[Reisverslag] Aikonaina: Rondje Florida, 13-28 mei 2007

Hallo allemaal,

Over een week precies landen we op Miami. Een droom gaat in vervulling, we willen al jaren onze kinderen Florida laten zien! Omdat de kids twee weken vrij hebben in mei gaan we vroeg op zomervakantie. Eigenlijk komt dat heel mooi uit want dan is het ook nog niet zo vreselijk heet in Florida.

Ik hoop dat het gaat lukken om het reisverslag met regelmaat bij te werken. Dat is natuurlijk afhankelijk van de aanwezigheid van een wireless internet in de hotels, maar volgens mij zit dat wel goed. De tweede week zitten we in een villa in Haines City, waarvan ik weet dat er een internetaansluiting aanwezig is.

Dit zijn wij:

http://img266.imageshack.us/img266/5346/dsc00144oo3.jpg

De familie Aikonaina dus. Lezen jullie mee de komende weken?

Edit 10-5: Ik ben gisteren nog eens gaan proberen om voor mijzelf een goed plekje in het vliegtuig te regelen. Ik ben 2:03m lang, dus je begrijpt dat ik niet bepaald uitkijk naar de vlucht. (Met onze kinderen zit dat overigens heeeel anders!)
Nu heb ik de pech dat we een United vlucht hebben geboekt, wat een codesharing vlucht blijkt te zijn. "Operated by Lufthansa", heet dat. Ik bel dus naar United om de situatie uit te leggen. Maar bij United hebben ze geen toegang tot die vluchten, want het zijn Lufthansa vluchten. Dus maar bellen met Lufthansa. Voel je het al aankomen? Inderdaad. Bij Lufthansa zien ze mijn reservering niet eens. Niets aan te doen dus, alleen vroeg inchecken kan wellicht een oplossing bieden. Maar inmiddels komt daar ook onderhuids een beetje zorg bij... Zouden ze onze reservering wel kunnen vinden als we straks op Schiphol staan?
Enfin, nog een dagje werken, morgen hebben we al vrij, alleen de kids moeten nog naar school. Wij hebben lekker alle tijd om nog de laatste boodschappen te doen, en om het huis op te ruimen. Want het huis moet schoon afbranden, zei mijn moeder altijd...
Zondagmorgen heel vroeg staan we op Schiphol, en dan vliegen we via Frankfurt naar Miami.

De schoolvakanties zullen altijd wel een bron van ergernis vormen, net als de beenruimte in vliegtuigen. Ik las gisteren dat KLM de stoelen bij de nooduitgang duurder wil gaan verkopen, en dat maakte ik ook al eens mee bij Sterling. Ik heb via internet geboekt, en kon niet aangeven dat ik nogal lang ben...

Maar goed, ons schema:

13 - VLucht naar Miami, door met de auto naar Lime Tree Bay Resort op Long Key
14 - Naar Key West
15 - Met catamaran op het rif, snorkelen
16 - Naar Bonita Bay, Trianon hotel, onderweg Everglades.
17 - Omgeving Naples (Strand?)
18 - Naar Homosassa, Riverside Resorts.
19 - Swim with the Manatees, door naar villa in Haines City
20 - Een park in Orlando
21 - Shoppen
22 - Cape Canaveral
23 - Een park in Orlando
24 - Shoppen
25 - Een park in Orlando, twee verjaardagen vieren! (Mijn zoon en ik zijn jarig)
26 - Naar Miami, slapen in een motel
27 - Helaas, terugreis
28 - Thuis

De parken worden waarschijnlijk Epcot, Animal Kongdom en Universal Studios.

Hallo allemaal! We zitten nu een lekker broodje te eten op schiphol. Alles goed gegaan met de check in. Alleen was het inchecken van onze dochter een probleem, lag aan het nieuwe systeem... Altijd makkelijk om het nieuwe systeem de schuld te geven! Geen nooduitgang, maar gelukkig wel bulk head plaatsen! Dus alles komt toch goed! We gaan, dag allemaal!

13 mei 2007
We slapen al een paar dagen niet lekker . Gedeeltelijk komt dat omdat we al een tweetal malen nachtelijk (vals?) alarm hebben gehad. De eerste keer om drie uur, de tweede keer om vier uur ’s nachts. En dan maar weer naar beneden, dat gebrul uitzetten en kijken of er niet toevallig iemand per ongeluk in je huis rond loopt. En de laatste nachten natuurlijk slecht geslapen omdat ik toen lag te wachten tot het alarm af ging, wat niet gebeurde. De laatste nacht ging eigenlijk best lekker. Om een uur of half elf zijn we naar bed gegaan. De kinderen veel eerder, maar die konden niet slapen. En dat is natuurlijk ook niet raar. Ik zette de wekker om 2:45. Tenminste, dat was de bedoeling. Cora zette haar wekker ook. We vielen best snel in slaap. En om precies 2:15 ging mijn wekker af. Sorry! Ik ben ook niet echt gewend om wekkers te zetten. Om 2:45 zijn we dan opgestaan en na een snelle was en met gepoetste tanden gingen we op weg naar EasyPark2Fly, een alternatieve parking in de buurt van Schiphol. Keurige service, om een uur of 5 stonden we in de rij voor de check in. Lufthansa heeft een nieuw systeem om in te checken. En dat hebben we geweten. Drie personen werden als een mes door de boter ingecheckt, maar Naïna kregen ze er niet door. Het duurde een half uur om ingescheckt te worden. Plaatsen bij de nooduitgang waren al vergeven, maar we kregen een bulk head plaats, met een muurtje voor ons in plaats van stoelen. Overigens is de beenruimte bij Lufthansa top hoor, geen enkel probleem!
Na de security check zijn we lekker gaan ontbijten in een sandwichrestaurant. Met een welverdiend kopje cappuccino erbij hebben we lekker zitten genieten. Keurig op tijd vertrok de kist richting Frankfurt, waar we moesten overstappen. Bij het uitstappen kregen de kinderen nog een verrassing, ze werden bij de captain ontboden in de cockpit! Een hele ervaring!

Op Frankfurt hadden we een uur om over te stappen. We moesten van de A naar de B pier, en dat is een hele tippel. Met de douanecontrole en de securitycheck er bij waren we precies op tijd bij het volgende toestel, een grote 747-400 naar Miami. Omdat er in het Engelse luchtruim “iets” aan de hand was, liepen we echter een klein uurtje vertraging op bij het vertrek. Maar om een uur of half elf vlogen we dan toch. Ik zet al mijn klokken terug naar Amerikaanse tijd, en dan is het ineens half vijf! Na een tijdje krijgen we warm eten en een kopje koffie. En na de koffie nog een heerlijk cognacje. En dan kijk ik weer op mijn horloge. Ik geloof niet dat ik ooit om 7 uur ’s morgens cognac heb gedronken! Tien uur vliegen is lang, heel lang zelfs. Na een film met Hugh Grant en nog een loos niemendalletje begint het gelukkig op te schieten. Rond half drie landden we op Miami International. Eindelijk weer eens even een stukje lopen! De afhandeling van customs viel eigenlijk heel erg mee. Een dame die in de voorbereiding van de controle al naar onze visa waivers keek zei zelfs dat ze gelijk met Aiko jarig was. Toen ik daar aan toevoegde dat ik dan ook gelijk met haar jarig was, kon het helemaal niet meer stuk. Onze koffers stonden al naast de band toen we daar arriveerden. We konden gelijk naar de shuttle bus die ons naar Hertx bracht, en om vier uur reden we in onze Pontiac Grand Prix naar de keys!

We volgden een alternatieve route die ons door ons boekje was aanbevolen. Dus niet gelijk de turnpike op, maar via een stukje Tamiami trail naar de 997, die helemaal in het zuiden op de Overseas Highway aansluit. Halverwege stopten we voor een hamburger, want Naïna werd misselijk van de honger. ’t Is ook wel een rare en vooral lange dag. Tegen zessen komen we bij ons hotel, de Lime Tree Bay Resort op Long Key. Een echt paradijsje. Ons appartement ligt 10 meter van de waterlijn, met uitzicht op de Gulf of Mexico. Palmbomen, zilverreigers, bruine pelikanen, het is prachtig.

http://img253.imageshack.us/img253/8...14smallvi9.jpg

http://img253.imageshack.us/img253/8...10smallqg0.jpg http://img253.imageshack.us/img253/2...09smallkt2.jpg

We raken aan de praat met onze buren, een gepensioneerd echtpaar uit Illinois. Zij geven ons wat tips, waarvan er een aantal heel bruikbaar zijn. Zo zaten we nog te dubben of we nog uit eten zouden gaan. Eigenlijk hadden we nog wel trek, maar de kinderen vielen haast om. Het belendende restaurant echter heeft ook take-away dinners, en één hoofdgerecht blijkt ruim voldoende om onze kleine honger te stillen. Aiko en Naïna gaan naar bed, en we horen niets meer. Binnen een kwartier zijn ze in dromenland. Wij schuiven nog even aan op het terras van onze buren, Bill en Teresa. Bill is, zoals hij zegt, een echte Hillbilly, een Red Neck. “So watch out”, zegt zijn vrouw nog. Na een uurtje gaan ook wij naar bed.

Maandag 14 mei 2007
Om vier uur word ik wakker, met het idee dat het al bijna tien uur is. Biologisch ook geen rare conclusie, maar ik besluit me toch nog maar even om te draaien. Als we om een uur of acht dan toch op gaan staan, blijkt Cora een algehele malaise door te maken. Een beetje zorg, tijd en een bezoek aan het huuske lossen het probleem in een uurtje op, en we gaan op weg om een supermarkt te zoeken voor onze ontbijtboodschappen. Supermarkets zijn niet dik gezaaid op de Keys, maar we vinden er toch een. Terug bij ons appartement doen we ons tegoed aan geroosterd brood met worst en kaas, vruchtensap en koffie. Cora heeft ook nog een Key lemon pie puntje gekocht. De kinderen gaan nog even zwemmen en dan vertrekken we rond 12 uur naar Key West. De reis er naar toe valt eigenlijk mee, het is maar 68 mijl van ons appartement. De overseas highway is tamelijk saai, maar hier en daar zijn toch wel aardige dingen te zien. De oude bruggen die er nog liggen zien er hopeloos en hulpeloos uit; verroeste railings en hier en daar is een brugdeel verwijderd om het scheepvaartverkeer vrije doorgang te geven. Ineens zien we drie dolfijnen zwemmen! Het was maar heel kort, maar toch enorm leuk om te zien!
Rond half twee arriveren we in Key West. We volgen de bordjes naar de historic town, en parkeren in de Old Town parkeergarage. We kunnen daar vandaan een pendelbus nemen naar Duval Street, maar we besluiten te gaan wandelen. Na een tweehonderd meter lopen we langs een coffee house, met de welluidende naam “Coffee Plantation”. Een lekker bakkie gaat er wel in, eigenlijk. En het is nog een internetcafé ook. Binnengekomen worden we heel vriendelijk te woord gestaan door een mevrouw die hoort dat we Nederlanders zijn, omdat zij al een hele tijd met een Nederlander getrouwd is, die overigens ook in het café werkt (en wiens zuster óók op 25 mei jarig is). Ze bieden gratis wireless internet aan bij je aankoop, dus ik loop even terug naar de auto en pik mijn laptop op.

http://img404.imageshack.us/img404/4...37smallis3.jpg\

We genieten van een mango cooler, en ik neem een enorme sloot heerlijke koffie. Daarna gaat het verder de old town in. Key West is enorm relaxed, de sfeer die hier heerst is bijna Caribisch. Op Duval street kopen we shirtjes voor de kinderen, met bijpassende bedrukking. Voor Aiko dus een witte haai, voor Naïna een dolfijntje. Dan gaan we voor Cora op zoek naar een leuk tasje. We vinden er een voor maar $1.047, ex btw. Na enig nadenken besluiten we toch maar in de winkel er aast een leuk tasje van $41 te kopen.
Inmiddels gaan mijn voeten een beetje stuk van het wandelen. Bij “the Kai-Kai” vinden we hele mooie teenslippers (onder het motto: “Real men wear thongs”), die door de eigenaar van de winkel zelf worden ontworpen. Blij, maar met blaren wordt de tocht vervolgd. We wandelen naar the Southernmost point in the Continental United States, waar we de verplichte foto’s maken bij de boei.

