Ik loop wat achter, of ben eigenlijk wat laat begonnen, maar de eerste 2 staan er op.
Hier de eerste; http://dbw2014.wordpress.com/2014/03/08/proloog/
En de tweede; http://dbw2014.wordpress.com/2014/03...oie-lange-dag/
Afdrukvoorbeeld
Ik loop wat achter, of ben eigenlijk wat laat begonnen, maar de eerste 2 staan er op.
Hier de eerste; http://dbw2014.wordpress.com/2014/03/08/proloog/
En de tweede; http://dbw2014.wordpress.com/2014/03...oie-lange-dag/
Leuk, we lezen weer mee. Have fun!!
Ik lees ook weer mee, leuk!
Ben ik eindelijk op dreef, is het hele verslag verdwaald op het interweb. Morgen maar even uitzoeken, en dan komt ook het verhaal van vandaag erbij.
Budget reis???
En dat op zondagochtend. Ik zat al helemaal onderuit om je verslag te lezen.
nou geniet van jullie vakantie!
Wat er allemaal gebeurd is weet ik niet, maar aangezien de Wordpress support een paar dagen onbereikbaar was zal het probleem wel bij hun liggen.
Ik heb in ieder geval alle gegevens weer terug en dus een dag voor niks zitten googelen naar een oplossing. Maar we zijn weer bij, excuus voor de vertraging.
Dag 2; http://dbw2014.wordpress.com/2014/03...ruchtbare-dag/
Dag 3; http://dbw2014.wordpress.com/2014/03...s-een-rustdag/
Budgetreis oké, maar budgetverslag........:cool:
Dacht dat het weer helemaal toppie was, en dan wordt je weer wakker,.......letterlijk, en is alles weer harmonica.
Maar ik ga nu maar even gewoon afwachten en niet meer voor Jan met de korte achternaam google doorzoeken, ik heb vakantie.
Als het allemaal weer op de rit is (hopelijk snel) dan komen de nieuwe reisberichten vanzelf.
Back to Basic. Een deel van mijn vakantieplezier komt uit het neerhameren van nutteloze scribenten, zodat ik later nog eens terug kan lezen waar het allemaal fout is gegaan, en vooral wat er allemaal zo leuk aan was.
Vroegâh deed ik dat op mijn reissite, maar omdat reacties vaak leuk zijn, stapte ik over op publicaties op dit fraaie forum. En toen ik Wordpress ontdekte was dat mijn nieuwe schrijfblok, vooral omdat je dan ook publiek kunt bedienen die helemaal geen weet van dit mooie Floridaforum hebben.
Maar de laatste dagen is er een voortdurende vete met de (afwezige) jongens en meisjes van Wordpress, dus komen we terug op het oude nest.
Reisverslag DBW2014
Niet des Gerrit's, pas met het reisverslag beginnen als je al op reis bent.Misschien komt het doordat het al weer de 15e keer is dat we Bike Week aandoen, of voor de zevenentigste keer naar de US gaan, ik weet het niet.
En dat terwijl er toch zat te vertellen is over deze trip, en met name over de exorbitante kosten die we niet maken. We vliegen op Vrijdag de 7e, terwijl we de laatste jaren toch uitsluitend op Zaterdag vliegen. Waarom ? Omdat we voor het luttele bedrag van 98 euri's per persoon vliegen, en dan ben je overgeleverd aan de opties van de luchtvaartmaatschappij, zeker als je ook nog wat voorkeuren hebt wat tijden en luchthavens betreft. Maar voor die prijs (en een bak opgespaarde luchtmijlen) klagen we niet.
Ook over de prijs van de auto zul je ons niet horen. Ook die is van een andere uitleenorganisatie als andere keren. Deze keer geen Alamo, maar National (een volle zuster, dat dan weer wel). Waarom ? Omdat we, dankzij een onlinecomputerfukup van de Nationalen nu 15 dagen in een Jeep Grand Cherokee (of gelijkwaardig) mogen rondrijden voor het onbeschrijfelijke bedrag van 102 euri's. Wederom, we klagen er niet over
En omdat we van onze Engelse landlady Joanne ook dit jaar weer een trede hoger mogen gaan op de kortingsladder, kun je bijna spreken van een budgetvakantie.Zelfs het parkeren valt in deze categorie want Marion heeft op de valreep via vakantieveilingen.nl voor 46 euri's Mercure Schiphol Airport gescoord, overnachting plus 12 dagen parkeren, en €10,50 parkeergeld erbij voor 3 extra dagen. Dat is een stuk minder dan P3 parkeren, die schuiven we door naar de Meivakantie.
DAG 0 - We gaan op reis.
Na een lekker druk dagje werken pakken we de koffers in, eten een fijn vakantiemaal van Bai Yok en reizen we af richting Mercure Amsterdam. Het adres staat nog in de navi, want we hebben hier al eerder lekker goedkoop overnacht,dus weten waar we terechtkomen. Het is gewoon een goed hotel, 3 minuten vanSchiphol, met schone kamers, niet te groot, en een fijn restaurant en leuke bar. Niet dat we daar gebruik van maken, want we gaan rechtstreeks naar de kamer. Het is al laat, en we moeten vroeg op.
Waar we wel (weer) gebruik van maken is de minuscule lift. Man, man, man wat klein ! Twee personen en twee koffers en hij is overvol, en dan ook nog met zo'n zware deur die je zelf moet openwurmen. Niet meer van deze tijd.
Als je claustrofobisch bent, kies dan voor een kamer op de begane grond.
Als we kamer 336 binnentreden worden we zowat teruggeslagen door de warmte, zeker om ons vast te laten acclimatiseren. Boh foi toch, ut lèik wel e sâhwnâh !! De kachel gaat uit, de airco op tien, maar het zal weinig helpen. We zullen de hele, nou ja hele, nacht last van houden. We kijken nog wat darten op RTL7 en leggen ons dan op het puike bed ten ruste, de wekker zal ons om half vijf weer tot orde roepen.
DAG 1 - Een mooie lange dag.
Met de bus van 6 uur rijden we in een vloek en een zucht naar Schiphol , en worden we keurig centraal afgeworpen, alleen komt dat nu wat minder uit, want de balie van onze vlieger, Lufthansa, is namelijk balie 1 !!
Dat is nog een hele serieuze tippel, en het zou niet de laatste zíjn vandaag.
De boardingpassen staan al op de telefoons, dus is het alleen effe de koffers afgooien, bij mekaar nog geen 35 KG, net iets meer dan de ene koffer van de buurvrouw die maar niet wil begrijpen dat die extra kilo's, waaronder potten pindakaas ! ook behoorlijk extra centen gaan kosten.
