Bekijk Volledige Versie : Reisverslag A3: Véél Mexican taco’s maar no Floridian baco’s, 2013
Dag 1, maandag: Voor stelling
Om een verhaal een beetje makkelijk te kunnen volgen, is het handig als de schrijver vooraf schetst wie de personen zijn die een rol spelen in het verhaal, en hoe hun karakter is. De lezer kan zich dan makkelijker in het verhaal inleven en zich – in combinatie met de eigen fantasie - eenvoudig een voorstelling maken van de betreffende persoon. Bijna alle schrijvers verpakken deze karakterbeschrijvingen in de eerste inleidende hoofdstukken van hun verhaal/boek. Ik niet. Gewoon open en eerlijk stel ik de hoofdpersonen* (4 mannen & 4 vrouwen) aan de lezer voor:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7240283.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7240283.jpg.html)
1. Anja*: voortvarende blonde vrouw en moeder, 49 jaar*, parttime werkzaam in een voorname financiële positie bij de Nederlandse vestigingvan een Amerikaanse multinational die actief is op het gebied van voedingsmiddelen voor mens en dier. Anja is een ‘mensen-mens’ die houdt van gezelligheid, lekker eten & drinken, tennis, lezen, wordfeuten(!) en haar gezin. Is niet bij uitstek avontuurlijk ingesteld en heeft een hekel aan poeha.Een vrouw uit duizenden!
2. Ellen*: niet zo lange blonde schone van 18 jaar*,eerstejaars student Biomedical Engineering met haar propedeuse nagenoeg op zak. Heeft een relatie met Jasper* (zie3). Haar vrije tijd besteedt ze o.a. aan waterpolo, lezen, films & tv kijken,‘feesboeken’, friet bakken (in ’t Hollands: patat frituren), uitgaan en reizenvan Heesch naar& Oijen en vice versa. Spreekt vloeiend Engels en op speciaal verzoek Vlaams. Ellen bakt ook wel eens frieten en frikandellen in haar niet zo vrije tijd. Is consciëntieus, spontaan en sociaal. Een schat vaneen meid!
3. Jasper* (bijnaam: the little one): stoere, blonde knaap van19 jaar*. Heeft als eerstejaars student wiskunde zijn propedeuse al lang en breed op zak. Heeft een relatie met Ellen* (zie 2). Zijn spaarzame vrije tijdgaat op aan afwassen, carnaval, ‘feesboeken’, snowboarden, het voor de gekhouden van PA3* (zie 5) en op en neer reizen tussen Oijen en Heesch. Werkt veel bij een niet nader te noemen aannemer van werk en bij een rustiek gelegen horeca etablissement(je). Een fijne knaap!
4. Linda*: lange, blonde schone van 17 jaar*, ambitieuze en zeer plichtsgetrouwe student tweetalig VWO, doet eindexamen in 2014. Linda’shobby’s zijn waterpolo, lezen, films & tv kijken, ‘feesboeken’, schrijven,tekenen, gezellig ‘hangen’ met vrienden & vriendinnen en chillen. Na het VWO wil ze Amerikanistiek (!) gaan studeren (spreekt dan ook vloeiend Amerikaans en slechts op zéér speciaal verzoek ‘cockney’ Engels). Linda werkt daarnaast part- time bij een vestiging van een landelijke drogisterij-keten. Ze houdt van planning en organisatie en is minder dol op spontane en impulsieve dingen/zaken. Een geweldige meid!
5. PA3*: nogal gezette 49 jarige, die eigenlijk A3 heet en Pa is. Vandaar PA3. Werkt in de marketing bij een Nederlandse vestiging van een Amerikaanse multinational die actief is op het gebied van gezondheidsvoedingen voor kat & hond. Hobby’s zijn squash & tennis, Feyenoord & Fulham,USA, ‘feesboeken’, (schrijven over) reizen, aquariumhouden (Floridiaanse vissen& schildpadden) en internetten. Is een behoorlijke vrek, behalve als het opUSA aankomt.
6. Raoul*: sporadisch maar spontaan in het verhaal opduikende Amerikaanse man van Puerto Ricaanse komaf. Is klein van stuk, draagt een snorretje en is naar schatting in zijn mid thirties. Werkt bij de US Customs& Border protection. Hobby’s: cruisen & Mexico. Sexuele voorkeur onbekend, maar zou een lichte voorkeur kunnen hebben voor het mannelijke geslacht…..
7. Sooky*: zéér introverte, cyperse poes van ca. 5 jaar, zwaar autistisch en bang van buiten, vogels en Opa’s. Kreeg zijn naam van het vrolijke karakter ‘Sooky’ uit de Amerikaanse TV serie ‘Gilmore Girls’. Een rol die gespeeld werd door Melissa McCarthy, ook bekend van ‘Mike & Molly’ ende film ‘The Heat’. Beide Sooky’s hebben een gelijke omvang…..
8. Cody*: extreem extroverte, rode ‘weet-je-wel’ kater van ruim 2 jaar die ook nog eens very outgoing is. Is dol op muizen, vogeltjes en Royal Canin. Zeurt vaak net zo lang tot hij naar buiten mag. Is genoemd naar de Amerikaanse plaats ‘Cody’ in Wyoming, even ten Oosten van Yellowstone National Park. De plaats kreeg deze naam op zijn beurt van de bekende cowboy Wild Buffalo Bill Cody.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/katten.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/katten.jpg.html)
* mogelijkerwijs worden fictieve namen/leeftijden gebruikt om overeenkomsten met eventueel werkelijke personen te vermijden. Alle vermeende overeenkomsten met werkelijke personen berusten wellicht op toeval.
Koffers gepakt en gezakt, nagels gelakt, we zijn er klaar voor.Jasper is gearriveerd en nadat we afscheid nemen van Helmi, Opa en Frank – dieop het huis, de vissen & schildpadden en Sooky & Cody past – kunnen we met z’n vijven vertrekken. De koffers passen – na verwijdering van één stoel –precies in de Multipla. We hebben vijf ‘life size’ koffers, twee kleine trolleys en drie rugzakken; een hele karavaan dus.
Ongeveer een half uur voordat we Schiphol bereiken bel ik even met Goodparking om ze te informeren dat we er aan komen. Inderdaad staat een half uur later op de afgesproken plek– vertrekhal 3, ingang C – iemand klaar. Ik geef de sleutel af, teken het papiertje en 27 seconden later staan we bij de bagage drop off. En Goodparking is nog goedkoper dan P4/Smart parking! Over een kleine drie weken staan ze –hopelijk J - ook weer op deze plek te wachten om ons de sleutel - en de Multipla J - weer terug te geven. Kan me eigenlijk niet voorstellen dat ze ‘m zouden willen houden.
Zoals gebruikelijk heeft PA3 alles weer uitstekend voorbereid en uitgestippeld, en dus is er ook weer online ingecheckt. Of toch niet……? We vliegen met British Airways naar Londen en vervolgens met American Airlines (codeshare met BA) naar Miami. De dame vanBritish Airways neemt de door ons overhandigde paspoorten en ESTA printjes(ESTA is een benodigde online aanmelding om naar Amerika te mogen reizen, een soort virtueel visum) aan en ziet meteen; ohoh, dat is niet goed. Bij Ellenstaat een ‘O’ in het paspoort en dat blijkt dus de hoofdletter ‘O’ te zijn en niet zoals de door Pa in de ESTA ingevulde ‘0’ te zijn. Een klein verschil,maar wel belangrijk…… Gelukkig zijn we vroeg, dus we hebben, aldus de dame vanBA, nog wel tijd om via één van de speciaal voor dit soort voorvallen geplaatste ESTA computers in vertrekhal 3, een nieuwe ESTA aan te vragen. Bij ingang C staan drie zuilen opgesteld, maar helaas blijken deze alle drie buitenwerking…. Gelukkig staan er bij ingang D nog drie, maar daarvan lijken er ook slechts twee te werken. Lijken……. De eerste functioneert namelijk ook al niet,dus we hebben nog één mogelijkheid over. De beste luchthaven van Europa heeft dus op zes computers welgeteld één werkend exemplaar…….. Gelukkig lukt de ESTA aanmelding direct en wordt elektronisch ook direct toestemming verleend. We kunnen nu terug naar de bagage drop off.
De Turkse dame die achter de balie zit staat er echter op om ook één van onze handkoffertjes qua formaat tetesten. We mogen van British Airways en American Airlines tien stuks handbagage van 23kg (!) elk meenemen, terwijl de vier van ons niet meer dan 9kg per stuk wegen, maar deze mevrouw wil ook de formaten nog even testen. Nou hebben we één van de rugzakken in een koffertje gedaan omdat we dan minder hoeven te sjouwen. Door de rugzak is het koffertje echter vrij dik en past ie net niet in het vak. Volgens de Turkse mevrouw komt dit door de het zomerjackje van Anja en niet door de 9 kilo zware rugzak………..Goed mevrouw, ja mevrouw, natuurlijk mevrouw. Zeurwijf!
Nog een punt van ergernis: omdat we na aankomst in London eerst daar overnachten, heb ik voor af met BA gebeld of onze bagage ondanks die overnachting toch meteen doorgelabeld kan worden naar Miami. De dienstdoende medewerker van BA zei toen echter dat indiener een overnachting tussen zit, er niet doorgelabeld kan worden. Dat blijkt nu volgens de Turkse mevrouw echter wel te kunnen. De regel van de overnachting bestaat helemaal niet zegt ze. Grrrr…….
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone012-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone012-1.jpg.html)
Onze vlucht vertrekt stipt om 22:00 uur en dientengevolge zijn we 10 minuten daarvoor op Heathrow (21:50uur). Daar blijkt onze bagage op de verkeerde band te liggen, dus het is ruim na elven als we met twee taxi’s naar het nabijgelegen Travelodge Heathrow Terminal 5 worden gebracht. De eerste taxi is vijf minuten eerder bij het hotel en baalt dat iemoet wachten op de tweede. Tja, da’s dan jammer. We checken in, betrekken onze twee kamers en gaan lekker slapen.
Esther2013
08-08-13, 06:04
Helemaal super, ik ga jullie volgen, goede reis vandaag, gr uit sunny Florida
Dat wordt weer met jullie mee genieten!!!
Leuke namen voor jullie katten. Alleen schrijf je Sooky wel als Sookie (http://gilmoregirls.wikia.com/wiki/Sookie_St._James) ;)
bluedolph1n
08-08-13, 10:34
Leuk, ook ik ga je volgen! Dat van die computers heb ik eerder gehoord, maar dan op Brussel. Vriendin van mij had hetzelfde probleem met o , mocht daar ook op computer een nieuwe Esta maken, allemaal in storing. Konden toen niet weg, en werden op een vlucht een dag erna gezet.
Wij vliegen ook via Londen (hebben een overnachting op LGW) en zijn benieuwd hoe het nu met de bagage ging.
Hebben jullie wel gelijk de boardingpassen voor ALLE heenvluchten gekregen? Of moesten jullie opnieuw inchecken?
Wij vliegen ook via Londen (hebben een overnachting op LGW) en zijn benieuwd hoe het nu met de bagage ging.
Hebben jullie wel gelijk de boardingpassen voor ALLE heenvluchten gekregen? Of moesten jullie opnieuw inchecken?
Inchecken hebben we vooraf voor beide vluchten gelijktijdig via het web gedaan. Maar de bagage drop moesten we in London gewoon opnieuw doen.
Leuke namen voor jullie katten. Alleen schrijf je Sooky wel als Sookie (http://gilmoregirls.wikia.com/wiki/Sookie_St._James) ;)
10 punten! Klopt 100%. 1000 x excuses :rolleyes:
MVG
A3
Moolenschotjes
08-08-13, 14:34
we gaan meelezen...
Inchecken hebben we vooraf voor beide vluchten gelijktijdig via het web gedaan. Maar de bagage drop moesten we in London gewoon opnieuw doen.A3
Thank you!
A3
Een klein detail misschien, maar kunnen weer een hoop misverstanden uit voorkomen.
Dat van die O en 0 (nul) was dat niet andersom?
http://www.floridaforum.nl/showthread.php?8374-ESTA-Alles-over-het-Electronic-System-for-Travel-Authorization/page70&highlight=esta
Volgens vele postings komt er nooit een O voor in een Nl paspoortnummer
Goede reis
Knaapje
Dit staat op de site:
http://www.paspoortinformatie.nl/nederlands/Vragen/Algemeen#faq-11
Als in het documentnummer van de Nederlandse reisdocumenten een "0" staat, is het dan het cijfer "0" (nul) of de letter "O"?In het documentnummer van de Nederlandse reisdocumenten komt de letter "O" niet voor. Het is wel mogelijk dat het documentnummer het cijfer "0" (nul) bevat.
DocumentnummerWebpagina | 07-10-2011
Kenmerk: Documentnummer
Plaats
Houderpagina en de Nederlandse identiteitskaart. Papieren pagina’s na de houderpagina van de paspoorten.
Eigenschap
Het nummer is gelasergraveerd op de kunststof houderpagina van de paspoorten en op de Nederlandse identiteitskaart. Conische laserperforatie in iedere papieren pagina na de houderpagina.
Opbouw nummer: positie 1 en 2: letters, positie 3 t/m 8: letters en/of cijfers en positie 9: een cijfer. De letter “O” komt in deze documentnummers van de Nederlandse reisdocumenten niet voor. Het cijfer “0” (nul) kan wel voorkomen.
Wijze van controle
Leesbaar met het blote oog (gelasergraveerd documentnummer). Zichtbaar met behulp van doorzichtlicht (geperforeerd documentnummer).
Dag 2, dinsdag: one of the Florida Fabulous Five Faints
Borden liggen vol met worstjes,scrambled eggs en witte bonen in tomatensaus: we zitten met z’n vijven lekker aan het Engels ontbijt. Deze Travelodge heeft een uitgebreid ontbijtbuffet dat vooraf al bij de overnachting meegeboekt kon worden. De eitjes zijn hier echter wel duurder dan de bedden…. Een kamer voor twee personen kostte £9 en het ontbijt £13,30…….. Al met al nog steeds een koopje natuurlijk! Het is rond 08:30uur als we weer naar onze kamers gaan om de koffers te pakken. Daarna lopen we naar beneden en probeert PA3 te pinnen aan de in het hotel aanwezige ATM (geldautomaat). Pinpas ING werkt niet. Pinpas Rabo werkt niet. VISA werkt niet. Mastercard werkt ……………………………………….ook niet. Chips! Dan maar hopen dat de taxi zo direct zelf creditcards accepteert.De vooraf gereserveerde Mercedes Vito komt na een telefoontje precies op tijd aanrijden. Net als bij onze eigen Multipla moet er echter een stoel plat om alle koffers mee te kunnen krijgen. En dat terwijl deze Vito ruim een meter langer is en bijna een halve meter hoger dan onze Fiat! Blijft een unieke auto, die Multipla van ons.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P6190334.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P6190334.jpg.html)
Na aankomst terminal drie blijkt de chauffeur geen creditcard te kunnen accepteren. PA3 sprint dus snel het terminalgebouw in om een ATM te zoeken. En die vindt hij! Na een paar minuten kan ik dus de chauffeur betalen en kunnen we onze koffers gaan droppen bij American Airlines. Dat gaat lekker snel, dus even later zitten we in de centrale wachtruimte om af te wachten naar welke gate we straks moeten. Even later is dit bekend en beginnen we onze wandel tocht naar de meest afgelegen gate op Heathrow. Bij een winkeltje kopen we nog wat broodjes en water en daarbij wordt door de dames aan beide kanten van de balie een fout gemaakt. De verkopende dame vergeet per abuis twee croissantjes aan te slaan :D, de kopende dames zien flesjes water met bubbels aanvoor flesjes zonder bubbels, maar daar komen ze pas later achter :(. Aan de gate staat ons vliegtuig al klaar en het boarden laat dan ook niet lang op zich wachten.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone013.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone013.jpg.html)
De vlucht verloopt prima, al merk je wel dat je achter in het vliegtuig – we zitten op rijen 38 en 39 – wel meer last hebt van trillingen en torsie in het toestel ten gevolge van de motoren en turbulentie. De service aan boord is meer dan uitstekend; voor het diner kunnen we kiezen uit pasta of beef en later krijgen we ook nog een pizza. Multi va bene! Het entertainment systeem wordt driftig gebruikt en we kijken onder andere naar de film ‘Olympus has fallen’ – best het aankijken waard – en de series Glee, New Girl en Big Bang. De aflevering van Big Bang betreft de treinreis naar San Francisco waarbij Howard een pick up line bedenkt om de knappe actrice Summer Glau te versieren: ‘it’s hot in here, must be Summer’. Deze zin zal later in dit verhaal nog eens terug komen.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/summer-glau-big-bang-theory-sitcom-2x17-stills-lq-01-c41fd.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/summer-glau-big-bang-theory-sitcom-2x17-stills-lq-01-c41fd.jpg.html)
Linda blijft de gehele vlucht zitten, dan heeft ze namelijk niet zoveel last van haar te ver afgeknipte teennagel en zoals gebruikelijk wordt Ellen aan het einde van de vlucht een beetje misselijk, maar als we eenmaal op Miami International Airport zijn geland, blijken de kotszakjes nog helemaal empty. Gelukkig maar! Eenmaal aangekomen in de customshal blijkt er een vrij forse rij te staan. Dat wordt dus lang wachten. Linda zeurt over haar teen die veel pijn doet en ziet een beetje witjes. Vijftig meter verder in de rij zegt ze bovendien dat ze zich niet lekker voelt. Anja zegt dan ook dat ze even moet gaan zitten als ze zich niet lekker voelt, maar Linda verstaat ‘liggen’ in plaats van ‘zitten’. Ze valt flauw! Consternatie! Linda ligt met een dwaze blik languit op de vloer tussen alle wachtende mensen en koffers in.Ik roep ‘Medic’!, maar voordat de aanwezige customs medewerker van naar schatting 200 kilo ook maar in de gaten heeft wat er aan de hand is, je ziet ‘m denken ‘WTF must I here now again with on’(‘gvd, wat moet ik hier nu weer mee aan’), komt Linda al weer bij. Een Nederlandse vrouw houdt haar voeten in de lucht en ik tik Linda zachtjes op de wangen. Ik vraag ‘Wat voor dag is het vandaag?’ Linda antwoord ‘vakantie’. Een enigszins twijfelachtig antwoord. Een tweede vraag dan maar; ‘Waar zijn we?’. Een duidelijker antwoord: ‘Miami’.Linda lijkt weer bij haar positieven en inmiddels heeft de customs medewerker ook de stoeltjes bereikt waarop wij Linda inmiddels hebben geposteerd. Hij heeft paramedics opgeroepen en dus is het wachten op wat komen gaat. We voorzien Linda van wat dextro druivensuiker die Jasper speciaal heeft meegenomen om zelf in te nemen als hij zich een beetje flauw gaat voelen.Daarna bieden we haar een snicker mini aan en nu we toch aan het uitdelen zijn vraag ik ook aan de omvangrijke customs medewerker of hij soms iets van chocolade lust. Nou, een bounty gaat er wel in, en ‘how did you guess that I am fond of chocolate’? Nou, dat was niet zo moeilijk te raden als je een omvang hebt die gelijk staat aan het gewicht van vier (of drie, als je PA3 meetelt……….) van ons tesamen……. Hij blijkt al meer dan 25 jaar hier op het vliegveld te werken en is geboren en getogen in Miami. Hij heeft drie kinderen van 25, 17 en 9 (…) jaar en wil binnenkort met pensioen. Dat lijkt me hoog tijd………..
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/bounty-1655.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/bounty-1655.jpg.html)
Na een minuut of twintig arriveren er twee paramedics. Ze stellen wat vragen en prikken bij Linda wat bloed om haar bloedsuikerspiegel te meten. Die is 79, en wat hen betreft net op de grens van goed/fout. Ze raden ons aan om iets stevigs te eten en na terugkomst in Nederland een check-up te laten doen bij de dokter. Inmiddels hebben we aan de customs medewerker, aan meerdere van zijn supervisors en aan de paramedics Linda’s paspoort moeten laten zien. Dat wordt zo nog een veel gelezen ‘boekwerk’. Uiteindelijk is het gezamenlijk besluit van de alle inmiddels aanwezigen dat Linda in een rolstoel door de douane gaat en er moet dus een rolstoel opgetrommeld worden. Totdat je door de douane heen bent ben je echter officieel nog ‘het probleem’ van de luchtvaartmaatschappij, in dit geval dus American Airlines. En laat nou net American Airlines een slechte rolstoelreputatie te hebben…. Zo wordt ons althans verteld. Vorige week, zo zegt men, was er een man die een hartaanval had en een brancard nodig had. Die schijnt nog te moeten komen…. Ze hebben de man uiteindelijk maar met vereende krachten zelf naar de first aid gebracht. Nou ja. Na ruim een half uur wachten komt de rolstoel echter opdagen (niet op eigen kracht, hij wordt geduwd door een dame), en zo worden we door de aan ons toegewezen customs officer (Raoul,klein van stuk en een snorretje) en de rolstoeldame door de douane heen geloodst. We mogen nu wel door de diplomaten ingang, dus we hoeven gelukkig niet aan te sluiten in de nog steeds erg lange wachtrij.
De dame met rolstoel weet de kortste route naar de bagageband, alwaar onze koffers al naast de band staan te wachten. Alle andere koffers van onze vlucht zijn uiteraard al lang weg.Mevrouw begeleidt ons ook nog helemaal naar het treintje dat ons vervolgens naar het Car Rental Centre gaat brengen. Ik stop haar $5 toe en daar lijkt ze erg content mee te zijn. Linda kan weer gewoon op haar benen staan en dus lopen we direct naar de Alamo parkeerplaats waar we, zonder langs een van de balies te hoeven, een mid size SUV voor de komende twee dagen uit mogen zoeken. Er staan wel een stuk of 16 exemplaren klaar om uit te kiezen, maar die 16 bestaan uit 1 Jeep Compass, 7 Hyundais iX-35 en 8 Fords Escape (kan ook andersom zijn).Na wat passen en meten blijken de Fords de grootste kofferruimte te hebben, al moeten onze drie achterpassagiers naast zichzelf ook nog twee kleine koffers op de achterbank proppen. Gelukkig is het naar het Crowne Plaza Miami Airport Hotel slechts 5 minuutjes rijden, dus dat is nog net te doen.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FordEscape.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FordEscape.jpg.html)
Het inchecken bij het hotel is een drama. Ze hebben geen twee kamers naast elkaar en ook geen kamers dichtbij elkaar waarvan er één twee personen en de andere drie personen kan herbergen. Ondanks het feit dat dit bijna een half jaar geleden schriftelijk is aangevraagd en bevestigd. In het Nederlands zeg ik zachtjes tegen Ellen dat ik dit voorval op Tripadvisor zeker niet onvermeld zal laten. Sue, de dienstdoende receptioniste, verstaat blijkbaar genoeg Nederlands om het woordje‘Tripadvisor’ te kunnen verstaan (…..) en nu gaat het wat vlotter. We krijgen in elk geval kamers op dezelfde verdieping. Ter afsluiting geeft Sue ons haar businesskaartje met de woorden ‘and please do not forget to mention the awesome check in’. Sure J. Linda gaat bijEllen & Jasper en Anja & PA3 slapen straks saampjes.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/crowne-plaza-miami-international-airport-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/crowne-plaza-miami-international-airport-1.jpg.html)
Dankzij de gratis WiFi verbinding kunnen we op zoek naar een dichtbij gelegen Denny’s, en deze wordt op niet al te grote afstand gevonden. Daar gaan we dus naar toe voor het diner.Het weerzien met Denny’s heeft alles in zich van een grote herkenning. Niet met Denny’s, 1 Miracle Mile, Coral Gables op zich, niet met de mensen die er werken, maar met de menukaart. Wauw, zesty nacho’s!