http://img70.imageshack.us/img70/359...44smallby8.jpg

Dan drinken we nog wat bij de Beach Club aan South Beach. We hebben daar heerlijk in de schaduw gezeten en een biertje gedronken, en de kinderen zijn gaan pootjebaden. Aiko liep met zijn short met opgerolde pijpen de zee in, en kwam er van top tot teen zeiknat uit! Hij genoot van de koelte. Zo langzaamaan gaan we opschuinen naar het Mallory Square, waar de mooiste zonsondergang van de wereld te zien moet zijn. Eerst lopen we nog even langs het huis van Ernest Hemingway. Grappig, vorig jaar waren we in Pamplona, de stad die door de aanwezigheid van Hemingway bekend is geworden. Het huis was al gesloten, ik zou er toch niet binnen zijn gegaan. Op de trap voor de deur lag een van de katten te slapen die volgens de overlevering een nazaat moet zijn van Hemingway’s zestenige katten. Ik kon ze van die afstand niet tellen. Omdat de zonsondergang nog wat op zich zou laten wachten besloten we op Key West wat te eten, en niet, zoals Bill ons gisteren had gezegd, twintig mijl terug bij Mangrove’s Mama (mile marker 20). Het eten bij Hog’s Breath Saloon was lekker. Cora en Naïna kiezen voor shrimps, Aiko voor kipfilet en ik probeer met succes dolfijn. Maar dat is lekker zeg! Jammer alleen dat de cola hier naar chloor smaakt, maar dat schijnt bij meer café’s op Key West een probleem te zijn. Waarschijnlijk wordt de post mix met leidingwater gemaakt, en dat bevat hier nu eenmaal veel chloor. Ook jammer dat Naïna een bijna vol le plastic beker van deze cola op haar mes zet, waardoor mijn hagelwitte broek een bruine natte verrassing te verwerken kreeg. Papa was niet blij.

http://img404.imageshack.us/img404/6...52smalltw2.jpg

Na het eten zijn we nog even Ron Jon’s surfshop in gedoken om voor mij een droge broek te kopen, iets wat toch al op het programma stond.
Voor de zonsondergang uitbarst brengen we de inkopen in de auto. Onderweg barst een enorm onweer los. Dag zonsondergang! Dan maar naar huis, het is toch ook al half acht. Onderweg doen we nog even boodschappen in een grote supermarkt. En ik wilde nog een fles whiskey kopen. Sterke drank is door de Amerikaanse regering bijna tot porno verheven. De winkel waar wij in terecht kwamen straalde ook echt uit dat je bijna in een opiumkit terecht kwam. Een tamelijk verlopen dame in een zeer blote jurk, tattoo in haar nek. De hele winkel stonk naar sigarettenrook, want in een liquor shop mag je kennelijk roken. De mensen die daar komen zijn toch al hopeloos verloren. Een fles whiskey kost ook gewoon $25 ,en ik besluit het maar met een fles Bacardi te doen, die een tientje goedkoper is. Onderweg vallen de kinderen in slaap in de auto. Rond tien uur konden we ze eindelijk op hun bedje leggen. En nu zitten wij buiten te genieten van een glaasje wijn.

Dinsdag 15 mei 2007
Vannacht is het onweer ook in onze regionen genadeloos uitgebarsten. Ondanks de enorme regenbuien en de stormachtige wind hebben we toch lekker geslapen. Voor vandaag stond een tocht met een catamaran op het programma, naar het rif voor de kust van de Keys. Daar was het de bedoeling dat we zouden gaan snorkelen. Maar gedurende de nacht bekroop ons al het gevoel dat het wel eens niet door zou kunnen gaan.
Ondanks dit akelige voorgevoel staan we toch om half zeven op, om op tijd bij de boot te zijn, die hier drie kwartier vandaan op ons ligt te wachten. Een chaotisch ontbijttafereel is het resultaat, met aansluitend een overhaast vertrek. Door de hevige regenval is ook het riool overbelast geraakt, en ook onze toilet loopt niet meer goed door. Bij de boot aangekomen blijkt dat ons voorgevoel niet ten onrechte is. De ochtendvaart is wegens het slechte weer afgelast. We worden op de lijst geplaatst om met de middagtocht mee te gaan, als die wel doorgaat. En daar gaan we dan. We moeten de tijd tussen half negen en twaalf uur zien te doden. Naast de boot waar wij mee hadden moeten gaan varen ligt de African Queen, de beroemde boot waarop Katherine Hepburn en Humprey Bogart voeren. Een lelijk oud verroest sloepje met een stoommotortje. Meer is het niet, maar voor filmliefhebbers zal het vast leuk zijn om het eens te zien.
We rijden een stukje terug voor een kop koffie. Onderweg haal ik nog een doosje keeltabletten want mijn keel doet een beetje zeer.

http://img513.imageshack.us/img513/3...69smallxc0.jpg

We stoppen bij Harriette’s, een onooglijk wegrestaurantje, waarvan ik dacht dat die alleen nog maar in films en toneelstukken voorkwamen. Voor weinig geld namen we hier een uitstekende lunch, variërend van pancakes tot scrambled eggs. Een aanradertje dus!
Na dit avontuur gaan we even naar een vogelopvang. Talloze pelikanen en reigers, uilen en haviken met gebreken en gebroken vleugels. Een pelikaan die op een dakje zat liet zich makkelijk door mij aaien. Pelikanen hebben wel een grote snavel, maar daar zit verrassend weinig kracht in. Je kunt je hand er in leggen zonder dat dat gevolgen heeft. Alhoewel... Een volle laag vogelpoep was mijn deel, mijn nieuwe shirt kon in de was. Bij het woonhuis aangekomen van de beheerder kwam een oude dame met een kaketoe naar buiten lopen. We hebben even met haar staan praten en ze liep terug naar binnen. “Wacht even,” zei ze, “dan haal ik Fred.” Fred was een prachtige groene papegaai, die onmiddellijk op mijn arm kwam zitten. Praten kon hij als de beste, werd mij verteld. Ik probeerde hem nog “Feyenoord” te leren, maar dat lukte niet. Na een minuut of tien heb ik hem naar zijn volière gebracht.
Het is nog geen twaalf uur, dus we gaan nog even op zoek naar een Radio Shack winkel. De power cord van mijn laptop past namelijk niet in onze adapter, dus we hadden een Amerikaanse kabel nodig. En toen op naar de boot! Helaas, ook de middagafvaart is afgeblazen. We besluiten voordat we terug gaan naar het resort nog even te gaan kijken bij het bezoekerscentrum van John Pennekamp Coral Reef State Park, een stuk natuur wat zich vooral onder water afspeelt. Daar aangekomen blijkt er net een glass bottom boat naar het rif te vertrekken. Nou, dan gaan we maar mee. Toegegeven, het was niet wat we vandaag van plan waren, maar deze tocht was heel bijzonder. Om te beginnen voeren we door een mangrovebos naar open zee. En dan de oceaan! Blauw als op een ansichtkaart! Wat prachtig!

http://img513.imageshack.us/img513/9...87smallqi5.jpg

Na een tijdje varen bereikten we het rif. Door de glazen bodem zagen we het onderwaterleven aan ons voorbij trekken. We bleken geluk te hebben, ongeveer alle interessante zeedieren trokken aan ons voorbij. Zelfs een verpleegsterhaai zwom onder ons door.

http://img513.imageshack.us/img513/4...93smallib3.jpg

Van John Pennekamp reden we weer huiswaarts, waar de kinderen direct het zwembad in doken. Wij gingen lekker op een rustbed liggen met een drankje, uitzicht op de golf van Mexico. Om een uur of vijf heb ik de barbecue aangestoken om onze t-Bone te grillen. Met een zak chips, een fles sangria, wat dipsaus en een lekkere Ceasar’s salad een echt Amerikaans diner. Als na het eten alles netjes is opgeruimd gaan we met ons allen nog even zwemmen. Vooral de warme jacuzzi is zalig, maar de kinderen verlangen natuurlijk ook dat we in het grote bad komen. Cora gaat een beetje inpakken en ik laat me nog een paar keer door mijn kinderen verdrinken. Wat is het toch heerlijk om vader te zijn.
Dan is het al weer bedtijd voor de kleineren onder ons. We hebben een gedeelte van de koffers alweer gepakt en in de auto gezet. Morgen gaan we weer verder, we gaan de Keys verlaten.

Woensdag 16 mei 2007
We hadden de wekker een beetje bijtijds gezet want we wilden rond 8 uur uitchecken. Eigenlijk lukte dat prima, en om een paar minuten voor 8 stonden we bij de receptie met onze sleutel. In de paar minuten dat we nog moesten wachten (de receptie ging pas om 8 uur open) kregen we gezelschap van een bonte specht, die een nest had in een van de palmen bij de ingang.
We hadden de kinderen beloofd te ontbijten bij de IHOP, het pannenkoekenrestaurant dat wij toch zeker gezien hadden op de heenweg. Maar hoe we ook zochten, een IHOP kwamen we niet meer tegen. Inmiddels waren we de Keys afgereden en op het mainland van Florida gekomen. We nemen wederom de 997, nu naar het noorden. Bij Homestead vinden we het welletjes en besluiten te ontbijten bij Dunkin’ Donuts. Altijd lekker natuurlijk. De kinderen kiezen een mango smoothie bij hun donut, en wij nemen iets dat als koffie werd aangeprezen. Brrr.
De reis werd verder voortgezet naar het noorden, tot de 997 kruist met de 41, de Tamiami trail. Deze weg leidt dwars door de Everglades en de Big Cypress Swamp. De Everglades zijn een oude droom van mij. Een vriend van mij, op de lagere school, woonde aan de Floridaweg. En jarenlang heb ik gedroomd van Florida, omdat me dat zo prachtig leek. En vooral die Everglades, met zijn air boats en alligators! We hopen dat we vandaag een alligator zien, maar realiseren ons dat we daar misschien wel geluk voor nodig hebben. De eerste air boat rides dienen zich aan, maar ik wil graag met een kleine air boat op pad. Ik heb geen zin om op een varende tribune te zitten, met 30 dikke Amerikanen om me heen. Vlak voor Shark Alley vinden we een air boat ride die ons wat lijkt. Terwijl we staan te wachten tot de boot terug komt uit het moeras (het is laagseizoen dus ze hebben maar één boot in de vaart) zien we in de vaart ineens een grote alligator liggen! En dan ontwaren we er vlak bij ons nog een! Wat een geluk hebben we vandaag! We klimmen op de air boat, met de aan ons uitgereikte watjes in de aanslag. Het is inmiddels hard gaan regenen, maar we hebben ons voorgenomen gewoon nat te worden en niet over de regen te zeuren. Dit is een once in a life time gebeurtenis!
Langzaam zet de boot zich in gang. En na een minuut gaat de kraan vol open. Wat een geweld! Voor ons gevoel vliegen we met 50 km/h over de Glades! Fantastisch! En elke dollarcent waard! Twee minuten later stopt het met regenen en wordt het prachtig weer.
Midden in het moeras staat een indianendorp van de Seminole. Tot in 1978 woonden hier nog indianen, maar nu is het verlaten en wordt het gebruikt voor toeristische uitstapjes. Ook hier treffen we nog twee alligators en een schildpad.
Ook op de terugweg treffen we nog een grote jongen aan, midden in het moeras. En op het laatste stukje van de tocht liggen er nog een stuk of acht aan de kant naar ons te kijken. Misschien is geluk niet zo heel hard nodig om hier alligators te zien?
We nemen afscheid van onze gids en vervolgen onze weg naar Naples. We bellen met oma, ze wordt vandaag 65, en moet op deze dag haar kleinkinderen missen. Onderweg verlaten we de 41 om de “loop road” (94) te nemen, een grotendeels onverharde weg. Plots zien we op de weg twee hertjes, en we kunnen ze net fotograferen voor ze het bos weer in duiken.Daarna links en rechts uitzichtjes als een prentenboek, een jig saw puzzle.
Mangrovebos, met een stroompje er voorlangs, epyphieten op de bomen (een plant die op de stam van een boom woont) en alligators in het water, of op de weg voor ons. We zijn alligators gaan tellen, maar we zijn bij 44 gestopt. Een heerlijke rit eindigde weer op de 41. Inmiddels was het een uur of twee geworden en sloeg de trek weer toe, vooral op de achterbank. We reden door een stukje Everglades dat onlangs nog door brand was beschadigd. Bij een klein winkeltje kopen we wat sandwiches en een paar flessen water. Dan bereiken we Naples, en een half uurtje later zijn we in Bonita Springs, waar we naar Hotel Trianon Bonita Bay gaan. Een erg luxe uitziend hotel, misschien wel een beetje over de top voor vakantiedoeleinden. Maar Naïna vindt het helemaal top, zij wilde eens in een echt hotel slapen. Nou, dit is een echt hotel!
We teuten even op onze kamer, werken het blog bij op Floridaforum, en frissen ons wat op. Dan gaan we op pad om te gaan dineren. Eerst proberen we te voet een restaurant te vinden, maar op de nabij gelegen mall zijn alleen erg luxe restaurants te vinden, niet geschikt voor onze alledaagse prak. We nemen de auto en gaan de 41 op, zuidwaarts richting Naples. Onderweg zien we een drietal politiewagens met zwaailichten langs de kant van de weg staan. Wat is daar aan de hand? Een aanrijding? Of ligt daar niet een arrestant op de stoep? Als we dichter bij zijn gekomen zien we het. We kunnen alligator 45 op de lijst zetten. Een exemplaar van ruim twee meter was Naples binnen gewandeld!
We eten bij Perkins, een familierestaurant. Het hoofdgerecht was lekker, een beetje van het niveau Nordsee Quick, als iemand zich dat nog kan herinneren. Maar het nagerecht! Perkins heeft namelijk ook een banketbakkerij! En daar komt toch heerlijk gebak vandaan! En daarbij dronken we iets dat werd aangeprezen als koffie...

