[Reisverslag] A3: Miami-St. Pete-Orlando-Stuart juli 2006

DONDERDAG 31 AUGUSTUS 2006
Whèeh, whèèw, whèèw.........jump, jump, jump, jump, jump jump........jump around, jump around, jump around....jump up, jump up and jump down…….jump, jump, jump…..RUN DMC, KEIhard in de Hummer en dan maar cruisen door door de States.

Jump, jump, jump. A3 kan er geen genoeg van krijgen, en zit zelfs te swingen achter zijn laptopje terwijl hij dit typt, jump, jump, jump, jump.......jump around, jump around, jump up, jump and jump down.

http://img169.imageshack.us/img169/3...rundmc2jt3.jpg

Sterke tekst trouwens van die jongens van RUN DMC, waarvan er volgens mij vorig jaar één is overleden. Maakt niet uit, op de CD klinken ze nog prima. In een Hummer ervaar je denk ik wel een beetje hoe patsers zich voelen in Nederland in hun Beamer or Merc. Hier stel je volgens mij niets voor in een Beamer of Merc, maar tel je pas echt mee in een Hummer. Auto’s gaan voor je aan de kant, mensen kijken je na, daar had ik in de Chrysler dus echt geen last van.......... Gelukkig ben ik het gevoel wel gewend, want in ‘good old finger in the dike country’ rijd ik in een heuse Fiat Multipla van het type A3. En dan heb je dat ook. Alleen waarschijnlijk om een andere reden......... Wel valt op dat je zelfs in deze tank van een Hummer nog minder ruimte hebt dan thuis in de Multipla. Des te opmerkelijker omdat de Hummer 5 meter lang is, en dus langer dan een grote Mercedes of Volvo, terwijl mijn Multipla korter is dan bijvoorbeeld een Opel Astra of een Volkswagen Golf.

http://img169.imageshack.us/img169/9760/multiplaja4.jpg

Terwijl ik zo door de straten van Baltimore cruise zie ik plots ee klein aggenebbes bordje met daarop de tekst ‘Baberuthmuseum’. Nieuwsgierig als ik ben sinds het zien van een documentaire over deze Amerikaanse sportlegende een paar maanden geleden, volg ik de bordjes, en kom ik terecht in Emory Street. Ik koop een combikkartje voor het nabijgelegen Sports Legends Museum voor $ 14 (ex tax) en heb een aangename middag. Dé Amrikaanse baseball held aller tijden is Babe Ruth. Hij sloeg de meeste Home runs en werd toevallig geboren hier in Baltimore. Om precies te zijn precies in de kamer waar ik nu sta. Zo wil, althans, de overlevering. Veel van zijn kinderspullen zijn hier nog te zien, alsmede zijn eerste contract bij de Baltimore Orioles, het professionele team, ‘just around the corner’. Het is erg rustig in het museum. Zo tegen de klok van vieren geloof ik echt dat ik nog de enige bezoeker ben. Dit blijkt echter niet waar te zijn. Uit de kleine filmzaal komt plotsklaps een groep scholieren die elkaar beconcurreren in het meitier ‘hoe loop-val ik zo luidruchtig mogelijk over een marmeren drempel van 3 centimeter hoog’. De winnaar is direct bekend; een gigantisch lange slungel die met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Tenminste, als hij rechtop staat. Nu niet, hij ligt volledig horizontaal na gestruikeld te zijn over zijn losse veters van naar schatting 3 meter lang. Nou ja...........

http://img169.imageshack.us/img169/9...aberuthwn9.jpg

A3 besluit een originele Maryland Crab te eten bij Maryland Crab House (hoe toepasselijk) en die smaakt voorwaar niet verkeerd. Oké, je moet drie kwartier worstelen met gereedschap tegen een dode krab, en dan is de overwinning maar nipt. Wel moet je veel brood erbij nemen, anders eindig je toch met een gevoel van ‘nu heb ik voor 40 dollar achter de kiezen, maar ik zou nog best een Whopper lusten’.

VRIJDAG 1 SEPTEMBER 2006

Tja, Baltimore is mooi en Baltimore is prachtig,
maar ik begin me te vervelen en onze pony thuis is drachtig,

elke dag bel ik even het Hollandse thuisfront,
en hoor dan of er iemand zwanger is, drachtig of wellicht gewond,

vandaag dus het berichtje,
dat onze pony drachtig is, in dit geval tengevolge van een toevallige ontmoeting tussen neef en nichtje,

andere dagen gaan de telefoongesprekken niet over pony’s of verzachtende zalfjes,
maar ‘gewoon’ over koetjes en kalfjes,

de meiden doen het meer dan uitstekend op school,
en gisteren at ik krab maar zij blinde vinken met bloemkool,

uiteraard met een papje,
niet te verwarren met pappie, da’s een grapje,

verder zijn er in Nederland gelukkig geen calamiteiten,
dus kan ik m’n tijd voorlopig nog in de Ustated Nites blijven slijten,


Veel zin in avontuur heb ik vandaag echter niet, dus wordt er alleen maar wat gewinkeld en TV gekeken.

Wellicht morgen weer wat meer opwindends.

ZATERDAG 2 SEPTEMBER 2006

Gisteren een beetje een downdag gehad. Zowaar voor het eerst in mijn leven last van iets wat heimwee schijnt te heten. Maar gelukkig is het vandaag weer over.

Wat gaan we vandaag beleven. Ik ga eerst naar het vliegveld om te horen wat de diverse drop off kosten zullen zijn voor bepaalde reisdoelen. Onwillekeurig liggen al deze doelen naar het zuiden, steeds verder richting Florida dus. Het liefst zou ik gewoon met m’n Humhummer naar the Sunshine State rijden en daar lekekr gaan rondtoeren. Maar ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat Avis het daar wel niet mee eens zal zijn. Dus zal ik moeten vliegen. Of natuurlijk ergens onderweg de Hummer inleveren en kijken of de drop-off kosten niet al te schrikbarend hoog zullen zijn.

Bij het in de praktijk brengen van deze onderzoeking blijkt dat het systeem van drop off kosten voor huurauto’s als net zo onlogisch en ondoorzichtig in elkaar steekt als vliegtarieven. Als ik doorrij naar de aangrenzende zuidelijke staat Virginia, en mijn auto inlever in bijvoorbeeld Richmond of Roanake, dan bedragen de drop off kosten maar liefst 750 dollar. Maar als ik naar het nog zuidelijker gelegen North Carolina rijd, en de Humhummer inlever in Raleigh of zelfs Charlotte, dan is het helemaal gratis! Snap jij het, snap ik het. Ik vraag dan maar of ik de auto dan niet voor hen naar Florida kan brengen, maar dat blijkt een helemala foute opmerking. If you drive the car to Tallahassee sir, the drop off costs will be more likely to be in the region of 2,000 dollars than less.......slik. Dus maar niet naar Tallahassee.

Charlotte is dan wel niet mijn favoriete meisjesnaam, dat is namelijk Anja, tenzij het meisje in kwestie Sjaan heet, dan is het Truus, maar als plaatsnaam klinkt het wel redelijk exotisch. Op naar Charlotte, North Carolina dus.

Zondag 3 september 2006

Vanuit Baltimore is het volgens mijn internet routeplanner zo ongeveer een dikke negen uur rijdne naar Charlotte. Ik neem het maar voor waar aan. Vooralsnog is mijn eerste zorg om het drukke verkeer om washington DC te omzeilen, en dat zal waarschijnlijk niet meevallen, alhoewel, het is pas half zes.

http://img139.imageshack.us/img139/1627/i95southdu9.jpg

Ja, vandaag lekker vroeg opgestaan om zodoende toch nog op een redelijke tijd in Charlotte aan te komen. De snelwegen om DC zijn echt een piece of cake. Er is nog niemand op de weg, no democrats and no republicans, just a few brown flying pelicans. Zelf bedacht, goed hè?

http://img134.imageshack.us/img134/5702/untitledna1.png

Als je, zoals ik, regelmatig in de States bent geweest en er ook af en toe een beetje over leest, dan ken je inmiddels een behoorlijk aantal namen van staten, steden en dorpen. Ook weet je dat er steden en dorpen bestaan me, op zijn zachtst gezegd, nogal vreemde namen. Tijdens deze rit valt dit feit me meteen alweer op. Al direct buiten Washington begint het:

Burke; naar de dokter in Grey’s Anatomy
Occoquan: ?
Triangle; gelegen bij een kruising.......
Quantico;.....

Enzovoorts.
En nergens een aanwijzing op een leuke toeristische attractie of een andere bezienswaardigheid. Ook google wist gisteren niks leuks te melden over toeristische highlights langs de 95 South. Helaas.

Zo rond half negen stop ik bij ene diner voor een wel verdiend ontbijt. Tenminste, dat vind ik zelf. Ik neem de eitjes een keer oevreasy in plaats van sunny side up, en ik probeer, tegen beter weten in, nogmaals een kop real american coffee. Lekker is anders. Toch voldaan kruip ik weer terug in de Hummer en zie tot mijn schrik dat ik bijna alweer moet gaan tanken. Geloof het of niet, maar dit ding loopt echt iets van 1 op 5, en dan moet je niet gek doen!

Soms is het hier ook net of je in het Verenigd Koninkrijk bent. Plaatsnamen als Oxford, Durham en Salisbury maken dat het aanvoelt als ‘jolly old England’. Zo tegen de klok van drieën krijg ik het vliegveld in zicht en heb ik dus mijn einddoel van vandaag bereikt.
Bij Avis lever ik de ‘Hummert’ in, en vervolgens vervoeg ik mij in de terminal, op zoek naar een leuk ticket naar.............Florida!

Maandag 4 september 2006

Gisteren in Charlotte via de airport shuttle snel een hotelleteje in de buurt gezocht; het werd het Red Roof Inn. Voor 45 dollars voorwaar niet slecht. Helaas geen free breakfast ’s morgens, dus dat viel een beetje tegen. Nou ja, dan grabben we later wel something to eat.

http://img74.imageshack.us/img74/609...arlottezu3.jpg

Gisteravond nog wel even met de laptop liggen spelen. Een vlucht naar Florida is wel weer erg saai en snel, alhoewel niet duur; 129 dollar als goedkoopste tarief met United Airlines. Hoe kun je nog meer reizen? Na enig peinzen en een voorbijrijdende oude bus die ik tot op mijn kamer kan ruiken en horen schiet me ineens iets te binnen. Romantiek, goedkoop, bussen met een bult in het dak á la een Boeing 747, aluminium kleurig met blauw & rood en een langgerekte hardlopende hond. Juist ja : GREYHOUND. De bus zette me op het juiste spoor (nou ja, spoor niet echt, weg dan maar...). Het web brengt me al snel op de juiste site, alwaar ik na enig tikwerk vast stel dat een busticket naar Jacksonville, FL. Nog minder kost dan de helft van het vliegticket. Slechts $ 55! Het greyhoundstation is ook niet al te ver van het hotel, dus dat gaan we er maar eens op wagen.

Het is net 8 uur geweest (am wel te verstaan...) als ik met m’n koffertje het stationsgebouw binnen loop. Nou ja, gebouw; veredelde kiosk is een beter woord. De donkere dame achter de beveiligde counter is niet te verstaan. Ik denk dat ze ongeveer voor 12 dollar oftewel 2 kilo kauwgom in haar mond heeft. Gelukkig verstaat ze mij wel, zodat een an ander snel geregeld is. Ik ben 61 dollar lichter, maar een ticket rijker! Voor het eerst in mijn inmiddels 42 jarige leven in ene echte Greyhound bus. Stom dat ik dit nooit eerder geprobeerd heb!

http://img74.imageshack.us/img74/121...oundbustn7.jpg

Om 08.30 uur stipt vertrekt een ronkende greyhound bus vanuit een regenachtig Charlotte zuidwaarts. Mijn ca. 20 medepassagiers lijken alemaal wel min of meer in het stereotype vooroordeel van ‘not too fortunate citizens’ te passen. Naast een blanke man van ca. 200 kilo en twee opgeschoten backpackers van een jaar of 20 bestaan de passagiers allemaal uit latino’s. Vooral mannen. Eigenlijk zijn er slechts twee dames aan boord. Een vrouw van middelbare leeftijd met wel vier of vijf tassen, en onze onvolprezen buschauffeuze. Ze is nog jong, ik schat dat ze nog geen dertig is, en ze is vast familie van de verkoopster aan de counter, want ze heeft zo mogelijk nog meer chewing gum in haar mond. De kauwgom is rond haar werkplek overal te vinden, tot op het stuur toe. Haar favoriete kauwgomkleur is, voor de liefhebbers van details onder ons, roze.

Volgens het routeschema wat op de achterkant van mijn kaartje staat, is het ongeveer 8 uur en 30 minuten rijden naar Jacksonville. Via de I 77 zakken we af naar het zuiden en passeren al snel de staatsgrens van South Carolina. We rijden verder naar het zuiden richting Colombia, alwaar onze chauffeuze ons verlaat. Haar plaats wordt ingenomen door een goedlachse afro american die, gestoken in een keurig gestreken Greyhound uniform, ons allemaal persoonlijk komt begroeten. Kijk, da’s nou service met een glimlach. Heb ik bij de KLM nog nooit meegemaakt! Zijn naam is Steven Littlewait en hij zal proberen zijn naam eer aan te doen. Hij vertrekt dan ook onmiddellijk en zet er flink de vaart in. Blijkbaar heeft zijn kauwgomverslindende voorgangster de nodige tijd verspeelt, want Steven rijdt als een volleerd chauffeur alle auto’s op de I 26 voorbij alsof ze er niet zijn. Zelfs een state trooper haalt hij met een vaartje van zo’n 60 mijl per uur doodleuk in op een stuk waar je slechts 50 mag. What a guy!

http://img74.imageshack.us/img74/623...ndgarthdf5.jpg

In Savannah komen er veel passagiers bij en dus moet iedereen een beetje inschikken. Het lijkt wel een beetje op soort bij soort, kleur bij kleur. De bus is op een enkele plek na nu bijna volledig vol en levert de Greyhound Corporation dus waarschijnlijk aardig wat dollartjes op. Naast mij zitten nu de twee backpackers, en het onvermijdelijke ‘where you’re from’ is inderdaad onvermijdelijk. Inevitable dus. Ze (Jeremy and Garth) komen beiden uit Detroit en zijn op weg naar hun grootouders in Fort Myers. Ze hebben dus nog een heel eindje voor de boeg. Het blijken overigens broers te zijn uit een redelijk welgestelde familie. Hun pa is directeur van de Ford Motor Company, Utility division, en zelf studeren ze aan Princeton. Om één of andere vage reden zijn ze een maand of 4 vrij en reizen ze per bus (moest van hun Pa; every American has to undertake a major greyhound trip, even if it is only once in a lifetime) naar de Pa van hun Pa. Ik ben het uiteraard helemaal met hun Pa eens. Al snel zijn we dan ook verwikkeld in een aangenaam gesprek, en mij wordt op het hart gedrukt om, als ik straks wellicht in Fort Myers terecht kom, zeker langs te komen. Wat een gastvrijheid!

http://img74.imageshack.us/img74/159...stationrf0.jpg

Inmiddels zijn we, zonder er eigenlijk erg in te hebben, de staatsgrens van Georgia naar Florida gepasseerd en ben ik dus weer terug in de Sunshine State. Eindelijk! Om precies kwart over vijf ‘legt onze bus aan’ op het station in Jacksonville, en bij het uitstappen duw ik Steven een 10 dollar biljet in zijn hand. Hij kijkt een beetje verbaasd, en als ik twee minuten later bij MacDonalds binnen sta voel ik plotseling een hand op mijn schouder. Het is Steven; sorry Sir, I cannot accept this’. ‘But I insist’ vervolg ik, ‘in that case Sir, I thank you very very much. It is not at all necessary, but I really do appreciate it’Thank you and have a nice day’. Hoezo ‘ik ken de tipping cultuur nu onderhand wel……………’

http://img74.imageshack.us/img74/297...sdrivercr5.jpg

Horror Hotel !