En natuurlijk free refills op alle frisdranken en speciale drankjes. Er worden vijf zesty nacho’s besteld,geserveerd en gegeten. Met één maar. Ongeveer halverwege de nacho’s van Ellenklinkt er een vloek; ‘GvdR#2!!’. ‘Wat’? ‘Mijn draadje breekt weer af’! Dit laatste is geen beeldspraak voor een of andere state of mind, maar geheel letterlijk te nemen. Het draadje aan haar tanden – overblijfsel van haar beugel– is afgebroken. Net vorige week is dit door de dienstdoende tandarts in Schaijk vervangen. Een intermezzo:
Ellen heeft – zoals veel van haar leeftijdsgenoten – lang met een beugel rond gelopen. Geholpen door de volledig geautomatiseerde orthodontistenfabriek van Stalpers in Oss. Bij deze productiefaciliteit worden tegen woekertarieven beugels geplaatst en gerepareerd door ca. 16- en 17 jarige stagiaires. De heer Stalpers loopt wat rond, knikt een keer bij één van de vele ‘lopende band stoelen’ en incasseert vervolgens de grote bedragen. Trouwens, zélfs dit doet hij niet zelf, maar heeft hij uitbesteed aan een factoringsmaatschappij. Die kunnen waarschijnlijk nog goedkoper rekeningen met grote bedragen printen dan 16 jarige stagiaires.Als aandenken aan de beugelperiode is er – bedoeld – een ijzerdraadje achtergebleven dat wat tanden bij elkaar houdt. Als dit draadje breekt of losgaat en niet hersteld wordt, dan is twee jaar beugelen en duizenden euro’s investering voor Jan met de korte Achternaam geweest. En het maakt natuurlijk dat je door de jaren heen zo af en toe terug moet naar de fabriek van meneer Stalpers. Tja, klantenbinding hè…….. In elk geval, op zaterdag, twee dagen voordat we op vakantie gaan, laat dit voornoemde draadje los. Ellen heeft er direct last van en belt dus de orthodontist(enfabriek). Voorspelbaar is dat er niet opgenomen wordt, maar dat er een antwoordapparaat aan staat (van zelf praten wordt je moe…). De weledelgestrenge heer Stalpers is op vakantie. Maar, goed nieuws, hij heeft zowaar een vervanger geregeld. In Oss? Nee. In Heesch dan? Nee. In Geffen, in Berghem, in Uden wellicht? Nee? OK, Veghel dan, of Nijmegen? Den Bosch? Niets van dat al. Hij heeft een goeie deal weten te sluiten met de orthodontist in Goirle……….. Volgens Google Maps 49 kilometer en 45 minuten verderop….. Nou moe.Maar als ‘klant’ heb je weinig keus. Bellen met 013 dus maar. Helaas. De praktijk in Goirle is gesloten wegens vakantie. Vanaf dinsdag weer te bereiken.Maar dan zijn we weg…… Maar, zo zegt de telefoonbeantwoorder (waarschijnlijk van hetzelfde type als dat van Stalpers want gezamenlijk leasen is natuurlijk goedkoper dan alleen……) tot die tijd vangt Stalpers in Oss alles op…. NIET DUS!!!!! Ik stel dan ook voor om het spreekwoord ‘van het kastje naar de muur’en het gezegde ‘een vicieuze cirkel’ maar te vervangen door ‘van Stalpers naar Goirle en weer terug’. En het liedje ‘van voor naar achter naar links naar rechts’ door ‘van Stalpers naar Goirle naar Stalpers naar Goirle, van Stalpers naar Goirle van Goirle naar Stalpers………..’ etc.
Dan maar onze eigen tandarts gebeld. Helaas wegens verbouwing gesloten. Maar wel een nummer van een vervanger: de tandartsenpraktijk in Schaijk. Die heeft gelukkig een noodspreekuur die avond. Ellen daar naar toe: anderhalf uur wachten en 4 minuten behandeling á €47,50 later zit het draadje weer vast. Zo’n twee dagen lang dus. Daar pakken we, bij Denny’s in Coral Gables op dinsdagavond de‘draad’, in dit geval letterlijk, weer op.
Vrij snel komt de pijn weer opzetten. Terug op de hotelkamer een dichtstbijzijnde orthodontist in Miami gezocht en warempel, op een paar blocks zit een praktijk met veel goede reviews. Daar gaan we morgenochtend dan maar eerst naar toe. Welterusten en see you tomorrow!
Esther2013
09-08-13, 00:21
Ik vind het echt heel rot voor Linda, ik ken het probleem, ik heb ook zo'n draadje, maar ik zit echt met tranen in mijn ogen van het lachen....
Ben benieuwd morgen in Miami, succes, gr Esther
Wat een consternatie toch zeg! Ik hoop dat de rest van de vakantie probleemloos verloopt.
Dag 3, woensdag: Uh verrie bizzie dee
Pfffffff. Was de planning voor vandaag al redelijk ambitieus, met het benodigde orthodontistenbezoek van Ellen erbij, wordt de invulling nog veel ambitieuzer.Als we met z’n allen het hotel uit wandelen schrikken we ons een spreekwoordelijk hoedje. De totale parkeerplaats van het Crowne Plaza hotel is door de hevige regen van afgelopen nacht nog verder onder water komen staan.Het is nu onmogelijk om met droge voeten (evenals sokken en schoenen) de auto te bereiken. Er wordt getost wie zich op moet offeren om de auto te halen en netjes voor te komen rijden. And the winner is…: juist, PA3. Dat ik volgens het huurcontract van Alamo de enige ben die de auto mag besturen is daarbij slechts een toevallige bijkomstigheid. Ok dan maar. Met een vliegensvlugge sprint en levensgrote stappen snel ik naar onze Ford – met enige fantasie (die zal moeten bestaan uit een huidskleurverandering van wit naar zwart, een knalgeel shirt in plaats van blauw, een verlenging van 15 centimeter en – last but not least –een afvalrace van naar schatting 25kg) zou je een vergelijking met Usain Bolt kunnen maken……..:D
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/ford.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/ford.jpg.html)
Met kletsnatte schoenen,sokken & voeten kom ik daarna door een stroom van water voor gereden om het clienteel te vervoeren naar…… Tja, waar naar toe eigenlijk? Naar IHOP! Vlakbij zit namelijk een vestiging van het International House of Pancakes. Sterker nog, het is precies die vestiging waar Linda in 2006 in haar onvermogen om te beslissen of ze apple of orange juice bij het ontbijt wilde, min of meer per ongeluk Sprite bij het ontbijt bestelde. En die uitspraak - ‘Sprite bij het ontbijt’- heeft bij ons sindsdien een vaste plek aan de ontbijttafel gekregen. Een maal binnen bij IHOP – ’t regent nog steeds als een dolle – blijkt dat er om acht uur ’s morgens meer mensen op’t idee kwamen om naar IHOP te gaan; ’t zit nagenoeg helemaal vol! Jasper kijkt zijn ogen uit wat er allemaal om hem heen op de tafels te vinden is, het is immers zijn eerste Amerikaanse ontbijtexperience. Wij bestellen behalve koffie en OJ ook een arsenaal aan omeletten, pannekoeken, fruit en ander spul en het smaakt allemaal even goed. Wel valt het ons op dat de werkelijk belachelijk lage prijzen die we de afgelopen paar jaar gewend zijn geweest in de restaurants, niet meer zo van toepassing zijn. Je kunt gewoon merken dat Obama de economie weer een beetje uit het slop gekregen heeft. Voor Jasper is het ook opvallend dat de ober amper verstaanbaar Engels spreekt. Hij is – zoals alle andere werknemers bij deze IHOP - een latino, en kan hier in Miami waarschijnlijk ook veel beter uit de voeten met Spaans dan met Engels.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/elviswithtitleonly-72eventdetail.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/elviswithtitleonly-72eventdetail.jpg.html)
Als enige heeft PA3 nog een ontmoeting met Elvis. Een andere gevleugelde uitspraak van ons gezin is namelijk ‘Elvis has left the building’. Hiermee wordt bedoeld dat een niet nader te omschrijven bruinkleurig object dat doorgaans in de toiletpot gedeponeerd wordt, met het nodige water de riolering in verdwijnt.Maar aangezien het klaarblijkelijk de hele nacht geregend heeft, het nog steeds regent en de naast het toilet gelegen voorraadruimte geheel blank staat (zie ik achteraf), werkt de riolering niet. Dus nadat ik ‘Elvis’ op de afgesproken plaats heb ‘gelost’, left hij the building NIET. Sterker nog: het water in de toiletpot bereikt een dermate hoogte dat het er meer op lijkt dat ‘Elvis’ juist het gebouw IN wil, in plaats van er UIT…….. Nadat een gevoel van grote opluchting mij al bij het lossen van ‘Elvis’ overviel, overkomt me dit opnieuw als ik zie dat ‘Elvis’ nog net voor het bereiken van het equivalent van het NAP(Nieuw Amsterdams Peil), hier NAPM genoemd (New Alarming Poopwaterlevel Miami),achter de toiletpotrand blijft hangen. ‘Elvis’ is hier, zeg maar, een soort cliffhanger. Pfffff……… Elvis has NOT left the building, but he has not entered it either. Elvis has reached status quo. He is staying afloat.
Goed, na al deze beschrijvingen drop ik Anja, Jasperen Linda bij het hotel en gaan Ellen en ik op zoek naar de orthodontist.Helaas, na een aantal keer aanbellen blijkt de praktijk – precies zoals het een klantvriendelijke orthodontist betaamd - gesloten. Dus gaan we maar naar het vlakbij het hotel gelegen gebouw waar met grote letters ‘MIRO DENTIST’ opstaat. Een vriendelijke mevrouw van deze uiterst professioneel ogende tandartsenpraktijk zegt ons echter dat er vandaag wel een aantal tandartsen,maar helaas geen orthodontist aanwezig is. Verrassend? Niet echt. Maar… er gloort hoop aan de horizon, in Hialeah, op zo’n twintig minuutjes rijden, hebben ze nog een praktijk en daar is wel een orthodontist aanwezig. Ze klimt meteen in de telefoon en weet te melden dat we er verwacht worden en direct geholpen zullen worden. Mooi! We rijden snel langs het hotel om de rest van the family op te pikken, dan kunnen we na het orthodontistenbezoek direct door naar onze eerste echte bestemming, de Gator Boys! Na inderdaad een twintig minuutjes rijden bereiken we de praktijk in Hialeah. In de (volle!) wachtkamer hoeven we maar een minuut te wachten voordat we naar binnen mogen. In tegenstelling totde Stalpers orthodontistenfabriek in Oss, waar een tiental stoelen op lopende band wijze naast elkaar geplaatst zijn, treffen we hier slechts drie behandelstoelen aan. En die zijn ook nog eens van elkaar gescheiden door tussenwanden. Privacy? Bij een orthodontist? Het kan dus gewoon wel. Dokter Antonio moet vanzelfsprekend wel eerst de ongoing behandeling van een patient afmaken (gelukkig niet andersom….), voordat hij Ellen kan helpen. Na ruim een half uur zijn we aan de beurt. Hij fixed een en ander in een dik kwartier en volgens Ellen is alles perfect en veel beter vastgemaakt dan in Nederland.Dokter Antonio geeft aan dat hij het draadje wat hoger heeft vastgezet dan voorheen, zodat de kans op een herhaling van een probleem aanzienlijk kleiner wordt. Bovendien krijgen we nog tips over oppassen met hard voedsel, specifieke plekken om wel of niet te kauwen en een gratis set met tandpasta, tandenborstel en flossdraad. Nog nooit gehad bij Stalpers! En dat alles voor slechts $91……
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/dollarbills.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/dollarbills.jpg.html)
Het regenen is inmiddels veranderd van status ‘plensbui’ naar status ‘miezeren’, en dus rijden we tussen de miezerdruppels door naar Everglades Holiday Park, home of the Gator Boys.Dit is een toeristenattrractie waar niet alleen geworsteld wordt met het probleem van hoog water – de hele parkeerplaast staat blank - , maar ook met alligators. Tevens vinden er airboatrides plaats in – let op – overdekte airboats! Komt dat mooi uit met die regen. Het park is tevens de locatie waar het populaire programma op Animal Planet ‘Gator Boys’ wordt opgenomen.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/GatorBoys.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/GatorBoys.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4642-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4642-1.jpg.html)
We gaan naar de balie om onze Groupons ($12,50 voor een airboatride van een uur én een rondje alligatorworstelen) in te wisselen en horen dat er waarschijnlijk al binnen 15 minuten een boot is waar we op mee kunnen. Ondertussen kopen we wat water en struinen we wat door het winkeltje rond. Daarna worden we al opgeroepen om naar de steiger te gaan. Het leuke van deze steiger is dat we deze – ondanks het feit dat we er nog nooit geweest zijn – goed kennen. Er hangt namelijk een webcam die via het internet altijd live te benaderen is. Voordat we uit Nederland vertrokken hebben we dan ook met Helmi – Jasper’s mammie –afgesproken, dat we even zouden bellen als we hier waren. Dan kan ze mooi op de webcam meekijken of we niet van de steiger af vallen. Zoals afgesproken belt Jasper met het thuisfront en daarna staan we allemaal enthousiast naar de camera te zwaaien. Zelf ook eens kijken? Bijvoorbeeld om live het actuele weer te checken in Zuid Florida? Kijk dan op
http://www.evergladesholidaypark.com/webcam.html
Elk voordeel hep se nadeel.Door de overdekte boot worden we niet nat, en da’s prettig, maar we kunnen onze captain niet zien. Gelukkig wel horen. Via het onboard sound system horen we zijn – deels leuke en deels afgezaagde – grappen. Na een kleine 10 minuutjes varen spot ik al een redelijk grote alligator. Tussen de leliebladeren lag hij stil, maar inmiddels, waarschijnlijk door onze nabijheid, is hij ‘on the move’.De lange staart gaat langzaam heen en weer en al vrij snel duikt hij daarna,helaas, onder.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4677-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4677-1.jpg.html)
Aansluitend stopt de bootbij een eilandje waar tussen het riet een mooi gekleurde vogel zit met jongen.Onze captain alias gids legt de boot stil en komt aan de rand van de boot zitten. Daar begint hij wat te vertellen over de vogels en laat hij ze wat uit zijn hand en mond(!) eten. Deze birdies vinden popcorn blijkbaar erg lekker!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4663.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4663.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone033.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone033.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone046.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone046.jpg.html)
Ook diverse mensen uit onze boot mogen de vogeltjes voeren, waaronder Anja en Jasper. Fun! Kort nadat webij de vogels wegvaren zie ik weer een alligator. Dit keer nog een grotere, en deze is bepaald niet onder de indruk van ons. Op gepaste afstand blijft hij zelfs evenwijdig met de boot mee zwemmen. Al vaak hebben we dit tafereel gezien, maar het blijft toch altijd bijzonder en leuk.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4673.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4673.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone075.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone075.jpg.html)
Onze captain maakt nog een paar keer flink vaart over zogenaamde high speed stretches en voordat we het goed en wel in de gaten hebben is het uur alweer voorbij. We kopen – geheel tegen onze principes in – de foto die van ons vijven is gemaakt ($10) en besteden tevens nog wat geld bij het snack window; een portie gator bites dat we met z’n vijven delen. Smaakt naar……..vip of naar kis, net wat je wilt. Een onbestendige combi namelijk van kip en vis. Ons bezoek aan Everglades Holidaypark sluiten we af met een korte alligatorshow en daarna gaan we richting Miami. Meteen na de parkeerplaats steekt er een wasbeer over, maar helaas zijn we net te laat om ‘m te fotograferen. Het bewijs:
Niks meer te zien dus…….. Na een tijdje komt een lang verwachte vraag vanaf de achterbank; ‘wat doen we met lunch’? Ik besluit wijs de vraag te omzeilen totdat we inmiddels in Miami downtown zijn aangekomen in de wijk Wynwood. Door het gemopper ‘wanneer gaan we nou eten’ heen, parkeer ik stiekempjes de auto en wek de indruk dat we voor het eten nog een stuk gaan wandelen. Zeker omdat het nog motregent wordt me dit niet bepaald in dank afgenomen. Wel vinden ze de schilderingen waar we langslopen – Wynwood is een oude handelswijk waarin veel – heel veel – panden en pandjes zijn voorzien van muur- en wandschilderingen in de meest uiteenlopende stijlen en kleuren, erg mooi. Een voorproefje:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4717.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4717.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4718.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4718.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4727.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4727.jpg.html)
Als we bij 2nd Avenue om de hoek komen loop ik de eerste de beste open deur binnen. Trouw wordt ik gevolgd en al snel begrijpt de rest van de groep mijn intentie: ohhh, we gaan hier eten. Dat klopt! We zijn bij de Wynwood Kitchen and Bar. Een niet alledaags restaurant dat zowel van binnen als van buiten voorzien is van schilderkunst.We krijgen water en brood en er wordt uitgelegd dat ze werken met een soort van tapas systeem; kleine hapjes dus. Op tafel komen onder andere salade a la Julius, varkensmaag, steak skewers, gamba’s en chicken. Alles komt tegelijk op tafel en ondanks het feit dat alles niet bepaald goedkoop is, zijn de porties wel erg klein en blijken niet alle keuzes even succesvol. Zo wordt de varkensmaag er op voorhand van verdacht om op niet al te lange termijn de nodige zeer onsamenhangende Elvissen te zullen genereren. If joe no wot ai mien………
De volgende episode gaan we lezen of de verdachtmakingen terecht waren……..
Haha wat een leuke verslagen! Gelukkig is het goed gekomen met het draadje, en benieuwd of er nog veel Elvissen komen :D
Vervolg dag 3
Als we de tapas-achtige versnaperingen allemaal achter de kiezen hebben maken we in en om het restaurant nog wat foto’s. Het is wel jammer dat het nog steeds regent. En, nog erger, het gaat nog harder regenen ook. Dit tot groot plezier van Linda.Waarom? Omdat die liever de gebouwen en kunstwerken in deze wijk bekijkt vanachter het glas van de auto dan zelf wandelend door de straten. En dit keer heeft ze geluk; het regent te hard om te wandelen, dus gaan we terug naar deauto. Maar eerst:
De afsluiting van het vorige subverslag ging over de al dan niet te verwachten optredens van the King of Poep & Drol, Elvis. Nou, daar gaan we dan; een beschrijving van een bezoek aan het kleinste kamertje.
Door de regen kan buiten de MSP (Miami Sewer Police/Miami Riolerings Autoriteiten) de druk al nauwelijks aan, binnen bij PA3 loopt de druk ook hoog op. Op zoek naar goede PR (néé, geen Public Relations maar Public Restrooms), heb ik die redelijk snel één gevonden.Een nadeel echter, er staat een lange rij. Allemaal inheemsen zo te zien, ik ben als nummer 6 in de rij de enige blanke, de rest is allemaal van LatijnsAmerikaanse komaf. En ze spreken dientengevolge Spaans en geen Engels. Nu weet ik van mezelf, zelfkennis is een groot goed, dat ik er uiterlijk meer uitzie als een Europeaan, bijvoorbeeld een – dikke – Duitser, en niet als een Spanjaard. Maar desondanks, en hier zit ‘m de zeer zware onderschatting van de vijf mannen die voor mij in de rij staan, versta ik toch een aardig woordje Espanol. Duidelijk is namelijk dat het gesprek tussen de vijf mannen voor me over mij gaat en wat ik hier doe. Plotseling wendt de nummer 5 uit de rij zich in pitcoalenglish (steenkolen Engels) tot mij en vraagt of ik voor wil gaan.Nou, dat wil ik wel. De interne druk is namelijk inmiddels te vergelijken met Fukushima in maart 2011. De gevolgen zullen op de schaal van radio-activiteit nou niet bepaald zo groot zijn als daar in Japan, maar voor de rest wordt het volgens mij redelijk vergelijkbaar als ik niet binnen nu en 1 minuut 23 seconden de kans krijg om de ventielen te openen. De overige vier mannen herhalen zijn verzoek en dus mag ik, met nog 51 seconden te gaan, naar voren.De deur gaat open, een jongetje komt naar buiten – evenals een enorme rookwolk met niet nader te beschrijven, maar wel zeer onwelriekende geuren – als de klok op 29 seconden staat. Ik draai me meteen om, doe de deur op slot, nog 21 seconden, maak m’n riem los – nog 14 seconden, doe m’n broek naar beneden – nog 6 seconden - , laat me zakken – nog 0,02 seconden en ….. de rest laat zich raden. Wat ik echter niet gezien heb, is dat het een toilet betreft van Franse komaf; geen keramiek te bekennen, slechts een ‘trou dans la terre’ (een gat in de grond)……… Qua drukontlasting voor mijn interne systeem maakt dat natuurlijk niet uit, maar het is wel een zaak om Elvis vanaf een grotere afstand toch precies in het midden te deponeren. Dat gaat gelukkig goed. Alleen nu: ‘no hay papel higiénico’, ‘pas de papier’ oftewel ‘no toilet paper’. Wat nu? Panuelo!Mouchair! Handkerchief! Zakdoekje dus. Niet zakdoekje leggen, maar zakdoekje vegen. Allis well that ends well………….
Bovenstaand kleine kamertjesbezoek hééft plaatsgevonden. Dóór mij. Alleen niet in 2013 maar in1993, en niet in Miami maar op Sri lanka. In Miami heeft Elvis zich die middag niet meer laten zien. Zou die toch echt dood zijn……..
Met de auto rijden we verder langs de vele kunstwerken. Iets wat, behalve alle kunstwerken, ook nog opvalt,is de enorme hoeveelheid bedrijven en bedrijfjes die hier zitten die gespecialiseerd zijn in schoenen. Overal heet het shoes zus en shoes zo. We zien onder andere een 20 voet container aan de straat staan waar doosje voor doosje de schoenen worden uitgeladen richting een achenebbes magazijn. Maar de foto’s die we in deze wijk maken zijn best awesome. Kijk maar;
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4738.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4738.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4742.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4742.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4734.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4734.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4731.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4731.jpg.html)
Na Wynwood staat het Miami Holocaust Memorial op het programma. Gelukkig is het echte regenen voorbij en miezert het alleen nog een klein beetje. Bij het schrijven over ons bezoek aan het Memorial zou het op ene of andere manier totaal ongepast zijn om daar grapjes of andere humoristische elementen in te vermengen. Het monument is gewoon zo enorm indrukwekkend dat je dat echt wel uit je hoofd laat. Het Memorial is een klein park dat gemaakt is rondom een grote, ronde vijver die gevuld is met blauw water. Rondom de cirkel loopt een soort semi overdekte gang die voorzien is van de meest gruwelijke verhalen en foto’s uit de periode van de vernietigingskampen uit de Tweede Wereldoorlog. In het midden komen deze gangen samen en gaan ze over in een ommuurd eiland in het midden van de vijver.Op dit eiland staat een enorm koperen beeldhouwwerk van een enorme hand die de lucht in reikt. Langs en onder aan de hand staan beelden van mannen, vrouwen en kinderen met de meest verschrikkelijke gezichtsuitdrukkingen. Als je dan ook nog de specifieke muziek in je opneemt die hier de gehele dag door gedraaid wordt, dan sta je echt wel even stil bij wat er zo lang geleden gebeurd is.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4756.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4756.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4748.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4748.jpg.html)
Als we vertrekken valt hetJasper op dat er enorm veel heel kleine kikkertjes in, om en op het water zitten. Best grappig.
Onze volgende, en laatste, halte van vandaag is South Beach. Vooraf hebben we via het web een leuke wandelroute door het Art Deco district gevonden en Linda gaat vandaag de rol van reislijder op haar nemen. Om te beginnen zoeken we een parkeerplaatsje voor de auto. Bij de kruising van 5th Street en de wereldberoemde Ocean Drive vinden we zowaar meteen een plaatsje langs de kant van de weg. PA3 loopt naar de parkeerautomaat en het tarief valt mee. De werkende staat van de parkeerautomaat valt tegen: hij doet het niet. Gelukkig staat er even verderop nog een automaat, dus daar maar naar toe. Bij die automaat staat een Fransman te klunsen. In Engels zoals alleen een Fransman dat verkrachten kan, meldt hij dat deze automaat het ook niet doet. Ik probeer het desondanks toch en wat blijkt: pas de problème. Ik aan hem uitleggen hoe het werkt en hij doet in elk geval alsof hij het snapt; senk-uh joe-uh very-uh much-uh monsieur-uh! C’est rien!
