Afdrukvoorbeeld
Haha, stoere zonnebril(len) :mrgreen: ! Leuk merk ook, ons favoriete ! Lekker dagje weer, eigenlijk niet veel doen, echte vakantie dus weer. Zoals altijd.
Walmart is eigenlijk met alles echt het goedkoopst, is ook onze ervaring. Maar vergelijken kan geen kwaad ! Mooie dag weer voor vandaag !! Hier wordt het grijzer en grauwer, met wat regendruppels. Net op tijd weg dus.
Hier is de zon ook even weg, maar vandaag doen we binnenwerk, dat scheelt :mrgreen:
Zoals altijd weer heerlijk om jullie verslag te lezen. Ik begin de namen van alle (Harley) winkels al een beetje te herkennen. Veel plezier nog!
Illusie voert vandaag de boventoon.
Woensdag 5 Oktober. Het is niet altijd alles wat het lijkt, maar vanochtend lijkt alles goed. We zijn allemaal mooi op tijd wakker, en daarom kunnen we ook op tijd vertrekken richting St. Petersburg. Bij wijze van hoge uitzondering gaat de “in house” Tomtom ook mee op pad, want hoewel we 10/12 jaar geleden het Dali Museum, want dat is ons eerste doel vandaag, ook al eens bezochten, wil ik vandaag niet zoeken.
Het museum is namelijk vorig jaar na nieuwbouw heropend, en staat op een andere locatie. Dus de eerste 90 mijl gaat probleemloos, maar het gaat natuurlijk om de laatste mijl. En laat die nou net in de POI van de TOM op de oude locatie uitkomen. Gelukkig had ik op Google Maps al even gegluurd, dus twee minuten later stonden we op de juiste parkeerplaats, niet heel ver verwijdert van de oude locatie.
Aan de achterkant is het een gewone USA blokkendoos, maar de voorzijde van het museum ziet er spectaculair uit, net zoals de ontvangsthal, waar we een blaadje koffie halen, wat we buiten op het terras nuttigen, en van het uitzicht genieten. Er staan wat typische Dali ornamenten inclusief de terrasstoelen en er zelfs een Dali designed doolhof.
Na de koffie doen we een verplichte bijdrage en nemen we de lift naar de derde verdieping (op 2 zit de bibliotheek) en gaan één van de twee grote toonzalen in. Je kon ook met de oneindige spiraalvormige trap naar boven, maar A.; gaat dat moeilijk met een rolstoel en 2.; ben ik daar veel te lui voor. Maar het is wel een mooie trap.
http://img37.imageshack.us/img37/5663/vsf003.jpg
We gaan eerst de zaal in waar de schilderijen hangen. Het betreft hier de grootste privé collectie van Salvador Dali (buiten die hij zelf had) ter wereld. Sommige van de schilderijen zitten achter, vrijwel onzichtbaar, glas, wat eigenlijk logisch is, want ze zijn niet beschermd door touwen, koorden, kettingen of suppoosten, en je kunt er bijna met de neus inzitten. De grote werken, sommige zijn bijna 5 meter hoog en 3 meter breed, hangen wel vrij, maar daar zit uiteraard wel een hekje voor. Die vindt ik ook het mooist, en komen vrijwel allemaal uit zijn surrealistische periode, zowiezo mijn favoriete stijl.
Ook de sieraden kunnen mij wel bekoren, evenals de sculpturen. In de andere zaal staan er een aantal, samen met veel van zijn boekillustraties en er worden een aantal door hem gemaakte, zeer macabere films getoond. Deze zaal is een stuk minder dan de vorige.
In het museum mag je uiteraard niet fotograferen, en dat doen we dan ook niet. Een (uiteraard Nederlandse, zou ik bijna zeggen) jongedame denkt daar heel anders over en posteert haar “lieve” kinderen voor een muur met afbeeldingen van geschilderde etenswaren voor een foto. Marion’s opmerking; “Je mag hier toch geen foto’s maken”, net doen alsof ze niet weet dat het Nederlanders zijn, zorgt voor een blik die kan doden. Onze verschijning erna, Marcel en ik, bezorgt haar bijna een hartstilstand. Justice is done.
http://img215.imageshack.us/img215/2247/vsf004.jpg
We hebben het wel gezien, het was mooi, en gaan daarna nog even de giftshop in, een algemene Amerikaanse term voor wat bij ons dan sjiek museumwinkel heet. Bekt veel interessanter, maar komt op hetzelfde neer. Marion spot een supermooi horloge, uitgevoerd als de door Dali zo vaak geschilderde Melting Watch, en die wil ze wel heel graag hebben. Coulant als ik ben, sta ik dat onmiddellijk toe, uiteraard :mrgreen:
Zelf zit ik een beetje rond te kijken voor een mooie afbeelding/replica van een Dali schilderij. We hebben er al een twintigtal in allerlei groottes in de gang hangen, maar er kan altijd nog bij. Mijn oog valt op Ecumenical Council, een schitterend werk, met portretten van Dali zelf en zijn vrouw en muze Gala. Het hangt er diverse soorten en maten, maar het mooiste vindt ik toch de reproducties op canvas.
Die zijn er in diverse maten, en uiteindelijk hak ik de knoop door en besluit voor de grootste. Een dikke meter bij 80 centimeter (ongeveer een kwart van het origineel), en ik ga even vragen of ze het ook versturen, want meenemen lijkt me onhandig. Volgens de dame achter de counter versturen ze wereldwijd, maar kan ik hem dan beter online bestellen. Dat is makkelijker en zo omzeil ik ook de tax. Ze geeft me het bestelnummer mee, en ik heb alle vertrouwen. Dat is onterecht, want dat bestelnummer is, evenals de afbeelding, helemaal niet op de site terug te vinden. De muts.
Ik doe nog wel een proefbestelling met een ander canvas van dezelfde afmetingen, en zie dan dat de shipping bijna 300 dollar is. Dat wordt hem dus ook niet. De US posterijen vraagt 6 tientjes, al een stuk interessanter. Volgens de lineaire afmetingen mag hij zelfs met de bagage van United mee, nog interessanter. Nu moet ik hem alleen nog hier zien te krijgen. Op de website is hij 40 dollar goedkoper dan in de shop, en in laten vliegen kost 30 dollar, dus dat laten we doen, morgen, met een boos telefoontje.
Op de terugweg is het volgende adres Hard Rock Hotel & Casino. Voor een snack in het casino, en een T-shirt in de Hard Rock Store. En als je er dan toch bent kun je net zo goed even je geluk beproeven. En wederom blijkt dat Marion en ik wel gelukkig in de liefde moeten zijn, want met het spel zijn we binnen een half uur klaar. Marcel is ruim dertig jaar korter dan ons getrouwd, en mag dus iets langer spelen, maar ook dat eindigt in een negatief saldo. Maar het was wel even leuk om weer in Las Vegas-sfeer te zijn.
http://img16.imageshack.us/img16/4006/vsf005.jpg
En dan is het richting Kissimmee, waar we nog even een, voor ons onbekende, Publix aan doen voor wat broodnodige boodschappen. Ter plekke besluiten we vanavond “in” te eten, en nemen dus gelijk wat skillets van Fridays mee. Komplete strirfry maaltijden in een zak, lekker wokken, dus. Het is nog vroeg, dus kunnen we nog wat zwemmen en een drankje drinken voordat Marion aan het roerbakken slaat. De chicken en beef fajita´s smaken bijzonder, en de daarop volgende koffie met cheesecake niet minder.
Daarna zitten we, en typ ik, gezellig de avond door, keuvelen wat over Epcot (waar Marcel en Tineke volgende week heengaan) en WDW in het algemeen en gaan langzaam stuk voor stuk de lichtjes uit.
Morgen is het weer rundumhause, met als enig houvast een bezoek aan de Premium Outlets, deze keer aan Vineland Road, de andere hebben we samen 2 jaar terug gedaan.
Maar daarover morgen meer.
Toch weer een kofferbak vol.
Donderdag 6 Oktober. De zon is weg. Achter de wolken schijnt de zon vrolijk verder, maar wij zien hem niet. We voelen hem wel, want het is weer warm, high eighties.
