Nou zo erg is het ook weer niet, maar wel een paar dikke vesten (één bontgevoerd) en een winterjas met dubbele voering.
On sale bij de late Bruce Rossmeyer. Konden we niet laten lopen
Afdrukvoorbeeld
Nou zo erg is het ook weer niet, maar wel een paar dikke vesten (één bontgevoerd) en een winterjas met dubbele voering.
On sale bij de late Bruce Rossmeyer. Konden we niet laten lopen
Kzag op het nieuws dat er kou front aan komt. Heb jij even geluk dat je goed voorbereid bent.
:cool:
Vooral doorgaan met het reisverslag, leuk om te lezen.
Jammer dat het zo bloedje warm is waardoor je toch net ff iets minder doet, maar ach er moet iets te "klagen" over blijven......
Zondag 11-10-2009
Op een zeer respectabele tijd is Uw schrijver het bed ontstegen. Zoals een rechtgeaarde Floridaganger zal beamen is het tijdsverschil een goede verstoorder van het bioritme, en ben je de eerste dagen altijd vroeg wakker. Althans dat zijn de ervaringen.
Voor mijzelf dus een mooi excuus om vroeg wakker te zijn, en verslagen te creëren, en eveneens deze korte vakantie zo lang mogelijk uit te melken.
De medereizigers denken daar heel anders over, en laten mij dus mooi een paar uurtjes mijn gang gaan.
Juist nadat ik het nieuws ongeveer 30 keer langs heb zien komen op Channel 9, inclusief de beelden van de zeer lokale en heftige regenbuien die we live aanschouwt hebben, en de collectieve kerkdiensten beginnen, komt de rest van het gezelschap tot leven.
We doen ons te goed aan een weldadig ontbijt, zoals altijd tijdens vakanties verzorgd door Marion’s Catering en constateren dat de regen en de nacht de temperaturen niet echt naar beneden gebracht hebben.
Die blijven, net als de luchtvochtigheid, in de nineties, wat wel als voordeel heeft dat het zwembad, wat net zo warm is als in het voorjaar en ik het veel te warm vond, nu wel voor wat verkoeling zorgt.
Na het eten, zwemmen, afdrogen, douchen en weer afdrogen moeten we toch maar eens op pad. We hebben nog wat op het programma staan voor vandaag, want de eerste boodschappen moeten gedaan worden. En dat zou gebeuren ook.
Het allereerste van de wishlist is al binnen, want Tante Post was deze keer uitzonderlijk snel en heeft Vrijdag, voor onze komst, al een pakketje in de mailbox achtergelaten, dat ik afgelopen Woensdag besteld had. Weer een potje colorshifting autolak erbij; Blue to Gold.
Voor onze eerste stop vandaag gaan we op zoek naar Chuck, bijnaam Digger (of was het nou andersom), eigenaar van een motorzaak in St. Pete’s Beach, met bijbehorende webwinkel, www.diggerengineering.com , waar we wat onderdelen besteld hebben.
Niet dat we nu naar de westkust afreizen, want vriend Digger heeft ook een (behoorlijk) stuk land in New Smyrna Beach, dus hij zou de spullen kunnen langsbrengen op weg daar naar toe, of we zouden daar langs kunnen gaan op weg naar Daytona.
Nieuwsgierig als we zijn kiezen we voor het laatste, en ondanks dat we vrij bekend zijn met de omgeving nemen we toch maar de TomTom mee die huisbaas Joanne standaard, en vrij te gebruiken, in haar 3 huizen heeft liggen.
En dat was geen miskoop, want hoewel we New Smyrna Beach en SR415 wel weten te vinden, hadden we nog maar net de afslag Deltona-DeBarry verlaten of we kregen al een omleiding voor de kiezen. En een regenbui, moessonwaardig. Maar de aardige jongedame in het kleine zwarte doosje bracht ons regelrecht naar de lot van Digger, hoewel die zo goed verborgen ligt, dat we er 2 keer voorbij rijden.