Sie hatte es nicht gewust, dus even later liep ze met een rugzak vol pindakaas de beveiliging door. Ook wij fluiten de Schengencontrole dapper door en gaan opzoek naar een ontbijtje.
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/197/qalx.jpg
Dat ging er weer in als ketellapper en de volgende stap is, na het bekende rokertje, het scoren van goedkope rokertjes in een Schengengebied, de tegenhanger van een belastingparadijs. Maar ze hebben ze, voor de overzeese reizigers, en na de scan van de telefoon (papieren boardingpassen zijn niet meer nodig) gaat een volle gele SeeBuyFly tas mee boven op de rolkoffer. En daarmee rollen we de B-pier op richting de Airbus 320 van onze Oosterburen. Die brengt ons in 45 minuten naar Frankfurt.
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/32/9zfk.jpg
Zo lang doen we er ook ongeveer over om de A-pier (waar we uiteraard helemaal achteraan aanmeren) in Frankfurt af te lopen. Alderjeekus wat een end. Gelukkig vertrekken we van de Z-pier, gate 62 van de 69, dus we maken vandaag onze kilometertjes wel. Onderweg heeft meneer Kameel gelukkig hier en daar rustpunten voor ons aangelegd, in de vorm van mooie lounges, waar diezelfde meneer Kameel zijn eigen waren "mag" aanprijzen als Dodelijk & Ongezond. Beetje vreemd maar (voor ons) wel lekker. En er is verder nog genoeg te zien onderweg, want dit enorm grote vliegveld is helemaal nieuw voor ons.
Wat er hier met kop en schouders bovenuit steekt zijn twee dingen; Japanners en Jumbo's, van beide zijn er hier veel, heel veel. De Oosterlingen zie je overal wel op de vliegvelden, maar hier verzamelen ze zich volgens mij. En dan de Jumbo, de goeie ouwe Boeing 747, bijna antiek in mijn ogen. Ook die zie je nog wel regelmatig op vliegvelden her en der, maar hier lijkt een nest te zitten. De Duitse vrienden vliegen er nog volop de wereld mee rond zo te zien, en ook wij stappen in de Jumbo 464 naar Orlando, alleen gaat dat instappen minder snel dan gedacht.
Op een gegeven moment wordt omgeroepen dat de hulpbehoeftigen en aanverwanten alvast kunnen instappen en dat de eigenlijke boarding een minuutje of 15 daarna zou beginnen. En daar hebben ze wat op gevonden bij Lufthansa, automatische poortjes, die na het beloofde kwartiertje inderdaad dan ook allemaal tegelijk geactiveerd worden. Stuk of 4 aan de linkerzijde voor de edelen onder ons, stuk of 6 (kan ook 8 of 10) aan de kant van het voetvolk. Boardingkaart of (in ons geval) telefoon onder de scanner, poortje gaat open, en de meute kan één van de 2 slurven (jetways voor de kenners) in verdwijnen. Lijkt lekker vlot te gaan, ware het niet dat de schoonmakers nog aan boord zíjn, en er dus nog niemand, zelfs niet de welgestelden, het vliegtuig in mag. Sterker nog, zij die hulp behoefden stonden al een stief kwartiertje hulpeloos in de deuropening van Jumbo.
Dat werd dus lekker vol in de slurf, en gezellig omdat Lufthansa bedacht dat de rolstoelen na gedane dienst eerst weer tegen de stroom in naar boven moesten voordat de gewone man zijn stoel mag opzoeken. De stoel van deze gewone man en zijn eveneens gewone vrouw staan helemaal achterin, dus is wederom een stevige wandeling vereist. Uit eerdere berichten hadden we al begrepen dat de pitch& width van de Jumbostoelen nog uit de tijd stammen dat de 747 nieuw was, en dat klopt ook wel, zeker als je United E-plus gewend bent zoals wij de laatste jaren. Zelfs de gewone zetel van AerLingus is nog ruim bemeten vergeleken bij deze. Dat was ook al zo in de Airbus, niet echt iets voor Dikke Duitsers (of Hollanders, for that matter ).
Maar we zijn allebei niet de langsten, en ook in de breedte is het wel te doen op de tweezitter, maar de horecaspoiler baart wel enige zorgen. Gelukkig is de tafel op te vouwen in 2 delen, en kan ik dit verhaal fijn teipen op de grotePad, want de laptop zou er niet tussen passen. Uitgevouwen behoef ik zelfs geen gordel om, zo vast zit ik. Nu krijgen we op deze vlucht 2 maaltijden, maar na de eerste gezien (en heel iets geproefd) te hebben vindt ik het de moeite niet waard om de tafel voor de tweede (zelfde keus, chicken or pasta) maaltijd zelfs uit te vouwen. We eten straks in Sanford wel ergens wat, mocht daar nog behoefte aan zijn.
Ook mogen we de ervaring van Ton (Tele van voren) delen van de bumpy flight. Misschien ligt het aan de stroomlijn van de 747, maar zeker 80% van de vlucht was het stuiteren geblazen. Aan de andere kant, een groot deel van de tien vlieguren waren de ogen gesloten, en deinden we rustig mee op de luchtgolven en gaan we over drie kwartier landen op MCO, Orlando International Airport, en daar doen we het allemaal voor.
Na de landing, een half uurtje later dan gepland (valt nog mee, door al die toestanden gingen we een uur te laat op pad), mogen we als bijna laatste de 747-400 verlaten, en dus achteraan sluiten in de rij bij Immigratie. Daar staan inmiddels wel de computers op paaltjes paraat om ons snel naar binnen te leiden, of was het nou lijden. Mijn ervaring met nonmenselijke hulpjes is nu eenmaal niet succesvol te noemen, en dat zou ook vandaag weer blijken.
Marion gaat als eerste onder de touchscreen met lichtparaplu, beantwoord de 4 vaste vragen (vergelijkbaar met de oude groene I-94/ESTA) allemaal met NO, scant haar paspoort en vier vingers, de paraplu maakt een foto en klaar is Klara. Reist er nog iemand met U mee ? Yep, ondergetekende. Vragen, geen vragen, allemaal NO. Paspoort er in, check ! En dan de vier vingers, die wil hij niet hebben van mij, zelfs niet alleen de middelvinger. Dus krijgen we geen bonnetje en mogen we beiden, ja, beiden, in de rij voor een levendige officer. Mocht je het recuutje wel krijgen, moet je alsnog naar een officer, maar dan aan een kleine desk, die nog wat korte vragen stelt (wat kom je doen en hoe lang blijf je) en dan de stempels voor je zet. Gaat inderdaad een stuk vlotter.
