[Reisverslag] A3: NYDCNFFL: NY, Washington, Niagara Falls & Florida! 2008

Nieuw reisverslag van onze trip van de afgelopen twee weken. De komende twee weken hoop ik elke avond een nieuwe aflevering te kunnen plaatsen. Veel leesplezier:

Zaterdag 26 april

ILLEGALE AFSPRAAK BIJ DE RESTROOMS

Alles is de afgelopen dagen al bij elkaar gepakt, en het resultaat mag er zijn; vier goed geproportioneerde koffers & drie rugzakken en allemaal ver onder de toegestane gewichtslimiet. Eén van de koffers bevat een grote lege tas die bij terugkomst waarschijnlijk goed gevuld zal zijn met allerlei leuke nieuwe spulletjes, gesponsord door Uncle Sam.

Om 08.00 uur check ik snel nog even mijn mail en oeps……. een mailtje van Delta Airlines; alweer een schedule change. Vorige week hebben ze nog geprobeerd om ons alle acht terug te laten vliegen via Atlanta met een overstaptijd van 55 minuten (….), maar na een telefoongesprek met een Delta medewerker van 40 minuten en 5 minuten met de supervisor hebben we dit weten te voorkomen. Dit keer is het echter alleen een bericht dat aangeeft dat onze vlucht vertraagd is ipv een echte wijziging. We zullen vandaag pas om 15.30 uur vertrekken ipv 12.40 uur. Nou ja, beter dat we het nu weten dan pas op Schiphol. We geven even een belletje naar de medereizigers uit Geffen en besluiten om 10.00 uur lekker een bakkie te doen en vervolgens op het gemakje naar Schiphol te rijden.

Het ‘smart’ parkeren op P3 verloopt vlekkeloos, evenals het inchecken. We krijgen bovenop de thuis reeds geprinte boardingpassen weer acht nieuwe uitgereikt, dus het papier en de inkt die we hier thuis aan verspild hebben kunnen we onderbrengen in de categorie ‘jammer, maar helaas’.

Na een aangename vlucht van 7 uur en 15 minuten ‘we touch the ground at JFK’ (geleend van U2’s ‘Angel of Harlem’; dus bedankt Bono). Het uitzicht op Manhattan is tijdens de landing echt erg mooi.

http://img232.imageshack.us/img232/5861/a301wc0.jpg

Waar je normaliter toch al gauw minimaal drie kwartier uit moet trekken voor het bezoekje aan customs, zijn we nu binnen 10 minuten door de douane, inclusief vingerafdrukken en irisscans. Een nieuw record. Aangezien ons gezelschap van acht personen voor 75% bestaat uit personen van het zwakke geslacht (inderdaad, zes stuks), en deze vaak ook beschikken over een zwakke blaas, is de eerste stop in de US of A bij de restrooms. Ai en ik staan als bloedhonden te waken over de 8 koffers en zes rugzakken als er een latijns uitziende persoon ons benaderd met de vraag of we transport nodig hebben. Onze planning is om via de JFK Airtrain over te stappen op de metro en vervolgens op de PATH naar Jersey City. Een reis die ons waarschijnlijk ruim twee uur gaat kosten in tijd en ca. 9 dollar per persoon aan geld, plus het nodige gesjouw met koffers en tassen. De man biedt aan ons met zijn Van voor 95 dollar naar het hotel te brengen. Ik zeg dat dit dan wel het totaal moet zijn, dus inclusief sjouwen van koffers, tolgelden etc. Hij accepteert, en zo zijn we vijf minuten later op weg met een rood witte 12-persoons Chevrolet door New York.

Onze illegale taxichauffeur heet Moreno, komt uit Colombia en woont al meer dan ‘veinte años’ (20 jaar) in New York. We passeren o.a. Shea Stadium, La Guardia Airport en Queens. Onderweg probeert Moreno ons nog te verblijden met snoepjes, water en schoonheidsprodukten. Die laatste hebben we – knap als we zijn - al helemaal niet nodig .Via de tunnel onder de East River komen we op East 34th Street uit en hebben we meteen ons eerste uitzicht op het Empire State building te pakken. Wauw! Via de Lincoln tunnel kruipen we onder de Hudson River door en een kwartier later staan we voor de deur van het Ramada Limited in Jersey City. We nemen afscheid van Moreno ($120 dollar na tip) en checken in. We betalen voor dit hotel 114 dollar per kamer inclusief ontbijt (ca. € 80), en die kamer is echt loeigroot. In feite zijn het zelfs twee kamers; een zeer grote met een tweepersoonsbed van wel twee meter breed (!) en een aparte kamer met een klein tweepersoonsbed van naar schatting 1meter 40. Ook heeft de kamer een kleine keuken met een koelkast en een magnetron. Het hotel ligt op twee minuten lopen van het PATH trein/metro station en wij vonden het in elk geval een prima uitvalsbasis voor Manhattan. Zeker als je bedenkt dat een vierpersoonskamer op Manhattan zelf minimaal $300 per nacht kost zonder ontbijt.

http://img138.imageshack.us/img138/6761/p4280250hn9.jpg

Zondag 27 april

DISCRIMINATIE, EEN AARDBEIENVELD MIDDEN IN NEW YORK CITY & DODELIJKE LICHAAMSDELEN

Na een nacht met voor eenieder wisselend succes qua slapen, schuiven we in de ontbijtruimte aan voor ons eerste Amerikaanse wegwerpbreakfast. Op wegwerpbordjes eten we brood met een eitje, dat we snijden met wegwerpbestek. De koffie en orange juice drinken we uit wegwerpbekers en de bagels zijn taai; die werpen we weg. Op de TV’s in de ontbijtruimte is slechts aandacht voor één onderwerp: de strijd van Clilary Hinton tegen Obama zonder winkel (sin= Spaans voor zonder en Laden = Duits voor winkel).

Dan gaan we te voet op weg naar het Journal Square station. Dit blijkt echt maar twee minuten lopen, al duurt het daarna nog 40 minuten voordat we echt op weg zijn naar 33rd Street, alwaar we moeten overstappen op ene andere metro lijn om de gospelmis in Harlem te bezoeken. Het duurt nog 40 minuten, omdat de treinen naar Manhattan in het weekend slechts rijden om de 25 minuten, en omdat we onze 40 rittenkaart niet uit de automaar blijken te kunnen halen. We moeten terug naar de bovengrondse news stand om ze daar aan te schaffen.

Eenmaal onderweg blijken niet alle metrostations in het weekend aangedaan te worden. We razen dus met grote vaart het station voorbij waar we eigenlijk moeten overstappen. Daarom stappen we maar uit bij het eerstvolgende station waar we kunnen overstappen, maar daar blijkt dat we niet kunnen overstappen, omdat er aan de lijn die wij moeten hebben, onderhoud gepleegd wordt dat weekend. Daarom stappen we maar uit op 125th Street en besluiten we de laatste 13 blocks naar 138th Street te lopen. De buurt waar we nu uitkomen is duidelijk niet één van de meest welvarende van de stad, maar een onveilig gevoel bekruipt ons beslist niet. Als we net op tijd aankomen bij de Abyssisan Baptist Church staan er gigantische wachtrijen bij de kerk. Aangezien wij echter een ‘special invitation’ hebben mogen we in een aparte rij gaan staan die zeker toegang zal krijgen tot de dienst van 11.00 uur. Bij de andere rij wordt door de ushers (‘deurbewakers’) verteld dat de dienst helemaal vol zit, en dat er helaas geen gelegenheid meer is om de dienst bij te wonen. Lekker puh!

http://img138.imageshack.us/img138/3015/p4270086rl1.jpg

http://img45.imageshack.us/img45/377/a302uk5.jpg

Intussen blijft het buiten een drukte van belang. Dure auto’s en limousines rijden af en aan en droppen klaarblijkelijk belangrijke lieden voor de ingang van de kerk. Het betreft louter Afro Americans die goed in het pak cq jurk zitten, en die met de nodige egards behandeld worden. Eenmaal binnen begint de Father na het eerste gospellied met de dienst en heet hij mensen op een leuke manier welkom en vraagt tevens applaus voor diverse mensen met een lange staat van dienst voor de kerk alsmede voor aanwezigen die ouder zijn dan negentig jaar. En dat zijn er best veel! Daarna begint de preek.

Van die preek schrikken we toch wel. Haast op een bezeten manier vergelijkt de Father ‘the poor jewish carpenter’s son Jesus Christ’ met ‘the poor Afro American boys in Harlem’. ‘Jesus was crusified and killed by the Romans and our Afro American boys are killed by the white man…….’ Blijkbaar is vorige week een jongen bij een arrestatie door de politie om het leven gekomen. De politie bestond in dit geval uit een blanke en twee Afro Americans, maar….. ‘we may not blame the Afro American police officers, because they are brainwashed by the white man’………………… Ik weet niet of alle aanwezigen goed luisteren, maar ik krijg het hier toch wel een beetje benauwd van. Deze ‘Father’ is hier gewoon de hele Afro American gemeenschap aan het opruien tegen de blanken. Fijne vent is dat! En hij gaat maar door. Ik begin me serieus zorgen te maken of we hier straks wel ongedeerd vandaan gaan komen. Mede door het feit dat hij maar door blijft gaan en er amper gezongen wordt tijdens de dienst, maken we ons bij de eerste gelegenheid uit de voeten. Het duurde ook allemaal veel te lang. Hij was al twee uur bezig en dan moest de officiële doop – het was namelijk een speciale ‘baptism service’ - nog beginnen.

http://img138.imageshack.us/img138/6287/p4270093ev6.jpg

Inmiddels hebben we allemaal ‘best trek’, en duiken we de eerste de beste eetgelegenheid binnen; een MacDonalds in dit geval. We eten allemaal een Big Mac en praten na over de dienst, terwijl buiten een oude vrouw haar van drie lagen kleding voorziene Chihuahua uitlaat.
Vervolgens lopen we door Harlem heen naar Central Park. Gelukkig is het droog en is er redelijk wat activiteit in het park. Ook qua dieren overigens. De eekhoorns vallen bijna over elkaar heen, en er zijn ook veel ‘bruinborstjes’. Een grote uitvoering van de bij ons bekende roodborstjes, maar dan, de lezer raadt het al, met een bruine borst ipv een rode.

http://img232.imageshack.us/img232/5449/a303jl7.jpg

http://img138.imageshack.us/img138/4513/p4270125vi1.jpg

Ook zijn er in het park ontzettend veel joggers en de nodige fietsers. Midden in het park zijn alle baseball fields bezet en wordt er hevig op los gehonkt. Leuk om naar te kijken. Rondom het water staan vele mooie bomen in bloei en lijkt het park wel helemaal rose te kleuren. Door het vele lopen worden we allemaal hongerig & dorstig – en de zwakblazigen onder ons ook plasserig – dus besluiten we bij elk eet & drink standje dat we tegen komen maar om door te lopen naar het boathouse. Daar kunnen we immers lossen en laden combineren in één stop; wel zo efficiënt, toch? Eenmaal daar aangekomen blijkt lossen gelukkig geen probleem, maar laden wel; er is een private party en er wordt niets geschonken cq geserveerd. Shit! Hadden we toch maar naar Anja geluisterd; zij wou al eerder stoppen. Inmiddels heeft Carmen wel het eerste echte souvenir van deze reis gevonden; een echt authentieke baseball die na een klaarblijkelijk zeer geslaagde homerun niet terug is gevonden. Nu is t’ie mooi van ons!

http://img232.imageshack.us/img232/9458/a304hu6.jpg

http://img138.imageshack.us/img138/3103/p4270106db4.jpg

Als alternatief dan maar buiten het park een gelegenheid gezocht voor eten & drinken; we lopen via Strawberry Fields, een gedenkplaats ter ere van John Lennon aan de westzijde van het park ter hoogte van 72nd Street bij zijn voormalige appartement, uit het park. Strawberry fields is een drukke plek, en het memorial is bijna geheel ‘belegd’ met verse bloemen. Vlakbij staat ook een souvenirstand met t-shirts en vesten en al direct worden door de Geffen- en Heeschenaren de eerste textielaankopen gepleegd. Een paar honderd meter verderop vallen de eerste Converse All Stars, Adidassen en Penguins ten prooi aan onze Brabantse kooplust.

http://img232.imageshack.us/img232/8315/a305ei9.jpg

http://img216.imageshack.us/img216/3025/p4290343le0.jpg

Dan gaan we richting Empire State Building, en zien dat er – in tegenstelling tot toen we er gisteren in onze illegale taxi langskwamen – er geen echt lange wachtrij staat. Wij hebben echter al via internet tickets geprint en kunnen sowieso doorlopen tot aan de securitystop. Na een tweede stop bij de toiletten kunnen we in de lift en zijn we – zoom, zoom zoom – in een sneltreinvaart boven. Ik weet van een vorig bezoek nog dat het uitzicht mooi was, maar het is nu ook weer adembenemend mooi. Je zou hier zo uren kunnen doorbrengen. Alle uitzichten zijn prachtig en met name van het Chrysler Building krijg ik kippenvel; zo mooi. Even raken we in de drukte die hier op 300 zoveel meter hoogte heerst Carmen kwijt, maar via een doelgerichte zoekactie – Ai links- en ik rechtsom – hebben we haar zo weer gevonden. Binnen wachten we nog even tot het donkerder wordt en dan gaan we een twee keer naar buiten. Steeds meer lichtjes gaan beneden ons aan en dit geeft weer extra câchet aan ons bezoek. Heel anders, maar toch ook weer heel prachtig.

http://img232.imageshack.us/img232/6657/a306aw5.jpg

http://img138.imageshack.us/img138/1018/p4280166au2.jpg

http://img138.imageshack.us/img138/5586/p4280180pb3.jpg

Ons volgend doel is Times Square. Inmiddels is het helemaal donker, en de ‘vierkante tijd’ lijkt ons ook wel een goede plek om de inwendige wens van de inwendige mens te vervullen: FOOD! Via Broadway benaderen we de duizenden lichtjes & lampjes en de ontelbare neons & lichtreclames. Het is echt een geweldig gezicht. Piccadilly Circus in Londen valt hier geheel bij in het niet. Een van de meest in het oog springende reclames is die van zowel Anja’s (directe) als Adrie’s (indirecte) werkgever (Mars); M & M’s. Een rode chocolade M & M beklimt in een commercial op een groot flatscreen het Empire State Building > bijna net zo stijlvol als K & K (King Kong). Nooit geweten trouwens dat je van zoveel licht nog meer honger krijgt trouwens, dus al snel belanden we binnen bij hard Rock Café. Meer dan drie kwartier wachttijd……. In een zijstraat hebben we daarna snel een plekje gevonden bij Looneys, een Ierse pub annex restaurant waar je – dat weten we nu - heeeeel lekker kunt eten. Een aanrader.

http://img395.imageshack.us/img395/9786/mmcl6.jpg

http://img45.imageshack.us/img45/4386/a307bh8.jpg

Inmiddels vallen we alle acht in één van de categorieën vermoeid / vermoeider / vermoeidst, dus slepen we ons via de metro en de PATH train terug naar ons hotel.
‘Our feet are killing us’

Maandag 28 april

THE RAIN IN SPAIN STAYS MAINLY IN THE PLAIN &
THE RAIN IN MANHATTAIN STAYS MAINLY OUT THE TRAIN

Dat hebben we vandaag geweten. Wat een plensdag!
Allereerst zijn we de dag begonnen zoals die behoort te beginnen: met ontbijt! Vandaag geen gekookte eitjes, maar wel lekkere, zelf gebakken, warme wafels. Aan de ontbijttafel zijn we trouwens al nat. Omdat de lift kapot is, moeten we noodgedwongen de enige andere route nemen naar de in de kelder gelegen ontbijtzaal nemen; via een trap in een portiekje. Op deze korte route door de buitenlucht vallen er al een paar stevige druppels in onze nek.

