Afdrukvoorbeeld
Geloof me, wij vinden het net zo jammer, maar we zijn weer thuis.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door mickey
Maar, graag gedaan, en er komt nog wat aan, van gisteren, vandaag, en de epiloog.
En dan natuurlijk nog wat fofo's, van de telefoon bijvoorbeeld :-\"
Welkom thuis dan maar weer hopelijk hebben jullie een goede vlucht gehad.
En we willen natuurlijk graag daar het verslag nog even van meepikken voordat we overgaan naar het volgende blog.
Altijd weer geweldig om jullie belevenissen te lezen Gerrit, vooral de manier van schrijven =D>
Welcome back !
Gerrit, hij staat ons prachtig ik heb hem zelf namelijk ook ;-)Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Teleton
[IMG]http://img716.imageshack.us/img716/4691/1309dsc0154.jpg
@Penpe Ik vind het een heel erg mooie foto... maar zou je hem wel 640 x 480 willen maken :wink:.
FF snel tussendoor; fotootje van de UCF Arena :-)
http://img51.imageshack.us/img51/1257/ucfarena.jpg
SUPER zeg :mrgreen: !
Day 15 – 12 Maart –Zal het ooit anders worden ?.
De titel van het laatste verslag slaat vandaag op meerdere situaties, maar dat het bij het uitchecken al van toepassing zou zijn, had ik niet kunnen bevroeden. Omdat we niet iedere dag door een draaiorgel gewekt worden heb ik voor deze ochtend maar de wekker gezet. We vliegen pas om kwart over twee, en hoeven het hotel niet uit voor elven (op verzoek mag dit zelfs tot enen), maar we willen het allemaal op ons gemak doen, beetje eten, beetje douchen, van die dingen.
Maar tegen half elf gaan we dan toch maar naar beneden. Ik was vergeten (en ook eigenlijk niet nodig) express check aan te geven, dus moeten we naar de balie, en daar staat inmiddels iemand voor ons, die het niet helemaal met de rekening eens is. Bij Candlewood kun je namelijk 24 uur per dag in een klein winkeltje, die je met je hotelsleutelkaart kunt openen, allerlei eten en drinken kopen. Je vult op een briefje in wat je pakt, en je kamernummer, en zo komt het automatisch op je rekening. De dame in kwestie had iets op de rekening wat ze absoluut niet gekocht had, en wilde dit, en indien waar, terecht, ook niet gaan betalen. Dus was ze in discussie met de jufrouw achter de balie.
En wij hadden daar niks mee te maken, dus wachten we discreet een anderhalve meter achter haar. Op het moment dat de kwestie naar tevredenheid opgelost was, en wij dus aan de beurt waren, komt om de hoek een gezelschap van twee dames en twee heren aangelopen, waarvan ik door de luide conversatie al geconstateerd had dat ze van Teutoonse afkomst waren. En die schoven zo voor ons langs naar de balie toe. We hadden nog geen tijd om een stap naar voren te doen.
In mijn platste Yanks vroeg ik of dit normaal was, en dat wij wel degelijk al even stonden te wachten. De baliedame beaamde dat, en zeer verontwaardigd stapten de Oosterburen terug, terwijl Frau Braun* nog even opmerkte, in de volle veronderstelling dat niemand aan deze kant van de plas hun superieure klanken kon ontcijferen, dat die leute, wij dus, daar gewoon een beetje stonden te lanterfanteren.
Nu had ik natuurlijk, als 50-plusser uit het Oosten des lands, dus opgegroeid met alleen maar WDR en ZDF als buitenlandse zenders op TV, in hetzelfde taaltje perfect een snerende, misschien zelfs beledigende, opmerking hierover kunnen maken, maar ondanks dat het bloed tegen het kookpunt zat, besloot ik dat het sop de kohle niet waard was, en deed eenvoudig een stap voorwaarts (en in gemoed een stap terug) en ging uitchecken. Maar waarschijnlijk zei onze blik van herkenning genoeg, want Frau Göring* zag het, en waarschijnlijk ook het NL vlaggetje op mijn hesje, en fluisterde haar freundin etwas in, en het werd ijzig stil.
En dan kijken ze er nog van op dat ze overal ter wereld gehekeld worden, die lui.
(*om herkenning te voorkomen worden in bovenstaand stuk gefingeerde namen gebruikt :mrgreen: )
De wagen word volgeladen en dan is het letterlijk één streep naar MCO, want de SR436 die langs ons hotel loopt eindigt op het vliegveld. De transponder kan ook gelijk in de tas, want tol komen we niet meer tegen. Het is weer schitterend zonnig, alleen niet erg warm, zo’n 16 graden, al zal dat nog oplopen tot 24.
Dus lopen we nog in onze Florida outfit en is de NL outfit mee in een aparte tas. Aan de curb bij United drop ik Marion met de bagage en doe een rondje airport om de Witte Woesteling bij Alamo in te leveren. Altijd weer een emotioneel moment ;-).
Straat oversteken, lange roltrap op en we zijn weer herenigd. En dan direct naar binnen, want ik ben erg benieuwd waarom we niet online konden inchecken. Het is al weer fraai druk bij de kiosks, maar wij wandelen over de rode loper rechtstreeks naar de United rep., zoals opgedragen door de website. En daar wordt alles afgehandeld alsof er nooit wat gebeurt was. Op mijn vraag wat de oorzaak van de webweigering was, komt het antwoord; “Oh, dat kan”.
De koffers zijn mooi aan de maat, 28, 46 en 48,5 pounds, en binnen twee minuten glijdt de gouden envelop in de binnenzak.
