[Reisverslag] Utah: Florida 2008

Fotos volgen nog...Eerst het verhaal:

1 BRUSSEL – MIAMI

Klaar om 0700u wanneer ze ons komen afhalen voor het luchthaventransport. Eindelijk vertrekken we naar de USA!
Alles verliep vlekkeloos op de luchthaven in Zaventem. Ingecheckt bij Delta met slechts één valies en 2 rugzakken. Bijna alles volgestouwd met “oude” kleding, disposable dus om plaats te maken voor onze nieuwe aankopen…
Na ongeveer 10 uur vliegen aangekomen op Amerikaanse bodem in Atlanta.
De vlucht zelf is kort te omschrijven : 10 uur ongemakkelijk zitten in veel te krappe stoelen met één halfwerkend LCD scherm in de middengang en koptelefoontjes die niets dan ruis uitbraken. Eten dat men je met de nodige “smile” geeft dat zo heet is dat je je tong verbrand bij de eerste hap en dat op een veeeeeeeeeel te krap, scheefhangend, ondermaats klaptafeltje moet zien neer te poten. Koffie die niet te drinken valt en personeel dat je scheef bekijkt als je een neen antwoord op de vraag of je nog iets wenst te drinken.
Maar kom, dat verviel in het niets toen we op de luchthaven eerst door de douane (zonder problemen, maar met de nodige strengheid) en vervolgens met de “undergroundmover” naar onze volgende vlucht toegingen. Ruim tijd genoeg dus.
Eens op Miami aangekomen verliep de afhaling van de bagage heel vlotjes.
Wat was de surprise groot toen de schuifdeuren van de hal opengingen naar de buitenwereld.
Een verschil van 15 graden! Pfffww….Heet…Verschrikkelijk heet.
Met het busje naar Alamo dan maar. Bij Alamo aangekomen merken we dat we er helemaal alleen zijn. Tof! Zo gaat het lekker snel dus!
Niets was minder waar….Ongeïnteresseerd personeel die naar ons staren als we waren we net van Mars geland. Dan een mannetje aan de toog die ons toeriep: “Over here!”. Eeeuuuhhh?
Waar is die “please” gebleven?
De voucher afgegeven waaruit bleek dat we een MIDSIZE SUV besteld hadden.
Ja meneer, we hadden graag die Chevrolet Trailblazer gehad…Ooohhh? Niet meer beschikbaar? Tja…Wat dan wel? Een Toyota?
Ah, antwoord de brave man, jullie kunnen ook een Hummer of een Cadillac Escalade “krijgen” hoor. Dan rijden jullie tenminste in een echte American Muscle SUV. Mits een paar honderd dollaar opleg weliswaar.
Neen, dank u, we nemen wel de Toyota dan. Road Side Assistance? Dat zit toch in een Gold pakket dat we besteld hebben? 54 pleuros bij? No way!
Bij de vraag waar de Toyota dan wel staat, krijgen we het antoord: “Outside!”.
Alles in een RAV4 geladen en weg dus. Dachten we dus….
Bij de uitgang wagen ingescand: “ Sorry sir, you gotta return the car, there seems to be a problem with the car”.
Dan maar alles terug overgeladen in een andere RAV4 en weg zijn wij.
De weg naar Miami Beach viel heel goed mee. Een 30 miles verder en twee tolhuisjes staan we aan ons hotel. EINDELIJK!