Ook op de korte wandelroute naar het Journal Square Station worden we al behoorlijk nat. Als we vanuit onze metrotrein, waar het binnen overigens lekker droog is, naar buiten kijken, zien we, uitkijkend over het gapende gat bij Ground Zero, dat het nog steeds flink regent. Eenmaal boven de grond besluiten we om even te wachten, het valt nu namelijk met bakken naar beneden. Na een minuut of tien lijkt het iets minder te worden en wagen we het er maar op. Door de stromende regen bereiken we de metrohalte ‘Wall Street’, en gelukkig zien we daar als eerste een Starbucks. Snel spoeden we ons één voor één naar binnen, waarbij Trudy lichtelijk in de weg wordt gestaan door een oudere mevrouw die ietwat traag aan de kant gaat. FYB!

http://img138.imageshack.us/img138/8641/p4280204re7.jpg

Binnen genieten de kinderen van hot chocolate en wij van Machiato, Capuccino, Frappucino en Weet-ik-veel-uccino . Duur, maar lekker. Buiten lijkt de regen intussen iets verminderd te zijn, dus durven we onze tocht weer te hervatten. We schieten – tussen de regendruppels door – wat foto’s en gaan dan naar de Staten Island Ferry. Na een kwartiertje –overdekt- wachten, mogen we aan boord. Gelukkig kun je aan boord van de ferry ook overdekt staan, dus worden we niet al te nat. Het uitzicht op Mejuffrouw Vrijheid oftewel Miss Liberty is onder deze omstandigheden vanzelfsprekend ook niet je dat, maar we kunnen haar tenminste toch zien. In de wateren rondom Manhattan is het echt een drukte van jewelste. Vele boten en bootjes, schepen en scheepjes banen zich een weg door de wateren zoals ze door de Engelsman in Nederlandse dienst, Hudson, ontdekt werden.

http://img148.imageshack.us/img148/5366/a308km0.jpg

Eenmaal terug op Manhattan lopen we door Battery Park en zien o.a. de overblijfselen van ‘the Sphere’, het monument dat eerst tussen de twee grote torens van het World Trade Center in stond. Ook staat er een monument gewijd aan de eerste Europese nederzetting op Manhattan, Nieuw Amsterdam. Sinds ik onlangs het boek van Russel Shorto, ‘Eiland in het midden van de wereld’ heb gelezen, ben ik wel een stuk trotser geworden op hetgeen de Nederlanders hier hebben ‘neergezet’. Een tolerante en zich makkelijk aanpassende samenleving die tot op de dag van vandaag – veel meer dan algemeen wordt aangenomen – meer is gebouwd op Nederlandse - dan op Britse fundamenten. Via de metro belanden we vlakbij het Woolworth Building, de eerste echte wolkenkrabber, dat in 1922 het hoogste gebouw ter wereld was. Helaas hoeft vandaag niemand na te denken waarom het woord wolkenkrabber is uitgevonden; slechts de helft van het gebouw is zichtbaar, de rest hangt in de wolken. Tegenover het Woolworth Building, en aan de voet van de Brooklyn Bridge, ligt een eetgelegenheid die doet denken aan de onvolprezen formule van Subway; heerlijke broodjes die je geheel zelf kunt ‘aankleden’. We maken dankbaar gebruik van deze mogelijkheid en middels de gratis refills van Coca Cola, Sprite en Mountain Dew zorgen we ook voor balans: aan de binnenkant van ons lijf zijn we nu minimaal even nat als aan de buitenkant.

Maar de buitenkant wil toch winnen. Om dit te bereiken, en dus echt nat te worden tot op het bot, besluiten we in onze wijsheid om Brooklyn Bridge op te lopen. Helaas bieden de grote bogen en de vele gespannen kabels weinig tot geen enkele bescherming tegen de regen. Als we onder de eerste boog staan dwingt de regen ons tot een natte aftocht met een natte staart tussen de natte benen. Hier helpt echt geen regenjas meer tegen.

We gaan dan maar de metro in op weg terug naar het hotel. Aangekomen bij Ground Zero, waar onze trein vertrekt, blijkt het inmiddels iets droger. Nadat de buitenkant van ons lijf de zege in de schoot krijgt geworpen – middels een plaspauze wordt onze binnenkant namelijk sneller droog dan de buitenkant – lopen we rondom de enorme bouwput die Grond Zero heet. Opvallend is dat er nergens een fatsoenlijk gedenkteken is opgericht voor de gestorvenen van nine eleven. Slechts een eenvoudig bord met daarop de namen van alle slachtoffers herinnert aan de ramp. Het si bevestigd aan de bovenste rand van het hekwerk dat tijdelijk de bouwput afschermt. Als Linda het niet toevallig had gezien, waren we er allemaal ongemerkt aan voorbij gelopen. Aan de westzijde van Ground Zero, in het World Financial Center, ligt een kleine binnenvijver waar American Express zijn personeelsleden gedenkt die tijdens de ramp zijn omgekomen. Dit bedrijf heeft meer gedaan voor zijn elf overleden medewerkers dan heel the Big Apple voor de overige duizenden slachtoffers. Vreemd……….

Uiteindelijk gaan we dan terug naar het hotel, alwaar Ai en A3 ’s avonds nog broodjes gaan halen bij Subway. Opvallend is dat de buurt ’s avonds nou niet echt bepaald klasse uitstraalt. Eerder wat ‘achterbuurterigs’. Grote flessen Pepsi kopen we in de 99cent winkel, waar alles slechts 99cent kost. Behalve de Pepsi. Die kost $1.29. Maar de broodjes zijn lekker en de Pepsi ook.

Dinsdag 29 april

OVER PRETZELS & HOTDOGS

Tijdens ons derde ontbijt in het Ramada Limited volgen we met argusogen het nieuws op CBS. Niet om te weten te komen of Obama een scheet heeft gelaten of dat Hillary naar de kapper is geweest, maar om te weten te komen of het die dag weer zo gaat regenen als gisteren. Want als dat zo is, dan…………….zullen we weer nat worden. Gelukkig lijken de voorspellingen echter iets beter te worden en zouden we vandaag met het nodige gelaveer tussen de buien door, redelijk droog moeten kunnen blijven. Afijn, we wagen het er maar op.

De eerste halte die we vandaag met de metro aandoen brengt ons naar het Walhalla van de huisvrouw; een gebouw geheel gewijd aan strijken. Aan 5th Avenue ligt namelijk het gebouw dat in de volksmond ‘Flatiron Building’ (strijkijzergebouw) wordt genoemd. Het werd in 1902 gebouwd en heet officieel het ‘Fuller Building’. Het gebouw wordt vergeleken met een strijkijzer omdat het eenzelfde typische driehoekige vorm heeft.

http://img370.imageshack.us/img370/8056/p4280152mb1.jpg

Daarna wandelen we 5th Avenue af en nemen met z’n zessen een lekker bakje koffie terwijl Ai en Trudy bij de official NHL store een mooi New York Yankees jack kopen. Op de hoek van de straat staat hier ook een pretzelverkoper en we besluiten om die maar eens uit te gaan proberen. Een bezoek aan New York zonder pretzel is immers als……………een bezoek aan New York zonder pretzel. Hollands als we zijn nemen we er niet meteen acht, maar beginnen we met welgeteld één pretzel, waarvan we allemaal een stukje nemen. De reacties liggen niet ver uit elkaar; ze lopen uiteen van ‘afschuwelijk’ en ‘niet te eten’ tot ‘geen idee wie dit lekker kan vinden’. Het blijft dus bij deze ene, zoute, weeïge, kleffe en klevende reuzekrakeling.

http://img370.imageshack.us/img370/1262/p4290262bw6.jpg

A few blocks ahead ligt de New York Public Library. Aangezien het alweer begint te regenen besluiten we om maar eens lekker binnen een kijkje te gaan nemen. Na de tassencontrole bezoeken we eerst een mooie study room, die voorzien is van wandbreed eiken panelen en echt een bibliotheske(?) uitstraling heeft. De grote reading room bevindt zich op de second floor, dus begeven we ons naar boven. Strikt genomen bestaat het kijken naar een beeldscherm natuurlijk ook voor een groot deel uit ‘reading’, maar de gigantische hoeveelheid computers en het relatief kleine aantal boeken in deze grote ruimte noopt mij toch tot de suggestie om de term ‘reading room’ maar te vervangen door iets anders, bijvoorbeeld ‘internet plaza’ of iets dergelijks. Als gast is het ook mogelijk om hier te internetten, dus we schrijven ons voor een kwartiertje in en bezetten snel twee PC’s. Een mooie gelegenheid om even snel de e-mail te checken, en om te kijken met hoeveel Feyenoord de bekerfinale gewonnen heeft van Roda Jc. Dat blijkt 2 – 0 te zijn. Jippie!

http://img370.imageshack.us/img370/9817/p4290272xg5.jpg

Buiten is het gelukkig weer even droog, dus vervolgen we onze weg richting Grand Central Station. In de verte zien we het Chrysler Building al liggen, maar de weer aanzwellende regen noopt ons ertoe om snel bij Grand Central naar binnen te gaan om te schuilen. We lopen er een half uurtje rond en vinden het best mooi, maar niet echt overweldigend. ‘April does what he will’ > buiten is het opnieuw droog geworden, dus schieten we snel een paar droge (letterlijk, niet figuurlijk!) plaatjes van het Chrysler Building, en gaan we op weg naar het UN Building. Daar aangekomen valt het tegen: er hangt zegge en schrijve één vlag buiten, terwijl je er op TV altijd tientallen ziet. Zijn ze soms bang dat de vlaggen nat worden of zo???? Dat zou wel terecht zijn, want inmiddels zijn de sluizen boven weer op een kier gezet. We zien nog diverse andere mooie krabbers aan de wolken en schuilen daarna bij de beperkte overhang van een hotdogstandluifel (leuk woord voor galgje) onder het genot van ……………inderdaad, een hotdog. Vier met mosterd, drie met ketchup en één met ‘both’.

http://img370.imageshack.us/img370/1171/p4290297ll0.jpg

Dan vervolgen we onze wandeltocht door Manhattan met een zoektocht naar St. Patrick’s Cathedral. Het vinden van een kathedraal valt in New York echter niet mee. De beproefde methode die in andere steden feilloos werkt, eenvoudigweg naar boven kijken en de richting oplopen van de grote toren(s), werkt hier niet echt. De torens van de kathedraal zijn namelijk in de verre omtrek zo’n beetje de laagste gebouwen die er staan…………… Voordat we de kathedraal zien bereiken we dan ook het veel hogere Rockefeller Centre. Het regent weer dat het giet dus gaan we maar lekker snel naar binnen. Onze internetkaartjes zijn gewoon geldig en we kunnen zonder problemen ‘doorstoten naar de top’. Welke top? ‘Top of the Rock’ om precies te zijn, want zo heten de verdiepingen 70 t/m 72 van het Rockefeller Centre officieel. Vanaf 70 kijk je vanachter glas, en op 71 en 72 sta je buiten. Blijkbaar heeft de lift ons tot boven de wolken gebracht, want hier boven regent het niet (meer) en begint zelfs voorzichtig de zon een beetje te schijnen. En het uitzicht is echt fenomenaal. Het doet geenszins onder voor dat op het Empire State. Sterker nog, het heeft er drie belangrijke dingen op voor. Ten eerste is het hier niet half zo druk en kun je op je gemak rondlopen en even gaan zitten, ten tweede heb je hier een veel beter zicht op Central Park, en ten derde staat op alle foto’s die je noordwaarts maakt ook het Empire State Building! En da’s vanaf het Empire State Building een stuk lastiger…………. Eigenlijk precies de reden waarom ik er in Parijs de voorkeur aan geef om van het uitzicht te genieten vanaf Tour Montparnasse ipv vanaf de Eifeltoren. Als je namelijk op de Eifeltoren staat heb je een prachtig uitzicht over Parijs……..zonder Eifeltoren……

http://img370.imageshack.us/img370/7624/p4290306rd6.jpg

Zodra we bijgekomen zijn van het mooie uitzicht genieten we op straatniveau van de nu echt doorkomende zon; eindelijk! In een keer ziet alles er leuker uit en kunnen we dingen ook gemakkelijker vinden. St. Patrick’s Cathedral duikt zo maar voor onze neus op en we lopen Radio City Music Hall bijna omver.

