Hier zal ik een actueel blogje gaan bijhouden vanuit Kissimmee van 30 Sept. tot 7 Okt.
De planning staat al in het topic over reisschema's.
Afdrukvoorbeeld
Hier zal ik een actueel blogje gaan bijhouden vanuit Kissimmee van 30 Sept. tot 7 Okt.
De planning staat al in het topic over reisschema's.
Zaterdag 29 September – Om en uur of vijf vertrekken we in de stromende regen richting Badhoevedorp.
Dat kan de komende week alleen maar beter worden, hooguit warme stromende regen. Bij Amsterdam aangekomen krijg ik een beetje ruzie met Stanley, onze Antilliaanse stadswacht die verborgen zit in de TomTom One. Hij wil me een kant op sturen de me geen goed gevoel geeft, maar uiteindelijk geef ik toe, om er achter te komen dat je niet altijd naar de compacte wegwijzer moet luisteren.
Via een onlogische weg belanden we toch bij het Dorint Novotel maar de volgende keer wel via "mijn" weg.
Het hotel ziet er goed uit en de kamers nog beter. Normaal zouden we bij de Toekan familie aan de A4 verblijven, maar deze zat vol, dus vandaar (en de aanbieding van €65,- p/k/p/n) het Novotel. De kamers in dit hotel zijn beter en completer (met een koelkastje,dat je naar believen mag vullen met spullen uit het winkeltje of die je zelf meebrengt) dan bij vdV, maar de algehele aankleding heeft bij de Toekanboys weer wat meer uitstraling.
En de aanbieding van www.hotels.nl in combinatie met smartparking van Schiphol maakt het zelfs nog goedkoper dan het van der Valktarief. Het eten is er goed en we duiken dan ook voldaan in het goede bed.
Zondag 30 September – De wekker loopt al op tijd af en na een frisse wandeling onder het gemalen water en een paar bakkies gratis leut gaan we richting P3. Tot onze verbazing is die vol, maar gelukkig niet voor ons, want wij hebben gereserveerd. Dat hebben we in al die jaren nog nooit meegemaakt en we zien dan ook diverse mensen behoorlijk gestresst wegrijden naar P40, de personeelsparkeerplaats, waar ze dan in de bus moeten stappen die ze naar P3 brengt, alwaar ze over moeten stappen in de bus naar de Terminal. Wat een gedoe. Dan is Smartparking, met reservering dus, toch zo gek nog niet.
Bij check-in balie 27 kunnen we zo doorlopen om onze instapkaarten voor de DL39 en de daaropvolgende DL177 af te halen. Ook de paspoortcontrole verloopt vlot, dus binnen no-time zitten we bij Café Amsterdam aan een riante uitsmijter. We doen nog wat taxfree shoppen en begeven ons dan naar Gate G6 waarna we na de verplichte interviewsessie met de securitymensen we aan boord gaan van de Delta 39 die ons, op tijd, in 9 uur en een beetje naar Atlanta zal brengen. Dit in tegenstelling van die mensen die met onze nationale Aeroflot (voorheen Martinair) reizen, die vandaag op geen enkele bestemming op tijd vertrekt. Minimaal 2 ½ (Havana) tot maximaal 6 ½ (Aruba) uur vertraging. Je zult zo je vakantie moeten beginnen. Sinds het vertrek van grote baas Martin is er goed de klad in het mensenvervoer daar gekomen, helaas.
Aan boord van de Boeing 767-400ER wacht ons een verassing. Voor het eerst in al die jaren zitten we bij Delta op mooie lederen zetels, met voor ons een PES, oftewel een Personal Entertainment System. Films, games, TV shows en muziek naar keuze en naar believen af te spelen. De laatste Pirates of the Caribean , stukje gemist, even terugspoelen, en voor de terugweg staat Die Hard 4 op de rol. Toch weer een extra reden, behalve de gunstige prijs, om bij Delta te blijven hangen.
Op Hartsfield/Jackson International Airport loopt alles op rolletjes, behalve dan de vragen van de immigrations officer wanneer ik moest voorkomen (due in court) en wat de aanklacht (charges) was. Hij was in een melige bui en ook erg geamuseerd van het Smoking Kills op mijn pakje zware van Nelle, en al net zo onder de indruk als ikzelf daarvan.
We hadden een kleine 3 uur stuk te slaan op dit enorme vliegveld, dus togen we naar buiten om alvast te genieten van de mooie Amerikaanse auto´s, een heerlijk bakkie Starbucks en voornoemde zware jongens.
En hadden daarbij geanimeerde gesprekken met de locals. De tijd vloog voorbij en na de gebruikelijke securitycheck melden we ons aan bij Gate A21 voor de vervolgreis naar (volgens de captain) Paradise a.k.a. Orlando. Met nog een Mocca Frappacino in de hand stappen we aan boord van weer een volle luchtbus die ons in één uur en één minuut zal afleveren op MCO (afgeleid van McCoy Air Force Base; bron http://www.skygod.com/asstd/abc.html ) alwaar we de slag aangaan met een trol van Alamo, die ons aan alle kanten probeert te rippen.
Wij hadden deze keer bewust (via www.usareisen.de ) gekozen voor een Dodge Magnum i.p.v. een Trailblazer of andere SUV omdat we dat allebei een mooie auto vinden en dat wel een keer wilden ondervinden. Die wordt als Premium speciaal verhuurd bij Alamo, dus dat zou helemaal goed komen. Niet volgens de spraakwaterval achter de balie van Alamo dus. Die auto was er nooit, maar ze kon onswel opzadelen met iets veeeel beters, een Escalade of Hummer bijvoorbeeld. Wel tegen gereduceerde bijbetaling van zo’n 480 dollars voor de week. Of een Chrysler 300 (de Chrysler tegenhanger van de Magnum/Charger) voor $330,-. Onze reactie van "je bekijkt het maar en zorgt maar voor de Magnum of een gratis upgrade" mocht niet baten. Ze bleef maar doorzeuren over bijbetalingen, en matswerk omdat we "Duits" gehuurd hadden en geen Duits rijbewijs konden overleggen.
