[Reisverslag] A3: Keys to Vegas, Frisco, LA & Florida, 2011

Dag 1, zaterdag; Op vijflandentocht naar Amerika
Zo. De wekker gaat. Vandaag het meest relaxte vakantievertrek ooit. We gaan namelijk pas om half drie vanmiddag. Gistermiddag heeft de chirurg de enkel van Ellen als ‘vakantieproof’ bestempeld en hebben we na een kort bezoek aan de tape-specialist besloten dat we gaan. Jippie!

Bij de medische groothandel in Oss nog even een rib uit mijn lijf gekocht (een enkelbrace van wat textiel, elastiek en klittenband kost liefst €95.- ……), maar de gezondheid van je dochter mag wat kosten niet waar….. Rond de klok van tweeën arriveren Hans & Nannie om vrijwillig hun dochter Maartje aan ons af te staan voor een periode van vier weken, en dan gaan we de auto laden. Naast de vijf personen dient er uiteraard een ruime hoeveelheid bagage meegenomen te worden en dit past precies in onze onvolprezen Fiat Multipla. Vijf grote koffers, vijf rugzakken, de nodige losse textielstukken in de vorm van jassen, truien en vesten en twee krukken om niet te vergeten, en dan kunnen we op pad. Aangezien de Multipla beschikt over een derde voorstoel waarvan de rugleuning volledig plat kan, is het voor Ellen mogelijk om haar geblesseerde enkel de gehele vijflandentocht omhoog te leggen zodat goede doorbloeding gegarandeerd is.

Om circa half vier rijden we het tweede land, na Nederland is dat België, binnen en alles verloopt heerlijk via plan. De broodjes die ‘we’ thuis gesmeerd hebben (Linda, bedankt!) zijn allemaal al op, waarbij Maartje zich al een waardig sublid van de familie mag noemen gezien haar niet geringe inname. We laten Antwerpen en Gent zonder noemenswaardige problemen achter ons en passeren al meezingend met de geweldig goede nummers die Pa op CD heeft gezet, de grens met Frankrijk. Da’s land nummer drie. Aangezien we ruim een uur te vroeg bij de tunnel zijn vragen we vriendelijk en beleefd aan de dienstdoende Franse diender of we wellicht niet een eerdere kanaalcrossing kunnen krijgen. Zoals verwacht – in Frankrijk kunnen heel veel dingen niet die in andere landen wel kunnen – is dat ‘pas possible’.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0017.jpg

Dus zitten we de tijd maar uit in de wachtruimte van Eurotunnel onder het ‘genot’ van Franse koffie (lijkt op Engelse thee) en wat frisdrank. Aansluitend rijden we de Eurotunneltrein in en terwijl we dat doen ontstaat spontaan de eerste – en zoals later zal blijken enige - vakantiesong van 2011, getiteld ; ‘Pak ‘m dan, pak ‘m dan, pak ‘m uit je rugzak’

Tijdens het verblijf in de tunnel valt de airco van de trein uit, dus zetten we de ventilator van onze Multipla vol open. Ook de radio speelt volop en de dames zijn elk via de 12 volts aansluitingen hun Ipods en telefoons aan het opladen. De deuren staan open en dus brandt de binnenverlichting gedurende de overtocht van 35 minuten ook op volle kracht. Een goed verstaanbaar weet nu wat de toestand van de accu zal zijn bij aankomst in Folkestone. Precies: 100% leeg! De auto start dus niet. Aangezien Pa qua gewicht vanzelfsprekend de lichtste is (de vier dames zijn namelijk gezamenlijk net iets zwaarder…) blijft pa zitten en gaan de dames duwen. Een vriendelijke Brit helpt ook nog mee en zo start de auto net op tijd om op eigen kracht de trein uit te kunnen rijden. Zo treden de dames toe tot het zeer selecte gezelschap van personen die een auto op gang hebben geduwd in een trein. Een bewonderenswaardige prestatie!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0027.jpg

Aangekomen in Great Britain is het nog ongeveer anderhalf uur rijden naar het Travelodge Gatwick Airport, alwaar we twee kamers hebben gereserveerd voor die nacht. Pa brengt vervolgens nog de auto naar Heathrow en komt met de bus terug naar het hotel. Daarna gaan we snurken.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0031.jpg

OMG It's the most amazing story I have ever read in my entire life!!! And who's the left blond chick on the last picture? She is so beautiful!! (and I bet she can really make delicious sandwiches!!)
Hugs and kisses: The queen of england :P

Dag 2, zondag; Wat is de prijs van een halve dag? Slechts $250!
Om zeven uur komt het taxibusje om ons naar Gatwick te brengen. Tien minuten later zijn we daar en checken we in voor onze vlucht. Via de incheckbalie wordt een rolstoel geregeld voor Ellen, maar deze rolstoel mogen we niet zelf duwen, nee daarvoor is een speciaal opgeleide medewerker verantwoordelijk. Deze buitenlandse vrouw – en dan bedoel ik niet Brits, maar van buiten groot Brittannië – mag dan wel uitermate goed getraind zijn in het duwen van een rolstoel, Engelse les heeft ze blijkbaar nog nooit gehad. Ze verstaat niks en mompelt in een ogenschijnlijk zelf verzonnen taal die het midden houdt tussen Spaans, Engels en Koeterwaals. Ook rijles heeft ze denk ik nog nooit gehad, want ze rijdt met de rolstoel rechts – terwijl je in Engeland toch echt links moet rijden -, en ze geeft geen richting aan bij het inhalen. En inhalen, dat doet ze. Wij kunnen haar – zonder rolstoel – nauwelijks bijbenen en Ellen is – mank als ze is – toch verreweg als eerste door de veiligheidscontrole. Vervolgens parkeert Miss Scheurneus ons bij de speciale invalidenzitplaatsen, mompelt nog iets van ‘if joe weet ten sekkonts, den ze will kom toe pik joe up in scrttye minnuts’ en weg is ze.

Ondertussen eten we wat en zien we vlakbij ons een soort mini pickup truckje voor binnengebruik geparkeerd worden. Dit blijkt het uiteindelijke vervoermiddel waarmee Ellen naar de gate getransporteerd gaat worden. Zo is de eerste attractie allang een feit voor we Disneyworld of Universal Studios ook maar überhaupt in het zicht hebben. Ellen fastens hur sietbelts, refreens from enny eating, drinking or fless fottograffie, en scheurt weg in haar semi-invalidenwagentje met privéchauffeur. Bij de gate mogen we als eerste aan boord en zien we dan ook als eerste dat er helaas geen privé TV-schermpjes beschikbaar zijn op deze Boeing 767 vlucht van KLM, uitgevoerd door Delta Airlines. Jammer.

Onze vlucht verloopt zoals gepland en dus komen we om half twee aan in Atlanta waar we in (almost) no time door security heen zijn. We zouden nu bijna zes uur moeten wachten op onze vlucht naar Key West, maar ik weet dat Delta ook nog een eerdere vlucht daar naar toe heeft. Ik vraag dus aan de Delta balie of ze ons niet om kunnen boeken. Dat kan, we zijn immers inmiddels in ons vijfde land, Amerika, en daar kunnen dingen vaak wel - in tegenstelling tot Frankrijk, waar dingen vaak ‘pas’ kunnen. Er zijn echter wel twee voorwaarden; $50 p.p. en gruwelijk opschieten, want die eerdere vlucht gaat al meteen boarden. Ik schok $250, ‘gooi’ de koffers op de band en spoor alle dames uit het gezelschap aan om op te schieten. Dat lukt, en dus zitten we even later aan boord van de Boeing 737 die ons ruim een halve dag eerder dan gepland, gaat droppen op Key West, oftewel de Conch Republic.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3480.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3492.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3494.jpg

Vanuit het vliegtuig kunnen we mooie foto’s maken van de azuurblauwe wateren rondom de Keys en als de Boeing eenmaal geland is, stellen we vast dat het vliegtuig zowat groter is dan het vliegveld. De aankomst- annex vertrekhal van Key West International Airport is ongeveer even groot als – pak ‘m beet - de TNT-post balie bij de Appie Heyn in Heesch. De balie van Dollar autoverhuur is even groot als een speelgoedwinkel, maar desondanks staat er een grote GMC Acadia voor ons klaar om mee op pad te gaan. ‘The car that our boss always wants’. Jaja, dat zal wel…….

We pakken snel onze koffers in de GMC, dat past easy, en dan gaan we naar het Almond Tree Inn. Het Almond Tree Inn ziet er mooi en romantisch uit en de mensen zijn er erg vriendelijk. We zwemmen en wandelen wat en zien dat er tegenover onze Inn een Denny vestiging zit: ZESTY NACHO’S!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3509.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3496.jpg

Later die avond krijgt de kok van Denny’s dan ook een bestelling van vijf maal zesty nacho’s. Het smaakt als ‘coming home’. De waiter bij Denny’s lijkt volgens Maartje erg veel op de zanger van de band Simple Plan, ene Pierre (of Pjèr, ik weet niet hoe je het schrijft). Na Lorenzo (?) is Pierre (of Pjèr) Maartje’s droomman. Ze kijkt dus niet alleen verlekkert naar haar bord met nacho’s maar evenzo naar de waiter…

Ik voel me al sinds de middag niet zo lekker……..

Dag 3, maandag; Kots Key.
We zijn nog niet helemaal gewend aan de Amerikaanse tijd en zijn al vroeg wakker. Zo rond de klok van zessen – nadat een aardige collega van Nederland nog even belt om ons een prettige vakantie te wensen…….. - begeven zich dan ook heel voorzichtig een aantal Nederlandse gasten het zwembad in. Is best wel apart, zwemmen in het donker met alle tropische geluiden van de insecten – en de brom van de airco’s natuurlijk – om je heen. Het complimentary ontbijt is daarna niet echt overdadig, maar het kan er mee door. We raken aan de praat met een ouder stel uit New York dat al een aantal jaren in Florida woont (Sebastian Inlet). Ze zijn hier voor een bruiloft en vinden het allemaal geweldig. Nou, wij ook hoor!

Omdat we een koelkast op de kamer hebben besluiten we na het ontbijt om deze niet ongebruikt te laten en dus gaan we het nodige inslaan bij de plaatselijke Publix. Helaas (?) zitten er naast de Publix ook een aantal winkels en dus slaat de begeerte al weer toe. We weten dat we weinig kunnen kopen omdat we straks met Spirit Airlines doorvliegen naar Las Vegas en zij staan slechts 18kg bagage per persoon toe. Toch kunnen we ons bij de plaatselijke Champ -winkel (sportartikelen) niet inhouden; zowel voor Ellen, Linda als Pa worden een paar mooie (en stevige) Converse All Stars aangeschaft voor $29.99; een echt koopje dus. Ook de deur van de Rainbow kledingwinkel trekt als een magneet aan de vier dames; toch is de buit daar slechts één kort broekje voor Linda.

We besluiten om ’s middags toch even te gaan snorkelen in het Fort Zachary Taylor State Park, vlakbij ons hotel. Uiteraard kan Ellen met haar ingetapete enkel niet mee, maar ze gunt ons dit verzetje van harte………….:). De wind staat echter ongunstig waardoor de stroming vrij sterk is en het water is dientengevolge erg troebel . Meer dan wat zwart met gele visjes zien we daarom helaas niet. Wel wordt ik steeds beroerder en we gaan daarom maar snel terug naar het hotel.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3860.jpg

OK, de Florida Keys dus.
Veel Amerikagangers kennen Key Largo en Key West. Sommigen kennen ook Duck Key of Plantation Key. Niemand kent echter het vanmiddag door mij persoonlijk ontdekte Kots Key. De dames zijn re rest van de dag dan ook zonder mij op pad want ik voel me totaal niet lekker. De naast mijn bed geplaatste plastic container die genoemd blijkt te zijn naar een personage uit de Engelse comedyserie ‘keeping up appearances’, inderdaad ‘bucket’, wordt regelmatig gevuld. Ik kan me niet heugen dat ik in het recente verleden zo ziek ben geweest. Ben knap beroerd en af en toe voelt het gewoon alsof de restanten van de Zesty Nacho’s van gisterenavond helemaal vanuit mijn tenen omhoog moeten komen. Niet leuk.

De rest heeft helemaal nergens last van, dus het kan niet aan de nacho’s zelf liggen, of het moet zijn dat ze bacteriën bevatten waar alleen manspersonen ziek van worden….. (vrouwbacteriën wellicht….?). In elk geval is het zo dat ik behalve van het op vier meter van onze voordeur gelegen zwembad, niets van ons hotel zie. Hopelijk is het morgen beter.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P7080392.jpg
FOTO HOTEL

LINK HOTELREVIEW: http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Dag 4, dinsdag; Jaws I, II & III t/m VII
Vandaag worden Kots Key en Key West omgedoopt tot Amity. De liefhebber van oude films zal nog weten dat Amity de naam is van de kustgemeente waar de gevreesde haai ‘Jaws’ regelmatig toesloeg. Wij gaan vandaag namelijk op haaiensafari. Ik heb de nacht goed doorgebracht en het ontbijtje in de tuin van ons mooie hotel heeft me warempel goed gedaan. Mocht straks blijken dat het toch niet goed gaat vallen, dan kan ik het nog altijd aan de haaien voeren…….. Letterlijk dus, in dit geval.

Maartje is vanochtend nog niet 100%. Ze heeft slecht geslapen en heeft dientengevolge een hevige aanval van de ‘zeer bekende’ aandoening slaapjeuk. Slaapjeuk? Wat is dat nou weer Maartje? Er volgt een heel relaas met als uitkomst dat het medisch handboek flink zal moeten worden uitgebreid met termen als ‘slaapjeuk’, ‘verveeljeuk’, ‘vakantiejeuk’, ‘ochtendjeuk’ etcetera. De vraag ‘hoe je het dan moet noemen als je op vakantie na het slapen last hebt van jeuk; is het dan ‘vakantiejeuk’, ‘slaapjeuk’ of misschien wel ‘vakantie-slaapjeuk’ blijft onbeantwoord. Een gebed zonder einde deze discussie…

Na het ontbijt parkeren we onze auto bij het Westin Resort om in de haven te gaan zoeken naar het kantoor van Key West Extreme Adventures, alwaar we onze haaienexcursie geboekt hebben. Al snel lokaliseren we het kantoor van de gebroeders Harris en een half uurtje later zitten we samen met zes anderen op de prachtige catamaran ‘Tiger Cat’ die de haven van Key West uitvaart. Het is prachtig weer, het water varieert in kleur van turkoois blauw tot zachtgroen, we hebben natje en droogje tot onze beschikking, dus met andere woorden; dit gaan we wel even volhouden.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/tigercat.jpg

Na een twintig minuutjes varen legt Captain Dave de boot stil en haalt hij boven het heldere en ondiepe water (slechts ca. anderhalf tot twee meter diep) een halve tonijn tevoorschijn. Hij bevestigt deze aan een haak en laat hem in het water achter de boot bungelen. In eerste instantie gebeurt er nog weinig, maar na een minuut of tien verschijnt de eerste haai. Het blijkt om een lemon shark (citroenhaai) te gaan en het is een exemplaar van 6 à 7 feet (1,80 – 2,10 meter). Nu kan ik me herinneren dat de ‘echte’ Jaws iets van 8 of 9 meter was, dus in die categorie mag ‘onze’ Jaws I zich nog niet scharen. Het is eerder een J.J. (‘Jaws Junior’) of L.J. (‘Little Jaws’). In de tijd daarna komen er steeds meer Jawsen bij en uiteindelijk spartelen er naast ‘Jaws Junior’ ook nog de Jawsen II tot en met VII rond. De grootste Jaws is toch zeker drie meter groot, maar het gaat zeker te ver om deze als ‘the big one’ te betitelen. Captain Dave geeft dan weliswaar aan dat het beest minimaal 10 feet is, maar dat is dan echt van het tipje van zijn vervaarlijke snuit tot het uiterste uiteinde van zijn puntige staart. Zo op het oog is het best een flink beest maar zeker niet om bang van te worden. Iedereen aan dek staat te filmen en fotograferen en het is dan ook een indrukwekkend gezicht om deze Jaws family zo vlak bij ons bezig te zien. Het valt mij persoonlijk wel een beetje tegen als je ziet hoe lang deze beesten erover doen om een stuk tonijn baas te maken. Het moet echt precies recht voor hun jaws hangen en dan moeten ze precies op het juiste moment toehappen om een stuk verse vis te bemachtigen. Vraag me af hoe deze beesten een echt snelle vis vangen, want deze tonijn is inmiddels zo ver in leeftijd gevorderd dat hij echt geen tonijnensprints meer gaat winnen….. Sterker nog, hij gaat helemaal niks meer winnen want hij is natuurlijk morsdood.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3526.jpg

Na een uur of wat met de haaien gespeeld te hebben worden deze beesten alweer een beetje saai (gaap, gaap) en vaart Captain Dave verder door het zeegras. Op weg naar de zogenaamde Dolphins Playground zien we onderweg nog wel een kleine en een heel grote zeeschildpad onder onze boot doorzwemmen. Machtig mooi! Vlakbij de plek waar zich normaliter veel dolfijnen ophouden zien we al vanuit de verte diverse dolfijnen uit het water opspringen en niet lang daarna hebben we er eerst een en even later zelfs drie recht achter ‘onze’ boot. De drie zijn aan het spelen met een kleine vis van een centimeter of twintig die zich steeds probeert te verschuilen tussen de schroeven van onze twee Yamaha buitenboordmotoren. De dolfijnen proberen de vis daar dan weer weg te lokken om er vervolgens weer achter aan te gaan. Zo zwemt de vis van de ene motor naar de andere en weer terug. En de dolfijnen er achteraan. Echt een heel mooie belevenis.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3922.jpg

Na deze onvergetelijke dolfijnenontmoeting zetten we weer koers terug naar Key West en daar nemen we afscheid van Captains Dave en Bruce. In het hotel zwemmen we wat en relaxen we om ons daarna op te gaan maken de zonsondergang op Mallory Square. Door de plaatselijke Piet Paulusma (‘Oant moarn’) is de zonsondergang voorzien net na achten, dus we zorgen dat we ruimschoots op tijd op het plein zijn. Het plein is echter superleeg. Niets of niemand te bekennen. Dan maar wat rondgelopen, gewinkeld en gegeten op het terras van het Westin Resort. Ik neem niets, want ik voel me toch echt nog niet geweldig en de dames gaan allemaal voor Cuban sandwiches. Deze blijken groter dan verwacht, dus als we klaar zijn vraagt de waitress voorzichtig of we niet een doosje of zo nodig hebben om het mee te nemen. Nee hoor, dat is niet nodig.

Uiteindelijk is het op Mallory Square al wat drukker dus gaan we een kijkje nemen bij de straatartiesten. Er blijkt een goed op elkaar afgestemde volgorde tussen de performers afgesproken, want de een begint pas op het moment dat de ander klaar is. Er staat onder andere een jongen die jongleert en een wat oudere man die soortgelijke dingen doet maar die bovendien een goede trapeze-act heeft. In niet mis te verstane bewoordingen wordt duidelijk gemaakt dat er toch wel wat aan monetaire transacties verwacht wordt en dat het absoluut niet op prijs wordt gesteld als je blijft staan kijken en geen geld geeft. Voor Nederlanders dus een absoluut kromme tenen gevoel; kijken-kijken, niet kopen………………

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3567.jpg

De uiteindelijke zonsondergang bij het toepasselijk genaamde Sunset Key valt toch wat tegen. Zijn we daar nu helemaal vanuit Nederland voor gekomen………… Nee, alle gekheid op een stokje, de zonsondergang is mooi maar zeker niet mooier of anders dan op heel veel andere plaatsen. De sfeer op Key West is echt leuk en met name de type bebouwing met de typische porches en balkonnetjes maakt het geheel tot een unieke gebeurtenis. Een echte aanrader, Key West.

Omdat Ellen’s enkel niet overbelast mag worden en Linda en Maartje niet echt veel zin meer hebben, gaan Anja en ik maar even samen ’ut durp’ in. We wandelen Duval Street af en zien daar, evenals de ladies gisteravond, de nodige dames op hoge hakken van twee meter lang met handen als kolenschoppen oftewel drag queens. Ik ben blij dat ik geen koning ben………

http://i1190.photobucket.com/albums/...s_Key_West.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0168.jpg

Dag 5, woensdag; Alligator Dikdee & Sigmund Freud
Early rise & shine. We zijn zo vroeg op vandaag dat de breakfastbar nog niet eens open is. En dat wil wat zeggen, want die opent al om half zeven. Gelukkig voor Maartje is de CVS pharmacy next door wel open, want ze heeft namelijk last van keelpijn. Het Amerikaanse equivalent van strepsils is daar gelukkig voorhanden, zodat we dat hopelijk ‘in de but kunnen nippen’. De reden dat we vandaag zo vroeg op zijn is niet omdat we niet meer kunnen slapen of omdat we lekker vroeg in het zwembad willen plonzen, nee, de uitleg is veel platter: de wekkers zijn al zo vroeg gezet. En wel omdat we deze woensdag een lang dagprogramma hebben. We gaan namelijk afscheid nemen van Key West en vervolgens via de Overseas Highway richting Everglades. Daar zullen we de belangrijkste trail bij de oostelijke ingang bezoeken, Anhinga Trail, en aansluitend doorrijden naar de noordelijke ingang van het park voor een bezoek aan Shark Valley. Als we dat allemaal overleven, rijden we ook nog de zogenaamde ‘loop road ‘ die parallel loopt aan de Tamiami Trail en dan door naar ons overnachtingsadres in Naples. Een hele rit dus met, als het goed is, heel veel dieren.

Na de eitjes, wafels en geroosterd brood draaien we voor het eerst met onze GMC de Overseas Highway op. Als je deze highway van boven af bekijkt op bijvoorbeeld google maps of een ouderwetse landkaart, dan zul je absoluut niet twijfelen aan de juistheid van de benaming. Het lijkt dan inderdaad echt op een snelweg die voor 90% over het water loopt en af en toe een eilandje (key) aan doet. In de praktijk is dat gevoel toch iets anders en eigenlijk zelfs een beetje omgekeerd. De delen die je echt ‘over het water’ rijdt zijn relatief kort en in zijn totaliteit misschien tien tot vijftien procent van het totaal. En zelfs dan heb je steeds zicht op eilandjes aan de linker, rechter en/of voorzijde van je. Toch is het wel leuk om deze weg te rijden, zeker omdat we noordelijk vanaf Islamorada ook steeds meer herkenningspunten zien; dat deel van de weg hebben we namelijk al eerder gereden. Zo stoppen we onder andere bij Theater of the Sea, alwaar je kunt zwemmen met dolfijnen – zie ons verslag uit 2004 - en waar Anja het stuur overneemt. We passeren daarna ook nog de voor ons bekende punten bij Key Largo, John Pennecamp Park (snorkelen!) en Burger King. Burger King? Ja, want daar maken we een stop voor een lekker bakje koffie voor de groten en een paar liter ijs met slagroom voor de kleintjes…….J. Zowat naast deze Burger King zit Starbucks, dus het zou niet meer dan logisch zijn om daar naar binnen te stappen voor koffie en ijs. Maar er is een goede reden, eigenlijk twee, waarom we dat niet doen. Reden één is typisch Nederlands en nòg typischer A3: te duur. Ok, bij de koffie krijg je ook waar voor je geld, die smaakt er prima, maar de frappucinos die de meiden er zouden nemen zijn eigenlijk een regelrechte ‘rip-off’. Daar waar niet alleen bij een doorsnee Nederlandse ‘friettent’ (‘patatkraam’ voor onze randstedelijke medelezers) , maar ook bij zowat elke Amerikaanse fast foodketen echt softijs gebruikt wordt voor het maken van milkshakes en aanverwante artikelen, komt Starbucks er mee weg om daarvoor in de plaats gewoon ijsblokjes te gebruiken! Compleet mesjogge! Ten eerste is dat natuurlijk niets anders dan 100% bevroren water – en dus zijn ze eigenlijk gewoon de drank aan het verdunnen – en ten tweede zorgt dit ervoor dat de smaak van de drank sterk achteruit gaat. Dat geldt immers voor elke drank: gooi er water bij en de smaak wordt minder. En dan durven ze als klap op de vuurpijl ook nog eens de hoofdprijs te vragen voor zo’n ‘watery-shakelike-ucino’; 4 dollar of meer! Nee, daar neppen ze deze jongen niet meer mee.

Goed, de Burger King dus. De koffie is ok en de milkshake-achtige zaken die de meiden nemen zien er niet alleen verrukkelijk uit maar zijn het ook. Gemaakt met echte melk en echt softijs voor maar $2.95. Lekker puh Starbucks. Het bezoek aan deze Burger King zullen we niet snel vergeten. Niet vanwege de smaak van de de koffie en shakes , maar het duurt nogal lang omdat de donkere jongedame aan de balie een groot probleem heeft. Met dat groot probleem bedoel ik dan niet eens haar niet geringe omvang – al zal dat ongetwijfeld ook een probleem zijn en zo niet, dan zeker nog gaan worden - , maar ik bedoel haar vermogen om te praten. Of beter gezegd haar onvermogen om te praten. Ik weet niet of het komt door haar lippen – die zijn namelijk enorm groot en dik -, maar deze dame spreekt overduidelijk Engels met een Amerikaans accent, maar dan op zo’n manier dat het gewoon 100% niet te verstaan is. In een Nederlandse Burger King zou dit overigens geen enkel probleem opleveren; je bestelt twee koffie en drie shakes, ziet op de kassa wat het kost en legt het geld op de balie. Zou een eventuele medewerker een spraakgebrek hebben dan leidt dat niet tot onoverkomelijke problemen. Maar hier wel. Bij alles wat je bestelt moeten er namelijk door de medewerker minimaal vijf vragen gesteld worden. Dat gaat ongeveer als volgt:

Ik: two coffee please
Zij: ssss, reglll o lag (ze bedoelt: small, regular or large)?
Ik: small please
Zij: dfffff o norrrrr (ze bedoelt: decaf or normal)?
Ik: normal
Zij: mhhhhh (ze bedoelt: okay)
Ik: and three shakes please, two chocolate and one strawberry
Zij: ssss, reglll o lag (ze bedoelt: small, regular or large)?
Ik: small please
Zij: oooooo f o regllllll ik (ze bedoelt: low fat or regular milk)?
Zij: wwwww krrrr (ze bedoelt: with whipped cream)?
Ik: with, please
Zij: wwwwww o wwwwwwau sjjjj (ze bedoelt: with or without cherry)?
Ik: with please
Zij: mhhh, bi jkehfkwehfwekjfh fifty or (ze bedoelt that will be six dollars fifty four)
Ik: there you are
Zij: ssssssssss oe (ze bedoelt: thank you)

Nu lijkt dit nog redelijk vlot te gaan, maar om te komen tot de conclusie zoals die bovenstaand steeds tussen haakjes staat heb ik wel redelijk wat tijd nodig gehad. Al met al is het wel heel vervelend voor de jongedame in kwestie natuurlijk, maar ik kan de lezer verzekeren: voor de klant ook. Zou ik hier nog een keer langskomen dan zou ik me echt wel bedenken om hier voor een tweede keer naar binnen te gaan. Misschien zou ik zelfs overwegen – en dat wil in mijn geval heeeeel wat zeggen – om bij de buren – Starbucks – naar binnen te gaan………. We bezoeken nu voor de 12e keer de States en met de meeste accenten kan ik goed overweg, maar dit gewauwel……onverstaanbaar.

In elk geval: ik neem het stuur weer over en we bereiken zoetjesaan het vaste land van Zuid Florida. Ik beloof Maartje alvast dat we vandaag gegarandeerd alligators gaan zien. We gaan immers zowiezo de Anhinga Trail lopen en daar zijn alligators zo goed als zeker. Niet lang daarna bereiken we het Visitor Center van Everglades National Park, en daar maken we een stop voor wat gesproei. Gesproei buiten, omdat we elk (sub)familielid volledig voorzien van een laag antimuggenspray, en gesproei binnen omdat we allemaal hevig aan een sanitaire stop toe zijn na de koffie en de shakes. We kijken ook de film in het Visitor Center en gaan daarna de Anhinga Trail doen. Die valt echter zwaar tegen deze keer. Okay, we zien de obligate schildpad en wat vogels, maar helaas geen gators. En dat valt toch wat tegen. Wel zie ik als enige, de rest is dan al lang een eind door gelopen – een gevaarlijk uitziende slang vlak voor me in het water. Ik daag de lezer dezes uit om deze soort te benoemen, ik weet het namelijk niet, al heb ik het vermoeden dat het gaat om een viper(giftig).

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3617.jpg

De kids zien verderop ook nog een kleine slang, maar al met al is het resultaat toch wat teleurstellend. We vervolgen onze route noord- en vervolgens westwaarts. Bij de kruising waar we deze windrichtingswisseling maken stoppen we om te tanken en nemen we ook een lekker broodje bij de in de tankshop aanwezige vestiging van Subway. Een heerlijke foot long Tuna met sweet onion sauce; zalig! Rijdend op de Tamiami Trail kan ik wel mijn eerdere toezegging van vandaag waarmaken. Zo om de paar honderd meter zien we namelijk in het rechts van de weg gelegen kanaal een alligator. Overwegend kleine exemplaren, maar af en toe ook een grotere. Niet lang daarna bereiken we de afslag naar Shark Valley waar we de tramtour willen doen. Helaas blijkt deze echter pas over ruim een uur weer beschikbaar, dus lopen we een korte trail bij de ingang en rijden dan verder. Potjandosie! Het zit niet mee in de Everglades deze keer.

Een paar mijl verder naar het westen ligt de afbuiging naar de Loop Road. Deze afslag nemen we en het valt op dat langs het verharde deel van deze weg (ik schat zo’n 4 à 5 mijl) de huizen er een stuk netter uitzien dan de laatste keer dat we hier waren (2006). Ook lijken alle huizen aan de linkerkant van de weg – en dat zijn er best veel – wel identiek qua opzet en bouw. Alleen de kleur wijkt af. Een kwartiertje verderop begint het onverharde deel van de weg door de jungle, maar hier wacht ons een onplezierige verrassing: de weg is afgesloten! Dat zullen we toch niet meemaken zeg. Anhinga Trail viel tegen, Shark Valley viel tegen en dan is de Loop Road zelfs helemaal afgesloten. Shit! Balen!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3656.jpg

Plotseling ziet een van de dames direct rechts naast de auto een kleine alligator liggen. We gaan snel aan het filmen en fotograferen en ik – jaja, ik lijk wel Alligator Dikdee, het Floridiaanse Equivalent van Crocodile Dundee – durf zelfs uit te stappen. Ik kruip dichterbij en maak een foto. En nog een. En nog een. Dan kruipt de alligator echter naar voren en schuift het water in. Tegelijkertijd valt/springt er aan de overzijde van het water (zo’n drie meter verder) iets heel groots het water in; Alligator Dikdee alias Pa schrikt zich een hoedje en weet bij god niet hoe snel hij terug moet naar de veilige bescherming van zijn SUV….. Pfffff, wat was dat? Dat moet wel een ‘big one’ geweest zijn. Schrikkehhhhhhh. Ik schrok me een hoedje, maar de dames lachen zich een hoedje over het vluchtgedrag van de held op sokken, ook wel genoemd Pa………. Gelukkig is de alligator niet mee de auto in gevlucht, maar dat kan niet bepaald gezegd worden van het op één na meest gevreesde roofdier van dit gebied: de mug. Sterker nog, een hele kolonie is tegelijk met Pa mee de auto in gevlucht. Pa weet nu in elk geval wat het einderesultaat is als je de ingrediënten ‘een hele hoop muggen’ en ‘vier gillende vrouwspersonen’ bij elkaar in een auto gestopt: een gigantisch gegil, geschreeuw, gemep alsmede bloedvlekken op de ramen en hemelbekleding. Dit is overigens nog maar het directe resultaat. Het indirecte is – een dag later – een hele hoop gejeuk, gekrab en gevloek. Tja, niks aan te doen……

http://i1190.photobucket.com/albums/...ile_dundee.jpg

De held op sokken vindt echter dat hij niet genoeg kledingstukken aan heeft en trekt zijn stoute schoenen aan. ‘We rijden gewoon om de afzetting heen en gaan toch proberen de Loop Road te rijden’ zo klinkt het. Tja, een man die in zijn eer wordt aangetast zoekt compensatiegedrag nietwaar? (Theorie van Sigmund Freud; Kompensationsverfahren, 1. Teil, Seite 324, Ausgabe 1930). Wisten jullie trouwens wat Freud’s middle name was? Schlomo! Voluit: Sigismund Schlomo Freud. Geen wonder dat deze Tsjech zijn toevlucht zocht in de psycho-analyse, hij werd natuurlijk vroeger enorm met die naam gepest. ‘Hoe gaat het Schlomootje’, ‘schiet ’s wat op Schlome’ e.d. zullen opmerkingen zijn geweest die hij veel gehoord moet hebben (Theorie van A3 van Rooij; Gezwets in de ruimte, deel 1, pagina 324, uitgave 2011).

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3621.jpg

We rijden dus door en stellen vast dat de staat van de weg eigenlijk best wel mee valt. Zeker als je in aanmerking neemt dat toen we hier in 2006 waren het droogseizoen was (april). De staat van de weg is nu, midden in het regenseizoen, eigenlijk beter dan toen. Gelukkig stelt de route niet teleur. Bij zowat elke opening in het struikgewas zowel direct links als rechts naast de weg valt wel iets te zien; grote alligators, kleine alligators, zwemmende alligators, , zonnende schildpadden, soft shell turtles etc. De route duurt dan ook behoorlijk lang. Ook zien we nog twee herten die de weg oversteken. Bewijs:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0227.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3646.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3653.jpg

Geen spijt dus van de Loop Road. Wel maak ik me een beetje druk om het feit hoe de afzetting aan het andere einde van de weg geregeld zal zijn….. Want als die niet te omzeilen is moeten we dat hele stuk terug rijden………. Gelukkig is de afzetting vergelijkbaar met die aan de oostelijke kant, dus ‘no problem’. We draaien weer linksaf de Tamiami Trail op en vervolgen onze weg richting Naples. Na een aantal mijlen zie ik in mijn linkerooghoek een schuur met signboard voorbij schieten en ik maak dus bij de eerste de beste gelegenheid rechtsomkeert. We rijden de parkeerplaats op bij een wel zeer voorname plaats; hier is namelijk het World Headquarters gevestigd van de Florida Skunk Ape.

http://i1190.photobucket.com/albums/...oot12large.jpg

Ergens rond het jaar 2000 is hier namelijk een broodje (skunk) ape verhaal ontstaan over een bigfoot-achtig wezen dat in het Big Cypress Swamp zou leven. In dit World Headquarters, gevestigd in the middle of Nowhere Town, kun je al het bewijsmateriaal vinden. Foto’s, video’s voetafdrukken enzovoort. Het kleine dierenparkje achter de schuur (volgens mij een hobbyverzameling met wat overjarige aquaria) vinden wij voor 9 dollar te prijzig.

Niet veel later rijden we onder de overdekte ingang van het Ramada Naples, en worden we zeer vlot en uitermate vriendelijk ingecheckt door Wally, de niet meer zo piepjonge medewerker achter de receptiedesk. Dit Ramada ziet er echt heel erg mooi uit met secuur onderhouden gras en bloemenperkjes, prachtige palmen, een fontein en een groooooot zwembad. We hebben twee kamers hier (Priceline $45) en die zien er echt prachtig uit. Zeer sfeervol en van alle gemakken voorzien. Een aanrader dit Ramada!

http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Na ons gesettled en gezwommen te hebben raadplegen we de laptop om een Perkins restaurant te vinden, want daar hebben we voor vanavond onze zinnen op gezet. Gelukkig is er ‘just down the road’ een vestiging, dus daar schuiven we lekker aan voor dinner. En lekker is het! Mijn salade met pecannoten is ‘out of this world’ en ook de pastagerechten van de ladies zijn niet te versmaden. Na het eten nemen we nog een Sunday (oeps sorry, een Sundae) bij de Mac en rijden we nog even naar het strand. Naples Beach ziet er erg chique uit, maar gelukkig kunnen we tussen de vele luxueuze appartementencomplexen met private beaches ook nog een public accessible beach vinden. We dragen Ellen over het losse zand (er mag onder geen enkele voorwaarde zand tussen haar enkeltape komen) en klooien wat op het strand. Toevallig ligt er een schildpaddennest en maken we hier foto’s van een zonsondergang waar Key West echt niet aan kan tippen….