Net zo warm als het zwembad ongeveer, want daarover is een klacht de deur uitgegaan. Malcom, property manager, vond mijn opmerking op zijn antwoordapparaat; “bring some eggs, so we can boil ‘em in the pool” verontrustend genoeg om direct terug te bellen, en verschijnt vanochtend al vroeg op appèl om de zaak te verkoelen. Normaal doe ik dat zelf wel, maar ik wilde het slot niet picken. Achteraf niet nodig, het deurtje heeft geen scharnieren, en kon dus makkelijk over de slotkant geopend worden. Opgelost.
Na het ochtendzwemmen en de broodmaaltijd gaan de mannen op pad, mannendingen doen. Home Depot op Poinciana Blvd. is de eerste halte. We gaan er achterlangs naar toe, via Old Lake Wilson Road, die momenteel goed op de schop ligt, en tot 4 baans getransformeerd gaat worden. Over de snelweg I4 heen komen we langs een paar communities met kasten van huizen en eigen golfbanen, zoals o.a. Reunion Resort.
Het ligt er allemaal perfect bij en de huizen zijn echt landhuizen. Bij Home Depot doe ik nog wat vergelijkend warenonderzoek, gaan er een paar spulletjes in het mandje en rijden we richting US192.
We komen al weer langs een paar voormalige residenties, Royal en Laguna Bay, terwijl ik Marcel daarnet nog op een paar andere waar we langs reden (Indian Creek, Windsor Palms, Windsor Hills en Indian Ridge) gewezen had. Het zou vandaag, onbewust, een tour langs de voormalige verblijfplaatsen worden, want later die dag reden we ook nog langs Indian Wells, ons stekkie uit 2004. Het enige huis wat we in de tour gemist hebben is dat van 20 jaar geleden, aan Kensington Rd/Dyer Blvd. Ook de hotels en suitehotels her en der verspreidt hebben we maar overgeslagen. Die lagen niet op onze route.
Die route voerde ons naar Celebration alwaar zich een vestiging bevindt van de Amerikaanse Tante Pos, waar we even binnen gaan om te informeren wat het verschepen van de Dali zou gaan kosten. Ik had al een poging gedaan bij de bagageafdeling van United Airlines, maar toen ik na een half uur luisteren naar een krakerige uitvoering van het werk van George Gershwin eindelijk een levend persoon aan de lijn had, wist die binnen 5 seconden al dat ze er niks van wist, en verbond me, zonder dat ik er een letter tussenkreeg, door met de afdeling freight, met weer het bandje van Gershwin. Dat kon ik niet mee aan, dus ging de hoorn bijna door de muur op de haak.
Cliff, de oude postbode, wist te vertellen dat het versturen ergens tussen de 50 en 100 dollar zou zijn, dus dat geeft de burger weer moed. En opgetogen gaan we weer op pad, naar Lowe’s, de Praxis van Amerika, waar we weer vergelijken, en met lege handen het pand verlaten, richting buurman Wal*Mart, waar een handvol spullen aangeschaft worden. Thuisgekomen duik ik natuurlijk gelijk op de telefoon en druk het gratis nummer van het Dali Museum, om er via het doorkiesmenu achter te komen dat de afdeling telefonische verkoop bijna alle dagen aanwezig is, behalve op Donderdag. Ze doen het er om, volgens mij.
Later bel ik nog even met de receptie, en dan blijkt dat de medewerkers van de balieverkoop nèt even in vergadering zitten. Als dat geen toeval is ………. Morgen dus nog maar een poging doen, weer via het gratis nummer. De koffie is op, en wij stappen ook op, richting Premium Outlets, waar we de Dodge 10 meter van de ingang kwijtraken.
Lacoste heeft niet de maat shirts die gezocht worden, Levi’s wel de skinny broeken, en Adidas nog veel meer van onze gading. Nike daarentegen, verdient niks aan ons, en dan is het rondje weer compleet en gaan we een Outlet verder. Die van Lake Buena Vista.
Daar zijn maar 2 winkels interessant voor ons, Converse en V(anity) F(air), waar wat schoenen “met de ster” en diverse Wrangler kledingstukken èn een zwembroek in clubkleuren (knalgeel met zwarte strepen) in onze tassen verdwijnen.
Inmiddels is het tegen zessen en, al weer, wegens gebrek aan snack zijn we nu wel aan een maaltijd toe. Marcel en ik hadden vanochtend in het voorbijgaan al bedacht dat we zeker binnenkort de Longhorn maar weer moesten aandoen, en dat doen we nu ook.
Nieuw op het menu is een diner voor twee voor $29.99, met op het keuzemenu ook een geheel nieuw item; 8oz. Sirloin met knoflook, uien en provolonekaas. Driekwart van ons gezelschap ziet dat helemaal zitten, dus gaan we voor 2 diners voor twee. Vooraf nemen we allemaal de pittig gefrituurde garnalen, en als de 2 schalen op tafel komen, schrikken we wel een beetje. Wat een berg garnalen ! Meer dan de helft gaat dan ook geboxed mee naar huis, er moet immers nog een lekker biefstukkie in.
En lekker is hij. Voor negen tientjes, inclusief 20% tip, rollen we weer naar buiten. Daar is het ondertussen mooi druk geworden. Konden wij nog zo doorlopen, nu is de wachttijd inmiddels minstens 30 minuten.
Thuis wacht de koffie en de afgekoelde pool, en de rest van de avond brengen we in rust, al dan niet typend, buiten door, tot dat Jay Leno begint, uiteraard ;-).
Morgen doen we weinig, behalve ’s avonds de Friday Nite Cruise, in Old Town, maar dat horen jullie morgen wel, dan wèl met wat foto’s, vermoedt ik.
Lekkere dagen weer. Zal wel lekker gaan stinken in huis; knoflook, uien en provolone kaas ;-) !!! Haha ! Ben wel benieuwd wat het gaat worden met Dali, kan nog vanalles zijn, vermoed ik zomaar. Surprise us !
Leuk verslag!!!
Hoe is de Old Lake Wilson Road te berijden?
Gaat het een beetje snel op die weg of sta je constant stil?
Wij rijden die weg, normaal gesproken, elke dag van onze villa naar ons ontbijtadresje (aan de 192). Als het niet echt opschiet op die weg dan moeten we via een andere route gaan.
OLW road op de schop. Van eenzame shortcut naar 4-baans maar liefst. Misschien wel een goed idee, want er wordt ook daar behoorlijk gebouwd meen ik me te herinneren. Het zal er ongetwijfeld fraai uit gaan zien want netjes bouwen kunnen ze daar in die regio. Geniet nog met volle teugen van jullie vakantie, Gerrit, Marion en vriendenschare :D
Je merkt er weinig van, want, zoals ik al vaker tijdens onze rondreizen gezien heb, ze leggen eerst het nieuwe deel ernaast en gaan dan pas het bestaande deel aanpakken.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door trails
Je moet een beetje rustig aan doen(zeker bij de afslagen), maar het was al geen racebaan.
Merci beaucoup!
Heerlijk verslag, hartstikke leuk om mee te lezen.
Dat Dali museum lijkt me ook wel eens leuk om te bezoeken.
Ben benieuwd hoe het afloopt met het schilderij, kun je het niet meenemen als oversized bagage?
Veel plezier bij de Friday nite cruise.
Het schilderij is besteld en gaat waarschijnlijk met onszelf mee.
De cruise hangt nog, het is op dit moment moesson, maar we wachten af.
Whazzup ? Not Much.
Vrijdag 7 Oktober. Gisteren was het eigenlijk nog best wel zonnig over de hele dag, maar vandaag voorspellen ze zo’n beetje Armageddon. Daar zijn onze weervrienden hier goed in. Maar, inderdaad, het wordt wat bewolkt en op een gegeven moment breekt de pleuris, of eigenlijk de pluvia, uit. Heel veel regen, pijpestelen vol, en dan niet van die Augustusbuitjes, half uurtje en dan weer zon. Nee, het gaat gewoon maar door.
Net voordat het los gaat maken we nog snel gebruik van de pool, maar voor de rest van de ochtend zitten we, nauwelijks gekleed, gezellig onder ons grote afdak a.k.a. lanai.
Van daar uit doe ik weer een belletje naar het museum, krijg daadwerkelijk iemand van de verkoop aan de lijn, doe mijn beklag, en 2 minuten later staat het gewenste artikel op de website. Hij blijkt nog iets groter dan ik in gedachten had en is net 6” (grid lenght= lengte + omtrek) te groot voor versturen met de post. Niet leuk.
