[Reisverslag] Ta2 Gerrit: NO Daytona Bike Week 2012

Jetz wird gerösted, junge.

Maandag 5 Maart 2012 – Ook deze morgen is het nog wat frisjes, maar toch al weer zo opgewarmd dat de korte broek gewoon weer naar buiten mag.
Voor deze dag staat er wederom weinig op het program. Het enige dat zeker en vast staat is dat we vanavond gaan barbecueën en dat we daarvoor wat spullen in huis moeten halen, en dat gaan we in de loop van de morgen ook doen.

Maar vooraf aan het bezoek aan de Publix rijden we eerst een stukje de US27 op en dan wel zuidwaarts om tegenover het Posner Shopping Centre (I4/US27) de winkel van Way Out West binnen te lopen. Gespecialiseerd in allerlei soorten laarzen, leren kleding en western outfits. Daar hoopt Freddy eindelijk zijn paar begeerde laarzen te vinden, en buiten dat is er zowiezo genoeg te zien.
De laarzen zijn ook hier niet te vinden, maar wel een ouderwets Wrangler spijkerjack, in Nederland niet meer te krijgen, die voor de beide heren mee in de koffer zal gaan.

Er is ook een keur aan leren jacks, voor heel mooie prijzen, maar helaas niet in de door ons benodigde maten. Hier zullen we nog wel vaker komen, vermoedt ik.
Dan ie het oversteken naar de andere kant van de staat voor een bezoek aan de Best Buy, JC Penneys en Ross Dress for Less en nog een paar andere zaken. Alleen de eerste twee houden wat van ons zuurverdiende geld achter. En ook bij de lokale Subway ruilen we dollars voor subs.

Behalve wijzelf heeft ook de Chevy wat brandstof nodig, want het oranje benzinepompje in het dashboard begint op te lichten en geeft ook een belletje af. Dus nadat we bij onze nieuwe favoriete Publix de nodige ingrediënten voor de BBQ van vanavond ingeslagen hebben, crossen we naar de Racetrac pomp op de hoek. Daar krijgen we de tank niet vol voor 80 dollar, maar we komen weer een heel eind, en daar gaat het om.

Aan het begin van de avond arriveert onze gast aan tafel, en die brengt een leuke verrassing mee. Tijdens het carnivoorfest komt de verrassing op tafel; original american moonshine ! Deze illegaal gestookte alcohol komt rechtstreeks uit rural Georgia en is voorzien van een vleugje kaneel en een snufje appel, en luistert dan ook naar de naam Applepie Moonshine. En die wordt natuurlijk traditioneel genuttigd, rechtstreeks uit de jar (weckfles). En hij smaakt meer dan prima, net als het goed geprepareerde vlees. American style all the way.

http://img819.imageshack.us/img819/8500/moonshines.jpg

Al met al is het weer een gezellige avond waarvan we de meeste tijd gewoon lekker buiten kunnen blijven zitten. Als het toch wat koeler begint te worden springt onze gast op zijn Harley en gaan de eerste bewoners te bed. Zelf typ ik dit verslag nog even en kijk voor het eerst deze vakantie naar Jay Leno (shame on me). Als dat allemaal achter de rug is gaan Marion en ik ook naar onze tropische kamer, want morgen is het weer vroeg dag . Op de planning staat een dagje Epcot, en daar worden we vroeg verwacht, zodat we er de hele dag gebruik van kunnen maken. Maar daar hoort U morgen meer van.

Heerlijk om even weg te dromen bij je verslag, alles is zo herkenbaar.

o leuk naar Apcot!!!!!!

Keep it coming... Heerlijk verslag weer!

Leuk verslag en zo herkenbaar. Way Out West, wat een toeval. Wij zijn daar vorig jaar ook geweest. Een vriend van me had z'n oude boots (die hij 8 jaar geleden daar ook gekocht had) weer ingeleverd.
I want the same, after 8 years it's finished.. zei hij. Die verkoper, met een gevoel van sentiment zei daarop direct .... you're crazy. Ze hebben foto's gemaakt van z'n oude boots en het verhaal gepubliceerd dat iemand vanuit Europa na 8 jaar zijn boots kwam omruilen. Ze zouden het op de website plaatsen.

Way Out West aan de US27, wat een geweldige shop, wat een aardige mensen, zeker een bezoekje waard. :)

http://img4.imageshack.us/img4/8960/017aege.jpg

http://img11.imageshack.us/img11/8673/019ury.jpg

Mee eens, leuke winkel.
Helaas heden geen live verslag, hebben net dertien uur Disney achter de rug.
Maar morgen staat het er op, dat beloof ik.

oooooo leuk he!!!!!

Hebben ze in die way out west ook spullen voor paarden of alleen kleding?

Ik heb er i.i.g. ook zadels gezien, verder zou ik het niet weten.

He wat geen verslag, oh 13 uur Disney dan kan ik het begrijpen maar het blijft toch een beetje jammer :grin:.

Gelukkig morgen weer lekker verder lezen, rust goed uit neem een lekkere
klets, en bubbel een beetje, dan zien we het verslag wel weer verschijnen.

Grtjes Tante Toos

yep gerrit kom uit die hottub en schrijf nog es wat ;D

All Day Disney.

Dinsdag 6 Maart 2012 – Gisteren op de valreep nog een verheugend bericht gehad van J&P Cycles, onze laatste bestelde items zijn ook verscheept. En pak van ons hart, want hierbij zat ook een custom-made zadel voor Marion’s Road King, en nu kunnen we die zelf naar huis mee nemen, en hoeven Tini & Co., die volgende week in “ons huidige” huis zitten, daar niet mee te belasten.

Vandaag worden we om klokslag 9 uur verwacht bij Disney’s Hollywood studio’s, dus zijn we allemaal vroeg in de herrijzenis en arriveren dan ook op de slag van negen bij de ingang. Dan is het in één streep door naar de twee belangrijkste attracties van de studio; Tower of Terror en Rock ’n Rollercoaster. Bij beide is een wachttijd van 20 mins., wat bij de eerste sterk overdreven is, want we kunnen zo doorlopen.

http://img715.imageshack.us/img715/5563/totj.jpg

De laatste keer dat wij (Marion en ik) hier in gezeten hebben is 1995 geweest, en toen vonden we hem al zo leuk dat we hem 3x op één dag gedaan hebben. Het is nog steeds mooi, en niet veel veranderd in aankleding, maar wel in uitvoering. Veel meer ups en downs, wat hem nog leuker maakt.
De coaster van Aerosmith is nieuw voor ons allemaal, en hier is de twintig minuten wachttijd minimaal dertig. Ik wens de drie waaghalzen veel succes en zoek een plaatsje in de zon, waar je zo gezellig zit. Snel, gevaarlijk, het maakt me niks uit, maar loopings, kurketrekkers, dat gaat het voor mij niet worden.