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3678.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3659.jpg

Dan noemen we het een dag (we call it a day) en gaan we terug naar het hotel voor onze volgende bestemming: dromenland!

Dag 6, donderdag; Slang en zo & Lor en zo
Het gisteren zo uitgebreid geprezen Ramada Hotel Naples zet vandaag zijn beste beentje weer voor. In het zeer ruime restaurantgedeelte wordt een meer dan uitgebreid ontbijtbuffet gepresenteerd met ook diverse warme zaken als eieren, zelf te bakken wafels en worstjes. Wij grijpen zoveel gastvrijheid uiteraard met beide handen aan en zorgen voor een goede voedingsbodem in onze magen voor deze mooie donderdag. Daarna gaan we terug naar de hotelkamers waar ons nog een laatste zware taak wacht. In dit geval letterlijk een zware taak, want alle koffers moeten gewogen worden om vanavond te kunnen voldoen aan de gewichtsnorm zoals Spirit Airlines die oplegt aan alle passagiers. Mochten we op onze intercontinentale vlucht met Delta nog 50lbs. (23kg) per persoon meenemen, bij Spirit is dit slechts 40lbs. (18kg). Nu heb ik bij Spirit wel een extra koffer ‘gekocht’, dus in totaal is het verschil niet zo groot; Delta was 5x23kg=115kg, Spirit is 6x18=108kg. Maar goed, het vergt toch het nodige herschik- en weegwerk om het voor elkaar te krijgen. Onze eenvoudige maar prima werkende kofferweegschaal van de Wibra (€1,99) volbrengt zijn taken hierbij met verve. Uiteindelijk lukt alles en kunnen we met een gerust hart de spullen in de auto proppen.

Aangezien de Loop Road gisteren zo goed bevallen is, gaan we vandaag een vergelijkbaar stuk rijden in het Fakahatchee Strand Nature Preserve. De specifieke weg die wij gaan rijden heet Jane’s Scenic Drive en is voor ons geen onbekende. In 2006 hebben we Jane’s route al een keer gereden van Oost naar West en vandaag gaan we het omgekeerd doen. Vers in mijn geheugen staat gegrift dat we toen o.a. een slang, vele schildpadden en een grote otter hebben gezien. Aangezien we nu dus aan de westkant beginnen, dienen we eerst de westelijke ingang te vinden. En op internet heb ik gezien dat dat nog een hele klus is. Het zit namelijk zo; in het midden van de vorige eeuw heeft het hele bosgebied ten oosten van Naples de bestemming gekregen als bouwgrond. Men is toen begonnen met het vaststellen van de zogenaamde ‘grid’; het stratenpatroon zoals dat er uiteindelijk uit zou moeten komen zien. Naar goed Amerikaans gebruik zijn deze straten genummerd vanaf 1 en 2 (oneven nummers voor verticale straten die van Noord naar Zuid lopen en even nummers voor de horizontale straten van Oost naar West). Er is toen ook een daadwerkelijk begin gemaakt met het kappen van de bossen op de plaatsen waarde wegen moesten komen, maar de percelen zelf liet men ongemoeid, dat moest de toekomstige koper van het perceel zelf maar doen. Alleen zijn die toekomstige kopers er nooit gekomen. Er kwam een economische crisis waardoor alles in de vergeethoek is geraakt en uit die vergeethoek is het eigenlijk nooit uitgekomen. Het is dus tegenwoordig eigenlijk een heel groot bosgebied met palmen, meren en jungle, met daardoor heen, in een keurig rechthoekig patroon, een raster van half en geheel overwoekerde zandpaden. Vreemd genoeg kent onze TomTom heel veel straten in de VS niet, maar al deze overwoekerde zandpaden staan er precies in. En aangezien Jane’s Scenic Drive begint aan het einde van 94th Street, moet het dus een eitje zijn om dat te vinden. We rijden dan ook dit toch wel wat rare gebied binnen en letten vooral op of we geen beren, panters of slangen zien, want overal staan bordjes met ‘panther habitat’, ‘panther crossing’ etc. Nog voordat we 94th Street bereikt hebben, crosst er echter een dier waarvoor totaal niet gewaarschuwd is dat ie zou kunnen crossen; belachelijk! In dit geval een antilope.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0244.jpg

Volgens zowel TomTom als Pa’s richtingsgevoel zouden we nu toch ongeveer wel de westelijke ingang van Jane’s Scenic Drive gevonden moeten hebben, maar gelukkig komt er op deze zandweg een auto uit tegengestelde richting waar we het aan kunnen vragen. De man zegt ons dat we er bijna zijn. Nog slechts een klein stukje ‘straight ahead’en dan rechts. Dit blijkt precies te kloppen. Bij het begin staat een bord wat duidt op lastig begaanbaar terrein voor onze GMC, maar gelukkig is de weg niet afgesloten.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3683.jpg

Onze GMC begint aan de drive en wat de eerste mijlen opvalt is dat het gebied erg droog is. Normaliter verwacht je een rivier langs deze route en veel plassen op de weg, maar de rivier staat droog en plassen zijn er nauwelijks. Op ongeveer de helft van de route steekt er plotseling een hert over dat nog net op de gevoelige plaat vastgelegd kan worden.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0248.jpg

Weer even verder ligt er een grote plas op het zandpad en die zou volgens Pa een mooie achtergrond kunnen vormen voor een leuke actie-foto. Als verplichte vrijwilligers melden Linda en Maartje zich. Een gevolg van het feit dat de jeugd van tegenwoordig zich op elk vrij moment werpt op Ipod, GSM en aanverwante artikelen, is dat de geheugencapaciteit van deze personen daar hevig onder lijkt te lijden. Werden we immers gisteren bij de Loop Road nog helemaal lek gestoken door de muggen, vandaag lijken Linda en Maartje dit alweer helemaal vergeten. Zodra ze voor de foto de auto uit zijn worden ze aangevallen. Anja, Ellen en ik kunnen zien hoe het Zuid Floridiaanse muggendoodseskader eerst aanvalt vanaf de linkerflank. Onder leiding van de oppermug valt de MAF (MosquitoAirForfce) beide dames aan. Eerst verschijnt bij de dames een blik van ontzetting, dan van herkenning en uiteindelijk beginnen ze met de handjes te wapperen. De MAF-formatie breekt, en de diverse vliegeniers wijken naar alle windrichtingen uit. Even buiten het bereik van de vier Nederlandse tienerhanden wordt er echter gehergroepeerd en een tweede attack volgt. De dames hebben echter van de gelegenheid gebruik gemaakt om snel een foto te maken en zijn alweer op weg om dekking te zoeken in de auto. Net voordat het 24e squadron van de MAF prikken kan uitdelen, zijn Linda & Maartje weer terug achter het veilige glas. Pfffffff, dat was op het nippertje. Het resultaat van deze bijna dodelijke missie mag er overigens zijn, kijk maar:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0247.jpg

Als de ladies weer van de schrik bekomen zijn rijden we weer verder. Niet ver daarna steekt er opnieuw iets de weg over. Het ligt echter wel akelig stil. Een stuk van een palmenblad dat helemaal gekreukt is:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3689.jpg

Eenmaal dichterbij gekomen blijkt het blad echter toch te bewegen. Het is een slang. Een behoorlijke slang zelfs, want naar schatting benadert hij toch wel de twee meter.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3692.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0255.jpg

Door met de auto iets uit te wijken naar rechts kunnen we net langs de slang heen rijden. Als we ernaast staan gaan de raampjes open en wordt er geklikt. Het is een mooi, oranje-achtig exemplaar, waarschijnlijk een rattenslang (niet giftig). Op de rest van Jan’s Scenic Drive zien we helaas niets meer, dus wanneer we het asfalt weer bereiken gaan we verder ‘straight East’ naar Miami en omstreken. We rijden dit keer niet over de Tamiami Trail, dat hebben we immers gisteren ook al gedaan, maar kiezen nu de iets noordelijker gelegen Alligator Alley, alwaar opvallend weinig alligators te zien zijn……

Voordat we Miami Beach bereiken nemen we iets te eten bij een Subway-achtige tent. Pa wil naar binnen, de meiden willen drive thru. Er ontstaat een niet aangename woordenwisseling waarbij met name Ellen en Maartje zich zeer onbeschoft gedragen…………., ehh correctie, waarbij Ellen en Maartje zich als enige NIET zeer onbeschoft gedragen. Anja en Linda daarentegen zijn lekker onredelijk en unfair. Terwijl het toch overduidelijk is dat Pa, ik dus, helemaal gelijk heb. Zoals altijd. Nou ja, achteraf, in hindsind, ‘met de wetenschap van de afgelopen periode’, recapitulerend enz. moet ik eerlijk toegeven dat ik heel misschien ook wel een beetje onhandig, onredelijk en unfair was. Een heel klein beetje dan.

In elk geval; we gaan door richting Miami Beach en vergapen ons aan de mooie art deco hotels en de wuivende palmen. We gaan ook nog even het strand op – er loopt gelukkig een klein geasfalteerd stuk zodat Ellen ook mee kan – en daar springt Maartje een gat in de lucht;

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4014.jpg

Waarom? Niemand wist het op dat moment. Nu weten we echter dat Maartje helderziend is en al een gat in de lucht sprong voor hetgeen in de volgende 15 minuten zou gebeuren. We gaan namelijk terug in de auto en rijden nog een blokje. We stoppen – zoals het hoort en zoals de naam van het ding al doet vermoede – voor een stoplicht en gapen naar de mensen die via het zebrapad oversteken. Uiteraard worden alle manspersonen kritisch door de dames onder de loep genomen waarbij vooral jongens en mannen met badslippers en hoog opgetrokken witte sokken ha(r)telijk uitgelachen worden. Naar links steekt er ook een door twee dames geflankeerd onbetekend mannetje over in een vaal lichtgroen T-shirt. De dames besteden er echter geen aandacht aan. Omdat we echter voorgesorteerd staan voor links – dat is nou eenmaal Pa’s oriëntatie – gaan we linksaf. De meiden kijken nog eens naar de vaal groene T-shirt drager en merken op ; ‘hij lijkt wel een beetje op Lorenzo’. ‘Volgens mij is hij het’. ‘Nee, hij is veel te lelijk’. Toch gaat het raampje open en wordt er vanaf de overkant van de straat gegild ‘LORENZOOOOOOO’. De Lorenzo look-a-like loopt echter gewoon door en reageert niet. We rijden dus verder terwijl de dames nog hevig doorspeculeren of ie ’t nou wel of niet was. Overigens, voor de wenkbrauw fronsende lezers onder ons: Lorenzo is een semi bekende Nederlander die tweede werd bij de TV Show ‘So you think you can dance’. Maartje is nogal idolaat van deze gast, maar durfde zojuist zijn naam niet te roepen. Na nog een block rijden blijkt de Lorenzo loo-a-like dezelfde kant opgelopen te zijn, dus gilt Ellen nogmaals uit het raam ‘LORENZOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO’. De Lorenzo look-a-like- flankerende dames kijken nu wel op en dat is verdacht. Zo verdacht dat ik supersnel stop, de dames uit de auto jaag en snel parkeer. Ellen, Linda en Maartje steken over en spreken het kleine joch aan. Blijkt hij het dus echt te zijn! Meteen grijpen Ellen en Linda Maartje bij de armen vast voor de foto, want die was al bijna uit het zicht; in de z(w)evende hemel natuurlijk! Er wordt volop gefotografeerd en er wordt wat gepraat en later die dag wordt er zelfs over getwitterd. Lorenzo heeft zelfs een keer gereplied! Ja, echt waar, hij stuurde een berichtje terug. Echt geweldig, awesome, te gek, cool, gaaf, narly enzovoort. Nou ja, een tekstbericht van een half doof, één meter veertig groot joch van een jaar of twintig dat een dansshow NIET gewonnen heeft. Moet je daar zo opgewonden van raken?

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0265.jpg

Blijkbaar wel. Bij deze krijgt Lorenzo echter de bijnaam mee Lor-en-zo want het vod dat hij aanhad was echt een verwassen, vaalgroen en bezweet lor. Ik heb uit goed fatsoen het T-shirt in kwestie op de bovenstaande foto maar even met Photoshop ingekleurd, want het was echt een reisverslagonwaardig vaal groen. Na een half uurtje uiterste opwinding kruipen we weer in de heerlijk koele auto en verlaten we Miami Beach.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3699.jpg

Fort Lauderdale Hollywood International Airport is onze volgende bestemming. Pa dropt alle girls en alle meiden bij Terminal vier en gaat de auto inleveren in het carrental center. Dat werkt in Ft. Lauderdale allemaal handig, want binnen 10 minuten zijn we weer compleet. De koffers blijken ook op de weegschalen van Spirit Airlines allemaal nèt binnen de norm van 18kg, dus we kunnen naar de gate. Daar hangen we nog wat rond, eten nog wat en boarden dan naar Vegas.

Na een vlucht van ruim vier en een half uur landen we op McCarran International Airport. Ik wacht niet op de koffers en ga meteen de auto ophalen. Helaas is er weinig keus en moet ik het voorlopig doen met een Ford Escape. Dat kan nèt voor vijf personen met bagage, maar het houdt niet over. Van Dollar mag ik over een paar dagen informeren of er dan wel een upgrade beschikbaar is. Nu pik ik de rest van de familie op en gaan we naar het Desert Rose Resort. We checken in, sjouwen onze koffers de trap op (de lift is helaas kapot) en betrekken onze suite (2 slaapkamers, volledige keuken en een ruime woonkamer) en leggen ons zo rond de klok van twaalven te ruste.

Dag 7, vrijdag; OUT: sleaping & eating
Voor het eerst – en voorlopig voor het laatst – deze vakantie, is er vandaag een plek ingeruimd voor de langslapers; er kan namelijk uitgeslapen worden. Ik zal de activiteiten van de voormiddag dan ook even kort en bondig samenvatten als een monotoon geluid uit alle slaapkamers:

Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz…………..

Na de middag worden we wat actiever, niet in het minst door een ander monotoon geluid uit alle slaapkamers:

Knorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr…………

Blijkbaar vragen er vijf magen om aandacht. Helaas voor de magen is het al ‘way past breakfast time’, dus in het hotel hoeven we nergens meer op te rekenen. We gaan daarom maar op zoek naar een leuke plek om te brunchen. Ellen stelt voor om naar IHop te gaan, maar dat ligt wel helemaal aan de andere kant van de strip. Toch besluiten we om maar die kant op te rijden, maar dan wel met de verwachting dat we eerder ook wel een IHop tegen zullen komen. Helaas is dit echter niet het geval. Als we bij IHop aankomen blijkt het er enorm druk. Zo druk zelfs dat de wachttijd wel een half uur is. Dat houden onze magen niet vol, dus besluiten we maar om – na achteraf blijkt 40 minuten….. – te gaan rijden, op zoek naar iets anders. Uiteindelijk kiezen we voor het buffet bij het Mandalay Hotel, op minder dan 500 meter van ons eigen hotel…… Dit buffet is voor Las Vegas begrippen niet echt goedkoop ($19.95), maar het is wel zeer uitgebreid en erg lekker. Na dit buffet is het in elk geval wel duidelijk dat we van onze magen voorlopig geen knorgeluiden meer zullen horen. Via de doorgangen lopen we van Mandalay naar Luxor en aansluitend naar Excalibur. Dit lijkt kort, maar je bent stiekempjes toch een hele tijd onderweg. Op onze wandeltocht – die ook voor Ellen redelijk te doen is – zien we uiteraard de vele winkels en de drukke casinovloeren. Bij Excalibur is het tijd voor een pauze en nemen we een bakje koffie.

Tijdens de koffie worden de langs lopende jongens en mannen uiteraard weer van top tot teen door de dames beoordeeld. ‘Die heeft stijl’, ‘die heeft een raar kapsel’, ‘die is knap’ enz. De voorkeur van Linda lijkt meer te liggen bij types als Alex (zanger van de band ‘All Time Low’), die van Ellen is minder uitgesproken en die van Maartje is wat preciezer te omschrijven: ‘klein, wat ouder, een scheef muulleke en schattig*’. Haar tot nog toe uitgesproken voorkeuren passen hier inderdaad allemaal in: Lor-en-zo, van Velzen, meneer…… en nog anderen. Ook de kledingstijl van de passanten komt tijdens ons kopje koffie uitgebreid aan de orde. Zo uitgebreid zelfs dat wordt gekeken of de kleding wel past bij de persoon. Dat lokt uiteraard de vraag uit of de kleding van de dames zelf wel zo past bij hun persoon. Ellen heeft ook vandaag nogal last van inkijk – is ze zo’n inkijkerig type dan? Linda heeft hetzelfde ‘zie maar of je het eraf kan kijken’ is dan het antwoord. Maartje heeft een hoogsluitend T-shirt aan, maar dan wel met een toepasselijke opdruk: ‘hillside’. Als dit gezegd wordt reageert ze óhhhhh, zo heb ik dat nooit gezien, nu durf ik dat T-shirt noooooooooit meer aan’.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0294.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0297.jpg

Na de koffie steken we via de voetgangersbrug Tropicana Avenue over van Excalibur naar New York City. Van een middeleeuws Brits kasteel naar de bruisende Big Apple in 2 minuten; het kan allemaal in Vegas. De achtbaan die buiten tussen de wolkenkrabbers van downtown Manhattan door raast, is voor de dames toch wel erg aanlokkelijk. Eenmaal binnen banen we ons daar dan ook direct een weg daar naar toe. De toegangsprijs doet de Efteling ineens weer heel goedkoop lijken; één ritje in de New York achtbaan kost namelijk $14. We maken de deal dat als de dames de helft zelf betalen dat het dan mag. Het aanbod wordt met graagte geaccepteerd. Ellen & Linda kennen de achtbaan nog van twee jaar geleden en weten dus wat hen te wachten staat. Maartje niet. Maartje is een beetje zenuwachtig. Een beetje nerveus. Een ietsiepietsie gespannen. Maar uiteindelijk blijkt het toch wel heel erg leuk. De overdekte straten van Manhattan zijn verder erg leuk en daarna maken we uiteindelijk via de Brooklyn Bridge de oversteek naar M & M’s World. Voordat we naar binnen gaan ziet Maartje nog een jeugdliefde lopen. Uiteraard wil ze daar mee op de foto, dus dat wordt geregeld:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0340.jpg

Zowel Anja als ik werken voor Mars Inc., en dus mogen we deze vestiging van ‘ons’ niet missen. In principe zijn alle medewerkers die in dit M & M paleis van vier verdiepingen rondlopen, collega’s van ons. Helaas hebben we geen personeelspas bij, anders zouden we nog korting krijgen op alles wat we hier kopen. Hetgeen overigens achteraf niks blijkt te zijn. Oftewel 5% van $0 = $0.
Op de derde verdieping van M & M is een bioscoop gevestigd waar een grappige 3D film vertoond wordt over Red & Yellow, twee bekende M & M characters. Een leuke film en bovendien -let op Nederlandse lezers -: GRATIS!!!!!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3740.jpg

We lopen daarna nog binnen bij Hard Rock Café en bij MGM. Bij MGM bewonderen we nog even de in de lobby tentoongestelde leeuwen waarmee overigens net een balspelletje gedaan wordt. Vervolgens gaan de dames terug naar het hotel en Pa gaat bij Mandalay bay de auto halen.

De oudjes gaan samen met Ellen nog wat zwemmen (al beperkt die het noodzakelerwijs tot liggen in de ligstoel) voordat we Las Vegas by night gaan doen, maar als we terug komen blijken de dames al in dromenland. We besluiten maar om ze niet wakker te maken en zelf ook vroeg naar bed te gaan. Weltruste!

* schattig: Maartje’s favoriete woord. Vooral als er ergens kleine kinderen gesignaleerd worden – met een lichte voorkeur voor het mannelijke geslacht – dan komt dit woord elke keer naar voren. Vaak wordt het dan opgevolgd door Maartje’s meest favoriete woord op één na; ‘rompertje’. Maartje heeft tijdens deze eerste week bij diverse winkels al zoveel leuke rompertjes gezien, dat ze al bijna overweegt om rompertjes te kopen, ook al heeft ze in de verste verte nog geen kinderen……..

Dag 8, zaterdag; Als het beestje maar een naam heeft………
Vandaag onderwerpen we het ontbijt in ons hotel voor het eerst – en waarschijnlijk laatst – aan de test: blijkbaar zijn we tijdens het spitsuur want het is echt superdruk. Kwalitatief is e.e.a. prima in orde; warme saucages, scrambled eggs, je kunt brood roosteren enz. In tegenstelling tot de meeste hotels is zelfs de koffie heel goed drinkbaar. We praten nog wat met de mensen naast ons aan het tafeltje, iedereen wil hier te allen tijde weten waar je vandaan komt, en daarna gaan we nog even naar de hotelkamer om ons nog even op te frissen.

Dan gaan we allemaal aan boord van onze zwarte Ford Escape voor de ongeveer een uur durende rit naar het Valley of Fire State Park. Op de onvolprezen site www.ontdek-amerika.nl staat een uitgebreide beschrijving van dit park met foto’s, en dat heeft er toe geleid dat ik toch wel spijt heb gehad dat we in 2009 dit park met grote snelheid voorbij zijn gereden. Maar niet getreurd, vandaag dus een herkansing. En om de spanning maar meteen weg te nemen; dit park is echt een absolute aanrader. Vergeleken met de diverse Nationale parken in Nevada, Arizona en Utah kun je stellen dat het park prachtige rotsformaties en uitzichtspunten kent die relatief zeer eenvoudig te bereiken zijn. Dat alles is ook nog eens beschikbaar op een relatief kleine oppervlakte; je hoeft dus niet lang te rijden om van het ene naar hat ander punt te gaan. Voordat we echter in het park aankomen treffen we midden in de woestijn een onverwachte attractie van heel andere rangorde aan: een achtbaan. Geen houten, geen metalen, maar een van asfalt. Want zodra je highway 15 verlaat bij de afslag naar Valley of Fire kom je op ene tweebaans weg die enorm veel korte dalingen en stijgingen kent over de geulen en heuveltjes die hier in de woestijn te vinden zijn. Dit feit, gekoppeld aan het uitoefenen van een beetje extra druk op het gaspedaal, maakt de rit naar de Valley toe al tot een belevenis. We hebben allemaal steeds dat rare onbestendige onderbuikgevoel dat je ook hebt als je met de Mummie, de Hulk, Sheikra, Space Mountain of hoe ze ook allemaal heten mogen, naar beneden raast. De rit is dus best enerverend, zeker als onze Ford Escape met twee of meer wielen aan het asfalt lijkt te ontsnappen en een klein vluchtje neemt. Goede typenaam dus voor deze auto, Escape.

Aan de westkant heeft het park een officiële ingang waar je de entreeprijs moet voldoen. In ruil voor $10 krijg je een kaartje mee en de wens ‘have a good day’. Al binnen een paar mijl na de ingang kun je linksaf een zandpad op – ook prima met een gewone niet vierwiel aangedreven auto te rijden – langs de eerste roodgekleurde rotsformaties. Naar goed Amerikaans gebruik hebben de meest opvallende rotspartijen weer een naam gekregen, en we zien o.a. Arch Rock en Atlatl Rock. Zelf ontdekken we een rots die nog geen naam heeft maar er wel degelijk een verdient. Want vaak is het zo dat je echt je best moet doen om de aanleiding te vinden om de naam van de rots te kunnen begrijpen, maar deze is zeer voor de hand liggend. Kijk zelf maar:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0375.jpg

Vanaf nu stel ik dan ook voor om deze rots te dopen tot ‘Happy Bear’, op een of andere manier kijkt hij namelijk best vrolijk vinden wij. Atlatl Rock wordt geflankeerd door een hoge metalen trap van 86 treden, waarbij je na het beklimmen ervan niet alleen beloond wordt met een mooi uitzicht, maar ook met een prachtig voorbeeld van prehistorische rotstekeningen. Vroegere bewoners van dit gebied hebben hier onder andere voet- en handafdrukken achtergelaten, maar ook dieren en voorwerpen getekend. Op diverse plaatsen zijn wij eerder bij prehistorische rotstekeningen geweest, o.a. in Frankrijk, Spanje en Portugal, maar ik moet eerlijk zeggen dat ze nergens zo duidelijk en goed bewaard zijn gebleven als hier. Bewijs:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3770.jpg

Vanaf het plateau kun je nog diverse andere rotspartijen zien, waaronder een die wat ons betreft zowel ‘boot in de woestijn’ als ‘klomp (of beter: wooden shoe)’ genoemd zou kunnen worden. Voor zover ons bekend heeft de rots nog geen naam, dus dat zou al onze tweede ontdekking van vandaag zijn.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0398.jpg

Weer beneden na de afdaling van 86 treden zien we weer diverse chipmunks tussen de doornenstruiken heen en weer lopen. Het wemelt er hier van. Weer terug in de auto vinden we opnieuw de aansluiting met de geasfalteerde hoofdweg, en slaan rechtsaf. We moeten namelijk een stukje terug om de Beehives te kunnen zien, de volgende serie opmerkelijke rotsen. Daarna draaien we om en vervolgen we de hoofdweg in oostelijke richting. Niet ver daarna kun je linksaf richting Visitor center en Rainbow Vista. Deze weg gaat vrij steil omhoog en biedt mooie vergezichten met prachtig gekleurde rotsen. Aangekomen bij Rainbow Vista is overduidelijk hoe deze Vista aan zijn naam komt; voor je ontplooit zich een landschap met vele prachtige en verschillende kleuren. Wat mij betreft een van de mooiste punten van dit park. We rijden verder tot het einde van deze ’dead end street’ en parkeren aan het einde onze auto om een korte trail te lopen. Ellen probeert ook mee te gaan, maar het beginstuk blijkt al helemaal uit los stuifzand te bestaan, dus dat is met haar enkelconditie en tape helaas niet te doen. Anja blijft bij Ellen in de auto en dus gaan Maartje, Linda en ik op pad. Eerst daal je een heel stuk en kom je onder andere langs een oude filmlokatie en allerlei rotspartijen. Na een droge geul overgestoken te zijn gaat het pad naar links en kom je al snel bij een slot canyon aan. Dit is een zeer smalle canyon die tijdens hevige regenval fungeert als afvloeiingskanaal van het overtollige water en dientengevolge zeer gladgeslepen wanden heeft. De canyon is kort, niet langer dan enkele honderden meters, maar helaas niet zo mooi gekleurd als de bekendere slotcanyons in de buurt van Page bijvoorbeeld.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3796.jpg

Na de slot canyon gaat de route weer wat omhoog en komen we nog langs een aantal rotsen die we maar gelijk voorzien van een passende naam. Aan zie hier ‘Headless Sphinx’ en ‘Lizzards Head’.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3804.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3805.jpg

We leggen ook nog enkele echte hagedissenkoppen (met lijven in dit geval) vast op de gevoelige plaatsen en bereiken dan, zo’n veertig minuten nadat we ze hebben achter gelaten, weer Ellen en Anja bij de auto. De trail is niet echt vermoeiend of moeilijk, maar zo in de brandende zon toch redelijk inspannend. We zijn er in elk geval goed nat van. Daarna zien we langs de route nog een aantal mooie uitzichtspunten (o.a. Fire Canyon) en vlakbij de oostgrens van het park nog een olifant, of in elk geval een rots die daar veel op lijkt. De meiden nemen genoegen met een olifantenblik vanuit de auto, maar Ma en Pa strekken nog even de benen voor een korte wandeling naar de slurf. Je hebt immers niet elke dag de gelegenheid om een olifant aan zijn slurf te kietelen, nietwaar?

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3825.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3786.jpg

Via het plaatsje Overton rijden we weer terug naar de interstate 15 en rijden terug naar Vegas. Vlak voor Vegas staat er een van de bekende borden langs de snelweg waarop je kunt zien welke tank- en eetgelegenheden zich bij de betreffende afslag bevinden. In dit concrete geval is een van de acht namen die op het bord staat die van IHop, en dat staat ons wel aan, daar zijn we al lang naar op zoek. We verlaten dus de snelweg en gaan na de afslag linksaf. En vervolgens rechtdoor. En nog meer rechtdoor. En nog meer. We zijn inmiddels talloze eetgelegenheden gepasseerd die niet op het bord stonden, maar IHop is geen velden of wegen te bekennen. Pas na 8 mijl (!) komt het blauwe dak in zicht en kunnen we ons verheugen op ‘pancakes galore’. Deze IHop vestiging is volgens mij pas nieuw, want alles blinkt nog en de mensen zijn nog vriendelijker dan normaal. Er zitten overigens nauwelijks mensen binnen. Wij bestuderen uitgebreid de diverse menukaarten en kiezen uiteindelijk voor een heel gevarieerd menu met onder andere holle pannekoeken (funnelcakes), vers fruit en nutella pancakes (aanrader!!). Heerlijk. Als de buiken allemaal weer rond staat verontschuldigt Pa zich even voor een gang richting de mens room en onderwijl vermaken de dames zich met kinderachtige spelletjes; er wordt met de overblijfselen van de diverse drankjes een ijsklontengevecht gehouden. Ja, middenin de IHop, ten overstaan van alle gasten (2…..) en personeel (3….), bekogel; en ze elkaar met ijsklontjes en worden er ijsklontjes op niet nader te specificeren gewelfde lichaamsdelen gestopt. Zo zie je maar, ik kan niet eens eventjes naar het toilet zonder dat de hele boel gigantisch uit de klauwen loopt. Bij het afrekenen blijven de IHop mensen echter 100% professioneel en vriendelijk en er wordt niks van gezegd. Enkele goochemerds hebben – al dan niet bewust – in, bij of tussen bepaalde lichaamsdelen nog ijsblokjes bewaard, want eenmaal buiten gaat het gevecht gewoon door. Gelukkig zorgt de Nevadiaanse(?) zon er echter voor dat ze als het spreekwoordelijke ‘ijs voor de Nevadiaanse zon’ verdwijnen. Verder spelen is onmogelijk, dus het speelkwartiertje is hiermee officieel ten einde.

Iedereen is nu toch wel redelijk moe, dus het verzoek voor de volgende bestelling is het onvolprezen Desert Rose Resort, om daar lekker te kunnen uitrusten en – buiken. En zo geschiedde. Dit rustmoment is voor mij een leuke gelegenheid om te bellen met Dollar autoverhuur. En wat blijkt: er is een upgrade beschikbaar. Aangekomen bij Dollar Car Rental blijkt het omruilen wat moeilijker dan gedacht. Er zijn bij nader inzien eigenlijk geen auto’s beschikbaar. Gelukkig voor mij komt er net een nieuwe Jeep Grand Cherokee beschikbaar dus die mag ik meenemen. Ik vul het paperwork in en rijdt naar de uitgang. Daar aangekomen een nieuw probleem; bij het scannen stelt de Dollar medewerker vast dat deze auto aan zijn mileage zit. Met andere woorden, hij heeft teveel kilometers gereden om nog verhuurd te kunnen worden. Shit!
Weer wachten dus op een andere auto, maar die komt niet. Schlussendlich kan ik – na veel geklaag en gedoe aan de dollarbalie – onverrichter zake naar huis. Ik heb weliswaar een andere auto, maar geen grotere: een gouden Ford Escape in plaats van een zwarte…… Wel heeft men aan de Dollar balie een aantekening gemaakt dat ik bij de eerstvolgende huur wel absoluut een gratis upgrade krijg. Nou ja, dat hopen we dan maar.
Al met al heeft dit hele gedoe me bijna drie uur gekost, dus mijn humeur is er niet beter op geworden. Gelukkig gaan we vanavond ‘Vegas by night’ doen, dus zal het allemaal wel leuker worden.

We willen vanavond eigenlijk alle buitenshows zien, dus hebben we via internet alle voorstellingstijden gecheckt en daar een zo goed mogelijk bijpassende route bij gezocht. Allereerst hebben we onze auto geparkeerd bij Bellagio. Daar starten we dan met de fonteinenshow (vanaf 20.00uur is die elk kwartier). Daarna willen we dan bij het Mirage de vulkaanuitbarsting ‘doen’ (elk heel uur) en tenslotte de piratenshow bij Treasure Island (drie maal per avond). Afijn, we beginnnen dus bij Bellagio. We hebben een plekje op de eerste rang, maar wel aan de zijkant. Toch kun je het spektakel – op muziek van Celine Dion – hier goed zien. Het is kort, maar wel mooi. Daarna pogen zo goed en kwaad mogelijk als dat gaat – het is namelijk echt poepiedruk overal – om via Ceasar’s Palace naar het Mirage te lopen. Dat gaat op zich best redelijk, maar als we bij het Mirage aankomen – ruim 30 minuten voor showtime – dan zijn er direct aan het hen nog maar net vijf plaatsen vrij. Maar aangezien we eigenlijk ook wel honger hebben is er sprake van een dilemma; op straat iets eten gaan halen en onze plekken kwijt of eerste rang kunnen staan en honger lijden? Er volgt een compromis. Pa gaat trachten voor vijf personen voer te bemachtigen terwijl de dames de plekken bezet houden. Ellen kan dan ook lekker gaan zitten zodat ze haar enkel niet overbelast. Pa rent dus de straat over naar de overkant en loopt daar het naast de Mc gelegen Casino Royale binnen. Binnen is het lekker koel en er hangen posters voor foot long hotdogs voor $3. De bordjes volgend kom ik tussen de goktafels door lopend, bij de snackbalie uit. Er is niemand voor me. Ik bestel dus anderhalve meter hotdog (5x een foot long), 5 flesjes water/jus en de nodige zakjes aan mayo, ketchup, mosterd en andere sausachtige substanties. To go please! To go? Daar zijn ze hier eigenlijk niet op ingesteld. Alle snacks zijn bedoeld om tussen de roulettes, blackjack tafels en fruitautomaten door, genuttigd te worden. Gelukkig weet ik duidelijk te maken dat ik echt geen 3 liter vloeistof, 2kg saus en anderhalve meter worst in ongeschonden staat door het casino heen krijg. Het idee van blackjackkaarten met mosterd, een roulettespel waarin het balletje vervangen is door een hotdog en met ketchup aan elkaar geplakte fiches, staat de snackmedewerkers toch niet echt aan.

http://i1190.photobucket.com/albums/...fbeelding1.png

En dus worden er vanuit een donkere hoek toch wat plastic tasjes tevoorschijn getoverd. Hiermee gewapend verlaat ik het pand en ben mooi op tijd aan de overkant om mijn plaats weer op te eisen en om de hongerige dames van eetwaar te voorzien. Dat heb ik toch maar weer mooi geregeld!
We hebben net alle mosterd en ketchup van onze gezichten geveegd (ja, ook dààr had ik aan gedacht J), als de verlichting van het Mirage min of meer aankondigt dat de show gaat beginnen. Omdat we zo pontificaal vooraan staan zien en horen we de show niet alleen, maar voelen we ‘m ook. De hitte die uitstraalt van de vlammenwerpers op het water is echt gigantisch. Als de show wat langer zou duren zouden wij er allemaal uitzien als Duo Penotti; wit aan de achterkant en zwart aan de voorkant. In elk geval is deze show wel echt de moeite waard om te bekijken. Omdat het tot de volgende show bij Treasure Island best nog even duurt bedenken we eerst naar het Venetian te gaan. Als we echter de strip zijn overgestoken zien we dat het bij Treasure island zelfs nu al behoorlijk druk is. En dus besluiten we om toch maar vast in de rij te gaan staan. Met dank aan Anja bemachtigen we prachtige plekken waar we ten eerste uitstekend zicht hebben en ten tweede – ook niet geheel onbelangrijk – de wachttijd van nog ruim 45 minuten lekker kunnen zitten. In deze 45 minuten zien we het echt van druk naar poepiedruk naar ongelooflijk druk gaan. Het is ook een beetje raar; het stuk grond hier wordt gewoon dubbel gebruikt, geen wonder dus dat het druk is. De functie van openbaar trottoir blijft namelijk al die tijd gewoon gehandhaafd, ter wijl er tegelijkertijd honderden, zo niet duizenden mensen, een plek proberen te veroveren om de piratenshow te zien. Die show moet dus echt wel mooi zijn.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3867.jpg

Niet dus. De show van pak ‘m beet 25 minuten is een beetje kinderachtig van opzet en ok, omdat het niks kost geef ik het nog een zesje, maar zou hier entree geheven worden dan werd het meteen een dikke onvoldoende. Eigenlijk is het gewoon zonde van onze kostbare vakantietijd om hier in totaal meer dan een uur aan te spenderen. Als je het zo bekijkt……..stel de vakantie kost 1500 euro voor 672 uur (28dagenx24uur =672), dan betekent dat een uurtarief van €2,23. We hebben hier een uur en een kwartier gestaan, plus looptijd van 15 minuten = anderhalf uur, oftewel €3,35 per persoon. Zo blijkt het dus alsnog geld te kosten en dus verandert het zesje in een onvoldoende. Welke onvoldoende? Ik zou zeggen een 4,5. Bij deze dus, een 4,5!

