Re: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks!
DAG 4 WOENSDAG. Van de ene kolkende stroom naar de andere!
Een dag met veel stromend water dus. Als eerste zullen we oppad moeten om een ontbijtje te scoren. De Nootka Lodge is namelijk het enigehotel op deze trip dat niet voorziet in het serveren van een ontbijtje. Enaangezien de hotels hier toch al a. dun gezaaid zijn en b. aan de prijzige kanthadden we dus niet echt veel keus. Nu wil het toeval dat er geheel en al tegenelke vorm van logica in, in het gehucht Woodsville een Walmart gevestigd is.Deze keer zelfs een vestiging van Walmart inclusief verse groenten en fruit.Dus slaan we gezond in voor het ontbijt. Een paar kilometer verder op de routevinden we een leuke plek met zowaar zelfs een houten pichnick bankje, dus eenen een is twee; een pickfast. Of breaknick, net zoals u wilt. Ons belangrijkstedoel van vandaag is Franconia Notch State Park. Een park waar een snelstromenderivier de focus van alle aandacht is. Langs deze smalle stroom is een looppadgemaakt, soms hangend aan de rotsen boven het water, waardoor je erg mooieuitzichten hebt. Om te beginnen stoppen we bij de afslag op Interstate 93 ‘TheBasin’ genaamd. Het is hier niet druk en er zijn dus meer dan voldoendeparkeerplekken voorhanden. Via een kortewandeling kom je bij het riviertje. Dit stroomt hier met een enorme kracht overde rotsen heen, en dientengevolge zijn er prachtige plaatsjes te schieten. Opéén punt wordt het water zelfs door een dergelijk smalle opening geperst, dathier ene natuurlijke wildwaterbaan is ontstaan. Daar kan geen glijbaan in eentropisch zwemparadijs tegen op. Toch heeft deze een belangrijk nadeel: je mager niet in. Zwemmen en te water gaan is ten strengste verboden. Balen!
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9364.jpg
Ook is er nog een prachtige grote ronde pool met enedoorsnee van een meter of vijfentwintig waar het water met grote kracht inspuit. Hierdoor ontstaat één grote waterkolk met een doorsnee van gelijkegrootte. Echt nog nooit zoiets gezien. Erg mooi! Intussen speelt een anderekolkende stroom weer op bij Linda. Erg vervelend allemaal, dus we zullen snelmoeten maken dat we in de buurt komen van een toilet. Deze kolkende stroomwillen we namelijk niet zien. En de draaikolk die er het gevolg van zal zijn alhelemaal niet……… Er zit dus niets andersop dan zo snel mogelijk bij het Flume Gorge Visitor Center te komen, dus daarrijden we in sneltreinvaart naar toe. Eenmaal daar aan gekomen blijkt het voorLinda allemaal nog net op tijd te zijn. Gelukkig maar. Nadat we hier een kortefilm over het park hebben gekeken wordt het tijd om de route te gaan lopen.Hier gaat echter een onaangename verrassing aan vooraf. Daar waar de meesteNational Parks maar zeker de State Parks die we in de VS gezien en bezochthebben juist uitermate goedkoop zijn, geldt hier het tegenovergestelde. Hetlopen van de route kost maar liefst $15 per persoon. Da’s niet bepaaldkinderachtig. Het feit an sich wordt iets verzacht als we lezen dat deboardwalk die tegen de rotsen aan is gemaakt aan het einde van elk seizoenopnieuw wordt afgebroken en in mei opnieuw wordt opgebouwd. Dat zal inderdaadbest een lieve duit kosten. Uiteraard lopen we de route toch, en qua inspanningvalt deze niet mee. Nou is mijn conditie niet echt goed, zeg maar rustigslecht, en ik heb de nodige moeite. Ben blij dat er af en toe uitzichtspuntenzijn waar we even kunnen kijken en rusten. Een van die punten is een mooieoverdekte brug zoals je die in dit deel van de VS wel meer ziet.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9375.jpg
Op een bepaald moment loop je een soort trechter in waar destroom steeds smaller wordt en de kloof steeds dieper. Dat is meteen het puntwaar de hangende boardwalk begint. Het geheel lijkt sterk op een aantal‘klamms’ zoals je die in bijvoorbeeld Oostenrijk vindt; erg indrukwekkend.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9387.jpg
Op de terugweg naar het Visitor Center kun je een short cutnemen, en mede op aandringen van zowel Linda als PA3 wordt die gekozen. Hetallerlaatste stukje nemen we zelfs een busje dat hier regelmatig op en neerrijdt van het Visitor Center naar de ingang van de gorge. Ondertussen blijfthet kwik nog steeds schommelen rond de 30 graden, dus ook onze lunch genietenwe dit keer outdoors. In een mooi aangelegd park met veel rotsen en een aantalpicknickbanken vinden we een vrij plekje en dus grijpen we onze kans. De tafelwaar onze buren aan zitten ligt weliswaar net iets gunstiger, maar ja, je kuntdie mensen moeilijk wegjagen. En zo zie je maar: soms doe je ergens erg je bestvoor en dan lukt niet, en soms doe je helemaal geen moeite en lukt het wel.Zonder enige wegjagende activiteit ondernomen te hebben staan onze burennamelijk op. Dus pakken we ons boeltje en verkassen we. Meteen wordt duidelijkwaarom de buren zijn weg gegaan. Bij onze eerste tafel stond geen enkel bordjeof waarschuwing; hier wel. Beware of bears. Toch typisch dat de beren de enetafel met rust laten en de andere aanvallen. Rare jongen die Yogi. Toeval wildat naast het parkje een grote snelstromende stroom stroomt (….) dus gaan welekker met z’n vieren pootje baden. Er liggen enorm veel rotsblokken en blokjesin het water dus je kunt naar hartenlust van de enen naar de andere springen.Het water is overigens wel f****** koud.Brrr.. Als we genoeg hebben van hetgespartel beginnen we aan onze route naar staat nummer vijf van deze reis. Datis na New York, Massachusetts, Vermont en New Hampshire de ‘Pine Tree State’,oftewel Maine. Ons uiteindelijke doel vandaag is het Quality Inn and suitesEvergreen in Augusta, de hoofdstad van de staat. Als we daar aankomen krijgenwe opnieuw te maken met een kolkende stroom. Dit keer niet van Linda, ook nietin horizontale vorm middels een rivier, maar een verticale versie: stromenderegen! Gelukkig kunnen we droog op de – mooie – kamer komen, maar als we daarnaweer naar de auto gaan om te gaan eten worden we zeiknat. Jammer maar helaas. Door een verkeerde ingave van PA3 in deTomTom duurt het liefst een half uur in plaats van 7 minuten voordat we bij deeerste Denny’s van deze vakantie aankomen. Het regent nog steeds pijpestelen,maar eenmaal binnen is het lekker droog. Op aanraden van vrienden kiezen we bijDenny’s allemaal voor het 50+ menu. Je krijgt dan een qua formaat ietwatafgeslankt hoofdgerecht, maar wel nog steeds keuze uit een salade of soep met garlickbread én met twee side dishes. Het smaakt allemaal prima en de gecombineerdehoeveelheid is nog steeds meer dan voldoende voor de gemiddelde Europeaan vannog geen 50 jaar. Deze 50+ menu’s zijn al redelijk voordelig, maar als je erdan ook nog een kortingsbon van 20% tegenaan kunt gooien, blijft er van derekening bijna niets meer over. Met vier man inclusief ongelimiteerd drinkenzijn we $49.51 kwijt, en dat is inclusief $2.93 taks en $10.00 tip. Alles bijelkaar dus minder dan $12.50 per persoon oftewel dik onder de €10,00.Ongelooflijk toch? In de auto terug naar het hotel draaien we uit heimwee nogeven hét nummer van Guus Meeuwis, en daarna gaan we lekker slapen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/IMG_3427.jpg
Re: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks!
