Reisverslag A3: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks! 2014

[A3]

Vanaf toemorroo hier weer onze USA avonturen 2014.

MVG
A3

[nicolea]

oooooooowwww leuk....ik ga meelezen

[Njit]

We zitten er klaar voor :)

http://ultraimg.com/images/planes_trains_and_automobiles_image-600x268.jpg

[gayka]

Zo lang ik thuis ben ga ik op zeker weer volgen, in ieder geval t/m 14 september :rolleyes: :rolleyes:

[A3]

PLEENS, TREENS & OTTOMOBIELS. AND BAIKS!
oftewel
De Oostkust per vliegtuig, trein, auto & fiets!

DAG 1 ZONDAG. Eendoelpunt op grote hoogte!
De zon schijnt, de wekker gaat op tijd af en we kunnen opons gemakje de Multipla gaan laden. Dat zal dit jaar geen enkel probleem zijn,want waar we normaal met vijf of zelfs zes mensen inclusief bepakking opvakantie gaan, zijn het er dit jaar slechts vier. Om te beginnen 75% van onseigen gezin (Linda, Anja en A3) en daarnaast gaat er een vriendin mee, Carmen.Onze koffers worden de auto ingezwiept en op gaat het naar het nabij gelegenGeffen om Carmen op te pikken. In het Geffense wordt ze uitgebreid uitgezwaaid– zouden ze blij zijn dat ze weg gaat J- en dus beginnen we aan onze route naar Germanië, Düsseldorf om precies tezijn.
Als we daar aankomen, moeten we voordat we aan de balie vanLufthansa kunnen inchecken, nof vijf minuutjes wachten op het ‘mannetje’ van deparkeerservice, ‘Park am Ring’ in dit geval. Daar hebben we voor de komendedrie weken een plaatsje gereserveerd voor onze 12 jaar oude bolide. Voordeel:je kunt meteen de terminal in tegen nauwelijks extra kosten, en mocht je bolidebij terugkomst niet starten, dan heb je zelf dat probleem niet, maar zij J. Niet dat we datverwachten met onze betrouwbare Italiaan, maar je weet maar nooit na drie wekenvolledige stilstand. Da’s ie echt niet meer gewend.
Nadat het ‘mannetje’ geweest is kunnen we inchecken. Datduurt iets langer dan normaal, omdat ik dacht slim te zijn en online alle vierde tickets gekoppeld had aan mijn eigen frequent flyer nummer van Lufthansa(Miles & More). Dat blijkt echter niet te kunnen, en dus moeten erkompjoetertechnisch wat zaakjes veranderd worden. Nadat dit is gebeurd zijn weechter ‘ready to go’ en begeven we ons via de security naar onze gate. De gateis in Düsseldorf nooit ver weg. Een enorm voordeel ten opzichgte van Schiphol,alwaar je, nadat je net helemaal uit Brabant daar naar toe bent gereden, hetgevoel krijgt dat je datzelfde stuk weert terug te voet moet afleggen om bij degate te komen. Niet in Düsseldorf dus; lekker compact.
Na het wachten gaan we ana boord van de 777 van Lufthansa enverloopt de vlucht lekker rustig. Totdat het echter een beetje begint tekriebelen. Over een minuut of twintig zal het Nederlands elftal in Fortalezabeginnen aan zijn wedstrijd tegen Mexico. En wij, tobbers, kunnen het totaalniet volgen. Maar dan zie ik plotseling een sticker ‘WiFi available’. Ik bladerwat in het inflight magazine, heel teopasselijk ‘Magazine’ genoemd, en zie daardat er – tegen betaling uiteraard – aan boord WiFi ‘te koop’ is. Ik log in metde Ipad en zie dat het inderdaad kan. Je kunt zelfs met Lufthansa puntenteogang kopen. Ik gooi er 10.000 punten tegenaan, en 18 minuten later zijn we,op 33.123 voet hoogte ergens boven de Atlantische oceaan, getuige van deaftrap. Anja en ik zitten in twee stoelen voor Linda en Carmen, dus als we deIpad een beetje omhoog houden, en dat doen we om beurten, kunnen de damesgezellig meekijken. Af en toe komt de Duitse steward ook even informeren wat destand is. Hij zegt dat ie voor Nederland is, maar wij kennen Klaus ( zo heetie) wel beter……. Stiekempjes hoopt ie dat Mexico scoort. Klaarblijkelijk is hetvanaf 33.000 voet makkelijker om een lijntje te hebben met ‘hij daarboven’,want Klaus’gebeden lijken te worden gehoord. Mexico scoort 1-0 in de 48eminuut. Daarna komt Klaus nog vaker vragen wat de stand is. Een echteDuitser…….. Met nog zo’n tien minuten te spelen meldt de piloot ons dat we bovenAmerikaans grondgebied komen, en dat alle electronic devices moet externeverbindingen moeten worden uitgeschakeld. Dus ook onze iPad. Weg 10.000 puntenen weg onze kans om de wedstrijd verder live te volgen. Nou ja, het zal me noulukken dat ze gelijk maken. Als we nietlang daarna de landing inzetten en de piloot de gebruikelijke boodschapjes overde intercom verspreid, heeft hij echter nog een toegift. Für derjenige derinteressiert ist in dass Endergebniss vom WM-Fussbalspiel Niederlande gegenMexico; die Niederlande hat mit zwei zu eins gewonnen. Jaaaaaaaaaaa! Dankeschön Herr Kapitän!
Dientengevolge komen wij zeer goed geluimd aan op NewarkAirport en kan zelfs het feit dat de Newark Airtrain niet rijdt naar het carrental center, ons niet van de wijs brengen. Opgepropt met zo’n veertig anderenin een busje voor 30 personen komen we er ook. Bij Avis aangekomen duurt heteven voordat de dame in kwestie doorheeft wat we precies willen – tweereservingen combineren tot één - , maar uiteindelijk lukt ook dit, en mogen wenaar de parkeerplaats. Daar staat een nette, zwarte Ford Edge voor ons klaar.Off we go!
Onze eerste stop in de VS zal bij de K-mart in Tarrytown,White Plains NY zijn, want daar gaan we onze vooraf op internet bestelde nieuwefotocamera ophalen. Voor de geïnteresseerden: een Kodak PixPro AZ521 compactcameramet maar liefst 52(!) keer zoom (in Nederland €299 in de VS $199). Daarmeemoeten we ‘alles’ veel dichterbij kunnen halen. Wat de drie dames bij mij in deFord echter niet weten, is dat ik nog een voor hen onvoorziene tussenstop inpetto heb. We gaan namelijk eerst even langs bij Carlo’s bakery in Hoboken, NewJersey, om daar een bezoekje te brengen aan de beroemde bakkerij van BuddyValastro. De ‘cake frenzy’ die momenteel in Nederland gaande is, is medeveroorzaakt door de dagelijkse uitzendingen op TLC van de serie ‘Cake Boss’.Opgenomen, de lezer raadt het al, bij ‘Carlos Bakery’ in Hoboken. Onze TomTomheeft een prachtige en korte route uitgestippeld, maar kon helaas niet weten dater twee grote bruggen ‘uit liggen’, en dus moeten we een eindje omrijden. Maar na een minuut of twintig is het dan zover en draaien we in Hoboken Washington Street in. Rechts van de weg bevindtzich een CVS pharmacy en daar staat een enorme wachtrij. Op zondag? Vreemd. Eenpaar honderd meter verder is Linda de eerste die bemerkt dat we niet bij deK-mrt zijn, maar bij Carlos’bakery. OHHHHH! So cool! We zijn bij Buddy!!!! Anjaherkent het niet meteen, maar gelooft ons meteen. We rijden verder door de uiterstgezellig aandoende straat en weten zowaar een parkeerplaatsje te bemachtigentussen alle drukte. Er zijn hier overal terrasjes en het is een drukte vanjewelste. Het weer – zo’n 30 graden – zal hier ook wel een rol in spelen. Alswe teruglopen richting bakery, zien we dat daar ook een (korte) rij staat. Dewinkel zelf is helemaal vol met mensen, en op de stoep staan mensen te wachtentotdat ze naar binnen mogen. Wij maken wat foto’s en gana in de rij staan. Wewillen immers ook wel een cakeje proeven van Buddy! Dan wijst een vrouw onserop dat de ‘line’ niet hier begint, maar ene heel eind verderop. We zettenonze handen op het hoofd boven de ogen en zien zo dat de rij nog twee blocksverdergaat…… De rij die wij zagen voor de pharmacy was dus niet voor deaspirientjes van CVS, maar al voor Carlos’bakery…. We nemen nog de moeite omnaar de rij te lopen, maar daar blijkt al snel dat de wachttijd meer dan tweeuur is. Om een cakeje te ‘mogen ‘ kopen bij Buddy……… Zó lekker kunnen ze gewoonweg niet zijn…….

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/Cake_Boss_Buddy_Valastro.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/Cake_Boss_Buddy_Valastro.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9021.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9021.jpg.html)


Door dus! Via Hoboken en de westzijde van Manhattan gaan wenoordwaarts en weten al snel ‘onze’ K-mart te vinden. De fotocamera ligt alklaar en na het inslaan van de nodige groceries beginnen we aan de laatste 9mijl naar ons hotel. Maar… eerst maken we nog even een korte stop bij deplaatselijke Subway; hier worden vier foot long monsterbroodjes worden naarbinnen gewerkt. In Elmsford vergist onze TomTom zich vierhonderd meter in delocatie van de lokale La Quinta Inn, maar uiteindelijk belanden we toch op onzekamer en kunnen we ons lekker te ruste leggen. Voor even tenminste, want we hebben Carmen bij…………

[José]

Eindelijk weer een verslag van jullie reis, leuk!!!

[A3]

DAG 2 MAANDAG. Hetsteakboerinneke.
In Nederland kenden we vroeger de groentenman en de melkman.In België was het vroeger heel normaal als de soepman door de straat kwam. Eenkar met verschillende soorten soep, zodat de huisvrouw anno jaten zeventig nietzelf de soep hoefde te trekken of niet de hand hoefde te leggen aan een blikUnox of zakje California soep. ‘Stazakken’ bestonden toen nog niet. In beidelanden kende en kennen we op sommige plaatsen nóg, het ijsboerke. De ijscomandie in de zomertijd met een rinkelende bel door de buurt kwam/komt met allerleilekker schepijs en slagroom. In Amerika kennen ze dit alles niet. Althans, nietbuiten het landelijke Elmsford, New York. Want daar komt op gezette tijden,soms zelfs midden in de nacht, ook een dergelijke straatventer langs dieechter, hoe kan het ook anders in de VS, steaks aan de man tracht te brengen.Heel toevallig waren wij live getuige van dit fenomeen, enkel en alleen omdatwe het geluk hebben dat Carmen met ons meereist. Want ergens midden in de nachtvan zondag op maandag, het zal rond de klok van tweeën zijn geweest, worden weallen opgeschrikt door ene luid geschreeuw: ‘STEAK! STEAK!’ Staat de TV nogaan? Heeft iemand een zeer originele ringtone gevonden? Of komt het geluid vanbuiten? Niets van dat al. Carmen bevindtzich in een toestand die zich het best laat omschrijven als halfwakker ofhalfslapend, hangt er maar van af hoe je het bekijkt; een beetje dezelfdediscussie als ‘is het glas nou halfvol of halfleeg’? In elk geval gooit zehardop schreeuwend rundsvlees door de slaapkamer. ‘STEAK! STEAK!’. Je zou erhonger van krijgen. Gelukkig voor Carmen is ze blijkbaar snel uitverkocht enhervat ze haar slaap. Gelukkig voor ons heeft het net niet lang genoeg geduurdom een onweerstaanbare trek te krijgen in ene sappige steak. Pffff.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/SteakNight_Slide.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/SteakNight_Slide.jpg.html)
Nadat we de nacht verder steakloos zijn doorgekomen heeft deeerste activiteit van de maandag wel sterk met eten te maken: breakfast! In denette ontbijtzaal van het La Quinta inn genieten we van de zelf gebakkenwafels, de rood becshiklderde en geverniste appels, althans zo zien ze er uit,en de kuipjes yoghurt. Lekker! Daarnabegint de vakantie echt; met onze Ford Edge rijden we naar het zeer dichtbijgelegen, zeer lugubere, eerste reisdoel van vandaag: Sleepy Hollow. Dit kleineplaatsje is met name beroemd geworden door de verhalen van de eerste echtpopulaire schrijver van de VS: Washington Irving. Het bekendste verhaal vandeze schrijver is ene horror verhaal en speelt zich af in Sleepy Hollow, zijnwoonplaats. Hier zou een oude militair tijdens de burgeroorlog in een bloedigeslag zijn hoofd verloren zijn (letterlijk!) maar desondanks lekker stevig doorgevochtenhebben. Inmiddels zij n er een aantal speelfilms gemaakt over deze HeadlessHorseman, in de bekendste waarvan Jehny Dopd (bij de meesten van u bekend alsJohhny Depp)de hoofdrol speelt. Ook is er een TV serie over Sleepy Hollow. Deschrijver zelf ligt begraven op het plaatselijke kerkhof, exact de plaast waar,volgens de legende, elke nacht de Headless Horseman, nog acte de presencegeeft. Of hij daarbij ook steaks aanbiedt aan toevallige toeristen is onbekend.Bij het visitor centre van het kerkhof halen wij in elk geval een goed leesbareplattegrond op, en na deze á la Floortje Dessing op de motorkap van de autobestudeerd te hebben, gaan we op pad.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9052.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9052.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9054.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9054.jpg.html)
Buiten de voornoemde schrijver, weerpsiegelt dezebegraafplaats de – voormalige – rijkdom van dit deel van de VS. Vanouds was devallei van de Hudson namelijk een plaats waar veel van de rijken uit New YorkCity een of meerdere buitenverblijven hadden. Onder de (familie)graven van Rockefeller, Elizabeth Arden, Chrysler enHyatt zijn hier te vinden. Om er een paar te noemen.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/101_0038.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/101_0038.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/101_0047.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/101_0047.jpg.html)

Nadat we bij de eerstvolgende Walmart een fototas voor hetnieuwe toestel en wat te eten hebben gekocht gaan we verder. Overigens was dezeWalmart de eerste die we in de VS gezien hebben waar ze geen verse groenten enfruiten verkochten. Raar. Onze volgendehalte ligt niet veel verderop bij het plaatsje Carmel; de ‘largest IndoorBuddha in the Western hemisphere’. In een kloostergemeenschap genaamd ChuangYen Monastery is een verzameling gebouwen in Buddhustische stijl, compleet metde daarbij behorende beelden en uitdrukkingen. Even lijkt het hier in hetmidden in de bossen gelegen complex, alsof je in Azië bent. Even. Het valt opdat het hier erg rustig is. We zijn de enige bezoekers en we hebben de halwaarin deze grootste indoor Buddha van het westelijk halfrond staat, dan ookhelemaal voor ons alleen. Om het grote beeld heen staan duizenden kleinereBuddha beelden, allemaal gezeten op een soort tribune die uitkijkt op het grotebeeld. Vreemd.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9083.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9083.jpg.html)
Onze volgende halte van vandaag ligt bij de plaatsBinghampton en is weer een typisch Amerikaanse. Waar we zojuist nog ‘thebiggest Buddha’ hebben gehad, zijn we nu op weg naar de ‘World’s highest andlongest Pedestrian Bridge’. Helemaaleerlijk is deze beschrijving echter niet echt, want het is feitelijk een oudespoorbrug die buiten gebruik is geraakt, en die men vervolgens geschikt heeftgemaakt voor voetgangers en een onderdeel vormt van een nieuw gemaakt langeafstands wandelpad. De plaats waar deze brug de rivier de Hudson oversteektblijft echter zeer indrukwekkend. Het is – waarschijnlijk mede dankzij het meerdan uitstekende weer – erg druk. Veel wandelaars, maar ook relatief veel mensenin een rolstoel. Vooraan het hoogste deel van de brug, daar waar de afstand totde rivier toch wel duizelingwekkend hoog mag worden genoemd, hangt een bordjebij ene noodtelefoon. ‘Alleen te gebruiken in geval van psychischenoodgevallen’. Huh?? Eerst snappen we echt niet wat ze hier nou mee bedoelen,maar na verloop van tijd wordt het duidelijk. Dit is natuurlijk eneuitgesproeken geschikte plek voor ene zelfmoordpoging. En mocht je spijtkrijgen, tja, dan kun je dus nog altijd de noodtelefoon ter hand nemen.


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/101_0085.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/101_0085.jpg.html)
Aan de andere kant van de brug eten we lunch bij de plaatselijkediner. Niet de goedkoopste plek hier, maar wel de leukste. Van buiten geheel inhet chroom gestoken en van binnen ingericht als een authentieke oude diner. Aanelke tafel staat een mini jukebox. Wij spelen ‘Piano man’ van Billy Joel. Bijnavraag blijkt onze ober Mexicaan te zijn, maar hij is niet al te spraakzaamover de voetbalwedstriid van gisteren. Nou, dan niet hoor. Na de lunch gaan we naar de hoofdstad van destaat New York, Albany. We zijn nog net op tijd om op Empire State Plaza delift te nemen naar het uitzichtplatform van het hoogste gebouw van de stad, theCorning Tower. Deze toren is de hoogste wolkenkrabber van de staat New York(met uitzondering van Manhattan………). Hetuitzicht boven is echt erg mooi. Je kijkt uit over de Hudson inclusief debruggen en op de gehele stad. Op de richel van de bovenste etage zit een mooietorenvalk te poseren; een gratis bonus op dit gratis bezoek. Om bij de lift tekomen moesten we eerst een heel stuk door ene ongezellig ondergrondswinkelcentrum lopen. Maar nu we boven zijn en uitzicht hebben op hetultramoderne Empire State Plaza ziet alles er in ene keer heel anders uit.Mooier vooral. Als we daarna naar beneden en naar buiten gaan wordt deze indruknog verder bevestigd. Echt een prachtig en bovenal zeer schoon plein met aan deene kant strakke architectuur van identieke woleknkrabbers en aan de naderekant het cultutal centre dat heel toepasselijk ‘the Egg’ wordt genoemd. Eenzeer bijzonder gebouw. Ook het uitzicht op het caitool van de staat New York iserg mooi en de strakke vijvers in het midden maken het plaatje af. Echt eenaanrader dit mooie plein.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9129.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9129.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9133.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9133.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9139.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9139.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9141.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9141.jpg.html)

Nadat we bij de Mac nog lekkere ijsjes en smoothies genomenhebben, rijden we vanuit Albany roostwaarts de staat New York uit, en Vermontbinnen. Daar worden we allereerst welkom (welcome) geheten door de plaatselijkehoutsnijders:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9169.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9169.jpg.html)
Erg leuk!
Daarna rijden we naar het eerder door mij bezochteBennington. Eigenlijk zou dit plaatsje zonder ‘s’ geschreven moeten worden:‘plaatje’ dus. Echt een geweldig mooi dorp met prachtige witte picket fencehuisjes en ene gezellig centrum. Ook het oorlogsmonument is de moeite waard omeven op de foto te zetten. Hieronder een foto van Bennington in de zomer, enter vergelijking één toen ik hier in februari was. Wat ’n verschil hé?
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG8141-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG8141-1.jpg.html)


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9179.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9179.jpg.html)


Midden tussen de prachtige witte huizen en Inns staatoverigens ook nog een prachtige oude witte kerk. Op de bijbehorendebegraafplaats ligt de bekende Amerikaanse dichter Robert Frost begraven. Enalhoewel Linda met haar aanstaande studie Amerikanistiek hiervoor toch wel denodige aandacht zou moeten hebben, zijn er praktische problemen die datverhinderen. Waar ze de gehele dag last heeft gehad van verstopping ontstaat erna het zien van het graf van Robert Frost in een keer de tegenovergesteldesituatie (causaal verband?); we moeten snel een toilet gaan opzoeken. Heteerste tankstation dat we tegenkomen gaat helaas dicht, dus maar snel door naarde overbuurman. Bij dat tankstation is gelukkig een toilet beschikbaar dusloopt het allemaal (letterlijk & figuurlijk J)goed af. Vanaf Bennington rijden we weer een stukje naar het zuiden en kruisenwe de grens met Massachusetts. Ons motel, het Villager Motel, ligt nu nogslechts vijf mijl verderop, dus daar zijn we zo. Als we bij het receptiegebouwtjeannex ontbijtruimte inchecken, valt deuitbater mijn naam op. Ahhhh ‘Van’ as in ‘Van Persie’! Nou ben ik ongeveer tweekeer zo oud en twee zo zwaar als Robin van Persie, dus dat ‘van’ moet wel detrigger zijn geweest. Het feit an sich dat hij überhaupt de naam van eenvoetballer weet is in Amerika eigenlijk al zeer opmerkelijk. Je kunt aan ditsoort dingen wel merken dat de sport hier toch wel redelijk populair aan hetworden is. Jammer nog van het imago: boring en voor ‘sissies’. We hebben hiertwee kamers en die liggen netjes naast elkaar en hebben bovendien een interneverbindingsdeur. De kamers zijn echt ouderwets ingericht en ook de airco’sstammen nog uit de jaren zeventig (als ze dat halen J). Zo’n lawaai maken zeoverigens ook. Op loopafstand van Villager ligt het restauarnt annex pub ‘CozyCorner’, en daar nuttigen we ene niet onverdienstelijk avondmaal. Daarna weerterug en lekker snurken. Tot morgen!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9189.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9189.jpg.html)

[Esther2013]

Altijd genieten die reisverslagen van je, A3, hartstikke leuk!