Zelfs al zouden we een Equinox willen (ons voorstel), die beduidend goedkoper is dan de Magnum, zouden we nog een vriendenprijs van $279,- voor de week moeten bijbetalen. Dit was dus het moment om wat minder vriendelijk te gaan worden en maar eens wat eisen te gaan stellen. Het scheelde geen haar of de het door haar gepushte Roadside Assistance Plan had ze bijna op haar ogen gekregen en we hebben het contract afgemaakt met de mededeling dat we zelf wel even op zoek gingen naar een geschikte auto. Haar missie, als sales-rep was dus mislukt (ze moeten alles proberen om je wat te verkopen) en wij gingen het hogerop zoeken.
Het hogerop vonden we in de garage aan de overkant, waar we een manager vonden (te herkennen aan het feit dat hij niet zo’n afzichtelijke gele polo aanhad, maar een nette blouse met Alamo nametag) die niets te verkopen had, maar alleen graag auto’s wilde uitgeven. U zoekt ?? Een Dodge Magnum, die volgens de salestrol zeker niet voor morgenmiddag beschikbaar zou zijn. Even een belletje en de vraag of we 5 minutes to spare hadden en daar werd een rood roadmonster voorgereden. De Dodge Magnum, en wel zonder bijbetalingen.
Nu snel de 417 tolweg op waar we na betaling van 2 maal 1 dollar (aan een echt persoon) en 1 maal 2 quarters (aan een vangbak) belanden op de US192 alwaar we rechtstreeks naar Windsor Hills tuffen en na aanmelding bij de poort onze tijdelijke woonstee opzoeken. We hadden in Maart de gated community al verkend, dus wisten precies waar we terechtkwamen. Even snel de bagage uitpakken en dan als een speer naar de Publix voor de eerste boodschappen. Ontbijtbenodigdheden, Boar’s Head Sub, TV Guide en alcoholica, that’ll do for the moment.
Na nog wat verdiende versnaperingen duiken we in het hoge bed om nauwelijks 4 uur later (reversed jetlag) al weer achter de laptop te zitten om dit verslag te typen. De beschrijving van het huis (mooi) volgt in een volgende episode, eventueel vergezelt van wat foto’s. Nu ga ik mijn vrouw wakker maken, ze is tenslotte jarig…….
Maandag 1 Oktober – We gaan Sara zien. Hoera hoera Sara. Also sprach Zaratustra. Wegens omstandigheden was ondergetekende al om kwart voor vier vanochtend van het bedje, dus het wordt een lange dag. Maar wel even mooi de tijd om slingers op te hangen en een meegesmokkeld kadootje tevoorschijn te toveren.
Ik slaap normaal al nooit lang, maar vandaag is een record. Kwart over twaalf erin en 3 en een ½ uur later al weer ernaast met het gevoel dat het een uur of 6 / 7 is. Sara zelf mag vandaag uitslapen, ze is tenslotte jarig.
Maar om een uur of acht ga ik toch maar even naar boven, want nu zit ik lang genoeg alleen :-) . Ik maak nog wat foto’s van de auto en het huis, dat eigenlijk dezelfde indeling heeft als een villa, maar dan met 2 slaapkamers op de bovenverdieping en het zwembad de helft kleiner. Daarentegen hangt er wel in iedere kamer een plasma, waaronder 1 van 1 ½ meter in de woonkamer. Maar met name één kamer vindt ik leuk. Die is helemaal Mickey ingericht, met zelfs een Mickey shaped TV en video. Net als ik daar plaatjes wil van gaan schieten zijn de batterijen van het toestel op, dus die maak ik later maar een keer.
Met een beetje geschud en gedraai heb ik nog net genoeg power om een foto te maken van Marion met de slingers.
Na een weldadig ontbijt, pancakes, bacon en eieren (wat is zo’n eigen huis toch fijn) springen we na de douche in de Magnum om af te reizen naar Downtown Disney, waar ik bij de Virgin Megastore de Heavy Metal CD box ga reserveren die morgen op de markt komt. Ook schaffen we daar het tweede seizoen van "My name is Earl" aan, een hilarische TV serie, die ook mondjesmaat in Nederland op de buis te zien is. En nog een DVD van AC/DC voor een joet. En dan gaat de reis richting Tampa, voor een verjaardagscadeau.
Het cadeau bestaat uit een bezoek aan het Tampa Hard Rock Hotel & Casino, één van de nieuwere activiteiten van Florida’s Seminole indianen, of moet ik zeggen native americans. Ze mogen casino’s beheren en die schieten her en der dan ook als paddestoelen uit de grond, iets wat voorheen alleen voorbehouden was aan de staat Nevada en Atlantic City. Het is een erg leuk tijdverdrijf, al haalt dit casino het niet bij zijn grote broers uit Las Vegas, maar dat kan ook komen doordat we daar een paar maanden geleden regelmatig in de plus wegliepen en het vandaag een relatief duur verjaardagscadeau was. Maar het was leuk om een keer mee te maken.
Aansluitend gaan we even langs de Wal*Mart, ook een soort van verjaardagscadeau ;-) , waar we met ons boodschappenlijstje een paar wensen van kennissen inwilligen. Het is daar Haloweentijd, en er liggen dus van allelei leuke spulletjes waarvan het maar moeilijk afblijven is. Onder andere een opblaasbaar skelet op een motor van 2 bij 2 ½ meter laat ons erg twijfelen. Maar het moet ook nog allemaal mee in de koffer. Uiteindelijk vertrekken we met toch weer meer als dat de bedoeling was, maar daar is het Wal*Mart voor.
Tijd om even huis aan te doen en een duikje in het zwembadje te doen. Ik lig er net een seconde in en dan barst de hemel open. Nu wordt ik dus van boven en van onder nat, maar wat erger is; de net ingeschonken Jack & Coke raakt zo wel ernstig verdund. De stortregen houdt nog al even aan en is zo erg dat je geen 2 meter zicht hebt en we bijna besluiten het verkozen (TGI)Fridays verjaarsdiner inruilen voor een in home eieren met spek maaltijd.
Op een gegeven moment word het wat droger en zoeven we alsnog naar Fridays voor een uitstekend stukje steak en geglazuurde ribben, beiden uit de Jack Daniels categorie. En dat allemaal op het terras, zelf om gevraagd, deels vanwege het broodnodige rokertje tussendoor, maar zeker om de vrieskou te ontlopen die binnen heerst.
Liever net naast de, alweer hozende, regen met een aangename temperatuur dan in de vriescel die restaurant heet. Het smaakte allemaal weer fantastisch, en uitbuiken doen we thuis op de bank, bij een verse aflevering van CSI Miami om ons daarna (en na Jay Leno) te ruste te leggen voor de dag van morgen, wat die ook zal brengen.
