Bekijk Volledige Versie : Reisverslag Daffelina: Florida 2013
Dag 1 (9 juli): Van Amsterdam via Atlanta naar Orlando
Om 9 uur zouden we met vlucht 175 van Delta n schaar Atlanta vliegen. We waren ruim op tijd op Schiphol en meldden ons bij de balie om ons in te checken. Dit, omdat we zowel thuis bij het proberen in te checken als op Schiphol de melding kregen, dat meneer niet online ingecheckt kon worden en dat we dat dus bij de balie moesten doen. Waarom dit eigenlijk moest (de grondstewardess van de KLM moest ook de helpdesk bellen om te vragen wat ze moest doen om meneer ingecheckt te krijgen) weten we nog niet, maar het is uiteindelijk gelukt. Vreemd was wel dat ik ons op de stoelen 26 ABC had gezet en dat we nu opeens op 22B en 23 A en B zaten. Maar goed, we zitten bij elkaar en wij volwassenen aan het gangpad, dus we lieten het maar zo. Ik nog fantaseren dat er best eens een hunk op 22A zou kunnen zitten, maar die hoop werd mij in het vliegtuig meteen de grond in geboord! Zat er een oudere man op die plek. Dus besloot mijn man maar op 22A te zitten, zodat de dames op 23A en B konden zitten.
Voordat de vlucht begon, kregen we zo’n beetje het hele vluchtplan door van de piloot. We vlogen in een Airbus en oh, dat was toch wel zo’n fantastisch toestel! We zouden van onze vlucht gaan genieten. Er werd gevlogen met drie piloten in verband met veiligheid, dus als we een piloot door het vliegtuig zagen lopen, dan kon dat geen kwaad, want er waren altijd twee piloten in de cockpit aanwezig. Verder waren er problemen met het persoonlijke entertainment systeem. Tijdens de vlucht van Detroit naar Amsterdam bleken de schermen het niet meer te doen en Delta had er alles aan gedaan om dit probleem te verhelpen, maar iemand van Panasonic kon alleen maar zeggen dat het probleem groter was dan gedacht en kon het ook niet verhelpen. In ieder geval was het zeer wijs dat iedereen met zijn vingertjes van de Modeknop afbleef, dus dat werd ons zeker tien keer op het hart gedrukt! We sukkelden via de Polderbaan naar onze startbaan en kregen ondertussen het grappige Deltafilmpje met de veiligheidsvoorschriften te zien. Ha, het systeem deed het toch weer, dachten we althans. Om kwart over negen kozen we het luchtruim en al vrij snel viel het iedereen op dat er geen airshow op de grote schermen draaide. Daar zagen we alleen het Skyteam beginscherm. Onze entertainment schermen leden aan skipperitus, want de film die mogelijk draaide, spoelde fragmentmatig door. Goed, dan maar de tablet pakken en Candy Crush spelen en het Smurfendorp bijhouden!
Twee uur later werd het eerste eten uitgeserveerd en kon men meedelen dat de films het weer deden. Inderdaad was de film nu gewoon te zien, maar welke film er op welk kanaal draaide, daar kwamen we niet achter. En de films waren vrijwel allemaal al veel eerder gestart. De ene film zou nog slechts een kwartier duren en een andere film nog 1 uur 40, maar zoals gezegd, welke film het was, kon niemand zeggen! De eerste eetronde kwam door en ik moet zeggen dat de Spaanse omelet gevuld met kaas best lekker was. Bijkomstige dingen als crackers, fruit en broodjes werden weer zwaar onderling verhandeld en zo vlogen we gezapig verder. Weer een uur later viel niet alleen het entertainment systeem uit, maar ook het licht. Dat laatste hadden we niet eens in de gaten, want de luiken van de ramen waren open en je kreeg fors licht binnen. Even later ratelden op de hoofdschermen een riedel aan letters over het beeld en toen kwam ook weer een update van de piloot. Men beschikte in dit toestel over twee generatoren voor het entertainment en het licht en één van die generatoren was uitgevallen. Dat kon natuurlijk helemaal geen kwaad, want er was nog een generator die het wel deed, maar ja, het entertainmentsysteem moest gereboot worden en dat kon wel even gaan duren. Gelukkig toonden de hoofdschermen inmiddels de airshow, dus we zagen dat we al richting Canada waren gevlogen en iedereen ging met de camera naar de schermen om daarvan een foto te maken!
Toen ging er licht aan en floep, ook de hoofdschermen waren weer uit! En het licht ging ook weer meteen uit. Om een lang verhaal kort te maken, we kregen de film met veiligheidsvoorschriften nog een keer te zien (hadden we toch weer wat te kijken) en verder bleven alle schermen in de Economyclass in ieder geval op zwart staan! En dan duurt een vlucht van 9 uur best heel lang. Dus ga je maar in het rond kijken wat de andere passagiers zitten te doen, weet ik inmiddels dat er ook een Noorstalige versie van Candy Crush in omloop is en een ander spel waarbij je door een kasteelruïne loopt om stenen te verzamelen en soms aan lianen hangt of in een mijntreinwagentje zit en met je hoofd stenen moet verzamelen, is ook niet aan mij besteed. Mijn buurman die op 23C zat heeft het zeker zestig geprobeerd om verder te komen, maar hij redde het niet in dat level. Wat waren we blij dat we rond 12 uur op Atlanta landden en het toestel uit konden.
Eerst door Immigrations zien te komen en oh jee, dat ging voor mij helemaal verkeerd! Ik moest mijn vingerafdrukken laten scannen, maar mijn vingerafdrukken zijn eigenlijk niet te scannen! Mijn handen waren ook koud en ik moest van de beambte wachten tot man en dochter aan de beurt geweest waren. Bij hen ging het scannen van de vingerafdruk meteen goed en toen moest ik weer. De eerste keer lukte er niets, de tweede keer gaf de man mij goede hoop, maar bleek er toch niets te zien te zijn op het scherm dus weer opnieuw! Onder het dreigement dat als het nu niet lukte, ik naar een apart kamertje moest en dat ik mijn aansluitende vlucht dan ongetwijfeld zou missen, werd het apparaat helemaal schoongemaakt en moest ik mijn handen ook met speciale crème schoonmaken. Gelukkig lukte het toen wel om de felbegeerde vingerafdrukken te krijgen, maar ik was op dat moment een zenuwinstorting nabij!
We haalden onze koffers op, gingen de douane door, gaven de koffers weer af en togen naar de gate voor onze aansluitende vlucht. We hadden nog geen boardingpassen voor die vlucht gekregen, maar er was ook nog niemand bij die gate, dus eerst wat eten, drinken en shoppen (om in termen van dochter te blijven). Pas daarna togen we weer naar de gate, haalden onze boardingpassen en dit keer hadden we wel de stoelen die ik zelf vastgelegd had.
We vlogen nu met een Boeing 757 en ook dit toestel zat weer propvol. Wel leuk is te zien hoe een gemiddelde Amerikaan met zijn handbagage binnenkomt: een verwilderde blik in de ogen om te kijken of al zijn spullen nog in de handbagagevakken kunnen. En ook al kun je op voorhand zien dat een koffer niet eens past, het vriendelijke Deltapersoneel gaat desnoods je koffer insnoeren om hem net wat kleiner te krijgen, maar de koffer gaat in het handbagagevak passen! Op tijd vertrokken we richting Orlando. We kregen weer een waarschuwing op basis van weeersomstandigheden en we zouden een snelle start maken, zodat we niet teveel last van turbulentie zouden hebben. Wij vonden niet dat er iets aan de hand was, maar de piloot bleef maar paniek zaaien. Er was zwaar weer op komst, dus hij zou proberen hoger te gaan vliegen; in verband met het slechte weer kon men geen drankjes serveren, maar er zou iemand langskomen om alleen water uit te delen en we mochten niet van onze stoel af komen, want in verband met de turbulentie moest iedereen op zijn plek blijven zitten. Iedereen die met een trein reist, heeft meer aan “turbulentie” meegemaakt dan wij tijdens deze vlucht, want we hebben niets gemerkt en er was nauwelijks sprake van enig geschud of wat dan ook! We vragen ons inmiddels af wat er wordt omgeroepen als er echt sprake van turbulentie is! Dat hopen we natuurlijk niet zelf mee te maken, dan.
Rond tien voor half zes waren we geland op Orlando International. Wachten op onze koffers (waarom kwam die van mij weer als laatste op de band aan?) en meteen naar Alamo om de auto op te halen. Daar kregen we eerst nog een harde noot te kraken in de vorm van Doris. Doris was van mening dat wij toch echt een extra verzekering moesten afsluiten, omdat we voor bepaalde schades niet verzekerd waren, terwijl wij op de papieren hadden staan dat haar uitsluitingen wel degelijk door Sunny cars gedekt waren. Mijn man ging nog in discussie, terwijl ik besloot Doris gelijk te geven en verder geen extra verzekering af te sluiten. Vervolgens besloot Doris haar tweede bonus, namelijk de grootte van de auto, in te zetten voor onderhandelingsruimte. Ook daar hadden we geen zin in, riepen dat die kleine auto echt groot genoeg was en hielden voet bij stuk. Gewapend met een contract waarop Doris nogmaals met kleurtjes aangaf dat we niet overal verzekerd voor waren, gingen we naar de autoparkeerruimte. Daar liep een heel ander type werknemer rond. “Oh, jullie willen een midsize? Nou, zoek maar wat uit dat achter die kleine witte auto staat”. Oké, het begrip klein is hier in Orlando iets anders dan in Nederland, want in eerste instantie zag ik geen kleine auto. Maar keek je heel goed, dat stond er in die rij inderdaad een ten opzichte van de andere auto’s kleinere auto en daarachter stonden weer reuzen. We kozen een zeer ruime Chrysler en kregen het sein dat we gewoon konden instappen en wegrijden. Ik stoeide met de navigatie apparatuur om het adres voor het ophalen van de sleutel in te toetsen en manlief en dochter liepen nog even een rondje langs de auto om eventuele schades vast te stellen. Vervolgens reden we weg en zaten we vrij snel op bekend terrein voor ons: richting het adres waar we vorig jaar zaten, namelijk Clermont. We waren echt voor 6 uur bij de receptie om de sleutel op te halen, maar er zat niemand meer, dus de locker geopend en gekeken waar we naar toe moesten: weer Clermont, maar nu in de wijk Orange Tree. Onze navigatieMiep (dit jaar een oudere stem dan die van vorig jaar, maar wel een stuk beter) stuurde ons meteen goed en zo kwamen we bij onze villa aan: drie wijken verder dan die waar we vorig jaar zaten, dus we keken nog wel even naar de afslag naar de Zuraiq Court. Nu zitten we toch wat verder weg, maar de villa is vreselijk groot (eigenlijk vijf slaapkamers, maar eentje is er afgesloten) en genoeg stoelen en eettafels. Dochter zag tot haar grote schrik dat men hier beveiligde wifi had en dat je voor gebruik van wifi moet betalen, dus die stortte opeens helemaal in en zat echt op de bodem van haar kunnen. Toch moest ze nog mee naar de Publix, want we willen wel wat aan eten in huis hebben en zij wilde ook niet alleen in de villa achter blijven. Dus moest ze zich over haar eigen grenzen heen zetten, ging mee en fleurde langzaam ook weer op. Maar eenmaal terug in de villa was het weer huilen, want nu kon ze niet naar hartelust internet op! Ja, ze had wel een bundel gekocht in Nederland, maar je bent natuurlijk zo door 25 MB heen! Wij zagen het probleem niet zo, want we kunnen morgen bij de verhuurder de code opvragen en betalen, maar de jeugd is helemaal verslaafd aan internet en kan echt niet meer zonder! Die avond hebben we het nog tot een uur of negen volgehouden, maar toen stortte ik ook in en dook in bed. Helaas, zo’n grote villa en dan lig je toch weer in een bedje van 1.40 meter breed! Ja, de vijfde slaapkamer heeft een Kingsizebed, maar als je die kamer wilt hebben, moet je er weer apart voor betalen! En ons Hollanders zijn het een keertje zat om overal voor bij te betalen, dus dan maar weer knus met zijn tweetjes in een smal bedje! En hopen dat we volgende week een breder bed hebben! Toen ik mijn koffer (voorzien van TSA-slotje) wilde openen, viel het mij op dat de code niet stond op zoals ik het had ingesteld. Nee,de douane was mijn koffer in geweest! Er lag netjes een kaartje in, dat men vanwege mijn en andermans veiligheid in mijn koffer had moeten zijn en sorry voor het ongemak. Gelukkig had men de koffer niet als een gek door elkaar geplunderd en zag alles er nog netjes uit.