[A3]

DAG 3 DINSDAG. LijktHarry Potter op John Lennon?
Score 75%: drie van ons vieren hebben redelijk tot goedgeslapen, ondanks het werkelijk oorverdovende lawaai van de airco’s. Lindaechter niet. Zij heeft gisteravond een tienrittenkaart gekocht voor het toilet.En helemaal opgebruikt. Nog een geluk dat Carmen er niet steeds wakker van isgeworden, anders was de score slechts 50% geweest. In elk geval zijn we nuallemaal op en gaan we voor lekker ontbijten. In de receptie annexontbijtruimte is plaats voor vier personen, dus dat gaat net. Wat jus, eenmuffin en een appel en dat is dan het ‘continental breakfast’. Niet echt eenfeestmaal, maar vooruit, we doen ’t er mee. Carmen en Linda gaan nog gezelligin de houten schommelbanken luieren en dan vertrekken we voor het eerstereisdoel van vandaag: Natural Bridge State Park in North Adams, Massachusetts,zo’n tien kilometer verderop. Voordat we daar aankomen hebben we echter al tweeonverwachte hoogtepunten meegemaakt! De eerste is al binnen vijf minuten: erzit een schildpad midden op de weg! Uiteraard stopt PA3 de auto en neem ik deschildpad mee de auto in. Het is echt een prachtig beest.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9198.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9198.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9205.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9205.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9213.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9213.jpg.html)



Overduidelijk betreft het hier een mannelijk exemplaar, wantde nagels aan zijn voorpoten zijn extreem scherp en lang. Voorwaterschildpadden het ultieme vertoon van mannelijkheid. De soort lijkt me‘painted turtle’ te zijn, iets wat wij ‘sierschildpad’ zouden noemen. Ik wistoverigens niet dat deze soort zo noordelijk in de VS voorkwam. Weer ietsgeleerd dus. Nadat we ene minuut of tien het beest bewonderd hebben, laten weweer vrij bij de sloot aan de overzijde van de weg. Deze dag kan al niet meerstuk! Even verderop in de plaats North Adams staat het eerste bordje dat de richtingaangeeft van het State Park. We gaan rechtsaf en zien direct aan onzelinkerzijde een onbetekend hoog gebouw. Normaliter, het woord ‘onbetekenend’zegt het al, niet iets om hier op te schrijven, maar in dit geval is het eneonbetekenend gebouw met een added value. Alle ramen in het pand zijn door nietongetalenteerde kunstenaars voorzien van diverse afbeeldingen vanwereldberoemde schilderijen. We zien werken van van Gogh, Picasso, Chagal,Dali, Monet, Da Vinci en nog vele anderen.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9218.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9218.jpg.html)

We staan hier zeker een kwartier te kijken en ontdekkensteeds meer schilderijen die we ook daadwerkelijk herkennen. Carmen en Lindakomen op een bepaald moment tot de ontdekking dat John Lennon (op de foto:middelste rij, 5e van links) wel erg veel lijkt op Harry Potter. Ofis het nou andersom? Maakt niet uit, ze lijken inderdaad wel wat op elkaar. Aanhet einde van de weg slaan we linksaf, dan weer links en nog een keer links endan zijn we er. Het laatste stuk gaat midden door de bossen via een bochtige wegen plots sta je op een redelijk open vlakte in de bossen, met aan derechterzijde een Visitor Center en een paar parkeerplaatsen. Er staat welgeteldéén andere auto. Een bezoek aan het Visitor Center is om twee redenen eenabsolute must. Ten eerste moet je hier de toegangsfee van $2 dollar per autobetalen, jaja dit is ene erg dure attractie, en ten tweede, maar eigenlijk teneerste, heeft Linda de laatste vijf minuten zitten bidden dat er een toilet is.En dat is er. Gelukkig………. Aan hetprikbord hangt een poster met als titel ‘fresh water turtles of Massachusetts’.En wie staat er op? Ja hoor, onze zo juist gevangen ‘painted turtle’:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9220.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9220.jpg.html)

Nadat Linda haar hoogst noodzakelijk bezoek aan het toiletheeft afgerond, lopen we het State Park in. Al na een paar honderd meter komenwe bij één van de twee hoofdbezienswaardigheden van dit kleine park: demarmeren waterval. Klaarblijkelijk de enige waterval ter wereld die zich eenweg baant over wit marker. Eerlijk is eerlijk: het is best mooi:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9223.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9223.jpg.html)

Je vervolgt de weg door het park over een combinatie vanlooppaden en smalle houten boardwalks om uiteindelijk bij de Natural Bridge uitte komen. Klein, maar ook erg mooi.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9231.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9231.jpg.html)

Na een uurtje of wat hebben we het hier wel weer gezien engaan we weer verder. Maar naturulijk niet voordat Linda eerst weer een bezoekheeft gebracht aan het Visitor Center. Dat vond ze zo interessant……. En enpassant natuurlijk een kort bezoek aan de ladies room. Dat dan ook weer wel.Onze volgende stop ligt in de plaats Shelburne Falls, langs de Mohawk Trail,een van de eerste toeristische autoroutes van de VS. In Shelburne Falls zijnweer twee bezienswaardigheden: de eerste is ‘the bridge of flowers’, die zijnnaam meer dan eer aan doet. Vanuit de gemeente, zo vertelt het infobordje, iser één persoon full time bezig om de bloemen en planten op deze voetgangersbrugte verzorgen. En het moet gezegd worden: het ziet er keurig uit. Even verder opin dezelfde rivier die de bloemenbrug overspant ligt een kleine dam. Toeval wildat toen deze dam gebouwd werd, er geheel onverwacht een groot aantal potholes ophet droog gelegde stuk rivier tevoorschijn kwamen. Zoveel en zo groot zelfs datdeze plek de grootste pothole ter wereld herbergt. Deze gaten zijn ontstaan inde ijstijd, toen er grote stenen ‘gevangen’ waren in de sterke stroom van derivier en die in de loop der jaren door steeds een cirkelende beweging temaken, gaten hebben uitgesleten in de rotsbodem van de rivier. Echt eenopmerkelijke aanblik.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9258.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9258.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9281.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9281.jpg.html)
Even verderop stoppen we ook nog bij een oude verlatenhoutfabriek en dan rijden we verder noordwaarts, de staat New Hampshire in. Detijd begint al aardig op te schieten en we hebben nog een druk programmavandaag. De lunch wordt dus ingekort tot een stop bij het tankstation, enaldaar worden de meest vreemde combinatie ingeslagen door de bende van vier.Dit mede ingegeven door het feit dat dit tankstation wel erg rare combo’s ophet menu heeft staan. Zo heeft Linda een broodje kip met zoute chips en PA3twee hotdogs met chips en drinken. En dat voor slechts $3.33! Een koopje, toch?Langs Interstate 89 maken we een tussenstop bij Quechee Gorge, een kloof die jevan boven af een brug heel goed kunt zien. Daarna wijken we van de hoofdrouteaf en gaan we in de richting van Barre. In Barre bevindt zich de grootste granietmijnvan de VS, en klaarblijkelijk wordt het graniet geëxporteerd over de gehelewereld. De meest gebruikte toepassingen zijn in monumentale gebouwen en alsgrafsteen. Graniet is namelijk 10 keer harder dan marmer dus dat gaat wel eentijdje mee. Rock of Ages, zo heet de mijnbouwmaatschappij, heeft een leukvisitor center en je kunt ook mee met een begeleide tour naar de mijn. Evenlater zitten wij dus á raison van vijf hele dollars in een oude schoolbus opweg naar de mijn. Daar aangekomen blijkt deze vorm van mijnbouw gewoon in deopen lucht plaats te vinden. De gigantische ader aan graniet ligt aan deoppervlakte en is enkele mijlen doorsnee en tientallen mijlen lang. Ze kunnendus nog even vooruit. Onze gidse legt alles duidelijk uit en is hartstikkeenthousiast over graniet, de mijn en alles wat je met graniet kunt doen.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9315.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9315.jpg.html)

Aan het einde van de tour mogen we nog even debewerkingsfabriek in, en we mogen ook nog even gratis grabbelen in een grotecontainer met afvalstukken. Zo hebben we allemaal lekker een gratis stukjegraniet. Nou ja, lekker is hier niet echt het juiste woord, dat zou meer vantoerpassing zijn op, pak ‘m beet, een gratis ijsje van Ben & Jerry. En jeraadt nooit waar we nu naar toe gaan! Inderdaad, naar de Ben & Jerryfabriek in Waterbury, Vermont. Het duurt even voordat we het gevonden hebben,maar dat heeft wel als voordeel dat we op de radio het verslag kunnen volgenvan de voetbalwedstrijd tussen de USA en België. Nou ja, verslag………. Geen wonder dat voetbalhier als saai gezien wordt; een werkelijk tenenkrommend slecht, ondeskundigmaar vooral sloooooooooooooom verslag van deze wedstrijd. Het is zo saai datals je er niet bij in slaap valt, dat je dan jezelf voorneemt om nooooooit meernaar voetbal te kijken of lusiteren. Geen wonder dus dat het met depopulariteit van ‘onze’ sport hier zo langzaam gaat. Vooral dit soort reportershun ‘werk’ laten doen. Please, please hire Jack van Gelder!
Aangekomen bij Ben (& Jerry), melden we ons aan voor detour. Uiteraard niet nadat Linda eerst de toiletfaciliteiten heeft uitgesjekkt.Voor een luttel bedrag mogen we vervolgens onder leiding van – alweer- een enthousiaste gidse, de fabriek in. Het iskort maar krachtig zullen we zeggen met als absolute hoogtepunt het gratisproeven van de nieuwe smaak ‘Vanilla Whiskey Caramel Brownie’. Jaja, viersmaken in één. Kan dat fout? Nee, dat kan niet fout! Ouwsum!
De laatste route van vandaag is die naar onsovernachtingsplek, Woodsville New Hampshire. We hebben aldaar een plekjegeboekt in de Nootka Lodge. Zoals in de hele regio zijn er hier erg weiningketenhotels en motels te vinden, en het aanbod bestaat grotendeels uit kleinereprivehotels, motels en lodges. Voordat we in de houten cabins van de NootkaLodge aankomen eten we nog snel een hapje bij de Dunkin’Donuts. Niet echt voorherhaling vatbaar, maar dat weten we nu dus ook. In de lodge hebben we eenzogenaamde family room, die in feite niets anders is dan twee kamers met een tussendeur.Deze voldoet echter prima, al is de inrichting en de staat van alle meubels enapparatuur echt van de status ‘walking on his last legs’.
Weltruste!


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9345.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9345.jpg.html)

[hannie]

Arme Linda!

[A3]

DAG 4 WOENSDAG. Van de ene kolkende stroom naar de andere!
Een dag met veel stromend water dus. Als eerste zullen we oppad moeten om een ontbijtje te scoren. De Nootka Lodge is namelijk het enigehotel op deze trip dat niet voorziet in het serveren van een ontbijtje. Enaangezien de hotels hier toch al a. dun gezaaid zijn en b. aan de prijzige kanthadden we dus niet echt veel keus. Nu wil het toeval dat er geheel en al tegenelke vorm van logica in, in het gehucht Woodsville een Walmart gevestigd is.Deze keer zelfs een vestiging van Walmart inclusief verse groenten en fruit.Dus slaan we gezond in voor het ontbijt. Een paar kilometer verder op de routevinden we een leuke plek met zowaar zelfs een houten pichnick bankje, dus eenen een is twee; een pickfast. Of breaknick, net zoals u wilt. Ons belangrijkstedoel van vandaag is Franconia Notch State Park. Een park waar een snelstromenderivier de focus van alle aandacht is. Langs deze smalle stroom is een looppadgemaakt, soms hangend aan de rotsen boven het water, waardoor je erg mooieuitzichten hebt. Om te beginnen stoppen we bij de afslag op Interstate 93 ‘TheBasin’ genaamd. Het is hier niet druk en er zijn dus meer dan voldoendeparkeerplekken voorhanden. Via een kortewandeling kom je bij het riviertje. Dit stroomt hier met een enorme kracht overde rotsen heen, en dientengevolge zijn er prachtige plaatsjes te schieten. Opéén punt wordt het water zelfs door een dergelijk smalle opening geperst, dathier ene natuurlijke wildwaterbaan is ontstaan. Daar kan geen glijbaan in eentropisch zwemparadijs tegen op. Toch heeft deze een belangrijk nadeel: je mager niet in. Zwemmen en te water gaan is ten strengste verboden. Balen!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9364.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9364.jpg.html)

Ook is er nog een prachtige grote ronde pool met enedoorsnee van een meter of vijfentwintig waar het water met grote kracht inspuit. Hierdoor ontstaat één grote waterkolk met een doorsnee van gelijkegrootte. Echt nog nooit zoiets gezien. Erg mooi! Intussen speelt een anderekolkende stroom weer op bij Linda. Erg vervelend allemaal, dus we zullen snelmoeten maken dat we in de buurt komen van een toilet. Deze kolkende stroomwillen we namelijk niet zien. En de draaikolk die er het gevolg van zal zijn alhelemaal niet……… Er zit dus niets andersop dan zo snel mogelijk bij het Flume Gorge Visitor Center te komen, dus daarrijden we in sneltreinvaart naar toe. Eenmaal daar aan gekomen blijkt het voorLinda allemaal nog net op tijd te zijn. Gelukkig maar. Nadat we hier een kortefilm over het park hebben gekeken wordt het tijd om de route te gaan lopen.Hier gaat echter een onaangename verrassing aan vooraf. Daar waar de meesteNational Parks maar zeker de State Parks die we in de VS gezien en bezochthebben juist uitermate goedkoop zijn, geldt hier het tegenovergestelde. Hetlopen van de route kost maar liefst $15 per persoon. Da’s niet bepaaldkinderachtig. Het feit an sich wordt iets verzacht als we lezen dat deboardwalk die tegen de rotsen aan is gemaakt aan het einde van elk seizoenopnieuw wordt afgebroken en in mei opnieuw wordt opgebouwd. Dat zal inderdaadbest een lieve duit kosten. Uiteraard lopen we de route toch, en qua inspanningvalt deze niet mee. Nou is mijn conditie niet echt goed, zeg maar rustigslecht, en ik heb de nodige moeite. Ben blij dat er af en toe uitzichtspuntenzijn waar we even kunnen kijken en rusten. Een van die punten is een mooieoverdekte brug zoals je die in dit deel van de VS wel meer ziet.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9375.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9375.jpg.html)

Op een bepaald moment loop je een soort trechter in waar destroom steeds smaller wordt en de kloof steeds dieper. Dat is meteen het puntwaar de hangende boardwalk begint. Het geheel lijkt sterk op een aantal‘klamms’ zoals je die in bijvoorbeeld Oostenrijk vindt; erg indrukwekkend.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9387.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9387.jpg.html)

Op de terugweg naar het Visitor Center kun je een short cutnemen, en mede op aandringen van zowel Linda als PA3 wordt die gekozen. Hetallerlaatste stukje nemen we zelfs een busje dat hier regelmatig op en neerrijdt van het Visitor Center naar de ingang van de gorge. Ondertussen blijfthet kwik nog steeds schommelen rond de 30 graden, dus ook onze lunch genietenwe dit keer outdoors. In een mooi aangelegd park met veel rotsen en een aantalpicknickbanken vinden we een vrij plekje en dus grijpen we onze kans. De tafelwaar onze buren aan zitten ligt weliswaar net iets gunstiger, maar ja, je kuntdie mensen moeilijk wegjagen. En zo zie je maar: soms doe je ergens erg je bestvoor en dan lukt niet, en soms doe je helemaal geen moeite en lukt het wel.Zonder enige wegjagende activiteit ondernomen te hebben staan onze burennamelijk op. Dus pakken we ons boeltje en verkassen we. Meteen wordt duidelijkwaarom de buren zijn weg gegaan. Bij onze eerste tafel stond geen enkel bordjeof waarschuwing; hier wel. Beware of bears. Toch typisch dat de beren de enetafel met rust laten en de andere aanvallen. Rare jongen die Yogi. Toeval wildat naast het parkje een grote snelstromende stroom stroomt (….) dus gaan welekker met z’n vieren pootje baden. Er liggen enorm veel rotsblokken en blokjesin het water dus je kunt naar hartenlust van de enen naar de andere springen.Het water is overigens wel f****** koud.Brrr.. Als we genoeg hebben van hetgespartel beginnen we aan onze route naar staat nummer vijf van deze reis. Datis na New York, Massachusetts, Vermont en New Hampshire de ‘Pine Tree State’,oftewel Maine. Ons uiteindelijke doel vandaag is het Quality Inn and suitesEvergreen in Augusta, de hoofdstad van de staat. Als we daar aankomen krijgenwe opnieuw te maken met een kolkende stroom. Dit keer niet van Linda, ook nietin horizontale vorm middels een rivier, maar een verticale versie: stromenderegen! Gelukkig kunnen we droog op de – mooie – kamer komen, maar als we daarnaweer naar de auto gaan om te gaan eten worden we zeiknat. Jammer maar helaas. Door een verkeerde ingave van PA3 in deTomTom duurt het liefst een half uur in plaats van 7 minuten voordat we bij deeerste Denny’s van deze vakantie aankomen. Het regent nog steeds pijpestelen,maar eenmaal binnen is het lekker droog. Op aanraden van vrienden kiezen we bijDenny’s allemaal voor het 50+ menu. Je krijgt dan een qua formaat ietwatafgeslankt hoofdgerecht, maar wel nog steeds keuze uit een salade of soep met garlickbread én met twee side dishes. Het smaakt allemaal prima en de gecombineerdehoeveelheid is nog steeds meer dan voldoende voor de gemiddelde Europeaan vannog geen 50 jaar. Deze 50+ menu’s zijn al redelijk voordelig, maar als je erdan ook nog een kortingsbon van 20% tegenaan kunt gooien, blijft er van derekening bijna niets meer over. Met vier man inclusief ongelimiteerd drinkenzijn we $49.51 kwijt, en dat is inclusief $2.93 taks en $10.00 tip. Alles bijelkaar dus minder dan $12.50 per persoon oftewel dik onder de €10,00.Ongelooflijk toch? In de auto terug naar het hotel draaien we uit heimwee nogeven hét nummer van Guus Meeuwis, en daarna gaan we lekker slapen.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/IMG_3427.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/IMG_3427.jpg.html)

[A3]

DAG 5 DONDERDAG. LI-LA-LOBSTER LU-LU
Een errug vroege sunsrise. Om 6 uur moeten we al op om optijd bij onze Lulu Lobster boat te zijn in Bar Harbor, Maine. We hebbengelukkig nog wel tijd om in het Quality Inn te ontbijten, maar daarna is hettoch echt tijd om te gaan. Via Bangor en Ellsworth rijden we naar Bar Harbor, enonderweg wordt langzaam maar heel erg zeker duidelijk dat we ‘Lobster Country’binnen rijden. Bij alle restaurants worden op grote reclamebordenlobstergerechten aangeprezen en bij talloze standjes kun je later op de dag –ze zijn nu nog niet wakker – lobster rolls en andere kreeft gerelateerdevoedingswaren nuttigen. Inmiddels zijn wij de plaats Bar Harbor binnen geredenen is het slechts nog even zoeken naar de haven. Aangezien Bar Harbor nou nietbepaald New York of Washington is, het telt slechts ca. 5000 inwoners, is datook zo gebeurd. We parkeren de auto en vragen bij de ‘Lulu Lobster Boat’ kiosknaar onze kaartjes. ‘Ohhh, you have come all the way from Holland to see us?’. ‘Yeswe did’. ‘Please note that street parking is free until noon, afterwards youhave to display’. Helaas hebben we echter geen blauwe parkeerkaart bij ons, dusschrijf ik maar een aandoenlijk briefje ‘sorry, we do not have a blue parkingbadge, we are tourists from Holland’. Dat zal ‘t ‘m moeten doen in als we perongeluk te laat terug zijn van zee. Want de zee, dat is waar ne naar toe gaan.Niet zelf, maar onder het wakende oog en de stuurmanskunsten van captain, John,eigenaar van de Lulu. Captain John is – toeval of niet – typisch één van diezeemannen die model hebben gestaan voor de beroemdste kapitein van Nederland,Kapitein Iglo. Groot postuur, brede glimlach en een baard waar Ernest Hemingwaymeer dan jaloers op zou zijn geweest. Eén verschil: onze captain John vist geenvissticks uit de zee, maar kreeften. Zonder krokant laagje.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9432.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9432.jpg.html)