Tijd voor een bezoek aan Starbucks, ons tweede pas van deze vakantie. En het eerste was op Schiphol !! Niet normaal, maar dat geldt ook voor Taco Bell, die we deze keer ook maar één keer aangedaan hebben. Waar moet dat naar toe.
Van United naar Starbucks is een hele wandeling (Terminal A, en dan helemaal aan de andere kant), maar altijd weer de moeite waard. Ik neem deze keer een (voor mij) nieuwe Frappuccino, Extra Coffee Caramel, en ook deze smaakt weer prima. Zeker met het zonnetje in de nek, want we gaan natuurlijk naar buiten.
http://img34.imageshack.us/img34/7492/extracoffee.jpg
Als de koffie op is wandelen we langs de lange terminal helemaal terug want ons securitypoortje is aan die zijde. Als we weer even een zitje doen, krijg ik een dejà vu. Net als in Oktober staat er ook nu weer een vloot hulpverleners, 4 auto’s sterk, en ook nu is volsagen onduidelijk wat er gebeurt is, want één voor één vetrekken ze zonder een extra passagier aan boord. Bij de TSA is het vrij rustig, en behoudens de altijd aanwezige numbnuts die met schoenen,flesjes water en ingepakte laptops weer eens op de feiten gewezen moeten worden, gebeurt er weinig spectaculairs. Het volgende deel gaat met de trein.
http://img7.imageshack.us/img7/3663/paramedics.jpg
Op Airside 3 nemen we als lunch een quesadilla, eentje deze keer, want het formaat van die van Qdoba is meer dan het dubbele van een Taco Bell uitvoering, dus voor ons tweeën meer dan voldoende. En dan naar Gate 40, lekker vooraan. Daar worden onze stoelnummers omgeroepen en moeten we ons melden. En dan blijkt waarom we niet online konden inchecken. Iets in de United computer was niet pluis met betrekking tot onze paspoorten. Klein probleempje, volgens de juffrouw, niet iets om van wakker te liggen, alsof we dat zouden doen.
Op mijn vraag waarom de dame bij de incheck dat dan niet gezien had, kwam een bekend antwoord; “Oh, dat kan”.
We mogen weer als Seating 1 aan boord en de vlucht naar Dulles zit er na zeven kwartier al weer op. We wandelen International Airport Dulles een keer op en neer, kleden ons onderweg om voor het Nederlandse weer, en komen precies op tijd bij Gate 27, om zo door te lopen, de Boeing 777 in. We aanschouwen vol vrolijkheid de Nederlandse familiestoelendans aan, stijgen op, en merken dat onze vrolijkheid zeker niet overgeslagen is op de crew. Wat een chagrijnen.
Zeker pissed dat hun crewseats bezet zijn, maar ja, cente benne cente zal United wel denken. En ons boeit het niet, wij slapen toch. En zo wordt het vanzelf;
Actuele status auto; ingeleverd :( - balance 0 :-D
Day 16 – 13 Maart –Sweet Home Ala..oh no, Zwollywood.
We slapen zelfs bijna door het ontbijt heen. Bijna, want Marion weet nog net een flightattendant aan te klampen voor twee erg zoete bananebroodjes en blauwbessenyoghurtjes , 2 ontbijtjes dus. De zuurpruim geeft ze wel, maar niet van harte. Even later blijkt dat tussen ons in al twee van die pakketjes gedropt zijn, en dat hadden (of konden) wij niet gezien. Dus die geven we weer terug aan de, zo mogelijk, nog zuurder kijkende collega van de zuurpruim. We zien niet vaak dat crew zo weinig zin heeft aan hun werk. Gelukkig staat op Schiphol onze “vaste” grondsteward met volle glimlach en uitgestoken hand op ons (en natuurlijk alle ander passagiers) te wachten.
We mogen naar “bandje 17” en komen daarbij door Lounge 3, 2 weken geleden nog helemaal in de steigers, maar nu gereed, en het ziet er tiptop uit. Waar je normaal de kelder induikt naar immigratie en douane, moet je nu (nog wel) linksaf en daal je bij de transferbalies af de diepten van de bagagehal in.
Veel balies geopend bij de marechaussee, de koffers (mede dankzij de rookstop op de G-pier) vrijwel direct voor ons op de band, ontbrekende douane ambtenaren en de bus naar P3 staat voor onze neus. De Mighty Dodge staat op de derde plek in rij 501, en dus ongeveer 50 meter van de dropplaats van de bus.
En zo kan het gebeuren dat exact 2 uur nadat de 777 van United de wielen aan de grond zette, wij (mede door het bijna totaal ontbreken van verkeer) de wielen de oprit van ons huis opdraaien. Wederom een nieuw record :lol:.
En dan gaan we gelijk aan de slag. Koffers uitpakken. Bestellingen uitstallen. Belletjes plegen. Douwe Egberts aanspreken. Bestellers ontvangen, en zeker niet onbelangrijk, diegene ontvangen die mijn koffers van de motor gespoten heeft heel hartelijk te verwelkomen, zodat ik morgen nog wat werk in mijn schuurtje kan doen :-D. En met een beetje TV kijken en nog meer Douwe Egberts loopt de dag weer mooi om. En nadert het einde van dit verslag.
Rest nog; de Epiloog en natuurlijk het fotoalbum. Werk aan de winkel. \\:D/
Actuele status auto; Dodge Caliber, wennen aan de ruimte :lol:
Dat was een extreem soepele en relaxte terugreis zeg :mrgreen: ! Helemaal perfect op deze manier (op de crew na, maar daar hebben jullie weinig te maken mee gehad) !
Hallo Marion en Gerrit,
Welkom thuis, het was weer een prachtig laatste verslag, gelukkig een voorspoedige terugreis, wat weer heerlijk geschreven.
Ik zie al uit naar jullie epiloog en foto-album.
Mineke