PDA

Bekijk Volledige Versie : [Reisverslag] A3: Miami-St. Pete-Orlando-Stuart juli 2006



A3
01-08-06, 01:00
http://img194.imageshack.us/img194/8862/p1010771us4.jpg

Het is zaterdag 8 juli van het jaar 2006. We beginnen aan onze volgende trip naar het Floridiaanse paradijs. Muizen met fantastische oren en eenden met geweldige stemmen wachten ons op slechts een schamele 10 uur vliegen, sorry, 11 uur, 12 uur, 13 uur..............27 Alitalia uren later.............

en het ging zo:

na onze leuke overnachting in het Crowne Plaza Hoofddorp (waar een overnachting voor 4 personen inclusief ontbijt/box en drie weken parkeren) goedkoper is dan drie weken P3, arriveren we om 04.30 uur op Schiphol voor onze vlucht van 07.20 maar Milaan Malpensa. We checken in, denken we......... ‘Helaas meneer, de vlucht is met enkele uren vertraagd en als u een aanlsuitende vlucht hebt vanaf Milaan zult u deze zeker gaan missen. Tja, de Italianen spelen vanmiddag de finale hè, en de piloot was gisterenavond iets te laat binnen. Gaat u maar naar de Alitalia-balie, daa rhelpen ze u (vanaf ca. 05.30 uur) verder’. Een vijftiental ‘gelukkigen’ bevindt zich al voor de betreffende balie. Binnen zo’n drie kwartier staan er nog eens zo’n goeie 100 mensen achter ons. Bestemmingen via Milaan variëren van Bombay tot Delhi tot Athene. Helemaal vooraan staan mensen die ook naar Miami moeten. Om ca. 06.35 uur worden zij als eerste door Alitalia te woord gestaan.

Uiteraard heeft Alitalia toen gisterenavond al duidelijk was dat het vliegtuig vandaag niet op tijd zou kunnen vertrekken, getracht alle passagiers telefonisch te bereiken om hen op de hoogte te stellen; NIET dus.

Uiteraard heeft Alitalia wel de moeite genomen om voor alle passagiers die een doorverbinding vanaf Milaan hebben alvast naar alternatieven te kijken; NIET dus.

Voor iedereen wordt nu pas gekeken of er ergens alternatieven zijn. Voor de eerste 4 mensen in de rij (Miami) zijn die er niet. De eerstvolgende mogelijkheid is een middagvlucht naar Milaan en dan een doorvlucht naar Miami 24 uur later................ Geschrokken door dit nieuws loop ik snel naar de balies van de diverse luchtvaartmaatschappijen en vraag naar vluchten naar Miami. Lufthansa heeft nog Business Class stoelen via München waarbij we op gelijke tijd in Miami zullen arriveren als oorspronkelijk gepland. Ca. 15.00 uur plaatselijke tijd. A raison van € 5.000 per ticket zeg ik er nog even over na te denken.

Als we na een 40 minuten aan de beurt zijn wordt door de Alitalia-meneer een alternatief aangeboden. Met Continental naar Newark en vandaar uit naar Miami. Geschatte aankomsttijd Miami ca.18.30 uur, dus slechts 3,5 uur te laat. Mwah, niet slecht, maar ik probeer nog de Lufthansa optie uit te spelen; ‘bij Lufthansa hebben ze nog plaatsen via München’ probeer ik. Pasqual zoekt in zijn systeem maar zegt niets te kunnen vinden. ‘Kijk maar eens bij Business Class’ hoor ik mezelf zeggen en Pasqual ziet dat daar inderdaad plaatsen zijn. Maar helaas, voor dat tarief kunnen ze niets voor ons betekenen. Hij zegt ons toe de Continental vluchten via Newark te boeken en geeft ons een handgeschreven ticket mee om bij Continental alvast in te kunnen checken. Ook krijgen we 4 tegoedbonnen voor een snack als pleister op de (wacht)wonde. Al met al zijn we niet ontevreden. Hoe kan het nou dat mensen die vooraan in de rij staan een hele dag later aan gaan komen in Miami en wij, als nummer 15 in de rij, slechts een vertraging zullen kennen van 3 à 4 uurtjes?

Bij Continental mogen we al een koffer op de weegschaal zetten als plotseling de incheckdame in kwestie ietwat moeilijk begint te kijken. ‘Helaas mensen, jullie staan niet bij ons geboekt en ik kan jullie geen plaatsen geven want we zijn al overboekt!’. ‘Maar Alitalia heeft ons zojuist geboekt’, stamelen we nog. ‘Gaat u maar naar de Continental balie, dan zal mijn collega trachten u verder te helpen’. De collega gaat bellen met de Alitalia –balie, maar helaas nemen ze daar de telefoon niet op (logisch, want daar staan nog een goeie 100 mensen te wachten op alternatieve reisplannen). Dit schiet dus niet op, en met mijn handgeschreven tickets van de Alitalia-meneer ren ik andermaal van de ene terminal naar de andere om verhaal te gaan halen bij Alitalia. Daar snappen ze er niks van, ze hebben ons toch echt ingeboekt bij Continental en een vriendelijke Alitalia dame loopt weer met me mee terug naar de andere terminal. Daar gearriveerd komen de Alitalia-dame en de Continental-heer er samen niet uit. Ze snappen er niks van, tot een oplettende Continental-dame ziet dat de tickets zijn uitgeschreven voor 9 juli maar ingeboekt voor 10 juli.... OEPS.

Nadat ik aanvankelijk erg kwaad ben geworden op de Continental-meneer, die mij op m’n plaats zet door te zeggen dat hij alleen probeert te helpen en dat als ik zo’n toon aansla we dan helemaal niet met Continental gaan vliegen
De Continental-meneer vindt een alternatief via een latere vlucht op Newark, maat voordat we ‘JA’ kunnen zeggen cq schreeuwen, zijn die plaatsen al weer door iemand anders in het systeem weggeboekt. Volgende optie is om 14.00 uur naar Houston en dan van daar uit door naar Miami. Geschatte aankomsttijd in Miami zal dan ca. 22.30 uur zijn. Ik opper nog dat 1,5 uur overstaptijd in Houston (waar we dan ook door Immigrations zullen moeten), waarschijnlijk wat aan de krappe kant is, maar ondanks het feit dat ik te berde breng dat Houston groot is (de grootste stad van Texas, wat op zijn beurt weer de grootste staat in de continenale VS is), blijft de Continental meneer volhouden dat het meer dan genoeg tijd is want ‘Houston is meer een kleine luchthaven’ (lachen hoor, zeker nooit op Eindhoven Airport geweest...) Ik blijf wel pissig op Alitalia en vraag de Alitalia mevrouw als ze weg wil lopen om via haar collega de Newark vlucht in te gaan boeken of ik wel een kopietje kan krijgen van het inmiddels weer in haar bezit zijnde verkeerde handgeschreven ticket voor de Newarkvlucht kan krijgen. ‘Ja hoor, geen probleem, die kom ik zo brengen’. NIET dus.

Een uur later, ja we hebben tijd genoeg, ga ik zelf maar naar Alitalia voor mijn kopietje. De Alitalia-meneer heeft het ticket voor zich aan de balie liggen terwijl hij nog steeds mensen aan het omboeken is naar god weet waar. Hij ziet de man met rook uit zijn oren – mij dus – en vraagt of hij kan helpen. Ik vraag hem naar maaltijdbonnen en naar het het kopietje, maar dat mag hij absoluut niet geven. Na heen en weer gepraat mag hij het nog steeds niet. Ik zeg echter niet weg te gaan zonder kopietje en dus overlegt hij met zijn supervisor. Onderwijl grits ik het ticket (wat een doorslag blijkt te zijn) van zijn bureau. Zo, die heb ik! Even later komt hij terug met een kopietje dat hij, bij wijze van zeer hoge uitzondering, toch van zijn supervisor mocht geven. Mooi, nu heb ik er twee en zij lekker maar één, nananana na..... De maaltijdbonnen ‘vergeet’hij, zodat ik daar nogmaals om moet vragen. Uiteindelijk heb ik er inderaad 4.

http://img194.imageshack.us/img194/5013/p1010773hf6.jpg

De vlucht naar Houston vertrekt op 5 minuutjes na op tijd en zal zo’n 10 uur en 40 minuten in beslag gaan nemen. We hebben de allerlaatste rij in het vliegtuig, maar zitten wel keurig bij elkaar en hebben elk een eigen TV schermpje. Da’s mooi. De amerikaanse stewardessen zijn gemiddeld zo’n 55 jaar oud en zijn blijkbaar in het verleden niet bang geweest voor botox, Schumachers en Breukhovens. Maar dat mag de pret niet drukken. Ze doen hun werk prima en de vlucht landt keurig op tijd. MAAR DAN: door een probleem met een ander toestel aan de gate kunnen we niet verder taxieën. Dit wachten duurt meer dan drie kwartier, zodat van onze overstaptijd van 90 minuten minder dan de helft overblijft. Ik vraag de stewardessen nog of ze iets kunnen doen (Miami vlucht vragen te wachten, vast naar alternatieven kijken, of ons als eerste uit het toestel laten), maar dat blijkt niet te willen/kunnen. Als we uiteindelijk als allerlaatste van boord gaan (laatste rij!!!!), hebben we ons al verzoend met een nachtelijk verblijf in Bush Country. Immigrations duurt eeuwen, maar als we daar eenmaal door zijn en de koffers hebben, zegt een beambte ons spontaan dat de Miami vlucht vertraagd is. We kunnen hem nog halen!

Bij de security check zijn we onze in Amsterdam al uitgeprinte boardingpassen echter kwijt. Wij snel naar de Continental-balie alwaar we brutaalweg iedereen voorbij lopen en vragen om nieuwe boardingpassen voor de vlucht naar Miami. Dan vindt Anja plots de boardingpassen op een onverwachtte plek en keren we direct weer om. Aan de gate hebben we nog 20 minuten over en kunnen we even rusten. Dan gaan we aan boord en zegt de captain dat het slechts 2 uur en 30 minuten vliegen is. Dan valt dan mooi mee, want we hadden geen rekening gehouden met het uur tijdsverschil tussen Houston en Miami en dachten dat het dus 3 uur en 30 minuten zou zijn. Een meevaller dus!

Om ca. 12 uur landen we op Miami International en na het oppikken van de koffers en de vlotte afhandeling bij National rent-a-car (de Chevrolet Equinox was er niet, maar wel naar keuze een Chevrolet Trailblazer of Buick Rendezvous- die laatste werd het) vallen we om ca. 01.30 in het Hyatt Coral Gables in bed.

We zijn welgeteld 27 uur onderweg!


Tot morgen.

A3
02-08-06, 00:35
MAANDAG 10 JULI 2006

Na de toch ietwat verlate ‘tebedgang’ van de vorige dag wordt er vandaag hevig uitgeslapen. Pas rond de klok van eleven gaan de eerste Nederlandse oogjes open en wordt pas duidelijk wat een mooi hotel het Hyat Regency Coral Gables eigenlijk is. De kamers zijn niet abnormaal groot of luxe, maar alles wat er moet zijn is er. De atmosfeer aan de buitenkant en in de gigantische lobby geven echter een grandeur uit een voorbije era weer. Als je het hotel binnen komt loop je onder een werkelijk gigantisch grote chandelier door en waan je je even een decadente rijkaard. Het hotel omvat 14 verdiepingen en het zwembad is ‘uiteraard’ gevestigd op de 5e etage. Boven op het dak dus van de eerste vier verdiepingen, die overigens niet met de ‘jan modaal- lift’ te bereiken zijn.

http://img213.imageshack.us/img213/4492/p1010774pz4.jpg

Overigens doet zich in de lift een voor ons nieuw fenomeen voor; als Brabantse ‘Jan Modalen’ blijken wij de lift etiquette van de happy-few niet te kennen. We stappen in en drukken op de knop ‘11’, want daar moeten we zijn. Er gebeurt niets. Nog een keer. Weer niets. Een aardige mevrouw komt ons helpen en haalt haar kamersleutelkaart door een lezer en wat blijkt: nu doet de lift het wel! Om hem te kunnen gebruiken heb je dus je kamersleutel nodig; da’s pas handig!

Pas ruim na het middaguur zetten we de eerste streep door ons lijstje. Ons lijstje bestaat uit een aantal namen die de fervente Florida ganger bekend in de oren zal klinken; Arby’s, Applebees, Bennigans, Burger King, Boston Market, Chili’s, Checkers, Dennys, Dairy Queen, Dunkin Donuts, Bob Evans, Fridays, Giordanos, Hardees, Hooters, IHOP, Jack in the Box, KFC, Logans, MacDonalds, New York Pizza, Outback Steakhouse, Pizzahut, Popeyes, Ponderosa, Quizno Subs, Red Lobster, Ruby Tuesday, Subway, Sonic, Sizzler, Taco Bell, Uno Pizza, Waffle House en Wendys (helaas geen vreetschuren met X, Y of Z bekend). Het zal nog een heel karwei worden om al deze ‘tenten’ tijdens onze vakantie met een bezoek te vereren......... Subway is het eerste slachtoffer. Footlong lekkernijen, uiteraard 10 inches dik belegd (ze zijn dus bijna net zo hoog als dat ze lang zijn....) verdwijnen als sneeuw voor de spreekwoordelijke zon. Daarna gaan we terug naar het Hyatt om heerlijk te gaan plonzen.

Aan het einde van de middag trekken we een tip na uit één van onze boeken; een tochtje door Downtown Miami met de Metromover. In tegenstelling tot wat het boek uit 2002 beweerd, kost een tochtje geen quarter meer, maar helemaal niks! Zo hebben we potverdorie nog niets aan die gunstige dollarkoers........... We nemen de gehele innerring, en de noordelijke loop. Het is duidelijk al na kantoortijd, want de weinige medepassagiers die we zien zijn duidelijk geen ‘white collar’. Ze zijn zelfs helemaal niet ‘white’. Als we bij het noordelijke traject het eindpunt bereikt hebben draait de bestuurderloze kar om, en stapt er een man aan boord met een totaal ingepakte arm. Als een geinteresseerde (of nieuwsgierige; het is maar net hoe je het bekijkt) vrouw vraagt ‘what have you done to yourself?’, volgt er een hoogst onwaarschijnlijk antwoord. De man antwoord net ontslagen te zijn uit het ziekenhuis na een 8-daags verblijf. In zijn woning was hij gebeten door een spin, waarna hij ernstig ziek was geworden......... Ons boek uit 2002 meldde inderdaad dat je in deze buurt beter niet uit kon stappen om een wandeling te maken, maar dat het vanwege spinnen zou zijn hadden wij niet gedacht...... De rit met de metromover is wel aardig, je rijdt langzaam tussen de wolkenkrabbers door, maar het is niet echt spectaculair. Als we bij het park weer uitstappen begint het plotsklaps als een gek te regenen; de gebruikelijke laat-in-de-middag-hoosbui.

Na een kwartier geschuild te hebben sprinten we naar onze Buick en maken we een leuk tochtje langs South Beach. We eindigen onze sightseeingtrip bij het Holocaust Memorial. Dit is toch wel redelijk indrukwekkend. De combinatie van de stilte, de huiveringwekkende foto’s, de serene muziek en vooral het afschrikwekkende kunstwerk bezorgen iedereen kippevel. Om hier de term ‘goose bumbs’ te gebruiken is niet gepast. Het is namelijk echt kippevel.

http://img213.imageshack.us/img213/6691/p1010778rw0.jpg

http://img222.imageshack.us/img222/5329/miamiholocaustmemorialmv1.jpg

Het park waarin het memorial staat is gratis toegankelijk tot sunset, maar een donatie wordt uiteraard wel op prijs gesteld. De dienstdoende ‘wacht’ vraagt of hij een foto van ons allemaal moet maken voor het monument; mhhhhhhh toch maar niet; dat lijkt niet erg gepast.

Eten, ja dat moet ook gebeuren, doen we die avond één straat achter Ocean Boulevard bij Jerrys Famous Diner. Een echt prachtig ingerichte diner met echt prachtige High Street prijzen op de menukaart. Deze is overigens GIGANTISCH. De grootste ooit gezien. De kinderen berekenen middels een team effort dat er maar liefst 683 gerechten op de kaart staan. Dit is dan wel inclusief de sides.............. We eten lekker en keren daarna lekker terug naar het hotel.

http://img213.imageshack.us/img213/5894/p1010784kh7.jpg

Welterusten!

A3
03-08-06, 00:21
DINSDAG 11 JULI 2006 ‘Sprite’

Een leuke dag ligt voor ons.
Alhoewel alle dames nog wel even willen blijven liggen, dwingt Pa het meidengezelschap tot een early rise & shine. Als er daarna snel uitgechecked is en we met z’n allen aan tafel zitten bij IHOP wordt hem dit echter weer vergeven.

Als de waiter al kort daarna de drinks komt opnemen weet Linda niet zo snel wat ze nu eigenlijk moet bestellen. Voordat ze het zelf in de gaten heeft hebben 6 letters uit het alfabet haar mond verlaten. ‘Milk’ is 4 letters, dus dat kan het niet zijn, ‘Juice’ zijn er 5, dus dat kan ook niet en ‘OJ’ met 2 letters kan uiteraard al helemaal niet. ‘Sprite’ heeft ze besteld en dat is op deze dag een voorteken van hetgeen nog komen gaat. Overigens blijft de kreet ‘Sprite bai het ontbait’ de gehele vakantie zijn opwachting maken. Na de pancakes, de sunny-sides-ups en de Simpsons ( OJ’s) gaan we op weg. Eerst gaat het noordelijk richting vliegveld en daarna nemen we de Tamiami Trail naar het westen. Het eerste doel van vandaag is de noordelijke ingang van de Everglades, het zgn. Shark Valley. Voordat we daar echter aankomen moeten we nog een eindje tuffen.

Als we zo’n uurtje onderweg zijn op dee kaarsrechte weg langs het kanaal, denkt A3 op de weg voor ‘m weer een kapotte autoband te zien liggen (waarom liggen er in Florida zoveel kapotte autobanden langs de weg???????), maar het blijkt dit keer iets anders. Midden op de rijweg van de andere rijbaan ligt een grote schildpad. Helaas hebben we te veel vaart en komen we pas zo’n honderd meter verder tot stilstand. Een grote truck passeert ons net in tegenovergestelde richting en hij zal dus de schildpad aan gort rijden. Maar nee, de trucker stopt, stapt uit, pakt het beest op en wil hem in het kanaal gooien. Wij met een rotvaart achteruit en schreeuwen, NO, NO, don’t put it in the water! We hadden beter kunnen zeggen, ‘Non, no tockar a l’agua por favor’, want de chauffeur spreekt only spanish. Wel heeft ons schreeuwen zijn aandacht getrokken en hij zet het beest op de grond. Aangezien bovenstaande zinsnede mijn kennis van de Spaanse taal wel zo’n beetje omvat, en de chauffeur nog minder Nederlands spreekt, is er van een verdere conversaçion (hé, nog een Spaans woord...) geen sprake. De chauffeur stapt in en vervolgt zijn weg. Wij zijn als kinderen zo blij met deze Florida softshell turtle van naar schatting zo’n 50 centimeter lang en een kilo of 10 zwaar. Na allen met mevrouw (of meneer?) geposeerd te hebben, brengen we het beest naar de waterkant. Als een dolle loopt zij (of hij?) naar beneden, ploft het water in en is binnen no time verdwenen. Wel even de handen wassen want het beest rook niet al te fris, en schildpadden kunnen salmonella dragen.

http://img432.imageshack.us/img432/6413/p1010793zk2.jpg

We vervolgen onze trip en al snel bereiken we de ingang. Het weer is ontzettend benauwd en we besluiten de tramtour ipv de fiets te nemen. Het kwartiertje tot vertrek doden we met het kleine visitorcentre en het turen nar de vissen en schildpadden in het water. De tramtour is werkelijk niet onaardig en al snel rijden we in een rustig tempo langs de grassen en zien we diverse soorten vogels en andere beesten. Ook alligators zien we diverse, variërend van erg klein (nog jong en met gele strepen) tot behoorlijk grote jongens van meer dan drie meter. Op een bepaald moment hebben we geluk; vlak links langs de tram loopt een forse alligator die net een grote geep (soort snoek) heeft gevangen. Alli de Gator ziet in onze tram blijkbaar een rover van zijn zojuist gevangen maal en hij zet het op een lopen. Gelukkig evenwijdig met de tram zodat alles echt perfect is vast te leggen op zowel de stille als de bewegende gevoelige plaat. Dat was mooi! Snel daarna komen we bij het keerpunt van de tramrit en krijgen we gelegenheid om de uitkijktoren te beklimmen. Daarna gaan we via het rechte deel van de zgn. Looproad terug. Helaas zien we op de terugweg slechts een slang, één alligator en een aantal gieren, maar hé, je ken nie alles hebbe!

http://img432.imageshack.us/img432/203/p1010807pb3.jpg

Terug bij het visitorcentertje verkennen we nog even de omgeving en merkt Ellen op dat het hier vol zit met <CENSUUR> *eukende sprinkhanen. Ze maken herrie voor tien, wippen heel wat af en krijgen er zelfs een roze kleurtje van op hun gele wangen.

We gaan verder de Tamiami Trail af en gaan linksaf waar verder niemand linksaf gaat. De rest van de family weet het nog niet, maar dit is de zgn. looproad die ongeveer 26 mijl lang is, en slechts voor ca. de helft verhard. Dit is dus de reden dat Pappie een echte 4x4 gehuurd heeft en geen Hyundai Exel of iets dergelijks.......... Al binnen de vijf minuten zit er een kleine gator direct naast ons in de berm. Hij schrikt als Anja het raam opent en verdwijnt tussen het struikgewas. Een kilometertje of wat verderop ligt een grotere in het water en 100 meter daarna weer één op het droge. Het wemelt hier van twee dingen; alligators en <CENSUUR> *eukende sprinkhanen. Het is een sport om met de auto deze beesten op het asfalt te ontwijken. Druk bezig met hun ‘thing’ hebben ze totaal geen aandacht voor onze Buick. Al snel houdt de verharding van de weg op, en komen we op een onverharde weg die voornamelijk bestaat uit zeer licht zand. Dit zand wordt echter natter en natter en hoe verder we komen hoe minder zand er zichtbaar is. Het zicht op het zand wordt ontnomen door honderden zo niet duizenden grote, zeer grote en gigantisch grote plassen waarbij van te voren vanzelfsprekend niet zichtbaar is hoe diep ze zijn......... We lijken wel een stuurloos schip en laveren van de linker- naar de rechterkant van de weg en weer terug. Hier zitten zo veel alligators dat ze soms zelfs terug te vinden zijn in de plassen op de weg. Je ziet dan een klein kopje en twee oogjes boven het water uitkomen, deze verdwijnen even door de golven die onze Buick driemaster voeroorzaakt, en komen daarna weer boven. Als het aantal plassen zoetjesaan begint af te nemen halen we een auto in. Uiteraard ook een 4x4 en de eerste auto die we hier zien. Even verderop komen we bij een enorm modderig stuk. We stoppen. Gaat de Buick dit aankunnen, komen we vast te zitten of keren we om? We zijn naar schatting op driekwart van de route, dus we nemen de gok en geven vol gas. Het lukt. Vlak daarna zien we in de verte een hert op de weg, en niet veel verder hervinden we onze aansluiting op het asfalt en draaien we linksaf Tamiami Trail weer op.

We eten al rijdend onze Oreo’s op en niet te vergeten de donuts, en slaan een half uur later rechtsaf richting Immokalee, om kort daarna weer linksaf te slaan naar Jane’s Memorial Scenic Drive. Deze, opnieuw onverharde, weg, loopt door de wildernis en er zou veel fauna te zien zijn. Dit klopt; binnen een halfuur steken een slang (zwarte indigo?), een kleine schildpad (Florida Redbelly) en een grote otter vlak voor ons de weg over. Vooral de otter is natuurlijk erg leuk om te zien, al kunnen we hem na het uitstappen nergens meer bespeuren. Na nog 10 minuutjes draaien we om en keren we terug naar Tamiami Trail voor de laatste route van de dag; naar Bonita Springs.

In Naples stoppen we echter nog bij............TACO BELL! Een grande meal voor $ 7.90 met als sides Nachos en pizza à $ 2 en vier small drinks met gratis refills brengen het totaal op $17 dollar en centen en hiervan eten we met z’n vieren als koningen. En het is me toch een partij lekker......... Na de ‘sprite bai het ontbait’ van Linda vanochtend, vindt Ellen het nodig om haar spite hier toe te vertrouwen aan de grond. Gelukkig liggen hier tegels, anders was het ‘sprite op het tapait’..........

In Bonita betrekken we ons prachtige, sfeervolle Trianon hotel en gaan we lekker relaxen. ’s Avonds nemen de ouders nog een biertje op het prachtige terras dat door de materialen, de sfeer en de zoemende ventilatoren een echt ‘out of Africa’gevoel oproept. De kids bestellen een sprite, en we raden al wat er gebeurt; na vijf minuten ligt er een glas op de grond; Ellen is haar spite kwait..................

Adios Amigos!

A3
03-08-06, 23:15
WOENSDAG 12 JULI 2006 ‘Is this Florida? It’s more like Tietjerksteradeel……….

Planningen zijn er om te veranderen, toch? Zouden we vandaag eigenlijk naar Corkscrew Swamp Sanctuary gaan, blijken de 3 dames liever uit te slapen....... Nou ja!

Dan kun je als man eigenlijk weinig anders dan vloeken, tieren, schelden en........berusten. We zijn nog net op tijd beneden voor het ontbijt, al zijn er ook 3 mensen die nòg een kwartier later komen dan wij. De drie dames zijn dan uiteraard hoogstelijk verontwaardigd; dan hadden zij ook nog 15 minuten oftewel 900 tellen langer in bed kunnen blijven liggen.... Dan zou, ter genoegdoening, op z’n minst aan de drie laatkomers het ontbijt geweigerd moeten worden........

http://img329.imageshack.us/img329/6924/p1010841gy9.jpg

Na de cereals, donuts en toast gaan we lekker zwemmen in het kleine, maar warme en gezellige zwembad. Om ons heen lopen er hagedisjes als in Nederland mieren, en de één is nog sneller dan de ander. Nadat we toch weer net tè lang aan het zwembad zijn blijven liggen wordt het weer een haastklus om het volgende programma onderdeel te halen. En dan maar zeggen dat Pa slecht plant!

Binnen no time zijn we van Bonita Springs gearriveerd in Ft Myers Beach, net rechts voor de brug naar Sanibel. We hoeven nog net geen tol te betalen. Zo komen die dollars nooit op! Zo’n dertig minuten te vroeg zijn we bij ‘Adventures in Paradise’, een club die diverse boottochten organiseert. Onze reservering geeft recht op vier personen voor de Sealife Encounter. Omdat we uiteraard weer vergeten zijn om iets te snaaien mee te nemen, kopen we in het winkeltje van Adventures in Paradise even wat lekkers. Vier kleine zakjes chipjes en twee zakjes 50gr. Oreo’s. That’s ten dollars fifty nine please...... Hap slik.......! Zo was die opmerking over dollars in de vorige alinea nou ook weer niet bedoeld! Eenmaal aan boord vertelt captain Mike ons en de overige deelnemers over het programma. We gaan eerst cruisen langs de mangroven en de ontzettend grote huizen met nog ontzettender groterderder zwembaden en dan gaan we koers zetten naar een klein eilandje, alwaar we gaan sealife encounteren. Als we geluk hebben zien we onderweg misschien wel dolfijnen! En ja hoor, al na tien minuutjes zien we net boven het water uitkomen een......................pelikaan. Maar weer een kwartiertje verderop heeft Pa als eerste twee dolfijnen in de smiezen. Captain Mike, die totaal NIET op captain Iglo lijkt, hij is namelijk veel jonger, draait de boot bij en achtervolgt de mamadolfijn met baby. Zo om de paar minuten komen ze even boven, steeds net kort genoeg om weer onder water te zijn als de high-tech sluiter van onze supermoderne digitale canera een geluid tracht te maken dat op ‘klik’ lijkt. Het zijn mooie kleine apparaten en ze maken mooie foto’s, maar in sommige gevallen zijn het gewoon ondingen. Zoals nu dus. Als bewijs zult u hieronder dan ook GEEN foto van een dolfijn aantreffen.

Aangekomen bij het eilandje leggen we aan en kan iedereen gewapend met een schepnet het water in. We kunnen zo’n honderd meter de zee in lopen en nog staat het water niet hoger dan net boven de zwembroek. Na enkele vermetele pogingen is het raak voor de beste vissers. Kleine horsheshoe crabs en andere kleine beestjes belanden, al schrapend over de bodem, in de netten. Ook Ellen heeft al vrij snel een potentiële avondmaaltijd bij elkaar door een paar garnaaltjes te vangen. Iets later vangt Linda ook een horshoe crab van een paar centimeter groot en een pincetvis van een centimeter of 10. Pa zwoegt en zwoegt maar kan niets vinden. Terwijl alle kinderen inmiddels al weer bijna terug zijn op het strand haalt ook hij echter zijn eerste vangst binnen; een stuk of 10 garnaaltjes en een mini zeepaardje.

http://img329.imageshack.us/img329/6759/p1010834pq4.jpg

Als we na zo’n anderhalf uur weer terug zijn aan boord, kunnen we in een grote plastic bak de groepsvangst bekijken. Naast eerder genoemde diertjes bestaat deze uit diverse kleine heremietkreeftjes, visjes en pincetvisjes. Al met al was de tocht wel aardig, maar eerlijk gezegd hadden we er wel meer van verwacht.

http://img329.imageshack.us/img329/3199/p1010837zv5.jpg

http://img329.imageshack.us/img329/6993/p1010840lf3.jpg

Op weg terug naar Bonita stoppen we bij een Publix voor wat boodschappen. Nu blijkt echter dat ze hier bij de deli ook wat tafeltjes en stoeltjes hebben staan, zodat de boodschapstop ook meteen een eetstop wordt. De man die onze broodjes klaar maakt werkt echt in tempo elfendertig maar blijft wel de hele tijd vriendelijk lachen. Zo zie je maar dat je best vrolijk lui kunt zijn of andersom. De broodjes (roast beef, cheese, veggie en special) smaken overigens wel voortreffelijk. Maar ja, wat wil je dan ook als het beleg zich weet tussen een boven- en onderkant van Cubaans stokbrood, neergevleid in 3 minuut 18 en 12 honderdsten per schijfje, door een Bonitiaanse Amerikaan die ooit, in een grijs verleden, in Nederland is geweest en daar, gezien zijn huidskleur, ontzettend bruin is geworden. Of zei hij nu dat hij op St. Maarten geweest was?

Daarna gaan we weer terug naar het hotel voor een relaxed vervolg van de dag. Omdat de dames er ’s avonds achter komen dat ze die dag pas 2 keer gegeten hebben, gaan we nog een keer op pad. We stoppen eerst bij de Big K-Mart, alwaar Pa een aantal leuke shirts koopt . Daarna begint de zoektocht naar eten, al is het pas een uur of tien, dus er zal best nog wel wat open zijn. NIET dus!

Dunkin’Donuts: dicht
Subway: dicht
Pizzaria: dicht
Macdonalds: zelfs die is dicht.

Het lijkt hier wel Tietjerksteradeel in plaats van Florida! Noodgedwongen vallen we dan maar binnen bij ‘On the Run’, een eetdeel binnen een tankshop. Maar ook hier worden geen verse broodjes e.d. meer gemaakt. We moeten het doen met wat er toevallig nog ligt, en zelfs de koffieautomaat is al buiten gebruik. Wat een gat zeg, dat Bonita Springs!

Hopelijk gaat dat morgen beter.............

A3
04-08-06, 23:26
DONDERDAG 13 JULI 2006 Scharrelen en PLONS

Vandaag krijgt Pa eindelijk ook eens zijn zin. We gaan naar Corkscrew Swamp Sanctuary. Maar eerst gaan we tanken en eindelijk eens de auto wassen. Al die keren dat we eerder in de VS waren en een huurwagen hadden, hebben we NOOIT de auto gewassen. Nu wel. Waarom? Omdat iedereen die maar in de buurt van de Buick komt meteen hartstikke smerig is. De auto zit werkelijk van boven tot onder vol met het zand van eergisteren. We geven ons Buickje daarom maar een douche in de ‘no touch’ carwsh van Bonita Springs. Er wordt inderdaad niet getouched. Alleen gesproeid en gedroogd, maar het resultaat kan er mee door.

In vergelijking tot 1991, toen we voor het laatst in Corkscrew waren, is er wel het een en ander veranderd. Zo is de weg er naar toe tien keer zo breed, rijden er vijf keer zo veel auto’s, en lijkt het door alle stoplichten nog verder weg. Als we er eenmaal zijn lopen we eerst even naar de toiletten, want de dames hebben high need (hoge nood). Linda gruwelt als ze terug komt; ‘Pap, het water hier is groen, bah’. Inderdaad, men heeft in het visitor centre een eigen waterzuivering en daaraan wordt klaarblijkelijk voor het flush water een groen goedje aan toegevoegd. Het lijkt wel zo’n energiedrankje........

De boardwalk door het moeras begint al direct buiten het visitorcentre en o God, wat is het heet. Je kunt hier een lange en een korte route lopen en we twijfelen hevig wat we zullen doen. Aan de ene kant vind ook ik het veel te heet, aan de andere kant vind ik het zonde om helemaal naar hier te komen en dan de wandeling drastisch in te korten. We besluiten het doorhakken van de knoop nog even uit te stellen. Na zo’n kwartiertje wandelen zien we de eerste beestjes. In het water onder de boardwalk zwemmen twee dunne slangetjes, zwart met dunne, groene strepen. Achteraf blijken het zgn. gartersnakes te zijn. Aan het einde van de boardwalk die de shortcut vormt van de lange naar de korte route ziet Anja in één keer een echte slang. Wauw! Vlak langs de boardwalk ligt een lange, oranjeachtige slang op z’n gemak te zonnen. Terwijl we staan te oewen en awen, kruipt er een vergelijkbaar exemplaar vlak naast ons een boom in. We kunnen hem, niet bij wijze van spreken maar ECHT, zo pakken. Prachtig om te zien hoe het beest, dat toch zeker enkele meters lang is, zich omhoog slingert. Dat maakt ons besluit om de korte route te nemen toch weer, in goed Engels, rückgängig. We lopen dus de lange route.

Weer een eind verder zien we plotseling op zo’n twintig meter afstand een wasbeer tussen het struikgewas. Half op het droge en half in het water is hij daar aan het scharrelen. Het mooie van de beesten hier in Florida is dat ze niet bang zijn voor mensen. Zie je in Nederland iets in het wild, dan zie je een glimp en daarna nog een achterwerk dat zich snel uit de voeten maakt. Hier niet. De wasbeer scharrelt en scharrelt steeds dichter naar ons toe zonder zich ook maar een moment aan ons te storen. Op een gegeven moment loopt hij gewoon onder ons door en komt aan de andere kant van de boardwalk weer te voorschijn. Zo loopt hij nog vijf minuten met ons mee, en scharrelt dan weer rustig van ons vandaan. Tegelijkertijd beginnen de eerste druppels te vallen, maar we lopen voorlopig nog redelijk beschut tussen de bomen en struiken. Maar het begint steeds harder en harder te regenen en we sprinten gauw even terug naar een plek waar op de baordwalk een rainshelter is. Daar staan inmiddels ook al wat andere mensen te schuilen. Onder hen een Bosschenaar uit New Jersey. Ik vertel hem wat we zoal gezien en gedaan hebben, maar in New Jersey blijkt alles grôôter, bêêter en lâânger. Dit geldt zowel voor de slangen, de wasberen als de alligators.......... Bij ons in Brabant komen dergelijke opmerkingen ook voor: Bosschenaren..........

Echt stoppen met regenen doet het nog niet, maar het getik en gedrup wordt wel iets minder intens. We lopen dus verder. Zo’n honderd meter verder zit (dezelfde?) wasbeer helemaal boven in een erg hoge boom, recht boven de boardwalk. Door zo recht omhoog naar het beest te kijken zie je de dikke vette druppels regen één voor één naar beneden komen en dat is best een raar gezicht. Dat is nou typisch iets wat je thuis niet gauw zult doen; recht omhoog kijken in de regen. Al wandelend neemt de intensiteit van de regen weer toe en voordat we de volgende shelter bereikt hebben zijn we zeiknat. Ondanks het feit dat schuilen dus helemaal geen zin meer heeft, doen we het toch. Er wordt over en weer tussen de schuilers wat geklessebest en er zijn allerlei Staten vertegenwoordigd; Missouri, Florida, Kansas en ja hoor: ook Den Bosch/New Jersey > ‘in Jersey it always rains much harder’

Als de meesten, en ook New Jersey, daarna weer doorgelopen zijn, aanvaarden wij ook weer de tocht door het inmiddels doorweekte woud (lijkt me overigens wel een leuke titel voor Suske & Wiske of Harry Potter: ‘het doorweekte woud’). Op zo’n driekwart van het parcours van in totaal 2 mijl, zien we onze eerste Gator hier; een groot exemplaar komt door dichte eendekroos naar een open plek gezwommen. Bij een volgende plas liggen er twee in de verte aan de kant en weer iets verderop ligt een kleine van zo’n 50 centimeter lekker op een boomstam te rusten. Ook zien we nog een schildpadje en een boom kikker. Deze kikkers kunnen razendsnel van kleur veranderen van gifgroen in chocoladebruin. Ook bij het exemplaar dat Linda zonder problemen oppakt is dit het geval; in 1991 was hij nog groen en nu helemaal bruin...........

Vlak voor we terugkeren bij het Visitor Centre zien we met de verrekijker nog een hert dat tussen het hoge gras door loopt. In het visitorcentre is het heerlijk koel en we scharrelen (afgekeken van de wasbeer) even door de giftshop. Daarna gaat het richting Buick, die je nog steeds aan kunt raken zonder meteen te moeten douchen.

We gaan nu noordwaarts richting Fort Myers, voor een bezoek aan het Edison & Ford Winter Home. Maar eerst eten; bij Macdonalds (we konden geen Wendys vinden) worden burgers en fries genuttigd, al heeft Anja een salade. Aangekomen bij Edison schrikken we van de prijzen; wauw, dat is best prijzig voor house, garden en labatory ($72). Maar ja, je bent hier maar één keer, dus vort met de geit. Onze gids heet Ken, en hij is overduidelijk een gepensioneerde drill sergeant. In echte sneltreinvaart loodst hij ons door de tuin en de huizen (waar je niet eens in mag) en daarna hebben we veertig minutes to explore the grounds on our own. Terug aan de overkant van de weg mogen we in het lab. Hier wordt een verhaal verteld van zo’n twee minuten en dan wordt je doorgeduwd naar het museum. Als je echt geïnteresseerd bent in Edison zal dit best leuk zijn, maar wij hebben het in zo’n vijf minuten wel gezien. Toch blijven we wel 10 minuten, want buiten regent het weer als een gek.

Goed beschouwd is de enorme boom die bij de parkeerplaats staat, (en die je dus gratis en voor niks mag zien) het indrukwekkendst aan dit Estate. Nou ja, laat de lezers van dit verhaal er in de toekomst eventueel maar hun voordeel mee doen. Wij gaan door naar St. Petersburg Beach!

Nadat we de Sunshine Skyway (best een heftige brug als je hoogtevrees hebt) over zijn gaan we links en zijn we binnen 10 minuten bij ons Howard Johnson Beach Resort. We passeren daarbij het enorme Don Cesar Beach Resort; wat een rose gevaarte! Na wat incheckperikelen betrekken we onze eenvoudige edoch praktische kamer. ’s Avonds lopen we nog even naar het gezellige zwembad en het aangrenzende strand. Het water van de zee loopt bijna in het zwmbad, zo dicht ligt het bij elkaar. Als we na een korte strandwandeling weer terugkeren bij het zwembad gaan de meiden even met de tenen in het water. Linda is zoals wel vaker weer wat aan het zeuren en bij Anja komt de gedachte op om haar met kleren en al het water in te duwen. Het is toch donker, dus niemand ziet het. Ze is bang zich niet in te kunnen houden en loopt dus maar verder. Maar........er is sprake van telepathie, want ook bij Pa haalt Linda het bloed onder de nagels vandaan en hij beheerst zich niet.......PLONS. Op slag is Linda afgekoeld en eerlijk is eerlijk; ze neemt het sportief op. Ellen lacht zich uiteraard een breuk. Daarna gaan we lekker slapen (Linda iets later, want die moest zich nog helemaal afdrogen.....)

Houdoe!

A3
05-08-06, 21:57
VRIJDAG 14 JULI 2006 Guaranteed!

Het lijstje van maandag 10 juli jl. is eigenlijk nog niet veel kleiner geworden. Hoogste tijd dus om daar verandering in aan te brengen. Gisteren zagen we dat er vlak bij het hotel een Waffle House zit, en aangezien we daar nog nooit geweest zijn, lijkt ons dat wel wat. Wel heeft dit restaurant bij ons al jaren een alternatieve naam; elke keer als we langs een vestiging komen roepen we in koor; ‘kijk, daat zit een hou-je-waffel-house’.

Het is binnen echt stervensdruk. Je mag hier, eigenlijk in tegenstelling tot alle andere restaurants die we tot nu toe bezocht hebben, zelf een plekje uit zoeken. Aangezien er echter maar één tafeltje voor 4 personen vrij is, is de keus niet moeilijk.Terwijl onze waitress zich voorstelt al Linda, zit onze Linda alvast te bedenken wat ze te drinken wil; ze wil niet uit tijdnood, net als bij IHOP, Sprite bai het ontbait bestellen. De ene Linda bestelt dus OJ en andere Linda schrijft het op. Dan het eten; die keus is best moeilijk want de kaart is redelijk omvangrijk. Drie van ons kiezen voor een traditioneel ontbijt met sunny side up en bacon, maar Ellen vindt dat je het absoluut niet kunt maken om bij Waffle House te gaan eten en geen Waffles te bestellen. Dus bestelt Ellen Waffles.

Als ze even later aan tafel gebracht worden wil iedreen natuurlijk wel een stukje proeven. Toegegeven, ze zien er echt lekker uit en kunnen qua uiterlijk in elk geval de vergelijking met echte belgische wafels aan. Enige verschil is eigenlijk dat deze rond zijn en de Belgische rechthoekig. Dan de smaak; mwah, dat valt dan weer tegen. Eigenlijk zijn het gewoon IHOP-pannekoeken in wafelvermomming. En niet dat IHOP-pannekoeken niet lekker zijn, best wel eigenlijk, maar van een wafel verwacht je dat ie smaakt als een ..........., juist als een wafel. Zo kan ik nog wel wat restaurantformules verzinnen;

• Pizza House; IHOP-pannekoek vermomd als pizza
• Hamburger House; IHOP pannekoek vermomd als Big Mac
• Tortilla House; IHOP-pannekoek vermomd als tortilla
• Enzovoort, carnaval is er niks bij.

