[Reisverslag] Ta2 Gerrit: Biketoberfest 2008

http://img58.imageshack.us/img58/9808/daytonaiz6.jpg

Het is weer bijna zo ver. Nog een weekje en we mogen weer met United over de plas.

Maar eerst wil ik met gepaste trots en uiterste vreude meedelen dat de geheel vernieuwde website operationeel is \\:D/\\:D/. Niet dat er wat mis was met de oude, maar dankzij een nieuwe laptop, voorzien van Vista, werkte het oude bouwprogramma niet meer en doordat de makers ervan "verdwenen" zijn was een update niet meer voorhanden.

Dus moet je gaan stoeien met nieuwe software, en dat heeft me met bloed zweet en tranen de afgelopen weken de nodige uurtjes gekost. Een website bijhouden is geen kunst, maar een bestaande website compleet overzetten kost tijd, heel veel tijd.
Maar het is gelukt, op wat fotoseries na, die zullen zo spoedig mogelijk volgen. En nu ben ik blij, heel blij \\:D/\\:D/, en kan met een gerust hart op reis.

En is het weer tijd voor een live reisverslag. Het schema is behoorlijk eenvoudig deze keer. We vertrekken volgende week Zondag, 12 Oktober, om 12.25 vanaf Schiphol, dus een vanderValkje is deze keer niet nodig.
Ons gezelschap bestaat uit 3 personen, Me Myself and I. Just Kiddin', want Marion vergezelt me natuurlijk, evenals mijn beste vriend Freddy, die gaat genieten van een betaalde vakantie.

Da's mooi, hoor ik U denken, maar dat heeft een reden. We zijn druk doende een Harley voor hem in elkaar te fabrieken en hebben daarvoor een shipload aan onderdelen besteld bij onze vaste winkel in Daytona, Millers Custom Parts.
Mede door de lage dollar, de extra 10% korting die we daar genieten en het feit dat de onderdelen in de US zowiezo veel goedkoper zijn, bespaard hij zoveel dat de vakantie nagenoeg gratis is.

Dat is dan ook het hoofddoel van onze vakantie, Biketoberfest, ofwel de "kleine" Bike Week, waar altijd nog een 100 tot 150.000 motorliefhebbers op af komen.
Vanuit onze residentie aan Oneida Loop in Indian Creek zullen we dus diverse keren richting Daytona Beach vertrekken. Maar ook Bush Gardens, het Hardrock Casino en het politiemuseum in Titusville staan op het programma.
En uiteraard de vele winkels in de diverse mall's en.......... de Wal*mart :D :lol:

En via dit fijne forum ga ik dan weer een zo "live" mogelijk verslag proberen bij te houden, zodat een ieder weer op de hoogte is van onze dagelijkse beslommeringen in de warme Sunshine State.
Ik hoop dat jullie er weer van genieten, en kijk vooral even op de nieuwe site \\:D/\\:D/ :-) :grin: :lol: :mrgreen: :cool:

12 Oktober 2008 – De langste dag.

Vandaag gaan we op pad. Rond half acht stappen we in de Mighty Dodge om richting Schiphol te vertrekken. Het had best wat later gekund, want een attent mailtje van United Airlines heeft ons gisteravond al online laten inchecken, dus we zijn al voorzien van boardingpassen, en hoeven dus niet 3 uur van te voren aanwezig te zijn.
Maar dat willen we wel, want er is altijd zat te zien op onze nationale luchthaven, en het geeft al een vakantiegevoel. Aangekomen bij balie 26 van United staat er een rij tot aan de toegangsdeur van Vertrekhal 3, maar wij kunnen er tussendoor laveren om aan te sluiten bij de drie personen die in de Bags Only rij staan. Dat gaat weer mooi vlot en we zien met licht leedvermaak dat de lange rij mensen die niet zo slim waren geweest als wij heel langzaam voortschuift. Dat we daar later zelf nog de dupe van zouden worden was toen nog niet te voorzien.

Wij schuiven aan bij Starbucks om alvast in de stemming te komen en wandelen rond 11 uur via de SeeBuyFly shops richting gate G5 waar we nagenoeg alleen door de security kunnen lopen. Er zit maar een paar man bij de gate. Dus is er of wat aan de hand, of we hebben een nagenoeg leeg vliegtuig. Het eerste is waar. De incheckcomputer is gecrasht en we vertrekken dus niet op tijd, vandaar dus de langzame rij bij de balie. Het boarden duurt eeuwig, en wonder boven wonder verliezen ze het slot, de toestemming om te vertrekken. Maar de gate moet wel vrijgemaakt worden, dus staan we nog een uurtje op de baan te koekeloeren, met als gevolg dat we 2 uur later dan gepland vertrekken, waarvan de piloot in de lucht toch nog een ruim uur heeft teruggewonnen. We hebben een layover van 2 uur, dus misschien gaan we het nog redden. Maar dan blijkt dat er in Washington geen gate voor ons vrij is en mogen we nog een half uurtje in het veld blijven staan. De afhandeling bij Immigrations en Customs loopt vlotter dan ooit, maar toch is het kwart over vijf dat we daar mee klaar zijn, en onze vlucht naar Orlando is op tijd, dus om vijf uur, vertrokken.

Customer Relations geeft ons stand-by tickets voor de volgende en tevens laatste vlucht van die dag naar Orlando, om 10 voor 10, en ook de verzekering dat er die dag niemand meer meekan met die vlucht. Dus zoeken we het letterlijk hogerop, en gaan naar concourse C waar een hogere delegatie van de afdeling zit.
Daar regelen we het volgende; we behouden de stand-by tickets, krijgen daarbij tickets van US Airways voor de volgende ochtend half acht, via Charleston SC naar Orlando en de toezegging voor twee hotelkamers, mocht het stand-by avontuur niet lukken. Daar moeten we het mee doen, en daar gaan we er één (of twee) op drinken, en misbruiken tevens de rokerslounge. Ruim op tijd bezoeken we C17 om er achter te komen dat een gate change ons naar C11 gaat sturen, waar een duplicaat van Danny DeVito ons bovenaan de stand-by lijst gaat zetten en er alles aan zal doen om ons weg te krijgen. Het wordt een spannend uurtje, want ook deze vlucht is eigenlijk al overboekt en we houden al rekening met een overnachting in DC, maar op het moment van boarden verscheurt onze kleine held de vier tickets van de mensen die zich nog niet gemeld hebben en nodigt ons uit voor een vlucht naar Orlando.

