[Reisverslag] Sabine_1979: NY, Orlando, Atlanta, 2008

Voor diegene die het leuk vinden om verslagen te lezen, volgt hieronder alvast dag 1 t/m 4 van mijn 'Orlando'-vakantie (in combinatie met 3 dagen NY).

Reisverslag Sabine en Lotte

Dag 1 (17/09):
Opnieuw naar Orlando. Hoera! Sinds ik in 2004 door de parken heen ben gehold, heb ik altijd gezegd nog een keer terug te gaan en er dan de tijd voor te nemen. Nu, na bijna een jaar aftellen was het dan zover. Ik mag weer! En deze keer maar liefst 21 dagen genieten (hopelijk zonder orkanen) en ook nog eens naar New York!!!

Mijn vader zou mij om half 10 ophalen maar om 9 uur ging de telefoon. “Er stond file dus wilde ik nu al naar Schiphol?” Daar had ik niet op gerekend dus snel nog even plassen en laatste check of de tv uit was en de kraan dicht en klaar! Om tien over negen gingen we dan op weg en natuurlijk… konden we zo doorrijden! Bij de rode blokken moest ik nog even 20 minuutjes op Lot wachten. Kon ik nog even leuk mensjes kijken en mij afvragen waar iedereen vandaan kwam of naartoe ging!

Het inchecken verliep heerlijk soepel. Terwijl er bij United een giga wachtrij stond, konden wij bij Delta zo doorlopen. De jongen aan de balie vroeg ons om ons al om 11 uur bij de gate te melden. Er was namelijk storm op de oceaan en dus moest het vliegtuig een omweg maken. Wanneer mogelijk zouden we dus eerder vertrekken. Uiteindelijk stegen we 10 minuten eerder op maar goed, alle beetjes helpen natuurlijk! De vlucht zelf was een beetje bumpy! Praktisch de hele tijd heeft het lampje van 'stoelriemen vast' aangestaan (was wel te verwachten natuurlijk!). We hadden de aller-achterste stoelen in het midden van t vliegtuig. Allereerst vond ik dat behoorlijk balen maar uiteindelijk pakte het juist goed uit daar de stoel naast ons leeg bleef en we dus alle ruimte hadden. Lot had op t einde veel last van haar oren. De crew was superaardig en bleef af en aan lopen met tips, water en thee. Dat laatste belandde bij het landen, doordat we een verdieping vielen, bijna bij de voorbuurvrouw op haar schoot. Oops!

Om de geplande tijd van 3 uur landen we op JFK. Het was stralend weer YEEY! En toen konden we dus van het vliegtuig in de bus (die al aan de opening van het vliegtuig was gekoppeld, heel apart!) de gate in. Toen nog een uur in de rij bij immigrations. Ik had wel een relaxte mevrouw die weinig vragen stelde. Maar lot moest tien keer herhalen wat ze kwam doen. Arm kind! Toen we het vragenvuur hadden overleefd, konden we zo onze bagage van de band halen. Op naar een transferbusje! We hadden de infobalie echter nog niet bereikt of we werden al half ontvoerd door een tikje agressieve taxichauffeur. De handige man deed er alles aan om zoveel mogelijk mensen in zijn busje te krijgen. Toen we er ‘ingetrapt’ waren en eenmaal zaten, bedaarde het drukke ventje wat en zette hij zelfs een filmpje op (Chucky’s bride… gezellig!). Daar wij het verste adres hadden, werden wij na dik een uur en 50 dollar lichter als eerste afgezet. Helaas wel in de verkeerde straat maar we konden via de kelder van het achterliggende hotel toch zo naar binnen. Handig! Benieuwd naar ons stekje voor de komende drie dagen, namen we verwachtingsvol de lift naar de 4e verdieping. De kamer bleek, zoals verwacht, erg basic: klein 2persoonsbed, geen uitzicht en een gedeelde badkamer. Maar we waren in New York whoohoo!

We hebben de spullen gedropt en zijn op zoek gegaan naar het metrostation. Dat hadden we snel gevonden en na even puzzelen met de kaartjes en routes, stonden we binnen no time op times square. Mijn eerste reactie: ‘Is dit het nou?’ Ik werd niet warm of koud van de krappe straat vol reclames. Later bleken we nog niet OP het bekende kruispunt te staan maar op dat moment dacht ik dat ik gewoon het overzicht nog niet had. Madame Tussauds, waar we de tickets voor de hop on hop off moesten ophalen, was zo gevonden. Op naar de ticketbooth voor theaterkaarten. Die was een stuk lastiger te vinden en onderweg kwamen we allemaal aantrekkelijke winkels tegen. Maar nee, eerst zouden we de kaartjes voor de musical scoren. De keuze bij de booth was echter niet bevredigend en het was inmiddels al 7 uur NY’se tijd. We besloten daarom het theater voor die avond te skippen en in plaats van het theater werd het dus de night tour. Dit gaf ons een goed beeld van wat NY te bieden had. Supermooie dingen gezien. Prachtig die lichtjes van de Brooklyn Bridge! Echter, voor ons was het inmiddels 4 uur ’s nachts en was het moeilijk ons te concentreren, wakker te blijven en ons warm te houden. Het was de hele dag immers ‘zonder-jas-naar-buiten-weer’-geweest en nu op de dubbeldekker zonder dak was het iets minder aangenaam. Na de tour wilden we dan ook niets liever dan snel naar ons krappe bedje. Lot had vrij snel een geel gevaarte langs de kant gezet en 14 dollar armer stonden we weer voor ons hostel.

Dag 2:
Natuurlijk waren we al om 6 uur klaarwakker. Maar ja, in NL is het dan al 12 uur dus niet zo gek. Gaat het vandaag dan lukken om in het theater te belanden? We moeten ons om 3 uur bij de booth ‘melden’ dus gaan eerst aan ons eerste Amerikaanse ontbijt (blegh, wat vet allemaal) en daarna een citycruise doen naar het vrijheidsbeeld. Heerlijk stukje gevaren en veel gezien. Toch weer heel anders vanaf het water. Ook gezien waar de Twin Towers gestaan hebben. Werd toch wel even stil van dat gapende gat tussen de andere hoge gebouwen...

Daarna het ook nog vanuit de lucht bekeken: on top of the Rockefeller center. Het was een drama om dat gebouw te vinden maar eenmaal daar was het uitzicht echt adembenemend. Vrij zicht over heel New York, goed blik op Central Park en heerlijk weer. Ik kon daar wel uren blijven staan maar helaas wachten de musicalkaartjes op ons... dachten we.
Eenmaal daar was de rij zo lang dat het minstens twee uur wachten was voor we aan de beurt zouden zijn. De keuze was dus of in de rij gaan staan, de hele middag kwijt zijn en dan nog niet weten of we de kaartjes zouden krijgen die we wilden. OF het hele theater-idee laten varen en er een relaxte middag van te maken. Het werd dat laatste. Jammer, maar Broadway bewaren we dan maar voor een volgend bezoek!

We besloten nog een tour te doen met de hop on hop off. Het werd de downtowntour. We stapten uit in de buurt van de Flat Iron Building en Ground Zero. Ik wilde namelijk toch met eigen ogen zien hoe groot het getroffen gebied was. En dat bleek enorm! Veel van de omliggende gebouwen waren alweer volledig gerestaureerd maar een gebouw zag er nog behoorlijk zwart geblakend uit. Bizar! Verder waren ze al flink aan het bouwen en stonden er overal kranen. Er waren geen plaatsen met bloemen of gedenktekens meer wat me bevreemde daar het vorige week 11 september was geweest en ik niet dacht dat alles binnen een week alweer weg zou zijn. Uiteindelijk belandde we bij de zijkant van een brandweerkazerne en daar lagen dan enkele bloemen bij een aantal bronzen platen. Ik vond het een bizar contrast dat er 3 meter gedenkplaats was op een plaats waar zoveel mensen om het leven waren gekomen. Maar goed, het is verder niet aan mij om hierover te oordelen natuurlijk…

Helemaal stil van wat we gezien hadden, besloten we de metro terug te nemen naar Times Square. We gingen echter de verkeerde kant op en belandde midden in Brooklyn. Dit hadden we ook al op onze heenreis via de ramen van de taxi gezien en toen had ik Lot al toegefluisterd dat ik blij was dat we niet daar verbleven. Heel begrijpelijk wilde ik dan ook zo snel mogelijk weer terug richting het centrum. Toen we weer op 42nd street uit de metro kwamen, was ik nu wel heel blij om de lichtreclames te zien. We besloten wat te eten in een bbq-restaurant. Wat een vreetschuur zeg! Maar het eten smaakte goed en de refills waren erg welkom. Na ons eerdere metroavontuur, gingen we voor de terugreis natuurlijk weer voor de taxi.

Dag 3:
Dit was de dag waarop onze eigenlijke vakantie dan zou beginnen. We vlogen vandaag immers naar de stad van de pretparken: Orlando! Maar voor het zover was, eerst nog even ontbijten. We besluiten te gaan voor iets wat in de buurt komt van een bakkerij. Ik kies voor een bagel met creamcheese (of moet ik creamcheese met een bagel zeggen?) en Lot kiest een sandwich. We zitten echter nog niet helemaal in de goede tijdzone en krijgen het met moeite weg. Vervolgens maken we een wandelingetje langs de winkels (niet echt boeiend) en willen we nog naar Central Park. We lopen echter de verkeerde kant op en belandden naast de Hudson rivier in Riverside Park. Ook leuk maar het idee van een wandeling in Central Park was leuker geweest natuurlijk!

Ik heb een intiem moment met een eekhoornfamilie die erg gecharmeerd blijken te zijn van mijn chipmunk-imitatie. Ze komen allemaal naar het hek en kijken schaapachtig naar hoe ik de geluidjes produceer. Erg hilarisch! In de hostel internetten we snel nog wat en wachten we tot onze taxi voor komt rijden. Ruim op tijd zijn we op La Gardia waar we nog het verslag bijwerken en wat kaarten (skipboo’en).

De vlucht naar Orlando is uiterst saai daar we geen tv hebben en Lot geboeid is door haar boek. Ik wil niet opstaan, haar storen en mijn mp3 speler pakken en dus concentreer ik me op de plooien van mijn hand en hoe de zon erop schijnt. Zoals gezegd: ik verveelde me dus dood! Op Orlando nemen we t treintje naar onze bagage en gaan we op zoek naar de Lynxx bus. Deze bustrip bedraagt namelijk 1,75 dollar terwijl je voor een taxi zo’n 50 dollar kwijt bent. We kiezen vanzelfsprekend dus voor de toeristische route en zitten verbazingwekkend alleen maar met locals in de bus. Ruim een uur later, het is inmiddels al donker, zie ik Wet ’n Wild opdoemen. Ons hotel moet hier vlakbij zijn. Iets te vroeg stappen we uit waardoor we toch nog even met de koffers moeten slepen.

Het Holiday Inn blijkt uit verschillende gebouwen te bestaan en dus is het even zoeken waar we moeten inchecken. De man achter de balie vraagt naar mijn preferentie voor ‘hoofdgebouw’. Wat bedoel ik daar precies mee? We besluiten voor het tower-building te gaan en belandden wederom op de 4e verdieping. De kamer is huuuuuuuge! We hebben twee 2persoonsbedden en een gang naar de badkamer. Als uitzicht kijken we schuin op Universal. Ik zie de lichtjes van de Hulk (achtbaan) al. Spannend! We willen graag nog even zwemmen maar als ik bij het raam wegloop, merk ik op dat de vloerbedekking voor de airco zeiknat is. We bellen met de receptie dat de airco lekt en ze sturen meteen een handyman en vervolgens housekeeping. Goed geregeld maar helaas betekent dat wel dat we 2 uur na aankomst nog in onze kamer zitten te kijken naar hoe de schoonmaakster het tapijt probeert droog te zuigen. Dat wordt dus niet meer zwemmen maar alleen een restaurantje zoeken en dan naar bed. Naast ons hotel ligt ‘Buffalo Wild Wings’. Hoewel we geen honger hebben, ruikt het goed en dus gaan we toch naar binnen voor een ‘lichte’ maaltijd. Na drie happen wrap, en 6 happen salade, trek ik het echt niet meer. Lot heeft haar zinnen echter gezet op home-made applepie en dus delen we een portie en eet ik ook daar nog drie happen van. Jeetje, hoe krijgen die Amerikanen het allemaal weg? We strompelen terug naar het hotel en laten ons op de bedden vallen. Binnen no time ben ik in dromenland.

Dag 4:
Vandaag staat Universal op het programma. Gister hebben we meteen de shuttle gereserveerd maar vanochtend moeten we toch echt eerst nog even naar de receptie want… de douche werkt niet goed. Ze beloven dit meteen te gaan maken. Hopelijk kunnen we dus normaal douchen zodra we terug zijn. Daar de bus al om 8.15 vertrekt, besluiten we daar te ontbijten. Op de citywalk (een soort van boulevard met allerlei winkeltjes voor je de parken ingaat), haal ik een chocoladecroissant en een melk. Lopend naar de ingang, probeer ik het te veroveren en ook foto’s te maken en mijn pas te zoeken. Dit is niet echt een goede combi en dus neem ik nog een laatste hap, gooi ik de rest weg, klok ik de melk achterover en concentreer ik me op alles wat er om mij heen te zien is.