Maar de dames en heer vinden hem geweldig, en dat geloof ik dan maar. Het is weer tijd om op te stappen, en nog voor tien uur sturen we de zwarte koets richting parkeerplaats van het volgende park van de dag Epcot. Met de parkeerkaart van de Studio’s kunnen we zo doorcrossen, en door het relatief vroege tijdstip staan we nog redelijk vooraan. Vanaf hier (Amaze 37) rijdt er zelfs geen tram, zodat we alweer aan de wandel zijn. We zullen wat kilometers maken deze dag. Voordat we Epcot binnen gaan doen we eerst maar eens een rondje Disney totaal. Wijzelf hebben al enige ervaring (al is dat niet echt recent) met de parken, en ook Freddy is hier niet voor het eerst, maar we geven nieuweling Suzette graag een complete rondleiding.

Dus stappen we in de monorail naar Magic Kingdom, en aldaar aangekomen nemen we na een lekker bakske leut lopen we naar de laatste rit van de Magic Kingdom Express. Die monorail gaat er om half twaalf uit voor onderhoud, dus we hebben geluk. Een rondje om het meer en door het Contemperary Resort, en we zijn weer terug bij het Transportation Centre. En daar gaan we weer vice versa naar Epcot waar we met een vingerafdruk en een glimlach naar binnen lopen. En we beginnen natuurlijk met de blikvanger, Spaceship Earth.

De wachttijd is ook hier maar 20 minuten, en ook die is in 21 jaar niet veel veranderd, op de touchscreens in de karretjes na, die een leuk gefotoshopt animatiefilmpje aan het eind van de rit tevoorschijn toveren. We doen een rondje clockwise, dus komen hierna bij Universe of Energy, waar we ook gelijk kunnen aanschuiven. In mijn gedachte was deze attractie, en met name de introductiefilm op de grote schermen 20+ jaar geleden veel heftiger en indrukwekkender, maar nu vond ik het geheel (bevestigd) slaapverwekkend.

http://img254.imageshack.us/img254/8959/spaceshipd.jpg

Wakker worden doen we bij buurman Mission Space. Mijn afkeer van coasters (zie boven), en de berichten over diverse doden doen mij het ergste vrezen, en mijn besluit om toch mee te gaan is gebaseerd op het nemen van de groene, veilige, lijn. Die valt me alleszins mee, dus gaan we via (uiteraard) de souvenirshop per omgaande naar de oranje uitvoering, waar, net zo als bij de groene, de wachttijd ook al weer minder dan 10 minuten is. We treffen het wat dat betreft wel. De “more thrilling” uitvoering van de oranje reis naar de rode planeet is inderdaad meer heftig. Al bij de lancering voel je de druk toenemen, en je wordt wat meer heen en weer gesmeten. Maar ook deze vinden we leuk.

We gaan gewoon verder met onze ronde en komen dus bij de Test Track. Dat dit een populaire attractie is blijkt wel uit de wachttijd, want die is 80 minuten. Daarvoor nemen we dus de fastpass. Die gebiedt ons om over zes uur terug te komen, zeg maar tussen half zeven en half acht. Dat doen we dan maar.
In de pits van de track gaan we naar de snackstand, want het is inmiddels lunchtijd. Daar wisselen 4 minipizza’s en softdrinks van eigenaar, die met smaak aan de statafel in de werkplaats op peuzelen. We kunnen er weer tegenaan.
We zijn over het hele park erg onder de indruk van alle tuinen, en met name van de daar in staande gesculptuurde struiken. Vermoedelijk heeft e.e.a. ook te maken met het komende Flower & Gardenfestival van tv-zender H&G TV.

http://img708.imageshack.us/img708/5718/tuinbeelden.jpg

En zo belanden we met de klok mee in World Showcase, waar we na Mexico onze volgende ride gaan doen, de Maelstrom, altijd, en nog steeds weer, leuk. Ook hier minder dan 30 minuten wachten. Dan is het even gedaan met de rides. Duitsland sprinten we voorbij, mede doordat ze daar toch rustig bijna 10 dollar voor een biertje willen hebben. Die besteden we dan maar verderop, bij de Italianen, voor een ijsje…………](*,)


We keutelen in een prettig zonnetje met een fijn briesje verder langs het gastland, het land van de rijzende zon, Amsterdam-Zuidoost zonder bontkragen en scootertjes, hij is fijn-Paturijn, en komen zo terecht bij het United Kingdom, waar op dat moment een oerbritse band oerbritse deuntjes speelt. En ze doen dat niet onverdienstelijk, en weten op een gegeven moment zo’n beetje het hele plein aan het Twisten & Shouten te krijgen. We swingen zachtjes mee.



Via Canada verlaten we World Showcase, met het plan om bij The Land Soarin’ te gaan doen. Michael Jackson slaan we over, die is ook 20 jaar geleden al bekeken, en echt fan zijn we ook niet. Soarin’ geeft een wachttijd van 75 minuten, en buiten dat dat ons te gortig is, zou dat samenvallen met onze Test Track fastpass. Ain’t gonna happen ! Volgende halte is dan de hevig in verbouwing zijnde The (voormalig Livin’) Seas waar we heerlijk ontspannen in een schelp en zo Nemo volgen op zijn avonturen.

Dan is het inmiddels na half zeven en worden we bij General Motors verwacht voor een ritje in de testauto. Er zijn meer gegadigden, maar die mogen nog ruim een uur wachten. Het geeft een fijn gevoel dat je al die mensen kunt passeren, en na een minuut of 10 staan we dan ook in de briefing ruimte. Vandaar uit wordt je vastgesnoerd in een heel speciaal model Corvette en geht’s los !!
Ik blijf dit een geweldige attractie vinden en staan dan ook met een brede glimlach op de finishfoto. Nu rest alleen nog het grote vuurwerk.

Maar daarvoor is het nog veel te vroeg en gaan we op pad om de inwendige mensch te versterken. Niet dat dat zo hard nodig is na de diverse snacks van de dag, dus gaan we voor de Mexicaanse Cantina voor wat taco’s en nacho’s, even vergetend dat klein hier niet echt voor komt. Het is weer een hele hap, maar het vult en doodt de tijd. Een uur voor de grote knallen posteren we ons op een bankje van de rookplek kort bij Mexico. Fred en Suzette gaan Mexico nog even in voor een ritje met de bootjes, maar ik krijg al nachtmerries bij het idee, en spontaan deunt “It’s a small World” weer door m’n kop. Andere attractie, maar die van de Mexicanen roept gewoon de associatie op. Thanks, but no thanks.

