[Reisverslag] Ta2 Gerrit: Daytona Bike Week 2010

Zondag 7 Maart en Maandag 8 Maart 2010

Epiloog, epiliegen, epileren en evalueren, that’s the question.
De laatste loodjes wegen het zwaarst, en dat geldt zeker voor mijn laatste nacht.
Is het veertien dagen lang nagenoeg iedere dag ruim voor zevenen “rise and shine”, nu er een wekker gezet is ben ik bang voor verslapen, en kijk vanaf half vier iedere tien minuten of het nog geen half zeven is. En na drie uur is het dat ook.

Verder zal deze dag als een zonnetje verlopen, een zonnetje dat nu ook volop gaat schijnen in de Sunshine State, en dat wij alleen vanuit het vliegtuigraam mogen gaan zien. 70+ geeft WESH2 aan, iets wat we laatste week node gemist hebben.
Maar het weer liet wel toe dat we bijna dagelijks het zwembad benut hebben, en ook de hete bak water heeft vele bezoeken mogen doorstaan. Maar nu moeten we echt gaan.

Marion verzorgd voorlopig voor de laatste keer een weldadig ontbijt, we ruimen de boel in het huis zo goed mogelijk op en vertrekken, na een collectieve edoch individuele douchebeurt op de geplande tijd van negen uur richting vliegveld.
Deze keer niet via de bekende 417, maar over de “goedkopere” 528 waar we ook weer vrolijk de E-Pass/Sunpass poortjes over ons heen zien schieten. Wat een gemak.

De Sunpasstransponder heeft zijn diensten ruimschoots bewezen en je krijgt op sommige tolpoorten nog korting ook. Een mailtje van Sunpass geeft aan dat hij vandaag afloopt, en wenst ons tot ziens. In Oktober gaat hij weer mee, en wordt na het verkrijgen van de auto via het gratis Wifi (uitgetest) op MCO direct weer geactiveerd. Gemak dient de mens, en wij zijn gemakkelijke mensen.
Bij het verlaten van de 528 begint het dashboard van onze Ford te piepen dat het met de brandstof bijna voorbij is, en is ook deze missie goed geslaagd.
Er zit nog ongeveer 2 gallon in de tank, en dat is zeer acceptabel, vinden wij.

De balans bij Alamo, die een ander returnadres heeft, 25 meter voorbij het oude, staat zoals verwacht op nul, en vijf minuten later herenigen Freddy en ik ons met de dames, die we even tevoren met alle bagage hadden gedropt bij United Departures. En die bagage is toch, althans voor ons, weer wat meer geworden dan vooraf gedacht.
Op de boodschappenlijst stond alleen een blikje McCormick peper, maar we hebben zelfs de (gelukkig) meegenomen uitvouw-weekendtas moeten uitvouwen, tot aan het extra buitenvak aan toe.

En ook de kilo’s worden ruimschoots gehaald. De koffers van Marion en Suzette net een ruim half pondje meer dan de toegestane 50, die van Freddy zelfs nog meer, en die moet ook deels overgeheveld worden in één van de beide weekendtassen, die ruim onder het maximumgewicht zijn.
Het inchecken is al online gedaan, en bij een kiosk scannen we onze paspoorten waarna de boardingpassen en bagagelabels uit de printer rollen. De passen krijgen we zelf, de labels worden door een Unitedmedewerker (het is rustig, dus er zijn er zat) aan de koffers bevestigd, die daarna weer als vanouds achter de balie op de band gaan.
Controle is er nog wel, want bij thuiskomst zit er in één van de koffers een TSA briefje.

We hebben nog een kleine twee uur voor vertrek, dus tijd genoeg voor een laatste bezoek aan Starbuck’s in Florida, voor twee koude en twee warme dranken.
Dan volgt de security, waar het stervensdruk is, maar we door een TSA-beambte naar de korte rij voor Crew en Staff geloodst worden. Alleen voor singles en married couples is het criterium. En dat zijn we allemaal, dus nauwelijks een kwartier later staan we bij de treintjes. Een vreemde, maar welkome, regulering.

De vlucht naar Washington duurt net aan twee uur, en weer blijkt dat het op IAD op Zondag gewoon erg druk is. We gebruiken de hele C en D Concourse, want we landen op C17, gebruiken een heerlijk warm broodje (A Wreck) bij Potbelly naast C1, vertrekken van D11, en doen een rokertje bij D30.
En we willen eigenlijk nog een drankje doen bij D10 en 19, maar daar staan zulke rijen dat we daar maar van afzien. Door de wandeltochten zijn de drie en een half uur zo voorbij en beginnen we aan ons laatste traject.

De 767 van UA946 vertrekt exact op tijd, en het meeste van de luchtweg brengen we slapend door, behoudens de “chicken or pasta” tijd, en net op tijd, het ontbijt.
Ik ben zeer opgetogen over mijn klassieke muziekdoos en de kwaaie koptelefoon, en de 3600 nummers die ik (in de vakantie er op gezet, dus tot nu toe) kan beluisteren, dat ik deze bombardeer tot “beste vakantieaankoop”
Bijna net zo’n goede aankoop is de last-minute op IAD. Bij de Taxfree is de Jack Daniels in de aanbieding. Twee literflessen voor $40,00, waarbij je nog een zakfles Gentleman Jack cadeau krijgt. Die laat ik echt niet lopen.

http://img535.imageshack.us/img535/1751/jackts.jpg

We landen op de Kaagbaan, dus de taxirit is relatief kort en meren aan op G3, lekker dichtbij de loopband, maar ook bij de Galaxybar, waar Fred en Suzette genieten van een kopje Douwe Egberts en de andere helft van een rokertje.
Bij de marechaussee is de baan met de blauwe vlag en gele sterren helemaal leeg, dus zijn wij vanochtend klaarblijkelijk de enige Europeanen aan boord en door de genotvolle pauze komen wij bij band 17 aan op het moment dat deze begint met transporteren.