Jaja, ik weet het. De titel van het verhaal klopt 'not at all' met het plaatje. Toch klopt het wel. Lees maar mee.

Na de reis met de 'grijze hond ' check ik in bij het Jacksonville Best Western. Voor het schamele bedrag van 55 dollars incl. tax en ontbijt - na afdingen - mag ik hier een nachtje verblijven. Het is nog licht, dus ik verken het hotel op m'n gemak. Buiten vliegen een aantal vleermuizen en er lopen - uiteraard - de nodige hagedissen rond. Achter het hotel loopt een sloot, en alhoewel er amper water in staat, hoor ik er toch duidelijk iets spartelen. Ik denk uiteraard meteen aan het spannendste wat je op dit moment kunt denken - zo ben ik wel -: een alligator!

Voorzichtig loop ik dan ook de kant op van het lawaai, maar ik zie al van ver af dat het op een teleurstelling zal aflopen. Alligators met grote zwarte vleugels bestaan namelijk bij mijn weten niet, dus zal mijn spannend geachte voettocht wel uitlopen op een ontmoeting met een kraai of iets dergelijks. Toch loop ik door want die kraai maakt wel erg veel herrie. Als ik op een meter of vijf ben wordt mijn aanwezigheid meneer kraai toch iets te brutaal, dus zet hij het op een lopen (oh ja, ook op een vliegen). Dan wordt ik plotseling bedwelmd door een echt enorme stank. Wat een ruft! In de nagenoeg droge sloot ligt een half vergane wasbeer die zojuist deel uitmaakte van het driegangendiner van meneer kraai! Deze heeft de hele kop van de wasbeer open gereten en de stank is werkelijk ondragelijk. Ik probeer nog een foto te maken........tja, wat moet je anders......maar mijn lens beslaat gewoon van de stank. Als ik me omdraai om snel de receptie te waarschuwen dat dit kadaver waarschijnlijk toch wel het nodige ongedierte zal aantrekken struikel ik letterlijk over een slang. Voordat ik kan zien dat het een fors exemplaar is in een prachtig zwarte kleur, bijt het beest me net boven m'n wandelschoen in mijn been. AUWWWWWWWW!

GVD@!+>?!!!
Snel maak ik me uit de voeten en strompel door naar de receptie. Als het nou GVD maar geen giftige beet is! Bij de receptie ontstaat één en al paniek als ik mijn verhaal vertel en er wordt meteen een arts gebeld. Judy zegt dat hij zo komt. Intussen begint de wond aardig zeer te doen en begint mijn been een beetje te tintelen. Wonder boven wonder is de arts binnen 5 minuten terplaatse en begint hij met het tonen van een aantal plaatjes. Ja zeg, of ik heb opgelet welk serpent me gebeten heeft! Ik had wel wat anders te doen, namelijk zo snel mogelijk weg zien te komen.

Daarna komt Judy, die blijkbaar was weg gelopen, weer terug en neemt de dokter even apart. Nou wordt ie helemaal mooi, ik schreeuw en dat schijnt voldoende te zijn om de aandacht weer even terug te brengen waar hij hoort, namelijk bij mij! De dokter meldt me echter dat het waarschijnlijk een beet is van een indigo snake, een weliswaar grote, maar gelukkig niet giftige slang. Judy heeft meneer serpentinus namelijk gezien bij de voormalige wasbeer. Hij ontsmet de wond en vraagt me met Judy en hem me te gaan naar de crime scene. Gelukkig doet het eigenlijk nauwelijks pijn meer en kan ik dus goed lopen. Heel voorzichtig sluipen we door de stank naar de sloot en zien daar van een afstand weer de kraai zitten. Net als de vogel van ons schrikt en wegvliegt zien we ook de slang liggen. Dokter Bernard (niet verzonnen) bevestigd dat het een indigo is. Pffffffff.

Wordt weer vervolgd.

DINSDAG 5 SEPTEMBER 2006

Zo, da's in elk geval een beter begin van de dag dan het eind van gister. Judy, de reception medewerker, heeft me vanochtend twee extra gratis overnachtingen aangeboden als goedmaker voor het snake incident van gisterenavond. En alhoewel ik eigenlijk niet van plan was om zo lang in Jacksonville te blijven, heb ik toch maar besloten van haar aanbod gebruik te gaan maken. Tja, je wilt zo'n lief vrouwtje ook niet teleurstellen nietwaar.

Na het gebruikelijke donut&coffee continental breakfast ga ik eerst maar eens op zoek naar een huurauto. Bij Avis vind ik al snel een leuke bolide voor een leuke prijs. Een mooie Dodge Caliber.
http://www.e-car-buyer.ca/images/use...te/m506/1s.jpg

Dan lijkt me het ene goed moment om deze grootste stad (jaj, voor Miami, Tampa, Orlando en Tallahassee!) verder te gaan verkennen. En voorwaar, dit is helemaal geen gekke stad. Kijk maar eens gezellig mee op de foto's:

http://www.mtctickets.com/cities/ima...onville-fl.jpg

http://ktransit.com/bridges/Florida/...-073102-02.jpg

http://www.steamlocomotive.com/florida/acl1504.jpg

De locomotief staat op het parkeerterrein van het Prime Osborn Convention Center. De trein is voor de ontwikkeling van de stad erg belangrijk geweest, vandaar deze relikwie midden in de stad.

Verder eet ik wat bij Arby's en shop ik wat in de plaatselijke Mall. Het resultaat mag er zijn; een paar hoge adidas gymschoenen en twee leuke shirts. Ook koop ik een leuke spijkerbroek met daarop een foto van het hoofd van één of andere beroemde rapper. Schijnt 2pac of Tupac te heten. Mij onbekend........, maar ja, hij zag er verder leuk uit, paste prima en kostte maar 10 dollar. Tja, wat doe je dan.......

De dag sluit ik af met een heerlijke plons in het zwembad, maar niet nadat ik goed om me heen heb gekeken of er niet een vervelende slang of iets dergelijks rondom de pool rondkruipt.......

MVG
A3

WOENSDAG 6 SEPTEMBER 2006

Tja, Jacksonville is mooi, Jacksonville is prachtig, maar ik verveel me hier een beetje waarachtig.

Daarom de neem ik voor de tweede gratis nacht bij het best Western maar een rain cheque, en ga ik verder naar mijn volgende bestemming. Wat mijn volgende bestemming is? Geen idee, ik reis deze trip min of meer mijn neus achterna.

Afscheid van het Best Western neem ik echter pas na nog eenmaal de plek des onheils te hebben bezocht. Gelukkig is de rottende wasbeer, en al het ongedierte dat hij aantrok, inmiddels verwijderd.

Ik ga, maar dat is niet onlogisch als je verder Florida in wilt vanuit Jacksonville, naar het zuiden. Al snel zie ik een afslag naar Fort George Island. Geïnteresseerd als ik altijd ben in historische objecten, zeker hier in de States, sla ik direct linksaf en volg verder de kwistig rondgestrooide sign posts. Na een paar mijl kom ik bij Kingsley Plantation. Nou meen ik me deze naam ergens van te kunnen herinneren, maar dat wil nog even niet te binnen schieten. Ik kijk echter vanaf de hoofdweg uit op een mooi onderhouden estate, en het lijkt me wel de moeite waard om hier even een kijkje te nemen. Eenmaal op het terrein blijkt dat de heer Kingsley een heel fortuin vergaard heeft met de inzet van slaven voor de oogst van diverse rpoducten die hier verbouwd werden. Het main house is geheel in authentieke stijl bewaard gebleven en biedt een goede indruk hoe het leven in de tijd van de slavernij was - voor de baas des huizes wel te verstaan - .

Na een eindje lopen kom je bij de voormalige slavenhutten. Da's voorwaar een ander verhaal. Hier geen bordjes met 'kitchen', 'restroom' of 'library', maar eenvoudigweg aanduiding 'slave cabin'. Kleine hokjes van ca 3 x 3 meter zonder verdere onderverdeling in aparte ruimtes. Het lijkt semi-waterdicht, maar niet meer dan dat. Hier moesten de slavengezinnen dus vaak met zo'n 6 a 7 personen zichzelf in leven zien te houden. Verschrikkelijk. Wel goed dat zo iets toch bewaard is gebleven. Het geeft je een plaatsvervangend, en flink vertraagd, gevoel van schaamte. Kippevel stuff.

http://fpc.dos.state.fl.us/prints/pr14332.jpg

Na het bezoek en de aankoop van wat boeken en folders reis ik door naar St. Augustine, hetgeen me een goede pleisterplaats lijkt voor de nacht. Het eerste hotel waar ik langs rij is het Best Western....
Mhh, deze keer maar niet.........

MVG
A3

DONDERDAG 7 SEPTEMBER 2006

Ja hoor, daar is t'ie weer met de volgende dag.

St. Augustine bezocht ik voor het eerst - en overigens ook voor 't laatst - in 1994. Da's best wel even geleden dus. Gisteravond heb ik ingeckeckt in het lokale Hampton Inn. Een keten waar ik nog nooit eerder sliep.

Het moet gezegd, het hotel is pretty basic, maar er is verder eigenlijk niets mis mee. Voor een normale doordeweekse dag is het er zelfs behoorlijk druk, vooral gezinnen met kinderen.

Vandaag bezoek ik het oude stadsdeel van St. Augustine met o.a. de oudste school van Amerika, het oudste huis van Amerika etc. etc. Het lijkt wel de oudste stad van Amerika. En dat is het dus ook......

http://www.florida-staugustine.com/u...i-cb015636.jpg http://z.about.com/d/architecture/1/...lhouse21sm.jpg

http://static.flickr.com/27/56921375_408b7a4215.jpg

Een bezoekje aan het lokake Alligator Park, Alligator Farm genaamd, mag natuurlijk niet ontbreken. De toegangsprijs is trouwens, zonder kortingsbonnen van betekenis, best pittig. Wel $ 18.95 namelijk! Binnen het niet al te grote park valt het allemaal een beetje tegen. Vergane glorie en duidelijk toe aan major investments of een closure. Ik gok op het laatste. Wel hebben ze een aardige show met alligator feeding, maar ik persoonlijk vond de vergelijkbare show in Gatorland veel leuker. Hier is het wel wat authentieker, maar het feit dat er slechts zo'n twaalf mensen staan te kijken doet een beetje afbreuk aan de sfeer. Tussen die twaalf mensen staan overigens ook, zo merk ik als ik met ze aan de praat raak, Sjors en Nathalie uit Gouda. Ze zijn op huwelijksreis en zijn twee weken geleden gestart in Miami en hebben nu zo'n beetje de hele oostkust van Florida gehad. Hierna is hun planning om naar Orlando te gaan en dan naar Tampa, Naples en weer terug naar Miami. Uiteraard geef ik ze ongevraagd wat tips, en vooral mijn verhaal over Kelly Park spreekt ze zeer aan.

We wisselen GSM nummers uit en beloven eljkaar volgende week nog een keer te bellen om te horen hoe het gaat. Nathalie werkt normaliter bij een reisbureau, en heeft dus zeer aantrekkelijk deze reis kunnen boeken. Het valt haar echter wel op dat de hotels hier terplaatse veeeeeeeeeel goedkoper zijn dan als je ze in Nederland al boekt. En je kunt nog afdingen ook! Soms zegt ze, lijkt het hier wel op Turkije. Ze vinden het overigens in het geheel niet erg dat ik het daar compleet NIET mee eens ben.

Na nog wat taco's gesnckt te hebben bij m'n favoriete restaurant, TACO BELL, houd ik het vandaag voor gzien. Nog even wat mailen en bellen met het thuisfront en dan call ik het 'a day'. Begin ze trouwens wel een heel klein beetje erg te missen..............

MVG
A3

VRIJDAG 8 SEPTEMBER 2006

Na St. Augustine gaat de trip weer verder naar het zuiden. Via Daytona en natuurlijk ook Daytona Beach ga ik op zoek naar de Deleon Springs in de gelijknamige plaats, Deleon.

De Springs zijn één van de zeer velen in deze regio en volgens mijn reisinformatie moet er bij deze bron een apart zwembad zijn waar je heerlijk kunt zwemmen. Ook is er een oude watermolen en een pannekoekenrestaurant. Het lijkt hier wel Nederland.......... Tot zoverre mijn internetinfo, dus ik ga maar eens in de praktijk kijken wat er van dit alles klopt.

Ponce de Leon, de Spaanse ontdekker en naamgever van Florida, was op zoek naar de bron van de eewuige jeugd (tja, wie niet....). Na vele trektochten door de jungle die Florida toen was, kwam hij aan op deze op wonderbaarlijke wijze behouden gebleven, plek. Omdat hij dacht hiermee de lang gezochte bron eindelijk gevonden te hebben, was hij zo bescheiden om de bron naar zichzelf te noemen. Vandaag de dag is nog goed te begrijpen waarom Ponce dacht hier de juiste bron gevonden te hebben. De plek is adembenemend mooi en zowel de flora als de fauna van florida zijn hier in al hun pracht makkelijk te vinden. Tegenwoordig is van de bron zelf een soort pool gemaakt, die via een waterval onder de weg door uitmondt in een stroom die dus hier eigenlijk ontspringt. Een bordje laat niets aan duidelijkheid te wensen; no swimming beyond this point; alligators!

De tocht die ik daarna met de ranger en een groep van nog 13 anderen in een kayak maak, toont dat het bordje er niet voor niets staat! We zien zoveel alligators dat ik de tel kwijt ben geraakt. Ook diverse hagedissen, vogels, vissen en schildpadden passeren de revue. Het kayakken is best inspannend, en het is maar goed dat de weg terug niet over het water, maar met de State park Minivan uitgevoerd wordt. We moeten zelf meehelpen met het laden van de kayaks in de trailer, en daarna gaan we terug. Al met al een leuke en aanbevelenswaardig tochtje.
http://p.vtourist.com/1620286-Travel...on_Springs.jpg
http://chandra.as.utexas.edu/~kormen...ron-2109ss.jpg http://www.jaxshells.org/unf019.jpg

Met de groep maken we ook nog een tochtje door de oude vervallen sugar mill, en daarna gaat ieder zijns weegs. Ook ik dus. Morgen lekker naar Blue Springs State park. Ik verheug me er nu al op!

Tot morgen.
A3

Het pannekoekenrestaurant heb ik - gelukkig - niet aangetroffen. De hamburgers van Checkers zijn toch vele lekkerder..........

