[Reisverslag] A3: De diep sous, Floorida & femmelie vizit, juli 2012

Hallo allemaal,

Vanaf morgen, ca. deze tijd, zal ik de eerste dag posten van ons reisverslag 2012.
Veel leesplezier allemaal!

http://i1190.photobucket.com/albums/...e-Day-left.jpg

MVG

A3

TEASER

Alvast een korte teaser voor het vanavond te plaatsen 1e verslag.....
Wat hebben wij o.a. allemaal beleefd en........ wat gaan jullie allemaal meebeleven???

* dolfijne(n)sex
http://i1190.photobucket.com/albums/...olfijnesex.jpg

* pech ‘duo’: autopech & motorbootpech
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/yamaha.jpg

* tubing ‘trio’ : op een wild water rivier, op een lazy river en op een meer achter een speedboat
* beren op de weg
* gevalletje ‘poison hot line’ bellen
* optreden van een Nederlands gezin in de langstlopende radioshow ter wereld

en nog veel meer.............

DAG 1, 29 JUNI 2012: pikante stewardessen...........


In plaats van de vooraf afgesproken 12 uur, heeft Pa eigenhandig besloten om de vertrektijd aan te passen naar half 12...... Gelukkig past dat dit jaar volledig in de planning want in tegenstelling tot andere jaren, zijn we ruim op tijd klaar met pakken en laden. Er wordt voor drie weken afscheid genomen van Jasper en van Opa, die beiden de moeite hebben genomen om naar Heesch te komen. De komende drie weken zullen we het diepe zuiden van de VS (nog) onveilig(er) gaan maken. We vliegen intercontinentaal met Arkefly naar Toronto en van daaruit verder.
http://i1190.photobucket.com/albums/...oute2012-1.jpg

De rit naar Schiphol verloopt meer dan voorspoedig, en bij vertrekhal drie staat, zoals afgesproken, een mannetje van Good Parking die onze Multipla en bijbehorende sleutel overneemt en de auto veilig zal parkeren (naar wij hopen). Wij gaan naar binnen voor het inchecken en zijn inderdaad een kwartier later vier koffers lichter. In totaal vertegenwoordigt dit 92 kilo (4 x 23kg). Met Arkefly mogen we weliswaar 35kg per persoon meenemen naar Toronto, maar aangezien we na aankomst doorvliegen naar Atlanta met een vlucht van Delta waarbij de bagagelimiet 23kg is, hebben we maar besloten om ons aan de tweede, en dus laagste, limiet te houden.

De vluchttijd bedraagt acht uur en we zitten in de Comfort Class lekker ruim. Arkefly biedt naast Comfort Class ook nog Personal Entertainment aan, en die optie hebben we ook maar genomen; het lijkt me wel leuk om aan boord van een Boeing 767 persoonlijk geëntertained te worden...... Helaas, het betreft hier geen op verzoek dansende stewardessen of iets dergelijks, maar een DVD speler waarop een aantal films en comedy’s staan: ook aardig.....
http://i1190.photobucket.com/albums/...stewardess.jpg
Buiten het feit dat in de aantekeningen van mijn dochter vermeld staat dat ik me tijdens de vlucht irritant gedraag(?), zijn er geen bijzonderheden totdat we op Toronto Airport aankomen. Omdat we op rij zeven zitten zijn we namelijk supersnel het vliegtuig uit en kunnen we in een razend tempo door customs. Als eersten bereiken we dan ook de bagagebanden om onze koffers te grijpen. Helaas staan we daar een uur later nog: er is een probleem met de bagage uit ons toestel. Na uiteindelijk een volle 90 minuten gewacht te hebben zijn we weer 92 kilo zwaarder en kunnen we op weg naar National Car Rental. Daar krijgen we in plaats van de gereserveerde full size auto een gratis upgrade naar een SUV, en even later scheuren we in onze Mitsubishi Outlander op weg naar het Hilton Garden Inn Hotel in Mississauga, op zo’n 10 minuten van de luchthaven. Het hotel is prima maar inmiddels heeft ook de honger toegeslagen. Na een korte afweging tussen het laten bezorgen van pizza of zelf even uit gaan eten, laat de gedachte aan een sterke tomaat-knoflook geur op de kamer voor het slapen gaan, de balans doorslaan naar het laatste. Vijf minuutjes later zitten we aan tafel bij een gecombineerde Wendy’s / Tim Hortons vestiging. Tim Hornton is een beetje te beschouwen als de Canadese variant op Starbucks, en Wendy’s is.... ja is Wendy’s: burgers, chili cheese fries en salades. Lekker! Daarna weer terug naar het hotel en lekker slapen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...im-hortons.jpg

DAG 2, 30 JUNI 2012: last minute news from CNN

Waarschijnlijk door de omgekeerde jetlag zijn we een half uur te vroeg wakker. Tijdens het aankleed- en wasproces lopen we echter 5 minuten vertraging op, waardoor onze netto voorsprong op het moment dat we in de auto stappen, nog maar 25 minuten bedraagt. Vandaag is ons eerste doel de luchthaven van Buffalo in de V.S. Onze vlucht vandaar naar Atlanta vertrekt om 11:00 uur, waardoor we na aftrek van de geschatte reistijd van 80 minuten nog ruim 130 minuten speling hebben. De rit loopt tot aan Niagara Falls lekker vlot. In Niagara Falls, Canada, splitst de rijbaan in tweeën. De linkse baan gaat naar de grens, de rechtse baan het centrum in. We kunnen, bij wijze van spreken, de watervallen al horen, zo dichtbij zijn we, maar toch duurt dit laatste stuk wel heel erg lang. Er staat een file en die schiet echt voor geen meter op. Na een minuut of twintig blijkt waarom; vele ‘natives’ weten hoe het hier werkt en nemen met grote snelheid keurig de volledig lege rechterrijbaan die richting centrum gaat, om zich op het laatste moment te bedenken en toch richting de VS te willen. Ze gooien de auto er links tussen en daarom moeten wij maar wachten. En wachten. En wachten....

De 25 minuten voorsprong die we vanmorgen per ongeluk hebben opgebouwd zijn we inmiddels al lang en breed kwijt. Uiteindelijk schieten we stukje bij beetje toch wel op, en midden op de brug over de rivier kunnen we aan de rechterzijde zowel de American Falls aan Amerikaanse als de Horseshoe Falls aan Canadese zijde duidelijk zien liggen. Meteen aan de overkant van de brug splitst de weg zich in wel 16 of 17 rijbanen met een ‘immigrationshokje’ ernaast. Wij kiezen rijtje nummer 13. De dienstdoende officer confiskeert onze paspoorten en kleedt ons uit: hij vraagt ons het hemd van het lijf. Bovendien besluit hij om ons maar eens kennis te laten maken met zijn collega’s in het nabijgelegen immigrationsgebouw. Of we onze auto maar even willen parkeren en naar de second floor willen gaan. De klok tikt uiteraard vrolijk verder en het halen van onze vlucht naar Atlanta wordt steeds onwaarschijnlijker. Eenmaal bij immigrations komen we op de tweede etage terecht in een grote wachtruimte vol met lotgenoten. Lotgenoten uit Mexico, uit China, uit India, werkelijk overal vandaan. Via een omroepsysteem wordt aangegeven als je aan de beurt bent. Na een minuut of twintig mogen we door de deur naar binnen en begint het vragenuurtje opnieuw. Ditmaal verloopt het echter nog trager en bovendien is de collega van de officer uit immigrationshoke nummer 13 iemand die erg graag en uitgebreid met collega’s praat over cows & calves. Het lijkt hier wel een eeuwigheid te duren en de fase dat ik me zorgen maak of we onze vlucht nog gaan halen is nu wel voorbij; dat gaat ons zeker niet meer lukken!
http://i1190.photobucket.com/albums/...ercrossing.jpg

Uiteindelijk krijgen we onze paspoorten terug en na betaling van 24 hele US dollars hebben we toestemming om Amerikaans grondgebied te betreden. We hebben nu nog exact 55 minuten voordat onze vlucht vertrekt. TomTom vertelt ons dat de luchthaven nog 28 minuten driven is. 55-28=27. Is dat genoeg??????
http://i1190.photobucket.com/albums/...oulevard-1.jpg

Het gaspedaal gaat door de vloer heen en ik rijd zomaar 3 minuten van de TomTom tijd af. Ik drop de drie dames en al hunn ‘gepäck’ bij de vertrekhal en spoed me naar de Car Rental Return. Gelukkig wist ik nog uit 2008, toen we ook op Buffalo Airport waren, dat de Car Rental Return hier echt heel dichtbij is. Het inleveren van de auto gaat supersnel, en na een lift en het oversteken van de straat sta ik in de vertrekhal. Aldaar staan drie zwetende dames hevig naar me te zwaaien. Delta wilde zowiezo mijn koffer niet inchecken zonder mijn fysieke aanwezigheid, dus dat moet eerst nog. Het kan allemaal nog net! We rennen door security, onderwijl onze schoenen en riemen uit- en aandoend, onze laptop en iPad uit- en in de koffer pakkende en sprinten naar de gate. Het boarden is bijna afgerond, maar we zijn nog net op tijd.................

In alle consternatie zijn we, zo blijkt nu, totaal vergeten te ontbijten. En helaas breekt dit Ellen een beetje op. Zeker na de sprint door de luchthaven en de benauwde vliegtuiglucht wordt ze nu een beetje misselijk. Vervelend...... Gelukkig doorstaat ze de vlucht goed, en eenmaal aangekomen in Atlanta gaan we lekker op ons gemakje met het treintje naar de bagagebanden. Ik ga onze auto ophalen terwijl de drie dames w88 bij bagagebelt nummer drie op onze vier koffers. Helaas verschijnen daar nul Nederlandse bagagestukken. Ook nul andere trouwens. Plotseling verschijnen op belt nummer een, twee van onze koffers. En vlak daarna ook nummer drie. En weer vlak daarna geen meer. We missen dus een koffer. Die van Linda nog wel. Meteen dreigt Linda om het land direct weer te verlaten als ze haar koffer niet krijgt. Ze is in alle staten J

Ellen en Linda lopen naar de Delta servicedesk en krijgen daar te horen dat Linda’s koffer de vlucht gemist heeft. Op zich niet gek na ons gehaast in Buffalo, maar evengoed vervelend. Ik sta inmiddels voor de deur geparkeerd met mijn Hyundai Santa Fe die, dat denken we althans op dit moment, de komende 19 dagen onze metgezel zal zijn. Aangezien Delta beloofd heeft dat de koffer op de volgende vlucht meekomt, een feit dat bovendien bevestigd wordt door het ingeven van het kofferlabelnummer op de track en trace faciliteit van de Delta website , dienen we ons dus de komende twee en een half uur in Atlanta te vermaken: geen punt! Maar, first things first, onze magen protesteren namelijk inmiddels hevig. De borden ‘FOOD AT THIS EXIT’ vergemakkelijken onze zoektocht naar een geschikte eetplaats aanzienlijk, en dientengevolge zitten we tien minuutjes later aan tafel bij Subway. We vallen ook nog eens met onze neus in de (avocado)boter, want het zijn de ‘SUBWAY AVOCADO WEEKS’.
http://i1190.photobucket.com/albums/...N2-x-large.jpg

Na onze heerlijke subs Veggie, Meatball, Tuna en natuurlijk Beef chipotle avocado, rijden we naar downtown Atlanta en zien in onze Hyundai dat de buitentemperatuur ondertussen is opgelopen tot 106 graden. TomTom is echter een heel klein beetje onduidelijk en wij zijn een heel klein beetje DomDom, want we rijden twee keer langs ons doel voordat we doorhebben waar we kunnen parkeren. Het is buiten echt onmetelijk heet en de dames verwisselen dus ‘en plein public’, midden in downtown Atlanta, hun lange voor een korte broek. In het centrum zoeken we snel verkoeling bij het CNN center. Dit is een groot complex met allerlei eetgelegenheden, hippe winkeltjes en de CNN studio’s. In het center kopen we eerst kaartjes voor de tour van 16:15 uur door de CNN Studio’s en aansluitende bezoeken we de CNN shop, de Cartoon Network shop, de Baseball Shop en de Toilet shop. De laatste is een betegelde ruimte met allemaal deuren erin waarachter toiletpotten staan; een interessant fenomeen J. Voordat onze tour begint hebben we nog tijd voor een ijsje cq milkshake cq strawberry shortcake cq fruitcup bij de inpandige Wendy’s cq Chick-fil-A en kijken we nog even naar – hoe toepasselijk – het CNN breaking news. Het blijkt overal snikheet te zijn in de VS en overal worden hitterecords gebroken. Dat belooft dus wat voor ‘the days ahead of us’......
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag26.jpg

Daarna is het tijd om via detectiepoortjes en de langste roltrap ter wereld die op slechts twee punten vastzit , het CNN studiocomplex te betreden. Onze guide heet Chris en hij vertelt enthousiast over het ontstaan van CNN. We krijgen een film te zien en bezoeken diverse studio’s en de newsroom. Vooral de weather Studio is erg leuk om te zien. Met behulp van de grote blauwe wand – die hier opvallend genoeg ‘green screen’ heet, wordt o.a. uitgelegd hoe in de films van Harry Potter de invisibility cloak gebruikt wordt. De trucs van Harry Potter blijken dus al jarenlang door Erwin Krol en Peter Toffifee, pardon Timofeef, gebruikt te worden zonder dat wij het weten...... Unbelievable.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag210.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag211.jpg

Na de interessante tour gaan we weer naar buiten en lopen we via het Olympic Park naar onze auto. In het Olympic park is het poepiedruk met mensen die verkoeling zoeken boven de fonteinen die hier continue lekker koel water spuiten. Het ziet er verleidelijk uit.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag215.jpg

We rijden dan snel richting vliegveld om Linda’s koffer op te halen, maar niet nadat we weer een tussenstop maken bij Subway. Dit keer niet om te eten, maar om Anja’s vestje te halen. Dat lag op de verkeerde bagagebelt of was niet in het juiste vliegtuig mee gekomen. Of ze was het gewoon vergeten, dat kan ook....... Onze volgende bestemming ligt op ongeveer anderhalf uur ten noordoosten van Atlanta en heet Commerce: daar staat namelijk het Best Western waarin we via Priceline een kamer geboekt hebben. Onderweg maken we nog een korte stop bij een Hindu Tempel die – als je niet beter zou weten – je de indruk geeft op een uur van – pak ‘m beet - New Delhi te zitten in plaats van Atlanta.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag218.jpg

Tussen de Hindu tempel en Commerce in komen we tot twee keer toe langs een filiaal van een supermarktketen die we nog niet kennen: Piggly Wiggly. Om onverklaarbare reden groeit deze naam gedurende de reis uit tot favoriete bijnaam voor schrijver dezes....... Aangekomen in Commerce krijgen we een free upgrade naar een suite met daarin een heeeeeel groot bed en een sofabed. De drie dames kruipen gezellig naast elkaar en Pa moet het doen met het opklapbedje. Maar met zijn postuur is dat geen enkel probleem. Voordat er echter ook echt gesnurkt gaat worden gaan we eerst nog even lekker zwemmen en bestellen we Pizza bij Papa John: heerlijk!

DAG 3, 1 JULI 2012: een dag van twee dingen: 1. snoep verstandig, eet een appel 2. twee emmers water en een mirakel

Deze ochtend maken we, als rechtgeaarde Hollanders, uiteraard gebruik van het gratis complimentary breakfast van onze Best Western. Even vanzelfsprekend is het dat Anja en ik beiden nog een volle beker met koffie meenemen die we onderweg lekker op kunnen slurpen. Onderweg betekent in dit geval op de route tussen Commerce en Cornelia, onze eerste stop van vandaag. Cornelia ligt nog in de staat Georgia, zo’n 40 mijl ten zuiden van de grens met North Carolina. Er zijn niet echt zaken waarom Cornelia bekend staat, en de naam komt in reisgidsen ook niet voor. De reden dat we er toch een stop maken is hem gelegen in het feit dat de naam van Corneila voorkomt op de site www.roadsideamerica.com. Op deze site zijn een heleboel zinnige en onzinnige eigenaardigheden te vinden over Amerikaanse plaatsen en steden. Of we vandaag iets aan zullen treffen wat in de eerste (zinnige) of in de tweede (onzinnige) categorie valt is lastig te voorspellen. We zullen het straks, als de koffiebekers leeg zijn, weten.[/FONT]
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag30.jpg

1. snoep verstandig, eet een appel
Er zijn veel zaken in het leven die appel kunnen bevatten: bijvoorbeeld frisdrank, taart en moes – of sauce zoals ze hier zeggen. Ook spreekwoorden en gezegden kennen de vrucht goed: de appel die niet ver van de boom valt, de appels die je niet met peren mag vergelijken, het appeltje dat je met iemand nog te schillen hebt, enzovoort. Hier in de VS kunnen ze er ook wat van; appels zijn een veel voorkomende vrucht en worden veel gegeten. Een groot verschil met de appels zoals we die in Nederland kennen is echter wel het uiterlijk. Om een of andere reden geven ze in Amerika de voorkeur aan dieprode appels die glanzen alsof ze met een laagje glansvernis zijn bestreken. Je ziet ze aan ontbijttafels, in de supermarkt en bijvoorbeeld als dessert bij een maaltijd in het vliegtuig. In Cornelia hebben ze het spreekwoord ‘appeltje voor de dorst’ goed begrepen, want hier hebben ze een standbeeld opgericht voor het fruit dat in deze plaats het meest verbouwd wordt: inderdaad, de dieprode appel. En wie wat bewaard, die heeft wat! Dit standbeeld zorgt er namelijk voor dat horden met toeristen dit plaatsje aandoen en zich met de in Cornelia en omstreken wereldberoemde appel willen laten fotograferen. Ook deze ochtend is het werkelijk gigantisch druk in Cornelia; we kunnen onze auto ternauwernood parkeren tussen de andere voertuigen van niks, nergens, niemand en nie. Met andere woorden, we zijn hier helemaal alleen. Sterker nog, het zou ons niks verbazen als alle inwoners van Cornelia er zelf ook niet zijn, zo rustig is het hier.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag35-1.jpghttp://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag36-1.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag32.jpg

We laten ons met het appelstandbeeld (ja, ook in standbeelden schijnen appels te zitten) vereeuwigen en drentelen wat rond op het nabijgelegen treinstation, ‘Cornelia Centraal’. Op ‘Cornelia Centraal’ vinden we ook een onvoorstelbaar toepasselijk bruggetje; een bruggetje naar het volgende onderwerp om precies te zijn. We treffen hier namelijk een oude spoorwagon aan met het opschrift ‘Tallulah Falls’, een plek waar we later deze dag naar toe zullen gaan.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag39.jpg

Voordat we echter bij het Tallulah Gorge State Park aankomen is er eerst nog een tussenstop voorzien drie hoog achter; dat is namelijk het woonniveau van een aantal geiten hier. Een in principe onbetekend winkeltje met een onbetekend assortiment op een onbetekenende locatie, is zowaar een toeristische attractie geworden. De uitbater heeft namelijk voor zijn kudde geiten een voor deze diersoort unieke woonplek bedacht: boven op het dak! Met emmers en takels kun je wat wortels en hooi naar boven takelen en zodoende dus in deze geitenflat hetzelfde gevoel krijgen als pak ‘m beet de bezorger van Domino Pizza. Of geiten ook tips geven is mij niet bekend…..
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/goats.jpg

2. twee emmers water en een mirakel!
Na deze korte stop dan eindelijk op naar het hoofddoel van vandaag: Tallulah Gorge State Park. Slechts een kort stuk van de US441 ligt dit mooie park, wat hoofdzakelijk bestaat uit de diepe kloof die hier ligt en waar de Tallulah River door heen stroomt. Het park ligt tegen de grens aan van het Great Smokey Mountains National park, een van de meest bezochte nationale parken van de VS. Het is een bos- en bergachtig gebied waar het normaliter begin juli zo tussen de 25 en 30 graden is. Maar niet nu. Sinds een week of wat worden er elke dag warmterecords gebroken, zo ook vandaag. Het kwik schommelt rond de 40 graden. Soms schommelt het naar 39, een uurtje later schommelt het naar 41. Bottom line: het is erg warm. Wij beginnen dan ook maar op de koelste plek van dit State Park: het volledige air-conditioned visitor center. Dit center is er een van de betere soort; groot, een nette en mooie ruimte van een aantal verdiepingen waarin diverse diorama’s, opgezette dieren en displays met uitleg zijn te vinden. De dienstdoende park ranger is erg verheugd als hij ons ziet; ‘aha, even more Dutchies!’ Hij zegt dat er hier bijna meer Nederlanders dan Amerikanen komen. Zal wel lichtelijk overdreven zijn, maar geeft wel aan dat er hier relatief veel landgenoten komen. De ranger is echt supervriendelijk en geeft aan dat de permits voor een hike door de gorge helaas op zijn. Deze worden er per dag slechts 100 uitgegeven en deze zijn dan ook vaak al vroeg op de dag, meestal voor half negen, uitgegeven. Gelukkig biedt onze instelling de ranger wat troost: wij zijn niet van die beroepswandelaars. Een klein eindje kunnen we nog wel aan, maar met deze temperatuur helemaal door de kloof hiken zien wij niet zitten. En voor alle duidelijkheid: was het 5, 10 of 15 graden koeler geweest, dan ook niet…. J
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag311.jpg

We besluiten mede naar aanleiding van het advies van de ranger om de North Rim te lopen. Op deze manier kun je alle belangrijke watervallen in het park zien en bovendien is deze qua tijd nog te behapstukken: anderhalf tot twee uur. We beginnen met het westelijk deel en dit daalt aanvankelijk een stukje om daarna redelijk omhoog te gaan. Er is hier geen sprake van trappen o.i.d., maar gewoon van een steil bospad. Na het eerste stuk wil ik al stoppen, maar als ik hoor dat het niet veel verder meer is naar het hoogste punt bijt ik op mijn tanden, tap ik al het zweet van mijn hoofd af (twee volle emmers) en loop door.
http://i1190.photobucket.com/albums/...mmerswater.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag317.jpg

Vanaf het hoogste punt kun je diep de kloof in kijken en als we hier uitgekeken zijn lopen we naar het oostelijke deel van de route. Vanaf het uitzichtspunt daar, kun je ook mooie watervallen zien en tevens begint hier de lange trappenserie naar de hangbrug, via welke je de kloof kunt oversteken naar de south rim. Het aantal treden tot de hangbrug is 347. Gelukkig zijn de trappen zodanig gelegen dat je grotendeels in de schaduw kunt lopen, dus dat scheelt een stuk. Bovendien zijn er om de zoveel treden bankjes gemaakt zodat je kunt rusten indien nodig. Aangekomen bij de hangbrug trekken we een paar foto’s (speciaal zo geformuleerd voor Vlaamse lezers J) en stellen we vast dat door de afdaling van slechts 221 extra treden je helemaal beneden bij de rivier in de kloof kunt komen. Doen we!!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag321.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag323.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag333.jpg

Ik ben – uiteraard als meeste geholpen door de zwaartekracht – als eerste beneden en geniet al een minuut of vijf van het uitzicht als de rest ook komt. Op het platform hier naast de rivier staat ook een ranger waar we even een praatje mee maken. Hij gaat zo direct de kloof in om de wandelaars aldaar te controleren op permits.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag331.jpg

Na uitgerust te zijn van de enorme krachten die gravity op ons heeft losgelaten gaan we weer omhoog. Ik ga als eerste omdat ik veronderstel onderweg toch wel door de drie fittere dames ingehaald te worden; en dat is dan ook al snel het geval. Op ongeveer de helft van het aantal treden (zo’n 284 dus) wachten we even allemaal op elkaar, we zijn tenslotte met z’n vieren op vakantie nietwaar, om gezamenlijk te rusten. Daarna vervolgen we onze weg met, daarin moet ik eerlijk zijn, zo om de vijftig treden een uitpufstop. Eenmaal bovenaan staan twee bankjes waarvan er een nog vrij is, dus daar vlijen we ons neer. Nadat we op de route o.a. Oceana Falls en Bridal Veil falls gezien hebben, begint onder mijn voeten spontaan Sweaty Falls te ontstaan; met een razende kracht valt het zoute water hier bulderend de kloof in……
Het bankje naast ons wordt bezet door een oudere mevrouw en meneer waarvoor ik oprecht hoop dat ze niet naar beneden gaan: ze zullen het niet levend redden om weer boven te komen. De kans dat ze dit gaan doen is ook niet erg groot gezien het feit dat ze hun dochter bij hebben die in een rolstoel zit. En ik heb in mijn 48 jarige leven al veel gezien, maar nog nooit dat iemand in een rolstoel 568 treden af ging (en weer op…….). We wisselen wat wetenswaardigheden met het trio uit, waarvan blijkt dat ze uit Miami komen. Pa is een veteran, ze zullen zich wel afvragen waarom wij als hij dat meldt, niet spontaan opspringen, onze hand op de borst leggen en het Amerikaanse volkslied beginnen te zingen, en ze zijn hier gisteren naar toe gereden. Pa is tijdens zijn actieve dienst ook in Europa geweest (Duitsland natuurlijk), en de familie waarschuwt ons alvast voor de politie in North Carolina: they are crazy! Maar deze drie mensen zelf zijn nog crazier! De dochter stelt voor om naar beneden te gaan! Dan gebeurt er een wonder: ze staat op uit de rolstoel! Daar bleek ze namelijk gewoon even gerust te hebben: de rolstoel is eigenlijk voor Pa……………….

We halen bij het visitor center weer een nieuwe voorraad water en kruipen weer de koelte van onze Hyundai Santa Fe in. Na een aantal kilometers hebben we onze discussie afgerond waar we gaan eten; het maakt eigenlijk niet zoveel uit als het maar snel is: we hebben namelijk allemaal erge trek. De eerste fast food keten waar we langs zullen rijden – m.u.v. MacDonalds, daar kunnen we thuis al vaak genoeg naar toe – zal extra Nederlandse omzet krijgen. De gelukkige is: Dairy Queen! Als we binnen komen is het nog niet zo druk en we hebben dus uitgebreid de tijd om onze keus te maken: twee maal cheese strips in a basket en twee maal quesedillas in a basket: het smaakt voortreffelijk! Anja presteert het hier om bij haar frietjes geen vier, geen vijf, geen zes maar zeven zakjes mayo naar binnen te werken. Dat betekent een gemiddelde van vier stukjes friet per zakje: een nieuw Nederlands record!

Omdat wij onder het eten nogal eens met elkaar zitten te dollen, worden er tijdens de maaltijd regelmatig geintjes uitgehaald. En soms lopen die, compleet onbedoeld, uit de hand. Zo ook nu. Zoals gewoonlijk zit Linda Pa weer flink te stangen. Daarom duw ik haar, precies op het moment dat ze haar rietje in de mond neemt om een slok Coke te pakken, met haar hoofd naar beneden. Gevolg: twee kleine gaatjes in haaronderlip die meteen beginnen te bloeden en een dikke lip. Haar lip groeit in een mum van tijd uit tot een gratis botox behandeling:
http://i1190.photobucket.com/albums/...2/lindalip.jpg

Gelukkig neemt de zwelling na een week of zes weer af, dus einde augustus moet ze weer een heel eind normaal zijn..................

Als wij halverwege het eten zijn, en Anja dus net haar vierde zakje mayo heeft opengescheurd, zien we dat het inmiddels hartstikke druk is geworden. Aan de gevel zitten mensen onder een luifel. Deze luifel hangt dus aan de binnenkant, maar door de luifel lijkt het alsof ze buiten zitten: grappig!
Voordat we nu naar Cherokee, North Carolina rijden, hebben we nog een stop te gaan: Bridal Veil Falls; daar loopt een weg onder een waterval door, waardoor je dus met de auto er achterlangs kunt rijden: grappig! Eenmaal daar aangekomen blijkt dit inderdaad te kloppen, maar de hoeveelheid water die nog van de Falls komt is niet echt groot. Toch schieten we wat plaatjes voordat we doorrijden.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag339.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag343.jpg

Cherokee blijkt een toeristenplaatsje te zijn dat zich helemaal richt op zijn indiaanse verleden: het is dan ook ruim voorzien van souvenirwinkeltjes, wigwams en mensen met indiaanse kledij. Ons hotel hier, het Baymont Inn, is van buiten een dertien in een dozijn gebouw, maar van binnen uitermate mooi en netjes. De kamer is ruim en de mensen aan de receptie zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. We rusten wat uit op de kamer, kijken het laatste nieuws op TV en testen WiFi dmv whatsappen en facebooken: vakantieman, gezellig hè?
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag428.jpg

’s Avonds rijden we ‘het centrum’ in en eten gezellig een hapje bij ons favoriete restaurant: Taco Bell. Meer dan tien taco’s, nacho’s en burrito’s later schuiven we in het centrum aan bij een two man band die gezellig in de open lucht wat nummers van de Eagles spelen. Het is een gezellig geheel in dit (water)parkje waar kinderen spelen, ouderen op bankjes zitten en een mevrouw van meer dan middelbare leeftijd een poging doet om bewegingen voort te brengen die ons moeten doen denken aan line dancen. Dat lukt net…… Daarna gaan we lekker slapen.