Vergelijkend warenonderzoek maakt de boel er niet vrolijker op. Alle grote jongens, UPS, Fedex, TNT, kijken goed naar elkaar wat prijzen betreft, en het blijkt dat de prijs die het museum zelf opgaf daar nog onder zit. Het enige wat rest is zelf meenemen als “oversized bag”, ook niet bepaald goedkoop, maar wel verreweg het goedkoopst.
Ik pak een bijl en hak de knoop door en bestel het kreng. Via airmail lijkt me wat overdreven voor 90 mijl, dus gaat hij over de grond. De Dalidame heeft me verzekerd dat dat net zo snel gaat, en dat scheelt toch weer 20 dollar. Zo, dat is gebeurt.
http://img849.imageshack.us/img849/9935/vsf006.jpg
Tot de middag regent het aanhoudend, maar de temperatuur wordt er niet minder van, de luchtvochtigheid loopt zelfs erg op. Veel in de afgekoelde tobbe is dus een prettig tijdverdrijf. Maar eerst gaan we op pad voor de lunch, van Taco Bell deze keer, om onze Quesadilla verslaving te onderdrukken. En die Taco Bell zit naast de lokale Harley boer, waar we even naar binnen wippen om de bestellingen op te halen.
De onderdelen zijn binnen, maar de laarzen zijn in geen velden of wegen te bekennen. Op weg naar de Publix breekt de zon door en weer thuis is het na de koffie met kaaspannekoek linea recta het zwembad in.
De middag wordt verder rustig doorgebracht, met een occasional duik in de pool en jacuzzi, laptop en leeswerk, of gewoon helemaal niks doen. Zelf ben ik gigantisch aan het vechten met de muziek. I-tunes en WMP doen in het geheel niet wat ik wil, maar een geduldig mens als ik ben (dat zal een ieder die mij kent beamen) kom ik er op den duur wel uit. En dat is toch het doel waarna wij streven.
Tegen het eind van de middag komt, net als gisteren, de meneer van de UPS weer voorrijden. Gisteren met motoronderdelen, vandaag met schoeisel van Planetshoes.
Als dan ook nog het mailtje van Wal*Mart komt dat de bestelde spullen bij “onze” vestiging klaarliggen om afgehaald te worden is de stemming zum jautzen hoch.
We maken ons gereed voor een avondje Old Town en bemensen tegen zevenen de rode Dodge, om vijf minuten later, ter hoogte van WDW, in een hoosbui terecht te komen die ongeveer nog 2 meter zicht overlaat. Het is tijd om terug te keren.
De etensplannen worden ter plekke bijgesteld en we doen daarvoor eerst Longhorns aan, waar de wachttijd door het fraaie weer snel opgelopen is tot een uur. Ook eerste keus Olive Garden heeft een fijne meute voor de deur staan, evenals het iets verderop gelegen etablissement van meneer Vrijdag.
http://img171.imageshack.us/img171/5949/vsf007.jpg
Bij buurman Cracker Barrel is nog volop plek, zowel op de parkeerplaats als aan tafel, al zou dat na onze binnenkomst snel veranderen. Weer net op tijd binnen, en zoals we gewend zijn, ook weer mooi op tijd buiten, waar de hoosbui nu overgegaan is in normale regen. De Friday Nite Cruise laten we maar voor wat het is. Volgende week een nieuwe kans.
De koffie op ons eigen overdekte terras smaakt prima, net als de daarop volgende drankjes, vergezeld van een bak Cheeto’s en de avond verloopt zoals de middag, rustig.
Op de bank voor de TV, achter de laptop, in het puzzelboekje, alles kan, zelfs niets doen, ook goed. Voor morgen staat voor de heren het Annual Daytona Blues Festival op het programma, maar of dat weertechnisch doorgaat, hoort U morgen.
One down, one to go.
Zaterdag 8 Oktober. Er zijn weinig zekerheden in het leven, maar één ervan in dit land is als je jezelf mega belachelijk weet te maken of hebt gemaakt, hetzij door je doen of laten of een rare uitspraak, zeker als je bekend bent, dan kom je in een “late night show” zoals die van Dave Letterman of Jay Leno.
En gisteren viel die twijfelachtige eer te beurt aan onze Nederlandse Spoorwegen. Hun ridicule plan om plaszakken in de trein, alleen bij erg hoge nood, uit te delen was voor Jay Leno voldoende reden om hier flink tegen aan te zeiken. En terecht. Dumbasses !.
Zo komt Nederland dus in beeld op de Amerikaanse nationale TV, als een stelletje idioten.
Vandaag zagen we onze vakantie doormidden, en laten tevens een periode van alleen maar zon achter ons. Het is net als in Nederland; in het weekend takkeweer, en Maandag knapt het weer wat op. Al maakt dat voor ons niet zo veel uit, ook Maandag hebben we nog vakantie. Aan de temperaturen gaat het niet liggen, die blijven gewoon “high seventies/mid eighties” (25 tot 30 °), maar wind en water gaan op ons neer komen.
En dat begint al vroeg. Rond zeven uur is het sein “sluizen open” gegeven.
Het is nu inmiddels half vier, en het is nog niet droog geweest, op een paar luttele minuten na. Maar we vermaken ons wel, het zou tenslotte een rustige vakantie worden.
Ik stoei nog wat verder met I-Tunes, I-Pod en WMP en ga het gevecht winnen, behalve dan dat ik handmatig even 1000 nummers moet aanpassen, maar dat is peanuts, tijd zat. De rest vermaakt zich met de TV, het boek en de rust. En we krijgen ook nog visite van Richard en zijn beide meiden, die eerst wat onwennig zijn, maar dat is al gauw over.
Ze vermaken zich prima met de Wii, en gebruiken de volwassenen als klimobject, zo snel voelen ze zich thuis. Alleen voor de pool is het niet echt weer, dat is dan weer jammer. Disney-daddy voldoet vandaag niet aan zijn plicht, want het is niet echt een Magic Day, maar de belofte van een Rainforest Café diner maakt alles goed.
Na de koffie gaan pappa Richard, Jasmine en Lily richting Wal*Mart voor poncho’s, jassen of paraplu’s (doorhalen wat niet van toepassing is), want die zijn hard nodig. Vanuit WM text Richard even de drukte door (dat alle Engelsen daar zijn, Engeland is leeg), want wij moeten ook nog even die kant op. Er ligt immers nog een pakketje op ons te wachten.
http://img402.imageshack.us/img402/6024/regenhoogte.gif
De neerslagkaart.
Na 2 keer heen en weer gereden te zijn (ID needed ;-) ) zijn we klaar voor de lunch, en die hebben we vandaag in huis. Campbell’s soup, boxed shrimp, kaas- en worstplank zijn voldoende om de trek te stillen en daarna luieren we vrolijk verder.
Update; tegen zessen regent het nog steeds, maar nu wat harder. Er is al een CM of 8 gevallen (aan de kust het dubbele), en er komt nog veel meer bij. Record high ! We laten het Daytonaplan maar varen (bijna letterlijk) en doen net als vroeger de gewoonte was; op Zaterdagavond schoon gewassen thuis voor de buis, Mies Bouwman (voor de jongeren, de oma van Wendy van Dijk) kijken. Eten doen we uit de muur, maar dan op zijn Amerikaans, uit de stoeprand. De patat met kroket wordt Tuna & Steak. Jammie !!
Het smaakt allemaal weer voortreffelijk en dan is het weer business as usual. Het regent nog vrolijk en onophoudelijk door (het is inmiddels 12 uur), ik Wii wat en zit alweer achter de laptop, Marion leest (en Wii’t) gewoon verder, Tineke sudokuut en Marcel kijkt live een oude sport van hem, American Football. Die wedstrijd, Ohio State-Nebraska college football, duurt met onderbrekingen de hele avond, en is nog spannend ook.
Ook vandaag is het weer niet gelukt foto’s te maken, dus daar blijven we een beetje mee achter, maar we hopen dat deze week meer dan goed te maken. Er komt nog wat aan.
Maar morgen niet, want dat wordt een zelfde soort dag als vandaag, 90% kans op neerslag, wat waarschijnlijk wel zal inhouden dat de regen van nu niet meer stopt.
