[Reisverslag] A3: NYDCNFFL: NY, Washington, Niagara Falls & Florida! 2008

QUIZ

Tja, het antwoord is dus wasberen. Doodgereden wasberen wel te verstaan. En het is echt niet zo dat we bij elk kadaver gestopt zijn om te kijken of het ook echt een wasbeer was, maar de aantallen waren dermate groot dat als we de helft verkeerd ingeschat hebben, het er nog steeds meer dan honderd moeten zijn geweest. Die beesten moeten dus wel een ware plaag zijn in dat deel van de States.


EPILOOG WASHINGTON DC

Washington is een mooie, nette en zeer overzichtelijke stad. De metro werkt pico bello en ziet er tevens dito uit. Wel valt op dat je slechts één of twee blocks van het Capitool of het White House hoeft te lopen om midden tussen de zwervers en daklozen terecht te komen. Ze hangen wat rond of bezoeken een van de gaarkeukens cq opvangcentra en je hebt er verder weinig last van – tenminste, wij niet- . Toch blijft het een teken aan de wand om hier, midden in het centrum van de plek waar ‘het’ allemaal gebeurt, zoveel zwervers aan te treffen. Eigenlijk, en dat sluit dan weer een beetje aan bij de epiloog over New York City, een teken van een samenleving in verval. Zeker nu de Chinese en Indiase economieën zo enorm opstomen, bekruipt je/me steeds meer het gevoel dat de VS de eerste positie aan het kwijtraken zijn. Grootschalige verloedering, veel daklozen , een economische crisis (als voorloper op een echte knauw?) en een geldverslindende oorlog waarvan eigenlijk niemand meer weet waaom hij nu eigenlijk gevochten word. Duizenden Amerikaanse doden, nog veel veel Irakezen en een enorme ‘investering’ in het opbouwen cq versterken van een imago dat er toe zal leiden dat de VS de komende jaren nóg meer gehaat zullen worden.

Ik vraag me af of we over tien, vijftien jaar nog wel over de VS spreken als wereldmacht, en of we er nog wel ‘gewoon’ op vakantie kunnen. Het zou dan wel eens zo’n losgeslagen bende kunnen zijn dat je er je leven niet meer zeker bent................

http://img155.imageshack.us/img155/5008/daklozetv7.jpg

Maandag 5 mei

ELK NADEEL HEP SE VOORDEEL

We hebben met z’n allen best redelijk geslapen in het Country Inn & Suites, al hebben we al wel gemerkt dat het hotel behoorlijk gehorig is. Mensen op de gang hoor je erg goed, en ook de wanden lijken niet erg goed geïsoleerd. Verder is het hotel pico bello in orde, en kent het een uitstekende prijs/kwaliteitsverhouding. De kamers zijn groot en netjes, de badkamer is prima, de lobby is huiselijk gezellig, met de gehele dag door gratis koffie, en ook de internetcomputer is ‘free of charge’. Het zwembad voldoet uitstekend, en ook de ontbijtruimte doet gezellig aan. Het ontbijt zelf is, gezien het feit dat het complimentary oftewel gratis is, ook prima te verteren.

Vanuit het hotel is het one block lopen naar Clifton Hill, de straat waar ‘het’ allemaal gebeurt (‘het’ is hier te lezen als typisch toeristische attracties zoals spookhuizen, wassenbeeldenmuseum, Ripley’s believe it – or not – etc.). Om bij de American Falls te geraken ben je zo’n 10 à 15 minuten aan het lopen (en dan nog een stukje zwemmen….), en voor de Horsheshoe Falls verdubbel je dit. De Rainbow Bridge – voor de crossing naar Niagara Falls, USA – is vijf minuutjes.

Na zo’n 12,5 minuut lopen – hetgeen bovenstaande opsomming maar weer eens bevestigd – arriveren we bij de meiden van de mist aan de Canadese zijde van de Falls, recht tegenover de American Falls. We kopen hier kaartjes voor de eerstvolgende boot en sluiten aan in de rij. Vlak voor ons mogen er nog mensen door, en net bij ons gaat het hek op slot. Wachten op de volgende boot dus! Maar liefst 10 minuten! In de tussentijd schieten we allemaal onze prachtige blauwe semi-transparante regenponcho’s aan. En dan begint het lachen. Wat zien die overige zeven man uit onze groep er toch achterlijk uit met dat ding aan. Bedank dan dat bij een groep van acht personen dit acht keer gedacht wordt en je begrijpt dat er acht maal een en een kwart minuut gelachen wordt. Acht maal een en een kwart minuut is 10 minuten, dus die tijd is zo voorbij. Bewijs? Zie de foto’s:

http://img254.imageshack.us/img254/3446/p5050595rr5.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/6...genmutsjb0.jpg

Iemand die – in tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt - het Nederlandse voetbal meer kwaad dan goed heeft gedaan, ene Johan C. uit 020, heeft eens gezegd ‘elk nadeel hep se voordeel’. En dat klopt. Doordat de mensen voor ons als laatste de boot van 10.00 uur op mochten, mogen wij nu als eerste de boot van 10.10 uur op. We staan dus helemaal vooraan op het bovenste dek, een precies uitgekiend plekje met goed uitzicht rondom. Wel proberen er gaandeweg de boottocht twee Japanners (of Chinezen, of Taiwanezen, of Thai, of Vietnamezen, affijn, in elk geval twee Aziatisch uitziende personen) zich tussen onze groep van acht te wringen. Gelukkig zijn wij allemaal veel langer dan de gemiddelde Aziaat, dus ze zien waarschijnlijk toch niets (met uitzondering van Trudy – die is veel kleiner dan de gemiddelde Aziaaat, namelijk een meter negenenvijftig - ). Het uitzicht vanaf de boot is echt geweldig mooi, en de vijftig liter mistwater die je per persoon ‘complimentary’ er bij krijgt zijn alleen maar mooi. Wat een geweldige ervaring! Je eet, leest, drinkt en proeft, nee, je bent de waterval. Je ziet op ene bepaald moment helemaal niets meer, maar dat voegt alleen maar een extra dimensie toe aan de belevenis. Een absolute aanrader en mocht je naar Niagara Falls gaan zou ik dit altijd doen!