DAG 4, 2 JULI 2012: een zeer wat(t)erige dag

Na een nacht goed geslapen te hebben in het Baymont Inn gebruiken we hier ’s morgens uiteraard ook het ontbijt. We zijn er weer vroeg bij, want voor vanochtend staat een spannende excursie op het programma: white water raften! Naar onze ‘outfitters’(zo noemen ze dat hier) is het ongeveer 35 minuten rijden, en onderweg passeren we langs de Nantahala rivier diverse andere bedrijven waar je kunt raften. Aangekomen bij ‘onze’ club, parkeren we onze auto en melden we ons bij de check in balie. Het lijkt hier een gemoedelijke boel, met overal bussen, peddels, kano’s, vlotten etc.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag40.jpg

We hebben o.a. bij deze club ( Adventurous Fast Rivers Rafting) geboekt, omdat ze op Tripadvisor als numero uno te boek staan; vaak een teken van betrouwbaarheid, Op internet staat onder FAQ het volgende te lezen op de website van Adventurous Fast Rivers Rafting:

6. IS IT SAFE?
Statistically your drive here is more dangerous than rafting down the Nantahala River. We provide you with thorough instruction, safety equipment and the best possible service we can. Adventurous Fast Rivers Rafting has an excellent safety record, but rafting like all outdoor activities comes with some risk. A signed acknowledgment of risk and liability release is a prerequisite to rafting with any company.
Vooral het ‘some risk’ deel staat in zeer schril contrast met de waiver die we ter plaatse in dienen te vullen. Daarin staat in dikke zwarte letters dat je je ervan bewust bent deel te nemen aan een activiteit die zeer grote risico’s inhoudt en dat de gevolgen zelfs volledige verlamming of de dood kunnen zijn.Tja, toen hebben we maar niet getekend, zijn niet wezen raften en zijn lekker naar huis gegaan...... Nee dus. We hebben een fake handtekening gezet – gek genoeg controleert toch niemand die – en ons ingeschreven voor de eerste tocht van half tien. De Nantahala rivier is een zogenaamde ‘controlled river’ , hetgeen inhoudt dat de dam die aan het begin ligt ,sporadisch geopend wordt om meer water door te laten, maar dat er normaliter een constante ‘flow’ is van water en dat er dus weinig variatie in de waterstand is. Behalve dan vandaag; het heeft namelijk de afgelopen nacht gigantisch geregend en dientengevolge staat het water veel hoger dan normaal. Een leuk voordeel als je gaat raften..... Ook is het water relatief gezien veel warmer dan normaal. Normaal wordt het water namelijk aan de onderkant van de damwand doorgelaten, hetgeen betekent dat het water ook uit het onderste deel van het meer komt. En onderin het meer is het water het koudst...... Normaal gesproken wordt de Nantahala dus het gehele jaar door gevoed met water van ca. 10 graden. Erg koud dus als je uit je raft valt. Maar omdat een groot deel van het water van vandaag dus regenwater is, blijkt de temperatuur aanmerkelijk hoger; weer een voordeel bij het raften.
Rond de klok van negenen krijgen we allemaal ons life vest aangemeten en krijgen we uitleg over de do’s en dont’s. We leren o.a. een aantal commando’s – ik weet dat dit eigenlijk weinig zin heeft, want mijn drie dames reageren thuis ook totaal niet op commando’s -, waaronder ‘forward’ , ‘back’, ‘left’ en ‘right’. Hoe moeilijk kan het zijn, dat raften? De twee belangrijkste zaken zijn het vastzetten van je voet onder de rand, zodat je, bij onverwachte hevige schokken en schommelingen, niet uit de boot keilt. Vervolgens rijden we met de bus met aanhanger een paar mijl stroomopwaarts en daar worden we te water gelaten. Naast ons gezelschap zijn er nog twee kano’s en twee andere rafts, waaronder één onbegeleid en één met een vader en twee dochters met gids. Uiteindelijk krijgen wij Amanda als gids toegewezen en zodoende zit ik niet met drie – zoals normaal - , maar met vier vrouwen – letterlijk- opgescheept; dat noemen ze dan vakantie.... J.
Als we te water zijn hangt er op sommige plekken een mysterieuze mist boven het water; dit geeft het geheel een sprookjesachtig mooie omlijsting. Ons sprookje wordt echter ruw verstoord, omdat onze gids, Amanda dus, achterover de boot uit keilt. Zij schrikt zich natuurlijk het spreekwoordelijke hoedje, maar wij nog veel erger: hoe gaan we dit doen zonder gids?????? Gelukkig is Amanda behendig genoeg om zich snel weer aan boord te hijsen, maar voor het vertrouwen is het niet echt goed natuurlijk....... Zouden vrouwen behalve niet kunnen rijden, ook niet goed kunnen varen???
In elk geval beweert Amanda dat het nog nooit eerder gebeurd is en wij beloven onze monden op slot te houden zodat ze niet afgaat ten opzichte van de collega gidsen. Onze bootbezetting is overigens zo dat het grootste gewicht achterin zit. Ellen zit linksvoor, Linda rechts. Anja zit achter Ellen en ik achter Linda. Amanda zit centraal achterop de boot om goed te kunnen sturen. We beginnen met een paar rustige watervallen op deze in totaal acht mijl lange route, en das mooi om aan het gevoel te kunnen wennen. Ook laat Amanda ons een paar keer rondjes draaien en blijft tijdens al deze manoeuvres gewoon aan boord zitten. Amanda vertelt inmiddels wat wetenswaardigheden over de rivier en over zichzelf. Ze komt eigenlijk uit Missouri, maar woont en studeert inmiddels in Gainesville, Georgia. Ze heeft Duits getudeerd en is voor die studie ook al in Duitsland geweest. Als wij vervolgens omschakelen naar vloeiend Nederduits blijkt echter dat ze niet veel verder komt dan een ‘ja’, ‘nein’ en ‘weiss ich nicht’........... Gelukkig studeert ze inmiddels iets anders.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag42.jpg

Na een uur of wat komen we bij een punt waar een grote rots boven de rivier hangt. Amanda stelt voor om hier even te stoppen en om vervolgens vanaf de rots de rivier in te springen. Dat ziet er best wel eng uit, maar de vier dames in mijn boot geven uiteindelijk aan het allemaal wel te willen proberen. Aangezien er echter ook iemand foto’s moet maken blijft Piggly Wiggly aan de kant om deze rol te vervullen. Ondanks het feit dat ik door vier dames voor erg watterig wordt uitgemaakt, is dat écht de reden dat ik niet ga springen... J
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag410.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag49.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag49.jpg

Als de dames springen zie je wel meteen de kracht van het water: zodra ze in de rivier liggen worden ze direct door de sterke stroming meegenomen. Gelukkig staat Stephan (collegagids van Amanda uit een andere boot) op een rots met een uitstrekte arm en peddel om de dames de helpende hand cq. peddel toe te reiken. Ook een van de meisjes uit het andere raft springt, en ik beloof om de foto’s later te mailen (heb ik inmiddels gedaan). Als we de schoonspringsessie achter de rug hebben klimmen we weer in ons vlot en gaan we verder. Niet lang daarna verliest de boot zonder gids een peddel, maar gelukkig kunnen wij deze weer opvissen en vervolgens aan de rechtmatige huurder terugbezorgen; wat zijn we toch goed bezig! Weer een eindje verderop is de rivier geblokkeerd door een zeer grote omgevallen boom: de storm van afgelopen nacht heeft dus niet alleen veel regen, maar ook veel wind met zich mee gebracht. Gelukkig is er op dit punt net een bypass in de rivier mogelijk, en daar maken we dankbaar gebruik van. Samen met de andere boot voeren we ook nog een leuke stunt uit. Door allemaal de instructies goed op te volgen maken we een zogenaamde ‘wheeler’: beide boten draaien in tegengestelde richting rond, vlak tegen elkaar aan, maar zonder elkaar te raken. Ook heeft onze Amanda nu de tactiek verandert; waar ze eerst grote rotsen in de rivier aanwees om te ontwijken, wijst ze ze nu aan om er rechtstreeks op af te varen; dat is best leuk, want dan bonk je tegen zo’n rots aan en in enkele gevallen blijf je er op vast liggen. Dan ben je dus niet ‘stranded’, maar ‘rocked’. De beste methode om weer van zo’n rots is af te komen, iedere ervaren rafter zal dit weten, is pop corn. Pop corn? Ja, pop corn. Pop corn betekent in dit geval met z’n allen op command van Amanda beginnen te huppen in de boot zodat deze hopelijk loskomt van de rots. Zowaar: het werkt elke keer!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag413.jpg
Bij ongeveer het zevenmijlspunt zijn we terug bij onze instructieplek en Amanda verlaat daar even de boot om door te geven dat we het tot zover veilig gered hebben. Ze is snel weer terug en bereidt ons voor op de grootste waterval die we vandaag zullen nemen; deze ligt helemaal aan het einde van de route, dus over een mijl. In deze mijl nemen we nog wat andere watervalletjes, en als we bij ‘the big one’ zijn aangekomen, legt Amanda haar tactiek uit. Het is de bedoeling om net uit het midden de waterval af te gaan, want anders kom je op een grote uitstekende rots terecht en heb je het risico met z’n allen de boot uit te gaan. Volgens Amanda komt het elke dag wel een keer voor dat er een raft volledig ondersteboven gaat; dat belooft dus wat. Als we net voor de waterval zijn geeft Amanda het commando ‘right’. Zoals ik al eerder aankondigde luisteren ‘mijn’ vrouwen echter slecht naar commando’s. Niet alleen Linda en ik blijken namelijk hard te peddelen, maar ook de linkerbezetting van onze boot peddelt zich een slag in de rondte. Gevolg: we gaan achterstevoren de waterval af!!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag420.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag419.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag418.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag417.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag416.jpg

Ten gevolge van het – wederom – slecht luisteren van met name Anja en Ellen worden ik en met name Linda, bijna uit de boot getorpedeerd. Wonder boven wonder kan Linda zich echter vasthouden met haar voet, zodat we toch met volledige bezetting en zonder verlies van man/vrouwschappen de waterval achter ons laten. Wauw, dat was kicken! Aan de kant van de rivier staat onze bus al te wachten. De vlotten worden op de aanhanger geladen, wij gaan aan boord en één mijl later zijn we alweer terug op het punt van oorspronkelijk vertrek. We kleden ons om, wisselen wat e-mail adressen uit en kijken vervolgens op de monitor naar de foto’s die van ons gemaakt zijn bij ‘the big one’. De foto’s zijn echt leuk, maar 35 dollar vinden we echt te gortig. Dan geef ik liever Amanda een leuke tip en trek ik zelf (weer voor onze Vlaamse medelezers) een paar kiekjes van de monitor. Wel niet zo goed als ‘the real thing’, maar wel gratis hè! Als we hier klaar zijn lopen we terug naar ‘the big one’ om daar nog te kijken naar collega rafters en vanzelfsprekend hoop ik vurig op een boot met slecht commando’s opvolgende vrouwen, zodat we ook een raft kunnen zien omslaan. Ik word op mijn wenken bediend:
http://i1190.photobucket.com/albums/.../th_dag422.jpg
Na dit geweldig avontuur gaan we naar het centrum van de nabijgelegen plaats Bryson City, om daar de honger te stillen. Bij Arby’s nemen we de daily special: broodjes rosbief met water en curly fries: heerlijk! Bij Burger King aan de overkant nemen we nog een sundae toe, en daarna gaan we naar het vijf minuten verderop gelegen ‘Deep Creek’, waar we gaan tuben op een wild water rivier! Aangekomen bij de campground gaan we het winkeltje binnen en vragen naar wat info. Lachen! Het accent van de dame achter de balie is werkelijk belachelijk leuk. In eerste instantie vragen we alles twee keer omdat we de antwoorden niet verstaan, en in tweede instantie vragen we alles twee keer omdat we het antwoord de eerste keer wel verstaan, maar het gewoon grappig vinden om haar te horen praten. Het woord ‘SJIKIIIIIIIIN’ als ‘deep south American’ alternatief voor ‘chicken’, moet hier wel haast zijn uitgevonden. Tien minuten later heeft een hulpje in elk geval vier grote banden bij ons boven op de auto gebonden en zo leggen we de laatste twee mijl af naar ‘deep creek’. Daar aangekomen is het een drukte van jewelste. Het is een groot openbaar park annex campground dus er zijn veel mensen aan het bbq-en en veel kinderen aan het spelen. Wij laden de tubes van het dak en volgen de meute die ook tubes hebben maar, omdat we anders niet weten waarheen. Iedereen loopt dezelfde kant op, en al snel lopen we langs het riviertje dat werkelijk zwart ziet van de gele, roze en blauwe tubes. Het lijkt wel ontzettend leuk. Het is ook aan de kant van het water ontzettend druk. Zo lopen wij in een groep van ca. 30 mensen die allemaal naar het tube inlet point gaan. Helaas heeft Linda pech. Tijdens de wandeling vindt een bij haar van de hele groep van 30 personen het allerlekkerst en de bij steekt haar precies in de knieholte. De angel weet ik er al snel uit te halen, maar ze heeft er toch behoorlijk wat last van. Niet lang daarna komen we bij het eerste tube inlet point. Enkele mensen gaan hier met hun band te water, maar wij lopen met het overgrote deel van de groep nog wat verder door. Al met al is het toch een behoorlijke klim, en uiteindelijk blijken we toch ruim een half uur gelopen te hebben voordat we het tweede en uiterste inlaatpunt bereikt hebben. We gaan allemaal te water en dan begint onze drijftocht langs stroomversnellinkjes en watervalletjes. Al vrij snel na het begin is de grootste waterval, en daar staat, geheel conform de Amerikaanse verwachtingen, een ranger om mensen te helpen. De kans is namelijk groot dat je door de kracht van het vallende water met tube en al weer teruggezogen wordt in de zgn. pool, en dat zou betekenen dat je elke tuber die na je komt, op je kanus zou krijgen. En geloof: dat zijn er vandaag heel erg veel!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag423.jpg

Regelmatig blijf je vastzitten op rotsen e.d. maar de vanochtend aangeleerde pop corn techniek bij het raften, blijkt ook bij het tuben redelijk goed bruikbaar. Niet in elk geval overigens, soms heb je echt een redelijke bump van een andere tuber nodig om los te komen. Onderweg kom je ook best mooie natuur tegen en zo af en toe stroomt er vanaf de rotsen aan de zijkant een watervalletje de rivier in. Mooi hoor!
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag425a.jpg

Verder onderweg gebruiken we diverse tubingtechnieken als duo en quattro tubing, dus met zijn tweeën of vieren tegelijk door een stroomversnelling, en dat gaat meestal wel goed. De een kan dan gemakkelijk de ander meetrekken. Maar soms liggen we ook wel honderd meter uit elkaar, afhankelijk van gekozen stroomversnelling, waterdiepte en mede tubers. Al met al zijn we na een klein uur weer terug bij de parkeerplaats waar onze auto staat en vinden we het welletjes voor vandaag. Ook dit tuben was errug leuk! We kleden ons om, binden de tubes weer op de auto en vertrekken.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag426.jpg

Vanaf Deep Creek rijden we weer richting ons hotel in Cherokee, en daarbij komen we nog langs een plek uit de tips van roadsideamerica. Ergens langs de rivier hebben ze een wal gebouwd met oude autowrakken. Zag er op de website best apart uit. Nu moeten we eerst een stuk van een paar mijl over een onverharde bospad om daar te komen. Midden op het bospad staat een politieauto met knipperende lichten. En als we dichterbij komen blijken er liefst drie politieauto’s te staan. Wat is het geval. Degene die hier voor ons reed was schizofreen. Die is namelijk of in slaap gevallen of heeft gedacht dat ie Duke of Luke Hazard uit ‘The dukes of Hazard’ was. Achtervolgd door J.D. Hogg en daarbij de snelheid tot ongekende hoogten opvoerend. Een te felle stuurreactie naar links en hup, over de berm recht het maisveld in gelanceerd. En daar ligt de auto nu. Op z’n kop, maar gelukkig zonder persoonlijke ongevallen. Wij kunnen er gelukkig net langs en arriveren even later bij de brug die uitzicht biedt op de ‘wal van autowrakken’. Helaas zijn de meeste autowrakken inmiddels half verroest en/of overwoekerd door planten, zodat de totale aanblik ietwat tegen valt. Volgende keer beter! Na het opfrissen in het hotel gaan we naar de plaatselijke NewFound Lodge; een wat oudbollig aandoend restaurant, maar volgens tripadvisor het beste wat hier in Cherokee te vinden is. Dat blijkt achteraf meer te zeggen over de rest dan over de NewFoundLodge. Niet dat het slecht was, dat ook weer niet, maar echt goed is ook weer anders. Het is wel een consequent restaurant, want van binnen is het precies zo oubollig als van buiten. Onze waitress, Fran, is al wat ouder, maar wel erg aardig. Anja en ik krijgen biefstukken waarvan Fran zelf zegt ‘those are the biggest 8oz. steaks I ever saw’, en ik denk inderdaad dat het gewicht eerder 16oz. is geweest. Maar hé, wij klagen niet hè! Linda is erg tevreden met haar kip, maar Ellen vindt haar pork chops maar zozo. Zullen vast niet van een malse Piggly Wiggly afkomstig zijn... J. De tafel naast ons is inmiddels bezet door een vreemd samengesteld gezelschap. Om te beginnen een blanke man van ’n jaar of 65 met een veel te ruime halflange beige corduroybroek, een groene bloes en bretels. Een blank meisje van een jaar of 20 dat superskinny is, helemaal in het zwart gekleed is en er ’s nachts (zo schatten wij in) van droomt dat ze een jongen is. Tattoo en piercings galore overigens! De derde uit het gezelschap is een blond meisje van ca. 30 die er vrij excentriek uitziet, maar binnen deze verzameling de meest normale is. Het viertal wordt gecompleteerd door een meer dan dikke jongen van Afro-Amerikaanse afkomst die ook geheel in het zwart gekleed is. Maak daar maar ’s soep van! Of eigenlijk liever niet........ Na het eten browsen we nog wat door souvenirwinkeltjes en kopen o.a. twee zonnebrillen voordat we ons voor vandaag definitief te rusten leggen. Linda is grappig. Weltruste!

DAG 5, 3 JULI 2012: we zien weer ’s beren op de weg........

Na een tweede goede nacht in het Baymont Inn vertrekken we vandaag voor onze route dwars door de Smokey Mountains naar Nashville. Vanzelfsprekend zijn er onderweg nog wat dingen te zien die het vermelden waard zijn. Anders zou ik hier ‘einde dag, welterusten’ kunnen schrijven. Maar dat doe ik niet. Nog laaaaaaange niet! Alhoewel, de eerste bezienswaardigheid van vandaag zien we niet. We zouden namelijk langs de ‘most impressive falls’ in de buurt van Cherokee moeten komen, de Mingo Falls, maar we zien ze niet. Of het bordje is weg, of de waterval is weg, of wij zijn de weg kwijt, dat kan ook nog. In elk geval: geen Mingo Falls voor ons. De tweede bezienswaardigheid van vandaag, die dus eigenlijk pas de eerste is, is eigenlijk pas de nulde. Want ongepland en dus totaal verrassend en onvoorzien, staat er aan de linkerkant van de weg, net achter een houten vangrail die de diepe val naar links moet verhinderen, een zwarte beer. Of beter gezegd, een zwart beertje. Want als we gestopt zijn en ons uit de auto begeven, zien we dat het nog een jonkie is. De beer gaat op de vangrail zitten, springt er rustig aan de andere kant weer af en steekt de weg over. Heel op zijn gemakje kuiert ie naar de overkant. Helaas komen er uit de tegengestelde rijrichting auto’s aan met een behoorlijke vaart, dus ik maan met armgebaren de bestuurders tot rustig rijden. De mensen in de auto zwaaien vriendelijk terug maar scheuren gewoon door! Gelukkig heeft de beer net de andere weghelft bereikt en blijft dus ongeschonden. Hij blijft nog even in de berm staan scharrelen en verdwijnt dan tussen het struikgewas. Linda heeft met haar gepatenteerde OHPS (‘one hand photo shoot’)- techniek het snelst de mooiste foto’s kunnen maken. Kijk maar:
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag52.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag54.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag57.jpg

Het spreekt vanzelf dat wij allemaal erg enthousiast zijn en bij nader inzien hebben we een stuk meer begrip voor het feit dat ca. de helft van de inhoud van alle souvenirwinkeltjes die we de afgelopen dagen gezien hebben, ‘bear-related’ was. In de auto praten we nog even na over het feit dat mocht deze gebeurtenis zich in Yellowstone hebben voorgedaan, dat er dan meteen een stoet van auto’s achter en naast ons had gestaan om de Yogi ook op de gevoelige plaat vast te kunnen hebben leggen. Hier niet dus. Onderweg maken we nog een stop bij een of twee uitzichtspunten voordat we in de ‘gateway of the Smokies’, Pigeon Force aankomen. Een kakafonie van hotels, restaurants en andere horeca schreeuwt ons hier tegemoet. Echt elke fast food keten die je maar kunt verzinnen is hier minimaal met een vestiging vertegenwoordigd, maar van diverse zien we er zelfs twee of meer. We zien o.a. ook een grote ijsbeer, meerdere kartbanen in de vorm van race circuits, King Kong in een hoge flat, Mount Rushmore en de Titanic gestrand tegen een zandberg. Heerlijk Amerikaans dus!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag512.jpg

Als we moeten stoppen voor een stoplicht staat schuin rechts voor ons de lokale ‘contractor’ die hier alle dingen in- en uit elkaar schroeft. Hij heeft al zijn gereedschap bij en een achterklep is overbodig; die zit toch maar in de weg......
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag510.jpg

Quiz: wie heeft deze foto gemaakt?
Tip: het antwoord is niet te vinden in de tekst, maar op de foto zelf!

Ongeveer halverwege tussen Knoxville en Nashville ligt het ons totaal onbekende Crosville. Toch gaan we in deze plaats een tussenstop maken, en wel vanwege het volgende verhaal:
Built it and they will come!
Er was eens een inwoner van Crossville die het leuk vond om in zijn tuin een boomhut te bouwen. Hij begon er enthousiast aan, maar raakte al snel zonder hout en dientengevolge ongeïnteresseerd. Totdat de heer aan hem verscheen in de periode dat hij in opleiding was voor priester en hem gebood de boomhut af te bouwen. Inmiddels zijn we vele jaren verder en de boomhut is nog steeds niet af.
Wat voor ons wat vervelender is, is het feit dat het verhaal geen adres vermeld, en dat het tevens zo onbekend blijkt te zijn dat er nergens richtingbordjes o.i.d te vinden zijn. Ouderwets vragen dan maar. Na twee pogingen blijken we aardig in de buurt te zijn; slechts eenmaal draaien en linkaf en we zouden er moeten zijn. We zien echter nog steeds niks. Dan, opdoemend uit niks zien we het:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag513.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag514.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag515.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag516.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag520.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag521.jpg

Zeg nu maar eens dat dit niet de grootste boomhut ter wereld is! Een geweldig bouwwerk met als kortst mogelijke omschrijving: een volledig ad random gebouwd houten huis met een onduidelijk aantal verdiepingen en trappenhuizen, leunend en steunend op een aantal zeer grote bomen. Anders gezegd: een doolhof zonder weerga! Regelmatig raken we elkaar kwijt en slechts door heel hard te roepen kun je elkaar – ongeveer – lokaliseren. Hoe je elkaar dan weer vindt is eigenlijk een raadsel, want de doorgangen, deuren, trappenhuizen en balkons lopen allemaal weer anders en zijn allemaal anders van opzet, constructie en plaats. Echt een heel leuke attractie dit en........gratis!! Er wordt middels een oude brievenbus slechts gevraagd om een vrijwillige donatie. Hebben we uiteraard gedaan. Als we helemaal bovenaan in de toren staan raken we in gesprek met een lokale ‘Crosviller’. Hij komt hier al sinds zijn jeugd, en zijn neefje vindt the Treehouse zelfs leuker dan Walt Disney World. Dat zegt genoeg lijkt me! Binnenin is er ook een ruimte, of hier moet je eigenlijk spreken van een ‘opente’ waar mensen kunnen trouwen. Er staan een paar, uiteraard houten, beelden, en er hangen trouwaankondigingen aan de muur. Niet op een prikbord, wat dat heb je hier niet nodig; de punaises gaan rechtstreeks in het hout. Aan de zijkant van het treehouse hangt van de zwelfenvastige verdieping (ander woord voor een verdieping ergens tussen de eerste en de zesde maar door de constructie totaal niet vast te stellen welke het nu precies is) een grote schommel naar beneden. Aan twee dikke touwen van naar schatting een meter of vijftien lang, is beneden een oude keukenstoel vastgemaakt. Zowel jong als oud vinden het geweldig om hier met enorme zwaaien op te schommelen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag523.jpg

Vanaf de veulentigste tot en met de tigenzaftige verdieping (de bovenste verdiepingen) is ook de tekst in de naastgelegen landbouwgrond te lezen:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag524.jpg

Binnen in de boomhut laten ook velen hun aanwezigheid blijken door middel van schrijven, kerven en andere blijken van artistieke cq dwangmatige expressie. Zo ook wij.....
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag517.jpg

Crossville laten we achter ons met als volgend doel Sonic. Zoek Sonic niet op in een atlas of iets dergelijks, want het is geen plaatsnaam waar we naar op zoek zijn, maar een filiaal van de drive through fast food keten. We vinden er snel een en besluiten daarna dat het meteen de laatste keer is geweest. Je moet hier bestellen door een speakertje wat nauwelijks te zien en te horen is, en dat geldt waarschijnlijk ook voor de ontvangende partij aan de andere kant. Zodra je bestelling klaar is wordt hij naar de auto gebracht. Ik heb hier een footlong hotdog gekozen met daarop alle mogelijke rotzooi die je maar verzinnen kunt: mosterd, saus, uien, chili, cheese etcetera. Etcetera is geen typisch Amerikaans gerecht of saus, maar geeft aan dat er nog veel meer op zat......... Al rijdend probeert Anja mij vanaf de passagiersstoel te voeren en gelukkig zijn daar geen foto’s van...... J De dames hebben allemaal lekker handelbare wraps. Verstandige keuze.

Naarmate de tijd vordert komen we steeds dichter bij het centrum van Nashville. Voor de Country Music Hall of Fame stuurt TomTom ons precies in tegengestelde richting van de hier geplaatste borden, dus negeren we onze Vlaamse Lucy maar even. Niet veel later staan we op een parkeerplaats naast de Hall of Fame en er komt een man uit een gebouwtje naar buiten die ons om tien dollar parkeergeld vraagt. Wij zijn van plan om hier lang te blijven dus ik geef hem 12 dollar. Tien dollar parkeergeld en twee dollar fooi. Maar daar wil hij niets van weten. Hij is duidelijk ‘embarrassed’; ‘thank you Sir, but I own this parking lot and....’. Met andere woorden; ‘ik ben al zo stinkend rijk geworden door deze parkeerplaats naast de Hall of Fame dat ik me bezwaard voel jouw tip aan te nemen’. Nou ja.......... Uiteindelijk win ik toch en ben ik dus twee dollar lichter (klinkt niet echt logisch, maar is toch echt zo!). Wij snel naar binnen, want ook hier is het nog steeds onbegrijpelijk warm. Als eerste starten we met de tour door Studio B. Hiervoor gaan we in een met Dolly Parton beschilderde bus, een paar mijl naar de andere kant van de stad. Bij Studio B krijgen we wat uitleg over het ontstaan van de country muziek en horen we diverse oude opnamen die daar gemaakt zijn van o.a. Buddy Holly, Roy Orbison en Dolly Parton. De originele studio is nog in oude staat en we zien de stoel waarop*, de piano waaraan*, maar niet het urinoir waartegen* Elvis gezeten*, gespeeld* en geplast* heeft.
· In elke willekeurige volgorde af te lezen

Al met al wel aardig, deze tour, maar zeker niet onmisbaar. Een nog wat mindere kwalificatie zou ik willen hangen aan de Country Music Hall of Fame als geheel. Tenzij je echt een fervent country fan of adept bent, kun je dit eigenlijk rustig overslaan. De meeste van de artiesten die binnen geëerd worden zijn ons nauwelijks of geheel niet bekend. Ok, de namen Kris Kristofferson en Emmylou harris zeggen ons nog wel wat (C’est la vie!), maar om hun foto te zien hoef ik dit geld niet neer te tellen. Alleen de tentoonstelling over local girl Taylor Swift is nog wel leuk: veel foto’s en alle kleding van haar laatste wereldtournee.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag537.jpg

Veel sneller dan verwacht staan we dus weer bij onze auto. Is die tien dollar, pardon 12, nog te veel geweest....... Met een joint effort van TomTom en een traditionele papieren kaart van RandMcNally proberen we de beste route te plannen via het Parthenon(?) en de mozaieken draak(?) naar ons hotel. Beginnen doen we met twee keer links en een keer rechts en dan zijn we op Broadway. Ziet er gezellig uit. Daarna rijden we naar Centennial Park, het grote park waarin een exacte replica staat van het Parthenon. In 1920 hier gebouwd om Nashville’s vroegere reputatie als ‘Athens of the South’ eer aan te doen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag546.jpg

Het volgende park waar we daarna naar toe rijden is het Fanny May Dees Park, een groot stadspark waarin een veelkleurige mosaic staat in de vorm van een draak. Als we parkeren bij het park staat er een smoezelige auto voor ons met gigantisch blinkende velgen, open deur, luide muziek en een louche type. Ik spoor de dames aan haast te maken met het bekijken van de draak, want ik vertrouw het niet. De dames maken me weer eens uit voor watje en gaan op hun gemak kijken. Na vijf minuten hebben we de draak wel gezien en gaan we terug naar de auto. Inderdaad niets aan de hand, de auto is weg..... De louche auto wel te verstaan, niet de onze J.
http://i1190.photobucket.com/albums/...ashville-1.jpg

Een paar straten verderop rijden we in een poging een file te ontwijken door een woonwijk. Plotseling een hoop lawaai en een lastig rijdende auto: lekke band? Ik stop de auto en kijk rondom. Niks te zien. Dan maar bukken. Wat blijkt: onder het rechterachterwiel hangt een betonnen paaltje klem tussen de carrosserie en de band. Gelukkig is het paaltje makkelijk te verwijderen en dus kunnen we opgelucht verder rijden. Dan door naar het hotel, het Sheraton Music City. Eenmaal gevonden blijkt dit een erg mooi viersterren hotel waarvoor we via Priceline 56 dollar betalen. Helaas is er geen gratis WiFi: 9 dollar per dag: afzetters.....