Nadat alle dames nog even de blazen geleegd hebben gaan we,samen met zo’n 15 anderen, aan boord van de Lulu. Captain John houdt deintroductie lekker kort en doet samen met zijn dekhulpje de rest van deplichtplegingen tijdens het varen. Eerst gaan we zeehonden spotten, ondanks dedikke mist. Dikke mist? Wa hep die gozert ’t ovuh? Al snel blijkt echter dat deweersvoorspellende kwaliteiten van captain John die van Piet Paulusma verreoverstijgen. Na een kwartiertje varen wordt het een beetje nevelig, en nog 10minuten later kunnen we geen hand voor ogen meer zien. Captain John ook nietdus…… Maar, not to worry, hij heeft radar en bovendien, voor een man van zijnleeftijd, best een snel reactievermogen. Okee dan…… Het feit dat we ondanks dedikke mist toch doorvaren naar een van de eilandjes voor de kust is ‘m gelegenaan het feit dat er dicht bij de eilanden meestal beter zicht is. Aldus John.En verrek, weer heeft hij gelijk. De mistbanken breken open en op zo’n vijftig metervoor ons ligt een grote kolonie met zeehonden.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9444.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9444.jpg.html)
Nadat onze capt’n het een en ander over deze dieren verteldheeft, keren we weer om en zetten we koers naar een ander eiland, alwaar hijzijn traps heeft uitgezet. Het blijft koffiedik kijken of er kreeften in zittenzegt John, maar als hij de eerste ophaalt blijkt al dat we in de prijzenvallen; er zitten een aantal kreeften in. Zeer enthousiast en kundig legt Johnalles uit wat er maar te weten valt over de lobsterology (kreeftenologie) en afen toe loopt hij de boot rond om ook te laten zien dat hetgeen hij beweert,waar is. Zo zegt hij dat kreeften geheel vervellen en tijdens de periode na eenvervelling super kwetsbaar zijn. En als er een grote schaar afbreekt; geenprobleem. Dan groeit er gewoon een nieuwe. Hij vertelt ook over een high techmedisch bedrijf hier in Bar Harbor dat onder andere studeert naar de mogelijkheidom deze typische eigenschap ook toegepast te krijgen op zoogdieren en,uiteindelijk, mensen. Een interessant verhaal.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9453.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9453.jpg.html)

Na deze zeer interessante en aanbevelingswaardige boottochtkunnen we natuurlijk Bar Harbor niet verlaten zonder zelf ook lobster gegetente hebben. We scoren een tafeltje bij ‘The Lazy Lobster’ en bestellen eerst éénlobster roll om het te proberen. Een broodje lobster blijkt voorwaar nietgoedkoop; een platgeslagen zacht broodje met daartussen wat krabvlees zonderenige opschmuk ‘doet’ hier $18.95. En dan is het nog niet eens lekker. Nou ja……Aangezien we inmiddels wel echt honger hebben bestellen we hier wel een aantalpanini’s en wat te drinken. Dat smaakt dan weer prima! Acadia National park is het volgende wat ophet programma staat. De weg dit nationale park in begint in Bar Harbor, dus wezijn zo bij het visitor center. Daar vergaren we wat tips en zo zijn we snel opweg. Er loopt een lange loop road door het park heen en we hebben besloten dezete nemen. Twee hoogtepunten (één figuurlijk maar de ander ook letterlijk) zijnThunder Hole, een uitholling in een rots aan de kust waar, als het getijde goedis en de wind uit de juiste richting komt, het water met een enorme brul enexplosie door een gat geperst wordt en Cadillac Mountain. Bij Thunder Hole hebben we geluk; juist alsAnja en ik bij de hole staan gebeurt het: een flinke knal en een enorm getijdeverschilin een tijd van een seconde als het water in een keer wel opgezogen lijkt teworden. Leuk om te zien. Cadillac Mountain ligt in de wolken, maar kort ervoor kun je net onder dewolkendeken heen kijken en zie de eilanden in de baai prachtig liggen met eenmistdeken er als het ware over heen gedrapeerd. Bijzonder.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9474.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9474.jpg.html)

Daarna is het nog drie uur rijden naar ons hotel inPortland, maar deze tijd vliegt voorbij. Carmen en Linda hebben een aantalleuke spelletjes bedacht, waaronder de wereldberoemde spellen ‘kauwgomballenblazen’,‘knapste man’, knapste acteur’, knapste zanger’, knapste Nederlander’, knapstevoetballer’ en meer van dat soort, laten we zeggen, typische meidendingen. Hierbijblijkt dat Carmen een speciale kreet heeft voor mannen die ze écht ziet zitten:‘HALLO!’ Met een sterke nadruk op HAL en wat minder op LO, dus echt HAL – LO. AangezienAnja’s muziek nog niet aan de beurt is geweest mag haar CD er op ene bepaaldmoment in. Carmen en Anja vinden het geweldig, maar Linda en PA3 vallen er bijnavan in slaap. En aangezien PA3 moet rijden kunnen we dat niet hebben, en dusgaat die CD er meteen weer uit (grapje). Terwijl John Denver volgens Anja nogsteeds ‘Take me home, country ROSE’ zingt, stop ik de auto bij een PandaExpress (niet per ongeluk!) en schuiven we aan voor het avondeten. Een heerlijkchinees wokbuffet voor een eerlijke prijs. Zo hoort ‘t! Eenmaal ingecheckt enop onze kamer in het Howard Johnson te Portland wacht ons een groteteleurstelling. We zouden morgen uitgebreid de 4th July celebrations gaanbijwonen in Boston, maar deze zijn allemaal verzet naar een andere datum inverband met hurricane Arthur…. En die andere datum was vandaag. Leuk L

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9549.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9549.jpg.html)

[A3]

DAG 6 VRIJDAG. THE RAIN IN MAINE STAYS MAINLY IN………
…Massachusetts. En drie keer raden waar wij vandaag zijn……..Inderdaad. Massachusetts. De bedoeling van vandaag was om in de ochtend inCambridge, Boston Harvard University te bezoeken en na de middag en ’s avonds deactiviteiten bij te wonen van de 4th July viering, want dat is het vandaag.Maar helaas, Arthur en voornamelijk de met deze hurricane gepaard gaande zwareregenval gooit een giga hoeveelheid roet in het eten. Plannen dus maarbijgesteld. We beginnen op dezelfde plek als de originele planning, bij Harvarddus, maar dan wel op een overdekte locatie. Onze eerste stop is namelijk hetHarvard Museum of Natural History.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9491.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9491.jpg.html)

Daar hebben ze een aardige, maar zeker geen zwaaropzienbarende collectie als je al andere soortgelijke musea hebt bezocht. Invergelijking met het Smithsonian Natural History Museum in Washington DC of hetNatural History in New York City stelt het eigenlijk bar weinig voor. Maar inde stromende regen is het toch goed genoeg om een uur of anderhalf verder tekomen. Het toegangskaartje geeft ook recht op toegang tot het Peabody Museum ofArcheology and Ethnology, maar daar waren we echt in twintig minuten doorheen. Danmaar de regen in! Gelukkig hebben we geen parkeerproblemen vandaag, wantvanwege het feit dat het ene nationale feestdag is zijn allestraatparkeermeters buiten werking. Jippie! We lopen over het grote binnenpleinvan Harvard, omringd door allerlei dorms (slaaphuizen). Uiteraard maken we eenverplichte shot bij het beeld van John Harvard. John Harvard was een predikantdie in 1639 aan de toen al drie jaar bestaande universiteit al zijn bezittingennaliet. Het stichtingsjaar 1636 maakt Harvard overigens tot de oudsteuniversiteit van de VS.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9499.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9499.jpg.html)

Daarna is het, de lezer dezes zal het niet bevreemden, tijdvoor versterking van de inwendige mens. Aan de straat die grenst aan de campusligt ‘Au Bon Pain’ oftewel ‘bij het goede brood’, maar de zaak had evengemakkelijk ‘Cherchez vous même’ oftewel ‘zoek ’t maar uit’ kunnen heten. Een zeeringewikkeld en complex bestel- en ordersysteem waar alleen de besteuniversiteitsstudenten wijs uit zouden kunnen. Nou, komt dat even goed uit hier…….Desalniettemin zijn de broodjes en de soep méér dan smakelijk te noemen.Terwijl we in de rij staan om te bestellen en onderling wat Nederlandse woordenuitwisselen, zo heet het als je tegen elkaar praat, spreekt een jongen ons aan.In een gebrekkig wartaaltje van Frans en Nederlands vraagt hij ons of we uitVlaanderen komen. Nee hoor, Nederland. Ahh, Nederland! Het blijkt een uitwisselingsstudentte zijn die – hou je vast – Belgisch is, uit Vlaanderen komt (Brasschaat),Waals spreekt en woont in Yorkshire. Als ik vraag of hij in Wensleydale ofWharfedale woont scoor ik punten: Wensleydale! En ‘hoe ik dat ken’. In eengrijs verleden waren we daar ooit op vakantie vandaar. En van de Monty Pytonsketch ‘the cheese shop’; ahhhhh Wensleydale, I’ll have a piece of that then.No sorry Sir, we don’t have that, I thought you were talking to me because that’smy name, Mr. Wensleydale. Verder zal ik jullie met deze sketch niet vervelen,maar heb je tijd over: kijk ff op Youtube naar het filmpje. Heerlijk! Als wijonze lunch verorberd hebben staat ook de WalVlanBelg op en zie ik dat zijncreditcard op het punt staat uit zijn broekzak te vallen. Dus maak ik, als netopgevoed Nederlander, hem daarop opmerkzaam. ‘Ohh, alstublieft’, stamelt hijmet een oprecht dankbaar gezicht……. Zo goed Nederlands spreekt hij dus…
Na het eten begint de wedstrijd. De wedstrijd om tegen eenzo goed mogelijke prijs zo leuk mogelijke Harvard shirts te kunnen kopen. Wevragen buiten om wat adresjes, maar daar slagen we helaas niet. In de officiëleHarvard store slaan ‘we’ uiteindelijk onze slag. Carmen scoort een mooie en ookLinda heeft een coole sweater. Die is bedoeld als cadeau voor haar zus die overdrie weken jarig is en niet mee wou naar de States. Tja…. Ondertussen regent het maar door, en doen wetoch ons best om de leuke punten van Harvard tussen de dikke regendruppels doorin ons op te nemen en vast te leggen.


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9504.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9504.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9505.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9505.jpg.html)

Uiteindelijk zit er niets anders op dan naar de auto tevluchten. Hierbij kost het echt de grootste moeite om niet middenin alle groteplassen te stappen die hurricane Arthur hier voor ons gevormd heeft. Met deauto maken we een tochtje door Boston en noteren daarbij de volgendebezienswaardigheden: MIT (Massachusetts Institute of Technology), door Anja enLinda steevast aangeduid als ‘ohh, daar heeft McGee gestudeerd (karakter uitNCIS)’, het café dat gediend heeft als openingsshot voor de tv serie ‘Cheers’,alle tribunes en tenten die waren neergezet voor de 4th July viering en de USSConstitution, het oudste nog steeds in dienst zijnde schip van de Amerikaansemarine.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9516.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9516.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9527.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9527.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9537.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9537.jpg.html)



Voor ons is het daarna tijd om het Hampton Inn in Norwood opte zoeken. Daar aangekomen laten Carmen en Linda zich van hun beste kant ziendoor eens lekker de gym te bezoeken en de competitie aan te gaan met hurricaneArthur; wie produceert het meeste water(zweet)stralen, Arthur buiten of ‘C’ enLinda binnen? Arthur wint. Easy. Voor het avondeten van vandaag raadplegen wede iPad. Zit hier in de buurt een Taco Bell? Ja, die zit ‘r! Met de auto dusdaar naar toe gesneld en weer de nodige taco’s burrito’s en Mountain Dew BajaBlast Diet baas gemaakt. Good night!

[A3]

DAG 7 ZATERDAG 5 JULI. ARTHUR GOOIT NOG MEER ROET IN ’T ETEN
Deze zaterdag begint met twee gezichten. Om te beginnen doenwe de gordijnen van de kamer open en warempel: het is droog en het zonnetjeschijnt zelfs een beetje. Dan maar snel the Weather Channel aangezet en deweersberichten voor vandaag op de iPad geraadpleegd. En dat is dan gelijk hettweede gezicht van vandaag; weer een herplanning nodig. Arthur is inmiddels watverder naar het Oosten en daar is in Boston dus weinig meer van te merken. Deenige plek in deze regio die nog de hele dag regen zal kennen is…. Inderdaad,precies de plek waar wij vandaag naar toe zouden gaan: Cape Cod. Deze landtongstrekt zich ten zuiden van Boston een heel stuk uit naar het Oosten en heeftdus als enige punt in de VS nog last van slecht weer….. Hebben we zin in nog een dag regen? Nee, nietbepaald. Het alternatieve plan is om de Cliff Walk te gaan doen in Newport,Rhode Island. Zo gezegd, zo gedaan. Na het goede ontbijt bij het Hamptontrekken we droge kleren aan en rekenen we op zon. Na een goed uur parkeren weonze Ford in ’t zonnetje op Webster Street en beginnen we onze Cliff Walk. Ditkustpad kent op twee manieren geweldige uitzichten. Aan de ene kant de ruigekust van de Atlantische oceaan en aan de andere kant prachtige en zeer luxueuzelandhuizen van families als de Rockefellers, Kennedys en wat dies meer zij. Hetzonnetje schijnt er op los en dat maakt dat de huizen en de bijbehorende tuinener nog mooier uitzien dan normaal. Niet alle huizen zijn overigens even goed tezien, want de rijken der aarde hebben ook altijd nog wat pecunia over om hogeheggen en schuttingen te laten zetten. Toch valt dat op zich wel mee,waarschijnlijk niet omdat de huizeneigenaren het voor verdwaalde toeristenvervelend vinden dat ze hun huizen niet kunnen zien, maar natuurlijk omdat zedoor een schutting de belangrijkste reden dat ze hier een huis hebben gebouwdteniet doen; ze hebben dan natuurlijk zelf ook geen zeezicht meer….
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9583.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9583.jpg.html)


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9586.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9586.jpg.html)
Het huis dat hierboven is afgebeeld is nog gebruikt alsopnameplek voor de film ‘The Great Gatsby’. Na zo’n anderhalf uur wandelenkomen we aan op een punt de Cliff Walk nog niet helemaal klaar is van dereparatiewerkzaamheden ten gevolge van de hurricane Sandy uit 2012. Via diverseandere mooie optrekjes en de mooie campus van Salve Regina University lopen weweer terug naar de auto. Omdat gisteren het bezoek aan Harvard toch enigszinsin het water is gevallen, besluiten we om vandaag Yale University met eenbezoek te vereren. En dus rijden we naarNew Haven. We parkeren onze auto zonder ene nachtmerrie te krijgen op ElmStreet, recht voor de deur van het visitor center. Binnen hoor ik dat devolgende gratis tour van de campus over een klein uur begint, dat geeft onsmooi even de tijd om een hapje te gaan eten. Aan de andere kant van het grote plantsoen waar Elm Street aan ligt, ziteen vestiging van Panera. Door ons al ooit eerder uitgeprobeerd in Daytona entoen erg tegen gevallen, maar diverse mensen die we kennen zijn er lyrischover. Dus proberen we het nog een keer. En da’s meteen de laatste keer. Het smaaktop zich best redelijk, maar ze serveren hier een half broodje tegen de prijsvan anderhalf broodje. En dat in de States! Hoe is het mogelijk? Met eenhongerige maag sluiten we ons drie kwartier later aan bij de grote massa mensendie in de filmzaal van het Yale Visitor Center staat te wachten. Gelukkighoeven we ons geen zorgen te maken dat er geen plek voor de tour zal zijn, wanter maar liefst drie gidsen vandaag. Na een grappig introductiefilmpje wordenwij toegewezen aan Anna, een Industrial Engineering sophomore student (tweedejaars)van gemengde komaf (deels Thai deels Tsjechisch). De tour is, mede door hetenthousiast schijnende zonnetje, echt een genot en zeer interessant om mee temaken. Bovendien (had ik dat al vermeld?), gratis! Startpunt is het standbeeldvan Elihu Yale, in 1718 groot schenker van geld, op een van de mooiebinnenpleinen op de campus. Wat nu geld, gold toen dus ook; als je maar genoeggeld geeft noemen ze je naam wel. Anna neemt ons verder mee naar enkele dormsen daarbij valt de grote gelijkenis met Cambridge op. Je waant je als het warein Engeland. Even later onthult Anna ook dat de architect voor inspiratie naarCambridge is geweest en dat hij alle gebouwen dusdanig heeft gebouwd dat hetlijkt alsof ze veel ouder zijn dan in werkelijkheid het geval is.


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9637.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9637.jpg.html)
Op een van de volgende stops gaan we naar binnen bij degrote, zeer moderne, bibliotheek. Het gebouw is gemaakt van een speciaal soortmarmer dat het buitenlicht voldoende dimt ter bescherming van de vaak oude enkostbare boeken maar toch weer voldoende licht binnenlaat om binnen te kunnenzien.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9646.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9646.jpg.html)

Een van de topstukken in de bibliotheek is een exemplaar vande Gutenberg Bijbel uit 1452. Schuin tegenover de universiteitsbibliotheek ligtde eetzaal. Anna geeft aan dat deze geen onderdeel uitmaakt van de tour, maarin een (door haar_ onbewaakt moment glippen wij om beurten toch even naarbinnen. Aangezien het vakantie is wordt er niet gegeten die dag, maar dat maakthet alleen maar mooier. Een enorm grote hal met overal houten lambriseringen,vloeren, stoelen en tafels. Het lijkt wel een scène uit Harry Potter. Echt ergmooi!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9655.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9655.jpg.html)

Na zo’n kleine twee uur wordt de tour afgesloten in deofficial Yale merchandise store en daar kopen we nog wat kleinigheidjes.Aangezien het Nederlands elftal vanavond speelt tegen Costa Rica en we diewedstrijd live op TV willen zien, spoeden we ons richting het Hampton Inn hotelin Rocky Hill. Kort voordat we daar aankomen, maken we nog een stop bij Walmartvoor chips, chocolade en vanzelfsprekend wat bier en wijn. Helaas, ‘we do notsell alcoholic beverages’. Nou moe! Hebben we deze reis al een Walmart geziendie geen groente en fruit verkocht, nu een die geen bier en wijn verkoopt. Watis hier aan de hand??? Op de hotelkamer zijn we net op tijd voor de aftrap. Totaan de laatste strafschop legen we uit zenuwen 6 blikjes Pepsi Max enverorberen we ongemerkt twee volle zakken Doritos. Pff, was wel spannend hoor! OpESPN zien we dat onze buurman ook in de States is: Ruud van Nistelrooijverzorgt optredens als gast analist. Doet ie goed! Voor het diner gaan we nogeven extern bij Wendy’s. Weer lekkere chili, gevulde jacket potatoe en meerlekkers. See ya tomorrow!