Aangekomen in het Townhouse hotel. Fijn fijn fijn! Vriendelijk personeel en zeer proper!
Inmiddels waren we al een beetje aan de temperatuur gewend geraakt. Heerlijk die warmte!
Best zweterig maar heel wat anders dan wat we in Europa gewend zijn.
Het Townhouse hotel is een hip hotel met zeer propere kamers en een heel vriendelijke staff.
Valet parking is in Miami goud waard wegens de krappe parkeerplaats in de stad en 20Usd per 24 uur valt heeeeeeel goed mee.
De kamers zijn allen in wit en rood. Het dakterras is voorzien van loungestoelen en waterbedden om te relaxen. Zeer wijs! Bovendien zitten we op nog geen 100 meter van het strand.
Miami zelf is een bruisende stad met heel veel contrasten. Van een oud dametje dat blootvoets in een oude koffer slaapt in het portaal van een reeds jaren gesloten winkel tot de showboulevard op Ocean Drive. Waar er een Rolls Royce passeert met oversized alu wielen en een boomstereo installatie in samen met 4 afro amerkanen die met hun hoofd meebangen op hun muziekbeat. Je moet het gezien hebben om te geloven!
Gegeten hebben we wij bij Jerry Famous Deli ( uitstekend personeel en dito eten) en ontbijten was in een frans klinkend ontbijtzaak op Collins Avenue. Ook dit viel heel goed mee.
Onze vakantie was na een nogal moeilijke start dan toch goed begonnen.
Het strand en de beach walk promenade zijn zeer netjes en het is er gewoonweg zalig. Miami zelf zal wel in de smaak vallen bij het jonge volk maar voor ons was het net iets te druk.
Nog even naar de Dolphin mall (lekker groot en alles voor een prikje) wat gaan shoppen en rond getoerd in de stad om al de architectuur te gaan bekijken (is een beroepsmisvorming, ik weet het). Prachtig mooi allemaal. De op het forum zo aangeprezen Starbucks koffie is een MUST.Lekkerder dan dit vind je ze niet. Het rijden op de Interstates en de Highways is een verruiming van je geest. Wij Europeanen kunnen nog veel leren van de US zo blijkt het. Gediscipineerd rijden en zonder enige vorm van stress. Kortweg een droom. Oh ja, by the way: die RAV4 is een heerlijk karretje om mee te rijden. Comfort alom en een steengoede stereo die op 102.7Fm stond en waar we beiden luidkeels aan het meezingen waren op de toch wel fijne muziekjes uit de 80’s.
Na onze tweede dag op weg naar Key West dan maar. Alles de auto in en op voor +- 400 kms.
Het kan nu al niet meer stuk. We zitten in de USA, niet te geloven

2 MIAMI – KEY WEST

Onze gastvrouw in de GPS op Nederlandse taal gezet en het metrisch stelsel aangepast zodat het wat gemakkelijker rijden is. De weg naar Key West is via de US1. Wat opvalt is dat alles hier zo proper ligt op de straten. We zijn hier in Europa wel wat anders gewend…
De rit zelf is zeer relax. Onder de baan een paar keer halt gehouden voor wat foto’s (die later nog volgen). Prachtige natuur en brandschoon zeewater.
Eerste keer getankt in Islamorada. 40Usd betaalt binnen en dan naar de pomp. Gedver…Die pomp werkt niet! Oh? Je moet dat klepje omhoog doen en dan pas kan je tanken? Wist ik dus niet.
Verder een heerlijk tempo en een onwaarschijnlijke mooie route afgelegd tot aan ons volgende hotel, Radisson aan de US1 net als je Key West binnenrijd.
Op het eerste zicht een mooi hotel. Maar bij aankomst in onze kamer een nachtmerrie dus.
Kakkerlakken in de kamer en opgeroeste frigo. Verf die van het plafond bladdert in de douche. Bedlinnen dat met heel weinig waspoeder is gewassen en een verzameling beestjes die we niet bij naam kennen. En ook niet willen kennen.
Aangezien het maar voor één nacht is besloot ik (tot groot ongenoegen van mijn vrouw) om hier te blijven en op de tanden te bijten. De touroperator mag zich deze week aan een gepeperde mail verwachten!
Het zwembad was dan wel ok. Het hotel zelf is ZEER AF TE RADEN en TE VERMIJDEN;
Op naar Duval Street dan maar. Toffe stad en zeer rustig (kan ook niet anders met Gustav in het vooruitzicht). Toffe winkeltjes en dito bars. Even wat foto’s getrokken en een koffie gedronken in de Tea en Coffee house. Een piepklein gezellig koffiebarretje in Duval Street.
Foto’s aan de Most Southern Point niet vergeten. Dan op naar Wallmart om drank en eten in te slaan. Man, wat is die winkel toch groot! Op de parking een Sherrif tegen gekomen die rustig met de revolver aan de zij inkopen kwam doen. Even langs de Sports Store langs om wat American Football kledij in te slaan.
Dan naar de Outback Steackhouse om onze innerlijke persoon wat te versterken. Zeer vriendelijk personeel en van de porties kunnen we hier alleen maar van dromen. Overheerlijk gegeten.
Na een bange nacht in het hotel met een half oog op zoek naar de dierentuin die zich in onze kamer bevond de dag nadien ontbeten bij Denny’s. Simpel maar goed ontbeten en op weg naar Naples. Onze trouwe vierwieler volgestouwd en weg waren we.Richting Tamiami trail.
Nog vlug wat ijs in de koelbox en water erin en klaar. +- 400 kms voor de boeg. Een geruststellende gedachte als je het verkeer hier wat gewend bent. Wat een avontuur. 102.7 Fm aan en weer rustig meezingen was ons tijdverdrijf in de wagen.

