Afdrukvoorbeeld
Ik heb geen enkel idee. Op het aanmeldingsformulier staat het wel, maar ik had geen reden om dat te onthouden.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Micktomar
Van Las Vegas weet ik nog dat het 18 jaar was (groot bord boven de counter), maar hier heb ik wel iets gezien van "parental guidance".
Dan zou je ze even moeten mailen. Persoonlijk vindt ik 18+ aan de veilige kant, of misschien zelfs ouder. Het is geen kinderspeelgoed, maar gewoon een dodelijk wapen.
Daar heb je zeker gelijk in, en gelukkig is hij ook niet zo "schietgraag" dat het per se moet, er zijn immers genoeg andere spannende dingen te beleven, maar als de mogelijkheid er zou zijn, dan was deze het overwegen waard.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ta2 Gerrit
Zeker goed op veiligheid letten.
Zo'n groot kaliber revolver is natuurlijk je van het.
Als iemand nog nooit met een vuurwapen geschoten heeft begin dan eens met een klein kaliber .22 pistool of revolver. Je leert dan richten en vooral de klap op je handen (terugslag) is niet zo groot. Een zwaar kaliber wapen kan vrij ver naar boven wegslaan als je het niet goed vasthoudt en je aardig zere polsen bezorgen, ook kan de slede als hij naar achter komt aardige snedes in je handen maken.
Scherpschieten is een mooie sport, maar weet wat je doet. Het is geen kinderspel!
Knaapje
In Las Vegas konden de kinderen (11, 12, 13 en 14 jaar) gewoon schieten, met een .22 en een Glock 17, wel onder begeleiding van verzorgers.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ta2 Gerrit
In Florida zou het ook kunnen, toen zei East Orange Shooting alleen dat je een jachtlicentie o.i.d. nodig had, en dat konden ze niet in het weekend aanvragen.
het heeft even geduurd maar we kunnen nu meelezen
ziet er goed uit geniet er van
groetjes uit zonnig grafhorst
Woensdag 3 Maart 2010
Vandaag staat er weer een dagje Daytona op de rol.
Alleen het uit bed rollen lukt nog niet zo soepel als andere dagen. Daar zal het grondig en regelmatig bestuderen van de bodem van een glas door de mannelijke bevolking van de Orlando Sun gisteravond zeker aan bijgedragen hebben.
Dus vertrekken we wat later dan gepland, achtervolgt door een stralend zonnetje.
Als er niet zo’n straffe, gure wind achteraan kwam, dan was dit gewoon een schitterende zomerse dag. Als gevolg van de freeze breeze zijn we dan ook volledig winters gekleed, met lange broek, sokken, en vest bij de hand.
Het doel voor deze dag is Main Street Daytona Beach, één van de “places to be” tijdens Daytona Bike Week. Voor mij persoonlijk nog steeds de leukste, want hiet is het allemaal begonnen, en het is gewoon prachtig om te zien dat alles wat er aan onroerend goed in deze straat op het eiland staat, ook allemaal verhuurd is aan de vendors en kroegbazen. En in de zomer is de straat utgestorven.
Maar voordat we de hoge brug nemen stoppen we nog even bij Skips Boots, tegenover de Daytona Speedway (net voorbij de Volusia Mall), een zaak, waar volgens zijn internetsite, “tons of boots” te koop zijn.
En dat klopt. Voornamelijk cowboylaarzen (en accessoires en kleding), maar ook Harley Davidson, werk- en outdoorlaarzen en alles tegen zeer vriendelijke prijzen. Te kust en te keur en Freddy vindt dan ook wat hij op het oog had.
Op de leerafdeling (hoeden, jassen, hesjes en chaps) komen we er niet uit, maar toch is ook deze missie geslaagd, en kunnen we richting Atlantische Oceaan.
Daar gaat de Ford in de gemeentelijke parkeergarage aan Earl Street en wandelen we naar de overkant waar het net verbouwde en uitgebreide Ocean Center staat.
Voorheen waren daar de fabrieksshows van Harley Davidson, maar nu huist er een rondreizend gezelschap met de, niets aan duidelijk te wensen overlatende, naam Motorcycle Show. De entree is gratis, dus gaan wij naar binnen.
Binnengekomen krijgen we direct een goodiebag, maar zonder goodies, die moet je ter plekke maar kopen. Dat was niet ons plan, maar toch vinden F&S nog wat leuke dingen voor de kleine van Suzette, dus wordt één van de bags gevuld.