[A3]

DAG 8 ZONDAG 6 JULI. OMG: OOOOOOOH MY GOD!!!!!!!! & BBB: BROOKLYN BY BIKE!
Giga vroeg op. Het is een kleine twee uur rijden naarBrooklyn, en daar moeten we om 8 uur zijn. Reken maar uit. Het ontbijt bij hetHampton start al om half zes, dus dat pikken we nog lekker mee. De routerichting New York voert langs steden als New Haven en Norwalk, en als we watmeer in de buurt komen zien we wat bekendere namen als Yonkers en the Bronx.Vlak voordat we op onze plek van bestemming zijn ziet Anja nog kans om vanuitde rijdende auto enkele mooie plaatjes te schieten van Manhattan.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9672.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9672.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9675.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9675.jpg.html)

Onze plek van bestemming is in dit geval 17th Smith Street,Brooklyn. De plaats waar de Brooklyn Tabernacle Singers hun gospeldienstenhouden. Voordat het echter zo ver is dienen we nog ergens onze auto kwijt teraken. Gelukkig heb ik wat voorbereidend werk gedaan en daarbij gezien dat erop de hoek van Smith Street en Livingston Street een parkeerplaats is die nogbetaalbaar is ook. Is het gangbare tarief hier door de week $12 per uur, opzondag is dat slechts $12 per dag. En met een kortingscoupon van de gospelmiszelfs maar $7! Het blijkt alleen een iets andere parkeerplaats dan ik me voorafhad voorgesteld:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/FastparkBrookyn.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/FastparkBrookyn.jpg.html)

Je auto wordt hier als het ware in een lift weggezet en danstaan er dus een aantal auto’s onder je. Ik zeg dus tegen de beste parkeerwachtdat wij slechts de twee uur durende gospelmis gaan bijwonen, dan wat spullenuit de auto nodig hebben en dat de auto daarna de gehele dag daar kan blijvenstaan. Hij begrijpt me – later zal blijken dat ie slechts deed alsof ie mebegreep – en ik overhandig de sleutels. We pakken onze camera en tas en lopennaar 17th Smith Street. Daar achter ene onbetekenende gevel een gigantisch groteconcertzaal annex theater annex kerk schuil. Echt enorm groot en waarschijnlijkeen omgebouwd oud theater. Het is nu tien over acht en al een drukte vanjewelste voor de dienst die om negen uur zal beginnen. Je ziet er mensen vanallerlei allooi en allerlei huidskleuren. De meerderheid is echter AfricanAmerican. De meerderheid daarvan is weer echt ‘op z’n zondags’ gekleed. Damesin mantelpakjes en op hoge hakken, de mannen in pakken, twee- of driedelig ensommigen met een hoed. De gemiddelde leeftijd is aan de hoge kant, maar vooreen kerkdienst eigenlijk weer opvallend laag. Kortom, een gemengd gezelschap.Ook wij hebben onze kleding enigszins aangepast. Ondanks het feit dat de temperatuurbuiten weer richting de 30 graden gaat en het erg vochtig is, hebben we onzekorte broeken uitgelaten en geen typische toeristen & vakantie kledijaangedaan. In alle drukte worden we door één van de vele gastheren en – vrouwennaar vier vrije plaatsen gewezen. Onze plaatsen zijn relatief vooraan in dezaal, ik schat de 15 rij of zo, maar dan wel vrij ver naar rechts. Langzaam aanloopt de zaal vol en links en rechts staan overal mensen gezellig te praten enkeuvelen. Zo ook drie stoelen rechts van mij. Linda staat te kletsen met eendonkere man naast haar die als hij hoort dat we uit Nederland komen, meldt dathij vrienden heeft in Costa Rica. En dat de wedstrijd Nederland-Costa Ricagister zo spannend was. Alweer eenvoorbeeld van het feit dat voetbal aan populariteit wint. Was 10 jaar geledenondenkbaar geweest dat een gemiddelde Amerikaan zo maar zou weten dat er een WKvoetbal aan de gang was, laat staan wie er wie speelde en wat de uitslag was.Ondertussen loopt de zaal steeds voller en ik schat dat er toch gauw 2500 tot3000 mensen aanwezig zijn. Het is ECHT megagroot! Als de zaal helemaal gevuldis betreedt het koor de bühne en begint spontaan te zingen. Inmiddels is eengroot scherm naar beneden gezakt waarop alle teksten die gezongen wordenduidelijk geprojecteerd staan, zodat meezingen geen probleem is. En meegezongenwordt er!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/brooklyntabernacle.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/brooklyntabernacle.jpg.html)

De Brooklyn Tabernacle Singers hebben ook gezongen bij delaatste inauguratie van Obama, en sindsdien is hun populariteit nog verdergestegen. Ondanks het feit dat het repertoire nou niet direct onze eerste keuszou zijn, is het toch best leuk. Heeft meer weg van een concert dan van eenkerkdienst; en dat is precies waar we naar op zoek waren. Sommige mensenverliezen zichzelf echter helemaal in de zang en de teksten. Zij vallen op hunknieën, heffen hun handen ten hemel en/of barsten uit in huilen. De man waar Linda net nog mee stond te praten is helemaalin trance en de tranen rollen over zijn wangen. Echt héél indrukwekkend. Na eenkwartier of zo komt er ene pastor het toneel op die een klok van 120 seconden tevoorschijntovert op het projectiescherm, en dat is precies de tijd die we met z’n allen krijgen om kennis te maken en de hand teschudden met zoveel mogelijk mensen in de zaal. Iedereen staat dan ook op vanz’n stoel en gaat aan de wandel. Na zo’n 80 keer (1,5 seconde per kennismaking) ‘Hello how are you’, ‘hello I’m Steve’, Godbless you’ de handen gedrukt te hebben, keren we – als de klok op nul secondenstaat – weer terug naar onze plaatsen. Wauw. Dat was raar! Maar het raarstekomt nog. Wel al weer een stukje raarder is een minuut of vijf later als depastor vraagt aan iedereen die hier voor het eerst is, om op te staan. Wij doennatuurlijk mee en van voor, links, achter en rechts krijgen we opnieuw handen,lachende gezichten en oprechte welkomstboodschappen van de ons omringende aanwezigen.Wauwer! Na weer een minuut of twintig begint de pastor met ene andereboodschap. Hij begint te vertellen over het prachtige werk van de parochianenen dan met name over de parochianen uit Brooklyn die werkzaam in het buitenlandin landen als Angola, Birma en India. Toevallig zijn enkelen van deze mensentoevallig dit weekend in Brooklyn en worden ze uitgenodigd het toneel op tekomen. Om ze verder te ondersteunen wordt iedere aanwezige aangemoedigd om tochmaar zoveel mogelijk cash in de envelop te stoppen die je bij de inganggekregen hebt. Zonder te weten dat dit onderdeel zou komen had ik al spontaan$20 in deze envelop gedaan en deze dichtgeplakt. Als ik dat niet gedaan had zouik drie minuten later alsnog er weer $15 dollar uitgehaald hebben. Een tweedepastor, een donkere ma, komt nu namelijk ook het toneel op en moedigt iedereenaan om nog meer geld voor deze goede mensen in de enveloppen te doen. Op eenbepaald moment begint hij ineens zeer opzichtig te huilen over hoe goed dezemensen willen zijn. Een acteerprestatie waarvoor menig ‘goede tijden slechtetijden’ acteur zich tenenkrommend in een achterkamertje terug zou trekken. Wateen flut! Na dit abominabel slechte optreden gaat het koor weer verder totdathet raarste onderdeel van deze ’service’ begint. Pastor Tim komt het toneel op.Ogenschijnlijk een normale man in een net pak die begint met een onschuldig verhaalover zijn zoontje. Langzaam maar zeker ontwikkelt de monoloog van deze demagoog– want dat is het – tot een conservatieve preek van ongekende proporties.Vooral de jonge dames in het publiek worden aangesproken om toch maar vooralgeen seks te hebben voor het huwelijk. Ook al is je vriend nog zo persistent,houd hem de hand voor als teken van stop, wijs hem de deur en laat hem nietmeer binnen. Ook moet iedereen god bedanken voor alle tegenspoed, want het kanaltijd slechter. Val je van de trap en breek je een been? Bedank god dat je zeniet alletwee gebroken hebt enz.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/pastortim.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/pastortim.jpg.html)

Ook worden aan het eind van de dienst alle zondaars, met namedegene die overspel hebben gepleegd, uitgenodigd voor ene algehele zuivering;ze moeten naar voren komen. Aanvankelijk één of twee, maar uiteindelijk welmeer dan honderd man verzamelen zich aan het podium en ontvangen al knielend,op de grond liggend of de voeten kussend van pastor Tim, hun algehele blessing.Zo, nu is alles weer goed……..

Als we na afloop weer snel naar buiten gaan zijn we HELEMAALflabbergasted. OMG, wat een bijeenkomst! We willen nu eerst even snel naar hettoilet en wat drinken. Op de hoek van Smith Street gaan we naar binnen bij eenpoepiedruk tentje, al krioelend tussen de wachtrij door van de mensen diealweer in de rij staan voor de service van 12:00uur. Het is blijkbaar niet echtde bedoeling om hier alleen maar iets te drinken, maar ‘what the heck’, we doenhet toch. De dames kunnen rustig toiletteren en ik kan op de tassen passen. Destraat is daarna snel overgestoken naar de parkeerplaats waar we onze autohebben achtergelaten. Het is daar – uiteraard – superdruk, en onze auto blijktliefst drie hoog te staan.


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9794.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9794.jpg.html)
Lekker handig dus om er iets uit te halen. We mogen echterzelf niets doen: wachten tot hij klaar is en dan hem de auto naar beneden latenhalen, naar de open plek te laten rijden en er dan de spullen uithalen.Handig….(not!). En snel…..(not!). Een half uur later kunnen we aan onze spullenen lopen we de hoek om voor onze tweede speciale gebeurtenis van vandaag: BBBBrooklyn by Bike.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9785.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9785.jpg.html)

New York City heeft sinds de zomer van vorig jaar een eigenCity Bike systeem. Het lijkt in eerste instantie quite ingewikkeld, maar als jehet eenmaal door hebt valt het alleszins mee. Hoe werkt het voor toeristen? Jehebt op Manhattan en in Brooklyn meer dan 600(!) fietsstations waar de blauwecity bike gestald staan. Met een credit card kun je aan de kiosk die bij elkstation aanwezig is maximaal 2 fietsen huren. Voor 4 fietsen heb je dus al tweecreditcards nodig. Je huurt de fiets voor maximaal een half uur, binnen dietijd moet je ingecheckt zijn bij een ander station. De bedoeling is dan dat jedaar iets eet, drinkt, bekijkt of iets dergelijks en dat je daarna weer fietsenkunt huren voor een half uur. Je checkt dan weer in met dezelfde creditcard(s)en krijgt nieuwe codes. Tussen de ene en de andere huur MOET minimaal drieminuten zitten. Je kunt gedurende 24 uur een onbeperkt aantal keren een fietshuren voor maximaal een half uur. De prijs is $10 per fiets per 24 uur. Elkefiets beschikt over een bagagerek aan de voorkant voor een tas, en de zadelszijn zeer eenvoudig op (de goede J)hoogte te verstellen. Gesnipt, snapt snopen? Nee, dan leg ik het nog een keeruit…. JNiet dus! Wij hebben op het eerste station meteen een probleem. Na hetinchecken gaat slechts één van de drie fietsen uit zijn slot. Ik gebeld.Opnieuw inchecken is het antwoord. OK. Maar van die ene fiets zijn inmiddels almeer dan 10 minuten om en die moeten we dus binnen twintig minuten weerlocken…. Afijn, we gaan op weg en zien al snel weer een nieuw station waar veelfietsen staan. We leveren daar alle vier onze fietsen in, wachten drie minuten,checken in, nemen een fiets en gaan weer op pad. En zo rijden we simpel ashell, alsof het de Kerkstraat is in Heesch, de Brooklyn Bridge op. Megacool!!!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9686.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9686.jpg.html)


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9691.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9691.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9694.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9694.jpg.html)


Het is trouwens nog ene behoorlijke klim, die BrooklynBridge. Vanaf de Brooklyn kant naar Manhattan toe is het trouwens ook helemaalniet druk. Op het ongeveer vijf meter brede pad is de linkerhelft gereserveerdvoor voetgangers (both ways!) en de rechterzijde voor fietsers (ook both ways).Als we het hoogste punt bereikt hebben stoppen we ff voor wat foto’s en eenuitpufmoment. Daarna gaan we downhill naar Manhattan! Maar hier is hetpoepiedruk! En uitkijken geblazen. Voetgangers die in een op de fietsstrook gaanlopen of staan om een foto te maken, tegemoetkomende fietsers die voorklaarblijkelijk voor het eerst in hun leven op ene fiets zitten en daarbij nogmeer slingeren dan Jos Verstappen in een grindbak; oppassen geblazen! De bel opde fiets wordt ook nauwelijks gehoord, dus ik, voorop fietsend, schreeuw meletterlijk een figuurlijk een weg door de menigte. MOVENNNNNNNNNNN! Ondertussenwerp ik een snel blik op mijn horloge en zie dat het half uur alweer nagenoeg omis. Via een app kun je op een kaart zien waar het volgende station is (werktook zonder internetverbinding) en met internet kun je zelfs zien hoeveelfietsen er op elk station beschikbaar zijn. Onderaan de brug is er meteen weereen station dus daar leveren we de fietsen in en wachten we drie minuten.Amerikanen uit Wisconsin staan te klunzen aan de kiosk, dus ik leg even uit hoeene en ander werkt (ahum….). Na drie minuten vlak zitten we weer op nieuwefietsen en gaan we verder richting ons doel: 230th & 5th. Het fietsen valthier mee en tegen tegelijkertijd. Mee, omdat de drukte op zich wel te doen is(het is zondag) en het verkeer dus niet zo druk is als normaal, tegen, omdat jena elke honderd meter ene nieuwe blok hebt meet een zijstraat en de daarbijhorende……..stoplichten. En met z’n vieren op de fiets heb je ene goede kans datje elk stoplicht op rood hebt. We schuifelen dan ook regelmatig mee metvoetgangers over de zebrapaden waarvan de lichten dan wel op groen staan (al isgroen hier wit J).

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9716.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9716.jpg.html)

Uiteindelijk parkeren we onze fietsen in een station vlakbijonze eindbestemming en ook vlakbij het Flatiron Building;

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9734.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9734.jpg.html)

Dan gaan we omhoog: met de lift naar de hoogste verdiepingvan 230 5th Avenue. Daar is boven op het dakterras op zaterdag en zondag eenuitgebreide buffetlunch en ik kan jullie inmiddels melden dat die er wel in zalgaan. Door al dat gepreek van vanochtend, de temperatuur van ruim 30 graden enhet fietsen zijn we alle vier redelijk afgepeigerd. We ‘vallen’ dan ook neer opde door de gastvrouw aangewezen plaatsen op het dakterras en genieten eersteven van het zitten voordat we gaan genieten van het uitzicht en daarnanatuurlijk het eten.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9741.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9741.jpg.html)


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9745.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9745.jpg.html)



We lopen een keer of drie op en neer naar het buffet, dathelaas niet echt hoogstaand is, maar wel redelijk. In elk geval is er van allesvoldoende. Als we anderhalf uur later weer afdalen naar straatniveau gaat delift in elk geval veel sneller, dus we moeten flink wat kilo’s naar binnenhebben gewerkt… Vanzelfsprekend is het eerste dat we doen een station opzoeken.Helaas heeft het dichtstbijzijnde station slechts drie werkende fietsen beschikbaar,maar gelukkig weet een New Yorkse dame na een snelle blik op haar iPhone ons temelden dat er bij het volgende station 17 fietsen beschikbaar zijn. Zo gezegd,zo gedaan.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9774.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9774.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9777.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9777.jpg.html)



Eenmaal en route kiezen we er dit keer voor om niet via deBrooklyn Bridge maar via de Manhattan Bridge Manhattan af te gaan richtingBrooklyn. Dit blijkt helaas geen goede keuze, want in tegenstelling tot deeerstgenoemde waar je eigenlijk boven op de constructie fietst, fiets je er bijde Manhattan bridge naast. Dat betekent dat je uitzicht naar de rechterzijdelouter bestaat uit beton en staal. Jammer dit……
Vlak voor de brug hebben we nog een keer van fietsgewisseld, dus we kunnen de rit helemaal uitzitten tot aan Smith Street inBrooklyn. Daar parkeren we de fietsen en aansluitend halen we de auto op. Hijstaat nu twee hoog en na de tip van vanmiddag voor het tussendoor naar benedenhalen van de auto ($5) betaal ik ook nu $5 extra, zodat de dag parkeren intotaal $17 dollar kost. Niet slecht toch? Met onze Ford doorkruisen weManhattan en arriveren we drie kwartier later bij ons vlakbij Newark Airportgelegen Country Inn & Suites hotel. De check in gaat vlotjes en we hebbenhet geluk dat naast het hotel een Ruby Tuesday en een IHOP gevestigd zijn, dusdat vanavond wel goed komen. ’s Avonds kwam het inderdaad goed. We hebben IHOPmet een bezoekje vereerd. Anja, Linda en Carmen hadden gevulde crêpes en Frenchtoast met allerlei fruit en slagroom, ik koos voor het 50+ menu. Tja, 50 jaaren 200 dagen is ook 50+…………. Hef uh goet wan!

[Esther2013]

Geweldig !! Maarruh, dat fietsen ga ik geloof ik nooit doen daar.....

[A3]

Geweldig !! Maarruh, dat fietsen ga ik geloof ik nooit doen daar.....

Enne....why not? Ik kan het van harte aanbevelen hoor!

MVG
A3

[A3]

DAG 9 MAANDAG 7 JULI. NET ALS DE NEW YORKERS DOEN!
Zin om $12 per uur aan parkeergeld te betalen in Brooklyn ofzelfs nog meer op Manhattan staat me voor vandaag niet zo aan. En dus kiezen we voor een alternatief dat veel New Yorkers om dezelfde reden ook gebruiken. Na het ontbijt rijden we namelijk naar Staten Island en daar parkeren we onze auto bij de Staten Island Ferry voor slechts $7. De ferry zelf naar Manhattan is gratis en doet er wel twintig minuten over, maar daarbij heb je dan wel mooi de kans om plaatjes te schieten van de skyline van New York en natuurlijk Miss Liberty. We moeten alleen wel even wachten voordat de ferry komt. In de wachtruimte zien we dat vele andere mensen ook wachten op de ferry, waaronder een homeloze vrouw. Zou die nou elke dag op en neer gaan naar Manhattan? Of zou ze zelfs de gehele dag niets anders doen dan op en neer varen? Aan boord van de ferry is het namelijk koel in de zomer (airco) en warm in de winter (verwarming) en datzelfde geldt voor de wachtruimtes in beide terminals. We zullen het nooit weten. Aan de Staten Island kant staan ook twee grote aquaria in de wachtruimte. Een gevuld met cichliden (baarsachtigen) uit Afrika (Malawi- enTanganjika meer) en de andere met cichliden uit Zuid- en Midden Amerika (o.a.Jack Dempseys oftewel Nandopsis Biofasciatum en Sjannekumuttatums oftewel Nandopsis Cyanuguttatum). Mooi!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9822.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9822.jpg.html)


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9834.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9834.jpg.html)
Het hek dat hierboven op de foto staat is er niet voor niks.Dat merken we als we aanleggen bij de terminal op Manhattan. We staan samen met vele andere mensen te wachten voor het touw totdat de matroos het hek openmaakten we van boord kunnen. Plots schiet er langs Anja een klein latino jongetje onder het touw door en sprint naar het hek. De matroos roept in paniek,‘hey get back behind the rope’, maa rAnja heeft ‘m al bij zijn arm gegrepen en behoedt voor een val tussen de kade en de boeg van de ferry. Als dank voor deze actie werpt de matroos haar toe ‘WATCH YOUR KID MA’AM’, waarop Anja zegt ‘it’s not mine…..’.
Aangekomen op het zuidelijk puntje van Nieuw Amsterdam treffen we meteen buiten de ferry terminal een fietsstation aan. Tot onze verrassing staan er veel beschikbare fietsen en aangezien onze reservering van gisteren nog tot de middag duurt, grijpen we 4 bikes bij de lurven en fietsen we naarWall Street. Gewoon, net alsof je thuis de fiets pakt en naar de Walstraat fietst in Oss. Na wat foto’s geschoten te hebben fietsen we door naar One World Trade Center, waar we net binnen het half uur onze fietsen weer op een station kunnen locken. Bij het memorial kopen we elk een memorial wristband en stellen dan vast dat het hier toch wel ontzetten druk is. De twee grote vierkante vijvers die precies gemaakt zijn op de plekken waarde torens eerst stonden zijn indrukwekkend, maar ik denk dat een groot deel hiervan teniet wordt gedaan door de enorme mensenmassa die hier rond loopt. Ik bedenk me wel dat dit één van de weinig plekken is waar ik drie keer geweest ben en waar het elk van die bezoeken er heeeel anders uitzag. In 1991 stonden we bovenop World Trade Center, in 2008 lag nog veel in puin en waren de werkzaamheden van remodelling gestart, en nu is alles, op wat finishing touches aan de nieuwe toren na, helemaal klaar. Vreemd gevoel.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9848.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9848.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9852.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9852.jpg.html)


We lopen daarna aan de westkant langs het nieuwe One World Trade Center, op zoek naar het volgende fietsstation. Daar aangekomen blijken onze 24 uren fietshuur echter voorbij. Wat nu? We willen nog naar Central park,en da’s best een eindje lopen. We besluiten dus om subwaykaartjes te kopen en te kijken waar we uit komen. In Central Park aangekomen vragen we advies voor een leuke wandelroute aan een man in een van de infokiosken. Hij denkt eerst dat we uit Ierland komen (…….) maar wijst ons wel een leuke route. Na het Imagine mozaïek van John lennon zien we langs het water een schildpad en komen we uit bij de ‘spidermanbridge’, bekend uit de gelijknamige film. Daar gaan we even zitten om van het uitzicht te genieten en om vast te stellen dat er ook Belgen zijn. Een aantal van de roeibootjes op het water worden namelijk steevast de verkeerde kant uitgeroeid; met de achtersteven naar voren………..