Linda neemt nu het voortouw en off we go! Als eerste maken we wat leuke foto’s van de hotels hier, die in veel gevallen zijn voorzien van een leuke passende automobiel voor de deur.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4779.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4779.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4778.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4778.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4761.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4761.jpg.html)
Dan gaan we linksaf het strand op om toch ook maar te kunnen zeggen dat we in Miami op het Beach zijn geweest. Bij deze; we zijn in Miami op het Beach geweest. Op het strand wordt wat gelanterfant en bij de douches worden bedoeld de voeten en semi-onbedoeld andere lichaamsdelen afgespoeld. Terug op Ocean Drive maken we een ‘happy hour with 50% off!’-pitstop bij de Clevelander. Een supergaaf hotel met een prachtig terras en een schitterende bar ‘all in the open’, zo maar langs de straat. Het bedienend personeel – allemaal dames die voldoen aan alle maten-eisen van de model-agencies– heeft nauwelijks iets aan. Een bikini en that’s it. Jasper wordt er helemaal wild van:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4783.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4783.jpg.html)
PA3 wordt er ook helemaal wild van maar fotografisch bewijs is hiervan helaas niet te leveren. Ook niet van het ijsklontengevecht bij ons aan tafel. Dat duurt maar voort. Normaal doen ze in de VS 50-60% ijsblokjes in je glas voordat ze er drank in gieten. Tijdens het happy hour bij the Clevelander – het moet immers uit de lengte of uit de breedte komen – loopt dat percentage op tot 75-90%. De slogan voor het happy hour moet dus niet zijn ‘50% off!’, maar eerder ‘50% more!’. ‘Ice dan’ welteverstaan. Jasper pint daarna wat geld bij een ATM en koopt een tietmok – een wat? – ja inderdaad, een drinkmok(je) in de vorm van een gave vrouwenborst met een gaatje in de tepel. Speciaal voor broerlief Willem in Oijen. Schattig hè? We shoppen, fotograferen en lopen nog wat voordat onze 6e reisgenoot, daar is ie weer, de inwendige mens,om aandacht vraagt. Vlakbij zit een Subway, dus daar gaan we – ondanks de opmerking van Jasper dat brood toch geen avondeten is – naar binnen. Ja, onze Jasper zal er aan moeten wennen tijdens deze vakantie: we eten zeer onregelmatig, en houden ons niet aan bestaande conventies; steak bij het ontbijt: moet kunnen; een milkshake van anderhalve liter als dessert: kan zomaar gebeuren; een footlong Subway broodje als diner is dus geen enkel probleem. Sorry dude.
Bij-uh de-uh Subway-uh,alsof de duvel er mee speelt, staan-uh er-uh weer-uh Franse-uh voor-uh ons-uh.Uit eigen ervaring kunnen we nu melden dat een misverstand tussen achter de balie staande Spengels (Spaans-Engels) sprekende Latino’s van Subway en Frengels (Frans-Engels) sprekende klanten aan de andere kant, in een very small corner zit. Veel misverstanden en vooral ook langdurige misverstanden. En onze magen maar knorren. Maar uiteindelijk, uit-ein-de-lijk, zitten we toch met drie grote broden(néé, geen spelfout, hier moet echt staan broden en niet borden) en twee salades aan tafel. Ook door Jasper wordt deze maaltijd na een half uur zowel kwalitatief als kwantitatief als méér dan toereikend beoordeeld. Mooi!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4790.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4790.jpg.html)
Dan lopen – nee sprinten,want onze parkeertijd is bijna verlopen – we terug naar de auto, waarbij Ellen en Jasper in het inmiddels donkere Miami Beach, 5th Street straal voorbij lopen en pas bij 4th Street richting Ocean Drive gaan. Zijn Anja, Linda en PA3 al (snel)wandelend toch nog eerder bij de auto dan zij sprintend. Sufferds!
Jasper moet zich in de publieke ruimte van Miami Beach nog even ontdoen van een Elvis (daar is ’t ie toch weer!) en dan gaan we richting hotel. Daar nemen we nog een (te) verfrissende duik in het zwembad en daarna gaan we snurken. Morgen wacht de eerste dag van de cruise! Spannend………
Dag 4, donderdag: Hey Raoul, how you’re doing man?
Deze donderdag start met een poging om het aangename met het nuttige te verenigen. Het nuttige zou in dit geval de aankoop zijn van plakband (?), waterschoentjes voor Ellen &Linda en benodigdheden voor aan boord van ons cruiseschip, de Carnival Victory. Het aangename zou hem moeten zitten in het gebruiken van het ontbijt. Bij Walmart zou beiden moeten kunnen lukken. Maar, we kunnen er kort over zijn,slechts het nuttige deel is succesvol afgesloten. De Deli afdeling van deze WalMart (vestiging Miami Doral) is niet je van hèt. Bij de speciale instore koffiebar hebben ze alle soorten koffie die je maar wilt, als het maar gewone koffie is. Sapjes is weer tegenovergesteld: ze hebben alle mogelijke sapjes die je maar bedenken kunt. En combinaties daarvan. Maar orange juice? Of apple juice? Helaas….
Voor op de boot nemen we diverse flesjes typisch Amerikaanse frisdrank mee: Dr. Pepper, Mountain Dew e.d. en met de totale Walmart buit gaan we terug naar het hotel, waar we alles met behulp van de nodige druk in de koffers en tassen gepropt krijgen. Linda vindt dit het juiste moment om de betekenis van een Vlaams woord in de praktijk te brengen:’panikeren!’ Volgens het online woordenboek betekent panikeren ‘het in paniek geraken’, en ik moet zeggen, die betekenis klopt vrij aardig. Linda heeft namelijk haar koffer in twee dagen tijd weten om te toveren van een vrij georganiseerd geheel naar een bermbommetje-in-a-suitcase. Harry Potter zou het haar niet kunnen nadoen….. Maar, zoals eigenlijk altijd, komt alles weer op zijn pootjes terecht. Nu kunnen we opnieuw gepakt & gezakt en alle koffers voorzien van de speciale labels die we plastificeren met de bij Walmart gekochte plakband (!),vertrekken. Het is deze ochtend droog, maar vannacht heeft het weer dusdanig gehoosd dat de gehele parkeerplaats van het hotel weer dik onder water staat.Als we kort daarna de auto aftanken mist Linda het onderwaterfototoestel. Oh jee, waar heeft ze dat gelaten???? Vandaag blijkt echter de dag dat alle Linda-paniekaanvallen slechts kort duren, want binnen een minuut is het toestel gevonden en kunnen we verder.
Bij de cruiseterminal staan al de nodige porters klaar om de koffers in de trolleys te laden voor boarding. PA3 gaat de auto inleveren terwijl de overige vier toezien op het correct tippen van de porter. Tja, sommige taken in het leven zijn (zeer) onevenredig verdeeld. PA3 moet helemaal naar het Miami Intercontinental hotel rijden (5 minuten), want dat is het dichtstbijzijnde inleverpunt van Alamo. Ik rij daar naar toe maar zie nergens een bordje ‘Alamo’. Wel zie ik heel veel bordjes waarop staat ‘No parking, towe away zone’. Toch fluistert één van de hier aanwezige bell boys me toe dat ik de auto hier gerust even neer kan zetten en naar binnen kan lopen. De Alamo balie zit meteen vooraan in de lobby. Deze informatie blijkt dusdanig goed te kloppen dat ik twee minuten later alweer in de taxi zit terug naar de cruise terminal. Daar voeg ik me bij mijn geliefden (betekent dit eigenlijk dat ik hen allemaal lief vind, of dat zij mij allemaal lief vinden?), en checken we in bij Carnival voor onze 3/4/5 daagse* cruise.Het hangt er namelijk maar vanaf hoe je telt; we zullen vier nachten aan boord zijn, dus in Nederland zou gesproken worden over een 5-daagse cruise. Hier noemen ze dat echter een 4-daagse. Strikt genomen zijn we echter maar 3 dagen echt onderweg; vandaag is immers boarden en doe je niks en de laatste dag is aankomst ’s morgens vroeg om 7 uur en doe je ook niks. In elk geval, of het nu 3, 4 of 5 dagen is, we gaan varen!
De security check lijkt op die bij het vliegveld maar is minder streng en daardoor aanmerkelijk sneller. ‘We sail right through’. We mogen allemaal nog even op de foto en krijgen pasjes uitgereikt. Dit zijn onze zogenaamde ‘Sail & Sign cards’. Er volgt nog een groepsfoto van ons allen en daarna worden onze kaarten geswiped en mogen we precies om 12 uur aan boord. Onze kamers/hutten/staterooms zullen beschikbaar zijn vanaf 14:00uur, dus kunnen we eerst lekker lunchen op dek 9, ons ‘eigen’ dek. Hier liggen niet alleen onze staterooms, maar ook alle zwembaden (3), alle jacuzzi’s (11), twee grote restaurants, een pizzabar, een grillstation, soft serve ijsmachines en uiteraard wet bars.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7190063.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7190063.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone129.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone129.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4823.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4823.jpg.html)
Als we daar naar toe lopen wordt ons meteen een lekkere cocktail aangeboden. Tenminste, dat denken we. Een ieniemini kaartje vertelt ons dat deze wel mooi $8.75 each kosten. En daar komt dan nog 15% tip en belasting overheen. Daar zijn we dus echt te pinnig voor; de jus is immers gratis! Voordat we de buffetten afstruinen op zoek naar het aller, allerlekkerste wat er te vinden is, gaat PA3 bottomless bubbles kopen.Het eten zit namelijk bij de prijs van de cruise inbegrepen, maar het drinken (muv sap, water, koffie en thee) niet. Daarvoor kun je kiezen uit een aantal verschillende opties: gewoon per keer aftikken via je card, een bottomless bubbles card voor onbeperkt soft drinks á $6 per persoon per dag, of een speciaal programma voor onbeperkt alcoholische dranken á $49.95 per dag. Al deze aankopen zijn dus +15% tip en + taks, en dit wordt, puur vanwege het gemak uiteraard, standaard bij je rekening opgeteld. Zouden we opteren voor de alcohol optie, dan ben je verplicht om dit voor alle dagen te doen en voor alle aanwezigen in je party. Oftewel $1536…. Het zal de lezer dezes duidelijk zijn -zeker omdat gezien onze leeftijden er slechts twee van ons vijven mogen drinken- wij kiezen voor de $6 optie > in totaal dus $185. Na het eten inspecteren we vanzelfsprekend eerst onze kamers. Die vallen voorwaar niet tegen; wij hebben een mooi balkon en een ruime kamer, Ellen & Jasper hebben een ruime kamer met raam aan de voorzijde, maar wel met twee eenpersoonsbedden. Hmmmm…..Linda heeft een groot tweepersoonsbed in haar kamer en ook een raam aan de voorzijde.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5031.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5031.jpg.html)
Direct nadat de jongedames hun beddengoed hebben omgewisseld worden onze koffers al bezorgd; da’s lekker snel. De Chinese mevrouw die hoofdsteward is van deze vloer komt alle kamers langs en vraagt aan iedereen de naam. Tja, en de antwoorden op die vragen blijken moeilijker dan je zou denken. Dat zit namelijk zo: officieel mag je pas een eigen kamer op het cruiseschip als je ouder bent dan 21, of een meereizende ouder hebt cq bij een volwassene op de kamer ligt. Bij de boeking hebben wij dus zodanig moeten schipperen dat Jasper (19) bij Anja (49) ligt, Linda (17) bij PA3 (49) en Ellen (18) apart. Een andere indeling was – zonder de regels te overtreden – niet mogelijk. Maar in de praktijk liggen Anja en PA3 natuurlijk bij elkaar, Ellen & Jasper bij elkaar en Linda apart. Maar Linda moet dus bij controle zeggen dat ze Ellen heet. En dat is verwarrend. Soms. Voor de Chinese steward. En voor Ellen. Maar ook voor Linda. En Jasper. Ik snap het vanzelfsprekend te allen tijde en op alle momenten (not!).
Helaas is er geen betaalbaar WiFi aan boord, maar we kunnen elkaar via de in room phones wel probleemloos bellen. Nou liggen onze hutten naast elkaar, dus de afstand is nog wel enigszins te overbruggen, maar ’t is toch handig. Om half vier is de verplichte veiligheidsoefening. Een aanfluiting van de bovenste plank. Tenminste, als aanfluitingen überhaupt op planken zouden kunnen liggen. We wachten tot we een ons wegen – in mijn geval is dat heeeeeeeeeeeeeeeeel lang – en als het dan eindelijk in brokstukken begint, is het niet te verstaan om twee redenen. De eerste is de airco unit waar we buiten op dek 4 zijn voor gezet en de tweede is het gebrekkige Koeterwaals met Italiaans accent dat de kapitein voor Engels wil laten doorgaan. Nou ja, we hopen maar dat het niet nodig zal zijn. Na deze oorverdovende sessie gaan we het schip verkennen. Op de laagste dekken, 1 en 2,blijken alleen maar hutten te zijn; weinig te zien dus. Op de hogere dekken zijn de winkels, restaurants, bibliotheek, guest services, fotoruimte, lounges,bars, koffiecorners, theaters en een casino. In het casino gaan we iets drinken. We zitten aan de zijkant van het schip met uitzicht op de skyline van Miami, want we zijn nog niet vertrokken. Als we ongeveer halverwege onze glazen zijn, begint het schip te varen, maar daartoe moet er eerst gedraaid worden. En dat betekent dat Ellen’s glas Fanta pardoes van de super gladde tafel afschuift en op de grond kapot petst. Gelukkig komt er een mevrouw snel de rotzooi opruimen en is er verder geen schade.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7180050.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7180050.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7190058.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7190058.jpg.html)
Als PA3 een vervangend glas drinken is halen komt plotseling – toeval bestaat niet – voor de tweede keer in vier dagen Raoul voorbijlopen. Ellen ziet ‘m uit een ooghoek voorbij schuifelen; is dat niet die Customs & Border patrol guy die ons vertelde over de man die een hartaanval kreeg op Miami Airport? Zal wel niet. Zou een te groot toeval wezen. Na de drankjes gaan we verder met het verkennen van ‘ons’schip. Ja mensen, als je een paar uurtjes op een cruiseschip rondloopt dan waan je je al meteen een soort halve miljonair en spreek je al van ‘ons’ schip. Wat zien we nog meer? Een arcade, een supergave fitnessclub met uitzicht rondom op open zee, een over 21-club, en, last but not least, door de ramen een hele hoop nattigheid. Nattigheid van onder, hier ook wel Caribbean genoemd, maar ook nattigheid van boven, waarschijnlijk de laatste stuiptrekkingen van bijna tropische storm ‘Dorian’. We spreken af om ons even op te frissen en om te kleden en dan te gaan eten. Terug op onze kamer heeft het kamermeisje – na een healthy incentive van $30 – erg haar best gedaan. Op bed liggen onder andere een paar chocolaatjes en – believe it or not - een olifant.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7200131.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7200131.jpg.html)
Een handdoek gevouwen in de vorm van – weliswaar, maar dat maakt het niet minder indrukwekkend om te kunnen zeggen: ‘er lag een olifant op ons cruiseschipbed’. Het Atlantic restaurant is voor ons ‘the place to be’, maar het is vol en we moeten nog even wachten. In de bar is dat – onder het genot van een drankje enlive muziek – geen straf. Voor de ingang van het restaurant begint zich nu echter een lange rij te vormen. Dit bespoedigt ons besluit om toch maar weer in de rij te gaan staan. Plots, voor de derde keer in 4 dagen, staat Raoul voor ons. Toch? Is ie het nou of is ie het nie? Vragen! Jasper vraagt, Sir? En meteen schreeuwt Raoul het uit, ‘hello, how are you doing, and Linda how are you?’. Samen met een vriend wiens uiterlijk doet vermoeden dat hij wel vaker cruisereisjes maakt – later blijkt dat inderdaad zo te zijn – is hij tijdens een 4 day leave, gezellig een cruiseje aan het maken.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7180040.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7180040.jpg.html)
Als we aan de beurt zijn blijkt de tent nog steeds vol. We krijgen een pager mee die zal afgaan als er plaats is. Nauwelijks hebben we onze billen weer te ruste gelegd in de heerlijke barstoelen of de pager gaat af. PA3 er heen, maar helaas, vals alarm.Nog langer wachten. Na een tijdje gaat de pager opnieuw af en naar nu blijkt terecht. We worden naar onze tafel begeleidt waar waiter Emanuel ons allereerst een dure fles water aansmeert. Daarna volgt lekker vers brood,garnalencocktails, eend en spring rolls. De entrees bestaan uit lasagne, zalm en steak. Helaas voor Pa3 zitten er in de lasagne van Ellen olijven, en dus moet hij verplicht vrijwillig zijn godvergeten sappige juicy-cruisy steak,inruilen tegen een ordinaire lasagne…….. Nou moe.
Tussen de gerechten door wordter omgeroepen ‘showtime!’. Obers klimmen op tafel en geven een show weg op de muziek van ‘heeeeeeeeeeeey, hey baby, oeh ahh, I wanna knoooooowww will you be my girl’. Het Amerikaans publiek vindt dit echt geweldig, wij zitten met open mond (wel leeg gelukkig) te kijken naar deze overdreven vertoning. Fruit en chocolade vormen de belangrijkste ingrediënten van ons nagerecht voordat we onze eerste Caribische nacht gaan doorbrengen. En iedereen kent nog wel het nummer van Arie-o Ribbens-o: ‘Caribische nachten zijn lang, Caribische nachten zijn lang, ze komen pas langzaam op gang, ja maar dan, ja maar dan….’. Gaan we snurken. ZZZZZZZZZZZ
Dag 5, vrijdag: Wat is ‘the pink finger of friendship’?
Je voelt ’s nachts eigenlijk niet eens dat je op een schip in de tropen zit. De airco zorgt voor een aangename temperatuur, de grootte en de stabilisatoren van het schip zorgen voor een zeer stabiele ligging, en het feit dat we op dek 9 liggen maakt dat we totaal geen last hebben van motor of ander geluid. Met andere woorden; het is comfy reizen zo!
Omdat de planning is dat we al vroeg op Key West aan zullen komen, hebben wij de wekkers ook vroeg gezet;om 7 uur al zitten we aan het breakfast buffet. En eerlijk is eerlijk, dat ziet er perfect uit. Voor elk wat wils; voor de liefhebber van het stevige ontbijt zijn er eieren, hash browns, bacon en worstjes in vele soorten en maten. Voor de broodliefhebbers is er voldoende keus met een keur aan croissantjes,broodjes en brood. Ook de gezonderiken hebben keus: yoghurtvarianten, verse meloensoorten, ananas etc. Mijn persoonlijke bord ziet er uit als een stebroge, en inderdaad ben ik een liefhebber van stevig ontbijt, broodontbijt én gezonder ontbijt! Na het ontbijt pakken we de spullen die we vandaag aan wal nodig hebben, en om 8 uur staan we op de kade. Al voor we ons bij de persoon met het bordje ‘Big 3’ kunnen melden, vindt Carnival echter dat er op de loopplank van elke groep een foto gemaakt moet worden. Allemaal verplicht lachen naar het vogeltje en snel doorlopen. Later kun je dan boord deze foto voor slechts $18 +15% tip + taks aanschaffen. De persoon met het bordje ‘Big 3’ staat er niet alleen voor ons, maar ook voor 19 anderen. Met ons vierentwintigen hebben we namelijk allemaal geboekt voor de excursie met de naam ‘Big 3’. Deze excursie zal bestaan uit kayaken rondom een mangrove-eiland, snorkelen in de blauwe wateren rondom Key West en een tocht per boot op zoek naar dolfijnen. Met de man lopen we om de kade heen naar een aangemeerde boot die naar schatting 678 keer past in ‘onze’ Carnival Victory.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4844.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4844.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4855.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4855.jpg.html)
Daar aangekomen worden we welkom geheten door de kapitein en een bruine, magere persoon die lijkt op een kruising tussen Cat & Weazle oftewel Catweazle. De bekende jeugdserie uit de zeventiger jaren:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CatweazleS2SpineShot_.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CatweazleS2SpineShot_.jpg.html)
Na een half uurtje varen komen we bij een klein mangrove-eiland. De groep wordt in tweeën gesplitst,waarbij de ene helft gaat snorkelen en de andere helft kayaken. Wij horen bij de andere helft. Anja gaat met PA3 in een kayak, Linda gaat met Jasper en Ellen offert zich op om met, Jalla in de boot te gaan. Jalla is een vrouw die alleen op deze excursie is en speciaal uit Chicago gekomen is voor een family reunion op de Carnival Victory. Als enige van haar familie leek het haar wel leuk om te gaan kayaken, vandaar dat ze hier nu is. Catweazle staat al op ons te wachten op zijn kayak, en van een afstand gezien is het net of hij op het water staat.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/DSCF6222.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/DSCF6222.jpg.html)
Met onze in totaal 7 kayaks varen we eerst tot vlakbij het eiland en daar geeft Catweazle wat uitleg over de ecologie van het gebied. Ondertussen kijkt hij scherp in het water of er niet iets te zien is wat hij eruit kan vissen. Op een gegeven moment ziet hij een op-z’n-kop-kwal, oftewel een zogenaamde upside down jellyfish. Hij vertelt wat over het beest en stelt dan voor om het eiland per kayak over te steken door een smalle stroom die dwars door de mangrovestruiken gaat. Een leuk stukje! Je komt vooruit door met je handen steeds een tak vast te pakken en dan de kayak onder je vooruit te trekken. Op andere stukken moet je helemaal plat achterover op je kayak gaan liggen om onder de lage takken door te kunnen. Als er iemand zou zijn om foto’s te nemen zouden die volgens mij best hilarisch kunnen zijn. Op de vele mangrovetakken wemelt het hier trouwens van de kleine krabjes. Volgens mij kan ik gevoeglijk aannemen dat dit mangrovekrabben zijn………..
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/Kayaking-in-mangroves.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/Kayaking-in-mangroves.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/Crab_Mangrove1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/Crab_Mangrove1.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/DSCF6224.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/DSCF6224.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/DSCF6233.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/DSCF6233.jpg.html)
Als we aan de andere kant van het eiland zijn, spotten we een horseshoe crab. Deze prehistorische dieren komen alleen aan deze zijde van de Atlantische oceaan voor, en de oudste fossielen die gevonden zijn van deze beesten zijn al meer dan 450 miljoen jaar oud!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/HorseshoeCrab.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/HorseshoeCrab.jpg.html)
Buiten wat op de bodem rondscharrelende garnalen zien we verder helaas weinig wildlife. Als we tegen de stroom in terug kayakken naar de boot zien we een grote school stingrays. Met ‘we’ bedoel ik in dit geval Catweazle, want geen van ons kan een stingray ontdekken. Helaas. Terug bij de boot wisselen we met de eerste groep van equipment. Onze beurt om te snorkelen nu. De golfslag is hier in het ondiepe water verwaarloosbaar klein, dus dat is voor het snorkelen een voordeel. Jammer genoeg zien we echter niet zo heel veel vissen. Wel behoorlijk wat koraal &sponzen en Jasper spot in een aantal gaten ook redelijk grote kreeften. Als we naar de boot terug gaan zien we nog een raar gevormde bladvis.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/DSCF6255.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/DSCF6255.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/DSCF6283.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/DSCF6283.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/DSCF6287.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/DSCF6287.jpg.html)
Aan boord spoelen we het zout uit onze monden en maken we ons op voor het laatste onderdeel van de zee-excursie; het spotten van dolfijnen. Ikzelf heb het gevoel dat het rubber van mijn snorkel mijn tanden een beetje aan de kant heeft geduwd; het is net alsof mijn tanden anders in mijn mond staan…….
Op weg naar de plaatselijk als ‘dolphin playground’ bekend staande plek tussen de mangrove eilanden maakt Catweazle wat rumpunch voor ons. Een rood en mierzoet drankje wat door de dames ook nog eens als lekker wordt aangeduid. Mijn portie kieper ik overboord. Wat ik – indirect – ook overboord wil kieperen gaat via de daarvoor bedoelde weg;er is een klein toilet aan boord. Ik loop naar de achterkant van de boot, ga het trapje af en duw tegen de saloon style klapdeurtjes van het toilet. Deze gaan echter niet open. Mhhh. Nog een keer duwen. Geen beweging in te krijgen.Dan maar hard duwen. Bonk! En een stem; I’m in here! Oeps sorry, een beetje een akward moment als blijkt dat ik Jalla de hele tijd tegen haar benen sta te stoten. Sorry, sorry…..