We banen ons daarna een weg door de mensenmassa en steken weer over naar het Venetian. Daar is toevallig net een of ander bedrijfsfeest aan de gang, want overal lopen chique mannen in rokkostuum en dames met hoge hakken en avondjurken. Mwah, niet gek……… We dolen wat door de Venetiaanse steegjes en bewonderen de zangkunsten van de gondeliers. Volgens mij zingen ze hier nog beter dan in het echte Venetië. Bij een klein restaurantje aan het Canal Grande zijn nog wat stoeltjes vrij, dus besluiten we om daar een cocktailtje o.i.d. te nuttigen. Voorde jongedames wordt dat uiteraard een alcoholvrije cocktail want tja, autorijden mag hier al op je 10e of zo, en alcohol nuttigen pas na je 35e. Of zoiets. Het lijkt in elk geval een beetje raar. Net zo raar – zo zeggen de meiden – dat je als man de hele dag door kaartjes in je hand gedrukt krijgt met daarop foto’s en telefoonnummers van naakte escortdames (zelfs als je hand in hand loopt met je vrouw!) terwijl prostitutie verboden is. Tja, zeg ik dan, of net zo raar als het feit dat bepaalde dingen volgens de wet niet kunnen of mogen, maar dat de politie het in de praktijk toch toelaat. Alleen is er dan een woord voor; ’gedoogbeleid’. Maar het feit dat er een woord voor is wil niet zeggen dat het fundamenteel anders is. Toch? Hoogstens dat degenen die er een woord voor hebben, dat woord wel hard nodig gehad zullen hebben omdat het zoveel voorkomt….. Ja, denk daar maar es over na……

http://i1190.photobucket.com/albums/...vegasgirls.jpg

Na de cocktails vinden we het eigenlijk wel welletjes en bovendien zijn we én erg moe én is de enkel van Ellen toe aan rust. Dus gaan we naar het hotel. Volgens Ellen heeft haar enkel het best wel goed gehouden. We gaan even tellen en stellen vast dat het vandaag tien dagen geleden is dat de tape om haar enkel is heen gegaan. Aangezien de progressie best goed is en we ook twee goede braces bij ons hebben, nemen we het besluit om de tape er af te gaan halen. We nemen het kleine schaartje dat we bij ons hebben ter hand en beginnen aan het oneerlijk gevecht van een klein, instabiel schaartje tegen de stugge, supergoed hechtende, enkeltape. Na een 15 minuten durend, spannend, maar bovenal eerlijk gevecht waarbij als enige blessure een lichte deuk in Ellen’s been ontstaat, kan de schaar worden uitgeroepen tot winnaar! Al is Ellen natuurlijk de morele winnaar. Zeker als in je ogenschouw neemt dat de bloeduitstortingen helemaal weg zijn en dat er niet of nauwelijks sprake is van huidirritatie ten gevolge van de tape. Heel voorzichtig probeert ze een stukje te lopen en zelfs dat lukt. De brace gaat aan en uiteraard gaan we – ondanks het late uur – toch nog even naar het zwembad. Daarna gaat de brace weer even uit en ontmoet Ellen’s enkel voor het eerst in heel lang weer water…..

Als laatste actie voordat we naar bed gaan moet iedereen weer zijn of haar koffer inpakken want morgen trekken we weer verder. Sterker nog, morgen staat de langste reisdag van deze vakantie op het programma. We beginnen in Vegas en willen eindigen in Fresno. Onderweg doen we dan nog ‘even’ Sequioa & Kings Canyon Nationals Parks……. Jaja, life’s hard.
Good night!

Dag 9, zondag; TI TA TACO
Een lange, zeer lange dag ligt ‘ahead of us’. Volgens het onvolprezen Google Maps dienen we vandaag een afstand af te leggen van 651 kilometer tot aan Sequioa National Park en dan vandaar, via Kings Canyon National Park, nog 298 kilometer totaan ons hotel in Fresno. Voor het zover is moeten we echter nog uitchecken. Bij de balie blijken we geluk te hebben. Omdat er vandaag een door het hotel georganiseerde fishing trip op het programma staat, is het ontbijtbuffet een uur eerder open dan normaal. Dat komt dus mooi uit, want we hadden er niet op gerekend om al om 06.00 uur aan te kunnen schuiven voor warme worstjes en scrambled eggs. Maar we doen dit uiteraard wel, deze gratis eetkans laten we ons niet ontnemen. Bij de receptie laten we nog wel een kort berichtje achter voor onze vrienden uit Geffen, die hier over [precies een week zullen arriveren.

Voor de liefhebber nog even een link naar de hotelreview op tripadvisor:
http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Om half zeven zitten we met z’n vijven gepakt en gezakt in onze Ford en gaan we op weg. We verlaten Vegas in zuidelijke richting en rijden via de I15 richting Californië. Enkele tientallen mijlen buiten Las Vegas komen we nog een laatste stuiptrekking tegen van het gokparadijs in de vorm van een midden in de woestijn gelegen pretpark- annex hotelcomplex. Het grote neonreclamebord wijst de passanten erop dat er hier gegokt kan worden met echte coins, en dus niet met oplaadbare plastic kaarten. Ik kan me zo voorstellen dat dit voor echte die-hard gokkers best een interessant argument kan zijn. Bij Barstow buigen we af naar de I58 die verder gaat in Noordwestelijke richting. We passeren Edwards Airforce Base en komen in de buurt van Mojave. In Mojave ligt een vliegtuigkerkhof en dit is al vanaf de snelweg te zien. Mojave is blijkbaar ook een soort pleisterplaats, want langs de snelweg staan weer allerlei borden die ons opmerkzaam maken op de diverse tankstations en eetgelegenheden die er hier te vinden zouden moeten zijn. Aangezien we toch moeten tanken nemen we de afslag en komen we na een heel eind rijden inderdaad bij een aantal benzinestations. We tanken de Ford weer vol en nemen binnen de gelegenheid om de Mojavische riolering eens flink uit te testen. Deze is prima en krijgt bij deze het goedkeuringszegel van de vereniging van Nederlandse toiletbevuilers. Vanuit een ooghoek zie ik aan de overkant van de weg de bekende letters LLTEBCOA, maar dan wel in een andere volgorde; TACO BELL! Ondanks het wat rare tijdstipo, het zal ergens rond de klok van tienen zijn, probeer ik toch een spreekwoordelijk balletje op te gooien om te kijken of er zich onder het vrouwvolk niet een paar personen bevinden met ‘lekkere trek’. Mijn oproep wordt met open armen ontvangen. Ze lusten eigenlijk allemaal wel iets. Meteen gaan de dames in de starthouding om in de benzinepompshop op zoek te gaan naar aantrekkelijke versnaperingen. Achteloos gooi ik dan in de groep ‘ach kijk, hier tegenover zit toevallig een taco Bell’. Vier vrouwelijke nekken strekken zich, draaien hun ogen naar de overkant van de weg en vier spontane glimlachen verschijnen. Yes Taco’s!

We klimmen in de auto, steken de straat over alsd ons plotseling een gevoel van schrik besluipt; ‘hij zal toch wel open zijn ’s morgens?’ Gelukkig blijkt dit het geval te zijn en we bestellen een nieuw fenomeen bij taco Bell, in elk geval nieuw voor ons, een take away box met handvat met daarin 12 taco’s voor $10. Eenmaal terug in de auto ontfermt Anja zich over de eerlijke distributie van hard en soft taco’s, aal moet eerlijk gezegd worden dat de bestuurder van ons voertuig wel iets rijkelijker bedeeld wordt dan de rest. Maar ja, dat is ook niet meer dan logisch, want 12 is nu eenmaal moeilijk te delen door 5. De route gaat nu noordwaarts en we passeren plaatsen met bekende (Bakersfield) en onbekende namen (McFarland) en arriveren uiteindelijk bij onze grootste bezienswaardigheid van vandaag: Sequioa National park. Al rijdend door het steeds dichter rijdende bos vallen ons al de eerste Sequioa bomen op. Een hoogtepunt voor bijna elke bezoeker van dit aprk moeten welhaast de vier giga grote Sequioa’s zijn waar je tussendoor moet rijden als jet park binnenkomt; waarlijke en imposante entree. Nog voordat we bij een van de beroemde General Trees zijn aangekomen hebben we de auto al meermaals aan de kant gezet om te genieten van de eeuwenoude reuzebomen met hun specifieke kleur (rrodbruin) en bast (zeer ruw).

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3885.jpg

We parkeren vervolgens onze auto vlak bij de General Sherman Tree en dalen het bospad van ongeveer een kilometer af naar de beroemde boom. In de buurt van General Sherman staan diverse andere Sequioa’s en er zijn ook een paar omgevallen exemplaren te bewonderen. Door een van deze onfortuinlijke reuzen kun je zelfs lopen.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3891.jpg

We schieten hier volop foto’s en rusten vervolgens uit op de bankjes die staan bij de bushalte. Helaas is pas de vierde bus die komt degene die als bestemming de parkeerplaats heeft waar onze auto staat, maar dat mag de pret niet drukken. Een kwartiertje later worden we weer keurig bij onze auto afgeleverd en kunnen we verder. In het Lodgepole Visitor Centre maken we van de gelegenheid gebruik om lekker te eten. Er is hier een soort snackbar waar je burgers, hotdogs en friet kunt bestellen. Een van de items op het menu zijn chili cheese fries, en Ellen en Pa weten daar wel weg mee. Verder staan er grote potten met sauzen waarvan je zoveel mag tappen als je zelf wilt, en wat pickels, uitjes e.d. om een en ander aan te kleden en op smaak te brengen. We kunnen hier dus, midden tussen de grote bomen op duizenden kilometers van huis, gewoon, net als thuis, een frietje speciaal gaan maken. We hebben namelijk ook gewone fries besteld, en met behulp van de mayonaise en ketchuppompen en het bakje met uitjes is het net alsof we gewoon in Heesch bij de Bastion een frietje gehaald hebben. Het is wel jammer dat de mayo hier niet zo lekker is als in Heesch, maar dat vergeven we de uitbater van deze snackbar maar.

Het spreekt vanzelf dat we ook Kings Canyon National park met een bezoekje vereren, dus gaan we op audiëntie bij General Grant. Helaas maakt de stand van de zon het hier iets minder makkelijk om een en ander te fotograferen, maar uiteindelijk zijn we toch niet ontevreden met het resultaat. We lopen ook hier door een omgevallen grote boom en gaan dan verder naar Fresno.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3908.jpg

In Fresno is het even zoeken naar ons hotel want TomTom kan het opgegeven adres bij nader inzien niet vinden. Uiteindelijk vinden we het Piccadilly Inn Shaw en checken in. Piccadilly inn is in de verste verte geen nieuw hotel, maar het heeft ontegenzeggelijk veel sfeer. Bovendien is de kamer echt giga-ruim en is het zwembad heel behoorlijk. Alleen is het water een beetje koud. Langer dan een kwartier houden we het hier niet vol, zelfs Ellen niet. Een hottub is immers een veel aantrekkelijker alternatief, maar die ligt wel op een aantal honderden meters lopen van het zwembad; niet echt handig. Wat het zwembad aan temperatuur te kort komt heeft de hot tub te veel; hij is echt boiling hot! Toch lukt het ieder van ons om uiteindelijk toch geheel onder te gaan en zo te ervaren hoe een gekookt ei zich voelt.

Uiteindelijk zijn we allemaal hard of zacht gekookt en gaan we slapen.

Dag 10, maandag; Ellen Street
Het ontbijt bij Piccadilly Shaw is prima. Het contrast met onze vorige overnachtingsplek is echter erg groot. Stond daar een lange rij met mensen die wachtten op hun beurt om worstjes en aanverwante artikelen op te mogen scheppen, hier zijn er slechts zeven mensen bij het ontbijt. En vijf van die zeven zijn wij! Wij zorgen dus voor ruim 70% van de klandizie vandaag! In de mooie dining room hangt ook een enorm grote flatscreen, waarop tijdens het ontbijt een programma te zien is over een speciaal hondenhotel. Het ziet er echt belachelijk luxe uit en de vertegenwoordigers van het canine ras worden met een heuse limo voor de deur afgeleverd. Over posh gesproken……

Link review Piccadilly Shaw: http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Vanaf Fresno is het nog ongeveer een uur rijden naar Yosemite. In de auto ontspint zich de discussie over de uitspraak van dit park. Ellen bekent dat ze, evenals de waarschijnlijke meerderheid van medelanders, dat altijd uitsprak als ‘jo-ze-mait’. Zo kent ze ook Jozemait Sam uit de cartoon op TV.

http://i1190.photobucket.com/albums/...semite-sam.gif

De fervente Amerikagangers weten over het algemeen wel dat het woord echter wordt uitgesproken in vier lettergrepen met de nadruk op de tweede; JO-SÈ-ME-TIE. Net zoals de bekende toeristenplaats bij Orlando Kissimmee niet wordt uitgesproken als KIS-SIE-MIE, maar als KIS-SÈM-MIE. Goed tot zover deze les Engelse uitspraak, door naar het echte park. Omdat we vanuit het Zuiden komen rijden we eerst de lange en bochtige weg naar Glacier Point, toepasselijk de Glacier Point Road genaamd. Onze eerste stop is bij Washburn Point, en het uitzicht vanaf hier maakt al flink wat indruk; echt mooi. Een mijl of wat verder komen we bij de naamgever van deze weg en dat is natuurlijk hèt premium uitzichtspunt van heel Yosemite (weet je nog wel: Jo-sè-me-tie). Je ziet vanaf hier drie belangrijke watervallen en ‘half dome’. We krijgen van Ellen uitleg over hoe de vallei ontstaan is, namelijk door een grote gletsjer, en we staan met open mond te kijken naar het prachtige – meer dan 180 graden - uitzicht dat je hier hebt.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0504.jpg

Onze volgende bestemming ligt in Yosemite Valley zelf en is dus een eindje rijden. Om te beginnen het hele einde van de Glacier Point Road weer terug. Zodra je deze hebt afgereden en beneden weer rechtsaf gaat, is het niet zo heel ver meer naar Tunnel View. Zo genoemd niet omdat je uitzicht hebt over een tunnel, maar omdat het punt zelf direct gelegen is na de tunnel waardoor je de vallei binnenrijdt. Je moet hier echt opletten, want als je even niet oplet rijd je net iets te hard de tunnel uit en mis je de betreffende parkeerplaats. En dat zou jammer zijn, want je hebt hier een open zicht vanaf de valleibodem door de hele vallei heen. Je ziet een prachtige waterval, de grote granieten rots die ‘El Capitan’ gedoopt is en in de verte Half Dome. Het is op deze parking erg druk en dus is het opletten geblazen met manouvreren. Wij rijden daarna een klein stukje verder de vallei in en stoppen bij de parkeerplaats die aan de voet ligt van Bridalvail Falls. Vanaf deze parking is het nog tien minuutjes lopen naar de Falls die je in alle waarschijnlijkheid beter kunt bekijken als je er ver vanaf bent dan als dat je er vlakbij bent. De bordjes die ze in Sea World hebben geplaatst bij de Orcashow (‘you will get wet’), zijn hier uitgevonden. Door de wind waait het water dat over de rots valt, namelijk breed uit en in al zijn vochtigheid komt het dan neer op de nietsvermoedende toerist die net zijn – helaas niet waterdichte – Nikon van €350 tevoorschijn had gehaald om een mooi watervalplaatje te schieten. Als we –goed wet – teruglopen, hoor ik een familie discussiëren over het feit of wij nou uit Engeland of uit Australië komen; een mooi compliment voor onze uitspraak. Ik bederf de discussie voor ze door toe te geven dat we uit Nederland komen. Ze zijn ‘stunned’.

Inmiddels is het echter al way passed lunch time en onze magen zetten alles op alles om dat duidelijk te maken. Aangezien we ook zeker de Yosemite Lodge willen bezoeken, besluiten we om daar dan ook maar te gaan eten. Pa parkeert de wetenschap dat dit een hele hoop duiten gaat kosten maar even op de employeeparking; de enige parking waar plaats is, want het is in Yosemite echt poepiedruk. Ondanks het feit dat we met opzet een doordeweekse dag hebben uitgekozen (in het weekend schijnt het hier helemaal niet te doen te zijn), lijkt het verkeer in Yosemite een beetje op een aprildag in de Keukenhof of juli in de Efteling; een compleet gekkenhuis. Ook de parkeerplaats van de Lodge is helemaal vol. Gelukkig spot ik echter een plaatsje waar onze auto precies past. Het is geen officiële parkeerplaats, dat is duidelijk, maar in een eventuele discussie met een park ranger lijkt mij verdedigbaar dat dit wel zo is. Ik neem dus de gok en laat de auto staan. We gaan naar binnen en vinden de Lodge mooi en sfeervol, maar niet zo bijzonder als bijvoorbeeld Yellowstone Lodge.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3964.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0538.jpg

Bij het restaurant schat men in dat we ongeveer een uur moeten wachten maar dat vinden we te lang. In het Lodge Cafè kunnen we meteen terecht, dus daarop valt onze keus. Het eten is best te pruimen, panini’s en cocktails vooraf, maar de porties zijn – zeker voor deze prijzen – onder de maat. Ik denk dat een gemiddelde Amerikaanse eter hier nog geen halve holle kies mee kan vullen. Het voedselaanbod op het buitenterras van het café lijkt kwantitatief al niet veel beter te zijn, want de eekhoorns komen hier zelfs naar binnen toe om eten te zoeken. Midden in het restaurant loopt namelijk een eekhoorn die vrolijk onder de tafels doorloopt op zoek naar kruimels. Nu valt op dat het hier enorm schoon is, maar dat ligt klaarblijkelijk niet aan de huishoudelijke dienst, maar aan de kleine porties. Iedereen die per ongeluk een kruimel laat vallen, bukt namelijk onmiddellijk, raapt de kruimel op, en eet het alsnog op. Alle beetjes helpen, nietwaar…….

Ons volgende doel is Yosemite Falls. Via een korte wandeling bereik je de voet van het onderste deel van de Yosemite Falls (de grootste waterval van Noord Amerika, al is dat een twijfelachtige titel omdat ze hier alle drie de delen van Yosemite Falls als één geheel tellen). Het is er erg druk en daardoor wat minder imposant. We hebben zowiezo geluk dat er überhaupt water van de waterval afkomt, en dat heeft te maken met het feit dat het dit voorjaar enorm veel en enorm laat gesneeuwd heeft. Normaliter staat Yosemite Falls half juli namelijk droog. We kunnen hier uit eigen ervaring over meespreken, want toen we hier in 1988 waren viel er werkelijk geen ene druppel naar beneden.
We zoeken nu alleen nog naar het Valley View point en dat ligt op onze weg weer het park uit, richting San Francisco. Pa stopt nog een keer kort voor een mooie foto van de van het groengele gras en de bergen op de achtergrond, en dan gaan we op weg. Voordat we het eigenlijk goed en wel beseffen zijn we het park echter alweer uit. We hebben dus het uitzichtspunt ‘Valley View’ jammerlijk gemist….. (achteraf zal blijken dat het punt waar ik de laatste foto heb genomen, Valley View was…..).

De weg naar San Francisco is volgens TomTom ruim twee en een half uur, dus het zal nog wel even gaan duren voordat we daar zijn….. Na zo’n veertig mijl bereiken we het plaatsje Knights Ferry, en volgens mijn vooronderzoek zou dit plaatsje de langste overdekte brug ter wereld moeten bevatten. Aangezien Knights Ferry erg klein is zou het niet moeilijk moeten zijn deze te vinden. We nemen de afslag en krijgen inderdaad al snel een glimp van de brug te zien. We kunnen er echter niet bij komen, de brug is niet meer open voor verkeer en nog slechts voor voetgangers. Onze auto wordt dus op de parkeerplaats van de nabijgelegen recreational area gezet en Anja en A3 gaan op weg. De dames niet, die zijn te moe/lui/laks om uit de auto te komen. Op de parkeerplaats staat overigens ook een motor met daarop twee motormuizen; een man met baard en een vrouw die – zeker gezien haar niet onaanzienlijk leeftijd – veel te weinig kleren aan heeft. De brug ligt er mooi bij en lijkt veel op de picture postcard plaatjes van de typische Amerikaanse bruggen in met name New England.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3993.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3998.jpg

We rijden nog even door het dorp en zien daarbij onder andere een straat die genoemd is naar onze oudste dochter, en dan draaien we weer de State Road op. Eind van de middag komen we aan bij het Red Lion Airport Inn te Oakland, ons verblijf voor de komende vier dagen. We settelen ons op de kamer, rusten wat uit en begeven ons rond de klok van zevenen naar onze favoriete keten; Taco Bell. Daar bestellen we ons vaste recept: een Grande Meal met Nacho’s Bell Grande en een Mexican Pizza. Samen met de exclusief bij Taco Bell te tappen Mountain Dew Baja Blast. Heeeeeeeerlijk! Met volle magen en een voldaan gevoel gaan we daarna vroeg naar bed.

Dag 11, Dinsdag; Golden Gate, Lombard St., Fishermans Wharf, Chinatown, Cable Cars, Alamo Square, Mission de Dolores & 20th Street. Oh ja, en Mel’s & Del’s.
Deze mooie dinsdag gaan we – met respect voor de toestand van Ellen’s enkel waarmee het overigens wel steeds iets beter gaat – de mooiste stad van de VS bezichtigen. Want zo herinneren Anja en ik ons San Francisco toch wel vanuit 1988. We waren er toen een jaar voor de grote aardbeving van 1989 en ik meen me te herinneren dat ik nog ergens videobanden moet hebben liggen waarop alle nieuwsuitzendingen zijn opgenomen die destijds over de aardbeving zijn uitgezonden. Het maakte toen een grote indruk op ons omdat we er net waren geweest.

Het programma voor vandaag bestaat uit een aantal hoogtepunten van de stad die we per auto zullen bezoeken, waarbij we tussendoor enkele typische gelegenheden zullen zoeken om lekker te eten. Het eerste reisdoel dat we vandaag in de TomTom instellen is de Golden Gate Bridge. Volgens Tom ongeveer 18 minuten rijden via de Bay Bridge. Zo gezegd, zo gedaan, en via het qua drukte wel mee vallende verkeer, banen we ons een route door het centrum van de stad. We krijgen op een bepaald moment al een typisch San Francisco shot te zien door de voorruit; een steil dalende straat met aan de horizon Alcatraz. Als volgende richtingaanwijzing meldt Tom ons dat we linksaf moeten Lombard Street in, maar als we daar eenmaal een mijl of wat op zitten gooi ik plotseling het stuur om en rij terug. Acht vrouwenogen kijken mij vragend aan en Ellen zegt: ‘we gaan zeker naar die Diner die we net voorbij gereden zijn’. Deze conclusie is juist in dit geval want we hebben immers nog niet ontbeten. Toeval of niet, recht voor de deur van Mel’s Drive Inn is een parkeerplekkie en de parkeermeters hier blijken te werken met creditcard, dus een gebrek aan quarters is hier geen probleem. Wat een mooi begin van deze dag! Wat er van buiten als ‘erg leuk’ uitzag, blijkt binnen niet teleur te stellen. Een typisch Amerikaanse diner met heel veel chroom, vriendelijke mensen en – surprise surprise – een kleine mini jukebox aan elke tafel. Wat gaaf!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4006.jpg

We wisselen wat dollarbiljetten voor quarters en achtereenvolgens galmt ‘onze’ muziek door Mels Drive Inn: o.a. Michael jackson (You rock my World; zeer toepasselijk in deze fantastische setting), Roy Orbison (Pretty Woman; klopt. Er zitten er vier bij mij aan tafel), Elvis (Jailhouse Rock; Alcatraz ligt ‘om de hoek’) ) en Otis Redding met zijn over San Francisco gezongen sitting on the dock of the bay. De menukaart is inmiddels ook uitgebreid bestudeerd en als een en ander ook daadwerkelijk geserveerd wordt blijkt de tafel te klein. Wat een gigantische hoop eten staat hier voor ons. En dan moet je bedenken dat dit nog maar het ontbijt is! Anja, Ellen en ik hebben de stoutste schoenen aangetrokken, want wij hebben gekozen voor Mels special met onder andere een echte steak. Om kwart over negen……….. Deze steak is dus echt gigantisch lekker. Ik kan me niet herinneren – buiten ons bezoek aan Outback Steakhouse in Fort Collins, Colorado vorig jaar – ooit een zo lekkere biefstuk genuttigd te hebben. Op mijn levenslange steak top10 komt Mels Drive Inn dus met stip binnen op nummer 2. Voorwaar niet slecht voor een steak die tezamen met toast, butter & jelly , drie eieren en special grilled potatoes, slechts $ 7.95 kost. Da’s € 5,41……………. Maartje & Linda eten zich overigens niet minder te blubber met hun ‘all you can eat pancakes’.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4008.jpg

Ik kan natuurlijk niet voor de dames in ons gezelschap spreken, maar voor mij kan deze dag al niet meer kapot. Wat een superontbijt! Na dit vreethoogtepunt komt er ook een weethoogtepunt; wanneer is de Golden gate Bridge eigenlijk gebouwd? 1937. Waarom is ie eigenlijk rood? Meerdere uitleggen mogelijk. Waarom hangt hij vaak in de mist? Dat komt omdat de gesloten ring van bergen hier een soort vlakte omringen die door de zon opgewarmd wordt. De warme lucht stijgt daardoor naar boven waardoor aan de onderzijde een zuigende werking van lucht ontstaat. De ring van bergen wordt op slechts een punt onderbroken, en dat is bij de Golden Gate. Daarom wordt juist daar verse lucht aangezogen. En omdat die lucht van boven de oceaan komt en dus veel koeler is, ontstaat er terplekke mist. We hebben het zelf gezien; in tijd van 5 minuten kan het zicht veranderen van ‘ik zie de hele brug’ tot ‘waar is de brug gebleven?’. Het mag duidelijk zijn dat ons volgende doel de Golden Gate Bridge is. Het geijkte uitzichtspunt bij de ingang van de wijk ‘El Presidio’ is niet overbevolkt en dus kunnen we op het gemak wat foto’s schieten. Een behulpzame Nederlandse dame legt ons allemaal op de gevoelige plaats vast. Maar ja, het is een dame, dus de foto is niet helemaal perfect; slechts de halve brug staat er op……

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4028.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0584.jpg

Dan rijden we nog verder door naar beneden, naar het minder bekende viewpoint bij Fort Point. Je staat hier helemaal onder de brug en kijkt dus echt vanaf waterniveau tegen deze imposante rode constructie aan. Wat mij betreft het mooiste uitzichtspunt voor de Golden Gate. Van de zes hier beschikbare parkeerplaatsen – bijna niks dus – zijn er naast ons twee bezet, en dat is door surfersbusjes; zelf liggen ze in het water. Naast surfers zijn er hier ook veel joggers. Het is blijkbaar populair om tot Fort Point te lopen en dan om te draaien. Overigens is ook het uitzicht over de stad hier erg mooi. Vanzelfsprekend willen we de brug ook van de andere kant bekijken, dus rijden we naar de Noordzijde bij Sausalito, waar het bij het uitzichtspunt echt poepiedruk is. We horen hier ook opvallend veel Nederlands. Onze volgende stop is de kronkelige bochtjes in Lombard Street. Als toerist moet je dit natuurlijk gereden hebben en dit doen we dan ook twee keer. Een keer met alle vijf inzittenden aan boord en een keer met slechts Ellen en Pa aan boord zodat de rest dit kan maken;

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4071.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0603.jpg

Lombard Street is mooi aangekleed met bloemen en netjes onderhouden, dus dit levert in veel fotoboeken mooie plaatjes op. Aansluitend gaan we naar Fishermans Wharf. Op loopafstand vinden we een parkeerplekkie en we lopen lekker te struinen tussen de rest van de toeristen. Het is hier een overduidelijke toeristenbende, maar daarom ook wel weer leuk. Helaas zijn de hier normaliter in grote getale aanwezige zeehonden iets minder talrijk; er liggen slechts drie exemplaren die begluurd worden door honderden toeristen. Andersom was leuker geweest. We lopen wat winkeltjes in en uit en Maartje zoekt naarstig naar wat leuke souvenirs voor thuis. Deze mogen groot zijn of klein, goedkoop of duur, kleur of zwart-wit dat maakt allemaal niet uit. Maar niet zwaar! We moeten straks immers ook weer met Spirit Airlines en de bijbehorende gewichtsrestricties terug vliegen naar Florida. Dus als er zich onder de lezers cadeau-ontvangers van Maartje bevinden; nu weet je waarom je niet iets groters gekregen hebt.
Na Fishermans Wharf is het de beurt aan ChinaTown, maar dat verloopt niet helemaal volgens plan. Omdat onze kaartjes een beetje tegenstrijdig zijn waar het de exacte locatie van Chinatown betreft, nemen we eerst even de TransAmerica Tower mee (de grote pyramidevormige wolkenkrabber) en de Columbus Tower (een groen driehoekig gebouw dat doet denken aan het Flatiron Building in New York City).

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4115.jpg

Daarna rijden we via Union Square naar een parkeergarage om van daaruit de Cable Cars te zien. Voordat we die echter zien lopen we binnen bij Del’s Diner. Een leuke broodjes/lunchshop die er van buiten een beetje shabby uitziet, maar van binnen echt pico bello is. Zaken die op tafel komen – en daar snel ook weer verdwenen zijn – zijn sandwiches, salades en chili. Lekker! Dan gaan we richting Cable Cars. De rij voor de Cable Cars is erg lang en ook de ritprijs valt niet mee. Zes dollar p.p. enkele reis, dus dat is 60 dollar retour. Dat vinden we eigenlijk net te veel dus doen we het met een foto van een langsrijdende Cable Car. Aansluitend rijden we kriskras door straten heen waarvan we toch wel een sterk vermoeden hebben dat het Chinatown betreft. Waar we deze vakantie al eerder besproken hebben dat je eigenlijk nooit dikke Chinezen ziet, wordt dat hier gelogenstraft. Niet dat het er hier nu van wemelt, maar ze zijn er dus wel degelijk. Van bami kun je dus ook dik worden; het bewijs is nu geleverd.

De volgende stop is ook voor Anja en A3 nieuw. Dit werd in 1988 nog niet gezien als bijzonder, of het bestond toen nog niet, maar we hebben het hier over Alamo Square. Het park met de mooie Victoriaanse huizen met de skyline van Frisco op de achtergrond. In het park is vrij druk, zeker als er een bende schoolkinderen arriveert die ook nog eens flink in de weg gaat staan voor mijn mooie foto van Victoriaanse huizen met de Frisco skyline op de achtergrond en leuke bloemen op de voorgrond. Kijk maar:

http://i1190.photobucket.com/albums/...DSCF4138-1.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...DSCF4144-1.jpg

Nadat we getankt hebben zijn we vlakbij het voorlaatste punt van vandaag, de Mission de San Dolores. Dit is het oudste gebouw van San Francisco en is een overblijfsel van de missiepost die hier door de Mexicanen gesticht werd. De Mexicanen wilden namelijk in de in de 17e t/m 19e eeuw de inheemse bevolking bekeren en stichtten daarom in totaal meer dan 20 missieposten vanaf de Mexicaanse grens tot aan Sonoma (ten noorden van San Francisco). De route van en naar deze missies is nog steeds een voorname verkeersader en heette toen en nu ‘El Camino Real’. Veel indianen werkten op deze missies, die naast missiehuis tegelijkertijd ook boerderij waren. In ruil kregen de indianen kost en inwoning, in deze streken een kostbaar goed. Door onlusten en ziekten hebben vele indianen vroegtijdig het leven gelaten en hier bij Mission de San Dolores zouden meer dan 5.000 indianen op het naast de missie gelegen kerkhof ‘begraven’ liggen.

Al met al dus een plek met een gedenkwaardige historie. Er zijn overigens ook nog diverse andere missies bewaard gebleven, o.a. bij Carmel maar bijvoorbeeld ook in Los Angeles! Maar daarover over een paar dagen meer. Nu zijn we helaas net te laat om de missie van binnen te kunnen bezichtigen want hij is een half uur geleden gesloten. Ook de basiliek ‘next door’ is dicht, maar gelukkig kunnen we het exterieur en het kerkhof wel goed zien.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4147.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4148.jpg

Dan de afsluiting van de dag; de volgens onze Loney Planet crookedest street in San Francisco, even more crooked than Lombard Street. En dit blijkt te kloppen. We moeten wel echt ons best doen om 20th Street te vinden, maar als je er bent dan merk je dat de weg hier in vele bochten heeeeel scherp naar benden gaat. Nog scherper dan bij Lombard Street en zonder de file. We zijn de enige auto die hier naar beneden rijdt. Als we beneden zijn nemen we meteen de route via de Bay Bridge terug naar Oakland. Daar bezoeken we nog even de lokale WalMart en kopen daar ons onconventiële diner; water, brood, pasta, jam, pindakaas, donuts en een grote pot ijs: cookie dough. We kopen ook plastic bestek zodat we de grote pot met behulp van 5 handen, 5 monden en 5 lepels helemaal leeg kunnen lepelen. Heerlijk! Dan nog wat chillen en lekker snurken!

Vandaag helaas geen tijd gehad voor een verhaal. Even geduld tot morgen aub.
Ter compensatie nog wat extra foto's (en een filmpie....)

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0021.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3513.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...h_DSCF3523.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0505.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0631.jpg

Dag 12, Woensdag; Alcatraz, Golden Gate Park & vliegende schoenen……..
We ontbijten gezellig met z’n allen op de hotelkamer met behulp van de spulletjes die we gisteren bij Walmart hebben gekocht. Dan checken we of we alles compleet hebben (camera’s, verrekijkers en tickets) voor de tour naar Alcatraz. Vandaag gaan we inderdaad het beroemde prisoner island bezoeken; de tickets hebben we – gezien de enorme populariteit – al ruim van te voren geboekt.