De kaartjes van Undercovertourist blijken gelukkig te werken en na een vingerafdruk en een handtekening mogen we naar binnen. Als eerste doen we Shrek. Hoewel ik dus 4 jaar geleden voor het laatst in deze attractie zat, kon ik mij nog precies herinneren hoe/wat. Maar de attractie was gelukkig nog steeds erg grappig. Met name ook omdat Lot er zo van genoot! Na het gehobbel in de uienkoets te hebben doorstaan, besluiten we door te lopen naar ‘Revenge of the Mummy’. Heerlijk om deze combi van spookhuis/achtbaan weer te kunnen doen. Hoewel ik geen moment schrik, geniet ik van hoe mooi het gemaakt is en hoe soepel de ride is. Vervolgens is de nieuwste Universal-attractie aan de beurt: The Simpsons. Er staat nu al 20 minuten op de standby-timer. We hebben dus nog geluk. Toen deze ride nog ‘Back to the future’ was, heb ik er niet echt van genoten. Ik vond hem bumpy en kwam er dan ook bont en blauw en een tikje misselijk van uit. Ben benieuwd hoe deze aanpassing naar het simpsons-thema gaat zijn.

De pre-ride (de wachtrij dus) is erg grappig opgezet met leuke filmpjes op de tv. Lot puft echter dat het veel te warm is vandaag en daar ze geen fan is van deze gele animatie-figuren, is ze niet echt aan het genieten. Wanneer we echter plaatsnemen in het wagentje en omhoog zoeven, zijn we de wachtrij alweer vergeten. De film loopt soepeltjes over in de bewegingen van de auto waardoor het echt lijkt of je in de achtbaan zit en de Simpsons achterna gaat. Ik vond het een superattractie! Dan is ‘Men in Black’ aan de beurt. Hierin mag je schieten op aliens terwijl je karretje over een track spint. Heerlijk! We zijn inmiddels behoorlijk vermoeid van de indrukken, het lopen en het wennen aan de temperatuur. Het lijkt ons dus zeer aangenaam om even rustig te zitten. Dit doen we bij ‘Animal actors on location’.

Heerlijk even in de schaduw gezeten en erg gelachen. Vooral het aapje is erg schattig! Filmpje volgt via youtube! ;-) Daar we nu toch in de buurt waren, besloten we meteen E.T. te doen. Deze attractie is een beetje te vergelijken met een droomvlucht als in de Efteling al is deze Universal-attractie wel erg gedateerd en niet zo spannend. Ik verheugde me erg op het feit dat het filmwezentje mijn naam zou gaan zeggen. Maar helaas kon ik op het eind alleen Lotte dr naam opmaken en kwam mijn naam volgens mij helemaal niet voorbij. Helaas helaas… we deden nog een rondje door kiddieland, gingen naar de horror make-up show en toen was het toch echt lunchtijd. We namen allebei een sub (lees: broodje) en hadden meteen al spijt dat we niet wederom gedeeld hadden. Jeetje, wat een dingen zeg! Toen was Jimmy Neutron Nick Toon Blast aan de beurt. Met een 3d-brilletje op namen we plaats in een soort van tijd-machines die in sneltreinvaart door alle cartoons van Nickelodeon vlogen. Beetje jammer dat het filmpje niet echt een verhaal heeft maar verder wel leuk gedaan. Vooral de vogeltjesdans! J.

In Twister werden we van onze sokken geblazen en dus was het wel weer even tijd om rustig te gaan zitten. Dit werd op de stoeprand voor het podium van de Blues Brothers. De mannen gaven een spetterend optreden weg waarmee ze het hele publiek meekregen. In Disaster waren we zelf middelpunt van een nieuwe rampenfilm. Vanuit de metro werd een aardbeving nagebootst en dus kregen we een truck door het doorgezakte asfalt en flink wat vuur en water onze kant opgesmeten. Goed gemaakt! Omdat we van deze attractie niet nat werden, was Jaws aan de beurt. Schrikachtige Lot genoot met volle teugen en zat een keer bijna op mijn schoot! Onze skipper was een leuke enthousiaste jongen die het geheel goed aan elkaar praatte. Hier hoorde we overigens ook onze eerste Nederlanders. Verder zijn er alleen maar Engelsen en Amerikanen te bekennen hier. Ik vind het wel lekker rustig zo! ;-)

Omdat we de haai overleefd hebben, besluiten we ons geluk nog een keer te beproeven in MIB. En om te vieren dat we ook de aliens hebben verslagen, gaan we terug naar t winkeltje waar we onze broodjes hebben gekocht om nu aan een heerlijk stuk taart te beginnen. We konden het niet helpen. Ze zagen er zo lekker uit!!! Als laatste doen we snel nog wat aankopen en lopen we terug naar de bushalte. ’s Avonds eten we bij Sizzlers. We willen gebruik maken van het buffet maar daar krijg je dan ‘gratis’ een steak of hamburger bij. Nou na daar drie happen van te hebben gegeten, zitten we natuurlijk al vol. Waarom dan nog een buffet, zou je denken? Die Amerikanen zijn maar een raar volk hoor…


Rest volgt. Hoor graag wat jullie er tot nu toe van vinden ;-)
groetjes
sabine

Okay, NY staat online...

http://94.100.113.126/377200001-3772...11_5_PRqp.jpeg
Ons prachtige NY'se uitzicht ;-)

Geweldige manier om de verschillende kleuren MM's aan de man te brengen...

http://94.100.113.199/377200001-3772...15_5_bPat.jpeg
Drukte op 42nd en Times Square (check vooral die fietser ;-))

Skyline! :)

Ik was voornamelijk blij met mijn toast :) Op mijn bord ligt verder aardappeltjes (blegh) en een eitje. Snakte naar melk maar kreeg zo'n houdbaar koffiemelk-achtig goedje. Helaas helaas ;-)

http://94.100.113.21/377200001-37725...16_5_smaN.jpeg
Ik en uuuh.. Oh ja, t vrijheidsbeeld staat er ook nog op. (De goede foto's staan op de camera van mijn vriendinnetje...)

http://94.100.113.91/377200001-37725...16_5_Uywv.jpeg
Als je 1 reden zoekt om naar NY te moeten, is dit hem: on top of the rockefeller center het uitzicht op Central Park. MAGISCH!

Hope you enjoyed them.
x
sab

Dag 5:
Schuin tegenover het HI zat Ponderosa. Deze tent adverteerde met een ontbijt onder de zes dollar. Hun advertentieplaatje zag er goed uit dus besloten we het erop te wagen. Hier bleek het hetzelfde te werken als bij het diner gisteren: bestellen aan een counter, je drinken wordt gebracht en gaan met die banaan. Nou ja, halve banaan want die lag gesneden als toetje naast het tropische fruit uit blik. Verder was er ei, dikke pannekoekjes, wentelteefjes, pudding en flakes. Ik snakte nu al naar volkoren brood! Nadat we onze buikjes rond hadden gegeten, namen we de trolley (=toeristenbus die op en neer rijdt over International Drive) naar Aquatica.

Onze chauffeur had op deze vroege morgen duidelijk teveel koffie op en kirde als een kleine peuter de ene imitatie na de andere de bus in. In het begin was dit erg vermakelijk maar daar onze reis naar het waterpark met alle stops toch zeker 3 kwartier duurde, waren we de beste man snel zat. Het was dan ook een verademing om de parkeerplaats van Seaworlds’ nieuwste aanwinst op te rijden en… te zien dat er nog bijna niemand was.

Allereerst begon de zoektocht naar de kleedhokjes en kluisjes. We waren al het halve park rond toen we erachter kwamen dat we een afslag gemist hadden. Dus terug, omkleden, kluisje huren en plekje zoeken. We vonden een mooie strandstoel aan het golfslagbad van CutbackCove en besloten maar meteen de eerste glijbaan te proberen. Dit werd Whanau Way: vier kleurige brede glijbanen waar je met een tube snel naar beneden zoeft. Maar voor je daar bent: jeetje wat een trappen zeg!!! Naast deze glijbanen vonden we de Dolphin Plunge: het pronkstuk van dit park. Ik had echter al gehoord dat je maar weinig dolfijn zou zien. En inderdaad, ik lag alweer in het water voor ik doorhad dat ik toch echt daadwerkelijk door het aquarium van deze prachtbeesten was gezoefd. Beetje jammer! Gelukkig waren de beestjes wel goed te bewonderen vanuit de Loggerhead Lane (een soort lazy River) vanwaaruit we ook de Tassies Twister deden. Dit laatste kun je zien als een glijbaan met een trechter. Ik zag vanuit de trap iedereen voorbij cirkelen en moet zeggen dat ik het toch wel spannend vond. Zoiets had ik immers nog nooit gedaan. Ik was vooral bang om achterstevoren in de diepte te vallen. Maar eenmaal in de kleurige trechter, wist ik me gelukkig in de juiste richting te duwen en gleed ik soepel weer terug in het verkoelende water.

Hierna lieten we ons meevoeren in de stroming van de Roa Rapids. Leuk gedaan en mooi gemaakt maar de wildwaterbaan van de Eemhof is een stuk spectaculairder… We trokken ons uit het water en liepen naar de HooRooRun. Deze keer hoefde we gelukkig niet met de tubes te slepen en werden deze via een band omhoog getrokken. De traptreden werden er echter niet minder zwaar door. Jeetje, straks bij lost en found toch maar even vragen of ze mijn conditie gevonden hadden.. *zucht*. De HooRooRun was een brede steile baan recht omlaag. Je nam plaats in een grote gele familieband en werd dan echt de diepte ingeduwd. Heerlijke afdeling die je eventjes in je buik voelt. Hiernaast zat de Walhalla Wave wat hetzelfde idee was alleen dan met twists and turns. Die vond ik dan ook nog net iets leuker als de Run. Toen waren de Taumata Racers aan de beurt. De naam zegt het al een beetje: matje, bovenaan met je hoofd naar beneden hierop je positioneren en kijken wie het eerste beneden is. Je maakt eerst nog een rondje en dan stort je echt de diepte in. Heel apart om met je hoofd naar beneden zo het water toegespat te krijgen. And… I woooon! Hooray! ;-)

Als laatste deden we nog een rondje Roa Rapids (deze keer met life-vests om te kijken of dat het spannender maakte… nee dus ;-)) en kropen we er bij het golfslagbad uit. Het was nog niet eens lunchtijd en we hadden het hele park qua rides al gedaan.We waren voldaan maar ook uitgeput! We besloten even wat bij te drinken en te rusten en daarna de hoogtepunten nog een keer te doen. Het werd inmiddels al een stuk drukker in het park dus voor ons een goed moment om te gaan douchen en afscheid te nemen van deze nieuwe ervaring.

In de brandende hitte, was het vervolgens wachten op de trolley die ons naar Seaworld zou brengen. Want ja, we waren nu toch in de buurt, niet dan? Er kwam een busje van Seaworld zelf langs. We vroegen of dit een shuttle tussen de parken was en dat bleek inderdaad het geval. Wat een service en oh wat voelde de airco in het busje heerlijk aan op onze rood geworden velletjes. Helaas was het maar een kippenstukje rijden en stonden we dus al snel weer buiten. Wat was het een ontzettend fijn gevoel om weer voor de poorten van dit immense park te staan. Ik kon niet wachten om de dolfijnen te aaien, de roggen te voeren en Shamu te zien. Die laatste stond al op ons te wachten net na de ingang, zij het in Pluchevorm. Lot en ik sprongen meteen naast hem voor een mooie foto! Zeg nou zelf, hoe vaak krijg je de kans om met een Orka op de foto te gaan? Hierna had ik natuurlijk goed de smaak te pakken en holde ik zowat naar het stadium om de ‘echte’ Shamu-show opnieuw te ervaren. Bij de ingang kochten we een refill-beker en elk een Churro. We namen plaats in het immense complex en staarden verwachtingsvol naar de grote watertank voor ons. Na het hele militairriedeltje en een intro, begon de muziek van ‘Believe’ en hield ik mijn adem in. En toen er voor het eerst Orka’s hoog uit het water sprongen, had ik een brok in mijn keel en bijna tranen in mijn ogen. De combinatie van deze prachtige beesten, muziek, beeld en hun liefdevolle trainers is echt zo overweldigend. Je moet het meemaken om het te begrijpen denk ik. Ik was in ieder geval aangenaam verrast dat ook Lotte de magie van deze dieren had ontdekt en net zo sprakeloos was.