http://img254.imageshack.us/img254/3580/p5050616zk8.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/432/p5050636qk5.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/115/p5060649dx4.jpg

Als we eenmaal van de boot af zijn lopen we langs de Niagara River richting de Horseshoe Falls. Het is hier echt poepiedruk en je moet echt moeite doen om een plekje te bemachtigen met goed uitzicht. Maar als je dan diverse mensen hebt geduwd, geplet en aan de kant hebt gepord, is het wel de moeite waard. Zeker als je vlak naats de waterval staat is de ‘macht’ van het water zeer indrukwekkend. Als je zo ook verder stroomopwaarts de river op kijkt zie je dat er ook in de aanloop naar Horseshoe Falls toe al diverse stroomversnellingen en watervallen zitten. Volgens A3 zelfs met sommige van wel drie tot vijf meter hoog. Het voorzichtige zonnetje zorgt er echter wel voor dat we lekker opdrogen, en na ruim een uur langs de water(val)kant te hebben doorgebracht begint persoon nummer negen uit ozne groep van acht – de inwendige mens – weer om aandacht te vragen. Bij Clifton Hill nemen we – verrassend – een pizza bij PizzaPizza en eten deze lekker in het zonnetje op. Tussen de peperoni en de pineapple door wordt het plan de campagne voor de rest van de dag gemaakt. We besluiten om terug naar het hotel te gaan en – eigenlijk voor het eerst sinds het begin van deze trip – even lekker pas op de plaats te maken. De kids leven zich uit in het zwembad en de ma’s en de pa’s (vroeger ‘the mama’s & the papa’s genoemd) gaan lekker lezen cq snurken.

Tegen de avond gaan we weer op pad en besluiten we om te voet een buitenlands avontuur te ondernemen. We gaan voor de tweede keer deze vakantie naar Amerika! Eerst kwamen we binnen via het luchtruim, nu echter met de benenwagen. Vlak voor de Rainbow Bridge zit nog een Coca Cola winkel waar Ai en Trudy een Coca Cola lunchbox kopen. Alleen valt het tegen dat er niks in zit………….. Het is voor voetgangers een beetje onduidelijk aangegeven hoe je de brug op moet, amar uiteindelijk hebben we het gevonden. Er zit geen customs aan de Canadese kant, maar wel een voetgangerspoortje (let wel: hier wordt bedoel een poortje voor voetgangers en niet een spoortje voor voetganger) waar je slechts tegen betaling van 50 cent per persoon door heen mag. Aan de Amerikaanse kant zit wel customs en deze stelt de bekende vragen. ‘No’, ‘no’, ‘no’ en ‘yes Sir for pleasure only’. Meteen voorbij customs begint het park en na twee minuten lopen sta je aan de zijkant van de American Falls. Slechts een strook gras van zo’n veertig centimeter scheidt ons nog van het naar beneden stortende water. Op deze strook zit een marmotachtig beest van zo’n vijfendertig centimeter lang. En deze is voorwaar niet bang. Een inschattingsfout van een paar centimeter en meneer (of mevrouw, wie zal het zeggen?) stort pontificaal naar beneden. Twee conclusies mogelijk dus: of een marmot met heeeeeel veel zelfvertrouwen of een met heeeeeeeeel weinig verstand. Wij vervolgen in elk geval onze weg. We lopen via de brug naar Goat island en dit steken we vervolgens over om naar de drie bruggetjes te gaan die ‘the three sisters’ verbinden; drie kleine eilandjes in de aanloop naar Horseshoe Falls. Vooral vanaf de laatste sister heb je een mooi uitzicht en sta je vlakbij het kolkende water dat een paar honderd meter verderop ‘over het randje ‘ zal gaan.

http://img254.imageshack.us/img254/6971/p5060658rc8.jpg

Zeven verlaten de three sisters, ik blijf nog even om foto’s te maken, maar even later zijn ze me kwijt. Niet leuk. We lopen dan richting het Top of the Falls restaurant maar: niet leuk; het is dicht. En we hebben allemaal toch flinke honger na deze stevige wandeling, vooral Anja. Niet leuk. Moeten we dus helemaal terug lopen naar Canada. Ooit een voorstelling van gehad? Lopend naar Canada? Da’s een heel end hoor! Toch zit er niets anders op dan het maar te gaan doen. We lopen dit keer zonder een vraag langs de USA customs en schieten op de brug een mooi plaatje van Niagara Falls in sunset. Kijk maar:

http://img254.imageshack.us/img254/7707/p5060673rr2.jpg

Aangekomen in canada wil een vriendelijke meneer onze paspoorten weer controleren en huppakee; wéér acht stempels erbij! Da’s easy hier. Meteen aan de overkant van de straat ligt hier het Hard Rock café, dus dat wagen we er maar op. Het is niet druk en we schrikken toch wel een beetje van de prijzen. Niet dat het echt duur is of zo, maar wel meer dan we gewend zijn hier in de VS en Canada. Tja, leuke dingen wennen snel........ In elk geval eten we heel behoorlijk, al valt de overal sfeer ons ene beetje tegen. We hadden er alle acht wel wat meer van verwacht. Minimaal dat Elvis even zou komen of zo...........