Dinsdag 2 Oktober – We hebben mooi constant weer. Als ik rond zevenen opstijg van de hoogslaper regent het nog steeds pijpenstelen. Echt een woord om even te analyseren; pijpenstelen in combinatie met regen. Net zo iets als cats and dogs, dat slaat ook nergens op. Dus wie zich geroepen voelt, laat het ons weten.
Ik loop dan ook de trap af met een deuntje van Supertramp in m’n kop en denk met meelij aan diegene die vandaag naar een pretpark moet. Maar voor ik echt ga afdwalen; ik was dus mooi op tijd wakker met een acceptabele nachtrust en zet gelijk de grote plaat aan de muur aan om het nieuws te absorberen. Behalve de gebruikelijke verdwaalde lijken en autocrashes is er een tornado-warning voor Daytona Beach. Daar gaan we vandaag dus maar niet naar toe.
Vandaag staat een shopping spree op het programma. Eerst natuurlijk langs Virgin om de Heavy Metal Box, en dan wel de limited edition, op te halen. Die is binnen ! De volgende halte is de Mall at Millenia, althans eerst bij de buren, Super Target, waar we een paar verzoekjes moeten scoren. Die, handheld pokerspelletjes, waren er dus niet, maar toch hebben we uit fatsoen maar een aantal andere dingen aangeschaft. Ook de Home Depot wordt vereerd met een ver/be-zoekje alwaar we wel slagen voor onze vrienden. Dan gaan we de duurste mall van Orlando en omgeving aandoen, waar we eerst de foodcourt (die overigens niets verschilt met de "goedkope"malls ) aandoen voor de lunch en daarna een geheimpje gaan delen met ene Victoria. Ondertussen is inmiddels wel een strak zonnetje uit de hemel gedaald, waarvan ik volop kan genieten, want dame Victoria is nogal lang met haar geheim bezig en wordt daar dan ook riant voor betaald.
Van de Millenia gaan we even een blik werpen op de oude Belz en dat ziet er triest uit. Ondanks dat de opbouw al weer begonnen is lijkt het wel of er een forse bom ontploft is aan het eind van I-Drive. Hopenlijk ziet het er bij ons volgend bezoek weer wat beter uit. Aan de overkant pakken we nog even de grootste Outdoor Store van de omgeving mee voor nog wat spullen van het lijstje en besluiten dan om de gehele I-Drive af te rijden om te zien of er het afgelopen jaar nog wat veranderd was. En dat was er. The Mercado, een shop en food plein, met onder andere de Titanic Exhibition, ligt al grotendeels tegen de wereld om plaats te maken voor ongetwijfeld nog iets mooiers. We hebben daar tegenover een aantal jaren geleden nog eens in de Summerfield Suites (inmiddels ook al van eigenaar gewisseld) gebivakeerd en toen was het allemaal nog net nieuw. Zo werkt dat hier, niet rendabel, slopen en er wat anders neerzetten. Ook het Convention Center is weer flink aan het uitbreiden, en het nieuwe Aquapark van Seaworld vordert ook gestaag. Evenals de bebouwing rond de Premium Outlets.
Aan het eind van I-Drive gaan we rechts en daarna weer links, om aan te landen bij de nieuwste Wal*Mart aan de SR5353, waar we toch maar even naar binnen wippen. Je weet maar nooit wat je nog tegenkomt. Een paar regenponcho’s voor de zekerheid verdwijnen in onze kofferbak. Voor de maaltijd doen we de Publix aan waar we bij de Deli vers voorgekookt voedsel aanschaffen om later thuis met smaakte verorberen. In datzelfde huis gaan we via de laptop op zoek naar een verblijfplaats voor komend Maart. Allereerst blijkt dat de prijzen wat gestegen zijn, maar met de lage dollar zal ons dat niet echt raken, gelukkig. Maar anderzijds blijkt ook dat er al veel volgeboekt is voor volgend voorjaar, wat ook ongetwijfeld wat te maken heeft met de lage dollar. Uiteindelijk weten we er toch weer een paar te selecteren waaronder één in Indian Creek (waar we al 2 keer verbleven), die volledig voldoet aan onze eisen en waarvan de Engelse eigenaren op dit moment zelf in Florida aanwezig zijn om een game room in te richten.
Door al dit gezoek, en de broodnodig televisie wordt ook deze avond laat en ontbreekt al weer (nog steeds) de tijd om een paar foto’s bij dit verhaal te plaatsen, maar morgen is er weer een dag. En die dag gaat ons naar Daytona voeren, waar weer een deel van onze boodschappenlijst geëlimineerd gaat worden.
Hadie Mickey, ik had niet gezegd dat er niks te doen was, maar dat er van alles tegen de vlakte lag. Wij kwamen overigens van de "andere kant" (Oak Ridge) zodat je dat van boven op het viaduct allemaal mooi kon zien.
Dat er al een gedeelte klaar was van het nieuwe Prime complex had ik al op het forum gelezen, en ook dat het niet overdekt is en dat maakte het er bij de stromende regen niet aantrekkelijker op 8-[
Dus we hebben het maar even links laten liggen :D en zijn direct op ons doel afgegaan, de Bass Pro. Misschien later deze week.
Zoals beloofd; wat fotootjes
http://img237.imageshack.us/img237/3878/magnum1qx0.jpg
http://img237.imageshack.us/img237/7674/magnum2oj3.jpg
Het rode monster
http://img237.imageshack.us/img237/1161/mickey1dj4.jpg
http://img237.imageshack.us/img237/3220/mickey2mj9.jpg
Totally Mickey
http://img237.imageshack.us/img237/8686/slingersfu3.jpg
Woensdag 3 Oktober – Dat zelfs de lokale John Pellefarmer (voor de jongeren onder ons; de stamvader van alle Piet "Oant Morn" Paulusmaatjes) het wel eens mis kan hebben blijkt vandaag wel weer.
Op het ochtendnieuws nog vrolijk verkondigen dat er wel weer eens regen kan vallen en dan de achtelozen onder ons een verbrand bolletje bezorgen. De hele dag een strak blauwe hemel boven Daytona Beach en een straf windje erbij om niet temerken dat het boven de dertig graden (94F) is. Schandalig, dat roept om een law suit.