Aangekomen bij de dolphin playground kunnen we kiezen tussen twee groepen dolfijnen. Aan bakboord bevindtzich een groep slapende dolfijnen, aldus Catweazle, en aan stuurboord een groep ‘frolicende’ dolfijnen. Wij kiezen voor stuurboord. De kapitein gelukkig ook,dus dat is een mooie match. Als je weet dat de betekenis van het Engelse woord ‘frolic’ o.a. dartel, vrolijk en uitbundig is, dan snap je onze keuze wel. Een mannelijke dolfijn is zelfs zo ‘frolic’ dat we plotseling naast de driehoekvormige grijze vinnen ook nog iets anders boven water uit zien steken.En dat terwijl hij op z’n rug zwemt………….. Inderdaad, a ‘pink finger of friendship’ – en dat terwijl dolfijnen géén vingers hebben -. De dames dolfijnen zullen dit wel dol-fijn vinden…. Zagen we vorig jaar in Seaworld al dolfijnen in gevangenschap copuleren als gekken, nu zien we hetzelfde in het wild. Wil je dus jonge baby dolfijntjes zien bij Key West, kom dan over 12 maanden naar hier. Zo lang is namelijk de draagtijd bij deze magnifieke dieren.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7190109.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7190109.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7190092.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7190092.jpg.html)
Na deze enerverende ontmoeting vaart onze boot weer terug naar het schip. Raar hè, een boot die terugvaart naar het schip. In elk geval krijgen we zo wel een mooie foto opp:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4893.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4893.jpg.html)
Aangekomen bij de kade tippen we de kapitein & Catweazle en nemen we nog een snelle stroll door Key West, dan heeft Jasper daar ook wat van mee kunnen krijgen. Wijzelf waren namelijk twee jaar geleden ook al hier.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7190126.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7190126.jpg.html)
Voordat we terug aan boord mogen van de Victory moeten we echter eerst nog in een lange rij wachten op customs & paspoortcontrole en op de controle van Carnival zelf. Pet en zonnebril moeten af, zodat ze de foto die ze ‘on file’ hebben, goed kunnen vergelijken met hoe je er ‘live’ uit ziet. Aan boord is het heerlijk koel en kunnen we ons lekker opfrissen. We eten een hapje (dit keer kiezen we voor ordinaire hotdogs, chili en friet en dit alles door elkaar) en sluiten af met een – hoe kan het ook anders hier – Key Lime Pie. Dielisius! Na het eten leggen we ons te ruste om daarna, je houdt het bijna niet voor mogelijk, een hapje te gaan eten. Volgens mij is het gewicht van de gezamenlijke passsagiers ná de cruise, tonnen hoger als vóór de cruise.
Aan het buffet neemt Anja roast beef en Linda, die achter haar staat, roept in haar beste Amerikaans ‘for me too, please’. De dame achter het buffet verstaat echter ‘for me two, please’. Gevolg; een dubbele portie roast beef voor Linda. Omdat wij vanavond geen zin hadden om ons op te doffen voor het officiële captains dinner, hebben wij de buffetzaal, samen met een paar andere ‘afvalligen’, geheel voor onszelf. Alle andere mensen zitten nu in de grote eetzalen aan het officiële diner met de kapitein – waar de kapitein niet bij is - ……
Ellen en Jasper gaan niet voor het buffet, maar bestellen een vers gemaakte pizza met ingrediënten naar keuze: de wachtrij die hier normaal staat is er nu immers ook niet!
Na het heerlijke eten struinen we wat door de winkeltjes aan boord voordat we plaats nemen voor de grote theatershow ‘Living in America’. Strikt genomen klopt deze titel echter niet, want volgens mij bevinden we ons nu buiten de Amerikaanse territoriale wateren, ergens in de denkbeeldige driehoek tussen Key West, Noord Mexico en Cuba. De show is wel aardig maar zeker niet meer dan dat. Er is opvallend weinig publiek, dus wellicht dat veel mensen online reviews hadden opgezocht aangaande het niveau van dit optreden. Wie weet. In elk geval is wel vast te stellen dat de mannelijke hoofdrolspeler een kwallebal is van giga formaat.Figuurlijk dan, letterlijk genomen zit ie ‘strak in ’t pak’. Na deze drukke dag trekken we ons terug in onze hutten en gaan we heerlijk slapen. Sie joe toemorroo!
Dag 6, zaterdag: Zijn Mexicanen Megacool? No senor!
Megacool! De eerste helft van deze zonnige zaterdag zal extreem ontspannen zijn. De planning is namelijk dat we pas rond 13:00uur zullen aankomen op Cozumel, het zonnige eiland voor de Mexicaanse kust. De tweede helft van de dag daarentegen, zal redelijk hectisch worden; we hebben in Mexico veel te doen….
Het ontbijt gebruiken we vandaag dan ook niet eerder dan 09:30uur. Veel mensen hebben besloten om nog later te ontbijten, want druk is het niet echt. Omdat Jasper en Linda zichzelf weer eens volledig te buiten zijn gegaan aan eieren en spek, gaan ze daarna de fitnessruimte onveilig maken. PA3 slaapt op de kamer en Anja en Ellen gaan zwemmen en mensen kijken. Jasper en Linda vergezellen hen daarna nog even.
Om 12:00uur gaan we ons allemaal omkleden want we mogen om 13:00uur de boot af. Een half uur vooraf lopen we alvast naar beneden naar dek 0, maar op dek 1 worden we tegen gehouden door een onvriendelijk vrouwspersoon, we mogen nog niet naar beneden. Mensen met een excursie gaan namelijk voor….. Nou moe. Intussen vormen zich steeds langere rijen, maar als het dan uiteindelijk 13:00uur is kunnen we toch nog redelijk vlot het schip af. De foto op de loopplank slaan we (on)beleefd over,we willen zo snel mogelijk naar Alamo, waar, als het goed is, een auto voor ons klaar staat om het eiland te gaan verkennen. Het Alamo kantoor ligt op 100 meter van de aanlegsteiger van Carnival dus daar zijn we zo.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7200139.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7200139.jpg.html)
De twee Alamo medewerkers staan buiten mensen te ronselen, maar ze hebben geluk, één klant hebben ze namelijk al: mij! Ik toon mijn uitgeprinte reservering en verwacht tien minuten later achter het stuur van een Hyundai of iets dergelijks te zitten. Drie kwartier later sta ik er nog……… Er blijkt iets mis met de reservering, het bedrag klopt niet. Ik heb – uiteraard – veel te goedkoop geboekt. Helaas voor hen heb ik echter rechtstreeks bij Alamo geboekt dus…….. Ik ben tussendoor al bij de buren– Avis – geweest omdat ik het allemaal veel te lang vind duren. Maar daar hadden ze geen compact of intermediate auto meer beschikbaar, alleen een (dure)Jeep. Dus toch maar gewacht op de vele telefoontjes die bij Alamo gepleegd worden. Schlussendlich blijkt het om 15 dollar te gaan. Ik zeg akkoord te gaan als ik GVD maar een auto krijg. Oké dat kan. Dan krijg ik een creditcard slip om te tekenen met blanco regels. Voor de benzine. Tja, dat ga ik dus echt niet doen. Ik zeg in m’n beste Mexicaans ‘bekijk het maar met je zootje’ en ga alsnog naar Avis voor de – dure - Jeep. Ik vraag bij Avis, ‘I want to rent a Jeep’ . ‘We have no Jeeps Sir’. ‘What do you have?’ ‘We have intermediates sir…..’ Doel bij Avis is dus klaarblijkelijk om op elke vraag te antwoorden ‘nee, die hebben we niet,maar we hebben wel……’ In elk geval krijg ik zo voor dezelfde prijs als ik oorspronkelijk had bij Alamo, een rode Dodge met Hyundai logo(?) van Avis. Nadeel is wel dat ik de auto moet inleveren als het kantoor van Avis sluit. En dat is al om 18:00uur. Als een andere Avis medewerker met ons meeloopt naar de parkeerplaats om de auto te overhandigen, vraag ik aan hem of dat inleveren niet toch later kan. Ik merk een opening, stop de man $10 toe en hupsakee een uur gewonnen. Oh ja, Mexico, zo werkt dat hier natuurlijk. Stom dat ik me dat niet eerder heb beseft…… Sukkel! Bij Alamo liepen we echter – voor de vijfde keer in vijf dagen – Raoul tegen het lijf. Hey, jij ook hier? Ja, maar niet zolang als jullie…… Raoul had niet geserveerd, maar was binnen een kwartiertje vertrokken. Met autosleutels in de hand nog wel….
Omdat onze Europese & Amerikaanse TomTom geen Mexicaanse eilanden kent – op zich niet zo heel erg raar -, moeten we het doen met de island map van Avis. We rijden richting San Miguel, de hoofdstad van het eiland, om daar de weg te zoeken naar de eerste bestemming van vandaag, de Maya ruines van San Gervasio. Al zoekende komen we langs een MacDonalds. Hungry? Hungry! We hebben zelfs honger én haast, dus worden er snel 5 kipmenus besteld en verorberd. Jasper ontpopt zich trouwens tijdens deze vakantie als een echte pluimveeliefhebber. Er gaat echt geen dag voorbij of hij verorbert minimaal één kippe- of ander pluimveeachtig stuk vlees. Ook zijn taalgebruik kenmerkt zich door wederkerende zaken: o.a. ‘dat is echt megacool!’. Jasper’s reactie op het vinden van deze McDo’nalds vestiging was dan ook vrij voorspelbaar: ‘McDonalds? McChicken! Megacool…….’ We kunnen hier trouwens ‘gewoon’ met dollars betalen maar krijgen wel Mexicaanse pesos terug. Terwijl we aan tafel zitten valt Ellens oog in een keer op een grijze auto die vlakbij de onze geparkeerd staat. Er zit een grote, groene, bewegende vlek op. Wat is dat nou?
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7200142.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7200142.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7200147.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7200147.jpg.html)
Sjee, wat een beest! Ellen spurt naar buiten en schiet daarbij de bovenstaande foto. Megacool hè? Dat vond Jasper ook al…… Na het eten vinden we na wat kleine omzwervingen de juiste route naar San Gervasio, en een twintig minuutjes later zijn we er al. Een officieuze parkeerwacht dirigeert ons naar een schaduwrijke plek en door het toestoppen van wat losse dollars ga ik er van uit dat onze Dodgy Hyundai – die bij elk bultje in de weg dat hoger is dan 2 inches (5 centimeter) over de grond schaaft) – gevrijwaard blijft van deuken en/of diefstal. Bij de ingang van San Gervasio moeten we helaas wachten op een hele buslading met toeristen uit India. Na enig wachtwerk betalen we dus 4 dollar per persoon om daarna bij een tweede ingang te komen waar je opnieuw 4 dollar moet betalen. De eerste 4 zijn voor een nationaal monumenten fonds, de tweede 4 dollar voor het onderhoud van deze specifieke plek. En twee ingangen met twee rijen en twee maal personeel is uiteraard veel handiger en goedkoper dan één ingang en achteraf een overboeking van 50% van de ene rekening naar de andere. Toch?? Of zouden de banken hier net zo (on)betrouwbaar zijn als bij ons?
Nog goed en wel voor we de eerste ruïnes zien treffen we al direct meer grote leguanen. Die schijnen hier ongeveer net zo veel voor te komen als mussen bij ons.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4949.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4949.jpg.html)
We volgen het onduidelijke routekaartje dat we bij de tweede ingang hebben gekregen en bemerken onderweg dat we niet de enige zijn die moeite hebben om door de bossen de juiste weg te vinden.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4947.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4947.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4953.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4953.jpg.html)
De ruïnes die hier liggen zijn weliswaar qua grootte en omvang totaal onvergelijkbaar met de grote opgravingssites op het vaste land van Yucatan, maar wel degelijk mooi om te zien en interessant. Het eiland Cozumel was vroeger voor de Maya’s de thuisplaats van de godin Ix Chel, onder andere ‘verantwoordelijk’ voor vruchtbaarheid. Wilde je als Maya vrouw dus kinderen, dan was een bedevaart naar Cozumel een absolute must.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4943.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4943.jpg.html)
Bepaalde paden in de bossen liggen volledig in de schaduw en dat heeft behalve het voordeel van een iets draagbaardere temperatuur, ook een nadeel; er staan grote plassen met water en modder en dus is het springen van de ene steen op de andere boomstronk en omgekeerd. Eén van ons raakt een beetje vies. Drie keer raden wie? Juist: Linda. Megacool! Na ongeveer twee uur hebben we alle ruïnes gezien en gaan we,zeer bezweet en very overheated, terug naar de auto. Jasper, Ellen en Anja gaan eerst nog even Elvissen wegbrengen terwijl Linda en PA3 wachten op een bankje.Ons volgende doel is Punta Sur; de zuidelijke punt van het eiland waar een nationaal park ligt met een mooie vuurtoren en een lagune waar salties liggen. Salties zijn (gevaarlijke!) zoutwaterkrokodillen. Megacool! Onderweg naar PuntaSur rijden we langs de Oostkust en daar zien we waarom het wordt afgeraden om aan deze kant van het eiland in zee te gaan: grote golven (inderdaad: Megacool!) en sterke stroming.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG4956.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG4956.jpg.html)
Iets minder Megacool! is het feit dat het park Punta Sur al gesloten is als we er aan komen; geen krokodillen dus vandaag. Het alternatieve plan is dan om te gaan snorkelen aan de westkust. Volgens onze Lonely Planet zijn er aan het strand diverse beach clubs waar je vanaf het fijne, witte zand zo de koraalvissen tegemoet kunt zwemmen. Wat dacht je daarvan? Megacool, of niet dan? Na een halfuurtje hebben we een van de aanbevolen clubs gevonden. We parkeren, stappen uit en een vrolijke Mexicaan komt naar ons toe. Megacool is het hier zegt hij. Maar helaas sluiten ze over 10 minuten. Ok, dan maar iets verder kijken. Een kilometer ofwat verder bereiken we Chankanaab, ook een van de aanbevolen plekken. Er hangt een bordje dat het closed is, maar we kunnen zo de parkeerplaats op rijden,waar trouwens ook nog best veel auto’s staan. De officiële ingang van de club laten we voor wat ie is; we lopen iets verderop naar het strand en kleden ons om. De meiden en Megacoole Jasper zwemmen al lang en breed in het water als Anja & PA3 nog staan te stoeien met de onderwatercamera. Klereding! Gisteren deed ie ’t nog en nu geeft ie de geest. Ondertussen komen de kids even tussendoor vertellen dat het snorkelen hier echt megacool is. Niet Jasper megacool maar ECHT megacool. Veel vissen, mooie vissen en grote vissen! Oké,dan moeten we dus foto’s hebben. Ik probeer batterij nummer twee, maar ook die doet nada. En voor nummer drie geld njente, nummer 4 doet NOTHING! Dan maar zonder camera. Anja en PA3 lopen het water in, masker op, snorkel aan, 5 meter zwemmen en dan….senor! Senor! SENOR! QUE? Ja hoor, daar staat een bewaker of ander officieel figuur die in z’n beste Spaans probeert uit te leggen dat de boel hier cerrado (dicht) is, en dat het prohibido (verboden) is om te snorkelen. Hij spreekt geen woord Engels (tenminste zo doet ie) en ik versta geen woord Spaans (tenminste, zo doe ik). Ik denk ‘ik neem nog vijf minuten no-comprende tijd’ en dan gaan we. En dat doe ik. Helaas is Anja er inmiddels uit, maar ik zie echt prachtige scholen grote vissen én meer! Dan gaan we er toch maar uit. Opgesloten in een Mexicaanse jail is volgens mij nog nooit iemand goed bevallen.
Met ons natte kloffie aan stappen we in de auto en besluiten langs het strand verder te rijden tot we weer een andere ‘spot’ hebben gevonden. En die vinden we! Vijf minuutjes verder parkeren we de auto naast een paar andere, lopen het strand op, doen de snorkels op en ‘off we go’! Het is hier niet zo Megacool! als bij de vorige plek, maar toch nog steeds wel behoorlijk megacool. Ik ken de namen van de vissen dan wel niet allemaal, maar ik prent ze wel goed in m’n geheugen om er straks (nu dus) plaatjes bij te kunnen zoeken.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone012-2.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone012-2.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone014.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone014.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone005.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone005.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone001.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone001.jpg.html)
Ook zien we tot drie of vier mooie roggen. Na een stuk zwemmen laten ze zich op de bodem zakken, schudden hun lijf een paar keer op en neer en zijn dan zo goed als onherkenbaar in het zand. Maar……. als je dan je waterschoen uitdoet, een diepe hap adem neemt, een meter of vier duikt en de rog met je waterschoen aantikt, dan zwemt ie weer verder. Megacool!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone011.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone011.jpg.html)
We rekken de snorkeltijd zolang mogelijk tot we de auto in moeten leveren. Gelukkig zijn we vlak bij de Victory, we kunnen ‘m zien, en daar vlakbij is ook een tankstation om de auto af te tanken. Dit doen we snel en dan gaan we, na nog een paar fotootjes te schieten, terug aan boord.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7210175.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7210175.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7210176.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7210176.jpg.html)
Terug aan boord frissen we ons op, eten een hapje, schieten nog wat plaatjes
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5006.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5006.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5009.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5009.jpg.html)
En gaan naar bed. Hasta la vista! Megacool!
Dag 7, zondag: Lazy Sunday Afternoon
Megacool! Was het gisteren.Vandaag is het – eerlijk is eerlijk – iets minder megacool. Geen spannende activiteiten, geen eilanden waar aangelegd wordt, alleen maar varen, varen en nog eens varen. Een soort ‘Berend Botje, ging uit varen….’ De eerst aantekeningen om dit verslag te kunnen maken worden dan ook pas omstreeks 16:00uur plaatselijke tijd aan het virtuele papier toevertrouwd. Ik besef nu dat door het gebruik van de laptops en tablets, er vele spreekwoorden verloren zullen gaan of op z’n minst sterk zullen veranderen; aan het papier toevertrouwen = ‘tablet save baby’
iets wel op zijn buik kunnen schrijven = ‘chat it on the stomach love’
met iemand kunnen lezen en schrijven = ‘I can e-read & e-type you’
het is met geen pen te beschrijven = het is met geen key te boarden’
opnoteren = ‘ontyping’
gekken en dwazen schrijven hun namen op deuren en glazen = ‘only fools and horses follow facebook courses’
om over naar huis te schrijven = ‘to twitter home about’
wie schrijft die blijft = ‘no twitter is a deep shitter’
zich de wet niet voor laten schrijven = ‘do not let face book you’
Tja, elk voordeel hep se nadeel (‘every twit has its shit’). Anja & PA3 ontbijten al voor de middag,voor de rest is het meer een brunchachtig gebeuren vandaag. Er wordt wat gechilled, gelounched & gezwommen (hé, een Nederlands woord!) en daarna,gezamenlijk, gegolfd. Mini golf weliswaar, maar toch, op het bovenste dek van het schip met uitzicht op de Caribische zee en Cuba; voorwaar geen straf!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5017.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5017.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5024.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5024.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5015.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5015.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5014.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5014.jpg.html)
Over de uitslag van de minigolfwedstrijd wordt hevig gedebatteerd. Niemand heeft namelijk de moeite genomen om een ouderwets stuk papier met een nog ouderwetser potlood (dit is een dun houten staafje dat gevuld is met grafiet dat je steeds moet slijpen om te kunnen schrijven, een uitvinding uit 1565) mee te nemen. En moderne iPhone& iPads hebben geen mogelijkheid om een minigolf scorelijst bij te houden. Alles had wel gefilmd kunnen worden en dan later nageteld, maar zoveel moeite staat niet in verhouding tot de hoofdprijs van vandaag: eeuwige roem between the five us, for one day only. Laten we, for the record, maar zeggen dat PA3 gewonnen heeft…….
Na het golven gaan we hangen aan de bar. De barman die bij het zwembad werkt, verzet in z’n eentje ongeveer evenveel werk als de vier barmannen op het achterdek bij elkaar. Echt een genot om naar te kijken deze man; iedere bestelde cocktail wordt vakkundig en met grote snelheid bereid. Ook de cocktail van de dag; in een grote tank van naar schatting wel 10 liter wordt – met vier flessen tegelijk vanuit twee handen! – telkens een nieuwe drank toegevoegd. We zien rum, whisky, vodka en diverse andere dingen voorbij komen. Afgemaakt met citroensap en een soort limonade. Wauw!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5037.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5037.jpg.html)
Om kwart voor acht verzamelen we voor het laatste diner aan boord in de Atlantic Dining room. Het smaakt allemaal uitstekend, inclusief het nagerecht dat bestaat uit een fruitplate & een fruit platter. Tijdens het eten horen we een oproep voor ‘blindstar in stateroom so and so’, vergezeld van een aantal indringende pieptonen. Zou er iets aan de hand zijn? Als Ellen later die avond de sleutel gaat vragen van de gamescabinet in de bibliotheek is er geen tijd bij guest services; men heeft te maken met een medical emergency. Dan maar naar de show in het theater.We vinden nog net vijf plekjes en moeten eerlijk zeggen dat de show op de laatste avond veel leuker is dan de vorige. Na de show gaan we naar bed.Morgenochtend arriveren we weer in Miami!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5031-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5031-1.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5032-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5032-1.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5033-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5033-1.jpg.html)
Dag 8, maandag: Japjapgator food?
Al voor het moment dat we allemaal wakker worden zijn we in Miami. Tijdens het ontbijt hebben we dan ook al een mooi uitzicht op de skyline. Omdat we ervoor gekozen hebben om zelf met de koffers van het schip af te gaan, en de koffers dus niet aan Carnival te overhandigen om ze later op de kade uit een grote hoop van ongeveer 3000 koffers te moeten halen, zijn we al voor achten terug op het vasteland. Alles bij de terminal is strak georganiseerd, dus ook een taxi van die geschikt is voor 5 personen en bijbehorende bagage. De dame die dit regelt wil ik een fooi geven, maar daar wil ze niks van weten. Just give it to him, zegt ze, wijzende op de taxichauffeur. Oké, zoals u wenst.
Onze taxichauffeur is een aardige man die zo’n 25 jaar geleden vanuit Haïti naar de VS is gekomen. Al direct begint hij over het feit dat er tegenwoordig zoveel immigranten zijn die niet eens de moeite nemen om de Engelse taal te leren. Iedereen spreekt tegenwoordig alleen nog maar Spaans. Het adres waar hij ons naar toe brengt ligt aan Collins Avenue op Miami Beach, de dichtstbijzijnde verhuurplek van National rent A car, de maatschappij waar we voor $108 gedurende twee weken een auto hebben gehuurd. Gisteren heb ik nog geprobeerd om telefonisch te regelen dat we de auto zouden oppikken op Miami Airport in plaats van op Miami Beach,maar dat zou de prijs gewijzigd hebben in meer dan $2000……. De $108 boeking betreft dan ook een internetfout van National – dagprijs gerekend ipv weekprijs-, maar ze hebben aangegeven de reservering toch gestand te doen. En dus worden wij, een taxifare en dikke tip later, gedropt bij de National verhuurbalie. Er wordt weer van alles geprobeerd – upgrade, extra verzekeringen, extra bestuurder etc.- maar we trappen nergens in. Helaas hebben ze in onze categorie (Standard SUV) slechts één auto beschikbaar: een GMC Terrain. Ik haal de auto op in de parkeergarage en zie al direct dat ie niet echt goed is schoon gemaakt en dat er – in tegenstelling tot hetgeen de balieman zei – niet een kwart tank maar slechts enkele liters in zitten.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/GMC.jpeg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/GMC.jpeg.html)
Ik rijd de auto voor en we starten met het proppen van de koffers. Dat gaat dus echt maar net. Met de achterbank in de voorste stand en een geduw en geprop van heb ik me niet gezien, kan alles net dicht. Dit bespoedigt het in de praktijk brengen van het idee dat ik net kreeg: onze route gaat van hier naar de Tamiami Trail om naar Shark Valley/Everglades National park te gaan. Daarbij komen we langs het vliegveld; en daar zit ook een National met in elk geval veel meer keus aan auto’s dan hier. We gaan dus lekker omruilen!