Voor een actueel weerbericht moet U morgen weer kijken. Ik trap em man.
Leuke verslagen Gerrit, ik volg je op "korte" afstand, zit momenteel in Davenport en inderdaad sinds gisterenmorgen 7 uur heeft het hier ook onophoudelijk geregend.
Vandaag niet beter, maar vandaag maap een beetje shoppen al heeft dit niet mijn prioriteit.
Wij vliegen morgen weer terug.
Ik wens jullie verder veel vakantie plezier!
Gr Sasja
Two for one, 50% off.
Zondag 9 Oktober. De weervrouwen hadden gelijk, de dag begint zoals de vorige geëindigd is; nat en donker. Nat, omdat het regent, en donker omdat het weer vroeg is. Maar beiden weigeren de eerste paar uur op te houden.
Aan het eind van de ochtend komt dan eindelijk weer een zonnetje de hoek om piepen. Niet constant, maar toch genoeg om de burger, en met name de parkbezoeker weer moed te geven. In huis blijft een kleine depressie hangen.
Door opkomende verslavingsverschijnselen en herhalende belasting aandoening is mijn laptop verbannen van de terrastafel naar de eetkamer. Als een junk op methadon wandel ik er af en toe naar toe, maar het blijft (althans dat was de bedoeling) mondjesmaat.
Een perfecte dag om de meegebrachte weekbladen eens te gaan lezen, dat was het plan. Ik schiet nog even een filmpje van het prachtige weer en kom er bij de montage achter dat compactheid zijn prijs heeft. Het in- en uitzoomen met de vestzakcamera geeft een achtergrondgeluid alsof er een F16 overvliegt. Foto’s ? Prima. Filmpjes ? Goed. Maar zoomen ? Alleen doen bij een metalconcert. Dat ging met de ouwe Canon veel beter.
Na de filmsessie gaan Marcel en ik op pad om nog wat inkopen te doen. Eerst naar Pep Boys voor een kijkronde, dan naar Home Depot waar we wat gereedschap aan gaan schaffen. En ons weer vergapen aan de supergoedkope mega-barbeqeus, die we helaas niet mee kunnen nemen. Vervolgens doen we nog wat giftshops aan, in de zoektocht naar een grotere rugzak voor Marcel, die als handbagage mee moet reizen. De beide logeerbedden, die we als opslag voor aangeschafte goederen gebruiken, beginnen al aardig vol te raken, dus moet er bagagevolume bij gekocht worden. Gelukkig mogen er deze keer nog extra gratis koffers mee, hoeveel hangt af van de upgrade.
Als we terug zijn loopt het al mooi naar het einde van de middag, en doen we een restaurantkeuze, Olive Garden, waar we niet veel later heen zullen gaan. Maar eerst toch nog even achter de laptop, want ik wil nog wat muziek organiseren. Dat had ik beter niet kunnen doen, want het gevolg is dat zowel I-Pod als Tunes helemaal leeg moeten. Niet blij.
Om 6 uur is het richting Orange Lake/Rolling Oaks Blvd voor de maaltijd. De wachttijd is een klein kwartiertje, en dan is het aanvallen geblazen. Ik probeer, en waardeer een Toscaans soepje en de rest van het gezelschap gaat voor een grote schaal Appetizer Sampler. Verder gaan er salades, vissen en biefstukken over de tafel, en voor mij een pizza, alles rijkelijk voorzien, tenzij geweigerd, van grote hoeveelheden gesmolten kaas.
Het geheel wordt als zeer smakelijk ervaren, maar tevens erg machtig, en met name de heren kunnen nog maar nauwelijks uit de nauwe booth komen. Buiten wordt ondergetekende nog herkent door Gerrit&Joke, mede Floridaforummers. Die willen op hun laatste avond ook nog even de Olive Garden meepakken, maar moeten aanzienlijk langer wachten dan wij moesten, en hebben daardoor wel even tijd voor een praatje.
Thuisgekomen is het tijd voor een bakkie, en weer een bezoek aan de laptop. In de loop van de avond heb ik eindelijk door hoe de muziek (goed) te organiseren, en dat maakt ons allemaal vrolijk. Ik besluit om daar morgenochtend mee door te gaan, want via zo’n beetje alle beschikbare media is ons ter ore gekomen dat Richard (vondutchga) na het vuurwerk in Magic Kingdom nog even met de meiden langs wil komen, want die willen nog afscheid van ons komen nemen, voordat ze morgen weer naar Georgia gaan.
Dat wordt nog even gezellig, en de dames gaan doodmoe, van een lange dag bij Da Mouse, met Disney-Daddy richting hun bedje.
Wij zitten nog even na, en net na middernacht doet ook hier de laatste het licht uit.
Oh ja, en die weekbladen moet ik nog steeds gaan lezen.
http://img825.imageshack.us/img825/1903/vsf008.jpg
Maandag 10 Oktober. Ook vandaag weer vroeg op, maar de rest heeft een uitslaapdag volgens mij. Zo’n 3 uur na mijn verschijnen is iedereen compleet, en is ook de zon wakker geworden, and here to stay =D> Na het late ontbijt is het weer als vanouds; een beetje zwemmen, laptoppen en vakantie houden.
En ik doe even een bellletje naar het Dali Museum. Ik heb nog steeds geen bevestiging van mijn bestelling gehad, en wil weten hoe dat zit. Na wat heen en weer gebel blijkt dat het pakket al onderweg is, en omdat het binnen Florida is, hadden ze maar niet de moeite genomen om een bevestiging te mailen. Vreemde gang van zaken, vindt ik.
Als we het luieren zat zijn gaan we met de rode Dodge op pad om weer wat boodschappen te doen. Allereerst gaan we naar de Pet Supermarket, want tijdens de poging onze katten te verschepen naar het pension is één van de halsbandjes gesneuveld, dus krijgen ze bij terugkomst allebei een vakantiepresentje; een halsband.
Ook de Wal*Mart ontkomt niet aan een (vruchtbaar) bezoek, evenals Pep Boys. We gaan ook nog (vergeefs) op zoek naar een paar titanium piercingringen, maar die zijn hier zeldzaam. In Nederland bijna verplicht te gebruiken, hier nog steeds chirurgisch staal.
Dan doen we het huis nog even aan, waar het schilderij inmiddels bezorgd is \\:D/, om ons vervolgens voor te bereiden voor het avondmaal. Dat is deze keer van Applebees, tegenover Longhorn en Olive Garden aan Orange Lake Center.
Tja, wat zal ik er van zeggen. Het eten was er lekker, het was er niet druk (toen we kwamen), maar het personeel laat nog wel wat te wensen over. Dat was dit voorjaar ook al zo, maar toen werd het geopend, en is dat enigszins begrijpelijk en werd dat ook door het management aangegeven. Staff in training, zodat je voorbereid was.
Maar na een half jaar mag je verwachten dat het soepeltjes verloopt, maar het verloopt iets te soepeltjes. De Sampler Platter staat nog half vol, de eerste lepels soep zijn net gegeten, en daar staan de dames met het hoofdgerecht. Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt. Nog even en ze doen het in de keuken al in een doggybag. Nog gekker.
En ik maak dat ook op locale wijze kenbaar. Het helpt iets, want vijf minuten later staan ze er weer, en maken we ze duidelijk dat normaal toch eerst de tafels geleegd worden voordat er wat nieuws opgezet wordt. Er was nauwelijks ruimte voor een glas, laat staan voor 4 hete borden. Het kwam enigszins over, maar ze moeten nog veel leren.
Maar, als gezegd, het smaakte allemaal prima, was niet overdreven duur, dus proberen we het over een tijdje nog wel een keer. En dan, is er koffie. En NFL football, en 2½ Men, en dit reisverslag, wat er achter mekaar (geen NLs) uitraast. Leno sluit voor ons af, en morgen is er weer een dag. We doen vast een schietgebedje, want dat is morgen nodig.