Wat een beetje zonneschijn al niet kan doen. We krijgen er zelfs honger van. Goodburger weet die echter prima te stillen; ze serveren er echt mooie hamburgers en lekkere chili. Dan is het tijd om te shoppen. Wij kunnen bij ‘the largest store in the World’, zoals Macy’s zich graag afficieert, niets van onze gading vinden. Carmen en Simone blijken echter wel het een en ander op de kop te hebben kunnen tikken. Bij R.A.G. zijn we echt minimaal een uur bezig met het uitzoeken van acht stuks ‘hood’-vesten met als originele tekst ‘New York’. Uiteindelijk blijken de kleuren en de maten toch niet naar ieders smaak te zijn; slechts een kwart van de aanwezigen ‘scoort’ een ‘hood’- vest á $20. Ikzelf heb een rode. Links en rechts worden nog wat souvenirs gekocht en er wordt gegaapt naar alle drukte die ontstaan is rondom Madison Square Garden; daar blijkt een of andere play off wedstrijd ijshockey gespeeld te worden. Buiten staan veel grote en mooie trucks, diverse stretched limo’s en een heeeeeeleboel taxi’s.

http://img216.imageshack.us/img216/9270/p4300351kt3.jpg
Daarna met de PATH train lekker terug naar New Jersey voor onze laatste overnachting.

Woensdag 30 april

NET OF NIET OFTEWEL NJET OF NJET

Nog voor het ontbijt vraag ik ’s ochtends bij de balie hoe lang de PATH trein er ongeveer over doet naar Newark Airport. Dat is namelijk de plek waar we onze auto’s moeten ophalen voor de trip naar Washington DC. Als prettige verrassing wordt me medegedeeld dat er elk uur een gratis shuttle van het hotel naar de luchthaven rijdt, en dat ‘takes about 10 minutes’. Nou da’s mooi. Ik vraag vervolgens of het een grote shuttle is, waarop mij de wedervraag wordt gesteld met hoeveel personen we zijn. Ik antwoord naar beste eer en geweten ‘eight’. ‘OK sir, that’s no problem, the shuttle can accommodate twelve persons’.

Op de juiste tijd melden wij ons bij de receptie en we blijken inderdaad in de bus te passen. Alleen zijn er negen plaatsen ipv 12. Dus het kan ‘njet’ (hier in de betekenis van ‘net’). De chauffeur brengt ons binnen het kwartier naar de eerste airtrain stop en daar geeft hij ons, na het ontvangen van de tip van $15, het advies om naar de terminal te gaan en daar een Hertz busje af te wachten. Dat doen we niet. We gaan met de airtrain (geen chauffeur of machinist, werkt helemaal volautomatisch, er zit slechts een rode noodknop voor de voorruit op zo’n rare plaats dat je er heel gemakkelijk per ongeluk op kunt gaan hangen. Dit gebeurt echter ‘njet’ - er in de betekenis van ‘niet’-). Na terminal C komt de stop P3, en daar zit Hertz direct onder het spoor. Je kunt, bij wijze van spreken, je koffers zo vanuit de trein in de auto gooien. Maar dat we doen we ‘njet’ (hier in de betekenis van ‘niet’). We rollen onze acht koffers bij Hertz naar binnen en melden ons bij Nelly aan de balie aangezien er geen wachtenden voor ons zijn. Helaas blijkt Nelly de snelste niet en wil ze ons eerst weer een upgrade verkopen van onze full size naar SUV. We zeggen dat de enige upgrade waarin we geïnteresseerd zijn, een gratis upgrade is; we blijven Hollands, nietwaar. Na het nodige computerwerk vraagt Nelly of we dan wellicht in plaats van twee full size auto’s niet twee Minivans willen. Ik vraag gelijk ‘seven or eight seaters’?, daar we in het geval van een eight seater met één auto kunnen volstaan. ‘Seven seater sir’. Jammer dus. We krijgen onze sleutels en als eerste gaan we naar parkeerplaats A83, alwaar een witte Chrysler Grand Caravan staat. Ai probeert de auto te starten maar het lukt niet. Ook mij lukt het niet. Hij roept er iemand bij en ik ga op zoek naar A173, alwaar een goudkleurige Toyota Sienna blijkt te staan met, jawel, acht zitplaatsen. We rijden naar de Chrysler toe en daar blijkt de ‘battery dead’ te zijn. Hij doet het dus ‘njet’ (hier in de betekenis van ‘niet’). Dan gaan we passen en meten met de acht koffers in de Toyota Sienna en wat blijkt; op één specifieke manier past het ‘njet’ (hier in de betekenis van ‘net’). Even terug naar Nelly om de eerste autohuur ongedaan te maken en we zijn ‘on the road again’.

http://img254.imageshack.us/img254/7...lgepakted2.jpg

De reis gaat voortvarend en zo tegen het middaguur krijgen we met z’n allen weer last van een fenomeen waarom ook veel vogels bekend staan. Veel van deze vogels zijn er zelfs naar vernoemd; ‘trekvogels’. Het fenomeen in kwestie is dus ‘trek’, oftewel honger. We lopen het foodplaza langs de Highway binnen en beginnen een gang langs de diverse eetetablissementen. Het aanbod varieert van Nathan’s en Sbarro tot enkele lokale uitbaters. Bij een van deze laatsen kiezen we allemaal een salade, sandwich of kippebouten uit en ik, beheerder van de pot, mag weer betalen. De (oude) dame en kwestie vraagt mij 220 dollar af te rekenen. Ik vind dit echt veel en vraag ‘are you sure that it is 220 dollars’? ‘Ofcourse I’am sure, honey’ krijg ik als reply. Met volle trays bij de tafel aangekomen zeg ik tegen de overige zzeven vreters ‘we moeten de volgende keer wel beter opletten wat een en ander kost, want het is hier loeiduur’. Ik kijk nog even op het ‘receipt’ en wat blijkt; mevrouw heeft in plaats van 8 soda’s er maar liefst 85 aangeslagen! Ik dus terug en met veel excuses en omhaal krijg ik 157 dollar retour.

Na het eten krijgen we eigenlijk vrij snel Washington in het vizier en onder het genot van de meer dan uitstekende muziekkeuze van schrijver dezes, al zijn niet alle zeven passagiers het daarmee eens, bereiken we het Washington Court Hotel. Al meteen staat de valet parking meneer klaar en verschijnen er twee bell boys. Maar we melden hen om even geduld te hebben, want ten eerste moeten we binnen maar afwachten of er daadwerkelijk twee vierpersoonskamers zijn – we hebben dit viersterren hotel geboekt voor $60 (ca. €42) per kamer via Priceline -, en ten tweede zullen Ai en A3 de auto binnen een half uur weer terugbrengen naar de luchthaven, daar we de auto in DC toch niet nodig hebben. De 25 doller per persoon per nacht die we ,volgens eerdere e-mail correspondentie met het hotel, extra zouden moeten betalen omdat het een Priceline boeking betreft, komen gelukkig niet ter sprake. Het hotel ziet er schitterend uit, en het ligt bij wijze van spreke in de voortuin van Union Station en in de achtertuin van het Capitool. Spot on, dus. Bij het inchecken blijkt er geen enkel probleem en snel gaan we met de glazen liften die uitkijken op de lobby en de bar naar de verdiepingen vier en zes voor respectievelijk de van Rooij en de Wijgers kamers. Onze kamer ziet er meer dan prima uit en heeft twee double beds, maar het uitzicht is slecht. De kamer van de Wijgertjes is iets kleiner maar heeft wel een mooi uitzicht aan de voorzijde.

http://img413.imageshack.us/img413/7697/p5030520gr8.jpg

Dan gaan Ai en A3 de auto terugbrengen. Direct bij het hotel komen we in een lange tunnel met file terecht. Helaas wekt mevrouw TomTom in deze tunnel niet en moeten we dus op goed geluk direct uit de tunnel richting kiezen. Dat gaat dus fout. Het omdraaien en de daaropvolgende files leiden tot het feit dat de 8 mijl naar Reagan Airport maar liefst 90 minuten in beslag nemen. Het inleveren duurt 2 minuten, en de daarop volgende rit met de metro 7 minuten. Pffffff. In de metro knoopt een African American een gesprek met ons aan omdat hij denkt dat we Duits spreken (het vermoeden dat ik er ietwat Duits uit zie met mijn dikke buik zal wellicht ook een kleine rol hebben gespeeld). Hij heeft gelegerd gelegen in Ulm en woont nu in Alexandria, vlak bij Washington. Als we vertellen dat we uit New York komen vertelt hij dat hij daar vroeger ook gewoond heeft. Aangezien de man niet ouder zal zijn dan een jaar of dertig zeg ik’when you were a little boy’? Nee, zegt hij, toen ik 25 was………….. Als hij vervolgens aangeeft 51 jaar oud te zijn geloven we hem niet. Ik schat hem eind twintig en Ai schat hem op 31, maar 51? No way. Wij worden hier of gigantisch in het ootje genomen, of deze man heeft de bron der eeuwige jeugd gevonden. We zullen het nooit weten, want als het inderdaad het laatste is, dan zijn wij al lang dood voordat we het zouden kunnen weten, toch?

In het Washington Court hotel worden buiten de deuren weer wijd voor ons open gehouden en binnen zitten zes dames die zich zorgen begonnen te maken. Daar helpt maar één ding tegen: eten! In het basement van Union Station zit een enorm groot food court. Diverse pizzabakkers, wrapdraaiers, gyrossnijders en mihoentelers zitten hier bij elkaar. Keus te over! Na helemaal rond te zijn gelopen in deze rechthoekige hal hebben we op diverse plaatsen al kleine samples kunnen en mogen uitproberen. We opteren schlussendlich voor één van de tentjes met chinees. Het smaakt voortreffelijk. Wel opvallend is dat bijna alle tentjes, het is nu half negen ’s avonds, al beginnen met opruimen. Ze eten hier blijkbaar niet zo laat. Het ijsje van één van de ijscomannen valt wat tegen; een beetje waterig. In het hotel nemen we nog een Budweiser en dan vallen – in elk geval de meesten van ons – lekker in slaap. De bedden zijn hier overigens wel flink wat kleiner dan in het Ramada in Jersey City. Het past ‘njet’ (hier zowel in de betekenis van ‘net’ als in de betekenis van ‘niet’).

http://img376.imageshack.us/img376/5866/p5010378nq8.jpg

EPILOOG NEW YORK

Weinig verrassend zal zijn als ik zeg dat ik New York een enerverende stad vind, die, wellicht met uitzondering van Londen, zijn gelijke niet kent. Twee zaken zijn me echter duidelijk opgevallen. Om te beginnen een positief punt; de stad, zijn metro en parken geven geen onveilig gevoel meer. En dat was twintig jaar geleden wel anders! We zijn nu gewoon Harlem door gewandeld en nergens bekruipt je een ongemakkelijk gevoel. Ok, het is geen Wassenaar of Bloemendaal, maar alles ‘voelt goed aan’. Het tweede punt is negatief. Er is (te) lang geen geld geïnvesteerd in de infrastructuur. Dat merk je aan alles. De wegen, trottoirs en met name de staat van de metro is deplorabel. Een stad in de VS onwaardig, en het geeft het idee van een aftakelende wereldmacht. De ondergrondse bewegwijzering is met diverse woorden te betitelen; (zeer) oud, vaak geheel afwezig en nog vaker gewoon onduidelijk. Kabels en verbindingen, aan- en afvoerpijpen hangen open en bloot in hun duidelijk slechte staat boven de treinen en passagiers te bungelen en te lekken. Wat mij betreft is de New York Subway een groot ‘accident waiting to happen’.

Donderdag 1 mei

GEORGE BUSH IS DE WEG KWIJT (letterlijk)

http://img382.imageshack.us/img382/4909/bushlu1.jpg

De meeste onder ons hebben vannacht niet zo goed geslapen. Na het twee meter brede bed in Jersey City is een meter vijfendertig immers maar behelpen. Maar goed, desalniettemin gaan we toch vol goede moed op pad. Het is droog buiten dus wie maakt ons wat? Allereerst lopen we straat uit naar het Capitool. Het valt hier in Washington op dat alles mooi schoon is, en dat wegen e.d. er goed onderhouden uit zien. Het contrast met New York had eigenlijk niet groter kunnen zijn. Rondom het Capitool lopen de nodige veiligheidsmensen en er staan ook diverse busjes her en der geparkeerd. Een bewaker met het Amerikaanse equivalent van de Kalashnikov in de hand roept plotsklaps onze kinderen. Als ze terugkomen blijkt dat hij ze heeft verteld dat je hier ook naar binnen kunt. Dat weten, maar we hebben andere plannen vandaag.

http://img376.imageshack.us/img376/7563/p5030518rl0.jpg

Rond 09.30 zijn we bij het Air & Space Museum, dat helaas nog niet open is. We moeten echter nog breakfasten en wat het toeval nou? Naast het museum staat een MMK oftewel een Mobiele Mac Kar. Daar snel een paar hash browns en acht EggMcMuffins naar binnen gewerkt (in totaal hoor, dus maak je geen zorgen, dat is slechts een per persoon). Een satndje langs de kant van de weg heeft al zijn koopwaar (vesten, truien, T-shirts etc.) uitgestald en we hebben wat tijd te doden, dus gaan we even browsen. Maar dat wordt niet op prisj gesteld! ‘Sorry, we’re not open yet’. Hoezo ‘not open’? Er zit niet eens een deur in deze kraam dus technisch gezien kan hij niets anders zijn dan ‘open’. Maar goed jôh, als je ons geld niet wilt, ook prima hoor, dan zoeken we straks wel een ander. We zijn bij de eersten om het museum binnen te komen en dat merken we al snel. Bij de infobalie zit een man die nog ontzettend enthousiast vertelt wat er allemaal te beleven en te zien is in het museum. En dat is veel! Hij blijkt overigens een oud hersenchirurg te zijn. Meteen rijst bij ons de vraag ‘Is hij dan nu gepensioneerd en werkt hij voor z’n lol, of is ie ontslagen cq heeft ie een medische fout gemaakt waardoor hij wel moet werken?’We zullen het nooit weten.
Het museum ziet er echt geweldig uit en het aantal tentoongestelde vliegtuigen is echt enorm groot. O.a. de enige echte ‘Spirit of St. Louis’ is hier te zien en diverse andere vliegtuigen met internationale faam.

http://img254.imageshack.us/img254/8061/p5010420qo5.jpg

Zo rond het middaguur nemen we een bakkie koffie, en dan valt het ons weer op. Een donkere man loopt in het restauarnt de voer schoon te maken met zo’n stoffer en blik aan een stok, en hij moet minstens tachtig jaar oud zijn. Hij ziet er namelijk nog veel ouder uit, staat zo krom dat Quasimodo er een rechtopstaand figuur bij lijkt, en heeft de snelheid van een slak met artrose. Deze man staat hier duidelijk niet voor zijn plezier, en het is toch eigenlijk een schande dat zo iemand hier nog moet werken. We zien door het glazen dk van het restaurant dat het buiten inmiddels weer lekker plenst. Leuk…….. Na zo’n drie en een half uur in het museum te hebben doorgebracht gaan we naar buiten en is de hemel weer helemaal opgeklaard. Helaas is er hier langs Indepence Avenue geen eettentje of zo te bekennen en we zijn toch allemaal wel een beetje ‘peckish’(hongerig). We gaan daarom maar naar binnen bij het hoofdgebouw van het Smithsonian en wat blijkt? Daar zit een eetgelegenheid in. Een dure, dat wel, maar desalniettemin een eetgelegenheid. Broodje rosbief (wel 15 centimeter dik) kost hier 10 dollar en een salade 12. Niet mis.