3 KEY WEST – NAPLES


Een zonnetje aan de hemel om 0730u “s morgens en reeds 30graden. We wanen ons in de hemel. De US1 op voor een rit die ons door de Everglades zal gidsen. Naar de beruchte en veel beschreven Tamiami trail.
Onderweg snel tanken. Weer 40 Usd en nu wetend dat het verdomde klepje aan de pomp omhoog moet. Maar…Er is hier helemaal geen klepje! Wat nu weer??? Ahhh…Je moet op een drukknopje duwen op de pomp met de keuze tussen 3 soorten. 87 Regular dan maar.
Hoe komt het dat niemand op het forum mij hiervoor verwittigd heeft of weet iedereen dit zomaar, schoot me door mijn gedachten.
De US1 afgehaspeld aan 65 miles per uur en dan over naar de 75 ofte de Tamiami trail. Een kaarsechte baan zo lijkt het wel. Met heel mooie natuur en adembenemende uitzichten. Onder de baan gestopt bij een Airboat Tour. Maar door gebrek aan tijd toch besloten om dit niet te doen.
Onze reis was vooral bedoeld om de streek te leren kennen en te bekijken waar we volgende keer weer heen willen. De volgende stop is aan een Parking Rest Space. Godverlaten en waarschuwingsborden dat het er gevaarlijk kan zijn. Gevaarlijk? Alligators? Slangen?Niets van dat al te zien! Totdat we een paar miles verder een doodgereden alligator zien liggen langs de weg. Slik….Er zitten hier dus toch wel beestjes?
Nog snel even gestopt om te tanken en op naar het laatste stuk. Onderweg een paar van wat lijkt op reservaten tegengekomen en dan de big alley to Naples.
Het valt op hoe gedisciplineerd de chauffeurs hier wel zijn. 100 km aan één ruk blijven de Mercedes sprinter, de Chevy Tahoe en de Dodge Challenger netjes achter me aan tegen 70 miles tempo.
Bij het binnenrijden van Naples een Thunderstorm Een stortbui van jewelste was een welkome verfrissing! Allen regent het zo hard dat je met moeite ziet waar je moet rijden. Gelukkig zijn deze buien even snel weer weg als ze gekomen zijn.
Naples zelf is een stad die uit een prentjesboekje lijkt te komen. Het is hier zo mooi en brandschoon dat je haast vergeet dat het wel echt is.
Op naar de Inn of Fifth dan maar.
Ons hotel werd ons vakkundig door onze mevrouw in de GPS aangewezen. Toen we binnenkwamen bekeken mijn vrouw en ik mekaar met zo iets van: “ Knijp eens in mijn wang, want dit is niet echt!”.
Gewoonweg schitterend hotel, prachtig gelegen en onwaarschijnlijk beleefd en behulpzaam personeel. Dit maakt die 400 kms rijden verzinken in het niets.
Snel een upgrade van de kamer gekregen zonder dat we erom vroegen en een stadstocht afgestapt. Veel mooie en vooral dure winkels. Wonderschone gebouwen en een zeer rustige omgeving. ‘s Avonds lekker gegeten in de Irish pub die aan het hotel grenst. Een heerlijk bed en douche deden ons deugd. Hier willen we zeker terug komen. Dit kan voor ons nu al niet meer stuk!!!!
’ s Morgens ons intussen al rituele bezigheid afgewerkt : box met ijs opvullen en off we go to Orlando!