Al met al smaakt het ontbijt best wel lekker, dus dat mag ook gezegd worden (en geschreven: bij deze dus!).

http://img413.imageshack.us/img413/931/p1010900ng4.jpg

Daarna gaan we weer terug naar het hotel voor het betere zoet- en zoutwater zwemwerk. Eigenlijk zouden we vandaag naar het Florida Aqaurium gaan in Tampa, but the ladies have outvoted Dad again. Je zou dus verwachten dat Pa ietwat aangeslagen en verdrietig zou zijn, maar dat valt alleszins mee. Hij doet zijn uiterste best om zijn gezicht in de juiste plooien te houden. Snorkelen in zee gaat prima, maar is geen succes. Je ziet echt geen hand voor ogen, de visibility is poor. Bij het zwembad bestellen we aan de bar wat te eten en dan blijkt dat dit niet ter plaatse gemaakt wordt, maar van ver moet komen. Het duurt wel zo’n half uur voordat de stukken kip en frietjes arriveren. Aan het einde van de middag gaan we richting Bay, alwaar we vier plekjes gereserveerd hebben op de Dolphin racer. Guaranteed dolphin surfing or your next trip is free. Dat soort kreten spreekt ons altijd wel aan, vandaar dat we voor deze boottocht gekozen hebben. Er zijn nog diverse andere aanbieders in de buurt, maar echte garantie krijg je nergens. Het is ontzettend warm aan boord van deze grote, open speedboat, maar zodra we op weg zijn wordt het briesje aangenaam verkoelend. De boot heeft zo’n 80 zitplaatsen aan boord, maar er zijn naast ons slechts zo’n 15-tal andere personen aan boord. Ruimte genoeg dus. We varen eerst rustig tussen de hoogbouw en dure huizen van St. Pete Beach door en komen ook langs John’s Pass; een verzameling oude houten vissershuisjes die er met hun terrassen en winkeltjes wel leuk uit zien. Niet lang daarna bereiken we open zee en gaat de gashendel vol open. Echter: geen dolfijnen. Als we op een punt aankomen waar er normaal gesproken altijd dolfijnen zijn: geen dolfijnen. De captain vaart de gehele kust zuidwaarts langs, ook langs ons hotel en ook langs Don Cesar, maar: geen dolfijnen. De captain besluit weer de bay in te varen en zegt dat we nog één kans hebben, net voordat we ons startpunt weer bereiken en: wel dolfijnen. Een tweetal komt af en toe boven en daaruit kan de captain blijkbaar opmaken dat de beesten er klaar voor zijn. Hij draait de boot een slag en laat hem bij vol gas even een enorme diepganag aan de achterzijde maken waardoor er inderdaad enorm hoge golven achter de boot ontstaan. Hij gaat nu ook vaart vermeerderen en ja hoor, daar komen de dolfijnen aan. Met name aan de stuur (of bak?) boordzijde springen ze regelmatig achter de boot uit het water, uiteraard veel te snel voor onze Olympus. Anja lukt het wel om deze gigantisch mooie minuut met de videocamera vast te leggen; ze staat precies op de goeie plaats. Na deze 60 seconden is het echt schluss en dan zijn we ook binnen 72 seconden weer bij ons eindpunt. Alles bij elkaar duurde de tocht zo’n anderhalf uur, waarvan we dus 1 minuut dolfijnen gezien hebben. Inderdaad: guaranteed..........

http://img413.imageshack.us/img413/2804/p1010905xh9.jpg

http://img413.imageshack.us/img413/2528/p1010895mu5.jpg

Terug in het hotel hebben we nog wat gezwommen en hebben we eten besteld op de kamer; pizza en salade. Deze keer vroeg naar bed want morgen volgt Busch Gardens.

Truste!

A3
06-08-06, 22:16
ZATERDAG 15 JULI 2006 Buschie Gardens

http://img316.imageshack.us/img316/7017/p1010934ba6.jpg
Deze foto is - speciaal voor MattRob- ge-photo-shopped.....)

Tja, wat zullen we er van zeggen. ‘Deja vu’, ‘long time no see’ of iets anders van gelijke strekking. Vandaag bezoeken we voor het eerst sinds onze huwelijksreis in 1987 weer Busch Gardens. We staan vandaag vroeg op omdat het moeilijk in te schatten is hoe lang we er over zullen doen. De afstand valt dan wel mee, maar ja, files? Mede omdat we (lees: A3) altijd vroeg in de parken willen zijn (naar mijn mening doe je in de eerste twee uren het meest), zitten we al om 07.30 uur in de auto. Al snel blijkt dat we waarschijnlijk de enige zijn; het is zeer rustig op de weg. Komt natuurlijk ook mede omdat het zaterdag is. Zodoende zijn we lekker snel bij Busch Gardens en hebben we nog de tijd om te ontbijten voordat we naar binnen gaan. Het dichtst bij de ingang zit een Macdonalds, dus daar worden snel Egg Mcmuffins, platte ronde worstjes (het blijft raar) en hash browns naar binnen gewerkt. Ook stoppen we nog bij een benzinepomp om water, donuts en andere snoeperijen in te slaan. Deze benzinepomp is er trouwens één van HESS. Ik blijf het een raar idee vinden; HESS for GAS, zeker met dubbele S op het eind, maar goed ik ben blijkbaar de enige die deze negatieve associaties legt.

http://img316.imageshack.us/img316/5432/p1010958ir0.jpg

Bij de parking van Busch Gardens staan we uiteraard op de eerste rij. Als we in willen stappen voor het treintje dat ons naar de ingang brengt merkt Anja dat ze haar cap vergeten is. Dat is gelukkig pas de tweede keer deze vakantie, dus loopt Pa maar weer terug naar de auto om dat onding te halen. Het is dat er Florida op staat, anders had ze hem zelf kunnen gaan halen.... Bij de ingang staan bij de kassa’s toch al rijen, dus gaan wij voor de automatic ticket distributors waar nog niemand staat. Een paar knoppen indrukken en klaar is kees, zo lijkt het...... Vlak voor het afsluiten van je transactie namelijk, als je alle gegevens al hebt ingevoerd, vraagt het apparaat naar je ZIP code. En jullie snappen ‘m al; Heesch is in Tampa onbekend. Dan maar een fake code ingevoerd en kijken of het apparaat het vreet.........JA, hij doet het. Scheelt toch weer 5 minuten wachten. We staan ook redelijk vooraan in de rij als om klokslag 09.00 uur de touwen los gaan. Dan blijkt dat het toch even wennen is, een park wat je niet kent. Waar je bij de Disney en Universal parken al een plan de campagne klaar hebt – eerst Soarin, dan Test Track, dan Mission Space, dan... etc.) heb je hier een eesrte tien minuten van gewenning. OK, je weet wel welke attracties je wilt doen en welke niet, maar de plattegrond staat nog niet op de harde schijf, zullen we maar zeggen. Daarom gaan we eerst naar een uithoek van het park, Egypte, waar de rollercoaster Montu er wel indrukwekkend uit ziet. Uiteraard alleen voor de kids, want de oudjes zien dit niet echt zitten; wel letterlijk hoor, het is niet zo dat we Montu niet zien............. De kids gaan maar meteen twee keer, want er is verder toch geen wachttijd en hij schijnt wel gaaf te zijn. Daarna is de beurt aan Rhino Rally, dit ligt niet te ver van Montu af, en is hoogstelijk aanbevolen door Ben, onze Goeroe van het Orlando Forum. En inderdaad, dit is echt leuk, zeker voor de eerste keer. Je ziet onderweg ook nog wat dieren als zebra’s en neushoorns, maar de tocht in een echte Landrover, de zero wait time en de grapjes van de chauffeur ‘maken’ dit ritje af. De eerste dieren die we zien zwemmen rustig in het water en vallen onder de eendenfamilie. Toch hoeft Anja zich volgens onze chauffeur geen zorgen te maken, want deze meat-eating ducks vallen alleen vrouwen aan die hun echte haarkleur nog hebben (waarschijnlijk staan deze diertjes daarom op de lijst van endangered species.....). Vooral het stukje waarbij je op de canyonbrug staat die plotsklaps instort is erg leuk. Je drijft dan verder op een vlot door de canyon van de rivier; mooi gemaakt en wat mij betreft is deze safari dan ook leuker dan die in Animal Kingdom. Daarna is het weer de beurt aan de kids met twee roller coasters, te weten de Scorpion (best gaaf) en de Cheetah Chase (wel aardig, maar eigenlijk meer voor kleinere kinderen). Dan blijkt dat we nog een kwartier hebben voordat de volgende voorstelling begint in het 3D theater. We kopen dan ook snel een raspberry en een lemon Freeze om de tijd te doden en de dorst te lessen. Doordat we deze twee freezes dan weer relatief snel naar binnen moeten werken krijgen de dames hoofppijn; het is ook nooit goed........ De 3D film blijkt het overbekende piratenverhaal met Leslie Nielsen, bekend van o.a. Harderwijk en Phantasyaland. Wel lijkt hier de kwaliteit van de film beter. Na deze familie-attractie volgt weer een supersnelle rit in Kumba; deze vinden de kinderen pas echt te gek. Wel komt nu het moment steeds dichterbij dat ze zullen moeten beslissen of ze ook in Sheikra gaan; daar zijn ze namelijk nog niet helemaal zeker van, de zeikerds............ Voordat het echter zo ver is trotseren we de veruit langste wachttijd van vandaag; 45 minutes voor Kali River Rapids. Uit 1987 zijn me drie dingen bij gebleven, namelijk 1. Busch, 2. Gardens en 3. Zeiknat in Kali River Rapids. Zo ook nu; gelukkig hebben we alle valuables opgeborgen in een kluisje, want die hadden dit zeker niet overleefd. Vooral A3, natuurlijk weer hij waar de meeste diepgang van de boot te verwachten is, is helemaal nat en hij is er zelfs kwaad om. Dat ze zo’n attractie kunnen maken, belachelijk! Als we daarna bij de Python staan blijkt Anja (weer) haar cap vergeten te zijn op het bankje bij Kali River Rapids. Kan A3 wéér terug. Daarna volgt nog 20 minuten ruzieënd wachten voor Pa en Ma terwijl de meiden de Efteling name-a-like Python uitproberen. De Eftelingvariant blijkt te te winnen, zowel qua vetheid als qua lengte!

http://img316.imageshack.us/img316/1103/p1010949kx5.jpg

Dan volgt het moment: SHEIKRA! Maar liefst 40 minuten wachttijd die er uiteindelijk ruim een uur zullen worden vanwege een technisch mankement. Dit geeft Pa en ma overigens geruim de tijd om eens lekker te gaan zitten en het er van te nemen met een hotdog met friet voor Ma en een frietje Desert Storm voor Pa. De friet wordt hier namelijk geserveerd met gesmolten kaas, mayo, ketchup en chili; voorwaar een heus slagveld! De meiden vinden Sheikra echt fantastisch en hebben de wachttijd lekker kunnen doden met kleppen met een ander Nederlands meisje dat hier uit logeren is. Daar lijken me slechter plekken voor te verzinnen.........

http://img316.imageshack.us/img316/4043/p1010954dv4.jpg

Daarna ‘doen’ we nog de vogelshow voordat we naar de voorstelling van Katonga gaan. Dit betreft een vrij eenvoudig en standaard verhaal, maar het wordt wel op een prachtige manier gebracht. Ook de stemmen van de zangers zijn echt top. Zonder meer de moeite waard, dat Katonga! Na Katonga gaan we nog even naar een voorstelling van moderne muziek in Marocco, al lijkt ons de link tussen Pussycat Dolls en Shakira niet echt direct voor de hand liggend. Maar ja, wie zijn wij? Dan nemen we onze kans waar om door Myombe Reserve en de Serengeti te lopen. Vooral het vissenverblijf van de Afrikaanse Tanganijka Cichliden (jaja, hier spreekt een kenner) en de apenverblijven springen er in positieve zin uit. Dan gaan de meiden nog snel in Gwazi, waarvan eigenlijk aangekondigd stond bij de ingang dat hij gesloten zou zijn, en aansluitend nemen we het treintje van Stanleyville naar de voorstelling van de Chinese Acrobaten. Door een ongeluk op de rails wordt het echter twijfelachtig of we deze wel gaan halen. Uiteindelijk lukt dit nog net en zitten we vervolgens een half uur lang met de ogen en mond open. Wat zijn deze Chinese meisjes super lenig. Het is echt ongelooflijk dat het elke show dezelfde meisjes zijn; ze moeten wel botbreuken aan deze acties overhouden. Ook de acrobatische prestaties van de jongens zijn van een zeer hoog niveau. Al met al dus wel de moeite waard, deze show.

http://img316.imageshack.us/img316/8672/p1010970ac1.jpg

Tegelijkertijd vormt deze show voor ons de afsluiting van de dag. We zien nog een stukje van het afsluitende spektakel, maar dat kan ons niet echt bekoren. Snel dus het treintje in en terug naar de uitgang. Onderweg zien we nog alligators en scoren we nog een ijsje, maar dan is het echt afgelopen. Nog even het treintje terug naar de parkeerplaats en dan nog 30 minuten in de auto voordat we weer bij Howard Johnson onder de lakens kruipen.

Snurk, snurk.......

A3
07-08-06, 23:00
ZONDAG 16 JULI 2006 IDENTITY CRISIS

‘Time flies when you’re having sun’, zeggen we wel eens en dat klopt. Vandaag zijn we al weer een week in de Funshine State. We checken vandaag uit bij het Howard Johnson en gaan van St Pete Beach naar Crystal River. Deze plaats is wellicht wat minder bekend, maar het licht zo’n beetje recht boven Tampa, nog net iets boven Homosassa. Deze laatste plaats bevat ons eerste reisdoel van vandaag; Homosassa Springs Wildlife Park.

Homosassa Springs Wildlife Park zou een park zijn waar je eenvoudig manatees/lamentijnen/zeekoeien kunt zien, en één van de oudste touristenattracties van Florida. We komen er om ca. 12.15 uur aan en vragen of we nog op tijd zijn voor de Alligator Encounter van 13.00 uur. Dat zal krap worden, maar dat zullen we net gaan halen zegt de vriendelijke mevrouw aan de balie. Het visitor centre ligt een eindje van het eigenlijke park af, en je kunt het park op twee manieren bereiken. Ten eerste met een trammetje, maar die gaat pas na de middag, en met de boot. We ‘kiezen’ dus voor het laatste. Om je een voorstelling van deze boot te maken; het is een soort platbodem die wel wat lijkt op de airboats uit de Everglades, maar dan met een gewone buitenboordmotor ipv een grote ventilator. We hebben net de laatste vier plekjes op de boot die in totaal zo’n 50 mensen kan bevatten en één zeurmens, sorry, herstel; vrouwelijke captain.

http://img158.imageshack.us/img158/3356/p1011002cx4.jpg

Voordat mevrouw eindelijk is uitgeluld en aan boord gaat is onze kans op het nog net halen van de alligator encounter al verkeken. Maar dan begint ze pas; no arms outside the boat, no legs outside the boat, no smoking, in or out the boat, no flash photography, no eating, no drinking, no kissing, no standing, no touching ………breathing is allowed every 2 minutes…….. Dan halen dus maar een man of 20 de eindstreep denk ik bij mezelf. Maar wij, als altijd lekker dwarsliggende Brabo’s, hebben lekker toch nog iets gevonden wat ze niet opgenoemd heeft! Als Anja zichzelf en de kids heeft ingesmeerd met zonnebrand geeft ze de fles aan mij door en dat heeft Arendsoog gezien. Meteen gaat de ABS er op en volgt; and please, no insect repllent or sunburn lotion (had ze het nog niet eens goed gezien die stomme k.......) because it is possible that you spill a bit on the floor, sorry, deck, and that if someone is standing up, which, by the way is not allowed, he, or she, might fall. Nou, en Irak bombarderen we maar rustig plat denk ik dan!

We zijn nu zo’n half uur aan boord en al zo’n honderd yards verder. Dan legt mevrouw, omdat het anders te snel gaat denk ik, de boot stil. Ze legt wat uit over de natuur, maar ondertussen hebben wij al wat schildpadden gespot en een collega-tourist een alligator. En ze lult maar door. Als we nou met z’n allen gaan schommelen (ze heeft niet gezegd dat dit niet mag) dan tuimelt ze misschien overboord, wordt ze aangevallen door de alligator van ca. 30 centimeter lang, waaraan ze dan vervolgens vertelt dat ie niet mag zwemmen, zonnen, boeren en vissen vangen. Je zou met zo’n mens getrouwd zijn zeg........ Blijkbaar wacht ze op iets of iemand, want om het verhaal helemaal te beschamend te maken om op te schrijven (waarom doe ik het dan, oetl....) vraagt ze of iemand misschien zijn Birthday heeft vandaag. Nee, gelukkig, niemand. Dan vraagt ze wie er pas een Birthday gehad heeft, en nee hoor, een hand gaat omhoog. Oma is drie weken geleden 88 geworden en je raadt al wat er komen gaat; de hele boot moet midden in de jungle ‘Happy Birthday’ gaan zingen. Het is dat deze platbodemboot erg plat is, anders had ik er in kunenn zakken. Ik hoor hier NIET bij. Als er dan een boot uit tegensgestelde richting voorbij vaart kunnen wij ook weer verder. Na nog een kwartiertje zijn we bij de afmeerplaats. Hoe kan iemand een leuk boottochtje bederven, les 1, hebben we zojuist gehad. Ze zegt bij het afscheid dat we niet moeten vergeten om , eenmaal terug bij het visitorcentre, dag te zeggen tegen JoJo, de tweekoppige schildpad (volgens mij is die er helemaal niet en hebben haar collega’s gewoon een lachspiegel op het damestoilet gehangen en tegen haar gezegd dat het een aquarium is waar een tweekoppige schildpad in zit.........).

Als we dan eindelijk in het park zijn horen we net ’thank you all for joining the only alligator encounter show of today and have a good day’………ﻍ☼₣Џ!!!

We gaan dan maar op eigen gelegenheid het park in en komen al snel terecht bij de hoofdbron van Homosassa Springs, alwaar een manatee/lamentijn/zeekoe heerlijk rustig in het heldere water ligt te dobberen. Het park vangt dieren op die gewond zijn, wees zijn of op een andere manier niet meer voor zichzelf kunnen zorgen, dus de dieren zijn hier niet echt ‘in het wild’. Heeeel lang geleden, uit de begindagen van dit destijds commercieel opgezette park, heeft men een drijvend onderwaterplatform gebouwd, zodat je van onder de waterspiegel de manatees/lamentijnen/zeekoeien kunt bewonderen. En ook de vele zoutwatervissen die hier in het brakke water zwemmen. Eigenlijk is het best wel mooi om te zien. Langs de rand van het water heeft men wat tribunes neer gezet, en daar vindt de volgende encounter plaats: Manatees/lamentijnen/zeekoeien. Blijkbaar hebben we geluk, want alle vijf aanwezige beesten komen vandaag op de wortels af en dat schijnt best wel uniek te zijn. Zo leren we weer het een en ander over deze imposante dieren bij.

http://img158.imageshack.us/img158/2328/p1010985gk8.jpg

http://img158.imageshack.us/img158/1058/p1010987ar3.jpg

Daarna lopen we verder het park in en bezoeken o.a. het kleine museum en de rest van de dierenverblijven waar o.a. Key deer verblijven. Dan zien we Lucifer de hippo. Hier hoort een aardig verhaal bij. In de jaren zestig en zeventig werd het park ook gebruikt als opnameplaats en stalling voor een aantal TV dieren. De ouderen onder ons (40+) kennen vast nog de serie Daktari van het toenmalige Duitsland 1. Dachten wij toen allemaal dat dit een Duitse serie was omdat iedereen Duits sprak (tot en met de chimpansee toe), blijkt nu gewoon dat de sterren uit deze serie hier verbleven. Wie kent ze niet, Clarence- de schele leeuw, Judy-de chimpansee, en Lu- het dikke nijlpaard. Lu is hier al die tijd gebleven en slijt nu haar oude dag in dit park dat heden ten dage uitsluitend wild laat zien dat native is in Florida. Met uitzondering van Lu dan natuurlijk, want toen het park door de state werd aangekocht en alle uitheemse beesten een andere plek in de States kregen, kwam de lokale bevolking in opstand; zij waren te zeer aan Lu gehecht. De toenmalige goeverneur streek over zijn hart (de toenmalige goeverneur heette geen Busch en had dus ook daadwerkelijk een hart....) en maakte Lu tot special citizen of Florida, waardoor ze toch mocht blijven. Mooi hè!

http://img158.imageshack.us/img158/366/p1011000nw2.jpg

We kijken nog even binnen bij het reptile house en daarna bij de schildpadden, de Florida Panthers, Florida Black Bears en de vogels, waaronder pelikanen en ooievaars. Dan is het tijd voor de laatste encouter; wildlife encounter. Een oude dame (gelukkig niet die t.... van de boot) klimt het podium op en vertelt het een en ander over schildpadden en slangen. De kinderen mogen later ook allemaal even de rattenslang die ze vast heeft aanraken. We heben het park nu wel zo’n beetje gezien en gaan richting uitgang............tram of boot?

http://img158.imageshack.us/img158/1174/p1010994nh5.jpg

Boot! Er staat nu een man aan het roer, dus dat gaat vast veel vlotter. En inderdaad, in no time zijn we bij het visitor centre, maar voordat de captain ons dropt zegt hij dat we allemaal nog even langs moeten gaan bij JéJé, de tweekoppige schildpad.....Zou het dan toch geen spiegel zijn?

In het visitorcentre staat inderdaad een klein aqaurium met daarop een bordje, GieGie, de two-headed turtle? Er zit inderdaad een tweekoppige schildpad in, maar ik schat zo dat het beestje die pas gekregen heeft toen hij al gevangen was; je moet zo als schildpad wel een hevige identiteitscrisis krijgen als de één je JoJo, de ander je JéJé en de derde je GieGie noemt............

Het Plantation Inn hotel is nu nog maar een kwartiertje rijden, en we zijn er dan ook zo. Het ziet er van buiten echt schitterend uit en van binnen ook. Alleen de kamers kunnen wel een update gebruiken. ’s Avonds eten we bij Dennys. Al de hele tijd verheugt Pa zich op de zesty nachos, maar die avond blijken ze op te zijn. Dan maar een Philly Cheese Melt. Even later komt ze terug en zegt dat er toch weer nacho’s zijn. Verder commentaar is overbodig, ik verwijs naar de foto’s.

http://img158.imageshack.us/img158/3571/p1011005fs4.jpg
Zo'n kind gun je toch een.................

Bis morgen!

A3
09-08-06, 00:43
MAANDAG 17 JULI 2006 MAN – A – PEES

Tja. Het is tot dusverre een enerverende reis, maar vandaag zullen er weer enkele mijlpalen gesteld woden. Natte, droge, vieze en vroege. Om met de vroege mijlpaal te beginnen; we moeten vandaag om 06.15 uur op omdat we gan zwemmen met manatees. Gelukkig zijn we gisteren na het eten bij Dennys nog even gaan kijken waar Birds Underwater, de organisatie waar we bij geboekt hebben, precies zit, zodat we weten dat het slechts 5 minuten rijden is van het hotel. Anders hadden we NOG vroeger op gemoeten. In het hotel hebben we gevraagd of we later kunen uitchecken dan 11.00 uur, want we verwachten pas rond twaalven weer terug te zijn. Gelukkig was dit geen probleem.

Klokslag 07.00 uur zijn we bij Birds Underwater, tesamen met onze medereizigers van vandaag. We zijn in totaal met zo’n 15 mensen, en dit betekent voor Birds Underwater dat ze twee boten inzetten. Wij komen op de boot terecht met Mike, een voormalig piloot, die dus vandaag onze waterchauffeur zal zijn. Tevens bij ons aan boord zit een stelletje uit Illinois, enkele jaren geleden daarheen verhuisd vanuit Florida, en een vader en zoon die een tocht aan het maken zijn langs diverse universiteiten, om te kijken welke het beste lijkt. Zowel Pa als zoon hebben schoenmaat 50. Is dit relevant? Nee. Is dit interessant voor de lezer? Nee. Maar het valt gewoon op, da’s alles. Wel opvallend is dat ze bij Birds Underwater passende zwemvliezen hebben voor deze twee reuzen! Overigens hebben ze bij Birds Underwater alle maten. Zowel qua vliezen als qua wetsuits, want zelfs de dikste Amerikanen passen er in. Ik ook overigens...........

http://img347.imageshack.us/img347/6003/p1011009mr2.jpg

Aangezien we zelf onze snorkels en maskers bij hebben hoeven wij alleen de vliezen en wetsuits te huren. Deze worden in de winkel aangedaan (alles zit lekker strak en je lijkt in één keer veel slanker - ik denk er dan ook over om zo’n pak permanent te gaan dragen -) en daarna ga je aan boord. Vooraf werd gezegd dat er aan boord versnaperingen zouden zijn, al verontschuldigt onze voormalige Northwesterner zich voor het feit dat het geen verse van de donutshop zijn (they were closed the second day running, I don’t understand how they can stay in business) maar slechts Wal Mart donuts. Vooralsnog heeft echter niemand honger.
Mike meldt dat we vandaag naar een plek gaan waar ze de laatste dagen steeds twee of drie manatees vinden en daar zetten we dan de koers voor uit. Eenmaal aangekomen blijkt de plek een soort verbreding in de rivier te zijn, eigenlijk meer een soort meer, aan vier zijden omgeven door volledig bebouwde oevers. Als hier inderdaad manatees zitten, dan hebben de mensen die hier wonen dus echt manatees in hun tuin! Al snel worden de beesten gespot en gaat iedereen zo rustig mogelijk het water in. Alhoewel Mike later de visibility zal roemen vind ik het wel mee- of tegenvallen, het is maar net hoe je het bekijkt. OK, je kunt wel een meter of 10 ver zien, maar er zweeft redelijk wat alg in het water. De temperatuur van het water valt overigens niet tegen. Zeker met het wetsuit aan is het gewoon een aangename duik. De beesten zijn inderdaad zus gigantisch groot en je kunt met ze mee zwemmen en ze aanraken. Wel zijn de beesten duidelijk iets minder aanhankelijk dan we op sommige films hebben gezien. Zo af en toe moet je overigens gewoon oppassen dat ze niet tegen je aan zwemmen, want dat mag niet. Je mag ze slechts met één hand tegelijk aanraken, anders is het harrasment. Zowel Mike als Chris, zijn vrouwelijke collega van de andere boot, zijn ook in het water, met name om alles in goede banen te leiden en filmopnames te maken. Buiten manatees zwemmen hier ook hele kleine visjes en één bleu transparant goggle fish, oftewel een snorkelmasker. Linda is de gelukkige vinder en later blijkt de snorkel van één van de aanwonenden te zijn die hartstikke gelukkig is dat z’n masker weer terecht is. Na een uur of wat gaat iedereen weer aan boord en gaan we weer verder. We varen nu een grote baai in en gaan daarna een soort kanaal in, waar we na ca. 10 minuten varen komen bij ‘three sisters’. Dit zijn drie natuurlijke waterbronnen waar het mooi snorkelen schijnt te zijn. Het meisje van het bij ons in de boot aanwezige stel moet echter plassen en dan blijkt dat er, zoals beloofd, bathrooms aan boord zijn. Ja, je zou het niet gedacht hebben op deze tienpersoons boot, maar er is een hoekje waar inderdaad onder een doos een chemisch toiletje blijkt te staan en waar een gordijntje voor past........... Ik zou er nog niet kunnen............, maar zij dus wel. Sterker nog, even later moet Anja ook. Het idee alleen al dat je daar achter een PVC gordijntje op ca. veertig centimeter van de rest op een chemisch toiletje zit te ............... mwah....

http://img347.imageshack.us/img347/2254/p1011010eq3.jpg

http://img347.imageshack.us/img347/829/p1011011yq5.jpg

Chris en Mike overleggen of we wel hier blijven. Ze weten namelijk niet of het al high tide is, en als het dat nog niet is kan het water nog stijgen waardoor we misschien niet meer onder de bruggen door passen op de terugweg. Na enig overleg en het aanspreken van een varende voorbijganger blijven we toch hier. We gaan te water, zwemmen een smalle begroeide kreek door en na zo’n vijftig meter komt deze inderdaad uit op een wondermooie plek waar het water echt superhelder is. Op sommige plaatsen is het echt diep, wel zo’n meter of tien, maar je kunt er, bij wijze van spreken, elk zandkorreltje tellen, zo helder. We zwemmen en snorkelen hier een beetje rond en proberen af en toe achter een vis of kreeftje aan te zwemmen. Helaas zijn deze dieren iets beter aan het leven onder water aangepast dan wij. Ze zijn echt te snel. Wat wel op valt is dat het water hier direct bij de bron een paar graden kouder is dan in de rivier. En we weten allemaal waar temperatuurverschillen toe leiden.......ik moet plassen. Maar er zijn een paar pro’s en con’s; dat circus op de boot zie ik niet zitten / wachten duurt veel te lang / maar ik heb wel zo’n vervelend wetsuit aan waardoor geen koud water naar binnen kan > hé! Dus ook geen warm water naar buiten. Zo blijf ik wel lekker warm..................

http://img347.imageshack.us/img347/2064/p1011013vn2.jpg

http://img347.imageshack.us/img347/8828/p1011015jw6.jpg

Als we even later weer aan boord zijn beken ik tegenover de familie maar dat ik heel stout ben geweest. Ellen lacht nog harder dan de rest en heeft dus waarschijnlijk ook iets op te biechten....... ja hoor, zij heeft het ook niet koud gehad. Ze heeft ook lekker gesnorkeld in een isolatielaagje van eigen......... Bah Ellen!

We varen het kanaal weer uit en gaan een brede baai in. Een andere boot ligt op een bepaalde plek al stil, maar Mike zegt dat het water hier veel te troebel is en dat je dus toch niets kunt zien. Chris is echter eigenwijs (het is inderdaad een vrouw....) en gaat toch met haar camera het water in. Haar medereizigers volgen en ook enkelen van onze boot, waaronder Ellen en Linda. Eenmaal in het water zijn die toch wel enthousiast. Anja gaat ook en even later doet Pa het dan ook maar. Gewapend met zijn onderwaterfototoestel gaat hij het ook proberen. Inderdaad, het is troebel, maar er zijn hier wel twee manatees die zeer, zoals Chris het uitdrukt, playfull zijn. Ze laten zich gewillig overal aaien, kantelen op hun rug zodat je beter bij hun buik kunt en op een gegeven moment zwemmen ze zelfs tussen mijn benen door (het is hier zo ondiep dat je gewoon kunt staan)! Dit is echt geweldig! Wat zijn dit een vredelievende, gezellige, aaibare en prachtige dieren. Ze kunnen er geen genoeg van krijgen en we hebben met z’n vieren eigenlijk zo goed als een privé-manatee. Jammer dat ze niet in een koffer passen, anders hadden we haar zo mee genomen. Wat een mooie belevenis is dit! Na dit geweldige avontuur klimmen we weer aan boord en varen we terug naar de basis. Onderweg keuvelen we nog wat en komt o.a. de aanwezigheid van alligators ter sprake. Oh ja hoor, zegt Mike, ze zijn er wel maar je ziet ze zelden of nooit. Hij heeft er in de zes jaren dat hij hier vaart pas twee keer een gezien. Pwoeh, maar goed dat hij dit nu pas vertelt. Anders had dit wateravontuur nog eens lelijk in het ....... kunnen vallen.

http://img347.imageshack.us/img347/4729/p1011016zx8.jpg

Terug aan wal ontdoen we ons van onze wetsuits en kleden we ons om. In de tussentijd hebben Mike en Chris hun cameras al geïnstalleerd en gaan ze de films bekijken en tegelijkertijd monteren en kopieëren op een aantal DVD recorders. We zien dat we er echt fantastisch mooi op staan (ahum...) en wanen ons een beetje Steve Irwin........
Door deze mooie beelden worden we verleid om de DVD aan te schaffen; daar gaat weer 40 dollar!

Hierna gaan we snel naar het hotel en checken we uit. We eten wat bij Wendys (Pa neemt uiteraard zijn favoriete chili), en we nemen allemaal een lekker oreo fix ’n mix ijsje na. Hmmm, lekker. De bekers van de frisdrank hier kunnen zo ongeveer 10 liter bevatten en ze zijn aan de onderkant heel smal en aan de bovenkant breed. ‘Weer lekker stom’ , zo redeneren wij, want zo zijn ze vrij instabiel en vallen ze dus makkelijk om. We nemen ze mee in de auto en dan blijkt die smalle onderkant er niet zonder reden te zijn. Zo passen namelijk zelfs deze cola-emmers nog net in de bekerhouders van onze auto! Wat een volk hè, die Amerikanen!

Onze route naar Orlando voert ons langs tamelijk onbekende oorden, en onder het genot van een cappucino en een frappucino worden we onderweg overvallen door een gigantische hoosbui. Tegen de tijd dat we echter bij Springhill Suites aankomen is het weer droog; en zo hoort het ook. Het hele village wordt door ons verkend en daarna gaan we naar de Premium Mall. Niet te geloven hoe druk het hier is. Ik denk dat veel mensen de regen in de parken ontvlucht zijn en hier hun wijk hebben genomen. We zien hier voor het eerst de wheely’s, kinderschoenen met wieltjes waarop je dus naar keuze kunt lopen of skeeleren; leuk. In het food court eten we wat en daarna rijden we nog even naar good old Kissimmee voor een bezoek aan de Publix. Mountain dew, Cuban bread en de echt heerlijke deli pastrami zijn ons deel. En meer! Daarna leggen we ons te rusten op de ietwat kleine, maar wel uiterst schone suite.

Suite dreams!

A3
09-08-06, 22:33
DINSDAG 18 JULI 2006

Na een enerverende dag volgt meestal een rustige. Zo ook voor ons. Vandaag staan we zelfs zo laat op dat we te laat zijn voor ons eerste ontbijt in het Springhill Suites. We nuttigen dus maar de ontbijtspullen die we gisteravond bij Publix hebben gekochtop de kamer; niet dat dit een straf is hoor. De pastrami schmeckt ausgezeichnet.

We gaan met z’n vieren lekker aan het zwembad liggen, al worden we daar na zo’n uur of anderhalf weg geregend. Wel hebben we nog wat lekkers genuttigd, uitgebreid geluierd en gelezen.

http://img65.imageshack.us/img65/7559/p1011021bf6.jpg

http://img241.imageshack.us/img241/3699/p1011023tj5.jpg

Zo aan het eind van de middag gaan we naar Downtown Disney. We komen nu voor de 8e keer in Orlando, maar zijn hier nog nooit geweest. En dan is zo’n eerste keer, zoals waarschijnlijk alle eerste keren, best leuk. Wat wel opvalt is dat alles wel redelijk aan de prijs is. De Virgin Megastore is wel het leukst; wat een gigantisch aanbod! De meiden vinden ook de games afdeling wel leuk; ze zijn er niet weg te slaan. Dan komen we maar met een beter aanbod; zullen we gaan kijken naar Pirates of The Caribbean 2? Dan zijn ze uietraard zo om en worden de controllers met rust gelaten. In het grote bioscoopcomplex draait deze film zowat om het halfuur, en daarom kiezen we voor de DV; digital version (betere kwaliteit). Eenmaal binnen blijken ze ook hier louter zoute en geen zoete popcorn te hebben (hoe is het mooooogelijk), en dus settle we maar voor nachos en veel frisdrank. Johhny Depp en Orlando Bloom starren vervolgens in wat de meiden een coole film vinden en wij een ietwat warrig en saai verhaal.

http://img241.imageshack.us/img241/2892/p1011019ut0.jpg

Als we buiten komen willen we wat gaan eten bij Planet Hollywood, maar helaas; alleen op reservering. Dan stappen we maar in de auto en rijden we naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum, in ons geval ............... (weet iemand het nog? Ik geloof iets met cros...). Daar zoeken we een eettentje en vader wint de toss: TACO BELL. Wederom een grande meal met nachos en pizza en het smaakt weer: out of this world. Vervolgens naar ons suitetje en lekker naar bed.

Good night!

A3
11-08-06, 21:45
WOENSDAG 19 JULI 2006 EXPERIMENTAL PROTOTYPE COMMUNITY OF TOMORROW

Tja, met Pa naar een pretpark; dan mot je dus vroeg op. We zijn bij Springhill Suites de grote hausse bij het ontbijt net voor. Als we net 10 minuten zitten lijkt het wel alsof er een school uit gaat. Tientallen jonge deernes dartelen in één keer door de ontbijtzaal heen. Allemaal Braziliaans Ronaldinhootjes maken het opeens erg druk. Het ontbijt zelf vind ik, overigens in tegenstelling tot de rest van de familie, tegenvallen. Er is niks warms, behalve een zelf te bakken wafel en toast, en het brood is echt niet van deze tijd. Alleen van die slappe Amerikaanse meuk! Ook verder geen kaas of vlees en qua vers fruit, waar de Yanks normaal toch best sterk in zijn, is er................niets! Één soort mona toetjes en O.J. en dan heb je het wel gehad. Dit noem ik geen deluxe breakfast!

http://img129.imageshack.us/img129/2686/p1011031lo1.jpg

Uiteraard hebben we een dag uitgekozen waarop Disney gasten niet eerder naar binnen mogen, alsmede een dag met extra lange openingstijden. Een deel van Epcot is vandaag tot 22.00 uur open. Da’s mooi dus. We kopen bij de ticketbooth kaartjes voor vandaag en meteen al voor het bezoek aan MGM van morgen. Scheelt maar liefst $ 1,50 per persoon; WAUW!
We staan vooraan bij het touw als Mickey & friends het park komen openen. Gelukkig zijn de kinderen de leeftijd ontgroeid dat ze nog handtekeningen willen (behalve die van mij natuurlijk voor abonnementen, mobieltjes, éénmalige machtigingen, overschrijvingen, bewijzen van goed gedrag, spijbelbriefjes etc., maar daar gaat het hier niet over), en dus kunnen we meteen door naar ons eerste doel: Soarin. We hebben er leuke berichten over gelezen op dit Forum, dus dat moet wel geweldig zijn. De wachttijd valt erg mee en we kunnen eigenlijk met de eerste rit van het park mee. En Soarin blijkt best wel aardig te zijn, maar naar onze smaak ook niet meer dan dat. Eerlijk gezegd hadden we er meer van verwacht. Aangezien het nog steeds niet druk is kunnen we zo voor een tweede keer mee, maar dat vinden we eigenlijk zonde van de tijd; Test Track is veeeeeeeeeel leuker. Op naar Test Track dus en ook daar is het nog niet druk; we lopen zo door. Als we alle tests op het track gedaan hebben gaat de deur open en stormt onze auto naar buiten. Dan komt meteen die scherpe bocht naar links waarin je helemaal schuin hangt en dan................houdt de auto er mee op. Daar zitten/hangen we dan. Helaas is er een technische storing. Ook helaas betreft het feit dat ze buiten geen airco hebben; want in de brandende zon hang je er toch maar een beetje toasterig bij in zo’n testauto. Ik voel me net de toast van vanochtend. Na zo’n tien minuten komt er weer vaart in, en als we moeten uitstappen vraagt men ons of we nog een keer willen; uiteraard! Dan blijkt dat dit toch wel de mooiste attractie is van heel Epcot. Echt mooi.

Na Test Track lopen we naar het aangrenzende gebouw; Mission Space. Twee jaar geleden durfde niemand van ons het nog aan, maar inmiddels heeft men ook een softversie gemaakt waarbij iets minder doden vallen...... Die durven we wel. De vijf minuten wachttijd vliegen voorbij en het is toch nog best heftig. Je moet hier dus geen last hebben van prins Claus-trofobie, want dan heb je dus echt ein kleines Problemchen. Na Mission Space gaan we naar Universe of Energy. Voor de 7e keer komen we nu bij Ellen en ze kent ons nog steeds niet. Bill Nigh, the science guy, evenmin. Volgens mij is er sinds 1987 aan deze attractie niets veranderd, en, eerlijk is eerlijk, dat kun je nu toch wel een beetje gaan merken. Na de in totaal 45 minuten die je hier toch wel bezig bent gaan we naar Spaceship Earth. Een lange wachtrij van 45 minuten blijkt er in de praktijk slechts één van minder dan een kwartier. Het lijkt hier wel Disneyland Parijs (maar dan andersom...). Vanuit de ruimte duiken we de Living Seas in, waar het erg druk is. Voor de filmzaal moeten we wel 40 minuten wachten terwijl we niet eens weten wat er vertoond wordt; dit was er namelijk twee jaar geleden nog niet. Eenmaal binnen is er een aardige film met een geanimeerde schildpad die reageert op het publiek. Hoe ze het doen weet ik niet, maar Crush, de getekende schildpad, praat dus tegen mensen in het publiek en noemt ze bij naam. Leuk gedaan. Het is alleen jammer dat er maar weinig mensen tegelijk in het theater passen waardoor de wachttijd erg op loopt. Daarna gaan we naar de film in The Land en naar Honey, I shrunk the audience, waar de wachttijd ook weer erg lang is. Gelukkig hebben we de belangrijkste attracties vanochtend gedaan zodat we qua planning niet in de problemen komen. Imagination staat daarna op het programma en helaas lopen we ook daar tegen een technisch probleem op waardoor we ene minuut of 10 stil staan. Daarna gebruiken we onze fastpassen voor Test Track maar eens en gaan we met de boot naar Amerika. Helaas is de eerste boot naar Marokko vol, dus nemen we de tweede boot naar Duitsland. Duitsland ligt, dat weet iedereen, naast Italie, dat op zijn beurt, dat weet ook iedereen, naast Amerika ligt. We eten eerst wat burgers en fries en gappen augurken, sla en tomaten van de gratis dressing bar. Het is de bedoeling dat je hier een stukje sla en tomaat pakt om je hamberger aan te kleden, maar wij gebruiken het gewoon als een salad bar. Je kunt er ook relish en mayo tappen, en als je dat alles mixed heb je een niet onaardige tossed salad.
We gaan aansluitend naar de zeer patriottische voorstelling in Amerika en lopen dan door naar Noorwegen voor Maelstrom; kort, maar krachtig. Dat is een goede typering van Maelstrom. De film aan het eind kennen we nu wel en slaan we over.

http://img106.imageshack.us/img106/4707/p1011025zd0.jpg

Als laatste nemen we nog even de boot door Rio del Tiempo in Mexico en dan gaan we naar huis. Niemand heeft nog de puf om te wachten op het vuurwerk en we moeten ook nog wat boodschappen doen. Zo tegen tienen vallen we uitgeput in bed en vangen we onze nachtrust aan.

Toedeloe!

A3
14-08-06, 00:16
DONDERDAG 20 JULI 2006 MGM


Mickey’s Grote Muizenparade?
Moeder’s Gigantische Megapretpark?
Ma Duck’s & Gijs’ Maxiboerderij?
Mega Groot Moviepark?
Metro Goldwyn Mayer?

What the heck, in elk geval gaan wij vandaag naar Disney’s MGM.