Maar dat horen jullie morgen (of overmorgen ;-)).
poeh,geloof dat ik nu bij ben in het reisverslag .. en vanaf nu hou ik hem dagelijks bij, leuk je verslagen te lezen
want wij zijn ondertussen terug in holland:-(
hahaha... dat van die snelle bediening heb ik de laatste keer ook meegemaakt. De jongste dochter is een genieter in het eten, maar ook traag,... zeer traag. Omdat het erg druk was(rij wachtenden), stond onze ober van dienst om de haverklap bij de tafel om op te ruimen. Eén keer had hij het bord (lag nog voldoende op) van dochterlief(die naar de wc was) al meegenomen. Toen hem toch maar even duidelijk gemaakt dat als hij dat bord niet snel terugzette, hij naar zijn fooi kon fluiten. Ik weet het niet meer zeker maar dacht dat het bij TGI Fridays was.
Tja, jullie vermaken je onder alle omstandigheden prima, dat is wel duidelijk ;) ! Gelukkig is het mooie weer in aantocht, en hebben jullie weer mooie ervaringen achter de rug (iTunes ..., Applebee's, Dali museum), maar alles komt weer op zijn pootjes terecht. Zelfde ervaringen van ons bij Applebee's wat smaak betreft. Allemaal prima voor acceptabele prijs. Ik zou ook de Ruby Tuesday weer eens proberen; vond het in verleden maar zozo, maar inmiddels hebben zij ook een metamorfose ondergaan en dat is ons erg goed bevallen !! ENJOY !
Ben nu ook in Orlando aangekomen en heb al veel aan jouw verslagen vanuit hier gehad dus kan lekker veel bezoeken zonder veel te hoeven zoeken dank daarvoor.
Morgen eens richting daytona om alvast voor te proeven.
Blijf je wel volgen hier
Ben nog wel op zoek naar die andere Harley zaak niet die op idrive daar heb ik mijn hotel
Groet Ben
http://www.orlandoharley.com/Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door bejavenlo
Daar vindt je alle locaties. De grootste vindt je aan 37th Street (langs de I4) en de nieuwste aan de 192 west (Irlo Bronson Hwy)
Wij gaan morgen maar weer eens richting Daytona; Biketoberfest kicks off :-D
Het schiet niet op…...
Dinsdag 11 Oktober. De dag begint op zijn Floridiaans. Warm en vochtig. De regen van het weekend slaat mooi aan het verdampen, en drijft de luchtvochtigheid op tot saunagehalte. Maar de pool is cool en uitnodigend, en vervuld een groot deel van ons tijdverdrijf. En we genieten van de natuur om ons heen. Op de schutting zit een havik (Red Shouldered Hawk – Buteo lineatus) om zich heen te kijken, tot dat het fototoestel uit de tas komt, dan is hij weg. Iedere ochtend komen op 10 meter hoogte een koppel kraanvogels (Sandhill Crane – Grus canadensis) overvliegen, totdat we na een dag of drie de camera klaar hebben liggen, dan vliegen ze 3 huizen verderop laag over.
http://img254.imageshack.us/img254/2524/vsf009.jpg
Tegen onze schutting staan wat struiken die erg geliefd zijn bij vlinders, en dan van het “wat je alleen in vlindertuinen ziet” soort. Mooie grote exemplaren zitten er tussen, in prachtige kleuren. Mooie gele(Tiger Swallowtail - Papilio glaucus ) en oranje (Monarch - Danaus plexippus en Viceroy- Limenitis archippus ), met een spanwijdte van soms wel meer dan 10 CM fladderen aan ons voorbij, maar ook die zijn niet erg fotogeniek, of wij zijn gewoon te langzaam. Thank God for Google afbeeldingen.
Een Kalkoengier (Cathartes aura) op de weg achter onze woonstee completeert ons faunaplezier, buiten natuurlijk de doorsnee fluitvogels (Averagus whistleea), de ratten met pluimstaarten (Sciurus vulgaris) en de immer onzichtbare racoons a.k.a. wasbeer (Procyon lotor), waarvan je pas weet dat ze geweest zijn als je vuilnisbak op de kop ligt.
http://img833.imageshack.us/img833/1415/vsf010.jpg
Maar het is niet de hele dag Waku Waku wat de klok slaat, er moet ook nog geshopt worden. Geen spectaculaire aankopen vandaag, maar ik wil wat foamborden halen als extra bescherming voor het schilderij, als het de oceaan oversteekt. En waar haal je die dingen, bij de Wal*Mart, uiteraard. Een foambord is een sandwich van 2 kunststof platen met daartussen, hoe kan het ook anders, een laagje schuim. Je ziet ze wel eens langs de weg staan hier, in speciale metalen houders, met daarop in stift gekalkt “yard sale”, “garage sale” of dergelijke kreten. Werkt prima, beter als een stuk karton, en kost weinig. En ze zijn ook heel goed te gebruiken als extra schild tegen de perikelen van de bagageafhandelaars van de diverse luchtvaartmaatschappijen.
“Onze” Wal*Mart, aan de 27 heeft ze niet meer, alleen de duurdere exemplaren, dus gaan we naar optie 2, die aan de 535, die bijna alle soorten en maten nog in huis heeft.
En passant pakken Marcel en ik (mannen alleen op boodschappentocht komt nooit goed) nog wat mini Appel, Kersen, Bosbessen, Perzikken en Peacannoten taartjes mee voor bij de koffie. Voor 68ç per stuk (ex-tax ;-) ) kun je er net zo goed wat extra mee nemen, en uit ervaring weet ik dat ze zeer smakelijk zijn. Bij de “20 items or less” kassa heb ik nog een (letterlijke) aanvaring met een Engelse “dame”.
Die vond onze rij een stuk korter, en had waarschijnlijk niet gezien dat wij (mandloos en karloos) onze boodschappen in de handen hadden en douwde haar kar er zo tussen. Met mijn beste boze blik vroeg ik haar wat de bedoeling was, maar ze verblikte en verbloosde niet en bleef staan. Ze was immers engels, volgens ingewijden de duitsers van Florida.
Voor zes cakejes ga je geen discussie aan, dus heb ik haar in mijn fijnste Nederlands verteld dat ze wat mij betreft een onwelriekende dame van lichte zeden moest zijn, en zijn we de rij uitgestapt naar haar oorspronkelijke rij, waar inmiddels niemand meer stond. Waren we toch nog eerder aan de beurt. Lekker puh ! :mrgreen:
Het was trouwens niet onze eerste aanvaring bij de Wal*Mart deze week. Twee dagen eerder stonden we bij die naast Medievel Castle te wachten op een parkeerplaats (waar net een auto uitdraaide) toen in de spiegel een dame verscheen met een kar vol boodschappen die ook makkelijk 2 karren had kunnen vullen. Ze was zo druk met kassabonnen, zonnebril en telefoon en dergelijke, dat je natuurlijk helemaal geen oog kunt hebben voor een stilstaande rode Dodge, model minivan.
Ze klapte er vol achterop, en de berg boodschappen kreeg een lawine-effect en rolde dapper over het asfalt. Ik stapte uit en vroeg waarom ze niet opgelet had. Dat zag ik verkeerd, IK was degene die niet oplette. Geen sorry of excuse me, zoals we hier zo vaak (en vaak overbodig) horen, nee, deze import Amerikaanse wist met een zwaar spaans accent te vertellen dat het mijn schuld was dat ik stilstond.
Ook die heeft in mijn beste Bad Boys-Bad Boys Amerikaans te horen gekregen wat ik er van dacht, en ook nog wat Nederlandse “peep” woorden geleerd. Het gaat achteruit in dit land :evil: .
Maar goed, de foamboards en taartjes gaan mee naar Lindfields, de laatste worden direct met koffie geserveerd, en dan is het tijd om ons op te maken voor enige activiteit.
We hebben om 5 uur een afspraak met Martijn en Linda (Forummers Njit en SpaceAce) voor een schietpartij. Niet op elkaar, maar op de schietbaan Oak Ridge Gun Range. Voor mij, en Marcel, een nieuwe locatie, voor hun een nieuwe ervaring. In tegenstelling tot mijn oude stekkie Riegs, waar je nog een heel formulier moet invullen, en The Shooting Gallery, waar je nog een aantal vragen kreeg, is het hier rijbewijs afgeven, presentielijst tekenen, wapen en target uitkiezen en gaan met die banaan. Het verbaast me een beetje.
Ze proberen ons eerst met z’n vieren één baan en één wapen te laten delen, maar dat gaat niet werken, dan sta je meer te wachten dan te schieten. 2 banen kon dan nog net, maar meer zat er niet in. Er kwamen nog meer klanten. Dat was dus onzin, want er zijn het hele uur minimaal 4 banen vrij geweest. En commercieel onhandig, want 4 wapens verhuren levert meer op dan 2. Voor de baan maakt het weinig uit, want die kost 13 dollar, en de gast mag ook nog eens 10 dollar betalen. Vreemde gang van zaken.