donderdag 17 mei 2007
Vannacht voelde ik het al, een enorme verkoudheid kwam op. Dat heb ik wel vaker, meestal één dag enorme neusverkoudheid, en dan is het weer over. Laten we hopen dat het ook dit keer zo verloopt. Vanmorgen, rond zeven uur, werden we alle vier wakker. We hebben ons op ons gemak gewassen en aangekleed en zijn toen naar beneden gegaan voor het ontbijt. Er was plaats op het terras, een overdekte veranda met oude ventilatoren aan het plafond. Uitzicht op de tropische tuin maakte het geheel tot een zeer koloniale setting.

http://img91.imageshack.us/img91/726...14smallms5.jpg

Het ontbijt was niet heel uitgebreid, maar voldoende. We kozen allemaal voor een lekker broodje of een muffin, en als toetje nog een appel voor de broodnodige vitamientjes en vezeltjes. Na het ontbijt hebben we nog even de tandjes gepoetst en de zwemtas ingepakt. We gaan vandaag naar Sanibel, een eiland voor de kust waar het heel goed toeven schijnt te zijn. Onderweg besluiten we echter dat we eerst naar het Miromar Outlet Centre in Ft. Myers gaan. Maar daar aangekomen bleek dat de winkels pas om tien uur open gaan, en het was pas half tien. Dus toch maar eerst naar Sanibel! Een saaie weg leidt naar het eiland. Eenmaal op dit eiland aangekomen echter lijkt het wel of je in het paradijs aankomt. Wat moet het mooi zijn om hier te wonen! Bij een 7-eleven kopen we water en een paar bananen, en dan gaan we naar Bowman’s Beach. We sjouwen onze spullen het strand op. Eigenlijk viel de eerste aanblik ons een beetje tegen, we verwachtten eigenlijk een soort van tropische verrassing in melkchocolade, een Bounty-strand met palmbomen. We zoeken een plekje en leggen onze badlakentjes neer. De kinderen hollen natuurlijk gelijk het water in. Aiko gaat best ver, en we waarschuwen hem in de buurt te blijven.

http://img91.imageshack.us/img91/756...28smalljp5.jpg

“Waarom?”, is de wedervraag van een bijna-puber. Omdat er stroming staat natuurlijk, en omdat je niet weet wat er allemaal in zee leeft. “Maar die beesten komen toch niet zo dicht bij de kust?” Nou ja, laat maar. Hij is niet echt te overtuigen.
Aan wal gaat het niet veel beter. Een kreet van Cora duidt aan dat er iets aan de hand is. Een enorme duizendpoot loopt via haar badlaken naar het mijne toe. Gadver! Dan toch maar even de zee in.

http://img91.imageshack.us/img91/991...26smallel3.jpg

Als je als vader de zee in loopt heb je gelijk een kind om je nek, ook al zeg je nog zo hard dat je alleen maar even komt afkoelen. Op het strand staat een aantal mensen naar ons te kijken. “Lots of Stingays!” hoor ik er een roepen. O nee hè. Aiko en ik staan midden in een school pijlstaartroggen, waarvan er een aantal, de staart meegerekend, een meter lang zijn.

http://img91.imageshack.us/img91/916...50smalleo1.jpg

Met Steve Irwin nog vers in het achterhoofd verlaten we zo snel mogelijk de zee. Een wilde maai van Aiko’s arm raakt nog ergens een rog, maar dan zijn we in veiligheid. Niemand waagt zich nog verder dan een halve meter de zee in. Terwijl ik aan het proberen ben om de roggen vast te leggen op foto en video staan mensen weer verderop te kijken. Een aantal dolfijnen is vrolijk aan het springen, een eindje uit de kust! Wat een heerlijk gezicht! Naïna geniet met volle teugen, en stopt zelfs even met het verzamelen van schelpen, die hier in groten getale op het strand liggen.

http://img91.imageshack.us/img91/366...54smallwl8.jpg

Na een uur of twee zijn we nog net niet rood verbrand en besluiten we dat het genoeg is voor vandaag. Inpakken, even douchen onderweg naar de auto, en op naar het outlet centre. Miromar is een behoorlijk grote outlet, waar veel van de bekende merken verzameld zijn; Tommy Hilfiger, Polo Ralph Lauren, Levi’s, Oshkosh B’gosh... We beginnen met de laatste uit deze rij, en kopen voor de kinderen een prachtige nieuwe outfit. Voor onszelf slagen we voor een shirtje bij Tommy, en ik koop nog een stapel jeans bij Levi’s. Nog een enorme ijs (twee bolletjes is hier in dit land ongeveer een kwart liter ijs...) en dan weer terug naar het hotel. Aiko en Naïna willen namelijk zwemmen zonder roggen, en wij willen liggen zonder duizendpoten. En bij het hotelzwembad kan dat allemaal.
Na het zwemmen nemen we nog een drankje op onze kamer, en vanavond hebben we lekker gegeten bij een Mexicaans restaurant, Meson Olé. We waren daar gisteren ook al aan de deur geweest, maar ze zouden vandaag pas open gaan. Een heel regiment personeel trad aan, en de een was nog niet aan je tafel geweest om je water bij te vullen, of de volgende kwam al weer vragen of je niet nog een beetje tortilla chips wilde. Erg lekker eten dus, maar een beetje te veel aandacht. Dat kan ook nog!

Vrijdag 18 mei 2007
Een lange reis staat voor deze dag op het schema; we gaan verkassen van Bonita (Naples) naar Homosassa, een reis van ongeveer 275 mijl. We waren al weer vroeg op, en om 8 uur zaten we weer aan het ontbijt. Naïna verheugde zich al een dag lang op de heerlijke chocolademuffins! En wat was de teleurstelling, zo ’s morgens vroeg, groot toen bleek dat er geen chocomuffins meer waren... Papa schoot te hulp want dochterlief weigerde ook maar iets te drinken of te eten, zo langzaamaan wordt de vermoeidheid toch een beetje veel. De vriendelijke man achter de counter bleek nog twee chocolademuffins in de koelcel te hebben, hetgeen hem een welgemeende “Thank you” van mijn dochter opleverde.

http://img405.imageshack.us/img405/6...71smallrd2.jpg

We checkten uit en de eerste stop was bij een WalGreen, omdat ik toch vrees dat ik een beginnende voorhoofdholte-ontsteking aan het kweken ben. We kwamen weer buiten met de zwaarste voorhoofdholteontstekingspillen die die land rijk is, en Naïna scoorde nog een “Graduation day Barbie”. Iedereen weer blij dus. We volgen de 75 naar het noorden, richting Tampa. Veel wild onderweg laat zich makkelijk bekijken, ik zag twee wasberen en twee gordeldieren. Het jammere van het verhaal is alleen dat ze alle vier dood langs de weg lagen. Het enige wild wat daardoor in groten getale werd aangetroffen waren grote hoeveelheden gieren, die in de lucht rond de road kill cirkelden.
Om een uur of twaalf was het hoog tijd voor een lekker bakkie. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan... We stopten bij een Sonic, een eigenaardig, echt Amerikaans tentje waar je bij elke tafel via een intercom je bestelling kunt doorgeven. Zelfs elke parkeerplaats is uitgerust met een intercom en een credit card sleuf, dus als je echt heel moe bent kun je in je auto blijven. Maar omdat wij de benen even moesten strekken gingen we er uit en bestelden twee koffie en twee cola.

http://img443.imageshack.us/img443/4...78smallkk5.jpg

Een jongeman op rolschaatsen (kan het Amerikaanser?) reed onze bestelling naar buiten; twee cola en absoluut de smerigste koffie die we totnogtoe tijdens deze vakantie hebben gedronken. Dan maar weer op pad, hier was geen eer te behalen.
Een taaie tocht leidde ons naar Tampa. Omdat we op deze dag toch iets leuks wilden zien besloten we in Tampa een bezoek te brengen aan Ybor City, een oude stad die rond een al even oude sigarenfabriek is gebouwd. De sigarenfabriek is er al lang niet meer, maar in de vele sigarenbars worden de sigaren nog met de hand vers gedraaid.

En beter dan een verse handgedraaide sigaar is er niet! Een mooie bijkomstigheid is dat de Mexicanen en Cubanen die hier werken wél weten hoe ze koffie moeten zetten! Met een blij cafeïnegevoel en twee handgedraaide Cubanen verlaten we Ybor en zetten de tocht voort. Maar daarvoor aten we nog een heerlijke Cuban Sandwich in een absoluut aftandse broodjeswinkel.

http://img443.imageshack.us/img443/2...81smallnk0.jpg

We besloten de 19 te volgen langs de kust. Waarschijnlijk een vergissing. De 19 is absoluut geen leuke of bezienswaardige weg, alleen het aantal stoplichten is indrukwekkend. Het wordt een barre tocht naar Homosassa, die we nog even onderbreken voor een stop bij een 7-eleven, want het water is op.
Homosassa is een paradijs! Het Homosassa Riverside Resort waar we slapen is een heerlijk oord, overigens met heel eenvoudige kamers. Maar het ligt zo prachtig aan de rivier, en de bomen zijn zo prachtig! Na een borrel in de Monkey Bar zijn Cora en de kids lekker naar het zwembad gegaan. Ik ben heerlijk voor mijn deur gaan zitten, als een ouwe zigeuner in de ingang van zijn woonwagen, met in de ene hand een glas whiskey, en in de andere een sigaar. De verkoudheid en de lange reis hebben haar tol wel geëist vandaag

http://img443.imageshack.us/img443/1...90smallvk1.jpg

Het wordt tijd voor een hap. We kiezen voor het Riverside Crab House, waar we een prachtig plekje krijgen met uitzicht op de rivier. Aiko stelt voor om het crab feast voor vier personen te bestellen! Een prachtidee! Iedereen is voor, en een enorme schaal krabben, gamba’s en rivierkreeft verschijnt op tafel. We hebben zitten vreten! En de kinderen niet in het minst.