In Springhill Suites ontbijten we weer net op tijd om de Braziliaanse meute te ontlopen. Getuige de grote flipover boards die bij de lift staan met het opschrift ‘Please be silent in the hallways’ (en dat ook nog in het Spaans en Portugees), zijn wij niet de enigen die ons storen aan het ietwat luidruchtige gedrag van deze tieners. In elk geval doet Springhill een poging om de overlast een beetje te temperen.

http://img73.imageshack.us/img73/8919/p1011046nv6.jpg

Uiteraard zijn we lekker vroeg bij MGM, en staan we op de derde of vierde rij achter het touw. Het is inmiddels 15 jaar geleden dat we voor het laatst bij MGM waren, en er is natuurlijk veel veranderd. Tcoh zijn er ook nog voldoende shows en attracties die het ’weet je nog wel (oudje)’ – gevoel oproepen; Indiana Jones, Great Movie Ride en Star Tours om maar wat op te noemen. Ons eerste doel is echter een nieuwe attractie, en wel Tower of Terror. Als echter de touwen verwijderd worden blijkt iedereen die voor ons staat direct rechtsaf te lopen richting.....inderdaad, Tower of Terror. Dit betekent dat het daar wel druk zal worden, maar ook dat het in andere delen van het park wel wat rustiger zal zijn. We wikken en wegen (dat laatste niet letterlijk; stel je voor dat ze hier zien dat ik meer dan 100 kilo weeg....) en kiezen voor linksaf in plaats van rechts. We komen dan al snel bij een ‘golden oldie’, namelijk Star Tours. Uiteraard zijn er geen wachtenden en dus kunnen we de wachtrij als sprintcircuit gebruiken. Dit doen we dan ook! In recordtijd staan we dan ook weer buiten. Het blijft overigens best een leuke attractie. Dan gaan we richting de stuntshow voor fastpassen, maar we lopen verkeerd. Dat elk nadeel z’n voordeel heb blijkt na vier minuten. We keren om en vinden alsnog het juiste pad naar de Stuntshow. Vlak voordat we daar aankomen lopen we echter een Disneymevrouw tegen het lijf die vraagt of we soms interesse hebben in vier fastpassen voor de Stuntshow. Tja, daar hoeven we niet lang over na te denken; dit geeft ons immers mooi de kans om nog een paar extra fastpassen voor een andere attractie te halen. We nemen ze dan ook dankbaar in ontvangst en gaan daarna na de Muppet 3D show (aardig) en de Backlot Annex tour. De wachttijd bij Backlot Annex is kort, maar we moeten wel lang wachten voordat het wagentje zich echt in beweging zet. Dit blijkt het gevolg te zijn van een technische storing.

http://img73.imageshack.us/img73/8201/p1011039de9.jpg

http://img73.imageshack.us/img73/9075/p1011045ao5.jpg

Als we uit Backlot Annex komen hebben we nog ongeveer twintig minuten voordat de Stuntshow begint. A3 offert zich op en sprint naar de andere kant van het park om twee fastpasses te halen voor de Tower of Terror en twee voor Aerosmith Rock ’n Roller Coaster. Hier durft toch alleen maar de jeugd in. Net op tijd om zijn fastpass entry bij de Stuntshow te halen is hij terug, en al snel heeft hij de rest van de familie op de tribunes gelokaliseerd. Uiteraard wordt hij uitgebreid door Ellen en Linda bedankt voor deze lange afstandssprint bij 40 graden Celsius (niet dus...!). De Stuntshow duurt lang. Als je het mij vraagt: te lang. Ik heb de show in Parijs ook gezien en daar loopt het naar mijn idee toch allemaal wat vlotter. De Amerikanen hebben te veel en te lange intermezzo’s om acteurs te interviewen en bla bla verhaaltjes te doen. Het valt trouwens op dat het gehele decor, incl. de vrachtwagens e.d. geheel Frans zijn. Zelfs de stuntauto’s zijn Opels, en geen Chevrolets of Dodges, de Amerikaanse GM merken. Opel is in de VS volledig onbekend, en de franse auto’s hebben zelfs nog de franse kentekenplaten! Traditiegetrouw vertoont men aan het einde van de show altijd de volledige opname aan elkaar ge-edit, zodat de toeschouwer een idee krijgt hoe het er in een film uit zou zien. En wat blijkt; dit is gewoon een opname uit Parijs. De oplettende toeschouwer kan het aan details zien. Je wordt dus eigenlijk gewoon genept.

http://img73.imageshack.us/img73/4645/p1011067kq9.jpg

http://img73.imageshack.us/img73/9403/p1011050fw8.jpg

Na de stuntshow laat ik de rest van de familie eens merken hoe ver het eigenlijk wel niet is naar het andere eind van het park; ver dus. Ellen en Linda benutten de fastpassen voor Tower of Terror en Aerosmith en PA toont weer zijn goede inborst door tijdens het wachten vier fastpassen te gaan scoren bij Indiana Jones. Het klopt allemaal mooi zo. Bij Tower of Terror zijn er overigens wel aangenaam koele wachtplekjes te vinden; 1. binnen, direct bij de monitoren waar de foto’s van de liften getoond worden; 2. daar om het hoekje op twee bankjes, direct tegenover de balie waar je foto’s kunt kopen, en 3. direct als je uit de giftshop komt, links, volop in de airco-stream en toch buiten, maar wel lekker in de shadow. Aansluitend bezoeken we One Man’s Dream, een tentoonstelling met film over Walt Disney (de man, niet het bedrijf) zelf, die eigenlijk best leuk en interessant is. Vervolgens naar de Great Movie Ride, maar die blijkt vanwege technische storingen gesloten. Dan maar naar Voyage of the Little Mermaid en daarna, slalommend tussen de regendruppels door, naar Narnia. Deze laatste ‘attractie’ is echt een aanfluiting. Een paar kerstbomen, een paar busjes kunstsneeuw en 3 minuten fragmenten uit de gelijknamige film, terwijl je zit op de vloer. Nee heren en dames van Disney, dat kan, en eigenlijk dat móet, beter. Na Narnia is het toch echt tijd geworden voor Indiana Jones, dus daar gaan we dan ook naar toe. De wachtrij voor fastpasses (nog nooit gezien) is langer dan de gewone en maakt ook veel minder snel vorderingen. Ik begin me zorgen te maken en loop langs de rij om vooraan aan een Disney medewerker te vragen of we wel gegarandeerd naar binnen kunnen. Hij antwoordt; entry is guaranteed, seats, however, are not........ Gelukkig zijn er nog net een paar plekjes voor ons vrij, zodat we toch van de show kunnen genieten. Wat ons betreft nog steeds de beste hier in MGM. Dan blijkt de Great Movie ride toch in één keer te ‘riden’, dus die nemen we daaropvolgend. Mwah, niet echt top. Eten dan maar. Bij ABC comissionary is het zeer rustig en men biedt een beetje afwijkende etenswaar; salades, indian curries en chinees. Best lekker, maar wel ietwat kleine porties. Nog maar wat extra porties gehaald dus.........

http://img73.imageshack.us/img73/9069/p1011056ho9.jpg

Daarna zien we de show van Beauty en the Beast (ik vind er niks aan , maar de dames daarentegen wel) en dan gaan we nog een keer nar Tower of Terror. We pakken snel fastpassen, maar de wachtrij blijkt zowiezo kort, zodat Ellen en Linda zo door kunnen lopen. Ze komen wederom enthousiast terug. Dan besluit Pa maar om z’n stoute schoenen (gelukkig heb ik ze bij) aan te trekken en mee te gaan. Helaas blijkt dan de wachtttijd opgelopen tot 25 minuten. Maar, wij zijn niet voor één gat te vangen en zetten onze joker, oftewel de fastpassen in. Zo kan Pa toch nog mee........ En eerlijk is eerlijk; dit is geen attractie waar je bang hoeft te zijn voor het feit dat de inhoud van je maag aan de bovenkant naar buiten komt of iets dergelijks, want je maakt geen bruuske onverwachte bewegingen, en je gaat niet over de kop. Wel loop je het risico dat je maag zelf naar buiten komt....tjezus wat een val maak je hier. Maar goed, Pa overleeft het en durft zelfs toe te geven dat het best wel aardig is. Gelukkig is de wachttijd inmiddels nog langer geworden, en hoeft hij zijn woorden niet nogmaals met bewijs te staven, pfffffffffff.

http://img73.imageshack.us/img73/558/p1011066mt4.jpg

De afsluiting bij MGM is uiteraard Fantasmic. We gaan naar de eerste voorstelling en zijn ruin vantevoren aanwezig. De tijd doden we met Sprite, caramel popcorn en water, en na 45 minuten wachten begint het dan eindelijk te schemeren en gaat de show beginnen. Het spektakel dat volgt is zeker mooi en ontstijgt ook met zekerheid de middelmaat, maar om nou te zeggen dat dit de mooiste Disney show ooit is............nee. Ik weet niet of ik er een volgend keer weer zo’n lange wachttijd voor over zou hebben.

http://img73.imageshack.us/img73/762/p1011061lj1.jpg

http://img73.imageshack.us/img73/1093/p1011076nk8.jpg

We besluiten na Fantasmic naar huis te gaan, en vallen in het Marriott Village moe maar voldaan in slaap.

ZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz zz

A3
14-08-06, 21:29
VRIJDAG 21 JULI 2006 KELLY PARK

Goedemorgen allemaal. Welkom bij weer een nieuwe dag van ons enerverende avontuur in Florida. Vandaag staat, uiteraard na het wederom ‘fantastische’ ontbijt bij Springhill Suites (vandaag als warme verrassing ‘sausage gravy’ > als je ’t ziet wordt je niet goed, als je het ruikt wordt je nog slechter, dus ik eet het maar niet....) het Kelly Park bij Apopka op het programma. Voor degenen die ons verslag van twee jaar geleden gemist hebben; dit is een nog tamelijk onontdekte parel op precies één uur rijden van Orlando.

http://img111.imageshack.us/img111/5720/p1011078zb7.jpg

Zoals gezegd: precies één uur rijden van Orlando. Nadat we bij de louch uitziende bandenverhuurdershop weer vier banden opgeduikeld hebben (als onderpand wederom een oud Elvia verzekeringspasje achter gelaten) rijden we na precies zestig minuten door de poort. Dan moeten we de enorme som van $ 1 per persoon afrekenen (incl. tax!). Dat is wel wat anders dan de $ 240 die je voor z’n viertjes bij een dagje Disney kwijt bent. We zijn bij de eerste bezoekers, maar niet de allereersten! Toch zien we in het grote zwemdeel al snel een grote schildpad zitten en dus doen we snel de snorkelspullen aan. Als we dan gewapend met snorkel en masker weer terug lopen is het beest weg: ruzie tussen de dames. Linda zegt dat Ellen het beest in de gaten zou houden en Ellen beweert juist het omgekeerde. Zo gaat dat nog even door, maar de schildpad blijft weg.

http://img114.imageshack.us/img114/2320/p1011094jl9.jpg

Inmiddels zijn er ook twee badmeesters gearriveerd. Dat hebben we hier niet eerder gezien. Wat we ook niet eerder gezien hebben zijn de grote borden waarop uitleg gegeven wordt over alligators. Oké, er staat dan wel niet dat ze hier zitten, maar waarom dan deze info geplaatst? Ik vraag het de badmeesteres. De borden zijn toevallig pas vorige week geplaatst en zijn zuiver informatief. Als ik vervolgens vraag of hier alligators zitten, zegt ze dat er wel eens zeer kleine gesignaleerd zijn, maar dat er verder absoluut geen gevaar is. Ik besluit om deze informatie, in ieder geval voor de time being, voor me te houden. ‘Onder de pet’, zeggen ze ook wel eens. Ook informeer ik belangstellend naar de rol van de badmeesters; het blijkt dat in het hoogseizoen (nu dus) er vijf badmeesters aanwezig zijn; één bij het begin van de bron, één aan het eind en drie bij het grote middendeel.

http://img116.imageshack.us/img116/5706/p1011085rw0.jpg

We tuben een paar keer, maar uiteindelijk lijkt zwemmen en snorkelen zonder tube eigenlijk net zo leuk. Het water is echt onbeschrijfelijk helder en heerlijk van temperatuur. Ik zie heel veel vissen, waaronder diverse soorten levendbarende visjes, big mouth bass, diverse soorten zonnebaarzen en ook ontzettend veel en grote plecostomussen. Deze vissen zijn onder aquarianen in Nederland goed bekend als grote algeneters, en als zodanig zitten ze in menig Nederlandse huiskamer. Ze komen echter uit Zuid Amerika. Hier zijn ze echter ooit uitgezet en klaarblijkelijk bevalt het ze wel. In enorme getale, ik denk wel meer dan honderd bij elkaar, bevolken ze de rivier en scharrelen ze over de bodem. Sommige exemplaren zijn wel een halve meter groot. Net na de middag zien we ook nog een anatal zonnende waterschildpadden en we duiken ook nog enkele fossielen op. Linda heeft een grote (ca. 10cm) versteende schelp en ikzelf vind twee grote stenen met daarin afdrukken van schelpen. Mooi meenemen dus. Omdat Florida vroeger lager lag, en hier dus zeewater stond, zijn er diverse plekken waar je landinwaarts schelpen e.d. kunt vinden. Ook hier zijn diverse mensen er naar op zoek, en als ik wat nader informeer blijken er ook diverse zoekers voor haaietanden. Fossiele haaietanden wel te verstaan, want levende komen hier al honderdduizenden jaren niet meer voor.

Waren er bij onze vorige bezoeken slechts een handjevol mensen, nu is het best druk. Al met al denk ik wel meer dan 100 mensen. Buiten het seizoen heeft dus wel z’n voordelen......
Om ca. 15.00 uur dondert het in de verte en onmiddellijk gaat het onweeralarm; iedereen het water uit. De opmerking die ik in een ander verslag las over de validiteit van deze methodiek (dat men eigenlijk de eigen portemonnee als uitgangspunt nam voor het al dan niet luiden van het onweersalarm) lijkt me dus eigenlijk niet van toepassing. Hier zijn ze immers niet bepaald getriggerd om voor de entreeprijs mensen nogmaals te verleiden om een andere dag terug te komen (weet je nog, entree $ 1...).

http://img97.imageshack.us/img97/3168/p1011084sz1.jpg

Op de terugweg zoeken we een family restaurant a la Bennigans of Perkins, en deze laatste vinden we zo ongeveer halverwege de route terug naar Orlando. We eten er lekker (pot roast en steak).

’s Avonds rijden we richting Kissimmee en bezoeken we de overdekte Flea Market tegenover Old Town. We kopen er Cool Water van Davidoff voor vrouw lief (goed opgelet: het is de echte) en een zonnebril voor Ellen. Daarna zijn we tot 23.30 uur actief in de Wall Mart. De dames passen allerlei kleding aan en de uiteindelijke buit zijn schoenen voor Pa, waterschoenen, een broek voor Ellen en manatee onderzetters (met foto’s erop copyright Bird’s Underwater > ‘onze’ manatee club).

Daarna is het bedtime.
Sweet dreams!

PS Onderwaterfoto's volgen (hopelijk) later........

A3
16-08-06, 01:10
ZATERDAG 22 JULI 2006 What is this world coming to: man eats gator and gator eats oreo

Mwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, even uitrekkkkkkkkken. Huh? Hoe laat is het eigenlijk? Wat, half elf? Jippie! Dan zijn we te laat voor het ontbijt en mogen we heerlijk op de kamer ontbijten met onze gisteren gekochte verse brood en verse pastrami en verse kaas en vers Minute Maid Orange Juice en verse koffie en en en en en.......heerlijk!

Tja, om hier in Florida nou een hele dag op de kamer te blijven hangen is natuurlijk ook maar soso. Wat gaan we doen? We gaan naar Gatorland! Orlando’s (maar het ligt in Kissimmee!) best half day attraction. Zo rond 12.00 uur arriveren we bij het park en het is hier werkelijk snikkesheet. Als we eenmaal binnen zijn bestuderen we uiteraard eerst de map en het bijbehorende show schedule. Als we alles een beetje efficient plannen moeten we alle shows nog kunnen zien, dus dat valt niet tegen.

We beginnen met een kijkje bij de grote vijvers waarin diverse grote jongens liggen te luieren en reigers ongenschijnlijk nonchalant langs de kant staan. Dan is het al tijd voor de eerste show; het Gator Wrestling. Vergeleken met zes jaar geleden is Gatorland wel behoorlijk gecommercialiseerd. Je kunt bijvoorbeeld bij de ingang extra tickets krijgen die recht geven op wrestling with alligators. Kosten weet ik niet maar ik geloof iets van $ 15 pp. Je mag dan zegge en schrijve 7 seconden bovenop een alligatortje zitten waarbij de mond is dichtgetaped, en in die tijd moet je dan ook nog met een prodent smile naar de fotograaf kijken. De foto die deze vervolgens maakt is dan nog niet eens inbegrepen. Kost weer extra (ik geloof $10). Dat vind ik dus een regelrechte ripp-off. De show zelf is echter wel amusant. Niet dat er nou super spectaculaire dingen gebeuren, maar het hele verhaaltje er omheen is best wel komisch. Het moment dat de Gatorworstelaar zijn hand in de geopende bek stopt die vervolgens met een rotklap dicht klapt is best wel gaaf. Net op tijd trekt hij dan zijn hand terug; je moet het maar kunnen. Na deze aardige 20 minuutjes gaan we de Swamp Walk doen. Aangezien er achter ons nogal luidruchtige engelsen lopen, wachten wij even af welke route ze kiezen, je kunt namelijk linksom of rechtsom. Zij kiezen voor rechts, dus gaan wij links. Waren we in Jolly Old England, dan hadden ze waarschijnlijk links gekozen, en wij dus rechts. Het blijven rare jongens, die Romeinen, ehhhhh Engelsen. Het is overigens niet zo dat wij per definitie een hekel hebben aan luidruchtige mensen, echt niet, maar bij een wandeling door een natuurgebied hoop je toch wat beesten en beestjes te kunnen zien, en die hebben nu eenmaal wel een hekel aan luidruchtige Engelsen.

Al snel zien we onder een omgewaaide boom een poeltje waarin een kleine muskusschildpad zit. Deze soort hebben we thuis ook, dus het enthousiasme is niet gering. Daarna lopen we verder over de boardwalk en zien o.a. veel epyphiten (planten die in de lucht op bomen groeien en hun voedsel uit de lucht halen – als ik het goed heb tenminste-). Ook loopt hier een stroompje dat, en dat is een bewezen feit, eigenlijk het begin vormt van de Everglades. Samen met de Reedy Creek, die begint bij Disney World en vervolgens de I4 kruist en naar Kissimmee stroomt, gaat dit water steeds verder zuidwaarts om, tesamen met diverse andere stromen en rivieren, uit te monden in Lake Okeechobee, dat op zijn beurt weer afwatert in de Glades. Het is maar dat u het weet! Flats hier dus een fluim in het water, rijd naar Key West en zie hem dan daar weer langsdrijven...............

Als we het rondje gelopen hebben komen we weer terug bij het eerder genoemde poeltje. Nu zwemmen hier wel vijf of zes van deze kleine schildpadjes rond alsmede twee driekielschildpadjes, herkenbaar aan hun drie lengtestrepen in het schild. Leuk! Daarna is het alweer tijd voor de Gator Junparoo, het voeren van de alligators. We hebben nog net plekjes vooraan, al hebben we daarvoor wel bijna ruzie met een amerikaanse. Ze zegt dat het plekje waar wij staan eigenlijk voor haar friend was, maar dat die even weg is. Na een kwartier is de friend echter nog niet terug, dus ik denk dat de man (alligator?) eieren voor zijn dollars heeft gekozen, en dat ie het park snel heeft verlaten. Volgens mij is hij nu al halverwege Key West........ In elk geval, waar hij ook was of is, wij hebben hem niet meer gezien. En dus wel een goed zicht gehad op de Gator Jumparoo. Die was wel aardig, maar niet zo spectaculair meer als 6 jaar geleden, ondanks de aanwezigheid van best grote knapen in het water.......

Daarna zijn we wat rond gelopen en hebben we onder andere een grote alligator gezien die een tijd geleden in Tampa gevangen was omdat hij daar een echte liefhebber bleek van rashonden. Liefhebber op de verkeerde manier echter...... Hij scheen een voorkeur te hebben voor Labradors en Retrievers maar vond ook herders niet te versmaden.......... Ook zien we hier een Florida Black Bear. Daarna maken we een voettochtje langs Crocs of the World; een verzameling krokodillen en kaaimannen van ‘all over the world’. Bijna denken we ergens Steve Irwin te ontdekken, maar dat blijk ik zelf te zijn......... Daarna lopen we langs het grote swamp; een groot meer midden in de bossen dat werkelijk vergeven is van de alligators. Zowel groot als klein zijn aanwezig en ze vinden Oreo’s lekker! Zelf gevoerd en gezien (mag eigenlijk niet hoor, en ik word hevig op de vingers getikt door beide dochters). Uiteraard opvoedtechnisch geheel en al fout en verkeerd, maar wel leuk! Ook zitten in de bomen nog diverse nesten van witte reigers en andersoortig gevolgelte. Sommige zo dicht bij dat je ze (niet bijna, maar helemaal) aan kunt raken.
Kijkend op onze horloges zien we dat het al weer tijd is voor de Animal Encounter, dus dat wordt onze volgende stop. Een aardig verhaal volgt met een pygmee Rattlesnake van dertig centimeter en daarna een Byrmese Python van ik denk een meter of vijf; toch zijn die 12 inches gevaarlijker dan de 13 foot-four. Hierna gana we eten; gator nuggets en gator ribs met Sprite. Geen alledaagse kost en dat is maar goed ook; ten eerste is het gewoon onbeschoft duur en ten tweede is het gewoon onbeschoft niet te vreten. De nuggets gaan nog wel, smaken naar kip (maar ja, wat smaakt er eigenlijk niet naar kip?), maar de ribs zijn zo vet dat een gator ze niet zou lusten........

Aan het eind van de middag zwaaien we byebye naar Gatorland en gaan lekker bij het hotel zwemmen (girls) en uitrusten (man). ’s Avonds haalt Pa pizza en Mexicaans bij Taco Bell en Food Court en genieten we op TV van ‘a few good men’en van ‘the fugitive’. Het verkeer bij het hotel is ’s avonds overigens een puinhoop. De file staat voor de deur en als je van het hotel om pak em beet acht uur een Tacootje wilt gaan halen sta je dus echt twintig minuten te wachten voordat je rechtsaf Vine op kunt. Tenzij je natuurlijk brutaal bent, de rij voorbij rijdt, dan een onschuldig gezicht opzet van ‘hé, ik moet hier eigenlijk rechtsaf’ en vervolgens het stuur naar rechts gooit. Dan duurt het ongeveer 1 minuut....... Niet doen hoor!

Slaap wel!

A3
17-08-06, 00:23
ZONDAG 23 JULI 2006 Do the hippy hippy snake / Sing the Blues


Ja vandaag, oooh halleluja, oh ja vandaag, oooh halleluja, heeft ons Pa, ooooooh halleluja, een alternatieve, een inventieve, ja een fantastische manier gevonden om, oooh halleluja, praise the lord, het ontbijt bij Springhill Suites, ja het ontbijt bij Springhill Suites, te ontvluchten, ooooh ja! Halleluja, praise the lord, no Brazilian teenagers, halleluja, aeeeeeeeeeee-men, halleluja.

http://img398.imageshack.us/img398/5663/p1011158zv3.jpg

Zo rond de klok van tienen gaan we richting Downtown Disney voor een bezoek aan het House of Blues. Dit tegenover Disney Quest gelegen complex is een grote concerthal waar regelmatig artiesten optreden en evenementen plaatsvinden. Zo ook elke zondagochtend: Gospelbrunch! We halen onze vooraf gereserveerde kaartjes af en het valt op dat er twee rijen zijn; één aan de zijkant, met enkel en alleen African Americans, en één aan de voorzijde met enkel White Americans (and four crazy Dutchies......). Raar. Eenmaal binnen blijken onze kaarten recht te geven op plaatsen boven. Het interieur ziet er gezellig uit met allerlei bonte schilderijen, graffitti en tierelantijnen. Als we bij onze plekken komen zien we beneden ons een podium, met daarvoor een open ruimte met een stuk of 10 grote ronde tafels voor elk ca. 10 personen. Boven, waar wij dus ook zitten, is er een soort balustrade met banken, in totaal voor ca. 100 mensen, en daarvoor een soort bar waarop je eten en drinken kunt zetten. Ook is er op de bovenverdieping een grote bar en een uitgebreid warm en koud buffet.

http://img398.imageshack.us/img398/6176/p1011155sx0.jpg

Wel liggen er tussen het buffet enkele rare en ondefinieerbare dingen. Iets wat uiterlijk op een soort bonenschotel lijkt, het is ook nog eens redelijk schemerig verlicht binnen, dus je kunt niet alles even duidelijk zien, blijkt een zoet dessert te zijn met daarin appels en heeeeeeeeeeel veel kaneeeeeeel. De kinderen gaan meer voor het traditionele ontbijt/brunch/briner of hoe je het ook noemen wil; gebakken eieren met kippepootjes en appelmoes bijvoorbeeld. Of appelkaneelprut met gestoofde spinazie en een dikke plak roastbeef. Het is echt kermis hier; alle combinaties kunnen, en worden dan ook uitgeprobeerd.

Zo na een half uur ontstaat er enige commotie op het podium en komen er een aantal artiesten, allen African Americans, ‘on stage’. Het valt nu trouwens ook op dat aan de ronde tafels beneden louter African Americans zitten, en boven louter White Americans. Raar. Het gospeluurtje begint en het is net als op TV. Een achtergrondkoor van drie in het donker geklede jongedames voor de oeeehs, aaahs en bibopshabobs, een tweede achtergrondkoor van zeer omvangrijke big mama’s, allen geheel gekleed in het wit, en een lead zangeres die later afgelost wordt door een lead zanger. Deze lead zanger is het prototype van een Gospelzanger; gezet, een ietwat te strak zwart pak met een net iets te korte broek en stoere spitse, beige lederen comboylaarzen. Het is echt om te gillen. De sfeer zit er al snel in, en beneden zit niemand meer; iedereen staat te swingen en te dansen. Boven zit iedereen nog. Raar.
Sommige nummers klinken zowaar een beetje bekend, en voordat we het weten staan ook wij lekker te swingen .Raar.

http://img398.imageshack.us/img398/7637/p1011156bh9.jpg

Na een klein uur houdt het gospelkoor het voor gezien en in een mum van tijd is de zaal leeg. Raar. Dan zullen wij ook maar gaan. Eenmaal buiten merken we weer hoe enorm warm het is. Snel vluchten we de airconditioned ruimte van de Virgin Megastore in. Na weer enigzins op temperatuur te zijn gekomen klimmen we in de auto voor onze rit naar St. Cloud, Reptile World Serpentarium. Dat zal me wat worden.............. Na een rit die qua tijd eigenlijk wel meevalt, via de turnpike waren we er echt sneller dan verwacht, arriveren we om ca. 14.00 uur bij Reptile World. We betalen onze entree in wat er toch een beetje shabby uit ziet, al valt het eigenlijk ook wel weer mee. Het pand bestaat uit drie vleugels die in een U-vorm een soort binnenplaats omringen. In één van de vleugels is de entree gevestigd met daarin de giftshop en een paar kleine terraria met slangen. De tweede vleugel bevat een ruime collectie slangen, allen gehuisvest in terraria en de derde vleugel huist het laboratorium. In dit lab worden de diverse gifslangen die hier aanwezig zijn gemolken en wordt het gif bewaard. Dit gif wordt verkocht aan diverse ziekenhuizen, instanties en universiteiten voor o.a. tegengif en diverse onderzoeken. Op de binnenplaats is een vrij grote vijver gemaakt met een muur eromheen, die naar schatting zo’n honderd grote waterschildpadden bevat. Het grootste exemplaar is een Alligator Snapper Turtle van zo’n tachtig centimeter, en verder zijn er roodwangen, geelwangen, redbellies, Chicken Turtles en Cooters. Een bont en mooi gezelschap. Tot 15.00 uur moeten we ons een beetje bezig houden, want dan is pas de eerstvolgende venom-show. Dus nemen we ook een kijkje bij de alligator family, inclusief pas gebouwd nest, en bij de diverse slangen. In een klein hok zitten ook twee Terrapene Carolina, twee landschildpadden, en zo te zien zijn het duidelijk een mannetje en een vrouwtje. Ze gaan me toch tekeer! En een herrie dat ze maken. Niet normaal! Een oude bekende uit Gatorland zien we hier terug; de pygmee rattlesnake, een slangetje dat later in dit verhaal nogmaals zal verschijnen (driemaal is immers scheepsrecht, nietwaar?). Van alle in Florida voorkomende slangen die hier tentoongesteld worden neem ik een fotootje. Je moet toch iets met je tijd, niet? In de giftshop koop ik een plastic alligator van zo’n 25 centimeter lang, met op de rug drie jonkies. Hier voor slechts $10.95, terwijl hetzelfde ding gisteren bij Gatorland $17.95 kostte. Jaja, we blijven prijsbewust. Op de grond vind ik trouwens nog een tweede souvenir. Een slangevel van ca. 30cm. lang dat zomaar op de tegels ligt. Raar.

http://img398.imageshack.us/img398/4236/p1011159sw4.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/1928/p1011160nk5.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/8233/p1011162co9.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/6980/p1011167re9.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/2571/p1011173ii2.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/7884/p1011181lc9.jpg

Samen met zo’n 10 andere mensen hebben we inmiddels plaats genomen op de houten banken voor het raam dat ons scheidt van het lab. Al snel komt de beheerder aanlopen met een vrij grote slang. Het zwarte exemplaar blijkt een Indigo snake te zijn, de grootste in Flroida voorkomende slangensoort, die overigens niet giftig is. Deze slang is ook geen wurgslang, maar meer een dier dat zijn prooi puur door kracht en met zijn bijt overweldigt. Hij eet onder andere knaagdieren, maar heeft vooral ook veel andere (gif)slangen op zijn menu staan. Iedereen die dit wil krijgt de slang even over de nek gedrapeerd, en uiteraard wil ik jullie de foto’s niet onthouden:

http://img398.imageshack.us/img398/900/p1011184on5.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/7581/p1011186ee2.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/4778/p1011185tv9.jpg

Deze slang doet al heel lang dienst als showdier en heeft in de afgelopen 24 jaar tijdens alle voorstellingen slechts drie maal iemand gebeten. Dit voelt aan als een bijesteek, maar de schrik is meestal heviger dan de pijn. Daarna begint de main event; het melken van gif. De assistente zet drie bordje neer met daarop de namen van de slangen die aan de beurt komen (het zijn er dus meer dan één, joepie!). Het betreft achtereenvolgens de Eastern diamondback Rattlesnake, de Cottonmouth en een Mamba. Wauw! Anja staat met de camera aan één kant, en ik met het fototoestel aan de andere , beginnen maar! De eerste slang wordt uit een soort wasbak gehaald en op het bureau gelegd. Het is een super agressief exemplaar. Als de prof. hem probeert te pakken begint hij te dreigen, te hissen en doet zijn bek wijd open. Dit is pas aktie! Daarna vlucht het beest van het bureau af, zodat hij opnieuw gevangen moet worden. Gaaf! Uiteindelijk is hij overmeesterd en ligt plat op het bureau met een soort golfstick op z’n kop. De prof. pakt hem beet en brengt zijn kop richting een soort champagneglas dat aan de bovenzijde is afgedicht met een soort papier. Uiteindelijk hapt de rattler toe en zie je dus echt op veertig centimeter afstand hoe het gif uit de grote tanden langs de binnenkant van het glas naar onder druipt. Dit proces herhaalt zich nog een anatal malen en ieder toeschouwer staat met ingehouden adem en open mond te kijken. Dit is dus pas echt een live show. Fantasmic, eeeeeh fantasTic!

http://img398.imageshack.us/img398/4830/p1011188qh4.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/9945/p1011192gw4.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/3656/p1011199hp5.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/3695/p1011195ln5.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/5816/p1011196wb5.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/6335/p1011202el2.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/8610/p1011203rx0.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/1214/p1011206fu0.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/5347/p1011207cx6.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/2981/p1011208tg6.jpg

Na dit enerverende bezoek maken we een korte stop bij Sonic voor een lekekr ijsje. We willen ook wel eens aan de auto bedient worden door een tiener op rolschaatsen. Hopelijk hangen ze het dienblad dan aan je deur; net als vroeger bij de Flintstones! Helaas worden onze ijsjes gewoon lopend gebracht, en worden ze door het open raam aangegeven, mwah......... Aansluitend rijden we door Kissimme Down Town (niet te verwarren met Old Town) en maken we een kiekje bij het Monument of States. Dit bestaat uit stenen uit alle 50 staten van de VS en een heleboel landen. Een Nederlandse kei hebben we er echter niet in kunnen ontdekken.

http://img398.imageshack.us/img398/1425/p1011212vm4.jpg

http://img398.imageshack.us/img398/2192/p1011214of5.jpg

Richting hotel stoppen we bij de Wal Mart op I 192 en bij diverse giftshops. We kopen allerlei prullaria en eten uiteindelijk bij Ponderosa. Het buffet is zoals gebruikelijk weer overdadig en je eet hier altijd te veel. Is het niet van de jelly, dan is het wel van het zelf te tappen ijs. De laatste stop voor het slapen gaan is bij de giftshop naast Subway, alwaar ik mijn derde gele, ruitvormige bordje voor thuis aan de vijver koop; Gator- & Turtle Xing heb ik al, nu is mijn collectie middels Manatee Xing compleet.

Bon nuit!

A3
17-08-06, 23:08
MAANDAG 24 JULI 2006 No – see – ums


Vandaag ‘genieten’ we weer van het gewelidge ontbijt bij Springill Suites. Omdat we vandaag geen echt strak programma hebben zijn we niet echt vroeg en dat is te merken. Het is (nog) veel drukker dan anders en bij de wafels staat een rij van een halfuur. En dat is niet gelogen. Als we gaan staat er een man in de rij die er ook al stond toen we kwamen. Niet dat hij er wéér staat, nee, hij staat er nóg!

Dan gaan we op weg voor onze eerste echte winkeldag. We hebben al wel eerder een Mall bezocht, maar dat was ’s avonds, en de Wall Mart hebben we dan weliswaar met een paar bezoekjes vereerd, maar dat waren ook geen urenlange aangelegenheden. Daarom gaat het nu richting Florida Mall. We parkeren de auto voor de deur bij JC Penney en bestormen daar de kledingafdeling. Ellen en Linda bevolken samen de paskamers voor meer dan een uur en kopen dan ook diverse spijkerbroeken, shirts en aanverwante artikelen. Tot twee keer toe kraakt een vrouw gewoon de paskamer terwijl de kleren van Linda er nog in liggen. Je kunt hier niet eens rustig jezelf in de spiegel bekijken of je plekje is dus al weer weg. Daarna bezoeken we Sears. Hier verblijven Pa en MA op de groundfloor bij de kleding, terwijl de kids boven bij de games te vinden zijn. Pa schaft zich een short aan van $5 (vandaag zijn trouwens alle kledingstukken en schoenen vrijgesteld van sales tax). Alle beetjes helpen, nietwaar. Dan valt plotseling het licht uit en is het in één keer aardedonker. Het licht gaat weer een fractie van een seconde aan en valt dan weer uit. Snel stormt Pa de stilgevallen roltrap op om te kijken of de meiden niet in paniek zijn, maar voordat hij boven is lijkt het euvel al weer verholpen. Alles doet het weer. De meiden waren wel een beetje geschrokken maar verder niet echt onder de indruk.


http://img144.imageshack.us/img144/8408/p1011218ri8.jpg

Van dat schrikken krijg je uiteraard wel honger en derhalve lopen we richting Food Court. Voor we daar aankomen passeren we echter een standje waar ze speedrollers verkopen. Hier hebben deze schoenen met wieltjes een eenvoudig knopje aan de hiel waarmee je de wieltjes in en uit kunt klappen. Da’s handig! Maar Pa vindt dat we nog even verder moeten kijken. Ook wordt Pa in één keer helemaal flauw. Hij moet nu snel iets eten of gaat van z’n stokje. Aangekomen bij het Food Court is het echt overal stervensdruk. Anja gaat op rooftocht en heeft binnen vijf minuten een gigantische wrap gevonden van Mesa Grill. Het ding is niet te eten maar het vult wel. Pa kan dus weer even vooruit. Ellen en Linda gaan Subway respectievelijk Charleys bestormen en Anja neemt chinees. Na deze culinaire wereldreis neemt Pa nog een ijsje bij Dairy Queen en gaan we weer op pad. We visiteren nog diverse winkels maar er blijft verder weinig aan onze handen plakken. Wel leuk is dat er hier een speciale M&M winkel is (en daar werkt Ma in Nederland), dus daar blijven we iets langer. Ongelooflijk eigenlijk dat mensen al deze M&M prullaria überhaupt kopen. Een zakje met een stuk of twintig M&M’s in een speciale kleur (paars & roze) kost $3.20. Welke idioot trapt daar nou in?

http://img144.imageshack.us/img144/3087/p1011217tn7.jpg

http://img144.imageshack.us/img144/2489/p1011215is2.jpg

We besluiten om het ‘a day te callen’ en lopen terug naar JC Penney. Daarbij passeren we uiteraard weer de speedrollers stand. Blijkt de tut hola in één keer maar tot maat 5 te hebben. En da’s te klein voor de poezelige voetjes van m’n dochters........ Maybe at the .... store, raadt ze ons nog aan. Wij terug, maar daar hebben ze alleen maar heely’s; zonder verstelknop en stervensduur. Dan maar in Nederland kijken schat......

We rijden richting de oostkust en bereiken binnen twee uur het Marriott in Hutchinson Island. Het hotel ziet er mooi uit en we hebben een kamer bij de de pool gevraagd en gekregen. Het is hier echt heerlijk toeven. We zwemmen nog wat en luieren een beetje; kortom we genieten van het goede leven. Geen van ons heeft nog zin om weg te gaan voor het eten, dus nemen we een kleine ‘bite’ aan de zwembadbar. Tesamen met de drinks krijgen we een fles insect repellent tegen no-see-ums. No-see-ums? Wat zijn dat? Het blijken onzichtbaar kleine zandvliegjes te zijn die gemeen steken en gezien hun maat hun werk geheel onopvallend kunnen doen. We vroegen ons aan het zwemnad al af wat die vervelende prikjes steeds waren, maar dat mysterie is nu dus ook ontrafeld. Vooral Anja is een gezocht slachtoffer (des te beter dus voor El, Lin en Pa....). Daarna is het tijd voor no-wake-ums:

http://img144.imageshack.us/img144/8315/p1011219gb8.jpg

Truste!

A3
19-08-06, 17:29
DINSDAG 25 JULI 2006 CRACKER BARREL

De familie slaapt vandaag uit. En als je lang uitslaapt ben je meestal te laat voor het.........., inderdaad: ontbijt. Wat gaan we doen met ontbijt is de grote vraag van vandaag. We besluiten er daarom maar een brunch van te maken. Eerst gaan we echter per auto de omgeving verkennen. We rijden eerst langs de kustlijn en zien daar de diverse beaches. Ook komen we langs Bathtub Reef, waar we later zullen gaan snorkelen. Aangezien we hier niet verder kunnen, draaien we om en rijden de kustweg van Hutchinson Island (de A1A) in noordelijke richting. De bebouwing is spaarzaam maar wel gigantisch mooi. Hier geen torenflats o.i.d., maar allemaal echte miljonairskastelen uit de 20e eeuw. Verschillende stijlen staan door elkaar. Wat ook opvalt is dat er hier geen fast food outlets zijn; en laten we die nu net één zoeken......

Daarom nemen we de verbindingsbrug naar het vasteland. Na even rijden komen we bij de kruising met de A1. We gaan links en zien al weer de ons bekende borden opduiken. Mac, Burger King, Subway, de hele familie is weer compleet. Maar wat we eigenlijk zoeken is een echt uitgebreid Amerikaans, of zo u wilt, Engels ontbijt, met alles d’r op en d’r an. Maar waar ga je dan naar toe? IHOP en Waffle house bieden dan eigenlijk net niet genoeg, en veel andere restaurants serveren geen all day breakfast. Het is namelijk inmiddels al ver na twaalven. We zien een groot reclamebord van Crackel Barrel. Hebben we in Kissimmee ook al diverse malen gezien, maar wat is het eigenlijk? Op het bord staat ‘old country store’, dus dat duidt niet direct op bacon, eggs & mashed potatoes. We stoppen, eigenlijk tegen beter weten in, en A3 gaat poolshoogte nemen (de rest blijft in de auto). Eenmaal binnen lijkt het inderdaad een winkel met allemaal typisch Amerikaanse spulletjes. Toch ruikt het er naar eten. En ja hoor, in de hoek van de winkel is een doorgang naar een eetgedeelte. Ik loop door en wauw; dit is leuk! Helemaal ingericht met oude foto’s, oude boerderijwerktuigen, hooi, stro (wat is eigenlijk het verschil?) enzovoorts. Het ruikt er prima en dus vraag ik of ze ‘all day breakfast’ serveren. ‘Sir, we ARE all day breakfast’. Ik sprint dus naar buiten, sleur de rest van de familie de Buick uit en duw ze de Crackel Barrel binnen. We krijgen een leuke plaats en hebben vervolgens het breakfast van ons leven. Veel koffie, vers geperste O.J. en een overdaad aan eieren, bacon, gravy, toast en wat dies meer zij. Er blijft slechts één rotgevoel over: we komen nu voor de 8e keer in de States: waarom hebben we dit niet eerder ontdekt? Ook heeft dit ontbijt tot gevolg dat één van de vragen van de volgende dag al beantwoord is; namelijk de vraag ‘Waar ontbijten we’?

http://img228.imageshack.us/img228/2746/p1011222fx4.jpg

Voordat we afrekenen snuffelen we nog wat rond in de winkel en A3 koopt nog een leuk boek ‘Road Side Trips USA’. Een dikke pil, die echter helaas een beetje beschadigd is > korting! Helaas echter slechts 10%, maar alle beetjes helpen, toch? Daarna rijden we naar Steack ‘n Shake, daar zijn we immers deze reis nog niet geweest, en bestellen allemaal een small shake. Hé, das geinig, hier doen ze op elke shake een dot slagroom en een kers. Wat een rare gewoonte. Wij doen dat alleen op de appelmoes.............. De shakes zijn heerlijk en al rijdend zien we een ROSS, dress for less. Dit is ook één van onze verplichte stops, dus gaat d e richtingaanwijer weer uit naar links. De shakes bergen we zolang op in het koelvak van de Buick. Zou dat werken? Anderhalf uur, en een paar schoenen, spijkerbroek en diverse shirts later, keren we terug bij de auto. De shakes zijn nog heerlijk koel; da’s mooi dus.