DAG 5 DONDERDAG. LI-LA-LOBSTER LU-LU
Een errug vroege sunsrise. Om 6 uur moeten we al op om optijd bij onze Lulu Lobster boat te zijn in Bar Harbor, Maine. We hebbengelukkig nog wel tijd om in het Quality Inn te ontbijten, maar daarna is hettoch echt tijd om te gaan. Via Bangor en Ellsworth rijden we naar Bar Harbor, enonderweg wordt langzaam maar heel erg zeker duidelijk dat we ‘Lobster Country’binnen rijden. Bij alle restaurants worden op grote reclamebordenlobstergerechten aangeprezen en bij talloze standjes kun je later op de dag –ze zijn nu nog niet wakker – lobster rolls en andere kreeft gerelateerdevoedingswaren nuttigen. Inmiddels zijn wij de plaats Bar Harbor binnen geredenen is het slechts nog even zoeken naar de haven. Aangezien Bar Harbor nou nietbepaald New York of Washington is, het telt slechts ca. 5000 inwoners, is datook zo gebeurd. We parkeren de auto en vragen bij de ‘Lulu Lobster Boat’ kiosknaar onze kaartjes. ‘Ohhh, you have come all the way from Holland to see us?’. ‘Yeswe did’. ‘Please note that street parking is free until noon, afterwards youhave to display’. Helaas hebben we echter geen blauwe parkeerkaart bij ons, dusschrijf ik maar een aandoenlijk briefje ‘sorry, we do not have a blue parkingbadge, we are tourists from Holland’. Dat zal ‘t ‘m moeten doen in als we perongeluk te laat terug zijn van zee. Want de zee, dat is waar ne naar toe gaan.Niet zelf, maar onder het wakende oog en de stuurmanskunsten van captain, John,eigenaar van de Lulu. Captain John is – toeval of niet – typisch één van diezeemannen die model hebben gestaan voor de beroemdste kapitein van Nederland,Kapitein Iglo. Groot postuur, brede glimlach en een baard waar Ernest Hemingwaymeer dan jaloers op zou zijn geweest. Eén verschil: onze captain John vist geenvissticks uit de zee, maar kreeften. Zonder krokant laagje.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9432.jpg
Nadat alle dames nog even de blazen geleegd hebben gaan we,samen met zo’n 15 anderen, aan boord van de Lulu. Captain John houdt deintroductie lekker kort en doet samen met zijn dekhulpje de rest van deplichtplegingen tijdens het varen. Eerst gaan we zeehonden spotten, ondanks dedikke mist. Dikke mist? Wa hep die gozert ’t ovuh? Al snel blijkt echter dat deweersvoorspellende kwaliteiten van captain John die van Piet Paulusma verreoverstijgen. Na een kwartiertje varen wordt het een beetje nevelig, en nog 10minuten later kunnen we geen hand voor ogen meer zien. Captain John ook nietdus…… Maar, not to worry, hij heeft radar en bovendien, voor een man van zijnleeftijd, best een snel reactievermogen. Okee dan…… Het feit dat we ondanks dedikke mist toch doorvaren naar een van de eilandjes voor de kust is ‘m gelegenaan het feit dat er dicht bij de eilanden meestal beter zicht is. Aldus John.En verrek, weer heeft hij gelijk. De mistbanken breken open en op zo’n vijftig metervoor ons ligt een grote kolonie met zeehonden.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9444.jpg
Nadat onze capt’n het een en ander over deze dieren verteldheeft, keren we weer om en zetten we koers naar een ander eiland, alwaar hijzijn traps heeft uitgezet. Het blijft koffiedik kijken of er kreeften in zittenzegt John, maar als hij de eerste ophaalt blijkt al dat we in de prijzenvallen; er zitten een aantal kreeften in. Zeer enthousiast en kundig legt Johnalles uit wat er maar te weten valt over de lobsterology (kreeftenologie) en afen toe loopt hij de boot rond om ook te laten zien dat hetgeen hij beweert,waar is. Zo zegt hij dat kreeften geheel vervellen en tijdens de periode na eenvervelling super kwetsbaar zijn. En als er een grote schaar afbreekt; geenprobleem. Dan groeit er gewoon een nieuwe. Hij vertelt ook over een high techmedisch bedrijf hier in Bar Harbor dat onder andere studeert naar de mogelijkheidom deze typische eigenschap ook toegepast te krijgen op zoogdieren en,uiteindelijk, mensen. Een interessant verhaal.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9453.jpg
Na deze zeer interessante en aanbevelingswaardige boottochtkunnen we natuurlijk Bar Harbor niet verlaten zonder zelf ook lobster gegetente hebben. We scoren een tafeltje bij ‘The Lazy Lobster’ en bestellen eerst éénlobster roll om het te proberen. Een broodje lobster blijkt voorwaar nietgoedkoop; een platgeslagen zacht broodje met daartussen wat krabvlees zonderenige opschmuk ‘doet’ hier $18.95. En dan is het nog niet eens lekker. Nou ja……Aangezien we inmiddels wel echt honger hebben bestellen we hier wel een aantalpanini’s en wat te drinken. Dat smaakt dan weer prima! Acadia National park is het volgende wat ophet programma staat. De weg dit nationale park in begint in Bar Harbor, dus wezijn zo bij het visitor center. Daar vergaren we wat tips en zo zijn we snel opweg. Er loopt een lange loop road door het park heen en we hebben besloten dezete nemen. Twee hoogtepunten (één figuurlijk maar de ander ook letterlijk) zijnThunder Hole, een uitholling in een rots aan de kust waar, als het getijde goedis en de wind uit de juiste richting komt, het water met een enorme brul enexplosie door een gat geperst wordt en Cadillac Mountain. Bij Thunder Hole hebben we geluk; juist alsAnja en ik bij de hole staan gebeurt het: een flinke knal en een enorm getijdeverschilin een tijd van een seconde als het water in een keer wel opgezogen lijkt teworden. Leuk om te zien. Cadillac Mountain ligt in de wolken, maar kort ervoor kun je net onder dewolkendeken heen kijken en zie de eilanden in de baai prachtig liggen met eenmistdeken er als het ware over heen gedrapeerd. Bijzonder.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9474.jpg
Daarna is het nog drie uur rijden naar ons hotel inPortland, maar deze tijd vliegt voorbij. Carmen en Linda hebben een aantalleuke spelletjes bedacht, waaronder de wereldberoemde spellen ‘kauwgomballenblazen’,‘knapste man’, knapste acteur’, knapste zanger’, knapste Nederlander’, knapstevoetballer’ en meer van dat soort, laten we zeggen, typische meidendingen. Hierbijblijkt dat Carmen een speciale kreet heeft voor mannen die ze écht ziet zitten:‘HALLO!’ Met een sterke nadruk op HAL en wat minder op LO, dus echt HAL – LO. AangezienAnja’s muziek nog niet aan de beurt is geweest mag haar CD er op ene bepaaldmoment in. Carmen en Anja vinden het geweldig, maar Linda en PA3 vallen er bijnavan in slaap. En aangezien PA3 moet rijden kunnen we dat niet hebben, en dusgaat die CD er meteen weer uit (grapje). Terwijl John Denver volgens Anja nogsteeds ‘Take me home, country ROSE’ zingt, stop ik de auto bij een PandaExpress (niet per ongeluk!) en schuiven we aan voor het avondeten. Een heerlijkchinees wokbuffet voor een eerlijke prijs. Zo hoort ‘t! Eenmaal ingecheckt enop onze kamer in het Howard Johnson te Portland wacht ons een groteteleurstelling. We zouden morgen uitgebreid de 4th July celebrations gaanbijwonen in Boston, maar deze zijn allemaal verzet naar een andere datum inverband met hurricane Arthur…. En die andere datum was vandaag. Leuk L
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9549.jpg
Re: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks!