Over lawsuits gesproken. Ook in het Amerikaanse Goedemorgen Nederland; een Amerikaanse advocate klaagt namens de blinde gemeenschap de super(en nog wat)marktketen Target aan omdat deze te weinig zou ondernemen om blinden gebruik te laten maken van hun WEBSITE ! Het moet niet gekker worden.
Het contact met Ierse, en niet Engelse dus, eigenaren van onze toekomstige woonstee voor volgend jaar Maart verloopt goed en ze zullen morgen (voor jullie vandaag dus) afreizen naar Florida, waar wij ze hopelijk Zaterdag gaan ontmoeten. Deze meeting zal plaats vinden in hun mooie huis in Indian Creek alwaar we de papieren gaan afhandelen. Ze hebben ons een leuk prijsje gedaan inclusief taxes, pool en spaheating en uiteraard DSL internet.
Intussen heeft ook Forummer Snoeij gereageerd op onze zoektocht, maar helaas is hun, ook zeer mooie, villa al bezet voor de door ons gewenste data. Jammer, want het zag er, ook prijstechnisch, goed uit. 2009 misschien ??
Maar voordat dit een vrijblijvend verhaaltje gaat worden; we gaan vandaag naar Daytona Beach en stappen daarop dus om een uur of 11 in de rode Dodge. Al de drukte op de Interstate 4 is inmiddels opgelost, en behalve een klein oponthoud bij Deland, als gevolg van een aanrijding verloopt de reis voorspoedig. Onze eerste halte is Millers Custom Parts aan 1863 S. Ridgewood Ave. ofwel A1A waar we al weer meer dan 15 jaar komen voor motoronderdelen. In vergelijking met de Bikeweek en zelfs Biketoberfest is het er lekker rustig en kan de auto zelfs voor de deur geparkeerd worden. Tijdens de feestweken staat deze zaak rondom ingepakt tussen tientallen verkoopstands en kun je je auto alleen kwijt bij de supermarkt of Wendy’s een stukje verderop.
Helaas is er voor ons niets te koop bij de jongens van Miller en vertrekken we bijna met lege handen naar de volgende halte.
Een stukje noord op A1A en dan rechtsaf de Int. Speedway Blvd. op richting Ocean Avenue (ook A1A) waar we onze bolide gewoon midden op Main Street zouden kunnen parkeren. Er is hier werkelijk geen ruk te doen en 80% van de panden staat gewoon leeg terwijl je tijdens Biketoberfest (over 3 weken) en zeker tijdens Bike Week (eerst week Maart) over de koppen kunt lopen, de auto tegen forse betaling nauwelijks kwijt kunt en in je alle winkels motorgerelateerde spullen (onderdelen, kleding etc.) en drank kunt kopen. Maar de pioniers van het motorgebeuren zijn er het hele jaar en ook open. De beroemde Boothill Saloon, The Smoke shop (waar een oude hippie, die nog een tijdje in Alkmaar heeft gewoond o.a. sigaren en allerlei hulpstukken om Hollands gedoogd welvaren te roken verkoopt), buurman Bulldog (klinkt bekend) Leathers (die wonderwel de fel begeerde emblemen van ons boodschappenlijstje in huis heeft) en Tony van Choppers World, het voorbeeld van een grumpy old man, die al jaren een bordje in de etalage van zijn overvolle Malle Pietje- achtige onderdelenzaak heeft staan met de tekst "Business for sale by owner", maar zich waarschijnlijk een rolling zou schrikken als er daadwerkelijk een serieuze koper op komt dagen. Maar ook hij heeft de gevraagde onderdelen niet in huis.
We lopen de straat uit, steken Ocean Avenue over richting zee, naar het beroemde strand, waar je normaal zo met je auto op mag, maar nu even niet. Je zou dan zo het water inrijden, want het is vloed.
Het was onze bedoeling om even een snackje te pakken op de Main Street Pier, maar dat is niet gelukt. Na deze triest uitziende haveloze voormalige toeristentrekker te zijn beklommen zijn we na een kwartiertje wachten aan een tafeltje bij het "restaurant" aan het eind van de pier maar weer teruggewandeld en hebben een pizzapunt gescoord bij een al even haveloze tent aan de voet van de oude pier. Het doet ons wel deugd te zien dat ze inmiddels begonnen zijn deze oude glorie op te knappen. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden en met vastgeplakte kleding besluiten we te vluchten naar de weldadige airco van onze automobiel.
De frisse lucht zal ons leiden naar Destination Daytona, de grootste Harley zaak ter wereld, die sinds ons laatste bezoek in Maart weer meer uitgebreidt is en waar je nu zelfs condo’s (appartementen) kunt kopen om maar dicht in de buurt te zijn. Er waren al restaurants, een hotel en diverse andere zaken in en om deze megazaak van Bruce Rossmeyer op de kruising van de I95 en A1A in Ormond Beach gebouwd, maar nu kun je er ook gewoon blijven wonen. De auto kan letterlijk voor de deur, een unicum, want de laatste paar keren moest hij honderden meters verderop tegen betaling van 10 dollars op een weiland van een camping. Het brengt wat op, die Bike Week.
We struinen wat rond en verdwijnen een uurtje later weer richting Orlando met een goedgevulde shoppingbag. Ook de terugweg loopt als een trein en we doen op OBT en op de US192 nog even wat Targets aan om wat wensen van kennissen te vervullen, maar slagen daar niet in. Later, na een internetcheck, blijkt dat de beoogde elektronische pokerspelletjes niet eens meer leverbaar zijn in de winkel, alleen nog online, vandaar dus.
Wel zien we onderweg dat de restauratie van het afgebrande Gatorland in volle gang is en al aardig vorderingen maakt. Het is nog te vroeg voor het diner, dus gaan we langs huis om de boodschappen af te leveren en de mail en het thuisnieuws te bekijken en als de tijd daar is begeven we ons naar de Cracker Barrel voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd tegen belachelijk weinig geld. Afgemat door de warmte storten we daarna voor de kijkbuis die hier kijkplaat is, typen nog wat voor het thuisfront en duiken na Jay Leno het mandje in.
Voor morgen staat Winter Dinges op het programma. Park, Haven, Springs of Garden, dat vergeet ik altijd weer, maar dankzij de tip op het Forum van Ekkie die ik uitgeprint heb, zie ik dat het Winter Garden is. Wordt vervolgd.