Na dit bacchanaal moest ook de dirt cake nog worden geproefd, een geweldige taart van Oreo en creme. En alles ging op, tot de laatste kruimel. Aiko, die een enorme Oreo-liefhebber is, vraagt in onvervalst Amerikaans hoe de taart gemaakt wordt. De serveerster moet zelfs gaan bellen met de chef die vanavond vrij is maar verantwoordelijk is voor de dirt cake. Wat blijkt? Het geheel is te koop als pakje in de winkel. Mixer, melk, klaar! En nu zitten Cora en ik lekker buiten, de kinderen liggen op bed. Morgen moeten we om half zeven bij Captain Mike zijn, om met de manatees te gaan zwemmen. De wekker staat op 5 uur. En dan te bedenken dat ik vakantie heb...

Zaterdag 19 mei 2007

Om precies vijf uur worden we gewekt door de wake up call die ik toch nog maar had geregeld, omdat ik mijn wekker, en vooral mijn capaciteit om de wekker in te stellen, niet helemaal vertrouw. En een minuut later ging natuurlijk ook de wekker af. Ik had niet echt lekker lang uitgeslapen. Het vooruitzicht om 5 uur op te staan veroorzaakt bij mij in het algemeen een rusteloze nacht. Zo ook deze keer. Maar uiteraard was ik net voor vijven zwaar in slaap gevallen, waardoor het opstaan niet eenvoudig was. Maar we moesten wel, Captain Mike wachtte op ons! En de manatees ook, althans, dat hoopten we natuurlijk van harte.
We hadden de koffers zo veel mogelijk ingepakt gelaten, dus we hadden de auto snel ingepakt. Na het uitchecken waren we rond kwart voor zes op pad, op weg naar de Crystal River. Omdat het nog donker was reden we de eerste keer volledig langs de toerit naar de marina, maar in een tweede poging kwamen we toch op de juiste plek aan. Twee dames hielpen ons aan een wetsuit en een masker, en we gingen aan boord. Omdat het weekend was, was de boot volgeboekt. Op zich was dat natuurlijk jammer, gisteren hadden ze maar twee passagiers.
Om half zeven vertrokken we met de boot naar de plekken waar Captain Mike (A Captain Mike, niet dé Captain Mike, volgens de scheepsmaat...) verwachtte dat de zeekoeien zich zouden bevinden. We stopten op de rivier. Omdat het al een beetje laat in het seizoen was, zwommen de manatees niet in de heldere springs, maar in de wat troebele rivier. We zagen al gauw een paar manatees, en gingen het water in.

http://img410.imageshack.us/img410/3...11smalleq2.jpg

Omdat het water inderdaad niet zo heel helder was, viel het in eerste instantie niet mee om ze te vinden. Op een moment zag ik een grijze rots in de diepte. Maar die rots bewoog ineens. En voor ik er erg in had zwom ik oog in oog met een volwassen zeekoe! Wat een enorm beest! En wat een zachtaardige kop heeft ‘ie! Ik verloor hem al gauw weer uit het oog. Bij de andere duikers in de buurt was er ook nog een opgedoken. Aiko en Naïna waren druk bezig het dier te aaien en te krabben. Dat vinden ze lekker, had men ons verteld. Toen er na een tijdje geen manatees meer bij de boot waren voeren we door naar de spring. In de winter zitten de manatees meestal rond de bron, waar het een fractie warmer is. In ieder geval is het water daar kraakhelder. Maar helaas is daar vandaag geen manatee te bekennen, dus na een lekkere zwempartij gaan we weer aan boord. Cora en Naïna houden het voor gezien, ze zijn een klein beetje onderkoeld geraakt en warmen zich aan de zon. Aiko en ik weten hoe een duiker zich warm houdt! (Alleen echte duikers kennen dé truc om in je wetsuit warm te blijven...) Bij de derde stop, weer op de rivier, gaan wij weer te water. Onmiddellijk treffen we een koe en een kalf. Ze rommelen wat rond de boot, kauwen wat op het wier wat achter de boot hangt, en spelen met ons. Ik kom naast de moeder te zwemmen en krab haar onder haar oksel. Van de scheepsmaat heb ik gehoord dat vrouwen dat lekker vinden! Onmiddellijk draait ze zich op haar rug en laat zich op haar buik krabben. Wat een scheetjes van dieren zijn dit!
Aiko krijgt niet erg veel kans om bij het beest te komen. Een aantal duikers houdt haar goed afgeschermd van onze duiker. Ik geef Aiko een duw, en hij komt boven op de manatee terecht. Hij is verrukt! Dan nemen onze vriendinnetjes afscheid, en wij klimmen, versleten, hongerig (want als je goed hebt opgelet heb je niets over enig ontbijt gelezen!) maar heel gelukkig weer aan boord. Als toetje zien we een aantal dolfijnen langs zwemmen en boven ons cirkelt een bald eagle (de bekende American Eagle) boven ons. Wat een prachtdag! En het is pas half elf.

We klimmen in onze Pontiac, en gaan weer op pad. We besluiten te kijken of we een Denny’s kunnen vinden, omdat mijn broertje ons had aanbevolen daar eens te ontbijten met een Grand Slam Breakfast. Over 17 mijl zouden we afslaan, en als we dan nog geen Denny’s zouden hebben gevonden was het eerste restaurant ook goed. Na de afslag hadden we nog geen Denny’s gevonden. Maar na de afslag was er geen enkel restaurant meer! Een goed eind verder vonden we, in Brooksville, toch een prima plek, waar ze, wonder boven wonder, ook nog een heel acceptabele kop koffie inschonken. En voor Aiko hadden ze ook nog Ch’ai, zijn favoriete warme drank! Buiten liepen we nog even over de markt, waar we wat tomaten en verse mais kopen voor het avondeten.
En dan gaat de reis verder, naar “ons” huis in Haines City, zo’n drie kwartier van Orlando vandaan. Hier verblijven we de laatste week van onze vakantie, of liever, de tweede week van onze vakantie. Moe door de hevige ochtend kost het me moeite om er heen te rijden. Maar uiteraard lukt het me toch. We komen aan in een prachtige villa, van alle gemakken voorzien. Airco, twee badkamers, een full size keuken met oven, magnetron, een koffiemachine, vaatwasser! Een terras met lanai (een enorme “kas” met muggengaas) en zwembad. Een garage, een barbecue, flat screen, en wireless internet. Helemaal top!
Na even een bakkie te hebben gedaan en de auto te hebben uitgeladen gaan we nog even op pad. Ongeveer 15 mijl verderop is een enorme WalMart, waar we onze inkopen gaan doen voor het avondeten. Maar bij het starten slaat de schrik om mijn hart. “Fuel low!”, schreeuwt het dashboard. De meter staat helemaal onder in het rood. O, jee, daar heb ik helemaal niet op gelet! Gelukkig halen we de eerste pomp, maar er gaat ruim 15 gallon in. Hij was goed leeg dus!
We bereiken de WalMart en leveren onze onderwatercamera in, in de hoop dat we ook daarmee de manatees hebben vastgelegd. Over twee dagen weten we het antwoord. We kopen lekker vlees voor de barbecue en nog wat brood en beleg voor de komende dagen, en gaan dan terug naar het huis waar de kinderen nog even in het zwembad springen. En dan is het tijd voor het avondeten.
En nu zitten wij weer heerlijk op ons terras. In de verte horen we een grote hoeveelheid krekels. En verder niks. En wij verdiepen ons in de diepere betekenis van een witte zinfandel. En een verse, handgerolde sigaar. Morgen? Euhh... geen idee, eigenlijk.


Zondag 20 mei 2007

Ondanks het feit dat ik tamelijk compleet ben in mijn verslaglegging zijn er altijd zaken die ik niet vermeld. Bijvoorbeeld omdat ik ze niet belangrijk vind, voor het verhaal. Of omdat ze gebeuren na publicatie van het verslag. Beide is gebeurd. Toen we gisteren nog laat buiten zaten hoorde Cora wat gescharrel en geritsel langs de lanai. Maar omdat het daar heel donker is konden we niets zien, natuurlijk. Toen we naar bed gingen besloot ik maar eens aan de voorkant, de straatkant naar buiten te kijken. Onmiddellijk viel me een schaduw op, op de oprit van de overburen. Daar liep een vos! Het vosje liet zich makkelijk filmen, maar helaas ben ik er niet aan toe gekomen het dier te fotograferen.

http://img525.imageshack.us/img525/3...72smallyx6.jpg

Infrarood opname van het vosje

Ten tweede heb ik iets anders niet vermeld gisteren. Aan het einde van de middag liep ik naar binnen vanaf het terras. Het matje dat binnen ligt gleed weg terwijl ik er op stapte, waardoor mijn andere voet, die nog buiten stond maar ook op weg naar binnen was, met een enorme knal tegen het betonnen opstapje van de schuifpui terecht kwam. Met een kreet viel ik op de grond, maar dacht dat het allemaal wel meeviel. Gisterenavond was het wel pijnlijk, maar een mens stoot wel vaker zijn grote teen, zeker als die zo groot is als de mijne. Maar vanmorgen viel het toch allemaal wat tegen. De teen was stijf en pijnlijk, en lopen gaat me niet makkelijk af. Ik ben echt bang dat hij gekneusd is. Ondanks alles zijn we vandaag vertrokken richting Orlando. Niet om een park te bezoeken, want we hadden een rustdag ingepland. Maar we wilden gewoon eens lekker downtowm gaan, en ons een beetje oriënteren. De weg is in Orlando niet moeilijk te vinden. Vooral niet als je naar een themapark wilt. Ook International Drive was makkelijk gevonden.