Dan gaan we snorkelen bij Bathtub Reef. Dit zogenaamde reef is een soort muur op zo’n 50 meter in zee, die bestaat uit allemaal tunneltjes in steen, die gebouwd zijn als behuizing voor en door een klein soort worm. Doordat er daardoor een koraalachtige massa onttaat schijnen hier heel veel vissen en ander zeeleven op af te komen. Het is echter al laat in de middag en het is poepiedruk. Door de vele mensen in het water wordt er heel veel zand opgestuifd en dit heeft weer tot gevolg dat het zicht onder water zeer matig is. We zien wel wat vissen en een paar krabbetjes, maar dat is het dan wel. A3 denkt op een gegeven moment een octopus te zien, of in elk geval een poot daarvan. Iedereen wordt al snorkelend gemobiliseerd, maar dan blijkt het een mossel te zijn met een raar patroon op de rand van zijn schelp. Tegenvaller dus.
De dames zoeken nog verder, maar dit keer niet snorkelend naar vissen, maar in de Sanibel Stoop houding op zoek naar schelpen. Daarna gaan we naar het hotel en spoelen daar in het heerlijke zwembadwater dat vieze zout en strandzand van ons af. Ik heb nooit gesnapt wat mensen leuk vinden aan het strand, en eerlijk gezegd: ik snap het nóg niet!

http://img228.imageshack.us/img228/8026/p1011224xt8.jpg

http://img228.imageshack.us/img228/4231/p1011225gv5.jpg

http://img228.imageshack.us/img228/3280/p1011233qz7.jpg

’s Avonds rijden we naar Juno Beach, voor de door ons geboekte Turtle Walk. In Juno eten we snel nog wat bij Subway (ging om 21.00 uur dicht, maar het was 20.00 uur en de stoeltjes stonden al op de tafels....). Bij het Marinelife Center Juno Beach krijgen we een dia voorstelling te zien en krijgen we de gelegenheid om de facility te bezoeken en de diverse opvangschildpadden te zien. Buiten zitten in grote tanks diverse kleine en twee hele grote exemplaren, en o.a. ook een kleine bak met daarin allemaal jonkies van een paar centimeter groot. Dan begint het lange wachten. Er gaan 8 vrijwilligers van het Center het strand op en zij melden via walkie talkies wanneer ze een eierleggende schildpad op het strand zien. Zo wachten we van ca. 21.00 uur tot ruim na twaalven........ Jullie raden het al: geen turtles. Normaliter worden zo rond 22.20 de eerste schildpadden gesignaleerd, maar vandaag is een pechdag. Er schijnen nogal wat luidruchtige mensen op het strand te zijn en die jagen de schildpadden die uit het water komen weer weg. Om 12.15 uur wordt alles ‘a day gecalled’. We mogen nog wel solo het strand op, je weet maar nooit. Samen met een stel uit Watford, Engeland (je weet wel, waar Elton John woont), waarmee Ellen contact heeft aangeknoopt, gaan we op het strand zitten. Met z’n zessen houden we dit zo’n drie kwartier vol en dan ‘roepen wij het ook een dag’. Midden in de nacht en niets gezien.

http://img228.imageshack.us/img228/8779/p1011227sb8.jpg

http://img228.imageshack.us/img228/7564/p1011228ca3.jpg
Kleintjes

http://img228.imageshack.us/img228/2751/p1011229xn6.jpg
Joy

Jammer, het kan niet altijd prijs zijn (dat klopt, want er worden niet elke dag schildpadden gezien op het strand, slechts in zo’n 80% van de gevallen). Op weg terug naar het hotel krijgen we het idee om het vlak bij ons hotel dan eens zelf te proberen. Het is inmiddels na enen ’s nachts, maar de Wal Mart is nog open en daar gaat A3 snel zaklampen kopen en een paar waterschoenen. Bij het hotel gaan Linda en Ma naar bed, Ellen en Pa gaan midden in de nacht naar de stranden. Het eerste strand (het is echt pikkedonker) blijkt in een keer met een klif van zo’n 4 à 5 meter nar beneden te lopen, dus dat lijkt ons in het donker geen goed idee. Bij het tweede strand staan wat jongelui en zo midden in de nacht is dat ook niet echt geruststellend. We kijken nog wel even met onze zaklampen op het strand, maar er is niets te zien. Het is inmiddels al lang:

WOENSDAG 26 JULI 2006

A3
20-08-06, 11:04
Nog wat nagekomen foto's uit de onderwatercamera: Zwemmen met Manatees (more to follow) bij Birds Underwater in Crystal River:

http://img241.imageshack.us/img241/9759/imm00016ia9.th.jpg http://img241.imageshack.us/img241/8831/imm00118gx7.th.jpg http://img241.imageshack.us/img241/7866/imm00219lg2.th.jpg http://img241.imageshack.us/img241/9372/imm00320st4.th.jpg http://img241.imageshack.us/img241/9348/imm00421mp0.th.jpg

Zwemmen in Rock Springs Run/Kelly Park bij Apopka:

http://img241.imageshack.us/img241/302/imm0010io1.th.jpg http://img241.imageshack.us/img241/606/imm0021if8.th.jpg http://img241.imageshack.us/img241/1599/imm0043lz6.th.jpg http://img241.imageshack.us/img241/1280/imm0098jt1.th.jpg http://img241.imageshack.us/img241/8733/imm01312kr5.th.jpg

http://img241.imageshack.us/img241/9369/imm01514os3.th.jpg http://img241.imageshack.us/img241/9576/imm01615up8.th.jpghttp://img241.imageshack.us/img241/7907/imm01716bi0.th.jpg http://img241.imageshack.us/img241/4298/imm02020ke4.th.jpg

Onze onderwater sessie met manatees:

* er is door Birds Underwwater gefilmd
* deze film is op DVD gebrand.
* wij hebben deze DVD gekocht
* thuis hebben we van de DVD 'stills' genomen
* deze vind je hieronder:

Deel 1: de manatees in de bron

http://img217.imageshack.us/img217/5582/dvdmanateevisjeszp9.jpg

http://img217.imageshack.us/img217/4183/dvdmanateegeheelgi3.jpg

http://img217.imageshack.us/img217/4190/dvdmanateefrontkv8.jpg

http://img217.imageshack.us/img217/4973/dvdmanateeonderlipum8.jpg

http://img217.imageshack.us/img217/2430/dvdmanateesurfacedwi5.jpg

http://img217.imageshack.us/img217/8527/dvdmanateezijkantaf3.jpg

http://img217.imageshack.us/img217/1306/dvdtwomanateeswhiskersvq1.jpg

http://img217.imageshack.us/img217/844/dvdtwomanateesvi3.jpg

http://img175.imageshack.us/img175/2549/dvdellinonderwaterko1.jpg

http://img172.imageshack.us/img172/231/dvdwoehoecv2.jpg
DIT IS LEKKER ZEG

ZO GAAN MANATEES ZWEMMEN ALS JE ZE LEKKER AAIT

JA, IETS MEER NAAR LINKS, JA HEERLIJK ZO!

http://img172.imageshack.us/img172/565/dvdpamanateeiy5.jpg
NIET ÉÉN, MAAR TWEE ZEEKOEIEN.........

http://img172.imageshack.us/img172/4851/dvdmanateebovenwaterue1.jpg
KNAP HÈ, EEN BOVEN WATER FOTO MET EEN ONDER WATER CAMERA......

http://img172.imageshack.us/img172/1018/dvdmanateemarx4.jpg
MEVROUW ZEEKOE....

1, 2, 3, AAIEN MAAR!

http://img172.imageshack.us/img172/1826/dvdlekkerqb7.jpg
AAN TE BEVELEN HOOR, ZO'N LEKKERE KRIEBELENDE HOMO SAPIENS HAND

http://img172.imageshack.us/img172/840/dvdheerlijkaa4.jpg
KICKEN!!! KICKEN, KICKEN!!! GA DOOR, GA DOOR!

http://img172.imageshack.us/img172/1910/dvdlindaaait3cg2.jpg
HOU OP, HOU OP!

A3
21-08-06, 23:53
WOENSDAG 26 JULI 2006 OUTBELLYING


Tja, aan alles komt een eind, en aan de leuke dingen meestal het eerst. Het eind van de vakantie is al weer in zicht. Omdat we vanavond een afspraak hebben in het zuidelijker gelegen Boca Raton, en omdat we terugvliegen vanaf Miami, besluiten we om het hotel eerder te verlaten. We checken dus een dag eerder uit en gaan alvast richting Boca Raton.

http://img170.imageshack.us/img170/859/p1011240id5.jpg

Maar uiteraard dient eerst de inwendige homo sapiens versterkt te worden. Na de trip van gisteren is de keuze voor onze brunch niet moeilijk meer. Een half uur eerder dan yesterday schuift ons Buickje weer de parkeerplaats op bij Cracker Barrel. ‘Hello folks, how are you all doing today?’; ze kennen ons nog van gisteren. Weer wordt de kaart uitgepluist en worden er gerechten besteld als ‘old country boy’s breakfast’ en ‘double meat with three eggs’. Na het eten en het erop volgende out-belly-ing (uitbuiken) gaan we terug naar het hotel. Van pak em beet 13.00 tot 17.00 uur zijn we druk bezig met zwemmen en de koffers pakken. Om 17.10 uur zijn we uitgechecked en gaan we richting Boca. Daar aangekomen zoeken we eerst een passend hotel voor de laatste nacht, en als we drie mogelijke opties vlak bij elkaar zien, rijden we naar Gumbo Limbo Nature Center, om te kijken hoe ver het van de hotels af is. Dat blijkt slechts vijf minuutjes te zijn, dus dat zit wel goed. Vanaf de strandweg die langs het nature center loopt, kun je op het strand al de met touw afgezette schildpadnesten zien.

http://img170.imageshack.us/img170/1866/p1011241tc4.jpg

Dan terug naar de hotels. Het Quality Inn ziet er wat beter uit dan het Best Western, maar weer wat minder dan het Plaza. Het Plaza wordt uitgekozen en men heeft nog een kamer vrij voor 69 dollar. Niet te lang over nadenken en doen die hap. We hebben een kamer op de eerste verdieping (door Amerikanen steevast 2nd floor genoemd) in een annex gebouw. De kamer is niet al te ruim, maar voldoet voor die ene nacht prima. Om nog op tijd bij het Nature Center te zijn moeten we nu wel snel gaan eten, en dat lukt bij de drive inn van de Mac. Met de friet nog uit de bekken hangend komen we aan bij Gumbo Limbo Nature Center. Hier krijgen we eerst van de uiterst vriendelijke Kailie uitleg over zeeschildpadden in het algemeen en hatchlings (jonkies) van de loggerhead in het bijzonder. We zijn de eerste bezoekers uit Nederland die ze hier treft op een hatchling release. Best leuk, want ze is mede hierdoor super enthousiast. Nadat het inleidende programma is afgelopen vertelt Kailie dat we helaas de hatchlings niet zelf los mogen laten, dit in verband met risico op salmonella besmetting, maar dat zij ze los laten in het bijzijn van de groep (die overigens uit zo’n 15 mensen bestaat).

http://img170.imageshack.us/img170/1720/p1011243lz6.jpg

http://img170.imageshack.us/img170/497/p1011244bd0.jpg

We rijden naar het strand en daar wordt in een natuurgebied (Red Reef Park) een afgelegen stuk strand opgezocht. Hier worden in het werkelijke pikkedonker een stuk of dertig kleine schildpadjes los gelaten, waarna deze kleine opdondertjes als een gek richting zee lopen. Helaas zijn er geen video- en of foto opnamen te maken, want er mag niet geflitst worden en geen gebruik worden gemaakt van hulplicht. Zelf hebben ze wel een zaklamp bij met rood licht, dit wordt door schildpadden namelijk niet zo goed gezien. Na een half uurtje op het strand zijn alle schildpadjes te water en gaan we weer terug naar de auto. Als we Kailie een tip willen geven ($5) slaat ze die verontwaardigd af, om deze later toch te accepteren, maar dan onder haar strikte voorwaarde dat ze het meteen in de donation box stopt, zodat het ten goede komt aan de schildpadden. Zo, dat is pas idealisme!

Wij maken een eindje verderop nog een korte wandeling over het donkere strand, om te kijken of we toevallig nog nestelende turtles kunnen ontdekken. Helaas.

Bedtijd dus!

A3
24-08-06, 22:57
Link naar de manatee company: http://www.birdsunderwater.com

A3
25-08-06, 22:29
DONDERDAG 27 JULI 2006 AFKORTINGENDAG


We ontbijten bij het naast het hotel gelegen restaurant en dit wordt het voorlopig laatste ontbijt met de inmiddels bekende onderdelen OJ (orange juice), SSU (sunny side up) CWFR (coffee with free refills) en T (oast). De kids gaan nog even lekker zwemmen en pa, maar vooral ma, leggen zich toe op het pakken van de koffers. Gelukkig hadden we vanuit Nederland al een extra lege tas mee genomen, anders had het nu niet gepast. Eerst maken we nog een korte stop aan het strand van Boca Raton. Eierleggende schildpadden hebben we tot nu toe niet op het strand gezien, maar een nestfoto is toch wel het minimum dat we mee terug willen nemen naar The Netherlands. Inderdaad zijn er diverse nesten op het strand, allen herkenbaar aan de afzetting met paaltjes en draad. Tja, het is dan wel niet ‘the real thing’, maar wel weer ‘better than nothing’.


http://img176.imageshack.us/img176/8960/p1011254um2.jpg
NESTJE

http://img176.imageshack.us/img176/1349/p1011255qf6.jpg

http://img176.imageshack.us/img176/4263/p1011256ja2.jpg
BOCA RATON

Het is nog ongeveer twee uurtjes rijden naar MIA (Miami International Airport), en de rit verloopt zonder noemenswaardige problemen. We parkeren de auto even voor de terminal en gaan eerst bij AZ(Alitalia) inchecken. Dit blijkt de snelste procedure ooit. Er zijn geen wachtenden voor ons, en de hele procedure duurt nog geen twee minuten. Binnen drie minuten sta ik dan ook weer buiten om de auto terug te brengen naar National rent a car en ja hoor: een bekeuring. Twentyeight hele dollars voor 9 minuten parkeren; wat een zeikerds!

Bij National ben ik ook binnen 5 minuten klaar en voor ik het weet zit ik weer naast ma en de kids in de vertrekhal. Middels een paar laatste whoppers en salads nemen we ook symbolisch afscheid van de FFC (Fast Food Cultuur). Dan gaan we richting gate en gaan we aan boord van de Alitalia vlucht naar Milaan Malpensa (betekent dat slecht denken?).

A3
27-08-06, 12:03
Door wat problemen in de werksituatie zal ik daar voorlopig niet veel zijn. Wat doe je in dan in zo'n geval? Je wikt en je weegt en overlegt met het hele gezin wat het beste is.

We hebben een week lang gewikt en gewogen en daarna ben ik op pad gegaan. Hoe lang weet ik nog niet, wel waar naar toe; US of A. Op 10 augustus ben ik vertrokken naar New York, en alhoewel dit duidelijk geen Florida is, wil ik het verslag toch hier plaatsen. De bedoeling is namelijk om wel in Florida te eindigen. Wanneer dat is blijft nog even onduidelijk, misschien wel morgen, maar misschien ook pas over twee maanden. Je leest het wel.

Vanaf morgen in elk geval de afronding van onze familievakantie (vrijdag 28 juli jl.) en het begin van mijn US of A solo trip , die begon op 12 augustus jl.).

MVG

A3

A3
27-08-06, 20:38
VRIJDAG 28 JULI 2006 WEER THUIS


Na een redelijk aangename vlucht (prima eten, maar helaas geen privé tv-schermpjes), komen we aan in Italie. Precies op tijd landen we op Milaan Malpensa en maken we ons gereed voor de laatste vlucht naar Schiphol.

http://img174.imageshack.us/img174/7899/schiphol300nq1.jpg

Helaas blijkt onze vlucht ietwat vertraagd, en het duurt uiteindelijk meer dan anderhalf uur langer dan in eerste instantie gepland. Waarschijnlijk door de ietwat rare planning van deze vlucht, de nodige wind mee en het ferm ingedrukte gaspedaal van onze piloot, valt de vertraging bij landing op Schiphol uiteindelijk nog mee; slechts 30 minuten. Alleen duurt het op de beste luchthaven van Europa (en dat vind ik nog steeds veel meer zeggen over de andere Europese luchthavens dan over Schiphol) steeds langer voordat je de koffers hebt. Na een lange wachttijd hebben we dan eindelijk onze 5 koffers bij elkaar gescharreld en begeven we ons naar de vertrekplaats van het shuttlebusje van het Crowne Plaza, daar staat immers onze Multipla. Binnen 10 minuten zijn we ter plaatse en koersen we vol goede moed over Neerlands wegen naar Heesch. Helaas, al na 3 minuetn snelweg staan we volledig stil. Juist op het moment dat op het radiojournaal gemeld wordt dat vandaag de drukste dag van het jaar is op Schiphol, staan wij stil in de schipholtunnel omdat ze nu juist vandaag 2 van de vier banen hebben dichtgegooid, alsmede de volledige A4, A9 en weet ik al niet wat meer hebben afgesloten. Na vijftien minuten stilstaan kunnen we zonder overdrijven al zeggen dat we in twintig minuten Holanda al meer file habben gehad dan in drie weken Florida; ik ga emigreren!! Na een halfuurtje schelden komt er beweging in de stoet en schuifelen we richting zuiden. Wat een land, wat een land.

Bij thuiskomst wachten ons een aantal verrassingen, plezierige en onplezierige. Ten eerste is het in huis meer dan 30 graden. Celsius wel te verstaan. Ten tweede is het grote aquarium in de woonkamer geheel en al vertroebeld en stinkt het als een otter. Bij nadere inspectie blijkt geen vis meer in leven, maar gelukkig hebben alle schildpadden de warmte overleefd. Ook de planten boven het aquarium hebben allen de geest gegeven. Ook de techniek heeft ons in de steek gelaten; geen van de video’s, tv’s en andere audiovisuele hulpmiddelen geeft nog een kik. Wat is er toch aan de hand? Enig gerommel met snoeren en contactdozen lost uiteindelijk de situatie op, en als het aquarium helemaal is leeg gehaald volgt er nog leuk nieuws ook; tijdens onze vakantie zijn er vier schildpadeieren uitgekomen en drie van de vier superkleine beestjes (Floridiaans Muskusschildpadden, ook wel ‘stinkpots’ genoemd) zwemmen nog vrolijk rond. Nummer vier heeft het echter niet overleefd, en van hem (of haar) rest slechts een piepklein, leeg schildje. Toch is drie uit vier geen slechte score.

http://img174.imageshack.us/img174/5923/hatchlingstinkpotoa6.jpg

Ook de stapel post is nauwelijks te overzien. Hiertussen zit ook een pakketje uit Duitsland. Zou dat de...........ja hoor, het is de bij een Duist bedrijf bestelde vlag van Florida (€ 6,90) die een mooi plaatsje gaat krijgen op onze overloop; dit om de heimwee te verzachten........

http://img174.imageshack.us/img174/8102/floridaflagtr0.gif

Op naar de volgende vakantie......................

A3
28-08-06, 21:56
ZATERDAG 12 AUGUSTUS 2006 Alles zit mee!


Met toch een beetje gemengde gevoelens zowel aan de kant van degenen die uitzwaaien als degene die de uitzwaaitjes in ontvangst neemt, stap ik in de trein op station Oss. Via Den Bosch zal de NS, hopelijk, mij naar Schiphol brengen, alwaar de grote Atlantische oversteek voor de tweede keer in slechts luttele weken wacht. Geheel tegen de verwachting en alle voortekenen in, arriveert de trein exact op tijd op Schiphol. Met slechts één koffer, die ook nog eens voorzien is van een paar ontzettend soepel lopende wieltjes, begeef ik me tussen de mensenmassa naar de vertrekhal. Het is druk op de luchthaven, maar niet zo druk als je zou verwachten op een zaterdag midden in augustus. Ruim op tijd arriveer ik bij de incheckbalie van Continental Airlines voor de vlucht naar Newark. Mijn koffer wordt gewogen, ik gelukkig niet........, en deze blijkt ruim onder de 23 kilo limiet te vallen. Tsja, gewapend met slechts een gum en een onderbroek kom je niet snel boven een netto gewicht van 140 gram uit. En dan heb ik het nog over een grote gum; kun je nagaan als het een kleintje was geweest....

http://img183.imageshack.us/img183/7330/continentalvertrekbl8.jpg

Tot nu toe geven alle informatieborden ook aan dat de vlucht op tijd zal vertrekken; op zich al een wonder met alle commotie van de afgelopen dagen. Na een paar laatste shopping activiteiten, overigens voornamelijk om de inwendige mens te versterken, tax free shopping vind ik namelijk zowiezo zeer ongemakkelijk > ik ga toch niet de hele reis lang zeulen met allerlei spullen in flessen en flesjes omdat ik dan een euri of drie bespaar? Trouwens, het kan nu niet eens meer want je mag nog geen tube tandpasta meer meenemen in het vliegtuig. Dus is heel Nederland, gedwongen door de omstandigheden, dat wel, het weer helemaal met me eens. Aan boord van het toestel blijkt er de nodige ruimte te zijn, zo veel zelfs dat ik na een uurtje of wat vliegen, ik geloof dat ik de Big Ben net onder ons door zag schieten, het er maar eens van neem en languit ga liggen. En dan gebeurt wat er in ruim 30 jaar vliegen nog nooit is gebeurd;

• ik vlieg terwijl ik slaap*
• ik slaap terwijl ik vlieg*

* kruis aan waar u de voorkeur aan geeft

Midden boven de Atlantische Oceaan, hoe kan het ook anders, schiet ik (rustig maar, dit bedoel ik figuurlijk en niet letterlijk) wakker. Groenland (ik weet niet welk genie er vroeger kleurenblind was, want Groenland is echt hartstikke wit) zijn we al gepasseerd en op de schermpjes in de stoelen voor me is de US of A al te zien; wauw: zo vliegt de tijd (zowel letterlijk àls figuurlijk). De aardige stewardessen van Continental brengen ook nog eens precies op tijd iets te drinken, en zowaar begin ik te denken dat vliegen eigenlijk nog zo oncomfortabel niet is. En dat is dus echt voor het eerst! Het stelletje dat op de stoelen naast me aan het raam zit is overigens van mening dat er verder helemaal niemand in het vliegtuig zit. Ongegeneerd zijn ze een potje aan het vrijen, waarbij zowel visueel als hoorbaar weinig aan het toeval wordt over gelaten. God weet wat die twee allemaal hebben uitgespookt toen ik lag te snurken...? Het lijkt al niet zo veel later als de ‘fasten your seatbelts’ lampjes aan gaan en we ons moeten gaan voorbereiden op de landing. Eigenlijk is het een afstandje van niks, Amsterdam – New York. Zeker is dat dit rechtstreekse vliegen je toch een hoop rust oplevert en de stressfactor behoorlijk binnen de perken houdt. Geen zorgen over te halen aansluitingen en dus ook geen enkel risico op verbale gevechten met airline medewerkers over al dan niet te lange vertragingen, te grote of te kleine luchthavens etc etc. Alleen het geruststellende gevoel dat je straks na landing geduld moet hebben bij het clearen van de customs, zoals het hier zo mooi heet. In mijn geval duurt dit vandaag slechts 20 minuten; alweer een nieuw persoonlijk record. Er zitten nu zo veel dingen mee tijdens deze reis van slechts één dag oud, dat een angstig voorgevoel me bekruipt. Dit kan niet lang goed gaan.

http://img183.imageshack.us/img183/5193/newarkno0.jpg

Voorlopig echter wel. Een taxi die me voor een schappelijke prijs, omdat er nog drie medepassagiers zijn, naar Manhattan brengt, maakt dat het onheilspellende gevoel plaats maakt voor een gelukzalig; en da’s wel zo prettig. Het is ongeveer 18.00 uur als ik voldaan, maar toch enigzins moe van de reis, neerplof op het bed van room 131 van het Wolcott Hotel, op 4 West 31st Street, Manhattan, New York, New York, US of A.

http://img183.imageshack.us/img183/9903/wolcotthotelmc2.gif

Good day!

A3
30-08-06, 00:43
ZONDAG 13 AUGUSTUS 2006 Trains, plains & automobiles......


New York, here I come. Rise and shine al om 08.00uur, want ik moet op tijd bij het vertrekpunt zijn van Harlem Spirituals, een combinatie van een bustour door Manhattan en een echte onvervalste gospelmis. Precies om 09.00 uur kom ik aan op de hoek van 690 Eighth Avenue, tussen 43rd en 44th Street, alwaar de bus al staat te dampen. Het is al redelijk druk met wachtende mensen, en om 09.15 uur, het tijdstip van vertrek, zit de gehele bus mudje vol op één plaats na. Die plaats is naast mij. Ben ik mijn deodorant vergeten?

De tour begint met een tocht langs een aantal sights die allen bekend zijn van radio en TV. Al vrij snel maken we een stop en gebaart onze tourleader, zeer toepasselijk Mary geheten, dat we uit moeten stappen. We worden een gebouw binnen geloodst waarvan Mary zegt dat een kerk is. We geloven haar maar, het ziet er echter eerder uit als een verdwaalde graanschuur hier midden in Harlem dan als een gebedshuis. But never mind, binnen ziet het er al heel anders uit. Tot onze grote verbazing worden wij allen naar boven geloodst. Via een trap komen we op het balkon terecht en worden de spelregels uitgelegd. No flash, no eating etc. etc. Toeristen mogen de mis enkel bijwonen vanaf dit balkon, onder in de kerk zelf zijn alle plaatsen gereserveerd voor dearly beloved. We are all gathered here to say grace to our saviour, Jesus the Lord, amen. Binnen een tijdbestek van zo’n tien minuten verandert de geheel lege zaal beneden in een kakafonie van kleur, geuren en geluid. Kleur, omdat elke gelovige wel een ander bont tafelkleed aan heeft gedaan. Geuren, omdat er een damp naar het balkon opstijgt die elke verbeelding tart. Geluid, omdat het aanvankelijke geroezemoes omslaat in een éénstemmig eerbetoon aan Jesus. Werkelijk iedereen beneden zingt mee en swingt dat het een lieve lust is. Ook Mary, onze gids dus, laat zich niet onbetuigd en swingt op het balkon heerlijk mee. Alle vooroordelen worden bevestigd, en dat dit leuk kan zijn bewijst deze dienst. Authentiek of speciaal opgevoerd voor toeristen, de waarheid zal wel ergens in het midden liggen (al heb ik gezocht en hem niet kunnen vinden), de overall feel is geweldig. Beneden swingen en dansen de Afro Americans en op het balkon luisteren en klappen de tourists (excl. Mary, zij swingt dus ook). Aangezien ik, bescheiden als altijd, op de eerste rij zit van het balkon, heb ik een uitstekend uitzicht op het swingende geheel beneden ons. De dienstdoende priester, father Veltmans (?), is naar schatting 5 foot 2` lang, en 6 foot 3´ breed. Zijn lach is nog breder, 6 foot 4´. Hij zweet werkelijk als een otter, en onder hem heeft zich inmiddels een niet onaanzienlijke plas met – naar ik hoop – water gevormd. Aan het begin van deze reis dacht ik er nog over om later de beroemde watervallen te gaan bezoeken, maar daar onder me op het podium zie ik al de mini versie van Niagara Falls, of het moet een kwestie zijn van Nature Calls............

http://img181.imageshack.us/img181/5528/gospelup7.jpg

Dan gebeurt er werkelijk iets super stoms. In mijn enthousiasme (nou ja, voor mijn doen dan), leun ik iets te ver voorover waardoor het koordje van mijn fototoestel van mijn pols afglijdt. Met een oorverdovende klap valt het toestel, net tussen twee haarnetjes door, op de houten bank recht beneden me. Jammer, net mis.......... Als één van de lezers niet weet wat het betekent om het gevoel te hebben dat je van schaamte door de grond wil zakken (in dit geval van het balkon én van de kerk) moet ie dit ook eens proberen; gegarandeerd succes. De bom slaat zo in dat iedereen stopt met zingen en swingen en dat er boze blikken naar boven geworpen worden. Erwtjes, baked beans, Campbell’s soup > werkelijk alles krijg ik rond m’n oren. Tot mijn grote geluk neemt Father Veltmans het woord en zegt hij zoiets als dat ongelukken kunnen gebeuren en dat we met z’n allen wel vreselijk veel geblessed moeten zijn omdat de kans dat niemand geraakt zou worden heel klein was. Kijk, dat is nog eens een priester! Wel vraagt hij aan de Dutchmen with his red shirt and even redder head om verder te refrainen van Pearl Harbor like bombings...............

Als de mis daarna is afgelopen neem ik met een boei nog steeds zo rood als een hoofd (of andersom) weer plaats in de bus. Nu wil er al helemaal niemand meer naast me zitten........ Overigens heeft Mary er in alle consternatie nog voor kunnen zorgen dat mijn fototoestel nog bij me is terug bezorgd. En hij doet het nog ook! Wat een mazzeltov.

De rest van de tour hebben we waarschijnlijk nog vele interessante dingen gezien, maar ik niet. Ik heb uit schaamte alleen de vloer van de bus bekeken (voor de liefhebber: leuke, zwart rubberen matten met een soort Paisley motief).

Het is al na enen als de bus ons dropt in hartje Manhattan. Ik heb alle medepassagiers gevraagd wat ze vanmidaag gingen doen, en toen besloten om zelf iets te kiezen wat niemand genoemd had; deze mensen wil ik namelijk nooit van m’n leven meer zien, en zij mij zeker niet.........

Een adembenemende belevenis lijkt mij een helikoptertocht boven Manhattan. Via internet heb ik vooraf gereserveerd voor een tocht van maar liefst 12 minuten à raison van $ 115 (excl. tax). Voordat ik echter bij het vertrekplatform bij West 30th Street en 12th ben, heb ik toch echt behoefte aan iets hartigs. Derhalve onderbreek ik mijn wandelroute bij de 30th Street New York Deli voor iets lekkers. De keuze is niet moeilijk; een lekker broodje met rosbief moet de honger voorlopig wel kunnen stillen. Al snel begint de Deli-man te snijden aan zijn grote stuk roastbeef. Hij houdt echter niet op. Twaalf minuten later ligt er een stapel rosbief op mijn broodje die qua hoogte niet onder doet voor bijvoorbeeld een driedubbele whopper! Al etend van mijn pondje rosbief loop ik, als een volleerde New Yorker, recht naar het helicopterplatform. Het voor driekwart nog intacte broodje berg ik netjes op in een plastic zak, voordat ik me meld bij ‘All New York Tours’ voor mijn Chopper vuurdoop. Er staan op dat moment twee choppers aan de grond en er zijn ongeveer 12 wachtenden voor me. Aangezien er vier mensen per chopper mee kunnen, ben ik na een kwartiertje al aan de beurt. Ik maak kennis met de piloot, Jamie ca. 16 jaar oud, en mijn medepassagiers Tim & Kelly uit Montreal en Jack uit Tallahassee. Jamie kijkt een keer naar onze omvangen en posteert mij dan aan de linkerkant van het toestel, naast Tim. Kelly mag naast Jack zitten. De logica hiervan ontgaat me, maar even later zie ik aan de sticker op het dashboard met de tekst ‘tips are appreciated’, dat Jamie zelf ook nog lerende is. Behulpzaam als ik ben geef ik hem direct een paar nuttige tips, maar dan zegt hij dat er toch ietwat andere tips bedoeld worden........... oeps...

http://img181.imageshack.us/img181/1868/manhattanvk1.jpg

Dan stijgen we op. Jamie scheert allereerst richting Chrysler Building en daarna zien we eigenlijk alle belangrijke wolkenbrabbers van Manhattan. Als toegift vliegt hij ook nog even richting Miss Liberty, en daarna gaan we alweer terug. We blijken uiteindelijk precies 8 minuten en 42 seconden in de lucht te zijn geweest. Desondanks toch zeer de moeite waard. Je moet wel oppassen dat je niet te veel naar de zijkant leunt, want je hebt het idee dat je dan zo door het dunne plastic van de zijkant van de helicopter heen valt. Best eng dus voor degenen die last hebben van hoogtevrees.

http://img181.imageshack.us/img181/4417/statulibrty9553bc4.jpg

De rest van de middag en avond slenter ik wat langs Broadway en Times Square, en dan weer terug naar het Wolcott. Bij aankomst op mijn kamer wacht er echter een onverwachte en ongewenste gast op me. Op de rand van de stoel zit een levensgrote kakkerlak. Bah! Ik loop meteen naar de receptie en maak melding van deze verstekeling. Onverschilligheid troef. OK, have it your way! Ik ga boven weer m’n jas aan doen en loop naar buiten om een beter hotel te zoeken. Al in de volgende straat heb ik prijs: het Stanford. Wel 15 dollar duurder, maar bij het zien van de kamer blijken deze dollars de move meer dan waard. Terug dus naar het Wolcott, snel inpakken, uitchecken en dan rol ik mijn koffer naar het Stanford toe. Moeten ze de kamer maar niet dubbel verhuren!

http://img181.imageshack.us/img181/7955/kakkerlakhf6.jpg

http://img181.imageshack.us/img181/264/stanfordxo2.jpg

Welterusten.

A3
01-09-06, 01:39
MAANDAG 14 AUGUSTUS 2006 ESB


Mwaaaaaaah, even lekker uitrekken, uit het raampje kijken hoe druk het is op straat – erg druk dus – en dan maar weer terug het warme bedje in. Het lijkt me buiten trouwens al veel te warm om vandaag echt actieve dingen te gaan doen.

Toch kan ik de slaap niet echt meer vatten – wat wil je ook, het is al bijna twaaf uur - , dus sta ik maar op. Na een lekkere douche gaat de korte broek aan en benen we enthousiast naar buiten. Om nou vandaag nog het American Museum of Natural History te bezoeken is eigenlijk zonde; dat is meer iets voor een hele dag, dus hou ik het vandaag maar bij een beetje shoppen en wandelen. Ik bezoek o.a. Macy’s and Sachs Fifth Avenue en loop al gauw met diverse tassen door Manhattan te zeulen. Af en toe lijk ik wel ene vrouw....... Omdat de te lopen afstanden hier toch wel redelijk groot zijn, en ik uit principe heb besloten om zo min mogelijk metro, bus en taxi en gebruiken, breng ik de gekochte waar eerst maar naar het hotel.

http://img168.imageshack.us/img168/415/250pxmacysnewyorkir0.jpg

Daar aangekomen blijkt een dame net bezig met het cleanen van mijn room. Nou ja, dame, het is meer een slonzig type waarvan je in de tekenfilms van Tom & Jerry normaal gesproken alleen de anderste helft te zien krijgt; van die dikke donkergrijze pantys en veel te grote sloffen. Je zult hier niet snel de neiging krijgen tot................ De ‘dame’ in kwestie had blijkbaar al wel de 3 dollars gevonden die ik op het nachtkastje had achter gelaten, want ze is toch wel redelijk vriendelijk en............... de dollars zijn weg. Wat voor dingen kun je nog meer doen in New York die niet een hele dag vergen en toch de moeite waard zijn? Het Empire State Building uiteraard! Het hotel ligt er vlakbij, en dus loop ik even de one block naar Manhattans hoogste punt.

http://img168.imageshack.us/img168/3286/empire20state20building201ag8.jpg

http://img168.imageshack.us/img168/8215/empirestatebuilding1awj7.jpg

Tja, dat lopen ging dus lekker snel, maar de lange rij wachtenden ontmoedigd me wel een beetje. Het is nu bijna 18.00 uur, dus ik had eigenlijk wel verwacht dat er veel mensen inmiddels aan een mcDonlads tafel of iets dergelijks zouden zitten. Toch blijkt achteraf dat de lange rij al in 15 minuten was opgelost. De entreeprijs is overigens niet mis: $ 30! Hiervan is $16 voor de eerste lift naar de 86e verdieping en nog eens $ 14 voor de tweede lift naar de 102e verdieping. Het uitzicht vanaf de 86e is werkelijk adembenemend. Je kunt helemaal rondon het gebouw lopen en dus in alle windrichtingen een blik werpen (heb ik overigens niet gedaan, want beneden liepen mensen...). Vanaf de 102e is het uiteraard nog hoger, maar eigenlijk niet veel mooier. Het is meer dat je kunt zeggen dat je op de 102e bent geweest, dan dat het echt iets toeveoegt aan verdieping 86. Achteraf gezien was hier een uitgave van $16 meer dan genoeg geweest. Maar ja, achteraf hè....

http://img168.imageshack.us/img168/7121/viewfromesb2uw9.jpg

http://img168.imageshack.us/img168/2297/waldorfasoriays7.jpg

Nadat ik vanmiddag de rest van mijn broodje van gisteren heb genuttigd (bewaard in het koelkastje op de kamer), neem ik vandaag een mega burger bij Victory Diner aan 9th Avenue.
Smaakt prima en met een heerlijke saus, niet met ordinaire ketchup. In het nachtleven heb ik nog even geen zin (en ik durf niet goed), dus ga ik lekker Jay – the chin - Leno kijken op TV en val dan heerlijk in slaap.

A3
02-09-06, 00:28
DINSDAG 15 AUGUSTUS 2006 nine parrots

Vandaag even geen lanterfanten. Vandaag ga ik namelijk naar het American Museum of Natural History aan de rand van Central Park. Allereerst neem ik echter een typisch Amerikaans ontbijt met een bagle, een donut en een pretzel. Niet bepaald een healthy breakfast, maar dat loop ik er vandaag wel weer af. Mijn voornemen om zoveel mogelijk te voet te doen is, met uitzondering van de helikoptervlucht......., tot nu toe redelijk goed gelukt. New York is en blijft een unieke stad. En dat blijkt uit echt elk detail. Zo kun je ’s ochtends vroeg door Central Park wandelen temidden van een heleboel andere mensen waarbij je je afvraagt waar al deze mensen vandaan komen en wat ze hier in hemelsnaam zo vroeg aan het doen zijn. Vijf minuten verderop loop je in hetzelfde park in zo’n stil en verlaten stuk dat je je allerlei waanideeën in je hoofd haalt als dat je wordt gevolgd door een onguur type, en vervolgens komen allerlei rare beelden van enge films naar boven met levend begraven mensen etc. etc. Het is immers wel New York, met zijn geheel eigen sfeer en zijn geheel eigen crime rate.

http://img174.imageshack.us/img174/6281/centralpark2xu9.jpg

Iedereen kent waarschijnlijk nog wel de scène uit Home Alone 2, waarbij Kevin in contact komt met het vogelvrouwtje van Central Park. Het kost je hier absoluut geen moeite om aan te nemen dat zo iemand echt bestaat. Sterker nog, je krijgt hier het gevoel dat elke diersoort wel zo’n vrouwtje heeft....... Op een bankje aan de westkant van het park zitten zelfs twee vrouwtjes. En geloof het of niet, ze hebben gezamenlijk wel 9 (!) grote papagaaien bij. Als ik het goed heb zijn het allemaal Ara’s, groene en rode. De 9 beesten maken samen een herrie die heel Avifauna zou overstemmen, en ondanks het feit dat ze zo weg zouden kunnen vliegen, ze vliegen namelijk in het park behoorlijk grote stukken, komen ze toch telkens weer bij het bankje terug. Tenminste dat denk ik, want het kan natuurlijk ook zo zijn dat de twee dames hier al een tijd geleden zijn gaan zitten met een stuk of 30 Ara’s, en dat er nu nog maar 9 over zijn. Maar dat lijkt me stug. Beide dames zijn denk ik zo’n 50 jaar oud en zien er keurig verzorgd uit. Het zouden bijvoorbeeld twee oudere nannies kunnen zijn die de favoriete huisdieren van één of ander rijk en verwend joch aan het uitlaten zijn.

http://img174.imageshack.us/img174/9418/parrotlady1jr6.jpg

Ook het aantal lospende honden is hier opvallend groot. En het merendeel loopt er volgens mij zonder baasje. Je zou hier zo’n typische Amerikaanse hondenvangersauto verwachten want die zou hier voorlopig wel even werk hebben.
Zo rond de klok van tienen loop ik het immense Museum of Natural History in, en betaal de suggested entrance van $30. Je mag hier in principe ook naar binnen voor helemaal noppes, maar voor elke leeftijdscategorie staat er op een bord dus ook een suggested entrance fee. Ik hoor (gelukkig) nog niet bij een bepaalde kortingsgroep en betaal dus de volle mep. Bij deze volle mep zitten overigens ook de entrees van de extra’s, zoals de IMAX filmvoorstelling en de special exhibitions. Het is voorwaar niet goedkoop voor een museum, maar je bent hier dan ook wel een hele dag voor onder de pannen.

Ik volg de aanbevolen route door het museum en het is echt indrukwekkend. De gehele natuur komt als het ware aan je voorbij, en met name een aantal diorama’s zijn echt heel indrukwekkend.


http://img174.imageshack.us/img174/8256/amonhdinoaq4.jpg
Ook de IMAX film over een afdaling in grotten in Californië is absoluut de moeite waard. Hier ontmoet ik trouwens ook toevalligerwijs twee Medelanders; Erica & Twan uit Enschede. Ze zijn nu al een week in New York en voorzien me van een aantal aardige tips. Vooral hun suggestie om naar het oude oorlogsschip Intrepid te gaan lijkt me zeer interessant. Op mijn beurt kan ik ze heel wat vertellen over good old Florida, hun volgende reisdoel. Ze gaan morgen met de auto naar Washington en vliegen van daaruit met Delta door naar Miami. Hun plan is om twee weken in Miami te blijven en dan nog een week in Orlando. Dit heb ik ze echt in recordtempo uit het hoofd gepraat. Als je echte strandfanatici bent dan is een omgekeerde volgorde, één week Miami en twee weken Orlando nog voorstelbaar, ben je dat niet dan is het - in mijn ogen - twee weken waist of time. Miami heb je immers in een paar dagen gezien en dan heb je mooi nog extra tijd om meer van Florida te zien en te genieten in Orlando. En alsof toeval niet bestaat, blijken zij ook oorspronkelijk via internet een kamer in het Wolcott geboekt te hebben en daar na een encounter met kakkerlakken uit verhuist te zijn. Alleen duurde het bij hen vier dagen in plaats van slechts één.

Overigens hadden Erica & Twan nog een sterk verhaal over een gebeurtenis in het museum. Momenteel loopt er namelijk een speciale expositie van levende reptielen met o.a. veel slangen. Deze heb ik vanochtend ook gezien. Toen zij er waren was er een python ontsnapt uit zijn kooi. Erica zag het beest namelijk net door de deur van het damestoilet heen glippen. Uiteraard was er, ondanks het feit dat een python geen gifslang is, opperste paniek in het museum en moesten er uiteindelijk vier bewakers aan te pas komen om ten eerste de twee op het toilet aanwezige dames te ontzetten en vervolgens het beest te vangen en terug te stoppen in zijn verblijf. Het zal vast wel een peeping tom tom python zijn geweest........

Het eten in het museum is trouwens ook heerlijk. In het Museum Food Court is de keus best groot en het wijkt een beetje af van de geijkte Amerikaanse kost. Ze hebben hier bijvoorbeeld overheerlijke panini’s. Mhhhhhhhhhhm.

http://img174.imageshack.us/img174/7681/paniniverdeys6.jpg

Aan het eind van de dag, het museum gaat over een kwartier al dicht, loop ik samen met Erica & Twan weer Central Park in en je raadt het nooit: de papagaaienvrouwtjes met hun 9 koppige kroost zitten er nog (of weer natuurlijk.........)

A3
03-09-06, 22:44
WOENSDAG 16 AUGUSTUS 2006 IT’S FREE!


Vandaag wordt ik een Zuiderling. Dat wil zeggen, als de wereld zich zou beperken tot het kleine stukje dat Manhattan heet. Ik ga namelijk lower Manhattan bezoeken en heb op de planning staan: de Staten Island Ferry (met gratis zicht op Lady Liberty), Battery Park (gratis), Ground Zero (gratis) en Wall Street (gratis). Men zou, en hoe toepasselijk op woensdag gehaktdag, dit met recht een hollandse dag kunnen noemen. Ook al vanwege het feit dat Wall Street niet meer of minder is dan pak ‘em beet de Walstraat in Oss, de Oostwal in Den Bosch (die is overigens veel grôôôter) of de Walletjes in Amstelredam. Hier liep vroeger namelijk de aarden wal die de Hollanders opgeworpen hadden om de inheemsen buiten te houden. Nu is Wall Street uiteraard bekend van de dagelijkse koersen en het (on)geluk waarin mensen door deze beursweersberichten gestort worden.