Daar komen we verspreidt om kwart voor twaalf aan en gaan dan op zoek naar onze koffers die we een uur of zeven eerder op de transitband geworpen hebben. Ze zitten wonderwel in hetzelfde vliegtuig als wij en komen rij vlot uit het grote zwarte gat. Bij onze vrienden van Alamo staat een korte rij, en de enige baliekluiver handelt ons snel af, zodat we op zoek kunnen gaan naar “onze” Chevrolet Equinox die er ook op dit late tijdstip niet blijkt te staan, iets wat ons ook deze keer niet verbaast. Tientallen Dodge Caravans op de plaats van de mid-size SUV’s, maar die willen we niet, dus gaan we een deurtje verder en pakken de enige, in onze ogen, acceptabele die er te vinden is, een 4 maand oude Saturn Vue, uit de ook al karig gevulde SUV lane. We gaan er van uit dat we daar, evenals de vorige keren met “hogere”auto’s dan de Equinox, gewoon de poort mee uitkomen. Maar tijdens het wegrijden blijkt dat we een extra passagier aan boord hebben.
Op het dashbord zit pontificaal een specimen van de Cucaracha Americana, met ander woorden, een kakkerlak van een centimeter of 6 à 7 lang. We ontdekken hem recht voor het kantoor van de stationmanager en verzoeken die dan ook om hem te verwijderen. Die schrikt zich half dood en gaat hem met grote tegenzin enigszins halfbakken te lijf. Hij vraagt nog of we geen andere, welke dan ook, auto willen, maar zoals gezegd stond er verder helemaal niks van onze gading, dus we weigerden beleefd.

Aangezien de beste man zo stuntelig bezig was heb ik het taaie kreng zelf maar naar gene zijde getransporteerd en konden we op weg. Maar niet nadat Freddie Munger, onze stationmanager ons drieduizend maal excuus aan had aangeboden en ons persé compensatie wilde aanbieden. Nu was alles al betaald, dus dat werd moeilijk, maar we hebben voor de volgende keer, eind Februari, in ieder geval alvast een gratis upgrade in de computer staan. Erg fijn geregeld, dus.
En nu als een speer naar een winkel de nog open is, want het is tenslotte al kwart over één. Dat wordt dus de Wal*Mart (hoe kan het ook anders) aan de 27. Daar kunnen we zowaar nog wat Heineken inslaan, en ook de letterlijk broodnodige boodschappen om de ochtend te starten. Daarna zoeken we “ons” huis op waar we rond drie uur nog wat drinken, snacken, uitpakken en uiteindelijk, na een uur of dertig op de voetjes, ons mandje opzoeken.

Een paar uurtjes later staan we al weer paraat voor een vruchtbare dag, maar dat horen jullie morgen.

13 Oktober 2008– Black Monday, het faillissement is tanende

Onze missie voor vandaag is er voor zorgen dat het boodschappenlijstje afgewerkt word, maar dankzij de late aankomst zou dit pas rond het middaguur in gang gezet worden. En dan is het warm, erg warm. Van de luchtvochtigheid kun je dikke plakken afsnijden, dus het is zaak om in de nabijheid van de airco te blijven.
Het eerste adres is de zadelmakerswinkel van Mike Corbin in Ormond Beach, een paar mijl voorbij Daytona Beach. Via zijn webshop hebben we een zadel proberen te kopen, maar zijn daar na een aantal uitzichtloze pogingen maar mee opgehouden. Onze Nederlandse Mastercard werd niet geaccepteerd, wat wel vaker voorkomt bij US webshops, dus was ons voorstel om het verlangde zadel dan maar direct te komen halen in hun Florida filiaal, en dat dan ook ter plekke af te rekenen. Zij vonden dit een goed idee, maar voordat ze het zadel maakten moest het wel eerst betaald worden……..

Dit ging dus niet opschieten, en daarom reisden we maar op de bonnefooi, om te zien of er wat van onze gading lag, naar Ormond Beach. Van de beoogde zitplaats waren diverse uitvoeringen op voorraad, ook de goeie, en dolgelukkig verlieten we de zaak, nog een beetje nafoeterend over de duidelijke miscommunicatie tussen hoofdzaak in Californië en bijzaak alhier.

Onze volgende pleisterplaats is Millers Custom Parts aan Ridgewood Avenue (A1A South), een zaak waar we al zo’n kleine 20 jaar onderdelen kopen voor de Harley. Deze keer hebben we op voorhand een hele waslijst besteld bij Glen, new kid on the block en beheerder van de nieuwe webshop. Hij was verheugd ons te zien en wij waren niet minder blij, want alle onderdelen waren binnen en zelfs de dingen die we vergeten waren en ter plekke bestelden zouden deze week nog geleverd worden.
Enkele medewerkers hadden de website van het bouwproject waar de onderdelen voor waren al bekeken en waren erg enthousiast. Ik had nog een T-shirt van mijn shop voor Glen meegenomen, waar we er prompt twee voor terugkregen, en met een blij gezicht, volle dozen en een lege creditcard verlieten we het pand.

De terugreis naar Kissimmee liep lekker doordat we ruim voor de files uitwaren en we besloten nog een stop te maken bij Circuit City naast de Millennium Mall. Voor vertrek had ik een poging gedaan om op het aanwezige draadloze internet te komen, wat een paar keer jammerlijk mislukte. Nu was dit het afgelopen voorjaar, toen we in ditzelfde huis zaten, ook al het geval, maar is het uiteindelijk (vraag niet hoe) toch gelukt. Deze keer hebben we een nieuwe laptop, en een nieuw Vista stuur bij ons, en lukt het voor geen meter. Wel contact met het Wifi modem, maar alleen lokaal, dus niet met het internet. Iets met DNS en IP adres, het is mij Chinees. En de probleemoplosser lost ook niets op en eindigt met de mededeling dat je het maar op internet moet opzoeken…………. En tien seconden voordat ik alles tot gruis wil verwerken besluit ik het maar ouderwets met een kabeltje te gaan doen. Nu heb ik een oprolkabeltje van 3 meter bij me voor noodgevallen, maar daar kom je niet mee bij het zwembad.
Vandaar dus het bezoek aan Circuit City. Daar willen ze voor een ethernetkabel van 7.6 mtr toch graag $50,- incl. tax ontvangen, dus voor twee van deze inclusief connecter zou ik voor 100+ dollar bij het zwembad mogen zitten.

Dat kunnen ze gevoeglijk vergeten, en automatisch is de volgende stop Wal*Mart. Daar ligt eenzelfde soort kabel, maar dan met dubbele lengte, en dus in één keer goed voor net 25 dollar. Dat zijn de berichten. Omdat je bij Walton’s Winkel niet zo maar wegkomt wordt de kar volgeladen met allerhande artikelen; T-shirts en andere kleding, DVD’s, een DS Lite etcetera, etcetera en dat belandt allemaal in de toch al niet lege kofferbak van de Vue. Daarna stoppen we nog even bij Publix voor nog wat meer plastic tassen en met de wagen volgeladen parkeren we 5 minuten later bij de Cracker Barrel voor de avondmaaltijd. Daar kunnen we, ongekend, gelijk aanschuiven voor een ouderwetse boerenpot; stukkie vlees, aardappelen en groente die we ruilen voor 60 dollar inclusief de gebruikelijke 20% fooi. De aangeschafte BBQ spullen douwen we wel in de ruime koelkast voor een andere avond.