’s Avonds rijden we terug naar het centrum. We vinden uiteindelijk een parkeerplekje voor 25 dollar (........) en wandelen even langs de rivier waar net een concert bezig is. Dan slaan we linksaf Broadway in en gaan op zoek naar een leuk eettentje met live muziek. Dat valt nog niet mee. Na enkele blocks vinden we Jimmy Buffet’s Margaritaville. Helaas is onze tafel helemaal achterin waar je de live muziek niet kunt horen. Wel is Margaritaville leuk ingericht, hangen er overal beeldschermen en zit er een bloedmooie griet aan de tafel naast ons. Ik baal er een beetje van dat we zover van de muziek af zitten en blijkbaar is dat te merken. Ellen en Linda zeuren aan m’n kop dat ik niet zo moet zeuren en weet je wat: ze hebben gelijk. Dus gaat mijn vrolijke pet op (ja, die heb ik echt...) en zo wordt het toch nog gezellig. Bij een andere tafel gaat een ballonnengoochelaar aan de slag die uiteindelijk alle vier de personen aan die tafel door middel van een ingewikkelde megaballonnenhoedconstructie aan elkaar verbindt. Leuk. Maar wat nu als een van hen naar het toilet moet? Alle ballonnen lek prikken?
http://i1190.photobucket.com/albums/...lle-logo-1.jpg

Wat kwamen we hier ook weer doen? Oh ja, eten.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag550.jpg

Bovenstaande foto is een voorgerecht waarover we vooraf discussieerden of we er voor elk een zouden bestellen of twee om te delen...... Het werd er uiteindelijk slechts één, en jeeeeeh, was dat een goede beslissing. Niet dat het niet lekker was, integendeel: HEERLIJK, maar na een dergelijk gerecht per persoon zou niemand meer het hoofdgerecht lusten. Zeker weten. De hoofdgerechten waren allemaal fajitas. De een met shrimp, de ander met beef en twee met sjikkiiiiiiiiiiiin. Ellen eet opvallend weinig. Na het prijzige, maar voortreffelijke maal bij Margaritaville gaan we op zoek naar live muziek.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag553.jpg

Helaas blijkt dat onze meiden van 16 en 17 bijna nergens naar binnen mogen: minimum age 21. Toch vinden we een bar waar geen bordje hangt en daar gaan we gewoonweg binnen zitten. Er spelen twee gitaristen niet onverdienstelijk en wij luisteren gezellig mee. Na een nummer of vijf, zes geven ze er echter de brui aan en beginnen ze met het inpakken van hun spullen. Blijkbaar is tien uur een bepaalde wisseling van de wacht, want meteen verschijnen er andere muzikanten.

http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag555.jpg

Een drummer, een gitarist en een basgitarist. Dit drietal wordt aangevuld door een blonde dame die er leuk uitziet en achteraf een goede stem blijkt te hebben. Maar helaas ook een vrij irritante. Als na twee nummers een barmedewerker aan Ellen om een ID komt vragen moeten we namelijk de toko verlaten, maar we zijn er eigenlijk niet echt rouwig om. We vonden de muziek wel leuk maar ergerden ons allemaal aan de stem van de zangeres. Kan gebeuren. Onderweg terug naar het Sheraton ontstaat spontaan een rare aanvulling op Pa’s bijnaam. In plaats van Piggly Wiggly (schijnt ook te maken te hebben met het feit dat ik ’s nachts zo nu en dan wel ’s snurk of een klein, licht geurend scheetje laat) wordt het nu Piggly Wiggly daddeldoo (van that ‘ll do). Raar. Linda is grappig. Good night!

DAG 6, 4 JULI 2012: Wat zijn beesbollers?

Helaas is er bij het Sheraton geen ontbijt inbegrepen, dus moeten we onderweg nog iets zien te bemachtigen. Onze route van vandaag gaat richting het westelijk gelegen Memphis, maar eerst willen we graag een tour doen bij Bell Meade Plantation, een oude plantage met bijbehorende plantagewoning in het zuidwesten van Nashville. Voordat we de ingangspoort voorbijrijden hebben we echter nog geen ontbijtgelegenheid gezien. Dan maar gestopt bij de BP, waar we elk een verse breakfast biscuit kopen. De spijt over deze aankoop slaat al snel toe. Wat een droge kuch zeg! Al met al hebben we toch iets binnen gekregen dus gaan we maar naar Bell Meade. Kaartjes voor de tour zijn snel gekocht en we wachten samen met een stuk of tien anderen op de porch van de voorname woning.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag61.jpg

Na een minuut of tien gaat de voordeur open en stapt er een omvangrijke mevrouw uit de 18^e eeuw naar buiten.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag66.jpg

In eerste instantie lijkt het een enorme bitch te zijn, dit zeg ik hardop maar gelukkig horen mensen alleen het woord enorme– wat ze niet snappen – en niet het woord bitch. Maar later blijkt ze mee te vallen. Onze gids, want dat blijkt het te zijn, vertelt uitgebreid over de familie Harding-Jackson die het huis bewoonde en de plantage bezat. In elke kamer worden leuke anekdotes en wetenswaardigheden verteld. Het huis ziet er van binnen even voornaam uit als van buiten en beantwoord best wel aan het idee dat we hadden voordat we naar binnen gingen. Statige meubelen, druk behang en een complex systeem met rinkekelende belletjes om de bedienden daar te kunnen krijgen waar je ze wilde hebben. Bijvoorbeeld om je sigaar aan te steken of om het kussen onder je dikke reet – jaja, ik weet het ‘look who’s talking’- nog eens lekker om te draaien. Dit systeem is zo’n beetje de enige verwijzing naar het feit dat er überhaupt bedienden – laat staan slaven – waren. Het onderwerp wordt, om zo maar te zeggen, een beetje doodgezwegen. Een beetje veel zelfs. Er wordt alleen nog gemeld dat er een negroïde paardenverzorger was die erg op waarde werd geschat. Zelfs zoveel dat hij het net zo goed zou hebben gehad als de familie zelf. Jaja. Uiteindelijk, na oorlogen, financiële crisissen en verkeerde beleggingen is de familie het huis en alles wat daarbij hoorde kwijtgeraakt en is het sinds enkele tientallen jaren in handen van een stichting.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag67.jpg

Vanuit de laatste stop van de tour, de keuken, worden we naar een bijgebouw geleid alwaar een wijnproeverij zal plaatsvinden. Bell Meade heeft namelijk een eigen winery. Helaas heeft geen van de vijf gekeurde wijnen onze smaakpapillen dusdanig weten te verleiden dat we zijn over gegaan tot de aanschaf van een fles, maar we hebben in het winkeltje toch een leuk souvenir gekocht; vier kunststof glazen, niet van echt glas te onderscheiden, met de opdruk ‘Bell Meade Plantation’. Een leuk aandenken. Na de proeverij bezoeken we nog de op hetzelfde terrein gelegen graftombe van de familie, het koetsenhuis en het slavenhuis.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag69.jpg

Tijdens onze route naar Memphis maken we een stop bij Publix voor wat aankopen die enigszins zouden kunnen doen denken aan een lunch: een pond roast beef, drie kilo geschild en in partjes gesneden fruit, 12 broodjes, 12 blikjes Dr. Pepper Diet, 24 flesjes water en een hele hoop (Gouda) kaas. Lekker!
In Memphis aangekomen blijkt ons hotel een goede keus; het Hyatt Place Memphis ziet er netjes uit, de receptionistes zijn erg vriendelijk en de kamer is HUGE. Een echt megagrote kamer waarin we alles gemakkelijk kwijt kunnen. Tevens een koelkastje voor het water, dus we zijn helemaal tevreden. Op internet kijken we waar we die avond independence day kunnen gaan vieren. Een goede optie lijkt de baseballwedstrijd die ‘s avonds door de Memphis Red Birds tegen de Nashville Sounds gespeeld gaat worden. De wedstrijd zelf begint om zes uur in het Autozone Park in Memphis, maar er zijn tickets waarbij je voor $27.50 tussen vijf en zeven uur onbeperkt kunt eten en drinken en toegang krijgt tot de wedstrijd. Dat lijkt ons wel wat. We kiezen op internet ogenschijnlijk goede seats uit, geven onze VISA nummertjes in bij de betaalmodule en hupsakee: geregeld! Omdat Pa weer bang is dat we te laat gaan komen – en we dus een deel van het buffet zouden missen...... – gaan we al vroeg op pad en zijn we, zie je wel, een half uur te vroeg bij het stadion. Het stadion ligt midden in downtown Memphis, vlakbij het Peabody hotel (bekend om zijn eenden) en ziet er echt spectaculair uit. Niet dat het nou zo megagroot is, maar gewoon erg netjes, nieuw en vooral mooi.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag615.jpg

We halen onze tickets op en wachten aan de overkant van de straat – daar is schaduw – totdat de poort open gaat. Voordat het zover is zien we een politieagent midden op de openbare weg zijn auto stilzetten, uitstappen en rustig oversteken om met een collega te gaan praten. Zijn auto dus midden op de weg achterlatend. Om vijf uur sharp gaat de poort open en gaan we naar binnen. Eerst dienen we ons te melden bij een speciale tafel alwaar we alle vier een speciaal polsbandje krijgen hetgeen recht geeft op: unlimited food & drinks. JIPPIE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! In de werkelijk zinderende hitte lopen we naar de buffetten en scheppen rijkelijk nacho’s, hamburgers en hot dogs op. We tappen oneindig cola en zoeken een plekje. Helaas. Boven de tribunes staan een aantal grote metalen picknicksets met tafel, maar deze staan allen vol in de zon. En de zon is ondraaglijk warm. Wel hangen er enkele schaduwdoeken en door snel een tafel te confisqueren en op te schuiven onder het schaduwdoek hebben wij in elk geval prima plekken. We gaan nog een paar keer eten & drinken halen en besluiten met ijsjes. Dan gaan we naar onze tribuneplaatsen: midden in de zon. Shit. We kijken de situatie nog even aan en besluiten dan maar om zo brutaal te zijn om op een paar lege stoeltjes te gaan zitten die wel lekker in de schaduw staan. Mochten de rechtmatige bezetters van deze stoelen nog opduiken dan kunnen we nog altijd moven. Toch?
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag617.jpg

Inmiddels wordt het op het veld al steeds drukker en we worden o.a. vermaakt met allerlei interviews, mini wedstrijdjes etc. Je verveelt je in elk geval geen moment. Tegen zessen raken steeds moer stoelen op de tribune bezet: een teken dat een en ander nu echt gaat beginnen. We hebben echter totaal vergeten dat we in Amerika zijn. En dus moet er eerst nog even aandacht besteed worden aan alle military & veterans, de familieleden van military & veterans, de buren van military & veterans, de achternichten van de buren van de kennissen van military & veterans, de klasgenoten van de kinderen van de military&veterans, de huisdieren van de military&veterans en, last but not least: de vlooien van de huisdieren van military&veterans. Oké, in Nederland zijn we wellicht iets te terughoudend tov militairen, maar hier wordt het toch wel heel erg verheerlijkt. En je bent meteen een hoop tijd kwijt: het is inmiddels al kwart over zes en dan moet het volkslied nog beginnen.......
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag625.jpg

De spelers gaan nu beginnen aan de warming up, en voordat we het weten wordt er gepitched, gecatched en gerunned dat het een lieve lust is. Aanvankelijk loopt de thuisploeg uit Memphis iets uit, maar de Nashville Sounds komen sterk terug. Tussen de innings door doet de mascotte van de Memphis Red Birds allerlei rare dingen en worden er domme wedstrijdjes tussen verklede mensen georganiseerd. Je hebt wel steeds iets te kijken op deze manier.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag630.jpg

Ook het grote, superduidelijke scherm dat gebruikt wordt om spelers voor te stellen, slaggemiddelden aan te geven enz., wordt tijdens de pauzes ook gebruikt voor vermaak. Ergens in het stadion staat een camera en deze richt zich steeds willekeurig op een bepaalde persoon of personen in het publiek. Betreft het de zgn. kisscam, dan moeten de mensen in beeld elkaar kussen. De rest van het publiek begint dan enthousiast te juichen. Bij de dancecam moet je dansen, bij de smilecam moet je smilen en bij de flexcam moet je flexen. Benieuwd welke andere cams er nog te verzinnen zijn? Gekke bekkencam, blotekontencam, flashcam, potloodventerscam en zo kan ik nog wel even door gaan.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag634.jpg

De wedstrijd is inmiddels ver genoeg gevorderd om een mening te kunnen geven over het spelletje beesbol (baseball) an sich. Nadat we in 1991 de New York Mets zagen waren we niet enthousiast, en dat is nog steeds zo. Zeker, het is leuk om een keer mee te maken en er wordt genoeg gedaan om je te vermaken en dergelijke, maar de sport zelf vinden wij gewoon saai. Het spel ligt (veeeeel) meer stil dan dat het loopt, en als het loopt is het ook vaak van het gezapige type (foute bal, wijd etc.). Ook valt het ons op dat er relatief veel gezette beesbollers mee doen. En bij deze sport kan dat eigenlijk ook gemakkelijk; je hoeft alleen maar te lopen als je aan slag bent én een goede hit hebt (komt al niet vaak voor), en dan nog is de te overbruggen afstand erg klein. Sla je een écht goede bal, een homerun dus, dan hoef je niet eens te sprinten, maar kun je gewoon wandelen. Ook in het outfield hoef je geen loopwonder te zijn. Als je gedurende de gehele avond twee ballen krijgt is het veel. Bovendien hoef je alleen te lopen op ballen die naar je toe komen. Zijn ze verder weg, dan is het aan een ander. Een echte sport voor luie mensen dus, dat beesbol. Dat er dan toch zoveel mensen zijn die dit spel leuk vinden om te kijken is voor mij echt onbegrijpelijk. Een groot raadsel. Wel leuk dat de spelers ingedeeld kunnen worden in categorieën, enkel en alleen omdat hun sport zo heet:
· Beesbol
· Beesboller
· Beesbolst
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/beesbol.jpghttp://i1190.photobucket.com/albums/...beesboller.jpghttp://i1190.photobucket.com/albums/.../beesbolst.jpg



Dankzij een homerun, die de slagman dus lekker kan afmaken met een ‘easy stroll down the park’, wint Nashville uiteindelijk met 4-6. Aangezien het vandaag indepence day is wordt het hele stadion ook nog eens getrakteerd op een echt geweldig vuurwerkspektakel. We zitten precies goed, waardoor het lijkt alsof er hier een privévuurwerkshow voor ons gegeven wordt. Amazing!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag640.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag638.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag643.jpg

Daarna verlaten we het stadion, rijden we naar het hotel en gaan we allemaal even douchen (behalve plekzak zo zeggen de aantekeningen van dochterlief.....). Linda’s grote teen is inmiddels uitgegroeid tot niet alleen de grootste teen aan haar linkervoet maar zelfs tot grootste teen van Linda überhaupt: hij is ontstoken. Anja probeert zo goed en kwaad als het gaat om de nagel wat bij te knippen, maar dat gaat niet bepaald zonder slag. Of stoot. Daarna leggen we ons moe maar voldaan te ruste. Linda is grappig en heeft vanwege haar zeer grote grote teen een nieuwe bijnaam: Big Toe Mama!Tot morgen!

DAG 7, 5 JULI 2012: ELVIS!

Bij het Hyatt hebben ze het beste ontbijt tot nu toe. Een uitgebreid aanbod inclusief lekkere warme skillets (warme broodjes met avocado, ham en ei, heerlijk. Om de lange wachtrijen bij Graceland te vermijden, hebben we gezamenlijk besloten (nou ja, Pa dicteert en de rest moet mee) om vroeg te beginnen. Als één van de eerste auto’s rijden we dan ook het parkeerterrein op, en als één van de eersten hebben we kaartjes. We kunnen stipt om 09.00uur met de tour mee. Het aanbod aan kaartjes is zeer uitgebreid; je hebt een soort basiskaart met alleen de Graceland Mansion, een platinum pakket met de Mansion plus auto’s, vliegtuigen en nog wat andere tentoonstellingen en een VIP pas waar nog een aantal extra’s bijzitten. Wij kozen het platinum ticket.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag71.jpg

Je begint de tour in de hal waarna woonkamer, slaapkamers, keuken en de jungleroom volgen. Deze bevinden zich allemaal op de begane grond en bevinden zich nog in de staat van 1977, het jaar van Elvis’ dood. De bovenverdieping kan niet bezocht worden, maar de tour gaat wel door de kelderverdieping. Daar zie je nog een gigantisch drukke chillroom (maar wel supercool) met o.a. een groot biljart, en een luxe TV room waar Elvis naar drie TV’s tegelijk keek (in de laatste jaren van zijn leven waarschijnlijk naar zes TV’s tegelijk, dus hij had kosten kunnen besparen door slechts anderhalve TV te kopen. Dan had ie er ook drie gezien....). Daarna loop je een stuk door lange gangen die werkelijk helemaal vol hangen met al zijn gouden en platina platen. Hij schijnt nog steeds de artiest te zijn die het meeste platen ooit heeft verkocht.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag74.jpg

De hele tour volg je trouwens via een uitmuntend werkend audiosysteem met koptelefoon. Je kunt het helemaal aan je eigen tempo aanpassen en ook kun je alles zo vaak herhalen als je maar wilt. Echt een aanrader. Buiten zie je een schuur, een paardewei en zijn voormalige racketbalcourt (een soort squashbaan). Deze is nu ook voorzien van allemaal gouden platen en veel van Elvis’ kledingstukken (allemaal maatje 48, dus uit zijn vroege periode zullen we maar zeggen). De mansion tour wordt afgesloten met een rondgang bij de familiegraven. Elvis ligt hier naast zijn ouders en het geheel maakt, kitsch of geen kitsch, toch wel indruk. Al met al vonden wij Graceland echt de moeite waard. Een must als je naar Memphis gaat!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag726.jpg

Aan de overzijde van de straat kun je de autocollectie van Elvis bezoeken (leuk), de vliegtuigen (ook leuk) en een tentoonstelling genaamd ‘sincerely Elvis’; een overzicht van attributen en uitspraken van andere artiesten, maar die wel allemaal iets met Elvis te maken hebben. Best aardig. De laatste twee coupons van ons platinum ticket hebben we gebruikt, maar bij elk van beiden stonden we binnen vijf minuten weer buiten. Dit zijn twee veredelde giftshops met allerlei Elvis prullaria; alleen interessant voor de écht die hard fans. Linda vraagt ook nog waarom iemand in hemelsnaam een nummer zou schrijven over blue suede shoes? Moet je echter niet aan Elvis vragen: die schreef geen enkel nummer zelf.............
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag710.jpg

Rechtsreeks van Graceland rijden we in Memphis naar een ander hoogtepunt in de muziekgeschiedenis: the Sun studio.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag749.jpg

Nog steeds gevestigd in het originele gebouw sinds 1950 en er hangt ontegenzeglijk een heel leuk sfeertje.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag752.jpg

Het sfeertje wordt, als de tour begint, nog veel leuker door toedoen van Jason, onze gids. Echt een superenthousiaste verteller die je helemaal mee terug neemt naar de 50-er en 60-er jaren. Hij vertelt honderduit over het ontstaan van de rock ’n roll en over de vele artiesten die hier hun platen opnemen en hebben opgenomen. Het feit dat er tijdens de tour ook veel geluidsfragmenten gebruikt worden heeft zeker toegevoegde waarde. Zo horen we o.a. een van de eerste Rock ’n Roll nummers waarvan Jason ons voorspelt dat we allemaal het liedje kennen, maar niet de titel. En dat klopt: het is het nummer ‘bear cat’. Dit klinkt bijna identiek aan ‘hound dog’, maar is niets meer of minder dan het muzikaal antwoord op de originele versie van ‘hound dog’. Elvis’ versie van ‘hound dog’ werd pas later uitgebracht en was een cover.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag760.jpg

In de originele opnameruimte hangen foto’s van de fab four die hier tegelijkertijd opnamen (Elvis, Johhny Cash, Jerry Lee Lewis & Carl Perkins) en van Elvis zelf, die hier zijn allereerste nummers opnam. En met Carl Perkins hebben we meteen de persoon te pakken die blue suede shoes schreef. Hij deed dit omdat hij ooit een optreden gaf waarbij er een jongen vooraan in het publiek blauwe suede schoenen aan had die hij probeerde te beschermen tegen andere personen uit het publiek die het minder nauw namen met de schoenhygiëne. Aan het einde van de tour mag iedereen van Jason met de originele Elvis microfoon op de foto. Wat een eer!
Als je nu voor Graceland toch in Memphis bent, sla dan deze Sun Studio’s niet over. Leuk en leerzaam als je maar enigszins van muziek houdt.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag766.jpg

Na deze ochtend vol muziek gaan we op zoek naar serieuzere business, namelijk het National Museum of Civil Rights in downtown Memphis. Voordat we daar echter naar binnen gaan bezoeken we eerst de Bluff Coffee Corner, een hippe koffietent op Main Street. Het is er trendy ingericht en er hangen heel mooie oude zwart wit foto’s aan de muur. De typische oude trams rijden hier precies voor het pand langs.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag738.jpg

Bij de koffiehoek moeten we lang wachten op onze –dure- broodjes grilled cheese, california sjikkiiiiiiiiiiiiiiiin (chicken), en bagel met turkey egg en cheese. Alleen het broodje van Anja is ècht lekker. Al had ze er wel wat ketchup op gelust. Die hebben ze hier niet. Er kan vanonder de baliezegge en schrijve 1 (één) klein zakje Heinz boven water getoverd worden waarvan we liever hadden gehad dat het ècht van onder water boven was gehaald, want nu was het te groezelig om aan te pakken. Deze ervaring zullen we later deze vakantie nog eens hebben. Dan echter niet met ketchup maar met Diet Coke: GOOR!!!!!! Die ze hier overigens ook niet hebben. Stel je voor: in Amerika en geen ketchup én geen Diet Coke. Rare jongens hier bij de Bluff Coffee Corner.

Dan naar het museum. Een raar museum. Met een rare ervaring. Om te beginnen ziet het museum er aan de voorkant precies zo uit als een motel in de jaren zestig. Om precies te zijn: als het Lorraine motel in Memphis. Nog preciezer: als het Lorraine motel in Memphis op 4 april 1968. En nog een trapje hoger: het ìs het Lorraine motel in Memphis van 4 april 1968. Het motel waar op die dag Martin Luther King vermoord werd is bewaard gebleven en maakt nu – zowel van binnen als van buiten – deel uit van het museum. Da’s voorwaar al een uniek begin. Onder het balkon waar hij werd dood geschoten staan nog dezelfde auto’s als toen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag741.jpg

We gaan het American Museum for Civil Rights binnen en kopen kaartjes. Een museum gewijd aan de strijd van de Afro American tegen de blanke overheersing vanaf de slavernij tot op heden. Als eerste lopen we de openingszaal in, waarna we toch maar besluiten om elk een audioset te gaan halen; dat is vanochtend bij Graceland zo goed bevallen dat het hier ook wel goed zal zijn. En, buiten het feit dat Linda’s exemplaar tot twee maal toe kapot gaat, is dat ook zo. Er draait ook een film. We zijn nog net op tijd om de vertoning van 2 uur bij te wonen: we gaan de zaal binnen en zien dat er nog net genoeg plaatsen vrij zijn. Ook zien we dat de overgrote meerderheid van de aanwezigen Afro American is; wij zijn zo goed als de enige blanken. De film is best indrukwekkend. Af en toe klinkt er spontaan applaus op uit de zaal. Voor een film! We weten eigenlijk niet zo goed of we nou mee moeten klappen, juist ‘onzichtbaar moeten opgaan in de massa’ (hetgeen in het donker voor ons als blanken veel lastiger is dan voor hen) of dat we gewoon moeten blijven zitten. Het wordt het laatste. Als de film is afgelopen voelen in ieder geval Ellen en ik ons toch lichtelijk bezwaard in deze omgeving en binnen dit gezelschap. Een wat oncomfortabel onderbuikgevoel. Als Anja nog een stel andere blanken ziet, zegt ze: gelukkig zijn er nog bondgenoten. Dit wordt dan later weer omgedoopt in blondgenoten. Om het duidelijk te houden.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag743.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag744.jpg

De zaal waar we vervolgens in komen maakt het er voor ons gevoel niet beter op. Bordjes met rare opschriften en witte pakken met drie K’s er op die je liever niet wilt zien. De audiobegeleiding blijkt wederom een wijze keus, want zo kun je zonder alle teksten helemaal te moeten lezen, toch alles eenvoudig meekrijgen. Van uitgebrande bussen omdat er zwarte Amerikanen in zaten, tot complete jachtpartijen met geweren op zwarte medeburgers. Aan het einde van het museum kom je terecht in de toenmalige kamer van Martin Luther King. Zijn hele verhaal en de aanloop en aanleiding tot zijn moord heb je dan door midel van de tour door het museum meegekregen. Een indrukwekkend eind. In de obligate afsluitende giftshop zijn t-shirts te koop met een originele tekst: ERACISM
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag748.jpg

Het is nu bijna vier uur en we hebben dus nog een paar minuten om de laatste tour te halen van de Gibson Guitar factory. Als een speer rijden we er naar toe en zijn net op tijd. Maar helaas: uitverkocht. Dan gaan we maar de tweederangs bezienswaardigheden van Memphis bekijken: we parkeren voor het Peabody hotel en gaan naar het Billy Bass Rescue Center. Dit is een typisch Amerikaans verhaal: iedereen die wel eens in de VS is geweest, en waarschijnlijk ook velen die er nog nooit zijn geweest, kent wel:
http://i1190.photobucket.com/albums/...hbilly15dj.jpg

Inderdaad: de sprekende vis die aan de muur gehangen dient te worden als een quasi trofee uit de dagen dat vissen nog leuk was. Heel veel mensen in de VS hebben een dergelijke ‘Billy Bass’ maar willen er eigenlijk vanaf. Velen komen dan ook op de schroothoop terecht of worden aan een boom vastgebonden en in het bos achtergelaten. Daarom heeft het Billy Bass Rescue Center zich over deze afgedankte dieren ontfermd en vormt het voor hen een laatste opvanghuis. Een soort asiel dus.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag771.jpg

Annex visrestaurant........
Nadat ik snel ben terug gehold naar de auto die zonder parkeerkaartje stond te bakken in de zon, gaan we naar de grootste pyramide van de VS. En waar kan die staan? Inderdaad midden in Memphis, de stad die genoemd is naar de vrouw van Epaphus, de stichter van Memphis (Egypte).
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag773.jpg

Meer dan een foto is de pyramide niet waard. Meer kan ook niet, want hij is niet te bezoeken; staat al vele jaren leeg. Dan naar Beale Street, kern van het wereldberoemde uitgaansgebied van Memphis.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag779.jpg

Wat een afgang. Misschien honderd meter aan weerszijden van Beale Street is nog enig leven. De winkels die er zitten zijn ook niet meer de meest up to date en het zou me niet verbazen als het hier over een jaar of vijf definitief over en sluiten is...... Bij een souvenirwinkel annex kringloopwinkel annex museum in wording vinden we nog wel wat dingen die de moeite van het vermelden waard zijn. Wat dachten jullie van een mooie bril of fashionable headgear:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag778.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag777.jpg