http://img507.imageshack.us/img507/5...erelvisiu8.gif

Dinsdag 6 mei

NORTH & SOUTH

Vandaag gaan we helemaal vanuit Canada en het noorden van de VS naar het zuiden, naar Orlando om precies te zijn. We ontbijten op het gemakje in het Country Inn & Suites en laden daarna de koffers in de auto’s. Voor de derde keer deze reis komen we de VS binnen, ditmaal per auto. De douaneformaliteiten bij US Customs zijn van korte duur, en dus zijn we snel op weg naar de luchthaven van Buffalo, alwaar we gaan vertrekken naar Orlando via een tussenstop in Cincinatti. Volgens TomTom zijn we binnen 32 minuten op het vliegveld, en bij wijze van uitzondering klopt dat dit keer tot op de minuut. Bij de terminal heeft Delta zelfs een curb side check in en dat lijkt dus heel erg gemakkelijk. Lijkt, want de familie van Rooij kan zonder problemen door, maar de Wijgers family kan hier om onduidelijke redenen niet inchecken en moet toch naar binnen. Nu scheelt het dat de Delta balie binnen slechts tien meter verderop is en dat er niemand voor ons is, dus is e.e.a. alsnog binnen twee minuten geregeld. We vragen voor de zekerheid nog of de bagage allemaal is doorgechecked naar Orlando en daarop wordt bevestigend geantwoord. Ondanks het feit dat koffers van andere mensen wel worden gewogen, zien wij met blijdschap aan dat die van ons ongewogen worden ingechecked. Ondertussen heeft Anja de wacht gehouden bij de auto’s die nog buiten stonden, en ze heeft, met gebruik van een leugentje om bestwil (restrooms) kunnen voorkomen dat de dienstdoende bonneschrijver een bon geschreven heeft. Daarop gaan Ai en ik de auto’s inleveren. Binnen vijf minuten zijn we weer terug bij de rest.

Dan gaan we maar door security. Dat is hier in Buffalo niet bepaald een sinecure. Echt alles moet uit, en er worden ook daadwerkelijk koffers en tassen helemaal doorzocht. Bij een man wordt scheerschuim gevonden en hem wordt in niet mis te verstane bewoordingen gezegd dat dit echt niet de bedoeling is. Na een half uur is dit circus ook weer achter de rug en begeven we ons naar de gate. Daar zetten we ons te ruste in afwachting van wat komen gaat. Door divers geklets en gepraat, alsmede door de aanwezigheid van een vrouw met echt enorm grote borsten een rij verderop, gaan we zeer kinderachtig doen. De grappen over meloenen en andere grote vruchten zijn niet van de lucht, en ook de term ‘Madonna with the big boobies’ valt regelmatig. In tegenstelling tot de woorden ‘meloenen’ en ‘bloemkolen’ klinkt deze laatse zin echter wel erg Engels. Zou ze het gehoord cq verstaan hebben? Nee, het lijkt erop van niet. Nog kinderachtiger wordt het als ik een foto van Anja en Ellen maak met op de achtergrond, je raadt het al, de fruituitstalling. Kijk maar:

http://img147.imageshack.us/img147/9029/grootyb5.jpg

Flauw en kinderachtig hè? Ja, dat krijg je als je moet wachten en niks beters te doen hebt. Dan begint het boarden. Op internet hebben we al gezien dat het vliegtuig voor de vlucht naar Cincinatti niet bepaald een Boeing 747 is. Sterker nog, het is een Embraer 135 en deze kent zegge en schrijve 37 zitplaatsen. Daarvan hebben wij er acht! We zijn dus een grote klant van Delta! Het vliegtuig is ingedeeld in rijen van drie, met een smalle middengang (strikt genomen natuurlijk geen middengang, want dat is lastig bij drie stoelen op een rij, maar jullie snappen wat ik bedoel….toch?). We vertrekken twintig minuten te vroeg en zijn ruim een uur te vroeg in Cincinatti. En da’s toch niet slecht voor zo’n goedkoop vluchtje. We betalen namelijk voor alle vluchten tesamen slechts het bedrag van 514 euri incl. tax (dus van Amsterdam naar JFK, van Buffalo naar Cincinatti, van Cincinatti naar Orlando, van Orlando naar JFK en van JFK naar Amsterdam).

http://img147.imageshack.us/img147/9915/p5060683ww4.jpg

Dus moeten we hier twee uur wachten in plaats van één. Cincinatti lijkt een vrij groot vliegveld te bezitten en het ziet er allemaal schoon en modern uit. Als we na het wachten geboard hebben, blijkt het vliegtuig, een echte grote dit keer, maar voor ongeveer de helft gevuld. Veel lege plaatsen dus. Als we rond vijf uur landen in Orlando hebben we echt een beetje het gevoel van thuiskomen. Snel de monorail in, koffers oppikken en dan naar de auto. Helaas staat er bij Dollar – we maken deze reis van drie verschillende verhuurmaatschappijen gebruik – een enorm lange rij. Ondanks het feit dat er tussen de vier en acht mensen achter beeldschermen staan, moeten we toch nog ruim drie kwartier wachten. Als we eenmaal aan de beurt zijn duren de formaliteiten ook nog best lang voordat we de straat kunenn oversteken en onze auto kunnen bestijgen. Bestijgen is niet het juiste woord voor de auto van Ai en Trudy, een PT Cruiser, maar wel degelijk bij het monster dat wij tot onze beschikking krijgen; een Ford E150 Van. Het witte gevaarte is echt spiksplinternieuw, slechts 5,4 mijl op de teller, en is naar schatting zes meter lang, twee meter breed en twaalf meter hoog………… Het lijkt echt net of je een vrachtwagen in moet klimmen. Als je dan eenmaal op de plaats van bestemming bent aangekomen, de bestuurdersstoel, dan heb je wel een beetje ‘king of the road’ gevoel. Deze auto is volgens mij even groot als de Embraer 135 waarmee we van Buffalo naar Cincinatti zijn gevlogen…….. er hoeft alleen nog maar een Delta sticker op……….