Doordat het bekabelde draadloze internet nu werkt als hetzelfde zonnetje dat we de hele dag al op het bolletje hebben kan ik eindelijk aan het verslaan en onder het genot van een Origineel Biertje van de Molenaar, MGD voor de kenners, zetten we het eerste verslag weer op het web. Tussendoor springen we af en toe in het zwembad, wat dan weer afgewisseld wordt met de jacuzzi. God, wat hebben we het slecht, en het weer gaat de rest van de week alleen nog maar beter worden. Gelukkig zijn de paar regenbuitjes die we vandaag gehad hebben beperkt gebleven tot die keren dat we in de auto zaten, en dan nog vooral in de avonduren. Met het actuele weerbericht in de hand besluiten we de volgende dag richting Tampa te reizen voor een bezoek aan Bush Gardens, en als er nog tijd overschiet aan het Hardrock Seminole Casino.
Na deze vaststelling is het al weer zeven uur in Nederland en moeten wij naar bed.

14 Oktober 2008 – Rug recht, buik inhouden en gaan met die banaan

Dat is het thema van vandaag, al wordt die eerste geradbraakt en valt die tweede echt niet mee, gáán doen we in ieder geval. En wel zoals verwacht naar Bush Gardens, waar we, hoe vreemd het ook mag klinken, in al die jaren nog nooit geweest zijn. En ook voor reisgenoot Freddy, waarmee we in ’91 al uit en te na alle toen aanwezige pret-, water- en themaparken bezocht hebben, is dit compleet nieuw. We vullen de Vue voor iets meer dan 3 dollar de gallon (het gaat weer de goeie kant op) met Regular Unleaded en cruisen dan de Interstate 4 westwaarts op, om er een uur later via de I-75 North weer af te rijden, richting parkeerplaats van Bush Gardens. Daar is het nog, ondanks dat het tegen twaalven loopt, nog opvallend rustig en we kunnen de automobiel 5 meter van het “treinstation” parkeren.

Het typische pretparktreintje brengt ons naar de ingang waar we tegen inlevering van ruim 220 dollar een streepjescode ontvangen die ons achter de hekken zal brengen. Voor de schrijver dezes zou het een rustig dagje moeten worden, want die is geenszins van plan om over de kop te gaan, dus vallen 4 van de vijf spectaculaire rollercoasters al direct af. Al mijn lijf geen rollonaise en om er maar van af te zijn gaan we direct naar de enige overgebleven optie; ouderwetse houten achtbaan Gwazi. Er staat bijna geen rij, iets wat de hele dag zou voortduren, en binnen een kwartier snoeren we ons vast in de karretjes. En vijf minuten later heb ik spijt als de haren die op mijn hoofd zouden moeten zitten. Wat een martelgang. Verwacht was een gezellig heuveltje op, heuveltje af ritje, maar je wordt met een bloedgang alle kanten opgesmeten en komt zelfs met mijn significante gewicht een aantal malen los van de dubbel beveiligde zetel. Ook echte thrillseeker Freddy is niet erg blij met deze rugge(n)breker en mijn conclusie is dan ook dat de enige rollercoaster die ik in mijn verdere leven zal berijden een virtuele op de PC zal zijn.

Maar mijn eega is dolenthousiast en wil gelijk door naar een volgende. We besluiten eerst nog even het Anheuser-Bush (die van Budweiser) Hospitality House aan te doen voor wat gratis biertjes. Het is tenslotte al weer middag, dus dat moet kunnen. Wat ons opvalt, buiten dat het erg rustig is, is de erg mooie aankleding van dit park. Erg veel groen en ook veel dieren, je waant je echt ergens in een natuurpark. We concluderen dat dit eigenlijk veel mooier is dan de gekunstelde natuur die je in de, overigens ook niet verkeerde, Disneyparken voorgeschoteld krijgt. Wat we ook voorgeschoteld krijgen van de pronte dame achter de A-B bar is een Rolling Rock biertje, wat ons bijzonder smaakt. Daarna gaan we via allerlei exotische dieren richting één van de topattracties van dit park, Sheikra, een achtbaan van het ergste soort, waar de beide heren dan ook feestelijk voor bedanken, en de enige echte kerel in ons gezelschap al in de rij staat om zich vrij te laten vallen. Ze komt er wat later weer uit met een smile van oor tot oor, en een gelukzalige blik in de ogen die ik normaal alleen in de echtelijke slaapkamer zie. Volgens mij vond ze het leuk……..

De volgende stop is een veilige. Glijden door het water in een boomstammetje bij Stanley Falls Flume, waar zowaar een behoorlijke wachtrij, de enige deze dag, staat. Dat zal wel iets te maken hebben met de tropische temperaturen en de verkoeling die het water zal brengen. Maar na een half uurtje stappen we dan toch in de boomstam. Marion voorin, want volgens een door mij geopperde theorie kan de zwaarste persoon beter achterin zitten, dan gaat het bootje “hangen” en is de kans op water te scheppen een groot stuk kleiner. Deze zelfverzonnen theorie blijkt een regelrechte leugen, want Marion schept een kuub of zes water over zich heen in de laatste afdaling en is dus “soaking wet”. Ze hadden er al voor gewaarschuwd, maar zij verkoos naar mij te luisteren, iets wat je volgens mij nooit moet doen. Voor de eerste en laatste keer die dag was ze niet erg blij, maar ik kon er wel om glimlachen, want achterin was het goed en droog toeven.

Om het enigszins goed te maken gingen we direct door naar Kumba, ook weer een rollercoaster van het, in mijn ogen, ergste soort. Freddy´s rugge(n)wervels zaten na het houten achtbaanavontuur weer allemaal op hun eigen plek, dus die was er ook weer helemaal klaar voor, dus werd ondergetekende gedegradeerd tot tasjes-, petjes-, zonnebril- en slipperdrager die dan tussen door ook nog wat foto’s mocht schieten. Ook hier weer vrolijke gezichten bij uitkomst, maar die konden niet verleidt worden tot weer een waterritje in de Congo River Rapids, want de schoenen, broek en onderbox waren nog steeds “soaked” En zo werd het tijd om te snacken, maar niet nadat eerst nog de Scorpion, een kleine snelle coaster, door 2/3 van het gezelschap bedwongen werd. Het voedsel komt tot ons in de Desert Grill, een zaal als een kathedraal, met een langsloopkeuken waar je diverse keuzes kunt maken. De mannen gaan voor de meat sampler platter en de dame voor een saladeschotel. De vleeskeuring ziet er op de foto bescheiden uit, maar is in het eggie en forse maaltijd met een footlong bratwurst, een zelfde voet lang spareribs en een borst van een ferme Barnevelder, gelardeerd met een stokbroodje en patatten uit Frankrijk. Veuls te veul, en mede daardoor zal ook vandaag het barbecueën er weer bij in schieten.
Tijdens deze copieuze maaltijd worden we nog wel verrast door een heuse dinershow met als thema American Beat, liedjes uit de jaren 50, 60 en 70, en dat allemaal gratis en voor niets. We maken van de vuilnisbak een doggybag en trekken verder.