Dag 2
(10 juli): Florida Mall en zwemmen
Het hele gezin was om 7 uur al op en we maakten de broodjes klaar voor het
ontbijt. Omdat we ons bij de verhuurder moesten melden, besloten we een lijst
aan mankementen op te stellen, want de lamellen hebben niet alleen hun beste
tijd gehad, ze vallen ook voortdurend uit! Op de slaapkamer van dochter hebben
we met handdoeken en spreien het raam geblindeerd, waardoor het nu ook goed
donker is op die kamer. Op onze kamer ontbreekt ook één lamel dus we krijgen
voldoende licht ’s ochtends vroeg binnen! Messen? Je kunt hier in ieder geval
met zijn tienen slapen, maar er zijn slechts 5 messen te vinden! Veel te
weinig, dus! En aangezien we natuurlijk geen rekening achteraf willen ontvangen
voor het ontvreemden van zoveel messen, melden we dit ook maar meteen!
Gelukkig bleek men bij het verhuurbedrijf al bekend te zijn met de gebreken van
ons logeeradres.
Vorige week hadden ze een andere wasmachine neergezet, omdat de andere het
heeft begeven en het probleem van de lamellen was bekend. Ook over de messen
zou men niet moeilijk doen, dus we gaan met een gerust hart weer op weg.
Overigens nadat we nog wat dollars mochten betalen om het wachtwoord voor wifi
te krijgen! Maar dan kunnen we ook met alle mogelijke apparatuur gebruik maken
van internet en met de tablets en smartphones hebben we aardig wat aan de wifi
te hangen.
We reden door naar de Florida Mall en zagen dat deze pas om 10 uur opengaat.
Goed, dan maar even wachten en daarna naar binnen. Dochter struinde allerlei
kledingzaken af en ik vond voor mezelf een spijkerblouse bij Old Navy. Verder
keken we onze ogen uit in de M&M winkel waar we dit keer voor het eerst
waren! Wauw, wat een kleurtjes! En gelukkig alles gesplitst naar met of zonder
pinda er in! We namen een zakje met 22 kleurtjes van M&M’s mee en aten wat
in het foodcourt. Na nogmaals een rondje te hebben gelopen, vonden we het
genoeg en reden via de Publix op de 192 (die tegenover de Supertarget zit) naar
onze villa terug.
Onze dochter had maar één doel voor ogen: hier met die code van internet! En
ja, toen had ze wifi en fleurde ze helemaal op! Kon ze weer met vriendje
contact krijgen zonder dat het haar verder wat kostte.
We vonden ons grote zwembad ook erg aantrekkelijk en kleedden ons om. Even
later dobberden we lekker in het zwembad rond, koud water om te drinken in de
buurt en lekker rustig rondkijken hoe het bij de omliggende villa’s er voor
staat. Dit is inderdaad lekker vakantie vieren!
Die avond aten we kipfilet met rijst en kerriesaus. De sauspakjes hadden we uit
Nederland mee genomen en nee, de douane heeft ze niet uit mijn koffer gehaald!
Alleen moet ik er aan wennen hoe
je hier de pannen verdeelt over het fornuis en hoe snel iets kookt, dan wel
niet kookt. Na het eten toog dochter al om 7 uur naar bed en ik ging verder met
het verwoed spelen van mijn Candy Crush levels. Ik zit inmiddels in level 161
en soms ga ik heel snel door een level, terwijl ik er een andere keer dagen
over doe om verder te komen. En ook in Smurfendorp gaat het goed. Ik zit bijna
in level 38!
Dag 3
(11 juli): Disney Hollywood Studio’s
Ik had eind mei kaarten bij Disney besteld en die kon ik vandaag dus afhalen.
Met allerlei papieren meldde ik me bij de Will Call en daar mocht Martha mij
helpen. Martha had echter een niet werkende computer en het duurde maar en
duurde maar eer er ook maar wat gebeurde. Uiteindelijk had ze wel al drie
entreekaarten voor ons gepakt (Minnie, Goofy en Donald), maar ze kon de kaarten
niet activeren zonder werkende computer! We hebben dus twintig minuten voor de
balie in de warme zon gestaan eer we onze kaarten eindelijk konden gebruiken!
Het eerste karakter dat we tegenkwamen, bleek Stitch te zijn. Die kwam net
aanlopen aan de zijkant van Mickeys hoed, dus dochter kon meteen met hem op de
foto. Ze had op voorhand al geroepen dat ze met Stitch op de foto wilde en nu
had ze meteen die kans!
We begonnen bij Toy story Mania en ik haalde 141.000 punten! Voor mij een waar
record, omdat ik nog nooit zo hoog heb gescoord, maar toen ik zag dat ik de
winnaar van het spelende viertal was, vond ik dat wel leuk. Natuurlijk was
dochter van mening dat ik vals had gespeeld (hoe???) en ook mijn man vond het
vreemd dat hij zo laag had gescoord! We trokken wel meteen een fastpass voor
nogmaals deze attractie en gingen verder naar de Guest Relations om te
reserveren bij Mama Melrose’s voor de lunch. Men had nog plek, dus dat was leuk
meegenomen.
Via de Rock & Rollercoaster (wachttijd zeer lang en zelfs de singleride was
afgesloten) en andere attracties gingen we naar Ariël. Na de show riep dochter
meteen:”Deze show gaat ook met het jaar slechter worden: ze zingt niet eens
zelf! En playbacken kan ze ook niet. En de microfoon staat ook veel te zacht
ten opzichte van het geluid!” En ik geef toe dat ik ook weleens een veel betere
show heb gezien!
Even later kwam het straattheater langs. Toen we vijf jaar geleden voor het
eerst naar Orlando gingen (het eerste park was zelfs DHS) moest mijn man
meedoen met een stukje. De man die toen agent speelde, doet dat nu nog steeds,
dus we wilden hem nogmaals op de foto hebben. Dit stukje ging ergens anders
over, maar zat toch wel grappig in elkaar. En natuurlijk moest het uit het
publiek gehaalde kind winnen, dus de trukendoos ging weer open.
Bij Mama Melrose’s was het absoluut niet druk. Ik nam de kip met spaghetti
pagmagiano, dochter de pizza marguerita en mijn man de steak. Het enige jammere
was dat de steak niet goed van zeentjes ontdaan was (en dat dochter de
mozzarellakaas te dik gesneden vond) maar verder was het eten goed. We konden
na de lunch meteen het Muppet theater in en struinden vervolgens ook nog vele
winkels af. Rond een uur of drie gingen we het park uit om via de Walmart bij
Cagans Crossing naar de villa terug te gaan. Wat er echter in deze villa
ontbreekt, is een wekker en die hadden we bij de Walmart willen kopen. Dat
hebben we dus vergeten mee te nemen. Geen nood, want ’s avonds gingen we een
bezoekje aan “het restaurant met de twee gouden bogen” brengen en de Walmart
zit tegenover de Mac en zo hadden we toch een wekker!
Die avond besloot ik toch maar eens een wasmachine aan te zetten, want het gaat
best hard met de handdoeken. Begint dat ding te janken! Bleek dat men wel een
nieuwe wasmachine had neergezet maar de waterkranen nog niet had opengedraaid.
Toen wij dit wel hadden gedaan, ging het verder ook goed! Alleen de droger kan
het niet aan om handdoeken te drogen: dat duurt uren! Vreemd genoeg zag ik ook
nog een heel stel handdoeken in de droger zitten toen ik aan het uitzoeken was
hoe we de klep open zouden krijgen, maar waarschijnlijk zijn de handdoeken op
een wisseldag gewassen en duurde het te lang om te wachten tot deze droog
waren. Het duurde mij eerlijk gezegd ook veel te land tot de boel droog was en
ik heb een programmastop geforceerd. De rest droogt dan wel tijden het
uithangen van het goed!
Wat een belevenissen via het forum :), ondanks wat hobbels kunnen jullie genieten, dus Enjoy!!!
Dag 4 (12 juli): Animal Kingdom
Omdat ik dorst had, besloot ik (zonder lenzen en in het donker) wat water te pakken. De avond ervoor had ik mijn tablet aan de oplader gehangen en zoals altijd, leg ik de tablet dan ergens op, zodat de warmte alle kanten op kan. Nu schuifelde ik langs die eetbar, raakte de tablet die dus op zijn zijkantje op de plavuizen viel en dat was het einde van mijn Candy Crush en Smurfenspel! De tablet was onmogelijk te maken en het enige waarvan ik eigenlijk baalde, was dat ik nu met Candy Crush opnieuw moest beginnen, terwijl ik het al tot level 164 had geschopt! Overigens was dit geen dure tablet, maar eentje van de Trekpleister (een Kersje). Toch deed hij het goed en ik was er zeer tevreden over!
Het medeleven van mijn gezin was echter hartverwarmend! Mijn man zei meteen dat hij altijd al had gezegd dat ik de tablet niet ergens op moest leggen om op te laden en dochter constateerde dat ik toch beter een Facebookaccount aan had kunnen maken om een back-up voor het spel Candy Crush te hebben. Tja, als je al dat medeleven hoort, dan ben je toch wel trots op je gezin? Ik moet wel toegeven dat dochter meteen haar tablet aanbood, zodat ik daarop weer Candy Crush kon spelen, maar dat heb ik afgeslagen. Straks gebeurt er ook wat met haar tablet en dan heb ik dat ook op mijn geweten. Nee, dat doen we maar niet!