4. NAPLES – ORLANDO

Wanneer we ’s ochtends willen vertrekken naar Orlando merken we dat er nog geen mogelijkheid tot ontbijten is. Tjeetje….zonder ontbijt vertrek ik niet!
Dan maar naar de Starbucks store. Lekkere koffie (Vanilla Latte) met daarbij iets wat de kruising tussen een pannekoek en wafel lijkt met daartussenin jam.
Overheerlijk en een aanrader (wist ik nu maar hoe dat ding heette) en ik kan je garanderen: absoluut geen honger meer.
Dan de baan op. Het is heel rustig verkeer en weerom verbaast het me dat de chauffeurs hier zo gedisciplineerd zijn. Netjes achter elkaar, niks toeteren en geen stress.
Nog snel even bij Wallmart gestopt om wat proviand in te slaan voor onderweg.
Lekker handig om een winkel te hebben die open is wanneer jij er zin in hebt.
Als we Naples uitrijden staat ons besluit vast: Hier komen we zeker nog eens terug.
Onderweg merken we ook op hoe fier deze mensen zijn op hun land : overal zie je de Amerikaanse Stars en Stripes.
Als we onderweg stoppen voor een tankbeurt stopt gelijktijdig met ons een Higway State Trooper. Omdat ik nogal onhandig de auto uitstuntel bekijkt hij ons even.
Waarop ik mijn stoute schoenen aantrek en hem vraag of ik even een foto mag nemen van hem met zijn voertuig. Hij poseert alsof hij morgen in Time magazine zou terechtkomen. Fijn!
Toen we na ettelijke miles /kms aankomen in Orlando merken we op dat het alsmaar drukker wordt. Diverse aanwijzingen boven de Interstates wijzen ons op de aanwezigheid van zowat alle parken die er mogelijk te zien zijn in en rond Orlando.
Ook valt ons nog iets op : een advocaat of hartchirurg die reclame maken langs de weg op een paneel dat groter is dan de voorgevel van onze woning….
Jazeker, we zitten in de US dus!
International Drive moeten we hebben. Het Rosen Plaza hotel.
De vriendelijke mevrouw die in onze GPS woont stuurt ons direkt naar ons doel.
Op I – Drive merken we een woning op die op z’n kop ligt!?
Eens in de ogen wrijven om te zien of we niet meer slapen… Het is dus echt!
Aan het hotel bestormd de valet parking boy ons alsof we de koning van Jordanië zijn.
Maar aangezien er meer dan genoeg parking is rond het hotel besluiten we maar aan self parking te doen.
Het hotel zelf is prachtig. Groot maar sjiek. Onze kamer is ook het betere van de hotels die we hebben gehad.
Moe ploffen we neer op ons bed en besluiten om maar even te rusten. Dan naar Piza Hut en vervolgens I-Drive verkennen vooraleer we om 2200u na een Vanilla Latte in slaap vallen.
Morgen naar Sea World. Waar zitten de e-tickets nu toch alweer? Ik ben ze in godsnaam thuis toch niet vergeten???? De paniek blijkt voor niets te zijn. Gevonden!
Nu snel dodo doen om morgen op tijd bij Sea World te raken.