Het frisse briesje van vanmiddag is inmiddels een koude wind geworden, en de dames hebben dan ook Disney inmiddels gesteund door een bundel dollars te ruilen voor twee vesten. De manen kunnen wel zonder, dachten ze zelf.
Maar als het vuurwerkshow IllumiNations; Reflections of Earth begint, ben ik blij dat Marion inmiddels achter mij op het bankje staat en zo mij een groot deel uit de wind houdt. De show is schitterend, zoals gewoonlijk, en is bijna niet in woorden te omvatten. Je moet er bij zijn, al geeft het filmpje wel een lichte indruk. Wij hebben er met volle teugen van genoten, tot de laatste knal.



Na die laatste knal is het massaal naar buiten, en het valt ons op hoe rustig en gedisciplineerd dat gebeurt. Ook op de parkeerplaats verloopt alles prima, en omdat we vrij vooraan staan hoeven we geen gebruik te maken van de tram zijn we zo bij de auto en heel vlot het park af. Tussen de laatste knal en de sleutel in de voordeur zit net iets meer dan een half uur. We zijn dan wel ruim dertien uur uithuizig geweest en hebben ondertussen ook zo’n beetje een halve marathon in de benen zitten, dus de drankjes hakken er vanavond goed in. En binnen no time liggen de dames plat, en volgen de heren op gepaste afstand.

Zelfs het dagelijkse verslag gaat vandaag niet de lucht in, maar moet een dagje wachten. Maar dat is toch een relatieve rustdag, dus zal dat zeker lukken.
Of dat zo is hoort U morgen, dus zullen er twee verslagen verschijnen, hoop ik.

(Edit; het verslag van vandaag, Woensdag, komt ook al een dagje later. U leest nog wel waarom)

Wat nu.... achterlopen in het reisverslag, dat lijkt wel de penpe-way, maar je eindigt wel in een cliffhanger, dus het komt vast goed.
Heerlijk verhaal weer, al deze zonnige berichten hebben er wel toe geleidt, dat wij ook nog tickets naar Florida geboekt hebben :-D

Leuk dagje Disney hebben jullie gedaan. Blij dat er nog Fastpasses voor TestTrack te krijgen waren. De baan gaat binnenkort dicht dus iedereen zal hem nog wel een laatste keer willen doen.

Dat klinkt als een goede dag bij Disney, zo te horen was het ook niet heel druk, wat het hoppen toch gemakkelijker maakt. Geniet nog van de laatste paar dagen!

Wat een ausdauer.......en wat een waar voor je geld! Toen wij met onze luie r**t de Studio's die dag aandeden, hadden jullie er al een halve dag opzitten. We zijn elkaar misgekuierd, en niet zo'n beetje ook.

Geinig om te lezen hoe weinig er feitelijk is veranderd, terwijl de indruk toch zo anders kan zijn. Wij gaan bij Ellen in Epcot ook altijd voor de kleine tuk, lekker donker, lekker koel en meestal heb je een hele grote bank voor jezelf! Jammer van Soarin' maar ik maak me sterk dat die er over 20 jaar vast nog wel is....!

Epcot vinden wij het leukste Disney park, heerlijk om daar rond te wandelen.
Dat jullie zelfs 2 parken op 1 dag gedaan hebben en zelfs het vuurwerk nog gezien, knap hoor.
Bij Universe of Energy vind ik het introductiefilmpje met Ellen zo grappig, maar kan het zowat al letterlijk mee zeggen. De kinderen vonden vroeger de Dino's geweldig maar vielen de laatste keer ook bijna in slaap, haha.
Die foto's van het Flower festival zijn leuk.
Veel plezier de komende dagen.

Wow, zo'n lange dag in Disney, dat doen wij als echt Disney freaks niet eens, chapeau =D> ! Veel gedaan, veel gezien en veel gelopen, dat vraagt om minimaal 1 rustdag :mrgreen:. Benieuwd naar de reden waarom je zo achterloopt, niets voor jou :roll: ! Dus wacht met volle smart op het vervolg.

Rustdag, my ass.

Woensdag 7 Maart 2012 – Geslapen gelijk één os, dat lukt wel na zo’n dagje bij de Mouse. Maar vandaag is een dag van rust, en hebben we alle tijd om van alles en nog wat te doen. Zo mag er zo langzamerhand wel eens wat aangekocht spul van de verpakking ontdaan worden, om ruimte te sparen in de bagage op de terugweg. Extra koffers gaan toch al mee, maar we proberen dit wel te beperken tot een minimum met die woekerprijzen van tegenwoordig.

En het verslag van de Disneydag moet ook nog online. Omdat zo’n verslag toch een beetje opgeleukt moet worden is dat gisteren, wegens de late terugkomst, niet meer gelukt. Maar daar is vandaag mooi tijd voor, want we hebben voor overdag niets in de planning……… op een paar boodschapjes na……
Marion heeft een bestemming voor haar casinowinst, een Pandora armband. En Freddy heeft zijn oog eerder deze week laten vallen op een satelliethorloge bij JC Penney aan de US 27 (Posner Blvd), en laten die nou ook in de Florida Mall, net naast de Pandorawinkel zitten, dus dat komt goed uit.

En voor bagage-uitbreiding moet de Walmart nog even aangedaan worden, plus wat onderdelen bij de HD boer op de hoek. Piece of cookie. Even na tienen raas ik de 417 op om die bij OBT weer te verlaten voor de Florida Mall. Als ik die, volgens mijn berekening, ook weer terug zal nemen kunnen we via afslag I-Drive bij Walmart US535 ene korte stop maken, en via Formosa Gardens tegenover de HD winkel onze lunch nuttigen bij Taco Bell. Rond het middaguur weer thuis, prima.

Maar het begint wat minder goed. JC heeft het beoogde klokkie niet in de collectie, dus dat wordt terug naar de 27. Pandora heeft het beoogde bandje niet in de doos, maar er zit nog een winkel in de Mall, Polka Dotz, die ook de Pandora collectie heeft, en die hebben hem misschien wel. En die winkel zit naast Dillards.
Nu is de Florida Mall een behoorlijk grote Mall, en de kenners weten het al, JC Penney (Pandora) en Dillards zitten ieder aan het uiteinde, maar helaas niet hetzelfde uiteinde. Dus hebben we een fikse ochtendwandeling voor de boeg.