Het is inmiddels ruim 15 jaar geleden dat ik voor het laatste in the Big Apple was, en een groter contrast dan op de plaats waar ik nu sta, is amper mogelijk. Waar eerst twee van de hoogste gebouwen van de wereld stonden, is nu een enorm gat. De sfeer die hier hangt is zeer onwezenlijk en toch bijna tastbaar. Tot twee keer toe kom ik langs een groep mensen die nog oprecht verdriet hebben en tranen over de wangen hebben lopen. Vijftien jaar geleden stond ik boven op het dak van het World Trace Center en had een geweldig uitzicht op Manhattan, op New Jersey, ja eigenlijk op alles, op de hele wereld. Als je nu op dezelfde plek zou gaan staan zou je niets zien. Je zou nog geen straat ver kunnen weg kijken en je blik zou dus beperkt zijn tot pakweg 100 meter. Wat een contrast! En de Amerikanen zouden de Amerikanen niet zijn als er inmiddels meerdere complottheorieën zouden zijn, niet in het minst gevoed door de laatste actuele film/documentaire. Ook de films Flight 93 en Fahrenheit 9/11 (en de voorganger Bowling for Columbine) houden dit soort theorieën in stand. Waar of niet waar, één feit blijft als een paal boven water staan; Bush is niet goed wijs.

http://img472.imageshack.us/img472/1707/groundzerovj8.jpg

George W. Bush begon zijn zakelijke carrière immers als een ‘zoontje van’ en had zonder zijn Pa waarschijnlijk nooit de status van miljoniar bereikt. Sterker nog, de kans was niet denkbeeldig dat hij nu als zwerver door de straten van New York had gezworven (of als landloper land had gelopen, of als dakloze had gedakloost, whatever you prefer). Maar goed, zo is het niet gegaan, en uiteindelijk is hij in de politiek beland. Gesteund door twee grote stromingen met enorme politieke invloed heeft hij met de hakken over de sloot het witte huis bereikt. De door Charlton Heston geleide Rifle Association (sinds ik dat weet kijk ik uit principe geen films meer waar deze gek in mee speelt) heeft de meest invloedrijke lobby in de gehele VS. Vooral gesteund door het traditionele oude Zuiden, met zijn zeer onverdraagzame en racistische achtergronden, bepaalt deze club voor alle fabrikanten van kogels tot en met nucleaire wapens het reilen en zeilen van de VS. Zeer waarschijnlijk is dat alle oorlogen in de wereld sinds 1945 niet zouden hebben plaatsgevonden als de VS niet zo geil was geweest op wapens en het publieke recht op bezit en gebruik er van. Het is niet voor niets dat in Zwitserland, waar mensen die het leger verlaten hun dienstwapen mogen houden, verrreweg de meeste (zelf)moorden worden gepleegd, en drie keer raden welk wapen daarvoor gebruikt wordt...... Juist ja.

De tweede belangrijke invloedrijke stroming waaraan George W. zijn ziel heeft verkocht zijn de extremistisch te noemen godsdienstige bewegingen in de VS. OK, George W. geloofde al in God, hetgeen uiteraard zijn goed recht is, maar om het Witte Huis te halen heeft hij de juiste organisaties gesteund en gefêteerd met bezoeken en toezeggingen als hij ‘straks eenmaal op het pluche zou zitten’. De hele wereld proeft er dagelijks de wrange vruchten van. Ook deze bewegingen komen, waar het de echte extremisten betreft, overwegend uit het Zuidoosten van de VS. Waar komt George W. vandaan? Het Zuidoosten van de VS. Waar ga ik het liefst op vakantie? Het Zuidoosten van de VS. NB: voor alle duidelijkheid > hier is geen sprake van oorzakelijk gevolg, maar slechts van een bruggetje om op verantwoorde wijze weer te kunnen overschakelen van politiek naar een neutraal reisverslag. Bij deze dus!

In Battery Park neem ik even een pauze om in stilte de overwegingen van het bezoek aan Ground Zero te verwerken. Niet dat je daar vandaag de dag veel gelegenheid toe krijgt, want het park wemelt van de straatartiesten en muzikanten (wel gezellig, maar niet bepaald geschikt als je even wat rust wilt), en de straatverkopers ( niet gezellig en ook niet bepaald geschikt als je even wat rust wilt).

http://img472.imageshack.us/img472/1941/battery20parkub6.jpg

Daarom maar meteen naar de Staten Island Ferry gelopen. Het blijft een leuk tochtje met prima uitzicht op het beeld der beelden en de mogelijkheid om gesprekken aan te knopen met toeristen of dagelijkse gebruikers van het veer. Zo spreek ik o.a. met William, die al zeven jaar op dagelijkse basis het heen en weer krijgt en gebruikt van de SIFerry. Hij geeft aan dat de drukte erg wisselend is, en dat de hele sfeer in New York sinds nine eleven eigenlijk heel anders is. Hij is vrij pessimistisch over de toekomst en vertelt eerlijk tot nu toe altijd Republican gestemd te hebben. Wel is hij zeer gemotiveerd om bij de volgende elections een Democrat te steunen, ‘no matter what kind of lunatic they might come up with’. Wel een indicatie voor het beeld van – en het vertrouwen in George W.

http://img472.imageshack.us/img472/206/hudsonferryni2.jpg

http://img472.imageshack.us/img472/840/libertypw5.jpg

Daarna loop ik door het eerder genoemde Wall Street en eet nog wat van een vriendelijke straatventer. Verder bestaat deze dag uit wat rondlopen, indrukken opdoen en af en toe ook winkelen. Om de zoveel blocks loop je langs een leuk winkeltje, hetgeen zowel een antiekzaakje, een bookshop of een snoepwinkeltje kan zijn. Het blijft immers één grote melting pot.

http://img472.imageshack.us/img472/2383/wall20street20senerytk1.jpg

http://img472.imageshack.us/img472/6253/bookstoredownersho6.jpg

Hasta la vista!

A3
07-09-06, 21:17
DONDERDAG 17 AUGUSTUS 2006 .....................................


Vandaag op pad zonder een echt doel. Lekker rondstruinen in the Big Apple. De meeste echte sites die je als toerist moet zien heb ik nu wel gehad, dus vandaag moet ik het doen met tweederangs attracties. Rockefeller Center, Radio City Music Hall en het dicht bij mijn hotel gelegen Penn Station. Ook de Trump Tower sla ik natuurlijk niet over. Het lijkt net alsof je door een film loopt. Ik denk dta de gemiddelde Nederlander die hier loopt meer dingen herkent als in, ik noem maar een plaats, Leeuwarden. Niet gek natuurlijk, want CSI Leeuwarden bestaat (nog) niet, Sachs 5e straat klinkt niet en LFPA (Leeuwarden Friesland Politie Afdeling) ligt niet zo lekker in het gehoor als NYPD. Trouwens, geprint op een sweater ziet het er volgens mij ook totaal niet uit.

http://img486.imageshack.us/img486/9743/nypdpolicecarimg2159ym2.jpg

Nu we toch aan het verhaal-vertalen zijn; nog een paar leuke:

Broadway = Brede weg
Times Square = Tijden vierkant
Battery Park = Batterijen Plantsoen
Queens = Koninginnen
Mad-i-son Square Garden = Gek-i-zoon vierkante tuin
Ho-bo-ken = Stop-meisjesnaam-vriend van Barbie
Flushing Meadows = Vlissingen weilanden
Big Apple = Grote appel
Greenwich Village = Groen welk dorp
Flatiron Building = Strijkijzergebouw
Man-hat-tan = Man hoed bruin

http://img486.imageshack.us/img486/9141/flatironsq2.jpg

http://img486.imageshack.us/img486/7323/radiocitymusichallaw8.jpg

Kortom, het is maar een rare stad en het wordt de hoogste tijd dat ik eens naar een normale plek om ga zien. Als ik ’s avonds terug kom in het hotel vraag ik me echt wel een beetje af wat ik hier eigenlijk doe. Een beetje in mijn uppie de toerist uithangen. Dan begint een stad - zelfs een stad als New York, New York, a city so nice they had to name it twice – een beetje te vervelen. Ik denk dat ik morgen maar eens de koffers pak, een automobieletje ga huren en eens lekker ga toeren. I’m in a New York state of mind, and a poor lonesome cowboy a long way from home............

http://img486.imageshack.us/img486/7992/luckyluckrn0.jpg


Tot morgen dus.

A3
16-09-06, 10:52
VRIJDAG 18 AUGUSTUS 2006

Zoals gisteren gezegd ga ik vandaag de grote appel achter me laten. Misschien heb ik over een week of wat wel weer zin om terug te gaan, of krijg ik van iemand een supertip over een bezienswaardigheid die ik gemist heb, we zullen wel zien. Vooraleerst check ik uit bij het Stanford en laat een vette tip achter; het was hier heel wat beter dan bij het nabijgelegen Wollcott.

Eerst neem ik een bus naar Newark Airport en daar zoek ik met mijn recent via internet verworven klantenkaart van Avis een Hertz verhuurstation op. Grapje, een Avis verhuurstation dus. De Hispanic Avis medewerker probeert mij in zijn beste Engels uit te leggen hoe een en ander werkt met betrekking tot de one way toeslagen. Helaas is zijn beste Engels slechter dan mijn beste Hispanic, dus schakelen we maar over op Spaans. Meteen verandert zijn hele houding en vertelt de beste man honderduit over zijn hele familie. Als ik zijn verhaal een beetje heb kunnen volgen, dan komt hij uit Puerto Rico, werkt zijn vrouw als schoonmaakster bij één van de plaatselijke Ramada’s – muy bonita Hotelles senôr – en heeft hij maar liefst zeven kinderen. Drie zitten er nog op school en vier – de jongste daarvan is echter pas 15 – zijn al aan het werk. Het feit dat ik een poquito Spaans spreek heeft zo te merken ook invloed op de hoogte van de one way toeslagen. En da’s toch vreemd....... Aangezien ik echter wel weet waar de huur zal beginnen maar niet waar deze zal eindigen – zowel qua tijd als qua plaats – laat ik de hele riedel mijn linkse oor maar enteren en mijn rechtse oor weer leaven. Hadden we het toch net zo goed in het Engels kunnen doen....

http://img246.imageshack.us/img246/1607/avisvd4.jpg

http://img246.imageshack.us/img246/1856/hyundaiyd5.jpg

Mijn witte Hyundai Santa Fé heeft al 80.000 mijlen achter z’n kiezen maar ziet er verder prima uit. Ik draai linksaf de parkeerplaats af en begin mijn reis richting noordwesten. Ondanks het feit dat de borden op de I 87 aantrekkelijke namen weergeven als Rome, Schenectady en Amsterdam (!), kies ik voor de kleinere US 17 richting Binghampton. De plaatsen die ik passeer roepen qua naam allemaal wel een bepaalde associatie op; wat te denken van ‘Liberty’ bijvoorbeeld; zojuist lady herself achtergelaten in New York City en nu rij ik dwars door haan heen! De volgende plaats is ‘Roscoe’, bekend van Roscoe P. Coltrane, één van de hoofdpersonen uit de Dukes of Hazzard en ook ‘Hancock’ is bekend vanwege de illustere plaatsjesdraaier Herbie, die dezelfde achternaam had. Het landschap, hier in de Catskill Mountains, is weinig verheffends en ook niet bepaald afwisselend. Sterker nog, het is vrij saai. Vandaar dat ik op mijn route eigenlijk maar weinig stop. Behalve de nodige plasstops, overigens vaak gecombineerd met activiteiten die een soortgelijke volgende stop weer noodzakelijk maken, heb ik weinig oponthoud. Aan het eind van de middag komen via onder andere Rochester en Batavia de contouren van de plaats Niagara Falls al in zicht. In tegenstelling tot wat ik verwacht had, zit in de meeste auto’s, net als in de mijne overigens, slechts één persoon. Ik had er namelijk op gerekend hier allemaal bruidegommen achter het stuur te zien met op de passagiersstoel een jonge bruid in prachtig witte outfit. Helaas is het enige witte dat ik vanachter het stuur kan onderscheiden de kleur van de buitenkant van mijn Hyundai. Misschien morgen beter.

http://img246.imageshack.us/img246/350/i87se0.jpg

http://img246.imageshack.us/img246/9676/i17wl6.jpg

Na nog een kleine zoektocht naar een fatsoenlijke pleisterplaats eet ik wat bij een plaatselijke diner en check ik in bij (één van de ?) Days Inn.

http://img246.imageshack.us/img246/5553/niagarafallssignrq3.jpg

Good night.

A3
17-09-06, 22:22
ZATERDAG 19 AUGUSTUS 2006 VERY WET SIR

Vandaag lekker uitgeslapen en een diepe plons genomen in het ondiepe zwembad. Deze Days inn at the Falls is trouwens zowiezo een aanrader, want naast het zwembad beschikt het hotel ook over een eigen ingang naar Denny’s (een aanrader voor een stevig ontbijt), is het slechts 200 meter lopen naar the Falls, en is het gevestigd tegenover Rainbow Bridge, de hoofdoversteek naar Canada. Dat alles voor slechts $ 39.95 per night ex tax. Voorwaar niet slecht dus.

http://img145.imageshack.us/img145/7852/fallsdaysinnxc4.jpg

Uiteraard zijn de Falls het meest uitnodigend voor een eerste verkenning van deze plaats. Al als je uit het hotel komt is het lawaai werkelijk overdonderend. Vliegvelden mogen nergens meer gebouwd worden, fabrieken moeten sluiten en auto’s moeten zich houden aan de snelheidslimieten, allemaal om lawaaioverlast te beperken. Maar zo’n waterval mogen ze zomaar midden in een stad bouwen. Belachelijk! Het is net als bij autodrop: het zou verboden moeten worden....... Ook lijkt het, afhankelijk van de windrichting, overal te regenen. De wind blaast duizenden liters per dag door de straten van Niagara Falls, en ook dat is niet normaal. Op talloze plaatsen heerst er watertekort, en hier verspillen ze het gewoon door het over de straat te laten waaien. Het gemeentebestuur van deze stad moet welhaast het meest lakse ter wereld zijn. Wat een stelletje dombo’s.

Als je de Falls vanuit de Amerikanse kant benaderd heb je een redelijk zicht, maar vanuit de Canadese kant moet het helemaal geweldig zijn. Dat betekent dat het vanuit Canada echt overweldigend moet wezen, want ik vind het vanaf hier al pretty amazing. Als je over het hekje leunt voel je je ontzettend klein en vraag je je af waarom het water aan debovenkant van de Falls nooit opraakt. Het is zo’n enorme watermassa die hier naar beneden dendert, dat al het water van Nederland er volgens mij binnen een poep en een scheet doorheen gelopen zou zijn. Daar ik van vrienden heb gehoord dat de boottocht met de Maid of the Mist helemaal geweldig moet zijn, ga ik daar naar op zoek. Het blijkt dat er twee opstapmogelijkheden zijn, namelijk één aan de Amerikaanse kant en één aan de Canadese kant. Omdat de laatstgenoemde het mooist moet zijn, besluit ik om naar Canada te lopen. Jaja, een voetreis naar Canada, het wordt nog een hele onderneming deze soloreis van A3.

Na wat formaliteiten bij Rainbow Bridge ben ik eigenlijk zo in Canada. Nooit gedacht dat deze trip nog zo’n internationaal karakter zou krijgen. Inderdaad is het uitzicht op de Falls aan canadese kant wondermooi. De grootste van de twee Falls, Horseshoe Falls genaamd, zijn zo pas echt goed te zien. Ook de boottocht met, in mijn geval, de Maid of the Mist VI, is echt de moeite waard. De uitgedeelde regencapes heb je echt nodig, want je raakt compleet doorweekt. Wel is de regencape meteen een leuk souvenir, en dat is ook wat waard. Na de boottocht keer ik weer terug naar de US of A, en ook nu zijn de grensformaliteiten relatief beperkt. Na 15 minuutjes sta ik dan ook alweer aan de Amerikaanse kant van de grens.

A3
18-09-06, 22:18
ZONDAG 20 AUGUSTUS 2006


Vandaag een dagje lekker rustig aan. Veel TV kijken en alvast veel lezen over de steden en plaatsen die ik eigenlijk de komende weken wil gaan bezoeken. Zo lijkt een bezoek aan Washington welhaast onvermijdelijk, zoveel is daar te zien en te doen, maar ook Baltimore krijgt steeds meer aantrekkingskracht op me. Affijn, we zien wel als we straks eenmaal in Washington zijn. Misschien gaan we wel naar Baltimore, misschien ook niet.

Vlakbij het hotel is ook een grote Mall, waar het aantrekkelijk winkelen is. Ik koop hier o.a. best wat kleding en een aantal leuke games voor de kids thuis. Wel moet ik oppassen dat ik niet te veel meeneem. Voorlopig ben ik nog niet van plan om huiswaarts te keren, en als ik nu al zo veel mee moet slepen, dan ben ik na een aantal weken vast een soort veredelde pakezel.

http://img145.imageshack.us/img145/8842/fallsstandpn5.jpg

Opvallend is overigens de aandacht die hier nu al is voor de aanstaande herdenking van 11 september 2001. Dit is nog drie weken ver weg, maar toch is er dagelijks wel een of ander programma dat terugkijkt op de gebeurtenissen en deze in verband brengt met de veranderingen in de wereld sinds die tijd. Dat belooft nog wat als het straks echt 11 september is. Ben overigens benieuwd waar ik dan ben. Zoals ik het nu inschat zal dat toch wel ergens in Florida zijn.

See you tomorrow!

A3
20-09-06, 00:01
MAANDAG 21 AUGUSTUS 2006 ULO


Bye bye Niagara Falls. Nadat ik op het vliegveld van Buffalo mijn auto weer bij Avis heb ingeleverd, ga ik met mijn gisteren via internet verkregen reserveringsnummer van Northwest naar de incheckbalie voor de vlucht naar Washington. Bang dat ik met een autotrip hetzelfde saaie scenery voorgeschoteld zou krijgen als op de heenreis van New York naar Niagara Falls, heb ik besloten om er nog maar eens een keer 100 dollar tegen aan te gooien en lekker met het vliegtuig te gaan. Mijn vlucht lijkt mooi op tijd te zijn, en dus ga ik direct naar de gate. Daar zit op dat moment nog helemaal niemand. Da’s toch vreemd, want de vlucht vertrekt al over 20 minuten. Maar in eerste instantie maak ik me daar nog niet te sappel over en lees lekker mijn nieuwe editie van de New York Times. Na zo’n 10 minuten heb ik de headlines wel gezien en kijk eens om me heen. Nog niemand te bespeuren. Dan toch maar even de monitor gechecked en dan blijkt potjandosie dat ik bij de verkeerde gate zit. Heeft die doos, sorry: box, van de incheckbalie me naar de verkeerde gate gestuurd. OK, had ik zelf ook mijn boarding pass moeten checken, maar ja, je weet wel hoe dat gaat. Op een draf ga ik nu naar gate 23 alwaar een dame met een nek als een giraffe staat te kijken of er nog late arrivals zijn. Ja, hier, ik kom er al aan. Nog nahijgend laat ik me in mijn stoel vallen en doe ik net of de ca. 70 streng verontwaardigd kijkende blikken me totaal niet opvallen. Meteen gaat de deur van het vliegtuig dicht en off we go.

Na een vrij turbulente vlucht, het weer in Buffalo was prima en in Washington is het dat ook, maar ertussen in was het iets minder, landen we veilig in DC. Eerst maar even wachten op mijn bagage en dan een auto gaan huren. Plotseling realiseer ik me dan dat ik mijn handbagage mis. Shit, die heb ik natuurlijk in al mijn haast laten liggen bij de gate waar ik aanvankelijk zat in Buffalo. Meteen meld ik me bij lost and found en doe mijn verhaal. Northwest is zeer behulpzaam, en er wordt direct in de telefoon geklommen. Het telefoontje duurt gelukkig niet lang, en wat nog gelukkiger is: ze hebben mijn tas in Buffalo al als ULO (unidentified lying object) herkend. Als ik er in toestem dat mijn bagage in Buffalo nogmaals wordt doorzocht, dan zal Northwest mijn tas met de eerstvolgende vlucht naar Washington sturen. Uiteraard vind ik dit geen probleem, het heeft slechts tot gevolg dat ik zo’n 4 uur moet wachten op de luchthaven. Dan maar een extra krantje gekocht en wat ander leesvoer en rustig wachten.

http://img168.imageshack.us/img168/2521/buffalotasil1.jpg

Terwijl ik nog compleet zit weggedoken in de USA Today hoor ik plotseling mijn naam uit de omroepinstallatie. Of Mr. Ven Roei zich wil melden bij Northwest. Natuurlijk wil meneer Ven Roei dat wel en dus pak ik mijn boeltje bij elkaar – ja, laten liggen overkomt me vandaag geen tweede keer - en meld me bij de balie. Northwest heeft de spullen al met een eerdere vlucht van Delta meegegeven en mijn tas wordt me direct overhandigd. Kijk, dat is nou service! En ik heb er nog een gratis sticker bijgekregen ook: een grote witte met rode letters ULO......

http://img70.imageshack.us/img70/5569/buffalochryslerrl9.jpg

Nadat ik mijn Chrysler bij Avis in ontvangst heb genomen ga ik richting Washington voor een hotel. Weer valt de keus op Days Inn. Ditmaal tegen een bedrag van $ 45 incl. free continental breakfast.

http://img168.imageshack.us/img168/3858/buffalodaysinnroomkc4.jpg

A3
21-09-06, 20:45
DINSDAG 22 AUGUSTUS 2006

In de US of A zijn er talloze winkelcentra. Veel van de overdekte varianten worden ‘Malls’ genoemd, en ook daar zijn er (zeer) vele van. Zo zijn o.a. Mall of Millennium, Florida Mall, Premium Oulet Mall en de Sawgrass Mills Mall bekende voorbeelden.

Ook Washington DC heeft zo zijn Malls, al is er één zeer uitzonderlijke bij. Om te beginnen is deze Mall niet overdekt, maar bevindt deze zich volledig in de open lucht. Daarnaast kent deze Mall grote bomen en onnoemelijk veel gras, in tegenstelling tot zijn naamgenoten, waar alles is volgestort en gelegd met beton en tegels. Ander opvallend verschil is dat er inde Washingtonse (?) Mall niet gewinkeld wordt, maar wel gejogd, geflaneerd, gelobbyed en geregeerd.

Last but not least vind je er geen winkels maar wel andere belangwekkende zaken als een enorm obeliskvormig monument, het hoogste gebouw van de stad, een zittende president van wit marmer en een groot wit huis. Om maar wat te noemen, want dan vergeet ik nog het Smithsonian Institute en de diverse daaronder resorterende musea. Kortom, deze Mall is duidelijk anders dan andere.

http://img153.imageshack.us/img153/1209/washingtoncapitolfq0.jpg

Waar het woord Mall eigenlijk vandaan komt is me helaas niet in één oogopslag duidelijk. Waarschijnlijk heeft het helemaal niets van doen met het Nederlandse woord wat er het meeste op lijkt, mal. Niet in de betekenis van vorm, maar ook niet in de betekenis van raar of vreemd. Al vormt deze laatste betekenis wel een leuk bruggetje naar de bewoner van het eerder genoemde grote witte huis, dat zich bevind aan de Mall. Deze bewoner is namelijk een beetje een malle figuur, die luistert naar de naam Sjors Bos. Tenminste, als je zijn naam letterlijk vertaalt naar het Nederlands. Zijn achternaam is uiteraard afkomstig van zijn vader, die heet dus ook Bos, en voor zijn voornaam hebben zijn ouders waarschijnlijk inspiratie opgedaan op TV.

Op de BBC zagen ze namelijk een serie waarin een man speelde die veel overeenkomsten had met hun zoon. De serie heette George & Mildred, en George Roper werd de eerste grondlegger voor de voornaam van George Bush. Inderdaad lijken ze, niet qua uiterlijk, maar wel qua intelligentie en levensinstelling, veel op elkaar. Toen George’s (Bush in dit geval) ouders naar de bioscoop gingen in Texas, kochten ze kaartjes voor een nieuwe Disneyfilm, genaamd George of the Jungle. Deze George leek uiterlijk ook niet op hun zoon, en hij was veel slimmer, maar hij had wel dezelfde onderbroek en woonde in de Jungle. Jungle lijkt op bush, dus de link was weer snel gelegd. George of the Jungle werd de tweede grondlegger voor de voornaam van George Bush. Ook de derde grondlegger voor de voornaam van George Bush kwam uit het Verenigd Koninkrijk, maar is toch een buitenbeentje in dit gezelschap van drie naamgevers. Hij luistert namelijk niet naar de voornaam George. Zijn voornaam luidt geheel anders, namelijk Boy. Nu zult u denken, wat is dan de link met George Bush, maar dit wordt zo duidelijk. De Boy in kwestie had namelijk ook een achternaam. Deze achternaam luidde, inmiddels zal het u zijn gaan dagen, George. Boy George dus. Boy George leek qua uiterlijk in het geheel niet op hun eigen zoon George, was bij lange na niet zo excentriek en vele malen intelligenter dan George double-u. De overeenkomst tussen de stem van deze Britse zanger en de stem van hun bloedeigen George als hij ‘s ochtends met zijn dronken en door drugs bedwelmde hoofd onder de douche het lijflied van de National Rifle Association bezong, was echter meer dan treffend. Dit gaf hun de overtuiging dat hun zoon George W. Bush moest gaan heten.

Mall = mal
George = Sjors
Bush = Bos

Vandaar de title van deze dag, ‘de malle Sjors Bos’.

http://img153.imageshack.us/img153/1725/washingtonroperaj8.jpg

http://img153.imageshack.us/img153/3010/washingtongeorgejunglede8.jpg

http://img153.imageshack.us/img153/4160/washingtonbushdp2.jpg

Deze malle Sjors heeft het ver geschopt. Verder dan George Roper, George of the jungle en Boy George ooit hadden kunnen vermoeden. George Bush regeert namelijk als sinds jaren het meest invloedrijke land ter wereld, de US of A.

En op dit moment sta ik aan de voordeur van zijn grote witte huis, te wachten tot ik met mijn kaartje naar binnen mag om hem bovenstaand verhaal eens haarfijn uit te gaan leggen. Ik hoop dat hij het snapt........

A3
22-09-06, 01:12
WOENSDAG 23 AUGUSTUS 2006 Ken - de -gè - die?

Hadden we gisteren een ietwat fantasievolle en filosofische beschrijving van de Mall, vandaag weer terug naar de dagelijkse realiteit. Na mijn bezoek aan het witte Huis van gisteren, helaas was George niet thuis, hij was aan het spelen met zijn grote teen...... (het gerucht deed de ronde dat als hij zijn teen kon laten knakken dat hij dan met de troepen in Irak zou blijven, en zo niet, dan niet), staat vandaag het American Museum of National History op het programma.

http://img245.imageshack.us/img245/5421/washingtonamericanhistoryig9.jpg

Nadat ik zo'n vier uur in het museum was geweest, had ik zo ongeveer 734 Amerikaanse vlaggen gezien. En dan heb ik alleen degene groter dan 1 vierkante meter geteld, anders was het een veelvoud van dat aantal geweest. Het museum is dus sterk (zeg maar gerust: zéér sterk) gericht op het nationalistische en patriottisme van de Amerikanen. Toch zijn er voor de liefhebber van de US of A meer dan voldoende interessante zaken te vinden. O.a. leuk vond ik de afdeling waar diverse zaken uit typisch amerikaanse TV-series zijn te vinden. Diverse attributen uit bijv. Cheers en Friends zijn er te zien, maar ook wat oudere zaken als de stoelen van Archie en Edith Bunker uit 'all in the family'.

Daarnaast is ook de militaire afdeling zeer de moeite waard. Ik noem hier o.a.. het pistool van Billy the Kid en de hoed van General Ulysses Grant. Voor de native americans is de aandacht toch wat minder. Dit is een onderwerp dat ik duidelijk onderbelicht vind. Algemene indruk is echter prima, al denk ik dat er voor een publiek dat niet boven gemiddeld geinteresseerd is in de US of A, het museum wat minder boeiend is. Dan zou ik persoonlijk aanraden om het over te slaan

Na dit museumbezoek, ik heb immers all the time in the world, neem ik een uitgebreide stroll through the park, en ga daarna uitgebreid eten bij Sellzer's, een restaurant met Franse keuken waar het echt poepie druk is. Alle tafels zijn bezet door politiek uitziende lieden, die waarschijnlijk allemaal om de hoek bij het capitool werken. De prijzen zijn er naar; ik denk dat de US government het leeuwendeel van de nota's van Sellzer's uiteindelijk voor zijn kiezen krijgt. Zo zie ik volgens mij senator Ted Kennedy (Ken - de - gè - die?) is een semi separate ruimte in geanimeerd gesprek met, naar ik aanneem, twee bijzonder charmante secretaresses. Die man heeft wel smaak..... (qua eten bedoel ik hier uiteraard, de Beef Bourguignon is hier voortreffelijk)

A3
22-09-06, 23:27
DONDERDAG 24 AUGUSTUS 2006 Elk nadeel hep se voordeel

De Beef Bourguignon van gisteren smaakte aanvankelijk geod, maar ik wou nu dat ik toch voor iets anders had gekozen. De hele nacht heb ik liggen draaien en woelen vanwege de hevige buikkrampen en de daarmee gepaard gaande pijn. De route van het bed nar de bathroom was gelukkig niet lang, anders had de roommaid vast een zeer onplezierige ochtend gehad vandaag. Nu heeft ze een zeer plezierige ochtend; ze hoeft niets te doen want ik heb het ‘not disturb’ kaartje opgehangen. Geen polonaise aan mijn lijf vandaag.

http://img65.imageshack.us/img65/7079/washingtondaysinnextyj9.jpg

Omdat elk nadeel se voordeel hep, en andersom, heb ik vannacht ook weer wat geleerd. De TV gaat hier dus echt 24 uur per dag door. Ik geloof dat ik alleen vannacht al drie keer dezelfde aflevering gezien heb van Roseanne en van Friends. Van Roseanne was hte die aflevering waarin Roseanne ruzie heeft met de hele familie. Ze ligt al dagen op bed en wil er niet meer uit komen. Toeval of niet; zo voel ik me nu ook........

Het is al lang PM als ik voor het eerst een short aanschiet en kort een blik op de hotelgang werp. Niemand te zien. Dan nog snel even een preventief bezoek aan het toilet en maar de stoute schoenen aangetrokken (dat zijn die zwarte met witte strepen). Met de auto ga ik weer richting het winkelcentrum zonder winkels en stap ik het Air & Space Mueum binnen. Het is ontzettend druk, het lijkt wel of heel Washington hier vandaag een kijkje wil komen nemen. Na zo’n 10 minuten blijkt hier nog een ander nadeel van; bij de mens room staat een gigantische rij. Wat nu? Ik kan de billen nog wel even dsamen geknepen houden, maar zo lang de rij hier is gaat me niet lukken. M’n meest onschuldige blik gecombineerd met een raar loopje waarbij ik volgens mij meer op ene vrouw lijk dan op een man, maakt dat de Washingtonians ruim baan maken. Of dit uit pure beleefdheid gebeurt of uit angst voor vieze kleding weet ik niet; ik had de tijd nog de zin om het te vragen. Wat een opluchting........................................ .....

Als ik een kwartier later de mens room weer verlaat ben ik weer wat afgevallen. Maar een verlenging van mijn bezoek lijkt me niet verstandig. Ik ga maar weer terug naar de auto en rij maar weer snel naar de veilige omgeving van mijn hotel terug. Hopenlijk gaat het morgen weer wat beter.

A3
24-09-06, 15:40
VRIJDAG 25 AUGUSTUS 2006 .........


Weer een hele vervelende nacht achter de rug. Als jullie het me vergeven laat ik het hier bij, want er valt niets geurigs of kleurigs over te vertellen. Alhoewel, de kleur was bruin en de geur............daar zullen we het niet verder over hebben.



ZATERDAG 26 AUGUSTUS 2006 ‘n monumentale dag


De dag begint deze zaterdag beter. Daarom maar met een optimistische blik de dag beginnen en direct een plan de campagne maken. Zaterdag lijkt me een prima dag om een monumentenroute te doen. Abe Lincoln wacht al lang op me en ik ben bijvoorbeeld ook benieuwd of het Vietnams Veterans Memorial en het graf van JFK evenveel indruk op me zullen maken als bijvoorbeeld het Holocaust Memorial in Miami vorige maand.

Ik begin bij Abraham Lincoln. Het weer is niet geweldig vandaag, maar voorlopig blijft het droog. Bij het Memorial is het redelijk druk, er zijn dus meer mensen die op het idee zijn gekomen om vandaag momenten te besteden aan monumenten. Abraham Lincoln zit stuurs voor zich uit te kijken als ik hem voor het eerst zie. Als ik een half uurtje later weer ga, heeft hij nog steeds diezelfde stuurse blik. Bewijs van het feit dat ik bar weinig indruk op hem heb gemaakt...... Als ik me in een onmogelijk bocht gewrongen heb om onderstaande foto te kunnen nemen die, al zeg ik het zelf, best aardig gelukt is, wordt ik door een dienstdoende agent vriendelijk edoch dringend verzocht om het monument niet zo te betreden. Nou ja, poeh, die vent weet zeker niet dat ik de afgelopen dagen strontziek op bed heb gelegen. Ik besluit toch maar om dit niet als argumnet te gebruiken en doe netjes een stapje terug. Mijn foto heb ik lekker toch gemaakt!

http://img155.imageshack.us/img155/3007/washingtonlincolndetailoe5.jpg


Het Vietnam Veterans Memorial maakt dus bij lange na NIET de indruk van het Holocaust Memorial in Miami Beach. Hier is het eigenlijk niet meer dan een gigantisch lnge opsomming van namen met een paar standbeelden. Ik besef dat dit een vrij platte beschrijving is, maar zo komt het Memorial ook over. Het maakt bij mij verder geen enkele andere emotie los. Maar goed, dat zal wel persoonlijk zijn. Toch raad ik degenen aan die dit al indrukwekkend vinden om ook eens in Miami Beach te gaan kijken. Dan zul je echt overdonderd worden.

http://img155.imageshack.us/img155/1024/washingtonvietnamix8.jpg

http://img155.imageshack.us/img155/420/washingtonvietnammem4xx6.jpg

Arlington Cemetery daarentegen is weer wel heel meeslepend. Ik weet dat ik niet geheel objectief ben, ik ‘heb’ namelijk wel iets met JFK, zeker sinds ik de beste film aller tijden (JFK van Oliver Stone) gezien heb, maar ik vind dit echt indrukwekkend.De eeuwingdurende vlam had wat mij betreft niet gehoeven, maar verder vind ik alles wel behoorlijk stijlvol. Ook de uitspraken van Kennedy die gegraveerd in marmer staan, passen wel bij het graf en geven het geheel duidelijk meer cachêt.

http://img155.imageshack.us/img155/334/washingtonarlingtonlr5.jpg

Op de terugweg naar het hotel stop ik kort bij een 7-eleven voor wat droge toast en een paar zakjes lekkere thee, zodat ik op mijn hotelkamer een waar koningsmaal kan gaan bereiden. Jammie..............

A3
25-09-06, 20:37
ZONDAG 27 AUGUSTUS 2006 Is there air in space?

Zondag. Ik geloof dat deze zondag weer de eerste dag is dat ik me echt kiplekker voel. Geen licht gevoel meer in mijn hoofd en geen opstandige darmen meer. Vannacht heb ik zelfs heerlijk geslapen, en werd ik, en dat is echt voor het eerst, pas wakker van de tegen beter weten in, toch ingestelde wekker op de TV van mijn kamer. Rise and shine dus. Vandaag mijn tweede poging voor het Air & Space museum. Na een licht ontbijt bij Burger King, echt alleen gezonde dingen genomen, sta ik al vroeg bij het mueum. Om voor mij onverklaarbare redenen is het echt veel minder druk dan afgelopen donderdag. Ik kan dus echt op mijn gemak overal van genieten.

Onwillekeurig let je toch ook veel op zaken die met Nederland te maken hebben, en die vind ik helaas maar weinig. Één van de dingen zie ik wel vind is een foot van onze nationale held Wubbo Ockels, wie kent hem niet. Verder geen afdeling of zelfs maar attribuut met betrekking tot onze nationale tros KLM. Jammer maar helaas.

Wel verbazend nlijft het dat je zo’n museum voor helemaal noppes kunt bezoeken. Ik ken het fenomeen uit Londen, waar ook diverse musea ‘um sonst’ te bezoeken zijn, maar het blijft een raar, maar wel zeer welkom, fenomeen. Zeker al in je aanmerking neemt dat dit wel ene heeeeel groot museum is. De collectie is zo groot dat ze tegenwoordig zelfs een tweede gebouw hebben op een geheel andere locatie in de stad.

Ook maak ik vandaag nog een tourtje door de stad om in zijn algemeenheid wat sfeer op te snuiven. Gelukkig kom ik niet per ongeluk in een totaal verkeerde wijk terecht, tenzij je Arlington Virginia een gevaarlijke wijk vind. Stel dat ik hier nu op 11 september 2001 was geweest in plaats van op 27 augustus 2006, dan had ik dit waarschijnlijk ook geen gevaarlijke wijk gevonden hebben. Sterker nog, door de aanwezigheid van het Pentagon krijg je zelfs het gevoel dat het er extra veilig is. Nu wel, maar toen niet dus.......

Het Pentagon is trouwens onderwerp van een grote renovatie. Deze was al aan de gang op 11 september 2001, maar toen hebben ze wel een ‘minor set back’ gehad, waardoor het uiteindelijke plan niet gehaald werd. Het is nu de bedoeling dat een en ander in 2008 afgerond zal zijn. Doorwerken dus, jongens.


MAANDAG 28 AUGUSTUS 2006 More Balti? More Balti!

De knoop is door gehakt, ik ga vandaag naar Baltimore. Inmiddels heb ik diverse mensen gesproken en die zijn toch allemaal wel redelijk enthousiast over deze stad. Vooral de zogenaamde ‘inner harbor’ moet heel mooi zijn. Gisteravond heb ik het internet afgestruint naar een mooi hotel, en dat heb ik gevonden. Via Hotwire het Marriott Inner Harbor voor de schappelijke prijs van 69 dollars. Daar zal ik dus vannacht gaan slapen.

Maar eerst verlaat ik Washington, bedank ik de front desk van Days Inn voor de goede zorgen en neem ik een laatste Washingtonians ontbijt bij Subway. Voor het eerst in een aantal dagen weer met wat gevaarlijkere ingrediënten dan toast en thee, een mens moet tenslotte risisoc’s nemen in het leven niet waar?

De afstand van Washington DC naar Baltimore stelt, zeker voor Amerikaanse begrippen, helemaal niets voor. Ik bedenk me onderweg dat ik eigenlijk qua hotel best gewoon in Washington had kunnen blijven en eenvoedigweg op en neer had kunnen pendelen naar Baltimore. Days Inn was immers prima en de service was goed. Maar ja, daarvoor is het nu te laat, het Marriott is betaald en dus zal er ook geslapen moeten worden. Bij mijn vroege check in blijkt echter dat dit geen straf zal zijn. Het hotel is echt geweldig mooi gelegen, direct aan het water en de inrichting is echt Marriottiaans (?). Op niveau dus.
Ik ga eerst even heerlijk op het terras zitten en overzie zo de het gehele inner harbor gebied waardoor Baltimore zo beroemd is geworden. Eerlijk is eerlijk, het ziet er allemaal mooi, schoon en gezellig uit. Overal lopen mensen met kinderen, zonder dat je het idee krijgt dat het crowded is. Een mooie compromis dus tussen druk en té druk.

Zelf behoor ik ook al snel tussen de flanerende menigte langs het water en ik kan het iedereen aanbevelen; voel je je een beetje down of niet zo geweldig (troubled), ga naar baltimore, wacht tot de zon schijnt en flaneer heerlijk langs het water in het inner harbor gebied. Gegarandeerd succes!
Na deze initiële verkenning van het mooie Baltimore schuif ik aan in het Grille 700 restaurant in het Marriott en geniet van een heerlijke salade en een hele mooie zalmfilet (was namelijk prachtig roze en voorzien van kaviaar als oogjes....). Na deze voorzichtig iets zwaardere maaltijd is het weer tijd voor een avondje TV met o.a. veel CNN en Jay Leno. Wat kan het leven toch mooi zijn...........

A3
26-09-06, 20:13
DINSDAG 29 AUGUSTUS 2006

Vandaag heerlijk uitgeslapen en toen op naar het nabijgelegen Baltimore Aquarium. En wat een aquarium! Ik heb er in de loop van de jaren velen gezien, van Scheveningen tot Parijs en van Tampa tot Seaworld, maar dit is wel echt één van de mooiste. De zee afdelingen zijn enorm groot, al interesseren deze me meestal wat minder. Met name de cichlidenafdeling (tropische baarzen uit voornamelijk Midden- en Zuid Amerika en Afrika) is indrukwekkend. Vooral de soortenrijkdom uit het Malawi- en het Tanganjikameer springen er in positieve zin uit. Deze vissen zijn des te unieker, omdat de meeste van deze soorten endemisch zijn. Dit wil zeggen dat ze in geen enkel ander water voorkomen. Dus niet in andere meren, niet in andere plassen of rivieren, gewoon alleen in Lake Malawi of Lake Tanganjika. De soorten uit beide meren zijn ook weer verschillend, en vooral bij het Malawimeer is het vaak zo dat een bepaalde soort vis slechts in een zeer klein gebied van het meer leeft. De specialisatie van deze, vaak zeer mooi en fel gekleurede soorten, is daarom enorm ver gevorderd. Kortom, voor lieghebbers een echte aanrader.

http://img169.imageshack.us/img169/5813/baltimoreaquariumdolphin2jj7.jpg

Uiteraard biedt het Baltimore Aquarium ook de standaard indrukwekkende zaken als grote haaien en roggen, dus ook de thrillseeker komt hier volledig aan zijn trekken. Wel is de entreeprijs met $ 21.95 redelijk fors. Zeker als je net uit Washington komt is dat wel een tegenvaller. Leuke dingen wennen immers (te) snel.

http://img169.imageshack.us/img169/6531/baltimoreaquariummc7.jpg

Eten doe ik vanavond in het restaurant van het Aquarium. Een menu bestaande uit lekkere clam chowder gevolgd door twee panini’s is hier uiterst smakelijk en niet duur. Slechts $ 14,24 inclusief coke is echt een koopje. Uiterst geschikt dus voor Hollanders......

http://img169.imageshack.us/img169/4331/baltimoreshipsy3.jpg

A3
27-09-06, 23:56
WOENSDAG 30 AUGUSTUS 2006 TTT

De bedoeling van vandaag was een mooie rondrit door het noordelijk deel van Maryland en het zuidelijke deel van Pennsylvania te maken. Maar helaas. Zo’n 10 mijl op weg op de US1 richting Philadelphia heeft mijn Chrysler Pacifica heel andere plannen. Net voor het plaatsje Bel Air (nee, niet die versie van Will Smith – yohoo to Belair -, die ligt in California) geeft hij in één keer de geest. Zonder verder waarschuwingssignalen als rook (werd vroeger door de Native Americans toch al als communicatiemiddel gebruikt) of stoom te geven stopt hij er gewoon mee.