Maar het geheel ziet er prima uit, als is de kreet “airconditioned” een beetje overdreven.
Ik wordt direct gepromoveerd tot schietinstructeur, want ook daarover rept men met geen woord, en hoewel Marcel al enige ervaring (bij Riegs) heeft zijn Martijn en Linda echte newbies. Ik kwijt mij goed van mijn taak, leg alles uit over laden, vasthouden, richten en vooral veiligheid van en met de wapens (Ik zou eigenlijk een vergoeding moeten vragen aan ORGR ;-) ). Het Bossche koppel pakt het prima op en heeft zichtbaar plezier in het schieten. Ze schieten op een target van een gijzelaar en gijzelnemer, dat volgens de deskclerk ook gezien kan worden als een trouwfoto, wat jij wil.
Marcel wilde deze keer een revolver (357 Magnum), schiet hem in 2 seconden leeg op een zombie, en krijgt gelijk via de intercom een waarschuwing; No rapid fire.
http://img542.imageshack.us/img542/1881/vsf011.jpg
Zelf ben ik niet zo van die onhandige (of je moet een speedloader hebben) dingen met maar 6 kogels. Veel te veel werk. Doe mij maar een Glock, of nog liever een Beretta, of een Belgische FN (die van vandaag was uitzonderlijk fijn) met een mooi vol magazijn. We hebben ze allemaal gehad, want toen we de olifantstopper kogels van de 357 opgeschoten hadden zijn we in de 9mm ruilhandel gegaan. Je mag zo vaak als je wil het wapen ruilen, en ook onderling werden wat wisselingen gedaan. Zo lang je maar kogels hebt.
Ook die kun je onbeperkt (zo lang je maar betaald) bijhalen. Iedereen was lekker op dreef, raakte van alles (targetclips, touwen, maar ook de kaart, al dan niet op de juiste plaats), en zo vloog het uurtje voorbij. Zelf was ik weer erg tevreden, want de kleine 12x12” bullseye vertoonde op 50’ nog 8 van de 10 gaten op de juiste plaats, mede dankzij de FN, prima wapen.
Na een uurtje hadden we er collectief wel genoeg adrenaline en kogels doorgejaagd, en werd er op de parkeerplaats nog een kleine afterparty gehouden, allerlei wetenswaardigheden uitgewisseld, en toen scheidden onze wegen. Het was, als je dat al zo kunt noemen op een schietbaan, gezellig.
http://img810.imageshack.us/img810/6749/vsf012.jpg
Het liep al mooi naar etenstijd toe, en na dat Richard, die vanwege barstende koppijn even liever niet op een schietbaan wilde staan, gearriveerd is om een vorkje mee te prikken, is het tijd voor wat voer. We kiezen unaniem weer voor de take-out van Outback en nuttigen dat wat later bij de pool, en keuvelen nog wat gezellig na.
Morgen is de Grote Dag voor Marcel en Tineke, die gaan dan naar WDW, voornamelijk Epcot, en dankzij onze insider is die dag prima geregeld. Maar daarover morgen meer.
Wow, wat een afwisselande dag. Je begint zo lief met alle beestjes, vertelt over een paar aanvaringen in de Walmart (of is het Wal*Mart ? Ik dacht dat dat 'oud' was) en eindigt met een paar magazijnen leegschieten. Je eindigt gelukkig weer rustig met Outback eten bij de pool. Nog nooit gedaan, die take-away, toch eens proberen.
Dat schieten wil ik toch ook wel eens proberen, jammer dat je er in juli niet bent, had graag les gehad van jou !
Gelukkig is het zo gelopen. Als de volgorde anders was geweest; een paar magazijnen leegschieten op vogels, of zelfs bij Wal*Mart (force of habit ;-)), dan was de dag heel anders geweest en afgelopen :lol:
Maar een oranje overall en oranje flipflops staan me niet echt, dus hebben we het maar zo gedaan.
Misschien een idee voor een Forum Fieldtrip, schieten met Gerrit, available in Feb. en Oct. :mrgreen:
Mooi, kan ik ons verslag ook weer updaten ;)Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ta2 Gerrit
Het was inderdaad erg leuk om een keer mee te maken. Voor onze volgende Florida vakantie (wellicht pas in 2014 :() gaat het schieten zeker weer op de planning!!
Wel andere USA vakanties tussendoor dus zo zielig zijn we niet...Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door SpaceAce
Zo, Gerrit, dus je kan ook nog raak met woorden schieten als het er op aankomt =D>
En gun ranges heb je overal, dus leef je maar uit. Of het allemaal net zo makkelijk gaat als in FL weet ik niet, maar in Las Vegas i.i.g. wel. Dus als je in de buurt bent.....:-\"Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Njit
Er zijn staten waar het vrijwel onmogelijk is. Ik heb eens in Washington, DC geprobeerd al jaren geleden en was geheel onmogelijk. De wapenwetgeving is van staat tot staat inderdaad aardig verschillend. Knaapje
Ik ga vandaag ook weer die kant opCitaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ta2 Gerrit
Bedankt voor de info
Ik loop een beetje achter, maar vandaag gaan we dat rechttrekken. Here's the first ;-)
Dag in 2 delen.
Woensdag 12 Oktober. Hedenochtend wederom vroeg op, tot zo ver geen nieuws. Maar niet lang na mijn opstijgen verschijnt er een nieuw gezicht voor dit tijdstip, en niet heel veel later nog één. Marcel en Tineke worden om 8.45 uur verwacht bij Epcot, en als er dan eerst een ontbijt, en later een douchebeurt moet plaatsvinden, dan moet je vroeg op.
En zo geschiede. We vertrekken om iets voor half 9 richting het landgoed van wijlen Walt Disney, zo te zien niet als enige, en draaien een kwartier later het parkeerterrein op. Bij de gate was het nog even vechten (verbaal dan) om binnen te komen. Voor de zekerheid had ik een zilveren pasje meegekregen wat me overal, no questions asked, langs zou loodsen, maar daar was de parkeerwacht het niet mee eens. Hij wilde een ID zien.
Dat kon, maar die zou niet matchen met de pas. Volgens de eigenaar daarvan letten ze er nooit op, maar ik moest weer een streber treffen. No hard feelings, want nadat het hem duidelijk werd dat ik in mijn zwembroek, hemdje en badslippers echt niet het park in wilde, en alleen maar mensen kwam droppen, mocht ik door.
Linea recta naar de drop-off plaats (follow the green line) waar al een deel van het ontvangstcomité op ons stond te wachten. Ik ontdek nog wel een leuk nieuwtje, voor mij althans. De ingewijden zullen het waarschijnlijk al lang weten, maar ik vind het wel handig.
Als je de groen/blauwe lijn volgt die naar de drop-off plaats leidt kom je ook langs de castmembers parkeerplaats, afgezet met oranje pilonen. Op dit parkeergedeelte zijn er een stuk of wat rijen “verborgen” die niet voor castmembers zijn, maar voor iedereen. Dit deel wordt gebruikt als de rest van de lot is volgelopen en dient als een soort reserve parkeerplaats. Als er verkeersregelaars zijn zul je hier waarschijnlijk nooit komen (behalve als drop-off voertuig), maar die staan er voor negen uur zelden, dus zou je zo door kunnen rijden, en vrijwel vooraan bij de ingang komen staan. Toch wel handig, die inside informatie. Daar gaan we nog wel een keer gebruik van maken.
http://img683.imageshack.us/img683/4853/vsf013.jpg
Marcel en Tineke gaan met hun begeleiding richting ingang, die zien we tot na het vuurwerk niet meer terug, en ik ga als een speer richting zwembad. Tussen zwemmen, zonnen en typen door gaan Marion nog even naar Walmart (vanaf nu zonder * :lol: ), waar we zowaar ook de titanium piercingringen vinden (good ol’ Wal*Mart) die Marion even van haar gouden oorringen kunnen verlossen. Twee tasjes boodschappen verder begeven we ons naar de Harley dealer waar inmiddels de bestelde laarzen van Marion zouden moeten zijn aangekomen. En dat zijn ze en ze bevallen uitermate goed.