Onze auto kunnen we recht voor Pier 33 parkeren, en omdat we vroeg zijn kunnen we gebruik maken van de speciale aanbieding voor parkeren voor vroege vogels; inderdaad heel toepasselijk de ‘Early Bird Special’ genoemd. Raar toch dat sommige spreekwoorden of gezegden in het Engels totaal niets met de onze te maken hebben (andersom trouwens ook), en sommige weer gewoon letterlijk vertaald lijken te zijn. Zoals dus deze Vroege vogels / Early Bird. Maar ook:
· Iets wat we hier door het gebrek aan regen nog niet meegemaakt hebben: Na regen komt zonneschijn / After rain comes sunshine
· In de zelfde categorie: Stilte na de storm / After a storm comes a calm
· Ook vergelijkbaar maar niet helemaal: Beter een vogel in de hand dan tien in de lucht / A bird in the hand is worth two in the bush

In tegenstelling tot spreekwoorden die in het Engels überhaupt (goed Engels woord…) niet bestaan:
· Ik zal ze een poepie laten ruiken / I shall let them smell a shitty
· Tegen heilige huisjes aanschoppen / To kick against little holy houses
· Maak je borst maar nat / Please wet your breast

We zijn zo vroeg vandaag omdat we absoluut de eerste tour op Alcatraz willen hebben. Dan heb je daarna namelijk nog de hele dag ter besteding, en de eerste tour is ook goedkoper (scheelt maar liefst $2 per persoon!). Een volk wat ons doorgaans beticht van overdreven zuinigheid (Vlamingen) kan er echter zelf ook wat van. Voor ons staat een groepje Belgisch Limburgers die ook voor het voordeel van $2 per persoon hebben gekozen. Ze zijn zojuist aangekomen uit New York City en gaan na een paar dagen San Fran ook nog door naar Vegas. Ze zeggen ‘wijjjjj ouden van liechtjes’ zoals alleen Vlamingen ‘wij houden van lichtjes’ kunnen zeggen. Schattig. Nou, zeggen we, dan kom je in Vegas wel aan je trekken, want daar ‘ouden se ooooook van liechtjes’. Dan zien we plotseling een krant met daarop een opvallende headline:

‘Dutch family kills whilst queing for Alcatraz Boat Tour!’

Helaas wordt het slachtoffer niet genoemd. Dat is in dit geval de tijd. Want we staan nog steeds in de rij om de time te killen. Wel blijkt het vroeg boeken nuttig te zijn geweest, want boven de ticket booth hangt de datum voor de eerstvolgend beschikbare tour; pas over 12 dagen!

Na de obligate familie + Maartje foto, die je straks kunt kopen voor veel te veel dollars, mogen we eindelijk aan boord. Gelukkig kunnen we nog net wat plekjes op het dek bemachtigen zodat we nog van de mooie uitzichten kunnen genieten. Ellen mag overigens blij zijn dat ze over verreweg de smalste ‘ass’ van ons vijven beschikt, want ze zit naast een aantal asiocalen die echt geen moeite doen om een inchje of zo op te schuiven zodat ze met haar smalle kontje nog net op het bankje past. Ze valt er nog nèt niet vanaf. Dat was met de ‘assen’ van de overige vier uit ons gezelschap dus never nooit nie gelukt. Terwijl de boot van Fishermans Wharf wegvaart heb je voor je een mooi uitzicht op Alcatraz en de erachter liggende Golden gate Bridge, terwijl achter je, zich het schouwspel ontplooit van Frisco’s skyline en de Bay Bridge.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4182.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4188.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0658.jpg

Vóór ons komt Alcatraz steeds dichterbij en al snel hebben we weer vaste grond onder de voeten. Als eerste volgt er aan wal een praatje van de dienstdoende Park Ranger over wat er allemaal wel en niet mag en wat er op het eiland allemaal te zien is. In tegen stelling tot de meeste medepassagiers beginnen wij met de twintig minuten durende introductiefilm over Alcatraz. Deze is hartstikke interessant en ik denk oprecht dat als je het eiland bezoekt zonder eerste deze film te zien, dat je het dan aanmerkelijk minder interessant vindt. Daarna beginnen we aan de klim naar de ingang waarna we bij de entreebalie kunnen kiezen uit audiotours in o.a. het Engels, Duits maar ook Nederlands. Vier van ons kiezen voor Engels, Anja kiest voor Nederlands. De tour is interessant en werkt boven verwachting goed. Je kunt pauzeren, terugspoelen enzovoort. De richtingaanwijzingen zijn duidelijk en veel beter dan – om maar iets te noemen – TomTom.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4195.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0683.jpg

Onder de verhalen van de Bird Man van Alcatraz en beroemde andere inmates als Al Ca(traz)pone en Machine Gun Kelly worden duidelijk en interessant verteld. Ook de ontsnapping van drie mannen die van allerlei voorwerpen nephoofden hadden gemaakt zodat het erop leek dat ze nog gewoon op bed lagen te slapen, spreekt echt tot de verbeelding. Ook heb je vanaf het eiland – zeker in het mooie weer van vandaag – een prachtig uitzicht op San Francisco. Moet voor de gevangene van toen ook een beetje een tantaluskwelling zijn geweest; vrijheid en zoveel lekkers zo dichtbij en toch zo ver weg.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0676.jpg

Na een paar uur komen we met z’n allen tot de conclusie dat het leuk was, maar dat we nu wel genoeg ge-alcatrazzed hebben. We lopen dus weer naar beneden richting het bootdock, onderwijl ‘gezellig’ ruziënd met Linda. Op de boot bespreken we het programma voor de tweede helft van de dag, en we besluiten om na Alcatraz naar het Golden Gate Park te gaan.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0692.jpg

Onderweg naar het Golden Gate Park komen we bordjes tegen die de 49 mile scenic drive aangeven, en die proberen we – het einddoel in gedachten houdend – te volgen. Zo komen we al vrij snel op een mooi uitzichtspunt voor de Golden Gate Bridge, alleen nu van de zuidwestelijke zijde. Het is vandaag ook compleet onbewolkt, en de brug ligt er dus – qua bewolking en mist – smetteloos bij.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4210.jpg

Ook tot onze eigen niet geringe verrassing komen we vlak daarna bij een heel groot zandstrand uit. De temperatuur is een goede 20 graden, dus echt strandweer is het niet, en op het strand zijn wat wandelaars, een aantal surfers en een klein aantal optimistische sunbathers. Er lopen ook diverse honden op het strand waarmee door een man uitgebreid mee gespeeld wordt. De golven zijn hier echt mega en zowel de honden als de surferdudes zullen het dus wel naar hun zin hebben. Maartje en Linda weten inmiddels ook waarom alle strandwandelaars hier schoeisel dragen; het zand is zo megaheet dat je er op blote voeten echt niet kunt lopen.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4213.jpg

Wij brengen ook een minuut of twintig op het strand door en worden dan vriendelijk maar dringend verzocht door onze zesde medereiziger – de inwendige mens – om eens aanstalten te maken om een eetgelegenheid te zoeken. De TomTom is hierbij erg behulpzaam en we zien dat er binnen 1,5 mijl een Burger King beschikbaar is. Daar zijn we dus een minuut of vijf later te vinden. Deze Burger King is erg klein en er is eigenlijk maar zitgelegenheid voor een man of10. Twee stoelen zijn al bezet door twee Chinezen (of Japanners, of Koreanen, wie zal het zeggen) – best cute overigens volgens de dames, maar gelukkig is er voor ons nog net een driehoekig tafeltje met vijf stoeltjes vrij. Na ons komen nog een paar mensen binnen waarvan het bij één persoon erg moeilijk in te schatten is of het nou een vrouws- of een manspersoon is. De stemmen staken. Twee van ons vinden ‘man’ , twee vinden ‘vrouw’ en een vindt ‘onzijdig’. We zullen het dus nooit weten. De burgers en de shakes smaken prima, zo goed zelfs dat de inwendige mens voorlopig tevreden is en voorlopig niet meer van zich zal laten horen. Goed, Golden Gate Park dus. We rijden wat door het park rond en zien o.a. de Ducth Windmill en een paar bisons. Dan zien we een grote grasvlakte waarop diverse mensen aan het recreëren zijn; dat gaan we ook doen, alleen wel op onze manier. We lopen het gras op en nauwelijks 50 meter verder vleien we ons allemaal neer. Languit in het gras lekker niksen, dat houden we wel even vol. Toch begint na einge tijd de verveling toe te slaan. Ook voor omstanders is dit op een gegeven moment zeer duidelijk zichtbaar. Er wordt volop gedold, gepield* (met de vingers in elkaars buik prikken en dan ‘piele-piele-piele’zeggen ), ge-mental-pield* (idem als piele, maar dan elkaars buik net niet aanraken) en wordt volop gegooid. Gegooid? Met wat? Met boeken, met schoenen en met sokken. Het moet voor de lokale, in het park aanwezige gezinnen best leuk zijn geweest om eens wat anders door de lucht te zien vliegen dan een basket- of een basebal. Look mam, flying Dutch books. Flying Dutch soks. Flying Dutch shoes. Yes dear, that’s why they’re called flying Dutchmen………..

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0708.jpg

De middag wordt gecompleteerd door nog wat door het park te rijden en leuke jongens te spotten – ja, als Pa moet je iets voor je meiden over hebben – . Vooral de paar jongens die aan het voetballen zijn maken veel indruk, vooral de blonde en de chino met sixpack. Maar voetballen kunnen ze niet……

Als we na een ellenlange (waar Ellen overigens niks aan kan doen) file weer terug zijn in het hotel gaan we eerst even rusten. Linda en Maartje zijn daarna een beetje hyper en gaan een beetje ronddolen door het hotel. ’s Avonds gaan we eten bij Panda Express (een soort Chinees buffet in fast food style) en als we buiten zitten vraagt een langs lopende Amerikaan aan me: ‘look at him, sitting here with four pretty ladies’. Yeah, that’s me dude!

Om de dag in stijl af te sluiten lopen we nog bij Walmart binnen. Ellen koopt er een broekje, Maartje een shirt, Linda cola, Anja Swiss Rolls en ik wijn. Zo: allemaal iets.

Welterusten!

* piele & mental piele © M. Spieksma

Dag 13, Donderdag; een GRATIS(!) dag
Op deze donderdag wijken we af van het ritueel. We gaan namelijk eerst naar onze plaats van bestemming en zoeken pas daarna een leuke plek om te ontbijten. Het eten staat vanochtend dus duidelijk op de tweede plaats, onze eerste prioriteit ligt bij het op tijd bereiken van onze bestemming, aldaar de juiste plek vinden waar we ons moeten melden, en een fatsoenlijke parkeerplek zoeken. We gaan namelijk naar Berkeley, een plaats ten noordoosten van Frisco, alwaar we een tour (GRATIS!) zullen krijgen over de campus van de gelijknamige universiteit. Berkeley is niet alleen in de VS maar ook ver daar buiten bekend en behoort tot de top 5 universiteiten op de wereld (!).

Het verkeer richting Berkeley valt mee deze ochtend, en aldoende bereiken we ruim op tijd het centrum van de stad. Pats boem midden in het centrum ligt de campus. Op slechts twee straten van de hoofdingang vinden we een betaalbare parkeergarage, en tussen deze parkeergarage en de campus vinden we ook nog eens een keer een geschikte plek om te breakfasten: Noah’s New York Bagles. Noah’s blijkt een echte studentikoze ‘tent’ want buiten ons lopen er diverse jeugdige personen in en uit om met een bagel en koffie of orange juice richting universiteit te gaan. In tegenstelling tot hetgeen hier dus blijkbaar gebruikelijk is, nuttigen wij onze bagel juist terplekke en daarmee konden we wel eens de eerste not-to-go bestelling plaatsen van dit jaar. De bagels smaken in elk geval prima en lijken ons een goede voedingsbodem om vandaag de campus te lijf te gaan.

Onze eerste kennismaking met Berkeley is de introductie door een advisor of the admittance committee in de vorm van een film en een powerpoint presentatie. Een en ander vindt plaats in het gebouw waar de hoofdadministratie gevestigd is, het voorname Sproul Hall.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4239.jpg

De film is prima te volgen, en het verhaal over admissions ook. Maar het is wel redelijk complicated; veel over honour programs, SAT scores en uiteraard verhalen over hoe geweldig Berkeley wel niet is. Meneer gaat er dan ook vanuit dat iedereen in de zaal behoort tot de echte ‘top of his class’ en dat het allemaal ‘natural born leaders’ zijn. De studiemogelijkheden hier zijn enorm, zo kun je binnen het department ‘letters & science’ zelfs Dutch studeren. Na afloop vragen Maartje en Ellen nog even wat zo’n beetje de kosten zijn om hier te mogen studeren. Dat valt nogal mee; $ 50,000 -let wel de cijfers zijn geschreven in de Amerikaanse schrijfwijze, het is dus niet 50,000 (50 dollar) maar 50.000 (vijftigduizend dollar)- per jaar. Na de presentatie bevestigen we onze voorinschrijving voor de tour en lopen we richting de great hall. Daar is het inmiddels gigadruk maar iedereen krijgt netjes een tour guide toegewezen. Samen met drie personen uit Indonesie en een groot aantal Amerikaanse ouders met potentiële studenten gaan we op pad. Onze tour guide heet Sam en komt uit Louisville, Colorado. Hij heeft ook nog twee broers die studeren aan respectievelijk Cornell en UCLA, ook topuniversiteiten. Rekening houdend met het feit dat Sam en zijn broers allemaal ‘out of state’ studeren, betekent dit dat Sam’s ouders jaarlijks zo rond de $ 150,000 aan studiekosten kwijt zijn voor hun kroost. Pfffff…………..

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4225.jpg

Sam vertelt honderduit over alles wat we maar willen weten en meer. Hij maakt vergelijkingen met andere universiteiten en mixed er ook aardige anekdotes tussendoor. Serieuze en minder serieuze. Een leuk feitje is bijvoorbeeld dat er classes worden gegeven in minder voor de hand liggende onderwerpen als ‘Harry Potter’, ‘Seinfeld’ en whiskey (no tasting allowed). Ook vertelt Sam dat Berkeley veruit de meeste nobelprijswinnaars tot zijn staf mag rekenen. En aangezien het grootste goed op de campus ‘parkeren’ is, krijgen alle nobelprijswinnaars een parkeerplaats voor het leven. Als we het allemaal goed gevolgd hebben zijn er van de 21 nobelprijswinnars die Berkeley tot de zijne mag rekenen, nog vier in leven. Vandaar dat er vier parkeerplaatsen zijn voor NL (Nobel Laureates).

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4230.jpg

Ook leuk om te weten is dat Berkeley belangrijke vondsten op scheikundig gebied heeft gedaan. Zo zijn de elementen ‘Californium’ en ‘Berkelium’ hier ontdekt. Berkeley is daarmee de enige (en tegelijkertijd dus ook de enigste) universiteit ter wereld die een element naar zich genoemd weet. Ook zakelijk zijn er successen uit Berkeley te melden; de oprichter van Apple (Steve Wozniak) studeerde aan Berkeley. Hij heeft zijn studie echter in eerste instantie niet afgemaakt. Toen hij eenmaal ‘binnen’ was is hij terug gekomen en heeft alsnog zijn bul bemachtigd. Verder horen we allerlei details over de woonvormen, de maaltijden, de sporten en de free speech movement, die ertoe geleid heeft dat alle gebouwen met dubbele deuren op de campus slechts een deurhendel hebben.
Aan het einde van de rondleiding bedanken we Sam hartelijk en filosoferen we even over de voor- en nadelen van het studeren in Californië. Ellen en Maartje zien duidelijk ook de keerzijde van de medaille, maar Linda heeft er wel zin in. Dat betekent dus eerst een krantenwijk zoeken en vervolgens zo’n 5.000.000 kranten bezorgen voordat het zover is…………

Op de weg terug naar de parkeergarage passen de dames in de speciale Berkeley store (let op Bas: speciaal voor jou: SPECIALE BERKELEY STORE!!) nog de nodige sweaters e.d. maar helaas kan alleen Ellen slagen. Een blauw-gele sweater met opdruk ‘Bears’ (beren zijn de mascotte van Berkeley) is het resultaat. Na ons bezoek aan de uni gaan we via een andere grote brug die de baai overspant naar het gebied ten noorden van San Fran. We komen uit in Sausalito en bezoeken het daar in het buitengebied gelegen Marine Mammal Center (GRATIS!). Dit is een soort Pieterburen, alleen heet het zo niet omdat het niet in Pieterburen ligt. Het center ziet er modern en netjes uit, maar helaas kun je de aanwezige patiënten slechts moeilijk zien vanaf een boven de bassins gemaakt platform. Bij de onderzoeksruimte kun je door een glazen wand naar binnen kijken om te zien hoe het er allemaal aan toe gaat. Er is net een kleine groep aan het werk en plotseling schrijft de enige man uit het gezelschap twee woorden op het whiteboard en draait dit naar ons toe: ‘GO BEARS’ staat er geschreven. Ellen’s sweatshirt levert dus wel meteen aanspraak – of in dit geval beter gezegd: ‘aanschrift’ op. Het center beschikt helaas niet over een cafetaria of iets dergelijks, dus we moeten het hongergevoel voorlopig maar te lijf met gedachten aan grote borden vol nacho’s en andere lekkernijen. Binnen een uur staan we hier weer buiten en gaan we – ondanks het feit dat iedereen nu toch wel redelijke honger heeft – naar Nike. Nike staat in dit geval niet voor het sportmerk, maar voor een type raket dat in de koude oorlog overal over de VS ondergronds stond opgesteld om eventuele Russische raketten of vliegtuigen uit de lucht te kunnen halen. Net boven San Francisco bevindt zich de enig overgebleven en volledig gerestaureerde basis van deze zogenaamde Nike Missiles (GRATIS!). Vanaf het center dat niet Pieterburen heet, betreft het slechts een ritje van 15 minuten, dus we zijn er zo. Als we aankomen is er net een scoutinggroep die we in het Marine Mammal Center ook al gezien hebben. We vallen midden in de rondleiding die net begonnen is en we mogen zomaar aansluiten. Ook hier heeft Ellen meteen weer aanspraak door haar sweater.

Eerst zien we twee kleine gebouwtjes waar de ex-militair en nu Park ranger (te) uitgebreid vertelt over de historie van de koude oorlog en de Cuban Missile Crisis (Linda herinnert zich dat ze daar op school net een les over hebben gehad). Ook de technische details van de betreffende raketten en zijn voorgangers worden net iets te uitgebreid toegelicht. Als we van het tweede gebouwtje naar de ondergrondse parkeerplaats van de raketten lopen, maakt een Engels gezin mooi van de gelegenheid gebruik ‘to do a moonlight flit’ (ze knijpen er tussenuit). Ik vind dat we dit niet kunnen maken, dus loop ik met een groep van vier mokkende dames achter me aan richting de raketten. De Park Ranger demonstreert de werking van de lift, en iedereen mag – met een hand vast aan de raket – afdalen naar de ondergrondse lanceerplaats.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4255.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4257.jpg

Beneden volgt nog een praatje en een demonstratie en als we weer boven zijn nog een. Gelukkig komt aan alles een einde dus ook aan de goedbedoelde speeches van de Park Ranger. Nog steeds honger! Op naar Sausalito dus voor iets te eten. We proberen een paar tentjes maar iedereen is of vol, of gaat net sluiten. Uiteindelijk vinden we een leuk uitziend Mexicaans tentje en daar schuiven we lekker aan. We genieten van de nacho’s die als appetizer worden klaar gezet, maar de rest valt een beetje tegen. De taquito’s van Anja en mij kunnen er mee door – maar ook niet meer dan dat – en ook Linda’s salade is niet echt top. Bij de rekening – het is hier toch al niet echt goedkoop – wordt zonder pardon 18% tip geteld; ik zeur verder niet, reken af en mompel; ‘die Mexicanen blijven toch een onbetrouwbaar volk’. Na het eten rijden we naar Muir Woods, een bos waarin vele grote coastal redwoods te vinden zijn; een grote sequioa soort die weliswaar niet zo breed en dik wordt als de sequioa’s in Sequioa National Park, maar wel nòg hoger. In tegenstelling tot alle eerdere attracties van vandaag is de entree niet gratis; deze bedraagt $5 per volwassenen vanaf 16 jaar. Gelukkig is Linda pas 15, dus GRATIS! We legen hier de blazen – netjes in de restrooms hoor, niet tussen de bomen – en wandelen de middellange van de drie routes die hier te lopen zijn. De bomen hier zijn inderdaad ontzagwekkend hoog en dat terwijl er nog niet één in het park de maximale lengte van deze soort (115 meter) heeft bereikt. Je voelt je hier echt een dwerg, en Maartje voelt zich zelfs als een familie dwergen gezien haar opmerking ‘Familie boom, nu is het wel gezellig om een boom te zijn’. Wetenswaardig is dat deze gigantische bomen niet ontstaan uit een extra grote denneappel of superzaadje, maar uit een zaadje dat niet groter is dan dat van een tomaat.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4274.jpg

Het is inmiddels eind van de middag, dus we gaan weer richting ons hotel in Oakland. Gegeten wordt er die avond bij een van de ketens die we nog niet bezocht hebben maar hier wel veel te vinden is: ‘Sjaak in de doos’ oftewel ‘Jack in the Box’. Ik neem een voordeelmenu dat bestaat uit het equivalent van een big mac, frisdrank en de specialiteit van het huis; curly fries. En geloof het of niet, deze gekrulde frieten smaken heel anders dan gewone rechte frieten………..veel bochtiger. Dit alles kost slechts $3.99 / €2,67 dus bijna GRATIS! Met gevulde magen pakken we daarna in het hotel de koffers weer in, want morgen is het tijd voor onze verplaatsing; via Monterey en Big Sur naar Atascadero (bij San Luis Obispo).

Good night!

Dag 14, Vrijdag; Vanaf de Wal-vissen en superrupsen
Oakland kunnen we natuurlijk niet achterlaten zonder een paar woorden te wijten aan ons hotel van de afgelopen vier nachten. Het Red Lion Inn is ons prima bevallen. Enige minpunt is eigenlijk dat het ontbijt niet bij de prijs inbegrepen is, maar ja, je kunt niet alles hebben. Lees meer op: http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

De wekker gaat deze ochtend weer eens vroeg: zes uur. Om half zeven vertrekken we via de snelst mogelijke route naar Monterey, omdat we daar een Walvissafari geboekt hebben die om 10.00uur vertrekt. Ergens onderweg maken we een korte stop om te tanken, en tegelijkertijd duiken we daar een Safeway binnen om ons ontbijt in te slaan. Onze buit bestaat onder andere uit heerlijke Starbucks koffie (wel lang op moeten wachten omdat er slechts één persoon achter de counter stond die tien klanten moest helpen), croissantjes en werkelijk belachelijk dik belegde baguettes met rosbief, kaas, pickles etc. Let wel; dit is één baguette. Dus niet een baguette rosbief, een baguette kaas en een baguette pickles, nee, alles op één hoop op één baguette. Die baguette was dikker dan de gemiddelde Franse baguette lang is, dus dan weet je het wel. Kaak uit de kom? Waarschijnlijk bij Safeway een broodje gekocht…… Uiteraard hebben we ook het nodige in het mandje laten vallen dat niet direct bedoeld is voor consumptie tijdens ontbijt, maar meer voor later op de dag tijdens de snackmomenten. Mhhhhhhhhhhhh.

Onderweg wordt er weer hevig over muziek gediscussieerd en uiteindelijk komt het zover dat het nummer ‘dochters’ van Marco Borsato ten gehore wordt gebracht. Shitlied. Ik probeer al rijdend m’n gedachten te verzetten en doe mijn uiterste best niet te luisteren. Maar ja da’s moeilijk. Tactiek nummer één, negeren, gaat dus niet, vandaar tactiek nummer twee: verhullen. Ik kijk steeds links uit het raam en probeer mijn arm op een bepaalde manier m’n gezicht af te laten dekken – maar dat lukt uiteraard totaal niet – dus alle moeite is tevergeefs. ‘Huil jij nou pap?’ hoor ik in een keer van achter uit de auto komen. Anja buigt zich voorover om te kijken of het inderdaad zo is, en ja hoor, ze ziet het; er vallen dikke waterlanders naar beneden. Ja, pap huilt, puur door naar de tekst te luisteren van ‘dochters’. Shitlied. Iedereen barst uit in lachen zodat de tranen op mijn wangen niet eens meer zo heel veel opvallen omdat de rest ze ook heeft. Alleen zij van het lachen en ik van het janken. Oude sentimentele dwaas!

Al met al hebben we wel lekker stevig door kunnen rijden en we zijn daardoor ruim een uur voor vertrek in Monterey. De auto wordt snel geparkeerd en we wandelen rustig naar het gifgroene, op de pier gelegen kantoor van Randy’s Whale Watching Trips. De dames moeten hevig naar het toilet, maar helaas kan er in het kantoor niet geplast worden. Dit in tegenstelling tot achter het kantoor; daar wordt niet alleen geplast, maar ook volop gescheten. In het openbaar! Echt waar. De eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat het hier niet gaat om mensen, maar om dieren. Veel bruine, stinkende, herrie makende en over elkaar heen poepende en plassende……………………. zeehonden! Op een grote vlonder direct achter het kantoortje van Randy liggen ze met z’n allen te ontspannen. En als ik zeg ontspannen, dan bedoel ik ook echt ontspannen. Niet alleen mentaal, nee ook physiek; werkelijk alle spieren in de zeehondenlijven worden namelijk niet meer aan- maar juist ontspannen en daar horen duidelijk ook de sluitspieren bij. Ik schat dat hier toch zeker een veertigtal herriemakers ligt die gewoon lekker liggen te niksen. Af en toe gaat er een wat verliggen, of wil er iemand van plaats verwisselen, maar meer inspanning komt er niet bij kijken. Het is zelfs zo erg dat je van sommige zeehonden alleen nog de kop kunt zien; de rest ligt onder de overige zeehonden. Alleen klanten van Randy’s mogen hier achter het kantoor komen en daardoor hebben we echt een first class view (& sound & smell….) op deze toch wel indrukwekkend mooie beesten. In het water zwemt ook nog een mannetje rond, herkenbaar aan zijn grote kop die hij zo nu en dan boven water uitsteekt. Pak ‘m beet honderd meter verder in het water komt af en toe een zeeotter boven die, liggend op zijn rug, met zijn buiknavel aan het spelen is (of zoiets dergelijks). Om deze Animal Planet aflevering compleet te maken, zitten er aan de zijkant op een dak ook nog eens een stuk of twintig pelikanen. Wauw!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P7170667.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0778.jpg

FILMPJE: http://s1190.photobucket.com/albums/...t=DSCF4305.mp4

Gelukkig hebben de dames in mijn gezelschap genoeg afleiding gehad om hun plasdrang te weerstaan, anders hadden ze dit mooie schouwspel compleet gemist. Na zoveel inspiratie opgedaan te hebben bij de zeehonden gaan ze nu alsnog op zoek naar een restroom. Enkele tijd later komen ze terug en niet lang daarna vertrekken we met onze boot de zee op. De kapitein en zijn maatje stellen zich (nog?) niet voor en maken direct vaart, recht de haven uit. In de haven zien we nog diverse boeien en rotsen waarop ook zeehonden liggen. Het lijkt wel een soort siësta zoals je die weleens in strips ziet; overal liggen dan slapende en snurkende – in dat geval mannen – in dit geval zeehonden. De boot maakt redelijk wat vaart en zodra we de keringswal voorbij zijn blijkt dat er aan boord ook een toilet is. Een vrouw gaat er namelijk naar toe om – zoals gedurende de trip zal blijken – er niet meer vanaf te komen. Ondanks de uitspraak van de kapitein dat het vandaag een mooie rustige dag is met ‘little wind’, gaat onze boot flink tekeer. Er zijn echt grote golven op zee en elke keer beklim je een berg om er daarna weer vanaf te kukelen. Behalve de WC-mevrouw zijn er onder de 32 opvarenden ook steeds meer pipse gezichten te herkennen. Onder andere een klein jongetje van een jaar of acht kan zijn ingewanden niet langer beheersen en kotst de hele prullenbak vol. Ocherm, ‘t jungske. Ook binnen in de cabin wordt er nu flink overgegeven en ik bezweer de lezer dat terwijl ik dit nu zit te typen ik zelf ook weer een beetje misselijk wordt. Van ons gezelschap zijn er gelukkig geen hevige zieken. Linda, Maartje en ik voelen ons dan wel niet helemaal top, maar het gaat nog enigszins. Anja en Ellen hebben totaal nergens last van. Op weg naar de stuurhut zie ik dat het herentoilet ook bezet is, niet om te doen hetgeen daar gebruikelijk is – urinewegen lozen en darmkanaal leeg maken -, maar ook activiteiten die beginnen met een ‘k’ en eindigen op ‘otsen’. In de stuurhut vraag ik de kapitein en zijn maatje om throw up bags (zonder te weten of dat een bestaande Engelse term is, maar ik heb het vermoeden dat ze wel weten wat ik bedoel…), maar die zijn er helaas niet. Everything has to go……….inderdaad, ‘over the side’. Ik schat dat een kwart van de passagiers – inclusief de structurele toiletbezetting – toch wel redelijk tot goed misselijk is. Plots wordt de ellende onderbroken door ‘oehs’ en ‘aahs’. Links voor ons springt een bultrugwalvis bijna in zijn totaliteit uit het water. De kapitein schakelt nu de motoren uit en we mogen allemaal naar de voorkant (boeg?) van het schip. Daar hangen we over een naar mijn idee echt gevaarlijk laag hekje op de uitkijk naar walvissen. De boot is echter nog steeds een speelbal van de golven en het gaat op en neer en van links naar rechts. Je moet je echt met twee handen stevig vasthouden om niet op je sodemieter (excusez le mot) te vallen. Na twee walvisstaarten en een geslaagde foto- en filmpoging vind ik het welletjes en druk ik Ellen en Anja op het hart zich goed vast te houden. Zelf stiefel ik voorzichtig langs de stuurboordzijde (kan ook de bakboordzijde geweest zijn) terug naar het achterdek. Daar houden ook Linda en Maartje zich op, zo te zien beiden in een vergelijkbare physieke gesteldheid als de mijne: niet bepaald top. Ellen zal over haar avontuur aan de voorkant later opschrijven: ‘…..voorkant boot, was best eng door hoge golven.’ en dat wil best wel wat zeggen.

Vanaf de zijkant zien we af en toe ook een glimp van een walvis en Maartje vraagt om de drie minuten of er weer een half uur voorbij is. ‘Zo lang nog’. ‘Ik snap niet dat ze niet omdraaien’ zijn haar reacties op mijn niet door haar gewenste antwoorden. In de cabine is inmiddels wel het kapiteinsmaatje bezig met een keukenrol en een spuitbus met – naar ik aanneem – een of ander schoonmaak- en desinfecterend middel. Gelukkig ruikt alles daarna weer ‘lavendeltjesfris’. Maar niet heus. Ondertussen maak ik me ernstig zorgen of onze rugzak – die in de cabine staat – niet geraakt is door een voltreffer van een van de in de cabine staande en overgevende mensen. Mijn zeebenen en gesteldheid laten het echter niet toe om dit te controleren. Staan blijven waar je staat is voor mij even het devies. Na bijna drie uur spotten draait de boot om en varen we terug naar de haven van Monterey. We varen nu duidelijk met de golven mee en daardoor is de beweging op de boot een stuk minder. Dit blijkt onder andere ook uit het feit dat de twee smalle binnendeuren in de cabine – die van de restrooms – weer open gaan. Mevrouw heeft hier dus drie uur lang gezeten en ik heb oprecht medelijden met haar. Als je goed oplet kun je ook een stukje van haar slokdarm uit haar mond zien komen……. Dat laatste is natuurlijk een grapje, maar wel een die ik nu maken kan en niet toen ik daar stond. Toen had ik namelijk wel wat anders te doen dan grappen verzinnen……

http://i1190.photobucket.com/albums/...eelding1-1.png

Gelukkig komt de kade weer in zicht en blijkt mijn angst voor een ondergekotste rugzak gelukkig (HEEL GELUKKIG!!) ongegrond. Als ik de verrekijker uit de rugzak haal en er doorheen kijk zie ik namelijk geen harde stukjes…

Eenmaal terug aan wal voelen we ons allemaal een stuk beter en maken we ons op voor de volgende etappe van vandaag. En die etappe is niet de minste: het gaat namelijk om de wereldberoemde 17 mile drive. Het rijden langs de kust is overigens ook al voordat je de officiële start van de 17 mile drive bereikt, niet bepaald een straf. De uitzichten zijn geweldig mooi en doen eigenlijk – zo zal later blijken – niet echt onder voor die van de 17 mile drive zelf. De 17 mile drive kunnen we ook maar voor een deel doen, omdat er een ongeluk is gebeurd. Op een bepaald punt is een fietser aangereden die plat op het wegdek ligt. Vanaf dat punt moeten we een detour nemen die iets verder landinwaarts ligt. We hebben dan net een discussie achter de rug over eten of niet eten, eten of snacken enz. Pa heeft inmiddels gesnackt uit de voorraad die we vanochtend kochten bij Safeway dus die zal het allemaal een biet zijn. Om het hongergevoel nog verder te benadrukken beginnen we maar aan een snackalfabet; iedereen die geen snacknaam weet met de betreffende letter die valt af. Ellen en Pa zijn als laatste over, waarbij pa, ondanks zijn niet geringe 47-jarige oppersnackervaring, het af moet leggen tegen de eigenwijze 16-jarige snackexpert die zich FrikandEllen noemt. Maar ja, wat wil je ook? Opboksen tegen iemand die drie dagen per week in een snackbar staat is onbegonnen werk. Een knoepert en een XL frikandel die kent Pa nog wel, maar bij Javaanse kroket, bamischijf oriental of Crizly moet ik echt afhaken. Dus the winner is: ‘oh wat heb ik toch zin in frikandEllen speciaal: Ellen’. We vervolgen daarna onze reis via Highway 1 en genieten onderweg van de mooie uitzichtspunten zoals Bixby bridge.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4361.jpg

Helaas duurt het daarna erg lang voordat we een geschikte plaats vinden om iets te eten. Gelukkig doemt de Big Sur River Inn op voordat we flauwvallen en nuttigen we daar panini’s, salade en frieten gemaakt van sweet potatoes; erg lekker. Bij Julia Pfeiffer Burns State Park valt een mooie waterval recht de zee in. Het uitzichtpunt is echt de moeite waard dus een stop is hier zeer aanbevelenswaardig. Dat stoppen kan echter op twee manieren; je neemt de afslag landinwaarts en betaalt $10 op de 200 meter verder gelegen bewaakte parkeerplaats, of je stopt direct langs Highway 1 en parkeert je auto in de westelijke berm. Wij kozen – uiteraard – voor het laatste, en je moet dan nog een stukje over een zandpad lopen (ca. 5 minuten) om bij het uiteindelijke punt te komen. Oordeel zelf:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4375.jpg

Verderop is op een aantal punten overduidelijk zichtbaar waarom Highway 1 tot juni jongstleden een tijd afgesloten is geweest; er zijn toen hele stukken van de bergen naar beneden gevallen, dwars over en door de weg heen in zee. Nu is alles echter weer gerepareerd, en dat stelt ons in elk geval in staat om dat te doen wat talloze mensen ook gedaan hebben; weer stoppen langs de kant. En inderdaad, met het blote oog goed en met de verrekijker zeer goed te onderscheiden, zijn diverse ‘rookpluimen’ te zien van walvissen die uitademen. Eerst zien we er twee of drie en daarna steeds meer. Ook komt er af en toe een staart of een vin boven water. Dit schijnt voor dit jaargetij vrij ongebruikelijk te zijn, want normaliter zie je walvissen vanaf de kust juist in de winter, als de grijze walvissen van Alaska naar Baja California gaan. Wij hebben in elk geval mazzel en onze twee verrekijkers zijn uitermate geschikt om ver te kunnen kijken. Vandaar waarschijnlijk ook hun naam….