Na het eten lopen we verder over de Mall richting Washington Monument waar de kaartjes voor de lift naar boven helaas op blijken te zijn. Het is inmiddels echt warm geworden en we zijn dan ook blij om even verderop aan te komen bij het – relatief gezien nieuwe (2004) – National World War II Memorial. Aan een grote vijver staan hier 56 fonteinen en gedenkstenen. Deze 56 stenen zijn voor de 50 staten van de VS, District of Columbia en 4 gebieden die volgens mij ook onder het gezag van de VS vallen, namelijk Guam, Puerto Rico, the Virgin Isles en Samoa. Maar de 56e pilaar is voor de Filipijnen? Dat kan ik dan weer even niet volgen. Moet ik later thuis maar eens op gaan zoeken. We rusten hier even aan het water en lopen daarna verder naar het Lincoln Memorial. In the reflecting pool zwemmen een aantal ganzen met jongen. Leuk om te zien. Bij het memorial voor ‘ole Abe’ is het echt druk. Je moet je er als het ware door heen wurmen om het goed te kunnen zien. Na een paar foto’s lopen we door naar het Vietnam Memorial en naar het Witte Huis.

http://img376.imageshack.us/img376/6028/p5010448os9.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/8945/p5010452nj2.jpg

http://img376.imageshack.us/img376/7355/p5010463pz1.jpg

Bij het Witte Huis aangekomen lijkt het wel of er iemand op het dak staat. En met de verrekijker kunnen we zien dat het ook echt zo is. Waarschijnlijk heeft iemand tegen George gezegd ‘please go and get the secret documents about your IQ test from the attic on the third floor’, terwijl iedereen weet dat het witte huis slechts ‘two floors’ heeft. Die sukkel is er weer ingetrapt, en waarschijnlijk kan hij nu de weg naar beneden niet meer vinden. Toch wel zielig…………………………………………….dat dit de man is die beslist over het wel en wee, het leven of dood, van duizenden mensen op onze aardbol. Daarna kopen we bij de kraampjes die bij het witte huis staan wel vier vesten en krijgen daarom een cap gratis. De ijscovrouw verkoopt acht ijsjes in een keer en is ook weer tevreden.

http://img254.imageshack.us/img254/1949/p5010466ps4.jpg

Aansluitend lopen we via E Street en zijn vele restaurants weer naar het hotel. ‘s Avonds eten we ‘om de hoek’ bij een leuke Ierse pub annex restaurant op het terras. In eerste instantie zitten we aan een tafeltje dat zo schuin is dat Trudy – die tegenover me zit – groter is dan ik! En dat is toch echt niet zo……………. Gelukkig komt er even later een andere tafel vrij en zijn we allemaal weer happy. Het eten smaakt lekker en we genieten ook van een biertje; het hotel is immers letterlijk ‘om de hoek’.

http://img254.imageshack.us/img254/4345/p5020479cw4.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/6135/p5030517yl3.jpg

Vrijdag 2 mei

REKEN MAAR!

Een zonnige dag die echter eindigt in mist met een zihtbaarheid van minder dan vijf meter!
Gezamenlijk besluiten we dat er in E Street vast wel een fatsoenlijk eetgelegenheid zal zitten die ook ontbijt serveert. En we hebben weer gelijk. Bij het eettablissement dat voor 100% zeker niet alleen de grootste toiletten van heel Washington DC heeft, maar ook de schoonste, hebben ze lekkere koffie, fatsoenlijke broodjes en uitstekende zitgelegenheid; Brueggers. Als wij met acht man sterk binnenstormen is het bij elke eettent direct druk, maar aangezien wij altijd nogal wat tijd nodig hebben om onze keus te bepalen – en dan druk ik me zeer eufemistisch uit – is het ook lang druk. Als dan uiteindelijk iedereen heeft bepaald wat ie op z’n bagel wil en wat voor bagel het moet worden, de precieze smaak en hoedanigheid van de koffie heeft gekozen, alsmede het feit of dat dan decaf moet wezen of niet, zijn keuze heeft gemaakt uit de beschikbare variëteit aan sapjes en tevens of de melk gewoon, skimmed of 2% fat met zijn, kunnen we gaan eten. Als je beseft dat dit ritueel elke dag minimaal drie keer moet plaatsvinden, dan snap je dat twee weken Amerika eigenlijk helemaal niets voorstelt. Reken meer mee: per etmaal slaap je gemiddeld zo’n tien uur, je spendeert zo’n vijf kwartier aan persoonlijke verzorging, je eet drie keer per dag á zestig minuten en neemt twee keer een koffiebreak van veertig minuten, het uitzoeken van de ingrediënten daarvoor kost in totaal vijf keer vijfentwintig minuten, je neemt twee tussendoortjes a tien minuutjes, je poept en plast een paar keer, da’s ook een half uur, je wast dan elke keer netjes je handen, in totaal ook weer vijf minuten, je kletst een kwartiertje met je reisgenoten en een kwartiertje met vreemden, je ‘doet’ per dag zo’n vier bezienswaardigheden en het lopen van het hotel er naar toe, van de een naar de ander en weer terug naar het hotel kost ook telkens tien minuten ’s avonds kijk je een film van twee uur met daarbij gratis een uur reclame en je leest een uurtje; bij elkaar zit je dan op 1435 minuten. Een etmaal heeft vierentwintig maal zestig is 1440 minuten, dus er blijven 5 ‘nuttige en bruikbare’ minuten over om de bezienswaardigheden te zien………….. Dat is niet echt veel……….
http://img254.imageshack.us/img254/5049/rekensomyd3.jpg

Na het ontbijt lopen we via het hoofdkantoor van de FBI (Federal Bureau of Intimidation) naar het National Museum of Natural History. Ook hier worden onze tassen weer gescand, maar je hoeft je gelukkig niet, zoals op de luchthaven, helemaal uit te kleden. Eerst kopen we kaartjes voor de IMAX film ‘Sea Monsters’. In het enorme IMAX theater zit slechts een handjevol mensen, maar de film is best de moeite waard. Zo’n enorm groot scherm blijft altijd indrukwekkend. Verder hebben we voor dit museum veel minder tijd nodig dan verwacht. Dit heeft twee belangrijke redenen; ten eerste is de grootste afdeling tot september van dit jaar gesloten vanwege verbeteringen, en ten tweede valt het restant van de collectie een beetje tegen. De collectie is op een heel moderne en klinische wijze tentoongesteld, zeker waar het de grote hal van de zoogdieren betreft, en wij vonden dit wat minder geslaagd. Op de benedenverdieping doen we ons nog tegoed aan de nodige broodjes, pizzapunten en frisdranken, en daarna houden we het hier voor gezien. Wat mij betreft geen ‘must’ meer, dit National Museum of Natural History in Washington.

http://img376.imageshack.us/img376/3372/p5020500pk1.jpg

Daarna begeven we ons met de metro naar het Pentagon. Volgens onze Lonely Planet van 2007 staat er aan de westkant van het Pentagon inmiddels een groot monument ter nagedachtenis aan 9/11, en dat willen we graag zien. Als we bij het Pentagon weer bovengronds komen, is het ten eerste erg warm, en ten tweede is er verder geen bordje of aanwijzing te vinden waar het monumnet zich bevindt. Wel hangen er overal bordjes dat er niet gefotografeerd mag worden. We lopen een beetje op goed geluk over de grote parkeerplaats en zien dan in de verte een groot bord hangen ‘this is the future site of the Pentagon Monument’. Er is, behalve een hele hoop werklui en machinerieën verder niets te zien. Als we dichterbij komen staat er aan de zijkant van het Pentagon een soortement haastig in elkaar geknutselde gedenksteen, maar het monument zelf is beslist niet klaar. Dit wordt gestaafd door een van de werklui die op ons toeloopt en volledig op eigen initiatief begint te vertellen dat er nu twenty four seven gewerkt wordt om een en ander voor 9/11 2008 klaar te hebben. Ander opvallend punt is dat wij hier absoluut de enigen zijn die hier rondlopen. Verder is er in geen velden of wegen een andere toerist cq belangstellende te bekennen. Aan deze zijde van de vijfhoek van het Pentagon zelf, is wel goed het onderscheid te zien tussen het deel dat na de aanslag opnieuw is gebouwd (wit van kleur) en het deel dat nog ‘oud’ is (gelig van kleur). Een beetje teleurgesteld druipen we af en gaan we op weg naar Arlington Cemetery.

http://img178.imageshack.us/img178/1842/p5020506xc5.jpg

Bij Arlington is het gezellig druk en ook erg warm. Na het graf van JFK houden we het hier voor gezien en besluiten we terug te gaan naar het hotel. Bij het Arlington metro station blijken de kaartjesmachines niet goed te werken, waardoor een aantal reizigers zonder kaartje, waaronder wij met z’n achten, niet verder lijken te kunnen. Na wat indringend te spreken met de stationmanager mogen we er toch door, maar dan moeten we wel beloven om bij het volgende wisselpunt alsnog een kaartje te kopen. Hij zal ze ook bellen.......

http://img376.imageshack.us/img376/9852/p5020513ub6.jpg

’s Avonds eten we apart. Wij blijven op de hotelkamer en genieten van een waar pallet aan kleuren en smaken dat Pa even bij het food court gehaald heeft. Een diner uit drie continenten: Griekse gyros wordt afgewisseld met Mexicaanse chili en Chinese loempia’s. De familie Wijgers eet min of meer hetzelfde, maar dan terplekke. Bij ons op de kamer doorlopen we het uiterst informatieve en handige hotel TV systeem. Je kunt hier vele films bestellen en van elke film een korte preview kijken. Het wordt ‘the Mist’. Hij blijkt best het aanzien waard en is op sommige momenten best spannend, al haalt hij het echter niet bij vorige films van deze regisseur als the Green Mile en Shawshank Redemption. Het einde is echter wel origineel. Er zijn namelijk nog drie laatste overlevenden; een vrouw en een man met zijn zoon. Omdat het lot bij in leven blijven zeer verschrikkelijk is besluiten ze zelfmoord te plegen. Er zijn echter maar twee kogels. De man schiet de vrouw en zijn zoon dood en wordt dan gered............... Niet echt een standaard ‘happy ending’.

Zaterdag 3 mei

HOLOCAUST MUSEUM

Voor het ontbijt zijn we vandaag wat later op pad dan de andere dagen. Een mens wil op vakantie immers ook wel eens wat langer slapen dan zeven uur. Het ontbijt van deze ochtend
komt nog het dichtst in de buurt bij een ontbijt zoals we dat in Nederland gewend zijn. In de hal van Union Station zit namelijk een bakker annex koffiezaak met de naam ‘Au Bon Pain’, en daar kun je gewoon een lekker croissantje bestellen met koffie en jus. Een smakelijk begin van de dag dus.

Eerste stop van vandaag is er een waarvan we niet echt goed weten wat we ervan moeten verwachten - geen van ons is er tot nu toe ooit geweest- , het Holocaust Museum. Als we aankomen is het in de hal van het museum al een drukte van jewelste, omdat de kaartjes voor de hoofdtentoonstelling op uur worden uitgegeven. Wij krijgen kaartjes voor 11.30uur, en moeten ons tot die tijd zien te vermaken in het andere deel van het museum. Dat lukt overigens best aardig. Eerst loop je door een huis zoals dat in de jaren dertig op heel veel plaatsen in Duitsland had kunnen staan, en beleef je het verhaal mee van het Joodse jongetje Daniel. Aardig gemaakt, maar niet bijzonder. Op de onderste verdieping worden films vertoond, en wij gaan een film bijwonen die gaat over Duitsland in de periode vanaf ca. 1925 tot het begin van de tweede wereldoorlog. Het is best een interessante film en ook de kinderen zijn er redelijk door geboeid.

Dan is het tijd voor onze gang naar de bovenste verdieping, alwaar de tentoonstelling over de holocaust begint. Met behulp van zeer vele foto’s en documenten alsmede het tonen van diverse films en filmfragmenten, wordt een beeld geschetst van de jodenvervolging in de jaren dertig en veertig in Europa. Een en ander levert een toch wel onthutsend beeld op. Wel is het zo dat de meest gruwelijke filmfragmenten worden vertoond op schermen die zodanig staan opgesteld dat je ze niet hoeft te zien als je niet wilt. Er staat een soort halfhoge muur voor die de beelden verhult voor de passant die dit liever niet ziet. Op de tweede verdieping is op een grote glazen wand een overzicht te zien van alle plaatsen in Europa waar de joodse gemeenschap destijds geheel of in belangrijke mate is uitgeroeid. Er staan ook veel Nederlandse plaatsnamen op, waaronder Heesch, Oss, Den Bosch en Nijmegen. Ik moet zeggen dat ik het museum interessant vond, indrukwekkend ook wel, maar de enorme emotie waarover sommige mensen spreken die dit museum hebben bezocht, heb ik niet ervaren.

http://img254.imageshack.us/img254/1592/p5030515vy5.jpg

En zoals het met veel dingen in het leven is; als je eenmaal weer buiten staat gaat het leven weer gewoon verder. Eén van de belangrijkste dingen is toch wel….eten. We gaan dan ook op zoek naar een eetgelegenheid, en komen aan de achterkant terecht bij het Museum Café. Hier wordt vegetarische en koshere kost geserveerd en de toegangscontrole van de tassen is strenger dan die in het museum zelf. We nemen hier allemaal iets lekkers en gaan dan via de Mall weer terug naar het hotel. De rest van de middag rusten we wat en ’s avonds gaan we lekker eten bij de Austin Grill aan E Street. Het is lekker weer, dus genieten we op het terras van Texaans/Mexicaanse gerechten en eten we de buikjes weer strak. Het valt op dat het hier in deze buurt van Washington erg rustig is op straat, zeker als je in aanmerking neemt dat het zaterdagavond is. Er is amper verkeer en ook qua voetgangers is er nauwelijks activiteit. Vreemd.