Cora had gelezen dat er op I-drive een “official visitor’s center” was. Dat bleek nu weer net niet makkelijk te vinden. Maar we kwamen toch in de buurt en parkeerden onze auto. Stormpelend bereikten we het informatiecentrum, wat niet al te veel informatie opleverde. Wel een aantal nuttige samples in een plastic zakje, zoals een scheermesje en een stukje zeep. Maar achter de balie hoorde ik de dienstdoende oppertotem tegen iemand roepen dat het goedkoper was om de Disney-tickets bij het park te kopen dan bij hem. Dat schoot lekker op dus. Ik informeerde nog even bij de mevrouw achter de informatiebalie waar FAO Schwarz was. We wisten dat deze prachtige speelgoedwinkel vlak bij moest zijn, maar we hadden hem nog niet gevonden. Dat bleek te kloppen, de vestiging hier in Orlando was een aantal jaren geleden gesloten, dit tot groot verdriet van onze kinderen, die er vandaag met hun portemonnaie op uit waren getrokken.
We liepen (strompelden) terug, en gingen binnen bij het Mexicaanse restaurant naast het infocenter. We gaven aan dat we alleen een drankje wilden, maar we werden onmiddellijk voorzien van twee grote schalen tortilla chips en bijbehorende dip. Onbedoeld hadden we zo voor $7 een heel goedkope lunch, bestaande uit chips en cola! In de bar hingen tv-schermen, waar de kinderen hun ogen uitkeken naar de baseball en de lacrosse wedstrijden.

http://img525.imageshack.us/img525/1...57smalllc4.jpg

Minigolf bij Pirate's Cove

Een klein stukje terug was een prachtige minigolfbaan, de Pirate’s cove. We besloten dat we de kinderen daar maar eens zouden laten spelen. Op die manier kon papa het een beetje rustig aan doen, en werd het voor de kinderen een heel leuke dag. Voor de statistieken, Aiko won met 48-56 van zijn zus. Maar voor zowel de winnaar als de verliezer was er een lekker ijsje. We reden weer terug naar Haines City. Bij de plaatselijke Winn-Dixie stopten we even om wat inkopen te doen voor het avondeten. Op de parkeerplaats adviseerde een local ons hoe we de “love bugs” die in groten getale op de grille van onze auto waren gestorven, er af moesten krijgen. Hij vroeg ook nog waar we vandaan kwamen. “Holland”, was ons antwoord. “Holland Michigan?” was zijn wedervraag. Toen we vertelden waar we vandaan kwamen, vertelde hij dat hij nog nooit iemand uit Europa had ontmoet.
Met een eenvoudige pot saus voor macaroni en lekkere croutons voor in de salade trokken we weer huiswaarts, waar we nog even lekker in ons zwembad afkoelden. De pijn in mijn teen wordt er niet beter op, maar met aspirine en whisky houd ik het wel een beetje uit. We hebben de eigenaar van ons huis geadviseerd om een antisliplaag onder de mat aan te brengen, en hem verteld dat ik morgen in Magic Kingdom waarschijnlijk niet eens kan lopen. Hij antwoordde dat er in Magic Kingdom elektrische wagentjes te huur waren. Eigenlijk bedoeld voor invaliden, maar ze worden over het algemeen bevolkt door de gewichtige medemens, wiens knieën de overdadige weelde niet meer kunnen dragen. Maar Cora zei ook al dat ze mijn invalidenwagentje wel wilde duwen. Wat een pret.

http://img525.imageshack.us/img525/2...68smalles9.jpg

Papa heeft een zere teen

Het diner werd afgesloten met een overheerlijk dessert. Aiko en Naïna hadden ingrediënten gevonden om zelf dirt pie te maken; een Oreo taartbodem, Cake icing en verkruimelde Oreo koekjes. Het resultaat was geweldig! Maar of Sonja Bakker er blij mee zou zijn?

http://img525.imageshack.us/img525/8...70smallhd6.jpg

Yummie! Dirt Pie!


Maandag 21 mei 2007

Nou ja, voor vandaag staat dus Magic Kingdom op de rol. Ik ben benieuwd hoe dat gaat, want mijn teen is behoorlijk aan de pijnlijke kant hoor. We worden tegelijk wakker. De kinderen slapen nog. We besluiten ze nog maar even te laten, het wordt toch al een drukke dag. Omdat we tot het vuurwerk van tien uur willen blijven, staan we niet om 9 uur voor het hek. Na een lekker ontbijtje gaan we op pad. Het is een minuut of veertig rijden van ons huis naar Orlando, en Magic Kingdom ligt voor ons nog voor Orlando. Rond half elf waren we op de parking, waar ik net het bordje “Disabled Parking” miste. Nou ja, dan maar met de monorail en de trein. Het treintje brengt ons naar het Ticket and Transportation Center, waar we een tweedagenpas kopen. Dan strompelen we naar de monorail, en in no time zijn we in het Magic Kingdom. Voor een tientje huren we een invalidenkarretje, en daar zit ik dan. Voor het allereerst in zo’n ding. Wat een raar perspectief heb je dan! Enorme konten omzwermen me, en ik heb ook nog niet eens helemaal de controle over de richting want mijn lief duwt me voort.

http://img508.imageshack.us/img508/2...75smallye0.jpg

We hebben trek in een bakkie, en ondernemen een nieuwe poging. Weer mislukt, het bruinige vocht dat men ons hier toe probeert te dienen ruikt niet eens naar koffie... Op pad dan maar! We lopen / rijden naar Tomorrowland, want Aiko wil graag naar Buzz Lightyear. In deze ride moet je met een laserpistool op schijfjes schieten. Papa heeft wel pijn in zijn teen, maar schieten lukt nog goed. Ik win met ruime voorsprong! Daarna gaan we naar de Indy Speedway. Het invalidenwagentje doet zijn werk, overal mogen we langs de rij, en we hoeven nergens te wachten. Een klein geluk bij een ongeluk. Stitch’s Escape was leuk, maar Monsters Inc. Laugh Floor was hilarisch. Op naar ToonTown!
In ToonTown staan de huizen van Minnie en Mickey, de boot van Donald en de Barnstormer. Als Aiko ziet dat dat een achtbaan is wil hij er eerst niet in. Maar met een beetje overreding lukt het ons hem mee te krijgen. Bij het uitstappen natuurlijk het hoogste woord, deze achtbaan was “vet lauw”! De huizen van Minnie en Mickey zijn altijd leuk om te fotograferen, en in de boot van Donald komen, als bij de bedriegertjes, op onverwachte momenten straaltjes water tevoorschijn, hetgeen met dit weer natuurlijk heerlijk is!

http://img508.imageshack.us/img508/4...89smallxp5.jpg

We nemen de stoomtrein naar de andere kant van het park en hebben een lekkere lunch gepakt. Het terras waarop we zaten lag toevalligerwijs aan de route van de parade, dus die konden we daar gelijk meepikken. Fast passes voor Thunder Mountain gehaald en overgevaren naar het eiland van Tom Sawyer en Huck Fynn. De fast passes voor Thunder Mountain deden hun werk, en in no time zaten we in deze ride. Weer een achtbaan dus, en toen Aiko uit deze attractie stapte, was hij er van overtuigd dat hij nu alle achtbanen van de wereld aankon. Wij besloten dus om hem vandaag nog in de Space Mountain te praten...
Na Thunder Mountain was “Pirates of the Carribbean” aan de beurt. Ter ere van de premiere van de derde film was Captain Jack Sparrow zelf in het park aanwezig! (Oei, ik ken iemand die nu heel jaloers is!!!!) Ook in deze ride werden we onmiddellijk vooraan gehaald met mijn zielepotenkarretje.

http://img508.imageshack.us/img508/1...12smallpt3.jpg

Toen we uit de Pirates kwamen ontmoetten we Peter Pan en Wendy. Aiko en Naïna wilden op de foto met hen. Peter wilde weten waar ze vandaan kwamen. “Netherlands”, zei Aiko keurig. Uiteraard verstond Peter “Neverland” en wilde ook van alles weten over de taal die wij spraken. Ze gingen op de foto met een “one, two, three, kaas!”
De wachtrij voor Haunted Mansion was ook binnen twee minuten genomen, alle wachtenden achter ons latend. O jee, wat een eng spookhuis, maar we hebben het overleefd! En toen op naar Peter Pan, maar die was wel erg druk en we zagen geen aparte invalideningang. Een schande! Dan maar op naar Space Mountain. Ook daar was het druk, dus hebben we een fast pass voor later op de avond gescoord. Carroussel of progress, Blue TT Express, en toen zijn de kinderen met Cora in Cinderella’s Castle geweest. Ik ben beneden gebleven met mijn voet op een hekje om de zwelling een beetje tegen te gaan.

http://img508.imageshack.us/img508/1...17smallyn7.jpg

Aiko had grote moeite met het besluit om Space Mountain te gaan doen. Maar ook hier weer een enorme grote mond na de ride: “Ik wil nog een keer!” Maar nu werd het tijd voor het avondeten. Een voedzame maaltijd van kipcorn en salade, patat mét, visfilet en cola later werd het tijd om langzaamaan op te gaan schuinen naar de vuurwerkshow. Alle attracties die we onderweg tegenkwamen waren echter zo uitgestorven dat we onderweg, binnen drie kwartier, nog de volgende attracties er door hebben gejaagd: Peter Pan’s Flight, Mickey’s PhilharMagic (Erg leuk!), SnowWhite’s scary Adventure en Winnie the Pooh.
Het vuurwerk was prachtig! We stonden niet helemaal recht voor het kasteel, en dat was een beetje jammer, maar het was de moeite van het wachten waard.

http://img508.imageshack.us/img508/4...40smallvs7.jpg

Na het vuurwerk wil iedereen natuurlijk naar huis. De weg terug naar de auto (Main Street USA, monorail, treintje) duurde dan ook ruim een uur. Inmiddels had ik mijn karretje weer in moeten leveren, wat niet bevordelijk was voor mijn zere teen. Onderweg naar huis, om precies middernacht, nog even wat inkopen gedaan bij WalGreens. (Bij ons in het dorp is Appie tot tien uur open, dat vinden wij al heel wuft...) en om half één lagen de kinderen op bed.. En nu wordt het voor ons ook hoog tijd. Voor mij met mijn zere voetje, maar zeker voor mijn Cora die mij de hele dag heeft rondgeduwd!

Dinsdag 22 mei 2007

De nachtelijke wandeling heeft twee heel vermoeide kinderen opgeleverd, die tot 9 uur vanmorgen hebben uitgeslapen. Cora had last van kramp in haar benen, niet verwonderlijk na de krachttoer die zij heeft moeten doorstaan. En ik heb vannacht de rekening van de hele dag gepresenteerd gekregen; Mijn voet ontplofte haast. De pijn was zo hevig dat ik serieus aan repatriëring heb gedacht. De ochtend brak aan, en met aspirine als ontbijt (wees maar niet bang, deze jongen eet ook gezond hoor) moest het maar weer beginnen.

http://img338.imageshack.us/img338/5...41smallmv5.jpg

Een rustdag, en die hadden we hard nodig. Cora zat ook als een zombie voor zich uit te kijken. Een ochtendje achtertuin zou ons veel goed doen. Lekker in de zon een boekje lezen, een beetje in het zwembad spartelen en een kopje koffie doen wonderen.

Luieren is nooit onze beste kant geweest, dus rond een uur of twaalf begon het al weer te kriebelen. We moesten nog wat boodschappen doen, en de onderwaterfoto’s van de manatees zouden klaar zijn. Ik belde nog even met Frank, de beheerder van het park hier, of hij wist hoe ik aan een rolstoel kon komen. In de parken was dat geen probleem, maar in de WalMart? Ook dat bleek geen probleem, volgens Frank. Het aantal Amerikanen dat hun eigen kont niet kan tillen is zo groot dat elke grote supermarkt standaard een aantal elektrisch aangedreven stoelen met winkelmand heeft staan. Dat bleek nog zo te zijn ook, dus volledig relaxed reed ik even later met vrouw en kinderen door de WalMart. De foto’s waren helaas nog niet klaar, de zondag telt niet mee in de tweedagen-garantie... Gewapend met een lekkere lunch (Italiaanse broodjes, appelflapjes en een fles sap) verlieten we de WalMart weer, en reden richting Winter Haven. Op zoek naar een fijne plek om te picknicken.

Meestal gaat het zoeken naar een goede picknickplek bij ons zo: We zoeken, vinden niets, besluiten dan maar op een niet-zo-fijne plek ons bammetje op te eten. Stappen dan weer in, om 50 m later langs een idyllisch lunchplekje te rijden.

http://img338.imageshack.us/img338/5...46smallbx0.jpg

Dit keer ging het anders, voor we er erg in hadden reden we langs een steigertje aan de oever van een meertje. Parkeerplek erbij, en we zaten heerlijk, met de benen bungelend richting de plas, te lunchen en de vogeltjes te voeren. Wat de vogels oversloegen werd door de visjes verorberd. Een klein paradijsje! Een soort waterkippetje kwam zelfs bij Naïna uit haar hand eten.