Niet ver voor het punt waar we Highway 1 zullen moeten verlaten om via een landinwaartse weg ons hotel te bereiken, ligt Piedras Blancas, een punt waar zich sinds enkele tientallen jaren een kolonie zeeolifanten gevestigd heeft. We stoppen eerst bij een klein strandje waar er drie liggen en een in het water zit. De ene in het water heeft zijn kop boven water en beweegt totaal niet. Ellen verwedt er met Pa dan ook een half jaar kattenbak schoonmaken voor dat het een rots is. En eerlijk is eerlijk, Pa denkt op een bepaald moment ook echt dat hij de weddenschap gaat verliezen. Totdat, plotseling, de rots van de unieke soort blijkt te zijn die open kan splitsen en een hoop tanden kan laten zien; het is dus toch een zeeoilifant; nanananana.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4414.jpg

Een paar honderd meter verder naar het zuiden liggen er nog veel meer. Naar onze schatting zeker een stuk of vijftig. Ze liggen kriskras door elkaar en af en toe werpen ze wat zand omhoog op een manier die doet denken aan olifanten. Ook wordt hier ter plekke, op enkele duizenden kilometers van het thuisland, een nieuw Nederlands werkwoord ontdekt: rupsen. Als deze kolossen zich proberen voort te bewegen dan valt dat 100% zeker niet onder de bij de Van Dale bekende omschrijvingen van lopen, waggelen of kruipen. Nee, dit soort voortbeweging is eigenlijk maar op een manier te duiden en wel: rupsen. Als een zeeolifant zich wil verplaatsen heft hij namelijk zijn kop op en lijkt dan op een grote, dikke, te lang onder de machine van dokter Wayne Szalinski (Rick Moranis in ‘honey I shrunk the kids/audience’) gelegen superrups die zich langzaam voortgolft. Een soort langgerekte plumpudding die met een snelheid van 2 inches per minuut nog geen echte rups zou kunnen bijhouden. Maar imposant om te zien. Zo groot en ook zo luidruchtig. Soms krijgen twee exemplaren het met elkaar aan de stok en dan volgt er een hevig gebrom en gesnuif. Zo ook als er een heel groot exemplaar uit zee komt gerupst. Hij ligt in de branding en bij elke golf maakt hij gebruik van het water om weer een meter of wat richting strand te rupsen. Tussen de golven door rust meneer even uit. Na een minuut of wat heeft hij het droge bereikt en dan blijkt dat dit exemplaar waarschijnlijk zeer hoog staat in de rangorde van rupsende zeeolifanten, want diverse andere maken plaats voor hem en rupsen rustig een eindje verder. We kijken deze taferelen nog even aan en lopen dan weer terug naar de auto voor de laatste etappe richting Best Western Atascadero.

Deze laatste rit staat als volgt, kort en bondig, genoteerd in Ellen’s aantekeningen: ‘Naar hotel. Pizza bestelt bij Fatte’s pizza. Kip/ui en hawaï + garlic bread + hete kip + drinken. Family Guy kijken, chillen, slapen.’

Dag 15, Zaterdag; Big Bang Theory from start to finish
Uiteraard kunnen we het Best Western Colony Inn in Atascadero, Californië, niet achter laten zonder een recensie te schrijven over de plussen en minnen van dit hotel. Het was immers netjes, ze waren behulpzaam en de plaatselijke pizzaboer (Fatte’s Pizza) ‘makes one hell of a chicken-onion pizza’. De recensie: http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Het ontbijt is bij dit Best Western hotel inbegrepen en over de kwaliteit ervan mag geen kwaad woord gezegd of geschreven worden. Dat doen we dus ook niet; het was prima met onder andere lekkere verse kersen en druiven. Na het ontbijt, het is ca. acht uur, worden de koffers weer in de auto geladen en gaan we op weg naar L.A. De route is vanaf nu bij lange na niet meer zo mooi als gisteren, maar we passeren wel enkele lekker in het gehoor liggende plaatsen. Voorbeelden? Ok. Om te beginnen is daar de Madonna Inn in San Luis Obispo; een oude Inn die opvallend gestijld is in een alpien thema, en waar de urinoirs in de restrooms gesculptuurd zijn in de vorm van een waterval. Helaas geen foto want ik had zojuist nog mijn blaas geleegd in Atascadero. Tweede vermeldenswaardige plaats is Santa Barbara. Beroemd als gelijknamige soap-serie, maar ook als woonplaats van vele jetset personalities uit Los Angeles. Voor ons is Santa Barbara echter niet meer of minder dan ‘a stop to fill up the gas tank’. Behalve benzine is er bij deze plaatselijke Seven Eleven echter ook nog een ander fenomeen te koop waarvoor buiten middels een groot opblaasbaar model reclame voor wordt gemaakt.: slurpees. Nou zegt dit woord de gemiddelde lezer waarschijnlijk weinig tot niets, maar bij diegenen die de comedy Big Bang Theory volgen (onze favoriet!), moet er nu toch wel een lampje gaan branden. Want wat kopen Sheldon, Leonard, Raj en Howard altijd voordat ze in Pasadena naar de film gaan? Juist. Slurpees! Een slurpee is eigenlijk een soort Slush Puppie, maar dan met veel meer smaak en zonder harde stukjes. In de shop van het tankstation is er keus uit wel 10 verschillende smaken en aangezien je hier zelf mag ‘tappen’, proberen we alle smaken even uit voordat we onze definitieve keuze maken. Gezien de kleur- en smaaksterkte van alle varianten is er nergens een sticker te vinden ‘no artificial colours and flavours’; daar moet het spul namelijk wel voor 200% vol mee zitten. In elk geval: ze zijn verfrissend en lekker .

http://i1190.photobucket.com/albums/..._em_coming.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...g-theory-2.jpg

Tot aan Oxnard volgen we de snelweg 101, maar daar slaan we af naar het zuiden, om hier weer de kustweg, de US1, op te pikken. Al snel rijden we weer langs de zee en blijkt het strand hier behoorlijk populair. Tussen Oxnard en Malibu ligt er een stuk strand waar kilometers lang grote campers in een grote rij, als ware het een file, op het strand geparkeerd staan en waar mensen hun hele hebben en houwen hebben uitgepakt. Blijkbaar heb je naast speciale nudistenstranden ook speciale RV (Recreational vehicle) stranden. Zoetjesaan komt Malibu Beach in zicht en dit is onder andere te herkennen aan het snel stijgend percentage cabrio’s en dure auto’s dat we zien. Aangekomen in Malibu zien we de typische huizen die op het strand gebouwd zijn op een verhoging van een paar palen. Zeer herkenbaar vanuit onder andere ‘two and a half men’. Anja en ik praten over hoe mensen het toch kunnen om steeds maar weer op dat strand te gaan liggen in de plakkende zon, het vervelende –overal tussen gaan zittende- zand en het vieze zoute water dat zo’n nare laag op je huid achterlaat als het opdroogt. De meiden protesteren; ze zouden ook wel een keer aan het strand willen liggen. Helaas voor hen zit dat echter de komende dagen niet in de planning. Maar pa zou pa niet zijn als hij niet over zijn hart strijkt en de planning dusdanig aanpast dat we ook een hele halve dag gaan inruimen voor een strandmiddag. Is Venice Beach akkoord voor de dames, of willen ze liever de Geffense Plas?

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4417.jpg

Om alvast te wennen aan het strand zetten we de auto even aan de kant en klauteren we naar beneden naar het strand van Malibu Beach. Het gebeurt immers ook niet elke dag dat je daar kunt staan, nietwaar? Na een paar foto’s en wat geklooi gaan we weer terug en rijden we verder richting Los Angeles. Een fast food keten waar we deze vakantie nog niet gegeten hebben is Kentucky Fried Chicken. Nou wil het toeval dat er in Malibu een gevestigd is. En nog wel aan de straat waar wij voorbij komen! We zetten de auto dus snel op de kleine parking en bestellen allemaal wat lekker kippenkluifwerk (alhoewel het allemaal ‘boneless pieces of chicken’ zijn, zodat letterlijk gesproken het woord ‘kluifwerk’ volkomen misplaatst is….). Ons eerste echte doel van vandaag ligt aan de Noordwestelijke kant van de uitgestrekte metropolitan area Greater Los Angeles, en toevallig is dat net de windrichting waar wij vandaan komen; Santa Monica. Met veel minder moeite dan ik had ingeschat kunnen we met de auto bijna tot aan de pier komen, met dank aan een kleine parkeerplaats waar je niet langer dan twee uur mag parkeren. Dit betekent dat er niet alleen auto’s komen, maar dat er ook diverse (moeten) gaan. Aldus bemachtigen we snel een plekje dat letterlijk op 25 meter van de beroemde Pier ligt. De vaste lezer van dit verslag weet inmiddels wat de dames weer gezamenlijk aan voelen komen als ze voor een plas water staan die zo groot is als de Stille Oceaan: ze moeten plassen! Gelukkig hebben niet alle naar schatting 20.000 mensen die op de pier zijn tegelijk dezelfde aandrang, maar zo’n 500 toch zeker wel, met andere woorden; het is redelijk druk bij de openbare toiletten. De sfeer is hier toch wel leuk en zeker het altijd mooie weer is toch wel een nuttig extra ingrediënt.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4436.jpg

Naar goed plaatselijk gebruik flaneren we wat over de pier en zien de diverse winkeltjes, kermisattracties en straatartiesten. Deze laatste groep wordt onder andere vertegenwoordigd door een jongedame die denkt dat ze goed kan zingen. Helaas. Misverstand. Dat kan ze niet. Ook is het goed om te zien dat onze werkgever hier goed vertegenwoordigd is. En uiteraard wordt dat op de gevoelige plaat (al is er sinds de digitale fotografie letterlijk gezien geen sprake meer van een gevoelige plaat, maar ok) vastgelegd:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4442.jpg

Onze Lonely Planet uit oktober 2010 (een recente versie dus) heeft een heuse ‘star gazing route’ opgenomen, dus gaan we snel richting Beverly Hills. Want in de heuvels van Beverly wonen immers vele beroemdheden. We gebruiken Sunset Boulevard als rode draad in onze route en beginnen met een zijstraat waar ons aller vriendin Paris Hilton woont. Bij haar huis aangekomen zijn alle deuren op slot en alle luiken dicht. Dit betekent dat er twee mogelijkheden zijn; òf ze is niet thuis, òf ze is binnen bezig met activiteiten die het daglicht niet kunnen verdragen……….. We zijn in elk geval zo brutaal om bij haar op de oprit te draaien en terug te keren naar Sunset Blvd. Helaas kent TomTom Doheny Drive niet, dus zullen Halle Berry & Winona Ryder met de koffie en de koekjes blijven zitten; we kunnen hun huis niet vinden dus kunnen we ook niet op de koffie komen. Sorry meiden. Daarna vinden we wel het zwaar bewaakte onderkomen van Leo. Dicaprio in dit geval. De doodlopende straat waaraan zijn huis ligt wordt aan het einde bewaakt door een vervaarlijk uitziende bewaker die waarschijnlijk moet voorkomen dat mensen dwars door de grote poort heen rammen of over het twee meter hoge hek gaan klimmen……

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0848.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0846.jpg

We zoeken verder en vinden (?) de huizen van Tobey MacGuire, Keanu Reeves, Karen uit Will & Grace en het oude huis van Courtney Love. Iets verderop ligt het grote, witte appartementencomplex waar vroeger Lindsey Lohan woonde, maar zij heeft het onderverhuurd aan friend(s) Mathew Perry. Overigens wonen ook Cher en Elton John in dit complex; een ware potentiële goudmijn dus voor (sp/pl*)astiche chirurgen. Precies voor het huis van Larry King (zijn kleinkinderen zijn op de oprit aan het basketballen) komen we een van de celebrity tourbussen tegen. Ik doe het raampje open en vraag/zeg: ‘Larry King huh?’. ‘Yeah man, Larry King’ antwoordt de driver. Verderop komen we steeds meer van deze tourbussen tegen, dus we zitten in elk geval in de juiste buurt. Helaas voor ons is ook Jennifer Aniston niet thuis, maar dat geldt niet voor Courtney Cox en David Arquette; er staan namelijk auto’s op de driveway. Maar gezien hun ‘marital state’ (bijna gescheiden) gaan we daar maar niet op de koffie; je zou per ongeluk tijdens je vakantie een rondvliegend kopje naar je harses krijgen…….

Of Tom & Katie (Cruise & Holmes) thuis zijn is niet te zien. Hun enorme huis wordt afgeschermd door een dichte coniferenhaag en een poort die niet zou misstaan bij Fort Knox. Het Spaanse huis van Dr. Phill is onze afsluiting voor Beverly Hills. In democratisch overleg besluiten we om naar het hotel in Glendale/Pasadena te rijden via de Hollywood Walk of Fame. Binnen tien minuten rijden we daar langs, maar het is daar echt megamega druk. De sterren en handafdrukken van de celebs kunnen onmogelijk zichtbaar zijn, zoveel mensen lopen hier. Ons wijs besluit is dan ook om morgen terug te komen.

Twintig minuten later checken we in bij het Comfort Suites Pasadena en maken we plannen voor die avond. Dé vestiging van CheeseCake Factory waar Penny (personage uit Big Bang Theory) werkt is downtown Pasadena, dus de keuze voor een restaurant is snel gemaakt. Die avond parkeren we de auto dan ook in de parkeergarage van old town Pasadena en snellen we naar de Cheesecake factory. Daar is het, zoals verwacht, erg druk. We worden vriendelijk verzocht om 40 minuten te wachten, maar dat hebben we graag voor dit etablissement over. Ondertussen doden we de tijd met een bezoek aan de Vans store die Maartje in het voorbijrijden gespot heeft. De veertig minuten blijken voor de dames echter niet genoeg om alle schoenen die ze leuk vinden aan te passen. Pa sprint daarom na 39 minuten en 48 seconden terug naar de Cheesecake factory maar helaas is onze tafel al vergeven. Ik word vriendelijk verzocht nog even geduld te hebben; de eerstvolgende tafel voor vijf die vrij komt krijgen wij. Na enkele minuten verschijnen de dames (elk een paar echte Vans rijker) ten tonele en weer een paar minuten later zitten we aan tafel.

http://i1190.photobucket.com/albums/...ry-bazinga.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4475.jpg

Voor hetzelfde geld had de Cheesecake Factory ook Chicken factory kunnen heten, zoveel gerechten met kip staan er op de – zeer uitgebreide - kaart. De ober die we vanavond treffen is geduldig en grappig en gunt ons alle tijd om te kiezen. Als we eenmaal gekozen hebben ontdekken we een van de waarschijnlijke redenen waarom het hier zo gigadruk is; de porties zijn werkelijk ‘humongous’. Zonder uitzondering zijn alle bestelde gerechten echt megagroot en nooit door een normale eter tot zich te nemen. Zelfs de salade die ik besteld heb is zo groot dat ik deze absoluut, no way in hell, ooit op ga krijgen. Bovendien, en dat is na de kwantiteit toch zeker ook een belangrijk punt, is de kwaliteit formidabel. Echt heel erg lekker. Na een korte stemming verdringt Cheesecake Factory dan ook de tot dan aan toe op nummer één staande eetgelegenheid van een week of wat geleden in Naples, Florida, Perkins family restaurant. Omdat de specialiteit van de Cheeseckae factory uiteraard Cheesecake is, kunnen we het met goed fatsoen niet maken om GEEN cheesecake te bestellen als dessert. Na een goed advies van onze nieuwe ober – ook aardig en grappig – bestellen we er twee voor ons vijven. Nadat deze punten door ons weggepropt zijn rekenen we af, rollen we het zebrapad over naar de parkeergarage en laten we ons door de speciale hijskraan in de auto takelen. Pffff. De auto zakt nu – onbeladen, immers alle koffers staan op de hotelkamer – nog verder door zijn veren dan de afgelopen dagen in beladen toestand. Zo gaan we, met de achterbumper schavend over het Californische asfalt, terug naar het hotel, alwaar we ons heel voorzichtig te ruste leggen; het zijn wel bedden die berekend zijn op Amerikaanse gewichten, maar je weet tenslotte maar nooit………..
Truste!

* doorhalen wat niet van toepassing is

Dag 16, Zondag; We zien de echte sterren & meer L.A. highlights
Midden in de nacht gaat Linda’s mobieltje af, maar gelukkig wordt niet iedereen er wakker van. Alleen Anja en A3. Helaas maken zij echter zo’n herrie in hun schrikreactie en aansluitend geklets dat de rest ook wakker wordt. Leuk hoor, zijn we in Los Angeles en kunnen we niet eens uitslapen…..
Gevolg is dat we voor acht uur allemaal aan het ontbijt zitten. Het Comfort Inn Pasadena heeft hiervoor een speciale ruimte opgeofferd waar in totaal toch zeker zo’n 25 mensen tegelijkertijd kunnen breakfasten. Alleen blijkt acht uur een populaire tijd voor meer dan 25 mensen. We moeten dus even wachten op wat vrije tafeltjes, maar uiteindelijk lukt dat en kunnen we dus de wafels en scrambled eggs baas gaan maken. Vanzelfsprekend zijn er ook gezinnen met kleinere kinderen bij het ontbijt en dit noopt Anja tot de vraag aan een naar schatting 10 jarig jongetje dat wafels staat te bakken: ‘are you a good cock’? We hopen maar dat het jongetje nog niet al te uitgebreid sexueel is voorgelicht want anders zou hij wel eens aangifte kunnen gaan doen bij het Pasadena Police Station local police. We zien het al helemaal voor ons:

FEMALE DUTCH PEDOFILE ARRESTED AFTER SEXUALLY HARRASSING 10 YEAR OLD!

Alle ellende die je vervolgens hebt met het zoeken van een goede advocaat, het overleg over de plea bargain, het ‘plead guilty’ in ruil voor een verminderde straf etc. Ik word al moe als ik er aan denk. Nu weet ik niet of de staat Californië nog de doodstraf hanteert, maar dat zou wel een mooie manier zijn om Anja’s retourticket voor een leuke prijs op Ebay aan te bieden. Scheelt ons weer in de kosten…..

Na het ontbijt gaan we als een razende richting Hollywood om daar de drukte voor te kunnen zijn en echte sterren te kunnen fotograferen. We kunnen op dit vroege uur met gemak onze auto parkeren op zo’n vijftig meter afstand van Hollywood Boulevard en merken dan dat we ontzettend veel geluk hebben: het is ongekend welke sterren we allemaal zien en ook nog eens op de digitale plaat vast kunnen leggen. Het is voor ons nu ook geen raadsel meer waarom Jennifer Aniston gisteren niet thuis was toen we op de koffie wilde komen; ze is altijd hier op straat te vinden, samen met alle andere sterren die we gezien hebben als Olivia Newton John, Kevin Costner, Samuel L. Jackson, Harrison Ford en zelfs Michael Jackson. De oplettende lezer heeft natuurlijk al lang in de smiezen dat het hier niet gaat om de echte sterren die we gezien hebben maar om de echte sterren van de sterren. Letterlijk de echte sterren dus:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0868.jpg

Ik heb onze foto’s niet geteld, maar zo snel even een grove schatting makend denk ik dat we toch zeker 100 sterren hebben gefotografeerd. Dat aantal halen we bij lange niet van de handafdrukken. Die hebben we weliswaar ook veel gezien en vastgelegd, maar geen 100. Eerder een stuk of dertig, waaronder:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4488.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P7240076.jpg

We merken na een uurtje of wat wel dat het al weer drukker wordt. Hierdoor zijn sommige handafdrukken al nauwelijks meer te zien omdat er zoveel mensen lopen. Dus een tip als je hier naar toe gaat: kom vroeg in de ochtend, dan heb je de plek helemaal voor jezelf! Wij lopen daarna het Highlands winkelcentrum in om aldaar vanaf de vierde verdieping (de vijfde is afgesloten en alleen toegankelijk voor hotelgasten) het Hollywood sign te fotograferen. Dat lukt:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0900.jpg

Van de vierde weer naar beneden nemen we de lift, maar die komt uit in een kast. Mhhh. Dan maar weer een naar boven en….bingo: we staan recht voor de deur bij Starbucks. De kids een smoothie, pa en ma een bakkie en dan weer verder. Hollywood Boulevard steken we nu over en we winkelen nog wat in een aantal winkels. Linda en Maartje kopen een sweatshirt en pa neemt veel foto’s in de Hollywoodland store, waaronder deze:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4527.jpg

Het speurwerk dat ik tijdens de voorbereidingen heb gedaan heeft ook een plaatsindicatie opgeleverd voor de Rock Walk of Fame, die hier vlakbij moet zijn. Helaas kunnen we het echter niet vinden, dus vragen we het maar aan een van de locals. We blijken er nog vijftig meter van af te zijn en we kunnen voor de deur van het Guitar Centre, want daar is het, parkeren. Voor de winkeletalage is een overdekt portaal van ca. tien bij vijf meter waar allerlei handafdrukken te vinden zijn van rock stars. Vele zijn al wel redelijk gedateerd, al kunnen we er een vinden uit 2008 van de smashing pumpkins. Verder zien we Aerosmith, AC/DC, Queen, Peter Frampton en James Brown, om er maar een paar te noemen. Vlak na ons stopt er een bus met Japanners, dus we zijn net op tijd. Met 60% gitaartalent binnen onze groep (alle drie de jongedames) kunnen we het natuurlijk niet maken om niet even de winkel binnen te gaan…………WAUW. Dit is echt een gitaarwalhalla. Wanden en wanden vol met gitaren in de meest normale maar ook abnormale vormen en kleuren. Kopen kan natuurlijk ook, er zijn exemplaren voor elk budget; het begint bij $79 (echt waar) en eindigt ergens bij $34,999………. Er schijnen gratis souvenirplectrums weggegeven te worden maar aangezien we van het kastje naar de muur worden gestuurd vergeten we dit maar. Ik zou deze bezienswaardigheid in L.A. geen absolute must vinden, maar aangezien het zo dicht bij de Walk of Fame is (2 blocks) zou je dit als rockliefhebber eigenlijk niet over moeten slaan.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4542.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0911.jpg

Als we de winkel weer uitkomen staat er een keurige rij van naar schatting zo’n 50 Japanners op de stoep om allemaal netjes om de beurt een foto te maken van de handafdruk van Johnny Cash. Wat zijn dat toch heerlijk gedisciplineerde mensen. Wat ons betreft hebben we voor vandaag wel genoeg handafdrukken gezien, dus wij gaan door naar ons volgende doel. Ook dat doel is te lokaliseren via uitgebreid voorsperwerk op internet, want het betreft de locatie van het originele huis dat gebruikt is voor de opnamen van de TV-serie Charmed, waarvan onze dames grote fans zijn/waren. Nou speelt Charmed in San Francisco, maar hier blijkt maar weer dat op TV alles (èn meer) nep is, want het huis staat dus gewoon in Los Angeles. TomTom stuurt ons er rechtstreeks naar toe en het ziet er inderdaad precies zo uit als op TV. Ik krijg opdracht om precies de trap, de voordeur en nog wat meer details te fotograferen en dan rijden we weer verder, op naar het oudste gebouw van Los Angeles.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0917.jpg

Evenals in San Francisco is er vroeger dus ook in L.A. een missie gesticht door de Mexicanen. Een groot verschil met San Fran is echter dat deze missie (en de ernaast staande basiliek) daar een beetje ‘stand alone’ waren, meer of minder in een normale Frisco-se wijk, hier in L.A. is dit anders. Hier is een soort complete mini Mexicaanse wijk waar, op het moment dat wij er aan komen, een grote Mexicaanse markt aan de gang is. Even verderop wordt panfluit gespeeld en weer wat verder bij een kiosk maakt een Mexicaanse dansgroep zich op om hun kunsten te gaan tonen. Het is erg gezellig, en als je zou zeggen dat je in Mexico zou zijn dan zou je het zo maar geloven!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4560.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0923.jpg

Tegenover deze Mexicaanse wijk ligt Los Angeles Union Station. Gebouwd in Spaanse stijl en volgens mijn Lonely Planet ‘the last of the great US railway stations’. Het gebouw ziet er inderdaad voornaam uit en is, zowel van binnen als van buiten, ook uitermate netjes en goed onderhouden.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4563.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4566.jpg

Honger. Dat is toch wel de reden dat we op zoek gaan naar de leuke – niet dertien in een dozijn – eettent die ik op de nuttige en leuke site www.roadsideamerica.com heb gevonden; Fake Forest Cafeteria, een eettent die helemaal is ingericht als een woud, inclusief bomen en beesten. Deze moet zich bevinden bij de hoek van Broadway en 7th, maar hoe we ook zoeken, we kunnen het niet vinden. Derhalve parkeren we de auto maar in een parkeergarage (nu op zondag $3 dollar per dag, normaal $3 per 12 minuten….) en gaan we richting een Carl’s Jr. hamburgertent. Voordat we daar echter aankomen wil ik iets vertellen over dit deel van Downtown L.A. Nooit heb ik iets op TV gezien of gelezen over dit deel van Los Angeles. Een stad die, volgens veel boeken en reisprogramma’s, geen echt centrum heeft. Nou, dat is dus niet waar. Dit is het centrum van L.A. Het heeft een beetje de sfeer van de oude delen van Manhattan en ik schat zo in dat je hier louter locals en weinig toeristen aantreft. De buurt is niet top meer, absoluut niet, maar toch ook nog niet echt vervallen. Een beetje er tussen in, zeg maar, ‘op weg naar….’. Het wemelt van de winkels en winkeltjes, maar buiten de eettenten geen nationale ketens of namen, louter lokale ondernemers. Maartje vindt het zelfs een beetje een creepy buurt, maar dat bestrijd ik. Zo zijn de VS nou eenmaal. De gebouwen zijn allemaal oud en historisch maar vooral stijlvol. Ik vind het echt een geweldige buurt!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4573.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0944.jpg

Wij lopen in elk geval verder richting Carl’s, als we aan de overkant Clifton’s Cafeteria zien. Dat ziet er wel grappig uit, en dus lopen we er even binnen. In de entree staan allemaal bomen en struiken, dus dit blijkt het door ons gezochte – en nu puur toevallig ook nog gevonden – Fake Forest Cafeteria te zijn; cool! We lopen direct naar achteren, de richting waarin we door een medewerker gedirigeerd worden, en zien dan eigenlijk pas goed wat dit is; een reusachtige vreetschuur met een nog reusachtiger buffet. Wel op een bepaalde manier stijlvol ingericht, zeg maar stijlvol anno 1968. Of zoiets. Het heeft binnen een beetje de sfeer en uitstraling die Downtown buiten ook heeft. Gaaf dus! Het buffet is echt mega goedkoop. De keus is geweldig groot, je weet hier dus echt niet wat je moet nemen, en tot overmaat van ramp hebben ze eigenlijk geen kant en klare gerechten als bijvoorbeeld ‘fish & chips with peas’ of ‘burger with fries & veggies’, maar kun je alles zelf samenstellen. Elke afzonderlijke groente en elke afzonderlijke kippenugget, poot, wing of breast ligt apart in een bakje.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4574.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0938.jpg

Het spreekt voor zich dat we daarna geen boeh of bah meer kunnen zeggen. De combinatie van Nederlanders en een buffet is er altijd een met een bepaald risico, namelijk het risico van teveel. Teveel mac & cheese, teveel beef patties, teveel roast beef with gravy, teveel garlic bread, teveel mayo, teveel van alles. Maar wel lekker. En goedkoop. Da’s ook belangrijk. De dames maken nog een sanitaire stop en ik lees kort even het plaatselijke downtown nieuws. In de krant staan ook kleine advertenties met o.a. het aanbod van kamers en appartementen. Als ik dat zo een beetje lees dan is het hier niet bepaald onbetaalbaar. Ik lees een driekamer appartement, volledig ingericht en inclusief weekly maid service - wat dat ook in mogen houden J - voor onder $500 per maand. Valt niet tegen. We verlaten het Clifton’s weer en gaan terug naar de auto. Onderweg kopen we nog een nieuw oplaadsnoer voor mijn telefoon, zodat we én zelf weer kunnen bellen, én ook gebeld kunnen worden. Vlakbij de parkeergarage schieten we nog een paar plaatjes van de wolkenkrabbers van het nieuwe, modernere stuk van downtown L.A. en dan gaan we weer verder.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4570.jpg

Niet geheel toevallig passeren we op weg naar Venice Beach ook nog het Staples Center. Vanmiddag is het namelijk Beach Time. Zo gemakkelijk als het in Santa Monica was om een parkeerplaats te vinden, zo moeilijk is het in Venice. Er rest ons uiteindelijk niets anders dan maar toe te geven aan de plaatselijke maffia die rustig $25 vraagt voor de rest van de dag – en dan te bedenken dat het al na half vier is. Het bedrag is in elk geval inclusief taks, dus dat scheelt dan wel weer zeven procent. Of zoiets. Eerst moeten we echter onze badkleding aandoen en dat kost ons een kwartier. Niet omdat we daar nou zo enorm langzaam mee zijn, maar meer omdat het zo druk is bij de toiletten. Overigens zeer praktische toiletten voor een openbare gelegenheid als Venice Beach. Even een niet zo aangenaam onderwerp (gelieve de volgende twee regels over te slaan als u niet goed kunt tegen toiletbeschrijvingen). De toiletpotten zijn namelijk van roestvrijstaal en een bril ontbreekt. Het toiletpapier zit in rollen op een vierkante lat waardoor je dus niet ‘lekker kunt rollen’, maar het papier telkens om de rol heen moet halen; bespaart een hoop papier en de vloer ligt niet vol met overtollig afgerold toiletpapier. Hete luchtblazers voor de handjes en alles is weer hygiënisch schoon (jaja, ik weet het, een pleonasme, maar het klinkt zo mooi……).

Net als bij Santa Monica staan hier diverse kraampjes en semi-permanente winkeltjes bij het strand. Ook zijn er hier basketbalvelden. Terwijl we naar het strand lopen zien we wel dat het overwegend – om niet te zeggen exclusief- afro american jeugd is die er gebruik van maakt. Op strand waait het frisjes, maar de meiden laten zich niet kennen en gaan lekker zonnen. Even later trekken ze zelfs zonder iets aan de voeten te doen de stoute schoenen aan en gaan de zee in. Na een minuut of tien durft Anja dit ook aan, maar pa blijft lekker lazy liggen lezen.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4589.jpg

Omdat de girls het tegen half zeven toch wat koud krijgen – en omdat het aanbod aan leuke jongens toch wat tegen lijkt te vallen – gaan we terug richting Pasadena. We maken een korte stop net voor ons hotel om een lading taco’s mee te nemen en eten deze op de kamer op. Dan begint het ritueel weer met het wegen van de koffers – altijd leuk L - want morgenavond vliegen we alweer terug naar Florida. Wanneer alle koffers zijn beoordeeld als ‘nèt binnen de limiet’, kunnen we naar bed. En dat doen we ook. Sleep tight!

Dag 17, Maandag; Kriskras door L.A. / You can drive thru it!
Als je de titel van deze dag zou mogen geloven dan zou onze route van vandaag er ongeveer als volgt uit kunnen zien:

http://i1190.photobucket.com/albums/...fbeelding2.png

In werkelijkheid lijkt het er wel een beetje op, maar is het toch nèt iets anders:

http://i1190.photobucket.com/albums/...eelding1-2.png

Maar voordat we aan deze enorme opgave gaan beginnen dient er uiteraard eerst ontbeten te worden. Ook vandaag is het weer gezellig druk in de ontbijtruimte en toevallig of niet, we zitten aan een tafeltje met andere Nederlanders. Zij is hartstikke aardig, hij komt wat arrogant over. Maar…..toch zit ook hij maar gewoon in het Comfort Suites Pasadena en niet in het Ritz-Carlton. Trouwens, over het Comfort Suites Pasadena gesproken, daar heb ik ook nog een korte review over geschreven: http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Maar goed, onze laatste dag in het Westen van de VS heeft een aanvang genomen. Vanzelfsprekend sluiten we Californië af in stijl: een drukke dag met veel bezienswaardigheden. Dit kan makkelijk, omdat onze vlucht vanaf Los Angeles International Airport (kortweg LAX) naar Fort Lauderdale (kortweg FLL) pas om 21.58uur vertrekt (gepland vertrek dan, maar daarover later meer…..).
Omdat we met z’n allen toch nog wel redelijk ontevreden zijn over de views die we tot dusverre op het Hollywood sign hebben gehad, is het eerste doel van vandaag om die herinnering weg te poetsen. In onze vertrouwde Lonely Planet staan een aantal suggesties voor betere views en, zoals gewoonlijk, kloppen ze nog ook. Niet dat we ze alle drie hebben uitgeprobeerd, maar het eerste punt voldoet al ruim aan onze verwachtingen. Als bonus krijgen we nog de meest modieuze en chauvinistische zwerver van Los Angeles er gratis bij:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4625.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4622.jpg

Ook ons volgend adres komt uit de Lonely Planet, en hiervoor gaan we terug naar een wijk waar we eerder deze week ook al gezellig op de koffie zijn geweest: Beverly Hills. Het huis waar we nu naar toe gaan zou het huis moeten zijn waarin Michael Jackson tot aan zijn dood heeft gewoond en waar hij dus ook gestorven is. In de Lonely Planet staat het dan ook simpelweg beschreven als ‘MJ’s last residence’. Het blijkt een mooi huis te zijn, maar absoluut niet het extravagante paleis dat we hadden verwacht. Na Neverland moet dit voor Michael wel echt ‘behelpen’ zijn geweest. Wat me opvalt is dat er op de driveway nog steeds een bewaker staat. Hij zit in een auto en ziet er zwart uit. Hiermee bedoel ik niet dat het een afro american is, maar gewoon dat hij er zwart uit ziet. Hij heeft namelijk een behoorlijk postuur – A3 plus – en heeft een zwart shirt aan. Bovendien zit hij ook nog in een relatief kleine auto – een zeer klein en vierkant model – die ook pikzwart is. Wat hier dan nog te bewaken is lijkt me een raadsel, of het moet zo zijn dat Dekentje, de fresh Prince of Belair en de Eifeltoren nog thuis zijn……. (Michaels kinderen heten Blanket, Prince & Paris).

http://i1190.photobucket.com/albums/...k_scion_xb.jpg

Onze route van vandaag is niet alleen logisch in de zin van een min of meer logische topografische volgorde, hij is ook logisch qua opzet. Want waar kom je terecht als je dood bent? Inderdaad, het kerkhof. En dat is ook ons volgende doel. Niet dat we het graf gaan stalken van Michael Jackson, daar schijn je toch niet goed bij te kunnen komen anders hadden we dat wellicht nog gedaan……., maar we gaan andere doden ‘haunten’. Midden in L.A. ligt namelijk een kleine begraafplaats waar relatief veel beroemdheden hun laatste rustplaats hebben gevonden. Bovendien valt er ook nog een leuke anekdote over te vertellen, die als volgt gaat: de begraafplaats in kwestie (Westwood Village memorial Park) kent naast het type graven zoals wij die in Nederland kennen – doden worden begraven in de grond en het graf wordt voorzien van een grafsteen – ook graven waar de doden in een soort flatgebouw ‘gehuisvest’ zijn waar je dus niet alleen ‘buren’ naast je hebt, maar ook onder en boven je. In een van dit type graven ligt Marilyn Monroe. De plek boven Marilyn is op een bepaald moment gekocht voor $100,000 door een man (Richard F. Poncher) die wou kunnen zeggen dat hij z’n hele leven, pardon, correctie, z’n hele dood’ bovenop Marilyn Monroe heeft gelegen. Kijk, daar heb je wat aan! Als klap op de vuurpijl heeft een bepaald persoon hetzelfde gedaan met de plek naast Marilyn, alleen is die persoon nog niet dood. Die plek is dus nog leeg! Onderstaand het bewijs:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4635.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4636.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4634.jpg

Dit lijkt me een leuk moment voor een klein quizje. Wie is de man die de plaats naast Marilyn Monroe heeft gereserveerd? Hint: de vele kusjes op de grafsteen staan er niet voor niets. Hij heeft veel vriendinnen………

Overige graven van beroemdheden die we zien zijn: Dean Martin, Walter Mathau en Farrah Fawcett, maar er liggen er hier nog veel meer: Burt Lancaster, Roy Orbison, Natalie Wood en Jack Lemmon ‘to name a few’. Gelukkig is er na het bezoek aan Westwood Cemetery geen grafstemming ontstaan en kunnen we verder naar ons volgende doel; meer beroemdheden op Rodeo Drive! Beroemde merken in dit geval want alle bekende – maar gelukkig voor ons ook heel veel onbekende J - merken zijn daar vertegenwoordigd. Wat valt op? Er zijn nauwelijks mensen aan het winkelen, de straat lijkt wel compleet uitgestorven. Zou dat te maken hebben met de slechte economie of met het feit dat Gucci, Bulgari en consorten hier – net als de kruidenier in een gemiddeld Hollands dorp – op maandagmorgen gesloten zijn?