Dan is zo’n beetje alles binnen wat we zouden moeten ontvangen. Gisteren was de UPS meneer nog aan de deur met de mini Uggs (heel erg mini) die ons gevraagd waren mee te nemen, dus we kunnen koffers gaan pakken/passen.
De rest van de dag voeren we weinig uit, alleen het schilderij wordt nog een beetje extra verpakt, en tegen zessen gaan we online uitzoeken waar we gaan eten. Het wordt Friday’s, en dan buiten, want binnen is het stervenskoud, en daar heeft Marion geen zin aan. Normaal is het helemaal geen probleem om op het terras te zitten, zelfs als het erg druk is, maar vandaag zou dat 3 kwartier duren, en binnen zit geen kip. We’ll pass.
Think quick, decide fast, en we gaan voor Houlihan’s, ons afvragend waarom we daar nog niet eerder aan gedacht hebben. We hebben er al een paar keer lekker gegeten. Ze hebben daar twee terrassen, waarvan één bij de bar, en daar is het goed zitten.
En er is plaats genoeg, dus schuiven we aan. We hebben allebei niet zo’n honger, en kiezen voor een burger, even vergeten hoe die er hier uitzien. Een hele hap, maar wel zeer smakelijk, en binnen de wachttijd van Friday’s zijn wij al weer op weg naar huis.
Onderweg krijg ik een telefoontje van Marcel; we mogen ze om 10 uur ophalen, want ze hebben het geweldig naar hun zin in Epcot, en blijven voor het vuurwerk. 13 uur Epcot bij 31 graden, dan moet je het wel mooi vinden. Die zullen vannacht slapen als een blok.
http://img5.imageshack.us/img5/5900/vsf014.jpg
Na de maaltijd is er koffie, en na wat couchpotatoeën is het tijd om M&T op te pikken bij Epcot. Dat gaat mooi vlot, en de dag was, zoals verwacht, geweldig voor hun. We zitten nog even na, en dan is het tijd voor Leno, respectievelijk de bedstee.
Morgen is de eerste dag van Biketoberfest, ons eigenlijke doel, maar daarover morgen.
Tja als je dan eenmaal in Epcot bent dan kan je niet weg voor dat je dat geweldige vuurwerk hebt gezien!!!!
Geweldig ik zou zo weer een keer terug gaan..........
A day at the beach.
Donderdag 13 Oktober. Vandaag gaan we doen waar het allemaal om begonnen is, naar Daytona Beach voor Biketoberfest 2011. De voorkeur was dat dit festijn der motorrijders midden in onze vakantie zou vallen, maar de realiteit is dat “ons” huis volgende week al bezet (1½ jaar geleden besproken) is, dus moeten we ons schikken.
Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat we al lang niet meer alleen voor het motorevenement komen, maar ook voor zon, Rust met een hoofdletter en shoppen. Maar een paar dagen Daytona (of een paar meer met Bikeweek) horen er zeker wel bij.
Na een tankbeurt met hindernissen gaan we op pad. We hebben al een paar keer getankt bij Racetrac, net bij ons om de hoek, iedere keer met de pinpas, zonder enig probleem.
Alleen vandaag willen ze ons pingeld niet hebben. 4 passen en 2 pompen verder is de gang toch maar weer met een handvol biljetten naar de cashier, die er ook niks van begrijpt, maar er niks aan kan doen, zegt ze.
Uiteindelijk verdwijnt er 50 dollar in de Dodge, en kunnen we op pad. Via de 417, en bij Sandford de I4, belanden we op International Speedway Boulevard, die dwars door Daytona eindigt op het eiland wat Daytona Beach heet. En daar begint het gedonder.
Aan het eind van deze weg heb je drie keuzes; rechtsaf naar Ponce Inlet, de beroemde vuurtoren, rechtdoor de Atlantische Oceaan in, en waar wij heen willen, linksaf Atlantic Avenue/A1A op richting Main Street. En daar staat zo’n beetje het halve wagenpark van Daytona Police, vergezeld van de gele vrachtwagen-ambulances van de Paramedics.
De zee in is geen optie vandaag, dus dan maar rechtsaf, en 20 meter verder weer rechtsaf, en weer een stukje verder weer rechtsaf N. Peninsula Drive op, om zo parallel aan Atlantic Ave. toch terecht te komen bij de Earl & Ora Street parkeergarage, 1 block achter Main Street. De Ave. was afgesloten voor een aanrijding mèt. Niet ernstig.
http://img847.imageshack.us/img847/6387/vsf015.jpg
We kunnen parkeren op Floor 2, direct naast de lift, dus moet het wel rustig zijn. En dat is prettig, zeker voor het manoeuvreren met de rolstoel van Tineke. We steken Earl Street over en wandelen door het Ocean Center, het conventiecenter van Daytona, in Maart tijdens Bike Week gevuld met standhouders en kramen, nu geheel verlaten, maar wel open. En dat komt mooi uit want ze hebben er luxueuze en vooral erg schone toiletten, en daar wordt dapper gebruik van gemaakt.
Eén block verder, via Grandview Ave., zit op de hoek met Main Street de Harley Davidson Outlet. Niet een gewone outlet zoals bij Bruce Rossmeyer, maar weer een outlet van die outlet, dus tegen bodemprijzen, lager dan laag. Ik vindt er zowaar een shirt wat me aanstaat, Marion 2 en we zien nog een leuk koeltasje, wat later een dubieuze rol van belang zou spelen.
We zakken Main Street westwaarts af, maken hier en daar een foto, en komen zo uiteindelijk bij de lange lage brug over de Intercoastal Waterway, het water wat loopt van Norfolk Va. tot Miami Fl. en de kust scheidt van de populaire strandeilanden die er voor liggen. Aan dat water zit/zat The Wreck, één van onze vaste stekkies voor een Daytona lunch (andere zijn Hogs Heaven Bar BQ of Bubba Gump aan Atlantic Ave.), burger & beer. Alleen heet The Wreck nu Capt.’s Tavern, zijn de prijzen omhoog gegaan en de service naar beneden.
Afwassen kost geld, dus is het bestek nu van inferieur plastic. Rekenen kost tijd, dus zijn de biertjes, import of domestic, nu één prijs, uiteraard de prijs van import, $4,-. De grote keukenrollen voor het vetvrij maken van de vingers zijn van tafel, je krijgt nu ieder een velletje, net zoals je afgepast “bestek” krijgt en bij twijfel geen bestek. De soda’s (softdrinks) zitten in on-Amerikaanse kleine bekers, maatje Nederlands bierglas, vol met crushed ice zodat er bijna geen frisdrank meer in kan. Wel gratis refills en de kok is gelukkig wel gebleven, want smaken doet het wel.
http://img585.imageshack.us/img585/6338/vsf016.jpg
Dan is het via de andere kant van de straat terug, waar we nog wat spullen vinden waar iemand heel gelukkig van zal worden. En wederom wordt ik herkend door een Floridaforum lid. Ben (bejavenlo) spreekt mij aan, en we maken een praatje, waarna we ieder ons weegs gaan. En dan is het oversteken richting parkeergarage.
Halverwege op weg daar naar toe bedenken we ons opeens dat we het HD koeltasje nog zouden meenemen voor iemand (na heen en weer SMS-en), dus we moeten 50 meter terug naar onze eerste winkel. Marcel en Tineke lopen door naar Ocean Center voor een sanitaire stop, en wij gaan even terug. Het begon inmiddels boven land wat bewolkter te worden, dus was het hoog tijd om op te stappen. Tasje gekocht, en op naar de marmeren WC’s ;). Onderwijl ziet Marion aan de zeezijde wat lichtflitsen boven het Hilton, in iets wat een regenwolkje zou kunnen zijn. Aan de andere kant van de Waterway ziet het er een stuk dreigender uit, dus daar ligt volgens ons de dangerzone.
Uit het kleine wolkje vallen een paar spatjes, dus we versnellen wat om de 100 meter naar een droge WC te overbruggen. 2 meter later gooit er iemand een klep los en valt er een bak regen, die veel weg heeft van de Niagara watervallen. Zo veel, dat Marion, die toch maar op een meter naast me loopt, nauwelijks nog te zien is. Rennen naar het tentje van de parkeerwacht, dat 25 meter verderop staat, heeft totaal geen zin, want we zijn binnen 5 meter doorweekt tot aan onze edele delen. Geen draad droog op het lijf.