Hierna viel natuurlijk wel alles wat we daarna nog zouden gaan zien in het niets. Wild Artic was dan ook niets aan. In deze simulator werden we flink door elkaar gehost en keken Lot en ik elkaar echt zo van aan van: ‘Sorry!?’. De dieren die we daarna te zien kregen, maakte het wilde onzinnige ritje (een helikopter kan niet duiken, hé lot J) gelukkig weer een beetje goed. We staarden naar een witte walvis, ijsbeer en walrus. En een groot voordeel: het was hier ijzig koel binnen! Toen we daarna langs Shamu’s harbour liepen, vonden we dit dan ook veel te warm en te druk. Leuk voor kiddo’s maar niet aan ons besteedt. Op naar de pinguïns! Toen we hier van de lopende band (jawel) afstapte, gingen we door naar de haaientunnel. Lot vond het jammer dat ze haar camera niet bij zich had maar we zouden hier toch nog terug komen . Tijd dus voor Kraken en Atlantis!

Bij de ingang van de achtbaan, heb ik toch maar even het stoeltje uitgeprobeerd om te kijken of het paste. Dit ging prima maar toch maakte ik me zorgen. Terecht, bleek later want heel logisch was de stoel buiten de attractie de grotere maat. Lekker slim! Lot en ik pasten wel in de kleinere maat maar moesten wel even geholpen worden om hem op het laatste standje te klikken. De baan bleek verder ook niet heel erg soepel te zijn. Hopelijk beviel ‘Journey to Atlantis’ (soort ‘Vliegende Hollander’ = combinatie achtbaan/waterattractie) ons beter. Ook hier konden we zo doorlopen. Lot ging voorin, ik erachter. Dat we nat zouden worden, was ons bekend. Maar zo nat! Lot kreeg een complete vloedgolf over zich heen en was not pleased. Oops! Tsja, toen zijn we maar meteen nog een keer geweest. Veel natter konden we toch niet worden.

Op zoek naar de uitgang, kwamen we nog langs de roggen en de dolfijnen. Ik wist meteen weer waarom we hier dinsdag de hele dag voor hadden ingepland en keek er nu al naar uit. Eenmaal buiten de poort, reed de trolley helaas net voor onze neus weg. Het volgende busje (waarom zetten ze in de ‘spits’ geen grotere in? ;-)) werd flink volgepropt en dus duurde het een eeuwigheid voor de letters van ons hotel opdoemde. Op naar T.G.I. (thank god its Friday). Die hadden een vingerlikkende kaart en dus was het moeilijk kiezen. We namen samen een salade en ik had mexicaanse kip in een soort van kaassaus met zoete aardappelen. Lot ging voor de Talapia in wrap. Gezond zou je denken maar helaas… ook dit was gefrituurd! En wat betreft een toetje: helaas, hier was echt geen plaats meer voor. Volgende keer beter.

Fijn dat jullie het leuk vinden om te lezen. :)

Foto's staan nu op: http://sabine-1979.hyves.nl/fotos/

Hier komt dag 6 en 7:

Dag 6 (22/09):
Doordat we vroeg weg moesten, besloten we een broodje in het hotel te halen. Dat werd voor mij een eggmuffin-achtig iets. Het was duur en niet bevredigend dus de volgende keer toch maar weer een buffet doen. De shuttle was alweer geboekt en bracht ons om 08.30 uur in zo’n tien minuten naar de parkeerplaats van Universal. Vandaag was het andere park aan de beurt: Island of Adventures.

Het was al behoorlijk benauwd voor dit tijdstip van de dag. Dat beloofde veel voor de rest van de dag! Eerst was ‘Spiderman’ aan de beurt. Het was zo rustig dat we een bakje voor onszelf alleen hadden. De 3d-bril ging op en we werden door een decor van superhelden geslingerd. Het ritje beviel zo dat we hem maar meteen nog een keer gedaan hebben. Onderweg naar ‘Jurassic Park’, maakte we wat leuke foto’s en hebben we maar meteen deze rit door pre-historische tijden getrotseerd. We waren wat angstig nat te worden maar toen we door deze attractie drie druppels water hadden opgevangen, waren we overmoedig en durfde we ook ‘Dudley Do-Right’s Ripsaw Falls’ aan. We hadden immers poncho’s bij ons. Toen ik deze echter uit de verpakking haalde, bleken het veredelde vuilniszakjes te zijn en waren deze dus al stuk nog voor we in de boomstammen hadden plaats genomen.

Na deze kleurige attractie, schenen onze kleren dus al flink door. Ik opperde dat we dan net zo goed meteen ‘Popeye & Bluto’s Bilge Rat Barges’ konden doen. Foute keus! Waren er na de boomstamrit nog enkele vezels van onze kleding droog geweest, na deze wilde versie van de Piranha kon je enkele liters water uit elk gedeelte van mijn kleding knijpen. Ik had echter zo van de attractie genoten (de angst dat je nat wordt werkt schijnbaar op mijn lachspieren) dat ik nog een keer wilde. Na de tweede keer waren ook mijn oren en rug lekker mee gesopt en gleed ik bij iedere stap uit mijn slippers. We zijn dus eerst maar een uurtje gaan drogen. Ik heb mijn kleding uitgetrokken (nee, niet alles natuurlijk J) en in de zon gelegd.

Daar zaten we dan! Na een blik op de kaart, besloten we op een gegeven moment toch maar verder te gaan. We liepen terug naar de Hulk (afschieten leuk, vele loopings pijnlijke oren), aten Funnelcake met aardbeien (soort van olieboldeeg in sliertjes: yum) en versnelde onze pas om op tijd bij de show van Sinbad te zijn. We namen plaats net uit het midden en genoten van de effecten. Het verhaal zelf was nogal slap met voorspellende humor en flauwe gevechten. Maar goed, leuk om gezien te hebben zeggen we dan maar. Hierna bedwongen we eerst ‘Fire’ en toen ‘Ice’ (de twee achtbanen van de ‘Dueling Dragons’die om elkaar heen draaien). Deze stalen gevaartes waren aanzienlijk soepeler dan de groene strip-variant en dus een stuk plezieriger. Lot heeft mij hierna nog een keer ingesmeerd (3e keer van vandaag) want mijn schouders deden toch wel erg zeer. Nu wachten alleen ‘Atlantis’ (special effectshow) en ‘Seus Landing’ (kinderland) nog op ons.

Voor ‘Atlantis’ hadden we de langste wachtrij van die dag: 20 minuten. Maar de show was goed opgezet met in elke ruimte een andere verrassing. Het was het wachten dus zeker waard. Eenmaal buiten bleek het benauwde weer zich te hebben omgezet in donkere wolken. Oh oh! En inderdaad, we waren net aan de beurt voor de ‘High in the sky Seuss Trolley Train Ride’ (wat een naam ook), toen alles in het park werd stilgelegd voor en door het naderende omweer. Daar we toch niets beters te doen hadden, zijn Lot en ik gewoon in de wachtrij op de grond gaan zitten. Al snel kwam de regen met bakken uit de hemel. Zo’n drie kwartier en twee exprespassen per persoon later, konden we dan eindelijk in het treintje. Het was grappig om vanuit de lucht te zien hoe het park er verlaten bij lag en de resterende mensen met poncho’s om, zich naar de uitgang haastte. De attractie zelf verloor iets van zijn magie door de aanhoudende regen en grijze lucht. Ik verwacht dat het een stuk vrolijker en grappiger is wanneer de zon erop schijnt. Maar goed, het blijft een kinderding natuurlijk!

We hebben nog wat winkeltjes en de draaimolen gedaan en zijn toen ook naar de uitgang vertrokken. Op Citywalk hebben we nog wat tijd gedood door de winkeltjes te bekijken. Eenmaal bij de parkeerplaats, moesten we helaas nog 40 minuten op de transfer wachten. De bus zat deze keer stampvol en bleek een rondje van de zaak te doen. Een hele d-tour en vele hotels later, waren we over zevenen weer op onze kamer. Ik heb mijn broek meteen weggegooid (die was gescheurd door de combinatie van water en schuren) en mij omgekleed. Toen waren we klaar voor het buffet van Cici’s: pizza’s, pasta en salade voor 5,99 dollar per persoon! Na hier lekker te hebben gesmikkeld, kreeg ik het na het eten Spaans benauwd. Ik heb nogal last van spastische darmen en blijkbaar was er iets niet goed gevallen. Lot heeft nog even gewinkeld maar ik ben linierecta naar het hotel gehold. Nadat ik het verslagje had afgemaakt en nog wat tv heb gekeken, zat ook dag 6 er alweer op.

Dag 7 (23/09):
Seawoooooorrrrrld! Oh ik kon echt niet wachten. Maar voor we weer door de poorten zouden stappen, wilde Lot graag een normaal broodje eten. We gingen dus op zoek naar de ‘Subway’ en vonden uit dat we deze halverwege de weg naar Seaworld konden vinden. We zouden wederom de Trolley nemen en dan bij die stop uitstappen. Maar toen we in het busje zaten en aan het touwtje trokken, wilde het ding niet stoppen. Drie haltes verder bleek dat het niet onze schuld was dat de chauffeur niet gestopt was want het hele ‘trek-systeem’ werkte gewoon niet. Nou ja, we waren nu al zowat bij ons eindpunt en zijn dus maar blijven zitten. Dat werd dus ontbijten bij Shamu. Nergens natuurlijk een normaal brood te krijgen (nou ja, moet toegeven dat we ook niet heel erg lang gezocht hebben maar dat terzijde…). Het werd dus carrotcake en cheesecake om te delen. Heerlijk zo’n ontbijtje!

Hierna wilde ik pinnen zodat we ‘Dine with Shamu’ konden boeken. Maar helaas had de automaat geen zin in mijn pas. Ik heb alles geprobeerd maar hij pakte het echt niet. Op advies van een medewerker, zijn we toen Guestservice maar even binnen gestapt. Die ontzettend begripvolle mensen daar wilde meteen met mijn bank bellen en daarna met hun bank. Maar dat schoot allemaal niet zo op. Toen stelde het meneertje voor om het eens bij de automaat in het personeelsgebouw te proberen. Lot en ik hobbelden dus braaf achter het meneertje aan over verboden gebied. De medewerker probeerde van alles (zelfs met een stuk plastic om mijn pas het ding laten scannen) maar nee, het apparaat lustte mijn pas echt niet. Gelukkig had ik net genoeg geld bij mij om alsnog het eten te betalen. Maar verder had ik dus niets meer. He, wat vervelend: moesten we nog een keer terug voor de souvenirs! J Shamu werd geboekt om kwart over 4 (wat een tijd voor diner) en ik was helemaal excited. We gingen dineren met een Orka!!! Whaaaaa.

Toen was het eindelijk tijd om de overige ‘attracties’ van het park te bezoeken. We begonnen met de dolfijnenshow ‘Horizon’. Zie dit als Cirque du Soleil meets het Dolfinarium. Erg kunstig en dolfijnen blijven natuurlijk prachtbeesten. Ik was wederom helemaal verliefd! Toen we ook deze show van ons ‘to do and see’-lijstje konden strepen, mochten we de prachtbeestjes voeren. Nou ja, hiervoor moesten we dan wel 7 dollar per persoon betalen maar dit was het zeker waard. Na een tijdje wachten, werden we met een groepje aan de rand van het bassin gelaten. We kregen elk drie visjes die je stuk voor stuk net boven het water moest houden. De dolfijn kwam dan aanzwemmen en dan kon je met je andere hand onder zijn bek leggen en hem zo voeren. Als je geluk had, mocht je van de dolfijn ook nog even zijn snuit voelen of zijn rug aaien. Ik vond het geweldig en genoot met volle teugen. Toen de 6 visjes opwaren en we zo’n 50 foto’s verder zaten, had Lot nog geen fotopass gekregen. Dus deden we een poging om een trainer zover te krijgen een beestje te lokken. Nu kon Lot ook de dolfijn aaien en schoot een andere medewerker wat leuke plaatjes van ons. Handig! En toen moesten we toch echt de dolfijnen weer verlaten.

We hebben ze nog even onderwater bekeken en zijn toen verder gelopen naar de schildpadden, roggen (aai aai, natte zemen ;-)) manitees en krokodillen. Bij de pinguins was het net voedertijd maar helaas hadden wij de zeeleeuwenshow op het programma staan en konden we dus niet blijven. Voordat de show begon, kwam er een mime-speler op. Ik had Lot al gewaarschuwd dat ik op tijd binnen wilde zijn om niet ten prooi te vallen aan zijn grapjes. Maar des te leuker was het om te zien wat hij bij andere mensen deed natuurlijk. Zo liep hij achter een stelletje aan en complimenteerde de man met zijn ‘catch’ om vervolgens achter hun rug om een geldgebaar te maken over die vrouw (only with the guy for his money). Een kindje dat met hem op de foto wilde, werd ook flink voor paal gezet toen de mime-speler haar positioneerde en vervolgens wegliep van de foto. Erg hilarisch! Ook de show zelf deed ons menigmaal glimlachen. Hierna deden we natuurlijk meteen een rondje langs het zeeleeuwen en zeehonden verblijf. Heerlijk om te zien hoe de grote leeuwen bedelen om hun eten (helse geluiden en zelfs schuine pootjes) en die hondjes gewoon genieten van de stroming en de zon.

