd vroeg op, Chantal heeft nauwelijks geslapen (“vies hotel”) en ik ben helemaal opgeladen vanwege de wedstrijd gisterenavond en wat er nog komen gaat. Rond 9 uur komen de Goodmans ons oppikken, dus nog even tijd om in het zwembad van het hotel te duiken. Ik vraag me af of dat een goed plan was, want dat bad zag er ook niet al te schoon uit. We zien wel wat er van komt.
Rocco Baldelli. Vandaag krijgen de eerste 5000 bezoekers van Tropicana Field gratis een bobblehead. Dat is een soort poppetje met een wiebelend hoofd. Zoiets wordt vaker gedaan, maar deze keer is het van één van de favoriete spelers, outfielder Rocco Baldelli. Om er zeker van te zijn zo’n bobblehead te bemachtigen staan we 2 uur voor openingstijd al in de rij, helemaal vooraan. Die rij groeit gestaag, meer mensen dan bobbleheads. En aan de andere kant van het stadion staat waarschijnlijk nog zo’n rij. We hebben zo wel de tijd om met Jack en Darlene te kletsen, erg leuk. Matthew en Steven verkennen inmiddels samen de omgeving. Het wordt wel steeds warmer. Voor de kinderen staat er een soort sprinkler die water verstuift, lekker verkoelend. Eindelijk mogen we naar binnen, en we hebben allemaal een “Rocco” te pakken. De wangen van Steven worden snel voorzien van de logo’s van de Devil Rays (een devil ray / stingray is een pijlstaartrog). Op naar het veld. Steven staat alweer vooraan, vlak achter de dugout, en bespiedt alles en iedereen. Hij vindt het prachtig. Hij verheugt zich er nu al op dat hij na de wedstrijd een rondje over de honken mag lopen, de wedstrijd is inmiddels begonnen maar dat vindt hij minder interessant. Van de vorige keer herinnert hij zich dat er suikerspinnen waren, dus die komt er deze keer weer. Een mooie groene. Dan nog bolletjes ijs, wat drinken, wat frietjes, en regelmatig vragen of het al is afgelopen (een wedstrijd duurt zo’n drieëneenhalf uur!!). De Rays winnen weer, nu met 11-2. Dan is het eindelijk zover. Steven rent de kleine beentjes onder z’n lijfje vandaan, hier heeft’ie zo lang op zitten wachten. We praten nog wat na met Jack en Darlene en nemen buiten afscheid. We zullen elkaar lang niet meer zien, jammer. In de auto zit ik op de terugreis met een brede smile achter het stuur. Ik ben naar het honkbal geweest, daar doe ik allemaal voor, hier geniet ik van. Rond 7 uur zijn we weer “thuis”. Einde van twee superleuke dagen.

8 september – Shoppen
Shopdag = topdag. We houden allemaal van shoppen. Zelf koop ik in Nederland nauwelijks kleding, dat is in Florida een stuk goedkoper. En er zijn nog een heleboel andere dingetjes die in Orlando aangeschaft moeten worden. We beginnen dan ook bij de favoriete winkel: Walmart. Verdwalen kun we er. Met de inmiddels aangeschafte walkietalkies houden we contact, of roepen elkaar toe wat voor leuke dingen we nu weer hebben gevonden. Enkele uren later rijden we naar Belz, helemaal achteraan op International Drive. Kinderkleertjes bij OshKosh, schoenen bij Nike, Levi’s en Docker’s, de achterbak wordt steeds voller. Gelukkig hebben we een extra koffer en een extra tas meegenomen, anders krijgen we het nooit allemaal mee naar Nederland. We eindigen zoals vaker bij de Premium Outlets. De sfeer en de winkels vinden wij daar toch echt het best. Aan het eind van de middag zijn we terug in het huis en bezien onze buit. Hmm, daar kan best nog wat bij. Gelukkig is de Walmart niet ver en de creditcard nog niet versleten ……