MIJN PANNEKOEKEN ZIJN KOUD

Vanochtend eerst lekker uitgeslapen en pas wakker geworden van de vogeltjes. Vervolgens een lekker ontbijtje genuttigd bij Dairy Queen, waar anders, en daar weer een leuke anekdote meegemaakt. Lees maar mee;

Als ik rond de klok van elven het restaurant binnen wandel zijn er misschien 6 of 7 andere gasten aanwezig. Niet druk dus. Daarom vraag ik Sandy om mij een leuke plaats te geven met uitzicht op het grote raam, zodat ik tussen de pancakes en de toast door, gezellig naar buiten kan 'blie---ken'(= Brabants dialect voor kijken). Dairy Queen grenst aan een tamelijk drukke winkelstraat waar, zeer tegen de amerikaanse gewoonte in, ook een soort van trottoir langs loopt. Als ik tien minuten later net mijn 'early starter special met coffee, juice and milk' heb besteld, komt er een aantal achterstevoren lopende fotografen voorbij die allemaal druk met hun camera in de weer zijn. Dit wekt de nodige consternatie op bij alle aanwezigen van Dairy Queen, en al snel zit iedereen gespannen naar buiten te kijken. Sandy, de waitress van naar schatting 16 jaar oud, drukt letterlijk haar neus tegen de ruit; ik wed dat er aan de buitenkant nu nog een bult in het glas te zien is. Seconden later komt een grote vent in een zwart mouwloos (of is het mauwloos?) T-shirt voorbij waarom 'het' kennelijk allemaal te doen is. Ik ken de beste man zo op het eerste gezicht niet, maar al snel hoor ik om me heen dat het Hulk Hogan was; voormalig ster van Wrestle Mania. Wat een toestand, wat een consternatie. Net als ik mijn vork in de pancake prik, waaruit een niet onaanzienlijke hoeveelheid vet komt gedropen, gaat de deur open en begint het circus opnieuw. Hulk Hogan komt binnen en achter hem aan wil de schare met fotografen hetzelfde doen. Hogan smiespelt snel met de manager van Dairy Queen en deze, alsof het zijn dagelijkse werk is, stelt zich op bij de deur en maakt deze ijskoud op slot. De fotografen blijven beteuterd buiten achter.

http://www.nelsonconstructionservice...dairyqueen.jpg

Ik vraag me overigens af wat de manager in zijn weekrapport aan het hoofdkantoor zal melden; '20 klanten de toegang geweigerd omdat één klant ze liever niet binnen had' of iets dergelijks? Nou ja, da's ook niet mijn zorg. Ondertussen heeft de Hulk zich genesteld aan het tafeltje naast het mijne, en hij begint geïnteresseerd het breakfast menu door te nemen. De fotografen zijn inmiddels afgetaaid, dus het leven gaat weer gewoon door. Plots vraagt de Hulk mij 'what 'r you havin'? Compleet verrast door deze vraag meld ik; 'breakfast sir'. Hierop zet de Hulk het op een lachen want, eerlijk is eerlijk, de stompzinnigheid van dit antwoord is op een schaal van 1 tot 10 toch wel minimaal een 9 waard. Snel tracht ik de schade van mijn 'gevatte' opmerking te herstellen door een gesprek met deze celebrity aan te knopen. Normaliter heb ik het niet zo op deze gespierde types, maar na enkele zinnen uitgewisseld te hebben maakt de Hulk een vriend voor het leven. Hij vraagt namelijk 'which part of England are you from'? Een groter compliment voor de schrijver dezes is natuurlijk niet denkbaar. Ik groei dan ook spontaan tot een lengte die het postuur van de Hulk - ik schat zo?n 2 meter 5 - ruim overstijgt. Na nog wat algemeenheden met de Hulk te hebben uitgewisseld - hij weet niet dat Amsterdam in Nederland ligt, maar weet dit wel van Rotterdam!!!! - wordt ook zijn gezonde breakfast combo aan tafel bezorgd en wordt er gegeten. Ik kom nu wel tot de ontdekking dat dit intermezzo ook een groot nadeel met zich mee heeft gebracht; mijn pannekoeken zijn koud!

MVG
A3

De volgende aflevering is - eindelijk - klaar:

ZONDAG 10 SEPTEMBER 2006

I'M BLUE FOR YOU

Zoals aangekondigd een bezoek aan het Blue Springs State Park. In de winterperiode, zo van ongeveer November tot en met maart verblijven in de naamgevende bron van dit State Park een groot aantal manatees. Helaas ben ik er nu een maand of twee te vroeg, of 6 te laat, het is maar net hoe je het bekijkt, dus ik moet het nu doen met scholen van iets kleinere dieren. Toch is het aanzicht van de enorme scholen vis hier ook best bijzonder.

http://img337.imageshack.us/img337/8...spring2rd9.jpg

Ook de omgeving is weer ongelooflijk mooi. Zwemmen en snorkelen is, zoals je aan de foto's kunt zien, hier toegestaan in de maanden dat er geen manatees zijn. Zo zie je maar weer dat elk nadeel ook se voordeel heb. Het water schat ik op zo'n 20 graden en als je er eenmaal in bent is dat best aangenaam. Dat schijnen de stuk of wat andere mensen die hier ook aan het zwemmen zijn overigens slechts ten dele te vinden. Een aantal van hen hebben namelijk wetsuits aan. Wat een koukleumen.

Twee van hen is het echter vergeven, want zij hebben ook nog de nodige andere spullen mee in het water genomen. Ze lijken wel onderwatertoeristen, en in feite zijn ze dat ook, want ze zijn namelijk aan het duiken. Benieuwd wat ze in de diepe spleet die hier de grote 'vent' vormt aantreffen. Ik zie in elk geval naast de vele vissen ook een kleine verdwaalde schildpad. Als ik het beest probeer te vangen zet ie het op 'n zwemmen zoals je niet voor mogelijk houdt. Slechts met de hulp van een medezwemmer, die er voor zorgt dat deze onderwaterstoffel even twijfelt of 't ie er links of rechts voorbij moet, lukt het.

http://img108.imageshack.us/img108/9...prings4rq3.jpg

Meneer de herriemaker uit het water

http://img108.imageshack.us/img108/1...prings5xh7.jpg

en meneer d eherriemaker weer in het water

Na het zwemmen droog ik me in één van de changing rooms goed af en ben voordat ik m'n short en shirt weer aan heb alweer drijfnat. Jezus wat is het warm vandaag. En vochtig!

Iets verderop langs de rivier staat een oud soort mansion dat zo te zien pas geleden gerestaureerd is. Het is namelijk net zo wit als de overhemden uit de Dixan en Ariel reclames.

Over de rivier waar de bron in uit mondt komen twee oude paddle steamers voorbij, en net nu weigert mijn Olympus dienst. Hij is om een of andere onduidelijke reden (steam van de steamers ..........) helemaal aangeslagen en doet helemaal niets meer. Jammer dat jullie deze foto's nu moeten missen want het was best een mooi gezicht; twee van die oude, antieke schepen die hier door de jungle-achtige setting varen.

Als ik me aan het einde van de middag uit het park begeef maak ik nog een kort praatje met de ranger die vandaag de poort beheert. Hij vertelt honderduit over de manatees die er over een paar maanden weer zullen zijn en ook over de stormen die de laatste jaren zo hevig huishouden in 'zijn' State Park. Tja, daar sta je nooit zo bij stil, maar ook de natuur lijdt natuurlijk behoorlijke schade van al die hurricanes.

Ik eet die middag/avond wat bij Arby's en ga dan onder het genot van een zacht zoemende airco lekker TV kijken.

en dan nu oogjes dicht en snaveltjes toe.......

MAANDAG 11 SEPTEMBER 2006

PRICELINE I LOVE IT / MATTROB BEDANKT

http://img262.imageshack.us/img262/3...icelineug3.jpg

Inmiddels al enig tijd geleden heb ik met mede forummer Mattrob diverse digitale discussies gehad over de pro's & cons van Priceline. Ikzelf was destijds een fervent aanhanger van - en boeker op www.easyclicktravel.nl, en dat doe ik nog wel eens, maar Priceline vind ik inmiddels toch ook wel helemaal te gek. Buiten het feit dat je namelijk te gekke deals kunt scoren - ik lijk wel een New Yorkse drugdealer als ik deze zin stiekum herlees -, heb je ook nog eens de spanning en het plezier van het bieden. Eigenlijk is het een soort gokken, en dat is, zoals jullie allemaal weten, behoorlijk verslavend. Zo ook 'pricelinen'. Dat is zo verslavend dat het in de volgende rijtje opgenomen zou moeten worden;

zuipen - gokken - trippen - pricelinen

Vervoegingen:
tt: ik priceline
tt: jij pricelinet
tt: wij pricelinen
vtt: wij hebben gepricelined
vt: ik pricelinede
vt: wij pricelineden

Afijn, dankzij Mattrob's argumenten ben ik dus inmiddels 'om' en gebruik ik Priceline regelmatig. Bij deze trip langs de oostkust eigenlijk tot nu toe nog niet, omdat ik meer m'n neus achterna reis en dus wel zie waar ik uit kom. Dan heeft pricelinen weinig zin. Maar aangezien ik vanaf vandaag in de buurt van Orlando wil zijn, heb ik gisteren wel even zitten pricelinen. En het is nog gelukt ook; het Gaylord Palms Resort in Kissimmee voor 69 dollartjes. Ik kan jullie melden; het meest imposante hotel waar ik tot nu ooit verbleven heb (op het Motel 6 in Fresno na, maar dat was imposant op een andere manier......). Het hele complex is werkelijk gigantisch groot en in het atrium lopen gewoon losse dieren rond. Een dierentuin is er niks bij. Je ziet hier ook een heel gemêleerd gezelschap aan mensen; zakenlieden, gezinnen met kleine kinderen, maar ook stelletjes. Ik ben heel benieuwd hoeveel er nou de volle mep betalen, en met name ook wie, en of ik lekker de laagste prijs heb van alle aanwezigen. Ik geef mezelf een goede kans.....

http://img228.imageshack.us/img228/8387/gaylord2qx3.jpg

http://img262.imageshack.us/img262/3495/gaylord3uv7.jpg

http://img228.imageshack.us/img228/4492/gaylord4jk4.jpg

http://img228.imageshack.us/img228/799/gaylord5al7.jpg

De activiteiten van vandaag; naast het rijden naar Kissimmee doe ik vandaga weinig anders dan eten, drinken en winkelen; oftewel de drie basisbehoeften van de mens. Wat scoor ik: taco's en burrito's bij taco Bell, een grote shake bij steak 'n shake en de nodige sportspulletjes bij de Nike outlet store. Ik bel wat met het thuisfront en geniet verder van de surroundings in het Gaylord Palms.

Slechts $ 12 !

http://img262.imageshack.us/img262/1...elllogosi3.jpg http://img516.imageshack.us/img516/2684/tacobellwo7.jpg

MVG
A3

DINSDAG 12 SEPTEMBER 2006

Een heel vervelende nacht in een heel prachtig hotel. Kan dat? Ja, dat kan. De kamer die ik heb is uiteraard voor 1 persoon een beetje aan de grote kant. Normaliter is een dergelijke ruimte namelijk bedoeld voor twee, drie of zelfs vier mensen. De buren brengen dit principe in de praktijk. Zonder de mensen überhaupt maar een seconde gezien te hebben weet ik dat het gezelschap bestaat uit een man, een vrouw en twee jongens. En jezus, wat een herrie maken ze. Het lijkt de hele nacht wel alsof ze de kamer aan het verbouwen zijn waarbij ze de TV zo hard mogelijk zetten om de verbouwingsgeluiden te verbloemen. Zo af en toe doet ma nog een poging om het onderling geschreeuw de kop in te drukken door bewoordingen als ‘Mike, shut the f*** up’ of ‘Jonathan, keep your mouth shut’, maar noch zoonlief Mike, noch zoonlief Jonathan trekken zich er iets van aan. Jeff, the hubby, trouwens ook niet. Als ik de volgende ochtend mijn beklag doe aan de receptie zegt één van de dienstdoende mevrouwen dat ik me voor de rest van mijn verblijf geen zorgen hoef te maken; ze zijn vanochtend al vertrokken, en daar zijn ze heel blij mee. De familie blijkt namelijk al twee keer eerder binnen het complex verplaatsts te zijn na klachten van buren. Opgeruimd staat netjes.

http://img403.imageshack.us/img403/6...nyslogosh1.jpg

Voor het ontbijt ga ik deze ochtend richting de I 192, de Irlo Bronson Memorial Highway, voor een bezoek aan Denny’s. Deze vestiging ligt op een hoek recht tegenover het Days Suites en schuin tegenover Old Town. Aangezien ik vandaag een korte spijkerbroek aan heb met daarop een ruitjeshemd neem ik een Lumberjack Slam. Deze bestaat uit: three buttermilk pancakes, a slice of grilled honey ham, two bacon strips, two sausage links and two eggs, plus hash browns or grits and choice of bread. Een echt houthakkersontbijt dus. Het smaakt allemaal voortreffelijk en als de voortekenen niet bedriegen, zal deze maaltijd voldoende moeten zijn tot aan het avondeten, wellicht op een klein tussendoortje na. Vanuit Denny’s steek ik te voet de zijstraat over en loop binnen bij de overdekte Flea Market. Hier zijn altijd wel wat leuke dingetjes te zien en te koop, en je kunt er heerlijk afdingen. Souvenirs voor het thuisfront heb ik ook nog niet, dus als ik hier tegen leuke dingetjes aan mocht lopen dan zou dat zeker niet verkeerd zijn. Het eerste waar ik tegen aan loop is een DVD van Hulk Hogan. Nu ik Hogan vorige week in levende lijve ontmoet heb ben ik toch wel nieuwsgierig. De prijs van de DVD is ook nog acceptabel, slechts $10 ex tax, maar het zal wel weer zo’n DVD zijn die je in Europa niet af kunt spelen. Ik vraag dit aan de verkoper en krijg het antwoord dat ik eigenlijk al wist voordat ik de vraag stelde. ‘Ofcourse Sir, no problem, it plays both in Europe and in the US’. Ik neem de gok en ding zodanig af dat ik de DVD krijg voor 10 dollar, maar dan inclusief tax. Bij één van de standje waar ze horloges en zonnebrillen verkopen vraag ik voorzichtig aan de verkoper of ’t ie ook niet toevallig een Rolex of Breitling heeft. Hij duikt meteen onder de tafel, niet vanwege het vermeende feit dat ik een FBI of CIA figuur zou zijn die op zoek is naar illegale vervalsingen, maar om er een paar te pakken. Mijn eigen Casio heeft gisteren de geest gegeven (niet raar als je hem van twee hoog naar beneden laat kijlen....), dus ik moet een nieuw klokkie hebben. En waarom zou je niet een keer patserig doen? Hij toont mij een leuk model dat wat mij betreft ook gewoon van Casio, Seiko of om het even welk Kijkshopmerk had kunnen zijn, maar op de wijzerplaat staat wel duidelijk Rolex, inclusief het kroontje. Het horloge moet 100 dollar opbrengen. Ik lach de man heftig uit en biedt er 50 (en denk bij mezlef; voor 80 is het de mijne). Dit blijkt toch echt te weinig, dus hij ruimt zijn boeltje weer op onder het mompelen van iets als ‘stupid tourist’ en meer woorden van gelijke strekking.

http://img257.imageshack.us/img257/2720/dvdhoganku4.jpg

Als ik een half uur later weer voorbij zijn standje loop klampt hij me aan. 75? Ik ga door de knieën en laat de Rolex meteen op de juiste maat maken. Uiteraard ben ik nu de tax vergeten en moet dus uiteindelijk toch $84.25 afrekenen. Nog te veel!

Het loopt nu tegen het middaguur en ik besluit om naar de Florida Mall te rijden. Vlak voordat ik daar aankom barst er een enorme regenbui los. Als ik de grote parkeerplaats opdraai moet ik door een plas die wel een halve meter diep is. Gelukkig blijft de automotor gewoon doorpruttelen dus is er niets aan de hand. Na veel winkels in en uit te hebben gelopen, een kort bezoek aan het food court en aansluitend aan de men’s room, loopt het al tegen zessen. Gekocht heb ik verder helemaal niks. Dan ga ik maar terug naar het hotel. Via de I4 is dit een fluitje van een cent, en morgen ga ik......... Dat zien we morgen dan wel weer.

http://img256.imageshack.us/img256/2...idamallsj8.jpg

MVG
A3

WOENSDAG 13 SEPTEMBER 2006

WHAT IS AN ARMADILLO?