Zondag 4 mei

EEN QUIZ: WAT ZIJN WE NU EIGENLIJK AAN HET TELLEN?

Ai en A3 zijn vandaag al vroeg op, 06.00 uur om precies te zijn, om bij Reagan Airport de nieuwe bolides op te gaan halen die ons naar Niagara Falls moeten brengen. We nemen de taxi vanuit het hotel, omdat de metro op zondag zo vroeg nog niet rijdt. Binnen het kwartier brengt de weinig spraakzame ‘cabby’ ons tot de balie van Alamo, maar die blijkt helaas nog redelijk verlaten. Gelukkig is Alamo gelieerd aan National en bij de aangrenzende National balie staat een goedlachse Afro American te wachten op de eerste klant van zondag 4 mei. Dat zijn er dus gelijk twee. Na het invullen van de nodige formulieren en het uitwisselen van de nodige wetenswaardigheden; hij is Amerikaans, maar hij spreekt ook Duits omdat hij getrouwd is met een Poolse vrouw, en samen hebben ze een kind. Meteen krijgen we een leuke foto te zien en de mededeling dat hij later dit jaar ook op vakantie gaat naar Europe. Tot dan!

Wij gaan op weg naar de parkeergarage van Alamo/National en mogen daar van de mevrouw twee SUV’s naar keuze uitzoeken. Uiteindelijk kies ik uit de beschikbare Toyota’s, Chevy’s en Buicks een Chevrolet Equinox (grijs) en Ai kiest een blauwgrijze RAV4. Beide zijn we zeer tevreden met onze keuzes, zeker als blijkt dat de Chevy ook nog eens de van thuis meegebrachte MP3 cdtjes afspeelt. Toppertje! Zo rijden we als een mini kolonne over de verlaten Washingtonian snelwegen van zondagmorgen. Aangekomen bij het hotel worden de koffers snel ingeladen en gaan we op pad.

Via een mooie weg langs de Potomac river gaan we op weg naar Great Falls National Park. Wij rijden voorop en de Geffenaren volgen. Na zo’n twintig minuten rijden steekt er plotseling een kleine schildpad de weg over en ik manouvreer mijn Chevy er keurig langs; niks an ’t handje. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel om te zien aan welke kant Ai de schildpad zal ontwijken, links of rechts, maar dan.!!#GVD&%5€!! Blijkt dat hij het beest niet gezien heeft en hij rijdt met zijn dikke SUV zomaar de schildpad plat! Moordenaar! Assasin! Kijk toch uit waar je rijdt! Een paar mijl verderop vindt een andere schildpad het tijd om zijn schild te onderwerpen aan een crash test met een Toyota RAV4, maar Ai heeft de schildpad deze keer gezien.....en mist ‘m net. Da’s dus vijf sterren!
http://img137.imageshack.us/img137/2487/euroncaprr3.jpg
Het is ondertussen nog maar een paar mijl naar het National Park en we rijden door dichte bossen met prachtige huizen en schitterende wijken. Het ene huis is nog mooier dan het andere en soms staan er wel zeven – ja, inderdaad 7! – auto’s op de oprit! Dan komen we aan en betalen we de vijf dollar fee per auto en parkeren we onze auto naast een gigantisch mooie Buick Enclave. Wat een geweldige auto is dat. Trouwens, ook de GMC Acadia die er staat is een plaatje. Helaas beiden niet te koop in Nederland. Buiten deze twee en onze auto’s is er verder nog niemand – het is immers nog erg vroeg – en dus lopen we in alle stilte naar de Falls. Er zijn een aantal verschillende uitzichtspunten op de Falls die allen op zo’n paar minuten lopen van elkaar liggen. Het uitzicht is echt heel erg mooi en boven ons cirkelen continu een paar gieren. Het bordje dat hier jaarlijks 30 mensen verdrinken is dus blijkbaar niet erg ver bezijden de waarheid............

http://img254.imageshack.us/img254/7...enclaveqh5.png

http://img254.imageshack.us/img254/7...cacadiaaf1.png

http://img254.imageshack.us/img254/8848/p5040574ri3.jpg

Na nog een korte plaspauze voor de dames ‘hitten we weer the road’. De route loopt eerst via York naar Harrisburg (waar lang geleden een bijna-ongeluk plaatsvond met een kerncentrale), maar voordat we daar aankomen nemen we de gelegenheid te baat voor een eerste stop bij Wendy’s; breakfast! Bijna alles smaakt prima: de melk, de jus, de hash browns en het ei, maar de broodjes.........vieze vette zoete dingen. Zevenhonderd – ja, 700! – kilometer verderop, burpen we er nog van!

Omdat mevrouw TomTom ons daarna een verkeerde afslag doet nemen rijden we midden door York heen, in plaats van er omheen. Nouja, er zijn ergere dingen. En dan, net voorbij York gebeurt het; één. Snel daarna echter twee, drie, vier en vijf. En eventjes verderop zeven, acht en negen. Voorbij Harrisburg houdt de snelweg op en rijden we verder over een eenbaansweg. Hier telt het al snel op tot eenentwintig. Ongelooflijk. De route is nu erg mooi, en overal staan van die typisch Amerikaanse houten huizen met veranda’s. Zoals ze te zien zijn in in o.a. de TV serie Gilmore Girls, om maar wat te noemen. Ook de natuur is redelijk afwisselend met af en toe wijdse vergezichten en soms uitgestrekte bossen. Maar nergens saai. Tweeëntwintig, drieëntwintig en vierentwintig. Vijfentwintig, zesentwintig en ook zevenentwintig en achtentwintig. Onderweg passeren we ook een enorm groot, doodgereden hert. Het ligt zo maar langs de weg; wat een zonde. Zo zien we ook stinkdieren, marter- of fretachtigen en volgens mij zelfs een zeer grote katachtige; boskat, lynx of misschien wel een poema? Net voorbij het plaatsje Milton steekt een grote snapperschildpad de weg over. Zijn grote, dikke vette staart sleept over de weg en het beest loopt gevaar om overreden te worden. Niet alleen door Ai, maar ook door de diverse andere auto’s die hier in beide richtingen rijden. We stoppen, draaien de auto en ik zet het op een hollen. Ik houd auto’s tegen en schop voorzichtig de schildpad richting overkant van de weg. Inderdaad ‘schop’, omdat een snapper als deze een zeer lange nek heeft en met gemak een bezemsteel doormidden bijt. Eenmaal in de berm aangekomen maakt deze slimste der slimste schildpadden (dus niet!) rechtsomkeert en wil weer terug naar de andere kant van de weg............. Oh nee, m’n vriend – inderdaad, een mannetje - , dat gaat mooi niet door. Ik geef ‘m een zetje en hij rolt, uiteraard totaal ontdaan – tenminste dat nemen we aan -, van het talud af. Ik zie dat er beneden een slootje is, dus dat moet wel gaan lukken zo.

http://img254.imageshack.us/img254/7240/p5040544za6.jpg

Eenmaal terug in de auto tellen we al snel nummer negenentwintig tot en met drieënveertig en maken we een korte stop bij een uitzichtspunt net voor Williamsport. Ai’s benzinetank is nu driekwart leeg, dus in South Williamsport proberen we te tanken. Helaas heeft de uitbater van de plaatselijke Sunoco tankstop deze dag andere dingen aan zijn hoofd. Een groot stuk karton hangt voor het raam met de tekst ‘GONE TURKEY HUNTIN’’. Nou ja...........

Tegenover Sunoco zit de eerste vestiging die we zien van Dairy Queen, dus besluiten we om daar te lunchen. We zijn immers al diverse ‘burger joints’ tegen gekomen en willen wel eens wat anders. Bij Dairy Queen hebben ze – verrassend – veel zuivelproducten en ook enorm grote taarten voor de op hand zijnde Mother’s Day – net als bij ons op 11 mei. Ook hebben ze – echt verrassend – burgers.............. Ze smaken echter voortreffelijk, en ook de ‘what’s for afters’ijsjes, shakes en slush puppies gaan er in als spreekwoordelijke cook. Bij Dairy Queen werkt overigens een aardig meisje met rood haar dat druk in gesprek gaat met onze meiden. Ze snapt er echt helemaal niks van dat iemand op vakantie komt in Amerika helemaal vanuit Europa. Hier is immers echt he-le-maal niets te doen.Als we daarna onderweg zijn tellen we nummer vierenveertig tot en met negenenvijftig.

De route is nog steeds erg mooi en het blijft verbazingwekkend hoeveel Amerikaanse vlaggen er overal wapperen. Bij grote huzien, bij kleine huizen, bij villa’s en bij krotten; soms vlaggen waarvan de dagwaarde overduidelijk hoger is dan die van het huis zelf. Overigens staan zelfs bij de meest vervallen krotten dure en nieuwe pick ups en campers voor de deur. Amazing. Snel tel ik nummer zestig en eenenzestig als ik Anja meld dat ik al bij tweeënzestig ben. Ze gelooft het echter niet en gaat mee opletten. Drieenzestig passeert en snel daarna vierenzestig en vijfenzestig. Binnen het kwartier staat de teller op zevenentachtig. Ze geeft het toe: het is echt waar, het zijn er echt zo veel! Na een tweede, en dit maal succesvolle tankstop (al duurt het bij de Wijgertjes iets langer; verkeerde kant van de pomp geparkeerd/verkeerde betaalpasje/pincode fout etc. Wel rijdt Trudy hier zo’n zeven meter – waarvan drie achteruit – in Amerika. Gaaf! Na de tankstop – Ai moest drie liter minder bijtanken dan ik – loopt de teller al snel op tot boven de negentig. Bij North Hornell verlaten we de US86 en gaan we echt de onbewoonde wereld in. De ‘huizen’ die je hier tegenkomt worden steeds bouwvalliger, maar blijken wel allemaal bewoond.

Via plaatsen als Dansville, Dalton – Joe en Avarell niet gezien- en Hunt Hollow bereiken we ons tweede echte doel van vandaag; Portageville. Hier is de ingang van Letchworth State Park, een park waar mooie watervallen moeten zijn. Helaas is de ingang gesloten, maar er staat een bordje dat de ‘all year entrance’ in Castile wel open is. Nog even doorgereden dus en inderdaad is het park daar toegankelijk. Van de ranger hoeven we niet te betalen, omdat ze toch ‘just leaving’ is. Bij de ingang zien we – evenals eerder onderweg – een grote kudde met herten. Al snel na de ingang hebben we een heel mooi uitzicht over een grote canyon. De bijnaam van het park is dan ook niet voor niets ‘Grand Canyon of the East’.

De Lower Falls doen we niet meer –gezien het feit dat het al laat is en we vanaf hier nog twee uur moeten rijden naar Niagara Falls -, maar de middle & upper Falls zijn echt de moeite waard. Mooie regenbogen en een mooie oude ‘Inn’ maken het plaatje compleet. ’s Zomers moet het in deze prachtige omgeving echt zeer romantisch zijn.

http://img376.imageshack.us/img376/1323/p5040563zl0.jpg

http://img376.imageshack.us/img376/3909/p5040570hq1.jpg

Nog voordat we Buffalo bereiken staat de teller op dik boven de honderd. We hebben eerst een mooi uitzicht op de skyline van Buffalo inclusief het mooie ball park, en een kwartiertje later, als we de Canadese grens zijn overgestoken, op een mooie Niagara Falls sunset. We checken in bij het mooie Country Inn & Suites en frissen ons op. Daarna lopen we de stad in en krijgen onze eerste blik op de Falls. Die vallen ’s avonds echter een beetje tegen. We geven Wendy een tweede kans en die grijpt ze met beide handen; heerlijke chili, verrukkelijke taco salade, heerlijke kip, bruisende sprite en .... en....en....mmmmmmh.

http://img254.imageshack.us/img254/8881/p5050590qf7.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/8458/p5050583nd6.jpg

Welterusten!

Oh ja, de teller is uiteindelijk gestopt bij honderdentwaalf.
Antwoord op de quiz’wat tellen we eigenlijk’ volgt morgen.....................

QUIZ

Tja, het antwoord is dus wasberen. Doodgereden wasberen wel te verstaan. En het is echt niet zo dat we bij elk kadaver gestopt zijn om te kijken of het ook echt een wasbeer was, maar de aantallen waren dermate groot dat als we de helft verkeerd ingeschat hebben, het er nog steeds meer dan honderd moeten zijn geweest. Die beesten moeten dus wel een ware plaag zijn in dat deel van de States.


EPILOOG WASHINGTON DC

Washington is een mooie, nette en zeer overzichtelijke stad. De metro werkt pico bello en ziet er tevens dito uit. Wel valt op dat je slechts één of twee blocks van het Capitool of het White House hoeft te lopen om midden tussen de zwervers en daklozen terecht te komen. Ze hangen wat rond of bezoeken een van de gaarkeukens cq opvangcentra en je hebt er verder weinig last van – tenminste, wij niet- . Toch blijft het een teken aan de wand om hier, midden in het centrum van de plek waar ‘het’ allemaal gebeurt, zoveel zwervers aan te treffen. Eigenlijk, en dat sluit dan weer een beetje aan bij de epiloog over New York City, een teken van een samenleving in verval. Zeker nu de Chinese en Indiase economieën zo enorm opstomen, bekruipt je/me steeds meer het gevoel dat de VS de eerste positie aan het kwijtraken zijn. Grootschalige verloedering, veel daklozen , een economische crisis (als voorloper op een echte knauw?) en een geldverslindende oorlog waarvan eigenlijk niemand meer weet waaom hij nu eigenlijk gevochten word. Duizenden Amerikaanse doden, nog veel veel Irakezen en een enorme ‘investering’ in het opbouwen cq versterken van een imago dat er toe zal leiden dat de VS de komende jaren nóg meer gehaat zullen worden.