Twintig minuten later zitten we met z’n vijven geheel relaxed en met $0 aan extra kosten prinsheerlijk in een achtpersoons Chevrolet Traverse met méér dan voldoende been- en kofferruimte. Da’s veel beter!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone144.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone144.jpg.html)
In de zwarte Chevy cruisen we langzaam Miami uit, de Everglades in. Bij Shark Valley aangekomen hebben we de keus uit de tramtour of de fiets. Qua prijs maakt het bijna niet uit; even duur. En ‘duur’ is hier echt het juiste woord. Voor het tramritje vragen ze tegenwoordig $20 p.p. Vinden we best fors. Maar gezien de hoge temperaturen besluiten we toch om de tram maar te nemen, dan zitten we in elk geval beschut tegen de felle zon. De dames brengen een gezamenlijk bezoek aan een gat in de grond –wat hier ‘restroom’ wordt genoemd -. Linda vindt het maar niks, want het zit er ook helemaal vol met vliegen. Op een gegeven moment zegt ze zelfs ‘dadelijk vliegen ze m’n kont in ……..’. Jasper en PA3 zien ondertussen een waterslang en leggen deze vast!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5049.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5049.jpg.html)
De tram wordt bemand door een man en een vrouw. De man stuurt, de vrouw vertelt. Aan één stuk door…. Niet oninteressant, maar er is naar ons idee wel wat disbalans in hetgeen ze vertelt. Bomen & planten hebben haar interesse en vogels ook. De rest vindt ze minder interessant en daar vertelt ze ook weinig over. De match met de chauffeur is perfect, want die heeft hetzelfde. Ten eerste rijdt hij gewoon veel te hard; hierdoor kun je in het water nauwelijks iets spotten. En ten tweede stopt hij amper en heel kort voor de toch door ons gespotte alligators en vissen, en regelmatig lang voor struiken……. Net alsof hij en de vrouwelijke gids er van overtuigd zijn dat struiken heel hard weg kunnen lopen terwijl vissen en andere dieren met wortels in de grond vast zitten….
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5083.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5083.jpg.html)
Dientengevolge zien we relatief weinig wildlife. In elk geval veel minder dan we hier bij vorige bezoeken zagen. Het blijft nu bij twee kleine alligators en wat struiken, tot de stop halverwege bij de uitkijktoren. Daar grijp ik m’n kans om beklag te doen bij meneer en mevrouw. Ik vraag dus vriendelijk waarom ze zo hard rijden,veel harder dan voorheen. Volgens de twee komt dat door het krappe tijdschema.En voor vissen en schildpadden stoppen ze niet…… Nou ja!
Vanuit de uitkijktoren zien we een grotere alligator en twee heel grote soft shell turtles (schildpadden met een week, zacht schild). Weer terug bij de tram zien we op de terugweg nog zegge en schrijve één alligator, verder niks. Naar nu blijkt zijn chauffeur en gids man en vrouw. Da’s voor ons geen verrassing; beide zijn liefhebbers van struiken & bomen en hebben een hekel aan vissen & schildpadden. Wel vertellen ze nog een interessant verhaal: sinds er jaren geleden - per toeval of met opzet – Burmese pythonszijn vrij gelaten in de Everglades, schijnt 99% (!) van alle zoogdieren te zijn verdwenen. Dus 99% van de vossen, 99% van de konijnen, 99% van de ratten, 99% van de bobcats, 99% etc, zijn weg, verschwunden, verdwenen, gone! De python wordt hiervoor verantwoordelijk gehouden en word daarom als uitheemse diersoort bejaagd. Vraag is of ze in dit enorme gebied voldoende in staat zijn om deze indringers te decimeren. Behalve zoogdieren eten de pythons natuurlijk ook schildpadden, andere reptielen en zelfs alligators! De strijd tussen python en alligator wordt voornamelijk beslist op basis van de grootte. Is het toevallig een grote python (ze kunnen wel 8 meter lang worden!) tegen een kleinere alligator, dan wint de python. En andersom. Er zijn al pythons gevonden met welpen van de Florida Panther en zelfs één met een volwassen hert in de maag!Op internet circuleert ook al geruime tijd een foto van een zeer grote python die een grote alligator had baas gemaakt en die – de capaciteit van zijn maag overschattende – uit elkaar is gespat. Speciaal voor de liefhebbers:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/gator.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/gator.jpg.html)
Als we terug zijn bij de parkeerplaats krijgt Linda weer last van duizeligheid. Samen met Anja zoekt ze even de koelte van de auto met airco op en neemt ze wat te eten en drinken.Ellen, Jasper en PA3 lopen nog een stukje langs het water en spotten daarbij toch het nodige wildlife. Gezien worden o.a. een mooie reiger, jonge alligatortjes en vissen. Onder de vissen bevinden zich onder meer grote gepen en zeer grote Tilapia’s Mossambicum. Jasper spot vlakbij een red bellied turtle die geheel begroeid is met mos. Het beest ligt lekker met z’n kop boven water,maar heeft duidelijk niet gerekend op onze STI (Steve – Turtle – Irwin) in de vorm van PA3. Met een snelle armbeweging wordt de schildpad uit het water gevist. Andersom kan overigens niet; ik heb nog nooit een vis uit het water geschildpad…… De schildpad spartelt helemaal niet tegen en laat zich rustig bekijken en betasten. Na de handtastelijkheden laten we hem (het is een mannetje, herkenbaar aan de erg lange nagels aan de voorpoten) natuurlijk weer rustig vrij.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7220221.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7220221.jpg.html)
Als we goed en wel wegrijden hebben we allemaal honger. Dus rijden we niet eerst de onverharde loop road, waar natuurlijk 24 mijl lang niets te vinden is waar je kunt eten, maar rijden we verder westwaarts over Tamiami Trail. Helaas duurt het hier ook erg lang voordat we een eettentje gevonden hebben. En wat voor eentje! Vooraf had ik al gelezen over Joanie’s Blue Crab Café, en eenmaal binnen voldoet het aan de verwachting. Een donkere tent, geen airco maar allemaal fans aan het plafond en een zootje ongeregeld. Het zit bommetje vol.We gaan even op het terras zitten en al snel komt Joanie ons vertellen dat als we een snelle hap willen, ‘it aint gonna happen today’. Tja, wat dan? Kort overleggen we en besluiten door te rijden naar het Westen. Binnen hier en zo’n 5 mijl moeten we een noord zuid verbinding kruisen en daar zit – dat weet iknog van vorige bezoeken - een groot tankstation. En iedereen weet dat een groot tankstation in Amerika altijd ookeen eet cq vreetgelegenheid inhoudt. Zo ook nu. Een inpandige Subway vult onze magen. Vanaf de Subway keren we weer om, terug naar het Oosten. We fotograferen ‘the USA’s smallest post office’, en rijden dan door naar de Loop Road, die we dit keer – voor het eerst - van Oost naar West rijden in plaats van andersom.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5101.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5101.jpg.html)
In vergelijking met andere jaren is het best druk op de Loop Road. Op het hele stuk van zo’n 24 mijl komen we denk ik wel zo’n 10 auto’s tegen. En dat is gewoon veel. De conditie van de weg is echter prima, ondanks de vele regen die de afgelopen weken gevallen is.We zien op diverse plaatsen alligators, zowel in het water als langs de kant van de weg.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5109.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5109.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5105.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5105.jpg.html)
In het water zien we ook diverse grote vissen, waaronder de ook in mijn aquarium rond zwemmende Nandopsis Festae en Nandopsis Uropthalmus; prachtige beesten. Op een gegeven moment staan Jasper en ik langs het water als er plotseling liefst drie medium size alligators aan komen zwemmen. Het is alsof je in Nederland aan de plaatselijke vijver de eendjes gaat voeren. Je gaat staan, ziet niks, wacht even, roept ‘poele poele poele’ en dan komen ze. Het is echt overduidelijk, deze beesten zijn eraan gewend dat ze door voorbijgangers gevoerd worden. Alhoewel dit behoorlijk strafbaar is in Florida gebeurt het dus toch. Het lijkt op zo’n afgelegen plek als deze ook behoorlijk onvermijdelijk. Ik twijfel nog even;‘zal ik die Oijense onverlaat die het met m’n dochter heeft opofferen aan de gators? Zal ie dat megacool vinden?’. Maar ik houd me in. We stappen in en rijden verder.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5125.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5125.jpg.html)
Nog voordat we het einde van de Loop Road bereiken zien we een grote reiger langs de kant en even later een groot ‘iets’ dat op de weg ligt. Wat is dat nou weer? Ik stop de auto en pak de verrekijker. Je gelooft het nooit: het is een grote uil die met z’n vleugels uitgespreid midden op de weg ligt. Zou die dood zijn? Of gewond? Als we dichterbij komen draait ie z’n kop een uilachtige manier rond, staat op en vliegt weg……… Alsof ’t ie hier altijd midden op de weg z’n vleugels te ruste legt.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5140.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5140.jpg.html)
Aan het einde van de Loop Road schieten we nog een plaatje van het oude tankstation en dan gaan we weer terug naar het Westen, naar Naples.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5159.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5159.jpg.html)
Omdat we alle CD’s inmiddels een keer de revue hebben horen passeren in de auto, is het nu de beurt aan de meuk van Jasper. AC/DC, andere hardrock en zelfs Duits kattengejank begeleiden ons verder naar de Taco Bell in Naples, alwaar de lekkerste burrito’s en taco’s slechts met moeite onze smaakpapillen positief genoeg kunnen laden om de negatieve ervaring op onze trommelvliezen te kunnen compenseren. Daarna checken we in bij het Hilton, hetgeen lekker vlotjes en vriendelijk gaat. Één nadeel:het zwembad is closed for renovation. Maar niet getreurd: one block away ligt het Waldorf Astoria, en daar mogen we van de pool gebruik maken. Lekkerrrrrrrrrr……
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone152.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone152.jpg.html)
Dag 9, dinsdag: Choices, choices………
Choices, choices….. Het leven kan zeer gecompliceerd zijn. En leiden tot zeer grote vraagstukken. Zo heb je bijvoorbeeld het dilemma wat te doen met het ontbijt. Het begint al met de vraag of we in het hotel ontbijten of er buiten. Als het er buiten is, dan komt de vraag op ‘waar dan?’. Nou wil het toeval – of is het iets anders…. – dat ik gisteren al stiekempjes gekeken heb of er in Naples misschien leuke ontbijttentjes zijn. En op yelp.com heb ik gevonden dat er een restaurantje op een mooie locatie zit aan de jachthaven: EJ’s café. Daar gaan we dus naar toe.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone137.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone137.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7230242.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7230242.jpg.html)
Gelukkig is het maar vijf minuutjes rijden van ons hotel, dus tien minuten later zitten we al aan tafel. Lekker in de schaduw en gebogen over de menukaart en choices, choices…. We hebben uitzicht over een mooi pleintje met fontein aan de ene kant en de mooie jachthaven aan de andere. Wat is het leven zwaar. Nadat we langer bezig zijn geweest met het maken van de keuze dan met de trip hier naar toe, komen er o.a. eggs benedict, omeletten en breakfast sandwiches op tafel. Ellen heeft een wat minder traditional breakfast gekozen:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone141.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone141.jpg.html)
Inderdaad: een wafel met aardbeien en slagroom. Alles smaakt meer dan uitstekend zo in de buitenlucht en de mussen zijn hier ook lekker brutaal; ze vragen gewoon om kruimels. Ook de OJ bij EJ is extra lekker: vers geperst!
Aan tafel ontspint zich de volgende discussie over choices, choices….. Gaan we eerst naar de boardwalks van Corkscrew Swamp Sanctuary, iets ten noorden van hier, of rijden we eerst naar de iets zuidelijker gelegen Jane’s Scenic Drive in het Fakahatchee Strand State Park (wat een leuke namen hebben ze hier trouwens). De keus valt op het eerste; op naar Corkscrew dus! In het visitor centre staat een aquarium met twee baby alligators en een muskusschildpad: grappig. Ellen en Linda laten we doorgaan voor niet-volwassenen en daarna beginnen we direct aan de boardwalk. Het is erg warm en – in tegenstelling tot ons laatste bezoek in 2006 – droog; toen regende het werkelijk pijpenstelen. Onderweg valt de buit aan gespot wildlife wat tegen; we zien een grote alligator, een roodkopspecht, veel vlinders, copulerende sprinkhanen, copulerende hagedissen en that’s it. Helaas geen slangen of dieren als otters, wasberen of wilde katten. Jammer.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7230254.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7230254.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5181.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5181.jpg.html)
Via het visitor centre verlaten we Corkscrew weer en stellen we de TomTom in op de slechts half bestaande 100 Avenue. Onderweg daar naar toe komt ook spontaan de vraag weer op wat te doen met lunch. Op TomTom wordt snel een en ander ingetoetst, maar het dichtstbijzijnde is 14 mijl en counting. Counting, omdat hoe verder we rijden, hoe groter de afstand wordt. Nou ja, dan eten we vandaag maar wat later. Als we Alligator Alley zijn overgestoken – geen oprit te bekennen hier trouwens – komen we er al snel achter dat de ‘doorgaande’ route is afgesloten. Ik schrijf ‘doorgaande’ hier tussen aanhalingstekens, omdat het nou niet echt een doorgaande weg is. Die zijn hier überhaupt niet. Dit is namelijk een gebied dat nog bijna helemaal oorspronkelijk is. Er ligt weliswaar een grid van rechte paden en onverharde wegen, maar die liggen er al ongebruikt sinds het begin van de vorige eeuw. Toen wilde men deze woestenij namelijk in ontwikkeling brengen voor huizenbouw en begon men met het aanleggen van een wegenpatroon. Toen trad er echter een economische crisis in waardoor de ontwikkeling nooit verder is gegaan, en waardoor de reeds half en half aangelegde wegen zijn vervallen en deels overwoekerd. De natuur heeft hier dus steeds de vrije hand gehad. Sommige wegen zijn – per four wheel drive – nog wel redelijk te berijden, en een weg loopt uit in een nature trail van een mijl of 10 door een schitterend natuurgebied.
Maar terug dus naar het verhaal over de afgesloten ‘doorgaande’ weg. Omdat ik wel min of meer de richting weet, ga ik linksaf en probeer dan maar op een andere manier bij Jane’s Scenic Drive uit te komen. Na korte tijd passeren we een kanaal, waar een sheriff (?) ons aanhoudt. Nee, je mag hier niet verder. Jane’s Scenic Drive? Ja, is nog wel te bereiken, maar, zo vertrouwt de sheriff ons toe, de road is very bumpy en muddy. Hij zou het met een rental car nog wel wagen, maar met zijn eigen auto zeker niet. Oké. Choices, choices………. Wel of niet? Wel! We wagen het er dus op. Sommige stukken zijn uitstekend te rijden, en daar is het zand zelfs uitgesproken droog en dus komt de auto lekker onder het stof. Maar gaandeweg komen er steeds meer plasjes, plassen en hele stukken ‘weg’ die onder water staan. Met onze grote Chevy weten we echter alle hindernissen te nemen, al beginnen de dames al wel wat ongerust te worden op een goede afloop van dit avontuur. Het moet trouwens aan de buitenzijde van de auto wel een raar gezicht zijn; een dak wat helemaal onder het droge stof en zand zit, terwijl de onder- en zijkant helemaal onder de modder zitten.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5209.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5209.jpg.html)
Iets wat ook nog niet weg is is de honger. Maar ja, hier in deze woestenij is echt he-le-maal niets te verwachten. Dus eten we wat van de meegebrachte marsen, snickers en bounties. Water hebben we helaas ook niet veel bij, dus dat blijft bij kleine slokjes elk. Ook de cell phones hebben hier trouwens een beperkt bereik. Of beter gezegd: géén bereik! Dat voegt nog een beetje toe aan het gevoel van onbehaaglijkheid dat de vrouwelijke populatie van onze Chevrolet heeft. Op een bepaald moment twijfel ik ook bij een enorm lang stuk weg dat onder water staat. Hoe diep zou het zijn? ‘Gassen’ roept Jasper en dus gas ik. Gaat goed. Vijf minuten verderop wordt het echter nog spannender; kan een Chevrolet ook varen? Voor ons ligt geen weg meer, maar een rivier. Dit wordt echt te gek. Gaan we door of niet? Choices, choices……..
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5207.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5207.jpg.html)
Uiteindelijk is de uitslag 4 – 1 in het voordeel van omdraaien. En dus draaien we om. Op een droog stuk zien we nog een lange zwarte slang die oversteekt. Helaas zijn we echter net te laat uit de auto om hem te kunnen fotograferen.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/snakecrossing.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/snakecrossing.jpg.html)
Na weer een uur terugrijden komen we weer in de bewoonde wereld. Af en toe een huis en verharde wegen. Dus raadplegen we TomTom weer voor ‘a place to eat’. Dairy Queen deze keer. Wat nemen we? Choices, choices…….. De keuze valt uiteindelijk op chili dogs, chicken strips, quesedillas en voor Jasper uiteraard een chicken sandwich. Wat anders? Megacool. Met Dr. Pepper. Natuurlijk. Wat anders? Megacool! Ook de keuze welke ijsjes we als dessert nemen is weer een moeilijke. Zeker bij Dairy Queen! Want daar is de keuze enorm. Met het meisje achter de balie maken we nog een gezellig praatje. Ze vraagt zich trouwens af wat we als toeristen hier in godsnaam te zoeken hebben. Zelf wil ze zo snel mogelijk uit het volgens haar ‘very boring Naples’ vertrekken. En dat terwijl iedereen weet dat je Napels gezien moet hebben voordat je sterft (‘eerst Napels zien, en dan sterven’ aldus Goethe). Naast de Dairy Queen zit Winn Dixie, daar kopen we wat water, en bij Dollar Tree kopen we een opblaasbal; fijn zo meteen in het zwembad.
Terug in het Hilton frissen vier van ons eerst wat op voordat we gaan zwemmen bij het Waldorf Astoria. Jasper niet. Die gaat slapen. Als wij echter een kwartiertje in het water liggen blijkt hij te zijn nagekomen. Heeft bij het Hilton een fiets geleend is even door Naples gefietst. Moet kunnen. Toch? Na het zwemmen eten we een – lekker! – hapje bij Perkins en daarna gaan we slapen. Goed nait!
Dag 10, woensdag: Water, water, water….
Dat Florida omringd wordt door water is bekend. Dat er veel enorme meren, plassen en rivieren zijn, weet iedereen. Bovendien is bekend dat er in de zomermaanden doorgaans grote hoeveelheden regenwater naar beneden komen. Deze tijd van het jaar heet dan ook niet voor niets ‘the wet season’. En dan heb ik het nog niet eens over de hurricanes en andere tropische stormen die het gebied van pak ‘m beet juni tot en met oktober onveilig (kunnen) maken. Maar de hoeveelheden water die hier in het voorjaar zijn gevallen, aangevuld met de inmiddels bijna dagelijkse tropische stortbui, heeft geleid tot nog veel meer water dan normaal. Ik kom er later op terug.
Vandaag staan we vroeg op in Naples, want we hebben een drukke dag voor de boeg. Allereerst willen we naar het Myakka State Park, om daar de canopy walk te doen; een loopplank die is aangelegd tussen de boomtoppen. Je loopt dus als het ware van kruin naar kruin. Als we bij het Hilton de straat uitrijden vraagt Anja wie het fototoestel heeft. Oeps…. Niemand? Paniek! Tassen doorzocht, koffers open: niks. Vertwijfeling. Scheisse! Terug naar het hotel. Hotelkamer doorzocht. Ook niks. Wanneer hebben we het toestel voor het laatst gebruikt? Anja herinnert zich dat we het gisterenmiddag bij Dairy Queen nog hadden. Dus gaan we bellen met Dairy Queen. Gesloten! Gaat pas om half elf open. Nog meer scheisse. Dat gaat ons programma vandaag danig door de war gooien. In elk geval is de keus nu niet moeilijk meer of we onderweg ergens ontbijten, of dat we dat hier doen. Hier dus. Dan kunnen we daarna, als Dairy Queen ons toestel blijkt te hebben gevonden, dat snel daar op gaan halen. Dit keer schuiven we aan bij Waffle House. All Star Breakfast; omeletten, wafels met pindakaas (Linda!) en een (on)gezonde dosis met eieren, bacon en hash browns. Rond de klok van tienen waag ik een telefoontje naar dairy Queen. Er wordt opgenomen. Nee, ze heeft zelf niks gevonden. Maar ze kan nog navraag doen of de manager gisteren iets gevonden heeft. Of we later op de dag terug kunnen bellen. Dat kan. Naar wie moeten we vragen? Naar Audreu? ‘No, my name is Autumn, as in the season’. ‘Ohhh’, zeg ik, ‘as in; It is hot in here, must be autumn’?. Een ‘line’ die nagenoeg rechtstreeks uit the Big Bang Theory komt. Daar bedenkt Howard, op het moment dat hij de actrice Summer Glau ziet, de opening line ‘It is hot in here, must be Summer’. Howard’s opmerking is iets relevanter: in de zomer is het doorgaans heet, in de autumn minder. En bovendien: waar slaat deze opmerking überhaupt op PA3???? Acht ogen kijken me aan met de zin ‘wat doe je nou?’ cq. ‘hoe kom je daar nou bij’? Tja, sorry, het kwam gewoon bij me op. Zal het nooooooooit meer doen.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/Mustbeautumn.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/Mustbeautumn.jpg.html)
Verder dan maar zonder fototoestel. Mochten we vanmiddag bellen en het fototoestel alsnog gevonden worden, dan zit er niks anders op dan maar een lange tocht op en neer te maken. Op weg dus naar het Myakka River State Park. In Cape Coral maken we nog een tussenstop aan de baai. Hier staat één van de twee Iwo Jima monumenten in de VS. Een memorial dat is opgericht ter nagedachtenis aan de gevallenen tijdens de slag om het Japanse eiland Iwo Jima, in de Tweede Wereldoorlog.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7240271.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7240271.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7240269.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7240269.jpg.html)
Zo in de stralende zon staat het monument er erg mooi bij. Samen met wat andere memorials staat het hier langs de kant van de weg. Ellen zegt dat ondanks het feit dat alle hier gememoreerde oorlogen – Eerste Wereldoorlog, Tweede Wereldoorlog, Korea oorlog, Vietnam oorlog etc. – plaats vonden ver vóór haar geboorte, het toch indruk maakt. Dan snel door. Aangekomen bij het State Park bezoeken we gewoontegetrouw als eerste het visitor centre. Een onbemand, klein gebouw met daarin een keuze uit een aantal films en wat opgezette beesten. Onder andere zien we hier een opgezet exemplaar van de Southern Black Racer slang, waarschijnlijk de soort die gisteren letterlijk ons pad kruiste, maar waar we te langzaam waren met het – inmiddels zoekgeraakte – fototoestel om een en ander op de gevoelige SD kaart vast te kunnen leggen. Bij deze alsnog:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7240277.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7240277.jpg.html)
Dan naar de canopy walk. Bij de kleine parkeerplaats in de bossen aangekomen, wacht een onplezierige verrassing; het hele bos staat onder water. Nu bevindt de canopy walk zich op een hoogte van meer dan 10 meter, en zo hoog staat het water nou ook weer niet, maar het voetpad er naar toe is totaal onzichtbaar. Staand in vertwijfeling komen er echter twee mensen uit het bos. We vragen ze of het te doen is en ze zeggen van wel. Het water komt op sommige plekken wel ruim boven kniehoogte, maar het is geen probleem. Het feit dat hier volop giftige waterslangen (Cottonmouths!) voorkomen en dat Myakka River State Park vooral bekend is om zijn zeer grote alligators, vermeld ik wijselijk nog even niet. Ik ga met m’n hoge sneakers het water in, de rest wisselt het gewone schoeisel in voor de waterschoenen.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7240278.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7240278.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7240283-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7240283-1.jpg.html)
Anja grijpt een losse tak van de parkeerplaats die dienst gaat doen als wandelstok en ‘off we go’. Het water is helder, roodbruin van kleur en komt ongeveer tot de knie. Er zitten – onder andere – veel kleine visjes. Na een minuut of tien komen we aan bij de toren en beginnen we de klim naar de boomtoppen. Helaas valt de lengte van de canopy walk erg tegen. Ik dacht echt dat er een route was tussen vele bomen, maar de zwevende loopbrug beperkt zich tot een stuk tussen twee bomen. En that’s it. Om toch een echte canopy walk ervaring te hebben doen de dames de route nog twee keer. Hebben ze toch in elk geval tussen zes boomtoppen gelopen. Op de terugweg naar de parkeerplaats zien we een wasbeer en een routebordje (net boven het water uit stekend) van het beginpunt van de nature trail. Doen we dat of doen we dat niet? We doen het!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/raccoonmyakka.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/raccoonmyakka.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7240291.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7240291.jpg.html)
Het water wordt steeds donkerder van kleur en varieert redelijk wat in hoogte. Twee stukken van een paar meter liggen iets hoger en daar is het dus helemaal droog. Soms hebben we echter wel echt moeite om het pad te blijven volgen omdat je het uiteraard helemaal niet ziet. Op plekken waar normaal een brug ligt – omdat er water staat …..- zie je nu ook alleen maar de handrailing boven het water uitsteken. Dus waar je normaliter naar de alligators staat te kijken vanaf de brug, sta je er nu midden tussen in……. Mhhhh. We blijven in elk geval dicht bij elkaar en zien steeds op momenten dat we denken te moeten omkeren omdat we het pad totaal niet kunnen zien, ergens verderop een routebordje boven het water uit steken zodat we toch verder kunnen.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7240288.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7240288.jpg.html)
Na ruim een half uur zijn we, behalve lekker nat, terug bij het beginpunt. Iedereen doet z’n eigen pantoffels weer aan en we rijden verder het park in. Bij het Upper Myakka Lake lopen we nog even de lange boardwalk op, maar ook deze staat deels onder water. Linda wil coûte que coûte haar voeten droog houden en dat lukt. Met behulp van de handrails en de rug van Jasper vermijdt ze natte tenen. PA3’s schoenen zijn nog nat van zojuist, dus die loopt gewoon door. Anja trekt haar schoenen en sokken uit, terwijl Jasper en Ellen met vereende kracht en de hulp van (schoon)moeders de droge delen bereiken. Jasper kan het gestuntel van Linda echter niet langer aanzien en doet snel z’n schoenen en sokken uit. Hij pakt Linda – niet bepaald vrijwillig – op, en brengt haar naar het droge.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7240336.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7240336.jpg.html)
Weer terug in de auto zien we eerst nog een overstekende armadillo (gordeldier) voordat het hongergevoel weer eens komt opzetten. PA3 heeft echter een speciaal restaurant in gedachten in Bradenton, dus we moeten nog even vol houden. Met vijf minuten extra vertraging door een foutje van TomTom bereiken we de Linger Lodge. Een restaurant gelegen aan een rivier in een jungle achtige setting. Binnen wemelt het van de opgezette dieren en combinaties van opgezette dieren. Buiten de ‘normale’ opgezette alligator, slangen en wasberen hebben ze hier bijvoorbeeld ook een eekhoorn die baseball speelt en een slang met de kop van een kalkoen (zeer zeldzaam….). We nemen een tafel op de porch, direct uitkijkend op de scenic river. Een mooie plek hier. Ook het menu kent niet alledaagse dingen. Als starters nemen we ‘to share’ fried green tomatoes, frog legs & alligator nuggets. PA3 bestelt als hoofdgerecht mixed grill. Hier geen combinatie van kipfilet, saucijsje en biefstuk, maar van bull frog billen, meervalfilets en alligatorstaart. Hmmmmmmmm.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7240340.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7240340.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7240344.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7240344.jpg.html)
De Linger Lodge staat dan ook in de top 5 ‘weirdest restaurants’ van Amerika. De dames en Jasper vinden het allemaal wel leuk, maar mij persoonlijk valt het helaas wat tegen. Waarschijnlijk ook omdat ik er meer van verwacht had. Na het eten rijden we door naar onze volgende overnachtingsplek: Safety Harbor. Op een prachtige locatie aan de Tampa Bay ligt hier één van de oudste Spa hotels van de VS; Safety Harbor Spa and Resort. We checken in en hebben, zoals vooraf beloofd, twee kamers naast elkaar. Onze kamers liggen op de begane grond en vlakbij het zwembad, dus om een uur of zeven splashen we allemaal de grote pool in. De in Naples gekochte bal komt goed van pas en wordt volop gebruikt. Dat was 1 dollar die goed besteed is! Na een uur of wat jagen kleine vliegjes (no see ums?) ons echter naar binnen. Gaan we nog eten? Nee, niemand heeft zin. Slapen dus!