We reden naar Animal Kingdom, stonden op parkeerplaats Unicorn 24 en besloten te beginnen bij de Kilimanjaro Safari. Meestal zijn de dieren die je kunt spotten dan nog een beetje actief, maar helaas dobberden mijn vriendjes, de hippo’s, gezellig met zijn zevenen naast elkaar onder water dus ik weinig nijlpaarden gezien. Wel zagen we genoeg andere dieren en ook de leeuwen lieten zich van hun goede kant zien.
We liepen verder en het bleek dat de King Rapid dobberboot slechts een wachttijd van 15 minuten had, dus daar ging ik in. Man en dochter boden poeslief aan dat zij wel op mijn rugtas gingen letten, zodat ze in ieder geval niet in die attractie mee hoefden en ik ging er lekker alleen in. Binnen 15 minuten stond ik inderdaad drijfnat weer voor ze en ik hoefde zelfs even de rugzak niet meer te slepen, omdat mijn kleding dan beter kon drogen.
Dit keer besloten we ook naar Nemo, de musical te gaan. Vooral het door de schildpad gezongen lied “Go, go, go, go with the flow” had van mij wel in de film terecht mogen komen. Toen we een uur later naar buiten kwamen, bleek het te hebben geregend. Het was nog steeds warm, maar het klamme en benauwde van die ochtend was er nu echt wel af. Waar voor de bui iedereen sloffend liep, zag je mensen nu weer kwieker rondlopen, dus dat buitje heeft iedereen goed gedaan. Dochter wilde ook nog naar de attractie Dinosaur (wachttijd slechts 10 minuten) en opmerkelijk genoeg wilde niemand de Expeditie Everestt in. Dat hebben we vijf jaar geleden met zijn drietjes één keer gedaan. Ik ben toen zo vreselijk ziek geworden van die attractie dat ik meteen mijn maag kon legen en sindsdien willen de anderen deze achtbaan ook niet meer in! Wel loyaal ten opzichte van mij! Een tijdje later werd het toch weer benauwd en besloten we weer richting villa te gaan. Eerst nog wat eten in het park en daar werden we aangevallen door een stel TerrorDucks. Die eenden zaten gewoon met hun snavel tegen je aan te pikken om maar wat eten te bemachtigen en uiteindelijk gooide dochter wat brood van haar hotdogbroodje verder weg om de eenden weg te jagen! Haha, dacht ze soms dat die eenden dom waren? Die aten het brood op en kwamen weer net zo hard naar haar terug rennen voor meer! En het werden ook steeds meer eenden, dus we voelden ons echt aangevallen door die beesten! We besloten nog een ronde te lopen en te kijken wat we nog aan attracties zouden gaan doen en toen liepen we richting uitgang. Tja, toen er ergens werd geroepen dat de rij voor Tijgertje en Winnie de Pooh zou worden geopend, doken we meteen het pad in en waren als derde aan de beurt om met hen op de foto te gaan! Jammer genoeg geen Iejoor aanwezig, maar met deze gaan we ook wel op de foto!
Vandaag reden we via de Supertarget terug naar de villa. Lekker bij het zwembad zonnen en plonzen en noodgedwongen op de Iphone maar smurfjes gespeeld! Candy Crush heb ik wel weer geïnstalleerd, maar zo goed zijn die blokjes ook weer niet te zien op het scherm. Dus dat wordt na de vakantie pas weer verder spelen op een andere tablet. Er ligt nog een exemplaar thuis, maar die loopt steeds vast! Maar je kunt er wel op spelen en er staat ook een smurfendorp op, dus ik moet gewoon geduld hebben!
’s Avonds zijn we naar Downtown Disney geweest. Het was daar ontzettend druk en natuurlijk had mijn man weer geluk meteen een parkeerplek te vinden, omdat er net iemand wegreed! Dat geluk heeft hij altijd! En we hebben daar heerlijk een sandwich bij Earl gegeten en eerder geschreven kaarten aan de familie op de bus gedaan.
Dag 5 (13 juli): Magic Kingdom
We blijven vroeg wakker worden en natuurlijk, het smalle bedje helpt daar ook aan mee. Maar ook dochter struint herhaaldelijk om half zeven door het huis en dan staan we allemaal maar meteen op.
Zo geweldig ligt het bed ook niet om daar extra lang in te blijven liggen. Na het ontbijt zetten we de vuilis buiten en ook de gele bak voor recyclegoederen mocht gevuld aan de straat woreden gezet. Daarna reden we naar Magic Kingdom. We parkeerden de auto op Simba 11 en moesten toen nog via het Ticket and Transportation Center naar Magic Kingdom toe. Daar begon de openingsshow al om kwart voor negen en mochten we voor negen uur het park in.
Wee begonnen bij Buzz Lightyear, maar het is in die attractie compleet onmogelijk te zien waar je op zit te schieten en hoe dat apparaat zich gedraagt. Door naar de Space Mountain, waar dochter graag in wilde. Nou mag ze 17 zijn, maar toen ik aanbood om mee te lopen tot de instap, riep ze blij “ja”. Dus liepen we samen naar de karretjes en aldaar ging dochter de attractie in en ik via de exit naar het aankomstpunt. Je kunt dan wel zien wat mensen allemaal meeslepen de attractie in. Zo kwam er een jongen met een enorme rugzak uit de attractie en een ander presteerde het om met zes flesjes water goed aan te komen. Ja, mensen kijken is zeker aan mij besteed! Inmiddels had manlief al twee fastpassen voor dochter gehaald (die gingen pas om 10.55 uur in) dus toen we naar buiten kwamen lopen (de transportband van aankomstpunt naar exit deed het niet) konden we ook nog Autopia in. Ik had daar geen zin in en besloot foto’s van de twee andere helden te maken, maar op de één of andere manier was er een knop verkeerd gaan staan en bleek ik geen foto’s te hebben genomen! Nou denkt iedereen ongetwijfeld dat ik een enorme technische kluns ben, maar dat ben ik dus niet! Legt iemand mij uit hoe iets werkt, dan gaat dat bij mij verder prima! Maar als ik een compleet nieuw fototoestel zonder uitleg in de handen krijg geduwd, dan ga ik er vanuit dat ik alleen maar op de knop hoef te drukken om een foto te nemen. En dat er andere knopjes mee kunnen draaien als je het toestel in de handen houdt, ja eh, dat had iemand me even moeten vertellen!
Omdat het zo lekker warm was, gingen we eerst terug naar Starbucks op Main Street om frappucino, cool lime en hot chocolate te drinken. Vervolgens kon dochter haar fastpass voor Space Mountain gebruiken. Nu ze de weg weer wist, hoefde mams niet meer mee te lopen, dus mams installeerde zich op een bankje in de schaduw en wachtte af. Dochter stond al snel weer bij ons en ging nog voor de derde keer de Space Mountain in en daarna slenterden we richting Fantasyland. Daar werden It’s a Small World en Peter Pan aangedaan en via een lunch op Liberty Square gingen we naar Frontierland en Adventureland. We hadden ook nog een fastpass voor de Big Thunder Mountain gehaald, maar die zouden we bij nader inzien toch niet meer gebruiken. In de wachtrij voor de Jungle Cruise stond er een Engels drietal achter ons en we hebben de fastpassen maar aan hen gegeven. Het jongetje was vreselijk blij dat hij nog een keer die attractie kon doen en ook de ouders bedankten ons voor de kaartjes: ze zouden er meteen weer naar toe gaan!
Bij diverse attracties waren de wachtrijen slechts 10 tot 15 minuten, dus we hebben niet te klagen gehad. Alleen de Splash Mountain had een wachtrij van 35 minuten en omdat ik daar als enige in wil, heb ik me opgeofferd om dat vandaag niet te gaan doen, maar maandag. Ja, dan gaan we weer naar Magic Kingdom en dan beginnen we in Frontierland en gaan zo een rondje met deklok mee draaien.
Toen we om drie uur het park verlieten, hadden we wel meteen de monorail naar het TTC. Wat is dat Disney vervoer toch fantastisch geregeld! Je kunt overal komen met bussen, monorail of ferryboot! En daarmee heb ik net te vroeg gejuicht, want toen de monorail aankwam bij het TTC, reed het karretje om je naar het parkeerterrein te brengen net voor onze neus weg! En dan moet je enkele minuten wachten op het volgende karretje en dat valt in die warmte niet mee! Daar komt bij dat het karretje alleen Aladdin, Simba en Peter Pan zou aandoen en het bleek dat wij (achteraf) beter bij Aladdin uit hadden kunnen stappen, terwijl we inderdaad op Simba stonden. Nu moesten we heel wat rijen terug lopen.
We reden via de Publix bij Eaglewood terug naar de villa en het begon enorm te betrekken. Meteen maar de vuilnis- en recyclebak teruggezet, want diverse bakken rolden al door de straat door de stevige wind die was op komen zetten. Even later begon het te onweren (nou ja, we hoorden de donderslagen, maar zagen geen flitsen) en te regenen. Volgens de plaatselijke Piet Paulusma zal het de komende dagen blijven regenen en da’s niet zo’n gunstig vooruitzicht, want morgen gaan we naar Discovery Cove. Maar goed, we kunnen toch niets aan het weer doen, dus we hopen maar dat het toch nog grotendeels droog blijft morgen.
De meeste kleding is hier niet echt vuil, maar door de warmte ruikt alles wel, dus ik besloot er maar weer een was tegenaan te gooien. Ook de gebruikte handdoeken voor douchen en zwemmen worden uit zichzelf niet schoon, dus een wasje kwam nu goed uit. Dit keer kreeg ik het programma van de droger wel op een acceptabele tijd en een uur later hoorden we steeds drie irritante piepjes.
Omdat de oven op dat moment ook aan stond en af en toe piepjes liet horen, terwijl ik met het reisverslag bezig was, riep ik al tegen dochter dat ze de oven in de gaten moest houden. Totdat ik me realiseerde dat het de droger was! Toen deze maar snel geleegd.