DAG 6 VRIJDAG. THE RAIN IN MAINE STAYS MAINLY IN………
…Massachusetts. En drie keer raden waar wij vandaag zijn……..Inderdaad. Massachusetts. De bedoeling van vandaag was om in de ochtend inCambridge, Boston Harvard University te bezoeken en na de middag en ’s avonds deactiviteiten bij te wonen van de 4th July viering, want dat is het vandaag.Maar helaas, Arthur en voornamelijk de met deze hurricane gepaard gaande zwareregenval gooit een giga hoeveelheid roet in het eten. Plannen dus maarbijgesteld. We beginnen op dezelfde plek als de originele planning, bij Harvarddus, maar dan wel op een overdekte locatie. Onze eerste stop is namelijk hetHarvard Museum of Natural History.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9491.jpg
Daar hebben ze een aardige, maar zeker geen zwaaropzienbarende collectie als je al andere soortgelijke musea hebt bezocht. Invergelijking met het Smithsonian Natural History Museum in Washington DC of hetNatural History in New York City stelt het eigenlijk bar weinig voor. Maar inde stromende regen is het toch goed genoeg om een uur of anderhalf verder tekomen. Het toegangskaartje geeft ook recht op toegang tot het Peabody Museum ofArcheology and Ethnology, maar daar waren we echt in twintig minuten doorheen. Danmaar de regen in! Gelukkig hebben we geen parkeerproblemen vandaag, wantvanwege het feit dat het ene nationale feestdag is zijn allestraatparkeermeters buiten werking. Jippie! We lopen over het grote binnenpleinvan Harvard, omringd door allerlei dorms (slaaphuizen). Uiteraard maken we eenverplichte shot bij het beeld van John Harvard. John Harvard was een predikantdie in 1639 aan de toen al drie jaar bestaande universiteit al zijn bezittingennaliet. Het stichtingsjaar 1636 maakt Harvard overigens tot de oudsteuniversiteit van de VS.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9499.jpg
Daarna is het, de lezer dezes zal het niet bevreemden, tijdvoor versterking van de inwendige mens. Aan de straat die grenst aan de campusligt ‘Au Bon Pain’ oftewel ‘bij het goede brood’, maar de zaak had evengemakkelijk ‘Cherchez vous même’ oftewel ‘zoek ’t maar uit’ kunnen heten. Een zeeringewikkeld en complex bestel- en ordersysteem waar alleen de besteuniversiteitsstudenten wijs uit zouden kunnen. Nou, komt dat even goed uit hier…….Desalniettemin zijn de broodjes en de soep méér dan smakelijk te noemen.Terwijl we in de rij staan om te bestellen en onderling wat Nederlandse woordenuitwisselen, zo heet het als je tegen elkaar praat, spreekt een jongen ons aan.In een gebrekkig wartaaltje van Frans en Nederlands vraagt hij ons of we uitVlaanderen komen. Nee hoor, Nederland. Ahh, Nederland! Het blijkt een uitwisselingsstudentte zijn die – hou je vast – Belgisch is, uit Vlaanderen komt (Brasschaat),Waals spreekt en woont in Yorkshire. Als ik vraag of hij in Wensleydale ofWharfedale woont scoor ik punten: Wensleydale! En ‘hoe ik dat ken’. In eengrijs verleden waren we daar ooit op vakantie vandaar. En van de Monty Pytonsketch ‘the cheese shop’; ahhhhh Wensleydale, I’ll have a piece of that then.No sorry Sir, we don’t have that, I thought you were talking to me because that’smy name, Mr. Wensleydale. Verder zal ik jullie met deze sketch niet vervelen,maar heb je tijd over: kijk ff op Youtube naar het filmpje. Heerlijk! Als wijonze lunch verorberd hebben staat ook de WalVlanBelg op en zie ik dat zijncreditcard op het punt staat uit zijn broekzak te vallen. Dus maak ik, als netopgevoed Nederlander, hem daarop opmerkzaam. ‘Ohh, alstublieft’, stamelt hijmet een oprecht dankbaar gezicht……. Zo goed Nederlands spreekt hij dus…
Na het eten begint de wedstrijd. De wedstrijd om tegen eenzo goed mogelijke prijs zo leuk mogelijke Harvard shirts te kunnen kopen. Wevragen buiten om wat adresjes, maar daar slagen we helaas niet. In de officiëleHarvard store slaan ‘we’ uiteindelijk onze slag. Carmen scoort een mooie en ookLinda heeft een coole sweater. Die is bedoeld als cadeau voor haar zus die overdrie weken jarig is en niet mee wou naar de States. Tja…. Ondertussen regent het maar door, en doen wetoch ons best om de leuke punten van Harvard tussen de dikke regendruppels doorin ons op te nemen en vast te leggen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9504.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9505.jpg
Uiteindelijk zit er niets anders op dan naar de auto tevluchten. Hierbij kost het echt de grootste moeite om niet middenin alle groteplassen te stappen die hurricane Arthur hier voor ons gevormd heeft. Met deauto maken we een tochtje door Boston en noteren daarbij de volgendebezienswaardigheden: MIT (Massachusetts Institute of Technology), door Anja enLinda steevast aangeduid als ‘ohh, daar heeft McGee gestudeerd (karakter uitNCIS)’, het café dat gediend heeft als openingsshot voor de tv serie ‘Cheers’,alle tribunes en tenten die waren neergezet voor de 4th July viering en de USSConstitution, het oudste nog steeds in dienst zijnde schip van de Amerikaansemarine.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9516.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9527.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9537.jpg
Voor ons is het daarna tijd om het Hampton Inn in Norwood opte zoeken. Daar aangekomen laten Carmen en Linda zich van hun beste kant ziendoor eens lekker de gym te bezoeken en de competitie aan te gaan met hurricaneArthur; wie produceert het meeste water(zweet)stralen, Arthur buiten of ‘C’ enLinda binnen? Arthur wint. Easy. Voor het avondeten van vandaag raadplegen wede iPad. Zit hier in de buurt een Taco Bell? Ja, die zit ‘r! Met de auto dusdaar naar toe gesneld en weer de nodige taco’s burrito’s en Mountain Dew BajaBlast Diet baas gemaakt. Good night!
Re: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks!
DAG 7 ZATERDAG 5 JULI. ARTHUR GOOIT NOG MEER ROET IN ’T ETEN
Deze zaterdag begint met twee gezichten. Om te beginnen doenwe de gordijnen van de kamer open en warempel: het is droog en het zonnetjeschijnt zelfs een beetje. Dan maar snel the Weather Channel aangezet en deweersberichten voor vandaag op de iPad geraadpleegd. En dat is dan gelijk hettweede gezicht van vandaag; weer een herplanning nodig. Arthur is inmiddels watverder naar het Oosten en daar is in Boston dus weinig meer van te merken. Deenige plek in deze regio die nog de hele dag regen zal kennen is…. Inderdaad,precies de plek waar wij vandaag naar toe zouden gaan: Cape Cod. Deze landtongstrekt zich ten zuiden van Boston een heel stuk uit naar het Oosten en heeftdus als enige punt in de VS nog last van slecht weer….. Hebben we zin in nog een dag regen? Nee, nietbepaald. Het alternatieve plan is om de Cliff Walk te gaan doen in Newport,Rhode Island. Zo gezegd, zo gedaan. Na het goede ontbijt bij het Hamptontrekken we droge kleren aan en rekenen we op zon. Na een goed uur parkeren weonze Ford in ’t zonnetje op Webster Street en beginnen we onze Cliff Walk. Ditkustpad kent op twee manieren geweldige uitzichten. Aan de ene kant de ruigekust van de Atlantische oceaan en aan de andere kant prachtige en zeer luxueuzelandhuizen van families als de Rockefellers, Kennedys en wat dies meer zij. Hetzonnetje schijnt er op los en dat maakt dat de huizen en de bijbehorende tuinener nog mooier uitzien dan normaal. Niet alle huizen zijn overigens even goed tezien, want de rijken der aarde hebben ook altijd nog wat pecunia over om hogeheggen en schuttingen te laten zetten. Toch valt dat op zich wel mee,waarschijnlijk niet omdat de huizeneigenaren het voor verdwaalde toeristenvervelend vinden dat ze hun huizen niet kunnen zien, maar natuurlijk omdat zedoor een schutting de belangrijkste reden dat ze hier een huis hebben gebouwdteniet doen; ze hebben dan natuurlijk zelf ook geen zeezicht meer….
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9583.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9586.jpg
Het huis dat hierboven is afgebeeld is nog gebruikt alsopnameplek voor de film ‘The Great Gatsby’. Na zo’n anderhalf uur wandelenkomen we aan op een punt de Cliff Walk nog niet helemaal klaar is van dereparatiewerkzaamheden ten gevolge van de hurricane Sandy uit 2012. Via diverseandere mooie optrekjes en de mooie campus van Salve Regina University lopen weweer terug naar de auto. Omdat gisteren het bezoek aan Harvard toch enigszinsin het water is gevallen, besluiten we om vandaag Yale University met eenbezoek te vereren. En dus rijden we naarNew Haven. We parkeren onze auto zonder ene nachtmerrie te krijgen op ElmStreet, recht voor de deur van het visitor center. Binnen hoor ik dat devolgende gratis tour van de campus over een klein uur begint, dat geeft onsmooi even de tijd om een hapje te gaan eten. Aan de andere kant van het grote plantsoen waar Elm Street aan ligt, ziteen vestiging van Panera. Door ons al ooit eerder uitgeprobeerd in Daytona entoen erg tegen gevallen, maar diverse mensen die we kennen zijn er lyrischover. Dus proberen we het nog een keer. En da’s meteen de laatste keer. Het smaaktop zich best redelijk, maar ze serveren hier een half broodje tegen de prijsvan anderhalf broodje. En dat in de States! Hoe is het mogelijk? Met eenhongerige maag sluiten we ons drie kwartier later aan bij de grote massa mensendie in de filmzaal van het Yale Visitor Center staat te wachten. Gelukkighoeven we ons geen zorgen te maken dat er geen plek voor de tour zal zijn, wanter maar liefst drie gidsen vandaag. Na een grappig introductiefilmpje wordenwij toegewezen aan Anna, een Industrial Engineering sophomore student (tweedejaars)van gemengde komaf (deels Thai deels Tsjechisch). De tour is, mede door hetenthousiast schijnende zonnetje, echt een genot en zeer interessant om mee temaken. Bovendien (had ik dat al vermeld?), gratis! Startpunt is het standbeeldvan Elihu Yale, in 1718 groot schenker van geld, op een van de mooiebinnenpleinen op de campus. Wat nu geld, gold toen dus ook; als je maar genoeggeld geeft noemen ze je naam wel. Anna neemt ons verder mee naar enkele dormsen daarbij valt de grote gelijkenis met Cambridge op. Je waant je als het warein Engeland. Even later onthult Anna ook dat de architect voor inspiratie naarCambridge is geweest en dat hij alle gebouwen dusdanig heeft gebouwd dat hetlijkt alsof ze veel ouder zijn dan in werkelijkheid het geval is.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9637.jpg
Op een van de volgende stops gaan we naar binnen bij degrote, zeer moderne, bibliotheek. Het gebouw is gemaakt van een speciaal soortmarmer dat het buitenlicht voldoende dimt ter bescherming van de vaak oude enkostbare boeken maar toch weer voldoende licht binnenlaat om binnen te kunnenzien.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9646.jpg
Een van de topstukken in de bibliotheek is een exemplaar vande Gutenberg Bijbel uit 1452. Schuin tegenover de universiteitsbibliotheek ligtde eetzaal. Anna geeft aan dat deze geen onderdeel uitmaakt van de tour, maarin een (door haar_ onbewaakt moment glippen wij om beurten toch even naarbinnen. Aangezien het vakantie is wordt er niet gegeten die dag, maar dat maakthet alleen maar mooier. Een enorm grote hal met overal houten lambriseringen,vloeren, stoelen en tafels. Het lijkt wel een scène uit Harry Potter. Echt ergmooi!