Gelukkig was het niet druk op de weg en kon ik hem lekker uit laten bollen tot in de berm. Toen in het dashboardkastje – of zeg eigenlijk maar liever: kast (de hele gelijknamige popgroep van dezelfde naam had er in gepast) – gezocht naar het nodige papierwerk voor het noodnummer van Avis. NA enig speurwerk dit ook gevonden en maar met mijn GSM gebeld; toch wel fijn dat zo’n tr-band toestel het gewoon overal doet. Een vriendelijk mevrouw vraagt me naar de exacte locatie en zegt een hulpdienst te sturen. Deze arriveert dan ook binnen de 10 minuten. Da’s dus niet verkeerd.

http://img180.imageshack.us/img180/2928/baltimoretowtruckna6.jpg

De tow-truck neemt me mee op sleeptouw terug naar Baltimore. Ik mag mee voorin de truck en heb een gezellig gesprekje met John Kendricks, al sinds 12 jaar in dienst by Towie Tow Trucking, kortweg TTT. Aangekomen bij de garage wordt me gevraagd even te wachten en dus ‘geniet’ ik van een kopje koffie en nog een kopje koffie en nog een kopje koffie. Kortom, teveel koffie en nog steeds geen auto. Na ruim 1,5 uur komt het verlossende woord; de auto is niet te repareren. Wat nu? De collega van John, Jesse, biedt aan me naar het dichtstbijzijnde Avis station te brengen. Zo gezegd, zo gedaan, dus weer een goed half uur later sta ik aan de balie bij Avis. Omdat ik zo’n enorme pech heb – nou ja, eigenlijk valt dat allemaal wel mee, maar goed, wie ben ik om te protesteren – mag ik uit alle available cars een modelletje uitzoeken. Da’s voorwaar nog geen eenvoudige klus. Er staat hier werkelijk van alles en de keus is – veel te – groot. Plotseling valt mijn oog op de lelijkste auto van de US of A – en ik kan het weten, thuis rij ik de lelijkste auto van Nederland – een Hummert (van Hanegems voor Hummer) . Z’n gevaarte zou ik nou nooit huren, maar als ik mag kiezen en het kost niets extra................. Ik vraag of ik ook de Hummert mag kiezen, en dat is no problem at all. Snel even wat papierwerk invullen en daar ga ik dan; wat een tank!

http://img180.imageshack.us/img180/2015/baltimorehummermp0.jpg http://img180.imageshack.us/img180/6231/baltimorehummerintqq3.jpg

Helaas is het echter wel al laat geworden, en dus besluit ik maar af te zien van de rit naar Philly. Om dit goed te maken eet ik mar een originele Philly Melt bij Dennys, dan lijkt het in elk geval nog een beetje alsof ik in Philly ben geweest. Als ik terugrij naar het hotel voel ik me een heel bink. Ik draai, sorry: druk, het raam naar beneden, zet de stereo (Simply Red) op 33 (harder gaat niet) en voel me een echte macho.........

A3
30-09-06, 00:11
DONDERDAG 31 AUGUSTUS 2006
Whèeh, whèèw, whèèw.........jump, jump, jump, jump, jump jump........jump around, jump around, jump around....jump up, jump up and jump down…….jump, jump, jump…..RUN DMC, KEIhard in de Hummer en dan maar cruisen door door de States.

Jump, jump, jump. A3 kan er geen genoeg van krijgen, en zit zelfs te swingen achter zijn laptopje terwijl hij dit typt, jump, jump, jump, jump.......jump around, jump around, jump up, jump and jump down.

http://img169.imageshack.us/img169/3717/baltimorerundmc2jt3.jpg

Sterke tekst trouwens van die jongens van RUN DMC, waarvan er volgens mij vorig jaar één is overleden. Maakt niet uit, op de CD klinken ze nog prima. In een Hummer ervaar je denk ik wel een beetje hoe patsers zich voelen in Nederland in hun Beamer or Merc. Hier stel je volgens mij niets voor in een Beamer of Merc, maar tel je pas echt mee in een Hummer. Auto’s gaan voor je aan de kant, mensen kijken je na, daar had ik in de Chrysler dus echt geen last van.......... Gelukkig ben ik het gevoel wel gewend, want in ‘good old finger in the dike country’ rijd ik in een heuse Fiat Multipla van het type A3. En dan heb je dat ook. Alleen waarschijnlijk om een andere reden......... Wel valt op dat je zelfs in deze tank van een Hummer nog minder ruimte hebt dan thuis in de Multipla. Des te opmerkelijker omdat de Hummer 5 meter lang is, en dus langer dan een grote Mercedes of Volvo, terwijl mijn Multipla korter is dan bijvoorbeeld een Opel Astra of een Volkswagen Golf.

http://img169.imageshack.us/img169/9760/multiplaja4.jpg

Terwijl ik zo door de straten van Baltimore cruise zie ik plots ee klein aggenebbes bordje met daarop de tekst ‘Baberuthmuseum’. Nieuwsgierig als ik ben sinds het zien van een documentaire over deze Amerikaanse sportlegende een paar maanden geleden, volg ik de bordjes, en kom ik terecht in Emory Street. Ik koop een combikkartje voor het nabijgelegen Sports Legends Museum voor $ 14 (ex tax) en heb een aangename middag. Dé Amrikaanse baseball held aller tijden is Babe Ruth. Hij sloeg de meeste Home runs en werd toevallig geboren hier in Baltimore. Om precies te zijn precies in de kamer waar ik nu sta. Zo wil, althans, de overlevering. Veel van zijn kinderspullen zijn hier nog te zien, alsmede zijn eerste contract bij de Baltimore Orioles, het professionele team, ‘just around the corner’. Het is erg rustig in het museum. Zo tegen de klok van vieren geloof ik echt dat ik nog de enige bezoeker ben. Dit blijkt echter niet waar te zijn. Uit de kleine filmzaal komt plotsklaps een groep scholieren die elkaar beconcurreren in het meitier ‘hoe loop-val ik zo luidruchtig mogelijk over een marmeren drempel van 3 centimeter hoog’. De winnaar is direct bekend; een gigantisch lange slungel die met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Tenminste, als hij rechtop staat. Nu niet, hij ligt volledig horizontaal na gestruikeld te zijn over zijn losse veters van naar schatting 3 meter lang. Nou ja...........

http://img169.imageshack.us/img169/9276/baltimorebaberuthwn9.jpg

A3 besluit een originele Maryland Crab te eten bij Maryland Crab House (hoe toepasselijk) en die smaakt voorwaar niet verkeerd. Oké, je moet drie kwartier worstelen met gereedschap tegen een dode krab, en dan is de overwinning maar nipt. Wel moet je veel brood erbij nemen, anders eindig je toch met een gevoel van ‘nu heb ik voor 40 dollar achter de kiezen, maar ik zou nog best een Whopper lusten’.

A3
06-10-06, 21:53
VRIJDAG 1 SEPTEMBER 2006

Tja, Baltimore is mooi en Baltimore is prachtig,
maar ik begin me te vervelen en onze pony thuis is drachtig,

elke dag bel ik even het Hollandse thuisfront,
en hoor dan of er iemand zwanger is, drachtig of wellicht gewond,

vandaag dus het berichtje,
dat onze pony drachtig is, in dit geval tengevolge van een toevallige ontmoeting tussen neef en nichtje,

andere dagen gaan de telefoongesprekken niet over pony’s of verzachtende zalfjes,
maar ‘gewoon’ over koetjes en kalfjes,

de meiden doen het meer dan uitstekend op school,
en gisteren at ik krab maar zij blinde vinken met bloemkool,

uiteraard met een papje,
niet te verwarren met pappie, da’s een grapje,

verder zijn er in Nederland gelukkig geen calamiteiten,
dus kan ik m’n tijd voorlopig nog in de Ustated Nites blijven slijten,


Veel zin in avontuur heb ik vandaag echter niet, dus wordt er alleen maar wat gewinkeld en TV gekeken.

Wellicht morgen weer wat meer opwindends.

A3
06-10-06, 22:13
ZATERDAG 2 SEPTEMBER 2006

Gisteren een beetje een downdag gehad. Zowaar voor het eerst in mijn leven last van iets wat heimwee schijnt te heten. Maar gelukkig is het vandaag weer over.

Wat gaan we vandaag beleven. Ik ga eerst naar het vliegveld om te horen wat de diverse drop off kosten zullen zijn voor bepaalde reisdoelen. Onwillekeurig liggen al deze doelen naar het zuiden, steeds verder richting Florida dus. Het liefst zou ik gewoon met m’n Humhummer naar the Sunshine State rijden en daar lekekr gaan rondtoeren. Maar ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat Avis het daar wel niet mee eens zal zijn. Dus zal ik moeten vliegen. Of natuurlijk ergens onderweg de Hummer inleveren en kijken of de drop-off kosten niet al te schrikbarend hoog zullen zijn.

Bij het in de praktijk brengen van deze onderzoeking blijkt dat het systeem van drop off kosten voor huurauto’s als net zo onlogisch en ondoorzichtig in elkaar steekt als vliegtarieven. Als ik doorrij naar de aangrenzende zuidelijke staat Virginia, en mijn auto inlever in bijvoorbeeld Richmond of Roanake, dan bedragen de drop off kosten maar liefst 750 dollar. Maar als ik naar het nog zuidelijker gelegen North Carolina rijd, en de Humhummer inlever in Raleigh of zelfs Charlotte, dan is het helemaal gratis! Snap jij het, snap ik het. Ik vraag dan maar of ik de auto dan niet voor hen naar Florida kan brengen, maar dat blijkt een helemala foute opmerking. If you drive the car to Tallahassee sir, the drop off costs will be more likely to be in the region of 2,000 dollars than less.......slik. Dus maar niet naar Tallahassee.

Charlotte is dan wel niet mijn favoriete meisjesnaam, dat is namelijk Anja, tenzij het meisje in kwestie Sjaan heet, dan is het Truus, maar als plaatsnaam klinkt het wel redelijk exotisch. Op naar Charlotte, North Carolina dus.

A3
25-02-07, 12:15
Zondag 3 september 2006

Vanuit Baltimore is het volgens mijn internet routeplanner zo ongeveer een dikke negen uur rijdne naar Charlotte. Ik neem het maar voor waar aan. Vooralsnog is mijn eerste zorg om het drukke verkeer om washington DC te omzeilen, en dat zal waarschijnlijk niet meevallen, alhoewel, het is pas half zes.

http://img139.imageshack.us/img139/1627/i95southdu9.jpg (http://imageshack.us)

Ja, vandaag lekker vroeg opgestaan om zodoende toch nog op een redelijke tijd in Charlotte aan te komen. De snelwegen om DC zijn echt een piece of cake. Er is nog niemand op de weg, no democrats and no republicans, just a few brown flying pelicans. Zelf bedacht, goed hè?

http://img134.imageshack.us/img134/5702/untitledna1.png (http://imageshack.us)

Als je, zoals ik, regelmatig in de States bent geweest en er ook af en toe een beetje over leest, dan ken je inmiddels een behoorlijk aantal namen van staten, steden en dorpen. Ook weet je dat er steden en dorpen bestaan me, op zijn zachtst gezegd, nogal vreemde namen. Tijdens deze rit valt dit feit me meteen alweer op. Al direct buiten Washington begint het:

Burke; naar de dokter in Grey’s Anatomy
Occoquan: ?
Triangle; gelegen bij een kruising.......
Quantico;.....

Enzovoorts.
En nergens een aanwijzing op een leuke toeristische attractie of een andere bezienswaardigheid. Ook google wist gisteren niks leuks te melden over toeristische highlights langs de 95 South. Helaas.

Zo rond half negen stop ik bij ene diner voor een wel verdiend ontbijt. Tenminste, dat vind ik zelf. Ik neem de eitjes een keer oevreasy in plaats van sunny side up, en ik probeer, tegen beter weten in, nogmaals een kop real american coffee. Lekker is anders. Toch voldaan kruip ik weer terug in de Hummer en zie tot mijn schrik dat ik bijna alweer moet gaan tanken. Geloof het of niet, maar dit ding loopt echt iets van 1 op 5, en dan moet je niet gek doen!

Soms is het hier ook net of je in het Verenigd Koninkrijk bent. Plaatsnamen als Oxford, Durham en Salisbury maken dat het aanvoelt als ‘jolly old England’. Zo tegen de klok van drieën krijg ik het vliegveld in zicht en heb ik dus mijn einddoel van vandaag bereikt.
Bij Avis lever ik de ‘Hummert’ in, en vervolgens vervoeg ik mij in de terminal, op zoek naar een leuk ticket naar.............Florida!

A3
26-02-07, 23:05
Maandag 4 september 2006

Gisteren in Charlotte via de airport shuttle snel een hotelleteje in de buurt gezocht; het werd het Red Roof Inn. Voor 45 dollars voorwaar niet slecht. Helaas geen free breakfast ’s morgens, dus dat viel een beetje tegen. Nou ja, dan grabben we later wel something to eat.

http://img74.imageshack.us/img74/6091/redroofcharlottezu3.jpg

Gisteravond nog wel even met de laptop liggen spelen. Een vlucht naar Florida is wel weer erg saai en snel, alhoewel niet duur; 129 dollar als goedkoopste tarief met United Airlines. Hoe kun je nog meer reizen? Na enig peinzen en een voorbijrijdende oude bus die ik tot op mijn kamer kan ruiken en horen schiet me ineens iets te binnen. Romantiek, goedkoop, bussen met een bult in het dak á la een Boeing 747, aluminium kleurig met blauw & rood en een langgerekte hardlopende hond. Juist ja : GREYHOUND. De bus zette me op het juiste spoor (nou ja, spoor niet echt, weg dan maar...). Het web brengt me al snel op de juiste site, alwaar ik na enig tikwerk vast stel dat een busticket naar Jacksonville, FL. Nog minder kost dan de helft van het vliegticket. Slechts $ 55! Het greyhoundstation is ook niet al te ver van het hotel, dus dat gaan we er maar eens op wagen.

Het is net 8 uur geweest (am wel te verstaan...) als ik met m’n koffertje het stationsgebouw binnen loop. Nou ja, gebouw; veredelde kiosk is een beter woord. De donkere dame achter de beveiligde counter is niet te verstaan. Ik denk dat ze ongeveer voor 12 dollar oftewel 2 kilo kauwgom in haar mond heeft. Gelukkig verstaat ze mij wel, zodat een an ander snel geregeld is. Ik ben 61 dollar lichter, maar een ticket rijker! Voor het eerst in mijn inmiddels 42 jarige leven in ene echte Greyhound bus. Stom dat ik dit nooit eerder geprobeerd heb!

http://img74.imageshack.us/img74/1213/greyhoundbustn7.jpg

Om 08.30 uur stipt vertrekt een ronkende greyhound bus vanuit een regenachtig Charlotte zuidwaarts. Mijn ca. 20 medepassagiers lijken alemaal wel min of meer in het stereotype vooroordeel van ‘not too fortunate citizens’ te passen. Naast een blanke man van ca. 200 kilo en twee opgeschoten backpackers van een jaar of 20 bestaan de passagiers allemaal uit latino’s. Vooral mannen. Eigenlijk zijn er slechts twee dames aan boord. Een vrouw van middelbare leeftijd met wel vier of vijf tassen, en onze onvolprezen buschauffeuze. Ze is nog jong, ik schat dat ze nog geen dertig is, en ze is vast familie van de verkoopster aan de counter, want ze heeft zo mogelijk nog meer chewing gum in haar mond. De kauwgom is rond haar werkplek overal te vinden, tot op het stuur toe. Haar favoriete kauwgomkleur is, voor de liefhebbers van details onder ons, roze.

Volgens het routeschema wat op de achterkant van mijn kaartje staat, is het ongeveer 8 uur en 30 minuten rijden naar Jacksonville. Via de I 77 zakken we af naar het zuiden en passeren al snel de staatsgrens van South Carolina. We rijden verder naar het zuiden richting Colombia, alwaar onze chauffeuze ons verlaat. Haar plaats wordt ingenomen door een goedlachse afro american die, gestoken in een keurig gestreken Greyhound uniform, ons allemaal persoonlijk komt begroeten. Kijk, da’s nou service met een glimlach. Heb ik bij de KLM nog nooit meegemaakt! Zijn naam is Steven Littlewait en hij zal proberen zijn naam eer aan te doen. Hij vertrekt dan ook onmiddellijk en zet er flink de vaart in. Blijkbaar heeft zijn kauwgomverslindende voorgangster de nodige tijd verspeelt, want Steven rijdt als een volleerd chauffeur alle auto’s op de I 26 voorbij alsof ze er niet zijn. Zelfs een state trooper haalt hij met een vaartje van zo’n 60 mijl per uur doodleuk in op een stuk waar je slechts 50 mag. What a guy!

http://img74.imageshack.us/img74/6235/jeremyandgarthdf5.jpg

In Savannah komen er veel passagiers bij en dus moet iedereen een beetje inschikken. Het lijkt wel een beetje op soort bij soort, kleur bij kleur. De bus is op een enkele plek na nu bijna volledig vol en levert de Greyhound Corporation dus waarschijnlijk aardig wat dollartjes op. Naast mij zitten nu de twee backpackers, en het onvermijdelijke ‘where you’re from’ is inderdaad onvermijdelijk. Inevitable dus. Ze (Jeremy and Garth) komen beiden uit Detroit en zijn op weg naar hun grootouders in Fort Myers. Ze hebben dus nog een heel eindje voor de boeg. Het blijken overigens broers te zijn uit een redelijk welgestelde familie. Hun pa is directeur van de Ford Motor Company, Utility division, en zelf studeren ze aan Princeton. Om één of andere vage reden zijn ze een maand of 4 vrij en reizen ze per bus (moest van hun Pa; every American has to undertake a major greyhound trip, even if it is only once in a lifetime) naar de Pa van hun Pa. Ik ben het uiteraard helemaal met hun Pa eens. Al snel zijn we dan ook verwikkeld in een aangenaam gesprek, en mij wordt op het hart gedrukt om, als ik straks wellicht in Fort Myers terecht kom, zeker langs te komen. Wat een gastvrijheid!

http://img74.imageshack.us/img74/1594/jacksonvillebusstationrf0.jpg

Inmiddels zijn we, zonder er eigenlijk erg in te hebben, de staatsgrens van Georgia naar Florida gepasseerd en ben ik dus weer terug in de Sunshine State. Eindelijk! Om precies kwart over vijf ‘legt onze bus aan’ op het station in Jacksonville, en bij het uitstappen duw ik Steven een 10 dollar biljet in zijn hand. Hij kijkt een beetje verbaasd, en als ik twee minuten later bij MacDonalds binnen sta voel ik plotseling een hand op mijn schouder. Het is Steven; sorry Sir, I cannot accept this’. ‘But I insist’ vervolg ik, ‘in that case Sir, I thank you very very much. It is not at all necessary, but I really do appreciate it’Thank you and have a nice day’. Hoezo ‘ik ken de tipping cultuur nu onderhand wel……………’

http://img74.imageshack.us/img74/2975/stevenbusdrivercr5.jpg

A3
02-06-07, 00:14
Horror Hotel !

Jaja, ik weet het. De titel van het verhaal klopt 'not at all' met het plaatje. Toch klopt het wel. Lees maar mee.

Na de reis met de 'grijze hond ' check ik in bij het Jacksonville Best Western. Voor het schamele bedrag van 55 dollars incl. tax en ontbijt - na afdingen - mag ik hier een nachtje verblijven. Het is nog licht, dus ik verken het hotel op m'n gemak. Buiten vliegen een aantal vleermuizen en er lopen - uiteraard - de nodige hagedissen rond. Achter het hotel loopt een sloot, en alhoewel er amper water in staat, hoor ik er toch duidelijk iets spartelen. Ik denk uiteraard meteen aan het spannendste wat je op dit moment kunt denken - zo ben ik wel -: een alligator!

Voorzichtig loop ik dan ook de kant op van het lawaai, maar ik zie al van ver af dat het op een teleurstelling zal aflopen. Alligators met grote zwarte vleugels bestaan namelijk bij mijn weten niet, dus zal mijn spannend geachte voettocht wel uitlopen op een ontmoeting met een kraai of iets dergelijks. Toch loop ik door want die kraai maakt wel erg veel herrie. Als ik op een meter of vijf ben wordt mijn aanwezigheid meneer kraai toch iets te brutaal, dus zet hij het op een lopen (oh ja, ook op een vliegen). Dan wordt ik plotseling bedwelmd door een echt enorme stank. Wat een ruft! In de nagenoeg droge sloot ligt een half vergane wasbeer die zojuist deel uitmaakte van het driegangendiner van meneer kraai! Deze heeft de hele kop van de wasbeer open gereten en de stank is werkelijk ondragelijk. Ik probeer nog een foto te maken........tja, wat moet je anders......maar mijn lens beslaat gewoon van de stank. Als ik me omdraai om snel de receptie te waarschuwen dat dit kadaver waarschijnlijk toch wel het nodige ongedierte zal aantrekken struikel ik letterlijk over een slang. Voordat ik kan zien dat het een fors exemplaar is in een prachtig zwarte kleur, bijt het beest me net boven m'n wandelschoen in mijn been. AUWWWWWWWW!

GVD@!+>?!!!
Snel maak ik me uit de voeten en strompel door naar de receptie. Als het nou GVD maar geen giftige beet is! Bij de receptie ontstaat één en al paniek als ik mijn verhaal vertel en er wordt meteen een arts gebeld. Judy zegt dat hij zo komt. Intussen begint de wond aardig zeer te doen en begint mijn been een beetje te tintelen. Wonder boven wonder is de arts binnen 5 minuten terplaatse en begint hij met het tonen van een aantal plaatjes. Ja zeg, of ik heb opgelet welk serpent me gebeten heeft! Ik had wel wat anders te doen, namelijk zo snel mogelijk weg zien te komen.

Daarna komt Judy, die blijkbaar was weg gelopen, weer terug en neemt de dokter even apart. Nou wordt ie helemaal mooi, ik schreeuw en dat schijnt voldoende te zijn om de aandacht weer even terug te brengen waar hij hoort, namelijk bij mij! De dokter meldt me echter dat het waarschijnlijk een beet is van een indigo snake, een weliswaar grote, maar gelukkig niet giftige slang. Judy heeft meneer serpentinus namelijk gezien bij de voormalige wasbeer. Hij ontsmet de wond en vraagt me met Judy en hem me te gaan naar de crime scene. Gelukkig doet het eigenlijk nauwelijks pijn meer en kan ik dus goed lopen. Heel voorzichtig sluipen we door de stank naar de sloot en zien daar van een afstand weer de kraai zitten. Net als de vogel van ons schrikt en wegvliegt zien we ook de slang liggen. Dokter Bernard (niet verzonnen) bevestigd dat het een indigo is. Pffffffff.

Wordt weer vervolgd.

A3
02-06-07, 19:05
DINSDAG 5 SEPTEMBER 2006

Zo, da's in elk geval een beter begin van de dag dan het eind van gister. Judy, de reception medewerker, heeft me vanochtend twee extra gratis overnachtingen aangeboden als goedmaker voor het snake incident van gisterenavond. En alhoewel ik eigenlijk niet van plan was om zo lang in Jacksonville te blijven, heb ik toch maar besloten van haar aanbod gebruik te gaan maken. Tja, je wilt zo'n lief vrouwtje ook niet teleurstellen nietwaar.

Na het gebruikelijke donut&coffee continental breakfast ga ik eerst maar eens op zoek naar een huurauto. Bij Avis vind ik al snel een leuke bolide voor een leuke prijs. Een mooie Dodge Caliber.
http://www.e-car-buyer.ca/images/user/Permanente/m506/1s.jpg

Dan lijkt me het ene goed moment om deze grootste stad (jaj, voor Miami, Tampa, Orlando en Tallahassee!) verder te gaan verkennen. En voorwaar, dit is helemaal geen gekke stad. Kijk maar eens gezellig mee op de foto's:

http://www.mtctickets.com/cities/images/jacksonville-fl.jpg

http://ktransit.com/bridges/Florida/photos/jax-bridge-mainst-073102-02.jpg

http://www.steamlocomotive.com/florida/acl1504.jpg

De locomotief staat op het parkeerterrein van het Prime Osborn Convention Center. De trein is voor de ontwikkeling van de stad erg belangrijk geweest, vandaar deze relikwie midden in de stad.

Verder eet ik wat bij Arby's en shop ik wat in de plaatselijke Mall. Het resultaat mag er zijn; een paar hoge adidas gymschoenen en twee leuke shirts. Ook koop ik een leuke spijkerbroek met daarop een foto van het hoofd van één of andere beroemde rapper. Schijnt 2pac of Tupac te heten. Mij onbekend........, maar ja, hij zag er verder leuk uit, paste prima en kostte maar 10 dollar. Tja, wat doe je dan.......

De dag sluit ik af met een heerlijke plons in het zwembad, maar niet nadat ik goed om me heen heb gekeken of er niet een vervelende slang of iets dergelijks rondom de pool rondkruipt.......

MVG
A3

A3
03-06-07, 23:36
WOENSDAG 6 SEPTEMBER 2006

Tja, Jacksonville is mooi, Jacksonville is prachtig, maar ik verveel me hier een beetje waarachtig.

Daarom de neem ik voor de tweede gratis nacht bij het best Western maar een rain cheque, en ga ik verder naar mijn volgende bestemming. Wat mijn volgende bestemming is? Geen idee, ik reis deze trip min of meer mijn neus achterna.

Afscheid van het Best Western neem ik echter pas na nog eenmaal de plek des onheils te hebben bezocht. Gelukkig is de rottende wasbeer, en al het ongedierte dat hij aantrok, inmiddels verwijderd.

Ik ga, maar dat is niet onlogisch als je verder Florida in wilt vanuit Jacksonville, naar het zuiden. Al snel zie ik een afslag naar Fort George Island. Geïnteresseerd als ik altijd ben in historische objecten, zeker hier in de States, sla ik direct linksaf en volg verder de kwistig rondgestrooide sign posts. Na een paar mijl kom ik bij Kingsley Plantation. Nou meen ik me deze naam ergens van te kunnen herinneren, maar dat wil nog even niet te binnen schieten. Ik kijk echter vanaf de hoofdweg uit op een mooi onderhouden estate, en het lijkt me wel de moeite waard om hier even een kijkje te nemen. Eenmaal op het terrein blijkt dat de heer Kingsley een heel fortuin vergaard heeft met de inzet van slaven voor de oogst van diverse rpoducten die hier verbouwd werden. Het main house is geheel in authentieke stijl bewaard gebleven en biedt een goede indruk hoe het leven in de tijd van de slavernij was - voor de baas des huizes wel te verstaan - .

Na een eindje lopen kom je bij de voormalige slavenhutten. Da's voorwaar een ander verhaal. Hier geen bordjes met 'kitchen', 'restroom' of 'library', maar eenvoudigweg aanduiding 'slave cabin'. Kleine hokjes van ca 3 x 3 meter zonder verdere onderverdeling in aparte ruimtes. Het lijkt semi-waterdicht, maar niet meer dan dat. Hier moesten de slavengezinnen dus vaak met zo'n 6 a 7 personen zichzelf in leven zien te houden. Verschrikkelijk. Wel goed dat zo iets toch bewaard is gebleven. Het geeft je een plaatsvervangend, en flink vertraagd, gevoel van schaamte. Kippevel stuff.

http://fpc.dos.state.fl.us/prints/pr14332.jpg

Na het bezoek en de aankoop van wat boeken en folders reis ik door naar St. Augustine, hetgeen me een goede pleisterplaats lijkt voor de nacht. Het eerste hotel waar ik langs rij is het Best Western....
Mhh, deze keer maar niet.........

MVG
A3

A3
06-06-07, 23:45
DONDERDAG 7 SEPTEMBER 2006

Ja hoor, daar is t'ie weer met de volgende dag.

St. Augustine bezocht ik voor het eerst - en overigens ook voor 't laatst - in 1994. Da's best wel even geleden dus. Gisteravond heb ik ingeckeckt in het lokale Hampton Inn. Een keten waar ik nog nooit eerder sliep.

Het moet gezegd, het hotel is pretty basic, maar er is verder eigenlijk niets mis mee. Voor een normale doordeweekse dag is het er zelfs behoorlijk druk, vooral gezinnen met kinderen.

Vandaag bezoek ik het oude stadsdeel van St. Augustine met o.a. de oudste school van Amerika, het oudste huis van Amerika etc. etc. Het lijkt wel de oudste stad van Amerika. En dat is het dus ook......

http://www.florida-staugustine.com/uploads/mini-cb015636.jpg http://z.about.com/d/architecture/1/0/R/I/staugustine-schoolhouse21sm.jpg

http://static.flickr.com/27/56921375_408b7a4215.jpg

Een bezoekje aan het lokake Alligator Park, Alligator Farm genaamd, mag natuurlijk niet ontbreken. De toegangsprijs is trouwens, zonder kortingsbonnen van betekenis, best pittig. Wel $ 18.95 namelijk! Binnen het niet al te grote park valt het allemaal een beetje tegen. Vergane glorie en duidelijk toe aan major investments of een closure. Ik gok op het laatste. Wel hebben ze een aardige show met alligator feeding, maar ik persoonlijk vond de vergelijkbare show in Gatorland veel leuker. Hier is het wel wat authentieker, maar het feit dat er slechts zo'n twaalf mensen staan te kijken doet een beetje afbreuk aan de sfeer. Tussen die twaalf mensen staan overigens ook, zo merk ik als ik met ze aan de praat raak, Sjors en Nathalie uit Gouda. Ze zijn op huwelijksreis en zijn twee weken geleden gestart in Miami en hebben nu zo'n beetje de hele oostkust van Florida gehad. Hierna is hun planning om naar Orlando te gaan en dan naar Tampa, Naples en weer terug naar Miami. Uiteraard geef ik ze ongevraagd wat tips, en vooral mijn verhaal over Kelly Park spreekt ze zeer aan.

We wisselen GSM nummers uit en beloven eljkaar volgende week nog een keer te bellen om te horen hoe het gaat. Nathalie werkt normaliter bij een reisbureau, en heeft dus zeer aantrekkelijk deze reis kunnen boeken. Het valt haar echter wel op dat de hotels hier terplaatse veeeeeeeeeel goedkoper zijn dan als je ze in Nederland al boekt. En je kunt nog afdingen ook! Soms zegt ze, lijkt het hier wel op Turkije. Ze vinden het overigens in het geheel niet erg dat ik het daar compleet NIET mee eens ben.

Na nog wat taco's gesnckt te hebben bij m'n favoriete restaurant, TACO BELL, houd ik het vandaag voor gzien. Nog even wat mailen en bellen met het thuisfront en dan call ik het 'a day'. Begin ze trouwens wel een heel klein beetje erg te missen..............

MVG
A3

A3
09-06-07, 22:30
VRIJDAG 8 SEPTEMBER 2006

Na St. Augustine gaat de trip weer verder naar het zuiden. Via Daytona en natuurlijk ook Daytona Beach ga ik op zoek naar de Deleon Springs in de gelijknamige plaats, Deleon.

De Springs zijn één van de zeer velen in deze regio en volgens mijn reisinformatie moet er bij deze bron een apart zwembad zijn waar je heerlijk kunt zwemmen. Ook is er een oude watermolen en een pannekoekenrestaurant. Het lijkt hier wel Nederland.......... Tot zoverre mijn internetinfo, dus ik ga maar eens in de praktijk kijken wat er van dit alles klopt.

Ponce de Leon, de Spaanse ontdekker en naamgever van Florida, was op zoek naar de bron van de eewuige jeugd (tja, wie niet....). Na vele trektochten door de jungle die Florida toen was, kwam hij aan op deze op wonderbaarlijke wijze behouden gebleven, plek. Omdat hij dacht hiermee de lang gezochte bron eindelijk gevonden te hebben, was hij zo bescheiden om de bron naar zichzelf te noemen. Vandaag de dag is nog goed te begrijpen waarom Ponce dacht hier de juiste bron gevonden te hebben. De plek is adembenemend mooi en zowel de flora als de fauna van florida zijn hier in al hun pracht makkelijk te vinden. Tegenwoordig is van de bron zelf een soort pool gemaakt, die via een waterval onder de weg door uitmondt in een stroom die dus hier eigenlijk ontspringt. Een bordje laat niets aan duidelijkheid te wensen; no swimming beyond this point; alligators!

De tocht die ik daarna met de ranger en een groep van nog 13 anderen in een kayak maak, toont dat het bordje er niet voor niets staat! We zien zoveel alligators dat ik de tel kwijt ben geraakt. Ook diverse hagedissen, vogels, vissen en schildpadden passeren de revue. Het kayakken is best inspannend, en het is maar goed dat de weg terug niet over het water, maar met de State park Minivan uitgevoerd wordt. We moeten zelf meehelpen met het laden van de kayaks in de trailer, en daarna gaan we terug. Al met al een leuke en aanbevelenswaardig tochtje.
http://p.vtourist.com/1620286-Travel_Picture-De_Leon_Springs.jpg
http://chandra.as.utexas.edu/~kormendy/brazilss/WhiteNeckedHeron-2109ss.jpg http://www.jaxshells.org/unf019.jpg

Met de groep maken we ook nog een tochtje door de oude vervallen sugar mill, en daarna gaat ieder zijns weegs. Ook ik dus. Morgen lekker naar Blue Springs State park. Ik verheug me er nu al op!

Tot morgen.
A3

Het pannekoekenrestaurant heb ik - gelukkig - niet aangetroffen. De hamburgers van Checkers zijn toch vele lekkerder..........

A3
11-06-07, 20:32
MIJN PANNEKOEKEN ZIJN KOUD

Vanochtend eerst lekker uitgeslapen en pas wakker geworden van de vogeltjes. Vervolgens een lekker ontbijtje genuttigd bij Dairy Queen, waar anders, en daar weer een leuke anekdote meegemaakt. Lees maar mee;

Als ik rond de klok van elven het restaurant binnen wandel zijn er misschien 6 of 7 andere gasten aanwezig. Niet druk dus. Daarom vraag ik Sandy om mij een leuke plaats te geven met uitzicht op het grote raam, zodat ik tussen de pancakes en de toast door, gezellig naar buiten kan 'blie---ken'(= Brabants dialect voor kijken). Dairy Queen grenst aan een tamelijk drukke winkelstraat waar, zeer tegen de amerikaanse gewoonte in, ook een soort van trottoir langs loopt. Als ik tien minuten later net mijn 'early starter special met coffee, juice and milk' heb besteld, komt er een aantal achterstevoren lopende fotografen voorbij die allemaal druk met hun camera in de weer zijn. Dit wekt de nodige consternatie op bij alle aanwezigen van Dairy Queen, en al snel zit iedereen gespannen naar buiten te kijken. Sandy, de waitress van naar schatting 16 jaar oud, drukt letterlijk haar neus tegen de ruit; ik wed dat er aan de buitenkant nu nog een bult in het glas te zien is. Seconden later komt een grote vent in een zwart mouwloos (of is het mauwloos?) T-shirt voorbij waarom 'het' kennelijk allemaal te doen is. Ik ken de beste man zo op het eerste gezicht niet, maar al snel hoor ik om me heen dat het Hulk Hogan was; voormalig ster van Wrestle Mania. Wat een toestand, wat een consternatie. Net als ik mijn vork in de pancake prik, waaruit een niet onaanzienlijke hoeveelheid vet komt gedropen, gaat de deur open en begint het circus opnieuw. Hulk Hogan komt binnen en achter hem aan wil de schare met fotografen hetzelfde doen. Hogan smiespelt snel met de manager van Dairy Queen en deze, alsof het zijn dagelijkse werk is, stelt zich op bij de deur en maakt deze ijskoud op slot. De fotografen blijven beteuterd buiten achter.

http://www.nelsonconstructionservices.com/images/c_dairyqueen.jpg

Ik vraag me overigens af wat de manager in zijn weekrapport aan het hoofdkantoor zal melden; '20 klanten de toegang geweigerd omdat één klant ze liever niet binnen had' of iets dergelijks? Nou ja, da's ook niet mijn zorg. Ondertussen heeft de Hulk zich genesteld aan het tafeltje naast het mijne, en hij begint geïnteresseerd het breakfast menu door te nemen. De fotografen zijn inmiddels afgetaaid, dus het leven gaat weer gewoon door. Plots vraagt de Hulk mij 'what 'r you havin'? Compleet verrast door deze vraag meld ik; 'breakfast sir'. Hierop zet de Hulk het op een lachen want, eerlijk is eerlijk, de stompzinnigheid van dit antwoord is op een schaal van 1 tot 10 toch wel minimaal een 9 waard. Snel tracht ik de schade van mijn 'gevatte' opmerking te herstellen door een gesprek met deze celebrity aan te knopen. Normaliter heb ik het niet zo op deze gespierde types, maar na enkele zinnen uitgewisseld te hebben maakt de Hulk een vriend voor het leven. Hij vraagt namelijk 'which part of England are you from'? Een groter compliment voor de schrijver dezes is natuurlijk niet denkbaar. Ik groei dan ook spontaan tot een lengte die het postuur van de Hulk - ik schat zo?n 2 meter 5 - ruim overstijgt. Na nog wat algemeenheden met de Hulk te hebben uitgewisseld - hij weet niet dat Amsterdam in Nederland ligt, maar weet dit wel van Rotterdam!!!! - wordt ook zijn gezonde breakfast combo aan tafel bezorgd en wordt er gegeten. Ik kom nu wel tot de ontdekking dat dit intermezzo ook een groot nadeel met zich mee heeft gebracht; mijn pannekoeken zijn koud!

MVG
A3

A3
10-08-07, 23:08
De volgende aflevering is - eindelijk - klaar:

ZONDAG 10 SEPTEMBER 2006

I'M BLUE FOR YOU

Zoals aangekondigd een bezoek aan het Blue Springs State Park. In de winterperiode, zo van ongeveer November tot en met maart verblijven in de naamgevende bron van dit State Park een groot aantal manatees. Helaas ben ik er nu een maand of twee te vroeg, of 6 te laat, het is maar net hoe je het bekijkt, dus ik moet het nu doen met scholen van iets kleinere dieren. Toch is het aanzicht van de enorme scholen vis hier ook best bijzonder.

http://img337.imageshack.us/img337/8740/bluespring2rd9.jpg

Ook de omgeving is weer ongelooflijk mooi. Zwemmen en snorkelen is, zoals je aan de foto's kunt zien, hier toegestaan in de maanden dat er geen manatees zijn. Zo zie je maar weer dat elk nadeel ook se voordeel heb. Het water schat ik op zo'n 20 graden en als je er eenmaal in bent is dat best aangenaam. Dat schijnen de stuk of wat andere mensen die hier ook aan het zwemmen zijn overigens slechts ten dele te vinden. Een aantal van hen hebben namelijk wetsuits aan. Wat een koukleumen.

Twee van hen is het echter vergeven, want zij hebben ook nog de nodige andere spullen mee in het water genomen. Ze lijken wel onderwatertoeristen, en in feite zijn ze dat ook, want ze zijn namelijk aan het duiken. Benieuwd wat ze in de diepe spleet die hier de grote 'vent' vormt aantreffen. Ik zie in elk geval naast de vele vissen ook een kleine verdwaalde schildpad. Als ik het beest probeer te vangen zet ie het op 'n zwemmen zoals je niet voor mogelijk houdt. Slechts met de hulp van een medezwemmer, die er voor zorgt dat deze onderwaterstoffel even twijfelt of 't ie er links of rechts voorbij moet, lukt het.

http://img108.imageshack.us/img108/9674/bluesprings4rq3.jpg

Meneer de herriemaker uit het water

http://img108.imageshack.us/img108/1985/bluesprings5xh7.jpg

en meneer d eherriemaker weer in het water

Na het zwemmen droog ik me in één van de changing rooms goed af en ben voordat ik m'n short en shirt weer aan heb alweer drijfnat. Jezus wat is het warm vandaag. En vochtig!

Iets verderop langs de rivier staat een oud soort mansion dat zo te zien pas geleden gerestaureerd is. Het is namelijk net zo wit als de overhemden uit de Dixan en Ariel reclames.

Over de rivier waar de bron in uit mondt komen twee oude paddle steamers voorbij, en net nu weigert mijn Olympus dienst. Hij is om een of andere onduidelijke reden (steam van de steamers ..........) helemaal aangeslagen en doet helemaal niets meer. Jammer dat jullie deze foto's nu moeten missen want het was best een mooi gezicht; twee van die oude, antieke schepen die hier door de jungle-achtige setting varen.

Als ik me aan het einde van de middag uit het park begeef maak ik nog een kort praatje met de ranger die vandaag de poort beheert. Hij vertelt honderduit over de manatees die er over een paar maanden weer zullen zijn en ook over de stormen die de laatste jaren zo hevig huishouden in 'zijn' State Park. Tja, daar sta je nooit zo bij stil, maar ook de natuur lijdt natuurlijk behoorlijke schade van al die hurricanes.

Ik eet die middag/avond wat bij Arby's en ga dan onder het genot van een zacht zoemende airco lekker TV kijken.

en dan nu oogjes dicht en snaveltjes toe.......

A3
11-08-07, 17:12
MAANDAG 11 SEPTEMBER 2006

PRICELINE I LOVE IT / MATTROB BEDANKT

http://img262.imageshack.us/img262/3078/pricelineug3.jpg

Inmiddels al enig tijd geleden heb ik met mede forummer Mattrob diverse digitale discussies gehad over de pro's & cons van Priceline. Ikzelf was destijds een fervent aanhanger van - en boeker op www.easyclicktravel.nl (http://www.easyclicktravel.nl), en dat doe ik nog wel eens, maar Priceline vind ik inmiddels toch ook wel helemaal te gek. Buiten het feit dat je namelijk te gekke deals kunt scoren - ik lijk wel een New Yorkse drugdealer als ik deze zin stiekum herlees -, heb je ook nog eens de spanning en het plezier van het bieden. Eigenlijk is het een soort gokken, en dat is, zoals jullie allemaal weten, behoorlijk verslavend. Zo ook 'pricelinen'. Dat is zo verslavend dat het in de volgende rijtje opgenomen zou moeten worden;

zuipen - gokken - trippen - pricelinen

Vervoegingen:
tt: ik priceline
tt: jij pricelinet
tt: wij pricelinen
vtt: wij hebben gepricelined
vt: ik pricelinede
vt: wij pricelineden

Afijn, dankzij Mattrob's argumenten ben ik dus inmiddels 'om' en gebruik ik Priceline regelmatig. Bij deze trip langs de oostkust eigenlijk tot nu toe nog niet, omdat ik meer m'n neus achterna reis en dus wel zie waar ik uit kom. Dan heeft pricelinen weinig zin. Maar aangezien ik vanaf vandaag in de buurt van Orlando wil zijn, heb ik gisteren wel even zitten pricelinen. En het is nog gelukt ook; het Gaylord Palms Resort in Kissimmee voor 69 dollartjes. Ik kan jullie melden; het meest imposante hotel waar ik tot nu ooit verbleven heb (op het Motel 6 in Fresno na, maar dat was imposant op een andere manier......). Het hele complex is werkelijk gigantisch groot en in het atrium lopen gewoon losse dieren rond. Een dierentuin is er niks bij. Je ziet hier ook een heel gemêleerd gezelschap aan mensen; zakenlieden, gezinnen met kleine kinderen, maar ook stelletjes. Ik ben heel benieuwd hoeveel er nou de volle mep betalen, en met name ook wie, en of ik lekker de laagste prijs heb van alle aanwezigen. Ik geef mezelf een goede kans.....

http://img228.imageshack.us/img228/8387/gaylord2qx3.jpg

http://img262.imageshack.us/img262/3495/gaylord3uv7.jpg

http://img228.imageshack.us/img228/4492/gaylord4jk4.jpg

http://img228.imageshack.us/img228/799/gaylord5al7.jpg

De activiteiten van vandaag; naast het rijden naar Kissimmee doe ik vandaga weinig anders dan eten, drinken en winkelen; oftewel de drie basisbehoeften van de mens. Wat scoor ik: taco's en burrito's bij taco Bell, een grote shake bij steak 'n shake en de nodige sportspulletjes bij de Nike outlet store. Ik bel wat met het thuisfront en geniet verder van de surroundings in het Gaylord Palms.