Maar wij mogen dus naar de ouwe trouwe balie voor de gebruikelijke procedure. Marion mag weer op de foto en moet nu alle vingers en de twee duimpies laten scannen, ondanks dat het 5 minuten eerder al goedgevonden was. Ikzelf, afgekeurd en wel, kom er makkelijker af, fotootje en vier vingers van de rechterhand en U kunt gaan. Blijft vreemd. Wel moet gezegd worden dat we een uiterst onderhoudende, zelfs vrolijke grenswacht hadden. Ook wel eens leuk.
De koffers draaien al een paar rondes op de carrousel, dus die kunnen zo mee. Waar we normaal bij Customs alleen de gestempelde blauwwitte inklaring in de loop hoeven af te geven mogen we nu weer in de rij en op afroep, NEXT !!, zowel het formulier als onze paspoorten laten controleren. Weer wat nieuws, zal wel wat Floridiaans zijn. Omdat we geen zin hebben de roltrappen en het treintje naar de Main Terminal me onze koffers onveilig te maken, gooien we die weer op de band, en wachten we die bij band 27 onder het genot van een rokertje wel weer op. En dat lukt prima, hoewel Marion het wel stervenskoud vindt buiten. Het is 54F, een graad of 12°, ik vindt het wel een fijne overgang.
Dan dalen we af naar de autouitgifte waar we bij National zo naar de balie kunnen, terwijl er bij buurman Alamo een rij van hier tot Frankfurt staat. Na de ervaring van November houdt ik wijselijk mijn mond over het Emerald membership, en binnen 3 minuten steken we de weg over naar de garage om geen SUV’s in onze klasse aan te treffen, alleen wat midsizes. De National dame zal er één voor ons gaan halen, en komt 5 minuten later terug meteen Ford Edge, 1 maand oud, fully loaded limited, leer, geavanceerde boordcomputer met Sirius en 2400 mijlen op de klok. Of we die goed genoeg vinden ? Het was de nieuwste auto die ze kon vinden in onze klasse. Wij vinden hem meer dan prima.
We gaan richting 417, de bekende tolweg, maar gaan deze keer noordwaarts, richting Sanford. Doordat Joanne haar huizen bij voorkeur verhuurt van Zaterdag tot Zaterdag, en wij dus deze keer een dag te vroeg zijn, pakken we voor 1 nacht een hotel. Omdat we morgen een groot deel van de dag stuk moeten slaan voordat de schoonmakers uit het huis zijn, gaan we alvast naar Daytona en pakken dus een hotel richting Daytona, maar nog wel aan de betaalbare kant van de St.Johns River. Candlewood Suites in Lake Mary lijkt ons goed, vanwege eerdere ervaringen met deze keten. Een beetje binnendoor komen we daar tegen negenen aan en worden zoals gewoonlijk erg vriendelijk ontvangen en naar de 4e verdieping gestuurd. Op de kamer is het net zo fris als buiten, dus is onze eerste handeling de kachel aanzetten. Wie had dat verwacht in Florida. De 2e handeling is retour naar de auto, die dwars voor de deur staat (15 min. Toegestaan) en even verderop naar de Publix. Een paar Boar’s Head Subs als laat diner en ontbijt morgenvroeg, een doos koffie en een sixpack Bud als welkomsdrankje en we zijn klaar voor vandaag.
Terug op de kamer is de temperatuur wat opgeklaard en wordt de electronica geïnstalleerd voor gebruik en lading. Ik rond de eerste verslagen af en probeer ze nog op het net te krijgen. De aankleding van hetreisblog moet ik ook nog maken, maar dat doen we binnenkort in Kissimmee wel. Voor nu vindt ik het wel genoeg.
DAG 2 - Een vruchtbare dag.
Iedere Amerikaganger zal het wel herkennen, de eerste dag na aankomst ben je goed vroeg op, en dat geldt zeker voor mij, want ik ben bijna alle vakantiedagen voor dag en dauw staande bij. Maar vandaag is het zelfs voor mij te vroeg. Ik wordt rond kwart voor vier wakker, maar vind dat toch wat erg vroeg, dus draai ik me dapper weer om, maar kan de slaap maar moeilijk weer vatten. Een volgens mijn vrouw beproefde methode is om aan allerlei (leuke) dingen te gaan denken, wat je die dag gaat doen, wat je de rest van de vakantie van plan bent, waar je zeker nog naar toe wil, van die dingen.
Dat probeer ik dus te doen, maar ben met zoveel gedachten tegelijk bezig dat het wel lijkt alsof ik meervoudige persoonlijkheden in mijn grijze massa aan het kweken ben, en die gasten bakkeleien zo met elkaar dat ik ze nauwelijks uit elkaar kan houden. Een schizofreen is nooit alleen, maar bij mij lijkt het wel een bus vol, zodat ik op die manier nooit meer in slaap kom, en drie kwartier later jaag ik ze weg, en ga eenzaam en alleen naar het toilet.
Met een groot glas Tropicana nestel ik me achter de laptop om een rondje wereld te doen en een begin te maken met de aankleding van het weblog, iets wat me iedere keer weer moeite kost. Dan blijkt ook nog mijn standaard achtergrond (Titan) niet meer te bestaan, dus is de lol er snel af. Ik knutsel er snel een achtergrond (20-10) in en houdt het dan voor gezien. Marion is inmiddels ook wakker, dus komen de overgebleven Publix Subs uit de koelkast en gaan we ontbijten.
Op ons dooie gemakkie ritsen we de koffers dicht, reinigen we onszelf en rollen we even later de I-4 Oost op richting Daytona Beach. Omdat we lekker dichtbij zijn besluiten we om de verste hotspot maar aan te doen, Destination Daytona in Ormond Beach. De I-4 ligt over de St.Johns brug behoorlijk op de schop, maar het is nog vroeg en dus gelukkig niet erg druk. Ook bij Bruce Rossmeyer’s DD is het nog vrij rustig en kunnen we (vandaag GRATIS) parkeren op Lot 1, net iets voorbij het winkelplein.
Vanaf deze behoorlijk grote parkeerplaats breng een trammetje (Dodge Ram met aanhanger) ons naar het winkelgebied. De tramhalte is aan het begin van de parkeerplaats, die al redelijk vol staat, maar wonder boven wonder (en omdat ik tegen de rijrichting de plaats oprij) is het eerste vak vooraan gewoon vrij. De bestuurders voor mij missen die plaats volledig, en hebben dus een fijne wandeling voor de boeg. Op de parkeerplaats naast de winkels staan al wel een paar duizend motoren, maar echt superdruk is het nog niet. Met de camera in aanslag stappen we uit, maar heel veel foto’s zal ik niet maken. Te veel gewoon spul, of al eens eerder gezien. Maar een paar dingen springen er wel uit, o.a. een zeer kunstig gefabriekte fairing (kuip) een een bagger met een megavoorwiel (± 37inch/95cm met band, gemeten naar de lengte van Marion) en luchtvering die hem helemaal op de grond laat zakken. Standaard overbodig !