Donderdag 4 Oktober – Dierendag. Toch een moment om even stil te staan bij de veestapel thuis. De twee tijgers worden verzorgd door m’n beste vriend Fred (die we warm aan het maken zijn voor de Bike Week, maar ook graag de kouwe Franse sneeuw in wil), en de vijf vissen staan op de automaat. Dat de twee katten straks bij thuiskomst weer niks van ons willen weten zal een boel mensen niet vreemd in de oren klinken. Maar goed, het is Dierendag, dus ik vind dat ze wel een extra biefstukje verdienen. Of ik neem er zelf één, dat kan ook.
Op het programma staat, zoals gezegd, Winter Garden, en we besluiten de door Ekkie geadviseerde toeristische route via Windermere in de TomTom te programmeren. Niet dat ik dat ding hier echt nodig heb, want na een bezoekje of 15 / 20 (de tel even kwijt) werkt mijn ingebouwde navigator minimaal net zo goed. Maar het is wel doodmakkelijk. Via Lake Buena Vista rijden we langs het hotel waar we onze "eerste keer" logeerden (toen nog Days Inn, nu veelkleurig geschilderd en voorzien van een andere naam) de SR535 North op. Even verderop blijkt gelijk al dat alles hier anders wordt. De huizen worden een paar slagen groter, en de entourage mooier.
Op een gegeven moment (en gelijk heb ik een Barcelonese gedachte) sla je rechtsaf Chase Road op en verandert er nog meer. De huizen worden nog groter en kolonialer, de wegen smaller (bijna eng Nederlands) en de snelheid mag echt niet meer bedragen als 25 Mph. Hiervoor wordt je diverse malen gewaarschuwd d.m.v. grote borden en iedereen houdt zich er aan. Het is een soort Wassenaar in Florida, met hier en daar een zijwegje of zandpad met een groot bord "Local residents only" en zelfs en paar echte rotondes. Ook de muskietenkooien groeien tot ongekende hoogtes en gaan veelal tot de derde verdieping van de herenhuizen, die zelf door hoge gemanicuurde heggen aan het zicht onttrokken worden. Je kunt er maar wonen, in dit zo uit een filmweggeplukte zuidelijke tafereeltje, wat een andere wereld lijkt, en dat toch maar een 30 KM weg is van onze domicilie aan de US192
Groot is dan ook de ontluistering als we na een tijdje de SR50, ook bekend als West Colonial Drive, weer opdraaien om de weg te vervolgen naar Winter Garden. Die ziet er net zo uit als East Colonial Drive of N. OBT, shabby, met aan weerszijden dubieuze autoshops, adult entertainment en pawnshops. En toch zal er een paar kilometers verder het rustieke plaatsje Winter Garden moeten liggen. Na de kilometertjes worden we door Stanley van de Tom rechtsaf gestuurd, het Historical District in en weer veranderd de wereld. Mooie geplaveide straatjes met oude gebouwtjes, her en der een poortachtig ornament en volop Arts & Crafts winkeltjes. Ook staan er een paar verdwaalde treinwagons, type caboose, en achter één daarvan is het Spoorwegmuseum gevestigd. Daar zullen we een bezoekje gaan afleggen, ten eerste uit "ik ben een jongetje"interesse, maar ook omdat het gratis is. Sommige van je vooroordelen moet je tenslotte hooghouden. Maar we zijn een uurtje te vroeg, ze openen pas om één uur. Dus gaan we maar een dorpswandeling maken en juist op dat moment besluiten de weergoden een experiment te doen.
Omdat het de hele morgen al stralend weer is, wordt het nu tijd voor een verfrissing in de vorm van een hoosbui die zijn weerga niet kent. De ruitenwissers van de Magnum kunnen het niet bijbenen en de wandeling wordt vervangen door een korte autotour. Kort, want zo groot is het Historical District niet. Maar wel erg leuk.
Voor de terugweg kiezen we de nieuwe 429 tolweg, die zelfs onze Stanley niet kent, en die brengt ons in no time voor 2 dollar bij de Publix op de 192 west, waar we bij de Deli het voedsel voor vanavond inslaan. Dat leveren we thuis af en gezien het zonnetje weer op volle sterkte is, laten we ons vallen in de splash pool.
De dag is nog jong, dus gaan we op verkenning in Walt Disneys Celebration, waar we jaren geleden, met de opening, ook al waren, maar dat inmiddels erg uitgebreid is. En voor de derde keer vandaag veranderd de wereld. Het is een compleet dorp geworden, precies zoals ome Walt het voor ogen had. Met een eigen hospitaal, countryclub, diverse scholen, een Main (hier Market) Street en veel statige huizen, waarvan er nog een paar "in de rij" te koop zijn vanaf een 3 ton dollars. En dat alles volgens de "perfect world" stijl van de jaren van voor de oorlog. Het is een megafilmset waar je je in begeeft. Alleen de auto’s zijn te modern en vallen wat uit de toon. Zelfs de mensen zien er uit als in die parodiereclame met die overdreven tevreden mensen en hun tandpastaglimlach waarvan ik de naam even vergeten ben.
Maar eerlijk is eerlijk, het ziet er perfect uit en is een bezoekje zeker waard.
Nu we toch toeristisch bezig zijn doen we ook maar even wat Flea Markets aan, waarvan er 3 aan de 192 zitten. We pakken de twee dichtstbijzijnde (vanaf de I4 gezien) en komen weer tot de conclusie dat het nog steeds allemaal troep is wat ze verkopen. Niks voor ons in ieder geval en we waren gewoon op zoek naar wat aankleding voor ons nieuwe clubhuis, een nostalgies bikken bordje of zo, nothing fancy. Het enige wat je daar wel "voor weinig" kunt kopen, en wat we ooit al eens gedaan hebben, is de extra bagagetas om al die gekochte spulletjes naar Nederland te vervoeren. Die van ons zit overigens al vol……
Maar verder is het veel van hetzelfde en om dat te bevestigen gaan we morgen, of overmorgen ook nog naar de derde (en oudste) om te zien of er toch nog wat leuks te koop is. Waar we wel slagen (uiteraard) is bij het Pins & Flags winkeltje in Old Town, waar we zo langzamerhand vaste klant zijn, en het laatste Nederlandse vlag pinnetje uit de vitrine toveren. Ze zitten helemaal achter in Old Town (waar we Vrijdag- of Zaterdagavond ook weer zullen vertoeven) vlak naast de Tattoo Studio. Daar heb ik er vandaag een paar van gezien (in de Flea Markets) en uit de fotoboeken afgeleid dat ik maar één advies kan geven; blijf er weg !!