Verder schieten we nog wat stills en bewegende plaatjes van aparte motoren en andere voertuigen, maken gebruik van de zeer schone gemeentelijke toiletten en gaan weer een straat verderop, Main Street.
http://img29.imageshack.us/img29/7118/mainstreet1u.jpg
Het is er nog niet onbenullig druk, iets wat in de loop der uren zou veranderen, en we duiken de eerste de beste winkel in, waar ook wat in onze goodiebag beland. En daar zou het niet bij blijven.
Freddy en ik laten ons direct daarna verleiden door een paar verleidelijk uitziende jongedames en vullen een kaartje voor een loterij van een verzekeraar in. Niet dat we als non-us citizens enige kans maken op de mooie Sportster, maar we mogen als dank een keer aan het “altijd prijs” Rad van Fortuin draaien waar Freddy een bandana (hoofddoek) wint en ik een ……….. tijdelijke tattoo.
Heb ik weer, en ruilen voor een T-shirt zat er niet in, dus gaat ook deze tattoo naar Suzette’s zoon. Dat wordt straks het stoerste jong van de school.
Wandelend door Main Street, en door de kramen komen we bij ons vaste lunchadres aan ‘Gilly’s Riverfront Bar & Grill’, voorheen The Wreck.
We laten ons de “burgers” en “fish filet”weer goed smaken en begeven ons nadien via de andere zijde van de hoofdstraat weer richting oceaan.
De goodiebags zijn te klein geworden en dus is de tassenfamilie licht uitgebreid.
Ook aan de overkant gaan we weer winkel in en uit, waaronder de beroemde Boothill Saloon, die door Freddy nog nooit overgeslagen is als hij “in town” is en waar ook nu weer een souvenir in de tas verdwijnt.
Hetzelfde heb ik bij Sick Boys (what’s in a name), waar ook Freddy weer wat van zijn wishlist kan afstrepen. De tasjes zijn inmiddels vuilniszakken geworden.
Voor mensen die zich vandaag een beetje zouden inhouden, hebben we ons weer aardig misdragen. Ik vind zelfs nog wat kekke onderdelen voor de Nighttrain.
http://img29.imageshack.us/img29/9067/mainstreet2w.jpg
Uiteindelijk bereiken we toch, bepakt en bezakt, de parkeergarage waar we concluderen dat het al te laat is voor nog een tweede hotspotbezoek, want we hebben immers een eetafspraak met een Drentse Georgian die in Florida woont.
Dus verlaten we het eiland via de Main Street Bridge, om toch nog even langs de hotspot aan North Beach Street te rijden. Hadden we de laatste paar jaar geconstateerd dat het hier steeds “minder” werd, deze keer keken we onze ogen uit.
Er staan nu meer standhouders en kramen dan ooit te voren, ook niet toen Destination Daytona en de hotspot bij de Speedway nog niet eens bestonden.
Dat moet vast te maken hebben dat de fabrieksshow van Harley Davidson hier nu ook in een megagrote tent zijn plek gevonden heeft.
Recht tegenover de plaatselijke dealer in het Riverfront Park. We stellen ter plekke onze reisplannen bij en gaan dit hier Zaterdag uitgebreid bezoeken.
We wilden dan weer naar Destination in Ormond Beach voor de Rat’s Hole Chopper Show, maar die vonden we de vorige keer op die locatie al niet zo bijzonder, en Destination zijn we Maandag al geweest, dus laten we die maar varen.
http://img29.imageshack.us/img29/9525/mainstreet3.jpg
Via de Interstate 4 en de 417 tolweg crossen we weer richting Lindfields, doen nog wat boodschappen en krijg ik een telefoontje van Richard (vondutchga) hoe laat en waar en wanneer we verwacht worden voor de maaltijd.
Dus rijden we op een afgesproken tijdstip een twintig mijl over een US highway naar het zuiden om aan te komen bij het “Best Kept Secret” in Richard’s huidige woonplaats. Meer ga ik er niet over loslaten, wan anders is het geen “BKS” meer.
Wat ik er wel over ga zeggen ? We worden door Richard in fel rood licht opgewacht bij een ouwe schuur, die nog het meest weg heeft van een plattelandsgarage uit een film, betimmert met wieldopen en al.