Met een boogje reden we weer terug naar Haines City, naar ons heerlijke huis. Er werd weer gezwommen, een beetje gelezen en een borrel gedronken. Het diner bestond uit een paar worstjes en een mooie t-bone van de barbecue, een stukje stokbrood en salade. De kinderen vroeg naar bed, en wij weer heerlijk op het terras. Morgen Universal? We hebben de kinderen een heel klein beetje voorbereid op een teleurstelling, ik weet gewoon niet of ik het red.

http://img338.imageshack.us/img338/1...48smallve9.jpg

Woensdag 23 mei 2007

Gisterenavond heb ik aan Cora voorgesteld om de beslissing wat anders te nemen, of eigenlijk een beetje uit te stellen. We hebben een tweedagenkaart voor Disney, dus ik heb voorgesteld morgen (vandaag dus bij mij, al weer gisteren bij de lezertjes) naar Animal Kingdom te gaan, en dan maar te zien of we vrijdag nog naar Universal zouden gaan. Ik deel heus de zorg van velen dat het met mijn teen niet goed gaat.

http://img260.imageshack.us/img260/8...51smalluz7.jpg
Aiko en Naïna op de parkeerplaats

De afgelopen nacht echter heb ik heerlijk geslapen en ik werd wakker zonder pijn. Dat voelt als een bevrijding hoor! We zijn opgestaan en hebben ons voorstel aan de kinderen voorgelegd. Die waren al gauw overtuigd, het was in ieder geval nog geen nee! Na het ontbijt zijn we vertrokken naar Orlando. Bij aankomst op de parkeerplaats van Animal Kingdom kreeg ik VIPkaarten voor de invalidenparkeerplaats. Daar stonden invalidenkarretjes klaar waarmee ik naar de invalidenwagenverhuurwinkel (3x woordwaarde!) ben gereden. Als ik maar niet loop, gaat het namelijk allemaal wel! Voor de ingang troffen we Rafiki al aan, een van Aiko’s favoriete Disneyfiguren. Daar moest hij natuurlijk mee op de foto!

http://img260.imageshack.us/img260/1...52smallng4.jpg
Aiko en Rafiki

En toen snel het park in. Allereerst zijn we een fast pass gaan halen voor Expeditie Everest, een nieuwe heftige ride! En toen naar Dinosaurs. Daar was het niet zo druk, en we zijn gewoon in de rij gaan staan. Maar bij de ingang kregen we wel fast passes van de man die mij naar binnen hielp door het invalidenhekje. Fast passes die de hele dag geldig waren! Dat was mooi meegenomen.

Dinosaurs is een geweldige ride. Enorme dino’s, prachtige licht- en geluidseffecten, gewoon af! Na Dinosaurs zijn we naar Primeval Whirl gegaan, een ride met ronddraaiende wagentjes. Een half uur wachten, en dat was het niet waard. Daarna moesten we naar Expedition Everest. Moesten? Nou, voor een van onze party was het niet geheel vrijwillig hoor, Aiko had het er erg benauwd van! Maar hij stapte toch in. Wat een geweldige ride!

http://img260.imageshack.us/img260/9...70smallxd9.jpg
Expedition Everest

De Mount Everest beheerst de hele omgeving, door een ongelofelijke goede inplanning lijkt de berg van een afstandje inderdaad 5 km hoog! De hele omgeving is natuurlijk, zoals het hoort bij Disney, geweldig mooi afgewerkt, met een Yetimuseum, een winkel om inkopen te doen voor je expeditie, tempeltjes etc. Ook zonder fast pass hoef je je in de rij niet te vervelen.

We stapten achter in het treintje. Aiko zit naast mij, Naïna zit een rij voor me met Cora. Aiko heeft een bleek neusje. “Hij gaat ook achteruit hè, wist je dat?”, vroeg ik hem nog. Toen ging zijn lamp helemaal uit... Maar dapper hield hij stand, de beugel zat ook al dicht dus hij kon geen kant meer op!
Het eerste stukje is de scenic route, een rondrit door de Himalaya, maar dan gaat het bergopwaarts. En na de weg omhoog gaat het niet heel hard naar beneden zoals je zou verwachten. Een klein stukje gaat het bergafwaarts, en dan weer omhoog. Daar blijkt de rails kapot te zijn... En dan gaat het in een ruk, keihard achteruit naar beneden! Na een tijdje komt hij weer tot stilstand en zie je de schaduw van de Yeti voor je, die de rails weer kapot trekt. Dan gaat het vooruit, de berg uit, bijna recht naar beneden. Wat een thrill!!! Aiko vond het geweldig! Maar hij hoefde er niet nog eens in!

We vervolgen onze weg. We halen een fast pass voor de Kali River Rapids en lopen (haha, rijden...) de Maharadja Jungle Trek, een soort dierentuin met Indische dieren. Om de ergste honger te stillen kopen we dan een bretzel, en een flesje water. Dit leidt tot verbaasde blikken van de Amerikanen om ons heen. Een heel gezin deelt één bretzel en een flesje water! Tja...

http://img260.imageshack.us/img260/5...63smallta8.jpg
Bretzel met achtergrond...

De Kali River Rapids is een water ride. In de Efteling heb ik daar niet echt wat mee, want je loopt dan de hele verdere dag met een nat pak. Maar hier in Florida is dat geen probleem. Bij het binnengaan wordt gemeld dat je in ieder geval nat wordt, en waarschijnlijk zeiknat. En dat klopte helemaal! Een leuke ride, met een overvloed aan water onder, maar vooral in de boot!

Op de kaart hadden we een coffee shop gevonden. Ik had de moed al opgegeven maar een mens blijft proberen. Ik stoot me wel vaker aan dezelfde teen. In de Kusafiri Coffee Shop bestelden we een espresso en een cappuccino, en een broodje erbij, het was lunchtijd. De koffie was heerlijk!!!! Ongelofelijk dat er in dit land, en dan nog in een Disney park, zulke koffie wordt gemaakt! Ik durf te wedden dat geen Amerikaan dit lekker vindt!

We gaan op weg om een fast pass te halen voor de Kilimanjaro Safaris. Aiko en Naïna lopen naar binnen, wij wachten buiten. Net na hen wordt het hek gesloten, er zijn geen fast passes meer voor die dag. Wat een geluk hebben wij, want we waren er ook inmiddels achter dat alle rides hier toegankelijk zijn voor rolstoelers, dus van voorrang is hier (terecht, maar helaas) geen sprake!

We nemen de Wildlife Express train naar Rafiki’s Planet Watch. Een aardige plek waar wat informatie over uitstervende dieren werd gegeven. Maar vooral de plek waar we tegen Pocahontas aanliepen! Ik moet die film toch nog eens bekijken!

http://img260.imageshack.us/img260/3...65smallnu4.jpg
Pocahontas!

Een enorm leuke 3D film is te zien in “It’s tough to be a bug” onder de tree of life. Behalve driedimensionale beelden zijn er ook geur-, lucht- en watereffecten, en als er een horde bijen op je af komt word je echt in je rug gestoken! Als de bugs de zaal verlaten voel je ze onder je zitting door krioelen. Prachtig!

In Camp Minnie-Mickey zijn de kinderen nog even met Lilo en Stitch op de foto gegaan. Wat kwalijker was, was dat Stitch daarna probeerde mijn vrouw te versieren! Hij zag natuurlijk dat ik geen schijn van kans maakte!
Het was al weer vier uur. Tijd voor de parade. De parade is in Animal Kingdom minder pompeus dan in Magic Kingdom. De vormgeving is sober, met Afrikaanse eenvoud in elkaar gestoken, en dat heeft zijn charme.
Onderweg naar de Safari nuttigen we nog een floating soda, een klodder softijs in priklimonade. Je moet er van houden, zeggen we dan in Nederland, om beleefd te blijven!

http://img260.imageshack.us/img260/1...76smallzw6.jpg
Even poseren voor de Tree of Life


De safari is leuk, met ongelofelijke precisie is een stuk Afrika nagebouwd in de moerassen van Florida. Alleen de palmbomen horen er volgens mij niet tussen. Maar verder is de gelijkenis verbluffend! De dieren lopen vlak bij de auto, en de gevaarlijke dieren zijn zo afgeschermd dat je niet eens door hebt dat ze niet bij je kunnen komen. En Disney zou Disney niet zijn als er niet ook nog een avontuur te beleven viel! Stomtoevallig komen we namelijk stropers tegen, en we helpen ze te vangen. Wat een mazzel!

http://img260.imageshack.us/img260/8...85smallvy7.jpg
Op safari

Het loopt tegen sluitingstijd. Op een drafje rijden we naar de Everest, daar moeten we nog een keer in. Aiko niet. Echt niet. Nou ja... Vooruit dan maar. En weer geniet hij met volle teugen. Onderweg naar buiten verzilveren we de fast pass voor Dinosaurs nog even, en dan is het gedaan.

Een geslaagde dag zit er weer op. In vijf minuten zitten we weer in onze auto, een stuk beter geregeld dan eerder deze week bij Magic Kingdom! Thuis zwemmen de jongens nog even en het diner bestaat heel eenvoudig, maar heel lekker uit pizza!

Donderdag 24 mei 2007

We beginnen weer aan een “rustdag”. Dat betekent: een Pretparken, maar gewoon een beetje rustig aan doen. Vandaag gaan we shoppen in Orlando.

Onderweg naar Orlando stoppen we even voor een restaurantje waar we morgen willen gaan eten. Omdat ik niet zomaar uit de auto spring, stak ik wat heen en weer voor de deur, waardoor ik de aandacht trok van de eigenares. Zij kwam naar buiten en riep ons toe: “You can’t have lunch if you stay in your car!” Helaas waren zij alleen maar voor de lunch open, dus we moeten wat anders zoeken. Ze raadde ons Manny’s aan, een restaurant aan de highway 27.

http://img262.imageshack.us/img262/3...06smallkh5.jpg
Onderweg naar Orlando

We vragen ons al een hele tijd af waar we nu moeten zijn om lekker te kunnen outletten. Ik wilde graag naar Belz, aan het einde van I-drive. Maar in eerste instantie kon ik over die outlet maar heel weinig vinden op internet. Het onvolprezen Floridaforum bracht uitkomst, ik kwam er achter dat dit centrum tegenwoordig Prime heet.

Ondanks het feit dat ik nergens had gelezen dat Prime nu hét shopping center van Orlando is, gingen we daar heen. Eigenlijk viel het bij het eerste contact al vies (letterlijk) tegen. We bezochten de toiletten, en die waren niet om over naar huis te schrijven, wat ik nu wel doe. De zoektocht naar een invalidenkarretje bleek ook al niet eenvoudig, en de winkel van Polo Ralph Lauren was eigenlijk best duur voor een outlet! We besloten dat dit het niet was, en dat we toch maar naar de Orlando Premium outlet zouden gaan. Onderweg in het bezoekerscentrum uit een eerder deel van dit verslag maar even een couponnenboekje gehaald, en door naar de outlet. Een wagentje voor de teen was zo geregeld. In het food center zit een Subway, waar we eerst maar eens lekker zijn gaan lunchen. Een 6” voor Cora en de kinderen, en een wrap met tuna voor mij. En uiteraard een “kleine” coke er bij!

We trokken de outlet verder in. De eerste stop was bij Tommy, waar we heel aardig slaagden. Een donkerblauwe bermuda voor mij, een mooie broek en een polo voor Cora, en nog iets wat een geheim blijkt te zijn. Ik ben morgen jarig, snap je! (Ik ben vandaag jarig voor de gemiddelde lezer). Nu we de verjaardag toch aansnijden: Ik ben niet de enige die op 25 mei jarig is, Aiko is dat ook. En hij wordt al 11!

http://img262.imageshack.us/img262/2...07smalllx3.jpg
Orlando Premium Outlets

We hebben ook nog wat lopen zoeken naar schoenen. Voor Aiko hebben we een paar Nike Nazareth kunnen scoren, maar voor de rest van de familie vlotte het niet zo. Ik wil ook graag voor Naïna een paar Disney crocs kopen, en daarvoor moet je hier toch echt bij Disney zijn.
Bij een snoepwinkel kopen we nog wat taffies, Florida patties, butterfingers en peanut butter M&Ms (Die zijn lekker joh!), bij een speelgoedwinkel geven Aiko en Naïna eindelijk wat van hun brandende geld uit aan Pokémon kaarten en Littlest Petshop poppetjes. En langzaamaan lopen we weer naar de auto.