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9655.jpg
Na zo’n kleine twee uur wordt de tour afgesloten in deofficial Yale merchandise store en daar kopen we nog wat kleinigheidjes.Aangezien het Nederlands elftal vanavond speelt tegen Costa Rica en we diewedstrijd live op TV willen zien, spoeden we ons richting het Hampton Inn hotelin Rocky Hill. Kort voordat we daar aankomen, maken we nog een stop bij Walmartvoor chips, chocolade en vanzelfsprekend wat bier en wijn. Helaas, ‘we do notsell alcoholic beverages’. Nou moe! Hebben we deze reis al een Walmart geziendie geen groente en fruit verkocht, nu een die geen bier en wijn verkoopt. Watis hier aan de hand??? Op de hotelkamer zijn we net op tijd voor de aftrap. Totaan de laatste strafschop legen we uit zenuwen 6 blikjes Pepsi Max enverorberen we ongemerkt twee volle zakken Doritos. Pff, was wel spannend hoor! OpESPN zien we dat onze buurman ook in de States is: Ruud van Nistelrooijverzorgt optredens als gast analist. Doet ie goed! Voor het diner gaan we nogeven extern bij Wendy’s. Weer lekkere chili, gevulde jacket potatoe en meerlekkers. See ya tomorrow!
Re: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks!
DAG 8 ZONDAG 6 JULI. OMG: OOOOOOOH MY GOD!!!!!!!! & BBB: BROOKLYN BY BIKE!
Giga vroeg op. Het is een kleine twee uur rijden naarBrooklyn, en daar moeten we om 8 uur zijn. Reken maar uit. Het ontbijt bij hetHampton start al om half zes, dus dat pikken we nog lekker mee. De routerichting New York voert langs steden als New Haven en Norwalk, en als we watmeer in de buurt komen zien we wat bekendere namen als Yonkers en the Bronx.Vlak voordat we op onze plek van bestemming zijn ziet Anja nog kans om vanuitde rijdende auto enkele mooie plaatjes te schieten van Manhattan.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9672.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9675.jpg
Onze plek van bestemming is in dit geval 17th Smith Street,Brooklyn. De plaats waar de Brooklyn Tabernacle Singers hun gospeldienstenhouden. Voordat het echter zo ver is dienen we nog ergens onze auto kwijt teraken. Gelukkig heb ik wat voorbereidend werk gedaan en daarbij gezien dat erop de hoek van Smith Street en Livingston Street een parkeerplaats is die nogbetaalbaar is ook. Is het gangbare tarief hier door de week $12 per uur, opzondag is dat slechts $12 per dag. En met een kortingscoupon van de gospelmiszelfs maar $7! Het blijkt alleen een iets andere parkeerplaats dan ik me voorafhad voorgesteld:
http://i1190.photobucket.com/albums/...arkBrookyn.jpg
Je auto wordt hier als het ware in een lift weggezet en danstaan er dus een aantal auto’s onder je. Ik zeg dus tegen de beste parkeerwachtdat wij slechts de twee uur durende gospelmis gaan bijwonen, dan wat spullenuit de auto nodig hebben en dat de auto daarna de gehele dag daar kan blijvenstaan. Hij begrijpt me – later zal blijken dat ie slechts deed alsof ie mebegreep – en ik overhandig de sleutels. We pakken onze camera en tas en lopennaar 17th Smith Street. Daar achter ene onbetekenende gevel een gigantisch groteconcertzaal annex theater annex kerk schuil. Echt enorm groot en waarschijnlijkeen omgebouwd oud theater. Het is nu tien over acht en al een drukte vanjewelste voor de dienst die om negen uur zal beginnen. Je ziet er mensen vanallerlei allooi en allerlei huidskleuren. De meerderheid is echter AfricanAmerican. De meerderheid daarvan is weer echt ‘op z’n zondags’ gekleed. Damesin mantelpakjes en op hoge hakken, de mannen in pakken, twee- of driedelig ensommigen met een hoed. De gemiddelde leeftijd is aan de hoge kant, maar vooreen kerkdienst eigenlijk weer opvallend laag. Kortom, een gemengd gezelschap.Ook wij hebben onze kleding enigszins aangepast. Ondanks het feit dat de temperatuurbuiten weer richting de 30 graden gaat en het erg vochtig is, hebben we onzekorte broeken uitgelaten en geen typische toeristen & vakantie kledijaangedaan. In alle drukte worden we door één van de vele gastheren en – vrouwennaar vier vrije plaatsen gewezen. Onze plaatsen zijn relatief vooraan in dezaal, ik schat de 15 rij of zo, maar dan wel vrij ver naar rechts. Langzaam aanloopt de zaal vol en links en rechts staan overal mensen gezellig te praten enkeuvelen. Zo ook drie stoelen rechts van mij. Linda staat te kletsen met eendonkere man naast haar die als hij hoort dat we uit Nederland komen, meldt dathij vrienden heeft in Costa Rica. En dat de wedstrijd Nederland-Costa Ricagister zo spannend was. Alweer eenvoorbeeld van het feit dat voetbal aan populariteit wint. Was 10 jaar geledenondenkbaar geweest dat een gemiddelde Amerikaan zo maar zou weten dat er een WKvoetbal aan de gang was, laat staan wie er wie speelde en wat de uitslag was.Ondertussen loopt de zaal steeds voller en ik schat dat er toch gauw 2500 tot3000 mensen aanwezig zijn. Het is ECHT megagroot! Als de zaal helemaal gevuldis betreedt het koor de bühne en begint spontaan te zingen. Inmiddels is eengroot scherm naar beneden gezakt waarop alle teksten die gezongen wordenduidelijk geprojecteerd staan, zodat meezingen geen probleem is. En meegezongenwordt er!
http://i1190.photobucket.com/albums/...tabernacle.jpg
De Brooklyn Tabernacle Singers hebben ook gezongen bij delaatste inauguratie van Obama, en sindsdien is hun populariteit nog verdergestegen. Ondanks het feit dat het repertoire nou niet direct onze eerste keuszou zijn, is het toch best leuk. Heeft meer weg van een concert dan van eenkerkdienst; en dat is precies waar we naar op zoek waren. Sommige mensenverliezen zichzelf echter helemaal in de zang en de teksten. Zij vallen op hunknieën, heffen hun handen ten hemel en/of barsten uit in huilen. De man waar Linda net nog mee stond te praten is helemaalin trance en de tranen rollen over zijn wangen. Echt héél indrukwekkend. Na eenkwartier of zo komt er ene pastor het toneel op die een klok van 120 seconden tevoorschijntovert op het projectiescherm, en dat is precies de tijd die we met z’n allen krijgen om kennis te maken en de hand teschudden met zoveel mogelijk mensen in de zaal. Iedereen staat dan ook op vanz’n stoel en gaat aan de wandel. Na zo’n 80 keer (1,5 seconde per kennismaking) ‘Hello how are you’, ‘hello I’m Steve’, Godbless you’ de handen gedrukt te hebben, keren we – als de klok op nul secondenstaat – weer terug naar onze plaatsen. Wauw. Dat was raar! Maar het raarstekomt nog. Wel al weer een stukje raarder is een minuut of vijf later als depastor vraagt aan iedereen die hier voor het eerst is, om op te staan. Wij doennatuurlijk mee en van voor, links, achter en rechts krijgen we opnieuw handen,lachende gezichten en oprechte welkomstboodschappen van de ons omringende aanwezigen.Wauwer! Na weer een minuut of twintig begint de pastor met ene andereboodschap. Hij begint te vertellen over het prachtige werk van de parochianenen dan met name over de parochianen uit Brooklyn die werkzaam in het buitenlandin landen als Angola, Birma en India. Toevallig zijn enkelen van deze mensentoevallig dit weekend in Brooklyn en worden ze uitgenodigd het toneel op tekomen. Om ze verder te ondersteunen wordt iedere aanwezige aangemoedigd om tochmaar zoveel mogelijk cash in de envelop te stoppen die je bij de inganggekregen hebt. Zonder te weten dat dit onderdeel zou komen had ik al spontaan$20 in deze envelop gedaan en deze dichtgeplakt. Als ik dat niet gedaan had zouik drie minuten later alsnog er weer $15 dollar uitgehaald hebben. Een tweedepastor, een donkere ma, komt nu namelijk ook het toneel op en moedigt iedereenaan om nog meer geld voor deze goede mensen in de enveloppen te doen. Op eenbepaald moment begint hij ineens zeer opzichtig te huilen over hoe goed dezemensen willen zijn. Een acteerprestatie waarvoor menig ‘goede tijden slechtetijden’ acteur zich tenenkrommend in een achterkamertje terug zou trekken. Wateen flut! Na dit abominabel slechte optreden gaat het koor weer verder totdathet raarste onderdeel van deze ’service’ begint. Pastor Tim komt het toneel op.Ogenschijnlijk een normale man in een net pak die begint met een onschuldig verhaalover zijn zoontje. Langzaam maar zeker ontwikkelt de monoloog van deze demagoog– want dat is het – tot een conservatieve preek van ongekende proporties.Vooral de jonge dames in het publiek worden aangesproken om toch maar vooralgeen seks te hebben voor het huwelijk. Ook al is je vriend nog zo persistent,houd hem de hand voor als teken van stop, wijs hem de deur en laat hem nietmeer binnen. Ook moet iedereen god bedanken voor alle tegenspoed, want het kanaltijd slechter. Val je van de trap en breek je een been? Bedank god dat je zeniet alletwee gebroken hebt enz.