Dus snelwandelen we maar door naar het Ocean Center, want schuilen had geen zin meer.
In het Center merk je ook direct wat het effect van airco is. Met die natte kleren aan voorwaar geen pretje, stervenskoud, al vast weer wennen aan het klimaat thuis.
De goederen in de broekzakken (telefoons, camera, portemonee’s, rokerij) worden zo goed en zo kwaad als het kan gedroogd met de handdoekjes uit het toilet, en dan gaan we door naar de auto. De regenbui, die hooguit 2 minuten heeft geduurd, heeft het nu weer zonnige Daytona omgetoverd in een spookstad, er is letterlijk iemand meer op straat.
Bij de auto gaan de natte kleren uit, en hijsen we ons beiden (Marcel en Tineke waren op tijd binnen) in de net aangeschafte T-shirts. Wel die onder uit de plastic tassen, want de bovenste laag was ook verre van droog. We reizen vandaag in onderbroek weer terug. Die zijn ook soaked, maar je wilt ook niet in de oranje overall voor “indecent exposure”.
Dat koeltasje moet wel met heel veel liefde gekoesterd worden door de nieuwe eigenaar.
Thuisgekomen zijn ondergoed en schoenen nog steeds niet droog, maar daar ligt gelukkig genoeg schoon goed in de kast. Mijn nieuwe T-shirt is inmiddels door de zuigkracht ook mooi nat, dus die gaat over de stoel en in de zon, net als de schoenen.
Weer helemaal droog achter de oren is het op naar de restaurantkeuze van Marcel en Tineke voor vandaag, en dat is Longhorns, iets waar wij ons uitstekend in kunnen vinden.
We doen weer 2x een menu voor 2, mede omdat de lekkere biefstuk die in dat keuzemenu staat niet op de gewone kaart voor komt. Deze keer niet 2 roeiboten vol garnalen als “voorafje” zoals vorige week, maar we kiezen voor 2 deelbare desserts, Chocolat Stampede.
http://img840.imageshack.us/img840/6616/vsf017.jpg
En dat hebben we geweten. Na de weer zeer goede maaltijd komen er 2 roeiboten vol met chocolade in allerlei variëteiten op tafel. Brownie, mousse, ijs, cake, vlokken, saus, puur, melk en nog een schep slagroom, veel meer dan 2x2 gezonde, zelfs eetlustige mensen opkunnen. We doen ons best, maar het lukt gewoon niet, dus dan maar een box.
Thuis is er weer Folgers Classic Roast, die vanavond gedeeld wordt met Richard (vondutchga) en een Amerikaanse vriendin, waar we nog gezellig mee keuvelen, en dan is het tijd voor Leno, voor mij en Marion althans, de rest is ter bedde.
Gaandeweg de avond bedenk ik me dat nog een bezoek aan Daytona, morgen, misschien wel iets te veel van het goede is. Het is onze laatste volle dag, en we moeten nog behoorlijk wat georganiseerd inpakwerk verrichten. Marion en ik hebben dan wel de Premier status, en mogen 2 koffers p/p meenemen, en we hebben vandaag een mailtje gehad van een gratis upgrade naar First class \\:D/ voor de binnenlandse vlucht, maar ook Marcel en Tineke hebben behoorlijk ingeslagen, en er is natuurlijk nog het schilderij, wat overigens nog steeds niet vluchtklaar is gemaakt.
Ik besluit dat het misschien beter is om thuis te blijven, en ga dat morgenvroeg als eerste aan de rest voorleggen. Hoe dat afloopt hoort U morgen.
Leuk verslag weer :) Krijg er honger van!
Dito! Je zou er bijna een ticket voor boeken ;-)Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Njit
Ik ben net terug van Dest. Daytona en ik vond het onverwacht rustig, ook de weg naar Mainstreet kon ik gewoon doorrijden zonder oponthoud. Ik kon om 11.00 uur vanochtend nog vrijwel vooraan op het "weiland" linksaf parkeren. Knaapje P.S. vandaag geen druppel gezien. :mrgreen:
Dat kan wel kloppen, die waren op. Gisteren allemaal op de kneiter gehad, melady & me :sad:Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door knaapje
Het is inderdaad rustig. Gilly's Pub44 in New Smyrna Beach, normaal een echte trekpleister, leek vandaag wel een ghosttown, volgens WFTV.
Daarvoor zat alles helemaal vol richting Flagler ben daar met bekenden heen geweest
De laatste loodjes.
Vrijdag 14 Oktober. De laatste loodjes wegen het zwaarst, een spreekwoord dat zeker opgeld doet. Want het valt niet mee om hier weg te gaan. Maar we maken het ons zo makkelijk mogelijk. We zijn het er allemaal wel over eens dat we vandaag niet naar Daytona moeten gaan, maar op ons gemak eens te gaan pakken.
Al ruim voor zeven uur schreeuwt mijn telefoon het uit. De nieuwe meldtoon voor mailtjes en SMS-en; poingggg (i.pv. het geweerschot wat ik had) gaat, als het te lang duurt over in; You’ve got a f*ckin’ message, en zo ver is het nu. Luid, en duidelijk.
Vriend en clublid Sander (tevens onwetend veroorzaker van het natte pak van gisteren) probeert via SMS en Whatsapp contact te leggen. Hij heeft eergisteren een slippertje met zijn motor gemaakt en wil wat prijsinformatie van bepaalde onderdelen. Of ik dat nog zou kunnen uitvinden. Dat kan, want de Harley dealer zit om de hoek, en daar moeten we voor wat anders toch al naar toe. De onderdelen zijn niet op voorraad, zelfs niet binnen een week, dus die moeten we dan maar bewaren voor Februari. Gezien het prettige weer in Nederland is er toch geen haast bij.
Als de heren toch op pad gaan, kunnen ze net zo goed nog wat boodschappen mee pikken. Met sommige dingen kunnen we net de eindstreep niet halen. Belangrijke dingen, zoals koffie, brood, boter en cola. Dus daar moet minimaal van bij gehaald worden, en dat is in Amerika al moeilijk genoeg, want echt kleine verpakkingen zijn hier schaars.
De rest van de dag wordt besteed aan de logistieke organisatie, en aan het online inchecken, waar meten duidelijk wordt dat we dankzij de upgrade naar First class ook allemaal recht hebben op 2 gratis mee te nemen koffers, dus wordt er direct een uitvouwtas bij Walmart gescoord om de boel beter te kunnen verdelen.
De dag bestaat verder uit een beetje zwemmen (het is weer schitterend weer) een beetje snacken (de [koel]kasten moeten leeg) een beetje luieren en TV kijken. En alle apparaten opladen voor onderweg, natuurlijk. Richard, die gisteren al officieel afscheid genomen had, komt nog even langs voor een last-minute dingetje, en na het bezoek aan Walmart is het al weer tijd voor de maaltijd. De keuze is unaniem voor een laatste bezoek aan Cracker Barrel, waar ook deze keer voor “een paar cent” weer lekker gegeten wordt.
En dan is het, tijdens de koffie, nu toch wel eens tijd dat het schilderij voor de thuisvlucht klaargemaakt wordt. Gorillatape, gele ducttape en de foamboards moeten zorgen dat het geheel in één stuk overkomt. Met natuurlijk de nodige verzoeken om kalmte (handle with care please) met zwarte stift op de felgele tape gekalkt.
Ik heb hem nog wel aangemeld als extra koffer, maar ben toch bang dat het “odd- & oversized luggage” gaat worden, met bijbehorend kostenplaatje.
Vanavond zie ik, geheel wakker, een nieuwe aflevering van CSI New York, en sluiten we, Marion en ik, af met Jay Leno. Marcel en Tineke hebben een goed werkende TV in de slaapkamer, en sluiten daar af. Morgen om 11 uur moeten we er uit, en om half vier vliegen we met de UA701 naar Chicago, en aansluitend mer de UA908 naar Amsterdan, waar we Zondagochtend om 9.25 uur hopen aan te komen.
Het volgende verslag, tevens epiloog, komt dus waarschijnlijk uit Nederland, waar ik ook het fotoalbum zal gaan fabrieken. Maar meer daarover leest U in dat laatste verslag.