ORLANDO – SEAWORLD

’s Morgens om 0600u uit bed en om 0630u aan de ontbijttafel in ons hotel. Ontbijten in buffetvorm draagt toch nog steeds onze voorkeur weg. En voor 10 Usd is het een koopje!
Camera ingeladen? Yep Camcorder? Yep. Adres? Tja...die papieren met het adres op?
Yes! Gevonden! Op weg dan maar…
Vanuit ons hotel is het maar een goeie 10 miles (voordeel van op Idrive te “wonen”).
Bijna gaat het mis als we op de verkeerde inrit terecht komen. Blijkt dus enkel voor taxi’s en bussen te zijn. En onze RAV4 is nu net niet groot genoeg om voor bus door te gaan…
Uiteindelijk de goede weg gevonden en de e-tickets blijken een zegen te zijn. Overal vlot door en helemaal voor aan tot tegen het park kunnen rijden omdat we zo vroeg zijn (+- 0900u dus)
Hier staan 2 politiewagens te glimmen aan de ingang. Maakt je wat geruster te weten dat er bewaking is voor als het fout zou lopen. Een dolfijn die ontsnapt of Shamu die eropuit wil misschien?
Aan de ingang merk je pas hoe groot SeaWorld wel is. En tevens hoe commercieel ingesteld. Buiten de bassins waar alle (prachtige en zeer goed onderhouden) waterdieren zich in bevinden stikt het hier van winkeltjes en drank- en eetgelegenheden.
Souvenierwinkeltjes in alle maten en kleuren en bovendien ontzettend duur.
Als je alles wil in deze staat houden (onberispelijk) dan kost het geld en is het ook nodig om inkomsten te genereren. We zijn tenslotte met vakantie en zien niet echt naar de kostprijzen.
Maar voor een gezin met een paar kinderen kan het hier wel aardig oplopen denk ik.
De zeeschilpadden zijn de eerste die we tegenkomen. Vervolgens volgt zowat alles wat er zich in water bevind. Van zeekoeien over pinguins tot haaien, dolfijnen en de alombekende orka Shamu.
Omdat het hier zo groot is ben je al snel een paar uur kwijt aan het rondwandelen en het bewonderen van alle evenementen en te luisteren naar de zeer deskundige uitleg.
Omdat mijn vrouw gek is van dolfijnen (wie keek er niet naar Flipper op tv?) en ze de kans had deze eten te geven, wou ze dit voor geen goud missen.
Een bakje vis gekocht en hop naar de rand van de bassin… Waar ze fier een visje boven het water hield om door de dolfijn uit haar hand te laten eten.
Waarop een vogel deze uit haar hand pikte (letterlijk stelen) vooraleer ze wist wat haar overkwam. Ik natuurlijk in een plooi van ’t lachen! Haar reactie was veeleer beteuterd.
Uiteindelijk dan toch een dolfijn die kwam eten en ze kon hem zelfs aaien. Haar dag kon niet meer stuk!
De show met de dolfijnen helemaal uitgekeken. Voor mij de betere show dan deze met Shamu. Prachtige coreografie en prima uitvoering. Gewoonweg adembenemend!!!!
Na een lange dag uiteindelijk afscheid genomen met spijt in het hart. Hier konden we nog uren blijven. Ware het niet dat onze voeten ons er op attent maakten dat ze ook rust verdienen.
Na onze verkwikkende douche in het hotel ( het was broeierig warm deze dag) nog even naar Orlando Premium Outlets.
Veel bling bling en inderdaad de betere kledingmerken. Immens groot en zeer mooi ingericht (mens toch…die beroepsmisvorming blijft me achtervolgen).
Naar Guess om een nieuwe handtas, slippers, portemenee en horloge voor mijn vrouw.
Ik ben geen merkenfreak dus was dit voor mij niets meer dan een ( zoveelste) wandeling die dag.
Bij het buitenkomen merken we de sherrif op die aan het toeren is op de parking “for safety reasons”, zo blijkt.Het is intussen 2100u en pikdonker buiten.
Snel in het hotel roasted chicken legs gaan eten en naar de weather forecast gaan kijken op tv in de kamer.
Met court tv vallen we in slaap….
Nog niet wetende in welke avonturen we morgen zullen terecht komen ( beter van niet…anders hadden we misschien niet geslapen die nacht)

Eerst wat fotos voor het verdere verhaal...

Let maar niet op de datum...Deze stond dus niet juist:evil:

Naar South Beach vanop luchthaven


http://i38.tinypic.com/33b05k2.jpg

Collins Avenue by night in Miami

http://i35.tinypic.com/i57j2w.jpg

Een wagentje op Ocean Drive Miami

http://i38.tinypic.com/230aqu.jpg

De "stillere" buurten van Miami

http://i36.tinypic.com/35a2k9f.jpg

5th street Miami

http://i35.tinypic.com/23siko.jpg

Mac Arthur Causeway Miami

http://i38.tinypic.com/11ux0qq.jpg


Miami taxi op Ocean Drive

http://i35.tinypic.com/2guwsyd.jpg

Catering om 0400u !!!!! aan ons hotel in Miami

http://i38.tinypic.com/291eqn5.jpg

Er volgen dus nog fotootjes...

Was de Inn on Fifth -> http://www.innonfifth.com/

ORLANDO – THE UNEXPECTED ADVENTURE


Deze morgen goed wakker geworden met een stralende 30 graden en de zon staat reeds klaar om door te breken…
Het is rond 0530u als we besluiten om in het hotel het ontbijtbuffet mee te pakken. 12,50 Usd voor een ontbijtbuffet met alles wat Amerikaanders lekker vinden; gebakken worst, gebakken uien, warme havermoutpap zijn nu niet ons favoriete eten. Gelukkig is er toch nog wat plaats voor de meer Europees getinte eetlust.