Ik vraag me af of we over tien, vijftien jaar nog wel over de VS spreken als wereldmacht, en of we er nog wel ‘gewoon’ op vakantie kunnen. Het zou dan wel eens zo’n losgeslagen bende kunnen zijn dat je er je leven niet meer zeker bent................

http://img155.imageshack.us/img155/5008/daklozetv7.jpg

Maandag 5 mei

ELK NADEEL HEP SE VOORDEEL

We hebben met z’n allen best redelijk geslapen in het Country Inn & Suites, al hebben we al wel gemerkt dat het hotel behoorlijk gehorig is. Mensen op de gang hoor je erg goed, en ook de wanden lijken niet erg goed geïsoleerd. Verder is het hotel pico bello in orde, en kent het een uitstekende prijs/kwaliteitsverhouding. De kamers zijn groot en netjes, de badkamer is prima, de lobby is huiselijk gezellig, met de gehele dag door gratis koffie, en ook de internetcomputer is ‘free of charge’. Het zwembad voldoet uitstekend, en ook de ontbijtruimte doet gezellig aan. Het ontbijt zelf is, gezien het feit dat het complimentary oftewel gratis is, ook prima te verteren.

Vanuit het hotel is het one block lopen naar Clifton Hill, de straat waar ‘het’ allemaal gebeurt (‘het’ is hier te lezen als typisch toeristische attracties zoals spookhuizen, wassenbeeldenmuseum, Ripley’s believe it – or not – etc.). Om bij de American Falls te geraken ben je zo’n 10 à 15 minuten aan het lopen (en dan nog een stukje zwemmen….), en voor de Horsheshoe Falls verdubbel je dit. De Rainbow Bridge – voor de crossing naar Niagara Falls, USA – is vijf minuutjes.

Na zo’n 12,5 minuut lopen – hetgeen bovenstaande opsomming maar weer eens bevestigd – arriveren we bij de meiden van de mist aan de Canadese zijde van de Falls, recht tegenover de American Falls. We kopen hier kaartjes voor de eerstvolgende boot en sluiten aan in de rij. Vlak voor ons mogen er nog mensen door, en net bij ons gaat het hek op slot. Wachten op de volgende boot dus! Maar liefst 10 minuten! In de tussentijd schieten we allemaal onze prachtige blauwe semi-transparante regenponcho’s aan. En dan begint het lachen. Wat zien die overige zeven man uit onze groep er toch achterlijk uit met dat ding aan. Bedank dan dat bij een groep van acht personen dit acht keer gedacht wordt en je begrijpt dat er acht maal een en een kwart minuut gelachen wordt. Acht maal een en een kwart minuut is 10 minuten, dus die tijd is zo voorbij. Bewijs? Zie de foto’s:

http://img254.imageshack.us/img254/3446/p5050595rr5.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/6...genmutsjb0.jpg

Iemand die – in tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt - het Nederlandse voetbal meer kwaad dan goed heeft gedaan, ene Johan C. uit 020, heeft eens gezegd ‘elk nadeel hep se voordeel’. En dat klopt. Doordat de mensen voor ons als laatste de boot van 10.00 uur op mochten, mogen wij nu als eerste de boot van 10.10 uur op. We staan dus helemaal vooraan op het bovenste dek, een precies uitgekiend plekje met goed uitzicht rondom. Wel proberen er gaandeweg de boottocht twee Japanners (of Chinezen, of Taiwanezen, of Thai, of Vietnamezen, affijn, in elk geval twee Aziatisch uitziende personen) zich tussen onze groep van acht te wringen. Gelukkig zijn wij allemaal veel langer dan de gemiddelde Aziaat, dus ze zien waarschijnlijk toch niets (met uitzondering van Trudy – die is veel kleiner dan de gemiddelde Aziaaat, namelijk een meter negenenvijftig - ). Het uitzicht vanaf de boot is echt geweldig mooi, en de vijftig liter mistwater die je per persoon ‘complimentary’ er bij krijgt zijn alleen maar mooi. Wat een geweldige ervaring! Je eet, leest, drinkt en proeft, nee, je bent de waterval. Je ziet op ene bepaald moment helemaal niets meer, maar dat voegt alleen maar een extra dimensie toe aan de belevenis. Een absolute aanrader en mocht je naar Niagara Falls gaan zou ik dit altijd doen!

http://img254.imageshack.us/img254/3580/p5050616zk8.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/432/p5050636qk5.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/115/p5060649dx4.jpg

Als we eenmaal van de boot af zijn lopen we langs de Niagara River richting de Horseshoe Falls. Het is hier echt poepiedruk en je moet echt moeite doen om een plekje te bemachtigen met goed uitzicht. Maar als je dan diverse mensen hebt geduwd, geplet en aan de kant hebt gepord, is het wel de moeite waard. Zeker als je vlak naats de waterval staat is de ‘macht’ van het water zeer indrukwekkend. Als je zo ook verder stroomopwaarts de river op kijkt zie je dat er ook in de aanloop naar Horseshoe Falls toe al diverse stroomversnellingen en watervallen zitten. Volgens A3 zelfs met sommige van wel drie tot vijf meter hoog. Het voorzichtige zonnetje zorgt er echter wel voor dat we lekker opdrogen, en na ruim een uur langs de water(val)kant te hebben doorgebracht begint persoon nummer negen uit ozne groep van acht – de inwendige mens – weer om aandacht te vragen. Bij Clifton Hill nemen we – verrassend – een pizza bij PizzaPizza en eten deze lekker in het zonnetje op. Tussen de peperoni en de pineapple door wordt het plan de campagne voor de rest van de dag gemaakt. We besluiten om terug naar het hotel te gaan en – eigenlijk voor het eerst sinds het begin van deze trip – even lekker pas op de plaats te maken. De kids leven zich uit in het zwembad en de ma’s en de pa’s (vroeger ‘the mama’s & the papa’s genoemd) gaan lekker lezen cq snurken.

Tegen de avond gaan we weer op pad en besluiten we om te voet een buitenlands avontuur te ondernemen. We gaan voor de tweede keer deze vakantie naar Amerika! Eerst kwamen we binnen via het luchtruim, nu echter met de benenwagen. Vlak voor de Rainbow Bridge zit nog een Coca Cola winkel waar Ai en Trudy een Coca Cola lunchbox kopen. Alleen valt het tegen dat er niks in zit………….. Het is voor voetgangers een beetje onduidelijk aangegeven hoe je de brug op moet, amar uiteindelijk hebben we het gevonden. Er zit geen customs aan de Canadese kant, maar wel een voetgangerspoortje (let wel: hier wordt bedoel een poortje voor voetgangers en niet een spoortje voor voetganger) waar je slechts tegen betaling van 50 cent per persoon door heen mag. Aan de Amerikaanse kant zit wel customs en deze stelt de bekende vragen. ‘No’, ‘no’, ‘no’ en ‘yes Sir for pleasure only’. Meteen voorbij customs begint het park en na twee minuten lopen sta je aan de zijkant van de American Falls. Slechts een strook gras van zo’n veertig centimeter scheidt ons nog van het naar beneden stortende water. Op deze strook zit een marmotachtig beest van zo’n vijfendertig centimeter lang. En deze is voorwaar niet bang. Een inschattingsfout van een paar centimeter en meneer (of mevrouw, wie zal het zeggen?) stort pontificaal naar beneden. Twee conclusies mogelijk dus: of een marmot met heeeeeel veel zelfvertrouwen of een met heeeeeeeeel weinig verstand. Wij vervolgen in elk geval onze weg. We lopen via de brug naar Goat island en dit steken we vervolgens over om naar de drie bruggetjes te gaan die ‘the three sisters’ verbinden; drie kleine eilandjes in de aanloop naar Horseshoe Falls. Vooral vanaf de laatste sister heb je een mooi uitzicht en sta je vlakbij het kolkende water dat een paar honderd meter verderop ‘over het randje ‘ zal gaan.

http://img254.imageshack.us/img254/6971/p5060658rc8.jpg

Zeven verlaten de three sisters, ik blijf nog even om foto’s te maken, maar even later zijn ze me kwijt. Niet leuk. We lopen dan richting het Top of the Falls restaurant maar: niet leuk; het is dicht. En we hebben allemaal toch flinke honger na deze stevige wandeling, vooral Anja. Niet leuk. Moeten we dus helemaal terug lopen naar Canada. Ooit een voorstelling van gehad? Lopend naar Canada? Da’s een heel end hoor! Toch zit er niets anders op dan het maar te gaan doen. We lopen dit keer zonder een vraag langs de USA customs en schieten op de brug een mooi plaatje van Niagara Falls in sunset. Kijk maar:

http://img254.imageshack.us/img254/7707/p5060673rr2.jpg

Aangekomen in canada wil een vriendelijke meneer onze paspoorten weer controleren en huppakee; wéér acht stempels erbij! Da’s easy hier. Meteen aan de overkant van de straat ligt hier het Hard Rock café, dus dat wagen we er maar op. Het is niet druk en we schrikken toch wel een beetje van de prijzen. Niet dat het echt duur is of zo, maar wel meer dan we gewend zijn hier in de VS en Canada. Tja, leuke dingen wennen snel........ In elk geval eten we heel behoorlijk, al valt de overal sfeer ons ene beetje tegen. We hadden er alle acht wel wat meer van verwacht. Minimaal dat Elvis even zou komen of zo...........

http://img507.imageshack.us/img507/5...erelvisiu8.gif

Dinsdag 6 mei

NORTH & SOUTH

Vandaag gaan we helemaal vanuit Canada en het noorden van de VS naar het zuiden, naar Orlando om precies te zijn. We ontbijten op het gemakje in het Country Inn & Suites en laden daarna de koffers in de auto’s. Voor de derde keer deze reis komen we de VS binnen, ditmaal per auto. De douaneformaliteiten bij US Customs zijn van korte duur, en dus zijn we snel op weg naar de luchthaven van Buffalo, alwaar we gaan vertrekken naar Orlando via een tussenstop in Cincinatti. Volgens TomTom zijn we binnen 32 minuten op het vliegveld, en bij wijze van uitzondering klopt dat dit keer tot op de minuut. Bij de terminal heeft Delta zelfs een curb side check in en dat lijkt dus heel erg gemakkelijk. Lijkt, want de familie van Rooij kan zonder problemen door, maar de Wijgers family kan hier om onduidelijke redenen niet inchecken en moet toch naar binnen. Nu scheelt het dat de Delta balie binnen slechts tien meter verderop is en dat er niemand voor ons is, dus is e.e.a. alsnog binnen twee minuten geregeld. We vragen voor de zekerheid nog of de bagage allemaal is doorgechecked naar Orlando en daarop wordt bevestigend geantwoord. Ondanks het feit dat koffers van andere mensen wel worden gewogen, zien wij met blijdschap aan dat die van ons ongewogen worden ingechecked. Ondertussen heeft Anja de wacht gehouden bij de auto’s die nog buiten stonden, en ze heeft, met gebruik van een leugentje om bestwil (restrooms) kunnen voorkomen dat de dienstdoende bonneschrijver een bon geschreven heeft. Daarop gaan Ai en ik de auto’s inleveren. Binnen vijf minuten zijn we weer terug bij de rest.

Dan gaan we maar door security. Dat is hier in Buffalo niet bepaald een sinecure. Echt alles moet uit, en er worden ook daadwerkelijk koffers en tassen helemaal doorzocht. Bij een man wordt scheerschuim gevonden en hem wordt in niet mis te verstane bewoordingen gezegd dat dit echt niet de bedoeling is. Na een half uur is dit circus ook weer achter de rug en begeven we ons naar de gate. Daar zetten we ons te ruste in afwachting van wat komen gaat. Door divers geklets en gepraat, alsmede door de aanwezigheid van een vrouw met echt enorm grote borsten een rij verderop, gaan we zeer kinderachtig doen. De grappen over meloenen en andere grote vruchten zijn niet van de lucht, en ook de term ‘Madonna with the big boobies’ valt regelmatig. In tegenstelling tot de woorden ‘meloenen’ en ‘bloemkolen’ klinkt deze laatse zin echter wel erg Engels. Zou ze het gehoord cq verstaan hebben? Nee, het lijkt erop van niet. Nog kinderachtiger wordt het als ik een foto van Anja en Ellen maak met op de achtergrond, je raadt het al, de fruituitstalling. Kijk maar:

http://img147.imageshack.us/img147/9029/grootyb5.jpg

Flauw en kinderachtig hè? Ja, dat krijg je als je moet wachten en niks beters te doen hebt. Dan begint het boarden. Op internet hebben we al gezien dat het vliegtuig voor de vlucht naar Cincinatti niet bepaald een Boeing 747 is. Sterker nog, het is een Embraer 135 en deze kent zegge en schrijve 37 zitplaatsen. Daarvan hebben wij er acht! We zijn dus een grote klant van Delta! Het vliegtuig is ingedeeld in rijen van drie, met een smalle middengang (strikt genomen natuurlijk geen middengang, want dat is lastig bij drie stoelen op een rij, maar jullie snappen wat ik bedoel….toch?). We vertrekken twintig minuten te vroeg en zijn ruim een uur te vroeg in Cincinatti. En da’s toch niet slecht voor zo’n goedkoop vluchtje. We betalen namelijk voor alle vluchten tesamen slechts het bedrag van 514 euri incl. tax (dus van Amsterdam naar JFK, van Buffalo naar Cincinatti, van Cincinatti naar Orlando, van Orlando naar JFK en van JFK naar Amsterdam).