De bedoeling is richting Montu, weer zo’n vervaarlijke achtbaan, die zelfs in de top tien van beste Amerikaanse achtbanen staat. Maar onderweg stuiten we op Nairobi Train Station waar de trein net binnenrolt. Daar moeten we van profiteren, want de trein brengt je rond het hele park en ook door een nagebootste Serengetti, waar allerlei Afrikaans wildlife zou moeten staan. Die waren waarschijnlijk bijna allemaal, net als wij, op vakantie, want we passeerden drie neushoorns, twee struisvogels en een handvol zebra’s, en dat was het. En dat met een duizelingwekkende snelheid van min vijf KMPH, ongeveer evenredig aan onze groeiende desinteresse. Hier moesten we zo “snel” mogelijk weer uit, en dat ging gebeuren op Congo River Station.
Aldaar wordt weer begonnen aan de fikse, nu nog langere, wandeltocht naar Montu, en lichte haast is geboden, want het is al na vijven, en de fanatici onder ons willen, nee, moeten deze gigant bedwingen. Schrijver dezes sjokt er maar weer achteraan, en beschermt daar aangekomen weer jassen, tassen, petten enzovoorts. Hoewel, jassen hebben we niet echt bij ons, want het is de hele week al rond de 30 graden. Ook hier is weer geen wachtrij te bespeuren, dus verloopt het weer vlotjes en wederom komen er even later twee vrolijke figuren uit het stalen monster.

Dan is het tijd om richting uitgang te vertrekken, en nadat er nog een herinnering aangeschaft is, stappen we in de trein die ons naar de gouden Saturn zal voeren. Die brengt ons razendsnel via 2 Interstates richting Orlando waar we, na een korte stop bij het nieuwe shoppingcentrum op de kruising I4-US27, in het diepe donker bij onze villa belanden. Daar nemen we nog een bakkie koffie met een Krispy Kreme donut, een verfrissende duik, wat fruitige sapjes en “shoot some pool” in onze eigenste game room, waarbij ik met 48-1 ingemaakt word. Dat kan er ook nog wel bij.
Al met al wordt het weer mooi laat en schiet het maken van een verslag er weer netjes bij in, maar daar is morgen tijd voor, want dan hebben we een rustige dag.

15 Oktober 2008 – Rust roest en Microsoft raast.

Na al weer een weldadig ontbijt uit eigen keuken verlaten we dit geweldige huis voor een rondje boodschappen in de buurt. Achtereenvolgens worden bezocht; de Wal*Mart (hoe kan het ook anders), Lake Buena Vista Shopping Centre, Outdoor World, Pr1me- en Premium Outlet Centre, Pep boys en last, but definitely not least, de Home Depot.
Na deze ronde die verloopt over US192 – SR535 – I-Drive North – I-Drive South – SR535 – US192 East – US192 West rijden we met zeer bescheiden gevulde kofferbak, waar wel enkele erg belangrijke dingen van ons “boodschappenlijstje” bij zitten, door naar Lindfields, een community iets voorbij ons Indian Creek, waar we het huis willen opsporen waar we volgend jaar twee keer zullen verblijven. Helaas is onze huidige woonstek (begin dit jaar !!) al verhuurd voor de periodes dat wij hier volgend jaar willen zijn. Dankzij het voorwerk op Google Earth is de droomvilla aan Wellington Loop al vrij snel gevonden, en we gaan er zeker niet op achteruit.

Dan is het weer tijd voor thuis en na de dagelijkse duik kan eindelijk het verslag bijgewerkt gaan worden, en nog belangrijker, de barbecue van stal. Hiervoor gaan we met z’n allen Jonnie Boeren, want de spullen die je thuis kunt kopen hebben ze hier niet, dus maken we die zelf. Kruidenboter is inmiddels ontdekt bij de Publix, maar knoflooksaus hebben we nog niet kunnen vinden, dus die kokkerelt kok Freddy zelf. Diverse verse producten verdwijnen in de blender, en die blendt met geweld een smeuïge en zeer sterke knoflooksaus op ons bord. Door mijn bewakingsdiensten gisteren in Bush Gardens heb ik dispensatie en na het snijden der broden duik ik weer, maar nu achter de Vaio om wat te gaan teipen, maar daar is vriend Word van baas Gates het niet mee eens. Die loopt vreselijk vast en is met geen mogelijkheid weer aan de praat, of in dit geval schrijf, te krijgen. De oplossing is volgens de mannen (en vrouwen) van Microsoft deze week niet voorhanden, dus licht gedepresseerd en om waterschade te voorkomen laat ik de laptop maar even voor wat hij is, en val aan en verscheur het geblakerde vlees.

Ook na de maaltijd wil Word niet meewerken, dus trekken we ons terug in de gameroom om iets minder afgeslacht te worden met de poolkeu dan gisteren. In de tussentijd heeft de eega, via Google, Word-forums en wat dan niet het kennelijk veel vaker voorkomende Wordprobleem opgelost met reg-edit, ook al weer Chinees voor mij. Daarvoor ontvangt ze dan ook terecht een schouderklopje. Door al deze commotie constateren we dat het inmiddels al wel zes kwartier na middernacht is geworden en dus hoog tijd dat we naar de bedstee moeten gaan verkassen. Morgen wacht ons immers het eerste bezoek aan Daytona’s Biketoberfest, en daar willen we niet te laat naar toe. Kunnen we ook eindelijk eens wat foto’s schieten die ik dan met de paar die we al hebben in een webalbum kan gaan zetten.
Maar of dat lukt hoort, en ziet U hopelijk, in het volgende verslag.

De eerste foto's staan er op en zijn HIER te bekijken.
Ik ga nu naar Titusville, lekker knallen, verslagen volgen nog.

16 Oktober 2008 – Biketoberfest vangt aan, maar wel heel rustig.

Vandaag is het dan zo ver. We gaan weer naar Daytona, maar nu om de opening van Biketoberfest 2008 mee te maken. En op eerste blik lijkt het erg rustig onderweg.
Waar je normaal met de “grote Bike Week”, de eerste week van Maart vrijwel constant omgeven wordt door de” rumble of the American V-Twin” zien we nu mondjesmaat een motorrijder langs schuiven. Zelfs bij nadering van de grootste Harleyzaak ter wereld, Destination Daytona in Ormond Beach, zijn de motoren op de vingers van één hand te tellen. Bij aankomst is het wat voller, maar nog steeds geen vergelijking met Maart. Hooguit een kleine duizend bikes. We worden netjes doorgestuurd naar de speciale parkeerplaats voor auto’s, en reizen van daar uit met een shuttletreintje naar het evenemententerrein.

Daar staan en worden al redelijk wat kramen opgebouwd, maar het is duidelijk de eerste dag, dus er zal nog wel wat bij komen. De vaste winkels zijn al wel allemaal open en mede wegens het dappere temperatuurtje stevenen we direct af op de megastore van J&P Cycles om nog wat onderdelen op te sporen en ook aan te schaffen. Hier wordt weer een item van de lijst afgevinkt, deze keer betaald met de Visa Gold giftcard die Freddy op zijn verjaardag gekregen had. Later wil hij er nog wat mee kopen, maar we komen er dan achter dat de kaart niet werkt als je een bedrag hoger dan het restant moet betalen. Uiteraard zou je dan bij moeten betalen, maar de kaartlezer weigert de kaart omdat er geen voldoende saldo is. Weer wat geleerd, en dus zoeken we naar een oplossing. We struinen nog wat door de kramen en komen dan aan bij Icicles, de zonnebrillenboer, waar Freddy een bril voor op de motor wil kopen. Zelf heb ik al een aantal exemplaren van dit merk en ik vindt ze super zitten. Freddy vindt een geschikt en goed zitten model, en de verkoper vraagt wat voor glazen er in moeten, gespiegeld, day-night vision, polariserend, noem maar op. We opperen dat er thuis toch glazen op sterkte in komen, en het er dus niet toe doet. Dan doen we het toch zonder glazen, oppert de verkoper, waarna er spontaan 40 dollar van de prijs afgaat, en voor het gemak de tax ook maar vergeten wordt.