Dag 6 (13 juli): Discovery Cove
Omdat je bij Discovery Cove voor het zwemmen met dolfijnen op volgorde van binnenkomst wordt ingedeeld, wilden we in ieder geval daar vroeg zijn. Dus stonden we om 6 uur op en reden om kwart voor zeven weg. We stonden om 7.21 op de parkeerplaats van Discovery Cove en moesten fotopassen laten maken. Dochter kon al om 8.10 uur terecht voor haar dolfijnen zwemmen en we zaten dit keer, net als vorig jaar in de Sand Dollar cabana. Deze keer zwom dochter met “Miss nogwat en Milan” en ze genoot er weer enorm van! Wij ook, want wij hadden een lekker relax dagje en deden niet veel. Na haar dolfijnen experience gingen we naar het Great Rif om met roggen te zwemmen. Ik probeerde vorig jaar te snorkelen, maar dat lukte me voor geen meter: ik hou mijn adem in zogauw ik onder water ben. Dit jaar werd het een uitdaging om het weer te proberen. Nou, het is me even gelukt, maar snorkelen zal nooit mijn hobby worden. Ik vind het helemaal niets om met je hoofd in dat water te liggen en vissen te kijken. Toegegeven, al die vissen zien er mooi uit, maar daarmee is ook alles gezegd! Het is dus echt de vraag van wie mijn dochter de duikgenen heeft gekregen, want mijn man en ik zul je echt niet zien duiken.
Toen we tussen de middag aan het eten waren, kwam er opeens een eekhoorn bij ons op tafel. Hij snuffelde aan allerlei voedsel wat we hadden laten liggen (slappe frietjes en pasta met saus0 en toen hij iets te dicht bij mijn man in de buurt kwam, begon deze de eekhoorn weg te jagen. Maar de eekhoorn gaf niet op! Vanaf een andere stoel zat de eekhoorn ons heel zielig aan te kijken en het beest had gewoon door dat de dames hem wel vertederend vonden, dus stond hij even later toch weer bij ons op tafel. Hij trippelde over de dienbladen recht op zijn doel af: een chocolatedip koekje op het blad bij dochterlief en daar plantte hij zijn pootjes meteen omheen om met koekje en al weg te rennen. Behalve terrorducks in Animal Kingdom, maakten we nu ook kennis met Terror Chipmunk in Discovery Cove.
We gingen nog op bezoek bij de otters en de aapjes en beide groepen waren actief bezig. Vervolgens nog een keertje het roggenrif in. Brr, het water was nu wel heel koud! En toen ik weer probeerde te snorkelen had ik mijn mond niet goed dicht, dus ik kreeg een hap zout water binnen. Toen was de lol er af, ben ik even gaan afdouchen en ging weer lekker op een ligstoel drogen. Inmiddels kreeg de strandwacht door dat het weer was omgeslagen en dat er storm op komst was, maar dat zette niet echt door. Rond drie uur vonden we het leuk geweest en gingen terug naar de villa om daar nog even in het zwembad te dobberen alvorens we ons avondeten gingen maken.
Na het eten, toen we met de laptop in de weer waren, zagen we dat de docentenroosters van de school van onze dochter op internet stonden. Dochter wilde meteen docenten nagaan en na enig puzzelwerk hadden we haar lesrooster in elkaar gedraaid. Eigenlijk helemaal niet gek. Voor de vakken economie en wiskunde A gaat ze er flink op vooruit, maar voor biologie krijgt ze weer haar lerares die ze ook in de eerste heeft gehad. En die had ze liever niet terug gezien na vijf jaar. Overigens is onze dochter vandaag zeer bruin geworden! Ze is nu zelf een duopenotti!
Dag 7 (15 juli): Magic Kingdom en laatste dag in Orlando
We hebben nog toegang voor 1 dag Disney en omdat we zaterdag niet aan alles toe waren gekomen, gingen we weer naar Magic Kingdom. Het bleek vandaag een stuk drukker dan zaterdag, maar we konden de auto toch weer kwijt op Simba rij 11! Hoezo bestaat toeval niet? Weer in de meute mee naar de monorail en dit keer moesten we echt een monorail wachten eer we bij Magic Kingdom waren. Dochter was al teleurgesteld, want zij had graag de openingsscène met het treintje willen zien en dat haalden we net niet. Manlief was ons al snel kwijt, want hij ging in een rij staan om met het nieuwe kaartsysteem binnen te komen, terwijl wij een vrije doorloop zagen, hem nog riepen en toen naar het vrije poortje gingen. Man dus ook zwaar beledigd toen hij ons toch weer op tijd terug had gevonden
Bij binnenkomst stonden Reintje Vos, Meneeer Beer en Broer Konijn klaar, maar dochter kende hen niet (leest niet de Donald Duck) dus met hen hoefde ze niet op de foto. We gingen eerst naar de Big Thunder Mountain en daar konden we meteen in. Deze baan is een stuk minder spannend dan in Parijs (zeg dit niet tegen een Amerikaan, want die snapt het echt niet dat de baan in Parijs spannender en beter is) dus na de eerste keer hoefden we daar niet meer in. Ik kreeg onderweg een knap in mijn schouder en dan weet ik ook dat ik even rustig aan moet doen, dus helaas voor mij dit keer geen Splash Mountain. Dan klapt mijn schouder er helemaal uit en dan ben ik straalmisselijk, dus daar zit ik niet op te wachten. Ik wilde naar de Enchanted Tikiroom, maar ik liep verkeerd dus we kwamen bij Knabbel en Babbel. Ha, daarmee wilde dochter wel op de foto en omdat de wachttijd minimaal was, bleven we daar even staan. Ook manlief ging met de eekhoorns op de foto, dus we hebben dit jaar ook eens foto’s waar hij op staat.
Vervolgens toch door naar de Tikiroom en voordat we naar binnen gingen, vroeg dochter vertwijfeld:”Mam, weet je zeker dat je dit wilt? Volgens mij is dit nog slechter dan Ariël”en ze kreeg ongelijk! Het was niet slechter dan Ariël; het is een ronduit belachelijke attractie! Alleen het liedje “In the tiki, tiki, tiki, tiki, tikroom” blijft de rest van de dag hangen, maar verder stelt het echt niets voor! Dit is zo’n attractie die bij de opening van het park gebouwd is en toen was ie leuk, maar nu stelt het niets meer voor! Enfin, toch maar weer terug naar Pirates of the Caribbean (geen wachtrij) en via Mainstreet (Starbucks frappucino, cool lime en hot chocolate) naar Buzz Lightyear. Er stond aangegeven dat de wachttijd 15 minuten was, maar dat was voor aankomst van drie groepen jongelui uit Brazilië die ook in die attractie wilden, dus we trokken een fastpass en gingen het Caroussel of Progress in. Eigenlijk ook een “ik koel lekker af”- attractie, maar toch zie je daar wel de ontwikkeling van apparatuur en dan merk je dat al die uitvindingen heel snel tot een makkelijker huishouden leiden.
We hadden de tijd voor de fastpass overbrugd en gingen Buzz Lightyear in. Ik haalde nu amper punten en volgens mij schoot mijn blaster niet eens en dochter klaagde dat haar karretje niet draaibaar was. Ze klaagde bij de uitgang wel bij iemand, maar in tegenstelling tot Toy Story Mania waar we toen nog een keer in mochten, leverde het haar dit keer niets op.
Terug naar Chrystal Palace om te vragen of we daar konden lunchen en het bleek dat we daar meteen naar binnen konden. Een Amerikaanse vrouw ging zowat uit haar dak, toen ze hoorde waar wij vandaag kwamen. Het hele gezin werd er bij gesleept en ze bleef maar roepen dat “those people are from Holland and they are here for the fifth time”. Dat laatste bleek achteraf een telfout van mij (we waren er slechts voor de vierde keer), maar haar hysterie sloeg nergens op. Dochter wilde dit keer met alle karakters op de foto. Gewoonlijk vindt ze Winnie the Pooh niets, maar nu moest ze met hem, Teigetje, Knorretje en Iejoor op de foto en ze bleef maar grijnzen.
Na de lunch gingen we nog richting Haunted Mansion, maar ook daar gingen net enorme groepen jongeren naar toe. Uiteindelijk bekeken we de parade nog even (Is het nog steeds het lied Celebrate You? Dat draait ook al sinds 2009) en omdat het inmiddels was gaan onweren en lichtjes regenen, besloten we richting onze villa te gaan. Richting de uitgang nog even winkeltje kijken. Ik had een leuk wit Disney vest gezien en dochter liep bij iedere winkel om een Perry kussen/knuffel te zeuren, dus die namen we nu mee. Onderweg naar Clermont nog snel wat eten gehaald bij de Publix en toen in de villa gekeken wat we morgen ochtend nu wel of niet moeten doen ter ere van onze verhuizing naar de westkust van Florida. We hoeven alleen de handdoeken in de was te gooien, maar van het beddengoed moeten we vooral afblijven, dus dat is best relaxed morgenochtend.
Opeens begon het als een gek te onweren en kwam de regen in bakken naar beneden. Ergens in de wijksloeg de bliksem ook in. We hebben even een stroomonderbreking gehad en ook het modem voor televisie en alles werd opnieuw opgestart. Nadeel is dat de televisie zeker een half uur aan het installeren en opstarten is geweest, dus we hebben wel de ontknoping van een film gemist. Vervolgens kwamen er harde knallen van de koelkast af en die houdt zich nu stil. Ben benieuwd of die het niet begeven heeft, want we riepen al de hele week dat dat ding vermoedelijk aan het opstijgen was. Zoveel lawaai maakte die! Nog maar even afwachten en anders het technische team bellen. Hoewel, die zullen ook niet zomaar met een nieuwe koelkast komen. Vanwege de stroomonderbreking moester er wel weer klokken van magnetron en andere apparaten ingesteld worden en alleen die van het televisiekastje kreeg ik niet aan de praat. Veel te bang dat de tv dan zou uitvallen, dus daar blijven we maar vanaf.
Om half zes ’s avonds (ik was net bezig met het reisverslag te maken) viel de stroom nogmaals uit!
Weliswaar maar 5 seconden, maar allerlei apparaten (ook de laptop) begonnen te piepen en inderdaad, de televisie deed er weer het langst over om op te starten! De koelkast daarentegen begon meteen weer te kuchen, ratelen en loeien, dus die doet het nog wel! Nu maar hopen dat de stroom niet om de zoveel tijd blijft uitvallen, want ik ga niet ieder uur klokken zetten! Al weet ik nu van veel apparaten wel hoe dit zo snel mogelijk moet!
Dag 8 (16 juli): van Clermont naar New Port Richey (of elders)
We “sliepen” vandaag uit tot een uur of half acht en ontbeten in de villa aan de Long Leaf Pine Street. Vervolgens de koffers gepakt en de houdbare spullen als flessen water, chips, hagelslag, jam en pasta ingepakt en in tasjes in de auto gezet. Natuurlijk op het laatst alle bordjes afgewassen en de was met handdoeken aan gezet. Ook Perry moest op de achterbank mee en zo tuften we om kwart voor tien weg uit Clermont. Onderweg nog even getankt, want de auto kon ook wel wat energie gebruiken (de benzine is nog steeds spotgoedkoop, hier! $ 3,45 per gallon en dat in ongeveer 3,59 liter). Omdat we zagen dat we eigenlijk pas na vieren in de andere villa konden, reden we rustig over de I4 richting Tampa.