Maar bij Polka Dotz hebben ze gelukkig al het gewenste, en met de gokwinst om de arm zoeken we de horlogehunters op en gaan als een speer retour Kissimmee, voor de kofferjacht. Ook hier lijkt niks te lukken. De Jeep Carry-on koffer, die we bij “onze” Walmart; US27 Clermont gespot hebben, is ook hier volop verkrijgbaar, ook in de aanbieding, en komt in allerlei kleuren, als het maar oranje is………… En die we hebben moeten is antracietzwart, hier nergens te vinden. En ook de capri voor Suzette is er niet in de gewenste maat/kleur. Dus toch maar weer naar onze eigen Walmart. Het middaguur is dan al reeds gepasseerd.

De jongens en meisjes in de blauwe polo’s in Clermont hebben wel alles wat we bij hun willen aanschaffen, en aan de rand van de parkeerplaats zit ook een Taco Bell, dus we krijgen voedsel. De Mexicaanse Mac deelt het pand met fastfood visboer Long John Silver, dus nemen we een gewaagde stap en gaan deze keer niet voor de Chicken Quesadilla, maar aan de Fish & Chips. De box waar het in komt is veel groter als de foto doet vermoeden, en er zit een berg vis/garnalen in die we makkelijk met z’n tweeën hadden kunnen delen. Dat was een SNACK !

Er verdwijnt behoorlijk voedsel in de bin en wij verdwijnen uit de tent, de US27 zuidwaarts af, naar de klokkiesafdeling van JC aldaar. Met vier man een satellietSeiko te kopen lijkt mij wat overdreven, dus klap ik de rugleuning tot bed, nadat de Suburban met de kop in het zonnetje is gezet, en zo doezel ik onder de zoetgevooisde klanken van 101.1FM lekker even weg. Na een hazeslaapje blijkt Marion al een tijdje naast de auto te staan, maar van de horlogekopers ontbreekt elk spoor. En dat zou nog wel even duren.

Na nog een paar nummers heavy metal loopt Marion de winkel maar eens in, om te kijken of ons reisgezelschap niet verdwaalt is. Daar blijkt dat de hele staff van de tijdsafdeling de grootste moeite heeft om de Seiko op de juiste tijd te krijgen, Satellietje zonder stroom waarschijnlijk. Ze adviseren Freddy om het thuis maar te proberen, aan de hand van de handleiding en CD-rom die er bij geleverd wordt. Die ziet de bui al hangen. Als het de experts al niet lukt, zal het hem wel lukken. Yeah right. De behoorlijke bundel dollars blijft in de knip, en het verloren uurtje word onvoldaan afgesloten, en we gaan weer naar het volgende adres.

Dat is de Publix, waar weer de broodnodige boodschappen worden gedaan, en van daar uit is dan eindelijk de laatste stop aan de beurt. HD Orlando – Formosa Gardens. Daar pakt Marion nog een bedel voor haar nieuwe Pandoraband mee, Suzette nog een T-shirt, en met de onderdelen zijn we 3 minuten later thuis.
Het is dan na half vijf, ietsiepietsie later dan gedacht, maar ik stort me direct op de het verslag. Een uurtje later arriveert onze gast van vanavond, want we eten curbside van Outback, en dan kan net zo makkelijk met 5 man. De Australische service laat vandaag wat te wensen over, maar tegen zevenen kunnen we aan tafel. We laten ons de tonijn, garnalen en biefstukken goed smaken, en na de koffie is het tijd om weer op pad te gaan.

It’s a guys night tonight, want de dames blijven thuis. We gaan met onze man in Florida op bezoek bij z’n club. Dat is een stukje reizen, maar op een gegeven moment ontwaren we een wit gebouw met een grote vogel op de gevel. Bij binnenkomst blijkt dat dit geen vogelvereniging is. We worden aan iedereen voorgesteld en hartelijk ontvangen. Zo veel Nederlanders komen hier niet op bezoek. We hebben een paar gezellige uurtjes, die rustig nog een paar uurtjes meer hadden kunnen duren, maar we hebben thuis ook nog een paar dames zitten die het op prijs stellen dat we niet de hele nacht wegblijven. Wel worden ter ondersteuning van de club nog een paar T-shirts aangeschaft.

Met de uitnodiging op zak dat we Zaterdag, op hun eigen Bike Week feestje, weer van harte welkom zijn, nemen we afscheid van iedereen en wordt ons door de grote baas nogmaals benadrukt dat we Zaterdag, of een andere keer op clubavond, van harte welkom zijn. Dan gaat het weer richting Kissimmee, en praten en drinken we bij de pool nog wat na. Onze FBF (Florida Best Friend, voor de niet twitteraars/facebookers) moet op een gegeven moment echt weg, want morgen wacht de muis en in de avond zijn wekelijkse heen en weertje Georgia, dus die wil wat rust pakken. We nemen (bijna innig zou ik zeggen) afscheid, ook van een stapel NL week/maandbladen, en beloven elkaar in ieder geval in Oktober weer te zien. En de sociale media houden dat wel warm.

Inmiddels ben ik twee dagen te laat met het verslag, want ook hier is de Woensdag inmiddels in de Donderdag over gegaan, maar beloofd is beloofd, dus komt de laptop weer naar buiten en ga ik als een bezetene aan de gang. En als in Nederland de bevolking ontwaakt, ben ik klaar. Pfeeww, dat is gelukt.
Aan het verslag van vandaag (dit dus), ga ik morgenvroeg wel werken. Daar komen geen foto’s in, dus dat is een makkie. En veel is er ook niet gebeurt, dus het aantal woorden zal ook wel meevallen. Dat het er toch nog rond de 1300 worden wist ik toen nog niet. Maar het komt vanzelf, ik kan er niets aan doen.

Voor Donderdag staat ons eerste officiële Bike Week bezoek op de rol. Vrijdag is de eigenlijke opening, maar alles staat al paraat. We doen eerst North Beach.
Maar hoe dat afloopt hoort U Morgen.

Dat was dus geen rustig dagje maar wel een met een superavond voor the guys.
Tip: koffer is voordelig aan te schaffen op de Fleamarket, prijs ook onderhandelbaar.

Daytona Bijna Week & Carne asada.