http://img147.imageshack.us/img147/4116/p5070693tl3.jpg

Affijn, we gaan op weg en binnen 28 minuten arriveren we bij Springhill Suites. Na ons hier gesetteld te hebben klimmen we met z’n achten in de vrachtwagen om te gaan eten. Wel moeten we even wachten op Trudy, zij was de stijgbeugels vergeten. We smachten al de hele vakantie naar Taco Bell, maar noch in NYC, noch in DC noch in Niagara Falls zijn we een filiaal van deze wraprollers tegen gekomen. Maar hier kennen we de weg! Als we vijf minuten later voor de deur staan bij Taco Bell Lake Buena Vista, slaak ik dan ook een kreet van blijdschap; JIIEHAAAAAA! De mensen die net naar buiten komen vragen zich af of die schreeuwlelijk wel helemaal lekker is. Dat is ie! Binnen bestellen we eerst een aantal Big Meal Combos’. Dit zijn 10 (ja, inderdaad TIEN!!) wraps naar keuze, een Mexican pizza en een Taco Salad. Ben gerust; we bestellen slechts twee van deze Combos’s en geen acht……. Deze twee Combo’s doen dienst als sampler (voorproefje), en nu iedereen weer weet wat ie lekker vindt worden de vervolgorders geplaatst. Het is allemaal even lekker. Bij deze stemmen we en het oordeel is unaniem; bij Taco Bell eet je het lekkerst. Als je dan bedenkt dat het in FastFoodLand ook nog eens de goedkoopste eettent is, én dat alle drinks gratis refills hebben (incl. Mountain Dew, Cherry Coke en Rootbeer), dan zou ik bijna een Taco Bell inpakken in een mooi papiertje, strikje erom en meenemen naar Heesch……..
http://img262.imageshack.us/img262/1...elllogosi3.jpg
Aansluitend gaan we boodschapjes doen bij Publix. Het ‘thuiskomgevoel’ stijgt met de minuut, zeker als alles nog op dezelfde plaats blijkt te staan als voorheen. We zijn er om half elf en hebben dus nog maar een half uur om alles bij elkaar te graaien. Dit lukt echter wonderwel; de bekende overheerlijke pastrami, verse broodjes, kaas, Florida Natural Orange Juice, chips, Diet Mountain Dew, nep-oreo’s van Murrays(net zo lekker als de echte maar veeeel goedkoper) etc. etc. Als we klaar zijn hebben we met z’n achten wel drieëntwintig plastic tasjes……………

De magen zijn dus gevuld en de koelkast ook. We kunnen dus met een gerust hart gaan slapen. Welterusten.

IN HET SPOOR VAN ERIC ENGERS

Veel lezers weten waarschijnlijk dat een gerespecteerd forumlid, Eric Engers, sinds begin van dit jaar, toen hij op reis was in de VS, vermist wordt. De plaats waar Eric voor het laatst gesignaleerd is was op Newark Airport (daar waren wij zes dagen geleden), en nu bevinden we ons jn het hotel in Orlando dat Eric’s absolute voorkeur genoot; Springhill Suites by Marriott in het Marriott Village. Toch raar dat hij hier (zeer) vaak heeft rondgelopen en dat je hem bij wijze van spreke elk moment tegen het lijf zou kunnen lopen. Want naar mijn beste weten weet nog echt niemand waar Eric is of wat er met hem gebeurd is.

Eric, ik weet dat je mijn reisverslagen altijd verslond, dus mocht je dit stiekempjes lezen; je bent nog niet vergeten hoor!

FOTO SPRINGHILL SUITES

Woendag 7 mei

YOU TUBE?
AI TUBE !
WE TUBE !

We beginnen ons verblijf in Orlando met een bezoek aan ons favoriete park. Het hoort niet bij Disney, niet bij Universal, en maakt ook geen onderdeel uit van de Anheuser-Busch Seaworld group. De entree is in ons geval $ 0.625 per persoon (dit is € 0,4167), en voor dat bedrag ben je de hele dag onder de pannen.

Uiteraard ontbijten we eerst lekker, al slaat A3 het eerste ontbijt over omdat hij nog broodjes moet smeren voor vandaag in het park, en hij wil eigenlijk gewoon als eerste in het park zijn. Ten eerste omdat wij ons sinds ons eerste bezoek in 2004 toch wel een beetje beschouwen als ‘ontdekkers van’, en ten tweede omdat dan de kans het grootst is dat bij aankomst de dieren nog niet verstoord en dus weg zijn. We vertrekken rond kwart voor acht, en waar we normaal gesproken rekening moeten houden met ca. een uur reistijd, zegt TomTom ons een route te kennen die slechts 42 minuten duurt. En het blijkt nog te kloppen ook! We stoppen op de hoek bij Kelly Park Road, en huren daar tegen overlegging van een oud ANWB pasje als ID & borg, acht grote tubes. Deze kosten inmiddels $5 dollar per stuk, en dus heel wat meer dan de toegang tot Kelly park, want daarover spreken we namelijk, zelf.