Onze Navvy is ons zeer goedgezind dit jaar: ze laat ons zo min mogelijk via tolwegen rijden en hoewel dat op zich ook niet zo duur is, is het toch prettig niet steeds te hoeven stoppen. Op de routebeschrijving die wij mee hadden gekregen, stond dat we er ongeveer 2,5 uur over zou doen, maar Navvy zei het te redden in 1 uur en drie kwartier. Daar waren dan nog niet de stops voor de verkeerslichten bij meegeteld, dus de tijd die je erover doet, is altijd langer. Onderweg bij exit 32 nog van de snelweg afgegaan om bij de Starbucks buiten in het zonnetje te genieten van de cool lime, frappucino en hot chocolate en toen door naar het adres van de verhuurder. Daar stond al aangegeven dat de envelop met gegevens buiten in een locker hing, dus toen we die open hadden gekregen, hadden we meteen ons adres. Er was een geweldige plattegrond bijgevoegd: niemand kon er uit wijs worden en ook uit het handschrift met het adres waar we naar toe moesten, konden we alleen het woord Water opmaken, maar wat stond daar nou achter?
Omdat het toch al kwart voor één was, besloten we een Mac op te zoeken (gratis wifi) en wat te googelen. Toen kwamen we in ieder geval achter het juiste adres waar we in de wijk Fairways naar toe moesten. Natuurlijk aten we ook nog even bij de Mac (ik vind de Ceasar-salade in Amerika een stuk lekkerder en beter dan die in Nederland. Dochter vond hier de chickennuggets er lekker) en we togen rond half twee richting de villa om te kijken of we daar al naar binnen konden. Navvy dirigeerde ons meteen de goede kant op en toen manlief even moest omrijden, omdat hij echt niet linksaf kon slaan, terwijl dat Navvy nou juist een goed idee leek, werd er niet paniekerig geroepen “we’re calculating” zoals dat vorig jaar iedere vijf minuten gebeurde. Nee, je zag wel dat Navvy een andere route berekende en ze nam het goed op door ons even verderop te laten keren. En zo kwamen we weer op de juiste route en reden naar ons nieuwe adres. Niet in New Port Richey waar we dachten te komen, maar in Hudson: net een plaatsje verderop.
Om de hoek van de wijk zit een Publix supermarkt, dus dat is handig. Hier hebben ze weer andere dingen dan in de Publixen op de US27 en 192. Maar zelfs de Publix op de US27 had bijvoorbeeld cheesebruchette, terwijl we die bij de andere Publix nooit gezien hadden. Enfin, we reden eerst naar ons nieuwe adres; dit keer een vierkamer woning. Bij binnenkomst viel onze mond toch weer open van verbazing en blijdschap! Een schitterend kamer bij binnenkomst met een eethoek ernaast, een masterbedroom met superkingsizebed, een slaapkamer met een twijfelaar (“hier slaap ik!”riep dochter meteen) en een slaapkamer met twee brede eenpersoonsbedden. Dan een zwembad dat nog groter was dan dat in Clermont en een keuken waar genoeg (af)wasmiddel terug kon vinden.
Ook andere spullen als peper, zout, kruiden en noem maar op. Als we onaangebroken verpakkingen zouden overhouden (en met de thee zou dat best kunnen) dan laat ik dat hier ook achter.
We laadden koffers en spullen uit en reden naar de Publix. Eigenlijk zou je dat stukje kunnen lopen, maar ja, we passen ons snel aan aan de Amerikaanse mentaliteit, dus lopen? No way! Je pakt gewoon lekker de auto! Bij deze Publix hadden ze een afdeling met natuurvoedingsprodukten, heel veel boeken en tijdschriften en een andere indeling van de winkel dan elders. Dus daar slenterden we ook rustig doorheen, want we hadden eigenlijk alleen brood en beleg nodig.
Terug naar de villa om alles op te ruimen, de zwemkleding aan te trekken en het zwembad uit te testen. Op de een of andere manier bezat het zwembad thermische lagen. Op het ene stuk was het water loeiwarm en op een ander stuk was het een paar graden kouder. En ik zat toch graag in dat koude gedeelte om af te koelen! We hoorden wel onweer aan komen, maar het duurde toch nog even eer er een flinke bui over ons heen kwam, maar daarna klaarde het snel op en werd het weer zonnig en warm! Toch een veel betere weerdag dan gisteren in Clermont!
Daarna kwam nog de laatste uitdaging: hoe krijg je de televisie aan? Nou ja, de aan en uitknop vonden we wel, maar hoe krijg je er beeld op? In de weer met twee afstandbedieningen en een portie speurderszin toog dochter naar de televisie en zat overal aan. Uiteindelijk kreeg zij de televisie inderdaad aan en toen kon manlief zappen. Ha, dat mocht ie wilen! De afstandbediening reageert niet op de hoger/lager knop dus hij moet kanaal voor kanaal intoetsen! Gelukkig vond hij zijn geliefde kanaal Ion met series als Castle, Criminal Minds en weet ik veel wat, dus hij kan weer kijken!
’s Avonds, terwijl ik dit verslag zit te maken, kwam er opeens een inbreuk in de aflevering van Criminal Minds! De politie van Tampa heeft in verband met de weersomstandigheden een bepaalde brug afgesloten, omdat er 8 feet water op ligt. Men mocht niet meer door deze watervloed heen rijden tot ergens morgenochtend vroeg. Grappig dat ze zomaar kunnen inbreken in een televisie aflevering. Inmiddels spotte dochter buiten weer een paar grote vogels van het kaliber Kraanvogel zonder ronde kuif en we schijnen ook een kleine hagedis bij het zwembad te hebben rondlopen.
Dus nu gaat dochter dagelijks op zoek naar Lizzie, want ze koestert ons huisdier. De rare vogels maken me trouwens een herrie! We hoorden opeens getik en toen we gingen zoeken, bleek een van die vogels tegen het slaapkamerraam van dochter te tikken. Even later volgde er een schreeuw van één van die vogels! Dat kan nog wel even lastig worden!
Heerlijke verslagen. Kan niet wachten op het verslag van morgen.
Dag 9 (17 juli): melden bij de verhuurder en een Mall
Tot groot geluk van dochter blijkt deze woning gewoon gratis wifi gebruik te hebben, dus er kan weer naar hartenlust gewhatsappt en gefacebookt worden. Onze sandheldcranes (de kraanvogels) blijken echter een bijzondere interesse voor de slaapkamer van onze dochter te hebben, want ze tikken al heel vroeg bij haar op het raam. Ook maken ze een enorme herrie! Soms heb je wel eens een tekenfilm waarbij een heel klein vogeltje even zijn snavel opentrekt en dan hoor je een enorme schreeuw! Nou, dat geluid hebben wij de hele nacht door! Die beesten krijsen wat af en ze staan dus ook vrolijk voor de omheining van het zwembad naar binnen te loeren in de hoop dat ze wat te eten krijgen. Ze krijgen van ons in ieder geval niets!
We lazen de gastinformatie even door (wel bedden afhalen, maar je hoeft de was niet in te zetten) en verder vooral genieten. De airco staat in deze villa op 78 graden en dat voelt toch net beter aan dan de 75 graden in de vorige villa, waarbij de thermostaat was afgesloten, dus die konden we niet eens verstellen naar wat hoger. Deze kunnen we wel instellen, maar we vinden het met deze temperatuur prima uit te houden.
We reden terug naar de villaverhuurder en kwamen aldaar in een kantoortje waar twee dames uit Engeland de scepter zwaaiden. We werden allerhartelijkst ontvangen, kregen veel info en mijn man vulde ondertussen het registratieformulier in. Naar een paspoort werd niet eens gevraagd en ook de creditcard werd niet gecheckt. Nou, daar waren we dus zo weer weg. Omdat de Gulf View Mall pas om tien uur opengaat, besloten eerst nog naar de Walmart te gaan. Dochter heeft van Dicsovery Cove een foto van 6 bij 8 inch een daar moet dus nog een lijst bij worden gekocht. Blijkbaar is 6 bij 8 geen gebruikelijke maat, want Walmart verkocht ze in ieder geval niet. Maar we vonden wel een ander lijstje, waarbij je door het passepartout aan te passen ook die maat kunt krijgen, dus we namen die lijst maar mee.
Door naar de Mall waar ook een Hollister winkel zit. Dat had dochter even van tevoren uitgezocht en daar moest ze dus naar toe. Nou hebben ze bij de Hollister best hele goede muziek, maar het volume staat daar altijd vol uit, dus ik riep meteen:”Zeg, als we elkaar kwijt zijn, dan zit ik buiten in de relaxstoelen”. Dit keer heb ik het nog vol kunnen houden totdat dochter haar korte broek en vest ging afrekenen; toen had ik het met de muziek wel gehad! En in de stoel zat je overigens heerlijk, dus ze mochten het van mij rustig aan doen bij de kassa! Verder was de mall net zo groot, dus we reden via de Publix (waar de gefrituurde uienringen net klaar waren, dus een portie meegenomen) naar de villa terug.
’s Middag niets alleen Candy Crush gespeeld (mijn man en ik spelen nu samen zijn versie en we zijn bijna bij level 164, waarna ik weer wil afhaken om zelf verder te spelen) maar ook lekker geplonsd in het zwembad en in de zon liggen bakken. Dochter was eerst op jacht naar Lizzie en toen ze de hagedis vond, schrok het beestje zo van haar, dat hij in het zwembad duikelde. Dochter kwam meteen in aktie (een uniek moment deze vakantie) en zocht een bakje om Lizzie weer op de kant te krijgen. De hagedis rende meteen weg, dook onder een struik en liet zich niet meer zien. De zon voelt hier trouwens veel sterker en krachtiger aan dan in Orlando, dus we blijven flink insmeren. Er kwamen wel eens donkere wolken langs, maar het bleef vooralsnog droog. Rond half vier waren we net binnen wat aan het drinken, toen er door het Weerteam weer een inbreuk op een televisieprogramma kwam. Dit keer moest de regio van Brandenton tot Tampa, inclusief Tampa International Airport, rekening houden met zware windstoten (tot wel 90 mph) en flinke regenbuien. Wij kregen ook wel een beetje regen en we hoorden het onweer langstrekken, maar echt schokkend is het hier niet geweest.
Door al dat plonzen en douchen, gaat het natuurlijk erg hard met de handdoeken hier, dus ik besloot er maar weer een was tegenaan te gooien. Dochter vond ook nog veel kleding die al in Clermont in de was had gekund, dus ik had meteen een overvolle lading draaien. Nou mag een aantal kledingstukken van ons zelf echt niet in de droger, maar ook hier heb ik geen wasrekje kunnen vinden! Dan maar weer alles uithangen in de kamer die we niet gebruiken en de inloopkasten.