Hierna deden we nog een keer de shark-tunnel zodat Lot deze keer wel foto’s kon maken. Op weg naar Shamu kregen we van een medewerker tickets om een gratis spelletje te spelen. Hoewel ik natuurlijk wilde winnen, hoopte ik vurig dat het ons niet zou lukken. Dan wonnen we namelijk een grote pluche beer en hoe kregen we dat ding ooit in onze koffers? Maar het was veel te moeilijk om de buzzer langs de draaiende spiraal te bewegen zonder deze aan te raken en dus wonnen we niets. We hadden nog tijd over en besloten Shamu en zijn vriendjes vanaf de onderwater viewing te bekijken. Nu ze zo langs onze handen, die tegen het glas lagen, zwommen zag je pas echt hoe groot die dieren waren. Helaas had ik deze keer geen speciaal momentje met één van de dieren. In 2004 was ik bij het aquarium gaan zitten en was er een Orka recht op mijn hand afgezwommen. Hij had zijn ogen geopend en enkele minuten daar gehangen terwijl ik hem eindeloos had aangestaard. Nu waren de beesten veel te wild en zwommen ze enthousiast rondjes langs de ruiten. Ook leuk, al had ik dat speciale momentje natuurlijk graag nog een keer herleefd. Maar nu was het tijd om iets heel anders te beleven: een buffet naast het bassin van de Orka’s. We kregen helaas geen tafeltje naast het water maar dat mocht de pret niet drukken. We kregen meer informatie over hoe de dieren getraind worden en hoe er een relatie tussen dier en trainer ontstaat. Ook werd verteld wat ze deden om het voor de dieren interessant te houden en kregen we nog meer weetjes. Ondertussen deed onze Orka (weet helaas de naam niet meer) nog wat sprongen en andere trucjes. We hadden bijna geen tijd om van ons eten te genieten daar ik wederom met open mond naar de waterspiegel zat te turen. Na de sessie kwam de trainer de tafeltjes langs om vragen te beantwoorden. Daar had ik niet zo op gerekend en dus wisten we allereerst niet zo goed wat we haar voor moesten leggen. Maar toen we eenmaal aan de beurt waren, ging het vragen vanzelf. En toen ze wegliep dachten Lot en ik allebei: ‘stom, ik had dit nog willen weten en dat en dat…’ Helaas! Het was inmiddels 5 uur en dus een mooie tijd om op te staan en nog een keer de fantastische show te bewonderen.

Mijn grote vriend ‘Flappie’ (Vetje volgens Lot J) praatte de boel weer aan elkaar. Leuk leuk leuk! De show was weer net wat anders (kleine details) en ik keek ernaar alsof het mijn eerste keer was. Volgens mij zou ik een hele dag naar Shamu kunnen kijken zonder verveeld te raken. Het blijft ontroeren en tegelijkertijd zo bizar dat het grootste gevaar van de oceaan hier met overweldigende liefde zijn show opvoert. Hierna wilde ik dus eigenlijk niet naar huis. Maar helaas, het was tijd om weer op de Trolley te stappen. Lot kocht nog wat souvenirs en ik keek voornamelijk naar wat ik nog wilde gaan kopen. We namen de Trolley terug naar het hotel, aten wat (weet helaas niet meer waar) en doken daarna nog even het zwembad in.

Zijn jullie al klaar voor nog een lap tekst? ;-) Overigens... ook de Disney-foto's staan nu op hyves...

Dag 8 (24/09):
Vandaag stond Busch Gardens op het programma. Hiervoor moesten we van stop 11 naar stop 17 lopen. De trolley reed nog niet en een taxi leek ons voor dat stukje een beetje overbodig. Maar uiteindelijk bleek onze ochtendwandeling, ondanks onze fikse pas, toch nog dik een half uur te duren. Puf puf! We hadden onze zinnen gezet op een broodje van de supermarkt. Maar daar aangekomen bleek de winkel gesloten. Het zat ons niet echt mee wat betreft ontbijt… Op de afgesproken tijd, kwamen er maar liefst drie bussen voorrijden. Gelukkig was er van die drukte in het park later niets te merken.

Toen we een uurtje (en een ochtenddutje) later de parkeerplaats opreden, was het nog erg rustig. Natuurlijk wilde Lot en ik meteen naar Sheikra. Deze vloerloze achtbaan heeft twee steile drops van 90 graden. Vanzelfsprekend had ik de weken voor mijn vakantie al gegild dat ik het niet zag zitten om deze achtbaan te gaan bedwingen. Maar Lot had gelijk met dat ze zei dat we het niet over konden slaan en gewoon gedaan moesten hebben. “Let’s get it over with…”, dacht ik dan ook. Enthousiast begonnen we aan de wandeling naar het gevaarte. Echter, toen we linksom het park in wilden, liepen we tegen ‘Birds Gardens’ aan wat later open bleek te gaan. Dus moesten we terug en via een andere route. Dat werd per treintje twee stationnetjes verder (scheelt toch weer wandelen). Vanuit het rode 4 x 8 stoeltjes gevaarte werden we al flink toegegild. *slik*. We hebben onze spullen in de kluis gedaan en besloten maar meteen de wachtrij in te stappen. Alleen, er stond niemand te wachten. Oh oh!

We besloten daarom maar ‘rustig’ met rij 3 te beginnen. Oh, waar was ik aan begonnen? Maar het viel ontzettend mee en na de tweede drop vond ik het zelfs leuk. Ik was klaar voor rij 1. Bring it on! Ik moet zeggen; het is erg apart om op dergelijke grote hoogte met je voeten recht naar beneden te bungelen. En het gevoel wanneer je vervolgens over de rand recht naar beneden stort is echt uniek. Ik had mij dus geen zorgen hoeven te maken! Toen we dit avontuur overleefd hadden, kocht ik een poncho. We wilden namelijk de ‘Stanley Falls’ (boomstammen) doen en met het Popeye-drama nog in mijn achterhoofd wilde ik niet weer zo nat worden. De schade viel, mede dankzij de poncho, gelukkig erg mee. Tijd voor ontbijt!

Wederom was er nergens een normaal broodje te vinden en dus werd het friet met een hotdog. We moesten goed op ons eten passen want brutale eekhoorntjes en vogeltjes aten het praktisch van tafel af. Het eten smaakte ons goed en met volle buiken besloten we gelijk de ‘Congo River Rapids’ te doen (leuk, maar alsnog nat potverdorie). De ‘Tidal Wave’ sloegen we over want ik zag weinig lol in deze eenmalige splash. Kumba (achtbaan) was helaas dicht en dus liepen we door naar de Cheetah Chase en de Scorpion. De eerste actbaan is er eentje die je wel eens op kermissen vind (zonder het draaien van het karretje) en de laatste was een kleinere Python-versie. Speciaal hieraan is dat je alleen een beugel op je schoot kreeg terwijl het ding toch echt over de kop ging. Bizar! Maar goed, hebben we dat ook weer eens meegemaakt!

Toen vond ik het wel tijd voor een frozen lemonade. Lot ging voor een sundae. In de schaduw hebben we deze lekkernijen snel naar binnen gewerkt want we wilde op tijd zijn voor ‘Pirates 4d’. Heel bizar bleek ik deze film al te kennen van…jawel.. het dolfinarium! Ik vond er dan ook niet zoveel aan. Het is echt een film met kinderhumor voor de allerkleinsten onder ons en vond de effecten ook niet zo spectaculair. Onderweg naar ‘Rhino Rally’ hebben we nog even staan kijken naar hoe de olifanten buiten kwamen spelen. Leuk om van hun verzorger te horen hoe ze het eten in ballen en dergelijke verstoppen en hoe de beesten hier lekker speels mee te keer gaan. ‘Rhino Ralley’ was supergaaf! Het is een combinatie van een safari en een waterattractie. Ik was zo enthousiast en wilde meteen de attractie nog een keer doen. Gelukkig was Lot het daar helemaal mee eens. Helaas hadden we wel stom toevallig dezelfde chauffeur die de tweede keer wel de safari-gangers meekreeg met zijn dubbele grapjes (look look to the left look…. A tree! HA HA!). Lot en ik hadden dus liever bij een andere man/vrouw in de auto gezeten maar je kan niet alles hebben…

Daarna hadden we het park al voor het grootste gedeelte gehad. We hebben nog staan kijken hoe de schildpadden een poging deden om voor nageslacht te zorgen en bedwongen nog een achtbaan: Montu. Helaas kregen we na deze achtbaan onze spullen niet meer uit de kluis. We moesten vervolgens wachten op een servicemedewerker en miste daardoor de musical ‘KaTonga’. De overige tijd hebben we daarom maar vol gemaakt met, hoe verrassend: winkelen. Ook zijn we nog even bij de nabootsing van het graf van Toetanchamon wezen kijken.

De transferbus bracht ons terug naar het opstappunt waar we een Chinees buffet zagen. Yummie! Daar we hierna weinig zin hadden om weer een half uur te lopen, zochten we de halte van de trolley op. Na enkele minuten kwam er echter een busje van ‘Funspot’ (en soort kermis) aanrijden. Als we wilden, zou hij ons gratis meenemen. Hij reed toch op en neer om mensen naar die fair te krijgen. “Waren wij al geweest?” We kregen zijn kaartje en mochten altijd bellen. Bij het uitstappen, hebben we de meneer toch maar een kleine fooi gegeven. Het was net over tienen en we waren bekaf. Het duurde dus niet lang voor ik weer in dromenland was!

Hoi Tom,

Moet eerlijk toegeven dat ik New York niet echt gepland heb. Mijn doel was Orlando en dus was NY een beetje bijzaak. :) Natuurlijk is de combi mij (achteraf) goed bevallen. We waren er echter dus maar 1 hele en 2 halve dagen en dat was wel erg kort. Mocht het mogelijk zijn, zou ik dus als ik jou was een extra dagje eraan vast plakken of kiezen voor een latere vlucht naar Orlando.

Heb voor NY gesprekjes gevoerd met een familielid die er net was geweest en haar tips opgeschreven. Ook mocht ik haar reisgidsjes lenen en die heb ik dus gelezen voor ik die kant op vloog. Verder hebben we vooraf bedacht wat we wilden doen en zien daar er natuurlijk weinig ruimte was voor vrije besteding :) Ik kan je de hop on hop off tour inclusief het rockefellercenter heel erg aanraden (blauwe bussen). Dan moet je ook vooral de night tour doen. Dat waren toch wel mijn hoogtepunten...

Groetjes
sabine

ps, ben alweer terug hoor. We zijn 8 oktober helaas thuis gekomen en ja... heb inderdaad heimwee!

Dag 9 (25/09):
Toen we hadden besloten vandaag uit te kiezen om te shoppen, dacht ik dat we dan dus lekker konden uitslapen. Uh niet dus! We stonden alsnog om kwart over 8 op want we hadden een druk schema. Ontbijten zouden we wel bij de Subway in de mall doen. Maar om daar te komen moesten we wel eerst met de trolley naar het eindpunt. Iets voor 10en reden we langs de megagrote parkeerplaats van de Premium Outlet. De winkels zouden om 10 uur open gaan dus hadden we mooi de tijd om op ons gemak op zoek te gaan naar de foodcourt.

We hebben netjes gewacht tot de Subway-medewerker alle verse ingrediënten in de bakjes had gedaan. Toen wenkte hij ons dat hij echt open was en dat we mochten bestellen. We besloten een bruin granenbroodje (jippie) te delen. Mijn darmen waren mij dankbaar!