Met deze goede deal op zak gaan we de koele, twee verdiepingen hoge koophal van Harley Davidson binnen. Ogen te kort en kwijl om de mond, maar we moeten streng voor ons zelf zijn. De extra slaapkamer in Kissimmee raakt al aardig vol, en het moet ook allemaal mee naar Nederland. Gelukkig vinden we wel het ongeveer de laatste items van Freddy’s wishlist dus die gaan mee. Ook moeten er natuurlijk nog speciale Biketoberfest T-shirts aangeschaft worden en die worden via een speciaal gekunstelde constructie met wat koelkastmagneten en klein spul betaald met de Visa giftcard, zodat er nog ongeveer 2 cent op blijft staan. Ook weer gelukt. Daarna slepen we ons door de warmte (ook iets dat verschilt met Maart) weer naar de shuttle die ons naar de Saturn brengt. Even de airco op 100, een flesje water uit de koelbox en dan op pad.
Ze hebben nu hier zelfs een speciale kruising met verkeerslichten aangelegd, zodat je niet als eerder eerst een mijl of vijf de verkeerde kant op moet om dan om te keren voor de juiste weg. Het wordt hier steeds beter, nu nog wat meer volk.

Op North Beach Street zit nog een, ook niet klein, filiaal van de dertien Harley dealerships die Bruce Rossmeyer in zijn bezit heeft. Daar is tijdens de motorevenementen ook altijd van alles te doen, maar zoals we dit voorjaar al constateerden, het wordt hard minder. Deze keer is het echt bar en boos en staan er hooguit 20/25 kramen bij en rond de Harley zaak. En ook qua mensendrukte is het ronduit rustig. Daardoor kunnen wij wel op ons gemak de boel bekijken, wat we na een lichte snack, een corndog die door alle drie als smakeloos wordt betiteld, dan ook uitgebreid doen. Vanwege de temperatuur kopen we alle drie een mooi vest, zodat we het zeker, ondanks de 89F, niet koud zullen krijgen. En weer is er een vinkje op ons boodschappenlijstje bijgekomen. Rest ons voor vandaag nog één ding in Daytona; een hernieuwd bezoek aan Millers Custom Parts, waar nog wat spullen klaarliggen die we afgelopen Maandag besteld hebben. Op de valreep doen we ook nog even de Wal*Mart in Daytona aan voor een weegschaal voor de koffers en een bal ter vervanging van de eerder gekochte die bleek te zinken in het zwembad.

Dan razen we via de 417 tolweg vanwege de spits weer richting “exit Celebration” alwaar we de maaltijd een dag eerder nuttigen dan dat gebruikelijk is. We eten namelijk bij Fridays, en dat is het morgen pas. De Jack Daniels ribs en steak gaan er weer goed, en met voorgerechten binnen een half uur, in, dus zijn we op tijd thuis voor de koffie, met natuurlijk weer een donut. We verkennen nog wat op de laptop, draaien een wasje, nemen een duik of twee, doen nog wat versnaperingen en na een potje of dertig poolbiljart is om een uur of één al weer tijd om te gaan slapen.
Morgen gaan we weer op pad, en dan naar Titusville, de politie opzoeken. U hoort het nog.

De rest van de foto's staan er op, en het restant verslag volgt nog.
Misschien morgenvroeg en anders thuis want op dit moment ben ik helemaal naar de testikels. Foto's staan op www.dilligaf.nl/btf2008/index.html

17 Oktober 2008 – Knallend de week uit.

Voor vandaag staat een bezoek aan het Police Museum in Titusville op de rol. Niet dat we fans zijn van de toch wel gewaardeerde sterke arm, maar bij dit Museum kun je (dankzij een tip op het Florida forum) een Big Ticket kopen, waarmee je het museum kunt bezoeken, een korte helikoptervlucht kunt meemaken EN een rondje kunt meeschieten op de schietbaan.
Marion heeft besloten thuis te blijven, want ze is toe aan een rustdag en wil tevens gaan werken aan een Floridiaans kleurtje, dus gaan de mannen alleen op pad. Dat je dat nooit moet toestaan als vrouw zal later blijken. Ik check nog even de website voor de rijrichting om dan tot de ontdekking te komen dat die sinds vorige week veranderd is, en dat de Big Ticket uit de prijslijst geschrapt is. Desondanks stappen we toch in de Vue en gaan op pad. Net onderweg concluderen we dat als één van de extra’s, de helivlucht, wegvalt, het misschien beter is een alternatief te zoeken voor het echte doel van dit bezoek. Precies op tijd om van de SR417 de Orange Blossom Trail op te draaien.

Daaraan zit de winkel van meneer en mevrouw Riegs, beter bekend als de Orlando Gun Shop. En daar kun je schieten, en dat willen we, na het geweldige knalavontuur in Las Vegas vorig jaar zomer. Freddy belt even naar Marion voor het juiste huisnummer, en die vindt dat binnen een paar seconden via internet. De techniek staat ook deze keer weer voor niets. Aangekomen bij het ouwelijke, ietwat verscholen pandje gaat het snel. Briefje invullen, ID afgeven, pistolen uitgezocht en alles wordt netjes met kogels, brillen en gehoorbescherming in een boodschappenmandje geworpen en U kunt gaan. Door een geluidssluis, en zoek het maar uit.

Zonder enige begeleiding wordt je op pad gestuurd met een 10mm Glock Model 29 en een .357 Colt Python die later geruild zal worden voor nog een Glock, maar dan een 10mm Model 20. Dat is het mooie hier, je huurt een baan à $10,- per uur, oor- en oogbescherming voor 2 en 1 dollar en een pistool voor $15,- dat je dan tijdens je besproken baanhuur zo vaak mag wisselen voor een ander model als jij wil. Je moet dan uiteraard wel bijpassende kogels aanschaffen variërend van $9,95 tot $34,95 per doos van 50. Hoe zwaarder het kaliber, hoe duurder de kogel, klinkt logisch.
En stoere zware mannen hebben natuurlijk zware kogels in hun handgun dus knallen we met z’n tweeën zo’n vijf kogels per minuut weg op Osama, Saddam en de kleine en grote Bullseye die we aan de bewegende stalen wasknijper van onze schietbaan hangen. Diezelfde wasknijper is tegen het eind van ons uurtje trouwens ook nog ongewild doelwit……….
Het is voor mij één van de leukste uurtjes van deze week en zeker voor herhaling vatbaar, en het ging ons nog redelijk goed af ook, qua schietkunsten. Daar kan geen pretpark tegenop, behalve wat de prijs betreft dan. Een uur oorverdovend geweld heeft zo zijn prijs, en om niet helemaal failliet te gaan, trekken we snel verder.