Donderdag 8 Maart 2012 – Zoals te verwachten was wordt er uitgeslapen. Pas om half acht zie ik het buitenlicht, en duik gelijk weer achter de laptop voor eerst een bekend rondje; Florida en AllesAmerika-forums , Facebook, Live, G en Outlookmail en een beetje nieuws uit Nederland en deze omgeving. En dan weer aan het verslaan, want het regende klachten over ontwenningsverschijnselen.

Na publicatie en waswerk trekken we ten strijde richting Daytona. Eerst de locatie North Beach Street, altijd een publiekstrekker. Maar nu even niet, want waar voorheen de meeste kramen stonden tiert nu de sloophamer en staat er helemaal niks. Aan de overkant, Riverfront Park, zijn diverse onderdelenboeren hun nering aan het opzetten, maar onderdelen hebben we al genoeg op het Mickey Mousebed in Lindfields liggen. Kramen met kleding kunnen we nog niet ontwaren. Dan maar even de Harleyzaak binnen gelopen.

Dit is de eerste zaak van wijlen Bruce Rossmeyer in Daytona en ook die ondergaat een fikse verbouwing. De onderdelenafdeling is weg en midden in de zaak is een muur gebouwd waarachter het Bruce Rossmeyer’s Memorial Museum komt te zitten. De rest van de winkel wordt museumshop. En alle andere activiteiten worden verplaatst naar het hoofdkwartier Destination Daytona.
Daardoor is er wel een soort leegverkoop aan de gang, en vinden we een prachtige snowglobe voor weinig. Tijd voor een alternatief.

We steken daarvoor de brug van Main Street over en rijden gelijk maar een stuk die straat in om te zien hoe de vlag er hier bij staat. Bijna alle kramen zijn opgebouwd en volgepakt, net als de winkels. Ook de parkeertarieven zijn al volop Bike Week, dus verdubbeld. Nu is er iets raars aan de hand. De kramen zijn volgepakt en bemand, maar mogen voor de officiële opening niks verkopen, terwijl de onderverhuurde winkels, die dezelfde artikelen aan de man brengen, dit wel mogen. Ons maakt het niet uit, we vinden weer wat leuke hebbedingetjes. En nemen natuurlijk een biertje in de beroemdste Bikerbar ter wereld, de Boot Hill Saloon.

http://img220.imageshack.us/img220/3875/boothillu.jpg

We flaneren Main Street nog wat op en neer, wat met 26° en een fijn zeebriesje niet geheel een straf is. Af en toe een winkel induiken voor wat verkoeling, belangstelling veinzend voor het gebodene en dan weer de straat op. Motoren rijden inmiddels af en aan, vele geheel standaard, andere radicaal verbouwd.
Maar ook enkele bijzonder mooie klassieke automobielen trekken aan onze camera’s voorbij. Zo komen we vanzelf weer aan het einde van Main Street, en zoeken de auto weer op. Het is tijd om naar het zuiden af te zakken.

http://img15.imageshack.us/img15/2305/mainstreetzt.jpg

We worden om zes uur verwacht bij Texas de Brazil en gaan dat ruim redden. We zijn zelfs nog iets aan de vroege kant, dus genoeg tijd om buurman Hilfigger aan te doen. De schwimmhose van van de week bevalt zo goed, dat er een 2e exemplaar van aangeschaft wordt. Iets voor zessen melden we ons bij de Braziliaanse schonen en worden keurig naar onze tafel geleid. Bijna onhoorbaar legt onze gastvrouw het principe van het restaurant uit. Slim als we zijn gaan we eerst naar de meer dan uitgebreide saladbar, waar alles er zo smakelijk uit ziet dat je in een poep en een scheet een bord vol hebt met al de heerlijheden.
En dat is nu net niet de bedoeling, want je moet ruimte houden voor al het aangeboden vlees. En dat is er in alle soorten en maten, en het smaakt allemaal voortreffelijk.

http://img13.imageshack.us/img13/7342/tdbg.jpg

De bediening is werkelijk superb, en de aanhoudende stroom vlees niet te stoppen. Of, eigenlijk wel, want op de tafel ligt bij iedere gast een fiche met een rode en een groene kant. Groen boven, en de gaucho stopt met een megaspies vlees, en snijdt je ter plaatse een stuk af. Rood boven, en hij dartelt dapper door. Ga je van tafel, word razendsnel je servet opgevouwen neergelegd, kom je terug word het direct op je schoot gedrapeerd. Speciale wensen worden vrijwel direct gehonoreerd. Complementary glazen plat water raken nooit leeg, en tussen 5 en 7 is het nog happy hour ook. Niet dat je aan drinken toekomt, want het is alles eten wat de klok slaat. En zo veel je maar wilt.

Het is dan ook niet zo vreemd dat het er stervensdruk is en reserveren gewenst. Maar na een goed uur zitten we tot de nok toe vol, ondanks dat we na het ontbijt niets meer genuttigd hebben. Zelfs een heerlijk Braziliaans worstje kan ons niet meer verleiden. De rekening is behoorlijk wat hoger dan we hier in restaurants gewend zijn, maar het is het allemaal dubbel en dwars waard. De koffie nemen we thuis wel.

Daar aangekomen staat het handgemaakte motorzadel keurig voor de deur te wachten, dus zijn er twee mensen erg blij. De laatste spullen zijn nu binnen, dus kan er morgen gepakt worden. Dat wordt nog een hele goocheltoer.
De avond wordt in het geheel buiten doorgebracht, en de temperatuur komt niet beneden de twintig graden. Kaartspelletjes vliegen over tafel, wat ik allemaal bezie vanachter de laptop. Als het verslag en bijbehorende foto’s gefabriekt en geplaatst zijn is het tijd voor het mandje. Morgen staat weer een dagje Daytona op de planning, maar niet nadat gecompliceerde logistieke problemen in kaart zijn gebracht. Maar dat hoort U natuurlijk morgen.

Heerlijke dag weer! En een beeldend verslag van de vleesmaaltijd

Citaat:

---

in een poep en een scheet een bord vol hebt met al de heerlijheden

---

Wij zijn gek op zulke koks en obers....#-o

Dat eten ziet er prima uit! En zoals Ton aanhaalt is de "poep en een scheet" uitspraak niet zo handig, zeker als je jullie verslagen na elkaar leest ;-)

Ik had het verslag van Ton al gelezen (heet van de naald), vandaar de assocatie :mrgreen:

Zolang er geen bakkie saté bij jullie eten zat vertrouw ik het dan maar :)

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Ta2 Gerrit

Ik had het verslag van Ton al gelezen (heet van de naald), vandaar de assocatie :mrgreen:

---

Ik heb net zo'n idee dat wij elkaar in een vloek en een zucht verstaan............;-)

A wet day at the races, on a hot summernight.