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9882.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9882.jpg.html)

Daarna maken we nog wat kiekjes bij de beroemde fontein,bekend van vele films en series waaronder ‘Gossip Girl’, ‘Home Alone 2’ en ’27dresses’, de film die Linda en Carmen gisteravond nog gekeken hebben. Carmen koopt nog een authentieke New Yorkse koelkastmagneet voor moeders thuis en daarna zoeken we een toilet. Aansluitend zitten we een half uur op een bankje ruzie te maken over….. Tja, over wat ook alweer? In elk geval over iets wat niet belangrijk genoeg is geweest om te noteren of te onthouden, dus het probleem zal inmiddels wel opgelost zijn. Bij een fancy organic broodjesshop verorberen we wat meergranenbrood met veel vlees. De bediende die met plastic handschoentjes aan de broodjes maakt loopt op een gegeven moment weg, pakt een emmertje met wat schoonmaakmiddel en gaat het toilet in. Binnen drie minuten is ie weer terug en gaat ie weer sla op broodjes doen. Tenzij hij binnen op het toilet handschoentjes gewisseld heeft, staat ie nu dus broodjes te maken met dezelfde handschoenen aan als waarmee hij het toilet gepoetst heeft………. Wij wandelen daarna verder richting TimesSquare. Daar pinnen we en nemen we alle indrukken in ons op. Ook hier blijktweer de toegenomen aandacht voor voetbal. Op een groot scherm aan een van de gebouwen wordt namelijk de herhaling uitgezonden van Nederland- Costa Rica;nice!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9916.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9916.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9903.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9903.jpg.html)

Onze portemonnees vullen we hier aan door wat te pinnen, en onze blazen worden weer gevuld met Coke Zero van de Mac. Bij deze retro ingerichte Mac worden op de bovenverdieping allerlei videoclips geprojecteerd op de muur. Best grappig. Van alle mensen die in de clips voorkomen weet Linda wel iets te melden; de een is vreemd gegaan,de ander gaat vreemd, de derde is gescheiden omdat ze is vreemd gegaan etc. Op straat gaan we nog op de foto met in Sesamstraat pakken verklede mannen (ofvrouwen…?). Weken later is over deze ‘straatartiesten’ veel te doen, omdat New York vindt dat ze toeristen lastig vallen en geld aftroggelen; valt aan de ene kant wat voor te zeggen, aan de andere kant hoort ’t er ook wel een beetje bij. Wij slaan bij 42nd Street linksaf om te gaan kijken in Grand Central Station.Op weg daar naar toe heb je af en toe leuke uitzichten op parkjes, het Empire State Building en, op dezelfde weg, het Chrysler Building. Als we in de buurt komen van Central kun je goed de verhoogde weg zien die er recht naar toe leidt. Deze is onder andere bekend van de – zeer goede – film ‘I am legend’ met Will Smith. Binnenin het station lopen en kijken we wat rond voordat we de metro inschieten terug naar de Staten Island Ferry. Als we daar aankomen maakt Anja nog twee foto’s: één van de terminal zelf – een mooi plaatje vind ik zelf – en één van een dubbele Miss Liberty, ook een mooi plaatje.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9966.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9966.jpg.html)


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG9964.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG9964.jpg.html)



Het spreekt voor zich dat we aan boord van de ferry de ontspanknoppenvan de fototoestellen ook regelmatig laten knippen. De lichtval is zo aan het einde van de dag erg mooi om nog een Lady Liberty en de nieuwe skyline van Manhattan vast te leggen.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/Clipboard05.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/Clipboard05.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/Clipboard10.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/Clipboard10.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/Clipboard11.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/Clipboard11.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/Clipboard12.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/Clipboard12.jpg.html)



Aangekomen aan de ‘overkant’ zoeken we snel onze auto terugen rijden we terug naar het hotel. Onderweg bekruipt ons echter ineens een heel raar gevoel; zijn we iets vergeten? We zijn iets vergeten! Dacht ik eerst nog dat de auto een raar geluid maakte, blijken het vijf knorrende magen te zijn. Ons hotel ligt vlakbij een Ikea, dus wat is nou leuker dan Zweedse gehakballetjes (chutbollar) eten in Amerika? Dat zullen we niet weten, want helaas is het restaurant van de Ikea al dicht. Dan maar naar de tegenover ons hotel gelegen Mall. Daar blijkt een food court te zijn; jippie! Linda &Carmen doen zich te goed bij Burger King, Anja en PA3 doen nog ongezonder dooreen grote chili cheese fries te bestellen bij Nathan’s. Het ziet er werkelijk waar echt niet uit – en dat wil wat zeggen als ik het zeg – maar smaakt voortreffelijk. Daarna gaan we maar naar bed, want morgen wacht weer een lange dag!

[A3]

DAG 10 DINSDAG 8 JULI. ‘A STORY ABOUT HISTORY, TREENS AND NUMBER 2’S……’
A short history lesson to start of the day:
30000 BC First people cross the landbridge from Asia toNorth America
1000 AD Leif Erikkson (Viking) establishes first settlement on North American continent
1492 AD Columbus discovers North America (Bahama’s)
1513 AD Ponce de Leon discovers Florida
1534 AD Hernando de Soto explores the South Eastern part of the USA
1609 AD Henry discovers the Hudson (under Dutch flag)
1620 AD Pilgrim fathers arrive at Plymouth
1624 AD Founding of New Amsterdam on Manhattan Island
1674 AD New Amsterdam becomes New York
1763 – 1767 AD Mason Dixon Line
1773 AD Boston Tea Party
1775 – 1783 AD Revolutionary War / War of Independence
1776 AD Declaration of Independence (established 4th July, made public 8th July)
1789 AD Constitution and first President (GeorgeWashington)
1803 AD Louisiana Purchase
1804 – 1806 AD Lewis & Clark expedition
1861-1865 AD Civil War
1872 AD First National Park established (Yellowstone)
1876 AD Custer’s Last Stand at Little Big Horn
1876 AD Mark Twain (Samuel Longhorne Clemens) writes ‘TomSawyer’
1884 AD Mark Twain writes ‘Huckleberry Finn’
1889 AD Sitting Bull defeated at Wounded Knee
1929 AD Great depression
1941 AD Pearl Harbor & World War II
1945 AD Nuclear bombs on Hirosjima & Nagasaki / end ofWorld War II
1955 AD Start of Vietnam Wars
1963 AD Assasination of President John F. Kennedy
1974 AD Watergate (Nixon)
2001 AD 9/11
2004 AD First African American President

Onze dag zal vandaag voor een groot deel in het teken staan van de jaren 1775-1789 en van treens. Om met het eerste te beginnen: we vertrekken uit New York (of eigenlijk uit New Jersey) en gaan op weg naar destad die we eigenlijk alleen nog maar van zijn vliegveldzijde kennen: Philadelphia. De stad waar Liberty hall staat, waar de Liberty Bell hangt en waar de Declaration of Independence is opgesteld. Vooraf heb ik gekeken of er in de buurt van Indepence National History Park een parkeerplekje te vinden zal zijn. Er is inderdaad speciaal voor het bezoek aan het park een parkeergarage,maar deze blijkt helaas helemaal vol als we er rond de klok van elven aankomen.Hmm. Wat nu? Ik rijd een beetje rond en vind in de weg die parallel loopt aan het park een plaatsje bij de parkeermeter. Het tarief valt mee, dus ik slice mijn VISA en we zijn klaar voor vandaag. Als ik terugloop naar de auto passeer ik een smal steegje wat exemplarisch Amerikaans is dat het vaak gebruikt wordt in series als NCIS of CSI als plek waar een lijk gevonden wordt, of waar een achtervolging op een verdachte plaatsvindt. Deze loopt dan deze doodlopende steeg in, klimt aan het eind over een hek en ontkomt. Of dat hier ook vaak gebeurd weet ik niet, maar het zou zo maar kunnen:


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0040.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0040.jpg.html)
Als ik het papiertje voor de ruit heb gelegd steken we de straat over, gaan linksaf en staan dan al zo goed als voor het Visitor Center. Daar binnen kun je kaartjes reserveren voor de gratis tour van Indepence Hall.Terwijl de dames gaan controleren of de riolering van Philly goed werkt, gaatPA3 alvast in de rij staan. Wat blijkt: vandaag is het 8th July: de dag dat in1776 de Declaration of Indepence voor het eerst publiekelijk werd voorgelezen. En wat doen Amerikanen graag? Inderdaad, een reenactment. En dat is vandaag! Om kwart over twaalf achter Independence Hall en er zijn nog 10 kaartjes beschikbaar.Wauw! Dat is mazzel. En anderzijds ook dom. Want dit had ik natuurlijk vooraf moeten weten als ik mijn huiswerk goed gedaan had. Maar zo zie je maar, het geluk is niet altijd met de dommen, ook wel eens met de slimmen, en dus heb ik vier kaartjes! De dames zullen wel moeten afknijpen (hoe heet dat eigenlijk bij dames?) want we moeten ook nog door security en er staat een lange rij. Hurry up dus! We spoeden ons naar de circa vijfhonderd meter verderop gelegen Liberty Hall en sluiten daar netjes aan in de queue. Al snel raak ik in gesprek met een jongeman die, op zijn zachtst gezegd, een beetje een rare indruk maakt. Hij zal begin twintig zijn, heeft ze volgens mij niet allemaal op een rijtje en dat laatste geldt ook voor zijn tanden. Naar schatting 50% van wat daar ooit gestaan moet hebben is al weg. Op deze leeftijd! Hij vertelt vol trots dat hij voor het eerst alleen en zonder zijn moeder op vakantie is. Hij komt uit New York City en is echt zo blij als een kind dat hij naar Philadelphia mocht. Echt schattig om te ervaren. Even later komen een paar dames kopieën uitreiken van de Declaration of Independence op A2 formaat, groot dus! Onze vriend krijgt er ook een en is echt zo trots als een hond met zeven l….. Meteen vertelt hij dathij dit echt geweldig vindt en dat hij de Declaration ‘for sure’ gaat ophangen boven zijn bed. Wel met een mooi frame natuurlijk, maar dat zal hij er graag voor aanschaffen. De rij schiet inmiddels aardig op, en zo’n tien minuutjes voor showtime zijn we allen op de plaats waar het gaat gebeuren: het binnenplein van Independence Hall. De drukte valt eigenlijk wel mee, en het valt op dat er diverse mensen gestoken zijn in traditionele 18e Eeuweskledij. Dat zal wel bij de show horen. Even later begint het officiële gedeelte. Militairachtig aangeklede mannen komen naar buiten, betreden een klein podium en ze beginnen met voorlezen.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0028.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0028.jpg.html)

De reden achter de mensen met klederdracht wordt nu ook duidelijk. Enkelen van hen schreeuwen en scanderen aanmoedigende woorden richting de spreker, terwijl anderen een onafgebroken boe geroep en afkeurende woorden schreeuwen. Zo ontstaat een sfeertje van ‘net echt’. Zou best kunnen dat het er op 8 juli 1776 ook zo aan toeging. Ik raak in gesprek met een ouder stel uit Madison, Wisconsin, dat voor het eerst op vakantie is in de VS. Ze zijn zelfs voor het eerst buiten hun eigen staat. En dat kan omdat hun schoonzoon, een belangrijk business man, ze heeft uitgenodigd om mee te gaan. Dit is weer een van die momenten die je doet beseffen dat de gemiddelde welvaart, en de daarmee gepaard gaande mogelijkheid om op vakantie te gaan, soms best wel tegenvalt hier. Ik voel me dan ook echt bezwaard om te zeggen dat we hier drie weken zijn, en dat al voor de tigste keer. Dat doe ik dus ook maar niet.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0649.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0649.jpg.html)


Als het luidop voorlezen klaar is, gaat ieder weer zijns weegs, en hebben wij nog ruim een uur tijd te doden voordat onze tour time voor Liberty Hall ‘due’ is. Aangezien het nu een mooie tijd is om te lunchen, lopen we even downtown in alwaar we al snel een ‘pizza’ sign aan de buitenkant van een gevel zien hangen. Dus wij naar binnen. Een leuk, gezellig, lokaal eetcafétje waar ze behalve pizza’s ook nog duizend en één andere dingen hebben. We bestellen allemaal een broodje en PA3, die eerst nog uit tijdsoverwegingen tegen iedereen zei ‘neem maar iets kouds, dat gaat sneller’, neemt zelf een Philly Cheese Steak. De eikel! Carmens broodje ziet er als volgt uit:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0663.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0663.jpg.html)

Het Amerikaans equivalent van een ‘broodje gezond’. Bevat 150gram salami en waarschijnlijk meer dan 1000 calorieën. Niet normaal toch? Nadat we onze buiken echt weer helemaal bol hebben, gaan we weer terug naar Liberty Hall. Weer in de rij voor security, en waar Anja’s tas straks niet open hoefde moet dat nu wel. Ze ziet er nu waarschijnlijk veel terroristischer uit. Zal wel door die bolle buik komen….. De tour door Independence Hall is best interessant en het blijkt dat een behoorlijk deel van het originele interieur en meubels nog echt aanwezig is. Dus die stoel daar, ja, het is goed mogelijk dat Benjamin Franklin daar echt op gezeten heeft. Voor de echte Amerikanofiel (?) is deze plek toch wel een echte must. In het bijbehorende museum(pje) ligt ook de originele Declaration.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0060.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0060.jpg.html)

Na deze zeer leerzame ochtend en middag is het tijd om ons richting het Amtrak station in Philadelphia te begeven. Want wij gaan ‘Leaving on a midnight train to Georgia’! Een nachtelijke treinreis van ruim 14 uur en 1200km langs de Oostkust van de VS.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/amtrak.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/amtrak.jpg.html)


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0144.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0144.jpg.html)
Ik zet eerst de dames af op het mooie, in Griekse stijl gebouwde, Amtrak station van Philly, en ga dan in de nabij gelegen AVIS vestiging de auto drop offen. Dit is zo gebeurd, maar dan is het in het station wel even zoeken naar de overige familieleden. Als die eenmaal gevonden zijn gaan we inchecken. Het afgeven van de koffers is zeer vergelijkbaar met een vliegveld, maar wel met één kenmerkend verschil. Waar een incheckmedewerker op het vliegveld op een paar toetsen drukt waarna er per koffer een zelfklevend etiket uit de printer komt, moet de beambte van Amtrak gaan zoeken in een grote bak achter hem naar de juiste labels. Deze vervolgens aftellen - 4 stuks meneer, inderdaad – en met de hand invullen bij welke passagier ze horen. Daarna is het, net zoals op een vliegveld, rustig wachten totdat de tijd gekomen is om te boarden. Die tijd doden we bij de in het station gevestigde Wendy’s met een paar heeeel grote bekers met cola. Na een half uur is het dan zo ver, we kunnen boarden. Best spannend. Onze route begint dus hier om 16:58uur in Philadelphia, en eindigt – als alles goed gaat – morgenochtend om 06:44uur in Savannah, Georgia. Onderweg maken we onder andere stops inWilmington DE, Baltimore MD, Washington DC, Richmond VA en Charleston SC. Onze trein, genaamd de Silver Meteor, vertrok eerder vandaag om 15:15uur in New York, en gaat na Savannah nog verder door naar Miami, aankomsttijd aldaar 18:55uur. We hebben aan boord twee slaapcoupés gereserveerd, die door Amtrak ‘roomettes’ worden genoemd. Als we vanuit de centrale hal de trap aflopen en we op het perron staan met onze vier kleine trolleys, komt onze trein net aangezoefd. Door de grote ramen zien we gewone trein banken waar mensen op zitten en af en toe menen we ook al een ‘roomette’ te zien. Als de trein volledig tot stilstand komt staat er net een roomette voor onze neus; een oude dikke man ligt er in z’n onderbroek en hemd te slapen.Ooooh, ziet dat ‘r zo uit! Wij gaan aan boord en worden gelijk verwelkomt door Alan, onze steward. Hij is verantwoordelijk voor onze gehele wagon, en als we iets nodig hebben, dan hoeven we het maar te zeggen. Ik stop Alan snel $20 toe in de hoop daar deze reis verder profijt van te hebben. Alan speelde vroeger in films, en is bevriend met onder andere Robert Downey jr. Hij begeleidt ons naar de roomettes, die echter niet naast of tegenover elkaar liggen maar een eindje uit elkaar. Gelukkig weet Alan het meteen zo te arrangeren dat we tegenover elkaa rkomen te zitten/liggen. Hoe ziet zo’n roomette er nu uit?
https://www.youtube.com/watch?v=L3QkS2kUrZo (https://www.youtube.com/watch?v=L3QkS2kUrZo)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0144.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0144.jpg.html)


Je hebt dus per roomette twee stoelen tegenover elkaar die voor het slapen gaan naar elkaar toe kunnen worden getrokken waardoor een eenpersoonsbed ontstaat. Precies daarboven kun je vanuit het plafond een bed naar beneden trekken voor nog een eenpersoonsbed. Naast de stoelen/bed is een inklapbare wastafel, er is airco met diverse uitstromers en regelaars, een veelvoud aan lampen, spotjes en bijbehorende aan/uit knopjes, en een ruimte die zich boven het gangpad bevindt waar je bagage kwijt kunt. Het meest opmerkelijk is echter het opstapje naar het bovenste bed. Dit is namelijk, met de deksel dicht, een opstapje, maar met de deksel open een……….toilet! Midden in de ‘roomette’ kun je dus openlijk en ‘en public’, dat zal later dit verhaal nog wel blijken………,heerlijk een ‘number one’ of zelfs een ‘solid number two’ gaan zitten doen.


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/amtraktoilet.png (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/amtraktoilet.png.html)
Linda raakt van dit feit helemaal van de leg. ‘Hoe kun je nou midden in je eigen coupe gaan zitten draaien’. Dan zit je straks helemaal in je eigen stank!’. En, laat ons eerlijk zijn, daar heeft ze natuurlijk wel een beetje – als het een klein drolletje is, als het een grote is niet een beetje maar HEEL VEEL - gelijk in. Alan merkt echter op dat er drie wagons naar voren ook nog een openbaar toilet is. Dit wordt meteen door Linda & Carmen gecheckt. En inderdaad, als je door twee andere slaapwagons en de dining car heen loopt kom je bij twee openbare toiletten. Daarvan is er echter een steeds bezet (kapot!) en de andere stinkten heeft de luxe van een kapotte vergrendeling? Ook daar zit je dus eigenlijk publiek te bouten!
Alan merkt dat we er niet helemaal content mee zijn, en oppert spontaan aan Anja en PA3 om een driepersoonscoupé te gaan bekijken. Wij kijken elkaar aan, en denken ‘wat moeten we daar nou weer mee?’, maar we lopen gedwee achter Alan, die overigens bevriend is met Robert Downey Jr, aan.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/robertdowneyjr_xxxlarge_2.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/robertdowneyjr_xxxlarge_2.jpg.html)

Vooraan onze wagon staat namelijk een driepersoonsslaapcoupé leeg. ‘Watch’ zegt Alan, ‘this is the bed, here is the sink and look, this cabin even has a standard separated area for showering and a toilet’. Aha! Dank je wel Alan. Hij mag dus niet zeggen: ‘deze staat leeg gebruik dit toilet maar gewoon’, maar hij mag ons wel tonen hoe eendriepersoonsslaapcoupé er uit ziet. Die $20 zijn nu al terug betaald! Als we allemaal een beetje gesetteld zijn en onze spullen een beetje aan kant hebben gelegd, begeven we ons richting de dining car, want ons diner zit bij de prijs van het ticket inbegrepen. Je kunt hier a la carte eten en de keus is best aardig. In de dining car lopen een oudere mevrouw en meneer die in de rijdende trein best wel moeite hebben on de drankjes en gerechten enigszins horizontaal te houden.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/AMTRAKMENU.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/AMTRAKMENU.jpg.html)

Wij zitten net aan onze steaks als we stoppen op Union Station, Washington DC.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0116.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0116.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0115.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0115.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0124.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0124.jpg.html)


Als we weer in Washington, waar een stop is van een kwartier,wegrijden, is het inmiddels begonnen met regenen. En niet zo zuinig ook. Hierdoor is de tip van Alan – had ik al gemeld dat hij bevriend was met Robert Downey Jr.? - dat je veel beroemde monumenten van DC kunt zien helaas iets minder relevant. Als je heel erg je best doet om tussen de regendruppels door te kijken, kun je inderdaad vage contouren onderscheiden.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0129.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0129.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0148.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0148.jpg.html)

Aangezien de uitzichten dus door de regen en de intredende schemer gereduceerd worden tot nagenoeg nul, gaan wij ons maar prepareren voorde nacht. Als deze preparaties voltooid zijn, is dit het resultaat:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0182.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0182.jpg.html)

NB de dikke bult ter hoogte van mijn buik is de plek van de airbag. Deze is speciaal door Amtrak geïnstalleerd voor het geval bij een aanrijding het bovenste bed naar beneden valt.

Daarna gaan we slapen, althans pogingen daartoe ondernemen. De rest van de Amtrak avonturen spelen zich af na 00:00uur en behoren dus officieel bij de volgende dag. Die lees je hier dus morgen……….

[nicolea]

Echt......ik zou zoooooo graag eens met jullie op reis gaan...Kramp in mijn kaken van het lachen ;-)

[Mushu]

Wat leuk, jullie zijn ook met de trein gegaan. Ik heb de reis van Washington naar Kissimmee gemaakt, ongeveer 20u, in dezelfde trein. Mijn moeder en ik hebben genoten van onze mini-mini-mini roomette. Om en om op de gang wachten als het plastijd was en natuurlijk wel de gordijntjes dichtdoen :D. Wij vonden het leuker dan vliegen en zouden het zo weer doen (verplichte rust kan voor ons geen kwaad).
Heerlijk die reisverslagen van jullie, ben benieuwd wat er morgen weer te lachen valt!