We maken aan de SOBT nog even een stop bij Compusa waar het aller- allerlaatste dingetje van onze boodschappenlijst gevonden wordt. Een stroomkabel voor de laptopvoeding, wat voor volgende bezoeken al weer een verloopstekker gaat schelen. Ook dat is weer gelukt, en na een kort bezoek aan de onvermijdelijke Wal*Mart, deze keer aan de US192 keren we huiswaarts. Daar is Marion volledig uitgerust en uitgezwommen te vinden en nemen de heren direct bezit van het zwembad om hun overdosis adrenaline en de duidelijk aanwezige kruitdampen af te spoelen. Voor de voedselvoorziening hebben we vandaag (dankzij alweer een tip van het Floridaforum) voor Longhorn Steakhouse gekozen, mede omdat dit lekker dicht bij Old Town zit, waar we vanavond de Friday Night Cruise willen bezoeken.

Daar aangekomen maken we voor het eerst deze week mee dat er een wachttijd is van een half uur en dat schopt onze planning een beetje in de war zodat we na inderdaad een zeer smakelijk stukje vlees van Flo iets te laat in Old Town arriveren, om daar net de laatste 10 cruisers te zien vertrekken. Jammer, maar helaas, en rest ons alleen nog een heen en weertje door de oude straat, en de aanschaf van wat souveniertjes.
Dan gaan we weer huiswaarts, na eerst een bezoek gebracht te hebben aan onze vaste brandstofleverancier voor deze week, Racetrac aan de US192, die de meest gunstige prijzen hanteert, die zelfs per dagdeel aangepast worden. Was het bij aanvang van deze vakantie nog $3,20, vanochtend was hij al gezakt tot $2,99 en nu is het $2,97 per gallon. Deze snelheid in prijswisseling kennen (of willen) ze bij ons niet, en hij blijft zakken, dus geeft dat weer hoop voor de toekomstige vakanties.

Thuis storten we ons weer op de MGD-tjes, een Schroevedraaiertje gaat er ook altijd in, en de pooltafel staat na de gebruikelijke avondduik in de andere pool ook al weer paraat. En zo geraakt het vanzelf weer bedtijd, om morgen een laatste bezoek aan Biketoberfest te brengen. Ook daarover zullen we weer berichten.

18 Oktober 2008 – We hebben ons gelukkig vergist !!

Vandaag maken we ons op voor een laatste bezoek aan Daytona deze vakantie, dat zal bestaan uit het aandoen van Main Street, met als highlight de Rat’s Hole Chopper Show en aansluitend, als er nog puf in zit, het Daytona Speedway terrein.
De bedoeling is om niet te laat weg te gaan, want vandaag is onze laatste volle dag, en we moeten nog wat koffers pakken en wel dubbel zo veel als waar we mee gekomen zijn. Ook douanetechnisch moet de boel goed verdeeld gaan worden en dat vergt nu eenmaal wat inspanning en tijd. Ook gaan we vanavond voor de laatste keer gebruik maken van de ingehuurde barbecue, dus op tijd terug is een must.
Dus zijn we lekker op tijd uit de veren en liggen mooi vroeg in het, nu toch frisse, zwembad. Maar niet zo vroeg als onze buren. Die zien we eigenlijk nooit, maar omdat ik voor zevenen al op het terras achter de laptop zit, zie ik ze dan toch verschijnen. Vader, moeder, twee kinderen, duidelijk Engels, want zo wit als een dooie, plumpen in het stikdonker, terwijl er toch volop verlichting is in en rond, het zwembad in. Kinderen worden diverse keren gemaand tot stilte, want het is nog vroeg, en nauwelijks tien minuten later sluipen ze het huis weer in, om rond achten te vertrekken. Overdag zie je ze niet en als ze ‘s avonds weer keren is binnen een kwartier het licht uit. Maar ook zij hebben vakantie, moet je maar denken.

Wij doen na de frisse duik een goedgevuld ontbijt, wassen het chloor van ons af, en vertrekken tegen tien uur richting Daytona, waar we via een tussenstop rond 12 uur arriveren.
De tussenstop is in Sanford bij de Altamonte Mall, waar behalve de gebruikelijke winkels die we van Orlando kennen, ook een grote JC-Penney’s zit. Nu zit die ook wel in de Florida Mall, maar hier komen we langs, dus is dat makkelijker. De heren laten Marion los op de tassenafdeling waar ze haar verjaardagscadeau van Freddy kan gaan uitzoeken. Zelf verdwijnen we richting glimafdeling waar horlogefan Freddy een titanium designerhorloge ziet liggen voor een prijs die hij niet kan laten lopen. Hij gaat gelijk mee om de pols. Wonderbaarlijk is Marion binnen een half uur klaar en vervolgen we onze weg richting Daytona.
Daar aangekomen blijkt dat het behoorlijk drukker is geworden, gelukkig maar. Op de lange International Speedway neemt het aantal motoren Maartiaanse vormen aan en we schuiven langzaamaan tussen honderden Bikers richting Daytona Beach. Dit willen we zien, hier komen we voor en uiteindelijk bereiken we de Gemeentelijke Parkeergarage aan Earl Street, net naast het in de steigers staande Ocean Center. En tevens de buurman van Daytona Lagoon, normaal een zwemparadijs(je), maar tijdens de beide Bike evenementen op de laatste Zaterdag het domein van de Rat’s Hole Chopper Show, welbekend van Discovery’s Biker Build Off.

Die doen we dus als eerste aan en na betaling van $5,- p/p mogen we door de grote gamehal naar het zwembad waar weer de meest vreemde en mooie creaturen staan. Weliswaar veel minder dan tijdens de grote Bike Week, maar daardoor niet minder radicaal. Superlange en lage bikes met wonderlijk gesculptuurde tanks en spatborden, maar ook wonderlijk uitziende Hayabusa’s, de favoriete motor van voornamelijk Latino, Afro-Amerikaanse en jonge Amerikanen. Ook de nostalgisch verbouwde motoren zijn ruim vertegenwoordigd, waaronder zelfs een Jack Daniels Bike met een mega Jack Daniels fles als olietank. Ik schiet weer een groot aantal plaatjes en het bezoek is zijn geld meer dan waard. Ook is er een stand van V-Force Customs waarvan eigenaren Vinnie en Cody wereldberoemd zijn geworden door het bekende Orange County Choppers, ook al weer van Discovery. De heren zijn er zelf nog niet, en zullen later verschijnen, maar daar wachten we niet op, dus een derde ontmoeting dit jaar zit er niet in. Wel staat er hun eerste opdracht themebike, een motor voor de Tampa Bay Storm, een 5 keer AFL wereldkampioen american football team.

