[Reisverslag] A3: Miami-St. Pete-Orlando-Stuart juli 2006
http://img194.imageshack.us/img194/8862/p1010771us4.jpg
Het is zaterdag 8 juli van het jaar 2006. We beginnen aan onze volgende trip naar het Floridiaanse paradijs. Muizen met fantastische oren en eenden met geweldige stemmen wachten ons op slechts een schamele 10 uur vliegen, sorry, 11 uur, 12 uur, 13 uur..............27 Alitalia uren later.............
en het ging zo:
na onze leuke overnachting in het Crowne Plaza Hoofddorp (waar een overnachting voor 4 personen inclusief ontbijt/box en drie weken parkeren) goedkoper is dan drie weken P3, arriveren we om 04.30 uur op Schiphol voor onze vlucht van 07.20 maar Milaan Malpensa. We checken in, denken we......... ‘Helaas meneer, de vlucht is met enkele uren vertraagd en als u een aanlsuitende vlucht hebt vanaf Milaan zult u deze zeker gaan missen. Tja, de Italianen spelen vanmiddag de finale hè, en de piloot was gisterenavond iets te laat binnen. Gaat u maar naar de Alitalia-balie, daa rhelpen ze u (vanaf ca. 05.30 uur) verder’. Een vijftiental ‘gelukkigen’ bevindt zich al voor de betreffende balie. Binnen zo’n drie kwartier staan er nog eens zo’n goeie 100 mensen achter ons. Bestemmingen via Milaan variëren van Bombay tot Delhi tot Athene. Helemaal vooraan staan mensen die ook naar Miami moeten. Om ca. 06.35 uur worden zij als eerste door Alitalia te woord gestaan.
Uiteraard heeft Alitalia toen gisterenavond al duidelijk was dat het vliegtuig vandaag niet op tijd zou kunnen vertrekken, getracht alle passagiers telefonisch te bereiken om hen op de hoogte te stellen; NIET dus.
Uiteraard heeft Alitalia wel de moeite genomen om voor alle passagiers die een doorverbinding vanaf Milaan hebben alvast naar alternatieven te kijken; NIET dus.
Voor iedereen wordt nu pas gekeken of er ergens alternatieven zijn. Voor de eerste 4 mensen in de rij (Miami) zijn die er niet. De eerstvolgende mogelijkheid is een middagvlucht naar Milaan en dan een doorvlucht naar Miami 24 uur later................ Geschrokken door dit nieuws loop ik snel naar de balies van de diverse luchtvaartmaatschappijen en vraag naar vluchten naar Miami. Lufthansa heeft nog Business Class stoelen via München waarbij we op gelijke tijd in Miami zullen arriveren als oorspronkelijk gepland. Ca. 15.00 uur plaatselijke tijd. A raison van € 5.000 per ticket zeg ik er nog even over na te denken.
Als we na een 40 minuten aan de beurt zijn wordt door de Alitalia-meneer een alternatief aangeboden. Met Continental naar Newark en vandaar uit naar Miami. Geschatte aankomsttijd Miami ca.18.30 uur, dus slechts 3,5 uur te laat. Mwah, niet slecht, maar ik probeer nog de Lufthansa optie uit te spelen; ‘bij Lufthansa hebben ze nog plaatsen via München’ probeer ik. Pasqual zoekt in zijn systeem maar zegt niets te kunnen vinden. ‘Kijk maar eens bij Business Class’ hoor ik mezelf zeggen en Pasqual ziet dat daar inderdaad plaatsen zijn. Maar helaas, voor dat tarief kunnen ze niets voor ons betekenen. Hij zegt ons toe de Continental vluchten via Newark te boeken en geeft ons een handgeschreven ticket mee om bij Continental alvast in te kunnen checken. Ook krijgen we 4 tegoedbonnen voor een snack als pleister op de (wacht)wonde. Al met al zijn we niet ontevreden. Hoe kan het nou dat mensen die vooraan in de rij staan een hele dag later aan gaan komen in Miami en wij, als nummer 15 in de rij, slechts een vertraging zullen kennen van 3 à 4 uurtjes?
Bij Continental mogen we al een koffer op de weegschaal zetten als plotseling de incheckdame in kwestie ietwat moeilijk begint te kijken. ‘Helaas mensen, jullie staan niet bij ons geboekt en ik kan jullie geen plaatsen geven want we zijn al overboekt!’. ‘Maar Alitalia heeft ons zojuist geboekt’, stamelen we nog. ‘Gaat u maar naar de Continental balie, dan zal mijn collega trachten u verder te helpen’. De collega gaat bellen met de Alitalia –balie, maar helaas nemen ze daar de telefoon niet op (logisch, want daar staan nog een goeie 100 mensen te wachten op alternatieve reisplannen). Dit schiet dus niet op, en met mijn handgeschreven tickets van de Alitalia-meneer ren ik andermaal van de ene terminal naar de andere om verhaal te gaan halen bij Alitalia. Daar snappen ze er niks van, ze hebben ons toch echt ingeboekt bij Continental en een vriendelijke Alitalia dame loopt weer met me mee terug naar de andere terminal. Daar gearriveerd komen de Alitalia-dame en de Continental-heer er samen niet uit. Ze snappen er niks van, tot een oplettende Continental-dame ziet dat de tickets zijn uitgeschreven voor 9 juli maar ingeboekt voor 10 juli.... OEPS.