Ook verkopen ze hier moonpies. En moonpies kennen we weer van onze favoriete TV serie, the Big Bang theory. Moonpie is daar namelijk de bijnaam van ons favoriete karakter: Sheldon. Als Penny hem namelijk ‘moonpie’ noemt, reageert hij met: ‘No one calls me moonpie but Meemaw. She calls me Moonpie, because I am nummy-nummy and she could just eat me up.’ Als de meemaw (oma) van Sheldon deze moonpies net zo lekker vindt als Sheldon zelf, dan moeten ze wel erg lekker zijn. We kopen er twee om te delen en ............ het eindresultaat is: dat Ellen, Linda en Anja elk een kwartje opeten en Pa een hele. Het is namelijk een soort van platgeslagen marshmallow met daarop een laagje zoete creme en dan weer zo’n platgeslagen marshmallow erop. Het geheel is dan gedoopt in chocolade. Ik vind ze nummy nummy (misschien lijk ik wel op de oma van Sheldon...?), de dames vinden ze te zoet.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/moonpie.jpg

Het enige wat we verder vandaag in Memphis nog op het programma hebben staan is het bijwonen van een choir rehearsal van Al Green’s Full Gospel Tabernacle. Maar aangezien deze pas om 19:00uur begint moeten we nog wat tijd doden. Recht tegenover BB King’s Bluesbar gaan we een bar/restaurant binnen waar we aangeven alleen wat te willen drinken. Naar het bargedeelte mogen we echter niet omdat de dames nog geen 21 zijn. Dan maar aan een van de restauranttafels gaan zitten en daar wat drinken. Als we de menukaart bekijken besluiten we om toch maar iets kleins te nemen. De dames kiezen voor salade en chili, ondergetekende kiest voor een lokale specialiteit, chili met tamales. Tama wattes? Tamales. Dit zijn, tja hoe zal ik dat uit gaan leggen? Toen ik vroeg wat het waren - want ik wist dit zelf natuurlijk ook niet – zei men dat het ground beef was met diverse kruiden, chili pepers en dan wrapped en fried. Als ik het nu zelf zou moeten omschrijven zou ik zeggen dat het zeer vet gehakt is met een zeer weeïge smaak, gewikkeld in een nog vettere laag vet papier, en niet lekker. Het zag er ook niet echt lekker uit:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag786.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag785.jpg

Na het eten gaan we dan richting Al Green’s gospel. Als we er bijna zijn begint er iemand om aandacht te vragen. En wel onze Hyundai. Een luide piep en een oranje lampje schreeuwen samen het hardst om aandacht. Het piepje kan op van alles en nog wat duiden; olie, motor, gordel, lamp, etc. Het oranje lampje laat een afbeelding zien van een ietwat lekke band. Oh nee hè? Oh ja dus! Via TomTom snel de dichtstbijzijnde benzinepomp opgezocht – 600m die in de praktijk 3km zijn – en daar aangekomen al geconstateerd dat oppompen het probleem niet zal verhelpen. Tenminste, niet voor veel langer dan een seconde of 20. Band verwisselen dan maar. Helaas is het echt nog steeds snikkieheet, maar wat moet, dat moet. Eerst blijkt de krik er niet helemaal recht onder te staan, dus dat moet even opnieuw. Ondertussen heeft al iemand gevraagd of ie kan helpen, en is de brandweer gewaarschuwd om zandzakken te komen leggen wegens overstromingsgevaar. Het zweet – is er een sterker woord dan ‘gutsen’? – gutst van mijn kop en Linda staat paraat als een assistente in de O.K. tijdens een open hart operatie om het hoofd van de chirurg (in mijn geval het hoofd van de amateuristische bandenoplegger) af te deppen (in mijn geval af te deeeeeeeeeepppppeeeeeeen). Jesus, wat is het warm! Uiteindelijk hebben we wel binnen vijftien minuten de band verwisseld en zijn we weer op weg naar de kerk. We zijn nu wel twee minuten te laat, maar hé, we hadden een lekke band hè! Helaas voor ons blijkt alle haast tevergeefs: de kerk is dicht en Al Green, noch blauw, noch rood, noch zwart zijn te bekennen. Wat nu? Aangezien we dicht bij het vliegveld van Memphis zijn, stel ik voor om maar even een nieuwe band op te gaan halen bij de lokale Alamo autoverhuur vestiging. Stiekem hoop ik erop dat ze de auto in zijn geheel omruilen; de Hyundai bevalt zowiezo niet super en de cruise control werkt ook niet optimaal. Veertig minuten later zitten we met z’n allen in spiksplinternieuwe goudkleurige Kia Sorento met slechts vier kilometer op de teller. Ik overdrijf: het moet zijn zijn slechts zes komma vier kilometer op de teller (4 mijl...).
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag791.jpg

Er werd bij Alamo inderdaad niet moeilijk gedaan en meteen omgewisseld. De auto ruikt nog lekker nieuw en de cruise control werkt perfect! Vanaf de luchthaven van Memphis is het nog ongeveer 1878 kilometer rijden naar het Statue of Liberty in New York City. Dat is erg ver. Omdat een aantal zeer gelovige inwoners van Memphis dat helemaal met me eens was, hebben ze er hier ook een gebouwd:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag797.jpg

Ergens in een buitenwijk staat Miss Liberty hier te pronken met een kruis in haar hand. Zomaar bij een willekeurige kruising bij een willekeurige kerk. We nemen wat fotootjes en gaan vervolgens op zoek naar een heel groot boedhabeeld dat hier vlakbij moet staan. Dat kunnen we echter niet vinden. Dan maar eten. Bij Chick-fill-A in dit geval-A.
http://i1190.photobucket.com/albums/...kfillavote.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...Chickfilla.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/.../chickFilA.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag795.jpg

Het is duidelijk dat hier geen hamburgers of pork chops geserveerd worden: sjikkiiiiin is the word. Ze smaken heerlijk. Dat geldt ook voor de salads. En de brownies. En de shakes....... Daarna weer naar het hotel. Anja geeft hier – totaal onverwacht en in het aanschijn van niet alleen manlief maar ook haar dochters - een miraculeuze balletvoorstelling; Nurejev is er niks bij! Linda is grappig. Bis morgen!

DAG 8, 6 JULI 2012: HEY, HOW ABOUT THAT! Live op de radio.

Nadta we bij het Hyatt weer genoten hebben van het ontbijt gaat het richting zuiden. Uiteindelijk willen we overmorgen in New Orleans aankomen, maar eerst maken we nog een stop in Helena, Arkansas en overnachten we in de staat Mississippi. Zowiezo is dit een reis waarin we vele verschillende staten doorkruisen. We begonnen in Ontario, Canada en hebben vervolgens de staten New York, Georgia, North Carolina en Tennessee bezocht. In het verschiet voor de komende weken liggen bovendien nog Mississippi, Arkansas, Alabama en Florida.
Vandaag vertrekken we dus vanuit Memphis, Tennessee, en al snel rijden we op het grondgebied van de staat Mississippi. Het landschap is vlak en spreekt niet echt tot de verbeelding. Overal waar je kijkt is landbouwgrond en zo af en toe zie je een grote boerderij met nog grotere opslagsilo’s.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag83.jpg

Bij Robinsonville en Tunica staan een aantal (zeer) grote casino’s om dit landschap wat op te vrolijken. Ons eerste doel van vandaag ligt echter niet in de staat Mississippi, maar aan de andere kant van de gelijknamige rivier, in Arkansas, de home state van o.a. Bill Clinton. Vlak voor we in de plaats Helena aankomen zien we nog een kardinaal langs de kant van de weg: ze zijn dus écht zo rood!
http://i1190.photobucket.com/albums/.../kardinaal.jpg

We zien al snel dat de welvaartsstatus in Helena, Arkansas zeker niet hoger ligt dan die aan de andere kant van de rivier. Veel huizen die leeg staan, achterstallig onderhoud hebben of helemaal vervallen zijn. De ‘worlds biggest diner’ waar we langs komen is ook al niet een plek waarvan je spontaan zou zeggen dat je daar ’s lekker gaat eten.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag88.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag810.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag818.jpg

In Cherry Street, het verlengde van Main Street en dus midden in de ‘stad’, ligt ons doel van vandaag: het Delta Cultural Center. Het hele gebied van hier tot de golf van Mexico wordt al beschouwd als de delta van de Mississippi rivier, vandaar dus de naam. Het Cultural Center geeft een overzicht van de historie van de streek, met als specialiteit het ontstaan van de bluesmuziek. Veel bekende bluesmuzikanten komen uit deze streek, soms zelfs uit Helena zelf. Het center is erg netjes en in goede staat, maar de tentoonstelling zelf heb je eigenlijk in een uurtje wel gezien. Ik doe hier bewust een beetje aan tijd rekken, omdat ik weet, en de dames niet, dat in dit gebouw ook een radiostudio is van waaruit elke dag een radioprogramma met bluesmuziek wordt uitgezonden. En dat programma begint om kwart over twaalf. Dat betekent voor ons nog een half uur wachten. ‘Waarom je op een radio-uitzending zou wachten?’ hoor ik de lezer denken? Dat zit als volgt: soms worden bezoekers van het Cultural Center uitgenodigd om de live-uitzending van het programma bij te wonen. En dat lijkt me best leuk. Het is overigens niet zo maar een radio-uitzending. Het betreft hier een uitzending van het langst lopende radioprogramma ter wereld! King Biscuit Time – zo heet ‘t – wordt namelijk al sinds 1941 (!) elke werkdag om 12:15 uur uitgezonden. Minstens net zo bijzonder is dat de DJ – denk daarbij niet aan een jonge knaap met wilde haren – deze show al sinds 1951 presenteert. ‘Sunshine’ Sonny Payne is dan ook al 87 jaar oud!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag811.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag821.jpg

Het tijdstip van kwart over twaalf is destijds gekozen omdat dit de geijkte lunchtijd was voor de doorgaans zwarte arbeiders op het land. Het programma was primair op hen gericht, vandaar ook de grote invloed van zwarte muzikanten en blues. De lokale meelboer ‘’ King Biscuit Flour Company’ wilde het programma wel sponsoren, en ondanks het feit dat dit bedrijf al tientallen jaren geleden over de kop is gegaan, heeft het programma nooit zijn naam veranderd. Vooral door het programma is Helena uitgegroeid tot het knooppunt van de bluesmuziek in deze regio en dat heeft o.a. geleid tot het jaarlijks drukbezochte bluesfestival hier in oktober. Alle beroemde namen zijn zowel in de studio als op het festival voorbij geweest.
Op het moment dat ik in een van de twee zalen een foto aan het maken ben van de dikke teen van Linda, komt Anja uit de andere zaal gelopen en vraagt: ‘ze vragen of we in het radioprogramma willen'. Dat willen wij wel!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag816.jpg

In de studio staan naast de stoel van presentator Sonny al vier stoelen klaar met elk een eigen microfoon, en na het handjes schudden en wat small talk met Sonny mogen we daar plaats nemen. Ook Sonny gaat op zijn stoel zitten, drukt op wat knoppen, schuift aan wat schuiven en daar gaat ie! ‘Hello everybody, it’s twelve fifteen and time for the Biscuit, broadcast numer 16584! And heeeeeey, how about that, (deze zin gebruikt hij ongeveer 10 keer per vijf minuten) we have a special show today. We have the Van Rooij family with us all the way from ……. Belgium or I don’t know’. Vervolgens horen we een commercial en dan kondigt Sonny de eerste plaat aan. Ik zit me hier echt te verkneukelen van plezier en mijn drie dochters (door Sonny zelf zo genoemd) zijn – net als ik overigens - best een beetje nenuwachtig. Gezien zijn leeftijd is het niet zo raar dat Sonny niet meer beschikt over de best werkende buis van Eustachius, dus de antwoorden moet je wel een beetje in de microfoon schreeuwen, anders verstaat hij het niet. We hopen maar dat het op de radio een beetje fatsoenlijk overkomt en niet als een stelletje schreeuwende barbaren uit Europe. Mocht dat wel zo zijn, dan komen we inderdaad uit België.......... ‘Heeeeeey, how about that’.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag826.jpg

‘Heeeeeey, how about that’. Ellen mag een commercial voorlezen, wat vragen beantwoorden en daarna wordt Linda geïnterviewed. Anja – door Sonny steevast uitgesproken als ‘Onion, no not the kind you eat, I just pronouce it not right – denkt er mooi zonder interview vanaf te komen. Maar dan ken je Sonny nog niet! Aan het einde van de uitzending is Anja ook nog aan de beurt. ‘Heeeeey, how about that’: ‘t is een grappig mènneke, die Sonny. Hij vertelt ons dat we vanaf morgen de uitzending ook kunnen downloaden via de website van KFFA, en dat zullen we ook zeker gaan doen. Sterker nog: dat hebben we gedaan. Luister en huiver:
AUDIO KING BISCUIT : http://www.filedropper.com/kbt070612
Een van de commercials in King Biscuit Time is van Shack Up Inn. Een hotel in het nabijgelegen Clarksdale. Toevallig ook de plek waar wij vanavond zullen overnachten. Sonny ‘Heeeeeey, how about that’ Payne vraagt ons of we daar de hartelijke groeten willen doen. We beloven het plechtig! In de giftshop van het Delta Cultural Center koop ik nog een boek en een CD, en dan gaan we verder. We bedanken Sonny hartelijk voor zijn gastvrijheid en nemen afscheid van deze zeer bijzondere man én van deze zeer bijzondere ervaring.

We vertrekken bij het Cultural Center en zien al rijdend door Main Street dat downtown Helena beter tijden heeft gekend. Veel betere tijden........ In Helena hebben we nog een andere stop, maar die is van een geheel andere orde: Gravity Hill. Hier kun je de auto onderaan een heuvel stil zetten en vervolgens rolt deze omhoog. Echt waar! Klik maar op de foto en kijk maar:
http://i1190.photobucket.com/albums/.../th_dag828.jpg

Aansluitend rijden we weer de grote Mississippibrug over en gaan we naar Clarksdale. Daar gaan we als eerste op zoek naar de Ground Zero Blues Club. Een club met een beroemde eigenaar, Morgan Freeman, maar helaas met een voor TomTom minder beroemde locatie, want we kunnen het maar moeilijk vinden. Als we het dan uiteindelijk gevonden hebben durven we bijna niet naar binnen. Weten waarom? Bekijk de foto:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag839.jpg

Gesnopen? Ziet er van buiten niet echt jofel uit. Maar van binnen wel! Bekijk de foto:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag832.jpg

Eenmaal binnen wordt je meteen ondergedompeld in de bijzondere sfeer van deze club. De muren hangen vol met instrumenten, foto’s en ontelbare herinneringen aan vorige bezoekers. Vervolgens heeft iedereen die hier ooit binnen is geweest wel een tekst achter gelaten op de muur, de vloer, het plafond of de tafel. Unglaublich!
Ook wij laten diverse teksten achter. Bekijk de foto’s:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag836.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag835.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag834.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag833.jpg

Bij Ground Zero Blues Club sluiten twee zaken mooi op elkaar aan: ten eerste is er een uitgebreide menukaart, en ten tweede zijn we ‘way passed lunch time’. De tafel staat een half uur later vol met allerlei lokale specialiteiten: mozzarella Sticks, fried green tomatoes, voodoo salade, hot wings en catfish. Alles smaakt prima met uitzondering van de keuze van uw schrijver: de kattetevis is namelijk behoorlijk smakeloos. Gelukkig staan er zeven sauzen op tafel, dus is kattevis wel nog enigszins te pimpen. Onder andere Tabasco, Louisiana hot sauce en steak sauce weten wel raad met zo’n smakeloos graatgeval. Als we klaar zijn gaan een aantal medegasten geheel spontaan ‘proud mary’ zingen op het podium. Leuk! Schuin tegenover Morgan Freeman’s club ligt het Delta Blues Museum. Jammer. De zeven dollar die we hier per persoon betalen blijken er vijftien minuten later ongeveer vijf te veel. Dan maar naar ons hotel. Via de beroemde ‘crossroads’, de plaats waar Robert Johnson zijn ziel verkocht aan de duivel om beter gitaar te kunen spelen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag847.jpg

Slechts enkele mijlen verder staan aan de linkerkant van de weg een paar oude, schijnbaar op instorten staande, schuren en schuurtjes. Ik sla linksaf. Wat gaan we hier nou weer doen? Slapen! Dit is de Shack Up Inn, de beelden spreken voor zich:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag867.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag865.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag862.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag860.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag855.jpg

Het hoofdgebouw is van binnen geweldig ‘ingericht’ en de hutten zijn helemaal in stijl. Wij verblijven in de Electric Blue Shack, volledig ingericht met oude rotzooi en half kapotte zaken behalve de airco. Die werkt voor de volle 100%. Gelukkig. Ellen & Linda gaan chillen (op bed liggen met een verzameling aan iPods, -Pads en laptops), terwijl wij het terrein van de Shack Up Inn verder gaan verkennen. Binnen drinken we een biertje en kletsen we wat met de eigenaar. Hij vertelt dat er die avond helaas geen live muziek is in de Shack, maar hij kan Red’s Lounge in Clarksdale van harte aanbevelen. Daar hadden we al van gehoord. Zo rond de klok van achten gaan we op zoek naar iets te eten en onze keus valt uiteindelijk op onze favoriet: Taco Bell. De lokale politie vindt het hier ook goed toeven, want die komen hier met vijf man sterk Taco’s snacken. Na de burrito’s en taco’s met Mountain Dew Baja Blast (wat is dat toch een chemisch blauw drankje maar ohhhhhh zoooooo lekker) gaan we naar Red’s. Beschreef ik eerder het exterieur van de Ground Zero Blues Club in Clarksdale, Red’s Lounge hier is nòg obscuurder. In totaal rijden we er drie keer langs voordat we in de gaten hebben dat deze volledig dichtgetimmerde schuur annex bouwval Red’s Lounge is. We parkeren onze auto en gaan naar binnen. Vijf dollar entree per man maakt dat deze bar vanavond al 60 dollar heeft opgehaald; 12 gasten namelijk. Naar de leeftijd van de meiden wordt niet gevraagd. Binnen zit one man band Guitar Mickey te spelen en aan de bar en tafels zitten verder nog acht andere toeschouwers. Het is hier donker, smerig (in elk geval niet zo schoon) en de plafonds zijn behangen met wit landbouwplastic.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag871.jpg

Een vrouw meent ons te herkennen van een taxirit eerder die dag, maar dat kan niet waar zijn. Ze zal wel in de olie zijn. Wie ook in de olie is, is de dikke Afro American man die alleen aan de bar zit. Om te beginnen begint hij een onsamenhangend en nauwelijks te verstaan verhaal tegen Anja, maar we merken het pas echt als hij een half uur of wat later op staat en weg wil gaan. Helemaal zwalkend van links naar rechts baant hij zich een weg naar de deur. Hij red het nèt! Aan de bar zit ook een stel dat we herkennen vanuit de ‘Shack’. Zij gaan kort na de zwalkende man ook, maar we zullen ze later deze avond nog zien. Ondertussen zitten er dus nog maar negen mensen binnen. Als je de keeper van de bar (ook wel barkeeper genoemd) en Guitar Mickey meetelt zelfs 11....... Ellen gaat even naar de bathroom en moet daar door een vrouw weer vanaf geholpen worden omdat ze opgesloten zat. Wat is dit voor tent?????? Linda vraagt daarna aan me of ik even aan haar blikje Cola light wil ruiken. ‘Natuurlijk schat, dat doe ik met alle plezier.’ BAHHHHHHHH! Wat een muffe rotlucht! Ik wil het blikje aan haar teruggeven met het advies het niet te drinken, maar dat gaat niet. Het blikje blijft aan mijn hand plakken....., zo smerig is het! Gelukkig zijn het bier van Anja en de cola van Ellen wel fatsoenlijk, maar ook mijn blikje cola light is te vies om aan te pakken. Doe je dat toch, dan is het te vies om los te laten............. Daarop besluiten we om Red’s Lounge maar Red’s Lounge te laten en te gaan. We gaan met de auto in het donker eerst op zoek naar een ATM en vinden die pas na veel moeite. Dan naar de Ground Zero Blues Club. Hier is de entree zeven dollar en de meiden krijgen een bandje om de pols om aan te geven dat ze geen alcohol mogen nuttigen: een simpel en slim systeem. De band die hier speelt is duidelijk wat professioneler dan Guitar Mickey en brengt best aardige muziek ten gehore. De zanger is wel een gruwelijk aanstellerig typ, maar dat is wel vaker bij zangers.......
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag873.jpg

Achter ons zit een ouder stel op een vreselijk vieze manier te zoenen. Dit is althans de mening van Ellen. Ik zal haar daar straks weer uitgebreid aan herinneren als ze Jasper weer ziet (wiens foto overigens trouw met ons meereist en op elk nachtkastje van elk hotel een plaatsjke krijgt. Lief hè?
De dansvloer staat vol en de meiden lachen zich een breuk om enkele van de dansacts die uitgevoerd worden. Ik citeer uit de aantekeningen van dochterlief: ‘één jongen weet dat hij homo is en danst ook zo. Een andere jongen in een blauw gestreept shirt kan echt totaal niet dansen maar weet het niet’.
Na een uur of wat verlangen we terug naar ons schuurtje en gaan we terug naar de Shack Up Inn. Linda is grappig. Have a good one!

DAG 9, 7 JULI 2012: Een lange autorit

Bij de Shack Up Inn wordt helaas geen ontbijt geserveerd, dus als we vertrekken is dat met een lege maag. We nemen nog een paar kiekjes en gaan dan maar.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag90.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag91.jpg

Ons besluit is dan ook om bij de eerste plaats van betekenis die we tegenkomen te ontbijten. Deze eerste plaats van betekenis komen we al snel tegen, maar helaas is de lokale Subway niet open voor het ontbijt. Eenzelfde lot treft one bij de tweede plaats van betekenis die we tegen komen. Daar is namelijk de Wendy’s dicht. De vraag is dus eigenlijk of we dit wel plaatsen van betekenis mogen noemen? Gelukkig voor ons blijkt weer eens de waarheid van het spreekwoord ‘alle goede dingen in drieën’, want onze derde poging is raak: een Sonic. Hetgeen we hier uiteindelijk bestellen als breakfast is niet iets wat je daar normaliter snel bij zou bedenken; burrito’s, mozzarella sticks en bread sticks. Ellen speelt het zelfs klaar om als ontbijt een complete foot long chili kaashond te bestellen (chili cheese dog). Al deze ongezonde fast food wordt tijdens het rijden naar binnen geschoven. In Ellen’s geval is dat zelfs letterlijk zo.............
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag95.jpg

Waar de stops die we onderweg maken tot nu toe erg goed zijn bevallen, is er vandaag een die de uitzondering van de regel bevestigt. Het petrified forest in Flora, Mississippi, stelt namelijk hevig teleur. Om te beginnen is de route er naar toe afgezet en moeten we een eindje omrijden. Maar dat is nog tot daar aan toe. Het visitor center ziet er best professioneel uit, maar de wandelroute die je vervolgens loopt, en waarvoor je grof geld ($7 p.p) betaalt, voldoet niet echt aan de verwachtingen. Zo af en toe zie je een stuk van een versteende boomstam, maar interessanter dan dat wordt het niet. Het leukst zijn hier nog de grote schare aan huiskatten die hier rondlopen en die ons een beetje doen terug verlangen naar onze katten thuis, Sookie & Cody.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag98.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag910.jpg

Drie kwartier later zitten we echter alweer in de auto, klaar voor het volgende deel van onze etappe, zo’n drie en een half uur verderop in Vacherie, Louisiana. Vacherie is een klein en onbeduidend plaatsje, voor ons net aan de overkant van de mighty Mississippi gelegen. Zodra we de grote brug over zijn rijden we een paar mijl parallel aan de rivier en bereiken dan ons doel: de Laura Plantation. In onze onvolprezen Lonely Planet ‘The Deep South’, staan talloze oude plantagehuizen in deze regio beschreven, maar de tekst die vermeld staat bij ‘Laura Plantation’ is veelzeggend: ‘if you only have time to visit one plantation this should be the one’. Wij volgen deze raad dan ook op en hebben het geluk dat we net de laatste vier kaartjes kunnen bemachtigen voor de tour van twee uur. Onze gids heeft haast, want de tour speelt zich voor het overgrote deel buiten af en er dreigt echt een gigantisch onweer. Wij kunnen er uit eerste hand over mee praten want deze bui hebben we onderweg ook al een keer gehad. En die was niet misselijk; diverse mensen hebben hun auto aan de kant van de weg geparkeerd omdat je echt geen hand voor ogen meer kon zien.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag919.jpg

De tour begint onder een grote boom voor het plantage huis. Daarna gaan we de basement in, een voormalige wijnkelder, en dan het huis zelf. Op zich is het verhaal over de geschiedenis van deze plantage erg interessant; een groep Franse kolonisten heeft zich hier gevestigd en deze plantage gesticht en uitgebouwd. In den beginne waren daar ook veel native indianen bij betrokken en in een later stadium ook veel slaven. Het eigendom van deze suikerrietplantage is inmiddels in handen van een investeringsmaatschappij, maar in de voorgaande eeuwen ging het eigenaarschap over van de ene generatie op de andere. Daarbij ontstond de nodige strijd tussen vaders, moeders, broers en zussen. Het mooie van deze plantage is dat de geschiedenis erg gedetailleerd bekend is omdat er op een bepaald moment een eigenaar teruggekeerd is naar Europa en daar de hele geschiedenis heeft opgetekend. Deze hele historie is daarna in de moderne tijd ergens in Pariis weer tevoorschijn gekomen waardoor men nu een mooi beeld heeft door de jaren heen. Bovendien zijn in een oud rusthuis in St. Louis in 1994 de dagboeken gevonden van een aldaar overleden bewoonster die behoorde tot de vijfde generatie van eigenaren van Laura Plantation. De persoon in kwestie, Laura, heeft sinds haar vroege jeugd een dagboek bijgehouden van alles wat er op plantage gebeurde. Deze memoires, gecombineerd met de geschriften zoals die in Parijs waren gevonden, geven een compleet en gedetailleerd beeld van niet alleen de geschiedenis van de plantage, maar ook van het dagelijkse ‘railing & sailing’(reilen & zeilen J).
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag920.jpg

Ondertussen zijn we in het huis aanbeland en zien we de originele staat van het huis zoals het was toen het nog gebruikt werd. Een van de bijzondere dingen aan deze specifieke plantage was dat het voornamelijk gerund werd door vrouwen, en dat het huis eerst en vooral zakelijk was ingericht; de primaire ruimtes waren niet om te leven, maar om zaken te doen. Het bureau en de tafel voor gesprekken stonden centraal, het bed op dezelfde kamer (dus werk- annex slaapkamer) had een ondergeschikte plaats. We begeven ons vervolgens naar het balkon en lopen dan door de tuin en achterplaats naar de slave cabins. Hierbij lopen we onder andere door een mini bananenplantage en langs het rusthuis wat een van de vroegere eigenaressen liet bouwen toen ze de scepter overdroeg aan haar dochter.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag921.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag925.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag929.jpg

Bijkomstig verhaal is dat deze voormalige eigenares tijdens de Amerikaanse burgeroorlog in dit huis leefde terwijl er alleen nog maar slaven aanwezig waren. De rest van de familie was hetzij aan het vechten hetzij elders woonachtig. Toen men na de oorlog terugkeerde waren de slaven er nog nagenoeg allemaal, maar de oude mevrouw – die altijd een schrikbewind onder haar slaven had gevoerd en ze onder andere liet brandmerken op de wang (!) – was verdwenen. Niemand weet wat er met haar gebeurd is – maar ik heb wel een idee.........
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag927.jpg

Het dreigende onweer heeft zich inmiddels afgewend, dus als we na ruim anderhalf uur de tour afsluiten zijn we slechts nat van het zweet en niet van het zweet èn van de regen... Vraag me overigens af of dat laatste niet plezieriger was geweest. Na deze interessante tour browsen we nog wat in de giftshop, kopen uiteraard het boek wat over deze plantage geschreven is, en vervolgen onze weg naar Slidell, onze volgende overnachtingsplaats. Aangezien Laura Plantation ten Westen en Slidell ten Oosten van New Orleans ligt, moeten we dwars door de stad heen om daar te komen. Het laatste stuk van onze route gaat voor een groot deel over water: een lange rijbrug over Lake Pontchartrain. Aangekomen in het La Quinta in Slidell checken we in, en gaan we lekker bloeiende uien (blooming onion) eten bij Outback Steakhouse: heerlijk! Ellen en Anja gaan daarna nog wat zwemmen in het mooie zwembad van deze La Quinta. Linda en A3 zijn te lui. En Linda is grappig. Het zal ongeveer 12 uur zijn als we allemaal lekker onder de lakens kruipen. Truste!

DAG 10, 8 JULI 2012: Een stad waar we meer van hadden verwacht...........