Vandaag mijn favoriete park in Florida; Kelly Park. Na een early rise and shine vanuit Kissimmee ben ik na een klein uur rijden volgens mij de eerste die om 09.00 uur precies de toegangspoort van Kelly Park binnen rij. Vanzelfsprekend heb ik net buiten het aprk een tube gehuurd, en ben daarmee voldoende gewapend om de river te kunnen temmen. Hoop ik.

http://img69.imageshack.us/img69/7771/kellyparkaq3.jpg

Ik ben echter niet de eerste. Er staat al een grote Cadillac Escalade op de parkeerplaats, en daarmee vergeleken is mijn vervoermiddel maar een autootje. Maar ja, je weet wat ze zeggen over compensatie voor........
Snel leg ik mijn valuables in een kluisje en loop met mijn grote, zwarte, luchtgevulde donut - ik heb het over de tube, dat snappen jullie wel....- naar het water. De bestuurder en/of passagier(s) van de grote Cadillac zijn echter nergens te bekennen. Da's dus mooi; heb ik de rivier toch even voor me zelf. Inmiddels weet ik waarom er sinds juli van dit jaar waarschuwingsborden staan voor alligators. In juni is een man tijdens het snorkelen in zijn hoofd gebeten door een kleine gator. Het was voor het eerst in de geschiedenis van het park dat er überhaupt een alligator in het water gesignaleerd werd , en erger dan een paar hechtingen was het niet, maar toch......... Niet geheel en al vrij van zenuwen betreed ik het water. Brrrrr, de kou is toch wel even wennen. Net als ik de moed verzamelt heb om helemaal koppie onder te gaan, komen er vanachter de bocht in de rivier twee tubes tevoorschijn met daarin een man en vrouw. De bemanning van de Cadillac dus. Ze schreeuwen mijn kant op dat ze net voor de bocht een otter in het water gezien hebben. Ik spring dus uit het water en loop over de houten brug naar het eilandje wat de rivier in tweeën splijt en kijk of ik de otter nog ergens zie. En ja hoor, op nog geen vijf meter afstand staat meneer brutaal aan het water alsof er niet zojuist twee mensen voorbij getubed zijn en er nu niet een gezette Dutchman hem staat te bespieden. Plots draait hij zich echter om, duikt onder water en verdwijnt tussen de waterplanten. Het is pas half tien, maar mijn dag is al geslaagd!

Mijn handdoek heb ik gedrapeerd over een van de weinige houten banken hier en ik ga naar het beginpunt van de stroom. De zon schijnt hier mysterieus tussen de bomen door, en door de stilte -je hoort alleen het stromen van het water en de wildernisgeluiden - krijgt deze plek een nog magischer sfeer. Ik glibber het water in en val meteen uit m'n tube. Helemaal proestend kom ik weer boven en wordt meteen belaagd door een bende muskieten. Ik splash wat om me heen en help de tube met wat peddelen om snel onder de brug door te komen. De muskieten blijven verbaasd over zoveel snelheid en souplesse teleurgesteld achter.... Meteen na de eerste bocht wordt het water een stujk ondieper en laat ik me uit de tube zakken. Met mijn snorkelbril op is het onder water gemakkelijk kijken, en achter een bos met wuivende waterplanten (Vallisneria?) tref ik een hele school zeer kleine, langgerekte visjes aan die bij benadering met mijn arm zich meteen uit de voeten maken. Ik laat me verder de rivier afzakken en zie tussen het riet verschillende kleinere schildpadden zonnen in de ochtendwarmte. Wat is het hier toch mooi.

Na de hele rivier zo'n drie of vier keer te hebben getubed ga ik even lekker rusten. Druk is het hier nog steeds niet, maar al met al denk ik dat er wel zo'n twintig mensen op en langs het water te vinden zijn. Ik lees, eet en drink wat en ga dan zonder tube opnieuw het water in. Dit keer zie ik weer veel vissen en onder water ook een schildpadje. Aan het eind van de route klim ik uit het water en zie tussen de planten aan de andere zijde van de boardwalk een gordeldier rondscharrelen. Zonder zich ook maar iets van me aan te trekken rommelt hij een beetje tussen de blaadjes en loopt dan langzaam maar zeker steeds verder van me af. Ik had zo'n beest nog nooit in het wild gezien en ik vind het eigenlijk maar een raar ding.

DIT IS EEN ARMADILLO!

Om een uur of drie wordt het wat donkerder, en al snel gaat de sirene; iedereen het water uit voor het naderende onweer. Ik gehoorzaam maar netjes, kleed me aan en ga weer terug naar het vervelende Gaylord Palms.
Bij Publix heb ik tussendoor lekker Cuban bread en een paar ons pastrami gehaald, dus de avond kom ik wel door. Jay leno heeft die avond Michael Moore en Michelle Pfeiffer te gast, een groter contarst in kilo's is welhaast niet voor te stellen, en het blijkt een vermakelijke tonight show aflevering.

Welterusten!

DONDERDAG 14 SEPTEMBER 2006

LUMMELEN

Zo af en toe mag je op vakantie ook best een dagje lummelen. Een dagje helemaal niets, alleeen wat zwemmen, wat eten, wat drinken, wat keuvelen met mede-lummelaars en - het belangrijkste van allemaal - wat lummelen.
Nu is 'lummelen' 'an sich' best een raar woord. Zoek je het op in een woordenboek - een digitaal woordenboek wel te verstaan - dan vind je het volgende;

lum·me·len (onov.ww.) 1 lanterfanten => luierenhttp://www.vandale.nl/images/furniture/n.gif
of:
luieren, lummelen, slabakken
= idle, slack (GB/US)

of:
luieren, lummelen, slabakken
= faulenzen, faul sein (D)

Conclusie van dit al: als je in een keuken werkt van een restaurant en je vraagt aan je collega 'geef me even de slabakken aan', dan betekent dit in het Engels cq in het Duits; 'please hand me the idles' cq 'bitte geben Sie mich faulenzen' . En dat terwijl ik altijd gedacht heb dat slabakken 'salad bowls' waren. Zo zie je maar, 42 jaar oud, denken dat ze heel wat weten, maar eigenlijk weten ze helemaal nichts.

Bekijk je het van een heel andere fiets, dan is lummelen, in dit geval met een hoofdletter, dus eigenlijk 'Lummelen' een plaatsje bij Houthalen, zo'n 1 uur en 39 minuten rijden van 's Hertogenbosch. Daar moet je overigens hier in Florida niet echt aan denken, aan houthalen. Zelfs als je hier helemaal niets doet, slechts een beetje aan het lummelen bent, dan loopt het zweet je al over de rug, laat staan als je moet houthalen. Zelfs nu ik alleen maar denk aan houthalen krijg ik het al warm. Ik stop er dan ook meteen mee. Met denken aan houthalen.

Goed, het is jullie inmiddels wel duidelijk wat ik vandaag doe. Lummelen. En nog eens lummelen. Ik hou verder de poolboy wat van zijn werk, hij woont in Osceola in een caravan omdat zijn huis tijdens Charlie in 2004 volledig verwoest is; en de verzekering heeft nog steeds niet uitbetaald. Ik hoor wel dat de Interpolissen van de wereld overal hetzelfde zijn. Glashelder totdat ze over de brug moeten komen. Dan klagen ze dat de brug te gevaarlijk is.... en dat ze die niet kunnen verzekeren. Daar heb je wat aan.

Genoeg gekletst, genoeg geschreven, genoeg gelummeld. Tot morgen.

VRIJDAG 15 SEPTEMBER 2006

Tweehonderdnegenmiljoendriehonderddrieentachtigdui zendzevenhonderdentwaalf (209,383,712)

Vandaag sta ik vroeg op om een bezoek te brengen aan het enige pretpark dat ik tijdens mijn verblijf in Florida zal bezoeken, Epcot. Uiteraard is Epcot mijn favoriete park, al sinds ik het op mijn huwelijksreis in 1987 voor het eerst bezocht. Mijn tweede bezoek was in 1991, derde bezoek in 1994, samen met mijn ouders, en in 1996 weer tesamen met vrouwlief. Toen even vier jaar niet, en in 2000, 2004 en 2006 met het gezin. Vandaag dus mijn achtste bezoek, en je zou dus verwachten dat ze me bij de poort wel kennen…. Niets van dat al. Ik ben en blijf gewoon een nummer. Tweehonderdnegenmiljoendriehonderddrieentachtigdui zendzevenhonderdentwaalf (24,383,712) als ik het goed heb……

http://img64.imageshack.us/img64/1405/epcotto8.jpg

Maar eerst wordt er natuurlijk ontbeten. Dit doe ik bij Cracker Barrel aan de I 192. Dat is wel eerst een stukje de verkeerde kant op, maar geloof me, als je eenmaal bij Cracker Barrel bent geweest is geen omweg je te ver meer. Dan kunnen alle Ihops, Dairy Queens en wat al dies meer zij, op een hoop geveegd worden want deze halen het niet bij Cracker Barrel. Het stevige ontbijt set me wel back $11.82 incl. tax, maar dan heb je ook wel wat. Veel, om precies te zijn. Daarna de auto omgedraaid en richting World Drive. Aan de gate is het nog niet druk, en ook bij de kassa valt het mee. Slechts twee mensen voor me, dus ik ben zo aan de beurt. Helaas heb ik geen kortingskaartje à la C1000 of Plusmarkt met 50% korting voor de Efteling, want aan dat soort ongein doet de Disney Corporation niet mee. Jammer.

Na de officiële openingsceremonie stormt iedereen het park in, uiteraard met uitzondering van alle mensen met kinderen, want die moeten en zullen eerst op de foto met de diverse Disney characters. Wat een uilskuikens; zo missen ze attracties……… Ik ga als eerste naar Soarin omdat de rij daar altijd vrij lang wordt en dus veel tijd kost. Gelukkig zit ik bij de eerste lichting. Weer vind ik Soarin aardig maar niet geweldig. Hmm, raak misschien een beetje verwend. Dan door naar Test Track, alwaar het al zo druk is dat ik maar een FastPass neem. Eigenlijk had ik gepland om Mission Space pas op het einde van de dag te doen; als ik er dan ziek in zou worden, zou ik er in elk geval de rest van mijn bezoek aan Epcot niet zo erg mee bederven. Maar hé, ik sta er nu toch, dus hup met de geit.

Wauw.

http://img64.imageshack.us/img64/512...onspacepi2.jpg

Wat een klere attractie. Ik ben helemaal dol en misselijk, maar ja, met mijn stoute (NIKE!) schoenen aan koos ik ook voor de heftige versie. En dan blijkt de combinatie van leeftijd, zelfoverschatting en Mission Space een hele vervelende.... Eikel dat ik er ben!

Ik gun mezelf nog wat tijd om bij te komen, maar dat schiet niet echt op (ja, het uur wel, maar het bijkomen niet....). Dus maar terug naar het hoteldebotel om te gaan liggen. Wie niet horen wil...............

OH MOEDER WAT IS HET HEET……………………………………….

Grote paniek. Al hoorde ik het zelf niet, om twee uur ’s nachts lig ik heerlijk te snurken als ik plotseling wakker word van een hele hoop kabaal. Ik hoor mensen schreeuwen, er wordt op deuren gebonsd en ik hoor een heleboel telefoons tegelijk rinkelen. Binnen twee seconden sta ik naast mijn bed, schiet een broek, een shirt en mijn slippers aan en maak dat ik weg kom. Eenmaal op de gang is er echt grote paniek. Overal hollen mensen, staan kinderen te huilen en is er een enorme stank. Die stank zal ongetwijfeld te maken hebben met de enorme hoeveelheid rook die ik recht tegenover me zie, aan het andere eind van het atrium in de noordwesthoek van het hotel. Snel loop ik door naar een nooduitgang, waardoor ik ook vele andere mensen zich een weg naar buiten zie banen. Eenmaal aan de buitenkant van het hotel blijkt dat ik toch wel redelijk laat wakker geworden ben. Er staan echt al honderden mensen in de buitenlucht op het grote grasveld dat het hotel omgeeft. Mensen in pyjama’s, in joggingpakken en sommigen zelfs in hun ondergoed (verhuld door een omgeslagen dekbed of handdoek). Gelukkig is de paniek hier aan de buitenkant meteen helemaal weg en wordt er slechts met ingehouden adem gekeken naar alles wat er zich rond om ons heen afspeelt. De brandweer staat met groot materieel aan de zijkant van het hotel, en we zien ook diverse politiewagens en een ambulance. Van een medevluchteling, die al meer dan een half uur hier buiten staat, begrijp ik dat de brand zo rond een uur vannacht ontstaan is in een kamer op de derde verdieping. Een vrouw zegt juist dat het in de laundrykamer is ontstaan, maar dat kan niet echt want die bevindt zich namelijk op een heel andere locatie in het hotel dan waar de rook zichtbaar was. Een politieagent komt aanlopen en verzamelt puur door zijn aanwezigheid een enorm aantal mensen om zich heen. Hij kan niet anders dan iets gaan zeggen; hij meldt dat de brand inmiddels onder controle is, en dat er gelukkig geen doden of ernstig gewonden zijn. Er zijn slechts twee mensen met ademhalingsproblemen naar het ziekenhuis gebracht, en de rookmelders en het bijbehorende hotelalarmsysteem hebben hun werk naar behoren gedaan. Hij verwacht zelfs dat we binnen ‘a couple of hours’ weer terug kunnen naar onze kamers, met uitzondering van de personen die kamers hebben in de noordwesthoek.

Om half vijf, en dan valt het me eigenlijk pas op hoe warm het buiten is, het koelt hier ’s nachts eigenlijk amper af, mogen we weer terug naar de kamer. Uiteraard is iedereen hartstikke opgewonden, en er zijn zelfs mensen die weigeren om terug te gaan omdat ze van mening zijn dat het nog niet safe is. Tja, het lijkt mij zo dat ze ons absoluut niet terug zouden laten gaan als er nog risico’s waren. Dit zeg ik dan ook vriendelijk tegen een vader van een Amerikaans gezin, maar hij wordt echt ontzettend kwaad en agressief. Gelukkig houdt zijn vrouw hem tegen, anders had ik, plat gezegd, een hengst voor mijn kop gekregen. Nou ja zeg, help de situatie even uit de hand lopen door elkaar te lijf te gaan. Idioot!

Eenmaal terug binnen de muren van het hotel stinkt het nog wel enorm. De hoeveelheid rook is al sterk afgenomen, maar er hangt nog wel een soort lage mist tegen het glazen dak van het atrium. Vanaf de tweede verdieping, waar mijn kamer is, kijk je er echter zo onder door. Ik praat nog even wat met mijn buren en ga dan terug naar mijn kamer. Achteraf lijkt het echt absurd, maar ik probeer weer te gaan slapen. Na een uurtje of wat te hebben liggen woelen en draaien merk ik echter dat dit niet echt meer gaat lukken. Gelukkig is de misselijkheid van Mission Space verdwenen, anders was het een nog onaangenamere korte nacht geweest. Ik neem een frisse douche, alles functioneert alsof er niets gebeurd is, en kleed me maar weer aan. Net als ik mijn kamerdeur open doe staat er iemand van de staff voor de deur die een brief onder de deur door wil schuiven. Ik neem de brief in ontvangst en lees wat de directie van het hotel te melden heeft; waarschijnlijk door een smeulende sigaret, is er brand ontstaan in room 2374. De rookmelding heeft de bewoners tijdig gewaarschuwd, en zij hebben het hotel veilig kunnen verlaten. Wel zijn twee bewoners van een aangrenzende kamer met ademhalingsproblemen opgenomen in een ziekenhuis; zij maken het echter goed en kunnen in de loop van de ochtend weer naar ‘huis’. Het hotel verontschuldigt zich voor de overlast, maar benadrukt dat er geen persoonlijke ongelukken zijn, dat de ontruimingsprocedure volgens plan is verlopen, en dat alle faciliteiten van het hotel normaal geopend en bruikbaar zullen zijn. Ook de aanwezige dieren in het atrium………..hebben de consternatie zonder blijvende gevolgen overleefd. Het is maar dat we het weten………..