[A3]

DAG 11 WOENSDAG 9 JULI. Deel 1: ‘PUBLIC SLEEPING & PUBLIC PEEING’
Het is woensdag 9 juli 2014. Nèt. Drie minuten om precies te zijn. Voor het eerst ben ik wakker, nadat ik een uurtje of twee geleden redelijk vlot in slaap ben gevallen in onze roomette ergens in de buurt van Raleigh, North Carolina. Vanuit het bunkbed boven me hoor ik een sonore bromtoon die wedijvert met onze zware diesellocomotief. Anja slaapt dus. Ik neem een slok water en bedenk me dat het eigenlijk wel knap is om aan boord van deze trein te kunnen slapen. Buiten het gebrom van de locomotief schudt de trein namelijk als een dolle op en neer. Binnen in het naast mijn bed staande flesje Zephyrhills bronwater moet ongetwijfeld een hurricane warning zijn afgegeven, zo klotst het water op en neer. Bovenop het lawaai van de motor komt ook het bijna continue afgaan van de typische hoorn van de Amtrak treinen. Ik gok er zo op dat deze bij elke onbewaakte spoorovergang te horen is. En aangezien alle overgangen hier onbewaakt zijn, is dat dus best vaak. Voordat ik besluit om weer te gaan proberen om te slapen neem ik nog een slokje water en hoor ik Anja kuchen. Die slaapt dus ook nog niet helemaal.
Zo’n anderhalf uur later, het is nu kwart voor twee ’s nachts word ik van de dorst weer wakker. Gelukkig is de hurricane warning in het flesje naast me voorbij, want het water staat stil in het flesje – heet water zonder bubbels daarom ‘still’ in de VS? - . De trein gaat ook helemaal niet op en neer en ook de zware dieselbrom hoor je niet. Het enige geluid dat ik hoor is de constante snurk van Anja. Ok, die leeft nog. Dan valt het me pas op hoe enorm heet het is. Het lijkt wel of de airco is uitgevallen. Ik kijk wat ronden schrik me een hoedje. We staan gewoon stil aan een perron. Er lopen mensen op het perron die gewoon lekker bij ons naar binnen kijken hoe wij liggen(lagen in mijn geval) te ronken. Ik zwaai maar even en schuif dan het gordijn een beetje dicht. Hiervan wordt Anja wakker. ‘Hé, heb je dat gezien? Er lopen mensen buiten’.’ Ja schat, daarom schoof ik het gordijn een beetje, zodat je niet en plein public ligt te snurken’.’Ooh’. Door de hitte heb ik een enorme dorst gekregen en dus drink ik mijn flesje water nagenoeg helemaal leeg. Anja zegt dat de airco en de lampen bij elke stop uitvallen en dat het dan dus elke keer enorm warm wordt in onze ‘roomette’. Da’s minder. Dan gaan plots de lampen weer aan, begint de airco weer te zoemen en komt onze trein, langzaam maar zeker, weer in beweging. De mensen op het perron hebben een leuke show gehad,maar dat zullen ze, als ervaren reizigers op de ‘midnight train to Georgia’,wel vaker meemaken. Zowel Anja als ik proberen dan maar weer te gaan slapen.Maar niet voor lang helaas. Al dat water drinken heeft ertoe geleid dat mijn blaas vriendelijk, edoch redelijk dringend, aangeeft dat er water afgesluist moet worden. Oeps. Wat ga ik nu doen? Mezelf aankleden – daarbij het grote risico lopen dat Anja wakker wordt – en naar de gang om het dichtstbijzijnde toilet tezoeken, of…….klap ik de deksel van het opstapje naar Anja’s bovenbed op en gaik op het aldaar ontstane gat mijn blaas manen tot enige kalmte? Ik kies voorhet laatste. Geruisloos als een hinde door het bos – al gaan gezien mijn postuur vergelijkingen met een nijlpaard door het hoge gras eerder op- sneak ik uit het bed , draai me om en laat me zakken. Shit!.....
Niet letterlijk gelukkig, maar figuurlijk. Ik ben vergeten de deksel op te klappen en zit dus met m’n blote reet op het formica…… Ik sta op, klap alsnog de deksel op en voel een gevoel van grote opluchting over me komen. Zo. Dekseltje weer dicht, handjes wassen doen we morgenvroeg wel, nu heel zachtjes omdraaien en als een python in het struikgewas van de Everglades ‘slide’ik weer in bed. Anja slaapt nog steeds, dus mijn missie is vanuit twee invalshoeken niet in ’t water gevallen. Ja, okay, letterlijk gezien van uit één invalshoek wel, maar de lezer begrijpt wat ik bedoel. Denk ik. Naar schatting twee uur later herhaalt dit tafereel zich. Opnieuw glijd ik uit bed, klap de deksel open, alles loopt (……) volgens planning. Sneaky, klauter ik weer in bed, waar ik vervolgens nog geen minuut lig of Anja meldt zich. ‘Ik moet plassen’. ‘Tja, da’s shit’ zeg ik. Niet letterlijk natuurlijk, maar…enfin u snapt het wel. ‘En’vervolgt Anja, ‘ik heb echt geen zin om me midden in de nacht aan te kleden en dan over de gang naar het toilet te sluipen’. ‘Ik ga hier in de roomette, vind je dat erg’. Nee hoor, zeg ik, dat heb ik net ook al gedaan’. ‘WAT?’ ‘Ja, niks van gemerkt? ’Nee.’ ‘Nou, dan heb ik het toch goed gedaan’. Anja glijdt vanuit haar bovenbunk naar beneden en gelukkig heb ik de deksel achter me dicht gedaan net, anders had ze met haar voet in plaats van op het formica, midden in de toiletpot gestaan…………. Als Anja eenmaal haar zittende positie heeft aangenomen zeg ik ‘weet je wel dat je nu gewoon zittend voor de hele buitenwereld zit te plassen?’ De gordijnen zijn open, het begint buiten al een beetje licht te worden en iedereen die langs het spoor staat – nou is dat gelukkig niemand ……. –kan je zo zien zitten!’ ‘Nou, dan kijken ze maar’, bitst ze terug. Slapen kunnen we daarna niet echt meer, dus kleden we ons even later toch maar aan.Zodra we de deur van onze roomette openschuiven komt Alan – weet je wel, die vriend van Robert Downey Jr. – aanzetten en meldt ons dat de trein ruim een uur vertraging heeft. Enerzijds vervelend, want nu zijn we pas rond 08:15uur in Savannah in plaats van 06:44uur, maar anderzijds, zo blijkt, levert dit wel het voordeel op dat we aan boord kunnen ontbijten. De dining car gaat om 07:00uur open, dus normaliter zouden we dat niet gehaald hebben en nu wel. En breakfast is complimentary, zegt Alan. Het is immers hun schuld dat er vertraging is.Prima service van Alan en Amtrak!


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/AlanStarkAmtrak.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/AlanStarkAmtrak.jpg.html)
Uiteraard willen we Linda & Carmen dit voordeeltje niet onthouden, dus maken we hen ook wakker. Om seven ‘o clock sharp gaan we richting ding car en zien daar – tot onze verbazing – dezelfde oude man en vrouw die gisteren ook al aan het bedienen waren. Tjee, die moeten ook best veel werken zeg!


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/Amtrakbreakfastmenu.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/Amtrakbreakfastmenu.jpg.html)
De chef’s good morning special valt in goede aarde, en we hebben deze nauwelijks achter de kiezen of Alan komt ons halen om te zeggen dat we bijna in Savannah, Georgia zijn. We gaan dus snel terug naar onze ‘roomettes’,poetsen de tandjes en pakken onze trolleys in. Als de trein volledig tot stilstand komt stappen we uit en duw ik Alan nog $5 extra toe. ‘Oh no Sir, not at all necessary, you have already taken good care of me’, ‘and you of us’ zeg ik. Alan neemt nog een laatste foto van ons – en wij van hem:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0192.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0192.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0189.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0189.jpg.html)




We staan nu met beide voeten weer aan de grond en zoeken meteen een taxi. Tenminste, de drie dames doen dat, want PA3 gaat een onderzoek doen naar de kwaliteit van de toiletfaciliteiten op het Amtrak train station van Savannah, Georgia. Ze zijn in orde! Onze taxi chauffeuse heeft gezegd datze ruim plaats had voor ons vieren en de bagage, maar die had ze toen nog nie tin volle omvang gezien. “Ya ‘ll movin’here?’ zegt ze. Nee, dat nou ook weer niet, maar we geven toe wel veel bij te hebben. Haar Chrysler Voyager – uit naar schatting 2004 – ziet erafgejakkerd en vies uit, maar zal nog best genoeg kracht hebben om ons naar het autoverhuurstation op het vliegveld te brengen. En inderdaad, dat lukt. Binnen gaan we naar de balie van Budget, de eerste keer dat we via deze verhuurmaatschappij huren. Helaas hebben ze maar keus uit één auto binnen onze categorie en dat is – helaas, helaas – een Jeep Patriot. Een witte nog wel. Laat dat nou naar mijn mening één van de meest afzichtelijke auto’s zijn die er bestaat. Nou ja, met een Multipla thuis mogen we daar niet al te veel ove rzeggen denk ik J.

De koffers passen er – en dan moet er echt passen en meten aan te pas komen – net in. En dus gaan we op pad. Eerst naar het eerder dit jaar door mij bezochte Forsyth park. Een mooi aangelegd park met de voor de zuidelijke regio typische bomen die behangen zijn met Spaans mos. Ook is hier een mooi paviljoen waar ze – zo weet ik nog – Starbucks serveren. Na een korte stroll door het park is dat dus waar we even later van aan het genieten zijn. Savannah is een prachtige plaats met leuke terrasjes en- vooral in de wijken die om het park heen liggen – prachtige historische huizen en pleinen:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0231-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0231-1.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0228.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0228.jpg.html)


Zo kijken we nog even rond in Savannah voor dat we ons, met de oerlelijke witte Jeep, richting het zuiden begeven, naar onze eindbestemming, altijd, Florida. Zodra we de grens tussen Georgia en Florida passeren pakken we dit verhaal weer op. Maar da’s voor morgen!

[A3]

DAG 11 WOENSDAG 9 JULI. Deel 2: ‘BACK OM FAMILIAR TURF; FLORIDA!’
Vanuit Georgia rijden we namelijk net de grens met Floridaover. Niet dat het landschap in een keer sterk verandert of zo, want het zuidelijk deel van Georgia ziet er ook al best ‘Floridiaans’ uit. Veel rivieren, stromen en beekjes en alles is hartstikke groen. Vrij kort na de staatsgrens passeren wede grootste stad van Florida. Dat is niet Miami, ook niet Orlando en zelfs niet Tampa. Nee, het is Jacksonville. Genesteld in de Noordoostpunt van de staat is deze grootste stad overigens niet de hoofdstad. Net zo min als de drie steden die ik hiervoor noemde. De hoofdstad is namelijk Tallahassee, een relatief kleine stad die van hieraf enkele uren rijden naar het Westen ligt. Een eindje voorbij Jacksonville bereiken we onze volgende overnachtingsplaats, St. Augustine. Dit is tevens de oudste stad van de gehele VS en dat zul je hier weten ook. Overal wordt je eraan herinnerd door middel van reclame, folders, posters etc. Niet dat dit nodig is, want aan de gebouwen en de bouwstijl zie je sowieso dat dit een echte historische plaats is. Ponce de Leon, de Spaanse ontdekkingsreiziger, zette hier in 1513 voor het eerst voet aan vaste wal. Columbus had weliswaar in 1492 al ‘Amerika’ ontdekt, maar verder dan de Bahama’s en diverse Carïbische eilanden is hij eigenlijk nooit gekomen.Ponce de Leon was in Florida op zoek naar de bron van de eeuwige jeugd. Maar aangezien ik Ponce hier niet ben tegen gekomen in een andere vorm dan een standbeeld,denk ik niet dat hij die ooit gevonden heeft. Wij parkeren ons witte gevaarte op exact dezelfde plek waar ik jongstleden Februari ook al stond, vlak achter het – prachtige - hoofdgebouw van Flagler College. Van daaruit verkennen we de stad een beetje en gaan we een hapje eten. In de diner waar we zitten hangt ook een TV, dus vragen of hier straks ook de WK voetbalwedstrijd Nederland-Argentinië wordt uitgezonden; dat blijkt het geval. En dus is het logisch – ik bevind me immers in het gezelschap van drie vrouwen en dan wordt alles wat onlogisch is op slag erg logisch – dat we daarna opstappen en naar ons hotel gaan. Enkele dagen daarvoor heb ik telefonisch al bij Anastasia Inn geïnformeerd of de TV’s in de kamer ook ESPN hebben. Dat hebben ze; dus kunnen we op onze kamer naar de wedstrijd kijken. Als we de parkeerplaats van het hotel oprijden ziet Linda dat tegenover het hotel een British Pub zit. Er staat een groot spandoek naast de pub met waarop te lezen valt dat ze ALLE wk-wedstrijden live uitzenden. Wij zitten goed dus. Na het inchecken bij een chagrijnige Indiase man droppen we onze koffers op de kamer en steken de straat over. Dat ziet er gezellig uit:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0271.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0271.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0272.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0272.jpg.html)

We zijn de eersten in de pub, terwijl de wedstrijd al over een kwartiertje gaat beginnen. Gelukkig geeft ons dit wel de mogelijkheid om de beste plekken voor de twee grote schermen uit te kiezen, dus de vaste locals zijn als ze straks komen hun lekkere hangbank kwijt. De jongedames bestellen coke, de oude dame en jongeheer Bud Light. Proost:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0273.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0273.jpg.html)


Stilletjes aan komen er nu ook andere gasten binnen druppelen, waaronder zelfs een met een Messi shirt aan. Wat een eikel!Uiteindelijk heeft het Messi shirt natuurlijk wel gelijk. Dat weten we nu. Wat een draak van een wedstrijd was dat, of althans de uitslag.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0274.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0274.jpg.html)

We zijn volledig van de kaart. De rekening wordt betaald, we steken de straat over, gaan onze kamer op en vallen moet, maar eerder ontdaan dán voldaan, in slaap. Hasta la vista.

[A3]

DAG 12 DONDERDAG 10 JULI. KEUZES, KEUZES, KEUZES

Met nog steeds een behoorlijke voetbalkater staan we deze ochtend op. Er moeten vandaag niet per ongeluk Argentiniëers voor onze auto gaan lopen, want dan ben ik bang dat ik een ‘Marco Bakkertje’ zal moeten voorwenden (gesimuleerd blijven hangen van het gaspedaal ten gevolge van slecht functionerende cruise control). Op naar het ontbijt. Evenals talloze nachten geleden in het Villager Motel in Williamstown Massachusetts, is de ontbijtruimte gecombineerd met de receptie van de ‘Inn’. Eén verschil: in Massachusetts was deze ruimte ongeveer twee bij twee en een halve meter, met net genoeg ruimte voor een rond tafeltje en vier stoelen, hier is de ruimte….Tja, wat is ie eigenlijk? Ik denk ongeveer anderhalf bij een. Geen ruimte dus. De deur van de koelkast waar de jus en de melk in staat kan net open. Als er tenminste geen mensen aan de balie staan. Anders moet je daar nog op wachten ook! ‘De keuze is reuze’ zal ook nooit de pay off van het Anastasia Inn worden,want de keuze hier is een dubieuze. Eigenlijk niet bestaand. Maar afijn, we stapelen wat bekers met koffie, jus en melk bovenop de muffins en de cornflakes en we gaan terug naar de kamer. Onderweg komen we diverse mensen tegen die ook gaan ‘ontbijten’: maak de borst maar nat mensen! Na het ‘ontbijt’ stappen we in onze Jeep en rijden we vijf minuten later om 10:00 uur precies de parkeerplaats van het Spaanse fort van St. Augustine op. Inderdaad, het oudste fort van de VS. Onze jaarkaart voor National parks is hier gewoon geldig, en dus gaan we met z’n vieren het fort in.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0768.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0768.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0310.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0310.jpg.html)

Voor dit relatief vroege tijdstip is het al behoorlijk druk en zeker ook behoorlijk warm. Dat belooft nog wat voor de rest van de dag. Het fort verkennen we zowel boven als beneden en we vinden het eigenlijk allemaal wel redelijk interessant. Aansluitend lopen we het stadje in om daar tegen ‘de oudste winkel’, de ‘oudste school’ en de ‘oudste enzovoort’ aan te lopen. Allemaal mooi om te zien, maar wel tot op het laatste toeristische botje uitgebuit. Maar wat wil je ook anders hier. Oude gebouwen zijn in dit land sowieso al erg zeldzaam en je kunt Amerikanen veel verwijten, maar geen gebrek aan commerciële exploitatie.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0321.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0321.jpg.html)
Wij lopen in elk geval door naar de prachtige kerk van St.Augustine. Echt een uniek bouwwerk dat stamt uit 1889 en waar de olie- en spoorwegtycoon Henry Flagler, die met de aanleg van spoorlijnen Florida ontsloot voor de rest van de VS, begraven ligt. Vooral het exterieur en de kleine tuin om de kerk heen zijn zeker een bezoek waard.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0330.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0330.jpg.html)

Daarna steken we over naar het voormalige Ponce de Leon hotel, tegenwoordig het hoofdgebouw van de lokale universiteit, Flagler college. Een bijzonder gebouw. Zeg maar gerust: een zeer bijzonder gebouw. Misschien zelfs wel het meest bijzondere gebouw van de VS! Zonder twijfel ook behorend tot de mooiste gebouwen van de VS. Naar mijn bescheiden mening, en ik heb inmiddels 48 van de 50 staten gezien, zelfs hét mooiste gebouw van de VS. Echt prachtig, kijk maar:


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0258.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0258.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0348.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0348.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0354.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0354.jpg.html)



Wat maakt dit gebouw uit 1885 nu zo bijzonder:
· Het is het eerste gebouw dat volledig is opgetrokken uit beton
· Het is het eerste gebouw met volledige elektrische bedrading, aangelegd met hulp van Thomas Edison‘himself’
· Er waren 400(!) stafleden in dienst die de elektriciteitsschakelaars bedienden. Bijgeloof mbt elektriciteit was namelijk dusdanig dat verondersteld werd dat bij het bedienen van een lichtknop je ziel werd ontnomen. En dat konden de gasten zich natuurlijk niet veroorloven….
· Het gebouw bezit een van de eerste elektrische klokken van Edison. Hij is kapot en kan niet gerepareerd worden omdat men anders de hele klok en de monumentale muur waarin hij ingebouwd zit, zou moeten afbreken. Wie ziet de imperfectie in de klok???
· Het is het een van de eerste gebouwen waar het beroemde Tiffany glas voor het eerst grootschalig is toegepast. Het gebouw is hierdoor de grootste collectie Tiffany stained glass ter wereld!
· De Ballroom bezit enkele van de meest waardevolle kroonluchters van de wereld (Tiffany…..)
· Het is een van de eerste gebouwen waar warm en koud stromend water voorhanden was. De grote torens die op de foto te zien zijn waren in den beginnen namelijk niets meer of minder dan watertorens. Bovenin waren grote tanks die al het water voor het hotel bevatten.
· Het gebouw zit vol met opzettelijke imperfecties van de architect
· Een hotelovernachting kostte in den beginne $100,000 (!!!!)
· Beroemde gasten waren onde randere: Joseph Pulitzer,Ernest Hemingway, Robert Frost, Mark Twain, TheodoreRoosevelt, Andrew Carnegie, Cornelius Vanderbilt, John D. Rockefeller, SomersetMaugham en Babe Ruth
· Het interieur is verder even bijzonder als het exterieur: je waant je in een Harry Potter film
· enzovoorts

Na dit reclameverhaaltje, pak ik het andere verhaal weer op. Bovenstaande feiten zijn namelijk geen parate kennis, maar opgeschreven feiten naar aanleiding van de college tour die wij deze ochtend kregen. A raison van $10 per persoon namen we, samen met vier andere toeristen, deel aan de tour van Jonathan, een plaatselijke sophomore student (2e jaarsdus). Buiten de opsomming van boven vertelt Jonathan nog ontelbare andere feiten over zowel het studentenleven aan het tegenwoordige Flagler College, als over de historie van St. Augustine in het algemeen en het Ponce de Leon hotel in het bijzonder. Een aanrader, deze tour!Na deze tour steken naar het voormalige Alcazar hotel, ook al zo’n bijzonder en mooi gebouw. St. Augustine is dan ook echt prachtig. In het Alcazar zit een museum en een aantal bedrijven en bedrijfjes. Vooral de binnenplaats is hier erg mooi.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0757.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0757.jpg.html)

Wij eten bij ene broodjesshop op de hoek een hapje en lopen dan verder door het centrum. Bij de toepasselijk genaamde Leeuwenbrug zetten we nog de replica’s van de oude Spaanse galjoenen die hier in de haven liggen opde gevoelige plaat, voordat we teruglopen naar de auto.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0760.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0760.jpg.html)


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0382.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0382.jpg.html)

Vervolgens gaat het richting Kissimmee bij Orlando voor onze laatste 9 nachtjes in de VS. Maar voor het zover is moeten we natuurlijk eerst nog wel een hapje eten. Rijdend door de buitenwijken van St. Augustine zien we nog een uniek carwashstation, het is namelijk gemaakt in de vorm van een oude Mississippi-raderboot.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0402.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0402.jpg.html)

Ik weet sinds mijn bezoek in februari, dat er vlak voor de oprit naar de I95 een Burger King zit. En da’s niet zo maar een Burger King.Nee, dit is één van de eerste ‘Kings’ waar ze een nieuwe invulling hebben voor gratis refills. ‘Nieuwe invulling’ dient hier letterlijk gelezen te worden, want het concept an sich is ongewijzigd; bestel je een drankje dan krijg je een lege beker, en deze mag je zelf afvullen. Zo vaak als je wilt. Normaliter kunje daarbij kiezen uit pak ‘m beet zeven of acht verschillende dranken, maar hier zijn het er ietsje meer. 20? Nee. 40 dan? Nee. 75? Weeral nee. De keus die je hier hebt bestaat uit maar liefst 107 opties………. En aangezien het unlimited refill is, kun je ze dus ook alle 107 uitproberen als je dat zou willen. Er is een grote automaat met een touchscreen.