De volgende stop is Downtown Disney, dat vlak bij Premium ligt. Parkeren is gratis, de toegang is gratis, maar... voor de rolstoel leggen we wederom tien dollar neer! Nou ja, dat zal ons nu ook de kop niet kosten. Voor Naïna kopen we heerlijke crocjes, die we nog een beetje pimpen met een Mickey-handje en het koppie van Stitch. Het staat haar natuurlijk prachtig.

http://img262.imageshack.us/img262/1...asmall2ba3.jpg
Disney Crocs!

Shoppen is leuk maar het kost veel tijd. En ook nog iets anders. Dus rond zes uur moeten we het opgeven. We gaan terug richting Haines City, en stoppen nog even bij de WalMart. De foto’s van de manatees zijn eindelijk klaar! Er zijn hele mooie bij:

http://img262.imageshack.us/img262/6...07smallyt7.jpg
Een Manatee en mijn hand

http://img262.imageshack.us/img262/8...05smallxv4.jpg
Kop van een kalfje

http://img262.imageshack.us/img262/9...04smallrf4.jpg
Moeder manatee liet zich lekker krabbelen

http://img262.imageshack.us/img262/1...21smallxf5.jpg
Aiko is als een vis in het water

We doen nog wat inkopen voor het avondeten, en een verjaardagstaart. Een kleintje maar, en we hebben besloten dat we daar ons ontbijt maar mee gaan doen. En we doen ook al vast wat inkopen om mee naar huis te nemen. Jakkie!

Thuis warmen we de gerookte kalkoenpoten op op de barbecue. Met een stukje brood en een lekker stuk watermeloen als toetje kan ons niets meer gebeuren. En ik merk ineens dat ik veel makkelijker loop! De rust heeft kennelijk goed gedaan, ik heb mijn teen ook de afgelopen dagen zeer ontzien. Cora heeft wel heel hard moeten werken hoor!

En nu liggen onze spruiten op bed, en gaan wij zo het huis versieren. Want morgen is het feest!!!!

http://img440.imageshack.us/img440/2...35smalltv4.jpg
Het huis wordt versierd!

Vrijdag 25 mei 2007

Pfoe, wat een nacht. Mijn zoon is namelijk jarig. En ik maakte mijn zoon naar mijn evenbeeld... En ik lag dus ook de nacht voor mijn verjaardag wakker, toen ik zo oud was als hij. Nu weer overigens, maar niet omdat ik zenuwachtig ben. Maar eerst nog even naar 24:00 uur vannacht. Ik ben mijn verjaardag ingegaan, drijvend in het zwembad, met een glas whiskey in mijn hand. What a way to start one’s birthday! Voor de goede orde, deze foto heeft niets meer met de manatees te maken!

Er is er één jarig, hoera hoera!

De nacht dus. We hadden duidelijk gezegd dat de kinderen om half acht naar ons toe mochten komen om de cadeautjes te geven resp. in ontvangst te nemen. Maar ja, wat doe je als je geen klok hebt? Dan ga je om 1, 3 én om 5 uur vragen hoe laat het is, en om 4 uur stuur je je zus, die ook al niet erg vast sliep. Om kwart over zeven hield Aiko het niet meer en kwam tussen twee gebroken ouders liggen. Zelf was hij natuurlijk ook helemaal stuk. Als hij dan om half acht Naïna wakker mag maken begint het feest. Hij hoopt op een Nintendo Gameboy DS Lite, maar hij weet dat wij daar geen grote liefhebbers van zijn. Dus hij heeft zich neergelegd bij een nieuwe stereo voor op zijn kamer. En wat komt er uit de verpakking? EEN NINTENDO GAMEBOY DS LITE! Nou, hij heeft niet voor niets wakker gelegen! Helemaal hyper is hij, en als een kind van 11 zo blij! Van Naïna krijgt hij een spelletje voor dat apparaat, en, o ja, papa is ook nog jarig. Van de kinderen krijg ik een mooie polo van Tommy. Helemaal wat ik wilde! En van Cora had ik het fototoestel gekregen waarmee ik de hele vakantie al foto’s maak. Een mooi begin.

We ontbijten met een Oreotaart met elf kaarsjes. En dan gaan we gauw op pad. Vreselijk brak, alsof ik door een Peterbilt ben overreden, stap ik achter het stuur. Yo, to Universal Studio! Bij de parkeerplaats vertel ik wederom heel zielig dat mijn teen gebroken is. Ik mag onmiddellijk doorrijden naar de invalidenparkeerplaats. Daar vandaan worden we met een roltapijt vervoerd naar de verhuur van rolstoelen. Voor twaalf euro nemen we weer een stoel mee, en vervolgen we onze weg naar het park.

De eerste attractie die we bezoeken is de koffiehoek. Ik moet een bakkie hebben, en ook hier wordt een heel behoorlijke kop espresso geserveerd. De kinderen nemen een cola en een koek, maar ook zij zijn zo moe dat de koek maar voor de helft op gaat. En dan het park in! Fast passes zoals bij Disney bestaaan niet. Er is wel een Express Plus systeem, maar daarvoor moet je ruim $40 per persoon extra neertellen! Dat doen we dus niet hè. Jimmy Neutron kent een wachttijd van bijna een uur, we lopen dus maar even door. Bij Shrek 4D is de wachtrij korter, dus dat moet dan maar het begin zijn! Een hele leuke 3D film, waarbij ook de stoelen bewegen! Jammer alleen dat ik in mijn zielepotenstoeltje ben blijven zitten, en dus niet de hele essentie van de attractie meemaak.
We gaan naar Twister, een impressie van een tornado, ingegeven door de film Twister met Helen Hunt. Mooi om mee te maken, een tornado trekt vlak voor je langs. Er vliegt van alles door de lucht, onder andere een koe, die Aiko al klaar had zien hangen...

Via het prachtige New York decor lopen we door naar The Revenge of the Mummie, een heel spannende en heel heftige achtbaan. De wachttijd is 35 minuten. Aiko gaat definitief niet mee, maar we nemen hem wel mee in de rij, omdat hij anders heel lang in zijn eentje buiten moet wachten. Vijfendertig minuten blijken hier wel iets langer te duren, na 45 minuten krijgen we de start in zicht. En toen werd er omgeroepen dat er een technische storing was, die een klein beetje tijd zou gaan kosten. Na twintig minuten waren we het zo vreselijk zat, dat we de rij hebben verlaten en het park weer in zijn gegaan. Degenen die mij kennen weten dat ik het dan, zacht uitgedrukt, niet naar mijn zin heb. Of het nu hierdoor komt, of door onze vermoeidheid, ik weet het niet. Universal ziet er prachtig uit, maar ik mis de magie, de tover, de lieflijkheid van Disney. Het is geen samenhangend geheel zoals Disney dat wel is. Een beetje minder mooi afgewerkt, minder vriendelijk personeel? Ik ben niet onder de indruk.

Buiten treden de Blues Brothers op, een hele leuke voorstelling met goed gezongen nummers. We lopen verder, en sluiten aan in de rij voor Earth Quake, Bijna geen wachtrij, en een hele mooie attractie die je meeneemt naar een metrostation waar je een aardbeving meemaakt. Spannend hoor, vooral Naïna is zeer onder de indruk!
Ook bij Jaws moeten we bijna drie kwartier in de rij staan. Een leuke ride, en ik kom op een plekje te zitten dat al nat was voor vertrek. Dat is geen goed teken. En ik kom er inderdaad kliedernat uit, maar het was beslist de moeite waard, een spannende ride, vooral voor de kids.
Omdat we een beetje dorst hadden gekregen hebben we een bekertje limonade gekocht. Een echte lemonade voor ons, en een cola (verrassing...) voor de kinderen. Voor ieder een halve beker, want we kennen langzaamaan de enorme hoeveelheden die hier worden geschonken. En zelfs daarvan is de helft nog in de vuilnisbak verdwenen.
We lopen door naar Men in Black. Hier moet je eerst al je spullen in een kluisje opbergen. Vraag me niet waarom, maar het is zo. We staan hier een half uurtje in de rij, en mogen binnen schieten op aliens. Leuk hoor, Alleen jammer dat Cora meer punten haalt dan ik ;) We beginnen de slijtageslag langzaamaan te verliezen, en we besluiten rond een uur of zes buiten te willen zijn. Maar onderweg komen we nog langs E.T. en we gaan nog eens in de rij. De wachttijd hier is niet lang, en we zien een hele lieve en mooie ride met de vertederende extraterrestial in de hoofdrol. Wat mij hier verbaast is dat we vooraf een paspoort krijgen dat op naam gesteld is. Alleen “Aiko” hadden ze niet, dus dat werd “Ike”, en Naïna kreeg een pas op haar tweede geboortenaam, Barbara. Eric en Cora waren geen probleem. Toen we instapten moesten we deze passen weer inleveren. Als er iemand is die weet waar dit goed voor was, laat het dan even weten!
En dan komen we weer in de buurt van de uitgang, waar we Jimmy Neutron weer tegen komen. Aiko wil hier zo graag in, en het is natuurlijk zijn verjaardag. En achteraf zijn we blij dat we deze attractie nog hebben meegenomen. Een soort IMAX-achtige tekenfilm, met bewegende stoelen, een soort flight simulator. Absoluut een erg leuke ride!
Rond zeven uur verlaten we Universal, en rijden we naar Haines City, voor ons verjaardagsdiner. We hadden een tip gekregen om te gaan eten bij Manny’s, een steak house aan de 27, vlak bij het politiebureau. Een erg gezellige, Amerikaanse sfeer hangt hier. Drukte, muziek, televisies, en een road house vol verkeersborden en kentekenplaten. We moeten een half uur aan de bar wachten.

Eenmaal aan tafel worden we bediend door George. Hij vraagt ons waar we vandaan komen. Hij blijkt zelf een Italiaan te zijn, en hij heeft 18 maanden in Nederland gewoond. Dus al zijn kennis van de Nederlandse taal komt hem weer van pas. De kinderen bestellen een hele slab spare ribs, Cora neemt een combi van spare ribs en kip, en ik neem een enorme T-bone. Vooraf delen we een tweepersoonsportie Cesar’s salad. Ik zeg dat ik aanneem dat hij weet wat Nederlanders bij hun patat eten. “Patat Met”, zegt hij, “like at the FEBO!” Tja, hij heeft gelijk.

Het eten en de bediening zijn ongelofelijk goed. De kinderen eten bijna de hele rib op, een hele prestatie. En Aiko vertelt aan George dat wij jarig zijn. Na het eten moet het hele restaurant voor ons zingen, wat natuurlijk heel leuk is, maar ook een beetje gênant. Aiko geniet! En we krijgen ook nog een ijsje. “Gratis”, zegt George, en hij spreekt het heel Nederlands uit. Ook de koffie komt van het huis. En na een topdiner verlaten we Manny’s, om thuis in elkaar te zakken. Cora onderneemt nog even een poging om wat tassen in te pakken, maar besluit ook snel om morgen de rest te doen. Een heerlijke dubbele verjaardag zit er op.
Met mijn teen gaat het heel goed. Ik heb na het park al weer een stukje gelopen, en dat bevalt weer best, al is het wat vermoeiend. Na drie dagen medelijden van alle parkbezoekers ben ik het ook wel zat om rondgereden te worden. En Cora volgens mij ook!
Morgen verlaten we Haines City. Wanneer ik weer in het dagboek kan schrijven weet ik dus niet. Zondag vliegen we weer naar huis, waar we maandagmorgen aankomen.