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/132/t7mo.jpg
Onze eerste gang is gewoontegetrouw naar de kledingoutlet van Rossmeyers HD, tegenover de reguliere winkel. We zijn daar 3 maanden geleden nog geweest, en dat is te merken. Voor het eerst in tijden verlaten we, zonder ook maar iets gekocht te hebben, het pand. Maar dat maken we weer goed in de winkel aan de overkant, iets hogere prijzen, maar altijd nog 50% goedkoper dan bij Bruce’s Nederlandse collega’s. Bij buurman J&P wandelen we nog even de Clearance Tent door, die overigens de helft kleiner is dan vorig jaar en dan houden we het wel voor gezien. Wat er nog nodig was van J&P is vorige weekal online besteld en reeds onderweg van Iowa naar Florida. En wij gaan onderweg naar een lunchadres, Taco Bell of Five Guys, welke we het eerste tegenkomen. Het is inmiddels wel beduidend drukker geworden en er staat een kleine file van het terrein af, maar een grotere het terrein op. Even later draaien wij de I-95 op.
Die gaan we bij International Speedway weer verlaten, want daar zit ons lunchadres. Zowel de Mexicaan als de 5 jongens, maar we weten niet wie nu het dichtste bij de afslag zit. De afslag die ik mis, of eigenlijk nooit bereik, want ik ben zo druk met het bestuderen van de boordcomputer met de 3 schermen (1 in de console, 2 kleine als dashboard) dat ik afslag SR92 West neem in plaats van East en dus eerst een klein stukje West moet om te keren. En dat keren moet bij de Fleamarket, waar behalve de vlooiemarkt ook een motorcamping met aanverwante activiteiten is wat voor een megadrukke afslag zorgt. 4 verkeerslichtrondjes verder mogen we oostwaarts en zien we net voor de Speedway de toko van de Five Guys (en een paar girls), die dus wint van de Taco’s, die net een paar honderd meter verderop zitten.
We nemen allebei een kleine burger, kaas en kaas/spek, want de kleine zijn hier nog ruim groter als de Grote Mac van Mac. Er zouden twee flessen water bij moeten komen,maar in plaats daarvan krijgen we 2 bekers, dus vermoedt ik dat het water uit de kraan moet komen, de bekers staan kostenloosop de rekening. De kraan kunnen we niet vinden, dus vullen we ze maar met Lemonade, zeg maar als refill van iemand die niets meer moest. Marion verhuist vast naar het terras, het is na een frisse ochtend namelijk al behoorlijk opgewarmd, en ik wacht op de burgers, die in het zicht vers gemaakt worden. Bij het afhaalpunt zie ik dan ook de ijsgevulde bak met flesjes water staan, maar ik laat het maar zo. Tenslotte hebben we die niet betaald, en de aangeboden Lemonade smaakt, als je het chloor even wegdenkt, goed genoeg bij de runderdelicatesse en de all you can pell doppinda’s.
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/834/uolp.jpg
Na deze uitstekende eerste lunch in Florida is het tijd om richting Kissimmee te gaan. Op de SR92 staat ons tegemoet komend al een behoorlijke file, meest motorrijders en prijzen we ons gelukkig dat wij de andere kant op gaan. Omdat het nog behoorlijk vroeg is neem ik het onzalige besluit om deze keer de tolweg maar over te slaan (het is tenslotte een budgetvakantie) en de Interstate 4 door Orlando te volgen. Dat hebben we al lang niet meer gedaan, en nu weet ik weer waarom. Ondanks dat het Zaterdag is, en midden op de dag, staan we toch weer stil, of rijden stapvoets in de stad die je beter kunt mijden. Maar uiteindelijk bereiken we toch afslag 64, US192 West. Een stukje de West op zijn verkeerslichten (Griffen Rd. voor de kenners) die eigenlijk altijd op groen staan, en waar ik nog nooit iemand heb zien afslaan. Maar de VW voor ons was dat tot mijn verbazing wel van plan, dus alertheid was gepast, en nodig. Toen ik er, iets boven de voorgeschreven snelheid, bijna naast zat besloot het blik met bakvissen dat ze toch liever rechtdoor gingen en werd het stuur zonder te kijken omgegooid. Ik zat er al op te wachten, en had al gezien dat er niks rechts naast me zat, dus ik kon vrij makkelijk uitwijken, maar om de mutsjes even wakker te maken moest de hand toch even op de claxon. Daar schrokken ze wel wakker van, zo wakker dat ze zelfs de volgende afslag, en die daarop rechtdoor gingen.
Wij namen de eerste afslag wel, want we gaan in stijl aankomen, over de sluipweg, Funie Steed Road, richting Lindfields. Diegene die de sluiproute kennen, weten dat het een zandweggetje is, gevolgd door een bar slecht straatje, maar dat zal veranderen. Er komen ons diverse zandwagens tegemoet (normaal zie je die hier zelden) en op het stuk grond waar ze uitkomen is al een behoorlijk gebouw verrezen. Wat het is zal ik één dezer dagen wel gaan uitvnden, maar het sluipwegje zal binnenkort wel een doorgaande weg worden. Wij gaan in ieder geval door naar Lindfields.
Waarschijnlijk werden we pas savonds verwacht want de windwappers aan het plafond wapperen en een aantal van de schemerlampen geven licht. Nu komt het ook niet vaak voor dat we voor donker de villa betreden, dus attent was het wel. Minder attent is dat alle spullen in de keukenkastjes op andere plaatsen staan, dat word weer even wennen. Koffie hadden we gisteren al gehaald, dus er gaat direct een pot op het vuur en we pakken de koffers uit. Zomerkleding word aangeschoten en na de leut is het de beurt voor de Publix. Er word een wagen volgeladen en bij de buurman onze eerste jampot legale Moonshine aangeschaft, eentje met kopersmaak, want hierover moet belasting betaald worden.
Vroeg in de avond gaan we op pad voor voedsel en zoals vaak kiezen we voor Outback. Het is net zes uur en er staat een rij voor de deur die het ergste doet vermoeden. We hadden ze al meer gezien, hele kuddes softbalmeisjes, en hier staan zeker 4 teams op het stoepje voor de Australiër. Plus nog een bos witharigen, dus dat word wachten. Waar je normaal als tweespan wel vrij snel een tafel hebt, zal het nu minstens 3 kwartier duren, en dat is ons te lang. Overbuurman Fridays heeft nog geen softbalinvasie, dus daar kunnen we zo doorlopen, en ze hebben zelfs Ahi Tuna op de kaart ! Wel niet zo’n groot gerecht als bij Outback, maar als apetizer gaat hij er prima in, op de groene schijfjes die er bovenop liggen na dan,want die zijn nog wat scherper dan de rode toefjes Tabascosaus die daar weer bovenop liggen. Maar zelfs de guacamole, die ik normaal verafschuw, is door toevoeging van komkommer heel goed te kanen. En het geheel wordt natuurlijk afgetopt meteen fijne Jack Daniels Flat Iron.