Vrijdag 9 Maart 2012 – Op goed vlees kun je goed slapen. Dat moet haast wel, want we hebben allemaal een uitslaapdag. Zelf was ik er wel op tijd uit, maar heb gisteren, tijdens het napraten over het copieuze maar voortreffelijke eetfestijn bij Texas de Brazil, meer de ogen dicht dan open gehad, dus mijn uitslapen bestond uit voorslapen. Maar bij de aanvang van “Live with Kelly” (voorheen met Regis) is iedereen zo’n beetje uit bed.

Vandaag is het inpakken, maar eerst wegwezen. Nogmaals naar Daytona, waar we met veel omwegen wegens files net na de middag aankomen bij de International Speedway, waar ook altijd veel kramen met koopwaar staan, plus een mooi deel van de Amerikaanse motorbouwers. Een kwartiertje nadat de tram ons van Parkinglot 70 naar het terrein heeft gebracht begint het iets te sputteren. Dezelfde tijd later gaat het over in regenen, en nog iets later is het hozen.



We spurten van tent naar tent, vinden nog wat van onze gading, en maken in de schaarse droge momenten nog wat foto’s van de aanwezige, bijzondere motoren. Tijdens de fotoshoot bij de Dunlopstand raak ik in een geanimeerd gesprek met een van Amerika’s bekendere bouwers, Jesse Rooke. Deze jongeling is vooral ook bekend geworden van Discovery’s Biker Build Off, waarbij hij een aantal prijzen in de wacht sleepte met zijn strakke minimalistische streetbikes.
Aardige vent bovendien, die het erg waardeert dat ik zijn motoren mooi vindt.

http://img3.imageshack.us/img3/1897/speedways.jpg




Na de Corndog lunch zijn we de regen zat en gaan weer richting Orlando. Ook deze keer met een hindernis, want tien mijl buiten Daytona is door onduidelijke reden een auto op de middengeleider geklapt. Zeer recent, want de auto staat nog op de middelste rijbaan, met nog een passagier op de achterbank. En hulptroepen zijn nog niet aanwezig. Het lijkt qua gewonden mee te vallen, want de andere inzittenden staan er redelijk ontspannen, voor zover dat lukt, bij.
We vervolgen al snel, af en toe in een ware stortregen, onze weg. Die regen zou ons blijven achtervolgen tot in Disney aan toe. Op onze alternatieve sluiproute is het net als op alle andere wegen in en rond Disney onbenullig druk. Slecht weer en de parken lopen leeg, en dat is overduidelijk te merken.

Bij thuiskomst beginnen we langzaamaan in te pakken. Per persoon een koffer, zoals het tegenwoordig bij de meeste airlines hoort, plus nog een extra uitvouwtas voor Marion en mij, wederom aangeschaft bij Walmart, de ouwe was versleten. Niet dat de vele onderdelen niet in de twee reguliere koffers passen, dat was wel, zij het met moeite, gelukt. Maar het gewicht van het geheel was dan absoluut te veel geweest, en dat kost je dan net zo veel als een extra koffer, dus dan maar wat ruimer inpakken.
Tijdens het inpakken moeten we ook uitpakken want veel van de onderdelen zitten in een veuls te grote displayverpakking, en die moet kleingemaakt worden. Zo komen we er achter dat een doosje waar een spatbord-embleem in zou zitten, leeg is. De tweede zit wel gewoon in z’n doosje, dus U kunt zich voorstellen dat ik op dat moment niet de vrolijkste was. Geen woord Frans werd er gepraat.

Het liep tegen etenstijd en de Harley dealer zit vlak bij het restaurant van vanavond, Cracker Barrel, inmiddels omgedoopt tot Suzette’s Favourite, dus die wordt door de heren, terwijl de dames vast een tafel vastleggen, even vriendelijk bezocht. We kunnen nog net de onderdelenman in de kraag vatten, want hij heeft feierabend, maar we weten hem te overtuigen toch maar even terug te komen. Geheel op z’n Amerikaans eis ik dat hij er maar voor moet zorgen dat het tweede embleem in Zwolle geraakt. En dan ook nog inclusief bevestigingsmateriaal voor de beiden, want die mogen ze er voor die prijs wel bijleveren, al staat dat niet zo in de boeken. Hij gaat helemaal akkoord.

http://img256.imageshack.us/img256/276/35347082.jpg


Het eten bij CB was ouderwetsch goed, en de totale afrekening kwam in de buurt van de fooi gisteren bij Texas de Brazil En dan is er koffie, lekkere koffie.
Ondertussen begint de bepakking steeds meer vorm aan te nemen, en blijven de gewichten binnen de 50 Lbs. We genieten nog van een zwoele laatste avond aan de pool voor deze vakantie, en maken de laatste versnaperingen naar kunnen op. Vroeg naar bed hoeft niet want we hebben morgen alle tijd. We vliegen pas om 19.00 uur, en hebben van onze landlady Joanne Cook toestemming gekregen om een paar uur langer in de villa te blijven. Dat wordt nog even zwemmen morgen \\:D/

Hoe de terugreis verloopt en de terugblik er uit ziet hoort U vanuit Zwolle.

't Is en blijft een fijn land, maar soms moet men zelfs hier even op zijn ponteneur gaan staan. De een bij de onderdelenman, de ander treft het beter met twaalf jonge maagden. Hoe dan ook; het was weer een genoegen om mee te lezen over jullie belevenissen die een heel andere wending hebben gekregen dan gepland, maar jullie hebben je manhaftig aangepast! Een fijne dag nog gevieren en voor vanavond een goeie reis terug via het groene Ierland!

Hou op, schei uit, ik heb het beeld van de uiteenstuivende deernes nog op het netvlies staan, na het lezen van jouw column. Daar kan Disney een film van maken :lol: :lol:
Vandaag doen we nog even twee steden; Downtown Disney & Old Town.

Het groene Ierland zullen jullie zelf volgende week ook wel meekrijgen, vermoedt ik :mrgreen:
Dat wordt nog druk, met de springkipjes, de motormannen/vrouwen en de leprechauns.
Don't eat the yellow snow, and don't drink green beer.

Bedankt voor de goede wensen, en nog veel plezier hier.

Was weer een genoegen om mee te lezen; en ik herken de 'dubio'' bij Texas de Brazil net zo goed. De saladebar is daar geweldig, maar dat vlees ook ... Wat een luxe keuzes !