Digger, type old american biker, staat op de ladder, in de stromende regen, zijn shack te repareren, die eigenlijk ook nog geschilderd moet worden, maar wat gezien het weer, niet vandaag gaat gebeuren. Uiteraard breekt direct de zon door als wij de dam opdraaien. De krakende stem ontvangt ons met; “Are you Garrad ?” en na beaming worden we erg welkom geheten en krijgen we een rondtour op zijn property.
Het blijkt nog een mooi stukje land, met een bescheiden visvijver erbij en keurig onderhouden. Reden van aankoop ? Chuck was het zat om tijdens de Bike Week en Biketoberfest iedere keer weer naar de westkust te rijden, en zocht dus een plekje “in de buurt” . Bevriende bikers vonden het zo’n goed idee dat het zo langzamerhand uitgroeide tot een minicamping, waar dus ook een beetje onderhoud (2x per jaar) bij komt kijken.
Na de verontschuldiging dat er nu nog geen bier aanwezig was (just soda’s) en het verzoek om later in de week welkom te zijn om te party-en, verlaten we met de bestelde onderdelen, die nog niet de helft kosten als “bij ons”, de hobbycamping van Digger.
Destination, Daytona, maar dan vlak bij Ormond Beach, waar we J&P Cycles bezoeken, een paar spulletje bestellen, een paar spulletjes aanschaffen en daarna met de Tahoe een goede 100 meter verderop de zaak van Bruce Rossmeyer aandoen.
Waar vorig jaar nog Arlen Ness gevestigd was, zit nu de outlet van Destination Daytona. Diverse kleding, schoeisel en accessoires, soms modelletjes van vorig jaar, soms “laatste” exemplaren met 50% of meer korting. Dat past helemaal in ons straatje. Nu zijn de Genuine Harley Davidson spullen en aanverwanten hier sowieso al de helft goedkoper als bij ons, maar deze sales zijn te mooi om te laten lopen. Dus gaan we goedgevuld, met voornamelijk winterkleding………, de zaak uit.
Nu nog, een paar dagen voor Biketoberfest, mag de Chevy voor de deur staan, en dus dumpen we de tassen, en lopen dan naar de overkant, wat met deze hitte en humidity nog een hele onderneming is. In de “normale” megastore van de onlangs verongelukte Bruce worden nog wat aanslagen op de knip gedaan, en met nog meer kleding en accessoires, en een nieuwe linkerspiegel voor de eega (die deze handige jongen deze zomer voorzien had van een mooie ster) verlaten we het pand, om koers te zetten naar Kissimmee.
Daar het Zondag is, is zelfs hier het verkeer wat rustiger, en op het gemak cruisen we de I4 af, tot dat het bij Lake Mary weer ongelofelijk begint te hozen. Voor ons niet zo’n probleem, al kunnen de ruitenwissers de watermassa nauwelijks aan, maar voor de motorrijder die voor ons rijdt, helmloos, brilloos, gekleed in bermuda swimshorts, hawaiishirt en loafers was de striemende regen wat minder welkom.
We hadden verwacht dat die bij de eerste de beste gelegenheid de motor wel aan de kant zou zetten, maar niets is minder waar. Met toch wel een behoorlijke snelheid bleef hij netjes op de linkerbaan voor ons kachelen. Dapper. Dom, maar dapper.
Ter hoogte van Orlando-centrum was de wateroverlast gedaan en het weer zonnig als vanouds, met een temperatuur die ook weer tien graden hoger was dan vijf minuten ervoor.
De duisternis is bezig de donkere wolken op te volgen, tijd voor de maaltijd, dus. Bij de nieuwe Supertarget, die we nog even aandoen, zit ook een nieuwe Longhorn Steakhouse, waar we (weer) genieten van een uitstekende maaltijd.
Uitgegeten is het nog een tien minuten rijden naar ons huis, waar we nog en Hollands bakkie doen, een paar drankjes nuttigen en dan de bedstee maar weer eens opzoeken.