Esther2013
22-08-13, 23:05
Ik zat al te wachten, erg leuk weer! Maar is het toestel nog terecht gekomen?
Dag 11, donderdag: Odd names day
De start van de route vandaag leidt al direct naar een rare naam. Want zeg nou zelf ‘Weeki Wachi’ is nou niet echt een naam die je alledaags kunt noemen. De naam zelf vindt zijn oorsprong bij de indianen die hier leefden en die de zoetwaterbron die hier ontspringt ‘little spring’ oftewel ‘Weeki Wachi’ noemden. In de jaren 40 werd de bron ‘ontdekt’ als mogelijk trainingscentrum voor duikers van de marine. Het water is er kristalhelder en het gehele jaar door constant 23 graden Celsius. De toeristische mogelijkheden werden al snel onderkent en er werd aan de zijkant (onder water!) een tribune gebouwd. De eerste show werd gegeven in 1947, en daar werden onder water ademende zeemeerminnen voor ingezet. Zij ademden door een speciaal hiervoor ontwikkelde onderwaterluchtslang. De bron was één van de eerste en bleef ook één van de belangrijkste toeristische attracties van Florida. In 1959 werd het gehele complex aangekocht door ABC Studio’s en deze filmmaatschappij ontwikkelde de attractie verder en nam er diverse onderwaterscènes van films op. In 2008 nam de staat Weeki Wachi over waardoor de officiële naam veranderde in Weeki Wachi State Park. In 2007 was de waterstroom van de bron tijdelijk zwakker, waardoor een research team voor het eerst tegen de stroom in kon duiken naar de ‘bodem’ van de bron. Op een diepte van meer dan 130 meter werd hier het diepste onderwatergrottenstelsel van de VS ontdekt.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7250407.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7250407.jpg.html)
Na een snel ontbijt in de auto komen wij er in elk geval circa een uur na vertrek uit Safety Harbor, aan. Het park is nog niet open en er staan een stuk of tien mensen voor ons in de rij, allemaal redelijk gezette Amerikaanse typetjes. Als het park open is hebben we al snel in de smiezen dat het aantal dingen die je hier kunt zien en doen een stuk kleiner is dan tijdens ons laatste en enige voorgaande bezoek (1991…….). Bij het uitzichtpunt over de bron zien we al wel direct veel vissen en ook een soft shell schildpad. Als eerste activiteit nemen we plaats op de met zakdoeken en servetten van ochtendvocht ontdane bankjes van de wildlife show. Zeer opvallend is dat hier, aan de relatief weinig door toeristen bezochte Noordwestkust van Florida, meer dan 50% van het publiek Nederlands is. Wij zijn namelijk met z’n vijven en er zijn slechts vier andere bezoekers……. Na een minuut of vijf wachten komt er een jonge ranger van een jaar of 20 met een aantal tupperware-achtige dozen aangezet. Eric praat vlot en maakt de dozen een voor een open. De eerste tupperware doos (grote lunchbox) bevat een Florida Pine Snake. Een mooi bruin getint exemplaar waarover hij de nodige wetenswaardigheden vertelt. Voordat de medium sized lunchbox open gaat mogen liefhebbers de slang even vasthouden.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/P7250371.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/P7250371.jpg.html)
Het tweede dier in deze ‘show’ is een exemplaar waarvan we er thuis in Heesch ook twee hebben; een Florida Red Bellied Turtle (Pseudemys Nelsoni). Eric duidt hem echter als een yellow bellied slider, hetgeen beslist niet juist is.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/P7250372.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/P7250372.jpg.html)
Als derde en laatste gaat de grote tupperware ‘schoenen onder het bed’ doos open; Eric pakt met twee handen een redelijk grote alligator op waarvan – zeer opmerkelijk – de bek NIET is dicht getaped. Dat hoeft niet volgens hem, want deze bijt nooit! Iedereen mag hem even aaien voordat we naar het theater gaan voor de mermaid show.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7250373.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7250373.jpg.html)
De show heet ‘fish tales’ en is best leuk in elkaar gezet. Als inleiding wordt er een video afgespeeld van een clip van Beyonce waarin beelden gebruikt worden van deze show. De zeemeerminnen doen allemaal erg hun best en het is af en toe ook wel grappig om zomaar een schildpad of een vis gewoon tussen hen door te zien zwemmen. De voorstelling wordt immers gegeven in een natuurlijke bron, en de beesten die hier leven trekken zich van mermaids en luchtslangen helemaal niks aan. Voor hen is het ‘fishy business as usual’. De afsluiting van de show is – vanzelfsprekend – een ietwat overdreven display van de Amerikaanse vlag, en een duik van een mermaid naar grote diepte. Hierbij houdt ze liefst 2 minuten en 33 seconden haar adem in. Wauw!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/P7250392.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/P7250392.jpg.html)
De volgende – en als we het goed begrepen hebben ook de laatste attractie – is de boottocht. Deze vertrekt elk half uur, maar wij hebben de pech dat – ondanks het feit dat we er op tijd zijn – het regent en er onweerswolken verschijnen; en dan varen ze niet uit. Na een kwartiertje wachten gaat de boot toch en hebben we de gelegenheid om helemaal vooraan te gaan zitten; het beste uitzicht naar zowel de voor- als de zijkant. Ondanks het getoeter van de boot bij elke bocht in de Weeki Wachi rivier – wettelijk verplicht – zien we vissen, schildpadden, een anhinga (aalscholverachtige vogel) en een nest van bald eagles. Onderweg komen we ook een kano tegen waarin een vrouw compleet in paniek is; er is vanaf de bomen een spin in haar kano gevallen; zij in opperste paniek wij voluit lachen!!!!!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/P7250398.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/P7250398.jpg.html)
Omdat het niet al te best weer is en we eigenlijk snel door willen naar onze volgende bestemming, slaan we Buccaneer Bay over. Dit bij het park horende complex is een waterpark, de ‘only spring-fed water park in Florida’. Het is niet state of the art en niet te vergelijken met de parken van Disney, maar met kleinere kinderen ongetwijfeld ‘a day full of fun’. Wil je er ook een keer naar toe? Neem dan even een kijkje op de site: http://www.weekiwachee.com/index.php/about-us/history-of-weeki-wachee-springs
Voordat we afscheid nemen van het zeemeerminnenpark fotografeer ik nog een paar in de bron zwemmende hoogvinkarpers (kosten bij ons in de aquariumwinkel €10 per koppel) en een paar zeemeerminnen.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/P7250410.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/P7250410.jpg.html)
Onze volgende bestemming heeft, zoals beloofd in de titel, ook weer een zeer excentrieke naam. Ook is het weer een State Park, beheerd dus door de staat Florida. De naam van dit park komt uit de taal van de Creek indianen en betekent ‘place of many pepper plants’. Tegenwoordig heet het Homosassa Springs. Iedereen, dus ook wij, start bij het welcome centre. Van hieruit ga je met de boot of per tram naar het eigenlijke park. Vanwege twee zwaarwegende redenen – ten eerste vaart de boot net weg en ten tweede zit ie helemaal vol – ‘kiezen’ wij voor de tram. In de wachtrij voor de tram staan we helemaal vooraan, gevolgd door een ander Nederlands gezin; weer een zware oververtegenwoordiging van ‘Dutchies’ dus. Na een minuut of 10 komt de tram en waarschijnlijk kunnen we nog net op tijd zijn voor de eerste show.
Het park laat veel van het wildlife zien dat in Florida in het wild te vinden is. De belangrijkste functie is het opvangen van in de natuur gewond geraakte manatees (zeekoeien). Deze zijn hier dan ook het hele jaar door in de bron te zien. Op de regel ‘wildlife uit Florida’ is één uitzondering: een nijlpaard. Het nijlpaard Lucifer, of kortweg ‘Lu’, is namelijk in de jaren 60 in diverse films en TV series te zien geweest, o.a. in Daktari.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/Daktari.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/Daktari.jpg.html)
We komen met de tram tegelijk aan met de boot, dus ik stuif de tram uit om de grote groep uit de boot voor te zijn bij het kopen van de kaartjes. Dat lukt nèt! De eerste show – met als schitterend – en lomp – middelpunt, Lu het nijlpaard, is net begonnen. Het grootste deel maken we dus nog mee. Lu heeft vandaag weinig zin om een show op te voeren, want hij ligt meestentijds met z’n dikke kont naar het publiek toe gekeerd. Ook een verlokkelijk door zijn verzorger voorgehouden watermeloen kan hem niet bewegen tot bewegen. Als de show zich daarna richt op de alligators die er rondzwemmen, gaat Lu toch een beetje rondlopen en poept en plast hij letterlijk en figuurlijk in het rond. Gelukkig vallen er geen slachtoffers. Jasper mag als vrijwilliger trouwens een meetlint vasthouden om aan te geven hoe groot alligators kunnen worden. Megacool. En dat blijkt één van Jaspers verborgen talenten; meetlinten vasthouden. Hij kan het gewoon errug goed……..
De trouwe lezer zal het opgevallen zijn dat er in het relaas van deze dag nog nauwelijks gesproken is over eten. De hoogste tijd dus. Onze lunch zag er zo uit:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/P7250438.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/P7250438.jpg.html)
Ons volgende meeting point is bij de manatees. Omdat het regent vindt de toelichting van de rangers plaats in het overdekte underwater observatory. Van hieruit kun je de manatees en de vissen in de bron ook prima bekijken. Kijk maar:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/FotoUSA2013iPhone254.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/FotoUSA2013iPhone254.jpg.html)
De rangers vertellen dat er ook erg veel zoutwatervissen in deze bron voorkomen. We zijn namelijk slechts 3 kilometer van zee, en blijkbaar vinden de zeevissen dit zoete water dermate interessant dat ze hier regelmatig verblijven. De rangers gooien voor de zeekoeien wat kroppen sla in het water en daarmee zijn deze vriendelijke reuzen weer even zoet. Wij gaan verder richting de andere dieren. We zien hier o.a. flamingo’s, een zwarte beer, bald eagles, lynxen, een Florida panther en otters. In het reptile house zien we alligators, diverse slangen en ook een zoutwaterkrokodil. Omdat het steeds harder gaat regenen, zitten we ruim 10 minuten voor aanvang van de wildlife show in het overdekte deel van het animal theater. Een grote naam voor een aantal banken onder een overkapping. Een ranger komt aanzetten met een grote tupperware doos – de vierde al van vandaag – en tovert daar een Opossum uit tevoorschijn. Een ‘possum’ is een buideldier dat hier veel voorkomt, we hebben er in de loop van de jaren al veel gezien. Wel alleen maar doodgereden exemplaren langs de kant van de weg, nog nooit een levende.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/P7250490.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/P7250490.jpg.html)
Dat er hier zoveel tupperware dozen gebruikt worden is overigens niet zo verwonderlijk. Niet dat er hier veel vrouwen zijn die tupperware parties houden, maar het wereldwijde hoofdkantoor van deze plastic gigant bevindt zich in Central Florida.
Na de bezoeken aan Homosassa en Weeki Wachi gaan we naar onze eindbestemming van vandaag en tevens de rest van de vakantie: Kissimmee; nog zo’n leuke naam. Onderweg wordt twee keer gestopt bij de MacDonalds; eenmaal voor eten, andermaal voor McFlurrys. Helaas zijn de McDonalds/Monopoly spaarzegels op de drankjes ons niet gunstig gezind en winnen we geen $25000. Langs de Florida Turnpike/US27 herkennen we al snel de tientallen reclameborden van de anti-abortus lobby hier.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/prolifebillboard.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/prolifebillboard.jpg.html)
Dan is het bekende ‘in tweeën gespleten’ billbaord van Ron Jon, veel leuker:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/RonJonBillboardSplit-Turnpike.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/RonJonBillboardSplit-Turnpike.jpg.html)
Aangekomen in Kissimmee gaan we voordat we naar onze villa gaan, eerst boodschapjes doen bij de Publix: een traditie voor ons. Maar helaas: de Publix aan de 192 achter Logan’s Steakhouse is weg. Wat nu???
Na vijf minuten complete stilte om van deze schrik te herstellen, rijden we door naar ‘onze’ Walmart. Slechts vijf minuten verder en slechts 500 meter verwijderd van ons huis voor de komende 9 dagen op het Lake Berkley complex. Vers brood, beleg, fruit, chips, cola, bier, wijn etcetera. Een enthousiaste man bij de ingang van het Lake Berkley Resort legt ons alles haarfijn uit en twee minuten later aanschouwen we ‘ons’ nieuwe huis:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5773.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5773.jpg.html)
We ruimen de koffers uit en – hieperdepiep hoera – Linda vindt in haar koffer ons fototoestel terug. Jippie! Aansluitend eten we de lekkere Cuban broodjes van Walmart op en zoeken we onze respectievelijke slaapkamers op. Tot morgen!
Dag 12, vrijdag: Heeft Steekensjeek knoflookkippen?
Deze dag doen we wat heel veel mensen op vakantie ook doen: uitslapen. Het ontbijt is pas ergens rond de klok van elven, en de ‘activiteiten’ hierna bestaan uit niet veel meer dan chillen, TV kijken, facebook bijlezen en werken en zwemmen. In ons eigen zwembad uiteraard……
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG5218.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG5218.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG5219.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG5219.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG5221.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG5221.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG5225.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG5225.jpg.html)
Het zal de lezer niet verbazen dat het eerstvolgende noemenswaardige wapenfeit weer eten is. Dichtbij ligt Steak ’n Shake, oftewel steekensjeek. Het is razend druk, dus het duurt even voordat we een tafeltje krijgen. Prijstechnisch is deze keten nog steeds een erg goed optie. Je eet hier echt al voor een dollar of zes, en dat is dan vanzelfsprekend inclusief oneindige refills van het drinken. En tussen twee en vier hebben ze ook nog happy hour: alle shakes voor half geld! Onze bestelling bestaat uit drie maal de taco salade, een keer chili en een portie chili cheese fries met een garlic burger. Voor het eerst deze vakantie betekent deze opsomming dat Jasper een pluimveeloze maaltijd nuttigt. Of het moet zijn dat ze hier knoflookkippen hebben. Dan kan het namelijk zo zijn dat de garlicburger kippenvlees bevat…. Wie zal ’t zeggen?
PA3 geniet met volle teugen, zeker als we daarna ook nog eens allemaal een overheerlijke shake bestellen. Op tafel komen twee cookie dough shakes, één butterfinger, een M&M shake en een chocolate fudge. Natuurlijk alle vijf voorzien van de nodige slagroom en een kers op top. Super hier!
Als aandenken vinden we het wel leuk om een paar ‘glazen’ – ze zijn namelijk van plastic, van Steak ’n Shake mee te nemen. De vorm van de glazen is namelijk identiek aan die van de Coca Cola glazen die we thuis hebben. Alleen is het logo van Coca Cola vervangen door dat van Steak ’n Shake. Aan de waitress vragen we of dat kan. Klaarblijkelijk een niet ongebruikelijke vraag, want ‘of course’ kan dat. Gewoon even vragen bij de kassa. Even later vragen we het ‘gewoon’ even bij de kassa en er wordt inderdaad niet vreemd opgekeken. De medewerker loopt naar achteren, en verschijnt drie minuten later met twee ‘glazen’. We maken de papieren zak open en zien dat het weliswaar de goede ‘glazen’ zijn, maar dan wel met een Coca Cola logo in plaats van Steak ’n Shake. En da’s nou net wat we niet willen. Okay, dan pak ik wel even andere zegt ze. Weer drie minuten later komt ze weer terug. Inderdaad met glazen waar het Steak ’n Shake logo op staat, maar nu zijn het weer ‘glazen’ met de verkeerde vorm. Afijn, weer drie minuten later, in totaal dus al negen, krijgen we eindelijk de goede ‘glazen’. Leuk!
Een mijl of wat verder naar het oosten ligt aan de I192 de Osceola Square Mall. Al jaren onze vaste stek voor winkel-winkel-winkel. Ross en Burlington zijn hier onze absolute – goedkope – favorieten. We starten altijd bij Ross. De buit deze keer: Ellen: 4 tops; Anja: 3 tops en 2 tassen; Linda: 2 tops en een tasje; PA3: 3 shirts en eau de toilette; Jasper: 1 shirt. We rekenen af en gaan richting Burlington. Maar….daarbij komen we langs een Footlocker. Normaal gesproken vinden we die veeeel te duur, maar nu is er SALE! PA3 koopt een paar hoge Puma’s ($39) en heeft zijn zinnen ook gezet op een paar hoge Vans ($19). Maar een hevige strijd barst los; dochters worden kwaad ‘daar ben je veeeeel te oud voor’. Ook Jasper scoort hier behoorlijke wat megacoole minpunten door te stellen dat hij het met Ellen & Linda eens is. Mhh, dan maar niet. Wellicht ga ik nog een keer stiekempjes terug, haha……
Bij Burlington is de buit minder dan normaal. Met name de dames vinden de keuze wat minder, met nam,e als het om de beschikbare maten gaat. Maar toch: Ellen: 1 topje; Linda: 2 topjes en schoenen; Anja: horloge en schoenen; PA3: 2 shirts; Jasper: 2 shirts en een horloge. Dan weer naar de auto en op naar Old Town voor de vrijdagavond show met klassieke auto’s. Na wat zoeken vinden we een illegale parkeerplaats bij het naast Old Town gelegen hotel en daarna lopen we vast langs alle tentoongestelde auto’s. Er staan mooie exemplaren tussen:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG5242.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG5242.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG5250.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG5250.jpg.html)
Met de live muziek en de vele winkels en winkeltjes is het erg gezellig. PA3 koopt bij een souvenirwinkeltje nog een echte UPS truck van Doug uit ‘the King of Queens’, één van zijn favoriete Amerikaanse comedy’s.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/upstruck.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/upstruck.jpg.html)
Als de parade van de auto’s voorbij is eten we nog wat buiten bij Checkers en daarna gaan we lekker naar huis. Tot morgen!
lottegieling
27-08-13, 15:40
Heel erg leuk om verhalen van 'omwonenden' te lezen! (Ik woon zelf in Uden.) Soms heb je toch het gevoel de enige Florida-ganger in deze Brabantse contreien te zijn ;). Leuk als dat niet zo blijkt!
de jantjes
27-08-13, 16:26
Hilarisch, jammer van de Vans pa, maar misschien iets voor carnaval ?
Dan kan & mag alles .....toch ?
Dag 13, zaterdag: Avontureneiland
Islands of Adventure! Volgens de ‘voorspelwebsites’ op internet zou het vandaag een wat minder drukke dag zijn bij Islands of Adventure. Dus hebben we gisteravond online kaartjes gekocht – wat zijn die toch duur met meer dan $100 per persoon inclusief taks) - en gaan we op pad. De tassen zijn gepakt en gezakt met gesmeerde broodjes en drinken, dus ze maken ons niks vandaag. Onze parkeerplaats op het dak van de grote parkeergarage kost ons $16. Met de lift naar beneden, de loopband op en de kaartjes printen bij de ticketmachine. Allemaal zo gepiept en voordat het park open gaat staan we al bijna vooraan bij de turnstiles. Als het park open gaat is de eerste stop – hoe kan het ook anders – Harry Potter. Alle dames en vooral Jasper zijn helemaal Potter crazy. PA3 is de vorige keer redelijk duizelig uit de attractie gekomen, dus krijgt hij alle tassen toegestopt zodat de rest snel de attractie in kan. Via de single riders lane staan ze snel vooraan, maar helaas is er vijf minuten extra wachttijd ten gevolge van een technisch defect. Direct daarna – het is nog steeds niet druk – gaan ze een tweede keer. En PA3 maar wachten met alle tassen en rugzakken….. Hij maakt wel een tour door het kasteel waarbij je allemaal leuke dingen uit de films terug kunt zien, onder andere de pratende schilderijen.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG5272.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG5272.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG5278.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG5278.jpg.html)
In het winkeltje zien de Potter enthusiasts allemaal leuke dingetjes, maar de hand blijft bij iedereen op de knip. Na de attractie gaan we in de rij staan bij Olivander. Linda gaat tussendoor even een Elvis wegdraaien en loopt daarbij twee toiletgroepen voorbij. Lekker handig. Dus niet! Olivander blijkt wel erg leuk. Een acteur speelt zijn rol met verve in het op maat verkopen van twee toverstokken aan vrijwilligers uit het publiek. Het wordt erg leuk gedaan en de winkelinrichting van Olivander is echt geweldig leuk. Er liggen gewoon random stapels met doosjes waarin allemaal ‘wands’ zitten. Af en toe verschuift er een doosje of valt er ‘spontaan’ één naar boven(!). Erg leuk allemaal. Na een paar minuten is de show over en kom je in een echte winkel waar je echte ‘wands’ kunt kopen. Een kunststof neptak in een kartonnen doosje: 32 dollars meneertje, exclusief taks………. Wat een handel. Ze hebben wel ontzettend veel verschillende en volgens de jeugd zijn ze wel supergaaf. Tenminste volgens Ellen & Linda. Volgens Jasper zijn ze megacool….. Voor de kenners: ze verkopen ook Hedwigs, Nimbussen 2000, Griffoendor sjaals, postpapier, veren etcetera.