Een hele fijne terugreis, die waarschijnlijk net zo soepel (met de ogen dicht) zal zijn als de heenreis met Aer Lingus. Maar als er nog zaken zijn waar ik Yvonne op kan wijzen voor deze terugvlucht, dan hoor ik die weer graag in het verslag van de terugreis. Geniet nog van deze laatste dag ;) !

bedankt voor je blog. Ik heb super genoten van de schrijfstijl.
Cracker Barell rules!

How a bad day got worse.

Zaterdag 10 Maart & Zondag 11 Maart 2012 –De dag begint wat bewolkt maar zou, in tegenstelling tot wat de lokale Piet Paulusma’s ook beweren, stralend zonnig, en ook nog warm worden. Maar we hebben alle tijd, en nemen die dan ook, alleen zwemmen zit er even niet meer in. Te koud, het is maar 23° :lol: .
De restanten worden ingepakt, wasjes draaien (ook het linnen, deel van late checkout deal),we maken de boel wat aan kant en nemen nog een stevig ontbijtje. Net na de middag reizen we af naar Old Town, waar we nog wat tijd hopen stuk te slaan.

Maar eerst probeer ik nog maar een keer online in te checken bij Air Lingus. Vanaf Schiphol ging dat absoluut niet, maar vanaf Orlando moet dat wel kunnen. En dat kan ook, tot op zekere hoogte. Als vertrekplaats Orlando ingeven kun je vergeten, na drie keer invullen ga ik over op Amsterdam, en die komt wel door.
Vreemd, maar a là, we gaan verder. Daar ons kofferbestand gegroeid is, vul ik netjes 5 in, waar gevraagd, en druk op continue. Fout, want in de eerste bestelling, toen we boekten, hebben we 4 ingevuld, en dat telt, en verder niets.

Ik moet een koffer bijboeken, en betalen, dat is het advies. Maar dat had ik zelf al bedacht, dus we gaan terug naar “Boeking beheren” en regelen het daar.
Ook hier weer naam, rang en nummer invullen, en vooral vertrekplaats. Ook hier wordt “Orlando” geweigerd. Dan maar weer Amsterdam, en we zijn weer een ronde verder. De boeking wordt zichtbaar, maar de teller van de koffers is fixed, staat vast dus, en niet van zijn plaats te krijgen. U dient zich te vervoegen bij de agent op het airport. Dan doen we dat maar, en ik check online in, met 4 koffers.

Het is schitterend weer als we de zwarte tank achter Old Town parkeren. Altijd weer leuk om door de straat te zwerven, al zijn lang niet alle winkeltjes open, en is er veel leegstand, maar we vermaken ons prima. De winkeltjes die we wilden bezoeken zijn allemaal open, en langzaamaan druppelen ook de Hotrods en Oldtimers voor de cruise van vanavond binnen, Die gaan allemaal aan de achterkant opgesteld staan, zodat we die ook nog kunnen bewonderen.
Ook zien we dat de buurman Funspot behoorlijk uitgebreid is tot een complete kermis. Voor één prijs krijg je een armbandje om alle attracties te doen, en het is er al behoorlijk druk. We flaneren de kermis en vinden het dan tijd om maar eens richting Orlando International Airport te vertrekken.

http://img694.imageshack.us/img694/5962/bigfootl.jpg

Vertrekken bestaat bij ons uit rituelen. We droppen eerst de bagage met aanhang bij de airline van keuze, in dit geval Aer Lingus, bij de United balie. Dan lever ik de auto in bij de verhuurder van keuze, in dit geval Alamo. Volgende stap is het zo snel mogelijk kwijtraken van de bagage en het veroveren van boardingpassen. En dan is het in één streep naar Starbucks voor een laatste Frappuccino.
Fase 1; check. Fase 2; balance 0, check. Bij fase 3 begint de hapering, het inboeksysteem in de Aer Lingus computer ligt er uit, dus staat er een bescheiden rij. Niets aan de hand, na een minuut of tien doet hij het weer, en minder dan tien minuten later staan we voor de balie, bij een jongedame die dit werk duidelijk nog niet zo lang doet. Gelukkig staat er een supervisor met een instructieboekje achter, wat me eigenlijk ook niet zo’n zeker gevoel geeft.

Maar goed, “Goedemiddag, paspoorten alstublieft” en de boel wordt in gang gezet. Ik geef aan dat we al online ingecheckt hebben, maar 5 stuks bagage hebben, en nummer 5 niet via de website toegevoegd kon worden. Geen punt, dat kon ook hier aan de balie, bij voorkeur met creditcard. Ook geen punt, en ene derde medewerkster neemt mijn creditcard, pakt een willekeurig (i.i.g. niet het mijne) paspoort en verdwijnt achter een deur in de achterwand. Tot dat zij terugkomt kunnen de koffers niet gelabeld worden, dus moeten we wachten.
En wachten duurt voor je gevoel altijd lang. We hebben geduld en tijd, maar als de tijd op het horloge al bijna een half uur verstreken is, raakt het geduld ook enigszins op, en ik maak dat kenbaar. Waar is de dame met mijn creditcard.

Die blijkt het niet voor elkaar te hebben gekregen, maar was vergeten dat te melden. Dus moet het maar contant, maar ook dit moet ingevoerd worden, en hoe dat moet staat niet in het boekje. De labels mogen al wel aan de koffers, maar ze mogen nog niet op de band, want het invoeren van de betaling lukt ook de supervisor niet. Een volgende medewerker van Servisair komt om de hoek. Ondertussen vraagt Marion aan juffrouw één of er geen transferlabels aan de koffers moeten, want we gaan immers niet naar Dublin, maar naar Amsterdam.
Dat vond de dame wel een goed idee, want die hadden ze immers liggen, in plain sight !! Ondertussen was ook de transportband stilgevallen, en kwamen er nog een paar techneuten achter de balie, zodat het gezellig druk werd, en we er inmiddels meer dan 3 kwartier stonden, als enige nog van de rij passagiers.

Toen de band weer op gang kwam, gooide één van de reparateurs alle koffers op de band (de man dacht, weg is weg, hij loopt nou nog) en ontstond er lichte paniek bij de groep Servisair dames. Ze waren immers nog bezig met de procedure. Onze boardingpassen moesten nog uit de printer. Het verbaasde ons niets dat ook dit niet lukte. Weer een nieuwe ster uit het team (in opleiding, volgens mij) werd inclusief instructieboekje aangerukt, en ook die begon heftig op het toetsenbord te hameren. Ze leek ons deskundiger dan de rest, maar de verbaasde en af en toe verdwaasde blik op haar gezicht deed ons toch het ergste vrezen. Hoe het met het geduld was hoef ik niet meer uit te leggen.