http://img147.imageshack.us/img147/9915/p5060683ww4.jpg

Dus moeten we hier twee uur wachten in plaats van één. Cincinatti lijkt een vrij groot vliegveld te bezitten en het ziet er allemaal schoon en modern uit. Als we na het wachten geboard hebben, blijkt het vliegtuig, een echte grote dit keer, maar voor ongeveer de helft gevuld. Veel lege plaatsen dus. Als we rond vijf uur landen in Orlando hebben we echt een beetje het gevoel van thuiskomen. Snel de monorail in, koffers oppikken en dan naar de auto. Helaas staat er bij Dollar – we maken deze reis van drie verschillende verhuurmaatschappijen gebruik – een enorm lange rij. Ondanks het feit dat er tussen de vier en acht mensen achter beeldschermen staan, moeten we toch nog ruim drie kwartier wachten. Als we eenmaal aan de beurt zijn duren de formaliteiten ook nog best lang voordat we de straat kunenn oversteken en onze auto kunnen bestijgen. Bestijgen is niet het juiste woord voor de auto van Ai en Trudy, een PT Cruiser, maar wel degelijk bij het monster dat wij tot onze beschikking krijgen; een Ford E150 Van. Het witte gevaarte is echt spiksplinternieuw, slechts 5,4 mijl op de teller, en is naar schatting zes meter lang, twee meter breed en twaalf meter hoog………… Het lijkt echt net of je een vrachtwagen in moet klimmen. Als je dan eenmaal op de plaats van bestemming bent aangekomen, de bestuurdersstoel, dan heb je wel een beetje ‘king of the road’ gevoel. Deze auto is volgens mij even groot als de Embraer 135 waarmee we van Buffalo naar Cincinatti zijn gevlogen…….. er hoeft alleen nog maar een Delta sticker op……….

http://img147.imageshack.us/img147/4116/p5070693tl3.jpg

Affijn, we gaan op weg en binnen 28 minuten arriveren we bij Springhill Suites. Na ons hier gesetteld te hebben klimmen we met z’n achten in de vrachtwagen om te gaan eten. Wel moeten we even wachten op Trudy, zij was de stijgbeugels vergeten. We smachten al de hele vakantie naar Taco Bell, maar noch in NYC, noch in DC noch in Niagara Falls zijn we een filiaal van deze wraprollers tegen gekomen. Maar hier kennen we de weg! Als we vijf minuten later voor de deur staan bij Taco Bell Lake Buena Vista, slaak ik dan ook een kreet van blijdschap; JIIEHAAAAAA! De mensen die net naar buiten komen vragen zich af of die schreeuwlelijk wel helemaal lekker is. Dat is ie! Binnen bestellen we eerst een aantal Big Meal Combos’. Dit zijn 10 (ja, inderdaad TIEN!!) wraps naar keuze, een Mexican pizza en een Taco Salad. Ben gerust; we bestellen slechts twee van deze Combos’s en geen acht……. Deze twee Combo’s doen dienst als sampler (voorproefje), en nu iedereen weer weet wat ie lekker vindt worden de vervolgorders geplaatst. Het is allemaal even lekker. Bij deze stemmen we en het oordeel is unaniem; bij Taco Bell eet je het lekkerst. Als je dan bedenkt dat het in FastFoodLand ook nog eens de goedkoopste eettent is, én dat alle drinks gratis refills hebben (incl. Mountain Dew, Cherry Coke en Rootbeer), dan zou ik bijna een Taco Bell inpakken in een mooi papiertje, strikje erom en meenemen naar Heesch……..
http://img262.imageshack.us/img262/1...elllogosi3.jpg
Aansluitend gaan we boodschapjes doen bij Publix. Het ‘thuiskomgevoel’ stijgt met de minuut, zeker als alles nog op dezelfde plaats blijkt te staan als voorheen. We zijn er om half elf en hebben dus nog maar een half uur om alles bij elkaar te graaien. Dit lukt echter wonderwel; de bekende overheerlijke pastrami, verse broodjes, kaas, Florida Natural Orange Juice, chips, Diet Mountain Dew, nep-oreo’s van Murrays(net zo lekker als de echte maar veeeel goedkoper) etc. etc. Als we klaar zijn hebben we met z’n achten wel drieëntwintig plastic tasjes……………

De magen zijn dus gevuld en de koelkast ook. We kunnen dus met een gerust hart gaan slapen. Welterusten.

IN HET SPOOR VAN ERIC ENGERS

Veel lezers weten waarschijnlijk dat een gerespecteerd forumlid, Eric Engers, sinds begin van dit jaar, toen hij op reis was in de VS, vermist wordt. De plaats waar Eric voor het laatst gesignaleerd is was op Newark Airport (daar waren wij zes dagen geleden), en nu bevinden we ons jn het hotel in Orlando dat Eric’s absolute voorkeur genoot; Springhill Suites by Marriott in het Marriott Village. Toch raar dat hij hier (zeer) vaak heeft rondgelopen en dat je hem bij wijze van spreke elk moment tegen het lijf zou kunnen lopen. Want naar mijn beste weten weet nog echt niemand waar Eric is of wat er met hem gebeurd is.

Eric, ik weet dat je mijn reisverslagen altijd verslond, dus mocht je dit stiekempjes lezen; je bent nog niet vergeten hoor!

FOTO SPRINGHILL SUITES

Woendag 7 mei

YOU TUBE?
AI TUBE !
WE TUBE !

We beginnen ons verblijf in Orlando met een bezoek aan ons favoriete park. Het hoort niet bij Disney, niet bij Universal, en maakt ook geen onderdeel uit van de Anheuser-Busch Seaworld group. De entree is in ons geval $ 0.625 per persoon (dit is € 0,4167), en voor dat bedrag ben je de hele dag onder de pannen.

Uiteraard ontbijten we eerst lekker, al slaat A3 het eerste ontbijt over omdat hij nog broodjes moet smeren voor vandaag in het park, en hij wil eigenlijk gewoon als eerste in het park zijn. Ten eerste omdat wij ons sinds ons eerste bezoek in 2004 toch wel een beetje beschouwen als ‘ontdekkers van’, en ten tweede omdat dan de kans het grootst is dat bij aankomst de dieren nog niet verstoord en dus weg zijn. We vertrekken rond kwart voor acht, en waar we normaal gesproken rekening moeten houden met ca. een uur reistijd, zegt TomTom ons een route te kennen die slechts 42 minuten duurt. En het blijkt nog te kloppen ook! We stoppen op de hoek bij Kelly Park Road, en huren daar tegen overlegging van een oud ANWB pasje als ID & borg, acht grote tubes. Deze kosten inmiddels $5 dollar per stuk, en dus heel wat meer dan de toegang tot Kelly park, want daarover spreken we namelijk, zelf.

http://img254.imageshack.us/img254/1312/p5070690ht8.jpg

http://img256.imageshack.us/img256/6554/p5070691ef6.jpg

http://img256.imageshack.us/img256/6299/p5070689ht2.jpg

Omdat we deze keer zo’n enorm grote auto hebben, hoeven we geen kunst- en vliegwerk uit te halen om alle acht de tubes aan boord te krijgen, maar omwille van het ‘gevoel’ en de traditie wil Ai op de passagiersstoel toch graag een tube uit het raam vasthouden. Uiteraard probeert de chauffeur hier wijs en humoristisch op in te spelen door een aantal onverwachte activiteiten te ontplooien. Ten eerste doet hij stiekempjes het, uiteraard elektrisch bedienbare, raam omhoog waardoor Ai zich een hoedje schrikt. Als tweede gaat hij express erg ver naar rechts rijden waardoor Ai met zijn tube bijna tegen de langs de weg staande verkeersborden aan bonkt. Ten derde worden de twee bochten die voor ons liggen erg scherp ingezet waardoor Ai alle zeilen (en handen) bij moet zetten om de tube vast te houden, maar dat lukt nog net. De vierde truc is bij de ingang als A3 zeer abrupt afremt waardoor de tube bijna door Ai moet worden losgelaten. Helaas mislukt ook deze vierde truc. Maar dan....... door zeer snel op te trekken volgt een schok en ja hoor, de tube schiet los van Ai’s hand en rolt nu volledig op eigen kracht Kelly Park binnen . Leuk.........! Als we daarna met onze grote bus het park binnenrijden zien we al direct bij de ingang een stuk of acht grote, kalkoenachtige vogels die we hier nog nooit eerder gezien hebben.

http://img256.imageshack.us/img256/6858/p5070695sj3.jpg

http://img256.imageshack.us/img256/2443/p5070694pi9.jpg

De parkeerplaats is he-le-maal leeg, dus zijn we hier inderdaad, geheel en al conform de planning, als eerste. Snel worden de acht tubes, de acht tassen en de acht Homo Sapiens gelost en gaan we snel maar rustig naar het water. Er lopen al wel een of twee rangers rond, maar verder is er echt niemand te bekennen. De familie Wijgers begint met zich in te smeren met zonnecrème, maar de van Rooijtjes hebben dit al in het hotel gedaan en lopen meteen door naar de waterkant. Pap! Pap! D’er zitten een heleboel schildpadden! En inderdaad wel negen of tien schildpadden zwemmen rustig in het water en zijn zich niet bewust van het gevaar van de op hand zijnde klopjacht. Normaal gesproken heeft pa van Rooij zo’n twintig minuten nodig om te wennen aan koud water, maar nu liggen hij en z’n dochters binnen zesendertig seconden en twaalf honderdsten in het water! En die tijd is inclusief het aandoen van snorkels en maskers; voorwaar een nieuw baanrecord! De onderwaterzwemtocht begint en in het kraakheldere water heeft Linda al snel een schildpad te pakken. En daarna nog een en nog een. Zo vangt ze maar liefst zes schildpadden, Ellen twee en A3 eentje. De ene is nog groter dan de andere en uiteindelijk schat ik dat het grootste gevangen exemplaar wel zo’n negen à tien kilo weegt. Echt een joekel van een beest. Alle schildpadden zijn Pseudemys Nelsoni, hetgeen de latijnse naam is voor Roodbuikschildpad. Deze beesten hebben, de naam doet het al vermoeden, een oranjekleurig onderschild. Op twee na zijn alle gevangen exemplaren mannetjes, en deze hebben echt ontzettend lange en scherpe nagels. Bij één vervelend specimen (door deze term te gebruiken lijk ik wel een echte’Naturforscher’ cq ‘Steve Irwin’) zijn de nagels wel zo’n vijf centimeter lang en hij krabt me dan ook behoorlijk. Mijn rechterhand zit onder de krassen en bloedt zelfs op twee of drie plaatsen. Gelukkig zitten hier geen op bloed beluste haaien of alligators........

http://img254.imageshack.us/img254/2164/p5070705cf1.jpg

http://img256.imageshack.us/img256/3517/p5070708od9.jpg

Na dit eerste zeer enerverende uur gaan we voor het eerst de rivier al tubend, zwemmend en snorkelend verkennen. Op de boardwalk naar het startpunt zien Ellen en Simone een klein slangetje. Het water is nog steeds helderder dan kraanwater en we zien weer allerlei vissen en mooie planten. Aangekomen in het grote open gedeelte zien we dat bij het eilandje waar je normaliter zowel links als rechts vorrbij kunt, een doorgang is afsloten met een touw en een bordje ‘no swimming beyond this point’. Ik heb zo m’n vermoeden waarom, en ik zeg tegen Anja dat er volgens mij waarschijnlijk een alligator zit, maar we belsuiten om even wijselijk onze mond te houden en niks verder te vertellen. Een uur of wat later lopen Ellen en ik het eilandje op om eens te gaan kijken of er vanaf het eilandje iets te zien is. We raken in gesprek met een vrouw uit Orlando die hier heerlijk ligt te zonnen. Ze vertelt dat ze hier al bijna dertig jaar lang komt om te ontspannen en genieten van de natuur. Wel zegt ze dat de waterkwaliteit in die dertig jaar achteruit is gegaan. Niet dat het minder helder is of minder gezond, maar wel dat er meer nitraten e.d. inzitten waardoor algen veel sneller kunnen groeien, en dat deze op sommige plaatsen de planten beginnen te overwoekeren. Wij zeggen dan dat ons ook opviel dat de schildpadden allemaal een flinke laag algen op hun schild hadden. Dan komt het gesprek op het bordje dat beneden ons in het water hangt. ‘There is an alligator’, zegt ze onomwonden en nu weet Ellen het dus ook. We kijken en turen maar kunnen echter geen Alli the Gator ontdekken. Ze zegt dat ie er al enkele dagen zit en dat het slechts een kleintje is van anderhalf of twee voet (zo’n 45 à 60 centimeter). Verder stelt ze ons gerust door te zeggen dat de hoofdranger een echte alligatorkenner is en dat die hier echt geen mensen zou laten zwemmen als er sprake zou zijn van enig gevaar. Waarschijnlijk zal Joe, de ranger in kwestie, een dezer dagen de gator ook wel gaan vangen, want het bordje dat er nu hangt zet waarschijnlijk toch weinig zoden aan de dijk. Alli the Gators kunnen immers toch niet lezen.....

http://img254.imageshack.us/img254/1284/p5070716nh5.jpg

Verder is deze dag een aaneenschakeling van mooie en gelukzalige momenten. Een raaf steelt chips uit onze rugzak, en een wasbeer is zo brutaal dat ie praktisch uit onze handen eet. Slechts met zeer veel kabaal en het nodige gestamp en geschreeuw maakt het beest rechtsomkeert. We zien nog veel schildpadden zonnend aan de kant van het water, waaronder een grote (vijftig cm?) soft shell turtle, die helaas net te ver weg ligt om te vangen. Wel lukt het ons om een kleine loggerhead Musk turtle van zo’n tien centimeter te vangen. Zijn kop is zo groot dat ie zichzelf niet kan terugtrekken in zijn schild. Met recht een log(ger)head dus.
Ik ga in m’n eentje nog een eindje wandelen en zie al na vijf minuten een mooi hert dat lekker ligt te rusten. Als ik na mijn wandeltocht terugkom zegt Ai dat het hem gelukt is om een mooie foto te schieten van de alligator. Het beest kwam even uit de beplanting en zwom een paar baantjes (om de spieren los te maken voor het eten?). De foto is echt geweldig mooi gelukt; affijn kijk zelf maar:

http://img248.imageshack.us/img248/8...ligatoreu6.jpg

http://img376.imageshack.us/img376/8832/p5070718ih1.jpg

http://img256.imageshack.us/img256/7048/p5070004wk6.jpg

Tijdens mijn laatste zwemexercitie roepen mensen tegen me, ‘snorkler, snorkler, look behind you!’ een paar meter achter me staat een groot hert zijn dorst te lessen in de rivier. Een geweldig gezicht. Wat is dit toch een geweldige plek! Ik zou hier wel elke dag naar toe willen.

http://img376.imageshack.us/img376/1166/p5070719dd9.jpg

Zo tegen vijven, we zijn dan dus ruim acht en een half uur hier geweest, rijden we terug naar Orlando. Bij het verlaten van het park herhaalt zich het gedoe met de buitenboordtube en hebben we allemaal weer veel plezier. ’s Avonds doen we ons nog te goed aan een heerlijk maal bij Denny’s. Een waardige afsluiting van deze geweldige dag!