Ons budget laat in elk geval zowiezo geen aankopen toe op Rodeo Drive, dus we stoppen ook niet om het te checken. Naar de volgende bezienswaardigheid is het slechts 10 minuutjes rijden; de La Brea Tarpits. De wat? Ja, de La Brea Tarpits. Midden in Los Angeles ligt een plas (pit) waar zomaar spontaan een olie/teerachtige vloeistof naar de oppervlakte borrelt. Dit is al sinds mensenheugenis en waarschijnlijk zelfs al langer. Want deze tarpits staan in de top 3 van vindplaatsen voor fossielen uit de tijd dat er sabeltandtijgers, mammoeten en mastodonten door Rodeo drive liepen. Dieren kwamen naar de plas om te drinken en baden en kwamen vast te zitten in de olie. En dan zaten ze pas goed in de olie want ze kwamen er niet meer uit en stierven. Door de olie bleven hun botten uitstekend bewaard. Ter illustratie van dit al heeft men rondom de plas een aantal modellen van deze dieren neergezet.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0979.jpg

Helaas zijn de korte ritten tussen de diverse bezienswaardigheden nu definitief achter ons, want de volgende drie punten zijn elk een behoorlijk stuk van elkaar verwijderd. Maar toch nog allemaal gelegen in wat men ‘Greater Los Angeles’ placht te noemen. Een van de plaatsen die door Greater Los Angeles is opgeslokt is El Puente. El Puente kent geen attracties of bezienswaardigheden van formaat, laat staan van (inter)nationale faam. Toch is hier iets bijzonders wat we, ondanks het bijna complete falen van onze TomTom in El Puente, gelukkig nog vinden ook: The Donut Hole!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4653.jpg

Gebouwd in 1968 is dit een van de ultieme voorbeelden van Americana; een typisch Amerikaans product (Donut), aangeboden op een typisch Amerikaanse wijze (Drive thru). Na 43 jaar donutdistributie ziet ‘the hole’ er nog steeds prima uit, maar toch stellen wij onze ‘drive thru’ nog even uit. We willen namelijk eerst echt iets eten. En om de eetlust nu te gaan bederven met een chocolade- of orange glazed donut zou natuurlijk erg zonde zijn. Dus wordt de dichtstbijzijnde eettent gezocht en dat is In & Out burger. Maar hier kun je ook alleen drive-tru-en en we willen juist even zitten. Daarom maar even verder gereden en ‘Church’s Chicken’ ontdekt. Dat blijkt geen succes. De kip die Anja en Ellen bestellen is misschien helemaal niet verkeerd, maar de marinade waarin deze schrielhennen hun zwemlessen hebben genomen is – op zijn zachtst gezegd – zeer apart. De marinade schijnt ‘buffalo’ te heten – overigens zeer raar dat een kip gemarineerd is in buffalo, maar dat terzijde – en is zeer zout en zuur van smaak. Ik proef een beetje en vind het eetbaar, maar weet tegelijkertijd dat dit voor Anja een ware verschrikking moet zijn want die houdt – in tegenstelling tot ondergetekende – juist helemaal niet van zuur. Gentleman als ik ben bied ik daarom heel galant aan om van maaltijd te wisselen, ik heb namelijk coleslaw, normaal een ongevaarlijk gerecht. Maar Anja proeft ervan en trekt een gezicht als een kip die gemarineerd wordt in buffalo! Dan kluift ze nog liever door in haar in chicken gemarineerde buffalo (of was het nou andersom?). Linda en Maartje hebben met hun kipburger nergens last van. Veilige keus.

Na dit fiasco – Church’s Chicken never again – hebben we allemaal wel zin een donut. Da’s nou mooi. Hier om de hoek zit toevallig the Donut Hole. Er staan geen auto’s voor ons dus we begeven ons nieuwsgierig in het digestive system van de donut, zien rechts van ons de waarschijnlijke bakkerij en links de winkel met order window. Het is wel een beetje een overzichtelijk geheel. Je hebt niet, zoals bijvoorbeeld bij MacDonalds, een mooi bord met een keurig overzicht van wat er allemaal te koop is. Nee, je moet maar gewoon door het raam in een vitrine kijken en aanwijzen welke kleur je leuk vindt. In eerste instantie vraag ik aan de Chinees uitziende mevrouw of ze niet een assorted bag of zoiets dergelijks heeft.
Ik: ‘do you have an assorted bag of donuts?’
Zij: ‘what?’
Ik: do you have a bag with assorted donuts?
Zij: ‘what?’’
Ik: ‘do you have…………………..oehhh, laat ook maar’
Blijkbaar is het woord ‘assorted’ niet behandeld tijdens de Chinees-Amerikaanse lessen, want ze begrijpt echt niet wat ik bedoel. Inmiddels hebben wij alle vijf de nodige moeite met kiezen, dus dit hele proces is nu snel opgeschreven, maar duurde in de praktijk best lang. Om aan het geweifel een einde te maken probeert de Chinese vrouw om zelf het initiatief te nemen. Ze pakt een Donut, houdt deze triomfantelijk in de lucht en steekt haar vinger door het gat.
Zij: ‘Yeah, it’s a hole….and you can drive through it, hahahahah’
Wij: ‘…………’
Zij: ‘hahahahaha’
Wij: ‘ja, en………’
Aan deze belachelijke spraakverwarring, die het Babylonische ver overstijgt, komt een einde als we allemaal maar snel iets bestellen. OK. Linda een kokosdonut, Ellen een roze met sprinkels, Anja een glazed en A3 een gewone. Maartje heeft iets met chocolade besteld maar ziet nu dat het niet rond is met een gat erin. Ja, kom ’s effe, d’as toch geen donut? Dus snel omgewisseld voor een glazed. Eerlijk is eerlijk; qua donut kunnen hier Walmart, Krispy Kreme en Dunkin’Donuts niet tegenop. Ze zijn echt supervers en overheerlijk. Dus als je eens zin hebt in een donut, het geen bezwaar vindt om er 40 minuten voor om te rijden en 50 minuten spraak te verwarren, dan MOET je hier echt naar toe!

Na dit Chinese avontuur met een gat erin komt er iets van een hele andere orde; we gaan naar de Crystal Cathedral in Garden Grove. Weer een rit van 40 minuten, maar dan zie je ook wel iets unieks. Namelijk de volledig glazen kerk waarvan zelfs in Nederland ieder zondagochtend de diensten worden uitgezonden. We parkeren onze auto waarschijnlijk abusievelijk aan de verkeerde zijde (er staat ‘in-car worship’, maar er staan honderden andere auto’s en in geen één daarvan wordt geworshipped. Degene die dit verhaal een beetje volgen weten nu wat de vier dames moeten: ja hoor, plassen. Helaas voor hen zit de deur van de kerktoiletten op slot. Dan maar naar het bijgebouw en daar is het prijs. Ik check de herentoiletten uit en stel vast dat die spotlessly clean zijn en zeer luxe. Dat schijnt bij de dames ook zo te zijn, alleen is daar het probleem dat de deuren van de toiletten niet op slot kunnen. Mag onze lieve heer alles zien soms? Daarna gaan we de kathedraal in en zien dat de binnenzijde van het glas volledig ondersteund wordt door een ijzeren constructie aan de binnenzijde die een beetje lijkt op steigerwerk. Verder valt op dat er een enorm groot plasmascherm hangt en dat op vele banken en stoelen namen staan. De gids die rondloopt zal ons later vertellen dat dit van initiële sponsors is. Mij persoonlijk valt de maat van de kerk een beetje tegen, maar de dames zijn juist allemaal onder de indruk van de grootte. Naast de kerk staat ook nog een glazen toren en de terreinen, overige gebouwen en dergelijke zien er allemaal netjes verzorgd uit.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4668.jpg

Onze laatste bezienswaardigheid in Los Angeles is de Queen Mary, die technisch gesproken in Long Beach ligt. Dit eens grootste cruiseschip ter wereld ligt hier definitief afgemeerd en is in gebruik als hotel en restaurant. Ernaast ligt een oude Sovjet duikboot. We maken wat foto’s van het exterieur van beide schepen en willen dan naar binnen om een kopje koffie te drinken. Maar helaas, dat kan niet. ”No, sir, sorry, until 5pm access is restricted to people who have a valid tour ticket.’ Die tickets kosten echter $25 pp plus tax en dat vind ik een beetje gortig als je daarna de koffie zelf ook nog duur moet betalen. Dus genieten we nog een keer van de buitenkant en draaien we weer om. Vlakbij stoppen we nog twee of drie keer om een goed uitzicht te krijgen op het totale schip maar dat lukt niet echt.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4673.jpg

Linda komt dan het ingenieuze plan om een Dairy Queen te zoeken en daar een lekker ijsje te eten. Volgens TomTom is er een in Long Beach, dus daar rijden we heen. Maar helaas, Dairy Queen in Long Beach is of iets van het verleden of iets van de toekomst, maar in elk geval niet van het heden.
Dus gaan we maar alvast naar LAX. Ik parkeer de auto bij de terminal voor Spirit Airlines en daar blijkt dat we meteen in kunnen checken. Wel vraag ik eenieder om goed in het snotje te houden of er geen meneren agent bij de auto gaan staan, want voor deze grap heb ik ooit eerder een bekeuring gehad…… De koffers zijn allemaal precies 49,5 of 50lbs dus precies goed. Dan zegt Linda ‘Pap…………er staat iemand bij je auto…’, snel sprint ik naar buiten en ja hoor, een agent op de fiets (!) heeft net zijn bonnenboekje getrokken als ik er aan kom. Gelukkig ziet hij ook wel dat ik een aardige vent ben……die geen kwaad in de zin heb en dus komt ik er met een waarschuwing van af. Ik ga dus snel de auto weg brengen en ben een kwartiertje later weer terug bij de girls. Die hebben intussen de koffers na weging en inchecken terug gekregen en moesten toen de koffers zelf weer bij bagage handling afgeven.

We gaan maar snel door security en gaan dan naar gate 67a. Maar eerst eten we nog wat (chili in bread bowls, salade en chili cheese fries) bij Ruby’s diner.Na een tijdje wordt er omgeroepen dat onze vlucht iets vertraagd is en dat we naar 67b moeten. Daar zitten echter ook al mensen van een andere vlucht die even later ook vertraagd blijkt te zijn, dus moeten we weer terug naar 67a. Wat een gesjouw zeg! Maartje is een beetje zenuwachtig omdat ze niet weet wie er naast haar komt te zitten in het vliegtuig. Een lelijkerd? Een dikkerd? Een knapperd? Het blijkt allemaal voor niks, want de stoel blijft leeg. Rond elf uur gaan we uiteindelijk de lucht in en wat er een uur later gebeurd hoort bij het verslag van morgen, want een uur later is het al dinsdag…….

Hallo allemaal,

Helaas vandaag nog geen nieuwe aflevering, maar wel alvast een paar foto's over hetgeen morgen komen gaat:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4729.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1017.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4794.jpg

Dag 18,Dinsdag; de allergoedkoopste overnachting van deze vakantie en een thriller aan boord
We beginnen deze dag in de lucht. Naar schatting ergens boven zuidelijk Arizona of noordelijk Mexico. Onze vlucht van LAX naar Fort Lauderdale zal in totaal vijf uur duren, en daarvan is er nu, om 00.01 uur Eastern Time, eentje om. Geeft me mooi de gelegenheid om jullie deelgenoot te maken van de review over het hotel in Los Angeles/Pasadena waar we de afgelopen drie dagen en twee nachten geweest zijn:

http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Ons volgende hotel is geen hotel, maar een vaste verblijfplaats in Kissimmee; een zogenaamd townhouse met private pool op het Terra Verde resort. Dit wordt niet alleen onze meest luxueuze, maar ook – omgerekend naar de prijs per nacht – veruit onze goedkoopste overnachtingsplek van deze hele reis. Op één na. Er is namelijk een overnachtingsplek die nog goedkoper is en dus de allerallergoedkoopste. En dat is deze nacht; aan boord van Spirit Airlines flight NK 310 van LAX naar Ft. Lauderdale. Of we echter ook echt kunnen slapen is een tweede; de vlucht zit redelijk vol en op de stoel naast Maartje na, zijn bijna alle plaatsen bezet. Lekker hangen of zelfs liggen zijn dus uitgesloten. Toch kan ik persoonlijk best wat snurkjes maken; ik geloof zelfs dat ik nog nooit zo lang geslapen heb in een vliegtuig! De mooie zonsopkomst in Florida heb ik dan ook volledig gemist:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4692.jpg

Naast de vertraging, de goedkope overnachting en A3’s langste vliegtuigslaap ooit, wordt vlak voor de landing ook duidelijk dat deze vlucht nog een bijzonderheid kent. Zo’n half uur voordat we gaan landen begint de crew aan de gebruikelijke routine van opruimen, zeggen dat iedereen zijn tables upright moet zetten enz. De wat oudere stewardess van de crew is een rij of vijf voor ons in gesprek met een man. Plotseling begint deze man te schreeuwen, ‘how dare you suggest that i do not care about my child’. Hij maakt enorm veel amok en ondanks kalmerende woorden van de stewardess en andere passagiers blijft hij overstuur. Wat blijkt: hij en zijn vrouw reizen met twee kleine kinderen, waarvan er een nog op schoot zit. Hij weigert echter om zijn tweede kind van schoot te nemen en deze op de lege stoel tussen hen in te zetten. De stewardess legt dan uit dat het toch echt procedure is en dat het moet. Dat het voor safety reasons is en dat het ook het veiligst is voor zijn kind. Hij werkt echter niet mee en op een bepaald moment zegt de stewardess iets in de trant van ‘maar geeft u dan niet om de veiligheid van uw kind?’. En dat is het moment dat meneer door het lint gaat. De stewardess geeft het op, loopt naar voren in het toestel en grijpt de telefoon.

Waarschijnlijk belt ze met de piloot, alhoewel het uitzonderlijk lang duurt. Daarna laat ze de zaak rusten en worden de voorbereidingen voor de landing normaal afgemaakt. Zo rond de klok van kwart voor zeven landen we in Florida en taxiet het toestel naar de gate. Voor het vastmaken van de slurf moeten we even wachten, maar uiteindelijk is ook dat gelukt. Helaas mogen we dan nog het toestel niet uit, want er wordt omgeroepen dat we allemaal even moeten wachten op iemand die bij het verlaten van het toestel special assistance nodig heeft. Is er iemand onwel geworden? Is er iemand ziek? Is er een rolstoeller aan boord? Nee, niets van dat al. Wat is er dan? Plotseling komen er twee mensen het toestel binnen gelopen in plaats van er uit. Het zijn de US Marshall van het county hier en zijn deputee. Ze komen de man oppakken die zo’n stennis maakte over de zitplaats van zijn kind. Voor de ogen van zijn vrouw, kinderen en de rest van het vliegtuig wordt hij afgevoerd naar buiten. Zo. Opgeruimd staat netjes. Tijdens het afvoeren blijft hij opstandig met kreten als ‘I encourage you to write to Spirit about this disgrace’ en ‘never book Spirit they charge you extra for everything ‘ etc. etc. Als wij eindelijk ook het toestel mogen verlaten staat hij buiten in de terminal nog steeds te klagen over Spirit zus en Spirit zo. Man hou je muil!

De dames verzamelen daarna de koffers en pa verzamelt de auto. Dit keer wel een gratis upgrade – stond netjes vermeld in de computer – en dus mag ik kiezen uit een Kia Sorento of een Ford Edge. Dat wordt uiteraard de Ford, een mooie blauwe. De route naar het noorden volgt niet de gebruikelijke snelwegen die min of meer parallel lopen met de oostkust, maar de US 27 langs de Westkust van Lake Okeechobee, langs plaatsen als South Bay, Clewiston en Moore Haven. Aan deze zijde is lake Okeechobee helemaal voorzien van hoge dijken, want je kunt het water nergens zien. En dat terwijl het meer het grootste van Florida is, het op één na grootste dat geheel ligt in één van de lower 48 states, en het op zes na grootste van de gehele VS (alle 50 staten). Als we al een tijdje aan het rijden zijn wordt het tijd voor een ontbijtje. Helaas zijn er in Clewiston slechts een Wendy en een Mac, dus wordt het Wendy. Maar helaas, op dit vroege uur, het zal een uurtje of half negen zijn, ligt Wendy nog op bed. Gelukkig is aan de overkant Ronald MacDonald al wel op, zodat we daar wat croissants, egg Mcmuffins en dergelijke soldaat kunnen maken.

Naar Gatorama blijkt het daarna nog maar 30 minuutjes rijden, maar deze 30 minuten zijn meer dan genoeg voor alle vier de vrouwspersonen om heerlijk in slaap te vallen. Ik stop de auto dan ook zeer voorzichtig voor de houten schuur die het hoofdgebouw van Gatorama blijkt te zijn en laat de motor lopen. Zo worden ze niet wakker en blijft het lekker koel. Als ik me achter de auto al omgekleed heb van een lange naar een korte broek worden ze wakker. Huh? Waar zijn we? Bij Gatorama! De dames kleden zich ook om en we gaan naar binnen. Een giftshop annex ticket booth wordt, en dat is toch zeer raar, bemand door een vrouw. We kopen de tickets en krijgen daar gratis een zak oud brood bij om te voeren aan de gators. Meteen als je de schuur uit komt kom je op een boardwalk boven een meertje uit en zie je direct links en rechts van je alligators en crocodiles. Kleine, maar ook grote! We voeren wat en zien dat de beesten er nog best trek in hebben ook. Langs het water lopen wat ibissen, en verderop langs de overdekte boardwalk liggen wat enclosures met o.a. heel veel kleine alligators, schildpadden, wasberen, Florida Panthers – twee stuks nog wel – en lynxen oftewel bobcats. In één hok zit Goliath, een American crododile – dus geen alligator – die eerst gehuisvest was in het grote meer waar we zojuist over heen zijn gelopen. Goliath was echter zo’n misbaksel dat hij liefst twaalf collega crodociles en alligators een handje (of was het een tandje) heeft geholpen bij het bereiken van de andere wereld. Hun witte schedels liggen als bewijs boven het hok uitgestald. Gatorama gaat er prat op dat ze de enige facility in de wereld zijn waar met succes American crocodiles gefokt worden. Volgens eigen zeggen zijn alle American Crocodiles in alle dierentuinen afkomstig van hun fokprogramma. Verder fokken ze voornamelijk alligators voor het vlees en de huid. Vanaf een lengte van zo’n anderhalve meter worden deze beesten als commercieel aantrekkelijk beschouwd en gaan ze onder het mes om te eindigen als lange schoen (laars), damesbenodigdhedencontainer (tas), geldbewaarder (portemonnee) of broekophouder (riem). Geen aanlokkelijk vooruitzicht. Gelukkig voor de grote exemplaren in het meer hebben ze ook nog wat showmateriaal nodig, dus hoeven zij zich geen zorgen te maken. De show lijkt veel op die bij Gatorland in Kissimmee bij Orlando, en bestaat uit het omhoog houden van een stuk kip, waarna een alligator deze moet pakken. Later probeer ik deze truc met een stuk brood en warempel lukt het me om een grote jongen zo maar uit het water te laten springen. Wauw. Best wel spannend.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1058.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4789.jpg

Samen met een stel schoolkinderen mogen we na de show allemaal even een kleine alligator vasthouden, en daarna vervolgen we onze weg. In de shop kopen we nog een boek en wat water. Al met al best onderhoudend dit Gatorama, maar voor niet langer dan een uurtje of anderhalf, twee. Ons volgende reisdoel ligt anderhalf uur rijden verder noordwaarts en luistert naar de naam ‘spokenheuvel’ oftewel Spook Hill. Deze hill ligt in de plaats Lake Wales en om er te komen wil TomTom ons eerst midden over het terrein van een grote sinaasappelfabriek sturen om er te komen. De fabriek is van Florida’s Natural, een merk dat in nagenoeg elke grote supermarkt in Florida terug te vinden is. Om dus te voorkomen dat we straks in een grote tank met als etiket ‘freshly squeezed orange juice with some Ford Edge in it’ terecht komen, rijden we een blokje om. Maar wat voor blokje. Grenzend aan de zij- en achterkant van de fabriek liggen krotten van woningen. De ramen van de auto blijven dicht en de deuren gaan op slot. Het volk dat hier over straat loopt ziet er nou niet echt tourist-friendly uit. Wat een ghetto! Gelukkig is deze wijk maar klein en zijn we er eigenlijk weer vrij snel uit. Niet veel later arriveren we bij Spook Hill. De legende verhaalt over een strijd tussen een oude indiaan en een alligator, maar de attractie komt er op neer dat het hier lijkt alsof je auto bergop rolt. Er is midden op de weg een witte streep getrokken, en als je daar de auto stil zet en in neutral, dan rolt je auto – achteruit – de berg op! We doen het twee keer en vinden het maar een raar fenomeen.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4794.jpg

Na al deze doldwaze avonturen heeft iedereen honger. Zo zie je maar dat ‘zien eten, doet eten’ ook geldt als een alligator een kip eet. Eindelijk krijgen we in Dundee een al lang door ons gezochte keten in het vizier: Dairy Queen. Op het moment dat we de auto voor de deur van DQ parkeren begint een helse onweersbui. Nog net op tijd bereiken we de veilige ruimte van een van onze favoriete eettenten. Nu is Dairy Queen vooral bekend om zijn ijs, en de muur en kaart staan dan ook helemaal vol met prachtige afbeeldingen van nog prachtiger ijsjes. De namen alleen al maken dat het water je door de mond loopt; ‘Oreo Brownie Earthquake’, ‘Cappucino Heath Blizzard’of ‘Georgia Mud Fudge Blizzard’.

http://i1190.photobucket.com/albums/...img_vwOhak.jpg

En geloof ons: ze zijn net zo lekker als ze klinken. Misschien nog wel lekkerder. Maar goed, met deze klinkende namen zijn we qua beschrijving al aanbeland bij het dessert. En dat terwijl we het hoofdgerecht nog niet eens achter de kiezen hebben. Dat hoofdgerecht bestaat uit een scala aan Americana: chicken salad, wraps, hot dogs and chili cheese fries. Heerlijk! En in totaal (jnclusief drinken) zijn we hier $22 voor kwijt; een lachertje! Dat de ijsjes (Oreo brwonie Earthquake, Sundae, Brownie Blaster en Reese’s Blaster) daarna bijna hetzelfde kosten mag de pret niet drukken; het zijn immers èchte Dairy Queen Blizzards!

Niet lang daarna naderen we Kissimmee en doen we eerst boodschappen bij ‘onze’ Walmart. Zo kunnen we bij aankomst bij onze villa meteen de fridge vullen. Bij aankomst op Terra Verde hebben we eerst wat oponthoud omdat ze onze code niet kunnen vinden, maar uiteindelijk komt alles goed. We betrekken ons huis, laden de koffers leeg en de koelkast vol en gaan dan douchen in onze eigen douche en zwemmen in onze eigen pool! Wow! Ellen heeft geluk: door loting krijgt zij boven de grote kamer en moeten Linda en Maartje het elk doen met een kleine. Zielig………………….. Truste![/FONT][/SIZE]

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4801.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4802.jpg

Dag 19,Woensdag; lekker lang luieren
Volledig self sufficient; iedereen zorgt voor zichzelf vanochtend. Je bepaalt zelf wanneer je op staat en wat je ontbijt. En of je gaat douchen, zwemmen, Ipotten (?) of TV kijken. Het lijkt wel vakantie…….. Ze hebben voldoende TV zenders alleen zenden ze ICarly – tot groot ongenoegen van Maartje – niet uit. Pas aan het einde van de middag worden we het hangen in en om het huis een beetje beu, en gaan we iets ondernemen. Lees vooral ‘ondernemen’ niet als iets wat veel inspanning vergt, want ik bedoel hier niets meer of minder dan een beetje gaan rondrijden in de auto. We beginnen met een rondritje door Celebration, het dorpje dat voor Walt Disney gold als ‘the ideal typical American small town’. En eigenlijk is het dat ook, want het ziet er nog steeds uit om door een ringetje te halen. Toevallig zien we ook nog dat hier een nevenvestiging staat van de universiteit die we vorig jaar bezochten in Deland, Stetson University.

Als we gaan stemmen waar we deze avond gaan eten, blijkt al snel dat Outback steakhouse de verkiezingen zal gaan winnen. Dus gaan we op zoek. Maar hoe ver we ook rijden, we komen er geen tegen. We rijden de 192 helemaal af in oostelijke richting en zijn ‘onze’ Walmart al weer voorbij. Dan plotseling, als een licht in de duisternis, doemt Outback Steakhouse voor ons op. Gelegen recht voor onze favoriete kledingwinkel in de Osceola Square Mall, Ross Dress for Less. We parkeren de auto, lopen naar binnen en krijgen in no time – ondanks het feit dat het ontzettend druk is - een leuk tafeltje voor ons vijven. Om de leuke sfeer te benadrukken bestellen we lekkere cocktails; het is immers holiday nietwaar? De serveerster blijkt ooit in Nederland geweest te zijn en je snapt het: dat schept meteen een band (en een reden om een extra grote tip te verwachten…..). Als voorgerecht worden er twee bloeiende uien besteld (blooming onions), kokos shrimp en uiteraard grote biefstukken voor het echte werk. De uien zijn weer verrukkelijk, en ook de biefstukken smaken prima. Maar…..niet zo goed als de ontbijtsteaks bij Mel’s Drive Inn, een week of wat geleden in Frisco…….

http://i1190.photobucket.com/albums/...CIMG1077-1.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...CIMG1074-1.jpg

Met volle magen rijden we weer terug en de meiden gaan nog even zwemmen in het grote zwembad van het resort. Daarna gaan we lekker vroeg naar bed, want na zo’n enerverende dag zijn we helemaal bekaf……….

Dag 20, Donderdag; een mysterie ontrafeld!
Q. Kan een dag nog luier en lomer zijn dan woensdag 27 juli?
A. Ja, dat kan.
Q. Oh ja? Welke dag zou dat dan moeten zijn?
A. Nou, wat dacht je van vandaag? Donderdag 28 juli!

Het is de lezer waarschijnlijk duidelijk; dit wordt een weinig enerverend verslagje, puur omdat we nog luier zijn geweest dan gisteren. Maar……..toch heeft deze dag ons leven verrijkt. Iets toegevoegd waar we echt iets aan hebben. Een vraagstuk opgelost dat ons al sinds de eerste dag in de VS heeft beziggehouden. Een mysterie is – zo goed als - ontrafeld!

Wat is namelijk het geval; in alle hotels waarin we tot nu toe verbleven hadden we de beschikking over een TV. En in bijna alle hotels waar we overnacht hebben heeft die TV ook daadwerkelijk aan gestaan. En iedereen die wel eens in de VS is geweest, die weet dat het fenomeen TV reclame hier zo’n beetje is uitgevonden. Elke uitzending wordt dan ook om de zoveel minuten onderbroken om een commerciële boodschap de lucht in te slingeren die – opvallend veel vaker dan in Nederland – gaat over eten, advocaten of medicijnen/medische ingrepen. Die laatste groep, medicijnen/medische ingrepen dus, is het onderwerp dat ons al sinds de eerst dag parten speelt. Want wat is nou ‘(trans)vaginal mesh’? Te pas en te onpas, op Nickelodeon, op FOX of op CNN, overal en nergens wordt er iets aangeboden tegen de toch oh zo vervelende ‘vaginal mesh’ (‘do you also suffer from vaginal mesh?’) . De reclames voor deze middelen zijn zo veelvuldig dat je zou moeten denken dat de doelgroep voor dit ‘iets’ tegen ‘vaginal mesh’ vele malen groter moet zijn dan alleen de vrouwelijke populatie. Zouden mannen ook last kunnen hebben van ‘vaginal mesh’? Zou het een soort geestelijke aandoening zijn? ‘Vagina angst’ bijvoorbeeld? Of ‘vagina fobie’? Steeds als de reclame ‘voorbij’ kwam, of dat nou in Vegas, Frisco of L.A. was, dan keken we elkaar weer even met vragende ogen aan, lachten wat schaapachtig en gingen weer verder met hetgeen we aan het doen waren. Tot vandaag.

Vandaag was namelijk zo’n lome dag dat er warempel tijd was om, toen tijdens een herhaling van een Married with Children aflevering uit 1972 de ‘vaginal mesh’ reclame weer voorbij kwam, de tijd te nemen om op internet uit te gaan zoeken wat ‘vaginal mesh’ nou eigenlijk is. Ik beloof u, het resultaat zal u verrassen zoals het ons ook deed. Laten we beginnen met bepaalde dingen uit te sluiten. Dus: wat is ‘vaginal mesh’ nu eigenlijk niet? Het is geen:
· Vagina angst of vagina fobie
· Vagina schurft
· Vagina schimmel
· Vagina gaas (‘mesh’= ‘gaas’)
· Vagina uitslag (‘rash’ ipv ‘mesh’)
· Vagina rotzooi (‘mess’ ipv ‘mesh’)

Zo, nu weet u wat het allemaal niet is. Maar wat is het wel?
Nou eigenlijk is ook dat niet 100% helder. Wel kan gezegd worden dat het te maken heeft met bekkeninstabiliteit bij vrouwen en de vaak daarvan het gevolg zijnde incontinentie. Zo, dan weet u dat ook weer. Fijne avond nog en tot morgen.

Oh ja, toch nog een leuke anekdote van vandaag; genaamd

‘Paniek in de Pyreneeën’
Nannie (Maartjes mama) was blij verrast toen Maartje vandaag het initiatief nam tot een telefoongesprek vanaf het terras bij het zwembad in Kissimmee, Florida, USA, naar de vakantielokatie van Pa, Ma en Vera, zijnde de prachtige bergen van de keten die het mooie Spanje scheidt van de vervelende Fransen; de Pyreneeën. Er werd gezellig gekeuveld, op beide plaatsen scheen de zon, in beide plaatsen werd er prettig vakantie gevierd totdat, plotseling, Maartje midden in een zin wegviel. Lijn verbroken? Verbinding weg? Provider failliet? In elk geval een zeer abrupt einde aan het gesprek, midden in een zin van Maartje. Je voelde Nannie, duizenden kilometers ver weg, denken ‘er zal toch niet iets gebeurd zijn’? Een ongeval? Een ongeluk? Een verschrikkelijk voorval waarbij Maartje iets overkomen is? Kortom; paniek in de Pyreneeën.

En, om de nieuwsgierigheid van de lezer maar direct te bevredigen, ja, er was iets gebeurd. Inderdaad een ongeluk met als gevolg dat Maartjes telefoon totaal onbruikbaar werd. Ze stond namelijk tijdens het gesprek met Ma op van haar terrasstoel. Wou al pratende naar binnen lopen – en nu komt het: ze denken en zeggen wel dat ze het kunnen, maar alle mannen weten gewoon dat vrouwen nu eenmaal NIET twee dingen tegelijk kunnen doen. Lopen en bellen tegelijk leidt tot ongelukken; zo ook hier. Maartje struikelt en haar telefoon valt pardoes – met Nannie nog aan de lijn – in de private pool achter het huis. We horen Nannie nog iets zeggen van blub, blub en dan is het stil. Ook Maartje is stil. Met stomheid geslagen.

Na een ijzige stilte is er naast paniek in de Pyreneeën, nu ook ontsteltenis in Orlando. Maartje is redelijk overstuur want de telefoon was poepienieuw. Snel wordt de föhn tevoorschijn gehaald en wordt gepoogd om het warme Floridiaanse zwembadwater weg te jagen uit de met grote zorgvuldigheid in elkaar gezette Koreaanse electronica. Zonder resultaat. Voorlopig winnen de Amerikanen het nog van de Aziaten. Na eindeloze pogingen heeft Maartje genoeg moed verzameld om – vanzelfsprekend met een ander toestel – opnieuw te bellen met het op reis zijnde thuisfront. Gelukkig is daar de opluchting over het feit dat er niet iets echt ergs gebeurd is groter dan de boosheid over het afgebroken telefoongesprek en de verwaterde Samsung Galaxy Blub2000.

Later zal blijken dat de schade zich beperkt tot een klein aantal functionaliteiten, maar goed, het blijft toch vervelend. Nog later zal blijken dat de reisverzekering de telefoon vergoedt en dat Maartje, eenmaal thuis, een nieuwe mag uit gaan zoeken. ‘All is well that ends well’.

Dag 21, Vrijdag; Tegenvallers en meevallers
Na twee dagen zo goed als niets doen wordt het weer de hoogste tijd voor het ontplooien van wat activiteiten en staat ons favoriete park van Orlando en omgeving op het programma: Kelly Park.

Erg belangrijk voor een geslaagd bezoek aan dit op ongeveer een klein uur van Kissimmee in Apopka gelegen park, is tijdige aankomst. Zeker in de holiday period kan het in het park namelijk erg druk worden in de loop van de ochtend en dat spoils half the fun. Zoals we sinds de ‘ontdekking’ in 2004 weten, opent het park zijn poorten om acht uur ’s ochtends. Voor die tijd dien je dan al bij een rental station net buiten het park je grote banden gehuurd te hebben, dus we moeten rond zeven uur weg. Helaas vertrekken we door de iets te late wektijd een kwartiertje te laat. Wel hebben we dan al broodjes gesmeerd en dergelijke, dus we hoeven onderweg niet te stoppen voor breakfast.