Slechts $ 12 !

http://img262.imageshack.us/img262/1354/tcobelllogosi3.jpg http://img516.imageshack.us/img516/2684/tacobellwo7.jpg

MVG
A3

A3
12-08-07, 18:38
DINSDAG 12 SEPTEMBER 2006

Een heel vervelende nacht in een heel prachtig hotel. Kan dat? Ja, dat kan. De kamer die ik heb is uiteraard voor 1 persoon een beetje aan de grote kant. Normaliter is een dergelijke ruimte namelijk bedoeld voor twee, drie of zelfs vier mensen. De buren brengen dit principe in de praktijk. Zonder de mensen überhaupt maar een seconde gezien te hebben weet ik dat het gezelschap bestaat uit een man, een vrouw en twee jongens. En jezus, wat een herrie maken ze. Het lijkt de hele nacht wel alsof ze de kamer aan het verbouwen zijn waarbij ze de TV zo hard mogelijk zetten om de verbouwingsgeluiden te verbloemen. Zo af en toe doet ma nog een poging om het onderling geschreeuw de kop in te drukken door bewoordingen als ‘Mike, shut the f*** up’ of ‘Jonathan, keep your mouth shut’, maar noch zoonlief Mike, noch zoonlief Jonathan trekken zich er iets van aan. Jeff, the hubby, trouwens ook niet. Als ik de volgende ochtend mijn beklag doe aan de receptie zegt één van de dienstdoende mevrouwen dat ik me voor de rest van mijn verblijf geen zorgen hoef te maken; ze zijn vanochtend al vertrokken, en daar zijn ze heel blij mee. De familie blijkt namelijk al twee keer eerder binnen het complex verplaatsts te zijn na klachten van buren. Opgeruimd staat netjes.

http://img403.imageshack.us/img403/6868/dennyslogosh1.jpg

Voor het ontbijt ga ik deze ochtend richting de I 192, de Irlo Bronson Memorial Highway, voor een bezoek aan Denny’s. Deze vestiging ligt op een hoek recht tegenover het Days Suites en schuin tegenover Old Town. Aangezien ik vandaag een korte spijkerbroek aan heb met daarop een ruitjeshemd neem ik een Lumberjack Slam. Deze bestaat uit: three buttermilk pancakes, a slice of grilled honey ham, two bacon strips, two sausage links and two eggs, plus hash browns or grits and choice of bread. Een echt houthakkersontbijt dus. Het smaakt allemaal voortreffelijk en als de voortekenen niet bedriegen, zal deze maaltijd voldoende moeten zijn tot aan het avondeten, wellicht op een klein tussendoortje na. Vanuit Denny’s steek ik te voet de zijstraat over en loop binnen bij de overdekte Flea Market. Hier zijn altijd wel wat leuke dingetjes te zien en te koop, en je kunt er heerlijk afdingen. Souvenirs voor het thuisfront heb ik ook nog niet, dus als ik hier tegen leuke dingetjes aan mocht lopen dan zou dat zeker niet verkeerd zijn. Het eerste waar ik tegen aan loop is een DVD van Hulk Hogan. Nu ik Hogan vorige week in levende lijve ontmoet heb ben ik toch wel nieuwsgierig. De prijs van de DVD is ook nog acceptabel, slechts $10 ex tax, maar het zal wel weer zo’n DVD zijn die je in Europa niet af kunt spelen. Ik vraag dit aan de verkoper en krijg het antwoord dat ik eigenlijk al wist voordat ik de vraag stelde. ‘Ofcourse Sir, no problem, it plays both in Europe and in the US’. Ik neem de gok en ding zodanig af dat ik de DVD krijg voor 10 dollar, maar dan inclusief tax. Bij één van de standje waar ze horloges en zonnebrillen verkopen vraag ik voorzichtig aan de verkoper of ’t ie ook niet toevallig een Rolex of Breitling heeft. Hij duikt meteen onder de tafel, niet vanwege het vermeende feit dat ik een FBI of CIA figuur zou zijn die op zoek is naar illegale vervalsingen, maar om er een paar te pakken. Mijn eigen Casio heeft gisteren de geest gegeven (niet raar als je hem van twee hoog naar beneden laat kijlen....), dus ik moet een nieuw klokkie hebben. En waarom zou je niet een keer patserig doen? Hij toont mij een leuk model dat wat mij betreft ook gewoon van Casio, Seiko of om het even welk Kijkshopmerk had kunnen zijn, maar op de wijzerplaat staat wel duidelijk Rolex, inclusief het kroontje. Het horloge moet 100 dollar opbrengen. Ik lach de man heftig uit en biedt er 50 (en denk bij mezlef; voor 80 is het de mijne). Dit blijkt toch echt te weinig, dus hij ruimt zijn boeltje weer op onder het mompelen van iets als ‘stupid tourist’ en meer woorden van gelijke strekking.

http://img257.imageshack.us/img257/2720/dvdhoganku4.jpg

Als ik een half uur later weer voorbij zijn standje loop klampt hij me aan. 75? Ik ga door de knieën en laat de Rolex meteen op de juiste maat maken. Uiteraard ben ik nu de tax vergeten en moet dus uiteindelijk toch $84.25 afrekenen. Nog te veel!

Het loopt nu tegen het middaguur en ik besluit om naar de Florida Mall te rijden. Vlak voordat ik daar aankom barst er een enorme regenbui los. Als ik de grote parkeerplaats opdraai moet ik door een plas die wel een halve meter diep is. Gelukkig blijft de automotor gewoon doorpruttelen dus is er niets aan de hand. Na veel winkels in en uit te hebben gelopen, een kort bezoek aan het food court en aansluitend aan de men’s room, loopt het al tegen zessen. Gekocht heb ik verder helemaal niks. Dan ga ik maar terug naar het hotel. Via de I4 is dit een fluitje van een cent, en morgen ga ik......... Dat zien we morgen dan wel weer.

http://img256.imageshack.us/img256/2213/floridamallsj8.jpg

MVG
A3

A3
13-08-07, 22:34
WOENSDAG 13 SEPTEMBER 2006

WHAT IS AN ARMADILLO?

Vandaag mijn favoriete park in Florida; Kelly Park. Na een early rise and shine vanuit Kissimmee ben ik na een klein uur rijden volgens mij de eerste die om 09.00 uur precies de toegangspoort van Kelly Park binnen rij. Vanzelfsprekend heb ik net buiten het aprk een tube gehuurd, en ben daarmee voldoende gewapend om de river te kunnen temmen. Hoop ik.

http://img69.imageshack.us/img69/7771/kellyparkaq3.jpg

Ik ben echter niet de eerste. Er staat al een grote Cadillac Escalade op de parkeerplaats, en daarmee vergeleken is mijn vervoermiddel maar een autootje. Maar ja, je weet wat ze zeggen over compensatie voor........
Snel leg ik mijn valuables in een kluisje en loop met mijn grote, zwarte, luchtgevulde donut - ik heb het over de tube, dat snappen jullie wel....- naar het water. De bestuurder en/of passagier(s) van de grote Cadillac zijn echter nergens te bekennen. Da's dus mooi; heb ik de rivier toch even voor me zelf. Inmiddels weet ik waarom er sinds juli van dit jaar waarschuwingsborden staan voor alligators. In juni is een man tijdens het snorkelen in zijn hoofd gebeten door een kleine gator. Het was voor het eerst in de geschiedenis van het park dat er überhaupt een alligator in het water gesignaleerd werd , en erger dan een paar hechtingen was het niet, maar toch......... Niet geheel en al vrij van zenuwen betreed ik het water. Brrrrr, de kou is toch wel even wennen. Net als ik de moed verzamelt heb om helemaal koppie onder te gaan, komen er vanachter de bocht in de rivier twee tubes tevoorschijn met daarin een man en vrouw. De bemanning van de Cadillac dus. Ze schreeuwen mijn kant op dat ze net voor de bocht een otter in het water gezien hebben. Ik spring dus uit het water en loop over de houten brug naar het eilandje wat de rivier in tweeën splijt en kijk of ik de otter nog ergens zie. En ja hoor, op nog geen vijf meter afstand staat meneer brutaal aan het water alsof er niet zojuist twee mensen voorbij getubed zijn en er nu niet een gezette Dutchman hem staat te bespieden. Plots draait hij zich echter om, duikt onder water en verdwijnt tussen de waterplanten. Het is pas half tien, maar mijn dag is al geslaagd!

Mijn handdoek heb ik gedrapeerd over een van de weinige houten banken hier en ik ga naar het beginpunt van de stroom. De zon schijnt hier mysterieus tussen de bomen door, en door de stilte -je hoort alleen het stromen van het water en de wildernisgeluiden - krijgt deze plek een nog magischer sfeer. Ik glibber het water in en val meteen uit m'n tube. Helemaal proestend kom ik weer boven en wordt meteen belaagd door een bende muskieten. Ik splash wat om me heen en help de tube met wat peddelen om snel onder de brug door te komen. De muskieten blijven verbaasd over zoveel snelheid en souplesse teleurgesteld achter.... Meteen na de eerste bocht wordt het water een stujk ondieper en laat ik me uit de tube zakken. Met mijn snorkelbril op is het onder water gemakkelijk kijken, en achter een bos met wuivende waterplanten (Vallisneria?) tref ik een hele school zeer kleine, langgerekte visjes aan die bij benadering met mijn arm zich meteen uit de voeten maken. Ik laat me verder de rivier afzakken en zie tussen het riet verschillende kleinere schildpadden zonnen in de ochtendwarmte. Wat is het hier toch mooi.

Na de hele rivier zo'n drie of vier keer te hebben getubed ga ik even lekker rusten. Druk is het hier nog steeds niet, maar al met al denk ik dat er wel zo'n twintig mensen op en langs het water te vinden zijn. Ik lees, eet en drink wat en ga dan zonder tube opnieuw het water in. Dit keer zie ik weer veel vissen en onder water ook een schildpadje. Aan het eind van de route klim ik uit het water en zie tussen de planten aan de andere zijde van de boardwalk een gordeldier rondscharrelen. Zonder zich ook maar iets van me aan te trekken rommelt hij een beetje tussen de blaadjes en loopt dan langzaam maar zeker steeds verder van me af. Ik had zo'n beest nog nooit in het wild gezien en ik vind het eigenlijk maar een raar ding.

DIT IS EEN ARMADILLO!

Om een uur of drie wordt het wat donkerder, en al snel gaat de sirene; iedereen het water uit voor het naderende onweer. Ik gehoorzaam maar netjes, kleed me aan en ga weer terug naar het vervelende Gaylord Palms.
Bij Publix heb ik tussendoor lekker Cuban bread en een paar ons pastrami gehaald, dus de avond kom ik wel door. Jay leno heeft die avond Michael Moore en Michelle Pfeiffer te gast, een groter contarst in kilo's is welhaast niet voor te stellen, en het blijkt een vermakelijke tonight show aflevering.

Welterusten!

A3
14-08-07, 23:58
DONDERDAG 14 SEPTEMBER 2006

LUMMELEN

Zo af en toe mag je op vakantie ook best een dagje lummelen. Een dagje helemaal niets, alleeen wat zwemmen, wat eten, wat drinken, wat keuvelen met mede-lummelaars en - het belangrijkste van allemaal - wat lummelen.
Nu is 'lummelen' 'an sich' best een raar woord. Zoek je het op in een woordenboek - een digitaal woordenboek wel te verstaan - dan vind je het volgende;

lum·me·len (onov.ww.) 1 lanterfanten => luierenhttp://www.vandale.nl/images/furniture/n.gif
of:
luieren, lummelen, slabakken
= idle, slack (GB/US)

of:
luieren, lummelen, slabakken
= faulenzen, faul sein (D)

Conclusie van dit al: als je in een keuken werkt van een restaurant en je vraagt aan je collega 'geef me even de slabakken aan', dan betekent dit in het Engels cq in het Duits; 'please hand me the idles' cq 'bitte geben Sie mich faulenzen' . En dat terwijl ik altijd gedacht heb dat slabakken 'salad bowls' waren. Zo zie je maar, 42 jaar oud, denken dat ze heel wat weten, maar eigenlijk weten ze helemaal nichts.

Bekijk je het van een heel andere fiets, dan is lummelen, in dit geval met een hoofdletter, dus eigenlijk 'Lummelen' een plaatsje bij Houthalen, zo'n 1 uur en 39 minuten rijden van 's Hertogenbosch. Daar moet je overigens hier in Florida niet echt aan denken, aan houthalen. Zelfs als je hier helemaal niets doet, slechts een beetje aan het lummelen bent, dan loopt het zweet je al over de rug, laat staan als je moet houthalen. Zelfs nu ik alleen maar denk aan houthalen krijg ik het al warm. Ik stop er dan ook meteen mee. Met denken aan houthalen.

Goed, het is jullie inmiddels wel duidelijk wat ik vandaag doe. Lummelen. En nog eens lummelen. Ik hou verder de poolboy wat van zijn werk, hij woont in Osceola in een caravan omdat zijn huis tijdens Charlie in 2004 volledig verwoest is; en de verzekering heeft nog steeds niet uitbetaald. Ik hoor wel dat de Interpolissen van de wereld overal hetzelfde zijn. Glashelder totdat ze over de brug moeten komen. Dan klagen ze dat de brug te gevaarlijk is.... en dat ze die niet kunnen verzekeren. Daar heb je wat aan.

Genoeg gekletst, genoeg geschreven, genoeg gelummeld. Tot morgen.

A3
15-08-07, 23:45
VRIJDAG 15 SEPTEMBER 2006

Tweehonderdnegenmiljoendriehonderddrieentachtigdui zendzevenhonderdentwaalf (209,383,712)

Vandaag sta ik vroeg op om een bezoek te brengen aan het enige pretpark dat ik tijdens mijn verblijf in Florida zal bezoeken, Epcot. Uiteraard is Epcot mijn favoriete park, al sinds ik het op mijn huwelijksreis in 1987 voor het eerst bezocht. Mijn tweede bezoek was in 1991, derde bezoek in 1994, samen met mijn ouders, en in 1996 weer tesamen met vrouwlief. Toen even vier jaar niet, en in 2000, 2004 en 2006 met het gezin. Vandaag dus mijn achtste bezoek, en je zou dus verwachten dat ze me bij de poort wel kennen…. Niets van dat al. Ik ben en blijf gewoon een nummer. Tweehonderdnegenmiljoendriehonderddrieentachtigdui zendzevenhonderdentwaalf (24,383,712) als ik het goed heb……

http://img64.imageshack.us/img64/1405/epcotto8.jpg

Maar eerst wordt er natuurlijk ontbeten. Dit doe ik bij Cracker Barrel aan de I 192. Dat is wel eerst een stukje de verkeerde kant op, maar geloof me, als je eenmaal bij Cracker Barrel bent geweest is geen omweg je te ver meer. Dan kunnen alle Ihops, Dairy Queens en wat al dies meer zij, op een hoop geveegd worden want deze halen het niet bij Cracker Barrel. Het stevige ontbijt set me wel back $11.82 incl. tax, maar dan heb je ook wel wat. Veel, om precies te zijn. Daarna de auto omgedraaid en richting World Drive. Aan de gate is het nog niet druk, en ook bij de kassa valt het mee. Slechts twee mensen voor me, dus ik ben zo aan de beurt. Helaas heb ik geen kortingskaartje à la C1000 of Plusmarkt met 50% korting voor de Efteling, want aan dat soort ongein doet de Disney Corporation niet mee. Jammer.

Na de officiële openingsceremonie stormt iedereen het park in, uiteraard met uitzondering van alle mensen met kinderen, want die moeten en zullen eerst op de foto met de diverse Disney characters. Wat een uilskuikens; zo missen ze attracties……… Ik ga als eerste naar Soarin omdat de rij daar altijd vrij lang wordt en dus veel tijd kost. Gelukkig zit ik bij de eerste lichting. Weer vind ik Soarin aardig maar niet geweldig. Hmm, raak misschien een beetje verwend. Dan door naar Test Track, alwaar het al zo druk is dat ik maar een FastPass neem. Eigenlijk had ik gepland om Mission Space pas op het einde van de dag te doen; als ik er dan ziek in zou worden, zou ik er in elk geval de rest van mijn bezoek aan Epcot niet zo erg mee bederven. Maar hé, ik sta er nu toch, dus hup met de geit.

Wauw.

http://img64.imageshack.us/img64/512/missionspacepi2.jpg

Wat een klere attractie. Ik ben helemaal dol en misselijk, maar ja, met mijn stoute (NIKE!) schoenen aan koos ik ook voor de heftige versie. En dan blijkt de combinatie van leeftijd, zelfoverschatting en Mission Space een hele vervelende.... Eikel dat ik er ben!

Ik gun mezelf nog wat tijd om bij te komen, maar dat schiet niet echt op (ja, het uur wel, maar het bijkomen niet....). Dus maar terug naar het hoteldebotel om te gaan liggen. Wie niet horen wil...............

A3
17-08-07, 23:20
OH MOEDER WAT IS HET HEET……………………………………….

Grote paniek. Al hoorde ik het zelf niet, om twee uur ’s nachts lig ik heerlijk te snurken als ik plotseling wakker word van een hele hoop kabaal. Ik hoor mensen schreeuwen, er wordt op deuren gebonsd en ik hoor een heleboel telefoons tegelijk rinkelen. Binnen twee seconden sta ik naast mijn bed, schiet een broek, een shirt en mijn slippers aan en maak dat ik weg kom. Eenmaal op de gang is er echt grote paniek. Overal hollen mensen, staan kinderen te huilen en is er een enorme stank. Die stank zal ongetwijfeld te maken hebben met de enorme hoeveelheid rook die ik recht tegenover me zie, aan het andere eind van het atrium in de noordwesthoek van het hotel. Snel loop ik door naar een nooduitgang, waardoor ik ook vele andere mensen zich een weg naar buiten zie banen. Eenmaal aan de buitenkant van het hotel blijkt dat ik toch wel redelijk laat wakker geworden ben. Er staan echt al honderden mensen in de buitenlucht op het grote grasveld dat het hotel omgeeft. Mensen in pyjama’s, in joggingpakken en sommigen zelfs in hun ondergoed (verhuld door een omgeslagen dekbed of handdoek). Gelukkig is de paniek hier aan de buitenkant meteen helemaal weg en wordt er slechts met ingehouden adem gekeken naar alles wat er zich rond om ons heen afspeelt. De brandweer staat met groot materieel aan de zijkant van het hotel, en we zien ook diverse politiewagens en een ambulance. Van een medevluchteling, die al meer dan een half uur hier buiten staat, begrijp ik dat de brand zo rond een uur vannacht ontstaan is in een kamer op de derde verdieping. Een vrouw zegt juist dat het in de laundrykamer is ontstaan, maar dat kan niet echt want die bevindt zich namelijk op een heel andere locatie in het hotel dan waar de rook zichtbaar was. Een politieagent komt aanlopen en verzamelt puur door zijn aanwezigheid een enorm aantal mensen om zich heen. Hij kan niet anders dan iets gaan zeggen; hij meldt dat de brand inmiddels onder controle is, en dat er gelukkig geen doden of ernstig gewonden zijn. Er zijn slechts twee mensen met ademhalingsproblemen naar het ziekenhuis gebracht, en de rookmelders en het bijbehorende hotelalarmsysteem hebben hun werk naar behoren gedaan. Hij verwacht zelfs dat we binnen ‘a couple of hours’ weer terug kunnen naar onze kamers, met uitzondering van de personen die kamers hebben in de noordwesthoek.

Om half vijf, en dan valt het me eigenlijk pas op hoe warm het buiten is, het koelt hier ’s nachts eigenlijk amper af, mogen we weer terug naar de kamer. Uiteraard is iedereen hartstikke opgewonden, en er zijn zelfs mensen die weigeren om terug te gaan omdat ze van mening zijn dat het nog niet safe is. Tja, het lijkt mij zo dat ze ons absoluut niet terug zouden laten gaan als er nog risico’s waren. Dit zeg ik dan ook vriendelijk tegen een vader van een Amerikaans gezin, maar hij wordt echt ontzettend kwaad en agressief. Gelukkig houdt zijn vrouw hem tegen, anders had ik, plat gezegd, een hengst voor mijn kop gekregen. Nou ja zeg, help de situatie even uit de hand lopen door elkaar te lijf te gaan. Idioot!

Eenmaal terug binnen de muren van het hotel stinkt het nog wel enorm. De hoeveelheid rook is al sterk afgenomen, maar er hangt nog wel een soort lage mist tegen het glazen dak van het atrium. Vanaf de tweede verdieping, waar mijn kamer is, kijk je er echter zo onder door. Ik praat nog even wat met mijn buren en ga dan terug naar mijn kamer. Achteraf lijkt het echt absurd, maar ik probeer weer te gaan slapen. Na een uurtje of wat te hebben liggen woelen en draaien merk ik echter dat dit niet echt meer gaat lukken. Gelukkig is de misselijkheid van Mission Space verdwenen, anders was het een nog onaangenamere korte nacht geweest. Ik neem een frisse douche, alles functioneert alsof er niets gebeurd is, en kleed me maar weer aan. Net als ik mijn kamerdeur open doe staat er iemand van de staff voor de deur die een brief onder de deur door wil schuiven. Ik neem de brief in ontvangst en lees wat de directie van het hotel te melden heeft; waarschijnlijk door een smeulende sigaret, is er brand ontstaan in room 2374. De rookmelding heeft de bewoners tijdig gewaarschuwd, en zij hebben het hotel veilig kunnen verlaten. Wel zijn twee bewoners van een aangrenzende kamer met ademhalingsproblemen opgenomen in een ziekenhuis; zij maken het echter goed en kunnen in de loop van de ochtend weer naar ‘huis’. Het hotel verontschuldigt zich voor de overlast, maar benadrukt dat er geen persoonlijke ongelukken zijn, dat de ontruimingsprocedure volgens plan is verlopen, en dat alle faciliteiten van het hotel normaal geopend en bruikbaar zullen zijn. Ook de aanwezige dieren in het atrium………..hebben de consternatie zonder blijvende gevolgen overleefd. Het is maar dat we het weten………..

Dit soort gebeurtenissen leidt wel tot ‘bonding’. De vorige dagen van mijn verblijf in dit hotel heb ik nauwelijks een woord gewisseld met medegasten, nu doet iedereen niets anders. De brand van vannacht is echt het gesprek van de dag, en je hoort de vreemdste verhalen. Een man vertelt bijvoorbeeld dat ie ’s nachts honger kreeg en even snel is weg gegaan om iets te halen bij Checkers. Toen ie terug kwam stond het halve hotel buiten…….. Een andere man zegt dat ie op het punt heeft gestaan om vanaf de tweede verdieping over de balustrade heen naar beneden te springen omdat hij door de hevige rook niets kon zien. Omdat iemand anders hem niet zag en hem pardoes omver liep, viel hij het trappengat in en kon daardoor op een iets minder risicovolle wijze beneden komen. Een jong stel dat uit Zweden blijkt te komen heeft een nog spannender verhaal; ze waren net verwikkeld in een actie van vermeende sexuele aard toen de deur werd ingebeukt en ze gemaand werden hun activiteiten elders voort te zetten……. Ik kan de jongen het niet kwalijk nemen, het is een hele mooie griet……….. Of ze instructies ook verder uitgevoerd hebben weet ik niet, ze vertelden het niet spontaan en ik durfde het niet expliciet te vragen……..

NB Ivm ImageShack problemen volgen foto's later

A3
18-08-07, 18:26
GEEN AAP – NOOT - MIES, MAAR AAP – BOOT - VIES

Na alle consternatie van de afgelopen nacht is the natuurlijk zaak om vandaag vooral niet nog meer stress op te gaan roepen. Ik bel in elk geval met het thuisfront om ze daar ook een beetje gerust te stellen en tevens om het vervolg van de reis te bespreken. Gaat die nog verder, of gaan we één dezer dagen eens op internet struinen om te kijken of er een fatsoenlijk ticket is dat me terug kan brengen naar Nederland. De uitkomst van het telefoongesprek houd ik nog even geheim. Spannend hè……?

Vandaag dus geen stress. Wat dan wel? Een rustig tochtje met een boot? Da’s op zich geen verkeerd idee. Vanuit een grijs verleden herinner ik nog ooit een tochtje met de kids te hebben gemaakt met een kleine airboot. Dat was ergens in de buurt van de Wall Mart langs de 192. Ik begin dus maar met die kant op te rijden. De Wall Mart staat er nog steeds……….en is nog altijd even aanlokkelijk. Zeker als je het feit in oegnschouw neemt dat ik vandaag toch geen echt grootse plannen heb. De auto geparkeerd dus en op pad. Het blijft een heerlijke zaak om zomaar lekker in rond te lopen en te kijken wat ze hier nu allemaal hebben en doen. Het is redelijk druk voor dit uur van de dag en ook mijn karretje is inmiddels redelijk gevuld met van alles en nog wat. Uiteraard zitten daar wat levensmiddelen tussen, maar daarnaast heb ik een nieuwe hoed, een zonnebril, twee T-shirts en een paar waterschoenen gekocht. Je weet tenslotte nooit waar die nog goed voor kunnen zijn. Na zo’n uur winkelen ben ik 60 dollars lichter, maar kan ik in elk geval goed voorbereid kapiteintje gaan spelen bij de airboots. Bij Airboat Rental U-drive is het absoluut niet druk. Bijna alle airbootjes liggen aan de steiger en de man bij de kassa heeft dan ook uitgebreid de tijd om uitgebreid te antwoorden op alle vragen die ik hem stel. Een van deze vragen heeft betrekking op de hurricanes van twee jaar geleden. Wat heeft Charlie voor hen betekend? Charlie was de eerste hurricane die hen meer dan een paar dagen out of business bracht. Voordat alle schade was hersteld waren er meer dan twee maanden voorbij. Ook de brug waarover de 192 hier loopt heeft toen redelijk wat schade opgelopen, en de reparaties daarvan hebben voor nog twee maanden extra met geen tot heel weinig omzet gebracht. Maar nu is alles weer ‘back to normal’. Ook vraag ik hem wat je hier nu zoal aan wildlife tegen kunt komen. Hierop antwoordt hij dat als je onder de brug doorgaat, dat het dan beperkt zal blijven tot vissen, veel schildpadden en vogels. Met name blauwe reigers worden hier veel gezien, maar dat is een soort die we in Nederland niet bijzonder meer vinden. Daar vissen ze namelijk met grote regelmaat de tuinvijvers leeg. Als je echter de andere kant opgaat, richting de waters van Lake Tohopekaliga (tja, het klinkt iets exotischer dan het Ijsselmeer…..), dan heb je gerede kans om alligators te zien. Naar schatting is het gemiddelde aantal sightings zo’n twee a drie per week. Nou, misschien heb ik wel geluk.

http://img526.imageshack.us/img526/8479/wallmartfl5.jpg

Ik bestijg mijn bestuurdersstoel en maan alle passagiers (geen) to remain seated at all times, and to restrain from eating, drinking, smoking and flash photography……… Zo, dat hebben we weer gehad. Het bootje maakt vrij veel herrie, ondanks het feit dat de snelheid zelfs bij volledig naar voren gedrukte gashendel, zeer beperkt blijft. Ik zie twee grote weekschildpadden die me er bij het stoplicht zonder problemen uit trekken. De nul tot honderd acceleratie van meneer airboat is dus niet je dat. Na een kwartiertje vol gas rechtuit, laat ik de bewoonde wereld ogenschijnlijk een beetje achter me, want er zijn geen huizen of schuurtjes meer te zien en geen autogeluiden meer te horen. Het is hier, op letterlijk een steenworp afstand van de drukke 192 met al zijn winkels en mensen, echt idyllisch. Ik tuf nog even verder en zie net om de bocht nog een supersnelle airboat van Airboat rentals U-drive. Alleen zit er niemand in. Op de oever zit echter een gezin lekker te picknicken onder de tropische vegetatie. Ze zwaaien en vragen of ik ook een bagle lust. ‘No thank you, I have a fish to catch’ antwoord ik gevat. Mijn boot tuft die van hen voorbij en een eindje verder kom ik bij een tweesprong. De rechterkant lijkt te lopen naar een wat opener gebied, dus kies ik voor de linker. Na zo’n tien minuutjes kom ik bij een oude aanlegsteiger die volledig op instorten staat. Als iemand het zou wagen om hierop te gaan staan, dan zou hij zeker inzakken. Ik ga met mijn boot richting de steiger en krijg plots een hartverlamming. De tweede van vandaag. Onder de steiger ligt in het hier kristalheldere water een behoorlijk grote alligator. De goose bumbs staan tot achter mijn oren. Het water is hier naar schatting een meter diep en de alligator naar schatting toch zeker tweeënhalve meter lang. Hier zouden ze zeggen eight or nine foot.

Godsamme!
GVD!http://img526.imageshack.us/img526/8479/wallmartfl5.jpg

Zit ik hier helemaal alleen in the middle of nowhere in een bootje wat nauwelijks meer genoemd kan worden dan een badkuip met een Wibra propeller er op, en dan kom ik zo’n ‘apparaat’ tegen. Ik ben nu dus – waarschijnlijk geheel ten onrechte – echt bang.

Shit!Wat nu? Ja, waarschijnlijk gewoon doen alsof ik hem niet gezien heb. Als ik geen onverklaarbare rare drang had gehad om naar deze hopeloze steiger toe te varen, dan was ik nu honderd meter verderop geweest en had ik van het bestaan van het beest niet eens af geweten. Dat was nog erger geweest……… Want dan had ik verrast kunnen worden, en nu niet. Ik blijf nog even liggen met de boot, en als iemand me had verteld dat het een stenen of kunststof exemplaar was geweest dan had ik het geloofd. Het dier verroert geen vin (kan ook niet want hij heeft helemaal ..etc.). De boot gaat dus ‘in reverse’ en daaropvolgend weer vooruit, de hopeloos spannende steiger achter me latend. Onderweg zie ik diverse schildpadden, sommige in het water, andere zonnend op een omgevallen boomstam langs de oever. Ook vogels zie je voldoende, vooral veel van die kleine witte reigers. De stroom waarin ik vaar komt nu uit in een grote plas. Een meer durf ik het niet te noemen, want daarvoor is het weer te klein, maar toch. Ik vaar de grote plas op (bij een verhaal over Michiel de Ruyter of Tromp krijg je bij die zin toch een heel andere voorstelling) en zie in het midden een klein roeibootje liggen waarop twee mannen zitten te vissen. Of ze op prijs stellen dat ik met mijn propellertje bij hen in de buurt kom weet ik niet, maar ik waag het er maar op. En geloof het nou of niet, ik ken één van de twee mannen die in de boot zitten. Het is Hulk Hogan!

Dezelfde Hulk die ik vorige week zag in Deland. De Hulkster herkent mij ook en zegt dat dit toeval op een schaal van onmogelijkheid ‘of the charts’ is, en ik ben het helemaal met ‘m eens. Hij stelt zijn vriend netjes aan me voor, ik versta iets in de trant van ‘Jim’ en hij vertelt dat ze hier al een uur of twee zitten te wachten op iets wat niet bijten wil. Het geluid van mijn Wibra propeller zal ook al wel niet meehelpen, vrees ik. Vanzelfsprekend vertel ik mijn encounter met the gator van vijf minuten geleden, en dan zegt de Hulk dat hij dan waarschijnlijk met zijn bootje die kant op roeit, want waar gators zitten, zit ook veel vis. De Hulk heeft hier vlakbij een klein huis, zo zegt hij tenminste, van waaruit hij graag uit vissen gaat. Dat ‘a bloody bloke from Rotterdam (?) has to tell him where the fish is, in his own backyard’ is hem een beetje gortig. Maar ja, het is niet anders hè……… We praten nog wat over de vissen die hier en in Nederland voor komen, en zijn het er snel over eens dat de onderwaterfauna hier toch iets gevarieerder is. Ik zie inmiddels op mijn (nieuwe) horloge dat ik al over de helft ben van de tijd dat ik de Wibrabadkuipboot gehuurd heb, dus ik zeg dat ik om moet draaien. We zeggen ‘till we meet again, don’t know no where, don’t know when’ en nemen afscheid. Ik draai mijn bootje weer in de richting waar ik vandaan kwam en laat de Hulk en zijn maat ver achter me.

http://img249.imageshack.us/img249/7884/airboatsye4.jpg

Op de terugweg vaar ik met een grooooooooote boog om de steiger heen want één ‘close encounter of the weird kind’ op een dag vind ik meer dan genoeg. Het picknickende gezin is inmiddels ook weg, en dat is te zien aan de rotzooi die ze hebben achter gelaten. Op zich ziet het er wel netjes uit, maar volgens mij zijn ze een blikje budweiser en een plastic tas vergeten.

Dan gebeurt er iets wat je echt niet voor mogelijk houdt. Uit een boom boven de picknickplek komt een aap gezwierd die het blikje pakt en er uit begint te drinken. Blijkbaar is het blikje leeg, want hij gooit het meteen weer weg. Hij klimt in een boom, pakt een liaanachtige plant of iets dergelijks vast en slingert weg. Nou heb ik redelijk wat over Florida gelezen en heb ik er toch ruim een procent van mijn leven (even snel uitgerekend: 9 bezoeken van gemiddeld drie weken = 27 weken, gedeeld door mijn leeftijd in weken (42 x 52 = 2184) = 1,2%) door gebracht , maar dat hier apen in het wild voor komen is mij volledig onbekend. Sterker nog: dat is niet zo. Apen komen hier, met uitzondering van Monkey Jungle in Miami, niet voor. Ik ben dan ook helemaal opgewonden van deze uitzonderlijke observatie. Het moet dus wel een beest zijn dat op een of andere manier ergens is ontsnapt, en dat zich hier in het wild toch in leven weet te houden. Nog half in trance kom ik terug bij de betonnen aanlegsteiger van Airboat Rentals U-drive en al voordat ik tot stilstand kom begin ik al te schreeuwen tegen de man die mij de boot verhuurd heeft en die nu aan de kade staat, dat ik een aap gezien heb. Oh, zegt hij, dan is er weer een monkey ontsnapt bij de petshop iets verder op. Komt wel vaker voor…….. Hij zegt dat hij wel de politie gaat waarschuwen, want dat heeft hij de vorige keer beloofd te doen als hij weer een aap zou zien. Inmiddels ben ik met mijn boot bij de steiger en zet ik de motor af. Ik sta voorzichtig op omdat de boot onder mijn gewicht een beetje wankelt. Net als ik mijn linkervoet op de kade zet gaat het mis. De boot, waarop mijn rechtervoet dus nog rust, drijft van de kade af en ik heb de keus uit twee opties; ten eerste in het water vallen en ten tweede uittesten in hoeverre ik in staat ben om een split te maken en dan te blijven zweven. Nu heb ik ten eerste weinig tijd om stil te staan – ik kan niet eens stilstaan al zou ik het willen - bij het maken van deze keuze en ten tweede is de laatste optie qua zwaartekracht ook niet echt mogelijk.

Ik val dus in het water. Gelukkig is het hier niet al te diep, maar ik sta toch wel tot boven mijn knieën in de agua. En het stinkt…….. Mijn voeten staan in een laag modder waaruit nu allerlei vreemde gassen naar boven komen die niet bepaald zoete herinneringen oproepen aan bijvoorbeeld Dior, Davidoff of Esteé Lauder…… Het meurt naar vieze mest. De Airboat Rentals U-drive man moet toch wel redelijk hard lachen. Gelukkig zijn er verder geen mensen in de buurt, anders zouden ze nu namelijk flauw gevallen zijn van de stank. Een van hen had dan waarschijnlijk zijn hoofd gestoten bij het flauw vallen, waardoor ik dan weer een law suit aan mijn broek zou hebben. Nu heb ik drab aan m’n broek. Stinkende, gore drab. Wat een vieze boel. Dominic, zo blijkt de Airboat Rentals U-drive man te heten, biedt me gelukkig aan om even ter plaatse te douchen. Zo goed en kwaad als dit gaat, voel ik me tien minuten later toch wel redelijk opgefrist. Mijn schoenen en sokken heb ik echter in een dicht gebonden plastic zak achter in de auto gegooid. Zo komen de waterschoenen die ik eerder vandaag bij Wall Mart kocht meteen van pas! Man, man, wat een dag…………..

http://img337.imageshack.us/img337/9651/voetenxy7.jpg

A3
20-08-07, 21:19
THE DAY AFTER

Nou, na zo’n dag als gisteren besef je dat er op vakantie toch wel heel veel kan gebeuren;

Brand in het hotel
Hulk Hogan (weer) gezien*
Een ontsnapte aap gezien*
In het water gevallen (letterlijk)* voor zover bij de schrijver bekend, is hier geen sprake van causaal verband….

Vaak zul je zien dat ‘the day after’ dan een heel rustige, weinig enerverende dag is. Ik hoop dat deze ‘vanzelfsprekendheid’ ook voor mij zal gelden, want te veel opwinding op één dag is op mijn leeftijd ook niet gezond meer.

De dag begint dan ook rustig, maar dan……….. Terwijl ik aan het ontbijt zit bij Ponderosa zie ik plotseling dat er geen dode man in de grote plantenbak ligt die naast mijn tafel staat. Geen afgerukt been, geen romp van een man op middelbare leeftijd, geen moordwapen, helemaal niks. Als ik klaar ben met ontbijten en de (vorstelijke) tip op de tafel heb achter gelaten, blijkt de dienstdoende waitress daar dan ook absoluut niet ontevreden over te zijn. Ze komt niet met een deegroller achter mij aan gerend en ze schreeuwt ook geen ‘typical Dutchmen’, ‘dirty dried grape’(vuile krent) of ‘I hope to never see you again’ door de zaak. Niets van dat al. Eenmaal buiten gekomen hoef ik dan ook niet om te kijken of er niet een bende boze waitresses of een grote gemene restaurantmanager naar buiten komt om mij te achtervolgen, of, erger nog, mij het hoofd in te slaan met een grote, van anti aanbaklaag voorziene koekepan of een scherpe hakbijl die toevallig in de keuken lag om het hout te splijten dat nodig was voor ‘the special of the day’ die vandaag op de kaart stond; smoked haddock.

Amper bijgekomen van deze opluchting rijd ik voorzichtig de kruising op bij Old Town en constateer dat er geen gek over straat loopt die, gekleed in een rambo-achtige outfit, met een zwaar Russisch machinegeweer van de vermaarde fabrikant Kalashnikov , in het wild om zich heen schietend een magazijn van liefst 500 kogels leegt. Ook komt er uit de zijstraat geen oude Cadillac Seville, uitgevoerd in staalblauw met een zwart leren dak, waarin twee joy rijdende teenagers zich al slingerend door de automassa op weg bewegen naar een paar grote hamburger menu’s, uiteraard inclusief extra large fries en a gallon of diet coke, bij de bekende hamburgerketen Checkers. Als ik daarna eenmaal op cruising speed ben ter hoogte van de kruising met de I 417 steekt plotseling Harry Potter niet over. Zo maar, midden op een vierbaansweg met geen zebrapad in de buurt! Maar ik heb me niet vergist, want het is Jan Peter Balkenende niet (tja, leg die maar es uit……).

http://img512.imageshack.us/img512/9682/oldtownkissimmeeet4.jpg

http://img337.imageshack.us/img337/361/kalashnikovwa8.jpg

http://img512.imageshack.us/img512/7274/harrypotterzf6.jpg http://img512.imageshack.us/img512/367/cadillacju7.jpg

Zo gaat deze dag verder. Helemaal doordrenkt met spannende gebeurtenissen, verschrikkelijke ongelukken, abnormale voorvallen en ontmoetingen met bekende Nederlanders en Amerikanen die niet gebeuren. Een dag als alle andere, zoals je er thuis vaak meer hebt dan je lief is. Verder valt er over vandaag weinig te melden, en dat doe ik dus ook (niet).

See you tomorrow!

A3
21-08-07, 20:33
LOGISCH & ONLOGISCH GEPRIJSDE IJSJES

Op het wereldwijde web heb ik wat rondgestruind naar leuke aanbiedingen voor tickets terug van Florida naar Nederland. Ik heb het hier nu wel een beetje gehad, en als ik de verhalen geloven mag, dan missen ze me thuis net zoveel als ik hen. Elk telefoongesprek wordt langer en steeds vaker komt de vraag terug: wanneer?

Ik zie dat Martinair vanuit Florida de kassa nog wat harder kan laten rinkelen dan vanuit Nederland. Als je een enkele reis wil boeken vanuit Orlando naar Amsterdam, dan is dat vanuit Amerika aanmerkelijk duurder dan vanuit Nederland. Als je ervoor kiest om vanuit Miami terug te vliegen, dan is er ook verschil, maar bij lange na niet zo veel. Vreemd. Maar als ik de afgelopen jaren iets geleerd heb, dan is het wel het feit dat er weinig dingen op deze wereld zo ondoorgrondelijk zijn als de structuur van vliegtarieven. In het verleden heb ik zelf een IATA cursus gevolgd, een speciale opleiding voor het vaststellen en berekenen van vliegtarieven, maar zelfs met die kennis is het allemaal onbegrijpelijk. Retourtjes die goedkoper zijn dan enkele reizen, een extra tussenstop die goedkoper is, een extra stuk voorafgaand aan je reis dat je ticket goedkoper maakt (bijvoorbeeld instappen in Brussel en dan via Amsterdam naar New York is goedkoper dan instappen in hetzelfde vliegtuig in Amsterdam en dan naar New York) en meer van die rariteiten; allemaal voorbeelden van op zich onlogische zaken. Zou je hetzelfde principe loslaten op, om maar een koe bij de horens te nemen, een ijssalon, dan zou je op het volgende uit kunnen komen:

Een ijsje kost vandaag € 2,50, morgen € 3,00 . Twee ijsjes kosten soms € 1,50
Een ijsje met één bolletje kost € 2,50. Een ijsje met twee bolletjes kost € 2,00, behalve als het tweede bolletje vaille is, dan kost het ijsje namelijk € 1,90
Een ijsje kost € 2,50. Neem je er een drankje bij, dan kost het totaal € 1,75, behalve als het drankeje bitter lemon is, dan mag je namelijk geen ijsje erbij nemen.
Koopt Jan een ijsje dan kost het € 2,50, koopt Mohammed het, dan kost het € 2,75, behalve als het na 16.00 uur is, dan betaalt Mohammed namelijk nog maar 15 cent extra in plaats van 25 cent.
http://img444.imageshack.us/img444/9294/ijstt1.jpg

En dat wisselt dan nog per ijssalon, per smaak die je kiest en per soort. Ook scheelt het nog of je het ijsje op internet besteld of bij de zaak, of rechtstreeks bij de ijsfabrikant of niet. Tevens verschilt het aantal beschikbare smaken per verkooppunt en zijn sommige smaken op de ene dag wel, en op de andere dag niet mogelijk. En zo kan ik nog even door gaan; leg dat maar eens aan een klant uit…….