Na deze excursies is het tijd om weer naar huis te gaan voor de maaltijd, maar eerst krijgen we nog een verheugend telefoontje van m’n broertje, dat de operatie die m’n moeder moest ondergaan zeer voorspoedig verlopen is. Ondanks de boodschap van haar, dat we ons geen zorgen moesten maken en gewoon op vakantie moesten gaan, is dit toch een opluchting. Als alles meezit komt ze net als wij Maandag weer thuis en kan dan weer op ’t gemak aan de dagelijkse bezigheden gaan deelnemen.
Thuisgekomen vervallen we in onze favoriete bezigheid, TV kijken. In het begin van de middag heb ik voor de fun al een aflevering van ATWT gezien, maar vanavond staan er, na een meer dan uitstekende maaltijd, nieuwe afleveringen van "My name is Earl" (onvoorstelbaar komisch), "CSI" (die van Las Vegas) en "Missing, without a trace" op de rol. En, natuurlijk, Jay Leno. En morgenavond hebben we echt een treat. Dan is er "Las Vegas", waar James Caan verdwijnt (jammer), maar de Montecito toko overgenomen wordt door Tom Selleck (Magnum PI),dus dat belooft wat.
Het bovenstaande epistel is gelijk een antwoord op de vraag van mijn lieftallige eega, of ik over de relatief rustige dag van vandaag wel wat te melden had. Mijn opmerking dat ik van niets zeker wel iets kon maken is hier, mede dankzij de hulp van een paar ijsklontjes gemixt met vriend Jack uit Tennessee, zeker wel weer gelukt. En zolang er maar één fan (en die heb ik bij me) is die het leuk vindt, ga ik er mee door. Morgen meer.
Vrijdag 5 Oktober – Voor vandaag staat er een luie dag op de planning. Iets wat de hele vakantie al de bedoeling was, maar om duistere reden nog niet gelukt is. Dus vandaag op de bank met de Panorama en de TV op The Price Is Right, al 35 jaar gepresenteerd door de inmiddels 84 jarige Bob Barker. Het zijn wel herhalingen, want de oude Bob heeft 15 Juni afscheid genomen van de show, die nu in handen is van Drew Carey. Maar van lui zijn wordt je hartstikke moe, dus rond het middaguur herrijzen we voor een bezoek aan de Florida Mall.
Onderweg doen we de BP aan voor een bescheiden tankvulling, want de Magnum moet uiteraard zo leeg mogelijk terug. Bij de pomp zien we een andere Dodge, van een bekend soort, de Caliber. Deze heeft rond de ramen hele mooie wind deflectors (of rain guards) die ons wel aanstaan. Aangezien we toch langs de dealer ( Central Florida Dodge op de hoek van John Young en Sand Lake) komen op weg naar de Florida Mall, besluiten we even aan te wippen. Ze zijn op voorraad, dus 10 minuten later komen we weer buiten met een set accessoires die nevernooit in de koffer gaat passen. Dat wordt dus een stop bij de Wal*Mart voor wat bubblewrap en ducttape om een handbagagepakketje te creëren.
Aangekomen bij de Mall zien we dat ook daar de sloophamer aan het toeslaan is. Eén van de grote warehouses, Lord & Taylor (wie kent ze niet), gaat tegen de vlakte. Gelukkig is er verder niets veranderd en dankzij de aanhoudende regen is het erg druk. We komen binnen via Sears en moeten langs de gereedschapafdeling om verder de Mall in te kunnen. En dan komt het mannetje in mij boven. Als een vrouw in een schoenenzaak moet ik alles even bekijken, en dat is nog al wat. Waarom hebben we zulke zaken in Zwolle niet. Uiteraard ligt er wel iets wat ik nog niet had, of althans niet dubbel, dus wordt er wat gekocht. Het zal, behalve twee Mocha Frappacino’s ook het enige worden wat we hier aanschaffen. Buiten gekomen blijkt dat het vrij constant weer is, het regen nog steeds. En dat maakt het autorijden er niet makkelijker op. Waren we net gewend dat veel Amerikanen het knipperlicht pas vinden als ze de bocht al om zijn, de lichtschakelaar blijkt een nog groter probleem. Met dusdanig veel regen dat het zicht nog geen 5 meter is wordt je links, rechts, voor en achter steeds weer verrast door lichtloze auto’s. De stelling dat ze hun rijbewijs bij een pakje boter krijgen wordt hier weer eens bevestigt.
We verlaten de Mall via SOBT (South Orange Blossom Trail) om daarna de US192 op te draaien en daar de derde en oudste Flea Market aan te doen die de 192 rijk is. Waren er hier voorheen nog stalletjes met echt rommelmarktspulletjes, nu is het dezelfde junk als in de andere twee. Ook hier dus geen leuke aankleeddingen voor ons nieuwe clubhuis. De volgende stop is de Wal*Mart voor de eerder genoemde spullen en daarna gaan we achtereenvolgens naar World of Denim en Denim Plaza om op zoek te gaan naar een Ralph Lauren spijkerbroek die Marion graag wil hebben. Die ene die ze al heeft zit namelijk als gegoten. Maar evenals de denimshops aan west 192 is ook hier geen Ralphie te vinden. Waarschijnlijk zijn ze op, of heeft meneer Lauren de outletshops in de ban gedaan. Uiteindelijk wordt het een original 505 van dhr. Strauss en die brengen we daarna naar huis, om bij binnenkomst direct de telefoon te kunnen opnemen. Het is onze toekomstige Ierse huisbaas, die vandaag aangekomen is in Florida. We maken een afspraak voor morgenvroeg om het papierwerk te doen en het huis te bezichtigen en gaan dan op pad voor de maaltijd.
We hadden tijdens de lazy hours al besloten dat het vanavond Mexicaans zou worden en internet helpt ons op weg om er één te vinden. Nu zitten er een paar aan de 192, maar wel in het gedeelte voorbij de Wal*mart, waar alles "een klein beetje minder" is. Misschien zijn ze wel goed, maar we nemen geen risico en verplaatsen ons naar International Drive, waar halverwege, tegenover Tony Roma, famous for ribs, zich Don Pablo’s bevindt.