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/27/xws3.jpg
Thuis wacht de koffie, met een Krispy Kreme donut, en een grote teleurstelling. Ons complete reisverslag tot nu is van Wordpress verdwenen, inclusief volgers en reacties. Pissed off is de understatement van het jaar deze avond, en na behoorlijk gegoogel kom ik erachter dat het eigenlijk een foutje van WP is. Bij het aanmaken van dit blog zag ik dat in mijn lijstje het blog er dubbel instond. Maar welke ik ook aanklikte, hij kwam gewoon tevoorschijn, dus ik liet het maar zo. Het zoekwerk levert op dat WP erkent dat het een bug is, en problemen kan opleveren als je een ander thema gaat gebruiken. Tot die tijd kunnen ze het duplicaat heel simpel verwijderen, zonder dat er wat verloren gaat. Maar het thema wat ik tot nu toe gebruikte (Titan) bestaat niet meer, vandaar dat ik vanochtend voor nood maar even wat anders er in geflanst heb. Dat is waarschijnlijk de trigger geweest dat het niet meer goed werkte. Om dat goed te krijgen leek het mij simpel om 1 van de 2 exemplaren, het duplicaat dus, maar op te ruimen. Dat is prima gelukt, want nu was alles weg. En het support team, die op het WP forum al tig keren dit probleem opgelost hebben, is tot en met a.s. Donderdag maar even niet bereikbaar. Daar ben je lekker mee dan.
Dus flans ik uit het archief (Word) de boel maar op nieuw in elkaar, helaas zonder de commentaren, en hoop dat het tot Donderdag goed blijft gaan. En dat mijn volgers weer terug komen. Daar doe ik het toch ook een beetje voor.
Van de weeromstuit word er vanavond niks gedronken en gaan we, voor ons doen, ruim op tijd naar bed.
Hopen dat het morgen beter word.
DAG 3 - De Zondag is een rustdag.
Vroeg naar bed betekent, zeker voor mij, vroeg er weer uit. Rond TIENEN lagen we er al in, en iets later drukte mijn neusje tegen de Ipad en was het tijd om het licht uit te doen. Tegen vieren gaf de blaas aan dat het tijd was de sponde te verlaten, maar na lozing leek het mij toch beter nog even plat te gaan. Een uurtje later kondigde zich een tweede golf aan, en toen stond mijn besluit vast,ik sta op en ga der niet meer mee naar bed. Dankzij de Daylight Saving Time heb ik virtueel nog een uur extra geslapen en krek om zes uur kon ik voor de flatscreen aanschuiven voor het nieuws, met een sjuutje en een Chip Ahoy met lompe stukken witte en bruine sjokolaa.
Op eigen verzoek lok ik Marion met vers geurende koffie om zeven uur het nest uit, en niet veel later zitten we aan ons eerste eigengemaakte US ontbijt. Omdat we gisteren al gedaan hebben wat we normaal de eerste dag doen, zo veel mogelijk van het boodschappenlijstje van thuis hamsteren, kiezen we vandaag voor een rustdag, het is tenslotte Zondag. Dat klinkt eigenlijk wel logisch ook, van die boodschappen, want gisteren wàs namelijk onze eerste dag. En zo groot is ons lijstje ook weer niet, want het meeste is al via internet besteld,en zelfs al deels geleverd, en spullen meenemen voor anderen doen we nauwelijks nog, nadat de tweede koffer niet meer gratis is en ook nog steeds prijziger word. We gebruiken die ene koffer van onszelf liever voor onszelf, dat lijkt me verstandiger.
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/802/4qds.jpg
Zo vangen we de ochtend aan met weinig tot niets doen. Beetje TV loeren, beetje genieten van de zon en een beetje koekeloeren op het interweb naar de onvolkomenheden van Wordpress, zoals in het verslag van gisteren al stond (wat ik overigens ook vandaag gemaakt heb, vandaar). Tussendoor wip ik er nog wat Buy Nows uit bij mijn favoriete koopsite, de .com uitvoering ervan. Weer wat vulling voor mijn koffer. En we maken nog wat foto's van de Edge.
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/850/q0u0.jpg
Omdat ik er dan toch in zit, en de klok noen heit, rijden we gelijk maar naar de lokale Mexicaanse snackbar voor lunchfavo nummer 2. En omdat die geheel toevallig op hetzelfde pleintje zit als onze meest favo winkel alhier, wippen we daar eerst maar even naar binnen. Met een bescheiden voorraad checken we onszelf uit, tappen we uit de zelfkassa tegelijkertijd wat flappen en gaan richting Ford. Omdat we er langs lopen, wil ik ook nog even spieken of de grootste winkelier ter wereld ook ingehaakt is op de Moonshine rage. Bij Waltons winkels zit de sterke drank in een goed verstopt hokje aan de straatzijde, maar dat neemt niet weg dat ze hier, buiten de toch al zeer ruime sortering, volop shine hebben staan, in diverse sterktes en smaken. Voor bij de kassa de 14% potten voor nog geen vijf dollar! en achterin het sterke spul, voor de echte mannen! zoals de winkelbediende, die volgens mij nog tegen Bismarck gevochten heeft, mij luid en duidelijk liet weten. Veel smaken, maar omdat we al een Apple-pie hebben staan, neem ik nu maar een Peach mee. Welke lekkerder is hoortU nog van ons.
Bij Taco Bell gaan de quesadilla's mee, die we met een bakkie Folgers ClassicRoast in zwemkleding, aan het zwembad nuttigen. Zo af en toe vallen we dat zwembad ook in, want daar is de temperatuur ook naar. Verder is het een beetje lanterfanteren, blog repareren en niks doen, tot dat het weer tijd is om te kanen. We doen weer een poging bij de Outback, en in tegenstelling tot zo'n beetje exact 24 uur eerder is er nu geen zak te doen, dus kunnen we gelijk aanschuiven. Het voorgerecht zal geen verassing zijn, al neem ik wel de hoofdgerecht portie. En als vulling gaat daar nog een bescheiden biefstukje met pepersaus overheen. Die van Marion heeft champig-nonnetjes (het is tenslotte Zondag), geen voorgerecht, maar dat wordt goedgemaakt door de uitgevulde, uit zijn krachten gegroeide Opperdoes.