9 september – Ontbijt met Mickey + Magic Kingdom
Chef Mickey’s Buffet. Vandaag is het zover: we gaan ontbijten met Mickey Mouse. Dit ontbijt is onderdeel van de FitS-passen die we hebben. We hebben op aanraden van de jongen bij de servicedesk gekozen voor Chef Mickey’s Buffet in het Contemporary Resort. Dit hotel hadden we al eens gezien toen we er met de monorail dwars doorheen reden. We keken toen zo op het bord van de mensen die daar zaten te eten. Het is wel even een race tegen de klok, want we hebben om 8.00 uur gereserveerd en het resort ligt bij Magic Kingdom, het verst weg van alle parken. We halen het precies op tijd. Het restaurant ligt op de 4e verdieping. Als we binnenkomen staat kok Goofy al op ons te wachten en worden we eerst op de foto gezet voor een groot bord. Leuke fot, hebben we dan ook gekocht. Was wel duur, ruim $ 20. Ach, het ontbijt is toch “gratis”. Eenmaal aan tafel komen één voor één een aantal figuren in kokskleding langs. Goofy, Mickey, Minnie, Knabbel en Babbel (Chip & Dale), Steven knuffelt ze allemaal en gaat met ze op de foto. Het eten staat op het buffet en bestaat uit vooral veel zoete dingen. Chantal vindt ergens achteraan nog een klein mandje met bagles en wat jam, ook weer tevreden. Steven en ik laden allemaal lekkerdere dingen op ons bord: muffins, donuts en wafeltjes (in de vorm van een mickey-hoofd). Door de drukte komt Steven niet echt aan eten toe, alleen wat marshmellows en M&M’s weten zijn buit te bereiken. Ten slotte nemen we nog een appeltje mee, voor de vitamientjes. In de shop van het hotel vinden we dan eindelijk Stampertje, de knuffel die we beloofd hadden te zoeken voor nichtje Lara. Wat zal die blij zijn. Dan halen we de auto op en rijden naar Magic Kingdom.
Magic Kingdom (deel 2). Vanaf het enorme parkeerterrein van Magic Kingdom gaan we eerst in het treintje. Dan kiezen we er vandaag voor om verder te gaan met de Boot. Als de boot aan heeft gelegd worden we verwelkomd door Vetje, het hulpje van kapitein Haak. Knabbel en Babbel blijken zich heel snel te hebben omgekleed. Waren ze vanmorgen nog kok in het restaurant, nu zijn ze matroos geworden. Uiteraard gaat Steven weer met ze op de foto. In Magic Kingdom is het direct weer feest. In Main Street springen er ineens een tiental dansers uit een paardentram en voeren daar hun act op. Eén van Steven’s favoriete figuren is Ariël, de kleine zeemeermin. Om met haar op de foto te kunnen, sluiten we aan in een (lange) rij. Voor de kinderen zijn daar allerlei platen op de grond, en als je daar op springt daan klint er een geluid dat met de zee te maken heeft. Heel leuk en er wordt driftig gebruik van gemaakt. Eenmaal aangekomen bij Ariël wil Steven maar één ding: Ariel een lekkere knuffel geven. Na de foto nog een kus op zijn wang, waarvan een mooie lippenstift-afdruk achterblijft. Nooit meer wassen die wang!! Vandaag staat verder vooral in het teken van foto’s met Disney-figuren: Timon, Assepoester, Goofy, en nog heel veel meer. Het leukste moment is absoluut bij Belle (die van het beest). Als Chantal en Steven in de rij staan voor Assepoester en de muizen, begint Belle Steven te kietelen. Ze hebben samen zo’n lol en kruipen over de vloer achter elkaar aan. Zelfs als er al een nieuwe groep de ruimte inkomt houden ze niet op. Iedereen geniet mee van de lol van die twee. Daarnaast gaan we vandaag nog maar eens in de Peter Pan-attractie, waar we Peter Pan zelf ook tegenkomen, met kapitein Haak en Vetje (zat die vanmorgen niet nog op de boot?). Daarna naar Mickey’s Toontown Fair. Daar nemen we een kijkje in de huizen van Mickey en Minnie. In Mickey’s huis vind ik voorals de slaapkamer leuk, met een lade vol met allemaal dezelfde witte handschoenen. En buiten het huis staat een plant waaran tomaten met Mickey-oren groeien. In Minnie’s huis overheersen de mierzoete kleuren. Als je in haar keuken op een knopje van de magnetron duwt, dan vliegen de popcorns door het apparaat. Steven speelt nog wat in de overkapte speeltuin en dan stappen we op de trein naar Tomorrowland. Daar gaan we in de Indy Speedway (Steven mag zelf sturen!!) en natuurlijk Buzz Lightyear’s Space Ranger Spin. Dan nog even naar Adventureland voor de Pirates of the Caribbean en wat te eten (Taco’s). Oeps, het is al bijna 3 uur, tijd om klaar te gaan zitten voor de parade. Er is geen goed plekje meer in de schaduw en in de zon is het ruim 30 graden. Een ijsje dat sneller smelt dan je kunt eten is dan nog het minste. De parade is heel mooi. De wagens zijn een soort schud-bollen, waar allerlei Disney-figuren in staan. Vooral die met Belle en het Beest en Ariël met haar prins zijn erg mooi. Ook de show eromheen en de muziek zijn erg mooi. Na de parade gaan we naar huis, waar we pas rond 5 uur arriveren. Een vermoeiend dagje, veel gedaan en de hitte is behoorlijk slopend. We nemen ons voor om het morgen wat rustiger aan te doen.