Vervolgens hebben we de dollars flink laten ontkreuken (rollen kan bijna niet met al die briefjes van 1) en kochten Lot en ik bij Sketchers dezelfde zwarte sandaaltjes. De tweede was de helft van de prijs dus dat was mooi mee genomen. Dit kosten ons uiteindelijk zo’n 38 dollar per persoon. Toen ik de Fossil-winkel zag, werd ik helemaal blij. Zouden ze hier het horloge hebben dat ik in Nederland al voor 85 euro in de schappen had zien liggen? Dat hadden ze en nog in verschillende kleuren ook. De kleur waar ik eigenlijk voor ging (mat bruin) was 59 dollar. De zilverkoperen versie die ik nog niet eerder had gezien was 39 euro. Uiteindelijk besloot ik dat de zilveren versie beter te matchen was bij kleding en dergelijk en was het feit dat het ook weer 20 dollar scheelde natuurlijk ook mooi meegenomen. Omgerekend voor zo’n 30 euro had ik dus een horloge met in Nederland een meerwaarde van zo’n 55 euro! Hoera!!! Ook Lot werd enthousiast van de uurwerken en koos een ander exemplaar voor eveneens 39 dollar uit. Verder kocht ik nog een korte broek van Puma en bij de Disney-outlet wat kerstspulletjes en een fotolijstje. Lot gaf haar centjes voornamelijk uit aan cadeautjes voor anderen: babykleding (skosh nog wat), een donkere pop en wat Disney-accessoires. Toen waren we natuurlijk wel een beetje blut. Tijd om te lunchen! Dit deden we bij de naastgelegen Mac (die moet je in Amerika natuurlijk ook een keer geprobeerd hebben ;-)).

http://94.100.114.41/378750001-37880...61_5_e7eJ.jpeg
Vervolgens namen we de Trolley terug naar het hotel om de spullen te droppen. Lot had namelijk het geniale idee om nog een laatste keer naar Believe te gaan. En daar kon ik het natuurlijk alleen maar helemaal mee eens zijn. Eenmaal in de Trolley, bleek dat mijn darmen flink protesteerden door de voedzame Mc Donalds-maaltijd. Ik trok helemaal wit weg maar… we moesten nog zo’n 20 stops. Je begrijpt, toen we er eindelijk waren ben ik echt het hotel in gerend. Vrij snel stonden we weer bij de bushalte om dezelfde weg weer terug af te leggen.
http://94.100.113.233/378750001-3788...21_5_PoNf.jpeg

Maar helaas kwam de bus veel te laat en liepen we pas om 5 over half 6 het park binnen (dat om 6 uur sloot). De show was al 5 minuten bezig en de wandeling naar het stadium zou ons minstens 10 minuten duren. Dat werd dus flink doorstappen! Eenmaal in het stadium namen we snel plaats in het midden op een bankje voor invaliden. Perfecte plaatsen! En we waren nog op tijd voor de Shamu-lets-get-wet-wave (zo zal ik het maar even noemen). Het was fantastisch (anders kan ik het niet zeggen) om de dieren nog voor een laatste keer te zien. Daarna heb ik nog de dvd en wat andere goodies aangeschaft. Eten deden we bij ‘The Golden Corral’ daar ik op het Orlando-forum gelezen had dat ze hier de beste toetjes zouden hebben. En inderdaad, het was een supergroot buffet met ongeveer 4 meter aan toetjes (cakes, koekjes, taart, ijs…). Mijn darmen waren echter nog een beetje van slag en dus heb ik weinig gebruik gemaakt van dit ongeveer 15 dollar (p.p.) tellende etensfestijn. Bij de naastgelegen supermarkt (open 24 hours!), scoorde ik wel als souvenir nog 4 zakken peanutbutter-mm’s. Hmmm, dat was fijn voor thuis. Morgen zwemmen in Wet ’n Wild en dan een nachtmerriefeestje: Universals’ Halloween Horror Nights!!!

http://94.100.114.42/378750001-37880...24_5_8cWl.jpeg

Een hele lap tekst... maar wellicht leuk voor de liefhebber:

Dag 10 (26/09) Wet ’n Wild en Halloween:
Onze laatste hele dag op I-drive, besloten we door te brengen in Wet ’n Wild. Dit waterpark lag schuin tegenover ons hotel en konden we dus lopend bereiken. Maar voor we van de glijbanen zouden gaan zoeven, moesten we eerst natuurlijk een basis leggen. Vanuit de bus had eerder die week een breakfast-buffet gezien bij een tent die ik van naam niet kende. Ik hoopte dat ze daar wellicht wat andere dingen zouden hebben. Maar op weg naar het waterpark, wist ik dus niet meer welk restaurant het was. Het was al behoorlijk warm en ik had weinig zin om te zoeken. En dus gingen we maar naar binnen bij het eerste restaurantje dat we tegenkwamen: Western Steer? Slechte keuze! Dit was echt het vreselijkste ontbijtbuffet wat we tot nu toe hadden gegeten. De toast smaakte naar hamburgers (waarschijnlijk op dezelfde plaat ‘gebakken’ en de keuze was beperkt: aardappels, ei, worst, fruit uit blik, cake). We hadden geen idee hoe laat het waterpark open zou gaan dus vanuit ons tafeltje keken we verwachtingsvol naar de glijbanen.

Om iets voor 10en staken we de weg over en kwamen in de rij voor de kassa’s te staan. Het park ging dus inderdaad (pas) om 10 uur open. Eenmaal binnen hebben we weer meteen de kleedkamers en lockers opgezocht. We legden onze handdoeken links van het grote golfslagbad en besloten maar weer meteen te gaan glijden: Mach5. Dat wil zeggen ik vloog zowat uit de baan het zwembad in het matje van Lot besloot zonder haar naar beneden te gaan. Gelukkig was de lifeguard zo vriendelijk om zijn matje aan haar af te staan en dus kwam ze later alsnog naar beneden zoeven. The Flyer was gesloten en met de Blast waren ze bezig en dus vervolgde we onze weg naar Disco H20. Ik had een filmpje van deze ride gezien en had gehoord dat het geweldig was. Ik kon dus niet wachten om plaats te nemen en deze exclusieve waterdisco te betreden. En inderdaad: het was bizar om tijdens de beats van ‘Saturday night fever’ rond te draaien en naar beneden te storten. Je zou bijna ‘night fever’ willen gaan doen zij het dat ik als de dood was om de armsteunen van de waterband los te laten. Hierna volgde de ‘Surge’ (open water glijbaan in grote ronde familieband) en de ‘Black hole’. Bij die laatste nam je met zijn tweeën plaats op een vlot (achter elkaar) en zoefde je dus door een pik-donkere glijbaan met effecten. Erg gaaf gemaakt. Jammer dat die trappen ons zo zwaar vielen anders hadden we hier zeker een abonnementje op genomen.

Na deze uitdagingen, liepen we achter de pool langs om bij Brainwash aan te komen. Deze attractie was echt wel de leukste van alle waterparken maar… omdat je al die trappen op moest met je band en dat echt loodzwaar was, hebben we hem maar 1 x kunnen doen. Je beland met je vlot in een op zijn zij liggende trechter waardoor je door de snelheid dus bijna even horizontaal in de band zitten: gillen! We hebben nog even staan kijken bij de ‘Bomb Bay’ en ‘Der Stuka’: 2 glijbanen die stijl naar beneden gaan waarbij je bij de ene jezelf over de rand moet duwen en bij de ander een platform onder je wegvalt waardoor je naar beneden stort. Deze glijbanen waren toch niet echt aan mij besteedt want ik was bang dat het erg pijn zou doen. Lot wilde niet alleen dus bleef het inderdaad bij kijken…

Vervolgens zijn we de ‘Lazy River’ ingedoken. Maar na die van ‘Aquatica’ te hebben meegemaakt, was ik niet zo impressed bij deze trage, zonder verrassingen, versie. Bij de ‘Bubble Up’ heb ik staan kijken hoe kinderen zich vermaakten terwijl Lot even ging plassen. Geweldig om te zien hoeveel plezier die kids kunnen hebben met een levensgrote opblaasbal. Als laatste moesten we alleen ‘The Storm’ nog doen (trechter die deze keer zonder matje moest worden bedwongen) en de ‘Bubba Tub’ (hoge brede glijbaan met heuvels steil naar beneden in een brede familieband). The Storm vond ik niet zo heel leuk daar je van de glijbaan nogal hard in de trechter terecht kwam en vanuit de trechter echt in het water viel (in tegenstelling tot die in Aquatica waarbij je met vlot en al via een glijbaan werd afgevoerd). Ook was de stroming behoorlijk sterk als je eenmaal in het water lag. Er stond een lifeguard die telkens moest schreeuwen welke kant de zwemmers op moesten daar je, eenmaal in het water, compleet gedesoriënteerd was. Lot vond hem echter wel leuk en besloot nog een keer te gaan.

In de rij voor de Bubba Tub (ja, het werd alweer iets drukker), voelde ik de zon alweer flink schijnen. Dat werd weer verbranden vandaag! We besloten dus deze laatste glijbaan te doen, nog 1 x de Mach 5 en dan bij Chuck ‘E Cheese (daar wilde Lot graag naartoe omdat dit volgens haar altijd in Amerikaanse films naar voren kwam) te lunchen. In de Bubba Tub wilde de lifeguard (type Hobie uit Baywatch) met ons mee naar beneden liften. Erg grappig om te zien hoe wij ons panisch aan de randen vasthielden terwijl hij handig met 1 hand zijn rugtas omhoog hield om deze droog te houden. “Thanks for the ride ladies”, zei de charmeur toen we gierend beneden kwamen. “Uhhh ja, sure!”

Via het golfslagbad dus weer bij onze spullen en vervolgens bij Mach5 beland. Vanuit de vele trappen, zagen we dat nu ook ‘The Blast’ open was. Dit zag er spannend uit dus dit wilde we zeker proberen. Nou dat ritje was hilarisch. Echt een mini-versie van de Piranha (Efteling) maar dan op een 1persoonsvlot. We hebben hem gelijk nog een keer gedaan en toen was het echt wel tijd om het park te verlaten. Lot kocht in de shop nog een koelkastmagneet en vervolgens stapte we weer op de Trolley. Ik vroeg nog aan Lot wat we hier eigenlijk konden eten maar dat wist zij ook niet. Groot was dan ook de hilariteit toen we binnenkwamen en een soort van gokhal aantroffen. Aan de zijkant was een counter waar je zeer beperkt inderdaad ook eten bleek te kunnen bestellen (hotdogs en sandwiches). Bij je menu kreeg je dan muntjes om spelletjes te spelen dus we begrepen allebei meteen waarom er hier vaak kinderpartijtjes werden gegeven. We aten ons eten en bedachten alvast wat we met de muntjes zouden gaan doen. Ik ging uiteindelijk voor een automaat dat van mij en Lot een mooie tekening uitdraaide en we deden allebei Pirates-pinbal. In de naastgelegen souvenirwinkel kochten we nog wat dingetjes. Op ons gemak liepen we terug naar het hotel waar Lot nog even ging internetten terwijl ik alvast mijn koffers inpakte en nog wat tv keek.

Daar we zo laat gegeten hadden en ook nog een halve zak chips hadden weggewerkt, hadden we geen zin om nog te eten voor we naar Universal zouden gaan. We zouden een taxi aanhouden en dan wel kijken hoe/wat. Het aanhouden van een voertuig, bleek echter nog een hele opgave. Aan de andere kant van de weg, was het een komen en gaan met de dingen maar aan onze kant bleef het stil. Toen we er eindelijk eentje hadden aangehouden, weigerde de vent ons naar het pretpark te brengen. Hij mompelde iets over dat hij daar niet mocht komen maar ik denk gewoon dat hij geen zin had in het korte ritje. We wilden net teruglopen naar de receptie om daar te vragen of ze vervoer voor ons konden regelen, toen het ons toch lukte om een taxi langs de kant te zetten. Deze chagrijnige man maakte er geen probleem van om ons te rijden en dus waren we vijf minuten later en 10 dollar armer (standaard tarief exclusief fooi) op de parkeerplaats van het gruwelfestijn. In een grote stroom liepen we vervolgens een tikje zenuwachtig naar de grote poorten van Universal. Lotte en ik vonden het reuze spannend omdat we geen idee hadden wat we konden/moesten verwachten. Eenmaal in de hoofdstraat, kwamen de rookwolken en rare figuren ons al te gemoed. De sfeer zat er meteen goed in en we moesten allebei spontaan plassen van de zenuwen. Daar we echter niet meteen een toilet vonden, begaven we ons langs de kasteeltoren van de heks uit Wicked en via een vieze blikkenman naar het eerste spookhuis. De rij was 20 minuten en dus besloten we niet onze express te gebruiken maar gewoon maar in de rij te gaan staan. Dit was een foute keuze daar de rij dus veel langer bleek te zijn. We werden via een loods met schreeuwmuziek uiteindelijk via de rij weer terug naar buiten gevoerd. En daar was dan de ingang van ons eerste avontuur! Ik vroeg Lot of ze achter mij wilde lopen en op dat aanbod ging ze maar al te graag in. Ik wilde juist voorop omdat ik dacht zo op eventuele schrik-aanvallen te zijn voorbereid. Wel wilde ik niet als allereerste het horror-huis in en dus zorgde ik ervoor dat ik dicht op onze voorgangers liep. Toch wisten de fantastisch geschminkte acteurs ons nog regelmatig te doen schrikken. Soms schrok Lot zo dat ze mij naar voren duwde. Op andere momenten zag ik dingen/wezens al aankomen (of juist niet) en rende ik zo hard naar voren dat ik boven op mijn voorganger vloog. (Ook omdat je soms gewoon geen hand voor ogen zag: scary!) Gelukkig was de sfeer erg relaxt en was iedereen nerveus en lacherig. Wanneer we dus tegen andere mensen aanvlogen, konden ook zij hier alleen maar hard om lachen.

Na dit eerste huis te hebben overleefd, waren onze blazen echt toe aan een toiletbezoek. We liepen door de drukke straatjes heen waar wezens over ons heen vlogen en een lilliputter je bij je benen greep. We werden ook nog bijna omver gezaagd door moordlustige lumberjacks. Die wilden maar al te graag de lijkenkoetsen vullen die her en der door de straat stonden. Al waren deze niet allemaal leeg!!! Vervolgens hebben Lot en ik de ‘Bill & Ted’-show bezocht (vooral de parodie van/over Indiana Jones was goed gevonden. Leuke muziek!) en hebben we het rondje aan huizen gedaan waarbij het vreselijke sprookjeshuis en ‘Bloody Mary’ wel favoriet waren. Prachtig om te zien hoe ze voor elk thema een ander soort huis bedacht hadden. We waren wel superblij met onze expresspas want de wachttijden liepen flink op. En zo voelde we ons toch een beetje vip-zombies. Naast alle huizen, besloten we ook 'Rocky night horror show' te bekijken, nog een keertje Disaster te doen (deze keer zonder voorshow) en Jaws (ongelooflijk maar we hadden dezelfde skipper als aan het begin van onze vakantie!).