De volgende halte is de dragon challenge. De oude attractie ‘duelling dragons’ die is omgebouwd naar een drakenthema dat past bij Harry Potter. Via Poseidon’s Adventure geraken we bij Dr . Dooms FearFall en de Hulk. Terwijl de jeugd deze attracties ‘doet’ wachten Pa en ma onder het genot van een grote refillbeker met Coca Cola zero in de schaduw. De wachttijd bij Spiderman is 45 minuten, dus ook hier nemen we de single riders lane. Daar duurt het wachten slechts een kwartier. De attractie blijft gewoon gruwelijk awesome. Naast Harry Potter de absolute topper van Islands of Adventure en waarschijnlijk zelfs van héél Orlando! We doen nog een keer Spiderman voordat we ons nat laten worden in Bluto’s & Popeye’s barges. Eigenlijk zijn we best wel gek; we betalen veel geld en wachten een half uur in een rij om ons vervolgens compleet nat te laten maken. Sukkels! Maar wel een leuke attractie!
Nu we toch eenmaal nat zijn kan een tweede keer ook gemakkelijk. Dus gaan we naar Jurassic Parc River Adventure. Hier krijgen we te maken met een halvering èn een verdubbeling; de wachttijd bedraagt namelijk slechts de helft van de aangegeven 40 minuten en Jasper en PA3 worden dubbel zo nat als dat ze al waren.
Omdat alle broodjes al lang en breed op zijn nemen we allemaal een chicken wrap en eten die lekker in de buitenlucht op. Die buitenlucht zorgt ervoor dat iedereen weer een beetje opdroogt en dus kunnen we wel in Ripsaw Falls. Daar wordt je namelijk pas ECHT goed nat. Weer goed nat dus. Three is a charm………
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG5377.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG5377.jpg.html)
Bij Ripsaw zitten Ellen en Jasper op het punt om de grote afdaling/val aan te gaan als de attractie plots stil blijft staan. Een storing. En dat is voor hun tweeën dus een echte cliffhanger. Ze kijken lekker diep naar beneden en kunnen zich zo 10 minuten lang voorbereiden op de grote val.
Daarna gaat de echte jeugd nog een keer in de Hulk en de niet meer zo jonge jeugd nog een keer in Spiderman. Dan nog een keer naar Harry Potter waar PA3 weer met de tassen mag wachten op de rest en nog een aankoopopdracht meekrijgt voor in de Harry Potter winkel. PA3 moet dit keer echt lang wachten voordat de overige vier terug zijn en hij begint zich al druk te maken dat ze elkaar op een of andere manier gemist hebben. Uiteindelijk valt dat natuurlijk mee, en dus wordt het wederzien gevierd met een groot glas Butterbeer. Een soort rootbeersmaak met een schuimkraag van caramel. Iedereen vindt: bah! Op één na, Jasper: lekker! Megacool!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/CIMG5304.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/CIMG5304.jpg.html)
Rond de klok van zessen vinden we het allemaal welletjes en gaan we terug naar huis. Daar bestellen we ’s avonds nog drie pizza’s die door Domino’s helaas in twee keer geleverd worden. Sorry… vergeten……. De reisaantekeningen vermelden nog dat er met Linda geruzied wordt over glazen – al weet ik bij God niet meer waar dat over ging – en dan doen we het licht uit. Naar bed.
Dag 14, zondag: een korte dag…
Strikt genomen een stupide titel. Deze dag is met precies 24 uur namelijk geen seconde korter of langer dan andere dagen. Maar…. Met de titel tracht ik weer te geven dat het voor ons een dag was met weinig gebeurtenissen en weinig bijzonderheden. Derhalve blijft het relaas van deze dag beperkt tot een klein aantal regels. Eigenlijk had de titel dus moeten zijn: ‘een kort verslag’.
Maar goed. Kort dus. En lui. Uitslapen, broodjes, aardbeien, dat werk. Vandaag is de enige mogelijkheid om het Osceola Schools Environmental Study Center (OSECS) te bezoeken. Dat is namelijk alleen op zaterdag en zondag open. Het is een mond vol voor een klein educatief centrum in Poinciana, niet ver van Kissimmee. Er is een boardwalk van ongeveer een kilometer en daar kun je redelijk eenvoudig wildlife zien. Het is voor ons slechts een kwartiertje rijden, dus we zijn er zo. ‘We’ is in dit geval Anja, Jasper, Ellen en PA3 want Linda heeft even genoeg alligators en schildpadden gezien. Bovendien is haar boek veel interessanter…..
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5420.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5420.jpg.html)
Op de boardwalk zien we al binnen de 100 meter twee alligators en verder een heleboel hagedissen in diverse soorten en maten. Ook diverse rupsjes en rupsen, waaronder echt grote exemplaren van wel 15 centimeter lang en 5 centimeter dik. Brrr……
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5382.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5382.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5387.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5387.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5414.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5414.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5408.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5408.jpg.html)
Na een uur of wat hebben we het weer gezien en rijden we nog even door Kissimmee voordat we huiswaarts keren. We rijden door het historische centrum en schieten en passant nog snel een plaatje van het monument hier, wat opgebouwd is uit stenen uit alle 50 staten van de VS en een aantal bevriende landen:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5419.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5419.jpg.html)
Voordat we definitief terug gaan naar Linda, maken we nog een koffiestop bij Dunkin Donuts. PA3 neemt een grote koffie met een ijsje, de rest neemt koffie met een donut. Thuis wordt nog gechilled en wordt van bitten uit gekeken naar de enorme hoosbui die hier ’s middags, gewoontegetrouwe, valt.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5423.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5423.jpg.html)
In de avond eten we een hapje bij Outback steakhouse, juicy steaks, Coors light etc. en daarna gaan we lekker to sleep.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5427.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5427.jpg.html)
Ta2 Gerrit
01-09-13, 22:15
Het lijkt er op dat je emmer vol met foto's zit en aan het overlopen is. Ik kan er althans geen plaatje meer van maken. Wel leuke verslagen, overigens.
'Korte' zondag was dus een echte vakantiedag. Doen waar je zin in hebt.
dacht trouwens al dat het aan mijn Ipad lag, want ik kan de foto's ook niet zien ;-(
Het lijkt er op dat je emmer vol met foto's zit en aan het overlopen is. Ik kan er althans geen plaatje meer van maken. Wel leuke verslagen, overigens.
Heel leuk verslag maar ik zie ook al enige tijd geen foto's meer :(
Sorry mensen. Qua foto's zit ik bij Photobucket op een te grote hoeveelheid dataverkeer. Jullie lezen te veel....... Mijn volgende maandelijkse tegoed gaat weer in op de 8e september, dus dan zou een en ander weer zichtbaar moeten zijn. Nog even geduld dus aub.............
MVG
A3
Doeme toch en ik zat te wachten
Dag 15, maandag: het park van Kelly!
Onze jaarlijkse favoriet staat vandaag op het programma. Door ons ‘ontdekt’ in 2004, op een klein uur ten noorden van Kissimmee ligt het onvolprezen Kelly Park. Het ligt in de plaats Apopka en is lokaal ook bekend als ‘Rock Spings Run’. Wat is het? Het is een natuurlijke bron die spontaan uit de grond omhoog schiet in een jungleachtige omgeving. Het water uit de bron is super helder – ik garandeer je dat je nog nooit zoiets gezien hebt – en het hele jaar door constant 22 graden Celsius. Heerlijk om in af te koelen dus. Vanuit de bron ontstaat een riviertje dat zich door de jungle heen slingert. Het riviertje is nergens breder dan een meter of drie en kent een maximale diepte van ongeveer een meter. Je kunt buiten het park een band huren om met de stroming mee de rivier af te drijven. Ditzelfde traject kun je uiteraard ook zwemmend en of snorkelend afleggen. Neem van me aan: het is echt geweldig mooi allemaal en je ziet gegarandeerd een hele hoop wildlife.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/4020692624_f4752ef016.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/4020692624_f4752ef016.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/Kelly-Park-Apopka1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/Kelly-Park-Apopka1.jpg.html)
Zo hebben wij de afgelopen jaren hier al alligatortjes (daar zwem je dan dus inderdaad tussen…), schildpadden, otters, wasberen, herten, een zwarte beer, een armadillo (gordeldier), slangen, reigers en vele vissoorten gezien. Echt geweldig mooi allemaal. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat we altijd op een doordeweekse dag gaan, en ook altijd erg vroeg; we staan vaste prik om 08:00uur bij de poort. Dan heb je namelijk de grootste kans op wildlife en zijn er nog niet veel andere (bad)gasten. Zo ook vandaag. Ondanks een foutje van TomTom staan we beladen met 5 grote banden om klokslag 8 uur aan de poort. Die is al open, dus na betaling van 5 dollar entree (totaal!) kunnen we naar binnen. Er zijn nog geen rangers met grasmaaiers of iets dergelijks actief, dus het is sprookjesachtig stil. Eerst kijken we of er in het stuk open water schildpadden zitten. Twee stuks: een grotere roodbuikschildpad en een kleine muskusschildpad. Snel doen we de snorkels op en gaan we te water. Helaas weet de roodbuikschildpad te ontsnappen, maar de muskus is ours! Vanzelfsprekend mag Jasper, als Kelly Park rookie, de eerste schildpad vangen. Megacool! Het is een klein, maar agressief exemplaar. Kijk maar:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5464.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5464.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5463.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5463.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/1003384b.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/1003384b.jpg.html)
Hij bijt zo maar een gat in mijn Coca Cola shirt! Na deze beperkte vangst gaan we naar het beginpunt van de bron en gaan we snorkelend de rivier aan. Er is verder nog helemaal niemand te bekennen. In het eerste stuk zitten heel veel kleine visjes, en Jasper presteert het om maar liefst drie verschillende muskusschildpadden te vangen. Petje af! Achter ons aan komt een jongedame met een grote koelbox?? Wat is dat nou weer? Bij navraag blijkt ze een park ranger te zijn die om de zoveel honderd meter een watermonster neemt. Die neemt ze dan mee in de drijvende koelbox. Na nog wat honderd meters, in een deel met veel waterplanten vlak voor het grote open stuk ziet Anja, die helemaal vooraan snorkelt, een alligator. Dat is best wel bijzonder. Het is weliswaar een kleintje, maar toch…… Mevrouw de ranger meldt desgevraagd dat de alligator er al een aantal weken zit, en dat haar moeder er eerst ook bij zat….. Maar die is gevangen en bevindt zich inmiddels in een ander park; het Hiernamaals State Park……. Verdere navraag informeert ons over het feit dat ‘everything over 4 feet’, oftewel alle alligators groter dan 1 meter 20, ‘are taken care off’. Kleinere mogen dus blijven….
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/gators-2.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/gators-2.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/everglades-baby-alligator_2051_600x4502-e1319397174956.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/everglades-baby-alligator_2051_600x4502-e1319397174956.jpg.html)
We snorkelen door tot aan het einde en nemen daarna nogmaals dezelfde route, maar dan met de tubes. Schildpadden en vogels zijn dit keer de belangrijkste vondsten. PA3 blijft zo nog een paar uur in het water, de rest wisselt snorkelen en zwemmen af met lezen. Op ene gegeven moment gaan Jasper en Anja mee om samen met PA3 een zeer grote softshell turtle te vangen. Het exemplaar meet zeker 60 centimeter en zowel Jasper als PA3 weten ‘m met twee handen vast te pakken. Het is echter wel oppassen, want deze beesten hebben door hun enorm lange nek een groot bereik om hun scherpe kaken te gebruiken. Uiteindelijk vlucht het beest onder de oever en blijft zich daar schuil houden.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FloridaSoftShellTurtle.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FloridaSoftShellTurtle.jpg.html)
De foto’s showen tevens nog wat andere schildpadden, vogels en een mooi overzicht van de rivier die ‘Rock Springs Run’ heet. Heb je kinderen – of niet - , hou je van natuur – of niet -: dit park is een ABSOLUTE aanrader voor een geweldige dag uit. Een awesome day out voor een absolute bodemprijs. Veel plezier allemaal!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/dsc04871.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/dsc04871.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/cooterbask.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/cooterbask.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5466.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5466.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5502.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5502.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/IMG_1443.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/IMG_1443.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/29381153.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/29381153.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/IMG_1403.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/IMG_1403.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/IMG_0742.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/IMG_0742.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5505.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5505.jpg.html)
Het zal rond de klok van tweeën zijn als we ons omkleden en de banden terug brengen naar het verhuurpunt. Een paar kilometer verderop stoppen we bij onze inmiddels vaste lunchplek na een bezoek aan Kelly Park: Panda Express in Apopka. Na hier lekker gegeten te hebben is onze volgende vaste stop 500 meter verderop: Apopka’s Walmart. Net zo groot als die in Kissimmee aan de I192 en vaak hebben ze hier weer net andere dingen. Vandaag in elk geval weer wel: we scoren wat jurkjes (voor de dames J) en shirts. Als afsluiting van de dag hebben we voor Jasper nog een verrassing in petto: we gaan naar de Duck parade in het Peabody hotel in Orlando. We zeggen vooraf niet wat het is, maar door de afbeelding van een eend bovenop het Peabody hotel raadt hij al dat het iets met eenden te maken heeft. Aangezien een en ander om 17:00uur begint en we het net aan gaan halen (of niet) drop ik de bups voor de ingang en ga zelf de auto parkeren. Daardoor mis ik zelf de hele voorstelling….. Voor degenen die het niet weten: het Peabody Hotel heeft huisdieren. Geen katten, honden of cavia’s, maar eenden. Deze eenden bewonen een speciale ruimte op de 10e verdieping en komen van daaruit elke morgen onder de begeleiding van hun ‘special guard’ met de lift naar beneden. Via een speciale rode loper waggelen ze dan naar de fontein in de lobby en verblijven daar vervolgens tot klokslag 17:00uur. En zo herhaalt het gehele procedé zich dus om 17:00uur in omgekeerde richting.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5513.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5513.jpg.html)
Gelukkig hebben Jasper en de overige familieleden een en ander nog net kunnen meemaken. Ikzelf was net te laat: ik kon de liftdeuren nog zien dicht gaan…… Al wat mij dus restte was een beetje gaan zitten tobben in m’n eentje. Zonder eendje.
Als laatste ‘activiteit’ van deze dag rijden we – genietend van een ijsje van de Burger King – nog even door het leuke plaatsje Celebration. Zelf kennen we dit uiteraard al wel, maar we willen Jasper ook een indruk geven. Hij is er echter niet onder van. De indruk, in dit geval…. Hij vindt het wel aardig maar ook niet meer dan dat. Nou ja, dat kan. Iedereen heeft recht op zijn eigen mening. Zelfs Jasper……..
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5521.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5521.jpg.html)
Daarna chillen we nog wat in onze villa voordat we naar bed gaan. Sie joe toemorrooo!
Dag 16, dinsdag: Amerika is shit! Amerika is awesome!
Ja hoor. Ellen is weer eens jarig terwijl we in de VS zijn. Inmiddels heeft ze meer verjaardagen in Noord Amerika gevierd dan in Nederland. Dus weten we exact wat ons te doen staat. ‘Ons’ is in dit geval veelal PA3, want hij moet vroeg z’n lekkere bed uit om naar de Walmart te gaan. Daar wordt eerst een lekkere taart uitgezocht, kaarsjes gekocht, slingers bemachtigd en meer van dat soort snuisterijen. Dan snel terug naar huis om alles te installeren. Gelukkig bevindt Ellen zich nog in snurkenland dus is er genoeg tijd om alles netjes te versieren.
Pak ‘m beet een uurtje later is onze schone prinses wakker. HEPPIE BURTDEE!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5528.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5528.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5527.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5527.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5533.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5533.jpg.html)
Na het ontbijt is het tijd om Ellen mee te nemen naar haar verjaardagsverrassing. De laatste jaren bezochten we op Ellen’s verjaardag zo al een keer in Tampa een concert van Rihanna en hebben we een keer een professionele recording studio bezocht in Ocala om een CD op te nemen. Dit jaar is de verrassing iets dichter bij huis; right here in Kissimmee. Op slechts 10 autominuten van onze villa bevindt zich namelijk Horse World Riding stables; inderdaad we gaan paard rijden. Aangekomen aan South Poinciana Road moeten we nog even wachten voordat we kunnen starten. Na een minuut of 10 kunnen Ellen, Anja, Linda en Jasper zich echter opmaken voor hun ritje.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5580.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5580.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5586.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5586.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5587.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5587.jpg.html)
Pa gaat niet mee, want dat wil hij de paarden niet aan doen. En dus vermaakt hij zich een uur lang met een ijsje, de plaatselijke kat en een goed boek:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5572.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5572.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/1BOEKPBI102408RodePluimGeertMak-ReizenzonderJohn9789045021614.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/1BOEKPBI102408RodePluimGeertMak-ReizenzonderJohn9789045021614.jpg.html)
Als de rest van de crew terugkomt hebben ze flink wat verhalen. Ten eerste het verhaal dat het plaatselijke hangbuikzwijn, in dit geval niet PA3, hen de gehele route begeleidt heeft. Overal waar de paarden gingen, daar ging ook het zwijn. Een grappig beest. Ten tweede valt het op dat Anja een beetje moeilijk loopt; een uur lang in de zithouding op ene paard is ze al meer dan 30 jaar niet gewend geweest, dus moet het niet meer zo piepjonge lijf dit door middel van hevige pijnen aan haar laten weten. Het derde verhaal is het meest opzienbarende; Jasper heeft onderweg op zijn donder gekregen omdat hij iemand hielp en daardoor voorkomen heeft dat een jongetje van zijn paard af viel. Het was een jongen die samen met zijn vader al voor de tweede keer de route reed en die, waarschijnlijk door uitdroging, buiten westen raakte en bijna van zijn paard afviel. Gelukkig zag Jasper wat er te gebeuren stond en sprong hij – als meest ervaren paardrijder van de deelnemers – snel van eigen ros af om de jongen te helpen en te voorkomen dat hij zou vallen. Maar dat mocht eigenlijk niet van de begeleidster; stay on your horse! Later, toen ze doorhad wat er aan de hand was, heeft ze Jasper, evenals de vader, uitgebreid bedankt.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5602.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5602.jpg.html)
Bij de groep zaten ook drie jongetjes die, zoals later bleek, door pa en ma hier waren gedropt. Pa en Ma gingen zelf lekker apart rijden en hadden hun kroost hier al voor drie uren op rij gedropt bij de ‘nature trail’ groep. Op zich niet erg, maar de jongens konden absoluut geen paardrijden, waren inmiddels doodmoe na drie(!) uur op een paard, en – last but not least – ze luisterden en leerden voor geen meter. De begeleidster van de groep was dan ook behoorlijk pissed omdat ze als een soort paardrijdende Nanny voor slecht luisterende jochies werd gebruikt. Maar uiteindelijk vond Ellen – daarvoor waren we tenslotte hier – het best wel leuk.
Op de terugweg komen we ind efile voor de spoorwegovergang; er staat een trein stil en er zijn al diverse automobilisten die het wachten beu zijn en aan het omdraaien zijn. Wij besluiten dan maar om linksaf te gaan en via een andere weg terug naar de villa te gaan. Helaas blijkt er dan liefst meer dan 15 mijl geen andere spoorwegovergang te zijn……. Schlussendlich bereiken we toch onze villa, alwaar we lekker wat lezen, chillen en zwemmen. Je zou bijna gaan denken dat het vakantie is….. Daarna gaan we wat winkelen. Bij de Lake Buena Vista Outlet Mall slaan we als eerste onze slag bij de Converse All Starts store. Daarna gaan we naar de buren; Fossil. Jasper wordt daar helemaal verliefd op een horloge en besluit het aan te schaffen. Vol vertrouwen geeft hij zijn pinpas af aan de balie maar helaas. Niet geaccepteerd. Jasper baalt echt als een stekker en wordt behoorlijk chagrijnig. Wat ene belachelijk land dat Amerika, je kunt er niet eens pinnen. En dat terwijl de Rabobank in Oss heeft gezegd dat je internationaal kunt betalen. Nou ja. PA3 rekent daarom maar af en Jasper besluit – met zijn gezicht nog steeds op een behoorlijk onweer – om te gaan pinnen. Als blijkt dat hij daar ook nog eens 3 dollar transactiekosten moet betalen zijn de rapen helemaal gaar…… Wat een shitland, dat Amerika!
Aangezien Ellen mag kiezen waar we vandaag gaan eten gaan we naar de Mall of Millennia, alwaar de dichtstbijzijnde vestiging van The Cheesecake Factory zich bevindt. Aan de balie krijgen we een pager, dus kunnen we hier ook nog wat winkelen. Jasper koopt in de Van Store een paar echte Vans en probeert aan de kassa weer met zijn pinpas te betalen. En dat lukt! Valt als land toch eigenlijk best wel mee, dat Amerika. Hij is weer helemaal opgefleurd en huppelt en springt weer als een dartel veulen door de Mall. Het meeste geld wordt echter besteed bij Forever 21. Een leuke winkel met heel leuke spullen, geweldige muziek en ze accepteren er Oijense Rabobakpassen! Een echt awesome land dat Amerika!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone315.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone315.jpg.html)
Aan tafel bij de Cheesecake factory treffen we een ontzettend aardige waiter en een ontzettend goede kok. Dit is echt de beste maaltijd die we de afgelopen 16 dagen tot ons hebben genomen. En dat wil wat zeggen! Want tijdens die 16 dagen hebben we 48 maaltijden genuttigd waaronder ook Taco Bell, Denny’s en Outback. Bovendien vallen we deze dag met de neus in de boter want – hoe verzin je het – het is vandaag National Cheesecake Day! Een compleet nieuwe feestdag op de Amerikaanse kalender. Op zich voor ons niet zo bijster interessant, maar, het levert voor ons wel voordele op; alle cheesecakes zijn vandaag namelijk voor de helft van de prijs. Gelukkig zijn de porties even groot als normaal…..
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5615.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5615.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5630.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5630.jpg.html)
Na het heerlijke eten nemen we afscheid van de fabriek en gaan we lekker naar huis om te slapen. G’night!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5639.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5639.jpg.html)
Met heel veel plezier weer heel veel dagen bijgelezen !!! Mooie auto geregeld bij National; die eerste was ook echt geen Standard, maar een MidSize. Maar de Traverse is ook geen MidSize maar minimaal FullSize of Crossover. Oftewel, erg goed geregeld !!! En, voor andere lezers wellicht als tip, je mag gratis gebruik maken van Valet Parking bij The Peabody als je voor de Duck March komt (af laten stempelen door de Duck Master, en kleine tip achterlaten). Voor zo lang het duurt, want de Peabody is niet lang meer .... En ja, Cheesecake Factory is topper ! Morgen maar even foto's gaan bekijken
De foto's zijn niet te zien. Ligt dat aan mij?
Foto's zijn (weer) beschikbaar!
MVG
A3
Dag 17, woensdag: Over ziektekosten. En waarom privatisering slecht is.