10 september – Epcot Center (herkansing)
Waanzinnig. Dit is mijn favoriete Disney-park. Het was al erg mooi en had al veel goede attracties, maar met de komst van Mission: Space is het echt helemaal af. Maar laten we beginnen bij het begin. Epcot Center bestaat uit twee delen: Future World ligt vooraan, The World Showcase ligt daarachter rondom het meer. Future World is een “eerbetoon aan de menselijke prestaties op het gebied van wetenschap en technologie” en er zijn dan ook allerlei op de toekomst gerichte attracties. “Snelle”, spectaculaire attracties zijn o.a. Mission: Space en Test Track. En in de paviljoens zoals The Living Seas en The Land kun je zien hoe er met het milieu en zo wordt of kan worden omgegaan. Ook energie, transport en communicatie komen aan bod. The World Showcase bestaat uit 11 landen-paviljoens: Mexico, Noorwegen, China, Japan, Duitsland, Italie, USA, Marokko, Frankrijk, Groot Brittanie en Canada. In elk “land” staan voor dat land typische gebouwen, is er typisch eten en is er een attractie die betrekking heeft op dat land. Zo heeft Noorwegen een vikingschip en een attractie met trollen, maak je een boottocht in en door Mexico, eet je in Duitsland Bratwurst mit Sauerkraut of ga je naar de Biergarten, drink je een “pint” in Engeland terwijl je naar Shakespeariaans straattoneel kijkt en zijn in Frankrijk Parijse huizen en Seine-kades. Marokko vind ik zelf het mooiste en gezelligste, met zijn prachtige mozaïeken en fontijn, en de sfeer op de bazaar. Leuk detail vind ik dat de paviljoens worden bemand door mensen uit het betreffende land. Meestal zijn het studenten die een jaarcontract hebben en hier Engels willen leren. Tot slot is er ’s avonds een spectaculaire vuurwerkshow bij het meer, die ik helaas nog nooit heb gezien.
Vorige week hebben we al wat van Future World gedaan, vandaag richten we ons op The World Showcase. Op weg daarheen komen we een dubbeldekkerbus tegen, volgepakt met Disney-figuren. De bus stopt en iedereen stapt uit. Het moment voor Steven om met alles en iedereen op de foto te gaan. Goed voor de verzameling, we gaan al richting de 50. Als de bus weer vertrekt kunnen we eindelijk verder. We beginnen in Epcot altijd aan de linkerkant bij Noorwegen en lopen dan met de klok mee de paviljoens af. Leuke momenten: de grote trol in Noorwegen blijkt toch niet echt te zijn, op de foto met de grote Mexicaanse hoeden, China overslaan (vinden we niets aan), Duitse koekoeksklokken die echt koekoeken, even kletsen met een Italiaanse, Japans lunchen, vergeten om even in Marokko shoarma te gaan eten, koffie met croissant in Frankrijk (waar is de eiffeltoren gebleven?), Biertje in de Engelse pub en spelen met Thomas de trein, en Canada net als China overslaan. Steven heeft halverwege een masker op een stokje gekregen. Dat masker kun je inkleuren en bij elk land hangen ze er een kartonnen figuurtje aan. We kwamen hier pas halverwege achter, maar zijn niet meer teruggegaan om alle figuurtjes te bemachtigen. Volgende keer misschien. Dan gaan we naar Future World, want ik wil nog een keertje in Mission: Space. De G-krachten die je in deze attractie ervaart zijn fantastisch. Door via de “single riders” ingang naar binnen te gaan, is de wachttijd heel kort, nog geen 5 minuten. Ook bij Test Track via deze ingang gegaan, supersnel door kunnen lopen naar deze gave “ride”.
Illuminations. Vanavond maken we het laat: we gaan naar Illuminations in MGM. Deze vuurwerk en watershow schijnt erg mooi te zijn, maar ook snel vol. Opschieten dus. Het begint om half negen. Eenmaal in MGM zijn we ruim op tijd. Nog even wat eten en dan begint het enorm te regenen. Steven vindt dat wel leuk en loopt in zijn regencape lekker te rennen door de plassen. Wij zien de bui al hangen: bij slecht weer gaat de voorstelling niet door. Precies op tijd stopt echter de regen en we kunnen naar binnen. De 3500 plaatsen stromen behoorlijk snel vol. Vlak voordat het begint valt Steven bijna om van de moeheid: hij wil NU gaan slapen. Maar als het eindelijk begint zit hij met open mond te genieten van het spektakel van Mickey tegen de draak. Chantal en ik trouwens ook. Op de terugweg is het in de auto erg stil ….

11 september – MGM Studios
Volgt binnenkort.

12 september – DownTown Disney
Volgt binnekort.

13 september – Vertrek
Volgt binnekort.

14 september – Weer thuis
Boehoe. Na een nacht met erg weinig slaap komen we aan op Schiphol. Helemaal gaar van de reis, gauw koffers halen en naar de auto. Binnen 2 uur na de landing zijn we alweer thuis. Gelukkig is het hier ook redelijk goed weer, waardoor de overgang niet al te groot is. De koffers en inhoud hebben de reis ook overleefd.

Volgend jaar gaan we weer.