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0406.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0406.jpg.html)
Hierop kies je eerst je favoriete basisdrank; Sprite, Fanta,Coke, Coke Zero, Diet Coke enzovoorts. Vervolgens heb je de mogelijkheid om er een flavor shot aan toe te voegen. Vanilla, raspberry, strawberry enzovoort. Echt UNBIELIEVUBUL! Wat voor enorme keuzes moeten de mensen hier maken. Unglaublich! Als we onze menu’s achter de kiezen hebben stappen we weer zo onopvallend mogelijk in onze lelijke witte Jeep en rijden verder. Vlak voor Kissimmee moeten we nog even tanken. Dit doen we bij Racetrac; goedkope benzine en bovendien een belevenis om de shop van binnen te zien. Wat Burger King doet met frisdrank, doet racetrac met (bijna alles). Kijk achtereenvolgens mee naar de keus in ijs, toppings, frozen drinks, slush puppies en koffie………

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0428.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0428.jpg.html)


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0426.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0426.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0429.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0429.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0430.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0430.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0432.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0432.jpg.html)





Stel nou dat je drie kleine kinderen hebt en je gaat naar binnen voor een ijsje…… Krijg je eerst drie keer 10 minuten voor het uitkiezen welk ijsje ze willen; frozen, soft serve of slush puppie. Vervolgens een kwartier voor de smaak…….. en dan nog een half uur voor de keuze van de topping. Waarbij de foto van de toppingbar nog slechts de helft beslaat van het aantal keuzes. Wat? Geloof je dat niet? Oké, dan is hier de andere helft:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0427.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0427.jpg.html)


Nou tevreden?
Tanken kost dus 3 minuut 18 seconden, de versnaperingongeveer 40 minuten. Per kind wel te verstaan….. Wij rijden in elk geval nog de vijf minuten naar onze villa, en gaan daar lekker slapen. Morgen weer meer!

[A3]

DAG 13 VRIJDAG 11 JULI. REST.SLEAP.SWIM.SHOP.EAT.WAL.MART

Deze keer hebben we in Kissimmee weer een villa gehuurd met zwembad op Indian Point. De afgelopen jaren hebben we al een keer eerder in deze community gehuurd, evenals op de nabijgelegen gated communities ‘Lake Berkley Resort’ en ‘Terra Verde Resort’. Indian Point is dus niet ‘gated’,hetgeen eigenlijk betekent dat iedereen er zo maar op en af kan rijden. Wat wij een ‘wijk’ zouden noemen dus. We zitten deze keer in de allereerste, of allerlaatste, villa van de community, hangt er vanaf van welke kant je komt. In dit geval de allereerste als je van de Walmart langs I192 komt. We hebben aan een kant buren, aan de andere kant niet. De tuin kent een groot screen over het zwembad, en meteen daar achter ligt een strook gras van een meter of 10 die op zijn beurt weer grenst aan een meer. Het meer wordt aan de achterzijde volledig omsloten door een bos. Een mooi uitzicht dus, en kans op het zien van redelijk wat wildlife in ‘our own backyard’. Maar daarover later meer….. Onze villa ziet er ongeveer zo uit:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0485.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0485.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0801.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0801.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0802.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0802.jpg.html)



Ook het interieur van de villa kan onze toets der kritiek ‘easy ’weerstaan; een ruime keuken met o.a. koelkast, vriezer, ijsblokjesmaker, oven, vaatwasser en eetgelegenheid, een zeer ruime woonkamer met lederen bankstel (alle zitposities voorzien van relaxstanden), eethoek, TV met meer dan 1000 kanalen, DVD en video, en vier ruime slaapkamers. De masterbedroom heeft een inloopkast en een zeer grote badkamer met jacuzzibad, zeer ruime douche en dubbele wastafels. De andere slaapkamers delen een nette badkamer. Bovendien is er een dubbele garage, en een aparte ruimte waar de wasmachine en droger en nog wat andere hulpmiddelen staan. Een grote schuifdeur en een aparte deur geven toegang tot een overdekt terras en tot de in screenpool. Het hele huis heeft bovendien airco & wifi. Als extra veiligheid is het huis ook nog eens voorzien van een – makkelijk bedienbaar – alarmsysteem.


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0706.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0706.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0696.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0696.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0705.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0705.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0595.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0595.jpg.html)



De villa hebben we dit jaar gehuurd bij een Engels stel, via de site homeaway. De kosten zijn zeer acceptabel en alles ziet er dus perfect uit. PA3 haalt vanochtend eerst de boodschappen bij Oom Walmart en ontbijten doen we dus lekker ‘thuis’. Daarna wordt er die dag nog gelummeld en gezwommen,voordat we met z’n allen voor de eerste keer lekker gaan shoppen. Doelen van deze dag zijn – vanzelfsprekend – de Ross ‘dress for less’ en Burlington Coat Factory in de Osceola Square Mall. Slechts 5 minuten rijden en gegarandeerd succes. Ook vandaag, al is de score magerder dan andere jaren. Maar in elk geval heeft bij Ross iedereen, met uitzondering van PA3, gescoord. Bij Burlington scoort PA3 ook dus iedereen is happy. Zo happy zelfs, dat we met z’nallen besluiten gebruik te gaan maken van het happy hour bij ‘onze’ Stake ’n Shake. Iedereen kiest iets van de $4 menukaart:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/steaknshake.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/steaknshake.jpg.html)


Na het wegwerken van hamburgers, jalapenos, taco’s en frietjes maken we uiteraard graag gebruik van het speciale happy hour aanbod: alle shakes voor de helft van de prijs! Vier megagrote shakes – inclusief kers (want waarVan der Valk kersjes op de appelmoes doet, daar doet Stake ’n Shake het op de shakes) en genieten maar. Met een volle buik en een zeer voldaan gevoel niksen we daarna nog wat in de villa voordat we weer naar bed gaan. Benieuwd wat we morgen gaan doen…….

[A3]

DAG 14 ZATERDAG 12 JULI. ‘MEET ERNIE, MEET ALFIE!’
Surprise, surprise, we slapen uit. De dag beginnen we met een gezamenlijk vers ontbijtje met Florida’s Natural Choice sinaasappelsap en brood van Ome Walmart. Linda & Carmen gaan gezellig wat zwemmen, Anja leest een boek en PA3 heeft een nieuw favoriet TV-programma ontdekt: ‘Call of the Wildman’. Turtle expert Ernie (een zo goed als tandenloos type uit Kentucky) vangt ongewenste‘critters’ met z’n blote handen. Tijdens een ‘best off’ compilatie zie ik Ernie een stinkdier, een rat, een wasbeer, een koe en een turtle ‘redden’. Ik voel bij de lezer de vraag opkomen ‘hoe kan een koe ongewenst zijn?’ Nou, in dat geval was de koe niet ongewenst, maar wel de plek waar hij terecht was gekomen:een verzakking in de grond waardoor de koe vast zat. Ernie heeft de koe vakkundig bevrijd. Ook een schildpad lijkt mij vrij moeilijk te labelen met het predikaat ‘ongewenst’, maar in dit geval was dat toch echt zo. En weer had het te maken met koeien. In het weiland waar de koeien stonden was namelijk een grote, ondiepe vijver. Om af te koelen van de enorme hitte, gingen de koeien vaak gezamenlijk in deze vijver staan, maar op een bepaald moment ontdekte de boer dat er happen en hapjes uit hun uiers waren; inderdaad een snapper turtle had de vijver tot ‘home’ gemaakt en werd daar bovendien om de zoveel tijd getrakteerd op een rare combinatie: vlees met melk! Als de uiers van de koeien in het water bungelden, kwam de schildpad naar boven en nam een hap/slok.Uiteraard heeft Ernie deze schildpad, hij heet niet voor niets ‘turtle man’, sne lgelokaliseerd en gevangen.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/turtleman.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/turtleman.jpg.html)

Bij elke succesvolle vangst schreeuwt Ernie het uit: joehoehoe - hoei! Deze strijdkreet wordt dan de nieuwe kreet van PA3. Na het zien van zoveel ‘live action’ krijgt PA3 de dringende behoefte om zelf ook dit soort toeren uit te gaan halen, dus loopt hij achter naar de vijver. Daar zie ik inderdaad in het midden van de vijver een schildpad zijn kop boven water uitsteken, maar de kleine guppen en andere levendbarende visjes die lans de kant zwemmen lijken een makkelijker prooi. Samen met Carmen wordt met behulp van het grote zwembad vangnet een poging gewaagd, en er worden warempel wat visjes gevangen. In huis wordt een grote glazen vaas gezocht, en hupsakee: huisdieren!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0494.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0494.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0506.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0506.jpg.html)

Toch wordt er vandaag ook nog wel iets actiefs gedaan. Althans door Anja, Carmen en PA3, want Linda heeft geen zin. De drie gaan naar Osceola District Schools Environmental Study Center aan South Poinciana Boulevard. Slechts 10 minuutjes rijden van Kissimmee en alleen open in het weekend. Hier zijn we al een aantal malen geweest, en er loopt hier een mooie wandelroute over een boardwalk, waarbij je vaak veel dieren kunt zien. Jongstleden maart zag ik hier nog heel veel vogels, waaronder een prachtige roodkopspecht, en veel alligators; hele kleine én hele grote. Vandaag hebben we iets minder geluk. Vanaf het uitzichtspunt aan het water zien we namelijk slechts één alligator en dat is nog een kleintje ook.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0774.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0774.jpg.html)

Als we teruglopen hebben we meer geluk. Alsof hij ligt te poseren voor een fotoshoot, ligt er een slang heerlijk te zonnen op een stuk hout. We houden wel een respectabele afstand, want deze slang is niet van het soort waardoor je gebeten wil worden; het is namelijk een behoorlijk giftige cottonmouth oftewel water mocassin.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0790.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0790.jpg.html)


Na dit toch wel weer leuke bezoek keren we terug naar Linda in de villa. Carmen en PA3 besluiten nog even een rondje te gaan lopen om het meertje achter het huis. Een kleine honderd meter verderop aan de waterkant zitten twee heren in tuinstoelen te vissen. Zoals het echte Amerikanen betaamt, knopen ze meteen een praatje aan. Na de gebruikelijke ‘where you’re froms’ en dergelijke gaan we een beetje over naar de buitenlandse taal waar de meeste hengelaars meester in zijn: visserslatijn. Ze hebben hier al diverse grote vissen gevangen, waaronder sunfish (zonnebaars) en large mouth bass. Maar…,wisten jullie dat er hier ook een alligator zit? Nee, dat wisten we niet. Nou, zijn naam is Alfie, en hij komt hier meestal als we zitten te vissen. Alleen als je staat, dan komt hij niet, je moet echt gaan zitten. Carmen en ik gaan daar onze knieën en binnen de minuut verschijnt Alfie ten tonele. En hij komt ook uit het water! Als de vissers een zojuist gevangen visje een paar meter verderop in het gras gooien, komt Alfie het water uit, wacht tot de vis een keer spartelt, pakt dan de vis en glijdt weer terug het water in. WAUW! Dat is cool om te zien!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0818.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0818.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0823.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0823.jpg.html)


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0825.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0825.jpg.html)


De vissers vertellen verder nog dat er ’s avonds ook altijd wasberen uit het bos komen om te scharrelen naar voedsel aan de achterkant van de huizen. Dat willen we nog wel eens zien later deze week! See ya tomorrow!

[Anne66]

Geweldig! Wij zaten afgelopen zomer ook in een villa in Indian Point en mijn man en kinderen lachten me uit toen ik zei dat er alligators in het meertje zaten. Ik heb ze meteen je foto's laten zien :)

[A3]

Geweldig! Wij zaten afgelopen zomer ook in een villa in Indian Point en mijn man en kinderen lachten me uit toen ik zei dat er alligators in het meertje zaten. Ik heb ze meteen je foto's laten zien :)

Dan laat ze de volgende post ook maar zien ;)

MVG
A3

[A3]

DAG 15 ZONDAG 13 JULI. EEN GEWELDIGE ZONDAG VOOR DE EEN,IS EEN KL*TEZONDAG VOOR DE ANDER

Een geweldige zondag. Een zondag zoals een zondag moet zijn.Met heel weinig activiteiten, af en toe een drankje, wat te eten en een ijsje. Omdat het warm is. En omdat het warm is gaan we ook zwemmen, heerlijk zo’n eigen zwembad! Vanuit het zwembad kijken we uit over het meertje dat ‘home’ is voor Alfie. Als ik zo langs de waterkant kijk zie ik dat de vissers vandaag ‘niet thuis’ zijn. Zou ik dan misschien zelf gaan kijken of ik Alfie kan verleiden? De dames willen/ durven niet mee, dus pak ik een tuinstoel en ga –zonder hengel – zitten vissen naar Alfie. En potverdrie. Binnen de 10 minuten laat Alfie zich zien. Vanaf de andere kant van het meer komt hij – langzaam maar erg zeker – mijn kant op gezwommen. Ik blijf rustig zitten en verroer me niet.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0931.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0931.jpg.html)
Alfie is bepaald niet verlegen en komt steeds dichterbij. Op een meter of twee rechts van mijn zitpositie ligt hij nu aan de waterkant. Te wachten op wat komen gaat.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0547.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0547.jpg.html)

Zoals gezegd heb ik geen hengel bij me. En dus ook geen gelegenheid om een vers gevangen visje in het gras te gooien om Alfie te verleiden om uit het water te komen. Dus steek ik mijn rechterhand maar naar beneden en doe een ‘fishie’. Hoe laag kan iemand zinken? Ik zit hier met m’n rechterhand een spartelende vis na te doen om een alligator te verleiden om naar me toe te komen. En, mede getuige de reactie van Alfie (geen) ga ik geen Academy Awards winnen met mijn manuele acteerkunsten. Dan maar een beroep doen op mijn inventiviteit. Ik pluk wat gras en frommel het op tot een pakketje. Dit gooi ik dan met een zeer overdreven werpbeweging een meter of twee voor Alfie in hetgras:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG0560.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG0560.jpg.html)

En ja hoor, Alfie laat zich foppen. Hij kruipt meteen, maar dan ook meteen, het water uit en gaat vlak voor de graspol liggen wachten tot die gaat spartelen. Je ziet Alfie gewoon denken ‘als ie dadelijk spartelt, dan bijt ik die vis in z’n lurven, draai me om, sleep ‘m het water in en verslind ‘m als kibbeling met bearnaisesaus op de weekmarkt’. Maar helaas, de graspol wint net zo min Academy Awards met het nadoen van een vis als ik. Totaal levenloos blijft ie liggen. En dus doet Alfie dat ook.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0959.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0959.jpg.html)

Na zo’n tien minuten verliest Alfie zijn geloof in een goede afloop van dit avontuur en schuifelt hij terug het water in. Daar blijft ie liggen. Hij denkt ‘misschien dat die vriendelijke dikke meneer – onbegrijpelijk trouwens dat ie een shirt aan heeft met horizontale strepen, dat benadrukt zijn omvang alleen maar meer – zo meteen wel een levend visje vangt, en dan heb ik alsnog beet’.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0951.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0951.jpg.html)

Zo blijft ie rustig wachten totdat ik – de lezer raadt het al – weer een herhaling doe van mijn grote ‘graspol-act’. Weer trapt Alfie er met vier poten in. Hij komt het water uit en heeft in gedachten zijn slabbertje al om en de fles met bearnaisesaus al in zijn hand.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_0961.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_0961.jpg.html)


Weer blijven beide – Alfie en (gras)Pol – levenloos liggen.Het waait een beetje en dus beweegt Pol een ietsiepietsie. Maar bij lange na niet genoeg om op een spartelende baars te lijken. En dus blaast Alfie weer de aftocht. ‘Wat een kl*te zondag’ hoor ik ‘m denken……..'

[A3]

DAG 16 MAANDAG 14 JULI. Teenage mutant ninja TURTLES!

Early rise and shine. De jaarlijkse trip naar Kelly Park staat op het programma. Op ongeveer drie kwartier van Kissimmee (circa 30 minuten vanaf Orlando) ligt in Apopka een klein paradijs op aarde. Geen palmstranden of licht getinte dames in hoolahoop rokjes, maar een riviertje in een jungle achtig gebied met veel wildlife erin en erom: Kelly Park aka Rock Springs Run. Gisteravond hebben we broodjes gehaald bij de Walmart en die zijn we nu heftig aan het smeren. Om iets na zevenen zijn we klaar, hebben we alles aan boord van onze lelijke witte Jeep en gaan we op pad. Om iets voor achten rijden we door de straten van Apopka en zien we dat de eerste tubeverhuurder(een plek waar binnenbanden verhuurd worden waarmee je lekker de rivier in Kelly Park kunt afdobberen) nét open gaat. PA3 besluit geen tube te huren omdat hij toch alleen gaat zwemmen en snorkelen, maar de dames besluiten elk om er een te nemen. Er liggen naar schatting driehonderd zwarte binnenbanden, die er allemaal hetzelfde uitzien. Enig verschil is de maat. De een heeft een wat groter gat in het midden – voor de iets omvangrijkere ‘butt -, de ander wat kleiner. Meer verschil is er niet. Kelly Park gaat al bijna weer dicht voordat de dames hun uiteindelijke keus hebben gemaakt. Wat ben ik blij dat binnenbanden er niet ook in meerdere kleuren zijn. Dan zouden we hier drie weken zijn bezig geweest……. Met drie banden rijker rijden we verder en rijden we de ingang van Kelly Park in. We tikken de entrance fee van $5 per auto af en parkeren onze bolide op de dichtstbijzijnde parkeerplaats. Ondanks het getreuzel van de dames bij het kiezen van de tubes, zijn we toch als eerste in het park. ‘Onze’ bank is nog vrij en daar deponeren we onze tassen en handdoeken. Dan lopen we meteen naar de waterrand. Zitten er schildpadden? Zien we gators? Zijn er veel vissen? Dat valt tegen. Er zijn in het kristalheldere wel wat vissen te zien, maar verder eigenlijk niet zo veel. Of toch wel? Ja, Linda spot een kleine muskusschildpad, een soort die we thuis ook in het aquarium hebben. PA3 springt samen met Linda het water in maar ze raken het beest kwijt. De slimmerik heeft zich ergens verborgen onder de planten. Totdat Anja vanaf de kant ‘m plotseling wee rspot. Linda neemt een diepe teug lucht en duikt onder; met resultaat: ja hoor,ze heeft Mister Smarty pants gevangen. Maar helaas heeft ze geen carrière als turtlewoman in het verschiet, want ze heeft hem niet goed vast. Wel goed in de zin van ‘vast genoeg zodat hij niet kan ontsnappen’, maar niet goed genoeg om met de vingers uit de buurt van de vervaarlijke bek te blijven. Mister Smarty Pants ziet een verse Nederlandse vinger en denkt ‘that’s mine’; SNAP! Linda schreeuwt het uit en geeft Mister Smarty Pants meteen aan PA3. Die heeft dikkere vingers dus Mister Smarty Pants waant zich al ‘in seventh heaven’, maarPA3 weet zijn vingers net ver genoeg uit de buurt te houden:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_1008.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_1008.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_1006.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_1006.jpg.html)



Ondertussen bekijkt Carmen alles van een afstandje:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_1012.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_1012.jpg.html)

Mister Smarty Pants wordt daarna weer vrijgelaten, en de dames gaan tube-end en PA3 snorkelend de rivier af. Verder dan wat vissen komen we in eerste instantie niet;

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/IMG_0086.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/IMG_0086.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/IMG_0124.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/IMG_0124.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/IMG_0123.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/IMG_0123.jpg.html)


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/IMG_0118.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/IMG_0118.jpg.html)


Na een aantal tochtjes begint het wat drukker te worden en gaan de dames rustig wat lezen en relaxen. Anja en PA3 maken nog een keer een snorkeltochtje en daarbij ziet PA3 een kleine alligator. Ik vraag aan de inmiddels precies op dat punt aanwezige lifeguard ‘is there an alligator?’ Ze antwoordt bevestigend maar vraagt er niet te veel ophef over te maken. Ik vertel het dan ook aan niemand verder……. Met Anja sta ik te kijken naar de gator als een passerende snorkeler vraag ‘what are you looking at?’, ‘ooh, its just a turtle’ lieg ik.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/108_1172.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/108_1172.jpg.html)


Als afsluiter van de dag wil PA3 daarna nog een keer de hele route doen, maar de dames willen niet meer mee. Ze hebben genoeg gesnorkeld. Dus ga ik alleen en meteen als ik aan het begin van de route het water induik ga ik langs de linkeroever om kleine visjes te fotograferen. En daar zie ik plotseling een heeel grote soft shell turtle; een weekschildpad. Hij fourageert rustig tussen de planten door en bijna lukt het me om hem te vangen. Hij is me alleen net te snel af. Vol enthousiasme vertel ik dit verhaal 10 minuten later aan de dames, en dan willen ze toch nog wel een keer mee. Weer ga ik te water, dit keer achtervolgd door Anja, Linda en C (Carmen heet inmiddels ‘C’ uit te spreken als ‘si’). Het is bijna onvoorstelbaar, maar de grote schildpad zit er nog. Ik probeer hem weer te vangen, maar hij ontsnapt op miraculeuze panna-wijze: met grote snelheid zwemt hij tussen mijn benen door.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/IMG_0112.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/IMG_0112.jpg.html)


Ik wil hier niet overdrijven, maar ik schat dat zijn schild zeker 60cm lang was, dus dat zou inhouden dat van kop tot staart het bijna een meter moet zijn geweest. Echt een heeeeeel grote schildpad. Andere tubers in het water gillen ‘ohh, look, a big snapper!’. Dat is het echter niet, een snapper ziet er echt heel anders uit:

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/snappingturtle.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/snappingturtle.jpg.html)

Zo levert Kelly Park toch elke keer weer een avontuur op!Wij gaan ons omkleden en de spullen inpakken. In Apopka stoppen we bij KFC voor een snelle kippenhap. Wat we besteld hebben is één, wat we krijgen is twee. De jongen achter de counter die ons helpt is niet te verstaan. Met een accent waarvan niet is op te maken uit welke van de 50 staten het oorspronkelijk vandaan komt bevestigt hij hetgeen hij denkt wat we besteld hebben. Als het even later klaar is lijkt het daar in de verste verten niet op, maar is het wel echt lekker; ’t is hem vergeven dus. Aansluitend shoppen we wat bij de lokale Walmart voordat we ’s avonds in Kissimmee Outback plezieren met een bezoekje. Maar da’s wel de laatste keer geweest: ondanks positieve berichten van vele andere Amerika-gangers, vind ik het hier over het algemeen erg tegen vallen. Bijna nooit een echt lekkere steak, helaas.