http://img254.imageshack.us/img254/1312/p5070690ht8.jpg

http://img256.imageshack.us/img256/6554/p5070691ef6.jpg

http://img256.imageshack.us/img256/6299/p5070689ht2.jpg

Omdat we deze keer zo’n enorm grote auto hebben, hoeven we geen kunst- en vliegwerk uit te halen om alle acht de tubes aan boord te krijgen, maar omwille van het ‘gevoel’ en de traditie wil Ai op de passagiersstoel toch graag een tube uit het raam vasthouden. Uiteraard probeert de chauffeur hier wijs en humoristisch op in te spelen door een aantal onverwachte activiteiten te ontplooien. Ten eerste doet hij stiekempjes het, uiteraard elektrisch bedienbare, raam omhoog waardoor Ai zich een hoedje schrikt. Als tweede gaat hij express erg ver naar rechts rijden waardoor Ai met zijn tube bijna tegen de langs de weg staande verkeersborden aan bonkt. Ten derde worden de twee bochten die voor ons liggen erg scherp ingezet waardoor Ai alle zeilen (en handen) bij moet zetten om de tube vast te houden, maar dat lukt nog net. De vierde truc is bij de ingang als A3 zeer abrupt afremt waardoor de tube bijna door Ai moet worden losgelaten. Helaas mislukt ook deze vierde truc. Maar dan....... door zeer snel op te trekken volgt een schok en ja hoor, de tube schiet los van Ai’s hand en rolt nu volledig op eigen kracht Kelly Park binnen . Leuk.........! Als we daarna met onze grote bus het park binnenrijden zien we al direct bij de ingang een stuk of acht grote, kalkoenachtige vogels die we hier nog nooit eerder gezien hebben.

http://img256.imageshack.us/img256/6858/p5070695sj3.jpg

http://img256.imageshack.us/img256/2443/p5070694pi9.jpg

De parkeerplaats is he-le-maal leeg, dus zijn we hier inderdaad, geheel en al conform de planning, als eerste. Snel worden de acht tubes, de acht tassen en de acht Homo Sapiens gelost en gaan we snel maar rustig naar het water. Er lopen al wel een of twee rangers rond, maar verder is er echt niemand te bekennen. De familie Wijgers begint met zich in te smeren met zonnecrème, maar de van Rooijtjes hebben dit al in het hotel gedaan en lopen meteen door naar de waterkant. Pap! Pap! D’er zitten een heleboel schildpadden! En inderdaad wel negen of tien schildpadden zwemmen rustig in het water en zijn zich niet bewust van het gevaar van de op hand zijnde klopjacht. Normaal gesproken heeft pa van Rooij zo’n twintig minuten nodig om te wennen aan koud water, maar nu liggen hij en z’n dochters binnen zesendertig seconden en twaalf honderdsten in het water! En die tijd is inclusief het aandoen van snorkels en maskers; voorwaar een nieuw baanrecord! De onderwaterzwemtocht begint en in het kraakheldere water heeft Linda al snel een schildpad te pakken. En daarna nog een en nog een. Zo vangt ze maar liefst zes schildpadden, Ellen twee en A3 eentje. De ene is nog groter dan de andere en uiteindelijk schat ik dat het grootste gevangen exemplaar wel zo’n negen à tien kilo weegt. Echt een joekel van een beest. Alle schildpadden zijn Pseudemys Nelsoni, hetgeen de latijnse naam is voor Roodbuikschildpad. Deze beesten hebben, de naam doet het al vermoeden, een oranjekleurig onderschild. Op twee na zijn alle gevangen exemplaren mannetjes, en deze hebben echt ontzettend lange en scherpe nagels. Bij één vervelend specimen (door deze term te gebruiken lijk ik wel een echte’Naturforscher’ cq ‘Steve Irwin’) zijn de nagels wel zo’n vijf centimeter lang en hij krabt me dan ook behoorlijk. Mijn rechterhand zit onder de krassen en bloedt zelfs op twee of drie plaatsen. Gelukkig zitten hier geen op bloed beluste haaien of alligators........

http://img254.imageshack.us/img254/2164/p5070705cf1.jpg

http://img256.imageshack.us/img256/3517/p5070708od9.jpg

Na dit eerste zeer enerverende uur gaan we voor het eerst de rivier al tubend, zwemmend en snorkelend verkennen. Op de boardwalk naar het startpunt zien Ellen en Simone een klein slangetje. Het water is nog steeds helderder dan kraanwater en we zien weer allerlei vissen en mooie planten. Aangekomen in het grote open gedeelte zien we dat bij het eilandje waar je normaliter zowel links als rechts vorrbij kunt, een doorgang is afsloten met een touw en een bordje ‘no swimming beyond this point’. Ik heb zo m’n vermoeden waarom, en ik zeg tegen Anja dat er volgens mij waarschijnlijk een alligator zit, maar we belsuiten om even wijselijk onze mond te houden en niks verder te vertellen. Een uur of wat later lopen Ellen en ik het eilandje op om eens te gaan kijken of er vanaf het eilandje iets te zien is. We raken in gesprek met een vrouw uit Orlando die hier heerlijk ligt te zonnen. Ze vertelt dat ze hier al bijna dertig jaar lang komt om te ontspannen en genieten van de natuur. Wel zegt ze dat de waterkwaliteit in die dertig jaar achteruit is gegaan. Niet dat het minder helder is of minder gezond, maar wel dat er meer nitraten e.d. inzitten waardoor algen veel sneller kunnen groeien, en dat deze op sommige plaatsen de planten beginnen te overwoekeren. Wij zeggen dan dat ons ook opviel dat de schildpadden allemaal een flinke laag algen op hun schild hadden. Dan komt het gesprek op het bordje dat beneden ons in het water hangt. ‘There is an alligator’, zegt ze onomwonden en nu weet Ellen het dus ook. We kijken en turen maar kunnen echter geen Alli the Gator ontdekken. Ze zegt dat ie er al enkele dagen zit en dat het slechts een kleintje is van anderhalf of twee voet (zo’n 45 à 60 centimeter). Verder stelt ze ons gerust door te zeggen dat de hoofdranger een echte alligatorkenner is en dat die hier echt geen mensen zou laten zwemmen als er sprake zou zijn van enig gevaar. Waarschijnlijk zal Joe, de ranger in kwestie, een dezer dagen de gator ook wel gaan vangen, want het bordje dat er nu hangt zet waarschijnlijk toch weinig zoden aan de dijk. Alli the Gators kunnen immers toch niet lezen.....