Donderdag 8 mei

DROP TILL YOU SHOP & SHOF TILL YOU PLOF

Nike, Puma, Adidas, Reebok, Kappa, nog eens Nike, Converse Allstars, Penguin, Asics, Champion, Wilson, Prince, Le Coq Sportif etc. En zo gaat het maar door. Merk na merk, schoen na schoen, paar na paar.

We ontbijten vandaag separaat en gaan ook met twee separate auto’s op koopjesjacht. Wij starten met een aanzienlijk voordeel, daar wij beschikken over een acht persoons vrachtauto met een enorme laadruimte. Laat al die kleding maar komen...... Kalmpjes aan beginnen we bij de Flea Market en gift shops tegenover Old Town. Gekocht wordt er nog weinig, maar het is een goed voorgerecht voor hetgeen nog komen gaat. Al rijdend over de Irlo Bronson Memorial Highway maken we regelmatig stops bij diverse winkels. In tegenstelling tot onze bezoeken in 2004 en 2006 zien we dat alles er netjes en fris uitziet. Alles is vernieuwd, verbeterd en van een nieuw laagje verf voorzien. Dit geldt eigenlijk voor alles; hotels, winkels, attracties etc. een genot om te zien. Onze eerste echte aankopen plegen we bij de Rack Rate shoes shop; een paar Adidas annex Goodyears voor Pa ($44/€29), een paar leren Allstars voor Ellen ($39/€26) en een paar Nike’s voor Anja ($59/€39). Bij de schoenwinkel om de hoek is het weer raak. Een paar Skechers voor Anja, en aangezien het tweede paar voor de helft van de prijs is, ook nog een paar Fubu’s voor Ellen. Een mooi merk trouwens, dat Fubu. Mooie modellen in zowel heren als dames. Inmiddels loopt het tegen de middag en is het tijd voor: eten!

Een eindje terug hebben we een IHOP gezien, dus die gaan we met een bezoek vereren. We nemen lekkere pancakes en all day breakfasts en juices en koffie zoveel als we willen en stroop en aardbeien en slagroom en en en PLOF, we spatten uit elkaar. Teveel gegeten......
We rollen met z’n vieren terug naar onze truck en gaan weer op weg. Anja en Linda kopen allebei een leuk Nike tennisrokje ($15/€10) en we doen o.a. nog de WallMart en de 192 Flea Market aan. Overal kopen we wel iets, al blijft het bij voornamelijk kleinigheidjes. Grootste aankoop kost $10 en betreft een Disney strandlaken met afbeeldingen van Jehnny Dop en Miami Plant (oftewel Johnny Dep en Orlando Bloom). Grappig hè....? Dat vindt tenminste de verkoper wel. Hij moet er echt om lachen. De Flea Market zou ‘fully airconditioned’ zijn, maar dat valt een beetje tegen. Eigenlijk meer ‘fully not conditioned’.

Steak ’n Shake hebben we deze vakantie ook nog niet aangedaan, dus stappen we hier naar binnenm voor een lekkere shake. Het is wel meer een retaurant dan we eigenlijk dachten, maar we houden het toch bij vier classic shakes met cherries. Passen eigenlijk net zo min op de shakes als op de appelmoes bij Van der Valk.......

We kijken nog even bij het terrein van Oak Plantation, wellicht een toekomstige verblijfplaats, en zien vlakbij dat er bij ‘Airboat rentals U drive’ geen bootjes meer liggen. Opgeheven? We maken nog stops op diverse plaatsen, en A3 koopt nog een NYC taxicab, een NYPD auto en een Space Shuttle. Samen $10. Ook een nieuw geheugenkaarthje voor de camera – onze reservekaart werkt niet – en een zonnebril voor Linda. Het is al bijna negen uur als we de tweede Nike shop uitkomen en op de valreep ook nog twee paar (mooie!) Champion schoenen op de kop tikken voor Linda bij Payless. Alleen om die naam zou je er al kopen......

’s Avonds eten we bij het food court in het hotel, en leggen daar beslag op twee hele pizza’s voor de prijs van slechts een en een slice. Lekker (voordelig)!

Vrijdag 9 mei

EN ’N SCHIK DÈ WE HÈN……

In Orlando zijn en niet naar één van de pretparken gaan? Dat grenst aan heiligschennis. Omdat we vinden dat we dit echt niet kunnen maken, gaan we na het ontbijt toch maar stilletjes aan richting Universal, of om precies te zijn, Islands of Adventure. We rijden met onze grote truck naar de parkeergarage en merken aldaar dat de prijs voor parkeren alweer omhoog is gegaan; inmiddels al $11! Het moet niet gekker worden. De gemiddelde leeftijd van de zeven parkeerhulpen die we hier zien is zo ongeveer 84 jaar. Eén man kan eigenlijk nauwelijks lopen……. Ik blijf me verbazen over het feit dat oudere mensen hier blijkbaar door moeten gaan tot ze er dood bij neer vallen. Ik vrees zelfs dat deze opmerking geheel en al als letterlijk gezien dient te worden. Ook worden deze mensen nog verder gedenigreerd door het feit dat ze allemaal verplicht in een pastelblauwe broek met pastelgeel shirt hun werk moeten doen. Voor vrouwen kan het nog net, maar voor de bejaarde mannen die we zien is het een echt apenpakje.

Uiteindelijk parkeren we onze truck op King Kong 7, we mogen zelfs twee parkeerplaatsen gebruiken, en gaan we richting het park. Bij de ingang hoeven we slechts de thuis reeds geprinte tickets te scannen en ‘of we go’. Het is nog vroeg, dus we hopen op niet al te lange wachtrijen. Uiteraard lopen we meteen naar Spiderman, en daar blijkt helemaal geen rij te staan! Wat een mazzel. Helaas is onze euforie echter van korte duur, want er blijkt een technische storing te zijn waardoor we er gewoon niet in kunnen. Dan maar naar de Hulk. De meiden willen hier persé in, en de wachttijd van slechts 10 minuten is goed te doen dus…. Daarna Docter Doom’s Fearfall, waar ik tijdens het wachten merk dat mijn rug nat begint te worden. Een waterflesje is gaan lekken in mijn rugzak en alles zit onder…………….de cola. Wij hebben namelijk cola in een waterflesje getapt en daar was dit specifieke flesje niet echt blij mee. Baas in eigen (flesse)buik! Na enig kunst en vliegwerk gaat het wel weer en is de schade door enkele snelle ingrepen gelukkig nog beperkt gebleven. We gaan nu helemaal nat worden, want we kiezen achtereenvolgens voor de boomstammetjes in Ripsaw Falls en de bootjes van Popeye’s barges. In Ripsaw Falls vraag ik me af waarom ik er in godsnaam ben. Zo meteen die gigantische duik naar beneden, brrrr. Affijn, oogjes dicht en mondje open, dan hoef ik vandaag verder niets meer te drinken. Zeiknat namelijk! Aan het einde wordt mijn dikke buik ook nog eens extra nat gespoten door een of andere onverlaat die kwartjes in de spuitpistolen staat te gooien! Wat een eikel! Vijf minuten later doen we zelf hetzelfde. En ‘’n schik dè we h`n …………. (en plezier dat we hebben……).

http://img376.imageshack.us/img376/8886/p5090012he0.jpg

Na de twee ‘get soaked’ attracties is het de beurt aan de ‘get wet’ attractie; Jurassic Park. Blijft mooi! Als we daarna rennen kunnen we nog net op tijd zijn voor de Sindbad show, die we vier jaar eerder twee keer misten door onweer en een technische storing. Gelukkig gaat nu alles goed, maar achteraf blijkt het missen van de show in 2004 niet zo’n heel erg grote ramp. Ik vind het namelijk maar matigjes. Het is nu halverwege de middag, en we hebben de main attractions van Islands of Adventure nu wel gehad. Op naar Universal dus! We blijken net op tijd te zijn voor de volgende Shrek 4D en daar maken we uiteraard dankbaar gebruik van. Het schudden op de stoeltjes blijft toch een leuke ervaring, zeker als je eens naar je buurman- of vrouw kijkt. Zelf heb je namelijk het idee slechts een klein beetje door elkaar geschud te worden, maar als je dan vervolgens naast je kijkt zie je dat degene die naast je zit werkelijk helemaal zit te shaken. Leuk! Na Shrek volgt Twister, en na Twister volgt de Mummy. Ai en Trudy gaan hier niet mee in. Als we uit de Mummy komen begint net het optreden van de Blues Brothers en daar kijken en swingen we gezellig meemee (2x?).

http://img254.imageshack.us/img254/7301/p5090015fc2.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/7641/p5090023pu1.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/3326/p5090021kz1.jpg

Naast de Mummy bevindt zich de nieuwe attractie ‘Disaster’, dus dat is ons volgende doel. Deze attractie is het oude ‘Earthquake’, maar dan voorzien van een nieuwe pre-show en gecombineerd met een stukje filmopnamen met vrijwilligers uit het publiek. Is wel aardig, maar ook niet meer dan dat. Uit melancholische overwegingen boarden we daarna nog in Amity voor een leuke boottocht annex fishing trip – helaas hebben we de haai weer niet kunnen vangen – en dan zijn we eigenlijk allemaal erg moe. We kijken nog slinks naar de wachttijden bij de Simpsons en Men in Black, maar die blijken te lang. Conclusie: we gaan terug naar het hotel.

We zwemmen nog wat in het hotel en s’s avonds eten we een hapje. Daarna leggen we ons te ruste.

ZATERDAG 10 MEI

Van voor naar achter, van links naar rechts

Oftewel,

Van WallMart naar Ross, van Giftshop naar Mall

Winkeldag! De dametjes hebben het nu wel gehad met winkelen en dus trekken Pa en Ma er met z’n tweetjes op uit. ’s Ochtends gaat Pa nog alleen op pad nadat hij op internet heeft opgezocht of er überhaupt wel een ‘Ross, dress for less’ in de buurt zit van Kissimmee. Dat blijkt mee te vallen. Er zijn er twaalf!

De twee dichtstbijzijnde worden uitgezocht en met een bezoek vereerd. Bij de eerste –Osceola Square Mall- wordt wel het een en ander gekocht, maar bij de tweede, waar Pa en Ma ’s middags tezamen verzeild raken is het echt een zootje. En er is ook niets leuks te koop. Oh ja, toch wel, een leuke tas voor Ma en wat leuke spulletjes voor de kids. Terplekke wordt ook nog even de Petmart bezocht, alwaar het een drukte is van jewelste. Er blijkt die dag ook een soort kijkdag te zijn voor katten en tevens worden er volop honden getrimd. De winkel zelf is groot en netjes en het aanbod is zeer uitgebreid. Veel Pedigree, Whiskas, Eukanuba, Nutro en Proplan maar slechts een klein beetje Royal Canin. Dus nog veel werk aan de winkel voor mijn Amerikaanse collega’s.

We nemen nog een lekker kopje koffie – vanzelfsprekend met ‘iets’ erbij – en gaan dan terug richting hotel. Dan zegt Anja dat we nog iets leuks moeten kopen voor Dad, Jol, Mies & de kids, zij zorgen thuis immers voor de (hopelijk nog) levende have. Dus snel een paar extra stops ingelast bij diverse Gift shops. We slagen uiteindelijk bij de grote Gift Shop die direct aan de andere kant van de I4 ligt ten opzichte van Springhill Suites. Vlak bij ‘huis’ dus.

Eenmaal thuis aangekomen blijkt dat ook de Geffenaren lekker gewinkeld hebben vandaag en dat de kids zich uitstekend vermaakt hebben in het zwembad. Iedereen blij dus. ’s Avonds eten we nog gezellig een hapje, want we weten dat dit het laatste avondmaal is. Morgen volgt weer de verplichte trip huiswaarts.

Tot morgen.

ZONDAG 11 MEI 2008

Homeward bound

Na deze ochtend nog wat laatste dingen te hebben ingeslagen voor het thuisfront is het meest onvermijdelijke moment weer daar; we moeten naar huis……. Alle koffers zijn weer gepakt en de rit naar Orlando International gaat weer van start. Eerst leveren Ai en A3 de auto in – hetgeen zonder problemen en zeer snel gaat – en dan begint het inchecken. Dat begint hier ook steeds meer te lijken op de bekende Ryanair taferelen met overpakken van koffers e.d., want ook hier wordt tegenwoordig niet alleen gewogen, maar ook beboet als er iets te zwaar is. En ja hoor, onze lading T-shirts en andere gekochte prullaria blijkt zijn gewicht in dollars weer meer dan waard; te zwaar. Snel pakken we wat dingen over en dan mogen we zelf de koffers naar de transportband brengen. Ook hier is dus eea veranderd. Niets let ons overigens om in de tussentijd weer wat zware spullen in de koffers erbij te doen………. Dat doen we maar niet, maar het zou zo maar kunnen. Een hiaat in het ‘systeem’ dus.

Niet veel later zitten we aan boord voor de vlucht naar JFK en deze verloopt zeer voorspoedig. Gezien de troubles die we hadden met het verzetten van de vluchten en stoelen voor deze vlucht vlak voor vertrek naar de VS (op verzoek van Delta), verbazen de taferelen die zich bij de gate afspelen voor de vlucht van JFK naar Schiphol ons niet. Via de omroepinstallatie worden bedragen geboden van 400 dollar per persoon en een hotelovernachting voor mensen die vrijwillig willen afzien van hun stoel op de vlucht van vandaag. Het klinkt ons niet onaantrekkelijk; 4 x 400 dollar is toch even ruim 1000 euri’s. Maar dan blijken het geen echte dollars te zijn, maar ‘Delta dollars’; alleen in te wisselen op toekomstige Delta vluchten. Nee dank u, dan maar niet. Toch zijn er wel enkele mensen die hun stoel opgeven en die hun vakantie dus betaald een dag verlengen.

Eenmaal aan boord blijkt er een technisch probleem te zijn waardoor we onze plaats in de wachtrij om op te stijgen moeten opgeven. Er volgt nog een technische check, en uiteindelijk vertrekken we met anderhalf uur vertraging vanaf JFK. De vlucht verloopt verder prima, en slechts een half uur later dan gepland zetten we weer voet op Nederlandse bodem.

We zijn weer thuis!