Het ontbijt bij La Quinta is prima voor elkaar. Dat vindt althans 75% van ons gezelschap. A3 zeurt weer eens dat de keuze te beperkt is. Tja, het zou raar zijn als hij een keer niet iets te zeuren had...... Na het ontbijt gaan we in elk geval naar New Orleans. Allereerst zoeken we een parkeerplekje zo dicht mogelijk bij het French Quarter. Volgens de info op vele sites, en in vele reisgidsen inclusiief onze eigen Lonely Planet, zou dit een hele opgave moeten zijn. In de praktijk blijkt dit echter erg mee te vallen. Er is plek genoeg. We staan zelfs erg dicht bij Jackson Square, het hart van het French Quarter. Als eerste betuigen we echter onze eer aan de rivier die door de stad loopt: de Mississippi. Als we boven aan de kade komen zien we al direct drie iconen liggen die je op veel foto’s van New Orleans aantreft: de brug over de Mississippi, een groot cruiseschip (in dit geval van Carnival Cruises) en een echte Mississippi-radernoot: de Natchez.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag104.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag102.jpg

We lopen langzaam langs de rivier naar het Oosten en schieten een plaatje van een streetcar.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag105.jpg
Daarna worden we lastig gevallen door een straatmuzikant met een sjieke gitaar, een mooi wit pak, een verschrikkelijk gebit en een nog stinkender adem. Bah. Als onze meiden straks niet weten welk carrièrepad te volgen, dan kunnen ze nog altijd met hun gitaar hier terecht; de concurrentie hier kunnen ze wel de baas.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag108.jpg

Als we daarna verder lopen kunnen we enkele mooie shots maken van de kathedraal op Jackson Square:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag109.jpg

Geheel en al tegen onze gewoonte in lopen we bij het aan het plein gelegen toeristeninformatiecentrum binnen. De uiterst vriendelijke maar niet meer piepjonge Mary Ellen is very knowledgeable en vertelt honderduit over de mogelijkheden in de stad. Een van de folders die we meekrijgen bevat een mooi kaartje van de stad inclusief een wandelroute. We besluiten om deze te gaan lopen, maar niet voordat we eerst het Louisiana State Museum bezocht hebben. Dit gebouw, direct naast de kathedraal, bestaat uit twee grote tentoonstellingen: de eerste gaat over de orkanen die de stad geteisterd hebben – met uiteraard een hoofdrol voor Katrina – en een tweede over Mardi Gras. De benedenverdieping (Katrina) is erg indrukwekkend, onder andere door indringende beeld- en geluidsfragmenten. De verhalen die op ons de meeste indruk maken zijn die van de bijna totale anarchie in de plaatselijke sporthal, de Superdome, en het ‘brugverhaal’.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1027.jpg

Het brugverhaal gaat over een aantal bewoners die op de vlucht waren voor het stijgende water en daarvoor beschutting zochten op een hoog gelegen punt, in dit geval een brug. Zij liepen aan de ene kant de brug op, achtervolgd door politieagenten die hen maanden om de brug op te gaan, terwijl er aan de overkant een groep gedetineerden de brug op werd gejaagd door militairen. De militairen beschikten over een voorraad drinkwater voor de gevangenen terwijl de vluchtende burgers niets hadden. De militairen dachten dat de dakloze burgers het voorzien hadden op het drinkwater en begonnen te roepen dat ze de brug af moesten. Stel je voor: politie achter de groep die je met wapens bedreigde om de brug op te gaan en militairen voor de groep met wapens die je dwongen de brug af te gaan. Uiteindelijk hebben de militairen zelfs het vuur geopend en zijn er doden gevallen: een tragisch verhaal. Ook de piano van wijlen Fats Domino ontkwam overigens niet aan de woede van Katrina:
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1015.jpg

De Mardi Gras afdeling vinden we wat minder: waarschijnlijk ook omdat we als Brabanders met betrekking tot carnaval natuurlijk al heel wat gewend zijn. Daar komt niet gemakkelijk iets overheen, zelfs niet het Mardi Gras feest uit New Orleans.........
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1019.jpg

Linda wordt gevraagd om als tourguide te fungeren tijdens onze wandeltocht, maar daar heeft ze niet zoveel zin in. De ‘oude’ – niet zo grappige – Linda komt weer even naar voren; na veel gezeur en gedoe besluit Ellen dan maar om ons rond te gaan leiden. We zien vele typische New Orlesiaanse (?) huizen en balkonnetjes en lopen onde rmeer door Beale Street. Precies zoals Mary Ellen bij het toeristenbureau ons vertelde is de echte sfeer van New Orleans hier echter niet meer te vinden. Aangekomen bij de French Market gaan we een eettentje binnen en genieten we van broodjes Gyros: echt heel erg lekker. Daarna lopen we verder door de smalle straatjes en bezoeken we diverse souvenirshops en antiekwinkeltjes. Buiten de grote collecties prullaria en T-shirts valt op dat er veel maskers te koop zijn; uiteraard een gevolg van het Mardi Gras gebeuren. Ellen probeert er een en ben eerlijk: haar gezicht knapt er een stuk van op........:
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1023.jpg

Helaas begint het dan te regenen en dus zoeken we een plek om te schuilen. Ellen komt op het lumineuze idee om dan maar een streetcar in te gaan: zo gezegd zo gedaan. Voor $1.25 per persoon zitten we lekker droog en zien we de meest vreemd geklede ‘vrouwen’ aan ons voorbij gaan.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1025.jpg

Veel afro-Amerikaanse vrouwen blijken een voorkeur te hebben voor zeer uitbundige kledij en zijn in veel gevallen ook voorzien van een aangebouwd bijzettafeltje. Hun billen steken in veel gevallen zo ver uit dat je er – bij wijze van spreken - een vaasje met bloemen op zou kunnen zetten......
Gezien het slechte weer besluiten we om nog een autotour te doen over één van New Orleans’ bekende begraafplaatsen – dat schijnt hier vrij normaal te zijn – en dat blijkt ook best ‘leuk’ om te doen. Tussen de regen door zien we oude en minder oude praalgraven die wel een beetje doen denken aan de immens grote begraafplaats op de Mountjuich in Barcelona. Die laatste blijft echter wel veel indrukwekkender.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1029.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1034.jpg

Eind van de middag rijden we weer naar Slidell en chillen we nog wat op de kamer. Als het weer droog is gaan we met z’n allen even zwemmen en daarna een hapje eten. Bij Ruby Tuesday in dit geval, waar we naar toe kunnen lopen: een uitgebreide saladebar, pasta en vis: lekker! We zien hier dat het trucje op de flesjes Coors bier ook echt werkt: als het flesje (en dus de inhoud) koud is kleuren de bergen op het etiket blauw. Is het flesje te warm (en de inhoud dus ook) dan zijn de bergen wit:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag935.jpg

Beide flesjes maken overigens inmiddels deel uit van onze verzameling ‘Americana’ op de overloop thuis in Heesch. Onze waiter bij Ruby Tuesday is een beetje oenig en heeft familie in Noorwegen. Of er een causaal verband is weten we niet....... Overigens is A3 vergeten om zijn haar te gellen voordat we gingen eten. Het woord pispotkapsel valt dan ook regelmatig deze avond.
Na de voortreffelijke maaltijd lopen we gezellig naar het hotel en gaan we slapen. Linda is weer grappig.

DAG 11, 9 JULI 2012: Het café van Lambert

Opstaan & ontbijten. Inpakken & wegwezen. Rijden richting Mobile, Alabama. In Gulfport, Mississippi, maken we een korte detour. Hier staat namelijk de Worlds Biggest Rocking Chair:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag110.jpg

Het kan niet anders of Pa zet nu even het lekkere nummer op van Seasick Steve: Rocking Chair; als MP3-tje aangeleverd door collega Mark H. En inmiddels uitgegroeid tot een van Pa’s favoriete nummers. Maar helaas niet van de dames........
In Biloxi rijden we langs de kustweg en spotten typisch Amerikaanse bezienswaardigheden als een parkeergarage waar de ingang ‘Jaws’ heet,
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag112.jpg

een vuurtoren die midden op de weg staat,
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag114.jpg

en, nu iets serieuzer, een monument voor de in Biloxi gevallen slachtoffers van Katrina. Het monument geeft aan hoe hoog de golven in 2005 kwamen. Het monument is gebouwd door de makers van het TV programma, Extreme Home Make over, dat ook regelmatig op de Nederlandse TV te zien is.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1110.jpg

In Mobile, Alabama, gaan we op zoek naar een Panda Express (‘fast food op z’n Chinees’), maar helaas blijkt het vroeger daar gevestigde filiaal niet meer te bestaan. Waren ze alleen vergeten door te geven aan TomTom. Kan gebeuren. Dan maar gegeten bij het Captain’s restaurant dat gelegen is bij de ingang van het Battleship Park. Het is een beetje een kakkie bedoening binnen en alle decoratiematerialen zijn gewijd aan meerdere eer en glorie van het leger en oorlog. Er hangen hier zelfs ongegeneerd Nazi emblemen aan de wand....... Onze waitress is in opleiding en erg vriendelijk. Hopelijk wordt ze niet te veel beïnvloed door haar mentor; deze volgt haar als een schaduw en is van het gruweldadig chaggerijnige soort. Wat een kenau! Gelukkig is hetgeen waar het hier over gaat – FOOD! – dik in orde. Grote porties en eenvoudigweg heerlijk. Bovendien zitten er bij alle gerechten twee grote side dishes. Ook de complimentary strawberry shortcaker with cream als dessert mag er wezen. En dat alles voor $10 per persoon...... Onze buikjes zijn weer heerlijk rond als we naar buiten gaan. Ellen maakt een vage opmerking over broodjes naar hoofd gooien........
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1117.jpg

We rijden bij het Batlleship Park de parkeerplaats op en passeren daarbij al diverse vliegtuigen, helikopters, tanks en ander oorlogstuig dat hier staat opgesteld. De grote attractie is hier echter letterlijk GROOT: de USS Alabama ligt hier afgemeerd; een groot gevechtsschip dat o.a. dienst heeft gedaan tijdens de tweede wereldoorlog. In de giftshop kopen we tickets voor de tour van het schip, de ernaast gelegen loods en de onderzeeër ‘Drum’.

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1131.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1119.jpg

De diverse kanonnen op het schip zijn echt indrukwekkend groot en onze gids Linda, loodst ons via een aantal niet geringe omwegen van de ene verdieping naar de andere. Zo’n schip is, als je er eenmaal op bent, nog veel groter en hoger dan het van buitenaf lijkt. Het is ook interessant om te zien hoe klein de leefvertrekken zijn; pietluttig kleine bedjes, kleine vertrekken en alle gangen zijn ook van het type ‘kruip door – sluip door’. Ellen doet een geslaagde poging om achter een van de bestuurdersknuppels van de kanonnen te komen. Voorwaar een hele klus die echt de nodige lenigheid vereist. Het zou mij in elk geval nooit van z’n leven gelukt zijn. En als het al gelukt zou zijn, dan zouden ze me op diezelfde plek voor altijd en eeuwig hebben moeten voorzien van eten en drinken, want ik was er nooit meer achter vandaan kunnen komen. Respect!
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1123.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1126.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1129.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1130.jpg

Onze next stop is de grote loods. Deze blijkt vol te staan met allerlei (gevechts) vliegtuigen. We zien o.a. een F16 en de voorloper van de Stealth. Deze laatste verbruikt zoveel brandstof dat hij bij het opstijgen slechts voor met maximaal een kwart gevulde tanks mag vertrekken. Anders zakt hij namelijk door het gewicht van al die tonnen kerosine door z’n poten. Meteen na het opstijgen moet er dan in de lucht bijgetankt worden. Dit moet dan wel binnen een kwartier gebeuren want anders valt deze pre-Stealth als een aangeschoten duif uit de lucht.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1135.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1136.jpg

In de submarine ‘Drum’ is het zo mogelijk nog veel kleiner en benauwder dan op de USS Alabama hier in Mobile. Als je hier als marinier last zou hebben van Claustrofobie dan zou je wensen dat je Claus was (dood dus). Echt superklein en met doorkruipluiken waar Elvis in zijn latere jaren gegarandeerd in klem was komen te zitten: ‘.......found myself stuck in Mobile Alabama, in a sub with my fat ass’ (vrij vertaald uit: ‘Guitar Man’). Geldt overigens bijna ook voor mij; ’t geet nèt.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1137.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1138.jpg

Het is nu tijd voor Ellen om even met Jasper te gaan bellen in Oijen (ja, dat bestaat echt, zoek ‘t maar op) en wij rijden ondertussen nog een rondje over het terrein om alle andere legervoertuigen die hier staan uitgestald nader te bekijken. Het Best Western in Daphne, net aan de andere kant van de baai, is onze volgende bestemming en een uurtje later liggen we dan ook in het bij dat hotel behorende zwembad. Heerlijk!

Dat zwemmen hongerig maakt weet bijna iedereen. Voor ons geldt dit zeker, dus maken we ons op voor een trip van 45 minuten naar Lambert’s Café in de plaats Foley. Dit is een bijzonder restaurant, en totdat we daar aankomen heb ik de vaste overtuiging dat ik de enige van ons vieren ben die weet waarom Lambert’s Café nou zo bijzonder is. Later zal blijken dat de andere drie het ook al wisten en mij gewoon in de waan hebben gelaten. De vlegels! Als we in Foley aankomen vallen onze vier monden open van verbazing. Wij zijn inmiddels toch heel wat gewend, zowel hier in de VS als thuis in Nederland, maar zoiets hebben we nog nooit gezien. Hier zitten en staan gewoon honderden mensen te wachten om bij Lambert’s Café naar binnen te mogen. Gewoon om half negen ’s avonds op een doordeweekse maandag. Het moet niet gekker worden. We melden ons bij de buitenbalie en horen daar dat de wachttijd ongeveer een uur is. Wat doen we? Uiteindelijk besluiten we niet voor niets 45 minuten gereden te hebben, dus nemen we plaats en wachten we rustig onze beurt af.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1143.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1145.jpg

Al ruim voordat het uur verstreken is worden onze naam en nummer afgeroepen en mogen we naar binnen. Eenmaal binnen schieten woorden te kort. Als er al ooit een definitie is gegeven en geschreven voor het woord ‘vreetschuur’, dan moet dit welhaast hier gebeurd zijn. Onbeschrijflijk. Groot. Eten. Veel. Vol. Troggen. Emmers. Varkens. Piggly Wiggly gaat zich hier prima thuis voelen...........
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1148.jpg

Wat is het verhaal? De familie Lambert startte lang geleden een cafetaria. Op een dag was het zo druk dat Pa de bestellingen niet af kon geven aan mensen in de zaak omdat er eenvoudigweg geen doorkomen aan was: er stonden gewoon teveel mensen in het cafetaria. Hij besloot daarom maar om de betreffende bestelling, een broodje, naar de besteller te gooien. En zo geschiedde. En zo geschiedde het steeds vaker op momenten dat het druk was. Mensen vonden het zo leuk dat het op een bepaald moment ook gebeurde als het niet druk was. Zo ontstond ‘Lambert’s Café, home of the throwed rolls’. Inmiddels zijn er drie Lambert’s Cafe’s’die allemaal werken volgens dezelfde drie principes:
1. een keer bestellen is ongelimiteerd eten,
2. broodjes worden per definitie gegooid
3. diverse side dishes worden at random op tafel gekwakt
Hoe werkt dit in de praktijk? Je gaat naar binnen. Je gaat zitten. Er komt een waiter de bestelling opnemen. Er komt iemand langs die gefrituurde dingetjes los op de tafel kwakt. Een rollthrower loopt door de zaak en roept ‘hot rolls!, hot rolls!’, je steekt je arm op en er vliegt een broodje door de zaak. Andere waiters rijden rond met serveerwagens waarop aardappelen, fried ochra, apple butter, macaroni & tomatoes, dumplings en weet ik wat al dies meer, en scheppen deze bij je op de bord tenzij je ‘ho!’, ‘stop’ of ‘no thank you’ roept. Een negatieve optie dus. Normaal krijg je in een restaurant niets tenzij je iets besteld, hier krijg je van alles tenzij je niets besteld. Snap je het nog?
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1150.jpg

Inmiddels hebben wij drinken besteld en de waiter komt voor ons vieren aanzetten met vijf mokken die zo groot zijn als een medium emmer. Als hij vlak bij ons is struikelt hij echter en laat de gehele inhoud van een van de vijf cola-emmermokken over Anja heen vallen........... Hebben jullie enig idee hoeveel rotzooi anderhalve liter cola achterlaat op een spijkerbroek? Nee? Wij ook niet. De betreffende emmermok was namelijk leeg! Grapje van de waiter.........
Zo’n restaurant is Lamberts Café. Duidelijk nu?
Conslusie van bovenstaand verhaal is vooral dat we ons hier helemaal plebs hebben gegeten en gedronken en dat we de komende weken niets meer lusten........... Op weg naar huis maken we nog een foto van Piggly Wiggly by night en gaan dan lekker snurken. Morgen wacht weer een drukke dag!
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1153.jpg

Als het even meezit vanavond weer een update.
Alvast een fotovoorproefje:

http://i1190.photobucket.com/albums/...2/P7100545.jpg

MVG
A3

DAG 12, 10 JULI 2012: Kriepie? Creepy? Crep? Crap? Of Crape?

Tijdens het ontbijt in het Best Western vertelt Anja over haar droom van de afgelopen nacht. Die ging over Hotel California. Wij hebben inmiddels onze koffers in de auto staan, zitten allemaal op onze plek, doen allemaal de veiligheidsriemen om en de radio gaat aan. Welk nummer speelt er? Inderdaad: Hotel California. Is dat creepy of kriepie?

De route van vandaag leidt ons een heel stuk Oostwaarts. Het doel van vanavond is namelijk de hoofdstad van Florida. En nee, dat is niet Miami, niet Orlando, niet Tampa en ook niet Jacksonville. Wat dan wel? Nou, simpel, Tellahessie. Geschreven als Tallahassee. Wat voor veel staten in de VS geldt, geldt namelijk ook voor Florida. De hoofdstad is bij lange na niet de meest bekende stad van de staat. Zo denkt bij California iedereen aan L.A. of San Francisco, maar is het Sacramento. Bij de staat New York ligt New York voor de hand. Maar het is Albany. Illionois? Chicago natuurlijk. Nee hoor, Springfield! En zo kunnen we nog wel even door gaan – om precies te zijn nog zo’n 46 staten meer, maar we laten het hier maar bij. Tallahassee dus. In tegenstelling tot de andere routes die we deze vakantie gereden hebben, doen we vandaag niet echt bezienswaardige tussenstops aan. Niet zo zeer omddat ze er niet zijn, maar meer omdat we er niet zo’n zin in hebben. De allereerste stop die we vandaag maken is in Tallahassee zelf, en wel voor iets waar we wèl zin in hebben: eten! Bij een van de lokale Subways eten we meatball marinara, tuna en steak & cheese. A3 voelde zich wat flauw, maar na een footlong met rundvlees, kaas, sla, uien, augurkjes, jalapeno pepers, tomaten, paprika en een flinke dot sweet onion saus, gaat het weer een beetje beter. In Tallahassee willen we graag de voormalige Spaanse Missie Mission San Luis bezoeken, maar het duurt helaas even voordat onze vijfde reismetgezel, TomTom, de ingang gevonden heeft. Binnen in het missiegebouw is het lekker koel, maar de meerderheid van de bezienswaardigheden hier bevindt zich buiten. Het betreft hier namelijk een missiepost waar Spaanse kolonisten tezamen leefden met de lokale indianen. Dit is op het terrein ook goed te zien door de mix van indiaanse en Spaanse gebouwen. Het meest in het oog springende gebouw is de reconstructie van de grote ronde gemeenschappelijke ruimte van de plaatselijke Apalachee indianen. Geheel gemaakt van boomstammen en bedekt met riet is dit een soort enorme tipi met in het midden een groot gat in het dak. De bevolking kon hier echter toch droog blijven omdat men kon schuilen onder de schuine kanten, maar ook omdat men in het midden een groot vuur stookte waardoor de regen die door het gat kwam al verdampte voordat deze op de grond kon vallen. Op de houten tafels in deze ruimte liggen allemaal dierenhuiden, botten en schedels. Plotseling komt er een vrouw naar binnen in indiaanse klederdracht die ons vertelt dat het gebouw eigenlijk gesloten is. Er is namelijk enige tijd geleden een blikseminslag geweest en dientengevolge werkt de sprinklerinstallatie niet meer. Onveilig dus!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag120.jpg

Verder zijn hier nog een paar Spaanse huisjes en een Spaanse kerk te zien. Als we deze kerk binnenlopen vallen ons twee dingen op. Ten eerste hangt er een enorm penetrante ammoniaklucht en ten tweede horen we een heleboel gepiep en geknaag om ons heen. We zien echter niks lopen, vliegen of hangen, dus blijft het voor ons altijd een raadsel of het hier muzien, ratten of vleermuizen heeft betroffen. De vloer ligt wel helemaal vol met keutels. Gauw naar buiten maar weer.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag121.jpg

In het missiegebouw bezoeken we nog de afdeling met archeologische vondsten en daarna rijden we naar het nabijgelegen Wakulla Springs. Dit is een van de vele grote natuurlijke bronnen in Florida waar spontaan water uit de bodem komt en een rivier vormt. Als we er aankomen kunnen we nog net tickets bemachtigen voor de boat tour van vier uur. Als Anja vraagt waar ze het best kunnen gaan zitten in de boot zegt A3 eerst ’maakt niet uit’ om een moment later te zeggen ‘voorin’. Zelf gaat ie pontificaal voorin zitten voor het beste uitzicht. De boot wordt bestuurd door een uitermate vriendelijke oude man die honderduit verteld over de Wakulla springs, de rivier en alle ecologische zaken die hierbij van belang zijn. Hij is oprecht blij met alle toeristen die Wakulla bezoeken want die zorgen ervoor dat hij, zijn kinderen en kleinkinderen nog jobs hebben, in tegenstelling tot vele anderen hier. Het water is prachtig helder en de plaatjes die je hier kunt schieten zijn adembenemend mooi. Ik zal verder niet uitweiden over wat we allemaal gezien hebben; I’ll let the pictures do the talking:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag127.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag128.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag129.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1216.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1218.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1219.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1227.jpg

De boat tour duurt uiteindelijk een klein uur en daarna heeft Ellen wel zin om er nog even te blijven zwemmen. Helaas voor haar wordt ze outvoted three to one (laten we hopen dat het Mitt Romney straks ook zo vergaat), dus gaan we naar het hotel van vandaag; de plaatselijke vestiging van Quality Inn & Suites. Maar eerst moet er getankt worden: brandstof voor de auto en brandstofvoor ons. Helaas blijkt er een probleem met onze credit card. Als ik VISA in Nederland bel krijg ik te horen dat er een vermoeden is van misbruik van onze kaart. Er wordt namelijk plotseling geld afgeschreven vanuit de VS............ Tja, da’s niet zo raar als je bedenkt dat we hier al 12 dagen zijn. Het is wel raar dat VISA niet weet dat we het zelf zijn die de uitgaven doen: heb ik ze vooraf nog duidelijk vermeld. Maar ja, zo gaat dat bij dit soort bedrijven. Het is dat je tegenwoordig eenvoudigweg niet meer zonder kunt, anders zou ik het wel weten. In elk geval blijkt onze Mastercard wel te werken en volgens VISA Nederland moet onze eigen kaart het straks ook weer doen. We zullen zien.......

De wijzer van de brandstofmeter van de auto staat weer helemaal naar rechts, dus de auto kan weer vooruit. Als ik echter op Linda’s voorhoofd kijk zie ik een wijzer die helemaal op ‘empty’ staat, dus we zullen zelf ook snel moeten ‘tanken’ voordat we volledig stil vallen. Gelukkig zien we al snel een van onze top drie ketens: IHOP (International House Of Panckes). Het pannekoeken met aardbeien en nutella-gevoel komt al opzetten als we de auto op de parkeerplaats zetten. Maar wat blijkt? Dit staat niet meer op de kaart! Gelukkig blijken ze nog wel ‘leverbaar’, dus niet lang daarna zitten we met z’n viertjes heerlijk te smikkelen en smullen. Jammie! Ook vragen we aan onze waiter hoe je nu eigenlijk het woord pannekoek uitspreekt. Ok, we weten dat pancake klinkt als penkeek, maar hoe zeg je in het Amerikaans nou die andere, Franse, pannekoekenvariant die op de kaart staat: ‘crêpes’? Is dat als crap/krèp, als creep/kreep, als creap/kriep of nog anders? Nog anders dus. Je spreekt het blijkbaar uit als crapes/kreeps. Een beetje zoals druiven/grapes, maar dan met een ‘c’. Weer wat geleerd. Nadat we met de rietjes nog wat propjes hebben geschoten – jaja, wij zijn echt van het gezellige type – gaan we naar het hotel. Daar kijken we op de kamer naar the Big Bang Theory en gaan vervolgens lekker ravotten in het zwembad. Ellen en Linda zwemmen elk 100 baantjes en Anja en ik ‘hang what around’ (hangen wat rond) cq. ‘are a little lanterfanting’ (zijn wat aan het lanterfanten). Terug op de kamer wordt er afgestemd op de All Star Beesbol game en aansluitend heftig gesnurkt. Oh ja, Linda is nog steeds grappig!

DAG 13, 11 JULI 2012: Bloodsucking devils!

Het is duidelijk dat we inmiddels in Florida zijn, al is het dan in het uiterste Noorden, want we zijn allemaal al redelijk laid back. Zo laid back zelfs dat we een uur te laat op zijn. Nou kun je je afvragen hoe je op vakantie überhaupt te laat op kunt zijn, maar wij hebben nu eenmaal een strakke planning, en als die niet gehaald wordt, tja, dan ben je te laat. Gelukkig zijn er bij het ontbijt bepaalde omstandigheden die degene in ons gezelschap die wat geïrriteerd wordt als we te laat zijn, weer wat positieve energie geeft. Deze bepaalde omstandigheden zijn hash browns, sausages en bacon. Je kunt maar ergens blij van worden nietwaar? Na het tot nu toe meest uitgebreide ontbijt van deze reis pakken we voorlopig de laatste keer onze koffers in en gaan we op weg. De eindbestemming van vandaag is Kissimmee. Home!