http://img254.imageshack.us/img254/1284/p5070716nh5.jpg

Verder is deze dag een aaneenschakeling van mooie en gelukzalige momenten. Een raaf steelt chips uit onze rugzak, en een wasbeer is zo brutaal dat ie praktisch uit onze handen eet. Slechts met zeer veel kabaal en het nodige gestamp en geschreeuw maakt het beest rechtsomkeert. We zien nog veel schildpadden zonnend aan de kant van het water, waaronder een grote (vijftig cm?) soft shell turtle, die helaas net te ver weg ligt om te vangen. Wel lukt het ons om een kleine loggerhead Musk turtle van zo’n tien centimeter te vangen. Zijn kop is zo groot dat ie zichzelf niet kan terugtrekken in zijn schild. Met recht een log(ger)head dus.
Ik ga in m’n eentje nog een eindje wandelen en zie al na vijf minuten een mooi hert dat lekker ligt te rusten. Als ik na mijn wandeltocht terugkom zegt Ai dat het hem gelukt is om een mooie foto te schieten van de alligator. Het beest kwam even uit de beplanting en zwom een paar baantjes (om de spieren los te maken voor het eten?). De foto is echt geweldig mooi gelukt; affijn kijk zelf maar:

http://img248.imageshack.us/img248/8...ligatoreu6.jpg

http://img376.imageshack.us/img376/8832/p5070718ih1.jpg

http://img256.imageshack.us/img256/7048/p5070004wk6.jpg

Tijdens mijn laatste zwemexercitie roepen mensen tegen me, ‘snorkler, snorkler, look behind you!’ een paar meter achter me staat een groot hert zijn dorst te lessen in de rivier. Een geweldig gezicht. Wat is dit toch een geweldige plek! Ik zou hier wel elke dag naar toe willen.

http://img376.imageshack.us/img376/1166/p5070719dd9.jpg

Zo tegen vijven, we zijn dan dus ruim acht en een half uur hier geweest, rijden we terug naar Orlando. Bij het verlaten van het park herhaalt zich het gedoe met de buitenboordtube en hebben we allemaal weer veel plezier. ’s Avonds doen we ons nog te goed aan een heerlijk maal bij Denny’s. Een waardige afsluiting van deze geweldige dag!

Donderdag 8 mei

DROP TILL YOU SHOP & SHOF TILL YOU PLOF

Nike, Puma, Adidas, Reebok, Kappa, nog eens Nike, Converse Allstars, Penguin, Asics, Champion, Wilson, Prince, Le Coq Sportif etc. En zo gaat het maar door. Merk na merk, schoen na schoen, paar na paar.

We ontbijten vandaag separaat en gaan ook met twee separate auto’s op koopjesjacht. Wij starten met een aanzienlijk voordeel, daar wij beschikken over een acht persoons vrachtauto met een enorme laadruimte. Laat al die kleding maar komen...... Kalmpjes aan beginnen we bij de Flea Market en gift shops tegenover Old Town. Gekocht wordt er nog weinig, maar het is een goed voorgerecht voor hetgeen nog komen gaat. Al rijdend over de Irlo Bronson Memorial Highway maken we regelmatig stops bij diverse winkels. In tegenstelling tot onze bezoeken in 2004 en 2006 zien we dat alles er netjes en fris uitziet. Alles is vernieuwd, verbeterd en van een nieuw laagje verf voorzien. Dit geldt eigenlijk voor alles; hotels, winkels, attracties etc. een genot om te zien. Onze eerste echte aankopen plegen we bij de Rack Rate shoes shop; een paar Adidas annex Goodyears voor Pa ($44/€29), een paar leren Allstars voor Ellen ($39/€26) en een paar Nike’s voor Anja ($59/€39). Bij de schoenwinkel om de hoek is het weer raak. Een paar Skechers voor Anja, en aangezien het tweede paar voor de helft van de prijs is, ook nog een paar Fubu’s voor Ellen. Een mooi merk trouwens, dat Fubu. Mooie modellen in zowel heren als dames. Inmiddels loopt het tegen de middag en is het tijd voor: eten!

Een eindje terug hebben we een IHOP gezien, dus die gaan we met een bezoek vereren. We nemen lekkere pancakes en all day breakfasts en juices en koffie zoveel als we willen en stroop en aardbeien en slagroom en en en PLOF, we spatten uit elkaar. Teveel gegeten......
We rollen met z’n vieren terug naar onze truck en gaan weer op weg. Anja en Linda kopen allebei een leuk Nike tennisrokje ($15/€10) en we doen o.a. nog de WallMart en de 192 Flea Market aan. Overal kopen we wel iets, al blijft het bij voornamelijk kleinigheidjes. Grootste aankoop kost $10 en betreft een Disney strandlaken met afbeeldingen van Jehnny Dop en Miami Plant (oftewel Johnny Dep en Orlando Bloom). Grappig hè....? Dat vindt tenminste de verkoper wel. Hij moet er echt om lachen. De Flea Market zou ‘fully airconditioned’ zijn, maar dat valt een beetje tegen. Eigenlijk meer ‘fully not conditioned’.

Steak ’n Shake hebben we deze vakantie ook nog niet aangedaan, dus stappen we hier naar binnenm voor een lekkere shake. Het is wel meer een retaurant dan we eigenlijk dachten, maar we houden het toch bij vier classic shakes met cherries. Passen eigenlijk net zo min op de shakes als op de appelmoes bij Van der Valk.......