Na dit alles snel naar de poolside om onze Starbucks koffie leeg te slurpen bij de laatste Belgische sigaretten die ons nog resten van onze voorraad die we meebrachten.
Tja…rokers zijn in de US of A niet echt gewild denk ik. Waaraan we dit merken?
Rookverboden zowat overal en de niet onaardige boete die je krijgt bij het “achteloos weggooien” van een peuk (500 Usd).
We kunnen onszelf bij de “beschaafde” roker rangschikken en hebben dan ook geen enkel probleem met de diverse verboden. Maar als roker ben je hier beter gewaarschuwd!

Vrolijk trippelen we ons hotel uit met de gedachte nog snel effe naar een outlet te gaan en natuuuuuuuurlijk naar Walmart om onze laatste Amerikaanse inkopen te plegen vooraleer die ijzeren vogel ons weer naar onze dagelijkse realiteit terug zal brengen.
Hoe ontnuchterend was het dan ook om buiten te komen en vast te stellen dat onze huurwagen met een lekke band staat naar ons te glimlachen…. Is dit nu een beproeving voor ons?
Na de, hier beter niet te herhalen, literaire verwoordingen naar het adres van hij die in de hemel vertoeft, onze moed bijeen geschraapt om dit op te lossen. “ A piece of cake” denk ik. Het zou dus een hele taartwinkel worden in plaats van dat ene stukje waar ik aan dacht.
Aangezien ik wel één en ander van auto”s afweet zou ik dit in een mum van tijd wel oplossen. De krik dan maar om het wiel te verwijderen…
Krik? Waar is de krik? Niks, niemendal gerief om het wiel te wisselen. Oké dan….Een andere RAV4 zoeken dan maar op de parking om het gerief te lenen! Hallo? RAV4 populair? In de verste verte geen te zien dus!
Telefoon naar Alamo dan maar. Het antwoord was , op zijn zachtst gezegd, zeer ontnuchterend: “ Kunt u nog met de wagen rijden? Begeef u dan naar een Walmart automotive om de band daar te repareren…” Ik bleef maar herhalen dat je dan eerst de lekke band moet kunnen vervangen met als resultaat een bezettoon. Dit tot 4 x toe en 20 minuten later geef ik het op… Dan maar naar een lokale takelfirma gebeld om me te komen helpen. Intussen is het reeds 1100 u in de voormiddag.
Allways towing meld mij dat ze over een 1 uur en 30 minuten zullen arriveren. Om 1330u dus, als alles meezit.
Uiteindelijk komt om 1400u een takelwagen de parking opgereden en de zeer vriendelijke chauffeur slaagt erin ons reservewiel te plaatsen. Met de melding dat dit maar een noodoplossing is omdat deze band maar max 50 miles zou aankunnen. Met de raad dat we beter bij Enterprise gehuurd hadden en het adres van Riker”s tyre repair vertrekt de man weer. 1500u en we gaan een koffie drinken om op adem te komen van ons lang verhaal.
We besluiten om na de koffie en de sigaret op zoek te gaan naar Riker’s.
Ondanks alles zitten we toch maar mooi in Amerika. Die gedachte alleen al doet de zon weer schijnen in ons hart. En goedgezind gaan we op weg naar de bandenboer.

Wordt vervolgd….