Om iets voor 12en hadden we alle huizen gehad en het wel gezien. Kun je nagaan hoe dat zonder express pas was geweest! Hoogtepunten van deze avond: prachtige aankleding van het park, kijkje achter de schermen doordat de wachtrijen je buiten het normale park voerde, adrelineshots!!! Ja, Universal weet wel hoe ze een feestje moeten bouwen. Ik had het niet willen missen.


Dag 11 (27/09) Naar Disney:
Had ik mijn koffers de dag ervoor al dicht weten te snoeren, Lot moest nog flink gaan proppen. Toen echter alles echt opgeborgen was en we voor een laatste keer hadden gecheckt of we echt niets waren vergeten, sleepten we onze huisraad naar de receptie. Gelukkig konden ze daar onze koffers stallen. Ook konden we vanuit daar een taxi bestellen voor Disney. Prima geregeld! Maar eerst ontbijten!

Vanuit de taxi had ik de dag ervoor gezien waar de tent zat die ik eerder bedoeld had met ontbijten. En dus wandelden we langs de western-tent en namen we plaats bij dit restaurant. Er was bijna niemand en we hoopten en ontontdekte parel te hebben gevonden. Maar helaas, ook dit buffet was niet veel speciaals. Op international drive nam ik nog een laatste foto van het hotel en de trolley. Ik had super veel zin in Disney maar aan de andere kant: als Lot gezegd had laten we nog een keer naar Seaworld gaan, had ik zo gedaan. Gemengde gevoelens dus!

Het hotel had binnen vijf minuten een taxi voor ons geregeld die ons voor 42 dollar naar het All Star Music Resort zou brengen. We lieten het toeristencentrum achter ons en begaven ons om de ringwegen rondom Orlando. Een kleine 45 minuten later, en heel wat bordjes ‘Disney-deze-kant-op’ verder, reden we het terrein van onze nieuwe locatie op. Een behulpzame medewerker, zag dat Lot het moeilijk had met het gewicht van haar koffer en schoot meteen te hulp met een big smile: ‘welcome to Disneyworld’. En dit is met recht inderdaad een hele andere wereld; de wereld van fake smiles en behulpzame handjes zolang hiervoor in de plaats maar dollars worden gestopt. Maar goed, just suck it all in and enjoy. En we waren zeker van plan dat te gaan doen.
We kregen een kamer in het Toy Story-building toegewezen en enthousiast rolden we onze koffers naar onze nieuwe slaapplaats. Wel moesten we zigzaggen om alle vliegjes die, met dit warme weer, wel op het asfalt leken te zijn gesmolten. Ook bij onze kamerdeur was dit niet veel beter want ook hier hielden de beestjes een ware houseparty in grote getalen. Gelukkig was hier op onze kamer niets van te merken. Op het bed waren de handdoeken tot mickey-oren gekneed en in ons raamkozijn hing een handdoekenspookje. Erg cute! Ik was vooral onder de indruk van de celeb-badkamer: zwart met wit met sterren en nog meer sterren. Heel leuk gedaan!

Erg lang konden we hier echter niet van genieten. We moesten immers dinerreserveringen maken en… de glijbanen van Blizzard Beach (het waterpark van gesmolten ijs ;-)) testen! Ik trok alvast mijn badpak aan terwijl Lotte bedacht waar ze wilde eten. We bekeken mijn vooraf uitgeprinte drukke-dagen-schema en besloten in ieder geval vanavond iets vast te leggen. Eenmaal terug aan de desk, bleek dat ‘even wat leuks vastleggen’ een stuk moeilijker dan gedacht. Al onze keuzes bleken niet mogelijk. Wel konden we naar… Nou ja, waarom ook niet dachten we. Doordat het zo moeilijk was probeerden we toch maar meteen andere dagen ook te regelen. Dit was echt superlastig want alles wat we wilde lukte niet wanneer we dat wilde. Toch kregen we met een beetje schuiven een aantal reserveringen voor elkaar. Lot en ik besloten ’s avonds nog een keer naar ons schema te kijken en het de dag erna weer te proberen. Eerst zwemmen nu!

BB bleek heel dicht bij onze accommodatie te liggen. Nog geen tien minuten later doemde de skischans al op. Deze schans met de naam ‘Summit Plummet’ herbergde een steile glijbaan recht naar beneden. Iets voor mensen met lef. Iets wat wij moesten proberen: slik! Maar voor het zover was beklommen we eerst de trap naar Downhill Double Dipper. Hiervoor stond al 20 minuten wachttijd (kun je nagaan: voor een glijbaan!). Het duurde helaas extra lang doordat de band die de tubes omhoog bracht niet helemaal meewerkte. Wel was het superspannend omdat Lot en ik niet precies wisten waarvoor we aan het wachten waren. De rijen in dit ski-resort waren namelijk nogal onduidelijk en goed verborgen dus het was elke keer weer een verrassing waar we uitkwamen. Toen we de besneeuwde heuvel weer beklommen hadden *puf puf*, kwamen we langs de exit van de stoeltjeslift. Die gingen we straks dus maar eens proberen! Maar nu we toch boven waren, was ‘Teamboat Springs’ aan de beurt. Dit was weer een grote ronde tube die langzaam (voornamelijk omdat er in ons bootje veel te veel gewicht zat door twee extra volle amerikanen) en kronkelend naar beneden gleed. Beetje jammer want als Lot en ik er alleen in hadden gezeten, was het misschien wat harder gegaan! We besloten een stukje ‘Lazy River’ (Cross County Creek) te doen om zo bij de stoeltjeslift uit te stappen. Maar dat stukje werd ¾ van de baan en zo’n 30 minuten verder. Jeetje, wat was dat ding lang! Het was nu helaas al bijna sluitingstijd dus we gingen nog snel even plassen, onze schoenen uitdoen (want die mochten vast niet aan als we de diepte in zouden vallen) en de lift in. Het was leuk om vanuit de lift het hele park in je op te kunnen nemen. Al vond ik het ook wel ontzettend jammer om zo een goed beeld te krijgen van wat we allemaal nog niet gedaan hadden en dus zouden missen…

Eenmaal boven moesten we er toch echt aan geloven. Tree voor tree kwamen we dichterbij de afgrond. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn borstkas. Zou ik mezelf over het randje durven duwen? Zou je gewichtloosheid voelen? Zou het pijn doen? Zou ik, eenmaal beneden, mijn badpak nog aanhebben? Een klein jongetje voor ons, besloot op het laatste moment dat zijn angst het van hem had gewonnen. En toen mocht ik! Ik besloot gewoon niet te kijken (dat kon ook niet daar ik mijn brilletje niet op mocht houden en bang was dat mijn lenzen weg zouden spoelen) en er niet teveel over na te denken. Zes seconden later lag ik met een pijnlijke kont beneden aan de berg. Snel trok ik mijn badpak weer over mijn billen en stapte ik uit de gleuf vol water. Daar kwam Lotte al aan. Jeetje, wat ging dat snel zeg! Ik moet zeggen: ‘Leuk was het niet maar ik vond het wel stoer dat we het gedaan hadden!’. Helaas was het nu echt tijd om op te stappen en dus kleedde we ons om en begaven we ons naar de bus die ons naar Fort Wilderness zou brengen. Ik was even vergeten dat men ook bij Disney kon kamperen en dat dus hier kon doen. WOW! Via een andere bus gingen we door heel deze campinground heen tot we uiteindelijk bij ons restaurant aankwamen. We waren echter veel te vroeg. Lot en ik besloten het er echter op te wagen en vroeg of ze nu al een plekje vrij hadden. Dit kon gelukkig en dus konden onze hongerige maagjes snel gevuld worden met chilli, kippenpoten, rijst en het kinderbuffet van pizza en mac n cheese. We bleven een eeuwigheid hier zitten om lekker uit te puffen en bij te komen.

Om terug te komen, konden we het beste de boot naar Magic Kingdom pakken. Echter, meer mensen hadden het idee gehad om nog even het vuurwerk mee te pikken en dus kwamen we ook hier in een wachtrij terecht. Het kon ons echter niet zoveel schelen dat we moesten wachten. We hadden toch geen tijdsschema en dus geen stress. Heerlijk! Dat we totaal onvoorbereid naar het MK gingen, bleek wel toen we uit een attractie kwamen en opeens het geknal van vuurwerk hoorde. Vanaf de zijkant van het kasteel hebben we staan kijken hoe Tinkerbell door de lucht vloog en hoe het kasteel verlicht werd. Prachtig! Hier moesten we later deze week echt nog een keer voor gaan zitten! Lot wilde graag nog naar ‘Big Thunder Mountain’ maar zonder kaart en in het donker, konden we de weg natuurlijk niet vinden. We belandden bij het spookhuis. Ook leuk! Het was een lange dag geweest en dus was het nu wel tijd om naar ‘huis’ te gaan. Ook hier moesten we bij de bushalte weer in de rij. Om over 1en lagen we pas in ons bedje!

Dag 12 28/09: Animal Kingdom en Disney Hollywood Studios

*gaaap* Vandaag stonden de echte Disney-dieren op het programma. Maar behalve de vele vogels, apen en safari, keek ik vooral uit naar de nieuwe achtbaan. Expeditie Everest stond er namelijk in 2004 nog niet. In deze rollercoaster beklim je de top van de Everest en kom je daar een Yeti tegen. Op het hoogste punt, blijkt de baan door de verschrikkelijke sneeuwman te zijn verbogen en stort je dus terug de berg in. Oeeeeh dat voel je flink in je buik. Midden in de achtbaan, vond ik dat gevoel niet echt prettig. Wellicht dat het beter beviel als we voorin zaten? Lot en ik gingen dus meteen nog een keer (met de fastpass) en inderdaad, vooraan gaf de achtbaan door het licht een beetje van zijn geheim prijs en ging het een stuk beter!

Verder deden we vandaag de Nemo show (erg leuk maar wel een beetje TE happy laten we overal een liedje van maken). Ook bezochten we de vogelshow met een papegaai die op commando uit zijn dak ging en een grote adelaar: ook erg gelachen om onze host Eric. Leuke spontane jongen (filmpje op hyves en youtube). Natuurlijk haalden we een fastpass voor de safari die ook weer geweldig was. Hierna waren we precies op tijd om nog wat lunch te scoren in Harambe (we deelden een hotdog en wat frietjes) en een plekje te zoeken voor de parade. We zaten als eerste en werden door de staff gecomplimenteerd met onze perfecte plaatsen (op de brug tegenover Harambe). Als afsluiter deden we Rafiki’s Planet Watch waar Jimmny Cricket het zo rustig had dat hij alle verblijven afging en samen met Lot naar de insecten staarde. Erg hilarisch!
http://94.100.114.52/382250001-38230...63_5_iJEY.jpeg

Nog een schildpad geaaid en toen was de dag opeens voorbij.

We namen het treintje terug, winkelden nog wat en namen toen de bus naar de Hollywood Studios om ons restaurant voor het diner op te zoeken: The Brown Derby. We betraden de straat van Studios en werden al helemaal happy van de muziek en het theater op straat. Lot was voornamelijk blij met nog meer winkeltjes met nog meer andere spullen. Prima om de tijd te doden maar ik was aardig moe en wilde eigenlijk alleen maar zitten de atmosfeer opzuigen. Dus ging zij de winkel in en keek ik naar hoe mensen zich door de Disney-straat begaven. Toen ook Lot het winkelen zat was, liepen we nog een stukje richting Toy Story in de hoop deze nog te kunnen doen voor ons avondeten. Wachttijd 70 minuten. Laat maar! We liepen besloten Narnia te doen (absoluut niet boeiend al vond Lot de props op het eind wel erg interessant) en liepen een rondje. Hierna was het tijd om naar het restaurant te gaan.

Daar dit avondeten ons twee credits per persoon zou gaan kosten, was ik erg benieuwd naar de kaart. Toen Lottie (Lotte kunnen ze niet op zijn Amerikaans) geroepen werd, werden we naar onze tafel in de sjieke eetzaal begeleid. We kregen brood met normaal boter (yeey) en kozen allebei voor de New York Strip Steak. YUM! We snapten meteen waarom dit een duurder restaurant was. Hoewel de toeristen nog altijd in hun korte broek aan tafel zaten, stonden er aan veel tafels namelijk wel champagne-flessen en waren de vrouwen veelal voorzien van veel bling bling. Ook waren hier maar weinig kinderen en was de sfeer en uitstraling gewoon erg formeel. Lot en ik kwamen helemaal bij.