We kijken nog even bij het terrein van Oak Plantation, wellicht een toekomstige verblijfplaats, en zien vlakbij dat er bij ‘Airboat rentals U drive’ geen bootjes meer liggen. Opgeheven? We maken nog stops op diverse plaatsen, en A3 koopt nog een NYC taxicab, een NYPD auto en een Space Shuttle. Samen $10. Ook een nieuw geheugenkaarthje voor de camera – onze reservekaart werkt niet – en een zonnebril voor Linda. Het is al bijna negen uur als we de tweede Nike shop uitkomen en op de valreep ook nog twee paar (mooie!) Champion schoenen op de kop tikken voor Linda bij Payless. Alleen om die naam zou je er al kopen......

’s Avonds eten we bij het food court in het hotel, en leggen daar beslag op twee hele pizza’s voor de prijs van slechts een en een slice. Lekker (voordelig)!

Vrijdag 9 mei

EN ’N SCHIK DÈ WE HÈN……

In Orlando zijn en niet naar één van de pretparken gaan? Dat grenst aan heiligschennis. Omdat we vinden dat we dit echt niet kunnen maken, gaan we na het ontbijt toch maar stilletjes aan richting Universal, of om precies te zijn, Islands of Adventure. We rijden met onze grote truck naar de parkeergarage en merken aldaar dat de prijs voor parkeren alweer omhoog is gegaan; inmiddels al $11! Het moet niet gekker worden. De gemiddelde leeftijd van de zeven parkeerhulpen die we hier zien is zo ongeveer 84 jaar. Eén man kan eigenlijk nauwelijks lopen……. Ik blijf me verbazen over het feit dat oudere mensen hier blijkbaar door moeten gaan tot ze er dood bij neer vallen. Ik vrees zelfs dat deze opmerking geheel en al als letterlijk gezien dient te worden. Ook worden deze mensen nog verder gedenigreerd door het feit dat ze allemaal verplicht in een pastelblauwe broek met pastelgeel shirt hun werk moeten doen. Voor vrouwen kan het nog net, maar voor de bejaarde mannen die we zien is het een echt apenpakje.

Uiteindelijk parkeren we onze truck op King Kong 7, we mogen zelfs twee parkeerplaatsen gebruiken, en gaan we richting het park. Bij de ingang hoeven we slechts de thuis reeds geprinte tickets te scannen en ‘of we go’. Het is nog vroeg, dus we hopen op niet al te lange wachtrijen. Uiteraard lopen we meteen naar Spiderman, en daar blijkt helemaal geen rij te staan! Wat een mazzel. Helaas is onze euforie echter van korte duur, want er blijkt een technische storing te zijn waardoor we er gewoon niet in kunnen. Dan maar naar de Hulk. De meiden willen hier persé in, en de wachttijd van slechts 10 minuten is goed te doen dus…. Daarna Docter Doom’s Fearfall, waar ik tijdens het wachten merk dat mijn rug nat begint te worden. Een waterflesje is gaan lekken in mijn rugzak en alles zit onder…………….de cola. Wij hebben namelijk cola in een waterflesje getapt en daar was dit specifieke flesje niet echt blij mee. Baas in eigen (flesse)buik! Na enig kunst en vliegwerk gaat het wel weer en is de schade door enkele snelle ingrepen gelukkig nog beperkt gebleven. We gaan nu helemaal nat worden, want we kiezen achtereenvolgens voor de boomstammetjes in Ripsaw Falls en de bootjes van Popeye’s barges. In Ripsaw Falls vraag ik me af waarom ik er in godsnaam ben. Zo meteen die gigantische duik naar beneden, brrrr. Affijn, oogjes dicht en mondje open, dan hoef ik vandaag verder niets meer te drinken. Zeiknat namelijk! Aan het einde wordt mijn dikke buik ook nog eens extra nat gespoten door een of andere onverlaat die kwartjes in de spuitpistolen staat te gooien! Wat een eikel! Vijf minuten later doen we zelf hetzelfde. En ‘’n schik dè we h`n …………. (en plezier dat we hebben……).

http://img376.imageshack.us/img376/8886/p5090012he0.jpg

Na de twee ‘get soaked’ attracties is het de beurt aan de ‘get wet’ attractie; Jurassic Park. Blijft mooi! Als we daarna rennen kunnen we nog net op tijd zijn voor de Sindbad show, die we vier jaar eerder twee keer misten door onweer en een technische storing. Gelukkig gaat nu alles goed, maar achteraf blijkt het missen van de show in 2004 niet zo’n heel erg grote ramp. Ik vind het namelijk maar matigjes. Het is nu halverwege de middag, en we hebben de main attractions van Islands of Adventure nu wel gehad. Op naar Universal dus! We blijken net op tijd te zijn voor de volgende Shrek 4D en daar maken we uiteraard dankbaar gebruik van. Het schudden op de stoeltjes blijft toch een leuke ervaring, zeker als je eens naar je buurman- of vrouw kijkt. Zelf heb je namelijk het idee slechts een klein beetje door elkaar geschud te worden, maar als je dan vervolgens naast je kijkt zie je dat degene die naast je zit werkelijk helemaal zit te shaken. Leuk! Na Shrek volgt Twister, en na Twister volgt de Mummy. Ai en Trudy gaan hier niet mee in. Als we uit de Mummy komen begint net het optreden van de Blues Brothers en daar kijken en swingen we gezellig meemee (2x?).

http://img254.imageshack.us/img254/7301/p5090015fc2.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/7641/p5090023pu1.jpg

http://img254.imageshack.us/img254/3326/p5090021kz1.jpg

Naast de Mummy bevindt zich de nieuwe attractie ‘Disaster’, dus dat is ons volgende doel. Deze attractie is het oude ‘Earthquake’, maar dan voorzien van een nieuwe pre-show en gecombineerd met een stukje filmopnamen met vrijwilligers uit het publiek. Is wel aardig, maar ook niet meer dan dat. Uit melancholische overwegingen boarden we daarna nog in Amity voor een leuke boottocht annex fishing trip – helaas hebben we de haai weer niet kunnen vangen – en dan zijn we eigenlijk allemaal erg moe. We kijken nog slinks naar de wachttijden bij de Simpsons en Men in Black, maar die blijken te lang. Conclusie: we gaan terug naar het hotel.