Dan is het tijd voor de lunch en die wordt deze keer gebruikt bij Bubba Gump, een seafood restaurant waar we al vaker gegeten hebben, en die een vestiging hebben aan de Ocean Walk, recht tegenover de parkeergarage. We nemen, net als altijd, de Cajun Fried Shrimp, eigenlijk een voorgerecht, maar met wat Garlic Bread ruim voldoende als stevige lunch. En ze zijn weer pittig en voortreffelijk.
Dan wandelen we naar Main Street en komen terecht in een fuik van werkelijk duizenden slenterende mensen. Allemensen wat druk, het lijkt wel Maart. Voetje voor voetje schuifelen we Main Street door, met af en toe een zijsprong een winkel binnen om weer een beetje af te koelen van de erg hoge temperatuur. Eén van die zijsprongen levert zowaar de koperen skull op die ik nog voor iemand zou meenemen, en een volgende een mooi verjaardagscadeau van de firma Sick Boy. Eén van de redenen dat we in deze mensenmassa voortschuifelen is dat Freddy een shirt wilde kopen van de, ook al, wereldberoemde Boot Hill Saloon. Die bereiken we uiteindelijk, en daar gaan we dan ook naar binnen. Behalve Freddy want die is zo ingespannen bezig met al het moois wat er te zien is dat hij gewoon doorloopt zonder ons te missen. Dus moeten wij langs de beveiliging, die ons vreemd aankijkt, weer naar buiten om hem op te sporen. Uiteindelijk staan we gedrieën weer voor de beveiliger, waar we even moeten wachten, omdat er maar zoveel mensen tegelijk deze zaak in mogen. Dat geeft je wel lekker de ruimte zodat je op je gemak wat kunt uitzoeken en aanschaffen in deze apart van de Saloon staande winkel, waar tijdens de grote Bike Week ruim 200.000 T-shirts over de toonbank gaan. En vandaag een mooie geborduurde zwarte polo voor Freddy.
Vervolgens golven we weer mee in de zee van mensen en passeren de voor ons nieuwe supportshop van Outlaws MC, de plaatselijke motorclub, die we ongetwijfeld volgend jaar zullen bezoeken en schuiven weer aan bij Colorado Choppers, die zoals gewoonlijk weer allerlei aparte onderdelen heeft hangen en staan, maar deze keer laten we geen geld achter. Er is al genoeg gekocht. Een beetje moe van het geslenter duiken we een zijstraatje in die ons weer terug brengt bij de auto. Op verzoek van Freddy schuiven we aan bij de kilometers, of in ieder geval paar honderd meter, lange rij van voertuigen die Main Street willen doorkruisen. Na een stief kwartiertje zijn we 2 blocks opgeschoten en aanbelandt op de hoek van Main Street, waar we netjes aansluiten in de stapvoets rijdende rij auto’s en motoren. Iets wat je bijvoorbeeld Main Street, Sturgis, South Dakota, waar jaarlijks in de eerste week van Augustus de runner-up van grootste Bike Weeks plaatsvindt, niet zult meemaken. Daar mogen alleen, en zeer terecht, motoren de Main Street doorkruisen.
Maar toch is dit ook wel leuk en kun je op je gemak foto’s maken, en aan het eind de lage brug over de Intercoastal Causeway over zodat je een schitterend uitzicht hebt naar beide kanten. Net over de brug gaan we North Beach Street op om te constateren dat het nog steeds niet overloopt van bezoekers, maar inmiddels wel drukker is dan twee dagen geleden. Maar voor de rest hebben we over drukte niks te klagen. Als vanouds was je zeker een uur nodig om Main Street aan één kant te bedwingen, en dan nog weer terug. Wij zijn dan ook al weer vier uur in Daytona, en wordt het tijd huiswaarts te keren.

We doen daar voor weer de SR417 tolroute aan, want dat is ons voor die $5,50 goed bevallen en je vermijdt zo een hoop drukte. We gaan nog langs de Publix voor stokbrood en maïskolven voor bij de barbecue en stuiten thuis op het verwachte mailtje van United Airlines over de online check-in. Dat hebben we op de heenweg ook al gedaan en werkt perfect. Ook deze keer werk het als een zonnetje, en we kunnen (net als op de heenweg) zelfs upgraden naar economy-plus, stoelen met beduidend meer beenruimte. Op de heenweg hadden we er al twee via de normale boeking, maar deze keer niet, en ons gespaarde huishoudbudget gaf nog net voldoende ruimte om dit te doen. Was dat niet het geval geweest, hadden we het ook wel gedaan, maar nu kon het ook nog van geld wat al weg was. Dus de druk op de knop was daar, en na invulling van de gegevens kon het bevestigd worden. Alleen dat gebeurde niet, want mijn creditcard werd geweigerd. Alles opnieuw ingevuld, en weer een weigering. Ik snapte er geen jota van, want behoudens de borg voor de auto had ik hem de gehele week niet gebruikt.
Voordat er een razende woede kon ontstaan, stelde Marion voor om dan de hare maar te gebruiken. Het zou me benieuwen, want het ging immers van dezelfde bankrekening af. Deze keer lukte het direct, dus ik was er van overtuigd dat ik wat verkeerd ingetikt had bij mijn eigen kaart en liet het daarom maar rusten. We genoten nog na met een heerlijke BBQ, van het vlees dat we nog hadden liggen (de Amerikanen doen niet aan kleine porties) en hierna stortte ik volledig in elkaar.

Tijdens het maken van het vorige verslag moest ik mezelf zeker tien keer wakker schudden en zaten er zes hazenslaapjes tussen. Dit ging niet goed, en zelfs het laatste biertje ging er absoluut niet meer in, wat toch zeer kwalijk is.
Na een uur ogen meer dicht dan open hees ik mezelf uit de comfy tuinstoel en besloot maar over te stappen op wat sterkers, dus de Schroevedraaier kwam uit de (koel)kast en de gang ging richting gameroom waar Freddy de ballen inmiddels weer in het rek had gelegd. Na een paar potjes pool liep het tegen twaalven en besloten we er een eind aan te maken. En laat ik die nu net winnen, wat de hele week weer goedmaakte. Dat het 148-13 is geworden was op slag vergeten en met een voldaan gevoel ging deze jongen naar zijn mandje. Hoe het verder gaat hoort U later.

19 en 20 Oktober 2008 – De perfecte reis.

Lekker vroeg uit de veren en nog tijd gevonden om het schietverslag, iets anders dan een schietgebed, op het web te krijgen. We vliegen vandaag pas om 13.40 uur met de TED 1475 naar Washington en we hebben al ingecheckt, dus echt haast is er niet. De koffers zijn gisteren al grotendeels ingepakt en zijn, dankzij Wal*Mart’s unster perfect qua gewicht. Als laatste wordt de nieuwe, erg mooie, zwarte Rimowa laptoptrolley, waar ik zeer content mee ben, ingepakt en genieten we weer van een stevig ontbijt, voordat we ons in de reiskleding hijsen. Ik ben, zoals gewoonlijk, weer helemaal voorbereidt op de airport security, en dat betekent dat de Adidas trainingsbroek weer uit de kast komt en deze keer, i.p.v. de gebruikelijke slippers, gecompleteerd met een paar tacky nep-Crocs van het ergste soort; Bass Pro’s eigen merk RedHead in camouflagekleuren. De meeste mensen zouden hier nog niet dood in gevonden willen worden, en daarom heb ik ze juist gekocht, en die camoukleuren vindt je in Nederland zeker niet.