Groot was dan ook onze verbazing toen we rond 9 uur buiten kwamen en het park nog krioelde van de mensen. Vanavond bleek een extra magic hour te zijn. Hoewel Lot en ik hadden afgesproken na het eten naar onze kamer te gaan om op tijd ons bedje in te duiken, hadden we door het eten nieuwe energie gevonden en konden we ons er niet toe zetten om het park te verlaten. En zo belandde we alsnog in ‘The Little Mermaid’ (beknopte voorstelling waarin een echte Ariel overgaat in geprojecteerde beelden) en deden we nog een aantal attracties alvorens we dansend het park verlieten…


Dag 13 29/09: Epcot, Fantasmic

In 2004 heb ik dit park alleen bij het avondlicht gezien. We deden toen 3 attracties (Test track, Living the land en de bol: Spaceship Earth) voor het tijd was om te eten in de Coral Reef. Ook bekeken we toen het vuurwerk. Deze keer wilde ik dus alle andere attracties en alle landen alsnog gaan ontdekken om te zien wat ik destijds gemist had.

Meteen bij de ingang, zijn we maar ‘de bol’ ingedoken. Vanuit een karretje dat langzaam omhoog kruipt, krijg je een geschiedenisles over onder andere het ontstaan van de drukkunst (uit frankrijk? Komt toch uit Nederland???). Als de les over is en achterstevoren weer naar beneden gaat, kun je je eigen toekomst creëren. Helaas besloot ons schermpje om ons geen toekomst te gunnen en konden we alleen gluren naar hoe onze buren zich in de toekomst neerzette. Dit was een beetje een domper! Ik vond het ritje dus nog steeds oersaai en zeker niet voor herhaling vatbaar.

Vervolgens kwamen we in een ruimte met allerlei (Siemens)snufjes. Maar omdat we geen filmpje gemaakt hadden, konden we hier ook weinig mee. Naar buiten en op naar de andere uitdagingen. We kwamen uit bij Nemo waar de meeuwen ons al toeschreeuwde dat we hen toebehoorden: mine mine mine! We namen plaats in een schelp en volgden het oranje gehandicapte visje door echte aquariums. De projectie van deze clownsvis liep naadloos over in de tanks en ik slaakte dan ook een zucht van opwinding toen er opeens een heuse dolfijn voorbij zwom. Hoeveel ruimte de prachtdieren hadden, werd duidelijk toen we uit de schelp moesten stappen en de aquariums van dichterbij konden bekijken. De prachtige dolfijnen hadden maar liefst 3 verdiepingen tot hun beschikking! Toen we alle visjes gezien hadden, was ‘Turtle talk with Crush’ aan de beurt. Ik wist wel ongeveer wat ik van deze dude kon verwachten (filmpjes youtube en preview via disneycd) maar was toch erg benieuwd hoe het zou zijn om de schildpad echt te ontmoeten en met hem te praten. Nou ja, Crush was natuurlijk erg gefocused op the little dudes die hij vooral instrueerde om de rest van de dag ‘sweet’ te zeggen. ‘Your parents will love you for that!’ Erg gelachen toen een meisje hem vroeg of hij getrouwd was J Superleuk gedaan! Vervolgens hebben we een fastpass voor ‘Soarin’ gehaald en wilde er vervolgens ook eentje halen voor Testtrack. Helaas werkte dat dus niet. We zijn toen maar een cheesecakje gaan halen van onze snack-credits en hebben die gedeeld. Dit toetje viel echter helemaal in het niet bij het dessert van gisteren. Maar goed, wat hadden we dan verwacht? J

Toen we dat op hadden, zijn we via de winkel ‘Mousegear’ langzaam naar Soarin toegelopen. Met de fastpass was de wachtrij alsnog zo’n 20 minuten. En zonder pass moest je minstens 90 minuten wachten… Blij dus dat we een kaartje hadden getrokken. Vol verwachting sloten we in de rij aan. Ook over deze attractie had ik veel gehoord: vliegen over Californië in een hangar? Bring it on! Nou moet zeggen: hartstikke leuk gedaan. Maar ik was niet lyrisch J Misschien kwam het ook omdat we op de 2e rij zaten. Een ritje vanaf de eerste rij zou immers een heel andere ervaring zijn! (zo werd ons verteld). Nu we geen fastpass meer in ons bezit hadden, konden we weer terug naar Testtrack om alsnog een kaartje te halen.

Om de tijd te ‘doden’ begonnen we vervolgens aan onze landentour. We begonnen bij Canada. De show was net begonnen dus moesten we even wachten. Zo in de koelte van de grot, kon Lot het niet laten om even op een bankje te gaan liggen. In no time was ze in dromenland! Ook ik was kapot dus weinig enthousiast namen we ook in het ronde theater plaats op de grond. De beelden van Canada waren prachtig, de humor wat flauw. Al met al leuk gedaan maar niet boeiend genoeg om ons op onze voeten te houden. In Engeland namen we dan ook even plaats om de Beatles-tribute band aan te horen. Fantastisch!
http://94.100.115.34/382250001-38230...08_5_d_RT.jpeg

Ook gingen we hier weer met Pooh en zijn vriendjes op de foto. In Noorwegen deden we nog het bootritje en werden gelukkig deze keer niet nat! We vervolgden het rijtje tot China en gingen nog met een aantal karakters op de foto: Genie en Jasmine. Donald met Mexicaanse hoed.

Toen moesten we flink doorlopen om weer op tijd terug te zijn bij Testtrack. Het was fantastisch om weer een crashtestdummy te zijn. Al had Lot weinig beenruimte en was ze niet gecharmeerd van het feit dat haar knieën tegen de voorkant botste. Nu onze maag door de versnelling tegen onze keel aandrukte, was het een goed moment om er weer eens wat vast voedsel in te gooien. We liepen een stukje terug naar Mexico, zochten naar ‘San Angel’ en namen plaats aan een sfeervol verlichte tafel.

Ik had gehoopt op fejita’s, taco’s of burrito’s. Helaas hadden ze hier niets van dat (toch weer de vernederlandste manier van Mexicaans eten?). Het werd dus kip met bonen. Ook prima. En nog redelijk gezond ook! Ook de nacho’s als voorgerecht bevielen goed. Daar we echter zo vroeg hadden gegeten (15.15 uur was onze reservering), hadden we nog heel veel tijd over voor het vuurwerk zou beginnen. We besloten daarom af te reizen naar de Studios en daar Fantasmic mee te pakken. In Studios deden we weer enkele attracties (joepie, er waren nog fastpassen voor Toy Story J) en op tijd namen we plaats op de bankjes van de water cq. Vuurwerkshow. Een medewerker liep daar rond met verlichte Tinkerbells en ik was meteen verliefd! Die moest ik ook hebben. 10 dollar armer was ik als een kind zo blij met mijn eigen ‘elfje’.

Toen de show begon, had het mij meteen weer in zijn greep. Wat een overweldigende ervaring is het toch. Je weet soms niet waar je moet kijken. Het licht, water en de knallen komen overal vandaan! En dit in combinatie met prachtige Disney-momenten en muziek is deze show echt een hoogtepunt! Lot en ik waren weer klaarwakker en dansten zo ongeveer naar de uitgang. Wat een superdag was dit weer!

Dag 14 30/09: MK
Vandaag zou de eerste dag worden dat we een hele dag in 1 park zouden vertoeven. Tenminste... als je DisneyQuest niet tot een park mee rekent. We besloten er op tijd te zijn om zo ook een keer de feestelijke opening van het park mee te maken. Heel Amerikaans maar wel erg leuk gedaan met de figuren op de trein en een aanstekelijk liedje. We volgden de menigte, kwamen bij een man achter een touw en besloten, toen dit touw weghaald werd gewoon alles te doen wat we tegenkwamen. Eerst ‘Space Mountain’ (saai!), toen ‘Monsters Inc.’ Ik waarschuwde Lot voor het feit dat de er in de lampjes camera’s zaten. Ik stak mijn vinger uit en PLOP daar was ik groot op het beeld met een grappige opmerking eronder. OOPS! Iedereen lachen om mijn verbaasde kop natuurlijk… De rest van de ‘show’ heb ik mij maar goed achter de rug van een brede meneer verstopt als de dood dat ik nog een keer publiekelijk vernederd zou gaan worden. De ‘autootjes’ zoals ik de racekarretjes altijd liefkozend noem (ook in Disneyland Parijs) werden door ons weer bereden alsof we daadwerkelijk in een race zaten. Het is maar goed dat die dingen op een rails zitten want kan dus echt niet sturen. Jeetje, wat is dat lastig!

Vervolgens was Mickeys Toontown aan de beurt. Hier gingen we met Minnie en Mickey op de foto in hun originele outfit. Het was inmiddels echt bijna ‘characters’ sparen. Toen we de winkel nog even hadden doorgespit, kwam net de trein aanrijden. We vonden het wel tijd voor ontspanning en deden een rondje en toen nog een klein stukje tot we er bij ‘Splash Mountain’ uitsprongen. Durfde we het aan nat te worden? Ik zei Lot dat we hier volgens mij niet zo heel nat zouden worden. Think again! Natuurlijk kregen we weer een flinke splash over ons heen. Al waren de mensen voor ons echt verzopen. Flink gelachen om iedere spetter die onze kant op kwam want het is toch iedere keer weer spannend of je het droog houdt of niet! Toen met onze kletsnatte outfits met Goofy op de foto. Lekker plakken!
http://img201.imageshack.us/img201/4...79f8817ip2.jpg

En toen was dan toch eindelijk ‘Big Thunder Mountain’ aan de beurt. Lot rende zowat de attractie in zoveel zin had ze. Maar omdat we net uit het midden zaten, hadden we maar weinig vaart. Het eerste wat Lot zei: ‘die in Parijs is stukken leuker.’ Beetje hetzelfde als met ‘Space Mountain’ dus! Omdat we konden blijven zitten, zijn we nog een keer geweest. En toen nog een keer met de vraag of we nu achterin mochten. Dit maakte het ritje al een stuk interessanter!

Vervolgens waren ‘Peter Pan’ en ‘It’s a small world’ aan de beurt. Het was nog geen 11 uur en we hadden al een heleboel grote attracties gedaan. Dat deden we goed! Op naar ‘Winnie the Pooh’ en ‘Philharmagic’. Dat laatste is echt 1 van mijn favorieten. Ook al hadden we inmiddels heel wat 3/4D films gezien, dit blijft een klassieker en mag van mij echt heel snel naar Parijs komen. Alle disneytoppers zijn verwerkt in een leuk verhaaltje met alle klassieke nummers. Het is bijna een sing-a-long J Vraag blijft wel waarom het niet Donald messes up the Philharmony heet J We deden nog een rondje playground (altijd schattig om die kiddo’s zo lyrisch te zien), gingen met Pooh en friends op de foto (Eeyore, Piglet en Tigger) en gingen toen een hotdog halen. We besloten een menuutje te delen omdat we over een anderhalf uur al zouden gaan eten maar nu van ons stokje gingen. De frietjes en halve dog smaakten prima. Ruim op tijd zochten we een goed plekje voor de ‘Once upon a dream’-parade. Ik klikte heel wat foto’s weg en Lot filmde met haar fototoestel. Zo hadden we alles op de camera’s staan!

http://img201.imageshack.us/img201/7...99432d0ed7.jpg

Hierna hadden we nog net genoeg tijd om Pirates te doen. Op het eind is Johnny goed te zien (de 3e x dat meneer voorbij komt) en zingt hij een leuk deuntje. Echt geweldig gedaan. Ook het rookgordijn aan het begin met Captain Barbosa is helemaal super! Toen was het tijd om naar het restaurant van die avond te gaan. Ik wilde heel graag naar Chef Mickey maar het was ons niet gelukt om daar een reservering te krijgen. In plaats daarvan zouden we daarom nu gaan plaatsnemen in het nieuwste restaurant van het Contemparary resort: The Wave. Toeval leert echter dat in datzelfde resort ook ‘mijn’ Mickeyrestaurant te vinden was. Toen we met de monorail het hotel binnenreden (ja je leest het goed) besloten we het daarom er maar gewoon op te wagen en bij de balie van het restaurant alsnog te vragen of ze plaats hadden. We hadden geluk. Tevens waren de mensen daar zo lief onze reservering voor ‘The Wave’ af te zeggen. Wat een service!