We zwemmen nog wat in het hotel en s’s avonds eten we een hapje. Daarna leggen we ons te ruste.

ZATERDAG 10 MEI

Van voor naar achter, van links naar rechts

Oftewel,

Van WallMart naar Ross, van Giftshop naar Mall

Winkeldag! De dametjes hebben het nu wel gehad met winkelen en dus trekken Pa en Ma er met z’n tweetjes op uit. ’s Ochtends gaat Pa nog alleen op pad nadat hij op internet heeft opgezocht of er überhaupt wel een ‘Ross, dress for less’ in de buurt zit van Kissimmee. Dat blijkt mee te vallen. Er zijn er twaalf!

De twee dichtstbijzijnde worden uitgezocht en met een bezoek vereerd. Bij de eerste –Osceola Square Mall- wordt wel het een en ander gekocht, maar bij de tweede, waar Pa en Ma ’s middags tezamen verzeild raken is het echt een zootje. En er is ook niets leuks te koop. Oh ja, toch wel, een leuke tas voor Ma en wat leuke spulletjes voor de kids. Terplekke wordt ook nog even de Petmart bezocht, alwaar het een drukte is van jewelste. Er blijkt die dag ook een soort kijkdag te zijn voor katten en tevens worden er volop honden getrimd. De winkel zelf is groot en netjes en het aanbod is zeer uitgebreid. Veel Pedigree, Whiskas, Eukanuba, Nutro en Proplan maar slechts een klein beetje Royal Canin. Dus nog veel werk aan de winkel voor mijn Amerikaanse collega’s.

We nemen nog een lekker kopje koffie – vanzelfsprekend met ‘iets’ erbij – en gaan dan terug richting hotel. Dan zegt Anja dat we nog iets leuks moeten kopen voor Dad, Jol, Mies & de kids, zij zorgen thuis immers voor de (hopelijk nog) levende have. Dus snel een paar extra stops ingelast bij diverse Gift shops. We slagen uiteindelijk bij de grote Gift Shop die direct aan de andere kant van de I4 ligt ten opzichte van Springhill Suites. Vlak bij ‘huis’ dus.

Eenmaal thuis aangekomen blijkt dat ook de Geffenaren lekker gewinkeld hebben vandaag en dat de kids zich uitstekend vermaakt hebben in het zwembad. Iedereen blij dus. ’s Avonds eten we nog gezellig een hapje, want we weten dat dit het laatste avondmaal is. Morgen volgt weer de verplichte trip huiswaarts.

Tot morgen.

ZONDAG 11 MEI 2008

Homeward bound

Na deze ochtend nog wat laatste dingen te hebben ingeslagen voor het thuisfront is het meest onvermijdelijke moment weer daar; we moeten naar huis……. Alle koffers zijn weer gepakt en de rit naar Orlando International gaat weer van start. Eerst leveren Ai en A3 de auto in – hetgeen zonder problemen en zeer snel gaat – en dan begint het inchecken. Dat begint hier ook steeds meer te lijken op de bekende Ryanair taferelen met overpakken van koffers e.d., want ook hier wordt tegenwoordig niet alleen gewogen, maar ook beboet als er iets te zwaar is. En ja hoor, onze lading T-shirts en andere gekochte prullaria blijkt zijn gewicht in dollars weer meer dan waard; te zwaar. Snel pakken we wat dingen over en dan mogen we zelf de koffers naar de transportband brengen. Ook hier is dus eea veranderd. Niets let ons overigens om in de tussentijd weer wat zware spullen in de koffers erbij te doen………. Dat doen we maar niet, maar het zou zo maar kunnen. Een hiaat in het ‘systeem’ dus.

Niet veel later zitten we aan boord voor de vlucht naar JFK en deze verloopt zeer voorspoedig. Gezien de troubles die we hadden met het verzetten van de vluchten en stoelen voor deze vlucht vlak voor vertrek naar de VS (op verzoek van Delta), verbazen de taferelen die zich bij de gate afspelen voor de vlucht van JFK naar Schiphol ons niet. Via de omroepinstallatie worden bedragen geboden van 400 dollar per persoon en een hotelovernachting voor mensen die vrijwillig willen afzien van hun stoel op de vlucht van vandaag. Het klinkt ons niet onaantrekkelijk; 4 x 400 dollar is toch even ruim 1000 euri’s. Maar dan blijken het geen echte dollars te zijn, maar ‘Delta dollars’; alleen in te wisselen op toekomstige Delta vluchten. Nee dank u, dan maar niet. Toch zijn er wel enkele mensen die hun stoel opgeven en die hun vakantie dus betaald een dag verlengen.

Eenmaal aan boord blijkt er een technisch probleem te zijn waardoor we onze plaats in de wachtrij om op te stijgen moeten opgeven. Er volgt nog een technische check, en uiteindelijk vertrekken we met anderhalf uur vertraging vanaf JFK. De vlucht verloopt verder prima, en slechts een half uur later dan gepland zetten we weer voet op Nederlandse bodem.

We zijn weer thuis!