Dit soort gebeurtenissen leidt wel tot ‘bonding’. De vorige dagen van mijn verblijf in dit hotel heb ik nauwelijks een woord gewisseld met medegasten, nu doet iedereen niets anders. De brand van vannacht is echt het gesprek van de dag, en je hoort de vreemdste verhalen. Een man vertelt bijvoorbeeld dat ie ’s nachts honger kreeg en even snel is weg gegaan om iets te halen bij Checkers. Toen ie terug kwam stond het halve hotel buiten…….. Een andere man zegt dat ie op het punt heeft gestaan om vanaf de tweede verdieping over de balustrade heen naar beneden te springen omdat hij door de hevige rook niets kon zien. Omdat iemand anders hem niet zag en hem pardoes omver liep, viel hij het trappengat in en kon daardoor op een iets minder risicovolle wijze beneden komen. Een jong stel dat uit Zweden blijkt te komen heeft een nog spannender verhaal; ze waren net verwikkeld in een actie van vermeende sexuele aard toen de deur werd ingebeukt en ze gemaand werden hun activiteiten elders voort te zetten……. Ik kan de jongen het niet kwalijk nemen, het is een hele mooie griet……….. Of ze instructies ook verder uitgevoerd hebben weet ik niet, ze vertelden het niet spontaan en ik durfde het niet expliciet te vragen……..

NB Ivm ImageShack problemen volgen foto's later

GEEN AAP – NOOT - MIES, MAAR AAP – BOOT - VIES

Na alle consternatie van de afgelopen nacht is the natuurlijk zaak om vandaag vooral niet nog meer stress op te gaan roepen. Ik bel in elk geval met het thuisfront om ze daar ook een beetje gerust te stellen en tevens om het vervolg van de reis te bespreken. Gaat die nog verder, of gaan we één dezer dagen eens op internet struinen om te kijken of er een fatsoenlijk ticket is dat me terug kan brengen naar Nederland. De uitkomst van het telefoongesprek houd ik nog even geheim. Spannend hè……?

Vandaag dus geen stress. Wat dan wel? Een rustig tochtje met een boot? Da’s op zich geen verkeerd idee. Vanuit een grijs verleden herinner ik nog ooit een tochtje met de kids te hebben gemaakt met een kleine airboot. Dat was ergens in de buurt van de Wall Mart langs de 192. Ik begin dus maar met die kant op te rijden. De Wall Mart staat er nog steeds……….en is nog altijd even aanlokkelijk. Zeker als je het feit in oegnschouw neemt dat ik vandaag toch geen echt grootse plannen heb. De auto geparkeerd dus en op pad. Het blijft een heerlijke zaak om zomaar lekker in rond te lopen en te kijken wat ze hier nu allemaal hebben en doen. Het is redelijk druk voor dit uur van de dag en ook mijn karretje is inmiddels redelijk gevuld met van alles en nog wat. Uiteraard zitten daar wat levensmiddelen tussen, maar daarnaast heb ik een nieuwe hoed, een zonnebril, twee T-shirts en een paar waterschoenen gekocht. Je weet tenslotte nooit waar die nog goed voor kunnen zijn. Na zo’n uur winkelen ben ik 60 dollars lichter, maar kan ik in elk geval goed voorbereid kapiteintje gaan spelen bij de airboots. Bij Airboat Rental U-drive is het absoluut niet druk. Bijna alle airbootjes liggen aan de steiger en de man bij de kassa heeft dan ook uitgebreid de tijd om uitgebreid te antwoorden op alle vragen die ik hem stel. Een van deze vragen heeft betrekking op de hurricanes van twee jaar geleden. Wat heeft Charlie voor hen betekend? Charlie was de eerste hurricane die hen meer dan een paar dagen out of business bracht. Voordat alle schade was hersteld waren er meer dan twee maanden voorbij. Ook de brug waarover de 192 hier loopt heeft toen redelijk wat schade opgelopen, en de reparaties daarvan hebben voor nog twee maanden extra met geen tot heel weinig omzet gebracht. Maar nu is alles weer ‘back to normal’. Ook vraag ik hem wat je hier nu zoal aan wildlife tegen kunt komen. Hierop antwoordt hij dat als je onder de brug doorgaat, dat het dan beperkt zal blijven tot vissen, veel schildpadden en vogels. Met name blauwe reigers worden hier veel gezien, maar dat is een soort die we in Nederland niet bijzonder meer vinden. Daar vissen ze namelijk met grote regelmaat de tuinvijvers leeg. Als je echter de andere kant opgaat, richting de waters van Lake Tohopekaliga (tja, het klinkt iets exotischer dan het Ijsselmeer…..), dan heb je gerede kans om alligators te zien. Naar schatting is het gemiddelde aantal sightings zo’n twee a drie per week. Nou, misschien heb ik wel geluk.

http://img526.imageshack.us/img526/8479/wallmartfl5.jpg

Ik bestijg mijn bestuurdersstoel en maan alle passagiers (geen) to remain seated at all times, and to restrain from eating, drinking, smoking and flash photography……… Zo, dat hebben we weer gehad. Het bootje maakt vrij veel herrie, ondanks het feit dat de snelheid zelfs bij volledig naar voren gedrukte gashendel, zeer beperkt blijft. Ik zie twee grote weekschildpadden die me er bij het stoplicht zonder problemen uit trekken. De nul tot honderd acceleratie van meneer airboat is dus niet je dat. Na een kwartiertje vol gas rechtuit, laat ik de bewoonde wereld ogenschijnlijk een beetje achter me, want er zijn geen huizen of schuurtjes meer te zien en geen autogeluiden meer te horen. Het is hier, op letterlijk een steenworp afstand van de drukke 192 met al zijn winkels en mensen, echt idyllisch. Ik tuf nog even verder en zie net om de bocht nog een supersnelle airboat van Airboat rentals U-drive. Alleen zit er niemand in. Op de oever zit echter een gezin lekker te picknicken onder de tropische vegetatie. Ze zwaaien en vragen of ik ook een bagle lust. ‘No thank you, I have a fish to catch’ antwoord ik gevat. Mijn boot tuft die van hen voorbij en een eindje verder kom ik bij een tweesprong. De rechterkant lijkt te lopen naar een wat opener gebied, dus kies ik voor de linker. Na zo’n tien minuutjes kom ik bij een oude aanlegsteiger die volledig op instorten staat. Als iemand het zou wagen om hierop te gaan staan, dan zou hij zeker inzakken. Ik ga met mijn boot richting de steiger en krijg plots een hartverlamming. De tweede van vandaag. Onder de steiger ligt in het hier kristalheldere water een behoorlijk grote alligator. De goose bumbs staan tot achter mijn oren. Het water is hier naar schatting een meter diep en de alligator naar schatting toch zeker tweeënhalve meter lang. Hier zouden ze zeggen eight or nine foot.

• Godsamme!
• GVD!

http://img526.imageshack.us/img526/8479/wallmartfl5.jpg

Zit ik hier helemaal alleen in the middle of nowhere in een bootje wat nauwelijks meer genoemd kan worden dan een badkuip met een Wibra propeller er op, en dan kom ik zo’n ‘apparaat’ tegen. Ik ben nu dus – waarschijnlijk geheel ten onrechte – echt bang.

• Shit!

Wat nu? Ja, waarschijnlijk gewoon doen alsof ik hem niet gezien heb. Als ik geen onverklaarbare rare drang had gehad om naar deze hopeloze steiger toe te varen, dan was ik nu honderd meter verderop geweest en had ik van het bestaan van het beest niet eens af geweten. Dat was nog erger geweest……… Want dan had ik verrast kunnen worden, en nu niet. Ik blijf nog even liggen met de boot, en als iemand me had verteld dat het een stenen of kunststof exemplaar was geweest dan had ik het geloofd. Het dier verroert geen vin (kan ook niet want hij heeft helemaal ..etc.). De boot gaat dus ‘in reverse’ en daaropvolgend weer vooruit, de hopeloos spannende steiger achter me latend. Onderweg zie ik diverse schildpadden, sommige in het water, andere zonnend op een omgevallen boomstam langs de oever. Ook vogels zie je voldoende, vooral veel van die kleine witte reigers. De stroom waarin ik vaar komt nu uit in een grote plas. Een meer durf ik het niet te noemen, want daarvoor is het weer te klein, maar toch. Ik vaar de grote plas op (bij een verhaal over Michiel de Ruyter of Tromp krijg je bij die zin toch een heel andere voorstelling) en zie in het midden een klein roeibootje liggen waarop twee mannen zitten te vissen. Of ze op prijs stellen dat ik met mijn propellertje bij hen in de buurt kom weet ik niet, maar ik waag het er maar op. En geloof het nou of niet, ik ken één van de twee mannen die in de boot zitten. Het is Hulk Hogan!

Dezelfde Hulk die ik vorige week zag in Deland. De Hulkster herkent mij ook en zegt dat dit toeval op een schaal van onmogelijkheid ‘of the charts’ is, en ik ben het helemaal met ‘m eens. Hij stelt zijn vriend netjes aan me voor, ik versta iets in de trant van ‘Jim’ en hij vertelt dat ze hier al een uur of twee zitten te wachten op iets wat niet bijten wil. Het geluid van mijn Wibra propeller zal ook al wel niet meehelpen, vrees ik. Vanzelfsprekend vertel ik mijn encounter met the gator van vijf minuten geleden, en dan zegt de Hulk dat hij dan waarschijnlijk met zijn bootje die kant op roeit, want waar gators zitten, zit ook veel vis. De Hulk heeft hier vlakbij een klein huis, zo zegt hij tenminste, van waaruit hij graag uit vissen gaat. Dat ‘a bloody bloke from Rotterdam (?) has to tell him where the fish is, in his own backyard’ is hem een beetje gortig. Maar ja, het is niet anders hè……… We praten nog wat over de vissen die hier en in Nederland voor komen, en zijn het er snel over eens dat de onderwaterfauna hier toch iets gevarieerder is. Ik zie inmiddels op mijn (nieuwe) horloge dat ik al over de helft ben van de tijd dat ik de Wibrabadkuipboot gehuurd heb, dus ik zeg dat ik om moet draaien. We zeggen ‘till we meet again, don’t know no where, don’t know when’ en nemen afscheid. Ik draai mijn bootje weer in de richting waar ik vandaan kwam en laat de Hulk en zijn maat ver achter me.

http://img249.imageshack.us/img249/7884/airboatsye4.jpg

Op de terugweg vaar ik met een grooooooooote boog om de steiger heen want één ‘close encounter of the weird kind’ op een dag vind ik meer dan genoeg. Het picknickende gezin is inmiddels ook weg, en dat is te zien aan de rotzooi die ze hebben achter gelaten. Op zich ziet het er wel netjes uit, maar volgens mij zijn ze een blikje budweiser en een plastic tas vergeten.

Dan gebeurt er iets wat je echt niet voor mogelijk houdt. Uit een boom boven de picknickplek komt een aap gezwierd die het blikje pakt en er uit begint te drinken. Blijkbaar is het blikje leeg, want hij gooit het meteen weer weg. Hij klimt in een boom, pakt een liaanachtige plant of iets dergelijks vast en slingert weg. Nou heb ik redelijk wat over Florida gelezen en heb ik er toch ruim een procent van mijn leven (even snel uitgerekend: 9 bezoeken van gemiddeld drie weken = 27 weken, gedeeld door mijn leeftijd in weken (42 x 52 = 2184) = 1,2%) door gebracht , maar dat hier apen in het wild voor komen is mij volledig onbekend. Sterker nog: dat is niet zo. Apen komen hier, met uitzondering van Monkey Jungle in Miami, niet voor. Ik ben dan ook helemaal opgewonden van deze uitzonderlijke observatie. Het moet dus wel een beest zijn dat op een of andere manier ergens is ontsnapt, en dat zich hier in het wild toch in leven weet te houden. Nog half in trance kom ik terug bij de betonnen aanlegsteiger van Airboat Rentals U-drive en al voordat ik tot stilstand kom begin ik al te schreeuwen tegen de man die mij de boot verhuurd heeft en die nu aan de kade staat, dat ik een aap gezien heb. Oh, zegt hij, dan is er weer een monkey ontsnapt bij de petshop iets verder op. Komt wel vaker voor…….. Hij zegt dat hij wel de politie gaat waarschuwen, want dat heeft hij de vorige keer beloofd te doen als hij weer een aap zou zien. Inmiddels ben ik met mijn boot bij de steiger en zet ik de motor af. Ik sta voorzichtig op omdat de boot onder mijn gewicht een beetje wankelt. Net als ik mijn linkervoet op de kade zet gaat het mis. De boot, waarop mijn rechtervoet dus nog rust, drijft van de kade af en ik heb de keus uit twee opties; ten eerste in het water vallen en ten tweede uittesten in hoeverre ik in staat ben om een split te maken en dan te blijven zweven. Nu heb ik ten eerste weinig tijd om stil te staan – ik kan niet eens stilstaan al zou ik het willen - bij het maken van deze keuze en ten tweede is de laatste optie qua zwaartekracht ook niet echt mogelijk.

Ik val dus in het water. Gelukkig is het hier niet al te diep, maar ik sta toch wel tot boven mijn knieën in de agua. En het stinkt…….. Mijn voeten staan in een laag modder waaruit nu allerlei vreemde gassen naar boven komen die niet bepaald zoete herinneringen oproepen aan bijvoorbeeld Dior, Davidoff of Esteé Lauder…… Het meurt naar vieze mest. De Airboat Rentals U-drive man moet toch wel redelijk hard lachen. Gelukkig zijn er verder geen mensen in de buurt, anders zouden ze nu namelijk flauw gevallen zijn van de stank. Een van hen had dan waarschijnlijk zijn hoofd gestoten bij het flauw vallen, waardoor ik dan weer een law suit aan mijn broek zou hebben. Nu heb ik drab aan m’n broek. Stinkende, gore drab. Wat een vieze boel. Dominic, zo blijkt de Airboat Rentals U-drive man te heten, biedt me gelukkig aan om even ter plaatse te douchen. Zo goed en kwaad als dit gaat, voel ik me tien minuten later toch wel redelijk opgefrist. Mijn schoenen en sokken heb ik echter in een dicht gebonden plastic zak achter in de auto gegooid. Zo komen de waterschoenen die ik eerder vandaag bij Wall Mart kocht meteen van pas! Man, man, wat een dag…………..

http://img337.imageshack.us/img337/9651/voetenxy7.jpg

THE DAY AFTER

Nou, na zo’n dag als gisteren besef je dat er op vakantie toch wel heel veel kan gebeuren;

• Brand in het hotel
• Hulk Hogan (weer) gezien*
• Een ontsnapte aap gezien*
• In het water gevallen (letterlijk)

* voor zover bij de schrijver bekend, is hier geen sprake van causaal verband….

Vaak zul je zien dat ‘the day after’ dan een heel rustige, weinig enerverende dag is. Ik hoop dat deze ‘vanzelfsprekendheid’ ook voor mij zal gelden, want te veel opwinding op één dag is op mijn leeftijd ook niet gezond meer.

De dag begint dan ook rustig, maar dan……….. Terwijl ik aan het ontbijt zit bij Ponderosa zie ik plotseling dat er geen dode man in de grote plantenbak ligt die naast mijn tafel staat. Geen afgerukt been, geen romp van een man op middelbare leeftijd, geen moordwapen, helemaal niks. Als ik klaar ben met ontbijten en de (vorstelijke) tip op de tafel heb achter gelaten, blijkt de dienstdoende waitress daar dan ook absoluut niet ontevreden over te zijn. Ze komt niet met een deegroller achter mij aan gerend en ze schreeuwt ook geen ‘typical Dutchmen’, ‘dirty dried grape’(vuile krent) of ‘I hope to never see you again’ door de zaak. Niets van dat al. Eenmaal buiten gekomen hoef ik dan ook niet om te kijken of er niet een bende boze waitresses of een grote gemene restaurantmanager naar buiten komt om mij te achtervolgen, of, erger nog, mij het hoofd in te slaan met een grote, van anti aanbaklaag voorziene koekepan of een scherpe hakbijl die toevallig in de keuken lag om het hout te splijten dat nodig was voor ‘the special of the day’ die vandaag op de kaart stond; smoked haddock.