Onze koffers rollen bij de eerste rotatie al voorbij, en onze jongens en meisjes van de Douane verkiezen het vandaag om ons niet te controleren. Ook de P3 bus laat niet lang op zich wachten en bij de parkeerplaats nemen we afscheid van Freddy en Suzette, in de eerste plaats om dat onze auto wat meer vooraan staat, en in de tweede plaats omdat colonnerijden ons niet zo trekt.
We zien elkaar vanmiddag wel weer. Het eerste deel A9-A1 is filevrij, maar even verderop verschijnt de 10 KM filemelding op de matrix, zodat ik nog net de polder in kan duiken en iets over half tien de Peperbus in het oog krijg.

Het huis staat er nog, en alles in de koffer is heel overgekomen, met name de snowglobe waar we nog al zorgen over hadden. De koffers worden uitgepakt onder het genot van een bakkie Aroma Rood, en Marion vult haar album bij met 18 nieuwe State-Quarters. Een goede oogst voor twee weken.

http://img535.imageshack.us/img535/3218/snowglobe.jpg

Over 4 ½ maand gaan we weer vrolijk verder met verzamelen, want dan staat er weer een rondreis gepland, die deze keer niet Florida zal aandoen, maar van New Mexico naar South Dakota zal lopen.
En in Oktober is Florida weer aan de beurt, er is dan immers Biketoberfest.

We rommelen de dag wat door, en in de middag halen we onze, zeer verontwaardigde, veestapel weer op. En dan moeten er natuurlijk nog boodschappen gedaan worden, en de shop gereinigd, want morgen begint het “normale” leven weer. En intussen breekt de avond al weer aan. Time Flies.

Eindconclusie; de titelfoto boven ons reisverslag plaatsen was een gotspe. We hadden beiden nooit verwacht dat we, net als vorig jaar, weer met deken en vest buiten zouden moeten zitten.
Maar we hebben al met al maar anderhalve dag regen gehad, en de rest was gewoon zonnig, hoewel de temperatuur wel wat hoger had gemogen.

Zeggen dat je niet zoveel te kopen hebt, is ook niet al te slim, want dat gaat in Florida gewoon niet op. De verleiding kunnen weerstaan is moeilijker dan lijnen.

Diegene die denken zonder auto te kunnen in Florida, zal ik ook gaan teleurstellen. Buiten de 400 mijl die we voor heen en weertjes naar Daytona nodig hadden is er toch nog weer duizend hele mijlen op de klok bij gekomen.

Uit eten is niet duur, en meestal lekker, maar o.a. de Fridays “wok in een zak” heeft ons hart gestolen en ons ook een paar keer bij huis gehouden.

Bike Week was, ondanks het wat koudere weer en de recessie, weer superdruk, en met name het bezoek aan North Beach Street was een hoogtepunt.

Gasten afhalen van het vliegveld is apart en leuk, een week lang gasten hebben was nog leuker en heel gezellig, voor ons allemaal, heb ik begrepen.

Het schrijven van het reisverslag vond ik zelf weer heel leuk om te doen, en de reacties sterken me er vooral mee door te gaan, waarvoor hartelijk dank.
Kortom, onze Daytona Bike Week was weer super, we kunnen niet wachten op de volgende.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Ta2 Gerrit

Kortom, onze Daytona Bike Week was weer super, we kunnen niet wachten op de volgende.

---

En ik ook niet, zolang je er maar een verslagje van bijhoudt :-\"

Als vaste klant van de Potbelly en liefhebber van een Wreck biggelen de tranen van heimwee naar IAD al over mijn wangen. Waar een reisverslag al niet goed voor is. Dank voor het delen van jullie warme en koude avonturen met ons, het was een genoegen om ze te lezen. Nou ja, avonturen, slechts één automobiel is eigenlijk behoorlijk onder jullie moyenne......Op naar de Black Hills of Dakota (een voor ons onontgonnen gebied, dus stik nieuwsgierig naar een verslag) en, deo volente, vervolgens naar de meer herkenbare Biketoberfestivities!

Ook ik zal zeker weer aanschuiven voor je volgende verslag, ondanks dat ik geen biker ben is het erg leuk om erover te lezen en de nodige filmpjes en foto's te zien hierover.

Nu maar hopen dat het snel weer zover is dat je er weer naar toe mag gaan.

Gerrit en Marion, hartstikke dankjewel voor t geweldige verslag, de leuke foto's, nuttige tips en natuurlijk de ins & outs van jullie gewinkel.
We hebben nog plaats in onze villa, begin mei ... ;)

snif zal dit echt missen

Bedankt dat we weer hebben mogen meegenieten via je leuke verslag!!! Op naar het volgende avontuur,maar eerst zijn we zelf aan de beurt ;)

Ik heb genoten van jullie verslag!
Heel hartelijk dank voor het mee laten genieten van jullie vakantie avonturen.
Ik kijk alweer uit naar jullie volgende vakantie!
Goetjes Lucy

Het doet mij deugd U alen mee te delen dat het fotoalbum te bezichtigen is op de reissite.
Een klik op het fototoestel brengt de plaatjes op Uw scherm.

Dankjewel weer, erg leuk!!
Jullie zullen vast terug denken aan (another) geweldige vakantie.
Op naar de volgende ...