[A3]

DAG 17 DINSDAG 15 JULI. STEEDS HETZELFDE….
Heerlijk uitslapen vandaag. Dan op ons gemak ontbijten en verder de hele dag niks doen. Pas aan het einde van de dag ontstaat de behoefte om ‘iets’ te gaan doen. En dat ‘iets’ houdt dan eigenlijk nog niet meer in dan zitten, eten en kijken. Kortom, we gaan naar de film! Nadat we uitgebreid bestudeerd hebben welke films er draaien, in welke bioscoop en hoe laat, zijn we het eens: de film waar we een week geleden op Times Square in New York City een groot reclamescherm zagen: the Edge of Tomorrow. Maar voordat het zover is doen we nog een paar winkels aan en eten we een hapje bij Wendy’s. Zoals meestal bij Wendy’s neemt PA3 een diner dat bestaat uit enkele side dishes: een grote bowl chili (heeeeeerlijk) en een baked potatoe met sour cream en chives. Als je deze twee dan ook nog eens mengt, krijg je een …..

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/WENDYS1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/WENDYS1.jpg.html)


niet zo fraai plaatje dat echter wel geweldig goed smaakt. Eten met de oogjes dicht dus.
Daarna gaan we richting downtown Disney voor de film .Aangezien we net een diner met liters cola achter de kiezen hebben, hoeven we ons hier niet te ergeren aan de belachelijk hoge prijzen die ze durven te vragen voor popcorn, cola en dergelijke. De film begint. Tom Cruise wordt wakker en doet zijn pak aan, dan….
Heerlijk uitslapen vandaag. Dan op ons gemak ontbijten en verder de hele dag niks doen. Pas aan het einde van de dag ontstaat de behoefte om ‘iets’ te gaan doen. En dat ‘iets’ houdt dan eigenlijk nog niet meer in danzitten, eten en kijken. Kortom, we gaan naar de film! Nadat we uitgebreid bestudeerd hebben welke films er draaien, in welke bioscoop en hoe laat, zijn we het eens: de film waar we een week geleden op Times Square in New York City een groot reclamescherm zagen: the Edge of Tomorrow. Maar voordat het zover is doen we nog een paar winkels aan en eten we een hapje bij Wendy’s. Zoals meestal bij Wendy’s neemt PA3 een diner dat bestaat uit enkele side dishes: een grote bowl chili (heeeeeerlijk) en een baked potatoe met sour cream en chives. Als je deze twee dan ook nog eens mengt, krijg je een …..

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/WENDYS1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/WENDYS1.jpg.html)

niet zo fraai plaatje dat echter wel geweldig goed smaakt. Eten met de oogjes dicht dus.
Daarna gaan we richting downtown Disney voor de film. Aangezien we net een diner met liters cola achter de kiezen hebben, hoeven we ons hier niet te ergeren aan de belachelijk hoge prijzen die ze durven te vragen voor popcorn, cola en dergelijke. De film begint. Tom Cruise wordt wakker en doet zijn pak aan, dan….
Heerlijk uitslapen vandaag……… en zo gaat deze film maardoor. Het intro wordt ettelijke malen herhaald, tot een punt waarop je denkt; ‘deze film is wel erg goedkoop gemaakt, één scene opnemen en die steeds herhalen, nu is het genoeg, ik ga hier weg’. Net op dat moment gebeurt er echter iets in de film waardoor je toch blijft zitten. Meer verklap ik niet, maar het is een goed verhaal! Na de film gaan we lekker slapen!

[A3]

DAG 18 DINSDAG 16 JULI.
Vandaag gaat de party van vier splitsen in twee parties van twee. Party een, Linda & Carmen, gaan gezellig naar Universal Studio’s,voornamelijk om de allernieuwste Harry Potter attractie, ‘Escape from Gringotts’,te gaan uitproberen. Anja en PA3 gaan het vandaag rustig aan doen; wat meer van hetzelfde van gisteren. Nee, ik ga niet alles weer dubbel typen zoals bij ‘Edge of Tomorrow’, maar de activiteiten van vandaag zullen, met uitzondering van het filmbezoek, zeer vergelijkbaar zijn met die van gisteren. Een verschil is er echter al ’s morgens vroeg; Universal gaat al om acht uur open, dus is PA3 verplicht vrijwilliger om de beide dames naar universal te brengen: in tegenstelling tot gisteren dus een hele vroege start. Nadat PA3 de dames bij de drop off zone gedropt heeft, gaat de reis weer terug naar Kissimmee. Daar is Anja inmiddels ook wakker en dus volgt er een gezamenlijk in dubio over waar te gaan ontbijten. Al relatief snel is er echter consensus: IHOP!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/IMG_3507.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/IMG_3507.jpg.html)

En man, da’s lekker!
Als souvenir voor thuis schaffen we meteen een leuke IHOP mok aan (zie foto) en dan gaan we lekker shoppen. De buit die dag is niet echt om over naar huis te schrijven, dus dat doe ik ook niet. Vermeldenswaard is wellicht nog wel dat we ’s middags eten bij ZK. ZK? Ja, da’s de afkorting van deze in geheel Amerika bekend staande keten: Zuivel Koningin. Bij ons zou zo’n naam natuurlijk nooit van z’n lang zal ze leven kunnen, maar hier is de States is het normaal: DQ, oftewel Dairy Queen dus. Het is totaal niet druk bij deze vestiging in Kissimmee, dus er wordt uitgebreid dor het personeel gechitchat,en de mandjes, want dat is standaard bij ZK/DQ - je krijgt je eten in een rood, plastic mandje – worden zelfs aan tafel gebracht. Ook de wereldberoemde ijsjes van ZK/DQ gaan er in als spreekwoordelijke koek. Banana Split: awesome!
Aan het einde van de dag halen we Carmen en Linda weer op bij Universal, en daarna leggen we ons lekker te ruste.

[MMJJOli4]

Jeuh! het vervolg! Ik begon me al zorgen te maken dat je zo aan het eind van de trip toch nog een onfortuinlijke ontmoeting met Alfie had gehad....

[A3]

DAG 19 DONDERDAG 17 JULI. CRACKER BARREL. SAY NO MORE!
Na de , ahum ahum, zeer inspannende dag van gisteren, we hebben immers liefst drie maal aan moeten schuiven voor een copieuze maaltijd, is het vandaag lekker rustig aan. Tenminste, in den beginne. Want vanmiddag begint de klus van het inpakken van onze koffers. Op zich valt dat nog wel mee, maar daarmee gepaard gaat de opdracht om alle bagagestukken onder de 50 pounds oftewel 23 kilo te houden. Dat wordt voorwaar nog een hele opgave…….

Maar een laatste dag in Kissimmee zou geen laatste dag in Kissimmee zijn, als we voor het broodnodige ontbijt niet onze traditie in ere houden: afscheidsmaal bij Cracker Barrel! En dus zitten we die ochtend in onze Subaru op weg naar de West Bronson Highway, nummer 5400 te Kissimmee. Nadat we Carmen eerst hebben uitgelegd hoe het concept werkt; een oude porch vol met schommelstoelen in allerlei maten en kleuren, vervolgens een ‘old countrystore’ met daarin allerlei ‘oude’ merchandise en tenslotte de ‘pièce de la resistance’, het restaurant. Vol met oude reclameborden, farmers werktuigen en het geijkte solitaire spelletje op elke tafel. De waiter laat ons eerst gigantisch schrikken; hij geeft ons namelijk menukaarten waar het ‘Cracker Barrel Country Boy Breakfast’ niet op staat. Paniek in PA3’s ogen. Wat nu?? Gelukkig blijkt al snel dat hij ons per ongeluk de lunchkaart heeft gegeven in plaats van de breakfast kaart. Pfff, da’s een hele opluchting. Vanzelfsprekend staat ‘Country Boy’ hier welop, en dus is PA’s keuze snel gemaakt. De kaart bij Cracker Barrel is overigensvan de meest grove Amerikaanse soort; enorm uitgebreid en met enorm veel keuzes. Als je dan eindelijk gekozen hebt, weet de dienstdoende waiter ook nog bij elk item dat je noemt, minimaal twee, maar meestal drie of vier extra vragen te stellen. White or whole wheat? Lightly toasted? Scrambled? Overeasy? Sunnyside up? Well done? Rare? Medium? En zo gaat het maar door. Maar neem van mij aan: het is de trouble waard! Cracker Barrel’s breakfast is AMAZING. Ik zal ff opsommen wat je bij ‘Country Boy’ allemaal voorgeschoteld krijgt:

· Country ham
· Pork Chops
· Steak (!!!) grilled toorder
· Three Eggs cooked to order
· Fried Apples
· Hashbrown Casserole
· Grits
· Sawmill Gravy
· Homemade Buttermilk Biscuits
· Toast
· Real Butter and the best Preserve
· Jam n' Apple Butter

Echt waar!!

En dat alles voor minder dan $10.- Ook echt waar!

Het is dan ook echt geen wonder dat de gemiddelde Amerikaan nog dikker is dan ik. Ongelooflijk. Maar wel heerlijk. De steak is hier echt beter dan de gemiddelde – veel duurdere – steak bij Outback steakhouse. Weer echt waar!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1393.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1393.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1392.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1392.jpg.html)


Na deze meest uitgebreide ontbijtsessie van deze hele vakantie (en dat wil wat zeggen….) gaan we weer naar huis om uit te buiken. Als dit enigszins gelukt is gaan we maar aan de slag met onze oude en nieuwe kledingstukken. We proppen, wegen, herpakken, wegen, her-herpakken en wegen opnieuw. Gelukt! Alles net onder de 23kg. Een hele prestatie! Daarna kijken we nog wat TV, zwemmen we nog wat en nemen we afscheid van Alfie de Gator. We gaan vroeg naar bed, morgen hebben we nog een drukke en enerverende dag voor de boeg!

[A3]

DAG 20 VRIJDAG 18 JULI. OVERSTEKEND WILD!
Deze vrijdag is onze laatste echte vakantiedag. We hebben de gehele route van Kissimmee naar Miami nog af te leggen, want morgenochtend vroeg vertrekken we vanaf Miami International Airport weer terug naar huis. Helaas. Maar eerst nog de dag van vandaag. Nadat we de auto geladen hebben beginnen we onze route die, geheel en al conform de verwachting van de lezer, niet bepaald de kortste lijn zal volgen tussen Kissimmee en Miami. Integendeel zelfs; we nemen een centrale route, onder andere via Highlands Hammock State park en Gatorama in Palmdale. Vervolgens zullen we de Tamiami trail nemen en – vanzelfsprekend – de mooiste route van Florida rijden: de Loop Road.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/kaartje.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/kaartje.jpg.html)

Maar voordat het zo ver is, en we vanavond in Miami onze vermoeide hoofden te ruste leggen, hebben we nog een aantal interessante tussenstops. De eerste ligt vlakbij de plaats Sebring: het Highlands Hammock State Park. Onze TomTom weet het park na wat obstakels te vinden, waardoor we uiteindelijk via de uitgang het park inrijden. Bij het kleine visitor centre kennen ze deze ‘flaw’ in sommige navigatiesystemen, dus we zijn niet de eerste die via deze onorthodoxe wijze het park binnenkomen. We krijgen een klein kaartje en gaan op pad. Al snel bereiken we het eerste looppad, en dus parkeren we onze auto. We lopen het bos in, en al na een paar honderd meter stuiten we op onze eerste boardwalk. Deze leidt ons –zoals boardwalks in heel Florida dat doen - over het water. Toch is er een belangrijk verschil met andere boardwalks: de breedte. Beter gezegd: het gebrek aan breedte. Minimaal de helft smaller dan gelijksoortige overbruggingen op andere plaatsen en ook een beetje glad. Oppassen dus!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1411.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1411.jpg.html)

Het is erg rustig op de boardwalk. Sterker nog, we zijn de enigen hier, al is er wel onomstotelijk forensisch bewijs dat iemand ons vandaag al is voor geweest.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1412.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1412.jpg.html)

Wasbeer? We zullen het nooit weten, want de dader heeft zich niet meer vertoond. Helaas zien we in dit park niets anders dan een paar vogels, dus gaan we weer vrolijk verder naar onze volgende bestemming. Hiervoor is het nog wel ongeveer drie kwartier rijden; Gatorama in Palmdale. Daar aangekomen moeten we eerst de twee dames op de achterbank wakker maken, maar da tis zo gebeurd. We gaan naar binnen en zien dat er hier sinds ons eerste bezoek in 2011, eigenlijk bar weinig veranderd is. Leuk. We betalen de entrance fee en een kwartiertje daarna, de dames moeten eerst individueel naar het toilet, kunnen we het park betreden. Je loopt over een brede, overdekte boardwalk over een erg grote vijver waarin het wemelt van de grote alligators én krokodillen. Naar eigen zeggen is Gatorama het enige park ter wereld waar deze soorten bij elkaar in gevangenschap gehouden worden.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1415.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1415.jpg.html)

Aan de overkant aangekomen zijn er diverse dierenverblijven waarin alligators zitten van werkelijk alle formaten. Van heel erg klein naar iets minder klein, medium, iets groter dan medium en large.


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1441.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1441.jpg.html)
Ook hebben ze hier wasberen, bobcats en een Florida panther. Erg leuk zijn ook de Zuid Amerikaanse …… die erg bedelen om voer. Bij de ingang van het park kun je namelijk voerbrokken kopen om de alligators te voeren, maar de overige dieren in het park schijnen deze brokken ook erg lekker te vinden. Aangezien de brokken erg groot zijn, breek ik ze met enige moeite allemaal in tweeën, zodat we twee keer zo vaak kunnen voeren: slim hè!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1430.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1430.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1418.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1418.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1424.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1424.jpg.html)




Als we weer teruglopen, zijn we net op tijd om bij de grote vijver getuige te zijn van het voeren van de alligators en krokodillen. De dame die de dieren voert houdt grote stukken kip boven het water en probeert de reptielen te verleiden tot een zo hoog mogelijke sprong om de prooi te bemachtigen. Enkele keren komen de kaken van de grote alligators erg dicht in de buurt van haar handen.


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1436.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1436.jpg.html)

Als de show is afgelopen zijn we al met al zo’n anderhalfuur bezig geweest hier; een welkome onderbreking van de lange rit. Onze volgende stop in Labelle gebruiken we om wat te eten, en daarna gaat het verder zuidelijk richting Tamiami trail. Het wordt al wel steeds donkerder, maar voorlopig blijft het nog droog. Als we Tamiami Trail bereiken en daar links afslaan, is het nog maar even tot aan het begin van de Loop Road, naar mijn idee zeker de mooiste route van Florida, en ook in de top 3 van de hele VS. Het natuurschoon dat je hier ziet is mooi, maar de icing on the cake vormen de vele dieren die je langs deze weg ziet. Normaliter echt een aaneenschakeling van alligators, vissen, schildpadden, slangen, herten en heel veel vogels, variërend van knalrode kardinalen tot pikzwarte uilen. Maar we hebben pech deze keer. Het begint een beetje te druppen als we rechtsaf de Loop Road oprijden, en tien minuten later regent het dat het giet; een echte Floridiaanse hoosbui! Af en toe stoppen we toch om tussen de bomen door te kijken of we toch iets kunnen zien. Af en toe zien we een alligator, maar de ‘score’ is nog geen schim van wat die eigenlijk zou horen te zijn. Erg jammer!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1448.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1448.jpg.html)

Ergens op ongeveer driekwart van de route houdt de grindweg op en gaat hij over in een geasfalteerde weg. Ongeveer tegelijkertijd houdt ook de regen op, dus hebben we links en rechts weer wat meer te kijken. Na een bocht in de weg ga ik vol in de ijzers. Aan de linkerzijde van de weg zit een medium sized alligator rustig te wachten op hetgeen komen gaat. Dat zijn wij dus. En aangezien hetgeen waarop hij wachtte er nu is, gaat hij verder met zijn andere plannen; opstaan, omdraaien en voor onze auto langs de weg oversteken. Echt een machtig mooi gezicht!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1456.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1456.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1459.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1459.jpg.html)





Na dit onverwachte avontuur rijden we verder. Om nog geen kilometer verder weer stil te staan. Aan de linkerzijde van de weg zit in het gras een prachtige Florida Box Turtle. Dit is een landschildpaddensoort die aan de onderzijde van zijn schild twee scharnieren heeft. Hierdoor kan hij alle poten en zijn hoofd intrekken en is hij – letterlijk en figuurlijk –onbereikbaar voor de rest van de wereld. Ik stap uit en raap hem op. In de auto bewonderen we dit werkelijk prachtige exemplaar, en proberen we hem te verleiden tot het openen van een ‘deur’ en zich te laten zien. Helaas, hij besluit om lekker veilig achter zijn schild te blijven. Ik zet de schildpad daarna weer aan de andere kant van de weg op de grond en na enkele minuten geduld opent hij de voordeur. Heel voorzichtig komt zijn kopje naar buiten.Machtig mooi!!

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1450.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1450.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1452.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1452.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1455.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1455.jpg.html)

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/foto1413.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/foto1413.jpg.html)

En zo is de Loop Road toch weer een doorslaand succes. Zoals altijd! Even later ‘joint’ de Loop Road de Tamiami Trail weer en rijden we verder richting Miami. Bij Shark Valley – ingang tot Everglades National Park – stoppen we nog even, maar tijd om hier een fiets te huren of een tramtour te doen is er niet meer. Het is bijna 5 uur en het park gaat zo meteen dicht. In en langs het water zien we nog wel diverse schildpadjes, alligatortjes en vissen, maar daarna kruipen we weer terug in de auto voor het laatste stuk naar ons hotel, het Cambriam Suites Miami Airport. Bij Priceline geboekt voor luttele $40. Inclusief tax J.
Na het inchecken gaan we nog een hapje eten – Arby’s deze keer – al is het niet vooriedereen een onverdeeld succes. De dames vinden hun burgers maar zozo, terwijl PA3 zijn ‘Rueben sandwich’ echt voortreffelijk vindt. Dit is een echte ouderwetse Nederlandse boterham, echter wat minder conventioneel belegd; heel veel ham, mosterd en zuurkool. Heerlijk en een waardige afsluiting van deze dag!


http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/reuben-1024x557.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/reuben-1024x557.jpg.html)

[A3]

DAG 21 ZATERDAG 19 JULI. DONUT DAY

Aan al het mooie komt een end. Dus ook aan de vredige nacht van vrijdag 18 op zaterdag 19 juli 2014. Dit ‘end’ is echter wel een behoorlijk vroeg ‘end’. Onze vlucht van Miami naar Newark vertrekt al om tien voor half zeven, en dat betekent dat we voor die tijd onze auto al ingeleverd moeten hebben, ingecheckt moeten zijn en onze koffers gedropt moeten hebben. Ergens halverwege voor wat voor de meeste anderen nog als ‘nacht’ kan worden beschouwd, begeven wij als al sjouwend met koffers en tassen naar de lift van ons hotel. We proppen alles in de auto en rijden naar de luchthaven. Het inleveren van de auto en het daaropvolgende inchecken verlopen beiden soepel, en voor we het weten zitten we alweer met de seatbelts fastened in onze stoelen. Zonder vertraging landen we rond kwart over negen in New Jersey: Newark LibertyAirport.
We zullen hier nogal wat tijd door moeten brengen, want het nadeel van de goedkope vluchten van dit jaar was de lange wachttijd op de terugreis: pas om vijf voor half vijf vliegen we weer verder naar Düsseldorf. De tijd op Newark doden we door wat rond te reizen met de airtrain van de ene terminal naar de andere, en met het nodige eten en drinken. In een van de terminals zit een heuse vestiging van Dunkin’Donuts, dus daar kiezen we een leuk assortimentje uit.

http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/IMG_3550.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/IMG_3550.jpg.html)

Nadat we de ongeschonden staat van bovenstaande foto hevig geweld hebben aangedaan, lummelen we nog wat verder totdat we uiteindelijk mogen inchecken voor onze laatste vlucht. Deze verloopt verder geheel en al volgende planning. Dit betekent dat we zondag 22 juli om 06:00uur weer terug zijn op Europese bodem. Wanneer mogen we weer?????