Amper bijgekomen van deze opluchting rijd ik voorzichtig de kruising op bij Old Town en constateer dat er geen gek over straat loopt die, gekleed in een rambo-achtige outfit, met een zwaar Russisch machinegeweer van de vermaarde fabrikant Kalashnikov , in het wild om zich heen schietend een magazijn van liefst 500 kogels leegt. Ook komt er uit de zijstraat geen oude Cadillac Seville, uitgevoerd in staalblauw met een zwart leren dak, waarin twee joy rijdende teenagers zich al slingerend door de automassa op weg bewegen naar een paar grote hamburger menu’s, uiteraard inclusief extra large fries en a gallon of diet coke, bij de bekende hamburgerketen Checkers. Als ik daarna eenmaal op cruising speed ben ter hoogte van de kruising met de I 417 steekt plotseling Harry Potter niet over. Zo maar, midden op een vierbaansweg met geen zebrapad in de buurt! Maar ik heb me niet vergist, want het is Jan Peter Balkenende niet (tja, leg die maar es uit……).

http://img512.imageshack.us/img512/9...ssimmeeet4.jpg

http://img337.imageshack.us/img337/3...shnikovwa8.jpg

http://img512.imageshack.us/img512/7...ypotterzf6.jpg http://img512.imageshack.us/img512/367/cadillacju7.jpg

Zo gaat deze dag verder. Helemaal doordrenkt met spannende gebeurtenissen, verschrikkelijke ongelukken, abnormale voorvallen en ontmoetingen met bekende Nederlanders en Amerikanen die niet gebeuren. Een dag als alle andere, zoals je er thuis vaak meer hebt dan je lief is. Verder valt er over vandaag weinig te melden, en dat doe ik dus ook (niet).

See you tomorrow!

LOGISCH & ONLOGISCH GEPRIJSDE IJSJES

Op het wereldwijde web heb ik wat rondgestruind naar leuke aanbiedingen voor tickets terug van Florida naar Nederland. Ik heb het hier nu wel een beetje gehad, en als ik de verhalen geloven mag, dan missen ze me thuis net zoveel als ik hen. Elk telefoongesprek wordt langer en steeds vaker komt de vraag terug: wanneer?

Ik zie dat Martinair vanuit Florida de kassa nog wat harder kan laten rinkelen dan vanuit Nederland. Als je een enkele reis wil boeken vanuit Orlando naar Amsterdam, dan is dat vanuit Amerika aanmerkelijk duurder dan vanuit Nederland. Als je ervoor kiest om vanuit Miami terug te vliegen, dan is er ook verschil, maar bij lange na niet zo veel. Vreemd. Maar als ik de afgelopen jaren iets geleerd heb, dan is het wel het feit dat er weinig dingen op deze wereld zo ondoorgrondelijk zijn als de structuur van vliegtarieven. In het verleden heb ik zelf een IATA cursus gevolgd, een speciale opleiding voor het vaststellen en berekenen van vliegtarieven, maar zelfs met die kennis is het allemaal onbegrijpelijk. Retourtjes die goedkoper zijn dan enkele reizen, een extra tussenstop die goedkoper is, een extra stuk voorafgaand aan je reis dat je ticket goedkoper maakt (bijvoorbeeld instappen in Brussel en dan via Amsterdam naar New York is goedkoper dan instappen in hetzelfde vliegtuig in Amsterdam en dan naar New York) en meer van die rariteiten; allemaal voorbeelden van op zich onlogische zaken. Zou je hetzelfde principe loslaten op, om maar een koe bij de horens te nemen, een ijssalon, dan zou je op het volgende uit kunnen komen:

• Een ijsje kost vandaag € 2,50, morgen € 3,00 . Twee ijsjes kosten soms € 1,50
• Een ijsje met één bolletje kost € 2,50. Een ijsje met twee bolletjes kost € 2,00, behalve als het tweede bolletje vaille is, dan kost het ijsje namelijk € 1,90
• Een ijsje kost € 2,50. Neem je er een drankje bij, dan kost het totaal € 1,75, behalve als het drankeje bitter lemon is, dan mag je namelijk geen ijsje erbij nemen.
• Koopt Jan een ijsje dan kost het € 2,50, koopt Mohammed het, dan kost het € 2,75, behalve als het na 16.00 uur is, dan betaalt Mohammed namelijk nog maar 15 cent extra in plaats van 25 cent.

http://img444.imageshack.us/img444/9294/ijstt1.jpg

En dat wisselt dan nog per ijssalon, per smaak die je kiest en per soort. Ook scheelt het nog of je het ijsje op internet besteld of bij de zaak, of rechtstreeks bij de ijsfabrikant of niet. Tevens verschilt het aantal beschikbare smaken per verkooppunt en zijn sommige smaken op de ene dag wel, en op de andere dag niet mogelijk. En zo kan ik nog even door gaan; leg dat maar eens aan een klant uit…….

Het doet me een beetje denken aan opmerkingen van Bill Gates; als de auto-industrie in de afgelopen twintig jaar dezelfde ontwikklingen had doorgemaakt als Windows, dan zou elke auto 50 kilometer op een liter benzine kunnen rijden, en nog maar € 1000 kosten. Nou, dan weet ik er ook nog wel een paar. Als de auto industrie in de afgelopen twintig jaar dezelfde ontwikkelingen had door gemaakt als Windows, dan zou:

• uw auto bij een kruising soms afslaan. U zou op de stop knop drukken, de auto zou het dan weer doen, en u zou dit geheel normaal vinden
• u elke keer als er een verkeersbord verzet zou worden, een nieuwe auto moeten kopen
• u elke keer als u een nieuwe auto koopt opnieuw rijexamen moeten doen
• u elke keer als u een nieuwe auto koopt, er een andere, nieuwe soort benzine in moeten doen die bijna nergens verkrijgbaar is
• u bij elk aan te schaffen klein accessoire als een binnenthermometer of een klokje moeten afwachten of het in uw auto zou functioneren.

In ieder geval ben ik het voordeligst uit met een vlucht van Delta. Via JFK naar Amsterdam vanuit Orlando zou me € 220 kosten inclusief taxen e.d. Maar dan moet ik dus wel in New York overstappen. Via Martinair kan ik rechtstreeks naar Amsterdam vanuit Miami voor € 299 inclusief taxen.Tja, ik denk er nog even over, misschien is het morgen nog goedkoper. Of als ik nou pistache neem in plaats van stracciatella? Is het dan mogelijkerwijs aantrekkelijker geprijsd? Helaas staat deze vraag niet bij de FAQ.

http://img129.imageshack.us/img129/9981/deltayd5.jpg

Gelukkig is de handel bij Publix wel logisch geprijsd. Als ik een kleine beker Hagen Dasz koop ben ik $2 dollar kwijt, een grote beker met twee keer zo veel inhoud kost $ 3,29. Kijk, das nou te volgen. Daar zouden de vliegmaatschappijen eens een voorbeeld aan moeten nemen. Ik neem in elk geval een grote beker, zo veel voordeel kun je immers niet laten lopen, en geniet enorm van de banana crunch., zelfs zonder de seatbelts vast te maken……

http://img129.imageshack.us/img129/2...logo20cyz0.jpg

Byebye

DINSDAG 19 SEPTEMBER 2006

DE KASSA BIJ DE C1000 / VROUWEN ZIJN SLECHT VOOR HET MILIEU

Vandaag de tweede poging voor het bezoek aan Epcot. De vorige keer heb ik dus een heel kort bezoek gehad, met slechts twee attracties, namelijk Soarin, was wel aardig, en Mission Space, was, hoe zal ik ’t zeggen, iets minder aardig. De Fastpass die ik nog heb voor Test Track heeft zijn waarde inmiddels ook verloren, dus ik begin volledig blanco, oftewel met een schoon laken, zoals ze hier zeggen (with a clean sheet). Het lijkt vandaag aanmerkelijk drukker dan een paar dagen geleden, want bij de kassa’s staan flinke rijen. Ik kies voor de naar mijn idee kortste rij, maar zoals altijd het geval, voor mij staat weer iemand die iets afwijkends heeft. Ook in de supermarkt heb ik altijd last van dit fenomeen. Als ik aansluit in de rij gaat deze altijd lekker vlot, totdat de persoon aan de beurt is die net voor me staat. Allerlei smoesjes en rare verhalen worden uit de kast getrokken om mijn doorstroom maar te verhinderen, om mijn tijd maar te kunnen ‘wasten’. Soms zijn ze de portemonnee vergeten, soms hun pincode kwijt, andere keren moeten ze nog een onsje van het één of ander uit de winkel hebben of hebben ze net die ene bloemkool uit het vak gehaald waar geen prijsje op zat. Echt waar, die mensen doen alles om mij dwars te zitten. Ik herinner me nog een voorval van niet zo lang geleden, waarbij een vrouw voor me stond die vier dingen tegelijk tevoorschijn toverde om mij te kunnen vertragen Als eerste bleek ze om een of andere vage reden de boodschappen in twee etappes te moeten afrekenen. Je kent dat wel. Hebben ze een berg boodschappen op de band liggen waartussen ze heimelijk zo’n bordje ‘volgende klant aub’ hebben verstopt. Het lijkt me overigens dat ‘volgende klant aub’ in dit geval betekent dat ik aan de beurt zou zijn. Maar nee hoor, ze halen boodschappen voor iemand die zelf te lui is om te gaan, of hebben thuis verschillende budgetten voor verschillende productgroepen waardoor de aardappels niet op hetzelfde kassabonnetje mogen komen te staan als de chocolaatjes. In elk geval, na dus twee keer gepind te hebben en twee keer het traject te hebben doorlopen van de eventueel al dan niet aanwezige lege flessenbonnen en twee keer het antwoord op de vraag of er met zegeltjes gespaard wordt voor pannen, schalen of ander derderangs materiaal dat de fabrikant aan de straatstenen niet kwijt komt, denk ik aan de beurt te zijn. Ten tweede blijkt mevrouw helaas ook nog eens een notoir roker te zijn en moet voor een derde keer apart afrekenen voor vier pakjes shag met vloei (wat dat ook betekenen mag; als ik namelijk zie wat voor kleine papiertjes dat zijn dan vraag ik me werkelijk af wat voor vloei dat tegen zou moeten kunnen houden) en vier pakjes Marlboro. Light natuurlijk……. Helemaal bont wordt het als ze ten derde plots de ingeving krijgt dat Sjaan of Truus jarig is en dat er ook nog bloemen aangekocht moeten worden. Met een schaapachtige lach wordt geprobeerd het allemaal te vergoelijken, want na een kwartier bezig te zijn met afrekenen en dan nog niet klaar te zijn begint zelfs het grootste schaap zich een beetje ongemakkelijk te voelen. Niet dat ze dan snel even een bos uit de staander grissen, nee er moet nog uitgebreid gekeken, gekeurd, gepakt,, terug gezet en weer gepakt worden. Eindelijk. Nog één keer afrekenen en dan zijn ze weg. Maar nee hoor, tenslotte is ook het kassarolletje op. Ja, vindt je het gek! Als iedereen zo vaak moet afrekenen als K/T* ut Hola voor me dan houden we op aarde geen boom meer over. Wat een @#!!&#@. Conclusie: vrouwen zijn slecht voor het milieu.

http://img205.imageshack.us/img205/4782/c1000sx5.gif http://img115.imageshack.us/img115/4849/kassayf7.jpg

Zo’n geval tref ik nu dus ook voor me aan de kassa van Epcot. En weer is het een vrouw! Blijkbaar heeft ze een of andere creditcard aan de kassier gegeven die het niet doet, want het hele kassasysteem slaat op hol. Christopher uit Davenport, dat staat tenminste op zijn Disney-naamplaatje, krijgt het helemaal benauwd en kan blijkbaar met zijn computersysteem geen kant meer op. Deze hele toestand duurt al gauw zo’n tien minuten en zo’n mens moet ik weer voor me hebben. Ik herinner me dat ik in 2004 zelf een soortgelijk probleem had hier bij Epcot, maar ja, ten eerste stond ik toen niet in de rij achter mezelf te wachten en kan zoiets gewoon een keer gebeuren natuurlijk………………….

Ondanks mevrouw de creditcard goeroe ben ik toch op tijd voor de opening bij de gate. Als eerste gaat het richting Test Track. Na hier twee maal zonder wachten in te zijn geweest neem ik nog een Fastpass voor later en ga dan richting The Living Seas. De attractie met Nemo is hier nu mooi ingepast en gelukkig niet meer zo amateuristisch als twee maanden geleden. Zo zie je maar dat er in een week of acht veel kan veranderen. Daarna zijn de dinosaurussen van Universe of Energy weer aan de beurt. Wordt toch ook wel tijd dat ze deze een keer gaan vervangen, want de echte noviteit is er nu wel een beetje af. Ellen Degeneres, die deze attractie via een filmscherm begeleidt, is inmiddels bezig aan haar tweede comeback, maar op de beelden hier stamt ze nog uit haar TV ontgroeningsperiode. Sterker nog, hier is ze nog niet eens lesbisch! Tijd dus voor Disney om hier het een en ander up te daten. Na Universe ga ik naar de 3D film en naar Spaceship Earth; beiden blijven leuk. Dan is het tijd voor de wereldreis. Met vermoeide voeten begin ik aan de trip via Canada en completeer zo de route via Engeland, Marokko, Japan, Duitsland, Noorwegen en Mexico. Onderweg bezoek ik de films die ik al een tijd niet meer gezien heb en ik slaap even lekker bij de American Adventure. De enige plaats in Epcot waar je onder het genot van een niet hoorbare maar wel voor een perfecte temperatuur zorgende airconditioning heerlijk kunt wegzakken in het dikke pluche van het mooie theater. Als er, zoals gewoonlijk, aan het eind hevig geapplaudisseerd wordt door het publiek voor de poppen, de projector en het cassettebandje, word ik weer wakker. Precies op tijd! En geen verspilde tijd, want zoals ‘ons moeder’ vroeger altijd zei; ‘ziede niks dan ruste toch’. Een waarheid als een koe! Dezelfde uitspraak is overigens ook van toepassing voor bezoeken aan het kleine kamertje voor een grote boodschap die maar niet wil komen; ‘poepte nie, dan ruste toch’ …………

http://img115.imageshack.us/img115/4...venturexg8.jpg

De dag is voorbij gevlogen en de fut om te wachten op het dagelijkse vuurwerk heb ik eigenlijk niet, dus ga ik lekker naar ‘huis’. Op mijn kamer laat ik nog een heerlijke grote ‘double pepperoni’ bezorgen door Domino’s en zo kan ik, gehuld in de nachtelijke stank van salami en kaas, heerlijk gaan slapen.

http://img74.imageshack.us/img74/198...20pizzaop4.jpg

Maf ze!

* hoofdletter naar keus in te vullen………..

WOENSDAG 20 SEPTEMBER 2006

ORLANDO FINANCIAL DISTRICT

Voordat ik vandaag goed en wel wakker ben heb ik alweer iets geleerd. Namelijk het antwoord op de al jaren onbewust prangende vraag, ‘waarom stinken Italianen zo?’. Ook altijd al willen weten waarom? Nou waarschijnlijk omdat het doorbrengen van zo’n zeven á acht uur in een ruimte waarin het behang spontaan loslaat van de muur door de stankcocktail van kaas en salami niet bepaald bevorderlijk is voor een frisse ochtendgeur. Waarschijnlijk vormt deze wijze les ook de basis voor het antwoord op de vraag waarom sommige mensen zo uit hun mond stinken en weer anderen onder hun oksels. Juist, ze hebben een pizza op met knoflook respectievelijk zweetdruppels.....