Duval street in Key west

http://i35.tinypic.com/23i9ycw.jpg

Coffee en tea house in Duval street Key west

http://i34.tinypic.com/ajo7t3.jpg

Wallgreens in Duval street Key west

http://i33.tinypic.com/bi3shu.jpg

Most southern hosue in Key west

http://i37.tinypic.com/1z32fde.jpg


Typische straatjes in Key west

http://i38.tinypic.com/2u59uld.jpg

De "pink panther" taxi's in Key west 8-[

http://i37.tinypic.com/1zoyqv8.jpg

ORLANDO – THE TIRE REPAIR SHOP

Nadat de takelwagen reeds lang is vertrokken en we dus klaar staan om de naar de tyre repair shop te gaan besef ik ineens dat ik niet eens heb opgeschreven waar deze ergens pleegt te zijn....
Een papiertje met daarop enkel de naam gekribbeld gaan ons dus niet veel verder helpen. Rondvraag aan het hotel maakt ons niets wijzer. Enkel en alleen dat er aan zowat iedere Wallmart ook wel een auto repair shop is. En dat deze ook ‘s zaterdags open is.
Dan maar met de vage uitleg die we hadden gekregen ons proberen herinneren waar we heen moesten. Richting Sea World en aan de derde lichten links en dan rechts. Of was het nou net andersom?
Na wat zoeken rijden we de parking op bij de bandenboer. Nadat zowat onze kleren van ons lijf zijn gekeken door de daar aanwezige mecano’s komt er iemand naar ons toe. Het blijkt de storemanager te zijn.
De sleutels worden overhandigd met de afspraak dat het 20 Usd zal kosten en dat de wagen direct zal aangepakt worden, ondanks het feit dat het er redelijk druk is. Dat we verteld hebben dat we Europeanen waren op bezoek in hun prachtige land zal wel geholpen hebben denk ik.
Anyway, na een paar koffietjes in hun “relaxruimte” is de auto klaar. Netjes voor de deur en met de motor al draaiende met airco op.
Wat een service!!! Daar kunnen we in Europa alleen maar van dromen. Na de “have a safe day” begroeting van de storemanager kunnen we dus weer gerust de baan op.

Aangezien het reeds laat in de middag is en we morgen naar huis keren besluiten we de Wallmart ons zakgeld toe te vertrouwen in ruil voor hun goederen. Een heleboel kleding, de niet te missen Amerikaanse stars en stripes en ontelbare kleine gadgets later staan we volgeladen op de stoep. We slaagden er zelfs niet in om ons budget volledig uit te geven wegens het teveel aan kilo’s in onze bagage als we doorgingen met kopen.
Op de parking valt weer eens op hoe immens groot hier alles wel is. 750 wagens kunnen hier op de parking.
Eén ding viel ons wel enorm op: Toen we Wallmart binnenstapten was er gelijktijdig met ons een vrouw die een hoofddoek droeg die naast ons mee liep naar binnen. Toen ze net binnen was werd ze letterlijk belaagd door vooral Afro Amerikanen die haar doodgewoon vroegen wat ze hier wel kwam doen. En of ze wel echt in de winkel moest zijn…
Ze werd als het ware buitengekeken. Dit werd op het nodige gejuich onthaald door de groep die het voortouw had genomen bij haar “verwijdering” uit de winkel.
Zijn dit de gevolgen van 9/11?

Enfin. We sloten onze dag af met een positieve noot: een drankje in de hotelbar en roasted chicken legs. Daarna Cinamonrolls met Starbucks Latte koffie.
Een cocktail aan het zwembad en naar bed met court tv aan. Spijtig dat het onze laatste dag al is in de US of A.
We besluiten samen dat we zeker naar de US terugkomen om meer te zien.
Nu rusten want morgen moeten we nog het hele end naar Miami airport. Het regent pijpenstelen buiten….Geen goed voorteken om morgen 480 km te rijden….

THE TRIP NAAR ORLANDO AIRPORT

's Morgens redelijk vroeg uit de veren om de laatste keer de Highway te gebruiken. Om het toch interessant te maken nemen we de alternatieve Florida TPKE waar we al eens wat van afwijken door kuren van onze GPS.
We passeren aan diverse kleine stadjes en zien soms wel dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is hier in Florida. Vervallen schuren doen dienst als woningen op sommige plaatsen.
Onderweg zijn er stukken waar we alleen rijden op de highway. Tot plots vanuit het niets een Highway Trooper naast ons komt rijden, even een blik naar me werpt, waarop ik beleefd knik en mijn duim opsteek, met de bedoeling te laten weten dat alles met ons ok is. Waarna hij er als een speer vandoor gaat.
Net voor Miami heeft een uitloper van orkaan Gustav ons te pakken met een verschrikkelijke regenbui en donkere wolken alsof het nacht is ( en het is 1500u) Via de radio wordt gevraagd om te vertragen op de weg en desnoods te stoppen als het te slecht wordt. Gelukkig is het weer al snel weer zonnig en kunnen we naar de luchthaven.
Met spijt in het hart leveren we de wagen netjes in bij Dollar en zetten onze terugvlucht in naar België.

"We will come back" zeg ik nog tegen Ingrid als we aan boord stappen voor een vlucht van 13 uur naar het kille land waar we wonen...

Zo , na 3 1/2 jaar nog ff de laatste dag beschrijven :P

Was niet moeilijk...stond als Word doc opgeslagen.

Alhoewel ik me alles nog herriner alsof het gisteren was \\:D/