Het gaat wennen, maar ook hier krijgen we direct een tafel, in tegenstelling tot de wachttijden de we in Maart altijd meemaken. We kiezen voor de patio, want het is eindelijk droog en de temperauur erg aangenaam. Maar tijdens de nacho’s breekt er weer een buitje los dat dankzij de forse wind ook onze tafel bereikt. Tijd om naar binnen te verkassen, waar we een uitstekende maaltijd voorgeschoteld krijgen, die achteraf nog goedkoper blijkt te zijn als die bij Cracker Barrel. Een paar mooie volle borden met taco´s, enchillada´s, garnalen, en een steak (verdeeld over 2 borden weliswaar) met daarbij 2 drankjes per persoon voor 40 dollar incl. 20% tip.
Als de borden leeg zijn vertrekken we weer richting Windsor Hills om net op tijd binnen te komen voor een aflevering van Larry King Live op CNN met één van m´n favoriete artiesten, Kid Rock. Hij heeft, behalve z´n zegje over de scheiding van Pammie Anderson, net een nieuwe CD uit, die we morgen dus even gaan scoren bij Virgin. Dan volgt een nieuwe Las Vegas, het nieuws en de Late Night show van Jay Leno. Die loopt net af, en ook dit stukje is af, dus gaan we een verdieping hoger. Morgen is het inpakdag en dan hebben we onze energie wel nodig. Tot morgen.
Zaterdag 6 Oktober – Onze laatste dag………….begint al vroeg. We worden om 9 uur verwacht in Indian Creek, bij Babs en Lewsley, onze Ierse huisbazen voor Maart 2008. We hebben al twee keer een huis gehad in Indian Creek en vanaf waar we nu zitten is het nog geen vijf minuten rijden, dus rijden we er op het gemak naar toe.
Het huis is zo gevonden en na aanbellen doet er een jongedame open die zich voorstelt als Lewsley, dat je dus uitspreekt als Lucy. Achter haar staat haar man Babs, een Afrikaan van bijna 2 meter. Dat had ik dus net even andersom gedacht. Rare jongens, die Ieren. Maar we krijgen een tour van het huis en ik moet zeggen, het ziet er niet verkeerd uit.
Kamer en keuken zien er comfortabel uit, evenals de meubels en zijn voorzien van alle gemakken. Er is highspeed internet, grote TV met DVD en alle keukenmachines die je maar nodig kunt hebben. Ook de slaapkamers hebben TV, DVD en een eigen badkamer. Eén van de badkamers heeft een doorgang naar het mooie zwembad, met aangebouwde jacuzzi. Het deck rondom het zwembad is zeer ruim en het ligt op het zuiden, zodat je de hele dag kunt zonnen. Buiten de muskietenkooi is nog een mooi stuk grasland dat aan 2 zijden ommuurd is en waarvan de derde zijde volgende week wordt voorzien van een heg. Zo heb je aan alle kanten privacy. Ook is er aan het huis een riante veranda (hier; lanai) gebouwd waar je prima kunt vertoeven als je uit de zon weg wilt, of als het regent. Wat het op dit moment dus weer doet.
Op dit moment zijn de eigenaren bezig de garage om te bouwen tot gameroom, en we zien al een mooi groot poolbiljart, een airhockeytafel en een dartbord. Daar komen nog bij een TV met DVD en Playstation. Hun kinderen zullen daar veel plezier aan gaan hebben, evenals toekomstige huurders, wij dus.
We werken de papieren af, nemen afscheid en gaan weer naar Windsor Hills. Nu moeten we alleen voor de eerste nacht nog een onderkomen vinden, want die was al bezet. Maar ook dat zal gaan lukken.
We besluiten even te gaan inventariseren wat we nog aan boodschappen moeten doen voor de laatste anderhalve dag want we willen dit zo beperkt mogelijk houden. Normaal vindt je in de huizen die je huurt nog wel eens een paar vuilniszakken, koffiefilters, een keukenrol (of wat rollen wc papier), een beetje wasmiddel of in ieder geval peper en zout, maar bij aankomst vonden we hier totaal niks. Totaal leeggehaald, zodat zelfs de meest hongerige kakkerlak hier nog een wrede dood zou sterven. Dus willen wij zo min mogelijk achterlaten, omdat de volgende bewoner er toch niks van meekrijgt, en doen we de laatste boodschappen met beleid.
Zo bont als in het laatste huis wat we huurden (in Las Vegas) hoeft het ook niet, daar kon je met zes man wel een week of drie leven van wat er achtergelaten was, maar dat bijv. precies alle vaatwasserbrokjes op waren geloof ik niet.
We beginnen ook vast de boel een beetje te verzamelen voor het inpakken en ik maak een mooi stukje handbagage van de auto-onderdelen en vul de grote gele See Buy Fly tas, die we altijd vragen bij de taxfree op Schiphol met de CD boxen en 2 megapotten Planters Dry Honey Roasted Peanuts de ook al een paar jaar op de terugweg met ons meereizen. Wel iedere keer nieuwe uiteraard.
De elektratas, met daarin omvormers, voedingen, stekkerdoos en allerhande stekkers en snoeren kan ook ingepakt en op het moment dat deze voormalige toilettas de koffer ingaat voel ik in de voering (achter een verborgen rits) iets vreemds. Het blijkt mijn sportbril te zijn die al maanden verdwenen was en volgens ons in Las Vegas achter gebleven is. Niet dus, en alle zoektochten thuis, in alle bagagestukken, overtuigden ons dat het maar beter was een nieuwe aan te schaffen. En nu heb ik dus een reserve.
De extra tas was al vol en als we zo´n beetje alles ingepakt hebben blijkt dat het allemaal ruim mee kan. Maar ja, het is dan ook geen Bike Week of Biketoberfest en we geloven zelfs dat het dat het invoertechnies deze keer allemaal wel goed zit. Als je de kleren niet meerekent dan, maar die zijn tenslotte al gedragen……
We gaan vanavond op tijd eten en de keuze valt op The Passage to India aan de 192, schuin tegenover Ramada Inn Westgate en de meest Amerikaanse souvenirshop van Orange County. American owned, American operated is een kreet die een aantal jaar geleden erg in trek was, toen de souvenirshops aan de 192 steeds vaker (net als, volgens mij, bijna overal in de toeristische wereld) in handen kwamen van Indiërs en Pakistani.