Ik douche dus maar snel de smells van me af voordat ik op jacht ga naar een healthy and hearty breakfast. Deze keer duik ik snel de coffee shop in bij Publix en nuttig daar een eenvoudig maar voedzaam ontbijt van cornflakes, toast en vers fruit. Best lekker hoor! Daarna
rijd ik met mijn Dodge Caliber naar Downtown Orlando. Eigenlijk is het te gek voor woorden, maar in al die jaren dat ik nu in Orlando en omgeving kom, ben ik nog nooit in het echte centrum van de stad geweest. Wel talloze malen in de toeristencentra, pretparken en de shopping malls, maar nooit in het eigenlijke centrum. Vanaf de snelweg I4 kun je Downtown wel altijd duidelijk zien liggen met zijn markante torenflats, en vandaag is de dag om er ook eens echt te gaan koekeloeren. Ik verlaat de snelweg bij het oude, voormalige entertainment complex van Church Street Station. Eens een bruisend centrum van muziek, zang en dans, nu niet meer dan een zielige hoop stenen die staat te wachten tot een of andere property developer het uit zijn lijden verlost. Zonde, want het was vroeger een van de bekendere en best bezochte attracties in Orlando.

http://img111.imageshack.us/img111/8...ndoflagka9.gif http://img168.imageshack.us/img168/5...orlandokt9.jpg

Mijn Caliber rolt lekker door over de voormalige spoorlijn, en zo hobbel ik het financial district in. Financial districts zijn in de US of A altijd te herkennen aan de serene rust die er van deze wijken uit gaat.

Stel je een grote fabriek voor met bonzende en stampende machines, een magazijn met logistieke afdeling waar heftrucks en vrachtwagens af en aan rijden, een kantoorruimte waarin bevallige en minder bevallige dames druk telefoongesprekken aan het voeren zijn, een directeur die met zijn schoenen omhoog de Elsevier zit cq ligt te lezen en een afdeling waar serene rust heerst en waar geen enkel geluid vandaan komt. Op de deur van deze afdeling staat iets in de trant van ‘boekhouding’, ‘financiële afdeling’ of, bij bedrijven die zichzelf als een moderne exponent van moderMisme beschouwen, ‘financial department’. Soms leest er iemand op die afdeling een Financieel Dagblad, of uiteraard het Engelstalig equivalent Financial Times, en hoor je dus af en toe een blad omslaan. De rust van deze laatste afdeling, bezet door accountants, controllers en consultants komt overen met de rust van een Financial District. Hoge gebouwen, veel marmer, veel namen op de gevels die beginnen of eindigen met ‘Bank’ en altijd die stilte. Het enige – soms – waarneembare geluid in deze wijken is het geritsel van bankpapier bij die ouderwetse instituten die hun klanten nog niet voor de volle 100% maar nog slechts voor 96% of 95% van zich hebben vervreemd, en dus nog over een ouderwetse service als een geldautomaat beschikken. Maar even geduld, ook die Banken zullen binnen afzienbare tijd in hun niet aflatende drang om ‘klanten nog beter van dienst te kunnen zijn’ en ‘het serviceniveau nog verder te kunnen optimaliseren’ snel deze geldautomaten, in het land van Uncle Sam ATM’s genaamd, afstoten en sluiten. ‘Ook om uw en onze veiligehid verder te kunnen waarborgen’ is een veel gehoord argument in deze vergaande serviceverbetering..... ‘Voortaan kunt u dan ook via onze uitgebreide internetsite 24 uur per dag en zeven dagen per week tegen slechts een minimale vergoeding al uw bankzaken vanuit uw luie stoel bij ons regelen’. Jaja.

Goed, het Financial District dus. Daar rijd ik nu doorheen en er is geen accountant, controller of consultant te zien. Die zitten allemaal te internetten achter hun laptop aan hun flexibele werkplek, te kijken hoe ze ons, de klanten, nog verder kunnen treiteren en ‘annoyen’. Alles ter meerdere eer en glorie van de koersen op Wall Street en gelijksoortige beurzen. Om, als ze hun hand overspeelt hebben, een heleboel mensen, ja soms zelfs complete economieën mee te slepen in hun ondergang. En voor degenen die geen geld voor aandelen of andersoortige beleggingen aan deze bendes hebben toevertrouwd: dan zorgen ze er wel voor dat de inflatie door hun mis-handelingen (hier niet in de betekenis van lichamelijk geweld) uit de hand loopt, de rente gigantisch gaat stijgen en de huizenprijzen ineen zullen storten. Daar ga je dan met je goeie gedrag. Genoeg nu over mijn frustratie met betrekking tot financiële instellingen, want ik moet opschieten; het is al bijna 13.00 uur en dus zullen de deuren van gelaagd veiligheidsglas in de marmeren panden zich weldra gaan openen om de inhalige laptoppende meute doorgang te gunnen naar de alleen op werkdagen geopende lunchrooms en cafés waar zalm op toast en foie gras als lunch geserveerd worden. Vanzelfsprekend op rekening van ‘de zaak’, in casu u en ik. Bovendien moet ik zelf ook lunchen en zal ik dus voort moeten maken om nog een vrij tafeltje te bemachtigen.

Mijn lunch bestaat uit een strawberry smoothie en een ceasar’s salad a raison van $ 17. Normaliter wordt dit gerecht dus besteld door een financial advisor van een of andere duistere soort aan een tafeltje dat hij of zij samen bezet met de senior advisor of (il)legal reposession, van de firma Morgan & Stanley, JP Morgan of Goldman Sachs. Deze banken hebben weer aandelen in andere banken die op hun beurt weer het geld beheren van banken als ABN AMRO, ING of Rabobank. Uiteindelijk betaal ik de rekening toch, dan kan ik dus net zo goed de ceasar’s salad zelf opeten........

http://img254.imageshack.us/img254/9...ansachsfb9.jpg

Na een verdere – nogal saaie - tour door Orlando, ik weet nu ook waarom ik in al die jaren nooit eerder in het centrum geweest ben, keer ik terug naar het hotel en ga heerlijk zwemmen. Ik eet die avond bij Subway en lees op de deur dat het gebouw waarin Subway gevestigd is eigendom is van de First Federal Bank of Florida Inc. Ook dat nog...........

DONDERDAG 21 SEPTEMBER 2006

ZOEKTOCHT EN EEN STOOMBOOT MET VETERS

Vandaag heb ik aan de receptie van het onvolprezen Gaylord Hotel het e-ticket kunnen printen voor mijn terugreis naar Nederland. Wanneer het is geef ik nog niet prijs, maar ik kan wel melden dat ik nog maar twee nachten in het Gaylord verblijf. Zo lang had ik namelijk vooraf via Priceline dit hotel vastgelegd. Een verlenging hier ter plaatse kost echt veel te veel geld, na lang praten aan de receptie was het voordeligste tarief dat ze af wilden geven nog steeds boven de 200 dollar, dus daar begin ik niet aan, al is het alleen maar uit principe. Als ik via Priceline probeer mijn verblijf in dit hotel te verlengen loop ik natuurlijk het risico dat ik in een ander hotel terechtkom. Mwah…

Nou ja, in elk geval heb ik mijn vliegticket in de pocket en zien we wel. Ik denk dat ik vandaag maar eens wat marktonderzoek ga doen naar een goed hotel als opvolging van het Gaylord, al zal het contrast, dat zul je begrijpen, hoe dan ook niet onaanzienlijk zijn. Om niet te ver te hoeven rijden begin ik vlakbij aan de I 192, bij twee hotels waar ik al eerder verbleef.

http://img512.imageshack.us/img512/2...oldtownbf1.jpg
Mooi rose is niet lelijk.........

Als eerste het oude Days Suites Maingate, hetgeen inmiddels niet meer tot de keten Days Inn behoort, maar zelfstandig is. We verbleven hier in 1996, en toen kon het er prima mee door. Nu niet meer. Het is niet overdreven om te stellen dat er sinds 1996 weinig tot niets gebeurd is. De moeite om bij de receptie naar een goede deal te informeren kan ik me dus besparen, want hier zou ik nog niet willen verblijven voor niks. Het tegenwoordige ‘Suites at Old Town’ kan ik dus gevoeglijk van mijn lijstje afstrepen.

Het aangrenzende hotel, Quality Suites Maingate, is mijn volgende slachtoffer. In 2004 verbleven we hier een hele week met acht personen en dat was tiptop in orde. Ook hier is sinds mijn laatste bezoek weinig veranderd, het ziet er allemaal nog prima uit. Als ik via de zij-ingang het binnenplein op loop waar zich o.a. het zwembad en de poolbar bevinden valt me wel op dat het echt ontzettend druk is. Het is elf uur ’s ochtends, dus je zou denken dat veel mensen zich inmiddels in de pretparken en dergelijke bevinden, maar vandaag heeft ook een niet gering aantal mensen er voor gekozen om in het hotel te blijven. Dat het druk is blijkt later ook aan de receptie. Na meer dan 10 minuten te hebben moeten wachten blijkt dat er alleen nog extra deluxe suites beschikbaar zijn. En voor een bedrag van 150 dollar per nacht heb ik al die ruimte echt niet nodig. Op naar de volgende dus.

Aan de I4 ligt het Marriott Village, en van dit complex maken drie hotels deel uit. Het Springhill Suites sla ik in eerste instantie over, omdat ik in m’n uppie toch niet de ruimte van een suite nodig heb. Het Marriott Fairfield Inn biedt me een kamer aan voor 49 dollar per nacht. Voor deze locatie echt geen slechte prijs. Ik besluit dan ook om van het aanbod gebruik te maken, bedank Rosita van de receptie hartelijk en zeg ‘tot overmorgen’.

De rest van de dag breng ik door in de Prime Outlet Mall en koop daar behalve wat snuisterijen en een paar T-shirts eigenlijk niets van betekenis. Wel val ik in de Nike outlet store aan de I 192 weer van de ene verbazing aan de andere. Ze hebben hier nu schoenen, van die hoge modellen, tot en met Europese maat 59…….. Zie ginds komt de stoomboot etc.

http://img108.imageshack.us/img108/9701/nikelogoxg6.jpg

VRIJDAG 22 SEPTEMBER 2006

WE KNOW WHAT TO DO WITH…..CHICKEN / THE LAST NIGHT BUT ONE….

……in het Gaylord wel te verstaan….. Heerlijk uitgeslapen word ik om half twaalf gewekt door het lawaai van het kamermeisje bij de buren. De zon staat weer hoog aan de hemel, en na mijn ontbijtje bij MacDonalds (ja, die ene naast Motel 6), rijd ik verder oostwaarts de 192 af richting Gatorland. Ik passeer de diverse herkenningspunten als de gift shop in de vorm van een halve sinasappel, de giftshop met Merlijn de Tovenaar op het dak, de op één na grootste alligator van de wereld (de oude van Jungleland), het kasteel van Medieval Times, het cowboydorp van Buffalo Bill, Wall Mart, de ‘geweldige’ airboats van Airboat Rental U-drive etc. Ja, het is en blijft een saaie boel hier. Alles lijkt op elkaar…………..

Uiteindelijk zie ik de gapende bek van de Alligator die de ingang vormt tot Gatorland en denk bij mezelf dat het eigenlijk maar een saaie ingang is. Hadden ze niet iets spectaculairders kunnen verzinnen? Omdat ik het voor vier personen altijd te duur vond, hebben we tot nu toe altijd de feeding session bij de alligators over geslagen, maar ja, nu ben ik alleen…. Ik geef me dus op voor de eerstvolgende, die om half drie blijkt te zijn. Voor die tijd vermaak ik me prima met de wrestling show, de show met de grote en de kleine slang en de Gator Jumparoo. Leuk detail is dat één van de mannen die het spel speelt met het uitdagen van de alligators met de kippenkadavers, de emmer waar de dode kippen in zaten per ongeluk uit zijn hand laat vallen. Niet gewend aan dit voorval trekt deze witte emmer meteen de aandacht van de drie of vier grote alligators die zich binnen de omheining bevinden. Ondanks het feit dat er diverse kippen boven hun koppen bungelen, hebben ze daar nu totaal geen aandacht meer voor. Afwisseling van spijs doet immers eten, en kippen krijgen ze elke dag. Nee, dan is een witte emmer met een stalen handvat, die waarschijnlijk ook sterk naar kip ruikt gegeven het feit dat dode kippen de laatste bewoners van de emmer zijn geweest, veel aantrekkelijker. Twee alligators vechten echt om de emmer of hun leven er van af hangt, en aangezien alligators zeer sociale en vriendelijke dieren zijn, laat het uiteindelijke resultaat zich gemakkelijk raden; de emmer wordt eerlijk gedeeld. Het is namelijk zo dat net op het moment dat één van de verzorgers de emmer met een lange stok uit het water wil vissen, beide alligators tegelijk toehappen en de emmer gewoon in stukken uit elkaar trekken.

http://img339.imageshack.us/img339/8...ntranceor9.jpg

De Gator Jumparoo was hiermee eigenlijk leuker dan normaal, want we hebben redelijk wat actie gezien op deze manier. Ik ga nu naar het grote meer waar het voeden van de alligators zal plaatsvinden die zich in de breeding marsh bevinden. Ik denk dat de beesten hier inmiddels ook wel klok kunnen kijken, want ze liggen allemaal al te wachten. Het voorgerecht voor de gators bestaat uit een aantal brokken die door de kinderen uit de groep, we zijn in totaal met zo’n 20 assistent voerders, in het water mogen worden gegooid. Het zijn een soort hondenbrokken, alleen veel vetter. Daarna mag elke vrijwilliger zijn handen vuil maken aan een dode kip. Deze moet je dan al lopend naar de waterkant voorzichtig voor je uit houden, en op zo’n meter of twee, drie van de oever in het zand laten vallen. Als je dan achteruit terug loopt, komt er een gevaarte het water uit geschoven waarvan je in eerste instantie denkt dat ie jou staat te beoordelen omdat ie z’n kop een beetje schuin houdt, maar bij nader inzien blijkt dat te zijn om de kip beter op te kunnen pakken. Deze hele voersessie wordt begeleidt door vier park medewerkers, waarvan er eentje beschikt over een vervaarlijk uitziend vuurwapen. Bij navraag blijkt dat er nog nooit een incident is geweest, en dat een en ander puur ‘a measure of precaution’ is. Jaja………. De man die voor mij aan de beurt is heet Jeff, en hij heeft de pech dat de aan hem ter beschikking gestelde kip wel dood is, maar niet wat je noemt ‘mors’, eerder ‘schijn’. Zodra het beest op de grond ligt maakt ie nog wat geluid en beweegt ie nog wat. Dit schijnt echter de aan de beurt zijnde gator eerder af te schrikken dan aan te lokken. Heb je nou ooit! Een alligator die bang is van een kip. Uiteindelijk overwint meneer of mevrouw de gator toch zijn of haar schroom en komt ie uit het water om de kip ‘op te halen’ Het lijkt wel een ‘drive through’. Van ‘mijn’ kip kan ik in elk geval stellen dat deze 100% dood is, want hoe hard ik ook knijp, er is geen geluid uit te krijgen. Ook ik loop een beetje met knikkende knieën naar het water toe en laat de kip op zo’n drie meter van de oever - better safe than sorry, nietwaar - in het zand vallen. Zodra ik de eerste achterwaartse voetstap heb gezet komt er langzaam maar zeker een gator het water uit geschoven die de kip bij zijn lurven pakt en zich uit de voeten maakt. Volgende!

http://img339.imageshack.us/img339/4...feedingly8.jpg

Ook dit heb ik nu een keer meegemaakt, maar de volgende keer besteed ik de 25 dollars wel ergens anders aan. In de verzengende hitte loop ik nog een rondje door het bos over de boardwalks, waarbij ik helaas verder niets bijzonders meer zie. Het is bijna sluitingstijd, dus ik loop naar de uitgang, stap in de magnetron die Dodge Caliber heet (combi model, je kan er ook in gegrild worden als je wil) en keer terug naar het hotel. Na een uitgebreide zwem- en eetsessie noem ik het weer een dag (call ik het weer a day) en begin aan mijn laatste Gaylord nacht.

Truste!

ZATERDAG 23 SEPTEMBER 2006

JAWOHL, DEUTSCHLAND HIER!