Eenmaal onderweg hebben we een korte discussie over het feit of we vandaag nog een stop gaan inlassen. We hebben de keus uit twee verschillende opties: de eerst is tuben bij Ichetucknee State Park, een uitje waar we waarschijnlijk wel meer dan een halve dag zoet mee zullen zijn, of een kortere stop bij Devil’s Millhopper State Park in Gainesville. Na een zorgvuldige afweging tussen de voor- en nadelen valt de balans uit in het voordeel van het tuben; leuker, verfrissender en net zo goedkoop, namelijk ook nagenoeg gratis. En dus kiezen we voor Devil’s Millhopper; logica is vandaag niet ons sterkste punt.....
Als we aankomen bij Devil’s Millhopper State Park staan overal bordjes dat het mosquito season is. Oh. Dat is wat minder. Zeker Linda is namelijk voor deze bloedzuigende mini vampiers vaak een aantrrekkelijk doel. Ze heeft dan ook erg weinig trek om de auto te verlaten, maar uiteindelijk doet ze het toch. We wandelen naar het visitor center en lezen daar wat over de andere deiren waar je hier voor op moet letten, met name enkele slangesoorten. Devil’s Millhopper is eigenlijk een oud sinkhole. En een sinkhole is een gat in de grond dat ontstaan is door een plotselinge verzakking in de bodem. In heel Florida komt dit fenomeen, ook vandaag de dag nog, regelmatig voor. Zo verdwijnen er soms hele huizen in een gat. Het gat wat hier ligt is echter uniek omdat het ten eerste vrij groot is, zowel qua doorsnee (150m) als qua diepte (40m), en ten tweede vrij oud. Beneden is een soort microklimaat ontstaan waardoor er hier unieke dier- en plantsoorten voorkomen. Ook zijn er rondom het sinkhole een aantal kleine bronnen die allen hun water naar beneden laten sijpelen in het sinkhole. Het sinkhole moet al zeer oud zijn, want op de bodem zijn en worden fossielen gevonden uit eerder tijden. Er zijn onder andere restanten gevonden van haaien en inmiddels uitgestorven landzoogdieren.
Bij het Visitor Center spuiten we ons snel in met het muggenwerende Deet, want de waarschuwingen voor de mosquitos zijn niet loos: het zijn er vele! De voorkeuren van deze insecten die uit onze hiernavolgende praktijkproef blijken, maken overigens dat er een significante wijziging nodig is van de dikke van Dale. Het spreekwoord ‘werkt als een rode lap op een stier’ moet namelijk aangepast worden naar: ‘werkt als een rood T-shirt op een mosquito’. Want waar de drie dames zo goed als gevrijwaard blijven van luchtaanvallen, ben ik gigantisch de klos. Helaas blijkt dat pas als we ongeveer halverwege de afdaling van de 233 treden zijn. Dan pas namelijk loop ik de drie dames voorbij en kunnen zij zien dat mijn rug helemaal vol zit met muggen. Dat ze ook aan de voorzijde van mijn rode T-shirt wilden landen was me al opgevallen, maar daar kon ik met wat extra buikspieroefeningen en met name wat gewapper van mijn handen, de landingsbaan voor het muggegespuis wat minder aantrekkelijk maken. Maar omdat ik geen ogen in mijn rug heb, niet met mijn handen langs mijn rug kan wapperen en met name omdat ik in mijn rug geen buikspieren heb, is de familie mosquito daar uitgebreid aan het picknicken gegaan. De volgende dagen zal dit ook nadrukkelijk blijken. Het resterende stuk van de afdaling en ook de 233 treden weer omhoog lopen de drie dames continu achter me aan om mij de muggen van het achterlijf te houden. Bedankt meiden!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag132.jpg

Het sinkhole zelf is best aardig om te zien. Het is een weelderig begroeid geheel met overal om je heen kabbelende beekjes en stroompjes. Buiten de honderdachtendertigduizendvierhonderdtwaalf (138.412) muggen, zien we echter helaas geen dieren. Daarom snellen we terug naar onze auto, alwaar een bekende, dagelijks minimaal twee maal terugkerende discussie zich ontspint: wat doen we met eten?
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag133.jpg

Bovenstaande foto verraad de uitkomst van de discussie: Hardees! Een positieve verrassing, want hier hebben ze zo’n beetje een combinatie van producten die je normaal gesproken vindt bij pak ‘m beet Taco Bell (taco’s dus), Burger King en KFC. Voor elk wat wils dus. Nadat we onze vingers er nagenoeg bij hebben opgegeten, willen drie van de vier nog een ijsje: helaas, de ijsmachine is kapot. Toch nog iets negatiefs kunnen vinden over Hardees......
Onze route naar Kissimmee pikken we weer op, en later die middag zien we weer veel vertrouwds. Old Town, de grote sinaasappel GiftShop etc. Voor we het weten rijden we al op Poinciana Boulevard en passeren we de gate van het resort waar we vorig jaar waren, Terra Verde. We zitten nu één resort verder naar het zuiden: Indian Point.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag134.jpg

In den beginnen hebben we niet door dat de sleutelcode die we hebben ontvangen voor het kleine kastje op de deur van onze villa is en niet voor de deur zelf. We staan dus eerst wat voor de deur te friemelen en frommelen voordat we naar binnen gaan. Binnen ziet alles er netjes uit: alles is op de begane grond, de woonkamer is ruim, evenals de drie slaapkamers. De dames gaan helemaal uit hun dak door de walk in closets. Je kunt maar ergens over opgewonden raken...... Ook de badkamers zijn groot en zien er prima uit. De WiFi-verbinding werkt prima en we blijken meer dan duizend (echt waar 1.000 !!) tv kanalen te hebben. Het zwembad ziet er fantastisch uit maar, we moeten altijd iets te zeuren hebben, de jacuzzi is eigenlijk nauwelijks warmer dan het zwembad zelf. Hiervoor bellen we de maintenance guy en die komt inderdaad later het probleem verhelpen. En dan te bedenken dat we voor deze villa slechts 325 pond (Engelse eigenaar) voor een hele week betalen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...ij/dag1613.jpg

Nadat we aan het comfort van onze villa gewend zijn geraakt gaan we een hapje eten. Ons min of meer vaste adres voor de eerste avond in Kissimmee is Denny’s. Het toeval wil dat we vorige week een e-mail van Denny’s hebben ontvangen met een kortingscoupon van 20% op de gehele rekening. Mooi. Minder mooi is dat we in de villa geen printer hebben – wat ’n down to earth villa hebben we toch -, dus gaan we het digitaal proberen. Met de bon in het iPhone scherm gaan we bij Denny’s de strijd aan: en winnen! Mooi 20% verdiend. Buiten het feit dat Denny’s onze standaard ‘first date’ plek is, hebben we er ook een standaard bestelling: four zesty nacho’s please! No problem.
http://i1190.photobucket.com/albums/...oij/nachos.jpg

Zoals gebruikelijk zijn de nacho’s out of this world, maar er is één verschil met ‘normaal’. Kunnen we daarna meestal geen ‘boeh’ (of ‘bah’) meer zeggen, nu lusten we zelfs nog een toetje. Er komen nog chocolade sorbets, applie pie en brownies op tafel die we 100% opeten. Terwijl we maar 80% hoeven te betalen. Hilarisch! (niet te verwarren met Hillarisch, want dat zou betekenen dat het zou lijken op mevrouw Clinton. En die lijkt me weer niet zo lekker....).
Onze volgende halte ligt op 300 meter van Dennys: Publix! We kopen (te) veel zodat de koelkast en de vriezer van onze villa goed gevuld raken. Helaas mag ik van Anja geen ketchup kopen want die gebruiken we toch nooit. Nou ja..................... De hottub is tijdens onze vreetpartij bij Dennys iets opgewarmd maar nog niet echt je dat. Toch bubbelen we nog snel even voor het slapen gaan. A bubbly good night!

DAG 14, 12 JULI 2012: Shup till you drup at Russ & Wulmurt

De strakke programma’s van de afgelopen 13 dagen hebben er bij ons een bepaald ritme ingebracht; vroeg opstaan. Vandaag kunenn we dan voor het eerst deze vakantie echt uitslapen en wat is het resultaat? Precies: Linda om vijf uur, Ellen om zes uur en wij een ietsiepietsie later wakker. Nadat we goed bij de buren gekeken hebben of we daar niet per ongeluk iemand wakker gaan maken, plonsen we met z’n allen het zwembad in: nice! Ellen zwemt 100 baantjes, de rest gebruikt het heerlijke water om wakker te worden. Daarna gaan we gezellig met z’n allen ontbijten en missen daar uiteraard al snel één belangrijk ingrediënt: ketchup! Maar ja, dat mocht ik gisterenavond bij de Publix niet kopen van Anja........

Om de lekker dik belegde broodjes er weer vanaf te krijgen duikt Linda meteen na het ontbijt weer het zwembad in: 200 baantjes. Respect man! De rest van de ochtend is chill time: wat lezen, zwemmen, TV kijken, internetten en uiteraard – de vaste lezer weet het nu onderhand wel – af en toe een natje en een droogje. Ook ’s middags verorberen we de lekkere Publix broodjes en om half vijf krijgt iedereen een beetje de kriebels: we besluiten lekker te gaan shoppen. Eerst wil pa echter nog even stoppen om te kijken bij het natuurgebied ‘Shingle Creek’, direct naast de I192 ter hoogte van de Walmart. Aangezien de dames echter shopschoenen en geen wandelschoenen aan hebben lopen we slechts een heel korte route en gaan dan verder. We kijken aan de overzijde van de creek nog of er voor later deze week kano’s of iets dergelijks te huur zijn. Helaas.

Dan naar Ross, dress for less. Zoals te doen gebruikelijk is de buit bij Ross behoorlijk. Met liefst 13 items lopen we twee uur later de winkel weer uit. Gepast hebben we er in totaal meer dan 50......... Linda is met haar persoonlijke buit van twee shirts wel een beetje teleurgesteld, want ten eerste zit ze onder het buitgemiddelde van 3,25 (13:4), maar ze had echt haar zinnen gezet op een leuk jurkje en dat is helaas niet gelukt. Op zoek naar een stek om te eten zien we de eerste Panda Express van deze vakantie: lekker chinees eten op een Amerikaanse fast food manier. Maar wel uitermate lekker. We lopen daarna nog even door de Flea Market hallen maar de door Linda hier gezochte sleutelhanger voor Carmen is niet te vinden. Wel heeft ze mazzel op een ander vlak: de bij Ross vruchteloos gezochte jurk hangt hier gewoon in een stalletje te pronken: hoppa, passen, betalen en weg. Bovendien scoort ze nog een tweede jurkje en koopt Anja er ook één. De betreffende verkoper is erg aardig en kent Veghel omdat hij daar vrienden heeft wonen (zegt ie..........). Om acht uur sluit de Flea Market zijn deuren, dus worden we vriendelijk edoch dringend verzocht ons richting de uitgang te begeven. Maar wij zijn nog lang niet moe...... De Walmart dan maar. Behalve de nodige levensmiddelen en vers brood voor het ontbijt van morgen scoren we ook hier nog wat kleding: wat broeken en shirts. Thuis chillen we nog wat en verorberen we de zojuist bij Walmart gekochte Milkduds.

DAG 15, 13 JULI 2012: ‘Otterspotter’

Behalve het feit dat Linda – zeker voor haar doen – de gehele vakantie al bovenmatig grappig is, heeft ze bij ons sinds de vakantie van 2010 een bijnaam. Nee, niet dochter van Piggly Wiggly of iets dergelijks maar meer iets natuurlijks; namelijk ‘otterspotter’. We zaten toen namelijk te eten in Yellowstone National Park in een restaurant aan het water toen ze vanachter haar bisonsalade in een keer drie otters spotte in het water. De door haar zelf bedachte naam ‘otterspotter’ is sindsdien duidelijk ‘blijven plakken’. Wil je het verslag van onze mooiste vakantie ooit (Yellowstone) lezen? Kijk dan op :
http://www.floridaforum.nl/showthrea...ige-jeugd-2010

In elk geval zal deze naam (otterspotter) later in dit verhaal nogmaals zijn opgang doen. En niet zonder reden.......
Na het dagje relatief niksen van gisteren, is het vandaag weer tijd voor iets actievers: Kelly Park. De trouwe lezers van onze verhalen weten dat we hier al jaaaren naar toe gaan en dat we ook altijd als allereerste het park in willen zijn. Omdat het park echter al om 8 uur open gaat én het bovendien een uur rijden is, moeten we dus al vroeg weg. Zes uur op, douchen, broodjes smeren, alles klaarleggen en om zeven uur vertrekken. Onderweg blijkt het flink druk op de weg en dus komen we bij de poort van het park aan als dat al open is. We hebben al enkele jaren meegemaakt dat de poort nog dicht was als we kwamen, dus zou je kunnen zeggen dat we vandaag ‘laat’ zijn. Gelukkig hebben we wel al de tubes gehuurd, dus daarvoor hoeven we niet meer terug. Na het betalen van de vijf dollar entrance fee stellen we met een tevreden gevoel vast dat er nog geen andere auto’s op de parkeerplaats staan: we zijn dus toch eersten! Met een heel wat minder tevreden gevoel horen we de herrie aan van de park rangers. Met motormaaiers en bladblazers zijn ze de boel aan het opruimen, maar dit maakt uiteraard een enorme herrie. En dat betekent weer dat er een goede kans is dat al het wildlife dat hier ’s morgens vroeg van de rust geniet, al weer ‘verschwunden’ is. Snel lopen we naar ‘onze’ bank om daar onze spullen te installeren, en daarna lopen we snel door naar de waterkant. En ja hoor, onze vrees wordt bewaarheid: NIKS te zien. De ‘buit’ werd al elk jaar minder, maar dat er helemaal GEEN schildpadden in het water zwommen is ons nog nooit overkomen. Tot vandaag dus. Nou ja, niks aan te doen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag150.jpg

De eerste tuberun gaan we met z’n drietjes, Anja blijft op de spullen passen. We zien dat de boardwalk naar het beginpunt niet meer in gebruik is, men heeft een alternatieve betonnen pad aangelegd. Aan het beginpunt zijn we nog steeds de enigen en dus kunnen we met z’n drietjes lekker rustig de rivier afdobberen. We zien onderweg wat visjes en ook één schildpad die ligt te zonnen. Bijna aan het einde van de route zien we tussen de dichte begroeiing van waterplanten een hert staan. Onverstoord blijft het staan als wij met ingehouden adem voortdobberen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1516.jpg

Als we daarna de rivier uit lopen blijkt dat ook de boardwalk van het retourstuk is afgesloten. Je dient aan de overkant via een nieuw betonnen voetpad terug te lopen naar het beginpunt. Maar wij willen natuurlijk het hert nog een keer zien, en dat zou vanaf de boardwalk goed mogelijk moeten zijn. Aangezien er verder toch nog niemand anders is klimmen we over de afzetting en lopen een stuk over de boardwalk. Inderdaad zien we op een bepaald moment het hert staan, alleen wordt het zicht helaas voor een groot deel ontnomen door de dichte struiken.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2/dag155-1.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1510.jpg

De volgende tuberun wordt wederom gedaan door drie personen: Linda blijft bij de spulletjes. Helaas voor Ellen begeeft het elastiek van haar snorkelmasker het bij het beginpunt, dus tuben Anja en ik met z’n tweetjes. Buiten wat kleine schildpadjes zien we echter niets bijzonders. De derde keer gaat Anja tuben en gaan Linda en pa snorkelen. Anja is al snel een end op pad, maar Linda en A3 treuzelen behoorlijk. Achteraf gezien blijkt dit een enorm geluk, want zo maar uit het niets, inmiddels tussen niet alleen ons tweeën, maar ook tussen nog pak ‘m beet 10 anderen, zwemmen er twee otters vlak langs ons heen. Wat je noemt een amazing sight. Helaas zie ikzelf alleen het tweede exemplaar, maar Linda ziet ze allebei. Zo doet ze haar naam van ‘otterspotter’ weer meer dan eer aan! Uiteraard proberen we tegen de stroom in om de otters te volgen maar ‘otters tegen de stroom in volgen’ heeft exact dezelfde betekenis als ‘vechten tegen de bierkaai’ of ‘roeien tegen de stroom in’. Onbegonnen werk dus.
http://i1190.photobucket.com/albums/...erSwimming.jpg

Verderop zien we samen nog een grote soft shell turtle (weekschildpad = niet een schildpad van een week, maar een schildpad met een zacht, oftewel ‘week’ schild), diverse andere schildpadden en weer een hert. In het park is het inmiddels lekker druk geworden en naast ons bivakkeert ook een groep uit Nederland. Wij vinden het inmiddels welletjes, en nadat Anja en ik nog een keer de wandelroute gelopen hebben (niks gezien) pakken we onze spulletjes en gaan we weer weg. In Apopka maken we een stop bij een fast food keten waar we wel al vele filialen van gezien hebben in de loop der jaren, maar waar we nog nooit naar binnen zijn geweest: Popeye’s. Jullie begrijpen dat dit feit nu op het punt van veranderen staat. Maar de eerste keer zal meteen de laatste keer zijn; Popeye’s is niet echt ‘ons ding’. De enige keus hier is kip, kip of kip. Nou is dat bij wel meer restaurants zo, maar zo droog als de kip hier is, is ie nergens. Bovendien wordt er een nog droger doelloos biscuitje bij geserveerd dat al helemaal nergens naar smaakt, en een mopje met aardappelpuree dat volgens ons is opgekocht bij luchtvaartmaatschappijen die het gisteren niet hebben kunnen uitserveren wegens te veel turbulentie, dus wat ons betreft kan Popeye zich beter toe gaan leggen op iets anders (spinazie?). Ons zullen ze er niet meer zien.
Net buiten Apopka bezoeken we nog de plaatselijke Walmart en de – hiep hiep hoera het is happy hour – Steak ’n Shake: alle shakes voor de halve prijs! Daarna rijden we naar Winter Park. Daar zoeken we de lokatie vanwaar boottochten worden georganiseerd over de meren en kanalen hier. Deze plek hebben we relatief snel gevonden, en een 20 minuten later zitten we onder leiding van captain Jimbo in de brandende zon in de boot. Jimbo vertelt uitgebreid over de lokale universiteit, Rollins College, de rijke mensen die de spectaculaire villa’s bewonen die hier aan het water staan en nog veel meer.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1521.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1519.jpg

Was de boottocht leuk? Mwah. Zou ik ‘m aanbevelen aan anderen? Mwah. Twijfelgevalletje. Absoluut geen must of zelfs maar een omweg waard, maar als je in de buurt bent en je hebt toch niet veel beters te doen, tja, dan zou je het kunnen overwegen. Via het centrum van Orlando met onder andere de grote fontein in Lake Eola, rijden we terug naar Kissimmee.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1523.jpg

’s Avonds eten we ‘om de hoek/op de hoek’ bij Perkins, waar Anja de stunt probeert te imiteren van de waiter die we troffen bij Lamberts Café in Foley: een beker cola omgooien zonder te knoeien. Waar het de waiter in Foley prima lukte, faalt Anja hopeloos. Alles, werkelijk alles, zit onder de cola. Het enige item op tafel wat niet onder de cola zit is de beker waar ie oorspronkelijk in zat. Bij Perkins zijn ze dus weer heel blij met ons......NOT! Thuis spelen we nog het recentelijk door de meiden ‘ontdekte’ spel ‘Junglespeed’. Hierover lees ik in de aantekeningen dat ik niet tegen mijn verlies kan. De dames zijn dan ook extra hatelijk als ze merken dat ze eindelijk een spel hebben gevonden waarbij Pa niet de overhand heeft. Het spel gaat namelijk niet over kennis (...), niet over kunde (...), niet over geluk (heb ik altijd in ’t spel), maar over reactiesnelheid. En daar blijk ik met m’n 48 lentes toch niet bepaald in het voordeel. Bovendien zit ik aan de lange kant van de tafel en zit dus verder van de kegel af........... J. Daarna kruipen we onder de lakens.

DAG 16, 14 JULI 2012: PUSSLIEF?

De ochtend bestaat vandaag uit vier dingen: opstaan, chillen, zwemmen, ontbijten. Met ketchup dit keer want die hebben we alsnog gekocht. Daarna rijden we naar het tien minuten verderop gelegen Osceola Schools Environmental Study Center. Een hele mond vol voor een klein natuurpark dat we vorig jaar ‘ontdekt’ hebben. Onderweg zien we nog een dood hert langs de kant van de weg liggen. Het is echt weer superheet vandaag, dus we lopen eerst even het visitor center binnen. Daar blijkt het bij de film best druk te zijn, dus besluiten wij maar om deze mensen voor te zijn op de boardwalk en alvast de route te gaan lopen. Al binnen de eerste meters van de boardwalk is er echter een probleem. Het ziet er zo uit:
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag161.jpg

Ellen legt namelijk nietsvermoedend haar hand op de handrail – daar is ’t ie immers voor – en wordt gestoken door een......., tja, door een wat eigenlijk? Het lijkt wel een pluisje wol of katoen, maar als ik het voorzichtig aanraak beweegt het. Het kronkelt een beetje. Ik pak het op met behulp van mijn zakdoek en loop per ongeluk tegen een ranger op. Ellen heeft ondertussen behoorlijk wat pijn en er ontstaat een behoorlijke zwelling op haar hand. Bij de ranger doe ik iets wat ik normaal gesproken niet zomaar doe bij de eerst de beste man doe ik tegen kom, ik ontvouw namelijk mijn zakdoek voor hem. Helaas voor ons weet de ranger ook niet met wat voor soort caterpillar we hier te maken hebben, maar hij geeft het algemeen advies; even aankijken en mocht het straks niet over zijn, dan even langs de dokter. Wij lopen dan maar door over de houten boardwalk en zien totdat we bij het water zijn eigenlijk alleen maar een grote spin.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag163.jpg

Na zo’n 400 meter bereik je het water en daar moet toch wel het een en ander aan wildlife te zien zijn. En inderdaad, na geduldig wachten en inspannend turen ontdekt Ellen een alligator, niet eens zo heel ver weg. Het dier ligt heerlijk rustig op een boomstam uit te rusten totdat ie geen zin meer heeft om lekker rustig op een boomstam uit te rusten. Ook zien we nog een jonge alligator – herkenbaar aan zijn zwarte lijf met gele strepen – een blauwe reiger en twee schildpadden. Een van de twee schildpadden is een klein exemplaar ‘red belly’ (Pseudemys Nelsoni) die tussen het eendekroos door zijn camouflagekleuren nauwelijks opvalt.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag168.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag167.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag169.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1611.jpg

Mede omdat Ellen nog steeds last heeft van haar hand besluiten we weer verder te lopen, terug richting het visitor center. Halverwege encounteren we nog een mooi gekleurde, kleine hagedis, en bij het einde – en tevens het begin, want het is een ‘loop’- lopen we toevallig weer de ranger tegen het lijf die we eerder troffen toen Ellen gestoken werd. Hij heeft ondertussen op internet gekeken en gezien dat de betreffende rups in elk geval niet gevaarlijk is. Er schijnen volgens hem in Florida vier soorten rupsen voor te komen die giftig kunnen zijn, en ‘ons’ pluisje hoort daar in elk geval niet bij. Da’s mooi. Wij nemen nog een kijkje in het Visitor Center en zien o.a. een film over het moeras en diverse opgezette dieren uit de streek (zwarte beer, lynx, panther etc.). Daarna gaan we weer naar huis. Het hert dat we op de heenweg zagen liggen ligt er nog steeds. Alleen is het nu niet meer zo ongezellig: het is niet meer alleen, er is veel gezelschap in de vorm van een groot aantal gieren...... Eenmaal weer inde villa zoekt Ellen de rups op het web op. Oeps:
http://i1190.photobucket.com/albums/...aterpillar.jpg

Het kan dus best serieus zijn en we proberen dan maar om met een pleister de giftige haren te verwijderen. Dit heeft echter niet echt veel nut. De pijn bij Ellen neemt weer toe, dus raadpleeg ik het grote boek met technische en tactische tips dat in de villa ligt. Een van de telefoonnummers die hier in staat heeft als omschrijving ‘Poison hotline’. Dat klinkt wel als een ‘line’ waar ze er meer van af zouden kunnen weten. Zo gezegd, zo gedaan en het nummer gebeld. De man weet meteen waar het over gaat en heeft blijkbaar meer met dit bijltje gehakt. Hij zegt dat de gevolgen van een dergelijke beet meestal het ergst zijn zo’n vier tot zes uur na de gebeurtenis, en dat de klachten tot wel 48 uur kunnen aanhouden. Zo lang er echter geen spoor is van het uitbreiden van de pijn van hand naar arm en schouder is er geen reden tot paniek; wat Ibuprofen slikken kan wellicht al wat helpen. Dit verhaal stelt ons weer redelijk gerust en dus gaan we maar wat zwemmen. Met z’n vieren proberen we een bal 100 keer hoog te houden en dat lukt warempel: zelfs 120 keer!
Daarna gaan we naar de Flea Market om één van Linda’s jurken te ruilen, want die is al kapot. Ook kopen we daar nog wat andere spulletjes voordat we naar de Converse Outlet store gaan in het Lake Buena Vista Outlet Center. Linda koopt daar prachtige All Stars met het motief van de Amerikaanse vlag. Voor weinig!
http://i1190.photobucket.com/albums/...onverseUSA.jpg

Het ávondeten gebruiken we bij Olive Garden. We treffen een leuke waiter (Milton) die onze avond – ondanks het feit dat Anja in eerste instantie de verkeerde wijn krijgt en dat het hoofdgerecht komt voordat we het voorgerecht op hebben – gezellig maakt. Aan tafel maken we nog wat leuke en gezellige foto’s en dan gaan we richting huis. Bij Walgreens maken we nog een korte tussenstop voor Ibuprofen en in de villa spelen we nog een Disney spelletje. Leuk! (vinden de dames) Niks an! (vind ik).

DAG 17, 15 JULI 2012: Weer een naam die we aan ons lijstje kunnen toevoegen…..

Een nieuw fenomeen ontstaat op 15 juli 2012: het blijkt namelijk dat mensen in staat zijn om zo lang te twijfelen en bakkeleien over het feit waar te gaan ontbijten, dat het inmiddels lunchtijd is. Is overigens wel goedkoop en goed voor de lijn, want het scheelt een complete maaltijd……. Goed, lunch dus. Bij Waffle House dus. Uiteindelijk. Na heel veel vijven en zessen. En zelfs zevenen. Maar goed. We staan er nu binnen. Weer een naam die we aan ons lijstje kunnen toevoegen. Helaas is het fenomeen dat wij vanochtend dachten ontdekt te hebben, hier in de VS al een algemeen bekend feit. Met andere woorden, bij Waffle House is het retedruk. Aangezien we moeten wachten op een tafeltje hebben we genoeg tijd om het hier aanwezige mensvolk eens aan een ander onderzoek te onderwerpen. Om te beginnen het personeel: duidelijk niet geselecteerd op hun uiterlijk, maar wel, op één na dan, op vermogen tot hard werken. De uitzondering die hier de regel bevestigd is een jonge griet wiens taak het blijkbaar is om kinderen die aan de bar zitten te vermaken. Zij is duidelijk een geval van ‘zeer dol op kinderen’. Zo zeer zelfs dat we ze waarschijnlijk in de toekomst zien als ‘sixteen & pregnant’ of de opvolger van deze geweldige TV show bij MTV; ‘seventeen & pregnant’.

In elk geval geldt hetgeen betrekking heeft op de ‘staff’ ook voor het publiek hier. Ook voor ons? Oordeel zelf:
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1145.jpg


Na 25 minuten krijgen we eindelijk een tafel. Het is dan nog een heel karwei om uit de meest onoverzichtelijke menukaart ever, een twijfelachtige eer die Waffle House dus te beurt valt, een fatsoenlijk gerecht te kiezen. Linda en Ellen kiezen in elk geval voor iets toepasselijks met een wafel en A3 kiest voor een zogenaamd ‘all star breakfast’. Anja opteert voor drie eieren met een aantal sides. Conclusie zo’n uurtje later: laatste keer bij Waffle House geweest.

Na een korte tussenstop bij Walmart, eindigen we voorlopig bij Burlington Coat Factory. Ellen koopt hier een legging, een vestje en een hemdje, Linda twee leggings. De buit van Anja is twee leggings, twee shirts en een paar schoenen. Dan naar pa. Als de rest dus al gepast en gekozen heeft, moet hij nog met passen beginnen. Zijn winkelkar hangt/staat/ligt vol met liefts 31 items. Ben je wel lekker jôh…? Dat pa zeer inefficient winkelt wordt daarna wel duidelijk. Van de 31 pas-items blijven er uiteindelijk slechts negen over. Een waarlijk belabberde score. Aangezien de dames naar een VANS store willen gaan we op zoek naar de enige outlet store van dit merk in Orlando: Vans store at Milennia Mall. Nadat de dames daar allebei een paar gescoord hebben, struinen we de rest van dit grote winkelcentrum af: het is allemaal wel een beetje te upscale naar onze smaak (lees: té duur). Winkels die we bezoeken zijn onder andere nog Urban Outfitters (vééél te upscale) en Forever 21. Deze laatste is wel redelijk betaalbaar, dus daar wordt nog het een en ader ‘gescoord’.

De koffie die we vervolgens drinken is van Starbucks (weer een naam die we aan ons lijstje kunnen toevoegen) waarbij pa vanwege zijn flauwte nog een bakje chili haalt bij Firehouse Subs. En ja hoor, alweer een naam die we aan het lijstje kunnen toevoegen. Die avond kiest Anja waar we eten en het wordt Applebee’s. Wederom……… een naam die we aan het lijstje van deze vakantie kunnen toevoegen.

Na het avondeten kijken we terug op een vreetzame dag met veel winkelen en dus ook lopen. In slaap vallen is dan ook geen enkel probleem……..

DAG 18, 16 JULI 2012: Dolfijne sex & DKS (let op 18+)

Vroeg op vandaag. Het is namelijk pretparktijd. Niet echt een pretpark in de ware zin des woords, maar wel een combinatie van entertainment, pretpark en educatie: Seaworld! Als vierde auto staan we aan de poort van het park om 8 uur, maar helaas mogen we nog niet naar binnen. Vanwege het openen van meedere toegangsbanen en afrekenhokjes voor het parkeren, zijn we pas als 20^ste auto of zo binnen. Een verlies van maar liefst 16 plaatsen! Met stip gedaald noemen ze zoiets. Ik ben dan zo dat ik me daar nogal over opwind. Volkomen nutteloos natuurlijk, maar ja....

Bij de tassencontrole wordt een deel van onze broodjes opgemerkt maar helaas, die mogen niet mee naar binnen. Een ander deel ontglipt aan de aandacht van de guard, alsmede de flesjes water. Dat scheelt toch maar weer. Eenmaal in het park laten we onze namen registreren bij de speciaal daarvoor bedoelde balie, omdat we op die manier onze zojuist gekochte kaartjes geldig kunnen maken voor nog een bezoek, later deze week. Helemaal gratis! Da’s een goeie actie van Seaworld! De attractie die bij de dames het hoogst op het lijstje staat is Manta, dus daar lopen we direct naar toe. Er is nog geen wachttijd, dus dat is mooi. Als ze er allebei weer uit zijn vinden ze Manta ontzettend gaaf, maar niet gaaf genoeg (of is het tè gaaf...) om er gelijk nog een keer in te gaan. Nee, ze willen eerst naar Kraken, de tweede grote achtbaan op het Seaworld terrein. Ook hier is er sprake van zo goed als geen wachttijd, dus gaan we ook meteen naar binnen bij de ernaast gelegen waterattractie Journey to Atlantis. Leuk! Ikzelf reis een kaar naar Atlantis, maar de dames zelfs twee keer.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag182.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag181.jpg

De afgelopen jaren heeft Seaworld ook diverse nieuwe attracties toegevoegd, en één daarvan is Turtle Trek. Als we deze attractie nu gaan doen kunnen we nog precies het schema volgen dat pa vanochtend naar aanleiding van het show schedule gemaakt heeft.