Het lag in de bedoeling om tussendoor ook nog even dit verslag neer te hameren, maar dat is door de gezelligheid uitgesteld tot de volgende morgen, nu dus.
Die volgende morgen gaan we wat met de auto doen, een collega bezoeken, en rund um hause wat geld uitgeven. En naar de Wal*Mart, want daar zijn we nog niet eens geweest !
Maar dat hoort U dus morgen, of vanavond, wat dan bij U weer morgen is. Snappu ?
We snappen t helemaal en vast ook allemaal :)
Winkel ze!
Alweer zo'n heerlijke herkenbare (nou ja, afgezien van de motoronderdelen en accessoires dan) story over lekker badderen, plezierig door de plassen rijden, bewondering en mededogen met de drijfnatte dappere dodo op zijn bike en een oudhollandsche bak pleur. Ruik ik daar ook de geur van een heerlijke Longhorn steak, als ik me niet vergis?
Alweer gelijk, Ton. Deze keer ging ik voor een special, tijdelijk verkrijgbaar.
De Whisky Bacon wrapped Sirloin steak, een schandelijke kopie van de Fridays Jack Daniels Steak, met nagenoeg dezelfde smaak, dus overheerlijk :lol:
Daar zeuren we dus niet meer over. Vandaag trouwens gedubgraded, zie volgende verslag.
Maandag 12-10-2009
Soms kom je tijdens en alcoholische versnapering op de wildste ideeën, maar als je dan maar genoeg doordrinkt ebt dat vanzelf weer weg. Een stukje van de film kwijt, heet dat.
Maar ik had of nog niet te veel op, of ik kan er goed tegen, dit idee is overeind gebleven.
En dat gaan we vandaag uitvoeren.
De ochtend verloopt als zovele, vroeg uit bed, TV en laptop aan, met dit verschil, dat de eega ook al om 6 uur naast het mandje staat. Ongekend, maar wel gezellig. Samen op het deck met een vers bakkie, ons verbazend dat er op dit tijdstip al schoolbussen langskomen.
Arme kinderen. Marion wil nog wat gaan werken, en vraagt mij om het netsnoer met de platte stekkertjes, maar is zelf het deel wat tussen deze US kabel en de mini-laptop moet (de voeding dus) vergeten. Niet van de slimme, zou Klukkluk zeggen, maar gelukkig staat hier ook een (nieuwe) vaste PC, dus dat zou de oplossing moeten zijn.
Alleen is deze Compaq zo slow as fat sh*t in a funnel en wekt dus meer ergernis als werkzaamheid op. Dus pakt ze straks, als wij, Marcel en ondergetekende op pad gaan de Vaio om wat te gaan telewerken.
Wat we gaan doen ? Onder andere wat boodschappen en een afspraak maken bij Armadillo Red voor een souvenir tattoo. Je bent verslaafd of niet. En het idee uit te werken, uiteraard.
Wat is dan toch HET IDEE, hoor ik U denken. Nou ik had bedacht dat het toch wel wat problematisch word als we Zaterdag moeten verkassen naar een nachtje hotel, en dan de rolstoel, de ongetwijfeld gegroeide bagage en ook nog de twee uit de auto gesloopte stoelen, die Alamo zeker wel terug wilde hebben, mee moesten vervoeren.
Mijn plan was om die dan nu maar alvast naar de verhuurder terug te brengen, dan stonden ze ons in ieder geval niet meer in de weg. Aldus togen we, deze keer via de 528/Bee Line Expressway (goedkoper in toll dan de 417, kwamen we achter) naar MCO airport. Daar aangekomen was het nog een hele toer om bij de stationmanager te komen, want alle medewerkers van onze verhuurder wilden ons in een bepaalde rij loodsen, maar wij wilden rechtdoor. Dat was nog wel even lachen.