We maakten vandaag weer zelf eten (rijst met champignong- en kerriesaus en kipfilet) en daarna wilde dochter toch eens weten welke vogels zij nou struisvogels noemde. Op dat moment kwam er net weer eentje aanlopen en rende dochter met fototoestel naar buiten om de schreeuwlelijk op de foto te zetten. Manlief had pas later door dat er echt een kraanvogel voor het zwembad stond, dus die was te laat om het dier op de foto te zetten. Even later hoorden we toch weer het geschreeuw en dan is het niet moeilijk die beesten terug te vinden. Het schijnen in ieder geval Canadese kraanvogels te zijn en ja, ze zijn luidruchtig.
Deze avond maakten we het niet te laat. Morgen vroeg op, omdat we rond 8 uur in Homosassa met manatees willen zwemmen. En dan maar hopen dat we er eentje “in het echt” vinden.
Dag 10
(18 juli): Knuffelen met koeien?
We moesten vroeg op, want we werden om half acht bij Homosassa verwacht. We
waren daar echter pas rond tien over half acht, maar dat bleek ruim op tijd,
want er was nog niemand van de Manatee tour. Er stonden al twee andere dames te
wachten die geboekt hadden via een Groupon aanbieding en even later kwamen er
nog meer mensen aan. De twee Groupondames bleken echter bij de toerleider niet
in de computer te staan en omdat er maar zes mensen in een boot mochten en we
nu met zijn veertienen daar stonden, was er opeens een probleem, want er moest
een derde boot komen. Het duurde derhalve een hele tijd eer we eindelijk
wegreden naar de boot, maar rond kwart over negen zaten we toch op het water.
Al vrij snel zagen we drie Manatees zwemmen, maar toen wij ook het water in
gingen, zwommen die beesten natuurlijk weer weg. We bleven nog een tijdje
achter ze aandobberen, maar omdat de afstand van ons tot de boot te ver dreigde
te worden, moesten we toch weer naar de boot terug zwemmen. We vaarden verder
en eigenlijk was het nog best een relaxt tochtje. We zagen springende vissen en
een opdrogende aalscholver en ja hoor, toch weer twee manatees. Maar die
zwommen in een flink tempo langs de boot en ze waren niet van plan ergens te
gaan liggen en op ons te wachten. Helaas, maar we hebben in ieder geval wel
manatees gezien in de zomer en dat kan ook niet iedereen zeggen!
Rond half twaalf waren we terug bij de aanlegplaats en gingen wee richting
villa terug. Onze auto bleek ook dorst te hebben, dus we moesten onderweg eerst
tanken, want de meter begon gevaarlijk richting nul te wijzen. Omdat we een
hekel hebben aan onbemande tankstations waar je alleen met je pinpas moet
betalen, reden we door tot we een tankstation vonden waar je wel contant kon
betalen. Oef, wat een opluchting dat er weer wat in die tank zat!
Vervolgens was het tijd om wat te eten, dus we sloegen af bij Denny’s. Daar
koos dochter de wafels,
wij samen uienringen en kipfingers, ik de kipfilet met rösti (de eieren en de
saus hoefde ik niet) en manlief ook de kipfilet maar dan met patat en wel de
eieren. Je kreeg zoveel dat we een deel van de uienringen als doggybag meenamen
naar de villa. Daar kan ik nog een keer de lunch van nemen.
We dobberden nog in en rond het zwembad en daarna lekker onder de douche. Al
met al waren er vandaag dus weer negen grote badhanddoeken doorgegaan, dus toch
maar weer die wasmachine aanzetten. Daar kwam bij dat ik een nieuwe, nog niet
gewassen rode korte broek mee had en die kon nu wel met de handdoekenwas mee.
De handdoeken konden hooguit een ander kleurtje krijgen, maar gelukkig is de
rode kleur niet uitgelopen.
Het blijkt trouwens dat Fairway Oaks ook een golfterrein is. Achter de rij
villa’s die tegenover ons staat, bevinden zich enkele holes en aan de andere
kant van de weg gaat het parcours verder. Ook staan er borden van “pas op,
rijdende golfkarren”. Dat wij nou weer net uitzicht hebben op een binnenwater
voor de vogels (het is ook nog een natuurreservaat) is wel leuk, behalve met
die schreeuwende kraanvogels en daar stonden er vanavond opeens zes van achter
de villa. Het had weer eventjes flink geregend (een kwartiertje, maar dan ook
zo dat je geen hand voor ogen meer zag) en de vogels fleurden op en bleven maar
schreeuwen naar elkaar.
Dochter kwam er opeens achter dat zij eigenlijk geen eten voor vanavond had,
dus of moeders niet bereid was even met de auto naar de Publix te gaan? Ehm,
kijk, moeders heeft wel een rijbewijs, maar nog nooit in een automaat gereden.
Daar komt bij dat deze Chrysler voor haar doen toch wel erg groot is en er
zitten geen achteruitrijbleepers op! Tel daarbij op dat het gezichtsvermogen
van mij geen 100% is, dus als het enigszins te vermijden is, rij ik niet in de
auto. Gelukkig besloot manlief dat eventuele schade aan de auto erger is dan
zelf een half uurtje van de tijd opofferen, dus hij reed toch maar wel naar de
Publix.
Dit keer raadden we dochter aan voor een paar dagen wat mee te nemen. Niet
alleen voor vanavond, maar ook voor een andere dag en dan zouden we het wel in
de vriezer kunnen gooien. Hoera, dochter ging op jacht naar diverse dingen en
nu hoeven we er niet meer uit, omdat zij “niets meer te eten zou hebben”. En
met het spel Candy Crush zitten we inmiddels weer in level 164. Zo gauw dit
level gehaald is, ga ik afhaken en weer alleen zonder het facebookaccount van
mijn man verder!
Dag 11 (19 juli): Tampa International Mall
We werden klokslag half zeven wakker geschreeuwd door de kraanvogels, waarna om zeven uur de plaatselijke grasmaaiers in actie kwamen en overal rondbromden. Dochter bleek trek in eten te hebben, dus die liep ook door de villa, vandaar dat wij ook maar besloten vroeg op te staan. En ik slaap sinds ik hier in de States ben al zo slecht! Eerst een week in dat veel te smalle bedje en nu hebben we een groot ben en dan slaap ik ook niet goed! Ik moet thuis echt een paar dagen bijkomen en goed slapen, wil ik einde van de maand weer aan het werk gaan.
Maar goed; het spetterde vanmorgen en het leek er niet op dat het vandaag mooi weer zou worden.
We hadden gisteravond al besloten vandaag naar de International Mall van Tampa te gaan en dat kwam nu dus goed uit. Weliswaar was het tegen de tijd dat we in Tampa waren weer zonnig geworden, maar nu gingen we weer binnen shoppen. Eerst naar de Starbucks, dan Holister, Forever 21, de Disneystore, andere winkels en tot sot het Foodcourt en Earl of Sandwich. Deze eettent bevindt zich dan weer buiten de Mall en we konden even lekker in het zonnetje zitten om warm te worden. Ja, want dochter in haar korte broek en sporthemdje klapperde binnen weg van de kou! Het was ook koud in de Mall, maar wij hadden ons met een gewoon t-shirt iets warmer gekleed dan zij. En zij kwam buiten even helemaal bij.
Vervolgens reden we via de tolweg (achtereenvolgens weer $ 1,25; $ 1 en $ 1,25) naar Hudson terug om meteen bij de Publix boodschappen te halen en door naar de villa. Daar stond Lizzie vrolijk op het terras op ons te wachten, maar toen dochter naar buiten kwam, rende Lizzie weer weg! Hagedissen vergeten ook niet snel!
Ondertussen was het weer gaan regenen en kwam er onweer aan. Dochter had zichzelf eerst opgesloten op haar kamer, maar nu kwam ze even de kamer in; ze is niet dol op onweer. Opeens zagen we een gigantische flits met meteen de keiharde donderslag eroverheen, terwijl de villa stond te schudden. Het moet dus in de buurt ingeslagen zijn, maar wij hadden geen stroomstoring of andere onderbrekingen, dus het was niet in onze villa. Nadat het onweer weggetrokken was, toog dochter weer naar eenzame opsluiting terug.
We wilden die avond naar het strand gaan en daar wat eten, maar de weersvoorspelling leek zodanig dat we daar maar niet naar toe gingen. Het werd een Golden Corral op de US 19 dus weer even met Navvy in de weer om deze in te stellen. Natuurlijk liet de muts ons weer omrijden! Terwijl er op de US19 gewoon een afslag naar de golden Corral is, moesten wij doorrijden en dan keren en terug.
“Die muts kan me wat” riep manlief en hij nam de afslag die hij had gezien. Navvy liet het er maar bij.
In de Golden Corral was het ook akelig koud. Dochter had geleerd van vanmorgen en had nu ook een vest aan getrokken, maar dit keer vond ik het ook te koud! Doordat je loopt om je eten te halen en dat eten toch redelijk warm is (niet te warm, want de gemiddelde Amerikaan moet zijn eten zsm naar binnen zien te krijgen, zodat hij weer verder kan) viel het nog wel mee, maar je moest niet te lang niets gaan doen. We kregen vandaag dan toch weer vitamientjes naar binnen in de vorm van worteltjes en komkommer en verder kon je natuurlijk van alles wat nemen en proeven. Anderhalf uur later waren we klaar en reden weer terug naar de villa.
Op de oprit naar de garage lag een of ander plastic zakje: daar zat een krant in! Het geheel was drijfnat, maar toch namen we het mee naar binnen om de boel te laten drogen. Dan konden we de krant hier achter laten voor eventuele later komende liefhebbers. Oh, zijn wij de enigen die altijd in een villa gebeld worden door familie/vrienden/teleshoppers van de eigenaar? We hebben nu al vier keer de telefoon op kunnen nemen: een keer voor een belangstellingsinterview van het elektrabedrijf, een keer iemand van Senior Crime Watch en twee keer familie van de eigenares. En iedere keer krijg ik dan te horen of de eigenares ook available is? Nee, en we hebben ook geen idee wanneer ze dat wel is, dus bel een andere keer maar terug! Ik heb het idee dat familie en vrienden gewoon bellen om na te gaan of een villa verhuurd is, of niet. Dan kunnen ze dat doorgeven aan de eigenaars. Zogauw de telefoon hier overgaat, roepen we allemaal al “Ha, controle” en we nemen natuurlijk we braaf op!
Bij aankomst in de villa stonden ook de kraanvogels weer te schreeuwen en wederom zag dochter Lizzie weer schuffelen. Dit keer liep de hagedis niet meer weg, dus ze was nu eindelijk gerustgesteld dat Lizzie er toch nog was! En de zon brak weer door, waardoor we alsnog konden gaan zwemmen. Dat deden we echter na acht uur niet meer.