http://i1190.photobucket.com/albums/.../pastortim.jpg
Ook worden aan het eind van de dienst alle zondaars, met namedegene die overspel hebben gepleegd, uitgenodigd voor ene algehele zuivering;ze moeten naar voren komen. Aanvankelijk één of twee, maar uiteindelijk welmeer dan honderd man verzamelen zich aan het podium en ontvangen al knielend,op de grond liggend of de voeten kussend van pastor Tim, hun algehele blessing.Zo, nu is alles weer goed……..
Als we na afloop weer snel naar buiten gaan zijn we HELEMAALflabbergasted. OMG, wat een bijeenkomst! We willen nu eerst even snel naar hettoilet en wat drinken. Op de hoek van Smith Street gaan we naar binnen bij eenpoepiedruk tentje, al krioelend tussen de wachtrij door van de mensen diealweer in de rij staan voor de service van 12:00uur. Het is blijkbaar niet echtde bedoeling om hier alleen maar iets te drinken, maar ‘what the heck’, we doenhet toch. De dames kunnen rustig toiletteren en ik kan op de tassen passen. Destraat is daarna snel overgestoken naar de parkeerplaats waar we onze autohebben achtergelaten. Het is daar – uiteraard – superdruk, en onze auto blijktliefst drie hoog te staan.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9794.jpg
Lekker handig dus om er iets uit te halen. We mogen echterzelf niets doen: wachten tot hij klaar is en dan hem de auto naar beneden latenhalen, naar de open plek te laten rijden en er dan de spullen uithalen.Handig….(not!). En snel…..(not!). Een half uur later kunnen we aan onze spullenen lopen we de hoek om voor onze tweede speciale gebeurtenis van vandaag: BBBBrooklyn by Bike.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9785.jpg
New York City heeft sinds de zomer van vorig jaar een eigenCity Bike systeem. Het lijkt in eerste instantie quite ingewikkeld, maar als jehet eenmaal door hebt valt het alleszins mee. Hoe werkt het voor toeristen? Jehebt op Manhattan en in Brooklyn meer dan 600(!) fietsstations waar de blauwecity bike gestald staan. Met een credit card kun je aan de kiosk die bij elkstation aanwezig is maximaal 2 fietsen huren. Voor 4 fietsen heb je dus al tweecreditcards nodig. Je huurt de fiets voor maximaal een half uur, binnen dietijd moet je ingecheckt zijn bij een ander station. De bedoeling is dan dat jedaar iets eet, drinkt, bekijkt of iets dergelijks en dat je daarna weer fietsenkunt huren voor een half uur. Je checkt dan weer in met dezelfde creditcard(s)en krijgt nieuwe codes. Tussen de ene en de andere huur MOET minimaal drieminuten zitten. Je kunt gedurende 24 uur een onbeperkt aantal keren een fietshuren voor maximaal een half uur. De prijs is $10 per fiets per 24 uur. Elkefiets beschikt over een bagagerek aan de voorkant voor een tas, en de zadelszijn zeer eenvoudig op (de goede J)hoogte te verstellen. Gesnipt, snapt snopen? Nee, dan leg ik het nog een keeruit…. JNiet dus! Wij hebben op het eerste station meteen een probleem. Na hetinchecken gaat slechts één van de drie fietsen uit zijn slot. Ik gebeld.Opnieuw inchecken is het antwoord. OK. Maar van die ene fiets zijn inmiddels almeer dan 10 minuten om en die moeten we dus binnen twintig minuten weerlocken…. Afijn, we gaan op weg en zien al snel weer een nieuw station waar veelfietsen staan. We leveren daar alle vier onze fietsen in, wachten drie minuten,checken in, nemen een fiets en gaan weer op pad. En zo rijden we simpel ashell, alsof het de Kerkstraat is in Heesch, de Brooklyn Bridge op. Megacool!!!
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9686.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9691.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9694.jpg
Het is trouwens nog ene behoorlijke klim, die BrooklynBridge. Vanaf de Brooklyn kant naar Manhattan toe is het trouwens ook helemaalniet druk. Op het ongeveer vijf meter brede pad is de linkerhelft gereserveerdvoor voetgangers (both ways!) en de rechterzijde voor fietsers (ook both ways).Als we het hoogste punt bereikt hebben stoppen we ff voor wat foto’s en eenuitpufmoment. Daarna gaan we downhill naar Manhattan! Maar hier is hetpoepiedruk! En uitkijken geblazen. Voetgangers die in een op de fietsstrook gaanlopen of staan om een foto te maken, tegemoetkomende fietsers die voorklaarblijkelijk voor het eerst in hun leven op ene fiets zitten en daarbij nogmeer slingeren dan Jos Verstappen in een grindbak; oppassen geblazen! De bel opde fiets wordt ook nauwelijks gehoord, dus ik, voorop fietsend, schreeuw meletterlijk een figuurlijk een weg door de menigte. MOVENNNNNNNNNNN! Ondertussenwerp ik een snel blik op mijn horloge en zie dat het half uur alweer nagenoeg omis. Via een app kun je op een kaart zien waar het volgende station is (werktook zonder internetverbinding) en met internet kun je zelfs zien hoeveelfietsen er op elk station beschikbaar zijn. Onderaan de brug is er meteen weereen station dus daar leveren we de fietsen in en wachten we drie minuten.Amerikanen uit Wisconsin staan te klunzen aan de kiosk, dus ik leg even uit hoeene en ander werkt (ahum….). Na drie minuten vlak zitten we weer op nieuwefietsen en gaan we verder richting ons doel: 230th & 5th. Het fietsen valthier mee en tegen tegelijkertijd. Mee, omdat de drukte op zich wel te doen is(het is zondag) en het verkeer dus niet zo druk is als normaal, tegen, omdat jena elke honderd meter ene nieuwe blok hebt meet een zijstraat en de daarbijhorende……..stoplichten. En met z’n vieren op de fiets heb je ene goede kans datje elk stoplicht op rood hebt. We schuifelen dan ook regelmatig mee metvoetgangers over de zebrapaden waarvan de lichten dan wel op groen staan (al isgroen hier wit J).
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9716.jpg
Uiteindelijk parkeren we onze fietsen in een station vlakbijonze eindbestemming en ook vlakbij het Flatiron Building;
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9734.jpg
Dan gaan we omhoog: met de lift naar de hoogste verdiepingvan 230 5th Avenue. Daar is boven op het dakterras op zaterdag en zondag eenuitgebreide buffetlunch en ik kan jullie inmiddels melden dat die er wel in zalgaan. Door al dat gepreek van vanochtend, de temperatuur van ruim 30 graden enhet fietsen zijn we alle vier redelijk afgepeigerd. We ‘vallen’ dan ook neer opde door de gastvrouw aangewezen plaatsen op het dakterras en genieten eersteven van het zitten voordat we gaan genieten van het uitzicht en daarnanatuurlijk het eten.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9741.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9745.jpg
We lopen een keer of drie op en neer naar het buffet, dathelaas niet echt hoogstaand is, maar wel redelijk. In elk geval is er van allesvoldoende. Als we anderhalf uur later weer afdalen naar straatniveau gaat delift in elk geval veel sneller, dus we moeten flink wat kilo’s naar binnenhebben gewerkt… Vanzelfsprekend is het eerste dat we doen een station opzoeken.Helaas heeft het dichtstbijzijnde station slechts drie werkende fietsen beschikbaar,maar gelukkig weet een New Yorkse dame na een snelle blik op haar iPhone ons temelden dat er bij het volgende station 17 fietsen beschikbaar zijn. Zo gezegd,zo gedaan.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9774.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9777.jpg
Eenmaal en route kiezen we er dit keer voor om niet via deBrooklyn Bridge maar via de Manhattan Bridge Manhattan af te gaan richtingBrooklyn. Dit blijkt helaas geen goede keuze, want in tegenstelling tot deeerstgenoemde waar je eigenlijk boven op de constructie fietst, fiets je er bijde Manhattan bridge naast. Dat betekent dat je uitzicht naar de rechterzijdelouter bestaat uit beton en staal. Jammer dit……
Vlak voor de brug hebben we nog een keer van fietsgewisseld, dus we kunnen de rit helemaal uitzitten tot aan Smith Street inBrooklyn. Daar parkeren we de fietsen en aansluitend halen we de auto op. Hijstaat nu twee hoog en na de tip van vanmiddag voor het tussendoor naar benedenhalen van de auto ($5) betaal ik ook nu $5 extra, zodat de dag parkeren intotaal $17 dollar kost. Niet slecht toch? Met onze Ford doorkruisen weManhattan en arriveren we drie kwartier later bij ons vlakbij Newark Airportgelegen Country Inn & Suites hotel. De check in gaat vlotjes en we hebbenhet geluk dat naast het hotel een Ruby Tuesday en een IHOP gevestigd zijn, dusdat vanavond wel goed komen. ’s Avonds kwam het inderdaad goed. We hebben IHOPmet een bezoekje vereerd. Anja, Linda en Carmen hadden gevulde crêpes en Frenchtoast met allerlei fruit en slagroom, ik koos voor het 50+ menu. Tja, 50 jaaren 200 dagen is ook 50+…………. Hef uh goet wan!