Nog net voor achten zijn we bij Ron’s Tube rental in Apopka, maar helaas ligt Ron nog op één oor. Door dus naar tube rental place number two, maar ook daar is de wekker nog niet afgegaan. Dan maar zonder tubes het park in. We betalen de $5 (totaal, niet per persoon!) bij de entree en stellen vast dat we de eerste bezoekers zijn; zoals gewoonlijke èn zoals gepland. Jammer is het echter dat er wel al een flink aantal mensen aan het werk zijn met veel lawaai producerende apparaten als bladblazers en grasmaaiers; dat jaagt namelijk al het wildlife weg! Wij lopen snel naar ‘onze’ bank en worden dubbel teleurgesteld. De eerste teleurstelling betreft het feit dat er niet één, maar dan ook echt geen enkele grote schildpad in het water te zien is. We kunnen dus niet op schildpaddenjacht! De tweede tegenvaller is nog groter: direct na het grote open water gedeelte is de rivier afgesloten middels een lijn die over het water gespannen is waaraan een bordje hangt: no swimming beyond this point. SHIT! We besluiten dan om met z’n vieren (een persoon moet bij de spulletjes blijven) naar het beginpunt te lopen en daar vandaan de rivier te gaan besnorkelen tot het punt dat we niet verder mogen. Langs de boardwalk zien we o.a. al wat hagedisjes en een grote spin, en bij de bron zien we dat het water ontzettend laag staat. Veruit het laagst dat we hier ooit gezien hebben. Voordeel hiervan is dat er nu wat eenvoudiger in het water gestapt kan worden.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4832.jpg

Na alle tenen, benen en onderlijven gewend te hebben aan de watertemperatuur van 21 graden (brrr…….) gaan we op pad. Onder water zien we de gebruikelijke visjes – veelal levendbarende soorten die in Nederland ook volop te vinden zijn (in de aquariumzaken….) – en langs de rivier de nodige vogels. Net voordat we het open stuk water bereiken komen we door een smal stuk van de rivier dat aan re rechterzijde zeer dicht begroeid is met waterlelies en waterhyacinten. Plotseling zie ik tussen de bladeren de kop van een grote schildpad. Ik waarschuw de dames en dan zien we pas dat deze schildpad van naar schatting 35 à 40 centimeter bovenop een ander exemplaar ligt dat nog een stuk groter is. Het andere exemplaar is een zogenaamde Florida softshell turtle, een schildpad met een zacht, leerachtig schild en een heel spitse snuit, een soort mini-snorkeltje. Ik loop langzaam dichter bij de schildpadden en poog om er een vast te pakken. De grote softshell ligt echter met zijn kop mijn kant op en ziet me komen. Hij duikt onder en maakt zich uit de voeten (of moet ik zeggen ‘poten’?). De andere ligt echter met zijn kop van me af en hoort me te laat. GOTCHA!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4809.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...h_DSCF4533.jpg

Een mooie vangst, deze grote Pseudemys Nelsoni, oftwel Florida red bellied turtle. De schildpad gaat van hand tot hand en we willen hem allemaal even vasthouden. Onderwijl is Anja van ver af aangesneld gekomen met de fotocamera en dus kunnen we ook bewijsmateriaal tonen. Met onze onderwatercamera maken we daarna een kort filmpje hoe de schildpad in het kraakheldere water zo snel mogelijk van ons wegzwemt als we hem vrijlaten. Zo, da’s toch een mooie meevaller. Een tegenvaller is dan weer dat de onderwatercamera met dit filmpje waarschijnlijk zijn laatste daad heeft verricht. Na drie jaar trouwe dienst blijkt ie lek te zijn. Jammer. Onderwijl wordt het steeds drukker in het park en ik ga even het park uit om tubes te huren. De dames maken daarna enkele ritjes met de tubes en ondertussen vraag ik aan een van de inmiddels gearriveerde life guards waarom de rivier is afgesloten. Dat blijkt te komen omdat er verderop in de rivier een alligator gesignaleerd is. En om problemen te voorkomen mag je daarom niet verder zwemmen. Het staat op de planning dat er vandaag of morgen gepoogd gaat worden om Ally the Gator te vangen en de rivier dan weer vrij te geven, maar daar hebben we op dit moment uiteraard niets aan……

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4823.jpg

De ladies lezen nog wat en pa gaat een korte wandeling maken. De dames hebben geen zin om mee te gaan en daar zullen ze later spijt van hebben! Als ik bij de bron de brug oversteek richting het zandpad van de korte trail die min of meer evenwijdig loopt aan de rivier, maak ik even een praatje met een stel dat hier in de buurt woont. Ze vinden het hier ook helemaal geweldig en beseffen dat ze hier eigenlijk veel te weinig komen. Ze geven aan dat het vandaag extreem druk is en dat het veel handiger is om buiten de holiday period te komen. Tevens sowieso op een maandag, want dat is ‘by far’ the least crowded day. Daarna loop ik door en na een paar honderd meter sta ik oog in oog met een hert. Een meter of twintig van het pad staat het beest net zo stokstijf als ik. We besluiten gezamenlijk een spelletje te doen; wie het eerst beweegt en weg loopt verliest. Ik verlies.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4826.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4828.jpg

De vorige keren dat ik hier liep heb ik ook steeds herten gezien, dus er moeten hier wel ontzettend veel herten zitten. Maar het blijft elke keer bijzonder om zo een dier te ontmoeten. Ik loop daarna gestaag door in de wetenschap op het eind van het pad uit te komen bij een brug die me weer naar de overkant van de rivier brengt, maar dan wel bij het deel wat voor zwemmers afgesloten is. Helaas is bij de brug een ranger geposteerd die me keurig uitlegt dat er maar een mogelijk vervolg van mijn route is: rechtsomkeert…… Gelukkig ben ik een gehoorzaam typ (…..), dus doe ik maar netjes wat meneer de park ranger mij adviseert. En achteraf ben ik blij met zijn advies. Want…. Een minuut of wat verderop kom ik bij een soort driesprong, en als ik daar naar links kijk zie ik in de verte een zwarte beer. Hij staat met zijn kont naar me toe, maar op een of andere manier merkt hij mijn aanwezigheid toch op. Hij kijkt om, ziet me en kruipt snel weg het struikgewas in. Het was een tamelijk klein exmeplaar, dus waag ik het om die kant op te lopen. Helaas heeft Yogi zich dan al uit de voeten gemaakt, want ik kan hem nergens meer ontdekken. Maar wel leuk! Als ik terug kom bij de dames kunnen zij in elk geval melden dat ze in het water een otter hebben gezien. Ook leuk! Dit maakt de score in Kelly Park voor dit jaar dus tot: heel veel vissen, diverse vogels, twee schildpadden, een beer, een hert en een otter. Niet slecht!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/IMG_3351.jpg

Zo rond een uur of twaalf is het zo druk geworden dat voor ons de aardigheid er een beetje af is. Dus pakken we onze spullen in, kleden we ons om en gaan we weg. Als we onze banden inleveren bij Ron’s Tube Rental dan zegt ook Ron dat we de volgende keer maar eens een maandag moeten proberen; veel minder druk!

Een bezienswaardigheid die al enkele jaren op het lijstje staat, maar die we door tijdgebrek nog nooit hebben bezocht is het Big Tree Park in Longwood. Omdat we bij Kelly Park wat eerder klaar zijn dan verwacht, geeft dit een mooie gelegenheid om daar eens langs te gaan. Eenmaal aangekomen bij het park blijkt dit niet echt een park te zijn, maar meer een stuk bos met een boardwalk er door heen. Midden in dit bos staan de twee topattracties waaraan het ‘park’ zijn naam te danken heeft: the Senator en Lady Liberty, twee big trees, die qua uiterlijk wel een beetje lijken op de Giant Sequioa’s in Californië. Deze twee bomen zijn echter van een heel andere soort, namelijk pond cypress. De bomen zijn niet alleen erg groot maar vooral ook erg oud. Zo word geschat dat the Senator de respectabele leeftijd heeft van 3500 jaar. Dit maakt ‘m tot de op vier na oudste boom ter wereld! Bovendien heeft men uitgezocht dat the Senator de grootste boom in de VS is ten oosten van de Missisippi River. Ook een vermeldenswaardig feit. Voor het aanschouwen van de beide bomen heb je echter niet veel tijd nodig, en bijlange na geen 3500 jaar. Geen eens 3500 minuten en zelfs geen 3500 seconden. De boardwalk heen en terug is niet langer dan een paar honderd meter, en na een kwartiertje – oftewel 900 seconden - heb je de bomen ook wel gezien. Op weg terug naar ‘huis’ maken we nog een tussenstop bij Best Buy in Orlando, om te kijken naar een vervanger van de waterdichte camera en naar een Ipad. Qua camera hebben ze wel een leuk model van Fuji ($109) maar dat is helaas niet meer op voorraad. In de computer wordt gekeken of andere Best Buys in Orlando wel voorraad hebben, maar helaas. Ipads zijn wel op voorraad. Uiteindelijk vind ik het toch wel veel geld en wil toch maar passen. Thuis hebben we immers een PC en meer dan voldoende laptops, het is alleen maar overbodige luxe. Dan begint Anja echter te protesteren en zegt dat zij er één wil. En ja, moeders wil is wet………. Het model van onze keuze - 64MB/Wifi - is er nog in hip wit en in conservatief zwart. Onze keus valt op het zwarte exemplaar en zo ‘besparen’ we toch maar mooi €275 ten opzichte van dezelfde aankoop in Nederland.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1082.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1079.jpg

Morgen is het een speciale dag, want dan viert – zoals gebruikelijk de laatste jaren – Ellen haar verjaardag in Kissimmee. Ben benieuwd wat dat gaat brengen……………

Dag 22, Zaterdag; Sweet seventeen
Na gisteravond nog wat gedaan te hebben aan birthday shopping (slingers, lekkere dingen en een grote taart), is het vandaag de beurt aan Ellen om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Na het uitslapen is er dan ook ruimte voor een speciaal ontbijt waarbij Ellen’s favoriete food items allemaal acte de presence geven.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4840.jpg

Na het ontbijt gaan we ons zoetjesaan opmaken voor vertrek naar een geheime bestemming, althans geheim voor Ellen. De rest weet al waar we naar toe gaan, maar Ellen heeft echt geen enkel idee. Vorig jaar hebben we ter gelegenheid van Ellen’s verjaardag met z’n allen een concert van Rihanna en Kesha bezocht, maar nu zijn we midden op de dag onderweg, dus, zo zegt Ellen, een concert kan het niet zijn. En daarin heeft ze gelijk. Onze route gaat in elk geval noordwaarts vanuit Kissimmee en ik kan al wel vast verklappen dat de eindbestemming gelegen is in de plaats Ochoee, zo’n vijftig minuutjes rijden. Aangezien we zeker op tijd willen zijn hebben we wat ruimte ingepland qua tijd zodat we zelfs bij verkeerd rijden of file toch nog op tijd zullen zijn. We hebben geen file. Dus zijn we te vroeg. De straat waar we moeten zijn en waar we doorheen rijden is een gewone woonwijk met daarin heel Amerikaans uitziende vrijstaande huizen. Ellen is dus ‘completely lost’ als het gaat over wat we nu gaan doen. Om de tijd te doden kijken we bij de plaatselijke vestiging van Best Buy of er hier misschien een nieuwe waterdichte camera te koop is. Maar helaaas, alleen een (veel) te duur model van Nikon en niet de Fuji die wij op het oog hebben.

Daarna gaan we terug naar Jay Stanley, want dat is degene waarmee we om 1 uur ene afspraak hebben. Jay Stanley is een record producer die in het verleden zelf muziek heeft gemaakt in een aantal bands, onder andere de voorloper van de huidige succesvolle band Matchbox 20. Als producer heeft hij succes gehad met o.a. Creed, waardoor hij zich ‘ Billboard #1 songwriter, producer, composer , engineer, sound designer, studio owner , pro tools operator, and independent record label president’ mag noemen………… In zijn woonhuis heeft Jay een opnamestudio en daar hebben wij een afspraak om ellen een paar nummers op te laten nemen. Tot op het moment dat we boven in de studio zitten heeft Ellen echter nog geen flauw benul wat we hier gaan doen. Als ze het hoort is ze vooral heel erg excited; zenuwachtig, nerveus en opgewonden tegelijk.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4849.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4862.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4869.jpg

Jay stelt Ellen goed op haar gemak en duwt en passant een akoestische gitaar in haar handen. Ellen blijft achter in de studio en Jay en wij gaan naar de control room, een kleine kamer met veel speakers, monitoren en duizenden schuiven en knoppen. Indrukwekkend. Ellen maakt haar stem wat los en na een half uurtje beginnen we met de eerste opnamen. Het eerste nummer is ‘Airliner’ (Julia Sheer):

Saw him coming from the upstairs room
His headlights shined like the moon
I smile
He never makes me wait
Twelve roses like the clock reads noon
This Cinderella dances to the tune
Oh while
There's no time to waste

Pre-Chorus:
So can we just slow down
While you make this mistake
Just slow down
So my heart don't break

Chorus:
It's like your flying through the sky in a big airliner looking at me with those dark brown eyes you say I'll be forever yours
Coming undone and my seams unravel
And you know that I love you but my heart won't travel
But I'll still be yours

Verse:
Sitting in his car and it's two a.m.
He's holding me like this will never end
I try
I try to hide my tears

Quarter to three and he's got to leave
A last goodbye and a kiss on my cheek I
Won't forget these years

Pre-Chorus:
So can we just slow down
While you make this mistake
Just slow down
So my heart don't break

Chorus:
It's like your
Flying through the sky in a big airliner
Looking at me with those dark brown eyes
You say
I'll be forever yours
Coming undone and my seams unravel
You know that I love you but my heart won't travel
But I'll still be yours

The seventeenth came way too soon
Now I'm staring at this empty room
He said
I'll be forever yours

Het klinkt echt goed en na twee ‘takes’ staat het volgens Jay en Ellen goed op de band. Het volgende nummer dat Ellen gaat opnemen is ‘sober’ van Pink en ze eindigt met ‘Hey Stephen’ van Taylor Swift. Opvallend is dat Ellen als ze een keer een foutje maakt helemaal in het Engels reageert. Oh damn, I made a mistake. Can we do it again Jay? Can we take it from there? Of : ‘Oh shit, I forgot the Lyrics. Linda, how is that second phrase?’ Lachen!

Hey Stephen, I know looks can be deceiving
But I know I saw a light in you
And as we walked we were talking
I didn't say half the things I wanted to

Of all the girls tossing rocks at your window
I'll be the one waiting there even when it's cold
Hey Stephen, boy, you might have me believing
I don't always have to be alone

'Cause I can't help it if you look like an angel
Can't help it if I wanna kiss you in the rain so
Come feel this magic I've been feeling since I met you
Can't help it if there's no one else
Mmm, I can't help myself

Hey Stephen, I've been holding back this feeling
So I got some things to say to you
I've seen it all, so I thought
But I never seen nobody shine the way you do

The way you walk, way you talk, way you say my name
It's beautiful, wonderful, don't you ever change
Hey Stephen, why are people always leaving?
I think you and I should stay the same

'Cause I can't help it if you look like an angel
Can't help it if I wanna kiss you in the rain so
Come feel this magic I've been feeling since I met you
Can't help it if there's no one else
Mmm, I can't help myself

They're dimming the street lights, you're perfect for me
Why aren't you here tonight?
I'm waiting alone now, so come on and come out
And pull me near and shine, shine, shine

Hey Stephen, I could give you fifty reasons
Why I should be the one you choose
All those other girls, well, they're beautiful
But would they write a song for you?

I can't help it if you look like an angel
Can't help it if I wanna kiss you in the rain so
Come feel this magic I've been feeling since I met you
Can't help it if there's no one else
Mmm, I can't help myself

If you look like an angel
Can't help it if I wanna kiss you in the rain so
Come feel this magic I've been feeling since I met you
Can't help it if there's no one else
Mmm, I can't help myself

Myself
Can't help myself
I can't help myself

Tussendoor wordt ook nog Ellen’s eigen nummer ‘I’m me’ opgenomen en we krijgen van Jay drie CD’s* mee , een rode en twee zwarte, waarvan natuurlijk één exemplaar – het mijne natuurlijk! – al helemaal van kleur veranderd is: helemaal grijs gedraaid! Jay meldt nog goodbye and I hope Ellen pursues her musical career because she is very talented. Wow!

Na zoveel opwinding gaan we nog even winkelen in de plaatselijke mall, maar we kopen hier echt helemaal niks. Konden gewoon niks leuks vinden. Wel nemen we nog een loopje langs het buffet van Panda Express en dat is wel weer heel erg lekker. We nemen geen dessert. Op weg naar huis krijgen we uiteraard toch wel zin in een dessert en dus stoppen we in Kissimmee bij Friendly’s. Met de3ze keten maakten we vorig jaar voor het eerst kennis en wat toen opviel was dat ze gigantische grote en lekkere ijsjes hadden. Dat hebben ze nog steeds! We laten het ons goed smaken, ook de birthday girl, en daarna gaan we thuis nog lekker wat luieren en zwemmen. ’s Avonds gaan de girls naar de community pool en maken daar kennis met een groot aantal basketballers uit o.a. North Carolina. Als Maartje na afloop vertelt refereert ze aan deze jongens als ‘blufnegers’. Een nieuw woord in de Van Dale is daarmee geboren;

Bluf-ne-ger
Afro American boy with lots of exagerated stories, mv – s

Leuk kenmerk van blufnegers: ze zwemmen met hun sokken aan…….echt waar!

* Kopietjes te bestellen via dit Forum tegen kostprijs (€99/stuk…grapje, slechts €5 incl. verzending)

Dag 23, Zondag; Lazy Sunday afternoon
Normaliter is dè dag om uit te slapen de zondag. Zo ook hier. Alle vijf hebben we zoiets van ‘laat de rest van de wereld zich maar druk maken over allerhande bijzaken, wij blijven lekker liggen. Na het individuele ontbijten, brunchen of lunchen, al naar gelang de persoon waarvan je het wil weten, gaan er vandaag twee tijdslijnen lopen. De eerste tijdslijn is die van Anja en A3, die gezamenlijk naar het, let goed op, Osceola Schools Environmental Study Center gaan, en een tweede tijdslijn die de activiteiten beschrijft van de drie dames van nu 17, 16 en 15 jaar oud.

13.00 uur TIJDSLIJN 1
We stappen in onze auto en slaan direct buiten de poort van het Terra Verde resort rechtsaf. Het Terra Verde resort ligt namelijk aan Poinciana Boulevard, en dat is ook meteen de weg waaraan het eerder vernoemde, nu kortaf OSESC genoemd, ligt. Ook dit is weer zo’n plek die ik eigenlijk al lang kenm maar waarvan het er gewoon nooit is gekomen om er naar toe te gaan. In dit geval is het zeer waarschijnlijk dat dit te maken heeft met de openingstijden. Het OSESC is namelijk uitsluitend geopend op zaterdag en zondag van 12.00 tot 17.00 uur. In elk geval zijn we nu op weg en na zo’n mijl of acht hebben we de ingang bereikt. Er staan hier een paar kleine gebouwtjes midden in het bos, waarvan er één is ingericht als klaslokaal en een als museum. Op de kleine parkeerplaats staat verder nog een andere auto en die is waarschijnlijk van de beheerder. We gaan het museumgebouwtje binnen en stellen vast dit dit eigenlijk veel lijkt op een Visitor Centre van een nationaal park. Er is ook een klein zaaltje met ca. 20 zitplaatsen waarin een film over het gebied getoond wordt. Aangezien het voor ons een privévoorstelling betreft kijken we deze even. Daarna lopen we even door het museum, dat voornmaleijk bestaat uit een verzameling opgezette dieren van alle soorten die in het gebeid voorkomen. Er zijn ontelbaar veel vogels te zien en ook diverse soorten hagedissen, slangen en schildpadden. Ook zoogdieren blijken hier goed vertegenwoordigd, onder andere in de vorm van een opgezette Florida Panther en een zwarte beer.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4886.jpg

13.00 uur TIJDSLIJN 2
Snurk. Snurk. Snurk.

14.00 uur TIJDSLIJN 1
Ons bezoekje aan het museum zit erop, en gewapend met een foldertje lopen we de boardwalk door het bos op. Het lijkt erop dat de bomen en planten die hier groeien normaal gesproken in het water staan, maar nu niet. Voor de tijd van het jaar (regenseizoen) lijkt het extreem droog en dus zien we tussen de bomen verder ook geen tekenen van dierenleven. Wel zien we veel van de kenmerkende spitse boomstompen die her end er verspreid uit de grond schieten.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4895.jpg

Naar schatting na een kilometer lopen over de boardwalk kom je bij een soort uitzichtpunt over een open vlakte. Tenminste, het lijkt een open vlakte maar is in werkelijkheid een brede rivier die helemaal is dichtgegroeid met allerlei soorten water- en drijfplanten. Het is hier erg mooi, maar zelfs met onze verrekijker spotten we eigenlijk niets meer dan zegge en spreke één reiger. Toch is het mooi en sereen genoeg om even te blijven kijken en dan leert de praktijk ons dat je gewoon erg goed moet kijken wil je ook echt iets zien. Op zo’n tein meter links van ons ligt namelijk een grote schildpad te zonnen. Hij is alleen super gecamoufleerd omdat de drijfplanten uit het water ook gewoon op zijn schild zitten. Daar weer een meter of vijftig achter staat een grote witte reiger te azen op een paar vissen. Ik hoop dat hij in elk geval door de drijfplanten heen kan kijken want anders vrees ik het ergste voor zijn lunch…….. Als we weer naar rechts kijken zien we dat voor de boomstronk waar reiger nummer één op verblijft, langzaam maar zeker een grote alligator door het water zwemt. Heel rustig en helemaal niet onder de indruk van wat dan ook.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4904.jpg

14.00 uur TIJDSLIJN 2
Snurk. Ipod. TV.

15.00uur TIJDSLIJN 1
Ondertussen komt er nog een stel bij het uitzichtspunt en dit blijken ‘locals’. De man vertelt ons dat de waterstand tegenwoordig kunstmatig geregeld wordt en dat er verder minder onderhoud gepleegd wordt om de natuur zoveel mogelijk zijn eigen gang te laten gaan. Vroeger, zo zegt de man, kon je hier nog heerlijk kanoën en roeien. Maar nu wordt dit eigenlijk zwaar ontmoedigd. Waarschijnlijk omdat dit eerst en vooral betekent dat er veel meer verstoring plaats vindt en veel meer afval met zich mee brengt. Nadat het stel weer is doorgelopen blijven wij nog even genieten van het uitzicht en gaan dan uiteindelijk ook verder. Terug bij het kleine museum maak ik nog wat foto’s van een echt gifgroene hagedis, dan stappen we in de auto en gaan we terug naar ‘huus’.

15.00 TIJDSLIJN 2
Gaap. Ipod. TV.

15.20 uur TIJDSLIJN 1 & 2
De tijdslijnen komen weer samen . We eten gezamenlijk wat, en geven nog wat extra invulling aan het woord ‘lanterfanten’. Er wordt nog wat gelezen, gezwommen en TV gekeken. ’s Avonds gaan de dames nog wat zwemmen in het grote zwembad en ontdekken dan een nieuwe groep basketballers die veel leuker is. Om 23.00 uur ga ik ze toch eventjes ophalen in het zwembad want morgen moeten we extreem vroeg op. In het zwembad liggen naar schatting zo’n 30 mensen: drie blanke dames van 17, 16 en 15 jaar oud en 27 Afro American basketballers………..

Dag 24, Maandag; An early rise for Jan with the short last name…..? (Vroeg op voor Jan met de korte achternaam?)
Als ik zeg ‘vroeg op’, dan bedoel ik ook vroeg op. Om half acht vertrekt namelijk onze boot voor het snorkelen met Manatees. Manatees, in het Nederlands lamantijnen of zeekoeien genoemd, zijn grote waterzoogdieren die in Florida zowel in zoet- als zout water voorkomen. De dieren zijn strikt vegetarisch en zeer goedmoedig, vriendelijk en absoluut niet agressief. Een volwassen mannetje kan wel 4 meter lang worden (!) en 1500kg wegen. In de jaargetijden dat het zeewater warmer is dan het water dat uit de vele Floridiaanse zoetwaterbronnen komt, zijn ze voornamelijk dichtbij de kust in zee te vinden (zomer). Tijdens de koudere maanden is de constante temperatuur van de zoetwaterbronnen veelal hoger dan die van het zeewater, dus dan zijn de manatees veelal in de rivieren te vinden die door deze bronnen gevoed worden. Behalve in Crystal River. Daar zijn ook in de zomermaanden voldoende manatees in de rivier aanwezig om een redelijke kans te hebben ze te kunnen spotten. In 2006 hebben we al een keer eerder een tour gedaan en dat was echt een amazing experience!

Afijn, een beetje vervelend is het wel dat Crystal River volgens Google Maps zo’n 98 mijl en liefst 1 uur en 54 minuten rijden is…….. Dus de wekkers - nou ja wekkers, eigenlijk meer de telefoons, maar dat klinkt zo raar ‘de telefoons lopen af’ – lopen af om half vijf. Om vijf uur precies zitten we in de auto en begint de tocht naar het noordwesten. Aanvankelijk nog in het donker, maar al snel wordt het licht en niet lang daarna wordt het weer donker; er zijn namelijk – volgens mij heel ongebruikelijk in Florida – ochtendlijke onweersbuien. In de verte zien we het bliksemen dat het een lieve lust is. Als dat straks maar geen problemen op gaat leveren….

Ondertussen passeren we minder bekende Floridiaanse plaatsen als Okahumpa (waarschijnlijk de woonplaats van Willie Wonka’s Oempalumpa’s…), Wildwood (daar zal zal het wel nooit rustig zijn in de bossen) en Inverness (vakantie-adres voor Schotten met monstervrees). Omdat het verkeer mee zit schieten we lekker op, en zijn we al ruim voor half acht in Crystal River. Sterker nog, om kwart voor zeven parkeren we in het kleine haventje onze auto en gaan we op zoek naar het kantoor van ‘Snorkel with Manatees’. Van dat kantoor vallen twee dingen te zeggen; ten eerste is het eerder een kantoortje dan een kantoor en ten tweede is het gesloten. Mhh. Wachten dus. Ondertussen loopt een man van een aanpandig bedrijf wat rond en zegt ons dat het kantoor meestal pas echt om half acht open gaat. Terwijl hij dit doet gooit hij her en der wat vis neer, hetgeen zeer op prijs wordt gesteld door de in de buurt rondhangende reigers, anhinga’s en andere gevleugelde vrienden. Je kunt zien dat ze echt aan dit ritueel gewend zijn.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4933.jpg

Klokslag half acht komt dan uiteindelijk de baas-meneer van ‘Snorkel with Manatees’. Hij kijkt echter erg zorgelijk en dat vinden wij niet leuk. Hij laat ons meekijken op zijn computer naar de lokale buienradar en, eerlijk is eerlijk, dat ziet er niet goed uit. Niet dat het een probleem zou zijn als het gaat regenen, nat worden we sowieso, maar met bliksem uitvaren is verboden. En dus zijn we voor nothing vroeg uit bed gekomen. Geen snorkel with manatees vandaag. Toch is er nog enige hoop; als we geluk hebben en er komen van de tocht van elf uur een aantal mensen niet opdagen, dan zouden we om elf uur wellicht alsnog mee kunnen. OK. Drie en een half uur tijd uitzitten dus. We klimmen weer in de auto en ik besluit om naar de nabijgelegen State Historical Site te rijden; een klein parkje met museum waar een aantal oude shell mounts liggen (oude indiaanse begraafheuvelplaatsen). Gelukkig is dit park al open, al blijft het bijbehorende museum dicht tot 09.00 uur. We lopen er in sneltreinvaart rond, niet omdat we haast hebben – niet bepaald zelfs…. – maar omdat we helemaal lek gestoken worden door de ontelbare muggen die we hier op een totaal onverwacht luxe ontbijt trakteren. Binnen tien minuten zitten we dan ook alweer in de auto en moeten we dus op een andere manier nog ruim drie uur tijd doden. Dit doen we door iets verder te rijden naar de kustplaats Yankeetown. Anja en ik zijn daar in 1991 ook geweest bij een oude sfeervolle herberg genaamd ‘Izaak Walton Lodge’. Als we daar na een kwartiertje aankomen blijkt die echter ‘closed for renovations’. Dus rijden we nog maar een stukje verder richting de kust. Hierbij passeren we afwisselend waterpoeltjes, mangrovebossen en inhammen van de zee. We zien hier wel weer redelijk veel beesten. Voor de eerste keer deze vakantie komen er bijvoorbeeld roze lepelaars in beeld, we zien pelikanen en ook zien we langs het water een wasbeer.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4947.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1086.jpg

Op een gegeven moment zien we in een half droog staande geul langs de kant van de weg allemaal kleine, witte krabbetjes. Het zijn er honderden. Ik stop de auto en we kijken naar de beestjes die allemaal helemaal stil staan. Als ik dan de auto iets beweeg – een metertje naar voren – bewegen ze zich allemaal tegelijk een stukje naar achter. Nog een metertje, en weer schuiven ze een eind op. Het is een soort school van vissen, maar dan geen vissen. En niet in het water. Dus eigenlijk is het helemaal geen school van vissen….. Maar de bewegingen lijken er wel op, het is net alsof ze aan een touwtje zitten.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1090.jpg

Helemaal aan het einde van de weg loopt deze dood in het water van de Golf van Mexico. Er zijn hier redelijk wat mensen aan het vissen, maar verder is er weinig te doen. We draaien weer om en krijgen dan aan de rechterzijde een mooi uitzicht op een gestrande en, naar ik aanneem, verlaten boot.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4951.jpg

Op de terugweg rijden we door Yankeetown en stellen vast dat het hier een beetje een troosteloze boel is. Veel half vervallen huizen en niet onderhouden tuinen. Eenmaal weer terug op de hoofdroute naar Crystal River stoppen we bij Denny’s voor een lekker ontbijt. Als we daar door onze vriendelijke waitress eenmaal ‘seated’ zijn, stellen we vast dat de leeftijd van ons vijven opgeteld waarschijnlijk dezelfde is als van de op vijf na jongste aanwezige in het restaurant. Met andere woorden; er zitten hier eigenlijk alleen maar oude mensen. Het ontbijt smaakt in elk geval prima, en nadat we afgerekend hebben gaan we weer vol goede moed richting onze eventuele manatee afspraak. Zo’n mijl voordat we weer bij de marina zijn moeten we echter stoppen. Midden op de weg kruipt een landschildpad – langzaam maar zeker – van de ene kant van de weg naar de andere. Om het beest een grotere kans op overleving te bieden stoppen we in dit soort gevallen vaak en helpen we het beest een handje. We kunnen zien dat niet iedereen dit doet, want bij een vorige oversteek heeft het beest blijkbaar een onfortuinlijke botsing gehad met een auto; zijn schild is helemaal gescheurd. Hopelijk groeit het weer aan elkaar, maar ik heb zo mijn twijfels. Overigens is de liefde wederzijds; niet alleen vinden wij schildpadden altijd leuk, schildpadden ons ook. We hebben namelijk al bijna elk jaar een overstekende schildpad van de overrijdingsdood gered; in 2006 troffen we een grote softshell turtle aan midden op de Tamiami Trail en in 2008 hebben we een snapper turtle in upstate New York op de snelweg gered. Vorig jaar was het – evenals nu – een zeldzame gopher tortoise die de weg wil oversteken. Raar toeval.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1095.jpg

Nog voor elven arriveren we bij het kantoor om daar hevig teleurgesteld te worden. Helaas voor ons is iedereen van de 11 o clock tour op komen dagen dus kunnen we niet mee. Wel horen we dat hij om half negen toch nog uitgevaren is. Mooie Jan Lul. Ons stuurt ie weg tot elf uur en dan gaat ie een half uur later dan gepland toch het water op. Dokus! We krijgen nog wel wat adressen van andere bedrijven en daar kunnen we het mee doen. De Groupon vouchers (totale waarde 5x$25=$125) kunnen we wel weer inleveren bij Groupon zodat het ons in elk geval geen geld kost. Kwaad en wel rijd ik weg, om een mijl of wat verder te stoppen bij American Pro Diving. Ik loop naar binnen en wat blijkt; als een van de weinigen hebben ze ook nog een late tour om 12.00 uur. Het is alleen schrikken als ik de prijs hoor voor vijf personen…….$368. Da’s andere koek dan $125…….. Na lang wikken en wegen besluiten we het toch te doen. Snel worden ons wetsuits en vinnen aangemeten en tien minuten later lopen we allemaal als wannabe zeemeerminnen het instructielokaal binnen. Daar zet Sean een instructievideo voor ons op voordat we in kolonne naar de haven rijden. Daar gaan we aan boord en kunnen we, samen met vijf anderen, gaan genieten van de manatees. Op het water blijkt er redelijk wat competitie tussen de diverse manateebedrijven want ze houden elkaar goed in de gaten en proberen de concurrentie op een dwaalspoor te zetten. Sean lijkt een ervaren manateespotter en vindt na een minuut of twintig de eerste manatees voor ons. Nadat hij eerst zelf te water gaat mag de rest volgen. Helaas zijn er slechts zeven mensen van de tien die de manatee ook daadwerkelijk zien. Een moeder met haar dochter van een jaar of tien komt niet zover en ook ik zwem te langzaam. Voordat ik bij de manatee ben is de manatee al in Mexico. Bij wijze van spreken. Daarbij komt dat de splinternieuwe waterdichte camera die we gisteren in Kissimmee gekocht hebben niet helemaal zo dicht voor water blijkt te zijn als de bedoeling was….. De vergrendeling van het afdichtingsklepje werkt niet waardoor hij dus compleet vol gelopen is met water. Mooi is dat! Eenmaal terug aan boord krijg ik van ‘mijn’ vier dames wel een spoedcursus flippertechniek; ik blijk met m’n flippers veel langzamer te moeten flipperen. En inderdaad, bij de volgende encounter blijkt dat zowaar nog te werken ook!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4987.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF9017.jpg

Een ontmoeting met zo’n reus is toch echt heel bijzonder. Qua gedrag rondom mensen is een manatee naar mijn idee het best te vergelijken met een hond of een kat. Ze vinden het duidelijk heerlijk om geaaid te worden en ze komen steeds terug om aangeraakt te worden. Af en toe moet je gewoon oppassen dat je niet per ongeluk bovenop zo’n beest gaat staan als ze even wat dieper onder water duiken. Op een gegeven moment zwemt er zelfs een manatee tussen mijn benen door: panna! Zo varen we van manatee naar manatee en elke keer dat we in het water gaan is weer bijzonder. We stoppen ook nog even bij een kleine bron, maar daar is het water te troebel om iets fatsoenlijks te kunnen zien. Dan gaan we weer terug naar de haven en naar het kantoor van American Pro. In de tijd dat wij ons omkleden wordt er een video opgezet die Sean onderweg van onze tour gemaakt heeft. Die kun je kopen, maar dat vinden we te duur.

Op de terugweg naar Kissimmee maken we nog een stop in bij biefstuk en melkdrank ; de Steak ’n Shake in Wildwood. Opvallend is weer – of eigenlijk kun je best wel zeggen dat het niet meer opvallend is – hoe goedkoop het eten is. We eten namelijk met z’n vijven onze – in sommige gevallen niet bepaald geringe – buiken, helemaal strak voor $42. En van die $42 is $15 dollar voor de toetjes……..

Daarna karren we rustig verder naar onze villa en rusten we die avond lekker uit voordat we naar bed toe gaan.

Dag 25, Dinsdag; 11 dagen Orlando zonder pretpark? Dat kan niet!
Half 8 op: 8 uur weg.
Ontbijt: on the go.
A3 chagrijnig: te laat weg.
Eikel: hij rijdt verkeerd bij de parkeerplaats.
Parkeren: Cat in the Hat.
Universal: via walkways
Start: Shrek 4D

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1102.jpg

Voor Maartje is Shrek 4D natuurlijk nieuw en die vindt ‘m helemaal te gek. Maar ook voor ons blijft het gewoon een erg leuke attractie. Daarna volgt een nieuwe attractie, een die wij in elk geval nog niet kennen. Het geheel ziet er erg indrukwekkend uit en er zitten echt hoeken in van 90 graden. We hebben het hier over een achtbaan, namelijk de Rip Ride Rockit rollor coaster. Eenmaal in je stoel kun je kiezen uit een scale van muzieknummers, zodat iedere passagier zijn eigen favoriete nummer hoort terwijl hij de rit in de achtbaan maakt. Keuze uit o.a. Limp Bizkit, Evanescence, Kanye West & Black Eyed Peas.Awesome! Wel moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik dit niet uit eigen ervaring opschrijf. Anja en ik zijn namelijk netjes op de kids blijven wachten en kregen achteraf dit verhaal gerapporteerd. Dus nemen we maar aan dat het waar is. Mocht dit niet zo zijn, dan a.u.b. geen klachten indienen bij ondergetekende, maar bij m’n dochters (Ellen, Linda & Surro(g/m)aartje. Bij Rip Ride Rockit is het zo rustig dat de dames gerust nog een tweede keer kunnen als ze willen. En dat willen ze natuurlijk op Surrogaartje Maartje na)!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1105.jpg

Om de grote wachtrijen zoveel mogelijk te vermijden, besluiten we om het park ‘counter clockwise’ te doen. We gaan nu dus niet naar de voor de hand liggende route met Twister en de Mummy, maar juist voor E.T. en de Simpsons. Helaas blijkt er bij E.T. een technische storing, dus gaan we meteen maar door naar Bart & Homer Simpson. De aangegeven wachttijd is 15 minuten dus dat is niet onoverkomelijk. De attractie is erg leuk, maar Maartje is helaas wel een beetje misselijk. Toch herstelt ze zich snel, want als Anja en ik even later een beetje misselijk uit de ronddraaiende karretjes van men in Black komen, is Maartje alweer hersteld. Niemand van ons snapt waar je bij deze attractie nou precies met je geweer op moet mikken. Het is een beetje gokwerk. Resultaat is wel dat Linda veruit de hoogste score heeft. Linda rules! Bij Jaws staat helaas een erg lange wachtrij. Toch blijven we keurig wachten en schrikken we toch weer een beetje van het uit het water opdoemende plastic monster.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1108.jpg

Daarna gaan we eten Bij Richters in dit geval. Richters is een hamburger joint in Universal Studio’s, gelegen zo’n beetje tegenover de attractie Disaster. Het bijzondere van Richters zit ‘m bepaald niet in de verkrijgbare etenswaren; dat is standaard hamburgerspul, maar de keuze uit dranken is hier GIGA. Er staan een aantal automaten van de Coca Cola Company waaruit je zelf kunt tappen. Ze lijken echter niet op de automaten zoals je die bij veel fast food restaurants ziet; de automaten hier kennen namelijk maar één uitstroomopening en ze kunnen dus ook maar één klant tegelijk bedienen. Door middel van een aantal keuzeknoppen kun je hier zelf combinaties maken van Sprite, Fanta en Coke, waarbij je bij elk van die drie ook nog snaakstoffen kunt toevoegen. Je kunt dus bijvoorbeeld Sprite vanilla nemen of Fanta met cherry. Of Coke met orange. Of Sprite met pineapple. Of ga zo maar door. Door deze enorme keuze is echter het normaliter grote voordeel van een automaat voor de verkoper – het feit dat je geen personeel nodig hebt – teniet gedaan. Aan de kassa krijg je namelijk een plastic beker, en zodra je deze gevuld hebt aan de automaat plakt een vrouw een sticker op je gevulde beker. Zo kun je dus niet nog een keer refillen. En dat zal hier wel het probleem zijn geweest. Want met zoveel smaken en vooral zoveel nieuwigheden was het hier natuurlijk een gerefill aan de lopende band. Een soort RefillWorld zeg maar. Zeg nou zelf, als je kunt kiezen uit 324 verschillende cola smaken, en je kunt gratis refillen, dan wil je toch op zijn minst 162 (de helft) smaakjes zelf geproefd hebben. Ja toch? Niet dan?