Uiteindelijk bereikten we wel het kleine witte kantoortje, waar na enig overleg en verklaring de uitkomst was dat de stoelen achterlaten geen optie was, omdat die, volgens de manager, in deze omgeving zeker voor het einde van de dag al verdwenen zouden zijn, letterlijk.
Wat nu te doen, nadat ik uitgelegd had dat we zo’n grote bak speciaal met 4 personen gehuurd hadden voor het mee vervoeren van een rolstoel, en dat de vorige Fullsize SUV’s die we via hun gehad hadden op zeker geen 3 rijen stoelen hadden.
Dan moet U een nog grotere bak hebben, sprak de manager. Een waarheid als een koe, maar wie gaat dat betalen ? Zeker niet zoete lieve Gerritje, toch. Nee hoor, dat kwam volledig voor rekening van Alamo, en zo ging het gebeuren dat 5 minuten later een medewerkster, die nauwelijks over het stuur kon kijken, een Chevrolet Suburban kwam voorrrijden.
Uiterlijk hetzelfde als de Tahoe, alleen wit van kleur, 425 echte mijlen op de teller, een volle i.p.v. ¼ tank benzine en zeker een halve meter langer. Weer een leuke upgrade, dus, en aangezien dit al de tweede in twee dagen is, spreken we van een dubgrade.
Met dit bijna 6 meter lange slagschip, en 2 1 meter brede smile’s verlaten we MCO en via een lichte omweg crossen we SOBT af richting tattoo-studio waar we goed ontvangen worden, een afspraak maken voor Vrijdag, en verbaasd zijn over de prijsindicatie. On-Amerikaans goedkoop, zeker voor een studio die volgens diverse recensie-websites bijna altijd in de top 5 eindigde. We hebben alle vertrouwen, en kijken uit naar Vrijdag.
Na de boodschappen gaan we weer richting dames, en deponeer ik een aantal quarters op tafel, in eerste instantie bedoeld voor een mede Florummer, die zgn. state quarters spaart.
Wij kenden het fenomeen niet eens (nooit op gelet), maar op veel quarters (kwartjes) staat een afbeelding van een staat, en die kun je dus sparen. De eerste 4 die ik meegenomen had waren toevallig van staten waar we zelf allemaal geweest zijn, en Marion vond dat zo leuk en apart, dat ze gelijk “spaarder” wilde worden. De mede Florummer heeft dus een beetje pech, al zullen we de dubbelen nog wel meenemen.
Na de echt broodnodige verkoeling, zowel in- als uitwendig gaan we eindelijk een bezoek brengen aan de Wal*Mart, maar niet nadat we eerst de Nike Factory Store aandoen.
Na de, voor vandaag, minimale uitgaven schuiven we voor de maaltijd aan bij Cracker Barrel, zoals altijd goed en goedkoop en vervolgens gaan we voor de Folgers thuis, waar we nauwelijks binnen, een telefoontje krijgen van een lokale mede Florummer die deze week langs zal komen voor wat heimwee voedsel. Lijkt me een leuke ontmoeting.
Een paar sapjes, wat snackjes en de nodige TV minuten helpen ons de warme avond door, en voor je het weet liggen de meesten op bed. De schrijver schrijft nog wat en maakt het internet weer wat voller en gaat dan ook onder zeil, maar dan zonder zeil, dat is te warm.
Morgen is het tijd om de weinige foto’s die we tot nu to gemaakt hebben in een webalbum te zetten. Dat album zal in de loop van de week zeker nog groeien. En we gaan shoppen.
Fijn dat ze zo mooi meedenken bij Alamo. Die meneer heeft wel een Thank You mailtje verdiend :)
....en als het heel stil is, kan je hier dat beetje borrelende, blubberende motorgeluid van de Suburban horen.....een lust voor het oor! In afwachting van de definitieve afbeelding van deze dupgrade, maar vast een knipseltje opgezocht van dit Machtige Monster dat 'designed' is voor 'big needs'. Het oog wil per slot van rekening ook wat!
http://img26.imageshack.us/img26/963...etsuburban.jpg