Maar goed, we gaan dus eten bij de Indiër, en hebben daar een smakelijke maaltijd met hier en daar, op eigen verzoek, een paar zeer pittige toevoegingen. De hele maaltijd was 100% duurder dan die van gisteren, maar voor nog net geen 70 dollar, inclusief de door hen zelf (waar ik erg op tegen ben) alvast toegevoegde 15% tip, mag je zeker niet klagen. Het was erg lekker.
Mooi op tijd weer thuis waar we de restanten van de bagage inpakken, nog even memoreren dat de weermannen het weer mis hadden (buiten het buitje van vanochtend is het stralend weer gebleven, hebben we zelfs nog een paar keer gesplashed en een Happy Birthday in the pool-mailfoto voor André, die vandaag jarig is,gemaakt) en dan bezig gaan het overschot van een losbandig leven op te maken. Er zijn nog pinda´s , kaascheeto´s, MGDtjes en Jack Daniels te verorberen, en na een kopje Folgers Classic Roast (na lang zoeken, de goeie koffie) met appelgebak, duiken we op de bank voor de kijkbuis-plaat om dit te doen. Er is een Law&Order marathon op, met nieuwe afleveringen, dus we gaan ons wel vermaken.
Morgen om 10 uur moeten we hier vertrekken en rond drieën vliegen we (met de DL544) naar Atlanta, waar we een ruim uur later op de DL38 naar huis stappen. Omdat het een internationale vlucht is dienen we om 12 uur op MCO te zijn en de tussentijd doden we in Downtown Disney waar voor de laatste keer dit jaar Virgin bezocht gaat worden. We hopen dan Maandagmorgen op Schiphol aan te komen, waar hopelijk onze eigen Dodge ons opwacht om ons naar de onvolprezen Peperbus te brengen, waar dan weer het aftellen (nog zo´n 145 dagen) begint voor ons volgende bezoek aan de Sunshine (& sometimes Rain) State :-#.
:cry: Inderdaad, we zijn weer retour, en ik moet zeggen, één van de meest smoothly verlopen reizen tot nu toe.
Om 2 minuten voor tien trokken we de Storytime deur achter ons dicht, en daar we pas om 5 voor drie vlogen, met de DL544 naar Atlanta, hadden we nog tijd genoeg om even in Downtown Disney rond te kijken. Virgin opent om ½ 11 zijn deuren, dus waren we iets te vroeg, en zeker met betrekking tot de beoogde Kid Rock CD, want die komt volgende week pas uit. Dus dat wordt Amazon of Bol.
Rond half twaalf op MCO, de bagage uitgeladen, de auto ontstickerd en met "balance 00" weer afgeleverd bij Alamo, waar vandaag nog een klacht naar toe gaat i.v.m. de behandeling bij aankomst. Het was erg rustig bij de check-in, dus hebben we ons maar snel ontdaan van de bagage en ons daarna vermaakt met "mensen kijken" en Starbucks. Vooral dat eerste was erg vermakelijk, want net zoals de hele vorige week regende het weer eens :evil: en je zag de verbaasde gezichten van mensen die toch echt voor de Sunshine State geboekt hadden. Maar één troost, vanaf vandaag gaat het allemaal beter worden. Ook de securitycheck verliep probleemloos, we floten erdoor en zelfs het auto-onderdeel mocht mee, hoewel de dame van de check-in nog haar bedenkingen had. En het paste maar net in de overhead bin.
We vertrokken een half uur later dan gepland, maar in de lucht werd een kwartier ingelopen en een ruim uurtje later stonden we in Atlanta aan de grond waar we nu nog een 45 minuten hadden om het volgende toestel, de DL38, naar Amsterdam te halen. Van concourse A naar concourse E met de trein naar gate E2 (altijd de laatste van de concourse :-k) waar ze begonnen te boarden met zone 6 en 7, en wij waren 8. Ook deze keer weer de 767-400 int. met de schermpjes in de stoel, al hebben wij daar weinig aan gehad, want na de maaltijd gingen de oogjes toe en die openden zich pas weer toen de ontbijten uitgedeeld werden. Schitterend :-D
De paspoortcontrole verliep soepel, en bij de band aangekomen kwamen onze koffers direct voorbij rollen. Helaas had de koffer van Marion het weer niet geheel overleeft, maar zelfs dat went, iedere twee reizen een nieuwe koffer :???:. Qua douane hadden we al weer hetzelfde geluk als een paar eerdere bezoekjes; er was net een vlucht uit Curacao geland en dankzij de 100% controles was er voor de andere vluchten nergens een douanebeambte te bekennen. Niet dat we deze keer zo veel over de (nog steeds, hoe lang gaat dat nog duren) belachelijk lage invoertoestemming van €175,- p/p heen zaten, maar het is zo'n gedoe, dat uit- en vooral weer inpakken van je bagage.
Buiten stond de P3 bus klaar voor vertrek en waren we dus vlotjes bij de auto. Alleen de afrekening was wat minder. Er werd ons netjes 89 euri's van de CC afgeboekt, terwijl we de Smartparking (€55,-) reeds betaald hadden.
Tussen bespreken en parkeren is de Mastercard van Marion door nieuwe veiligheidsmaatregelen vervangen, met ook een ander nummer. Dat was geen probleem, volgens Schiphol, gewoon met oude kaart het parkeerterrein op en dan ging het helemaal goed. Nu konden we er een week geleden er al niet op met die kaart, dus dat baarde ons al zorgen. De aanwezige medewerker adviseerde toen om dan de nieuwe kaart te gebruiken en omdat alle gegevens hetzelfde zouden zijn, werd de reservering en betaling gewoon gehandhaaft. Niet dus, en thuisgekomen hebben we, tegen 40 cent p/m, maar even met Smartparking gebelt. Als het afschrift binnen is, kopieëren en met de reserveing opsturen, en dan komen de centen terug.
Maar goed, we waren onderweg, de files waren opgelost en we hadden een tussenstop gepland bij Ikea Amersfoort, waar we, buiten de lamp die we wilden halen, een riant ontbijt hebben genoten, voor wel €6,35 voor twee personen. Al met al verliep het dus prima.
Om 8.30 uur geland op de verste polderbaan, wat ook nog een half uurtje taxiën inhield, een uurtje doorgebracht bij Ikea, en om 12 uur thuis de koffie aangezet en de veestapel begroet, die erg boos waren :mrgreen:
Een goede afsluiting van een leuk weekje, en nu op naar de volgende \\:D/