Re: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks!
Geweldig !! Maarruh, dat fietsen ga ik geloof ik nooit doen daar.....
Re: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks!
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door
Esther2013
Geweldig !! Maarruh, dat fietsen ga ik geloof ik nooit doen daar.....
Enne....why not? Ik kan het van harte aanbevelen hoor!
MVG
A3
Re: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks!
DAG 9 MAANDAG 7 JULI. NET ALS DE NEW YORKERS DOEN!
Zin om $12 per uur aan parkeergeld te betalen in Brooklyn ofzelfs nog meer op Manhattan staat me voor vandaag niet zo aan. En dus kiezen we voor een alternatief dat veel New Yorkers om dezelfde reden ook gebruiken. Na het ontbijt rijden we namelijk naar Staten Island en daar parkeren we onze auto bij de Staten Island Ferry voor slechts $7. De ferry zelf naar Manhattan is gratis en doet er wel twintig minuten over, maar daarbij heb je dan wel mooi de kans om plaatjes te schieten van de skyline van New York en natuurlijk Miss Liberty. We moeten alleen wel even wachten voordat de ferry komt. In de wachtruimte zien we dat vele andere mensen ook wachten op de ferry, waaronder een homeloze vrouw. Zou die nou elke dag op en neer gaan naar Manhattan? Of zou ze zelfs de gehele dag niets anders doen dan op en neer varen? Aan boord van de ferry is het namelijk koel in de zomer (airco) en warm in de winter (verwarming) en datzelfde geldt voor de wachtruimtes in beide terminals. We zullen het nooit weten. Aan de Staten Island kant staan ook twee grote aquaria in de wachtruimte. Een gevuld met cichliden (baarsachtigen) uit Afrika (Malawi- enTanganjika meer) en de andere met cichliden uit Zuid- en Midden Amerika (o.a.Jack Dempseys oftewel Nandopsis Biofasciatum en Sjannekumuttatums oftewel Nandopsis Cyanuguttatum). Mooi!
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9822.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9834.jpg
Het hek dat hierboven op de foto staat is er niet voor niks.Dat merken we als we aanleggen bij de terminal op Manhattan. We staan samen met vele andere mensen te wachten voor het touw totdat de matroos het hek openmaakten we van boord kunnen. Plots schiet er langs Anja een klein latino jongetje onder het touw door en sprint naar het hek. De matroos roept in paniek,‘hey get back behind the rope’, maa rAnja heeft ‘m al bij zijn arm gegrepen en behoedt voor een val tussen de kade en de boeg van de ferry. Als dank voor deze actie werpt de matroos haar toe ‘WATCH YOUR KID MA’AM’, waarop Anja zegt ‘it’s not mine…..’.
Aangekomen op het zuidelijk puntje van Nieuw Amsterdam treffen we meteen buiten de ferry terminal een fietsstation aan. Tot onze verrassing staan er veel beschikbare fietsen en aangezien onze reservering van gisteren nog tot de middag duurt, grijpen we 4 bikes bij de lurven en fietsen we naarWall Street. Gewoon, net alsof je thuis de fiets pakt en naar de Walstraat fietst in Oss. Na wat foto’s geschoten te hebben fietsen we door naar One World Trade Center, waar we net binnen het half uur onze fietsen weer op een station kunnen locken. Bij het memorial kopen we elk een memorial wristband en stellen dan vast dat het hier toch wel ontzetten druk is. De twee grote vierkante vijvers die precies gemaakt zijn op de plekken waarde torens eerst stonden zijn indrukwekkend, maar ik denk dat een groot deel hiervan teniet wordt gedaan door de enorme mensenmassa die hier rond loopt. Ik bedenk me wel dat dit één van de weinig plekken is waar ik drie keer geweest ben en waar het elk van die bezoeken er heeeel anders uitzag. In 1991 stonden we bovenop World Trade Center, in 2008 lag nog veel in puin en waren de werkzaamheden van remodelling gestart, en nu is alles, op wat finishing touches aan de nieuwe toren na, helemaal klaar. Vreemd gevoel.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9848.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9852.jpg
We lopen daarna aan de westkant langs het nieuwe One World Trade Center, op zoek naar het volgende fietsstation. Daar aangekomen blijken onze 24 uren fietshuur echter voorbij. Wat nu? We willen nog naar Central park,en da’s best een eindje lopen. We besluiten dus om subwaykaartjes te kopen en te kijken waar we uit komen. In Central Park aangekomen vragen we advies voor een leuke wandelroute aan een man in een van de infokiosken. Hij denkt eerst dat we uit Ierland komen (…….) maar wijst ons wel een leuke route. Na het Imagine mozaïek van John lennon zien we langs het water een schildpad en komen we uit bij de ‘spidermanbridge’, bekend uit de gelijknamige film. Daar gaan we even zitten om van het uitzicht te genieten en om vast te stellen dat er ook Belgen zijn. Een aantal van de roeibootjes op het water worden namelijk steevast de verkeerde kant uitgeroeid; met de achtersteven naar voren………..
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9882.jpg
Daarna maken we nog wat kiekjes bij de beroemde fontein,bekend van vele films en series waaronder ‘Gossip Girl’, ‘Home Alone 2’ en ’27dresses’, de film die Linda en Carmen gisteravond nog gekeken hebben. Carmen koopt nog een authentieke New Yorkse koelkastmagneet voor moeders thuis en daarna zoeken we een toilet. Aansluitend zitten we een half uur op een bankje ruzie te maken over….. Tja, over wat ook alweer? In elk geval over iets wat niet belangrijk genoeg is geweest om te noteren of te onthouden, dus het probleem zal inmiddels wel opgelost zijn. Bij een fancy organic broodjesshop verorberen we wat meergranenbrood met veel vlees. De bediende die met plastic handschoentjes aan de broodjes maakt loopt op een gegeven moment weg, pakt een emmertje met wat schoonmaakmiddel en gaat het toilet in. Binnen drie minuten is ie weer terug en gaat ie weer sla op broodjes doen. Tenzij hij binnen op het toilet handschoentjes gewisseld heeft, staat ie nu dus broodjes te maken met dezelfde handschoenen aan als waarmee hij het toilet gepoetst heeft………. Wij wandelen daarna verder richting TimesSquare. Daar pinnen we en nemen we alle indrukken in ons op. Ook hier blijktweer de toegenomen aandacht voor voetbal. Op een groot scherm aan een van de gebouwen wordt namelijk de herhaling uitgezonden van Nederland- Costa Rica;nice!