Zaterdag 26 mei 2007
We gaan weer opbreken, en op pad naar Miami. Om een uur of acht staan we, goed uitgerust, op, en begint het inpakken. Cora had al veel voorwerk gedaan, maar er valt toch op het laatste moment veel te ruimen. De koelkast leeg, beslissen wat nog wel en wat niet mee gaat op reis, en vooral de koffers en tassen inpakken, die een stuk voller terug gaan dan dat ze mee heen gekomen zijn. We hadden zelfs een extra tas ingepakt, en ook die is nu vol. We schrijven nog een briefje voor de beheerder en gaan om kwart over tien op pad. We hebben nog steeds niet ontbeten bij de IHOP, dus dat staat nu op het programma. Volgens de web site is er een IHOP in Lake Wales, en daar komen we doorheen. Komt dat even mooi uit.
Het regent een heel klein beetje. Als ik bij een t-splitsing moet remmen, glij ik gewoon door. En ook de auto’s zijn nep hier in dit land! Dat apparaat heeft niet eens ABS! Ik glijd half de splitsing op, maar er komt niemand aan. Volgens mij zijn de wegen hier gewoon niet gebouwd op regen?
Nadat we het opgegeven adres tweemaal voorbij waren gereden moesten we concluderen dat we geen IHOP in Lake Wales konden vinden. We kozen een lokaal family restaurant, en hebben daar heerlijk ontbeten met “the works”, eggs, saucages, bacon, fried potatoes, pancakes, koffie. Iedereen is ruim voldaan en we noemen het lunch.

De weg naar Miami is lang en saai. Een kleine 200 mijl rijden we door het platteland van Florida, eerst tussen de citrusbomen, en dan door een soort half bebost niets. De miljoenen love bugs die hier verblijven kletteren als regen op mijn voorruit, en bij het eerste pompstation moet ik stoppen om de ruit schoon te maken. Daar is een heus love bug cleaning station ingericht, want wij zijn niet de enigen die zichtproblemen hebben gekregen. Voor we in Miami aankomen horen we dat miljoenen Amerikanen dit weekend op pad gaan omdat het het Memorial Day weekend is. We worden ineens een beetje bezorgd, zou er nog wel een kamer voor ons zijn? Cora had al een leuk hotel uitgezocht uit ons boekje, dus we stoppen even om te bellen. De stem aan de andere kant zegt dat het nummer niet meer bestaat. Zou dan het hotel nog wel bestaan? We gaan toch maar kijken en rijden naar Coral Gables, een buitenwijk van Miami. En inderdaad vinden we daar een hevig uitgewoond, en onbewoond pand. We keren om, want ik had onderweg een Hampton Inn gezien, in Coconut Grove. En daar hadden ze gewoon een heerlijke kamer voor ons. Op de kamer hebben we ons eerst eens heel even uit laten zakken. Een lekkere nectarine, nog uit de koelkast van vanmorgen, en dan een glaasje cola, voor mij een scheut er in en een ijsklontje. En dan maar weer naar buiten.
We hadden eigenlijk, naast het vinden van een restaurantje, twee doelen voor vandaag. Ik wilde naar een sigarenleverancier die in Miami gevestigd was. Met het adres in de hand gingen we op pad, en hebben ook prompt alle wijken van Miami gezien waarvoor alle gidsen ons gewaarschuwd hadden! Spannend hoor, maar ik was blij dat we er weer uit waren. O ja, de sigarenfabriek hebben we nooit gevonden, maar we zijn er wel achter gekomen dat men in Miami niet echt heel duidelijke borden ophangt.
Dat zelfde probleem hadden we toen we naar ons tweede doel toe reden. We wilden natuurlijk naar de Ocean Drive, en de Art Deco huizen bekijken. Na heel veel zoeken (zelfs de snelweg weer opgegaan om een bordje “Miami Beach” te volgen, komen we dan toch in de goede buurt. Maar als ik het goed heb dan reed Sonny Crockett hier altijd heel hard met een Ferrari rond? Wij hebben drie kwartier in de file gestaan, en zijn toen onverrichterzake weer omgekeerd. Geen doorkomen aan. De oogst was welgeteld één art deco gebouw!

Dan maar weer terug naar het altijd gezellige Coconut Grove. De auto geparkeerd in de parking van de CocoWalk, een heel gezellig winkelcentrum. En net daar tegenover zat een gewoon sportcafé, met ongeveer 25 schermen aan de muur. En omdat we toch wel een beetje uitgegeten zijn, zakken we hier neer voor een Shrimp Wrap (Cora), chicken wings (de kinderen, maar Naïna vond het niet lekker) en een Caesar’s Salad met kip (voor mij)

Morgen hebben we nog een ochtendje vrij, en om half een moeten we ons weer melden op het vliegveld, waar de lange, lange gang huiswaarts weer gaat beginnen...

Zondag 27 mei en maandag 28 mei 2007
Om kwart over zes komen onze buren thuis, in de kamer naast ons zijn gisteren 4 meiden ingecheckt, maar geslapen hebben ze er volgens mij niet. Het blijkt dat het weekend van Memorial Day een groot feestweekend is, en dat is ook de reden waarom we gisteren niet op Miami Beach konden komen. We hebben een prima nacht gehad en lekker geslapen. Maar nu gaan we toch echt opbreken. We wassen ons en gaan ontbijten. Een heerlijk ontbijtbuffet staat beneden klaar, met allerlei zoete broodjes, scones, muffins, bagels, fruit, noem het maar op.

Nu is het eigenaardige dat ze de scones bij de hamburgers en omeletjes hadden gezet. Ik herkende de vormpjes wel, en besloot een soort Egg McMuffin te maken. Maar toen ik daarmee aan tafel verscheen, merkte Cora droogjes op dat ik een scone met een hamburger bij me had... Een soort van Scone McMuffin, of zo. Nou ja, het smaakte best hoor, en ook de koffie was niet verkeerd.

We checken uit en rijden nog een rondje door Coral Gables, de wijk waar we hebben geslapen. Het is een prachtige wijk die in Spaanse stijl is ontworpen.

Daarna rijden we naar little Havana, dat ligt op de route naar het vliegveld. In little Havana zit een sigarenfabriekje, maar dat is uiteraard dicht op zondag. Een stukje verderop vind ik een oud mannetje dat voor een supermercado zit. Ik besluit hem te vragen of hij weet waar een beetje Cubaan zijn sigaren haalt. De man keek mij niet begrijpend aan, en toen bleek dat het goed was dat ik vroeger op school goed heb opgelet tijdens de Spaanse les. “Ah, aqui se venden cigarros!” Dus wij de winkel binnen. Ook hier moeten we ons weer in het Spaans redden, en er komen wat dozen sigaren tevoorschijn. De duurste kosten 55 cents, dus ik neem maar eens een bosje mee. En met een whopping $ 3,55 aan sigaren vertrekken we richting de Hertz Rental Return.

De shuttlebus brengt ons snel bij de check in van Lufthansa. We lopen naar binnen en moeten nog even wachten voor we aan de beurt zijn. Ik vraag de dame aan de incheckbalie even later of er misschien een plekje aan de nooduitgang beschikbaar is. Maar eerst krijgt ze, net als bij de heenreis, Naïna niet ingecheckt. Na veel gedoe lukt het, maar voor de vlucht van Frankfurt naar Amsterdam krijgt ze geen boarding pass voor haar afgedrukt. De plaats aan de nooduitgang is ook nog gelukt, dus dat kon wel eens een lekkere thuisreis worden. Het is alleen jammer dat Cora en de kinderen een heel eind verderop zitten. We gaan door de security. Met mijn videotas is iets aan de hand. Hij moet open, maar ik ben me van geen kwaad bewust. Dan blijkt dat mijn sommeliersmes in de tas zit... En dat is natuurlijk levensgevaarlijk! Stel je voor dat ik de piloot doodkurketrekker! Of het hele vligtuig! Maar ja, mijn mooie sommeliersmes ben ik kwijt.

Omdat Cora’s moeder jarig is geweest kopen we op het vliegveld een mooi cadeau voor haar (Ik kan niet zeggen wat het is want wellicht leest ze mee). Dan hebben we nog wat tijd over, en ook een paar dollars. Op de pier vinden we een broodjeszaak, waar we nog wat lekkers kopen, wat fruitsalade, een cola-voor-de-kinderen, en Cora en ik maar weer eens een koffie. Ik bestel een dubbele espresso, en zie dan dat de jongeman een echte espressomachine heeft! Ik vraag hem of hij mij espresso wel met de dubbele hoeveelheid koffie, maar met een enkele hoeveelheid water wil maken. Hij snapte er niks van maar uiteindelijk dring ik toch tot hem door. Zonder het te weten maakt deze jongen een heerlijke ristretto, en daarmee de beste koffie van de hele vakantie!
We gaan aan boord, maar al voor het boarden nemen we afscheid van elkaar, want een 747 wordt in delen geladen, en ik zat veel verder voorin dan Cora. Mijn plek bij de nooduitgang is absoluut de beste plek van het hele vliegtuig! (Euh... business en first niet meegerekend)

De vlucht verloopt rustig en zonder problemen. Ik heb alleen een vent naast me zitten die zich heeft voorgenomen NIETS te zeggen! He-le-maal niets! Ik ben er ook geen groot voorstander van om de hele tijd met een vreemde te moeten praten, maar je zit dus tien uur naast iemand, en dan nog geen hallo, geen eet smakelijk, geen sorry als je je buurman aanstoot, niets. Op enig moment wilde ik mijn tafeltje uit mijn/onze armleuning halen, maar hij zat een beetje tegen de leuning aan. Dus ik trekken en douwen, en het lukte maar niet. Pas toen ik mij liet ontglippen: “Oh, for f.ck’s sake!” schoof hij een beetje op. En na tien uur vliegen stond hij op en liep weg.

Cora en de kinderen hadden ook een prima vlucht gehad, maar ze hadden, net als ik, ook geen moment geslapen. Het is ook wel een gekke nacht, die veel te vroeg begint en heel snel voorbij is. Om drie uur (Nederlandse tijd) ’s nachts begon “A night at the museum” met Ben Stiller. Een hele leuke (nou ja, onderhoudende) film. Toen die was afgelopen werd het ontbijt geserveerd. Op Frankfurt schijnt een centraal luchthavengebouw te zijn, maar dat houden ze goed verborgen. Stel je voor dat je nog iets koopt of zo! Transfererende reizigers worden door een tunnel naar een andere pier gepropt, en het hoofdgebouw krijg je niet te zien. Op onze boarding pass stond A30. Daar moesten we ook nog een boarding card voor Naïna regelen. A30 is een heel eind lopen. Daar aangekomen hadden we heel snel een boarding pass voor ons meisje. En de mededeling dat de vlucht niet van A30 maar van A10 vertrok, kregen we er gratis bij.
A10 is een enorm eind lopen van A30 vandaan. Zeker met een zere teen! Maar na een half uurtje hinkepinken waren we er dan toch. Aiko merkt een jongeman op die een Gameboy DS heeft. Dat schept een band! Hij vertelt de man dat je ook wireless met elkaar kunt spelen. De man, een Spanjaard, maar dat maakt voor onze zoon niets uit, heeft de DS voor zijn broer gekocht, en heeft dus geen idee. Maar binnen 5 minuten zitten ze samen te racen, tegen elkaar maar ieder op zijn eigen DS.

Er waren maar 44 mensen op de vlucht naar Amsterdam, dus het werd een heerlijk relaxte vlucht. En keurig op tijd landden we op Schiphol. En inmiddels zijn we al weer een paar uurtjes thuis. Aiko is snel een vriendje gaan opzoeken om samen te Gameboy Ds’sen, en Naïna is met grote én gele beer in haar bed gedoken, en als een blok in slaap gevallen. Cora is de wasmachine aan het voeren.

En ik? Ik schrijf een verslag, over de laatste dagen van een prachtige vakantie.