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/593/xbfc.jpg
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/34/ccfx.jpg
Thuis wachten koffie en Krispy Kreme en onderwijl gaat Marion aan het werk voor de Zweed en rammel ik dit stukje op de Pad. De rest van de avond bestaat uit marathons van favoriete TV-series, Moonshine en het herstellen van het weblog. Als dat lukt heeft U het al gezien. Tot morgen.
PS. Nagekomen bericht; uit betrouwbare bron kan ik zeggendat de Peach lekker is, en de Apple-Pie SUPER !!
Nog niets te zien op Wordpress dan hier maar meelezen, hopelijk heb ik dat probleem volgende week niet of is het alleen als je een nieuwe aanmaakt die dubbel is?? Bestel vast mooi weer voor volgende week, het ziet er vooralsnog niet heel goed uit met buien, hopelijk valt het mee. Veel plezier nog!
Op het weerbericht hier word alleen Woensdag een buitje verwacht, Donderdag iets frisser en naar het weekend toe alweer tussen de 25 en 30°.
Haha, mijn man zegt dat ik teveel naar weer online kijk, het weer veranderd er haast met het uur, voor volgende week was het eerst van maandag tot woensdag regen, nu lijkt het weer iets beter, wij komen vrijdagavond aan en vertrekken die vrijdagavond erop, dus maar een weekje. http://www.weeronline.nl/Noord-Ameri...rlando/3908926
En accuweather voorspeld wat slechter weer, http://www.accuweather.com/nl/us/orl...weather/328169
Dan lezen we hier maar verder he. Jullie zijn al weer lekker "thuis". Heerlijk weer, lekker eten, wat wil je nog meer?
Veel plezier nog!
Ik kijk gewoon naar de lokale TV (WFTV - WESH etc.) en die geven allemaal een eensluidend beeld, zie boven (en onder).Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door ina
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/703/lq7b.jpg
Op de lange termijn voorspelling veranderd het zo vaak, we zien in ieder geval een prima weekend tegemoet:up::o
DAG 4 - Een rondje Orlando
Weer lekker op tijd wakker en ik kan vandaag zelfs zonder vest bij het zwembad m'n sjuus en koekies nuttigen. Het gaat de goeie kant op. Behalve met het weblog dan. Was ik gisteren nog blij als een hond met zeven teven, vanmorgen is het hele weblog weer op stap, inclusief de twee nieuw geplaatste "dagen". Om horendol van te worden. Maar dat wordt ik niet, ik gooi de hele boel om en ga gewoon weer terug naar het Floridaforum, waar ik tot een paar jaar terug altijd mijn vakantieverslagen plaatste, zonder problemen. In een paar kwartier tijd staat alles, inclusief foto's daar geplaatst, en kan iedereen die dat wil er weer van genieten.
Ik vindt het een goede zet, en maak dan ook met een Grote Glimlach mijn eega wakker, die na het verplichte bakkie ochtendkoffie (en peukie) fris en fruitig met het ontbijt in de weer gaat. Vandaag met bacon & eggs, en weer versverwarmde Chicago Rolls. Ik was het bruinbrood een beetje zat, en heb hier een meer dan prima alternatief in gevonden. Toast en pancakes maken de tafel compleet, en diverse soorten zoet en hartig beleg natuurlijk.
Net voor vertrek krijg ik nog een Whatsappie, of ik bij de Harleyboer op de hoek nog even wat wil vragen/controleren. Die zit hier letterlijk om de hoek, dus dat is geen moeite, en dankzij onze geweldige Verizon Mifi kan ik bijna per omgaande antwoordWhatsappen. Wat is de techniek toch geweldig.
Direct om de andere hoek duiken we de 429 tolweg op, richting Winter Garden, een mooi historisch plaatsje een kilometer of 20 noordwaarts. We zijn er wel eerder geweest, met hetzelfde doel als vandaag, het leuke plaatsje, en met name het Railroad Museum, te bezoeken. Dat was toen gesloten, en het regende ook nog eens dat het goot. Nu schijnt de zon volop, maar dat is dan ook het enige wat er anders is, het RR Museum is ook nu gesloten, en gaat pas na de middag open. Het is een gratis museum, gerund door vrijwilligers, dus die willen niet vroeg uit bed.
Maar daar wachten we niet op en wandelen op ons gemak door de wintertuin, om er achter te komen dat het Historisch Museum er dezelfde openingstijden op nahoud. Rest ons niet anders dan wat foto's van de buitenboel van beide toko's en het dorp te maken, en dan naar het volgende adres te gaan.
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/849/sixw.jpg
Daarvoor moeten we van Colonial Drive West naar Colonial Drive East, ook welbekend als SR50, en die is lang, erg lang. Genoeg te zien dus en we doen gelijk maar weer ons lunchspel, 5 Guys of Taco Bell. De laatste wordt eerste, en bij een opgebroken stuk CD wurm ik me tussen de grote oranje plastic vaten door naar de parkeerplaats. De quesadilla's en lemonade smaken weer prima, en we vervolgen onze weg door het bekendste, meer beruchtste stukje Orlando. XXX-shops, Pawn Stores, Auto-parts en 4e hands dealers wisselen elkaar af, en dan weet je het meestal wel, hier gaat de buurt een beetje achteruit. We zijn dan ook in Pine Hills, nagenoeg iedere ochtend in het nieuws, bijna altijd schietgerelateerd.
Ze schieten op anderen, ze schieten op elkaar, ze schieten maar. Overvalletje hier, berovinkje daar, driveby's tussen buurstraten, er is altijd wat te doen in Pine Hills, maar niet vaak iets om over naar huis te schrijven. Zo overdag, in een stralend zonnetje, is er weinig te vrezen (houden we ons zelf maar voor), maar 's avonds zou ik er zeker wegblijven. Aansluitend is er een buurtje dat je met recht Chinatown zou kunnen noemen, want er zijn nauwelijks winkelgevels met Engels opschrift, alles is in het Chinees, zelfs nummer 39.
Vervolgens verschijnen huizen in koloniale stijl en omvang, en mooie borden in de tuin die aangeven dat hier vooral advocaten, doktoren en andere notabelen kantoor- en huishouden. Dan is het weer even XXX, PAWN & CARS, een voor ons bekend stukje, want hier zat vroeger Harley dealer Dick Farmer. Die zit er niet meer, heet nu Harley Davidson of Orlando, en heeft meerdere grote zaken, onder andere die bij ons om de hoek, een megazaak langs de I-4, één in Disney Downtown, ėėn op OIA en nog een paar. Dat Harley de laatste 15 jaar zo veel populairder is geworden heeft hem in ieder geval geen windeieren gelegd, deze HarleyFarmer.