In elk geval hebben wij mazzel omdat Ellen door de mazen van het systeem geglipt is. De stickerplakmevrouw heeft Ellen’s beker gemist en dus kan er gratis zo maar een ander smaakje geprobeerd worden. Lekker puh! Na het eten gaan we naar Beetlejuice’s Graveyard Revue. Ik citeer uit de aantekeningen van mijn dochter ‘op zich best aardig. Frankenstein is knapper dan ik dacht en de vampier is best cute’. Waarover de revue ging heeft ze niet opgeschreven. Was het echte revue? Was het zang en dans? Was het een toneelstuk? Nee hoor, niets van dat alles wordt vermeld. Slechts aandacht voor het feit of de mannelijke toneelspelers er nou wel of niet leuk uit zagen. Da’s het enige waar de vrouwelijke jeugd anno 2011 het over heeft en over denkt. De volgende keer maak ik zelf weer aantekeningen, want aan deze onzin heb ik als schrijver dezes helemaal niks en u als lezer ook niet. Toch? Of wilt u wel weten of de vampier een lekker ding was en of Frankenstein nou meer lijkt op Arnold Schwarzenegger of op één van de Jonas Brothers? Dacht ik ook.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1114.jpg

Afijn, na de revue stevenen we regelrecht af op een ramp, want we gaan naar Disaster! Een leuke attractie waarbij ook de nodige participatie plaats vindt van het publiek. Helaas echter niet met ons….. Bij de volgende attractie – the Mummy – is de wachttijd liefst 50 minuten. Dus nemen de dames de single riders lane en wachten Anja en A3 in de tegenover gelegen Ierse pub. Er is een gezellig zitje en de cappuccino en milkshakes smaken er veel lekkerder dan de Mummy leuk kan zijn. Na een half uurtje zijn de drie jongedames weer present en kijken we op straat even bij de voorstelling van de Blues Brothers.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1129.jpg


Daarna leggen we voor de tweede keer vandaag aan voor E.T. Weer citeer ik uit de aantekeningen van Ellen: ‘Fransen voor ons in de rij. Bah. Die ene heeft veel haar op z’n rug. Dubbel bah’. Zo krijgt u als lezer dus geen enkel idee of E.T. nou een snelle of attractie is of niet, of je lang moest wachten of niet, of je over de kop gaat – of niet – enzovoort. Omdat Ellen dus slechte aantekeningen maakt moet ik gaan graven in mijn geheugen, maar gelukkig kan dat de toets der kritiek nog wel doorstaan. Alle drie de vragen kunnen overigens beantwoord worden met ‘neen’. Niet snel, niet lang wachten en je gaat niet over de kop. Toch is het best leuk, het lijkt een beetje op de droomvlucht uit de Efteling. Om de tijd te doden tijdens het wachten op de Animal Actors show eten we een ijsje. Als dit op is kruipen we de tribune op, alwaar we getrakteerd worden op een show met een varken (Babe!), vogels, een kat, een hond en een oerang oetang. Gelooft u het niet? Kijk dan maar:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5018.jpg

De planning die we aan het begin van de dag gemaakt hebben en die er toe leidde dat we dachten alle shows wel te kunnen zien, klopt nog steeds aardig. Zo zijn we nu precies op tijd om aan te sluiten in de rij voor Jimmy Neutron. Een leuke 3d tekenfilmfilm met bewegende stoeltjes en aan het einde een leuke shop met allerlei Spongebob items en andere rare characters:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1154.jpg

Ook de volgende attractie zit vol met rare characters, althans dat is mijn mening. De dames zijn het namelijk niet met me eens. Ik vind ‘Terminator’ zo’n achterlijk domme, vol met nutteloos geweld en geschiet, leeg en nietszeggend verhaal, dat ik me werkelijk compleet 100% verbaas als er na afloop door het publiek spontaan voor deze voorstelling geklapt wordt! Dat gebeurt niet bij Disaster, niet bij de Simpsons en zelfs niet bij Shrek. Maar hier wel. Ongelofeloos. In elk geval is de serie ‘attracties met rare characters’ gediend bij de volgende in deze serie van drie, want we gaan naar de Horror Make Up Show. Een gezellige en vooral hilarische show waarin de acteurs allerlei quasi enge dingen laten zien. Leuk! We sluiten de dag af met een tweede bezoek aan Twister – we staan lekker vooraan zodat ik alles goed kan filmen -; wat is dat toch een leuke en ook unieke attractie. Zoiets zie je in geen enkel ander park. De dames – inclusief Anja – wagen zich ook nog twee keer in de Mummy terwijl Pa het weer moet stellen met een cappuccino en een milkshake in de gezellige Iers pub. Nou ja……………

Daarna houden we het voor gezien, rijden we onderweg naar huis nog een keer langs Taco Bell, kijken we nog wat TV en gaan we lekker dromen. Waarover? Wat dacht je van:

http://i1190.photobucket.com/albums/...eelding1-3.png

Dag 26, Woensdag; Over de uitspraak van ‘creap’, ‘crap’, ‘crab’ en ‘crêpe’.
Na de extreem vroege wektijd van gisteren, is vandaag de meest extreem late wektijd op de telefoons ingesteld: geen. Iedereen slaapt dus lekker uit, en de Floridiaanse zon staat al hoog aan de hemel te bakken als bij ons voor het eerst het woord valt waarmee normaal gesproken de dag een aanvang neemt: ontbijt.

We hebben niet echt veel ontbijtspulletjes meer in huis, en aangezien het ook ons op één na laatste ontbijt op Amerikaanse bodem zal zijn, besluiten we maar om onszelf eens lekker te laten verwennen. Nu betekent de combinatie van de woorden ‘ontbijt’ en ‘verwennen’ bij ons normaal gesproken dat we een bezoek gaan brengen aan Cracker Barrel. Maar dat kan niet omdat we traditiegetrouw altijd op onze laatste dag gaan ontbijten bij Cracker Barrel. En dat is morgen pas. En twee dagen achter elkaar kan natuurlijk niet. Waar dan naar toe? Er wordt democratisch gestemd, maar da’s puur voor de vorm, want ik wil naar IHOP. Gelukkig is de stemmingsuitslag ook unaniem: IHOP! IHOP it this. Voor ons in dit geval 4 minuten en 11 seconden rijden, dus voordat we goed en wel beslist hebben zitten we er al aan tafel.

Ook vandaag treffen we het met onze waitress; een heel aardige dame. Aan tafel ontspint zich de discussie over de uitspraak van het oorspronkelijke Franse woord ‘crêpe’, want die staan hier in het International House Of Pancakes, uiteraard veelvuldig op het menu. Uitspreken als ‘creap/kriep’, kan natuurlijk niet want dat is een engerd. ‘Crab/kerèp’ kan ook niet want dat is een schaaldier. ‘Crap/Krèp’ dan? Nee, dat kan ook niet want dat is weer iets veel viezers. Maar wat dan wel??

We vragen het onze lieftallige waitress en dan blijkt het ‘Creep’ te zijn (kreep). Zoiets dus als druif/grape, maar dan met een ‘c’ in plaats van een ‘g’. Mysterie opgelost, en weer wat wijzer geworden. Na het werkelijk fantastisch lekkere ontbijt gaan we gezamenlijk wat winkelen. We steken iets verderop de straat over om terecht te komen bij de overdekte Visitor Flea Market. Er worden wat souvenirs en kleinigheden gekocht, en ik heb mijn zinnen gezet op een redelijk grote alligatorschedel, het liefst een echte schedel, dus alleen het witte bot en verder niets, maar als dat niet lukt een echte kop (dus met het vel er nog omheen). Koppen worden er voldoende aangeboden, maar schedels nergens. Op jacht naar de goedkoopste kop dus. De prijzen zijn bij veel standjes vergelijkbaar, al zijn er wel kleine verschillen. Bij een stand – met Chinese uitbaters – ligt een grote kop die geprijsd is als een maatje kleiner; $59.95. Ik pak het ding op en bekijk het. Ziet er goed uit. Een jongedame komt op me af en vraagt of ze me kan helpen. Dat kan wellicht. Ik zeg dat het wel wat duur is, en dat ik er $40 voor wil geven, inclusief taks. Nee zegt ze, dat is te weinig, $45. Ik wik en weeg en besluit tot koop over te gaan. Een andere dame rekent met me af en slaat doodleuk $45 aan plus de taks. Ik zeg ’dat was niet de afspraak’. De eerste jongedame komt er weer bij en ontkent dat de $45 inclusief taks is. ‘Dat heb ik niet gezegd’ zegt ze, en dat klopt. Maar wel geïmpliceerd. Dus ik ben een keer principeel en koop niet. Dan maar ergens anders de slag gaan slaan. Als ik drie of vier gangen verder ben hoor ik in een keer roepen ’Sir, sir’. En ja hoor, mevrouw met de alligatorkop in haar hand komt is me achterna gekomen en wil nu toch zaken doen. Uiteraard laat ik nu mijn principes varen – als ik echt principes had gehad dan had ik nu natuurlijk ‘nee’ gezegd – en reken $45 af. Toch mijn zin, hie hie.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5038.jpg

Nadat we een foto hebben gemaakt bij de ingang van het resort droppen we daar de ladies en gaan wij tweeën nog wat verder winkelen. Bij Walmart kopen we een nieuwe Olympus camera (klein model met 18x zoom voor $219) en verder nog wat t-shirtjes en zo. ’s Avonds besluiten we naar de film te gaan. Op internet vinden we een bios waar Harry Potter in 3D draait, dus daar gaan we op af. Bij aankomst twijfelen we nog even of het wel de goeie bioscoop is, maar dat blijkt van wel. Ellen koopt een large coek (1,5 liter) en we krijgen allemaal een hip #d-brilletje in RayBan stijl. Cool man.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8030015.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8030016.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8030024.jpg

De meiden vinden het allemaal een mooie film en er wordt menig traantje weggepinkt. Ikzelf vind het eigenlijk de minst goeie Harry Potter film. Ellen bewijst door haar notitie in het aantekeningenboekje dat ze haar vader toch nog niet zo goed kent. Ik citeer: ‘Meiden vinden het allemaal een leuke film en huilen, A3 vindt het niks dus zal het ook wel als zodanig beschrijven in het reisverslag’. Niet dus: het was een mooie film……J

Na de film gaan we naar ‘huis’ en pakken we alvast de koffers in. Weltruste!

Dag 27, Donderdag; het laatste ochtendmaal…
Tja, aan alle mooie dingen komt een eind, dus zelfs aan onze vier weken lange rondreis voor de VS. Omdat we gisteravond al de koffers gepakt (én gewogen) hebben, zijn we vanochtend vroeg klaar. We liggen zelfs een kwartier voor op schema en dus vertrekken we al om kwart voor tien naar onze traditiegetrouwe laatste plek voor ons ochtendmaal: een keurig uitgebalanceerde (…….) ochtendmaaltijd bij Cracker Barrel.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040037.jpg

Met David treffen we een bijzonder aardige waiter die zelfs de moeite neemt om een schaaltje ‘grits’ te brengen als antwoord op onze vraag wat ‘grits’ nou eigenlijk is. Of zijn. Want we weten niet eens of het enkel- of meervoud is. Om jullie niet langer in spanning te houden; onze definitie van ‘grits’ is: een kleur- en smakeloze, semi vloeibare substantie die een beetje weg heeft van havermoutpap. Als we deze conclusie delen met David, heeft hij alle begrip voor ons standpunt én de oplossing om het smakeloze te verhelpen; gewoon wat zout toevoegen. Intussen hebben we allemaal uitgebreid de nog uitgebreidere menukaart van Cracker Barrel doorlopen, en heeft iedereen zijn keuze gemaakt. Ik ga evenals vorige jaren voor het ‘Country Boy Breakfast’ wat blijkt te bestaan uit vijf separate gerechten en dus ook vijf borden. Op één van die borden ligt een steak (de tweede breakfaststeak van deze vakantie na Mel’s Drive Inn in San Francisco) die een prijs wint; namelijk de lekkerste steak van deze vakantie. Beter dan die van Mel’s, maar ook beter dan die van Outback Steakhouse bijvoorbeeld. De steak maakt dus onderdeel uit van een groter geheel, en het leek me makkelijker om maar even te ‘knippen en plakken’ van de site van Cracker Barrel dan om alles over te tikken. Bij deze dus:
The Cracker Barrel Country Boy Breakfast®
Country Ham, Pork Chops or Steak* grilled to order, Three Eggs* cooked to order served with Fried Apples, Hashbrown Casserole, Grits, Sawmill Gravy and Homemade Buttermilk Biscuits along with real Butter and the best Preserves, Jam n' Apple Butter available.

Een hele mond vol om uit te spreken, maar geloof me, een nog veeeel vollere mond om op te eten. Ook de rest laat zich niet onbetuigd bij het kiezen van flinke gerechten, met als resultaat dat we allemaal zeer voldaan de maaltijd af kunnen sluiten. David ontvangt voor de bewezen diensten de (procentueel) grootste tip van deze vakantie (24%).

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040029.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040033.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040027.jpg

Na dit letterlijke watertanden verlaten we Orlando met figuurlijk watertanden; we rijden nog even door Darlene Drive om ons te vergapen aan de enorm grote en luxueuze huizen die daar staan. Ter info: er staan er een paar te koop in de volgende categorie: http://www.trulia.com/homes/Florida/...lando-FL-32836

Nadat we afscheid genomen hebben van Orlando, gaan we richting Daytona Beach, vanwaar vanavond ons vliegtuig vertrekt naar Atlanta. Ons bezoek aan Daytona beginnen we net ten zuiden van Daytona zelf, om een bezoek te brengen aan de plaatselijke vuurtoren, de hoogste van de Oostkust, en aan het Marine Science Center, een opvanghuis voor gewonde zeedieren.

Het Marine Science Center kost vijf dollar per persoon, en daarvoor krijg je best wel wat terug. Om te beginnen is er het binnendeel. Daar staan diverse aquaria tentoongesteld met plaatselijk zeeleven, en er is een grote lage binnenvijver die vol zit met stingrays. Deze mag je uitgebreid aanraken en de dieren vinden dat klaarblijkelijk ook erg aangenaam. Erg leuk!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5068.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040062.jpg

Verder zijn er mooi gemaakte displays over onder andere de door ons zo geliefde dolfijnen en manatees. Buiten is er een deel waar onder een overkapping grote ronde watertanks staan waarin gewonde zeeschildpadden worden verzorgd. Momenteel zijn er zowel een aantal zeer kleine als grote schildpadden die verzorgd worden.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040057.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040066.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5069.jpg

Een eindje verderop is nog een deel waar gewonde zeevogels worden opgevangen, maar daar zijn we eigenlijk snel mee klaar. We rijden nog even twee minuten verder om de Ponce Inlet Lighthouse mooi op de plaat te kunnen zetten en gaan dan doen wat iedereen doet die naar Daytona komt: rijden over het strand.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040075.jpg

Of dat allemaal goed gaat……….lezen jullie in het volgende verslag!
Tot dan.

Vervolg/……….Dag 27, Donderdag; Tom-Tom. Blub-blub.
Zoals gezegd: we gaan na het Marine Science Center een stukje touren over het strand. Midden op het strand staan grote SUV’s geparkeerd, met aan weerszijden daarvan strandstoeltjes en strandlakens waarin de religieuzen van de sekte van de grote gele bol, de zogenaamde zonaanbidders, hun gebed doen in de richting van ‘hun Mekka’, de zon. Sommige mensen hebben er zelfs de moeite voor genomen om hun stoeltje wat verder van de auto af te zetten. Enkele sekteleden staan zelfs met hun stoeltje in het water, uiteraard omdat het buiten de SUV ontbreekt aan airco. En zo houden ze dan wel niet het hoofd, maar in elk geval wel de voetjes, lekker koel.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040088.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040087.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5082.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5083.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5078.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040079.jpg

Plotseling horen we uit onze –meestentijds- gewaardeerde TomTom een vreemd geluid komen. Het lijkt een beetje op het liedje van SpongeBob Squarepants, maar het refrein klinkt duidelijk als blub blub. Een blik op ons apparaat leert ons meteen de reden; volgens de TomTom kaartmakers uit Best hebben we namelijk onze Ford Edge ingeruild tegen een amfibievoertuig, want we rijden gewoon in het water. Sterker nog, volgens TomTom rijden we zelfs in de Atlantische Oceaan. De vriendelijke Vlaamse vrouwenstem van Lucy zegt ons nog nèt niet dat we bij de Bahama’s linksaf moeten, maar het scheelt niet veel. We draaien snel het raam open om te kijken of we echt in het water rijden, maar gelukkig glijdt er alleen maar authentiek Daytoniaans strandzand onder onze banden door.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040084.jpg

Na dit overtuigend bewijs dat TomTom niet duidelijk weet waar de Atlantische Oceaan ophoudt (of begint, het is maar net hoe je het bekijkt), gaan we naar ons volgende reisdoel, het Museum of Arts and Sciences in Daytona. Na wat zoekwerk (TomTom wees ons wéér verkeerd) vinden we het museum en zijn we in eerste instantie blij verrast met de echt mooie afdeling met oude auto’s en oude Coca Cola voorwerpen. Van oude Coke delivery trucks tot de eerste automaten, het is hier allemaal voorhanden. Dit komt omdat in Daytona één van de grootste Coca Cola bottelaars van de VS actief is, tevens de uitvinder van de karakteristieke vorm van de bekende Coke bottle, de Root family. De bottelarij van haar man leverde mevrouw Root zoveel geld op, dat ze bij god niet wist wat ze er mee moest doen. En dus, hoe kan het ook anders…….., ging ze fief van start met het verzamelen van teddyberen. Ook deze enorme collectie is hier in het museum tentoongesteld.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5106.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5098.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5095.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5100.jpg

Onder een overkapping staan buiten twee oude treinwagons van de familie opgesteld en verder zijn er in dit museum nog een aantal kunstafdelingen. Deze interesseren ons iets minder, dus daar lopen we in een iets hoger tempo doorheen.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040109.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5107.jpg

Helaas is door overstromingsschade van twee jaar geleden de Science afdeling van het museum nog steeds gesloten, maar het pièce de resistance van deze collectie wordt toch tentoongesteld; het skelet van een giant sloth. Deze vroege voorvader van het dier dat wij tegenwoordig kennen als luiaard kwam in vervlogen tijden dus hier in Florida voor. Er schijnen nog regelmatig botten en dergelijke van deze schepsels gevonden te worden.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF5108.jpg

In het museum hebben we het na een uur of anderhalf wel gezien en dus gaan we richting vliegveld. Daarbij passeren we dè attractie van Daytona, de Daytona Speedway. Vanuit de met hoge snelheid en met gierende banden rijdende auto – hoe toepasselijk……. – probeert Anja wat plaatjes te schieten van de racetrack en dat lukt nog ook. Kijk maar:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040121.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040122.jpg

Voordat we de auto definitief gaan inleveren nemen we de gelegenheid te baat om eens een tip uit te proberen van de stichter van het voormalige Orlandotips forum, ons aller Am Swan (Ben Zwaan): Panera. Zijn enthousiasme kunnen we slechts gedeeltelijk delen:

* snel en vlot geholpen: oneens (we worden geholpen door een meisje dat lijkt op Merlijn uit Ellen’s klas, maar helaas is ze pas nieuw en kent ze een en ander nog niet zo goed)
* kwaliteit (lekker): eens
* kwantiteit (voldoende): zeer oneens
* value for money (prijs): oneens (in vergelijking met bijvoorbeeld Cracker Barrel of Taco zelfs ‘way overpriced’)

Zo zie je maar weer, ieder zijn smaak (alhoewel die juist goed was….). We gaan naar het vliegveld en maken gebruik van de curb side check in. Daytona International Airport is een klein en gemoedelijk vliegveldje en dat blijkt uit alles. Zo kletsen we gezellig wat met de heren die de curb side check in bemannen en hoef ik me niet te haasten om de auto in te gaan leveren. Er zijn hier in geen velden of wegen politiemensen met bonnenboekjes te bekennen. Zo is de parkeerplaats van Dollar rent a car ongeveer net zo ver lopen als van het kastje naar de muur (een meter of tien dus) en zo is het aantal vertrekkende vluchten van vandaag beperkt tot één: onze vlucht. Als dat maar goed gaat……..

Dat gaat dus niet goed! Op een gegeven moment wordt namelijk omgeroepen dat de vlucht ongeveer 20 minuutjes vertraging heeft. Geen probleem voor ons, want we hebben in Atlanta twee uur en vijftig minuten speling. Als het vliegtuig eenmaal geland is wordt er echter melding gemaakt van een ander probleem; op de heenvlucht heeft het toestel problemen gehad met een niet functionerende radio, en dit moet eerst verholpen worden voordat we kunnen vertrekken. Maartje merkt nog op dat ze het helemaal niet zo erg vindt om het twee uur lang zonder radio te moeten stellen, maar als we uitleggen dat de piloot de radio ook nog gebruikt voor andere dingen dan naar Q- Music luisteren, worden haar haren een beetje blond. Zo past ze beter bij de rest J. De tijd verstrijkt steeds verder en diverse mensen hebben in overleg met Delta al andere vluchten geboekt voor morgen of nog later, als de captain zich meldt. Gisteren heeft hij met hetzelfde toestel ook radioproblemen gehad en deze zijn ‘over night’ gefixed. Maar tijdens de approach naar Daytona deed het probleem zich weer voor en aangezien het weer in de omgeving van Atlanta niet al te best is, durft hij het niet aan om zo maar te vertrekken. Er zal of een afdoende reparatie moeten plaatsvinden of er zal een nieuwe radio geïnstalleerd moeten worden. Maartje biedt nog aan om haar Ipod (met radiofunctie) af te staan, maar trekt dit aanbod om heldere redenen weer in; blond hè J.

Ik check ook maar eens naar alternatieve mogelijkheden via het web en stel vast dat de volgende vlucht naar Atlanta precies 24 uur later vertrekt………….. Een hele dag vertraging dus. Wordt vervolgd.

Vervolg/……….Dag 27, Donderdag; Wie is de BOB (Botox On Board)?

Ik vraag aan de balie bij de gate hoe Delta ons gaat helpen. Voorlopig nog even afwachten zegt ze want misschien komt er nog een oplossing. Zo’n kwartier later, we hebben van onze twee uur en vijftig minuten speling in Atlanta nog een half uur over….., neemt de captain bij de balie weer het woord. Het probleem lijkt opgelost, maar, zo zegt hij, dat leek het gisteren ook al. Hij stelt het volgende voor: we vertrekken zo spoedig mogelijk, maar mocht blijken dat de radio niet 100% werkt, dan maken we direct rechtsomkeert naar Daytona. Iedereen gaat akkoord, en we gaan direct boarden. Het toestel in kwestie:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8040130.jpg

Eenmaal aan boord blijkt het toestel, dat oorspronkelijk helemaal gevuld was, slechts voor de helft nog passagiers te hebben. Alle andere mensen vonden het wachten te lang of zouden sowieso de aansluitende vluchten in Atlanta missen en hebben dus hun vlucht al omgeboekt. Het valt nu overigens goed op hoeveel speling er met de vluchttijden genomen wordt, want we zijn binnen 55 minuten in Atlanta. Dit betekent dat wij nog veertig minuten hebben om over te stappen naar ons vliegtuig richting Londen Heathrow. We rennen als vijf halve idioten (of tweeëneenhalve hele idioten) over het vliegveld om onze vlucht KL9086 nog te kunnen catchen. Als we bij de gate aankomen is het boarden al begonnen, maar er staat nog een rij: we zijn dus op tijd! Gelukkig.

Eenmaal aan boord nemen we plaats en kunnen we tot ons overgrote genoegen vaststellen dat we in dit toestel – in tegenstelling tot de heenreis – de beschikking hebben over personal video: de meiden zijn helemaal verrukt.

http://i1190.photobucket.com/albums/...fety_Video.jpg

Op de schermpjes kunnen we tijdens de reis diverse films en series bekijken, maar Delta gebruikt het systeem ook voor het verplichte OBSI filmpje ( ‘On Board Safety Instructions’). Dit filmpje zou bij Delta echter ook ‘Overdone Botox Special Injection ’ kunnen heten, want de zogenaamde stewardess die in het filmpje de hoofdrol speelt is een schoolvoorbeeld van een MILB (Mothers I like to Botox). Geleidelijk gaat dag 27, donderdag over in dag 28, vrijdag, maar daarover de volgende keer meer.

Dag 28, Vrijdag; De vijflandentocht terug naar huis

Aan boord van onze Delta 767 hebben we inmiddels het vasteland van land nummer één (de VS) achter, of beter gezegd, onder, ons gelaten, en we vliegen met grote snelheid de vrijdag binnen. Onze geplande aankomsttijd op Heathrow is 12.00 uur precies, en dat is een kwartiertje voor op het schema. Zo’n veertig minuten voordat we landen breekt het wolkendek onder ons open en hierdoor worden we getrakteerd op mooie uitzichten op de Zuidkust van Ierland en, kort daarna, het meest Westelijke punt van Wales, Ramsey Island.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8050135.jpg

Eenmaal op Heathrow (land nummer twee, Engeland) is het eerste wat ik doe de firma Purple Parking bellen; als het goed is staat onze auto dan zo meteen voor de terminal te wachten. Onze koffers hebben gelukkig ook allemaal nog op tijd de overstap kunnen maken van Daytona Beach naar Atlanta naar Heathrow, dus we zijn helemaal happy. Als we het terminalgebouw uitlopen staat onze Multipla al vrolijk snorrend op ons te wachten. Nou blijkt de draaiende motor niet van blijdschap te zijn, en ook niet om het milieu extra te belasten, maar, zo zegt de chauffeur ons, de accu was leeg en dus hebben ze onze Multi moeten ‘jumpstarten’. Niet vreemd na onze lege accu in de tunnel op de heenreis……. Maar wel goed dat deze service inbegrepen is. Het inladen van alle koffers bewijst dat we in de VS toch weer het nodige gekocht hebben, want alles past er maar nèt in. Het is echt proppen. Toch lukt het uiteindelijk allemaal en dus gaan we op pad naar de kanaaltunnel. De reis daar naar toe loopt verder voorspoedig, al hebben we een klein opstakel bij het inchecken; volgens de computer zijn we niet één uur te vroeg, maar liefst vijfentwintig. Na enig praatwerk mogen we echter toch mee; onze trein staat bij wijze van spreken al klaar; we kunnen zo door rijden.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8050137.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8050142.jpg

Aan boord van de trein waken we dit keer voor overmatig gebruik van elektrisch aangedreven voorwerpen, dus geen MP3 of andere zaken in de sigarettenaanstekers en geen aanjager of lampen aan. Eenmaal in land nummer drie aangekomen, Frankrijk, start onze Multipla dan ook gewoon naar behoren en kunnen we richting land nummer vier: België. Voordat het zover is passeren we echter nog een dorpje (gemeente Oss) dat in Nederland ook bekend is, voor ons voornamelijk vanwege Jasper en zijn gewaagde Pinkpop liedjes; ‘t..... bloot, broeken u.., Hollandse h.....!’ Censuur is hier toegepast om directe verwijdering van het Forum te voorkomen……..

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P8050156.jpg

In België gooien we nog even wat diesel in de tank en daarna gaat het in één ruk door naar land nummer vijf: Nederland. We arriveren mooi op tijd in Heesch en daarmee is deze reis volledig ten einde. Maartje’s ouders komen snel hun verloren dochter ophalen, en de rest, tja, de rest is herinneringen………………………..

Voor volgend jaar zijn we van plan om een keer NIET naar de VS te gaan. Waarschijnlijk zoeken we dan juist de andere kant op; India, China, Sri Lanka; deze discussie wordt echter nog vervolgd….

Na deze laatste reisdag volgt alleen nog de epiloog; ergens de komende dagen……

EPILOOG

Van voor naar achter van links naar rechts, van voor naar achter van links naar rechts, van voor naar achter van links naar rechts, van voor naar achter van links naar rechts………….

Zo is onze reis wel een beetje geweest, maar dat wisten we natuurlijk op voorhand. Beginnen in Key West en dan vanuit Fort Lauderdale via onder andere Las Vegas, San Francisco en Los Angeles terug naar Fort Lauderdale. Een hele reis, maar zeker de moeite waard. Voor veel mensen is deze route een beetje onlogisch en, eerlijk gezegd, dat vond ik zelf ook. Reden daarvoor was dat ik perse een keer naar Key West wilde en dat het mij logisch leek dit op het einde van de reis te doen; lekker de vakantie afsluiten met zee, zon en strand. Maar helaas, vrouwlief gooide roet in het eten; zij wilde perse, voor ons echter wel geheel traditiegetrouw, afsluiten in Orlando-Kissimmee. En daar was ook wat voor te zeggen.

Bovendien kwamen we er al surfend achter, nog niet in Key West, maar ´gewoon´ achter de PC thuis, dat de tickets dit jaar wel erg, erg duur waren. Dus naarstig gezocht naar fatsoenlijke tickets en uiteindelijk, via een redelijk onconventionele combinatie van tickets, het volgende geboekt bij Delta:
10 juli: London – Key West (via Atlanta) &
31 juli: Ft. Lauderdale – London (via Atlanta)

En bij Spirit Airlines (een soortement Ryanair):
14 juli: Ft. Lauderdale – Las Vegas (rechtstreeks) &
25 juli: Los Angeles – Ft. Lauderdale (rechtstreeks)

In totaal toch nog voor een acceptabel bedrag, en zo ontstond dus deze ogenschijnlijk onlogische, maar voor ons erg logische, route. Achteraf gezien was het ook prima zo. We startten met een paar dagen lekker ‘unwinding’ in Key West en dat was een lekkere periode om de hassle van thuis af te sluiten en meteen goed en wel in de vakantiemood te komen. En als we hier niet voor gekozen hadden, maar voor direct een start met rondreizen, dan was ik gedurende de eerste dagen van de rondreis ziek geweest, niet handig. Nu was ik ziek in Key West. Niet minder onplezierig, maar wel minder onhandig. Eigenlijk heeft mijn ziek zijn op deze manier onze planning niet of nauwelijks verstoord.

Key West is ons niet tegen gevallen. Een leuke sfeer, leuke huizen en huisjes en absoluut een klein stukje Caribisch gebied binnen de VS. Het zuiden van Florida, en dan met name de Loop Road die evenwijdig loopt aan de Tamiami trail, was, ondanks het feit dat hij officieel afgesloten was, voor mij weer een van de hoogtepunten van onze totale reis. Het blijft altijd fascinerend en zeker ook een tikkeltje spannend, om achter elke boom en in elke vierkante meter water een grote alligator aan te kunnen treffen. We hebben ze dit keer weliswaar niet midden op de weg gezien, maar wel talloze exemplaren op luttele meters van onze goed afgesloten SUV. Voor mij is de Loop Road eerder een ‘must’ dan één van de officiële toegangen tot Everglades National Park.

Las Vegas blijft uniek, al moet ik eerlijk zeggen dat ons tweede bezoek in drie jaar wel voldoende is. Een derde bezoek in de nabije toekomst zie ik niet één twee drie van komen. We zijn geen van vieren echt goklustig, dus ook die aantrekkingskracht speelt voor ons geen rol. De grote Sequoia bomen in de Nationale Parken van Californië zijn en blijven indrukwekkend, maar voor ons geen absolute must. Als we één onderdeel uit bijvoorbeeld tijdsoverwegingen hadden moeten schrappen, dan zouden Sequoia & Kings Canyon National Parks serieuze kandidaten zijn geweest. Yosemite National Park daarentegen, mag eigenlijk in geen enkel reisschema ontbreken. Zelfs nu, midden in het hoogseizoen, was het een genot om er te zijn. Heerlijke temperatuur en werkelijk prachtige uitzichten die je van je leven niet meer vergeet. San Francisco. Het is vaak gezegd en ik herhaal het hier nog maar eens; de leukste grote stad van de VS. Afwisselend, sfeervol, voor elk wat wils en bovenal uniek. De wegen over de heuvels, de cable cars en de van alle hoeken bekeken enorm indrukwekkende Golden Gate Bridge, maken deze stad bijna tot een paradijs. Slechts de veelvuldige mist en het immer aanwezige risico op een forse aardbeving zouden mij verhinderen om hier te gaan wonen. Als ik Amerikaan was tenminste, want nu verhinderen meer dingen dat. Bijvoorbeeld ‘lack of sufficient funding’ om maar iets te noemen….

De 17-mile drive en het vervolg daarvan in de richting van San Luis Obispo is geweldig mooi. Oneindig lang, maar bovenal mooi. En het feit je walvissen kunt spotten vanaf de parkeerplaatsen aan de westzijde van de US1, maken het er al niet minder aantrekkelijk op…… Malibu is naar mijn idee iets wat je gezien moet hebben, maar niet iets waar je nog eens terug zou moeten keren. Venice Beach en Santa Monica voldoen aan de verwachtingen, maar downtown L.A. en de oude wijk rondom het station zijn echte onontdekte pareltjes. Voor mij was L.A. dan ook eigenlijk een positieve verrassing, vooral omdat het zoveel meer is dan alleen de verplichte nummers als Beverly Hills en Hollywood. Denk daarbij naast de genoemde wijken aan bijvoorbeeld de La Brea Tar Pits en Westwood Cemetery.

We sloten af in Kissimmee, in de buurt van Orlando. Kelly Park (Apopka) was daar een verwacht hoogtepunt, met daarin zelfs een galavoorstelling van een heuse zwarte beer. Osceola Schools Environmental Study Center is een mondvol, maar zeer onbekend en toch zeer de moeite waard. Het shoppen bij Ross en Burlington blijft ongeëvenaard en de reis terug naar huis altijd vervelend. Want je wilt toch eigenlijk niets anders dan blijven. Zelfs al ben je vier lange weken van huis. Het is nooit genoeg…………….