En een giga parkeerplaats met nog net een plekje helemaal achteraan voor onze Expedition, omdat er iemand weggaat. En wat we binnen zien tart alle voorstellingen. Het is er druk. Niet heel erg druk, maar nog veel drukker, en er is met schuifelen en schikken nog net plaats voor ons vijven, want buiten is het vrij frisjes. Niet dat het daar niet druk is, daar zitten ook al mensen genoeg te wachten.
Onze Floridiaanse medelander wurmt zich tussen de mensen door, want hij heeft zich telefonisch al op de wachtlijst laten zetten. De wachttijd was toen “at least 90 minutes” en daar zijn er inmiddels dertig bijgekomen. Twee uur wachten voor een hap eten, dat hebben we nog nooit in welk restaurant dan ook meegemaakt, ook niet als het megadruk was.
We brengen de tijd afwisselend binnen en buiten door tot dat eindelijk de rode lampjes op de beeper/buzzer beginnen te flikkeren. We mogen aan tafel.
De kaart bestaat voornamelijk uit steaks, ribs en seafood, met als extra specialiteit sizzling fajitas. Niet zo anders dan andere steakhouses, maar wel met een verschil in prijs, naar de positieve kant voor de consument.
De inrichting borduurt verder op het verkeersthema. Verkeersborden, stoplichten, kentekenplaten en benzinepompspuitstukken (heet dat zo?) als deurhendels. Ik vindt het wel wat hebben.
De meerderheid van ons gaat voor de “Chef’s Signature Sirloin”, Suzette neemt de “Steak Tips” en Freddy waagt zich aan de “Babyback Ribs”. Hij neemt de “full slab” en dat is me nog al een slab. Die hangt aan beide kanten over een toch al groot bord, en voor mijn ogen geschied een wonder; dit is de eerste keer in de vele jaren dat wij elkaar kennen dat ik meemaak dat hij zijn vlees niet opkrijgt.
En er zijn al wat slabben tussen ons voorbij gekomen, maar deze was te goed gevuld, kennelijk.
Op aanraden van Richard nemen we deze keer wel de saladbowl erbij. Normaal hou ik niet zo van de door de Amerikanen als salad aangeduide borden knijnevoer, maar deze is inderdaad zeer smakelijk, en noopt zelfs tot 2x opscheppen.
Dat doe ik niet, want de 12oz biefstuk moet nog komen en dat gaat samen met de bloemvaas bier, volgens mij wel een halve gallon, al voor genoeg vulling zorgen. Het voedsel smaakt voortreffelijk, de ober Darryl leert tijdens de maaltijd wat Nederlandse woordjes van zijn broer/collega George en de rekening is bijna van Cracker Barrel-achtige grootte; $93,- ex tip, voor ons vijven.
De gehele combinatie van dit al helpt zeker mee aan de drukte, en dat de drukte hier gewoon van opening tot sluiting, met als hoogtepunt happy 3 hour, zo door gaat blijkt wel als wij het pand rond half tien verlaten. Er zitten nog steeds wachtenden op de bankjes. Onvoorstelbaar, en voor herhaling zeker vatbaar.
Thuisgekomen, en na de koffie storten we zo’n beetje één voor één ineen, van deze frisse en vermoeiende dag. Ik heb zelf niet eens meer de puf om het reisverslag “op tijd” in te leveren, dus dat doen we een dag later. Dan zijn onze gasten een dagje naar Seaworld en klim ik achter de laptop.
Als bonus doe ik er wel een filmpje bij van een knipperende motor, want ik heb Youtube ontdekt en dat zal ik laten weten ook. Tot morgen.
Donderdag 4 Maart 2010
Ook deze dag begint weer stralend, maar eveneens weer koud.
Blauwer zul je de hemel nooit zien en de felheid van de koperen bol glimt als nooit tevoren, maar de wind maakt ook vandaag de temperatuur, en die is tien graden minder als wat wij er van gehoopt hadden. Maar wat doe je er aan.
Helemaal niks, en er maar het beste van maken.
En het beste vandaag is een scheiding van tafel en bed. En van bankstel en zwembad. En van…….. Enfin, om een lang verhaal nog niet langer te maken, onze medebewoners gaan ons vandaag verlaten.
En om zeker te zijn dat dat ook daadwerkelijk gebeurt breng ik ze persoonlijk weg. En Marion gaat mee om te zien dat het allemaal ordentelijk verloopt.
Het ontbijt delen we nog samen, maar dan is het gedaan.