Iets verderop kruisen we de I-4 en komen in een ander exotisch gebied, SaigonCity, en zijn de gevels nu voorzien van andere Oosterse kriebels, die uit Vietnam. Maar we zijn tevens bij onze volgende bestemming, Colonial Photo&Hobby, want vandaag staat in het teken van de treinen en treintjes, en die laatste hebben ze hier. Helaas weinig van mijn gading, maar wel leuk om te zien.Ze hebben sortering genoeg, maar vooral Amerikaanse stijl, wat logisch is, maar nu eenmaal niet bij mijn Duitse baantje past. Een paar kleine dingen, gereedschapjes die ik al langer wil, maar steeds vergeet te bestellen, gaan in de paper bag mee.
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/856/bh1f.jpg
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/850/ng23.jpg
We vervolgen de SR50 oostwaarts en komen direct in een fikse file te staan. We hadden een paar blocks terug ook de I-4 op gekund, maar na de ervaring van Zaterdag hebben we onszelf beloofd daar niet meer aan te beginnen. Dan maar in deze file, die overigens korter is dan gedacht. Aan de kop ervan zwaaien tientallen lichten ons tegemoet, daar moet dus wel iets aan de hand zijn. Een brandweerwagen, twee paramedics (ambulances) en een stuk of drie, vier policecruisers geven een exclusieve lichtshow voor iets wat lijkt op een kop-staartje zonder. Twee bestuurders kijken een beetje verdwaasd, maar hoeven zo te zien geen medische hulp.
Omdat de weg daar ook nog onder constructie is heb je dan al snel een file.Voorbij de lichtshow is het weer snel op snelheid, richting onze 417, die ons in een half uurtje naar huis zal voeren. Daar is de zwemkleding al weer ready for take-off, en daar maken we dankbaar gebruik van. Zo rommelen we de middag door tot etenstijd. Tussendoor zie ik tot mijn verbazing dat de verslagen weer op Wordpress staan, maar ik neem geen risico meer, ik zet ze ook op het Floridaforum. Beter dubbel dan helemaal niks.
Voor de maaltijd gaan we naar Applebee's, waar we als gewoonlijk de Sizzling Double Barrel Sirloin nemen, die als gewoonlijk weer prima smaakt. We maken nog wel een tussenstop bij de drogist, want Marion heeft een nare kriebelhoest die maar niet weg wil, en de apothekeres van dienst heeft daar een probaat middeltje tegen. Het schijnt direct te helpen, want nog voor de maaltijd is het al een stuk minder. Gelukkig maar, want ze wordt er doodmoe van, en dan wil je zeker hoestvrij slapen.
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/34/l7a9.jpg
Thuis wacht de koffie en een nieuwe aflevering van Bones, en misschien nog wel een fruitdrankje. Gisteren hebben we die getest, en we hebben nu allebei een andere favoriet. Marion is erg gecharmeerd van Walmart's Ole Smoky Peach, 40 proof (20%), maar ik ga toch voor de wat sterkere Apple-Pie van Midnight Moon, 70 proof (35%), gekocht bij de buurman van de Publix. Die laatste lijkt erg veel, en is zeker zo lekker als de 80 proof uit de bossen van Georgia/Tennessee. Maar we hebben de jampotten zo mooi verdeeld. Of daar vanavond nog wat van genuttigd word is twijfelachtig want Marion's medicijn hakt er zo in dat ze wat misselijk wordt en even moet gaan liggen. Misschien toch wat te veel ingenomen, want ze was het hoesten goed zat. Hoe dat uitpakt hoort U morgen.
Geweldig verslag weer, ik reageer dan ook maar via het Forum:)
beterschap voor Marion!
Lekker vertrouwd leeswerk :). Dat is zeker dubbel genieten op zo'n budgetvakantie. Heb je nog eens wat over voor leuke en lekkere dingen. Groeten, en sterkte voor Marion.
Kan iemand mij eens vertellen wat die moonshine precies is? Ziet er leuk en lekker uit! (maar misschien beter verstoppen met 3 pubers in da house :rolleyes: )
Energiedrank voor volwassenen :)
Leest erg leuk weg weer jullie blog.
Beterschap met de hoest en tot morgen :)
Toevallig was ik net begonnen aan eerdere reisverslagen! Leest lekker weg en ik beleef er veel plezier aan. Dank je en beterschap voor Marion!
De moonshine die je hier ziet is wat mij betreft geen moonshine, ja ze gebruiken een oud receptje en doen het nu legaal MAAR, "echte" moonshine is illegale whiskey die gestookt word ergens op een afgelegen gebied (meestal in de bergen) 's nachts gebrouwen (vandaar moonshine en vanwege het feit dat het illegaal gestookt is, is er over het algemeen moeilijk te krijgen, de brouwer is heel erg voorzichtig met wie hij zaken doet want zelfs bij de eerste arrestatie kan het jaren celstraf opleveren). Meestal gemaakt als een graan whiskey. Goede shine is op zijn minst 100 proof (50% alochol) maar kan meer of minder zijn afhankelijk hoe gierig de brouwer is (word gemengd met water) goede shine geeft je een "buzz" na 1 of twee borrels.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door nicolea
Apple Pie smaakt (zoals de naam het al zegt) naar appeltaart, graan whiskey word gemengd met appelsap en meestal wat kaneel.
Peach shine word over het algemeen gebrouwen van een peach mash (de perzikken worden van te voren aan de mash toegevoegd) maar soms word er achter af fruit in de shine gedaan, het hoge alcohol percentage vreet het fruit op en laat het smaakje achter :)
Ik weet niet of ik het een energie drank zou noemen, meeste shine die ik te pakken krijgt is meer van "het kan mij niets meer schelen" drankje.
Helaas is het hier nu 1 commerciele bende met shine, ik zit volgende week zelf in Gatlinburg waar de "ole smokey mountains" brouwerij een toeristische attractie is in het centrum van de stad die gerund word door een stelletje advocaten i.p.v. wat rednecks die een paar centen willen verdienen om hun gezin te onderhouden.
Shine, it's whats for dinner. :)
Gerrit en Marion mijn bestelling is net bevestigd door de leverancier. ik breng aan het eind van de week wat potten zonder etiket :) belastingvrij :D
Valt niet mee om een blog on line te krijgen! Maar ben blij dat je het nu op deze manier doet. Je voelt je alweer lekker thuis in de toko van Joanne!
Dank je wel!!!