Tegendraads als we zijn, starten we bij de uitgang. Dit is weliswaar per ongeluk, maar toch, het geeft een beetje aan hoe eigenzinnig we zijn. De uitgang bestaat uit twee grote waterbassins, een met zoetwater en een met zeewater. In het rechtse deel, gevuld met zeewater, zwemmen diverse vissen en een aantal gewonde zeeschildpadden. Enkele missen een of meerdere poten, anderen hebben weer een beschadigd schild. Het linkerdeel met zoetwater bevat een paar grote manatees (zeekoeien), en een aantal alligator gar (grote vissen met een alligatorachtige snuit). Deze vissen zijn inheems hier in Florida, en thuis hebben we in een groot aquarium ook een exemplaar van 45cm rond zwemmen. De exemplaren hier variëren naar schatting van 40cm tot een meter. In het wild zijn gevallen bekend van vangsten van bijna 3 meter...!
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag188.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1810.jpg

Na alles bij de uitgang goed gezien te hebben gaan we naar – hoe logisch – de ingang. Na een wachtrij van ongeveer een kwartiertje loop je eerst langs dezelfde bassins die we zojuist gezien hebben, alleen nu onder het waterniveau in plaats van er boven. Zo mogelijk is dit uitzicht nog mooier!
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1813.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag185.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1815.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1817.jpg

Daarna kom je in een grote koepel waar je, steunend tegen railingen, kunt kijken naar een film die 360 graden rondom je geprojecteerd wordt. Echt heel mooi gemaakt. Het verhaal is uiteraard echt een beetje des Seaworlds, dat wil zeggen ‘save the oceans’, ‘respect the animals’ etc. Bijna tè zoetsappig, maar nog nèt niet. De voorstelling is net vroeg genoeg afgelopen om nog een schaduwplekje te vinden – want ooh wat is het heet – bij de dolfijnen annex acrobatenshow. Met behulp van onder andere papegaaien, hoge duikplanken en de nodige springende dolfijnen wordt hier een spectaculaire show opgevoerd.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1826.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1824.jpg

Bij Dolphin’s cove proberen we een aantal dolfijnen zo ver te krijgen om zich door ons te laten aaien, maar dit lukt helaas niet; ze weten niet wat ze missen! Vervolgens moeten we er flink de pas in zetten om op tijd te zijn voor de orca show met Shamu. Onderweg confisceren we ‘on the fly’ nog een paar hotdogs, de binnentemperatuur mag immers niet te veel gaan afwijken van de buitentemperatuur, en we zijn nog ruim op tijd voor een redelijke zitplaats in de schaduw. En ook al is het al een fiks aantal jaren geleden dat we in Seaworld zijn geweest, we blijven een beetje verwend. De show is best wel aardig, maar niet echt geweldig of spetterend. Dat wil zeggen: spetterend wel in de letterlijke-, maar niet in de figuurlijke betekenis. Ons valt op dat de trainers niet meer tegelijk met de orca’s het water in gaan, zal wel te maken hebben met de ongelukken die hier gebeurd zijn, en dat ze iemand gevraagd hebben om deze interactie voor het publiek met iets te compenseren. Nu hadden ze dat kunnen vragen aan een willekeurige passant, aan een regisseur of aan een deskundige zoals ik (.....), maar ze hebben het gevraagd aan een choreograaf. Waarschijnlijk aan een choreograaf die weinig ervaring en nog minder inlevingsvermogen heeft, want het eindresultaat is niet echt je dat. Terwijl de orca’s in het water liggen te wachten staan hun trainers op de zijkant ietwat achterlijke dansjes te doen. Nou ja...........
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1839.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1844.jpg

Na afloop van de orca show proberen we zo snel mogelijk de uitgang op te zoeken, want direct daarnaast ligt een leuke attractie: Arctic Expedition. Met een gesimuleerde helikoptervlucht vlieg je naar de noordpool, om daar met een noodlanding nog net het vege lijf te kunnen redden. Vervolgens kom je langs mooie displays met beluga walvissen (met van die grote bulten op hun kop), ijsberen en walrussen. De ijsberen ijsberen niet echt. Sterker nog, ze liggen voor pampus en bewegen niet of nauwelijks. De beluga’s en de walrussen daarentegen bewegen continue. Oneindig lang zwemmen ze dezelfde rondjes en baantjes. Weet niet of die het hier nou zo naar hun zin hebben eerlijk gezegd..........
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1829.jpg

Het contrast in temperatuur is vervolgesn gigantisch; van de betrekkelijke koude op de noordpool komen we in een keer weer in tropisch Florida terecht. We puffen en hijgen als een stel oude paarden. Een lekker restaurantje met airco zou ons nu heel goed uitkomen. Ik heb in de Lonely Planet gelezen dat er bij het dure restaurant in shark encounter (alleen toegang met reservering), ook een barmenu is met een aantal barplaatsen waar je niet voor hoeft te reserveren. Door de balie bij de ingang lijkt het echter alsof je hier echt niet door kunt/mag. Wij verruilen onze flipflops en teenslippers voor vier paar stoute schoenen en lopen brutaal en wel langs de balie. Niemand die ons terug maant, en dus komen wij in een compleet lege barruimte met een heerlijke temperatuur. We nemen plaats aan de bar in plaats van aan een tafeltje en dit leidt tot wat scheve gezichten. Niet bij anderen, maar binnen ons gezelschap; Ellen vindt dit wat minder gezellig. En natuurlijk heeft ze daar gelijk in, maar de bar is dan ook wel heel bijzonder, en juist daarom wil pa aan de bar zitten; er zwemmen vissen in! Onder de gehele lengte en breedte van de barplaat zit een ondiep aquarium waarin vissen zwemmen, zeesterren kruipen en garnalen rond scharrelen: leuk!
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1852.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1853.jpg

Na een kwartiertje of wat komen de door ons bestelde salades, en onder het genot van de rondkruipende garnalen onder ons en de rondzwemmende haaien voor ons, peuzelen we deze lekker op. Nog beter dan de smaak van de salade, bevalt ons de temperatuur hier: heerlijk koel. De salades hebben overigens nog wel een bepaalde nasmaak: ze smaken naar meer! Maar om hier nou nog een keer salades van $15 dollar te bestellen gaat net te ver. We verlaten weer opgefrist de bar en gaan lekker ‘shark encounter’, de attractie, binnen. Het is hartstikke druk en het is maar goed dat er een loopband in de tunnel ligt, anders zou het hier echt een complete chaos worden.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1860.jpg

In het hiernaast gelegen Nautilus theater (ook airconditioned!) is het ook lekker koel, en kijken we naar de acrobatenvoorstelling. Ongelooflijk hoe lenig deze – overwegend Chinese – mensen zijn.

Aangezien onze salades inmiddels alweer ruim en breed verteerd zijn, zoeken we een volgende eetplek. Vlakbij het theater waar we daarna naar de zeeleeuwen willen gaan kijken is een buffetrestaurant. Ordinaire frieten met hamburgers worden hier soldaat gemaakt. Buiten gaat het motregentje inmiddels over in een werkelijk gigantische hoosbui. Maar wij zitten ‘high & dry’. Linda biedt aan om te gaan kijken of de show wel doorgang zal vinden. Ellen legt precies uit hoe ze moet lopen (trapje op, om plantsoentje heen en dan rechtdoor) en hup daar gaat ze. Na een minuut of twee komt ze – best wel nat .....- weer terug. Wat blijkt? Is ze naar het verkeerde theater gelopen......... Ellen dus op pad om tot de ontdekking te komen dat de show is gecancelled. Ships! Dan lopen we maar tussen de druppels door terug naar Dolphin Cove om daar ook onder water naar de dolfijnen te kunnen kijken. WAUW! Daar staan we vervolgens zeker een uur ons te vergapen aan deze magnifieke dieren. Eigenlijk wel het mooiste uur van de dag. Bij de ingang van deze onderwaterviewruimte staat geen bordje met ‘XXX’ of iets dergelijks. Toch zou dit eigenlijk wel moeten. Want waar we diverse dolfijnen ogenschijnlijk onschuldig met elkaar zien spelen en spartelen, is er voor de oplettende kijker ook sprake van iets delen en dartelen..... Een moeder roept uit ‘ooh how gross’ en een ander ‘no, they are just playing with each other...’. Maar ondertussen.... DP van het hoogste niveau: dolfijneporno. Bijna tè duidelijk is te zien hoe de paring tussen dolfijnen plaats vindt. Het lijkt eigenlijk best wel op de menselijke variant, alleen is het een ietsiepietsie natter........ Dolfijnen blijken overigens een behoorlijke ‘stamina’ te hebben: ze gaan maar door. En ook pottenkijkers – van zowel collega dolfijnen aan de natte kant van het glas als van de menselijke variant aan de droge kant van het glas – brengen de actievelingen niet van de wijs. Zowat de gehele DKS (Dolfijnen Kama Sutra) komt voorbij; missionaris (beiden met de onderbuik tegen elkaar), DSEW (doggy style extra wet) etc.
http://i1190.photobucket.com/albums/...ijnesexJPG.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...g18dolfijn.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...lfijnefilm.jpg
KLIK OP DE FOTO OM EEN DOLFIJNE FILM TE ZIEN....

Bij Seaworld volgen de hoogtepunten elkaar snel op, want na deze wervelende en spetterende dolfijnenshow is het eerst de beurt aan flamingo's om dolfijnen te imiteren (echt waar)
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1867.jpg
en daarna de beurt aan de avondvoorstelling van Clyde & Seamore. We zorgen dat we er op tijd zijn, omdat deze show eerder op de dag is afgelast vanwege het slechte weer, èn omdat we hopen dat de bekende mimespeler(s) hier weer hun opwachting maken en het komende publiek flink voor de gek houden. We worden niet teleurgesteld. Voordat de echte show begint staan we al helemaal in ‘laughter mode’ en de ene lach volgt de andere op. Tijdens deze show worden eigenlijk alle andere shows van Seaworld op de korrel genomen en dat is best wel grappig. Een aanrader dus, deze show.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1870.jpg

Ook de avondvoorstelling van de orca’s proberen we mee te pikken. Net als vanmiddag valt deze show ons echter helaas een beetje tegen. Natuurlijk, het is machtig om deze grote walvissen te zien zwemmen en springen, maar toch kunnen we ons niet aan de indruk onttrekken dat dit ‘vroeger’ leuker was. Maar misschien ligt het aan ons...... (al denk ik van niet J ).
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1876.jpg

Voordat we nagenoeg compleet uitgeput afhaken na meer dan 14 uur Seaworld, nemen we nog plaast voor de afsluitende vuurwerkshow. Deze is dan weer wel leuk. Kijk maar:
http://i1190.photobucket.com/albums/...18vuurwerk.jpg

Dan snel haar huis en heerlijk maffen. Zzzzzzzzzzzzzzzzzzz.

DAG 19, 17 JULI 2012: Alligator claws. On a stick!

Een dag die enerzijds past in de traditie van onze Floridabezoeken en die daar anderzijds compleet van afwijkt staat voor de deur. Het is voor ons namelijk sinds jaar en dag goed gebruik om op de laatste dag van ons verblijf in Kissimmee te gaan ontbijten/brunchen bij Cracker Barrel. Normaal gesproken is namelijk de laatste dag in Kissimmee tevens de laatste dag van onze vakantie. Nu is het echter anders. Vandaag is dan wel de laatste op Kissimmiaanse bodem, maar gelukkig nog niet de laatste van deze vakantie. Er gloort namelijk nog een uitstapje naar Canada aan de horizon. Weliswaar pas aan de horizon van morgen, maar toch: ‘Toronto, we’re almost there’. Net voordat we bij Cracker barrel zijn gaat de telefoon. Het is opa Jan vanuit zijn vakantieadres in Spanje. ‘Zijn jullie al in Toronto? Want daar is een schietpartij geweest met 10 doden en veel gewonden’. Oeps. Is dat zo? Nee, daar hebben we nog niks van gehoord. Maar gelukkig zijn we er nog niet, dus geen probleem. Wat wel een probleem is, is het feit dat er bij Cracker barrel geen all day breakfast meer op de kaart staat. Wat is dat nou weer???? We vragen onze waiter en het blijkt een foutje: we hebben de verkeerde menukaarten gekregen. Pffffffffff. A3 gaat weer voor de big boy breakfast, de jongedames nemen een country sampler en de niet meer zo piepjonge dame ook een of ander compleet verhaal. Zoals gewoonlijk bij Craker Barrel smaakt het allemaal weer voortreffelijk! Na het ontbijt gaan we nog even wat shoppen bij de Flea market tegenover Walmart, en kopen daar nog wat zonnebrillen, ringen, een armbandje en wat meer van die kleinigheden. Het is hier wel poepieheet, want een airco hebben ze niet.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1911.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1912.jpg

Daarna gaan we weer terug naar huis om de middag nog lekker wat te chillen en uit te rusten. A3 krijgt een beetje de kriebels en wil nog wat gaan winkelen. De rest heeft echter net zoveel zin in winkelen als 10 die er geen zin in hebben, dus moet ie alleen op pad. Ik begin bij de tweede vestiging van Ross in Kissimmee maar scoor helaas niks. Verder rijd ik wat door downtown Kissimmee en maak af en toe een fotootje.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1914.jpg

Ten zuiden van Poincina Boulevard vind ik later nog een nieuwe Ross vestiging en een pas nieuwe Beals outlet, een vergelijkbare keten. Helaas vind ik in beide winkels niets van mijn gading, mede omdat ik totaal geen zin heb om nog uitgebreid kleding te gaan passen. Terug naar de villa dan maar. De dames hebben mijn afwezigheid niet ervaren als een onoverkomelijk bezwaar; ze liggen er alledrie nog min of meer hetzelfde bij als toen ik ging: gekleed in badpak of bikini, liggend op de bank of in een lounge chair bij het zwembad, TV aan, iPad aan, boek open, koele drankjes op de tafel en een houding van ‘this is the good life’. En eerlijk gezegd denk ik ook dat dit the good life is; heerlijk genieten. Na het ritueel van de dames ook nog gevolgd te hebben wordt het weer tijd voor het eten. We kijken elkaar veelbetekenend aan, hetgeen zoveel inhoudt als : OK, Taco Bell.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1915.jpg
Na de lekkere taco’s en burrito’s gaan we als voorlaatste stop nog een souvenirshop binnen waar we wat leuks op de kop proberen te tikken voor neefjes Robin en Wouter, en uiteindelijk lukt dit ook! Het is niet bepaald een alledaags iets, maar het zal bij de jongens best in de smaak vallen: echte alligatorklauwen op een stokje.
http://i1190.photobucket.com/albums/...igatorclaw.jpg

Bovendien vindt Ellen hier totaal onverwacht een souvenir voor haar Oijense maatje. Heeft ze eerder een mooie en stoere armband voor hem gekocht, hier betreft het een gimmickachtig voorwerp met een oorspronkelijk heerlijke smaak, maar nu een heel nuttig en bruikbaar gebruiksvoorwerp. Niewsgierig geworden? Nog even wachten dan. Ik kan al wel melden dat dit voorwerp ons de komende dagen, nee, zelfs weken, nog lekker bezig zal houden. Voordat we het echter kopen checken we de elektrische specificaties van een en ander. Het snoer en de aan/uit knop vermelden dat het voltage 100-240 is. Met andere woorden: geschikt voor zowel de VS als Europa. De stekker is vanzelfsprekend Amerikaans, maar dat is met een eenvoudig adaptertje van 50 cent eenvoudig op te lossen. Alleen het gloeilampje vermeldt enkel 110 volt, dus dat zal thuis niet gaan werken. Zelfs in Oijen niet. Het voltage zal daar best wat lager zijn dan de 220 volt die in de ontwikkelde delen van Nederland gebruikelijk is, maar zo laag als 110 zal het daar ook wel weer niet zijn J . Ik schat zelf in 190 of zo. In elk geval vinden wij het geen onoverkomelijk probleem: dan kopen we thuis wel een ander gloeilampje.
http://i1190.photobucket.com/albums/...coronalamp.jpg

Bij Checkers nemen we nog een ijsje en daarna gaan we naar huis. Daar moeten we dan uiteindelijk toch beginnen aan de klus die geen langer uitstel kan verdragen: het pakken van de koffers voor onze vlucht van morgen naar Toronto. Aan alle mooie dingen komt ’n end. We weten alle koffers binnen de door Air Canada gestelde 23 kilo te houden en dus gaan we met een gerust hart slapen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag192.jpg

DAG 20, 18 JULI 2012: Security drama!

Shit, wat is vijf uur op toch vroeg. Dat zijn we niet bepaald meer gewend. Maar ja, als je om half acht van Orlando naar Toronto wilt vliegen zul je wel moeten. We doen een laatste check in de villa, laden de koffers in en ‘off we go’. De rit naar MCO (Orlando International Airport) verloopt vlotjes, wat wil je ook op ‘this ungodly hour’, en datzelfde geldt voor het inleveren van de huurauto en het inchecken. Voor de veiligheidscontrole zal het woord ‘vlotjes’ echter niet van toepassing zijn: er staan echt gigantische rijen. Omdat we echter gerekend hebben met redelijk wat marges qua tijd, is er geen vuiltje aan de lucht. In de rij voor de middelste scannerrij schuifelen we langzaam voort en uiteindelijk komen ook wij aan de beurt. Laptop apart, vloeistofjes apart, riem, uit, schoenen uit (...), broekzakken leeg etc. Scan, fouilleren, en dan:
‘Sir, is this your suitcase?’ ‘Yes it is’ ‘Do you have any liquids in here Sir?’ ‘No, I do not’. ‘What is this then?’ ‘Oh shit!’
Nee, niet dat de liquids ‘shit’ zijn, maar het feit dat we zo dom geweest zijn om een souvenir dat grotendeels bestaat uit een bierflesje met Corona, in de handbagage te stoppen….. Dat is pas shit. Met het argument ‘met ruimbabage wordt altijd hardhandig omgesprongen en de handbagage hebben we altijd zelf in de hand’, hebben we in al onze wijsheid (..........) de Coronalamp voor Jasper dus in onze handbagage gedaan. Al onze liquids, 10ml. Cacharel, 20ml. Chanel, 25ml. make up remover en 50ml. gel: alles zit keurig in een apart gelegd plastic zakje. Alles wat meer inhoud heeft zit in onze ingecheckte koffers. Behalve dus 330ml Corona. Eikels! Sukkels! Morons! Etc. Wat nu? De – overigens erg vriendelijke – beveiligingsmedewerker geeft twee opties: of hier terplekke de lamp met flesje weggooien, of terug naar de vertrekhal, het flesje van de lamp halen en weggooien en dan opnieuw door security. Twijfel. Wikken. Wegen. Ik kies in overleg met mijn drie dames voor optie twee; terug en het lampje demonteren. Zo gezegd, zo gedaan. Niet dus! Even later sta ik met het lampje dat bestaat uit een houten voet van ca. 15x15x4cm, een snoer en een Corona flesje te hannessen op het herentoilet. Ik probeer eerst het bierdopje er af te halen en eenvoudigweg het flesje leeg te gieten. Maar helaas; het blijkt dat het toch geen gewoon bierflesje is of in elk geval geen gewoon bierdopje. Het is ook geen blauwkleurig Coronadopje, maar een blanco zilverkleurig exemplaar dat muur en muurvast zit. Dat gaat dus niet lukken. Dan maar het flesje kapotslaan. Maar om zomaar op een toilet een bierflesje kapot te slaan met alle rotzooi van de plakkende inhoud en de rondvliegende glasscherven lijkt me toch ook niet helemaal sociaal. Maar wat dan? Ik probeer het flesje los te rukken van zijn houten onderkant, maar het ding zit echt retevast. De tijd begint ondertussen ook een rol te spelen: ik moet immers nog opnieuw door security en dan nog helemaal naar de gate; de dames zijn daar al lang. Ok, dan maar met grof geweld: ik ga met mijn voet op het houten onderstuk staan en probeer het flesje los te breken: dat lukt! Dan plakken we er in Nederland wel een nieuw flesje Corona op. Flesje in de prullenbak, snel het restant van wat eens een leuk souvenir was en nu nog enkel bestaat uit een houten plaatje en een snoer, in mijn koffertje en snel naar security. Daar lijk ik geluk te hebben; het is niet meer zo druk als pak ‘m beet drie kwartier geleden. Ik kies desondanks toch maar ‘slim’ voor de kortste rij en dan blijkt wederom dat ik ALTIJD de verkeerde rij kies. Bij de supermarkt, bij een tolhuisje en op het vliegveld: altijd is er wel iemand voor me zonder geld, iemand die iets vergeten is, een kassabon die op is, een artikel dat niet geprijsd is of: een Afro American gezin dat bestaat uit zes personen en nog nooit gevlogen heeft, voor me. Dit laatste feit is nu het geval. Als ze aan de beurt zijn worden ze pas wakker. Ooh, moeten vloeistoffen eruit? Ooh, moet de riem uit? Ohh, moeten de schoenen uit? Ja, dat moet. Ohh, moeten laptops er ook uit? Ohh, is een iPad ook een laptop? Ohh etc. En de tijd tikt door..... Eindelijk zijn ze er dan door en dan mag ik. Uitkleden gaat goed, fouilleren gaat goed.. Maar dan. Een déjà vu:
‘Sir, is this your suitcase?’ ‘Yes it is’ ‘Do you have any liquids in here Sir?’ ‘No, I do not’. ‘Can I go through your suitcase’?. ‘Yes. Of course.’
Uitgebreid doorzoekt hij mijn koffer (weer....), maar vindt niks. Strange. Toch moet de koffer opnieuw door de scanner. Ik ben inmiddels behoorlijk zenuwachtig want het begint er nu toch echt om te spannen of ik nog op tijd bij de gate ga kunnen zijn. Bij de tweede keer scannen van mijn koffertje gaan er geen alarmbellen af, maar ik moet wel alles opnieuw inpakken. Het is een grote puinhoop nadat meneer de beambte alles zorgvuldig doorzocht heeft. Snel flikker ik alles er in, forceer de sluiting dusdanig dat ie voorlopig dicht blijft en loop dan verder. Aan het einde van de gang ga ik door een schuifdeur en dan....... Shit! Dit is Orlando Airport! Je kunt hier niet rechtstreeks naar de gate, maar moet eerst nog met een soortement treintje naar de terminal. Dit gaat niet goed komen!!!!!!!!!!!!! Het spreekt vanzelf dat ik even moet wachten voordat het treintje komt en dat het treintje wacht totdat er redelijk wat mensen in zitten. Dan gaat ie langzaam op weg........... Aangekomen bij de terminal grijp ik mijn belachelijk ingepakte koffertje en ren naar de gate. Daar staan drie mooie dames op me te wachten. Het boarden is al wel in volle gang, maar nog niet afgerond. Pffff, we kunnen nog mee.
De dames hebben de wachttijd in elk geval nuttig besteed: ze hebben alledrie gegeten en gedronken en zelfs voor mij een broodje gekocht (tegen het gangbare vliegveldtarief van $9.25..........). Zo heb ik tijdens de vlucht naar Toronto ook wat te doen: uithijgen en genieten van een broodje roast beef.
In tegenstelling tot 20 dagen geleden, toen we op Toronto Pearson International Airport eindeloos op onze koffers moesten wachten, zijn ze er nu wondersnel. De verhuurbalie van Hertz is onze volgende halte. Aan de balie zijn we zo klaar, maar in de garage moeten we helaas wat langer wachten; er is een auto-tekort en je mag dus geen auto uitzoeken. Sterker nog: de auto’s moeten één voor één vanuit een andere locatie worden ‘aangereden’ en derhalve duurt het best wel lang. Desalniettemin zitten we even later in onze Toyota RAV4, op weg naar downtown Toronto.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag200.jpg

Het is nog vroeg, dus we hebben de tijd. In Toronto kunnen we de auto parkeren in een parkeergarage die nagenoeg onder de bekende CN Tower ligt, dus we hoeven niet ver te lopen. Bij de CN Tower kiezen we uit de talloze combinatiemogelijkheden van tentoonstelling, film en uitzichtpunten voor een eenvoudig pakket; alleen het uitzichtspunt. Helaas moeten we daarvoor maar liefst een heel uur wachten. Als we daarna met de snelste lift met glazen bodem ter wereld (nou ja, er zitten twee smalle glazen strips in de bodem....) naar boven snorren, hebben we een mooi uitzicht over de stad. Dit tot 2007 hoogste gebouw ter wereld, biedt niet alleen uitzicht over downtown, maar ook over Lake Ontario, een van de vijf grote meren in deze regio.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag204.jpg

Op het uitzichtplatform is ook een deel waarin de bodem geheel van glas is gemaakt, en het geeft wel een speciaal gevoel om daar boven te staan (zoals ik doe), of te liggen (zoals de dames doen).
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag2014.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag2017.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag206.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag2012.jpg

Leuk is wel het feit dat als je schuin door het glas naar beneden kijkt, dat je dan recht op de (kunst)grasmat kijkt van het stadion van de lokale Toronto Blue Jays beesbolclub. Als we het na een half uur boven wel gezien hebben, moeten we weer wachten op de lift om naar beneden te kunnen. Dit keer weliswaar geen heel uur, maar toch nog wel ruim een half. Mhhhh. Kan dat niet beter geregeld worden CN Tower? Al met al vinden we de toren geen aanrader. Het uitzicht is leuk, maar zeker niet ‘niet te missen’, en de lange wachttijd en hoge toegangsprijs maken de ‘overal experience’ er niet beter op. We schieten nog wat plaatsjes en kruipen dan weer aan boord van onze Toyota voor de drie uur lange rit westwaarts, waar een achternicht van Anja woont. Onderweg valt op dat Canadezen niet origineel zijn in het bedenken van plaatsnamen. Zo komen we in drie uur tijd onder andere langs plaatsnaamborden waar de namen op staan van Windsor, Paris, London, Orford, Glencoe, Chatham, Kent, Blenheim, Melbourne, Cambridge en Woodstock.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag2020.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag2021.jpg

Onze plaats van bestemming is in elk geval Ridgetown, en daar komen we om tien minuten over zes, 10 minuten later dan gepland, aan. Op tafel bij Richard en Nancy staan dampende schalen met taco’s, lasagna en andere lekkernijen. Alhoewel ze ons helemaal niet kennen – Nancy hebben we 12 jaar geleden voor het eerst en laatst gezien – lijkt het wel alsof ze ons goed kennen....

De ontvangst is allerhartelijkst en het hele gezin, dat naast Richard en Nancy ook nog uit de kinderen Jocelyn, Brett en Jenna bestaat, doet zijn best om het ons naar de zin te maken. Even later komen ook nog de vader van Nancy (Joe, degene die als een van vijf kinderen in 1950 met zijn ouders meereisde van Nistelrode naar Canada) en buurjongen Anderson, ons gezelschap houden. Anderson is 11 en weet en kan bijna alles. Hij vraagt hoe het EK voetbal voor ons verlopen is (no comments) en honderden andere dingen. Eén ding gelooft hij echter niet: dat Nederland wereldkampioen beesbol is. Is toch echt zo jochie....... We kletsen verder wat en spelen spelletjes (Junglespeed & Kronoko) voordat we ons moe maar voldaan terug kunnen trekken in de speciaal naast het huis geposteerde grote RV (Recreational Vehicle). Sleep tight ya’al!

DAG 21, 19 JULI 2012, deel 1: ‘To pull a Nancy’.