De auto wordt stickervrij gemaakt, en de koffers gaan grotendeels in de kofferbak. Wel vreemd dat ze er niet allemaal in passen, op de heenweg hadden we ruimte over……….
Officieel moeten we het huis om tien uur verlaten, maar bij ons wordt dat een half uur later, wel met spijt in het hart, want we zullen hier voorlopig niet weer komen. Over 125 dagen zitten we in Lindfields, en daar zullen we ons ook wel weer thuis gaan voelen, maar deze woning had ook echt alles wat we wilden. Too bad, maar de Dream Villa heeft in ieder geval ook al deze faciliteiten. Onderweg naar de SR417 zien we dat Racetrac inmiddels nog maar $2,86 vraagt voor een gallon regular, maar onze meter staat net in het rooie, dus tanken doen we niet. Daar halen we Alamo nog wel mee, al is het maar tot de poort. Geen druppel extra krijgen ze terug.

We droppen Marion bij United op de stoep en rijden nog een rondje airport, om vervolgens achter in de enorme rij auto’s bij Alamo aan te sluiten, waar binnen vijf minuten “balance 0” uit de handprinter rolt en we de lange roltrap naar departures kunnen beklimmen. We lopen naar de check-in kiosk, zeg maar een paal met een monitor waar we boardingpassen (we hadden ondanks de online check-in geen printer bij ons)en bagagelabels, na louter een scan van één paspoort, kunnen uitprinten. De labels worden nog wel door een medewerkster van United aangebracht, maar al met al zijn we binnen vijf minuten klaar en mogen we de koffers afgeven bij de scan, waar ook al geen kip te wachten staat. Dit gaat te snel, dus vluchten we weer naar buiten om nog even te genieten van de laatste Florida zon en een rokertje.
Na nog een laatste, van vele deze week, Mocha Frappucino gaan we een uur voor vertrek naar gate 40, die dankzij intensieve bouwwerkzaamheden nog vrij moeilijk te vinden is. Daar wordt net begonnen met boarden, en met sectie 2 zijn we vrij snel aan de beurt. De korte vlucht naar Dulles wordt voornamelijk met dichte ogen beleefd, en we landen op tijd, maar zijn dankzij al weer bouwwerkzaamheden toch iets later bij gate D6 dan gepland. Zo hebben we nog anderhalf uur door te brengen, waarvan al een deel wegraakt door de straffe wandeling naar C19 waar vlucht 946 staat te wachten.

Freddy parkeert zich daar en wij lopen door naar C4 voor al weer een laatste rokertje in de speciale lounge, die er uit ziet als een mistig aquarium van 8 bij 8 meter en nu vooral bevolkt wordt door landgenoten. Na het nicotineshot volgt een behoorlijke wandeling weer terug, en besluiten we nog een last-minute snack te kopen bij een Californische snacktent waar ze burrito’s, taco’s en quesadilla’s verkopen. Dit duurde vrij lang en was vooral verspilde moeite en dollars. Naast de tent begonnen ze bij C19 al te boarden, maar wij hadden weer sectie 2 en waren pas na de behoeftigen en welgestelden aan de beurt en hadden dus nog tijd voor de snack. Na één hap waren we het unaniem eens; niet te vreten in meervoud. Laat dit een les zijn voor alle lezers, koop daar nooit wat, al heb je nog zo’n trek. Werkelijk walgelijk en 97% belande direct in de prullebak. Het boarden verliep soepel en we hadden, dankzij de United mail, goede plekken. Te meer een reden om United maar tot onze number One transporteerder te maken. Jammer van de Delta miles, maar economy-plus wint het.

De vlucht zou snel verlopen, en tussen de maaltijden, deze keer “beef or pasta” in plaats van de gebruikelijke “chicken” een uur na vertrek, en yoghurt en een broodje een uur voor de landing, gingen de gezamenlijke ogen toe en misten we bijna de gehele vlucht, die ruim een half uur te vroeg op Schiphol landde. Daar moesten we nog wel langs de marechaussee, die voor 7 of 8 binnenkomende vluchten verkozen had om wel 2 poortjes te openen, waarvan niet één voor European passports. Daar stond dus een mensenmassa voor zoals we die de dag ervoor in Main Street Daytona meegemaakt hadden. Weer een geweldig staaltje Nederlands anticipatietalent.
Toen het grootste gros zo’n beetje opgelost was gingen er nog 3 poortjes open, en ik had direct zin in een stuk worst, want er was immers mosterd na de maaltijd. De koffers lieten nog heel even op zich wachten, maar toen we die hadden gingen we gezamenlijk, doch apart richting de ontvangers der directe belastingen, onze vrienden van Dick Mol’s douane. Maar die waren bij de uitgang naast onze band 19 helemaal niet te bekennen, dus liepen we maar door. Freddy had die uitgang niet gezien en ging naar een uitgang verderop waar het redelijk druk was en ook behoorlijk wat groenhemden stonden, die gelukkig uitsluitend oog hadden voor een vlucht uit Turkije, waar ze weer een lading nep-LaCoste’s en dergelijke konden scoren en onze Amerikaganger vrolijk door lieten lopen.

Buiten werden we weer herenigd en gingen we richting P3 bus, maar eerst even een vestje aan, want de temperatuur is hier toch een graad of 24 lager dan gisteren. De auto wordt met passen en meten volgeladen en anderhalf uur later, iets over half negen, zetten we de Douwe Egberts aan en vinden we gelijk de reden waarom de creditcard weigerachtig was. Er ligt een brief van Mastercard met de boodschap at de kaart geblokkeerd is en het verzoek tot telefonisch contact. Dan blijkt dat er net voor onze vakantie een aantal vreemde transacties is gepleegd met de kaart, allen in Amerika, en allen internetaankopen. Variërend van 1 en 4 dollarcent (wat dus gelijk opviel) tot een paar honderd dollar bij online drugstores en tuinlands. Die betalingen hebben ze dus direct tegengehouden en de kaart geblokkeerd. Dus de elektronisch verbeterde, en met een nieuw nummer #-o, creditcard die ik vorig jaar heb gehad, is toch niet zo veilig als men dacht. Hoe het kon, konden ze mij absoluut niet verklaren,dus denk ik dat de fout in hun systeem zit, maar dat maakt verder ook niet uit, want ik krijg een nieuwe, met weer een nieuw nummer, en ook weer een nieuwe bankpas. En ik moet een rits papieren gaan invullen die ze me opsturen. Dat moet dan maar.

Al met al was dit weer een leuke vakantie, met een heenreis die velerlei haken en ogen had en een terugreis die liep als een zonnetje. En bijna drie koffers vol met motoronderdelen en de natuurlijk onvermijdelijke goedkope Florida kleding. En voor de volgende keer een belastingvrij bedrag van €430,- per persoon, dus kunnen we met een gerust hart langs Dick Mol en zijn kompanen. Tot Februari dan maar weer.