Vanochtend afscheid genomen van de crew bij het Gaylord. Ze waren blij dat ik eindelijk ging… Omdat ik uiteindelijk pas relatief laat het hotel verlaat, het is al na twaalven, rijd ik maar direct naar het Marriott Village, misschien kan ik daar wel meteen inchecken. En inderdaad, dat lukt. Ik betrek mijn mooie kamer en ga om te beginnen maar eens lekker plonzen in het zwembad. Daar is het overigens zeer rustig, dus ik heb het zwembad bijna voor mezelf.

’s Middags ga ik op pad voor een lekkere pizza bij New York Pizza, een gran’slam inclusief drinken voor $ 5.99, en aansluitend ga ik mijn portemonnee legen bij Downtown Disney. Vooral bij de Virgin Megastore zal zaterdag 23 september als een dag met goede omzet in de boeken staan. Maar ook een nieuwe spijkerbroek, twee T-shirts en een nette pantalon zullen met naam en toenaam op het volgende creditcardoverzicht staan. Nou ja, geld moet rollen, nietwaar?

Het is vandaag wel erg warm, dus tegen zessen lig ik alweer in het blauwe water van de pool, dit keer echter tussen vele andere medebaders in. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ik raak in gesprek met een Duitser die al voor de twintigste keer in Orlando is. Al die tijd heeft hij nooit in hetzelfde hotel geslapen, doodeenvoudig omdat hij zoveel mogelijk verschillende hotels wil uitproberen, en omdat er elk jaar wel weer een ander hotel een onweerstaanbare deal aanbiedt. Dit keer heeft hij dus gekozen voor het Marriott Village, en het valt hem niet tegen. In het verleden heeft hij echter ook in diverse Disney accommodaties geslapen, in het Peabody en het Radisson. Allemaal geweldig, aldus Rainer. Zijn gezin is op het moment aan het shoppen, maar aangezien hij daar een enorme hekel aan heeft, heeft hij zijn vrouw en de zes(!) kinderen alleen op pad gestuurd. Florida is hun favoriete bestemming vanwege het weer, het eten en de parken , maar ook omdat het hier nooit een probleem is om een auto te huren voor acht personen. Op veel andere plaatsen is dit lastig of zelfs vaak geheel onmogelijk. Rainer is wel iemand die hier over het algemeen de platgetreden paden bewandelt. Als ik hem enthousiast vertel over Kelly Park, Reptile World Serpentarium en Wekiwa Springs heeft hij geen enkele notie waar ik het over heb. Wel raakt hij net zo enthousiast als ik. Helaas voor Rainer zal het bezoek dit jaar niet meer lukken. Overmorgen vliegt hij, evenals ik, terug naar Europa. We spreken af om die avond om een uur of negen gezellig wat te gaan eten bij Denny’s, hij weet daar een tafel voor negen.

Om kwart over negen loop ik bij Denny’s binnen, en zie de familie Hirschfeld net aanschuiven aan een grote tafel. Rainer stelt me voor aan zijn vrouw Renate, en aan de kinderen Sophie, Monika, Heike, Sandra, Rainer jr. en Stefan. De kinderen variëren in leeftijd van 9 tot 17, dus het is een druk en gezellig geheel. Maar liefst zes van de negen aanwezigen helpen de kok van Denny’s richting overspannenheid, door allemaal hetzelfde te bestellen; zesty Nacho’s. Als ze maar zoveel op voorraad hebben. Gelukkig is Denny’s ook berekend op grosse Deutsche Familien, want al binnen een kwartier staan de enorme porties met Nacho’s op tafel. Wauw! Rainer zelf heeft gekozen voor een steak, terwijl de twee jongste kinderen half tien ’s avonds een uitstekend tijdstip vonden voor Frühstuck. Nou ja, ieder z’n hum. We kletsen wat af, en vooral de twee oudste zonen zijn zeer enthousiast over het snorkelen bij Kelly Park en Wekiwa Springs. Ze weten Pa zelfs zo ver te krijgen dat hij morgen, hun laatste dag, naar Kelly Park zal rijden. Ik ben benieuwd of ze het net zo leuk zullen vinden als ik.

http://img70.imageshack.us/img70/1711/nachosha3.jpg

Na een geslaagde avond nemen we afscheid en val ik rond als een tonnetje neer op mijn kingsize bed.

Zzzzzzzzz…………………….

Een oude bekende van me...:

Zoon Hulk Hogan gearresteerd wegens auto-ongeluk
Uitgegeven op woensdag 07 november 2007 om 19:51:54
(Novum/AP) - Nick Bollea, de zoon van Hulk Hogan, is gearresteerd in verband met een auto-ongeluk waar hij in augustus bij betrokken was. De 17-jarige reed destijds met zijn auto tegen een boom nadat hij de controle over het stuur verloor. Zijn medepassagier, de 22-jarige John Graziano, raakte zwaargewond bij het ongeluk en ligt nog steeds in het ziekenhuis.
Er zijn meerdere aanklachten tegen Bollea ingediend, onder meer wegens het toebrengen van ernstig lichamelijk letsel door roekeloos rijden. Volgens een bron heeft Nick, die wel oud genoeg was om te rijden, zichzelf aangegeven bij de politie. Hij is inmiddels op borgtocht vrijgelaten na betaling van bijna zevenduizend euro.
In een verklaring aan de Amerikaanse website People stelt de familie van Nick vertrouwen hebben dat zijn onschuld wordt bewezen. "De tragedie is veroorzaakt omdat John geen veiligheidsriem droeg. We danken god dat Nick die wel droeg. We weten zeker dat de feiten zullen bewijzen dat dit een ongeluk was."


MVG
A3

ZONDAG 24 SEPTEMBER 2006

CLOSE ENCOUNTERS OF THE BEAR KIND………….

Vandaag dus de laatste dag van mijn verblijf in de US of A. Ik vond het een machtig mooie reis waarin ik veel beleefd en gezien heb, maar ik verlang er eerlijk gezegd ook wel naar om vrouw en kinders weer te zien. Het is immers toch een lange reis geworden.

Nadat ik me weer tegoed gedaan heb aan de vakkundig – door mezelf namelijk - gebakken ontbijtwafels, overleg ik met mezelf wat een goede invulling zou kunnen zijn voor deze laatste dag. De Duitse Hirschfeldjes zie ik niet meer aan het ontbijt, dus met hen mee naar Kelly Park zal niet lukken. Dan maar iets anders uitgezocht; een plek waar ik al een aantal jaren niet meer geweest ben; Wekiwa State Park.

De rit duurt weer net iets langer dan verwacht, zo ongeveer 55 minuten, en bij aankomst heeft het er veel van weg dat heel veel Orlando-ers vandaag hetzelfde idee hadden als ik….. Het is erg druk op de parkeerplaats. Eenmaal aangekomen bij het water blijkt het echter alleszins mee te vallen. Er liggen her en der verspreid wel wat mensen op het gras en in het water, maar echt druk is het niet. Snel de kleertjes uit en het water in. Nou ja, snel……… Voordat ik me met mijn hele lijf onder durf te dompelen in het 21 graden ‘warme’ water duurt toch wel een minuutje of tien. Beetje bij beetje, millimeter voor millimeter….ja, ik ben een echte durfal.

Als je dan echter eenmaal goed en wel in het water ligt is het echt heerlijk. Het zicht is onder water zo mogelijk nog beter dan erboven, al valt op dat er hier veel minder vissen e.d. in het water zitten dan bij Kelly Park. Na een goed half uur dobberen en snorkelen pak in m’n spulletjes bij elkaar en loop ik naar de cabin waar de kano’s verhuurd worden. Als ik de Wekiwa River downstream volg – een tochtje waar normaal anderhalf uur voor staat, maar waar ik drie uur over kan doen aangezien dan pas de volgende shuttle vanuit het eindpunt terug gaat naar het park - hoef ik alleen maar een beetje te sturen, vooruit gaan gaat vanzelf.

Na het betalen van de huur krijg ik een mooie beige kleurige kano en het advies om onderweg niet te gaan zwemmen op stille en verlate plekken. Je weet immers maar nooit……….. Al binnen 100 meter na vertrek moet ik me een weg banen door een engte waar bijna het gehele rivieroppervlak is overgroeid met waterhyacinten. Prachtige bloemen zover het oog reikt. Op diverse boomstronken liggen talloze schildpadden te zonnen en ik meen na een minuut of twintig ook al twee herten te hebben gezien. Na een goed half uur peddelen haal ik een stelletje in dat rustig aan de kant van het water zit te picknicken. Ze vragen of ik al veel gezien heb, en dat blijkt al meer te zijn dan zij hebben kunnen ‘spotten’. Aangekomen bij weer een smal stuk moet ik al waggelend en schuivend de kano over een paar in het water gevallen boomstronken heen murwen, en precies op dat stuk zie ik ook de eerste alligator. Nou ja, meer een alligatortje, want hij heeft nog gele strepen op zijn rug en zal zeker niet groter zijn dan een centimeter of 25 á 30. Nog niet echt een reus dus…………. Volgens het meegekregen kaartje is het nu nog ongeveer vijfhonderd meter tot aan de eerste campsite; een plaats waar kano-ers zelfs kunnen overnachten. Aangezien het inmiddels net na de middag is, verwacht ik niet hier iemand aan te treffen. Zo lange uitslapers zullen er wel niet zijn, en het is nog een beetje vroeg om voor vannacht al het kampement op te slaan. Toch hoor ik al van ver een herrie en een gerommel. Op een gegeven moment hoor ik zelfs duidelijk dat iemand een leeg blikje zomaar tegen een metalen prullenbak of iets dergelijks aangooit, want het klettert als een dolle. Wat een onbehouwen onverlaat die zomaar in de stilte van de natuur een hoop herrie staat te maken.

Maar dan…………. Net als ik op het punt sta om te roepen dat ze eens wat meer respect voor de natuur moeten hebben hoor ik een diepe grom die overduidelijk niet door een mans- of vrouwspersoon kan worden voortgebracht. Ik bedoel, ik heb al heel wat mensen horen grommen, maar deze diepe bariton houd ik echt voor een toonhoogte (-of laagte, in dit geval) die niet door een mens is voort te brengen. Ik heb –weer- gelijk. En ik heb – weer- geluk. Een Florida Black Bear – naar ik aanneem; de kans dat het een Georgia - of zelfs een California Black Bear is lijkt me namelijk te verwaarlozen……. – staart me onvervaard in de ogen. Hij lijkt absoluut niet onder de indruk van me, terwijl ik, zo snel even inschattend, toch zeker zo groot en zwaar van postuur ben als meneer Black Bear himself! Ik steek m’n peddel in de modder om te voorkomen dat ik verder drijf en probeer te genieten van dit mooie moment. De beer loopt nu zelfs iets dichter naar het water toe in – wat het lijkt – een poging om mijn geur via het water tot zich te nemen. Dan plotseling, alsof geraakt door een steen, springt hij op, sprint weg en is binnen 3,48 seconden verdwenen in het dichte struikgewas……………………….. Was dit nu echt, of……..ik knijp mezelf en schiet plotseling wakker….. Nee hoor, ik knijp mezelf en voel dat ik het voel. Dit sprookje is dus ECHT gebeurd. Wat een mazzel!

Gelukkig heb ik in de haast ook nog een foto kunnen nemen. Die zal een speciaal plaatsje krijgen in het fotoboek.

Daarna peddel ik langzaam verder, uiteraard in de hoop om Yogi Bear daarna nogmaals te zien. Maar helaas……ik zal hem niet meer spotten. Wel zie ik vlak bij het eindpunt van de kanotocht nog een iets grotere alligator op zo’n tien meter van mijn kanootje voorbij drijven. Zich totaal niets aantrekkend van die dikke Hollander die hem zo geobsedeerd nakijkt……

Ik hijs mijn kano het water uit en leg hem netjes naast de andere in het zand. Blijkbaar heb ik geluk, want Bill, de plaatselijke uitbater, moet net terug naar het park en biedt aan mij wel even bij de parking lot te droppen. Zo gezegd, zo gedaan. Even later rijd ik over de I4 richting mijn hotelletje. Een ervaring om nooit te vergeten rijker en een waardig afscheid van mijn USA trip.

Foto's volgen!

MAANDAG 25 SEPTEMBER 2006

Zo, vandaag lekker uitslapen en geen druk programma. Alles wat ik moet doen is de koffers pakken en zorgen dat ik op tijd op Orlando International ben. Na het ontbijt - ik ben bijna de enige, de rest van de gasten is al lang en breed in een Disney of Universal Park - pak ik maar de klus op om alles in de koffers te proppen. Gelukkig is het meeste vies, en hoef ik dus niet te letten op valse plooien, gekreukte overhemden etc. Dat maakt nu immers toch allemaal niets uit. Schlussendlich check ik om 12.00 uur precies uit en stap ik voor de allerlaatste keer in mijn Dodge.

Als ik deze ingeleverd heb, ingecheckt heb en mijn koffers kwijt ben, heb ik de tijd om mijn reis de revue te laten passeren. Het is een enververende reis geweest, waar ik eigenlijk meer beleefd heb en waar me meer `overkomen' is dan in al mijn vorige USA reizen bij elkaar. Een korte samenvatting:

* ontsnapte slang in het Museum of Natural History in New York
* tas kwijt op Buffalo Airport
* goed ziek in Washington DC
* pech onderweg met de huurauto
* zomaar een Hummer mogen uitkiezen
* in de Greyhound gezeten naast twee zonen uit de beroemde `Ford' family
* gebeten door een slang
* Hulk Hogan ontmoet
* In het water gevallen
* Hulk Hogan weer ontmoet
* Brand in het hotel
* Zwarte beer ontmoet

Al met al dus een reis met veel hoogtepunten en bijzondere belevenissen.

Tot ziens!

Hoi A3,

Met veel plezier zit ik jullie verslag te lezen, een vraagje hebben jullie het snorkelen met de Manatees al in Nederland geboekt of ter plekke, hebben jullie bewust bij deze organisatie geboekt of is het puur toeval.
Wij gaan dit jaar dezelfde periode als jullie in 2006, van 13 juli tot 6 augustus we willen gaan snorkelen bij key largo, naar Everglades en snorkelen met de Manatees, verder Kelly park en misschien 3 parken Seaworld, MGM en Universal studio's een aantal dagen westkust Florida en oostkust(strand en mijn man wil duiken).
Hebben jullie nog tips of adviezen wat betreft leuke uitstapjes het weer etc. Wij zijn met 2 kinderen van dan 18 en 13. bedankt voor het leuke verslag
groetjes Ina

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door ina

Hoi A3,

Hebben jullie nog tips of adviezen wat betreft leuke uitstapjes het weer etc.

---

Leuk dat je het leuk vindt Ina!

Tips?

Tja, mijn grootste tip is Kelly Park: mis het niet en ga op een doordeweekse dag, in het weekend is het erg druk. Als je er vroeg bent (zo rond negenen) is er nog niemand en heb je alles echt voor jezelf. Inclusief het nog niet verstoorde wildlife dat dan volop aanwezig is in en rondom het water.

Relatief onbekend, maar zeker leuk, is Reptile World Serpentarium in St. Cloud (net voorbij Kissimmee). Echt een aanrader daar zijn de gifmelkvoorstellingen; ik dacht 2 x daags, dus check de tijden, want zonder deze show is het een stuk minder interessant en indrukwekkend. In de Everglades zul je veel last hebben van muggen. Probeer ook zeker een 4x4 te huren, dan kun je namelijk de loop road nemen richting het westen; een redelijk berijdbare dirt road met gegarandeerd veel wildlife. Wij zagen o.a. herten, slangen, tienduizenden grote rode krekels - op de 'weg'- en talloze alligators, grote en kleine. Ze zaten zelfs in de plassen op de weg.......

De manatees hebben we al vanuit Nederland geboekt. Als je voor Birds Underwater kiest - en waarom zou je dat niet doen - dan moet je vroeg op. Ze zijn namelijk als eerste op pad, maar daardoor heb je wel de manatees voor je eigen groepje 'privé'. wel zo leuk.

Veel plezier.

A3