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9916.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9903.jpg
Onze portemonnees vullen we hier aan door wat te pinnen, en onze blazen worden weer gevuld met Coke Zero van de Mac. Bij deze retro ingerichte Mac worden op de bovenverdieping allerlei videoclips geprojecteerd op de muur. Best grappig. Van alle mensen die in de clips voorkomen weet Linda wel iets te melden; de een is vreemd gegaan,de ander gaat vreemd, de derde is gescheiden omdat ze is vreemd gegaan etc. Op straat gaan we nog op de foto met in Sesamstraat pakken verklede mannen (ofvrouwen…?). Weken later is over deze ‘straatartiesten’ veel te doen, omdat New York vindt dat ze toeristen lastig vallen en geld aftroggelen; valt aan de ene kant wat voor te zeggen, aan de andere kant hoort ’t er ook wel een beetje bij. Wij slaan bij 42nd Street linksaf om te gaan kijken in Grand Central Station.Op weg daar naar toe heb je af en toe leuke uitzichten op parkjes, het Empire State Building en, op dezelfde weg, het Chrysler Building. Als we in de buurt komen van Central kun je goed de verhoogde weg zien die er recht naar toe leidt. Deze is onder andere bekend van de – zeer goede – film ‘I am legend’ met Will Smith. Binnenin het station lopen en kijken we wat rond voordat we de metro inschieten terug naar de Staten Island Ferry. Als we daar aankomen maakt Anja nog twee foto’s: één van de terminal zelf – een mooi plaatje vind ik zelf – en één van een dubbele Miss Liberty, ook een mooi plaatje.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9966.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG9964.jpg
Het spreekt voor zich dat we aan boord van de ferry de ontspanknoppenvan de fototoestellen ook regelmatig laten knippen. De lichtval is zo aan het einde van de dag erg mooi om nog een Lady Liberty en de nieuwe skyline van Manhattan vast te leggen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...lipboard05.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...lipboard10.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...lipboard11.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...lipboard12.jpg
Aangekomen aan de ‘overkant’ zoeken we snel onze auto terugen rijden we terug naar het hotel. Onderweg bekruipt ons echter ineens een heel raar gevoel; zijn we iets vergeten? We zijn iets vergeten! Dacht ik eerst nog dat de auto een raar geluid maakte, blijken het vijf knorrende magen te zijn. Ons hotel ligt vlakbij een Ikea, dus wat is nou leuker dan Zweedse gehakballetjes (chutbollar) eten in Amerika? Dat zullen we niet weten, want helaas is het restaurant van de Ikea al dicht. Dan maar naar de tegenover ons hotel gelegen Mall. Daar blijkt een food court te zijn; jippie! Linda &Carmen doen zich te goed bij Burger King, Anja en PA3 doen nog ongezonder dooreen grote chili cheese fries te bestellen bij Nathan’s. Het ziet er werkelijk waar echt niet uit – en dat wil wat zeggen als ik het zeg – maar smaakt voortreffelijk. Daarna gaan we maar naar bed, want morgen wacht weer een lange dag!
Re: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks!
DAG 10 DINSDAG 8 JULI. ‘A STORY ABOUT HISTORY, TREENS AND NUMBER 2’S……’
A short history lesson to start of the day:
30000 BC First people cross the landbridge from Asia toNorth America
1000 AD Leif Erikkson (Viking) establishes first settlement on North American continent
1492 AD Columbus discovers North America (Bahama’s)
1513 AD Ponce de Leon discovers Florida
1534 AD Hernando de Soto explores the South Eastern part of the USA
1609 AD Henry discovers the Hudson (under Dutch flag)
1620 AD Pilgrim fathers arrive at Plymouth
1624 AD Founding of New Amsterdam on Manhattan Island
1674 AD New Amsterdam becomes New York
1763 – 1767 AD Mason Dixon Line
1773 AD Boston Tea Party
1775 – 1783 AD Revolutionary War / War of Independence
1776 AD Declaration of Independence (established 4th July, made public 8th July)
1789 AD Constitution and first President (GeorgeWashington)
1803 AD Louisiana Purchase
1804 – 1806 AD Lewis & Clark expedition
1861-1865 AD Civil War
1872 AD First National Park established (Yellowstone)
1876 AD Custer’s Last Stand at Little Big Horn
1876 AD Mark Twain (Samuel Longhorne Clemens) writes ‘TomSawyer’
1884 AD Mark Twain writes ‘Huckleberry Finn’
1889 AD Sitting Bull defeated at Wounded Knee
1929 AD Great depression
1941 AD Pearl Harbor & World War II
1945 AD Nuclear bombs on Hirosjima & Nagasaki / end ofWorld War II
1955 AD Start of Vietnam Wars
1963 AD Assasination of President John F. Kennedy
1974 AD Watergate (Nixon)
2001 AD 9/11
2004 AD First African American President
Onze dag zal vandaag voor een groot deel in het teken staan van de jaren 1775-1789 en van treens. Om met het eerste te beginnen: we vertrekken uit New York (of eigenlijk uit New Jersey) en gaan op weg naar destad die we eigenlijk alleen nog maar van zijn vliegveldzijde kennen: Philadelphia. De stad waar Liberty hall staat, waar de Liberty Bell hangt en waar de Declaration of Independence is opgesteld. Vooraf heb ik gekeken of er in de buurt van Indepence National History Park een parkeerplekje te vinden zal zijn. Er is inderdaad speciaal voor het bezoek aan het park een parkeergarage,maar deze blijkt helaas helemaal vol als we er rond de klok van elven aankomen.Hmm. Wat nu? Ik rijd een beetje rond en vind in de weg die parallel loopt aan het park een plaatsje bij de parkeermeter. Het tarief valt mee, dus ik slice mijn VISA en we zijn klaar voor vandaag. Als ik terugloop naar de auto passeer ik een smal steegje wat exemplarisch Amerikaans is dat het vaak gebruikt wordt in series als NCIS of CSI als plek waar een lijk gevonden wordt, of waar een achtervolging op een verdachte plaatsvindt. Deze loopt dan deze doodlopende steeg in, klimt aan het eind over een hek en ontkomt. Of dat hier ook vaak gebeurd weet ik niet, maar het zou zo maar kunnen:
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0040.jpg
Als ik het papiertje voor de ruit heb gelegd steken we de straat over, gaan linksaf en staan dan al zo goed als voor het Visitor Center. Daar binnen kun je kaartjes reserveren voor de gratis tour van Indepence Hall.Terwijl de dames gaan controleren of de riolering van Philly goed werkt, gaatPA3 alvast in de rij staan. Wat blijkt: vandaag is het 8th July: de dag dat in1776 de Declaration of Indepence voor het eerst publiekelijk werd voorgelezen. En wat doen Amerikanen graag? Inderdaad, een reenactment. En dat is vandaag! Om kwart over twaalf achter Independence Hall en er zijn nog 10 kaartjes beschikbaar.Wauw! Dat is mazzel. En anderzijds ook dom. Want dit had ik natuurlijk vooraf moeten weten als ik mijn huiswerk goed gedaan had. Maar zo zie je maar, het geluk is niet altijd met de dommen, ook wel eens met de slimmen, en dus heb ik vier kaartjes! De dames zullen wel moeten afknijpen (hoe heet dat eigenlijk bij dames?) want we moeten ook nog door security en er staat een lange rij. Hurry up dus! We spoeden ons naar de circa vijfhonderd meter verderop gelegen Liberty Hall en sluiten daar netjes aan in de queue. Al snel raak ik in gesprek met een jongeman die, op zijn zachtst gezegd, een beetje een rare indruk maakt. Hij zal begin twintig zijn, heeft ze volgens mij niet allemaal op een rijtje en dat laatste geldt ook voor zijn tanden. Naar schatting 50% van wat daar ooit gestaan moet hebben is al weg. Op deze leeftijd! Hij vertelt vol trots dat hij voor het eerst alleen en zonder zijn moeder op vakantie is. Hij komt uit New York City en is echt zo blij als een kind dat hij naar Philadelphia mocht. Echt schattig om te ervaren. Even later komen een paar dames kopieën uitreiken van de Declaration of Independence op A2 formaat, groot dus! Onze vriend krijgt er ook een en is echt zo trots als een hond met zeven l….. Meteen vertelt hij dathij dit echt geweldig vindt en dat hij de Declaration ‘for sure’ gaat ophangen boven zijn bed. Wel met een mooi frame natuurlijk, maar dat zal hij er graag voor aanschaffen. De rij schiet inmiddels aardig op, en zo’n tien minuutjes voor showtime zijn we allen op de plaats waar het gaat gebeuren: het binnenplein van Independence Hall. De drukte valt eigenlijk wel mee, en het valt op dat er diverse mensen gestoken zijn in traditionele 18e Eeuweskledij. Dat zal wel bij de show horen. Even later begint het officiële gedeelte. Militairachtig aangeklede mannen komen naar buiten, betreden een klein podium en ze beginnen met voorlezen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0028.jpg
De reden achter de mensen met klederdracht wordt nu ook duidelijk. Enkelen van hen schreeuwen en scanderen aanmoedigende woorden richting de spreker, terwijl anderen een onafgebroken boe geroep en afkeurende woorden schreeuwen. Zo ontstaat een sfeertje van ‘net echt’. Zou best kunnen dat het er op 8 juli 1776 ook zo aan toeging. Ik raak in gesprek met een ouder stel uit Madison, Wisconsin, dat voor het eerst op vakantie is in de VS. Ze zijn zelfs voor het eerst buiten hun eigen staat. En dat kan omdat hun schoonzoon, een belangrijk business man, ze heeft uitgenodigd om mee te gaan. Dit is weer een van die momenten die je doet beseffen dat de gemiddelde welvaart, en de daarmee gepaard gaande mogelijkheid om op vakantie te gaan, soms best wel tegenvalt hier. Ik voel me dan ook echt bezwaard om te zeggen dat we hier drie weken zijn, en dat al voor de tigste keer. Dat doe ik dus ook maar niet.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/108_0649.jpg
Als het luidop voorlezen klaar is, gaat ieder weer zijns weegs, en hebben wij nog ruim een uur tijd te doden voordat onze tour time voor Liberty Hall ‘due’ is. Aangezien het nu een mooie tijd is om te lunchen, lopen we even downtown in alwaar we al snel een ‘pizza’ sign aan de buitenkant van een gevel zien hangen. Dus wij naar binnen. Een leuk, gezellig, lokaal eetcafétje waar ze behalve pizza’s ook nog duizend en één andere dingen hebben. We bestellen allemaal een broodje en PA3, die eerst nog uit tijdsoverwegingen tegen iedereen zei ‘neem maar iets kouds, dat gaat sneller’, neemt zelf een Philly Cheese Steak. De eikel! Carmens broodje ziet er als volgt uit:
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/108_0663.jpg
Het Amerikaans equivalent van een ‘broodje gezond’. Bevat 150gram salami en waarschijnlijk meer dan 1000 calorieën. Niet normaal toch? Nadat we onze buiken echt weer helemaal bol hebben, gaan we weer terug naar Liberty Hall. Weer in de rij voor security, en waar Anja’s tas straks niet open hoefde moet dat nu wel. Ze ziet er nu waarschijnlijk veel terroristischer uit. Zal wel door die bolle buik komen….. De tour door Independence Hall is best interessant en het blijkt dat een behoorlijk deel van het originele interieur en meubels nog echt aanwezig is. Dus die stoel daar, ja, het is goed mogelijk dat Benjamin Franklin daar echt op gezeten heeft. Voor de echte Amerikanofiel (?) is deze plek toch wel een echte must. In het bijbehorende museum(pje) ligt ook de originele Declaration.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0060.jpg
Na deze zeer leerzame ochtend en middag is het tijd om ons richting het Amtrak station in Philadelphia te begeven. Want wij gaan ‘Leaving on a midnight train to Georgia’! Een nachtelijke treinreis van ruim 14 uur en 1200km langs de Oostkust van de VS.