500 toetsaanslagen verder zei ze ; “U heeft al online ingecheckt ?” Ja hoor, en dat ook al meegedeeld toen we hier aankwamen. OK, glimlachte ze, en 10 seconden later rolden de instapkaarten uit de printer. “You’re all set”. Dacht het niet, want we willen, net als onze koffers, ook nog kaartjes voor Amsterdam.
Peinzend en fronsend over deze rare vraag, wordt ons meegedeeld dat ze die wel aan de gate-agent (die iets verderop stond) mee zou geven, dus ook dat kwam goed. En zo kunnen we na ruim 5 kwartier eindelijk richting Starbucks, aan de andere kant van het vliegveld. De Frappuccino smaakt dubbel zo lekker.

Na de verfrissing en een laatste rokertje wandelen we weer van Terminal A naar B, waar we door de security uitgenodigd worden in de rij van de Expert Traveller, waar maar een man of vijf voor de scanner staat. Hè hè, eindelijk wat vlots vandaag. Bij gate 48 staat de ons bekende agent achter zijn desk, en daar gaan we even mee praten. Die heeft immers onze Dublin-Amsterdam kaartjes. De beste man kijkt ons aan alsof hij water ziet branden, en zelf raak ik ook een beetje aangebrand. Hij zorgt maar dat het voor elkaar komt, wil dat ook graag doen, maar de printer achter de desk geeft geen kik. Hij belooft er mee bezig te gaan en zal ons meedelen als hij wat meer weet. Twee minuten voor het boarden deelt hij mee dat de begeerde instapkaarten in Dublin klaarliggen. Het zal wel….

Zondag 11 Maart 2012 - De vlucht verloopt prima, de maaltijd is redelijk weg te krijgen en slapen doen we als Irish Roses. En verdomd, in Dublin liggen de papieren daadwerkelijk klaar. We zijn iets vroeger dan gepland geland, en vertrekken ook iets eerder, dus komen we ook iets eerder dan op de rol staat op Schiphol aan. Dat gaat mooi.
Maar het bekende spreekwoord zegt het al, als het te mooi is om waar te zijn………. We doen een rookstop na de landing, en komen daardoor tegelijk met onze koffers bij band nummer 10 aan. Wij wel met z’n allen, onze koffers niet. Daar ontbreekt er één. Op de monitor boven de band staat dat bij vermissing je moet vervoegen bij Servisair (waar ken ik die naam toch van) naast band 2. Met de hele karavaan die kant opgesjouwt, heuvel op heuvel af, om daar te horen van al net zo’n minder nozele collega van de incompetenten in Orlando dat de vermissingen nu behandelt wordt door de mensen van de KLM bij band 14.

Zet dat dan ook op de monitor ! Daar gaan we weer. Bij KLM worden we goed opgevangen en goed en efficiënt behandelt. Zij zorgen dat het goed komt, en zo kunnen we dan eindelijk de bus pakken naar P3 die er net aan komt rijden. Als klap op de vuurpijl sluit de lul de behanger van een buschauffeur (hij staat er nog geen minuut) de deur tijdens het inladen van onze koffers, en zit ik ertussen. Gelukkig gaan die automatisch weer open als er wat tussen zit, dus schade is er niet, behalve aan de tere zieltjes die in de bus zitten, want ik uit me op dat moment niet even vriendelijk. De chauffeur zal het boeien, het is zijn laatste rit, zoals we zien bij de terminal P3, hij wil naar huis.

We pakken de automobielen en cruisen op ons gemak richting Zwolle, waar we om 2 uur onze eerste bakkie Douwe Egberts nuttigen. Maandag komt het bericht dat de koffer getraceerd is, en Dinsdagmorgen wordt hij bezorgd. Eind goed, al goed.

Rest mij nog een nabeschouwing en het bundelen van de foto’s. Het eerste volgt in de loop van de week, het tweede volgt daarna ;-)

Jeetje, net nu wij ook voor een volgende gelegenheid de Dubliners overwegen, gaat er wel erg veel mis. We wachten de berichten van de volgende proefkonijnen nog maar even af en anders is het " Ney, never no more....." Marion's berichtgeving over de look- a-like stoelen van United Economyplus maakte eigenlijk dat we spontaan voor de Ierse zaak dachten te kiezen, maar nu twijfelen we toch maar weer een beetje, om met Ria Valk te spreken.

Hoe dan ook, op wat kleine strubbelingen na ( er is per slot van rekening geen echte Ierse kwestie ontstaan, zeker nu de koffer ook boven water blijkt) hebben jullie er een gezellige reis op zitten waarvan wij als meelezers een heel stuk van hebben meegenoten. Dank daarvoor en graag tot een volgende reis!

Gauw vergeten, deze strubbelingen en genieten van de herinneringen en foto's. Bedankt voor uw schrijfsels, ze zijn weer mooi.

Net met veel plezier in één keer gelezen en gekeken.
Trouwens, die whale spotting is ook mogelijk in juli en augustus, september,.....

@ Teleton; aan Aer Lingus lag het niet, zou ze zo weer boeken (sterker nog, in Juni vliegen we weer Groen), maar de afhandelaars op MCO zijn duidelijk nog niet gewend, en de eigen website is nog wat te simpel t.o.v. die van United bijvoorbeeld.

Maar de prijzen zijn vaak goed, en de vluchttijden èn de Immigrations & Customs op Dublin Airport ronduit fantastisch. En dat van de koffer komt bij alle airlines voor, helaas.

Bij zulk gedoe ben je er gelukkig al op voorbereid dat je niet al je koffers direct terug zal zien. Alles is inmiddels weer in huis, dus dat scheelt.

Heb in ieder geval weer lekker mee kunnen genieten, om zo al lekker naar de eigen vakantie toe te kunnen leven!

Trouwens, ik zie dat je al wel vast de volgende huurauto hebt gereserveerd? \\:D/

Yup, we willen nu zelf wel eens dat moeras in met de auto :mrgreen:

Met erg veel plezier en soms hard lachend heb ik je verslag gelezen en er van genoten, dank daarvoor. Het venijn zat 'm even in de staart maar ach, dat ben je vast alweer vergeten.:-s

Zo soepel de heenreis was zo ingewikkeld de terugreis.
Maar alles is goed gekomen al duurde het even.
Ik heb ook met veel plezier jullie verslag gelezen, bedankt voor de leuke verhalen.
Tot een volgende keer.