Helemaal blij namen we plaats in het restaurant. We genoten met volle teugen om nu Mickey en co (Pluto, Goofy en Donald) in chefs-outfits te zien. Alleen was het wel ontzettend jammer dat zowel Lot en ik zo enthousiast met onze camera’s hadden lopen klikken en filmen dat die nu dus leeg waren. Helaas… dus geen foto’s. Na het buffet, stond ‘Disney Quest’ nog op het programma. De bus van het hotel zette ons praktisch voor de deur af. In no time waren Lot en ik (allebei verwoed fan van spelletjes als Mario Party) helemaal in ons element met bowlen, basketballen en leuke quizjes. Vier verdiepingen vol fun en maar weinig tijd. Dus sloten we na een uurtje af door nog samen op een raft te stappen en flink te roeien. Jeetje wat vermoeiend! Daarna nog even gewinkeld en toen was de dag alweer om…

Dag 15 01/10: DHS
Het was nog heerlijk rustig in het park toen we bij de Studios aankwamen. Met uitzondering van natuurlijk Toystory die nu alweer 45 minuten op de teller had staan. We haalden een fastpass, gingen op de foto met Cars en liepen wat rond in verdwaalde decors langs attracties die pas na 10en of 11en open zouden gaan.
We belandden bij de Muppets en hoewel we beide geen fan waren van de poppen, wilde we natuurlijk ook deze op het ‘gedaan’-lijstje kunnen plaatsen. De 4d-show was wel grappig maar ook een tikje langdradig. Niet echt ons ding.
http://c3.ac-images.myspacecdn.com/i...a370afa492.jpg

We maakten nog wat foto’s, deden Toystory en liepen op ons gemak naar het theater van Belle en het Beest. De show zou pas over een half uur beginnen dus hadden we nog even tijd om ons aan de ‘Tower of Terror’ te wagen (dit blijft de meest geweldige attractie ever!). Tijdens Belle, had ik door dat als we vaart zouden maken we precies Indiana Jones erachter aan konden plakken. Goede timing! En hoewel de stuntshow erg vermakelijk is, herinnerde ik me teveel van 2004 (weinig vernieuwing dus) en dat in combinatie met het warme weer deed dat ik moeite had mijn oogjes open te houden. Tijd voor actie dus.

We deden weer Toy Story (ja we kunnen er geen genoeg van krijgen) en toen we hieruit kwamen was het precies tijd voor de parade. In de brandende zon had ik het fantastische idee opgevat om een bankje van het terras langs de route te zetten. Maar een medewerker deelde niet mijn enthousiasme. Flauw! De ‘Block n Bash’-parade bestaat uit verschillende floats met grotendeels Pixar-figuren. Hij stopte net voor de hoed en daar wij een stukje verderop stonden konden we wel de muziek horen maar niet echt meedoen. Toen de floats verder reden, stopte Sully voor mijn neus. Whoohoo! Helaas ging mijn blauwe vriend nog ietsjes verder en moesten wij het doen met BOO en een groen monstertje. De ‘castmembers’ dansten enthousiast en deden er alles aan om het publiek in het dansfeestje te betrekken. En ja hoor, Sabine moest er ook aan geloven. Tikje gênant maar ach, in Disney is iedereen kind zullen we maar zeggen! Toen we uitgedanst waren op ‘Footloose’ trok de parade weer verder en gingen Lot en ik voor de tramtour. Eerst nog even verkoeling gezocht onder een water blazende supersize cola bottle… pffff wat was het weer heet!

De tramtour bestaat uit verschillende onderdelen. Zo lieten ze een schietscene op een onderzeeër zien en kwamen we in een backlot met tientallen spullen uit Narnia en andere films. De tour zelf was vergelijkbaar met Parijs. Ook hier hadden ze een ritje door de kostuumafdeling en een Grand Canyon. Lot werd natuurlijk weer nat! Aaaaah…
Nadat Lot in de aansluitende winkel alle displays had bekeken, trappelde ik van ongeduld om met Sully op de foto te gaan. Helaas was meneer echter niet zo in the mood en zijn de foto’s een beetje mislukt. Maar goed, het idee was leuk! Om af te sluiten, gingen we nog even kijken bij de ‘Honey I shrunk the kids playground’ en toen vonden we het wel tijd om weer eens op ons resort aan te gaan.

http://c3.ac-images.myspacecdn.com/i...aee60b03de.jpg

Veel tijd om bij te komen was er echter niet. Vanavond gingen we naar Lot haar favoriete restaurant: Chystal Palace; een buffet met Pooh en friends. We moesten ons hier om 07.50 uur melden dus netjes op tijd kwamen we bij het buffetrestaurant aan. We hebben heerlijk van het buffet gesmikkeld terwijl we wederom een plaatje schoten met Eeyore, Tijgertje, Pooh en Knorretje.
http://c1.ac-images.myspacecdn.com/i...9f6a679528.jpg

Op een gegeven moment klonk er een muziekje en toen gingen alle karakters en obers met hun servetten zwaaien en dansen. Erg apart! We moesten snel ons toetje nog naar binnen schuiven want we wilden Wishes; de vuurwerkshow zien. We stonden nog maar net op het terras (fantastische plek) toen het begon. We zijn maar blijven staan en hebben zo prima uitzicht gehad op de gekleurde lucht en een vliegende Tinkerbell. Hierna zijn we met de menigte het park uitgelopen zodat we in ons resort nog even konden zwemmen…

(ps, sorry dat ik geen sfeerfoto's heb geplaatst maar die staan niet online... vandaar).

Zal snel de rest plaatsen.
x
sab

Dag 16 02/10:
Typhoon Lagoon + Mickeys’not so scary haloween party

Vandaag zou het een ‘rustig’ dagje worden daar we nog de hele avond door moesten: Halloweenfeestje!!! Het werd dus zwemmen in Typhoon Lagoon...
We wisten niet zeker hoe laat het park open zou gaan en kwamen dus 3 kwartier te vroeg bij de ingang aan. We waren echter niet de enige! Gelukkig mochten we eerder naar binnen en hadden we zo alle tijd om ons rustig om te kleden. Hierna was het best spannend om te wachten tot het touw van de medewerker naar beneden ging, er een luide toeter klonk en iedereen het water in mocht duiken. Jeetje, wat een enorm zwembad was dit. En wat een golven! Om de zoveel seconden (is het anderhalve minuut?) klonk de zoemer en kwam er een tsunami aan water richting de waterrand spoelen. De stroming was verschrikkelijk sterk. Springen over de golf kon niet. Je moest wel mee zwemmen. Heel apart! Maar voor we dat gingen doen, besloten we onze spullen bij de ‘Crush 'n' Gusher’ neer te leggen en ons dus maar meteen aan de meest spectaculaire waterattractie te wagen: een heuse waterachtbaan!

Nog vermoeid van alle voorgaande dagen, was het niet gemakkelijk om het vlot weer de trappen op te dragen. En we hadden we ook nog eens drie keuzes!!! Dat betekende dus niet 1 x maar 3 x die trappen op. Pfffff… Onderaan de eerste glijbaan, werden we vastgelegd door een Disneyfotograaf. Charmant! Nee, dat zijn de foto’s!!! J Alledrie de slides vielen zeer in de smaak. Dit was een goed begin en smaakte naar meer! We besloten een stuk rond de ‘Castaway Creek’ (een lazy River rond het hele park) te lopen en kwamen uit bij de ‘Shark Reef’. Met mijn recente snorkel-ervaring in Noorwegen, durfde ik het eigenlijk niet zo goed aan om met een duik-outfit het water in te gaan. In Noorwegen was ik echter zo ingepakt geweest (in een wet + drysuit) dat ik amper kon bewegen. Nu had ik alleen mijn badpak aan. Wat kon me gebeuren? Wat zenuwachtig liep ik achter Lot aan die het wel helemaal zag zitten. Dapper liet ik mij in het koude water vallen. Ik zette de bril op, zwom 1 slag en nee… die snorkel benauwde me echt. Ik heb het stuk van begin tot eind dus zonder snorkel gezwommen. Daar was natuurlijk weinig aan maar ik was allang blij dat ik de kant had bereikt zonder de verzuipen (je mag namelijk niet met je voeten trappelen omdat je dan de vissen kunt raken…). Om toch nog een beetje plezier te hebben, heb ik foto’s van Lot gemaakt met de onderwatercamera.

En Lot ging nog een keer en heeft toen zelf ook nog wat geschoten om mij te laten zien wat ik gemist had. Vervolgens was ik ook wel toe aan wat actie en besloten we de ‘Humunga Kowabunga’ te doen. Dit zijn drie glijbanen naast elkaar die je steil naar beneden laten vallen. Een beetje zoals de ‘Summit Plummet’ maar dan als dichte glijbaan en in het donker. Niet dat dat ook maar iets uitmaakte want ik moest mijn duikbrilletje (ter bescherming van mijn lenzen) ook hier afdoen en dus kneep ik mijn ogen stijf dicht toen de voetstukken in de glijbaan naar beneden klapte en ik de afgrond in viel. Eenmaal beneden deden mijn billen zeer en zat mijn badpak zo ongeveer tot onder mijn oksels. Au au au! Eens maar nooit meer! Naast deze helse afdaling, lagen de wat langzamere ‘Storm Slides’ die een aangename afwisseling waren maar niet heel bijzonder. We deden een stukje van de rivier (te lui om te lopen), gingen eruit bij ‘Gangplank Falls’ en moesten hier opeens lang in de rij staan. Te lang voor hoe leuk we de ride bleken te vinden. Maar goed, we waren inmiddels ook flink verwend natuurlijk. Nadat we in deze rustige rivier ook hier weer in het vlot op de camera waren vastgelegd, besloten we maar meteen de glijbaan ernaast te pakken: ‘Mayday Falls’. Doordat je hier in je eentje op een rubberen band zat, was dat al een stuk interessanter dan de vorige baan. Ook omdat je niet in de hand hebt of je vooruit of achteruit van de baan gaat. EEKS! Als laatste was ‘Keelhaul Falls’ aan de beurt. Dit was een beetje hetzelfde idee als de Mayday Falls maar dan wat milder. Daarom waren Lot en ik al snel van mening dat we dit park de minste vonden van alle waterparken die we tot nu toe hadden gedaan. Hoewel Typhoon Lagoon prachtig is qua inrichting en vormgeving, vonden we de rides gewoon minder interessant.

Om af te sluiten, doken we nog even het bad in. Ik vond halverwege de pool ver genoeg maar Lot durfde het aan om naar het einde toe te zwemmen. Dit haalde ze bijna niet omdat de golven haar steeds terug spoelde! We gingen uitgeput terug naar onze spullen, kleedde ons om, haalden nacho’s met kaassaus om te delen voor de lunch en toen was het toch alweer veel later dan we voor ogen hadden. Lot wilde namelijk nog even internetten voor we vanavond naar de MK zouden gaan. Ik wilde eigenlijk helemaal niets en besloot daarom in mijn eentje de bus terug naar onze kamer te pakken. Ik was van plan nog even lekker na te soezen maar vond het toch wel alleen op de kamer. Ik besloot daarop een wandeling door het resort te gaan maken. Leuk om te zien hoe de andere gebouwen gethematiseerd waren!

Ik was net weer een kwartiertje terug op de kamer toen ook Lot binnen kwam vallen. We hebben nog wat tv gekeken, zijn wat gaan eten in de foodcourt en toen (inclusief onze prachtige Halloweendiadeems en lichtjes) op de bus naar het MK gestapt. Het was superleuk om al bij de bushalte te zien hoe sommige mensen zich helemaal voor de gelegenheid hadden verkleed: kleine prinsjes en piraten en volwassen in carnavalsoutfits. We waren meteen in de sfeer voor dit geweldige ‘Mickeys-not-so-scary-Haloween’-feestje!
http://img23.imageshack.us/img23/744...7942a0doj6.jpg

Bij de ingang kregen we een plastic tasje dat we bij speciale ‘Trick or treat’-locaties konden laten vullen. Gratis snoep! Dat laten deze Nederlanders zich geen twee keer zeggen! We besloten ons allereerst op de kaart te focussen en een plan te maken om zo het meeste uit de avond te halen. Maar er was eigenlijk veel te veel te doen en te zien voor 1 avond. We deden enkele attracties, haalden overal waar we konden snoepjes op en gingen op de foto met figuren in prachtige kostuums. Zo kwamen we characters uit Alice in Wonderland tegen en hadden Minnie en Mickey ook een apart pakje aan. Toen we in de rij stonden bij ‘Pooh’ (verkleed als ?-actieheld), ‘Eeyore’ (clowntje), Tigger (piraat) en Piglet (vlinder) zagen we opeens Sneeuwwitje met alle 7 dwergen. WOW!
We snelden ons dus naar de rij om ook met hen op de foto te gaan. Want zeg nu zelf. Hoe vaak doet die kans zich voor? Helaas mocht er per party maar 1 foto gemaakt worden en dus gingen Lot en ik samen. Hierna snelde we ons naar het kasteel om de shows, parade en het vuurwerk te zien:
- Mickey's "Boo-to-You" Halloween Parade—including Disney Characters and the stars of the Haunted Mansion attraction. The parade begins with a spook-tacular ride by the Headless Horseman.
- Happy HalloWishes—a spectacular fireworks show where the Disney Villains go trick-or-treating in the sky.

Ik genoot met volle teugen van de groene lucht en de hysterische muziek. Ja dit Halloweenfeestje was zijn geld zeker waard! Toen het vuurwerk af was, dachten veel mensen dat het tijd was om naar huis te gaan. Maar het park was nog minstens een uur open. Hier hebben Lot en ik dus flink van geprofiteerd door ook de andere kant van het park nog te bekijken (hier waren we vanavond nog helemaal niet geweest). Zo deden we de ‘Haunted Mansion’ (nu extra griezelig), Pirates en gingen we nog op de foto met een aantal Disney-apen. Ja het was een zeer geslaagd feestje.