Nadat ik aanvankelijk erg kwaad ben geworden op de Continental-meneer, die mij op m’n plaats zet door te zeggen dat hij alleen probeert te helpen en dat als ik zo’n toon aansla we dan helemaal niet met Continental gaan vliegen
De Continental-meneer vindt een alternatief via een latere vlucht op Newark, maat voordat we ‘JA’ kunnen zeggen cq schreeuwen, zijn die plaatsen al weer door iemand anders in het systeem weggeboekt. Volgende optie is om 14.00 uur naar Houston en dan van daar uit door naar Miami. Geschatte aankomsttijd in Miami zal dan ca. 22.30 uur zijn. Ik opper nog dat 1,5 uur overstaptijd in Houston (waar we dan ook door Immigrations zullen moeten), waarschijnlijk wat aan de krappe kant is, maar ondanks het feit dat ik te berde breng dat Houston groot is (de grootste stad van Texas, wat op zijn beurt weer de grootste staat in de continenale VS is), blijft de Continental meneer volhouden dat het meer dan genoeg tijd is want ‘Houston is meer een kleine luchthaven’ (lachen hoor, zeker nooit op Eindhoven Airport geweest...) Ik blijf wel pissig op Alitalia en vraag de Alitalia mevrouw als ze weg wil lopen om via haar collega de Newark vlucht in te gaan boeken of ik wel een kopietje kan krijgen van het inmiddels weer in haar bezit zijnde verkeerde handgeschreven ticket voor de Newarkvlucht kan krijgen. ‘Ja hoor, geen probleem, die kom ik zo brengen’. NIET dus.
Een uur later, ja we hebben tijd genoeg, ga ik zelf maar naar Alitalia voor mijn kopietje. De Alitalia-meneer heeft het ticket voor zich aan de balie liggen terwijl hij nog steeds mensen aan het omboeken is naar god weet waar. Hij ziet de man met rook uit zijn oren – mij dus – en vraagt of hij kan helpen. Ik vraag hem naar maaltijdbonnen en naar het het kopietje, maar dat mag hij absoluut niet geven. Na heen en weer gepraat mag hij het nog steeds niet. Ik zeg echter niet weg te gaan zonder kopietje en dus overlegt hij met zijn supervisor. Onderwijl grits ik het ticket (wat een doorslag blijkt te zijn) van zijn bureau. Zo, die heb ik! Even later komt hij terug met een kopietje dat hij, bij wijze van zeer hoge uitzondering, toch van zijn supervisor mocht geven. Mooi, nu heb ik er twee en zij lekker maar één, nananana na..... De maaltijdbonnen ‘vergeet’hij, zodat ik daar nogmaals om moet vragen. Uiteindelijk heb ik er inderaad 4.
http://img194.imageshack.us/img194/5013/p1010773hf6.jpg
De vlucht naar Houston vertrekt op 5 minuutjes na op tijd en zal zo’n 10 uur en 40 minuten in beslag gaan nemen. We hebben de allerlaatste rij in het vliegtuig, maar zitten wel keurig bij elkaar en hebben elk een eigen TV schermpje. Da’s mooi. De amerikaanse stewardessen zijn gemiddeld zo’n 55 jaar oud en zijn blijkbaar in het verleden niet bang geweest voor botox, Schumachers en Breukhovens. Maar dat mag de pret niet drukken. Ze doen hun werk prima en de vlucht landt keurig op tijd. MAAR DAN: door een probleem met een ander toestel aan de gate kunnen we niet verder taxieën. Dit wachten duurt meer dan drie kwartier, zodat van onze overstaptijd van 90 minuten minder dan de helft overblijft. Ik vraag de stewardessen nog of ze iets kunnen doen (Miami vlucht vragen te wachten, vast naar alternatieven kijken, of ons als eerste uit het toestel laten), maar dat blijkt niet te willen/kunnen. Als we uiteindelijk als allerlaatste van boord gaan (laatste rij!!!!), hebben we ons al verzoend met een nachtelijk verblijf in Bush Country. Immigrations duurt eeuwen, maar als we daar eenmaal door zijn en de koffers hebben, zegt een beambte ons spontaan dat de Miami vlucht vertraagd is. We kunnen hem nog halen!
Bij de security check zijn we onze in Amsterdam al uitgeprinte boardingpassen echter kwijt. Wij snel naar de Continental-balie alwaar we brutaalweg iedereen voorbij lopen en vragen om nieuwe boardingpassen voor de vlucht naar Miami. Dan vindt Anja plots de boardingpassen op een onverwachtte plek en keren we direct weer om. Aan de gate hebben we nog 20 minuten over en kunnen we even rusten. Dan gaan we aan boord en zegt de captain dat het slechts 2 uur en 30 minuten vliegen is. Dan valt dan mooi mee, want we hadden geen rekening gehouden met het uur tijdsverschil tussen Houston en Miami en dachten dat het dus 3 uur en 30 minuten zou zijn. Een meevaller dus!
Om ca. 12 uur landen we op Miami International en na het oppikken van de koffers en de vlotte afhandeling bij National rent-a-car (de Chevrolet Equinox was er niet, maar wel naar keuze een Chevrolet Trailblazer of Buick Rendezvous- die laatste werd het) vallen we om ca. 01.30 in het Hyatt Coral Gables in bed.
We zijn welgeteld 27 uur onderweg!
Tot morgen.