Dag 12
(20 juli): Clearwater en zwemmen
Om kwart over zes schrokken we wakker van het gekrijs van de kraanvogels en om
zeven uur had dochter er weer twee voor haar raam staan tikken. Dan er maar
weer uit. We zijn met het spel Candy Crush inmiddels door level 164 gekomen en
we zitten nu te stoeien met level 167. De enige van alle bekenden op het
facebookaccount van mijn man die in het spel ook zo ver is, is onze schoonzus
en nu proberen wij dus als eersten dit level door te komen. Of dat lukt? Dat
zal de tijd leren. In ieder geval moest vanmorgen eerst de vuilniszak buiten
aan de straat worden gezet, want het huishouden draait natuurlijk grotendeels
in een villa door.
We stonden op met regen. Geen prettig gezicht, natuurlijk, maar het was verder
wel warm. Alleen ga je niet iets buiten ondernemen als je toch door en door nat
dreigt te worden. Dus besloten we naar het Clearwater Marine Aquarium te gaan.
In folders leek dat een leuk park en er waren allemaal waterdieren, dus dat
sprak ons wel aan. Behalve dat de weg naar Clearwater toch langer duurde dan we
in eerste instantie dachten, viel het aquarium ook tegen. Ja, Winter de dolfijn
zonder staart zwemt er rond, maar alle bassins en hokjes zijn zo klein! Zo is
er een Rufus’ place voor peilkanen en daar zitten twee gigapelikanen (niet de
bruine Flodidiaanse, maar grote witte) in een veel te klein hok. De drie otters
hebben ook weinig ruimte en de schildpadden zwemmen ook maar zielig rondjes in
een veel te klein badje. Het viel dus eigenlijk tegen! Maar goed, we hebben met
onze entree wel de dieren die daar leven gesponsord, dus ze kunnen weer te eten
krijgen.
We gingen via de Walmart terug, want dochter moest nieuwe oortjes hebben. De
flauwe grap dat ze twee goede oortjes aan haar hoofd heeft zitten, kent ze
inmiddels wel. Nee, ze bedoelt dan oortjes voor haar Ipod: die dingen gaan bij
haar gemiddeld twee tot drie weken mee, maar nu op vakantie hebben ze allebei
snel de geest gegeven, dus er moesten andere komen. Dochter vond ook nog haar
favoriete bruinings Cuppertone zonnebrandcrème en toen we naar buiten kwamen,
brak het zonnetje door. Zwembad, here we come!
En dat dachten meer mensen op het park! Overal hoorde je stemmen van mensen die
buiten in het zwembad plonsden, totdat ik opeens het liedje “Opa Bakkebaard”
hoorde. Hé, er moeten dus meer Nederlanders op dit park zitten! We konden
lekker zwemmen en volgens ons staat de zwembadverwarming ook gewoon aan, want
uit één spuitgat komt heet water. Vandaar ook die thermische lagen in het water
met verschillende temperaturen. Nou ja, we hebben er niet om gevraagd en we
zitten ook nergens aan de installatie, dus het zal wel goed zijn! Inmiddels
hebben we drie hagedissen achter het huis gespot en die waren vanmiddag
opmerkelijk actief. Ze klauterden over het gaas van de omheining en ze renden
over het terras heen en weer. Dochter sprak ze allemaal toe dat ze zo leuk
waren en dat ze hen niets zou doen. Lizzie weet wel beter!
Nu er weer gezwommen kon worden, vliegen de badhanddoeken er weer doorheen, dus
toch maar weer een was gedraaid. Vervolgens eens gekeken wat we aan eten in de
villa hebben en toen bleek ik vanmorgen het hele brood te hebben weggegooid in
de vuilniszak. Moesten we toch weer naar de Publix om wat te halen. Maar we
reden eerst naar de Walgreen’s want ik wilde weleens weten wat hier
maagzuurremmers kosten. Ik heb deze vakantie nog geen last van mijn maag gehad,
maar ik weet dat Omeprazol (tegenwoordig ook in Nederland receptvrij te koop.
14 tabletten € 16,99) heel goed helpt en dan hoef ik echt geen veertien dagen
kuurtje te gaan houden. Ook de lidocaïnezalf tegen zonbranden moet aangevuld
worden, dus dan maar even naar de drogist.
Ik had al vrij snel de Omeprazol gevonden en het is belachelijk wat je daar
hiervoor voor moet betalen: $ 17,99 voor 42 tabletten! Ook de lidocaïnezalf was
stukken goedkoper dan in Nederland, dus eigenlijk zouden we flink in moeten
slaan, maar we hielden het bij één verpakking per middel.
Vervolgens naar de Publix om beschuiten (Holland Rusk) te halen. Jaja, ze
verkopen hier echte Hollandse beschuitjes en ze smaken ook als zodanig. Niet
die zoute troep als crackers, maar de echte beschuitsmaak. Alleen het meisje
aan wie we vroegen waar die dingen zouden kunnen liggen, had geen idee wat we
bedoelden, dus die dirigeerde ons richting de etnic food in rij 2. Achteraf lag
de beschuitrol in rij 17 bij de Wasa knackebrod en daar namen we ook maar een
pak van mee. Toen we even later bij de kassa waar dat meisje zat betaalden, zat
ze echt naar die rol te kijken van wat mag dit nou weer zijn? Ja, het
knackebrod kende ze, dat vond ze wel lekker. Maar de beschuiten? En grappig
genoeg stond er achter ons weer een Nederlands gezin, dus die wisten ook wat
beschuit was en dat je dat lekker kunt eten met kaas of jam. “Of hagelslag,”meende
mijn man, die bijna door zijn meegenomen pak Venz heen is.
Terug in de villa volgden we het weerbericht eens, want we hoorden de hele
middag wel gerommel van onweer, maar hier in Hudson bleef het droog. Volgens de
weerkundigen is het slechte weer net langs ons getrokken om vooral in het
binnenland als flinke buiten neer te vallen, maar wij hielden het die avond
droog en zonnig. Mjah, ook eens een meevallertje!
Dag 13 (21 juli): rustdag
De vermoeidheid begint toe te slaan. Gisteravond hadden de lokale Helga van Leur en Reinier van den Berg op Klystron 9 het over de gehele dag regen en thunderstorms dus we hadden voor vandaag geen programma op gesteld. Toen we om half zeven door onze natuurlijke wekkers wakker werden geschreeuwd, scheen de zon al. Het was warm, benauwd en klam en we besloten maar meteen met een plons in het zwembad te beginnen. Het zwembad ligt in de schaduw, dus het was echt wel een brr moment voor je door was. Maar dan is het ook lekker! Onze achterbuurtjes waren ook weer in zangstemming: via Vader Jacob zaten ze al snel in de Sinterklaasliedjes en even had ik het idee om keihard een kerstliedje te gaan zingen, maar ik deed het toch maar niet. Laat ik de kinderen hun pret gunnen met de zwarte Piet liedjes.
Rond half twaalf gingen we naar de Publix om eten en water te halen en de middag brachten we weer door in en rond het zwembad. Het was vandaag echter heel erg warm en zonnig en eigenlijk zat je binnen een stuk lekkerder. Maar daar word je niet bruin, dus dochter bleef maar in de zon bakken, maakte zich af en toe met een handdoek nat en toen wij onderhand al lang en breed afgedoucht binnen zaten, kwam zij ook nog eens naar binnen toe. Ze is aardig bruin geworden en gelukkig smeert ze zich wel goed in, maar ik vind toch wel dat ze iets minder lang in de zon had kunnen zitten.
Enfin, we besloten vanavond het strand van Hudson te bewonderen. Het bleek een zeer klein strandje te zijn, waar ook niet veel mensen kunnen zitten, maar het zag er allemaal wel leuk uit. Er waren meerdere strandrestaurants: bij Sam’s zat voornamelijk de motorclub en daar speelde een lifeband. Veel te harde muziek voor ons, dus wij verkozen de Inn Gulf Motel. Daar hadden ze genoeg keuze aan eten en dochter bestelde twee voorafjes, terwijl man en ik de steak en de kip parmesane bestelden. Toen er her en der voorgerechten werden geserveerd, was ik blij dat ik die niet ook nog had besteld, want aan alleen een voorgerecht heb je al genoeg! Dochter had knoflooktoast besteld en daar kreeg ze ook nog een schaaltje knoflooksaus bij. Dat vond ze zomaar lekker! Mijn hele bord lag vol met de kip en de linguïni met tomatensaus en de steak van mijn man zag er ook huge uit! Er lagen zelfs nog gebakken garnalen bij, maar die at hij niet op! Terwijl iemand bij Sam’s zijn best deed muziek van enige kwaliteit ten gehore te brengen (bij de talentenjachten zou deze meneer meteen afgeserveerd worden) zaten wij lekker te eten tussen het toch wel wat oudere publiek! Ik zag de Griekse salades en de borden met uienringen om me heen uitgeserveerd worden (dat waren dan voorgerechten) en vrijwel iedereen kreeg er een doggybag bij! Zoveel was het allemaal!
Na het eten gingen we nog even langs een andere Walmart, namelijk eentje die nog dichterbij ons zit. Dochter had gisteren oortjes gehaald, maar eentje daarvan deed het nu al niet meer goed, dus ze had echt andere nodig. Daar komt bij dat ze ook nog even naar shampoo troep van John Frieda moest kijken en dat bleek hier weer spotgoedkoop te zijn, dus dat kon ze meteen in flinke hoeveelheid meenemen. Ze keek nog naar een boek van een serie, waarvan ze in Orlando het eerste deel bleek te hebben gekocht, maar ook dat deel was hier niet aanwezig. En zo togen we weer gepakt en gezakt richting de villa, waar de zon nog steeds scheen en het buiten nog steeds niet te harden was.
Rond half negen kwamen onze wekkers weer terug in de binnenpoel en als ik hier permanent zou verblijven, zou ik echt wat aan die beesten doen. Maar nu probeerde dochter of die beesten snapten wat ze met een bal moesten doen: nou, dat wisten ze niet! Ze was dan ook weer gauw binnen.
Oh, wat het spel Candy Crush betreft: we zitten inmiddels in level 175! We hebben eerst onze schoonzus ingehaald, toen bleek zij weer even ver als wij te zijn, maar inmiddels lopen we een aardig stukje voor op haar! Logisch, want waar twee spelen, heb je ook dubbel zoveel levens om een level te halen :-).
Dag 14 (23 juli): Laatste dag in Florida
Vandaag hebben we onze laatste volledige dag in Florida. Onze wandelende wekkers hadden het vanmorgen beschaafd gehouden en stonden vanaf een ander punt te schreeuwen, dus we konden rustig wakker worden. Wel om half zeven natuurlijk! De zon scheen weer volop en in tegenstelling tot gisteren waaide er een heerlijk briesje, waardoor je dus verbrandt waar je bij staat. Dochter ging meteen zonnen en af en toe het water in en wij speelden rustig binnenshuis Candy Crush level 180.
Een erg vervelend level om door te komen en het lukte niet.