Het doet me een beetje denken aan opmerkingen van Bill Gates; als de auto-industrie in de afgelopen twintig jaar dezelfde ontwikklingen had doorgemaakt als Windows, dan zou elke auto 50 kilometer op een liter benzine kunnen rijden, en nog maar € 1000 kosten. Nou, dan weet ik er ook nog wel een paar. Als de auto industrie in de afgelopen twintig jaar dezelfde ontwikkelingen had door gemaakt als Windows, dan zou:

uw auto bij een kruising soms afslaan. U zou op de stop knop drukken, de auto zou het dan weer doen, en u zou dit geheel normaal vinden
u elke keer als er een verkeersbord verzet zou worden, een nieuwe auto moeten kopen
u elke keer als u een nieuwe auto koopt opnieuw rijexamen moeten doen
u elke keer als u een nieuwe auto koopt, er een andere, nieuwe soort benzine in moeten doen die bijna nergens verkrijgbaar is
u bij elk aan te schaffen klein accessoire als een binnenthermometer of een klokje moeten afwachten of het in uw auto zou functioneren.In ieder geval ben ik het voordeligst uit met een vlucht van Delta. Via JFK naar Amsterdam vanuit Orlando zou me € 220 kosten inclusief taxen e.d. Maar dan moet ik dus wel in New York overstappen. Via Martinair kan ik rechtstreeks naar Amsterdam vanuit Miami voor € 299 inclusief taxen.Tja, ik denk er nog even over, misschien is het morgen nog goedkoper. Of als ik nou pistache neem in plaats van stracciatella? Is het dan mogelijkerwijs aantrekkelijker geprijsd? Helaas staat deze vraag niet bij de FAQ.

http://img129.imageshack.us/img129/9981/deltayd5.jpg

Gelukkig is de handel bij Publix wel logisch geprijsd. Als ik een kleine beker Hagen Dasz koop ben ik $2 dollar kwijt, een grote beker met twee keer zo veel inhoud kost $ 3,29. Kijk, das nou te volgen. Daar zouden de vliegmaatschappijen eens een voorbeeld aan moeten nemen. Ik neem in elk geval een grote beker, zo veel voordeel kun je immers niet laten lopen, en geniet enorm van de banana crunch., zelfs zonder de seatbelts vast te maken……

http://img129.imageshack.us/img129/286/publix20master20logo20cyz0.jpg

Byebye

A3
22-08-07, 19:53
DINSDAG 19 SEPTEMBER 2006

DE KASSA BIJ DE C1000 / VROUWEN ZIJN SLECHT VOOR HET MILIEU

Vandaag de tweede poging voor het bezoek aan Epcot. De vorige keer heb ik dus een heel kort bezoek gehad, met slechts twee attracties, namelijk Soarin, was wel aardig, en Mission Space, was, hoe zal ik ’t zeggen, iets minder aardig. De Fastpass die ik nog heb voor Test Track heeft zijn waarde inmiddels ook verloren, dus ik begin volledig blanco, oftewel met een schoon laken, zoals ze hier zeggen (with a clean sheet). Het lijkt vandaag aanmerkelijk drukker dan een paar dagen geleden, want bij de kassa’s staan flinke rijen. Ik kies voor de naar mijn idee kortste rij, maar zoals altijd het geval, voor mij staat weer iemand die iets afwijkends heeft. Ook in de supermarkt heb ik altijd last van dit fenomeen. Als ik aansluit in de rij gaat deze altijd lekker vlot, totdat de persoon aan de beurt is die net voor me staat. Allerlei smoesjes en rare verhalen worden uit de kast getrokken om mijn doorstroom maar te verhinderen, om mijn tijd maar te kunnen ‘wasten’. Soms zijn ze de portemonnee vergeten, soms hun pincode kwijt, andere keren moeten ze nog een onsje van het één of ander uit de winkel hebben of hebben ze net die ene bloemkool uit het vak gehaald waar geen prijsje op zat. Echt waar, die mensen doen alles om mij dwars te zitten. Ik herinner me nog een voorval van niet zo lang geleden, waarbij een vrouw voor me stond die vier dingen tegelijk tevoorschijn toverde om mij te kunnen vertragen Als eerste bleek ze om een of andere vage reden de boodschappen in twee etappes te moeten afrekenen. Je kent dat wel. Hebben ze een berg boodschappen op de band liggen waartussen ze heimelijk zo’n bordje ‘volgende klant aub’ hebben verstopt. Het lijkt me overigens dat ‘volgende klant aub’ in dit geval betekent dat ik aan de beurt zou zijn. Maar nee hoor, ze halen boodschappen voor iemand die zelf te lui is om te gaan, of hebben thuis verschillende budgetten voor verschillende productgroepen waardoor de aardappels niet op hetzelfde kassabonnetje mogen komen te staan als de chocolaatjes. In elk geval, na dus twee keer gepind te hebben en twee keer het traject te hebben doorlopen van de eventueel al dan niet aanwezige lege flessenbonnen en twee keer het antwoord op de vraag of er met zegeltjes gespaard wordt voor pannen, schalen of ander derderangs materiaal dat de fabrikant aan de straatstenen niet kwijt komt, denk ik aan de beurt te zijn. Ten tweede blijkt mevrouw helaas ook nog eens een notoir roker te zijn en moet voor een derde keer apart afrekenen voor vier pakjes shag met vloei (wat dat ook betekenen mag; als ik namelijk zie wat voor kleine papiertjes dat zijn dan vraag ik me werkelijk af wat voor vloei dat tegen zou moeten kunnen houden) en vier pakjes Marlboro. Light natuurlijk……. Helemaal bont wordt het als ze ten derde plots de ingeving krijgt dat Sjaan of Truus jarig is en dat er ook nog bloemen aangekocht moeten worden. Met een schaapachtige lach wordt geprobeerd het allemaal te vergoelijken, want na een kwartier bezig te zijn met afrekenen en dan nog niet klaar te zijn begint zelfs het grootste schaap zich een beetje ongemakkelijk te voelen. Niet dat ze dan snel even een bos uit de staander grissen, nee er moet nog uitgebreid gekeken, gekeurd, gepakt,, terug gezet en weer gepakt worden. Eindelijk. Nog één keer afrekenen en dan zijn ze weg. Maar nee hoor, tenslotte is ook het kassarolletje op. Ja, vindt je het gek! Als iedereen zo vaak moet afrekenen als K/T* ut Hola voor me dan houden we op aarde geen boom meer over. Wat een @#!!&#@. Conclusie: vrouwen zijn slecht voor het milieu.

http://img205.imageshack.us/img205/4782/c1000sx5.gif http://img115.imageshack.us/img115/4849/kassayf7.jpg

Zo’n geval tref ik nu dus ook voor me aan de kassa van Epcot. En weer is het een vrouw! Blijkbaar heeft ze een of andere creditcard aan de kassier gegeven die het niet doet, want het hele kassasysteem slaat op hol. Christopher uit Davenport, dat staat tenminste op zijn Disney-naamplaatje, krijgt het helemaal benauwd en kan blijkbaar met zijn computersysteem geen kant meer op. Deze hele toestand duurt al gauw zo’n tien minuten en zo’n mens moet ik weer voor me hebben. Ik herinner me dat ik in 2004 zelf een soortgelijk probleem had hier bij Epcot, maar ja, ten eerste stond ik toen niet in de rij achter mezelf te wachten en kan zoiets gewoon een keer gebeuren natuurlijk………………….

Ondanks mevrouw de creditcard goeroe ben ik toch op tijd voor de opening bij de gate. Als eerste gaat het richting Test Track. Na hier twee maal zonder wachten in te zijn geweest neem ik nog een Fastpass voor later en ga dan richting The Living Seas. De attractie met Nemo is hier nu mooi ingepast en gelukkig niet meer zo amateuristisch als twee maanden geleden. Zo zie je maar dat er in een week of acht veel kan veranderen. Daarna zijn de dinosaurussen van Universe of Energy weer aan de beurt. Wordt toch ook wel tijd dat ze deze een keer gaan vervangen, want de echte noviteit is er nu wel een beetje af. Ellen Degeneres, die deze attractie via een filmscherm begeleidt, is inmiddels bezig aan haar tweede comeback, maar op de beelden hier stamt ze nog uit haar TV ontgroeningsperiode. Sterker nog, hier is ze nog niet eens lesbisch! Tijd dus voor Disney om hier het een en ander up te daten. Na Universe ga ik naar de 3D film en naar Spaceship Earth; beiden blijven leuk. Dan is het tijd voor de wereldreis. Met vermoeide voeten begin ik aan de trip via Canada en completeer zo de route via Engeland, Marokko, Japan, Duitsland, Noorwegen en Mexico. Onderweg bezoek ik de films die ik al een tijd niet meer gezien heb en ik slaap even lekker bij de American Adventure. De enige plaats in Epcot waar je onder het genot van een niet hoorbare maar wel voor een perfecte temperatuur zorgende airconditioning heerlijk kunt wegzakken in het dikke pluche van het mooie theater. Als er, zoals gewoonlijk, aan het eind hevig geapplaudisseerd wordt door het publiek voor de poppen, de projector en het cassettebandje, word ik weer wakker. Precies op tijd! En geen verspilde tijd, want zoals ‘ons moeder’ vroeger altijd zei; ‘ziede niks dan ruste toch’. Een waarheid als een koe! Dezelfde uitspraak is overigens ook van toepassing voor bezoeken aan het kleine kamertje voor een grote boodschap die maar niet wil komen; ‘poepte nie, dan ruste toch’ …………

http://img115.imageshack.us/img115/4199/americanadventurexg8.jpg

De dag is voorbij gevlogen en de fut om te wachten op het dagelijkse vuurwerk heb ik eigenlijk niet, dus ga ik lekker naar ‘huis’. Op mijn kamer laat ik nog een heerlijke grote ‘double pepperoni’ bezorgen door Domino’s en zo kan ik, gehuld in de nachtelijke stank van salami en kaas, heerlijk gaan slapen.

http://img74.imageshack.us/img74/1987/dominos20pizzaop4.jpg

Maf ze!

* hoofdletter naar keus in te vullen………..

A3
23-08-07, 23:23
WOENSDAG 20 SEPTEMBER 2006

ORLANDO FINANCIAL DISTRICT

Voordat ik vandaag goed en wel wakker ben heb ik alweer iets geleerd. Namelijk het antwoord op de al jaren onbewust prangende vraag, ‘waarom stinken Italianen zo?’. Ook altijd al willen weten waarom? Nou waarschijnlijk omdat het doorbrengen van zo’n zeven á acht uur in een ruimte waarin het behang spontaan loslaat van de muur door de stankcocktail van kaas en salami niet bepaald bevorderlijk is voor een frisse ochtendgeur. Waarschijnlijk vormt deze wijze les ook de basis voor het antwoord op de vraag waarom sommige mensen zo uit hun mond stinken en weer anderen onder hun oksels. Juist, ze hebben een pizza op met knoflook respectievelijk zweetdruppels.....

Ik douche dus maar snel de smells van me af voordat ik op jacht ga naar een healthy and hearty breakfast. Deze keer duik ik snel de coffee shop in bij Publix en nuttig daar een eenvoudig maar voedzaam ontbijt van cornflakes, toast en vers fruit. Best lekker hoor! Daarna
rijd ik met mijn Dodge Caliber naar Downtown Orlando. Eigenlijk is het te gek voor woorden, maar in al die jaren dat ik nu in Orlando en omgeving kom, ben ik nog nooit in het echte centrum van de stad geweest. Wel talloze malen in de toeristencentra, pretparken en de shopping malls, maar nooit in het eigenlijke centrum. Vanaf de snelweg I4 kun je Downtown wel altijd duidelijk zien liggen met zijn markante torenflats, en vandaag is de dag om er ook eens echt te gaan koekeloeren. Ik verlaat de snelweg bij het oude, voormalige entertainment complex van Church Street Station. Eens een bruisend centrum van muziek, zang en dans, nu niet meer dan een zielige hoop stenen die staat te wachten tot een of andere property developer het uit zijn lijden verlost. Zonde, want het was vroeger een van de bekendere en best bezochte attracties in Orlando.

http://img111.imageshack.us/img111/8179/orlandoflagka9.gif http://img168.imageshack.us/img168/5590/downtownorlandokt9.jpg

Mijn Caliber rolt lekker door over de voormalige spoorlijn, en zo hobbel ik het financial district in. Financial districts zijn in de US of A altijd te herkennen aan de serene rust die er van deze wijken uit gaat.

Stel je een grote fabriek voor met bonzende en stampende machines, een magazijn met logistieke afdeling waar heftrucks en vrachtwagens af en aan rijden, een kantoorruimte waarin bevallige en minder bevallige dames druk telefoongesprekken aan het voeren zijn, een directeur die met zijn schoenen omhoog de Elsevier zit cq ligt te lezen en een afdeling waar serene rust heerst en waar geen enkel geluid vandaan komt. Op de deur van deze afdeling staat iets in de trant van ‘boekhouding’, ‘financiële afdeling’ of, bij bedrijven die zichzelf als een moderne exponent van moderMisme beschouwen, ‘financial department’. Soms leest er iemand op die afdeling een Financieel Dagblad, of uiteraard het Engelstalig equivalent Financial Times, en hoor je dus af en toe een blad omslaan. De rust van deze laatste afdeling, bezet door accountants, controllers en consultants komt overen met de rust van een Financial District. Hoge gebouwen, veel marmer, veel namen op de gevels die beginnen of eindigen met ‘Bank’ en altijd die stilte. Het enige – soms – waarneembare geluid in deze wijken is het geritsel van bankpapier bij die ouderwetse instituten die hun klanten nog niet voor de volle 100% maar nog slechts voor 96% of 95% van zich hebben vervreemd, en dus nog over een ouderwetse service als een geldautomaat beschikken. Maar even geduld, ook die Banken zullen binnen afzienbare tijd in hun niet aflatende drang om ‘klanten nog beter van dienst te kunnen zijn’ en ‘het serviceniveau nog verder te kunnen optimaliseren’ snel deze geldautomaten, in het land van Uncle Sam ATM’s genaamd, afstoten en sluiten. ‘Ook om uw en onze veiligehid verder te kunnen waarborgen’ is een veel gehoord argument in deze vergaande serviceverbetering..... ‘Voortaan kunt u dan ook via onze uitgebreide internetsite 24 uur per dag en zeven dagen per week tegen slechts een minimale vergoeding al uw bankzaken vanuit uw luie stoel bij ons regelen’. Jaja.

Goed, het Financial District dus. Daar rijd ik nu doorheen en er is geen accountant, controller of consultant te zien. Die zitten allemaal te internetten achter hun laptop aan hun flexibele werkplek, te kijken hoe ze ons, de klanten, nog verder kunnen treiteren en ‘annoyen’. Alles ter meerdere eer en glorie van de koersen op Wall Street en gelijksoortige beurzen. Om, als ze hun hand overspeelt hebben, een heleboel mensen, ja soms zelfs complete economieën mee te slepen in hun ondergang. En voor degenen die geen geld voor aandelen of andersoortige beleggingen aan deze bendes hebben toevertrouwd: dan zorgen ze er wel voor dat de inflatie door hun mis-handelingen (hier niet in de betekenis van lichamelijk geweld) uit de hand loopt, de rente gigantisch gaat stijgen en de huizenprijzen ineen zullen storten. Daar ga je dan met je goeie gedrag. Genoeg nu over mijn frustratie met betrekking tot financiële instellingen, want ik moet opschieten; het is al bijna 13.00 uur en dus zullen de deuren van gelaagd veiligheidsglas in de marmeren panden zich weldra gaan openen om de inhalige laptoppende meute doorgang te gunnen naar de alleen op werkdagen geopende lunchrooms en cafés waar zalm op toast en foie gras als lunch geserveerd worden. Vanzelfsprekend op rekening van ‘de zaak’, in casu u en ik. Bovendien moet ik zelf ook lunchen en zal ik dus voort moeten maken om nog een vrij tafeltje te bemachtigen.

Mijn lunch bestaat uit een strawberry smoothie en een ceasar’s salad a raison van $ 17. Normaliter wordt dit gerecht dus besteld door een financial advisor van een of andere duistere soort aan een tafeltje dat hij of zij samen bezet met de senior advisor of (il)legal reposession, van de firma Morgan & Stanley, JP Morgan of Goldman Sachs. Deze banken hebben weer aandelen in andere banken die op hun beurt weer het geld beheren van banken als ABN AMRO, ING of Rabobank. Uiteindelijk betaal ik de rekening toch, dan kan ik dus net zo goed de ceasar’s salad zelf opeten........

http://img254.imageshack.us/img254/9524/goldmansachsfb9.jpg

Na een verdere – nogal saaie - tour door Orlando, ik weet nu ook waarom ik in al die jaren nooit eerder in het centrum geweest ben, keer ik terug naar het hotel en ga heerlijk zwemmen. Ik eet die avond bij Subway en lees op de deur dat het gebouw waarin Subway gevestigd is eigendom is van de First Federal Bank of Florida Inc. Ook dat nog...........

A3
27-08-07, 23:51
DONDERDAG 21 SEPTEMBER 2006

ZOEKTOCHT EN EEN STOOMBOOT MET VETERS

Vandaag heb ik aan de receptie van het onvolprezen Gaylord Hotel het e-ticket kunnen printen voor mijn terugreis naar Nederland. Wanneer het is geef ik nog niet prijs, maar ik kan wel melden dat ik nog maar twee nachten in het Gaylord verblijf. Zo lang had ik namelijk vooraf via Priceline dit hotel vastgelegd. Een verlenging hier ter plaatse kost echt veel te veel geld, na lang praten aan de receptie was het voordeligste tarief dat ze af wilden geven nog steeds boven de 200 dollar, dus daar begin ik niet aan, al is het alleen maar uit principe. Als ik via Priceline probeer mijn verblijf in dit hotel te verlengen loop ik natuurlijk het risico dat ik in een ander hotel terechtkom. Mwah…

Nou ja, in elk geval heb ik mijn vliegticket in de pocket en zien we wel. Ik denk dat ik vandaag maar eens wat marktonderzoek ga doen naar een goed hotel als opvolging van het Gaylord, al zal het contrast, dat zul je begrijpen, hoe dan ook niet onaanzienlijk zijn. Om niet te ver te hoeven rijden begin ik vlakbij aan de I 192, bij twee hotels waar ik al eerder verbleef.

http://img512.imageshack.us/img512/2700/suitesoldtownbf1.jpg
Mooi rose is niet lelijk.........

Als eerste het oude Days Suites Maingate, hetgeen inmiddels niet meer tot de keten Days Inn behoort, maar zelfstandig is. We verbleven hier in 1996, en toen kon het er prima mee door. Nu niet meer. Het is niet overdreven om te stellen dat er sinds 1996 weinig tot niets gebeurd is. De moeite om bij de receptie naar een goede deal te informeren kan ik me dus besparen, want hier zou ik nog niet willen verblijven voor niks. Het tegenwoordige ‘Suites at Old Town’ kan ik dus gevoeglijk van mijn lijstje afstrepen.

Het aangrenzende hotel, Quality Suites Maingate, is mijn volgende slachtoffer. In 2004 verbleven we hier een hele week met acht personen en dat was tiptop in orde. Ook hier is sinds mijn laatste bezoek weinig veranderd, het ziet er allemaal nog prima uit. Als ik via de zij-ingang het binnenplein op loop waar zich o.a. het zwembad en de poolbar bevinden valt me wel op dat het echt ontzettend druk is. Het is elf uur ’s ochtends, dus je zou denken dat veel mensen zich inmiddels in de pretparken en dergelijke bevinden, maar vandaag heeft ook een niet gering aantal mensen er voor gekozen om in het hotel te blijven. Dat het druk is blijkt later ook aan de receptie. Na meer dan 10 minuten te hebben moeten wachten blijkt dat er alleen nog extra deluxe suites beschikbaar zijn. En voor een bedrag van 150 dollar per nacht heb ik al die ruimte echt niet nodig. Op naar de volgende dus.

Aan de I4 ligt het Marriott Village, en van dit complex maken drie hotels deel uit. Het Springhill Suites sla ik in eerste instantie over, omdat ik in m’n uppie toch niet de ruimte van een suite nodig heb. Het Marriott Fairfield Inn biedt me een kamer aan voor 49 dollar per nacht. Voor deze locatie echt geen slechte prijs. Ik besluit dan ook om van het aanbod gebruik te maken, bedank Rosita van de receptie hartelijk en zeg ‘tot overmorgen’.

De rest van de dag breng ik door in de Prime Outlet Mall en koop daar behalve wat snuisterijen en een paar T-shirts eigenlijk niets van betekenis. Wel val ik in de Nike outlet store aan de I 192 weer van de ene verbazing aan de andere. Ze hebben hier nu schoenen, van die hoge modellen, tot en met Europese maat 59…….. Zie ginds komt de stoomboot etc.

http://img108.imageshack.us/img108/9701/nikelogoxg6.jpg

A3
29-08-07, 01:13
VRIJDAG 22 SEPTEMBER 2006

WE KNOW WHAT TO DO WITH…..CHICKEN / THE LAST NIGHT BUT ONE….

……in het Gaylord wel te verstaan….. Heerlijk uitgeslapen word ik om half twaalf gewekt door het lawaai van het kamermeisje bij de buren. De zon staat weer hoog aan de hemel, en na mijn ontbijtje bij MacDonalds (ja, die ene naast Motel 6), rijd ik verder oostwaarts de 192 af richting Gatorland. Ik passeer de diverse herkenningspunten als de gift shop in de vorm van een halve sinasappel, de giftshop met Merlijn de Tovenaar op het dak, de op één na grootste alligator van de wereld (de oude van Jungleland), het kasteel van Medieval Times, het cowboydorp van Buffalo Bill, Wall Mart, de ‘geweldige’ airboats van Airboat Rental U-drive etc. Ja, het is en blijft een saaie boel hier. Alles lijkt op elkaar…………..

Uiteindelijk zie ik de gapende bek van de Alligator die de ingang vormt tot Gatorland en denk bij mezelf dat het eigenlijk maar een saaie ingang is. Hadden ze niet iets spectaculairders kunnen verzinnen? Omdat ik het voor vier personen altijd te duur vond, hebben we tot nu toe altijd de feeding session bij de alligators over geslagen, maar ja, nu ben ik alleen…. Ik geef me dus op voor de eerstvolgende, die om half drie blijkt te zijn. Voor die tijd vermaak ik me prima met de wrestling show, de show met de grote en de kleine slang en de Gator Jumparoo. Leuk detail is dat één van de mannen die het spel speelt met het uitdagen van de alligators met de kippenkadavers, de emmer waar de dode kippen in zaten per ongeluk uit zijn hand laat vallen. Niet gewend aan dit voorval trekt deze witte emmer meteen de aandacht van de drie of vier grote alligators die zich binnen de omheining bevinden. Ondanks het feit dat er diverse kippen boven hun koppen bungelen, hebben ze daar nu totaal geen aandacht meer voor. Afwisseling van spijs doet immers eten, en kippen krijgen ze elke dag. Nee, dan is een witte emmer met een stalen handvat, die waarschijnlijk ook sterk naar kip ruikt gegeven het feit dat dode kippen de laatste bewoners van de emmer zijn geweest, veel aantrekkelijker. Twee alligators vechten echt om de emmer of hun leven er van af hangt, en aangezien alligators zeer sociale en vriendelijke dieren zijn, laat het uiteindelijke resultaat zich gemakkelijk raden; de emmer wordt eerlijk gedeeld. Het is namelijk zo dat net op het moment dat één van de verzorgers de emmer met een lange stok uit het water wil vissen, beide alligators tegelijk toehappen en de emmer gewoon in stukken uit elkaar trekken.

http://img339.imageshack.us/img339/8198/gatorlandentranceor9.jpg

De Gator Jumparoo was hiermee eigenlijk leuker dan normaal, want we hebben redelijk wat actie gezien op deze manier. Ik ga nu naar het grote meer waar het voeden van de alligators zal plaatsvinden die zich in de breeding marsh bevinden. Ik denk dat de beesten hier inmiddels ook wel klok kunnen kijken, want ze liggen allemaal al te wachten. Het voorgerecht voor de gators bestaat uit een aantal brokken die door de kinderen uit de groep, we zijn in totaal met zo’n 20 assistent voerders, in het water mogen worden gegooid. Het zijn een soort hondenbrokken, alleen veel vetter. Daarna mag elke vrijwilliger zijn handen vuil maken aan een dode kip. Deze moet je dan al lopend naar de waterkant voorzichtig voor je uit houden, en op zo’n meter of twee, drie van de oever in het zand laten vallen. Als je dan achteruit terug loopt, komt er een gevaarte het water uit geschoven waarvan je in eerste instantie denkt dat ie jou staat te beoordelen omdat ie z’n kop een beetje schuin houdt, maar bij nader inzien blijkt dat te zijn om de kip beter op te kunnen pakken. Deze hele voersessie wordt begeleidt door vier park medewerkers, waarvan er eentje beschikt over een vervaarlijk uitziend vuurwapen. Bij navraag blijkt dat er nog nooit een incident is geweest, en dat een en ander puur ‘a measure of precaution’ is. Jaja………. De man die voor mij aan de beurt is heet Jeff, en hij heeft de pech dat de aan hem ter beschikking gestelde kip wel dood is, maar niet wat je noemt ‘mors’, eerder ‘schijn’. Zodra het beest op de grond ligt maakt ie nog wat geluid en beweegt ie nog wat. Dit schijnt echter de aan de beurt zijnde gator eerder af te schrikken dan aan te lokken. Heb je nou ooit! Een alligator die bang is van een kip. Uiteindelijk overwint meneer of mevrouw de gator toch zijn of haar schroom en komt ie uit het water om de kip ‘op te halen’ Het lijkt wel een ‘drive through’. Van ‘mijn’ kip kan ik in elk geval stellen dat deze 100% dood is, want hoe hard ik ook knijp, er is geen geluid uit te krijgen. Ook ik loop een beetje met knikkende knieën naar het water toe en laat de kip op zo’n drie meter van de oever - better safe than sorry, nietwaar - in het zand vallen. Zodra ik de eerste achterwaartse voetstap heb gezet komt er langzaam maar zeker een gator het water uit geschoven die de kip bij zijn lurven pakt en zich uit de voeten maakt. Volgende!

http://img339.imageshack.us/img339/4628/gatorfeedingly8.jpg

Ook dit heb ik nu een keer meegemaakt, maar de volgende keer besteed ik de 25 dollars wel ergens anders aan. In de verzengende hitte loop ik nog een rondje door het bos over de boardwalks, waarbij ik helaas verder niets bijzonders meer zie. Het is bijna sluitingstijd, dus ik loop naar de uitgang, stap in de magnetron die Dodge Caliber heet (combi model, je kan er ook in gegrild worden als je wil) en keer terug naar het hotel. Na een uitgebreide zwem- en eetsessie noem ik het weer een dag (call ik het weer a day) en begin aan mijn laatste Gaylord nacht.

Truste!

A3
03-09-07, 21:21
ZATERDAG 23 SEPTEMBER 2006

JAWOHL, DEUTSCHLAND HIER!

Vanochtend afscheid genomen van de crew bij het Gaylord. Ze waren blij dat ik eindelijk ging… Omdat ik uiteindelijk pas relatief laat het hotel verlaat, het is al na twaalven, rijd ik maar direct naar het Marriott Village, misschien kan ik daar wel meteen inchecken. En inderdaad, dat lukt. Ik betrek mijn mooie kamer en ga om te beginnen maar eens lekker plonzen in het zwembad. Daar is het overigens zeer rustig, dus ik heb het zwembad bijna voor mezelf.

’s Middags ga ik op pad voor een lekkere pizza bij New York Pizza, een gran’slam inclusief drinken voor $ 5.99, en aansluitend ga ik mijn portemonnee legen bij Downtown Disney. Vooral bij de Virgin Megastore zal zaterdag 23 september als een dag met goede omzet in de boeken staan. Maar ook een nieuwe spijkerbroek, twee T-shirts en een nette pantalon zullen met naam en toenaam op het volgende creditcardoverzicht staan. Nou ja, geld moet rollen, nietwaar?

Het is vandaag wel erg warm, dus tegen zessen lig ik alweer in het blauwe water van de pool, dit keer echter tussen vele andere medebaders in. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ik raak in gesprek met een Duitser die al voor de twintigste keer in Orlando is. Al die tijd heeft hij nooit in hetzelfde hotel geslapen, doodeenvoudig omdat hij zoveel mogelijk verschillende hotels wil uitproberen, en omdat er elk jaar wel weer een ander hotel een onweerstaanbare deal aanbiedt. Dit keer heeft hij dus gekozen voor het Marriott Village, en het valt hem niet tegen. In het verleden heeft hij echter ook in diverse Disney accommodaties geslapen, in het Peabody en het Radisson. Allemaal geweldig, aldus Rainer. Zijn gezin is op het moment aan het shoppen, maar aangezien hij daar een enorme hekel aan heeft, heeft hij zijn vrouw en de zes(!) kinderen alleen op pad gestuurd. Florida is hun favoriete bestemming vanwege het weer, het eten en de parken , maar ook omdat het hier nooit een probleem is om een auto te huren voor acht personen. Op veel andere plaatsen is dit lastig of zelfs vaak geheel onmogelijk. Rainer is wel iemand die hier over het algemeen de platgetreden paden bewandelt. Als ik hem enthousiast vertel over Kelly Park, Reptile World Serpentarium en Wekiwa Springs heeft hij geen enkele notie waar ik het over heb. Wel raakt hij net zo enthousiast als ik. Helaas voor Rainer zal het bezoek dit jaar niet meer lukken. Overmorgen vliegt hij, evenals ik, terug naar Europa. We spreken af om die avond om een uur of negen gezellig wat te gaan eten bij Denny’s, hij weet daar een tafel voor negen.

Om kwart over negen loop ik bij Denny’s binnen, en zie de familie Hirschfeld net aanschuiven aan een grote tafel. Rainer stelt me voor aan zijn vrouw Renate, en aan de kinderen Sophie, Monika, Heike, Sandra, Rainer jr. en Stefan. De kinderen variëren in leeftijd van 9 tot 17, dus het is een druk en gezellig geheel. Maar liefst zes van de negen aanwezigen helpen de kok van Denny’s richting overspannenheid, door allemaal hetzelfde te bestellen; zesty Nacho’s. Als ze maar zoveel op voorraad hebben. Gelukkig is Denny’s ook berekend op grosse Deutsche Familien, want al binnen een kwartier staan de enorme porties met Nacho’s op tafel. Wauw! Rainer zelf heeft gekozen voor een steak, terwijl de twee jongste kinderen half tien ’s avonds een uitstekend tijdstip vonden voor Frühstuck. Nou ja, ieder z’n hum. We kletsen wat af, en vooral de twee oudste zonen zijn zeer enthousiast over het snorkelen bij Kelly Park en Wekiwa Springs. Ze weten Pa zelfs zo ver te krijgen dat hij morgen, hun laatste dag, naar Kelly Park zal rijden. Ik ben benieuwd of ze het net zo leuk zullen vinden als ik.

http://img70.imageshack.us/img70/1711/nachosha3.jpg

Na een geslaagde avond nemen we afscheid en val ik rond als een tonnetje neer op mijn kingsize bed.

Zzzzzzzzz…………………….

A3
08-11-07, 10:49
Een oude bekende van me...:

Zoon Hulk Hogan gearresteerd wegens auto-ongeluk
Uitgegeven op woensdag 07 november 2007 om 19:51:54
(Novum/AP) - Nick Bollea, de zoon van Hulk Hogan, is gearresteerd in verband met een auto-ongeluk waar hij in augustus bij betrokken was. De 17-jarige reed destijds met zijn auto tegen een boom nadat hij de controle over het stuur verloor. Zijn medepassagier, de 22-jarige John Graziano, raakte zwaargewond bij het ongeluk en ligt nog steeds in het ziekenhuis.
Er zijn meerdere aanklachten tegen Bollea ingediend, onder meer wegens het toebrengen van ernstig lichamelijk letsel door roekeloos rijden. Volgens een bron heeft Nick, die wel oud genoeg was om te rijden, zichzelf aangegeven bij de politie. Hij is inmiddels op borgtocht vrijgelaten na betaling van bijna zevenduizend euro.
In een verklaring aan de Amerikaanse website People stelt de familie van Nick vertrouwen hebben dat zijn onschuld wordt bewezen. "De tragedie is veroorzaakt omdat John geen veiligheidsriem droeg. We danken god dat Nick die wel droeg. We weten zeker dat de feiten zullen bewijzen dat dit een ongeluk was."


MVG
A3

A3
26-09-08, 10:28
ZONDAG 24 SEPTEMBER 2006

CLOSE ENCOUNTERS OF THE BEAR KIND………….

Vandaag dus de laatste dag van mijn verblijf in de US of A. Ik vond het een machtig mooie reis waarin ik veel beleefd en gezien heb, maar ik verlang er eerlijk gezegd ook wel naar om vrouw en kinders weer te zien. Het is immers toch een lange reis geworden.

Nadat ik me weer tegoed gedaan heb aan de vakkundig – door mezelf namelijk - gebakken ontbijtwafels, overleg ik met mezelf wat een goede invulling zou kunnen zijn voor deze laatste dag. De Duitse Hirschfeldjes zie ik niet meer aan het ontbijt, dus met hen mee naar Kelly Park zal niet lukken. Dan maar iets anders uitgezocht; een plek waar ik al een aantal jaren niet meer geweest ben; Wekiwa State Park.

De rit duurt weer net iets langer dan verwacht, zo ongeveer 55 minuten, en bij aankomst heeft het er veel van weg dat heel veel Orlando-ers vandaag hetzelfde idee hadden als ik….. Het is erg druk op de parkeerplaats. Eenmaal aangekomen bij het water blijkt het echter alleszins mee te vallen. Er liggen her en der verspreid wel wat mensen op het gras en in het water, maar echt druk is het niet. Snel de kleertjes uit en het water in. Nou ja, snel……… Voordat ik me met mijn hele lijf onder durf te dompelen in het 21 graden ‘warme’ water duurt toch wel een minuutje of tien. Beetje bij beetje, millimeter voor millimeter….ja, ik ben een echte durfal.

Als je dan echter eenmaal goed en wel in het water ligt is het echt heerlijk. Het zicht is onder water zo mogelijk nog beter dan erboven, al valt op dat er hier veel minder vissen e.d. in het water zitten dan bij Kelly Park. Na een goed half uur dobberen en snorkelen pak in m’n spulletjes bij elkaar en loop ik naar de cabin waar de kano’s verhuurd worden. Als ik de Wekiwa River downstream volg – een tochtje waar normaal anderhalf uur voor staat, maar waar ik drie uur over kan doen aangezien dan pas de volgende shuttle vanuit het eindpunt terug gaat naar het park - hoef ik alleen maar een beetje te sturen, vooruit gaan gaat vanzelf.

Na het betalen van de huur krijg ik een mooie beige kleurige kano en het advies om onderweg niet te gaan zwemmen op stille en verlate plekken. Je weet immers maar nooit……….. Al binnen 100 meter na vertrek moet ik me een weg banen door een engte waar bijna het gehele rivieroppervlak is overgroeid met waterhyacinten. Prachtige bloemen zover het oog reikt. Op diverse boomstronken liggen talloze schildpadden te zonnen en ik meen na een minuut of twintig ook al twee herten te hebben gezien. Na een goed half uur peddelen haal ik een stelletje in dat rustig aan de kant van het water zit te picknicken. Ze vragen of ik al veel gezien heb, en dat blijkt al meer te zijn dan zij hebben kunnen ‘spotten’. Aangekomen bij weer een smal stuk moet ik al waggelend en schuivend de kano over een paar in het water gevallen boomstronken heen murwen, en precies op dat stuk zie ik ook de eerste alligator. Nou ja, meer een alligatortje, want hij heeft nog gele strepen op zijn rug en zal zeker niet groter zijn dan een centimeter of 25 &#225; 30. Nog niet echt een reus dus…………. Volgens het meegekregen kaartje is het nu nog ongeveer vijfhonderd meter tot aan de eerste campsite; een plaats waar kano-ers zelfs kunnen overnachten. Aangezien het inmiddels net na de middag is, verwacht ik niet hier iemand aan te treffen. Zo lange uitslapers zullen er wel niet zijn, en het is nog een beetje vroeg om voor vannacht al het kampement op te slaan. Toch hoor ik al van ver een herrie en een gerommel. Op een gegeven moment hoor ik zelfs duidelijk dat iemand een leeg blikje zomaar tegen een metalen prullenbak of iets dergelijks aangooit, want het klettert als een dolle. Wat een onbehouwen onverlaat die zomaar in de stilte van de natuur een hoop herrie staat te maken.

Maar dan…………. Net als ik op het punt sta om te roepen dat ze eens wat meer respect voor de natuur moeten hebben hoor ik een diepe grom die overduidelijk niet door een mans- of vrouwspersoon kan worden voortgebracht. Ik bedoel, ik heb al heel wat mensen horen grommen, maar deze diepe bariton houd ik echt voor een toonhoogte (-of laagte, in dit geval) die niet door een mens is voort te brengen. Ik heb –weer- gelijk. En ik heb – weer- geluk. Een Florida Black Bear – naar ik aanneem; de kans dat het een Georgia - of zelfs een California Black Bear is lijkt me namelijk te verwaarlozen……. – staart me onvervaard in de ogen. Hij lijkt absoluut niet onder de indruk van me, terwijl ik, zo snel even inschattend, toch zeker zo groot en zwaar van postuur ben als meneer Black Bear himself! Ik steek m’n peddel in de modder om te voorkomen dat ik verder drijf en probeer te genieten van dit mooie moment. De beer loopt nu zelfs iets dichter naar het water toe in – wat het lijkt – een poging om mijn geur via het water tot zich te nemen. Dan plotseling, alsof geraakt door een steen, springt hij op, sprint weg en is binnen 3,48 seconden verdwenen in het dichte struikgewas……………………….. Was dit nu echt, of……..ik knijp mezelf en schiet plotseling wakker….. Nee hoor, ik knijp mezelf en voel dat ik het voel. Dit sprookje is dus ECHT gebeurd. Wat een mazzel!

Gelukkig heb ik in de haast ook nog een foto kunnen nemen. Die zal een speciaal plaatsje krijgen in het fotoboek.

Daarna peddel ik langzaam verder, uiteraard in de hoop om Yogi Bear daarna nogmaals te zien. Maar helaas……ik zal hem niet meer spotten. Wel zie ik vlak bij het eindpunt van de kanotocht nog een iets grotere alligator op zo’n tien meter van mijn kanootje voorbij drijven. Zich totaal niets aantrekkend van die dikke Hollander die hem zo geobsedeerd nakijkt……

Ik hijs mijn kano het water uit en leg hem netjes naast de andere in het zand. Blijkbaar heb ik geluk, want Bill, de plaatselijke uitbater, moet net terug naar het park en biedt aan mij wel even bij de parking lot te droppen. Zo gezegd, zo gedaan. Even later rijd ik over de I4 richting mijn hotelletje. Een ervaring om nooit te vergeten rijker en een waardig afscheid van mijn USA trip.

Foto's volgen!

A3
28-09-08, 17:23
MAANDAG 25 SEPTEMBER 2006

Zo, vandaag lekker uitslapen en geen druk programma. Alles wat ik moet doen is de koffers pakken en zorgen dat ik op tijd op Orlando International ben. Na het ontbijt - ik ben bijna de enige, de rest van de gasten is al lang en breed in een Disney of Universal Park - pak ik maar de klus op om alles in de koffers te proppen. Gelukkig is het meeste vies, en hoef ik dus niet te letten op valse plooien, gekreukte overhemden etc. Dat maakt nu immers toch allemaal niets uit. Schlussendlich check ik om 12.00 uur precies uit en stap ik voor de allerlaatste keer in mijn Dodge.

Als ik deze ingeleverd heb, ingecheckt heb en mijn koffers kwijt ben, heb ik de tijd om mijn reis de revue te laten passeren. Het is een enververende reis geweest, waar ik eigenlijk meer beleefd heb en waar me meer `overkomen' is dan in al mijn vorige USA reizen bij elkaar. Een korte samenvatting:

* ontsnapte slang in het Museum of Natural History in New York
* tas kwijt op Buffalo Airport
* goed ziek in Washington DC
* pech onderweg met de huurauto
* zomaar een Hummer mogen uitkiezen
* in de Greyhound gezeten naast twee zonen uit de beroemde `Ford' family
* gebeten door een slang
* Hulk Hogan ontmoet
* In het water gevallen
* Hulk Hogan weer ontmoet
* Brand in het hotel
* Zwarte beer ontmoet

Al met al dus een reis met veel hoogtepunten en bijzondere belevenissen.

Tot ziens!

ina
14-01-09, 00:00
Hoi A3,

Met veel plezier zit ik jullie verslag te lezen, een vraagje hebben jullie het snorkelen met de Manatees al in Nederland geboekt of ter plekke, hebben jullie bewust bij deze organisatie geboekt of is het puur toeval.
Wij gaan dit jaar dezelfde periode als jullie in 2006, van 13 juli tot 6 augustus we willen gaan snorkelen bij key largo, naar Everglades en snorkelen met de Manatees, verder Kelly park en misschien 3 parken Seaworld, MGM en Universal studio's een aantal dagen westkust Florida en oostkust(strand en mijn man wil duiken).
Hebben jullie nog tips of adviezen wat betreft leuke uitstapjes het weer etc. Wij zijn met 2 kinderen van dan 18 en 13. bedankt voor het leuke verslag
groetjes Ina

A3
14-01-09, 00:23
Hoi A3,

Hebben jullie nog tips of adviezen wat betreft leuke uitstapjes het weer etc.

Leuk dat je het leuk vindt Ina!

Tips?

Tja, mijn grootste tip is Kelly Park: mis het niet en ga op een doordeweekse dag, in het weekend is het erg druk. Als je er vroeg bent (zo rond negenen) is er nog niemand en heb je alles echt voor jezelf. Inclusief het nog niet verstoorde wildlife dat dan volop aanwezig is in en rondom het water.

Relatief onbekend, maar zeker leuk, is Reptile World Serpentarium in St. Cloud (net voorbij Kissimmee). Echt een aanrader daar zijn de gifmelkvoorstellingen; ik dacht 2 x daags, dus check de tijden, want zonder deze show is het een stuk minder interessant en indrukwekkend. In de Everglades zul je veel last hebben van muggen. Probeer ook zeker een 4x4 te huren, dan kun je namelijk de loop road nemen richting het westen; een redelijk berijdbare dirt road met gegarandeerd veel wildlife. Wij zagen o.a. herten, slangen, tienduizenden grote rode krekels - op de 'weg'- en talloze alligators, grote en kleine. Ze zaten zelfs in de plassen op de weg.......

De manatees hebben we al vanuit Nederland geboekt. Als je voor Birds Underwater kiest - en waarom zou je dat niet doen - dan moet je vroeg op. Ze zijn namelijk als eerste op pad, maar daardoor heb je wel de manatees voor je eigen groepje 'privé'. wel zo leuk.

Veel plezier.

A3