Vandaag staan er geen bijzondere zaken op het programma. ‘We’ll take it as it comes’. Om te beginnen ‘comt’ het met uitslapen. Lekker lang in bed liggen onder het genot van airco, TV, tablet en smart phone. ’t Is net of we thuis zijn. Ieder ontbijt voor zich en zwemt voor zich. Er wordt gelezen, gefeesboekt en getwitterd.
Maar op den duur gaat dat toch vervelen. Wat gaan we doen? Pa heeft al sinds het laatste bezoek in 2006 aan Reptile World Serpentarium in St. Cloud, zo’n half uur van Kissimmee, verder naar het Oosten aan I192, het plan om daar weer eens langs te gaan. Na een korte inventarisatie blijkt dat iedereen dat eigenlijk wel ziet zitten, en dus gaan we op pad. Onderweg komen we een Sonic drive inn tegen. Een fast food keten die we deze vakantie nog niet hebben bezocht, en die we tevens Jasper zeker niet willen onthouden. Je bestelt immers buiten bij een luidspreker en vervolgens komt er een jongeman – of jongedame als je geluk hebt…. – je bestelling brengen op roller skates. Zo is het ook nu. Na eerst vrij lang op de menukaart te hebben gekeken weten we eindelijk wie wat lust en na een paar minuten komt een vrolijke dame aan geskate met lekkere ijsjes en milkshakes. Life is hard.
Vijf ijsjes en ongeveer 15 minuten later draaien we de parkeerplaats op bij Reptile World Serpentarium. Hier worden vele soorten slangen gehouden. Een klein deel in een aantal terraria, om te showen aan het publiek, maar het merendeel als onderdeel van een working ‘snake farm’. Dat betekent dat bij gifslangen het gif wordt afgenomen (‘gemolken’), om dit te verkopen aan universiteiten, ziekenhuizen en onderzoekscentra ten behoeve van het maken van tegengif en onderzoek. Tweemaal per dag gebeurt dit ‘melken’ live, en kun je als bezoeker dit dus meemaken. Voordat het echter zo ver is, kijken we eerst een beetje rond bij de grote vijver in het midden van het complex, alwaar zich vele verschillende soorten schildpadden bevinden. Ook een spectaculair grote alligator snapper turtle:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/AlliSnapgood_060402_9.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/AlliSnapgood_060402_9.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/GreatBigSnappingTurtle.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/GreatBigSnappingTurtle.jpg.html)
En een heleboel anderen:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5740.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5740.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5654.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5654.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5652.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5652.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5650.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5650.jpg.html)
Daarna lopen we verder over het terrein naar de leguanen en de vijver waar twee grote alligators met wat jongen zitten. Verder kijken we wat bij de slangen en nemen dan plaats voor de ‘show’ van 3 uur deze middag.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5647.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5647.jpg.html)
Na een minuut of 10 komt George Van Horn, slangenmelker en eigenaar, eerst een inleidend verhaal vertellen. Zo vertelt hij onder andere dat er in Centraal Florida zeer veel slangen voorkomen, waaronder vier giftige soorten. Dit zijn de coral snake, de eastern diamondback rattlesnake, de cottonmouth (of water mocassin) en de pygmee rattle snake. Drie van deze vier soorten zal hij zo direct ook gaan ‘melken’. In de directe omgeving van het Serpentarium wemelt het volgens hem van de slangen, vooral de coral snake zit er veel. Maar zie je weinig; deze kleinere slangensoort kruipt namelijk altijd weg onder stenen of boomstronken en vlucht voor de mens. Toch worden er jaarlijks diverse mensen gebeten door deze slangensoort en daarom is er toch veel antigif nodig. En dat antigif wordt dan weer gemaakt van het gif dat hij zelf uit deze slangen haalt. Van de gebeten mensen is overigens meer dan 95% van het mannelijk geslacht. Om te kijken of dit toeval was heeft hij een keer een onderzoek gehouden onder de bevolking; daaruit bleek dat de verhouding man staat tot vrouw ook in Florida circa fifty-fifty is. Waarom dan zoveel mannen? Omdat zij het spannend vinden om slangen te benaderen en vast te pakken, soms zelfs te plagen of te pesten. Puur macho gedrag en stoerdoenerij dus, aldus George. Ten gevolge van zijn werk (is dat niet stoer dan….?) is George zelf ook al enkele malen gebeten. Een keer ergens in de jaren zeventig; hij moest toen direct naar het ziekenhuis, kreeg binnen een paar uur antigif en was na twee nachtjes al weer thuis. Rekening: 800 dollar. Ook in 2004 werd hij beten; naar het ziekenhuis, alwaar men – na telefoontjes met specialisten, directies én advocaten – niet direct tegengif durfde toe te dienen. Dat duurde maar liefst meer dan 20 uur. Gevolg: drie weken in het ziekenhuis en een rekening van – schrik niet – meer dan $ 250.000. Allemaal het gevolg van privatisering, bureaucratie en dure advocaten in glazen wolkenkrabbers, aldus George. Maar de medische zorg leidt er dus sterk onder, getuige het vergelijk 1970 ten opzichte van 2004. Hij zegt nog: ‘je zou als alleenstaande moeder maar een zoontje hebben dat gebeten wordt door een slang. Je bent eerst blij dat hij geholpen is met antigif en dan moet je voor de rest van je leven krom liggen om de doctoren en advocaten te betalen. Wat een land’. Ook George zelf kon de $250.000 niet betalen en moest bijna zijn hele toko hier verkopen. Slechts zijn relaties binnen het ‘slangengifwereldje’ en dreigen met een law suit omdat ze veel te lang hebben gewacht met het toedienen van het antigif, leidde tot een rekening van uiteindelijk 4000 dollar. Dan begint George met zijn show.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone356.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone356.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5673.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5673.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5669.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5669.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone366.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone366.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5710.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5710.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7310587.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7310587.jpg.html)
Alle slangen die hier gemolken worden komen voort uit eigen fokprogramma’s. Vroeger ging hij er op uit om slangen te vangen, tot reizen naar India en Afrika toe. Maar sedert al enkele tientallen jaren fokt hij de slangen ‘gewoon’ zelf. Er zitten hier meer dan 350 soorten en alle slangen zijn gemiddeld eenmaal per twee weken ‘aan de beurt’. Zijn vrouw pakt de bak met de betreffende soort uit de kast en zekert het beest met een stok. George doet hetzelfde en pakt dan van bovenaf de slang direct achter de kop vast. Met zijn kop en giftanden kan de slang dan geen kant meer op. George daagt het serpent vervolgens uit om in een plastic afdekking van een glas te bijten, en dan sijpelt het gif naar beneden. Bij de ene soort is het gif geel van kleur, bij een ander weer wittig.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7310557.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7310557.jpg.html)
Met behulp van een soort golfstick laat hij enkele exemplaren een showtje opvoeren achter het glas; echt geweldig om te zien. Na een klein uur heeft hij zes exemplaren van hun gif afgeholpen en dan komt George’s vrouw naar buiten met een King Snake. Niet te verwarren met de coral snake…..
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/coral_snake.gif (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/coral_snake.gif.html)
Red & Yellow kills a fellow / Red & black: venom lack. Oftewel: grenst rood en geel aan elkaar, dan is het ene coral snake en moet je dus gruweldadig opletten. Grenst rood aan zwart, dan is het dus een niet-giftige King Snake. We mogen allemaal de slang aanraken en ‘omhangen’. Echt awesome met zo’n geweldig mooi beest. Bovendien levert het echt hele mooie plaatjes op:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone376.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone376.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone386.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone386.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone384.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone384.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5720.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5720.jpg.html)
Na deze adembenemende voorstelling maken we onze tour af langs de slangententoonstelling. Echt cool! In de shop maken we tegen sluitingstijd nog een praatje met de kassière; George zelf. Waar hij het eigen ziektekostensysteem verfoeit, bewondert hij het onze. Maar ik help ‘m snel uit de droom; als Rutte en consorten het nog iets langer voor het zeggen hebben (rare uitdrukking trouwens voor een premier die zelden iets zegt; sterker nog: een premier die zelfs als hij praat niets zegt. Auto’s kopen mensuh!!),dan duurt het niet lang meer of we hebben hetzelfde systeem als hier…….. Overigens zou George ook graag Nederland bezoeken. Hij weet dat er in het wild nauwelijks slangen voorkomen, maar naar zijn zeggen zijn er in ons land privé verzamelaars met zeer benijdenswaardige collecties. Hoe iemand met zoveel verschillende slangen dit kan zeggen is me een raadsel. Omdat we het – politiek- en slangentechnisch – wel aardig met elkaar kunnen vinden, besluit George mijn op de toonbank gelegd souvenir te upgraden. Hij pakt het stuk slangenhuid dat ik uit een mandje heb gehaald ‘all for $2’ en vervangt het door twee van onder de toonbank vandaan getoverde complete slangenhuiden. Één van een Florida Cottonmouth en één van een Eastern Diamondback Rattlesnake. AWESOME! Om te voorkomen dat ik problemen krijg bij de douane doet hij ze in een gesealed zakje en schrijft er de soortnamen en zijn naam op. Zou het helpen??
De slangenhuiden sieren inmiddels de vitrine in de woonkamer in Heesch…..
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/IpHONESLANGENHUID2.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/IpHONESLANGENHUID2.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/iPHONESLANGENHUID1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/iPHONESLANGENHUID1.jpg.html)
Na dit geweldige bezoek, ik beveel het iedereen van harte aan, gaan we terug naar Kissimmee. We schieten onderweg nog een plaatje van een typische Checkers vestiging en eten die avond bij Ponderosa; een lekkere steak en buffet. Jasper en Anja mogen naast elkaar zitten:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5745.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5745.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5756.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5756.jpg.html)
Truste!
Dag 18, donderdag: Vrouwen worden blind na botox………. Echt waar!
Vandaag staan er geen bijzondere zaken op het programma. ‘We’ll take it as it comes’. Deze twee openingszinnen zijn rechtstreekse kopieën volgens het principe van ‘kopiëren en plakken’ uit Word. Kopieën van dag 17, oftewel de dag hiervoor. Wees niet bang, de rest van de dag zal niet gekopieerd worden, al moet ik eerlijk zeggen dat de eerste drie kaart delen van donderdag erg lijken op die van woensdag.
In de villa wordt er wordt er eigenlijk niet echt ontbeten, want zowel het tijdstip waarop gegeten wordt als de zaken die gegeten worden, zijn in de verste verte niet te linken aan de ons bekende definities van ontbijt of breakfast. Het is dan ook ‘ieder voor zich’, waarbij het eerste maal wat ik tot me neem deze dag, bestaat uit drie soft serve ijsjes van Walmart die nog in de diepvries lagen. En ze moeten op; het einde van de vakantie komt immers in zicht. Er worden dan ook flessen melk en pakken OJ leeg gemaakt en ook de laatste koeken en cakejes worden verslonden onder het motto van ‘je moet toch iets’.
Het zwembad wordt vandaag ook meet dan gemiddeld gebruikt. Jasper probeert Ellen in het water te gooien en vice versa, maar uiteindelijk lijden de daarmee gepaard gaande worstelpartijen tot een leuke samenwerking in het water:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7280538.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7280538.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/P7280541.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/P7280541.jpg.html)
Behalve zwemmen houdt iedereen zich bezig met TV kijken, internetten, facebooken, lezen etc. Op TV is een uitzending bezig op Animal Planet waarin te zien is hoe een jongetje gebeten wordt door een coral snake. Toevallig één van de slangen die we gisteren uitgebreid hebben kunnen aanschouwen. De documentaire gaat precies over datgene de coral snake gevaarlijk maakt; hij lijkt erg veel op een niet giftige variant waarmee hij dan ook vaak verward wordt. Zo ook deze keer. Een jochie van een jaar of 10 denkt een niet giftige king snake gevonden te hebben en gaat er mee spelen. Hij daagt de slang uit en houdt hem op een bepaald moment recht voor zijn gezicht en trekt er gekken bekken naar. Ook steekt hij zijn tong uit naar de slang en dat is precies het moment waarop de vermeende king snake, die dus een coral snake blijkt te zijn, toeslaat. De slang bijt de jongen in z’n tong. De jongen schrikt uiteraard enorm en fietst zo snel als hij kan naar huis. Thuis aangekomen is zijn tong al enorm opgezwollen; zo erg zelfs dat deze al bijna volledig zijn keel afsluit waardoor hij geen adem meer kan halen. Uiteindelijk komt hij net op tijd aan in het ziekenhuis en is direct bekend welke slang gebeten heeft; in dit geval (red, yellow en black) kan dat er maar één zijn; de coral snake.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/coral_snake.gif (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/coral_snake.gif.html)
Ik beloof dat dit plaatje de laatste kopie is van het verslagje van gisteren J
Behalve TV kijken, zwemmen, lezen en facebooken wordt er verder weinig gedaan. En ergens halverwege de middag slaat het onvermijdelijke toe: verveling. Wat gaan we doen? Filmpje? Goed idee! De websites van de plaatselijke bioscopen worden bekeken en daarbij valt de keus op de cinema op Downtown Disney. Daar draait ‘The Heat’ met Sandra Bullock en Melissa McCartney. Die avond gaan we dus op pad. We rijden het Disney terrein op in de stromende regen.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone418.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone418.jpg.html)
Helaas is het op de parkeerplaats bij Downtown Disney erg druk, dus we moeten met de auto best een eind weg parkeren. Dit betekent weer wat langer lopen en dus behoorlijk nat. In de bioscoop horen we dat er bij een andere ingang ook een nieuw concept is; eten tijdens de film. Daar aangekomen blijkt dat inderdaad te kloppen. Leuk! Maar helaas; het concept is alleen beschikbaar bij een beperkt aantal films en je raadt het al; niet bij ‘The Heat’.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/FotoUSA2013iPhone419.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/FotoUSA2013iPhone419.jpg.html)
Dus maar weer terug naar de andere ingang en daar pizza’s en hotdogs besteld voor in de filmzaal. Het fris dat je hier kunt krijgen gaat in bekers van 1,5 liter (!). Echt waar! En er zijn honderden smaken. Bij de automaten kies je eerst een basisdrank, bijvoorbeeld Coca Cola of Fanta. Vervolgens kun je dan een extra smaakje toevoegen; vanilla, cherry, caramel, grapefruit en ga zo maar door. Ik neem Fanta Watermelon; lekker fris!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/the-heat-3.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/the-heat-3.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/heat.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/heat.jpg.html)
In onze zaal is het niet druk en de film blijkt echt meer dan de moeite waard. Een absolute aanrader. Wij hebben ons alle vijf compleet in een breuk gelachen. Films waarin Sandra Bullock meedoet zijn meestal wel het aanzien waard, maar in combinatie met de persoon van Melissa McCartey is het echt hilarisch. Melissa is trouwens zowiezo erg populair want ze die de laatste tijd aan best veel films mee. Via TV kennen we haar vanuit Gilmore Girls, waarin ze de rol speelt van de onzekere kok ‘Sookie’. Een combinatie van karakter & naam die wij zo leuk vonden, dat we één onze katten er zelfs naar vernoemd hebben (zie ook dag 1). Over de persoon van Sandra Bullock kunnen we ook nog wel een boompje opzetten; ze speelt haar rol met verve, en zet nog steeds op een overtuigende manier een karakter neer. Maar……..ze lijkt inmiddels wel erg veel op de wijlen King of Pop, Michael Jackson. Vrouwen vinden hun uiterlijk doorgaans erg belangrijk, en het verstrijken van de jaren wordt dan ook vaak niet met het grootste gejuich begroet. Bij mannen spreken we vaak over een midlife crisis, maar bij vrouwen lijkt er eerder spraken van een life crisis. Continue dus, en van begin tot eind. Het uiterlijk is en blijft super belangrijk, uren brengen ze door voor de spiegel en zodra de eerste tekenen van rimpels en kraaienpoten zich vertonen wordt er hevig geïnvesteerd. Geïnvesteerd in crêmepjes en smeerseltjes óf, als het budget toereikend is, botox behandelingen en operaties. Blijft het bij smeren, dan zal vaak het gezegde ‘baat het niet schaadt het niet’ opgang doen, maar voor dames die vermogend genoeg zijn om te botoxen, geldt dit adagium niet. Er kan heel veel mis gaan……. Sandra Bullock is en bekende actrice, en dus ga ik voor het gemak maar van uit dat ze niet slecht in de slappe was zit. En dus botoxt ze. En ondergaat ze operaties. Met dit als gevolg:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/sandra-bullock-plastic-surgery-before-and-after.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/sandra-bullock-plastic-surgery-before-and-after.jpg.html)
Het is net Michael Jackson. Ziet zo’n vrouw dat nou zelf niet? En ziet degene die haar selecteert voor de rol dat ook niet? Is dat ook een vrouw van middelbare leeftijd of ouder met (te) veel geld? Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de heren en dames die botox- en cosmetisch chirurgische behandelingen uitvoeren, ook altijd iets met de ogen doen. Hoe is het anders te verklaren dat dames die wat ouder worden zelf wél de rimpels kunnen zien voor de operatie, maar niet de kunstmatige neuzen, wenkbrauwen en met name lippen ná de operatie? Onbegrijpelijk! Vergelijk bij Sandra Bullock:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/sandra-bullock-plastic-surgery-before-and-after.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/sandra-bullock-plastic-surgery-before-and-after.jpg.html)
Vergelijk bij Meg Ryan en Angelina:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/4806-cfakepathmeg-ryan-over-injected-celebrities.png (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/4806-cfakepathmeg-ryan-over-injected-celebrities.png.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/ange_botox_prem1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/ange_botox_prem1.jpg.html)
Of kijk naar de huidige Linda en Conny:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/lindademol.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/lindademol.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/vanessanovum_06-11-2010_0279.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/vanessanovum_06-11-2010_0279.jpg.html)
Of, eeuwig zonde, Nicole:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/nicolekidmanbotox.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/nicolekidmanbotox.jpg.html)
Het is toch niet te geloven hoe een prachtige vrouw als Nicole Kidman vrijwillig onder het mes gaat om een rimpeltje weg te werken, om vervolgens als half mens -half alien door het leven te gaan!
Maar goed, dat ter zijde, de film was leuk, Sandra speelde prima. Wij gaan weer naar huis en naar bed! Dames: hou het aub bij smeersels: baat het niet, schaadt het niet!
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/helwegen.gif (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/helwegen.gif.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/p_celebrity_skin_p101.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/p_celebrity_skin_p101.jpg.html)
Ta2 Gerrit
12-09-13, 09:41
Plastic Fantastic, maar niet heus. Iemand (waarschijnlijk de persoon in kwestie, en op zeker de dokter van dienst) zal het wel mooi vinden, maar ik zeker niet.
In tegenstelling tot het verslag, dat vindt ik wel leuk, en ook mooi naturel :o
Esther2013
12-09-13, 19:17
Dat leest weer een stuk leuker met foto's! Ik kijk weer uit naar de volgende.....
Leuk verslag weer! En ja, ik hou het bij smeerseltjes ;)
Dag 19, vrijdag: Hoe onze Jas een Flappie werd…….
Gelukkig kan ik mijn openingszin van vandaag af laten wijken van die van de afgelopen twee dagen. Op deze laatste vrijdag hebben we namelijk, in tegenstelling tot de andere dagen, wel iets te doen. Om te beginnen moeten we allemaal onze koffers pakken. Gaat het lukken om alle van huis meegebrachte spullen tezamen met de aankopen van hier, in de koffers te krijgen? Het antwoord op deze eerste vraag is volmondig ‘ja’. Vraag nummer twee is lastiger; blijven alle koffers daarmee ook onder hun maximum gewicht van 23kg? Het antwoord op deze vraag is volmondig ‘nee’. Er dient dus genivelleerd, oftewel herverdeelt te worden. Gelukkig gaat dat goed. Het digitale weegschaaltje van de Marskramer dat we á €5,00 hebben aangeschaft, doet zijn werk prima.
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/weegschaal.gif (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/weegschaal.gif.html)
Onze volgende alinea heeft ook met een weegschaal te maken. Niet met het kleine kofferweegschaaltje hier boven, maar met de ZVD weegschaal die op ons wacht als we thuis komen. Deze ZVD weegschaal kostte meer dan dan €5,00, heeft een hoger maximum dan 50kg en zal ook zeker meer aan gaan geven dan de 23kg van onze koffers. ZVD staat namelijk voor ‘Zwaard van Damocles’; de eerste weging zal namelijk als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hangen als we straks terugkeren in Heesch……. Het ontbijt van vandaag zal een niet geringe bijdrage gaan leveren aan het uitslaan van de ZVD weegschaal; vaste traditie is namelijk om op de laatste dag van ons verblijf in Florida, bij Cracker Barrel te gaan ontbijten. En daar weten ze wat ontbijt is!
Inmiddels weet ik echter dat het eigenlijk dom is om hier te beschrijven hoe lekker het ontbijt bij Cracker Barrel is. Want deze gratis reclame voor ze leidt er alleen maar toe dat het drukker en drukker wordt. Op deze vrijdag moeten we zelfs een kwartier wachten voordat we aan de beurt zijn met ons vijven. The host roept op een gegeven moment om dat we aan de beurt zijn en vraagt of we het ‘minden’ als we met z’n vijven aan een vierpersoons tafel gaan zitten. In geen enkel restaurant zal dit een probleem zijn. Maar bij Cracker Barrel kan dit wel eens een probleem opleveren. Je krijgt hier namelijk zóveel dat je dan een gerede kans loopt dat het gewoon niet op tafel past. Ook niet zo gek als je kijkt wat er hier zoal bij een standaard breakfastje hoort:
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CrackerBarrel.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CrackerBarrel.jpg.html)
Omdat we honger hebben geven we echter aan er geen probleem mee te hebben, en dus krijgen we een vierpersoonstafel, mooi aan het raam. Het is poepie druk, maar desondanks staan er drie minuten later al drie mokken dampende koffie en twee grote glazen OJ op tafel. PA3 weet al wat ie neemt: die neemt hier altijd hetzelfde: inderdaad, het Country Boy Breakfast. En wel de versie met steak. Die is hier echt geweldig. Jasper, inmiddels liefdevol bijgenaamd als Flappie (Jasper werd Jappie en Jappie werd Flappie….) vraagt zich in godsnaam af welke idioot nou zoiets als steak bij het ontbijt bestelt. Nou simpel jongen, your daddy in law to be! Ellen en Linda bestellen iets lekkers met o.a. yoghurt en cruesli, terwijl Anja gaat voor een ontbijtje op maat met drie eggs ‘sunny side up’. Dan Flappie. Raad ’s wat die bestelt? Inderdaad. Country Boy Breakfast. Met steak. Nou ja……………….
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5766-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5766-1.jpg.html)
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5763-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5763-1.jpg.html)
Nadat iedereen een paar keer het altijd op tafel staande Solitaire spel heeft gespeeld wordt onze tafel volledig volgezet. Zie boven. Buiten het feit dat de hoeveelheid eten die voor ons staat enorm is, kan van de steak zonder overdrijven gezegd worden dat deze weer he-le-maal geweldig is. Lekkerder dan een dure steak bij Outback, Cheesecake Factory of Logans! Gewoonweg ‘out of this world’ deze steak. En…..Jasper kan het beamen! In de bijbehorende winkel scoort Anja nog wat foto’s van de firma’s pindachocolaatjes en dan verlaten we Cracker Barrel. Tot volgend jaar?
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5770-1.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5770-1.jpg.html)
Na dit onbeschaamde vreetfestijn gaan we terug naar de villa. PA3 stelt nog voor om even te gaan winkelen – hij wil z’n gemiste kans op de Vans van $19 nog goedmaken – maar, echt waar, de dames hebben er geen zin meer in. De villa dus. Zwemmen, eten en drinken – de koelkast moet nu immers he-le-maal leeg –. Daarna is het echt vervelend maar, we moeten gaan. We snellen naar Orlando International, leveren de auto in, checken in en wachten. Wachten tot we naar huis ‘mogen’…………..
http://i1190.photobucket.com/albums/z451/A3vanRooij/USA%202013/CIMG5783.jpg (http://s1190.photobucket.com/user/A3vanRooij/media/USA%202013/CIMG5783.jpg.html)
Powered by vBulletin® Version 4.2.5 Copyright © 2024 vBulletin Solutions Inc. All rights reserved.