http://i1190.photobucket.com/albums/...oij/amtrak.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0144.jpg
Ik zet eerst de dames af op het mooie, in Griekse stijl gebouwde, Amtrak station van Philly, en ga dan in de nabij gelegen AVIS vestiging de auto drop offen. Dit is zo gebeurd, maar dan is het in het station wel even zoeken naar de overige familieleden. Als die eenmaal gevonden zijn gaan we inchecken. Het afgeven van de koffers is zeer vergelijkbaar met een vliegveld, maar wel met één kenmerkend verschil. Waar een incheckmedewerker op het vliegveld op een paar toetsen drukt waarna er per koffer een zelfklevend etiket uit de printer komt, moet de beambte van Amtrak gaan zoeken in een grote bak achter hem naar de juiste labels. Deze vervolgens aftellen - 4 stuks meneer, inderdaad – en met de hand invullen bij welke passagier ze horen. Daarna is het, net zoals op een vliegveld, rustig wachten totdat de tijd gekomen is om te boarden. Die tijd doden we bij de in het station gevestigde Wendy’s met een paar heeeel grote bekers met cola. Na een half uur is het dan zo ver, we kunnen boarden. Best spannend. Onze route begint dus hier om 16:58uur in Philadelphia, en eindigt – als alles goed gaat – morgenochtend om 06:44uur in Savannah, Georgia. Onderweg maken we onder andere stops inWilmington DE, Baltimore MD, Washington DC, Richmond VA en Charleston SC. Onze trein, genaamd de Silver Meteor, vertrok eerder vandaag om 15:15uur in New York, en gaat na Savannah nog verder door naar Miami, aankomsttijd aldaar 18:55uur. We hebben aan boord twee slaapcoupés gereserveerd, die door Amtrak ‘roomettes’ worden genoemd. Als we vanuit de centrale hal de trap aflopen en we op het perron staan met onze vier kleine trolleys, komt onze trein net aangezoefd. Door de grote ramen zien we gewone trein banken waar mensen op zitten en af en toe menen we ook al een ‘roomette’ te zien. Als de trein volledig tot stilstand komt staat er net een roomette voor onze neus; een oude dikke man ligt er in z’n onderbroek en hemd te slapen.Ooooh, ziet dat ‘r zo uit! Wij gaan aan boord en worden gelijk verwelkomt door Alan, onze steward. Hij is verantwoordelijk voor onze gehele wagon, en als we iets nodig hebben, dan hoeven we het maar te zeggen. Ik stop Alan snel $20 toe in de hoop daar deze reis verder profijt van te hebben. Alan speelde vroeger in films, en is bevriend met onder andere Robert Downey jr. Hij begeleidt ons naar de roomettes, die echter niet naast of tegenover elkaar liggen maar een eindje uit elkaar. Gelukkig weet Alan het meteen zo te arrangeren dat we tegenover elkaa rkomen te zitten/liggen. Hoe ziet zo’n roomette er nu uit?
https://www.youtube.com/watch?v=L3QkS2kUrZo
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0144.jpg
Je hebt dus per roomette twee stoelen tegenover elkaar die voor het slapen gaan naar elkaar toe kunnen worden getrokken waardoor een eenpersoonsbed ontstaat. Precies daarboven kun je vanuit het plafond een bed naar beneden trekken voor nog een eenpersoonsbed. Naast de stoelen/bed is een inklapbare wastafel, er is airco met diverse uitstromers en regelaars, een veelvoud aan lampen, spotjes en bijbehorende aan/uit knopjes, en een ruimte die zich boven het gangpad bevindt waar je bagage kwijt kunt. Het meest opmerkelijk is echter het opstapje naar het bovenste bed. Dit is namelijk, met de deksel dicht, een opstapje, maar met de deksel open een……….toilet! Midden in de ‘roomette’ kun je dus openlijk en ‘en public’, dat zal later dit verhaal nog wel blijken………,heerlijk een ‘number one’ of zelfs een ‘solid number two’ gaan zitten doen.
http://i1190.photobucket.com/albums/...traktoilet.png
Linda raakt van dit feit helemaal van de leg. ‘Hoe kun je nou midden in je eigen coupe gaan zitten draaien’. Dan zit je straks helemaal in je eigen stank!’. En, laat ons eerlijk zijn, daar heeft ze natuurlijk wel een beetje – als het een klein drolletje is, als het een grote is niet een beetje maar HEEL VEEL - gelijk in. Alan merkt echter op dat er drie wagons naar voren ook nog een openbaar toilet is. Dit wordt meteen door Linda & Carmen gecheckt. En inderdaad, als je door twee andere slaapwagons en de dining car heen loopt kom je bij twee openbare toiletten. Daarvan is er echter een steeds bezet (kapot!) en de andere stinkten heeft de luxe van een kapotte vergrendeling? Ook daar zit je dus eigenlijk publiek te bouten!
Alan merkt dat we er niet helemaal content mee zijn, en oppert spontaan aan Anja en PA3 om een driepersoonscoupé te gaan bekijken. Wij kijken elkaar aan, en denken ‘wat moeten we daar nou weer mee?’, maar we lopen gedwee achter Alan, die overigens bevriend is met Robert Downey Jr, aan.
http://i1190.photobucket.com/albums/...xxxlarge_2.jpg
Vooraan onze wagon staat namelijk een driepersoonsslaapcoupé leeg. ‘Watch’ zegt Alan, ‘this is the bed, here is the sink and look, this cabin even has a standard separated area for showering and a toilet’. Aha! Dank je wel Alan. Hij mag dus niet zeggen: ‘deze staat leeg gebruik dit toilet maar gewoon’, maar hij mag ons wel tonen hoe eendriepersoonsslaapcoupé er uit ziet. Die $20 zijn nu al terug betaald! Als we allemaal een beetje gesetteld zijn en onze spullen een beetje aan kant hebben gelegd, begeven we ons richting de dining car, want ons diner zit bij de prijs van het ticket inbegrepen. Je kunt hier a la carte eten en de keus is best aardig. In de dining car lopen een oudere mevrouw en meneer die in de rijdende trein best wel moeite hebben on de drankjes en gerechten enigszins horizontaal te houden.
http://i1190.photobucket.com/albums/...AMTRAKMENU.jpg
Wij zitten net aan onze steaks als we stoppen op Union Station, Washington DC.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0116.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0115.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0124.jpg
Als we weer in Washington, waar een stop is van een kwartier,wegrijden, is het inmiddels begonnen met regenen. En niet zo zuinig ook. Hierdoor is de tip van Alan – had ik al gemeld dat hij bevriend was met Robert Downey Jr.? - dat je veel beroemde monumenten van DC kunt zien helaas iets minder relevant. Als je heel erg je best doet om tussen de regendruppels door te kijken, kun je inderdaad vage contouren onderscheiden.
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0129.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0148.jpg
Aangezien de uitzichten dus door de regen en de intredende schemer gereduceerd worden tot nagenoeg nul, gaan wij ons maar prepareren voorde nacht. Als deze preparaties voltooid zijn, is dit het resultaat:
http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0182.jpg
NB de dikke bult ter hoogte van mijn buik is de plek van de airbag. Deze is speciaal door Amtrak geïnstalleerd voor het geval bij een aanrijding het bovenste bed naar beneden valt.
Daarna gaan we slapen, althans pogingen daartoe ondernemen. De rest van de Amtrak avonturen spelen zich af na 00:00uur en behoren dus officieel bij de volgende dag. Die lees je hier dus morgen……….
Re: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks!
Echt......ik zou zoooooo graag eens met jullie op reis gaan...Kramp in mijn kaken van het lachen ;-)