Allemaal leuke berichten, waarvoor dank. Ben het met de kenner eens, echte shine is 100 proof, alles daar onder is likeur :p Ga je zien :up:
http://imagizer.imageshack.us/v2/xq90/829/7fpo.jpg
DAG 5 - Een ziektedag, met 0 tot geen activiteiten
Ondanks dat Marion beter geslapen heeft dan vorige nacht, is ze verre van fris. Ze hoest nog als een grote, wel minder dan gisteren, maar nu is ook de onderrug compleet van het padje, dus is het beter om vandaag maar niet al te veel te doen. Als zorgzame man race ik na het ontbijt dan maar even snel naar de apotheker van de Walmart, waar ik van een donkere schone het advies krijg om Ibuprofen capsules mee te nemen, het beste wat ze me over de toonbank kan verkopen. Voor beter spul moet ik of een recept kunnen aanbieden of naar de lokale drugsdealer. Omdat ik het eerste niet heb en de laatste zo niet weet te wonen, gaat het second beste, van het huismerk dan maar over the counter.
Een dubbele dosis per 4 uur moet kunnen, verzekert mij met een knipoog de ebbenhouten prinses. En mocht ik binnenkort nog in de buurt zijn, moest ik maar even verslag uitbrengen.
Ook deze medicijnen verdwijnen in het wollige hoofd van de eega, die inmiddels van het hoesten ook behoorlijk pijn in de bovenbouw heeft, dus dient de Ibu een dubbel doel. We parkeren onszelf onder de lanai, met alle electronica die ons ter beschikking staat, en maken er een dagje bij huis van. Zelfs de lunch is van het huis, Giant witbrood voor de toast en Campbell Soup zijn aanwezig, en dat laten we ons smaken. En koffie is er ook volop, dus we zitten goed.
Wordpress was er vanochtend weer, dus knikker ik het verslag van gisteren gelijk maar even op, en ga aan de gang met een banner om die saaie standaard zonsondergang te vervangen, maar tegen die tijd dat ik hem klaar heb is het weer het oude “not found”. Wordpress is waarschijnlijk een ochtendmens, dus proberen we het morgenvroeg weer.
(voor de Floridaforummers zet ik de banner wel even boven dit verslag, heb ik er toch nog plezier van)
De hele middag was ik plan om de zwembroek aan te schieten voor wat verkoeling, maar het boze oog voor mij houd dat steeds tegen. Ik heb bij wijze van “zin aan” op de reisdag de opstijgingen en landingen met de Iphone gevideoot en ga dat nu wat plakken, knippen en aankleden. De bedoeling was er een soort time-lapse van te maken, maar hoewel dat met losse foto’s een fluitje van een penny is, is het met video nog behoorlijk complex, moet je allerlei tooltjes downloaden, en daar begint deze jongen niet aan. We hebben net onze hotmail accounts weer verschoond van hackende onverlaten, dus komt er geen onbekende aanbieder van zachte waren ons huis meer in. Dus is het een gewone achtermekaaran video geworden met muziekjes uit eigen voorraad die ik er wel bij vond passen.
https://www.youtube.com/watch?v=k47hn92mDTw
En zo schuift de middag voorbij richting etenstijd, maar ook daar heeft de patiënt nog geen oren naar. Dus halen we maar wat in huis, en in goed overleg wordt dat een Sub van de Subway, de grote uitvoering. Subway zit schuin tegenover de ingang van de subdivision, dus daar ben ik binnen 5 minuten. Uiteindelijk ben ik langer binnen als onderweg, want ondanks het bordje “Now Hiring” staat er maar één jongeman achter de balie, die wel zijn stinkende best doet, dat moet gezegd worden. Er is een m/v of vijf voor mij, en ik kan me dus minstens 5 keer verbazen wat er allemaal op zo’n 30cm lang broodje gaat. Toevoegingen zijn gratis, en alsof ze Hollanders zijn willen de Yanken en Canadezen er echt alles op, of dat nou bij elkaar past qua smaak of niet. De broodjes kunnen nauwelijks dicht doordat ze uitpuilen van een berg groenvoer, een handvol tomaten, olijven, jalapênos, uien, klodders mayo, mosterd en honing-mosterd en de onvermijdelijke American Cheese (voor de “fijnproevers” Provolone). De één, twee of drie (al naar gelang het bestelde type) onsjes vleeswaren liggen daar natuurlijk al onderop. Want het is zo gezond, die Subway.
Ik wordt er dan ook bijna op aangekeken als ik een broodje ham, kalkoen en kaas bestel, met alleen een vleugje mayo, en nog eentje met alleen kip terriyaki met een scheutje sweet onion saus, gastronomisch barbaar dat ik ben. Maar thuis, met een bakkie koffie genieten we van deze culinaire onverantwoordelijkheid, al gaat er een halve voet van Marion de koelkast in voor andere tijden. Maar ze heeft wat gegeten, en met smaak, en dat is belangrijk. Het hoesten is al een stuk minder, en de drugs verlichten de rugpijn, maar topfit is een begrip wat nog ver te zoeken is. Hopelijk is dat morgen beter, en anders blijven we gewoon nog een dagje rundum hause, want daar hebben we beide ook geen hekel aan.
Op de kijkbuis draaien weer een paar van onze favorieten, Castle en Rizoli & Isles, dus de avond komen we ook goed door. Verder geen spectaculaire dingen, maar misschien is dat morgen wel anders. Wie weet.
Ik kijk ook altijd met grote ogen wat ze allemaal op zo'n subway broodje knallen. Bij mij blijft het ook meestal vrij simpel.
Beterschap voor Marion!
Super leuk om je verslag te lezen :up:
Alleen de titel zegt : Daytona Bike Week en jullie zitten in Orlando? Gaan jullie nog naar Daytona als je wederhelft weer is opgeknapt?
Beterschap !
We zijn Zaterdag al in Daytona geweest en gaan a.s. Vrijdag weer, dus vandaar de titel. Eerder gingen we wel wat vaker, maar nu is 2 of 3 keer tijdens Bike Week wel genoeg voor ons. Hier in de buurt is ook zat te doen en zien, en het is ook geen straf om bij het zwembad te bivakkeren :cool:Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Fitzroy
Altijd jammer als je niet topfit bent tijdens je vakantie. Maar goed, je doet er niet veel aan. Leuk om je verslagen te lezen. Hopen dat je vrouw weer snel is opgeknapt. Heb zelf ook een blog in wordpress gemaakt. Helemaal startklaar, maar oei.... balen als het niet werkt! Toch nog maar even een ,,proefpaginatje'' maken. Heb nu nog tijd om e.e.a. om-te-vormen. In eerste instantie natuurlijk beterschap en ik zie jullie leuke verslag weer tegemoet.
Leuk filmpje, die muziek is trouwens prachtig. A.P.P. !
Heel leuk om je verslag mee te lezen Gerrit. Heel veel beterschap voor Marion. :o