Uitslapen in de RV. In deze ten opzichte van een grote hotelkamer, kleine ruimte, hebben we toch allemaal lekker kunnen slapen. Douchen duurt in de RV wat langer dan in een hotel. De douche is namelijk dusdanig klein dat we het veel comfortabeler vinden om via de tuin en de keuken van Richard & Nancy naar hun badkamer te lopen en daar lekker te douchen. Die ochtend herhaalt zich dus vier keer het ritueel van een halfnaakte Nederlander die onfris door de tuin sluipt en een kwartiertje later lekker fris weer terug komt geslopen. Na dit Canadese doucheritueel volgt het Canadese ontbijtritueel. Richard heeft gisteren al uitgelegd dat hij elke dak, rain or shine, weekday or weekend, standaard een ritje maakt naar Tim Hortons. Tim Hortons is – om het kort te zeggen – de Canadese evenknie van Starbucks, en daar hebben ze dus elke ochtend dampende koffie klaar staan voor Richard. Ook Nancy gaat normaliter op weg naar haar werk even langs bij Tim Hortons. Ze zetten thuis eigenlijk bijna nooit koffie, die wordt altijd gehaald. Op het werk wordt de koffie dan regelmatig in de microwave gezet en daar ‘genieten’ ze dan de hele dag van...... Rare jongens, die Canadezen... Aan de andere kant, zo vinden zij het waarschijnlijk weer erg vreemd dat wij onze koffie allemaal zelf maken. Welke idioot doet dat nou? Rare jongens die Nederlanders.......
Maar goed, we hadden het dus over het ontbijtritueel. Naast de koffie van Tim Hortons bestaat dit op een gewone doordeweekse dag uit wat cereal en dergelijke. Zo niet vandaag. Nancy’s has gone out of her way om een compleet feestontbijt te maken met alles wat je tijdens het onbijt maar wensen kunt. En meer. Scrambled eggs, bacon, sausages, hamburgertjes, brood, toast en een speciale versie van een ontbijtgerecht wat je het best zou kunnen omschrijven als ‘Breakfast lasagna’. Aan de ontbijttafel bespreken we de planning van vandaag: ze hebben echt heel wat voor ons op poten gezet. Het is de bedoeling dat we, ondanks het slechte weer, vandaag gaan tuben met een speedboat. Joe heeft namelijk een speedboat en een grote tube waarin drie mensen passen. Deze kun je dan achter de boot hangen en ‘the higher the speed, the higher the fun’ aldus Brett. Deze middagactiviteit zal dan vanaf een uur of vijf opgevolgd worden met een grote barbeque waarbij de hele familie acte de presence zal geven om de Dutchies te ontmoeten. Nou, dat wordt dus een drukke dag.
Hoe gaan we dit doen? We gaan met twee auto’s, één gevuld met dames en één gevuld met heren, de boot op halen. Hierbij komen we o.a. langs de huizen van Bob en Wayne, twee broers van Nancy, en van Joe. Wayne zal ook mee gaan ‘boaten’, omdat hij de enige is met een vaarbewijs. De heren gaan dan de boot te water laten aan het begin van de baai en de dames rijden alvast naar het punt toe aan het einde van de baai, waar getubed gaat worden. Aangezien ik in de boot van de heren zit, vertel ik het verhaal dus vanuit een mannenstandpunt. Als we de trailer met boot achter de grote SUV van Wayne hebben hangen, rijden we door de uitgestrekte landbouwgebieden naar Rondeau Park, een state park aan Rondeau Bay, waar we de boot te water laten. Wayne zet er flink het gas op om de baai over te steken, en zo’n twintig minuten later zijn we bij Port Erieau, het punt waar Rondeau Bay overgaat in Lake Erie. Eén blik over lake Erie maakt echter al duidelijk dat de wind veel te sterk is om daar te tuben: de golven zijn veel te hoog. Daarom wordt besloten om in de baai te gaan tuben, daar is het water veel rustiger. Na een kwartiertje komt de auto met de dames ook aan en worden de zwemvesten aangetrokken.
http://i1190.photobucket.com/albums/...2/dag215-2.jpg
Dan begint het feest! Op de baai is alle ruimte, want er is verder geen gek te vinden die met dit weer het water is op gegaan; het regent behoorlijk en het waait als een gek. De dames in de tube, in eerste instantie Ellen, Linda en Jenna, vliegen van links naar rechts over het water en gillen het uit van plezier. In een tweede ronde gaan Nancy, Anja en Brett. Ook deze drie kaatsen over het water van links naar rechts en hebben er ogenschijnlijk veel plezier in. De derde en laatste ‘ronde’ is weer voor de jeugd. Brett blijft zitten, maar Ellen gaat op de plaats van Anja en Linda komt in de seat van Nancy terecht. Die meteen bekent zojuist uit angst haar bekken niet goed onder beheersing te hebben kunnen houden. In het LOI’s: Linda heeft dus plaatsgenomen met haar derrière in de voortijdige urinelozing van Nancy. In het Brabants: Linda zit in de pis van Nancy. Een dergelijke actie komt bij ons meteen in de boeken met een vaste naam. In dit geval: ‘to pull a Nancy’ = ‘in je broek zeiken’.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag2115.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag2116.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag2117.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag216.jpg
Brett doet daarna aan z’n moeder voor hoe wij als mannen met een dergelijke situatie omgaan, en daarna vinden we het allemaal wel welletjes. En te nat. Dat ook.
http://i1190.photobucket.com/albums/...012/dag217.jpg
Morgen het onaangename vervolg van deze dag...............

DAG 21, 19 JULI 2012, deel 2: Mayday!! Mayday!!

De dames kleden zich om en gaan met de auto naar huis om de bbq te gaan voorbereiden. Bob, Richard, Brett en ik gaan met captain Wayne weer met de boot de baai over.
http://i1190.photobucket.com/albums/...lipboard12.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...lipboard13.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...2/dag218-2.jpg
Om jullie een idee te geven de baai is ongeveer tien bij 5 kilometer, en we zijn ongeveer halverwege als er plotseling een luide zoemer af gaat. Wayne zegt dat dit het noodsignaal is voor een warm gelopen motor. Onze 115pk Yamaha geeft dan ook geen straaltje water meer, hetgeen voor de boottisten onder ons voldoende informatie moet zijn voor een gebrek aan koeling. Wayne stopt de motor om te kijken of er iets mis mee is, maar anders dan een beetje zeewier dat om de schroef zit, kan hij niks vinden. Dan toch maar met loeiende noodzoemer verder. Maar niet ver verder. De motor begint te roken en hij stopt er compleet mee. Wat nu???? De wal is nog ver weg, je kunt het amper zien, zeker te ver om te zwemmen. Er zijn totaal geen andere boten op het water om te helpen, dus belt Wayne maar met Bob. Bob heeft een jetski waarmee hij ons dan maar uit de penarie moet trekken. Het anker gaat ondertussen overboord, want anders drijven we nog verder weg. Dus wachten we. En wachten we. En wachten. En........ Wayne probeert de motor weer te starten; met enige moeite lukt dat. Met een zeer lage snelheid om de motor niet snel weer over de flos te helpen gaan we verder. Maar in werkelijk no time begint de zoemer weer. En gaat de Yamaha opnieuw roken. Zeer ongezond...... Wayne belt Bob weer: geen gehoor. Wat nu???? Wayne zoekt of er peddels aan boord zijn. Die zijn er. Twee. Kleine. Brett en Wayne springen overboord en proberen al zwemmend aan een touw de boot voort te trekken terwijl Richard en ik peddelen. Maar het enige dat we bereiken is dat we minder snel afdrijven naar de verkeerde kant. Dus iedereen maar weer aan boord en het anker uit. Wat nu?????
http://i1190.photobucket.com/albums/...eaubayoops.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...012/yamaha.jpg
Daar zit ik dan. In een kapotte boot, midden op een groot water met drie vreemden mannen. En met gruwelijk slecht weer. Mayday, mayday! Waar komt dat eigenlijk vandaan, mei dag?
‘Mayday’ werd in 1923 in het leven geroepen. De Britse verkeersleider Frederick Mockford moest een woord bedenken dat piloten in nood konden gebruiken. Hij werkte op Croydon, waar vliegtuigen uit de Parijse luchthaven Le Bourget landden. Een Frans woord lag dus voor de hand. Mockford stelde ‘m’aider’ – Frans voor ‘help me’ – voor, dat bijna hetzelfde klinkt als het Engelse ‘mayday’ – ‘meidag’ – en dit woord kon dan ook makkelijk worden uitgesproken door piloten uit Engeland en Frankrijk. Mayday wordt nu overal te land, ter zee en in de lucht als noodsignaal gebruikt in de radiocommunicatie

Wayne belt weer met Bob, maar zonder resultaat. Hij probeert de motor weer te starten en dat levert weer een paar honderd meter vooruitgang op. Het water lijkt hier wel minder diep te zijn, hetgeen afgeleid kan worden uit het feit dat het zeewier hier dichter onder de oppervlakte ligt. Dus weer twee man overboord en twee man peddelen. Slowly, but surely gaan we iets vooruit. Richard en ik springen ook overboord en gaan de boot mee helpen zwemmend trekken en duwen. Het water is best warm, dus dat is niet onaangenaam, maar het zeewier strengelt zich om je benen heen en zuigt je als het ware naar beneden, This is hell! We raken compleet uitgeput, maar maken wel progressie. Uiteindelijk voel ik grond onder mijn voeten en hoeven we dus niet meer te zwemmen, maar kunnen we duwen en trekken. Maar dat is zo mogelijk nog zwaarder. Mijn opmerking van zo even dat ik compleet uitgeput was, is niet waar. Nu pas ben ik compleet uitgeput. Als we na een ploetertocht van ruim drie uur, die eigenlijk gepland was als een pleziertocht van 20 minuten bij de wal komen, ga ik eerst één ding doen. Pissen! Uitgeput liggend in het water leeg ik mijn blaas. De grootste opluchting van mijn leven. En het waterniveau in Lake Erie stijgt meteen met 10 inches.
Als we de dames bellen over ons avontuur vertellen lachen ze ons hard uit en geloven ons niet. Ze melden wel dat veel bbq gasten er al zijn. Nadat Richard, Brett en ik ons uitgebreid gedouched hebben (en dat was nodig…….) sluiten we ons aan bij de rest van de gasten. Je kunt je voorstellen dat we heel te vertellen hebben gehad. Er wordt dan ook volop ge-oehd, ge-aahd, en ‘you must be joking’ gezegd. Nee, we are not joking. Au contraire……
http://i1190.photobucket.com/albums/...2/CIMG2224.jpg
Die avond wordt er nog volop gepraat, gezwommen, gekronokood (typisch Canadees bordspel) en gejunglespeed, en als alle worstjes, kip en steaks op zijn gaan we naar bed. A very good night to you all

DAG 21, 19 juli 2012: deel 3, nagekomen bericht

Mijn planning was om het verhaal van dag 21, 19 juli, af te sluiten met een compleet overzicht van alle namen van de familie die aanwezig waren bij de bbq. Dat zou een opsomming geworden zijn van mannen en vrouwen, jongens en meisjes, jong en oud etcetera. Dit zou ik dan mooi hebben kunnen opluisteren met foto’s van al deze mensen. Helaas heeft er echter intussen een tragisch ongeval plaatsgevonden waardoor dat niet helemaal ‘the right thing to do’ lijkt. Via facebook vernamen wij namelijk op zaterdag 25 augustus dat een van de zonen van een achterneef van Anja een ernstig auto ongeval heeft gehad. Zo ernstig zelfs dat hij in coma ligt en er sprake is van hersenletsel. Poeh. Dat is dus echt schrikken. Ook onze meiden zijn er behoorlijk van onder de indruk; zat hij op 19 juli nog gezellig met hen te kletsen, het was zelfs hun ‘drinking buddy’, nu ligt hij in coma. Zo snel kan het gaan. En om hier nu foto’s van een gezellige bbq waar hij ook op staat te posten, leek me niet gepast. Vandaar dat we het vandaag even bij dit korte verhaal laten. Morgen gaan we weer verder.

DAG 22, 20 JULI 2012: So long, fare well, auf wiedersehen, goodbye…….

De tweede en laatste nacht in de RV is ten einde. Na lekker lang uitslapen herhaalt het douche- en ontbijtritueel van gisteren zich, en daarna maken we met de hele familie nog wat foto’s als aandenken voor ons bezoek aan Ridgetown. Daarna pakken we onze koffers in de toyota, nemen we afscheid van de zeer gastvrije familieleden en rijden we richting Toronto Airport. Onze vlucht naar Amsterdam vertrekt 's avonds om half acht, dus we hebben nog wel tijd voor wat shoppen. Via onze TomTom zoeken we dan ook een winkelcentrum, maar Tommie snapt niet helemaal wat voor type winkelcentrum we bedoelen. In de buurt van het vliegveld komen we zodoende bij twee kleine verzamelingen van winkels terecht die eigenlijk de naam ‘winkelcentrum’ niet waardig zijn. Voordat we echter bij het eerste ‘winkelcentrum’ uitstappen bellen we nog even met Arkefly voor de herbevestiging van onze vlucht. Dat gaat maar moeizaam. Na vele bandjes en mensen die niet snappen wat we bedoelen horen we uiteindelijk dat onze vlucht gewoon nog gepland staat op de juiste tijd. Geen vluchtwijzigingen dus.
In de mall kopen we wat kleinigheden als kauwgom en andere zaken voor onderweg. In een supermarkt lopen we ook een pak ‘dad’s cookies’ tegen het lijf. En aangezien we mijn vader altijd ‘dad’ noemen, lijkt dat een leuk souvernitje voor hem. Opvallend in de supermarkt is dat de prijzen hier flink hoog liggen. Het prijsniveau ligt hier beslist een stuk boven dat in Nederland. Geen wonder dat het minimumloon voor een zestienjarige hier boven de tien (!) dollar per uur ligt! Bij het andere ‘winkelcentrum’ nemen we nog een ijsje, en dan gaan we definitief richting vliegveld. Ik lever de auto in bij Hertz en aansluitend checken we in. Dat gaat allemaal vlotjes. Aan boord van de 767 van Arkefly blijkt al snel dat het vliegtuig bij lange na niet vol zit. Ik schuif dus al voor het vertrek op naar de middelste rij van drie stoelen naast ons, waar niemand zit. Als de lampje van ‘fasten your seat belts’ uitgaan maak ik de riemen los en leg mij lekker languit te rusten. De vluchttijd van zes uur en vijftig minuten wordt hierdoor aanmerkelijk comfortabeler. Voor mij althans. Want na afloop krijg ik te horen dat ik de drie stoelen wel asociaal lang bezet heb gehouden. De meiden hadden er ook wel willen liggen. Maar ja, ik heb ze drie keer gevraagd, maar toen sliepen ze telkens.....
http://i1190.photobucket.com/albums/...arkefly767.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...adianflags.jpg
Morgen het verslag over onze aankomst in Nederland en wat we daar allemaal weer mee maken......

DAG 23, 21 JULI 2012: ‘shine a light on me’

Na precies zes uur en vijfenveertig minuten vliegen landen we op Schiphol. De vlucht is voorbij gevlogen J en voor we het weten staan we bij de douane. Daar is het overigens wel poepiedruk. Volgens mij net ze hier allemaal net wakker. Daarna halen we onze koffers op en ja hoor, een van onze exemplaren is de aller- allerlaatste op de band. Voordeel hiervan is wel dat onze Multipla al mooi gearriveerd is bij vertrekhal drie, zodat we alleen maar de sluetels in ontvangst hoeven te nemen, de koffers in te laden en hoppakee: terug naar Heesch.
Onderweg ontspint zich de discussie over......eten. Bij Albert Heyn halen we wat broodjes en vers beleg en thuis gaan we lekekr aan het smikkelen. Ellen werpt na de lunch de vraag op of we niet een lampje kunnen zoeken voor haar coronafleslampje zonder coronafles voor Jasper. Bij Appie hebben we ook al meteen een nieuw flesje Corona gekocht, zodat het lampje al snel weer gecompleteerd kan worden. In onze voorraad gloeilampjes gaan we opz oek naar ene passend exemplaar, maar helaas; niets past. Dit ligt echter niet aan onze lampen, maar aan de Amerikaanse fitting: deze wijkt af. In Nederland zijn fittingen met de code E12 en E27 gangbaar, maar dit blijkt E10 te zijn. Anja gaat daarna even nar de Karwei om dan maar een compleet nieuwe fitting te kopen. Maar thuis blijkt deze te groot om in de opening te passen. Sjips! Wat nu? Bellen! Of er ergens een lampje te vinden is met E10 fitting voor 220 Volt. Bijvoorbeeld bij een leverancier van Amerikaanse koelkasten of iets dergelijks.
Expert: nee
Electroworld: nee
Harense Smid: nee
Handyman: nee
Wingens Heesch: op vakantie
vdAkker Heesch: op vakantie
Ben van Dijk: nee
De keukenwinkelinvinkel: nee, maar...........daar weten ze wel te melden dat er een groothandel in Schayk is die ze waarschijnlijk wel heeft.
Helaas is deze echter op zaterdag gesloten, dus kunnen we nog niets. Wat wel kan is in elk geval alvast het Coronaflesje op de voet plakken. Bisonkit! Helaas: op deze lamp lijkt een ware vloek te rusten, want de bisonkit gaat net zo makkelijk los als dat ie vast ging. Ellen an ik weer naar Karwei. Een lijm vinden in het bisonschap die goed hecht tussen hout en glas. Eindelijk gevonden: naar huis en plakken maar. Na 24 uur – het is dus inmiddels.....

(ZON)DAG 24, 22 JULI 2012:
........ blijkt deze lijm te hechten. Een hindernis dus overwonnen; het flesje Corona zit vast. Op dinsdag 24 juli gaat Anja op haar vrije dag richting Schayk en weet daar inderdaad een lampje met E10 fitting op de kop te tikken dat past. Ze is zo slim geweest om het snoer en de fitting mee te nemen, zodat er ter plaatse getest kan worden of het lampje het doet. Resultaat: positief: het brandt! Ellen kan Jasper dus blij gaan maken met een uniek souvenir: niet alleen qua uitvoering, maar vooral vanwege het verhaal dat er bij hoort. Wat een moeite en wat een geld. Er is in totaal meer uitgegeven aan de remake (snoer, fitting, Corona flesje, lampje en lijm) dan aan de lamp zelf..........

Morgen een korte beschouwing over onze vakantie.

Na onze vakantie in 2008 schreef ik onderstaand stuk na ons bezoek aan Washington DC. We stonden toen aan de vooravond van de verkiezingen, en het was nog niet duidelijk wie de Democratische kandidaat zou zijn die het tegen McCain op zou moeten nemen, Obama of Hillary. We weten nu, anno 2012 en aan de vooravond van wéér nieuwe verkiezingen, dat het Obama geworden is. Onderstaand stuk is echter anno 2012 nog net zo aktueel als toen. Als ik onze reis van 2012 bekijk dan was het verval in met name Memphis erg zicht- en tastbaar. Ook de vele kleine plaatsen in Arkansas, Louisiana en Mississippi waar we doorheen kwamen, stemden niet hoopvol. Verval overal waar je keek.


Juli 2008:
EPILOOG WASHINGTON DC

Washington is een mooie, nette en zeer overzichtelijke stad. De metro werkt pico bello en ziet er tevens dito uit. Wel valt op dat je slechts één of twee blocks van het Capitool of het White House hoeft te lopen om midden tussen de zwervers en daklozen terecht te komen. Ze hangen wat rond of bezoeken een van de gaarkeukens cq opvangcentra en je hebt er verder weinig last van – tenminste, wij niet- . Toch blijft het een teken aan de wand om hier, midden in het centrum van de plek waar ‘het’ allemaal gebeurt, zoveel zwervers aan te treffen. Eigenlijk, en dat sluit dan weer een beetje aan bij de epiloog over New York City, een teken van een samenleving in verval. Zeker nu de Chinese en Indiase economieën zo enorm opstomen, bekruipt je/me steeds meer het gevoel dat de VS de eerste positie aan het kwijtraken zijn. Grootschalige verloedering, veel daklozen , een economische crisis (als voorloper op een echte knauw?) en een geldverslindende oorlog waarvan eigenlijk niemand meer weet waaom hij nu eigenlijk gevochten word. Duizenden Amerikaanse doden, nog veel veel Irakezen en een enorme ‘investering’ in het opbouwen cq versterken van een imago dat er toe zal leiden dat de VS de komende jaren nòg meer gehaat zullen worden.

Ik vraag me af of we over tien, vijftien jaar nog wel over de VS spreken als wereldmacht, en of we er nog wel ‘gewoon’ op vakantie kunnen. Het zou dan wel eens zo’n losgeslagen bende kunnen zijn dat je er je leven niet meer zeker bent................

Wat toen dus gold voor DC geldt heden ten dage ook nog in the Deep South. Ben benieuwd hoe het in 2016 zal zijn...... Morgen een stuk over de economische crisis.

http://i1190.photobucket.com/albums/...lessbanner.jpg

MVG

A3

BACK TO THE FUTURE
In 2006 was ik in de VS. Woorden als crisis, sterk dalende huizenprijzen en afnemende welvaart waren toen nog nagenoeg ‘onbekend’. Toch had ik toen al een soort vooruitziende blik:

WOENSDAG 20 SEPTEMBER 2006

ORLANDO FINANCIAL DISTRICT

Voordat ik vandaag goed en wel wakker ben heb ik alweer iets geleerd. Namelijk het antwoord op de al jaren onbewust prangende vraag, ‘waarom stinken Italianen zo?’. Ook altijd al willen weten waarom? Nou waarschijnlijk omdat het doorbrengen van zo’n zeven á acht uur in een ruimte waarin het behang spontaan loslaat van de muur door de stankcocktail van kaas en salami niet bepaald bevorderlijk is voor een frisse ochtendgeur. Waarschijnlijk vormt deze wijze les ook de basis voor het antwoord op de vraag waarom sommige mensen zo uit hun mond stinken en weer anderen onder hun oksels. Juist, ze hebben een pizza op met knoflook respectievelijk zweetdruppels.....

Ik douche dus maar snel de smells van me af voordat ik op jacht ga naar een healthy and hearty breakfast. Deze keer duik ik snel de coffee shop in bij Publix en nuttig daar een eenvoudig maar voedzaam ontbijt van cornflakes, toast en vers fruit. Best lekker hoor! Daarna
rijd ik met mijn Dodge Caliber naar Downtown Orlando. Eigenlijk is het te gek voor woorden, maar in al die jaren dat ik nu in Orlando en omgeving kom, ben ik nog nooit in het echte centrum van de stad geweest. Wel talloze malen in de toeristencentra, pretparken en de shopping malls, maar nooit in het eigenlijke centrum. Vanaf de snelweg I4 kun je Downtown wel altijd duidelijk zien liggen met zijn markante torenflats, en vandaag is de dag om er ook eens echt te gaan koekeloeren. Ik verlaat de snelweg bij het oude, voormalige entertainment complex van Church Street Station. Eens een bruisend centrum van muziek, zang en dans, nu niet meer dan een zielige hoop stenen die staat te wachten tot een of andere property developer het uit zijn lijden verlost. Zonde, want het was vroeger een van de bekendere en best bezochte attracties in Orlando.

http://img111.imageshack.us/img111/8...ndoflagka9.gif

Mijn Caliber rolt lekker door over de voormalige spoorlijn, en zo hobbel ik het financial district in. Financial districts zijn in de US of A altijd te herkennen aan de serene rust die er van deze wijken uit gaat.

http://img168.imageshack.us/img168/5...orlandokt9.jpg

Stel je een grote fabriek voor met bonzende en stampende machines, een magazijn met logistieke afdeling waar heftrucks en vrachtwagens af en aan rijden, een kantoorruimte waarin bevallige en minder bevallige dames druk telefoongesprekken aan het voeren zijn, een directeur die met zijn schoenen omhoog de Elsevier zit cq ligt te lezen en een afdeling waar serene rust heerst en waar geen enkel geluid vandaan komt. Op de deur van deze afdeling staat iets in de trant van ‘boekhouding’, ‘financiële afdeling’ of, bij bedrijven die zichzelf als een moderne exponent van moderMisme beschouwen, ‘financial department’. Soms leest er iemand op die afdeling een Financieel Dagblad, of uiteraard het Engelstalig equivalent Financial Times, en hoor je dus af en toe een blad omslaan. De rust van deze laatste afdeling, bezet door accountants, controllers en consultants komt overen met de rust van een Financial District. Hoge gebouwen, veel marmer, veel namen op de gevels die beginnen of eindigen met ‘Bank’ en altijd die stilte. Het enige – soms – waarneembare geluid in deze wijken is het geritsel van bankpapier bij die ouderwetse instituten die hun klanten nog niet voor de volle 100% maar nog slechts voor 96% of 95% van zich hebben vervreemd, en dus nog over een ouderwetse service als een geldautomaat beschikken. Maar even geduld, ook die Banken zullen binnen afzienbare tijd in hun niet aflatende drang om ‘klanten nog beter van dienst te kunnen zijn’ en ‘het serviceniveau nog verder te kunnen optimaliseren’ snel deze geldautomaten, in het land van Uncle Sam ATM’s genaamd, afstoten en sluiten. ‘Ook om uw en onze veiligehid verder te kunnen waarborgen’ is een veel gehoord argument in deze vergaande serviceverbetering..... ‘Voortaan kunt u dan ook via onze uitgebreide internetsite 24 uur per dag en zeven dagen per week tegen slechts een minimale vergoeding al uw bankzaken vanuit uw luie stoel bij ons regelen’. Jaja.

Goed, het Financial District dus. Daar rijd ik nu doorheen en er is geen accountant, controller of consultant te zien. Die zitten allemaal te internetten achter hun laptop aan hun flexibele werkplek, te kijken hoe ze ons, de klanten, nog verder kunnen treiteren en ‘annoyen’. Alles ter meerdere eer en glorie van de koersen op Wall Street en gelijksoortige beurzen. Om, als ze hun hand overspeelt hebben, een heleboel mensen, ja soms zelfs complete economieën mee te slepen in hun ondergang. En voor degenen die geen geld voor aandelen of andersoortige beleggingen aan deze bendes hebben toevertrouwd: dan zorgen ze er wel voor dat de inflatie door hun mis-handelingen (hier niet in de betekenis van lichamelijk geweld) uit de hand loopt, de rente gigantisch gaat stijgen en de huizenprijzen ineen zullen storten. Daar ga je dan met je goeie gedrag. Genoeg nu over mijn frustratie met betrekking tot financiële instellingen, want ik moet opschieten; het is al bijna 13.00 uur en dus zullen de deuren van gelaagd veiligheidsglas in de marmeren panden zich weldra gaan openen om de inhalige laptoppende meute doorgang te gunnen naar de alleen op werkdagen geopende lunchrooms en cafés waar zalm op toast en foie gras als lunch geserveerd worden. Vanzelfsprekend op rekening van ‘de zaak’, in casu u en ik. Bovendien moet ik zelf ook lunchen en zal ik dus voort moeten maken om nog een vrij tafeltje te bemachtigen.

Mijn lunch bestaat uit een strawberry smoothie en een ceasar’s salad a raison van $ 17. Normaliter wordt dit gerecht dus besteld door een financial advisor van een of andere duistere soort aan een tafeltje dat hij of zij samen bezet met de senior advisor of (il)legal reposession, van de firma Morgan & Stanley, JP Morgan of Goldman Sachs. Deze banken hebben weer aandelen in andere banken die op hun beurt weer het geld beheren van banken als ABN AMRO, ING of Rabobank. Uiteindelijk betaal ik de rekening toch, dan kan ik dus net zo goed de ceasar’s salad zelf opeten........

http://img254.imageshack.us/img254/9...ansachsfb9.jpg

Na een verdere – nogal saaie - tour door Orlando, ik weet nu ook waarom ik in al die jaren nooit eerder in het centrum geweest ben, keer ik terug naar het hotel en ga heerlijk zwemmen. Ik eet die avond bij Subway en lees op de deur dat het gebouw waarin Subway gevestigd is eigendom is van de First Federal Bank of Florida Inc. Ook dat nog...........

EPILOOG 2012 Geen beziens- maar belevenswaardigheden

Onze ‘formule’ werkt nog steeds; eerst rondreizen in een deel van de VS dat we nog niet kennen, en aansluitend een week relaxen ‘thuis’ in Florida. Op deze manier hebben we in de loop der jaren de hoogtepunten van inmiddels zo’n 26 staten weten te combineren met onze eerste ‘liefde’, Florida. Dit jaar hebben we op onze reis liefst vijf staten aan het totaal toe mogen voegen: Tennsessee, Mississippi, Arkansas, Louisiana en Alabama. Waren deze staten de moeite waard: volmondig ja. Was het het mooiste wat we ooit gezien hebben: nee. Als je voor wonderen der natuur of natuurschoon naar de VS gaat, zouden deze vijf staten niet bepaald ons eerste voorkeur zijn. En ook niet de tweede trouwens. Het landschap is namelijk vrij eentonig, en het echte natuurschoon dat we op deze reis gezien hebben kenden we al (Smokey Mountains in North Carolina en vanzelfsprekend Florida). Het is ook in deze twee gebieden dat we toch weer aardig wat wildlife gezien hebben deze trip; een close encounter met een zwarte beer, omver gezwommen door otters en natuurlijk de vele alligators en schildpadden. Over het ongelukkige voorval met de puss caterpillar ga ik het hier niet meer hebben…..

http://i1190.photobucket.com/albums/...2012/dag57.jpg

Toch bieden de vijf genoemde staten genoeg om een vakantie aan te wijden; de unieke zaken zijn in deze staten niet zo zeer bezienswaardigheden, als wel belevenswaardigheden. Bovenal natuurlijk de muziek (country, soul, blues, jazz én rock) , maar ook de algehele sfeer van het gebied is absoluut de moeite waard. En als je mijn persoonlijke mening vraagt over bijvoorbeeld Memphis: ga er snel heen, want over een paar jaar is volgens mij alles compleet verloederd. Nu is dat nog maar voor de helft zo…… Een andere tip: ga niet in juli. De temperaturen lopen op tot waarden die echt het onaangename benaderen. In ons geval, er was immers sprake van een echte hittegolf, ging het die waarden zelfs te boven. Soms waren we gewoon echt blij dat we weer de auto in konden of een airconditioned gebouw. In Florida is het natuurlijk ook altijd warm, maar daar hebben we meestal het ‘luier’ deel van onze trip. En da’s toch wat anders dan rondreizen waarbij je (bijna) elke nacht weer op een andere plaats slaapt. Mocht je in elk geval die kant op gaan dan zou ik zeker bezoeken:
· raften op de Nantahala river in North Carolina
· tuben in Deep Creek
· world’s largest treehouse in Crossville, Tennessee
· Graceland, Sun Studio & National Museum Civil Rights (allen in Memphis)
· The King Biscuit radio Show in Helena, Arkansas
· Ground zero blues club in Clarksdale, Mississippi
· Laura Plantation in Vacherie, Louisiana
· Lamberts Café in Foley, Alabama

MVG

A3