Het enige wat ze meekrijgen is een rugzak en twee flessen water, wat zakgeld, en daar moeten ze het maar mee doen. Ik rij een eind van huis, en zat ze af bij een bushalte en van daar af zoeken ze het zelf maar uit.
Marion en Uw schrijver gaan daarop verder, want we willen nog wat boodschappen doen. Ik had bij Outdoor World schoenen gezien, en ook gefotografeerd op de telefoon die me echt iets voor haar leken, en die gaan we nu bekijken. En dat betekent de I-Drive tot aan het eind afrijden.
Helaas zijn de schoenen, die ze zelf ook erg mooi vindt, niet echt om op te lopen, en dat is toch wel één van de cruciale functies van een paar schoenen.
Als troost steken we even de straat over om bij Adidas op zoek te gaan naar een chillbroek van het soort dat ze vorige week al gekocht heeft, maar dan in een andere kleur.
Ook dat wordt een deceptie, want die hebben ze niet. Wel hebben ze nieuwe serie vesten in de rekken hangen, en die bevallen ook goed, en één mag er mee.
Zo zijn we rond 12 uur weer thuis, waar we van plan zijn om duizend dingen te gaan doen. Het reisverslag van gisteren maken, want een dag geen reisverslag gaat zeker klachten opleveren. Muziek op de nieuwe I-Pod zetten, iets wat ik ook al een week van plan ben. Alvast een fotoalbum fabrieken voor als de FTP weer werkt als we thuis zijn. En zo nog een paar dingen.
En natuurlijk relaxen. In de pool, in de jacuzzi, in huis, kortom overal.
En wat komt er terecht van dat alles; bijna niets. Het verslag wel, al neemt dat met horten en stoten bijna de hele dag in beslag, en de pool en hot tub worden ook bezocht (het is zonnig, weinig wind, en rond de 17 graden), maar daar blijft het bij.
En tegen vijf uur (de tijd vliegt met duizelingwekkende snelheid voorbij) bellen onze opgestapte huisgenoten op dat ze toch wel graag weer naar huis willen.
Nu ben ik ook de beroerdste niet en dus besluit ik ze op te halen. En het weerzien is best wel hartelijk. Ze hebben de hele dag een beetje rondgehangen bij een grote visvijver of iets dergelijks, want ze hebben het constant over allerlei waterbeesten, en een vent die Shamu heet of zo. Dat zal de eigenaar wel zijn.
Ze hebben er foto’s en filmpje van gemaakt, dus zal ik wel zien wat het was.
Er stond een bordje bij met zeewereld erop, maar de zee is hier nog wel een uurtje rijden vandaan weg, dus dat verhaal gaat niet helemaal op.
Die Shamu, of Clyde (die naam hoorde ik ook voorbijkomen) zal die zee zelf wel kunnen zien, want hij heeft een hele hoge uitkijktoren gebouwd.
En het is ook een kunstenaar, een soort Floridiaanse Willem Veltien, want achter zijn huis stonden diverse ijzeren kunstwerken, zo krom als een hoepel, dat wel, maar dat schijn de kunstliefhebbers wel aan te trekken. Het was er druk zat.
http://img705.imageshack.us/img705/3438/seaworld.jpg
Maar ik zal het allemaal wel zien, want onze terugkerende huisgenoten zijn erg enthousiast, zelfs over een vreemde kerel met een wit gezicht en een alpinopet die iedereen in de maling nam, zodat de verhalen wel los zullen komen.
Om weer een beetje bij te praten gaan we vanavond voor een eenvoudig diner bij de Cracker Barrel, waar we zo kunnen aanschuiven en binnen een uur,als het inmiddels een stuk drukker is, weer buiten staan, na een vlotte 60 dollar incl. 20% tip voor een lekkere, gezonde maaltijd voor vier, achtergelaten te hebben.
De rest van de avond wordt gebruikt voor Wii, reisverslag, TV en relax
Het was een lekkere dag, en die van morgen wordt nog lekkerderder.
Dat was weer ff lekker bijlezen. De filmpjes maken het verslag nog levendiger. Ben benieuwd naar de apotheose.
Wat een lekkere vakantie hebben jullie. Jammer van het best “Best Kept Secret”, daar zit ik nu al die weken op te wachten voor de restaurant lijst...:mrgreen:
Bedankt weer .. het was weer heerlijk om te lezen, zo bij de koffie ..
Geweldig wat een leuk verslag weer!!!!!