Ik besloot vandaag onze eigen was weg te krijgen, zodat deze kon drogen. We gooien niet al onze shirts en korte broeken in de droger en ook sokken en ondergoed gaan niet de droger in, dus dan had ons eigen spul de hele dag de mogelijkheid om te drogen. De handdoeken sessie van vanmiddag (na het zwemmen en douchen) draai ik er vanavond nog doorheen. Dan blijven voor morgenochtend alleen het beddengoed en de laatste handdoeken van het douchen over.
Rond 11 uur besloten we nog even naar de Gulf View Center Mall te gaan en daar wist ik een witte blouse te bemachtigen en dochter twee shirtjes. Toen we wegliepen, keek ik op de bon en vond dat dochter toch wel een dure smaak had. Zij was heel verbaasd, want ook haar shirtjes hingen aan het sale-rek voor $ 7,50 en voor die prijs waren de shirtjes niet aangeslagen. Dus moesten we terug om te reclameren. Manlief had met de ING pas betaald en nee, het lukt niet om daarop geld terug te storten, dus we kregen het verschil uiteindelijk in cash terug.
We aten wat op het foodcourt, haalden drinken bij de Starbucks en gingen rond half twee richting de Publix om de laatste boodschappen voor de vluchten voor morgen in te slaan. Zo eet dochter vrijwel geen vliegtuigeten, willen we echt nog een paar zakjes flavoured onion rings (een soort ringelings, maar dat net een lekkerder smaak) mee naar huis nemen en een paar kleine zakjes chips en M&M’s zijn in het vliegtuig ook niet te versmaden.
Eenmaal terug in de villa ging ik inchecken voor de vlucht naar Minneapolis en Amsterdam. We vliegen via Minneapolis en dat was een domme keuze van mij. Ik zag dat ik om 14.00 uur via Detroit kon vliegen (dat vliegveld kennen we wel en daar is weinig te doen) en om 14.10 ging er een vlucht via Minneapolis. Beide vluchten duurden ruim twee uur (dacht ik) alleen op Detroit had ik 2 uur de tijd en op Minneapolis 3 uur. Leek me wel even prettig om daar de beentjes te strekken, rustig te eten, voordat we rond 19.25 richting Amsterdam zouden gaan. En de vliegtijd naar Amsterdam was in eigenlijk even lang, dus dan maar eens een ander vliegveld proberen. Nou had ik wel gezien dat de vlucht van ons ruim twee uur later aan zou komen in Amsterdam, maar er is toen geen belletje gaan rinkelen bij mij. Dat belletje rinkelde pas later toen ik op de site van Delta zag dat het vliegen van Tampa naar Minneapolis iets meer dan drie uur in beslag neemt. Pas toen vroeg ik me af in welke tijdzone Minneapolis eigenlijk lag en ja hoor, we gaan morgen eerst een uurtje terug in de tijd, om vervolgens richting Nederland 7 uur in te halen. Over een jetleg gesproken! Aan de andere kant, wat maakt het verder uit? We hebben nog vakantie en nu zijn we pas rond half elf op Schiphol, gaan naar huis, halen de boodschappen, draaien een was van de laatste dingen en vallen op tijd ons bed in. De dag gaat dan wel weer veel sneller om!
We gaan straks nog plonzen in ons zwembad en dan begint het draaiboek van opruimen en koffer gedeeltelijk op voorhand inpakken.
Dag 15 (23 juli) inpakken en wegwezen!
Gisteravond was dochterlief bezig naar koffer te pakken en om de haverklap werd haar koffer gewogen. Volgens haar zat ze steeds onder de 23 kilo. Maar daar kwamen op het laatste moment natuurlijk de droge kleding en make-up spullen bij, dus ik weet het allemaal niet.
Wij pakten op deze ochtend alles in één keer in en ja, de koffer van mijn man voelde toch wel erg zwaar, maar dat moest goed komen. Het was half tien, de koffers stonden in de auto en we vroegen ons net af wat we nog zouden gaan doen, toen er een wolkbreuk losbarstte. Wat nu? We moeten om 11 uur uit de villa zijn, maar hoelang gaat deze bui duren en hoe is het om met dit weer naar Tampa te rijden? Om een lang verhaal kort te maken: we sprintten naar de auto en besloten richting het vliegveld te rijden. We kwamen de oprit niet eens af, omdat er een figuur van het verhuurbedrijf al stond te wachten de villa in te gaan, dus die reed weer terug en wij reden weg. Die had dus geluk: kon meteen aan de slag voor de schoonmaak!
Onderweg naar Tampa hadden we de eerste 10 mile slecht weer, maar toen klaarde het op en reed het lekker door! De zon liet zich weer zien (nou, je moest vooral vooruit blijven kijken en niet naar achteren, want daar zag je weel de donkere lucht hangen) en zo kwamen we rond iets over half 11 bij de car rental aan. Daar was het al snel: oké, fine en je ticket voor niets bij te betalen en zo liepen we het vliegveld in. We konden pas vanaf 11 uur onze koffers kwijt en boardingpassen prinnten, dus even gezeten en rondgekeken. Toen ontdekten we ook weegschalen, dus toch maar even onze koffers er op gooien. Goed, de koffer van dochter was een paar pound te zwaar, maar de koffer van man bleek toch 8 pound te zwaar. Dus besloten we toch maar over te pakken tot we uiteindelijk op 50, 51 en 38 pound zaten. Het was inmiddels 11 uur geweest, dus inchecken! Bij de balie werden de boardingpassen uitgeprint en de koffers gelabeld en doorgestuurd. Toen gingen we eerst naar de Starbucks, toen nog wat eten en daarna naar de gate.
Het toestel naar Minneapolis was een Airbus 320 en zat vol met ouderen. We weten niet wat er in Minneapolis aan de hand was, maar er zat echt een explosieve grijze massa in het toestel en natuurlijk zat het toestel weer propvol! Gemiddelde leeftijd zonder ons mee te tellen? Zeventig, schat ik. Dus sommigen sliepen al voordat we ook maar een meter gereden hadden. We vertrokken op tijd, kregen dit keer wel degelijk met flinke turbulentie te maken dus ik was blij dat we op Minneapolis waren geland. Gelukkig zaten we dit keer op rij 9, dus we waren ondanks de grijze golf nog snel te toestel uit, maar het uitladen schoot niet echt op!
Vervolgens konden we rondlopen op Minneapolis en ik moet zeggen dat dit best een leuk vliegveld is. Je kunt helemaal rondlopen, ziet genoeg winkels en eettenten en je kunt je daar uitstekend vermaken om de tijd door te brengen. Omdat onze vlucht pas om half acht zou vertrekken, namen we ook hier wat te eten en daarna was het bij de gate een oplaadpunt zoeken en alles weer opladen tot het maximaal mogelijke. Dat gaat natuurlijk niet zo snel met 110 volt, maar alle kleine beetjes helpen. Er waren trouwens weinig Nederlanders die met deze vlucht mee gaan. We hoorden alleen maar Engels, Spaans of Portugees en Aziatische talen. Uiteindelijk kwamen we met het boarden nog een Nederlander tegen, maar dat was het dan wel.
We zaten op 25 A,B en C en naast mijn man bleven de plekken D en E vrij. We zeiden al tegen onze dochter dat zij mooi op CDE kon gaan slapen, dan zou man wel naast mij komen zitten. Nou, dochter kreeg het even later heel anders voor elkaar! Onze stewardess was niet echt een knapperd. Ik begon al te zingen “Cruella de Ville, Cruella de Ville” omdat ze best gelijkenis vertoonde met deze boef uit de film en mijn man noemde haar Hetty de heks. Later kwamen we erachter dat ze Renee heette en ze bleek vreselijk aardig!
Nadat we in de lucht zaten, kregen we eerst wat te drinken en even later werd het eten uitgeserveerd. Hier zit ook een Sudoku bij en na het eten ging dochter die maken. Degene die voor haar zat, had de stoel nog rechtop staan, dus ze hing lekker over het tafeltje. Totdat degene die voor haar zat zonder te kijken haar stoel in één klap naar achteren knalde, het videoscherm keihard tegen het hoofde van dochter aankwam en dochter dus gewond en huilend in de stoel zat! We belden om een zak ijst te vragen, maar er reageerde niemand binnen 10 minuten. Nadat we dus maar bleven pingelen met het belletje werd er iemand wakker en ze vroeg of dochter een aspirientje wilde. Nee, dochter had nog steeds last van pijnscheuten dus geef maar een bak ijs om tegenaan te houden. Toen kwam dus Renee op de proppen, stelde zich voor en nam dochter meteen mee naar rustiger oorden (de business class). Nee, ik hoefde niet meteen mee, het zou allemaal goed komen! Even later meldde Renee zich dat Lisette nu rustig bij Colleen zat en dat ze nu in ieder geval kon bijkomen.
Ik ging de business class in, werd even tegengehouden wat ik daar kwam doen, maar mocht toch naar binnen. Nou, daar lag onze prinses languit op de eerste rij met een dekbedje over haar heen. Een en al grijns op dat moment, maar wel met een zak ijs op haar hoofd om de zwelling tegen te gaan. Ze had ook nog steeds hoofdpijn dus ze moest blijven liggen en onder toezicht blijven. Ik zei al tegen mijn dochter dat ik haar ongeveer een uur voor de landing terug zou zijn (ik gun haar die luxe natuurlijk) en ik ging weer naar mijn krappe plekje in de economy class terug.
De schuldige die mijn dochter zo’n dreun had verkocht, had tegen de stewardess wel gezegd dat ze het niet express had gedaan. Dat had ze ook niet,maar ze had op zijn minst nog wel kunnen informeren hoe het later met dochter was, maar dat deed ze ook niet meer. Ik had inmiddels ook twee stoelen tot mijn beschikking, maar ik kan niet slapen in een toestel. Dan maar het entertainment aangezet en dit keer werkte alles wel goed. Je kon nu ook naar het menu voor films of wat anders kijken en het scherm werkte nu zoals het moet werken. Ik begon met de Disneyfilm Oz, the Great. Ik kon mijn aandacht er niet bij houden, trouwens, de film begint ook in zwart/wit en ik schakelde maar over naar de airshow. Dat was tenminste boeiend beeld, want je ziet de tijd tot destination aftellen. Natuurlijk moesten op een bepaald moment de raamschuifjes dicht, liep ik nog even langs dochter om haar een fijne nachtrust toe te wensen (er was inmiddels ook aan mij gevraagd of ze Ibuprofen mocht hebben en als ze dat zelfde wilde, waarom niet?) en ik vouwde me weer over de stoelen heen. Zucht, kreun en steun en nee, weer niet in slaap gekomen. Dan maar de film Mulan kijken, want ik vind Mushu zo’n schattig diertje.
Op een gegeven moment besloot ik maar weer even dochter te bezoeken en zij kon in de business class de slaap evenmin pakken, terwijl ze best languit kon liggen. Maar ze zat natuurlijk wel alleen, kon weinig op het hoofdscherm zien en besloot even later toch maar weer richting ons terug te komen. Toen werd ook net het ontbijt geserveerd: een soort gestoomd ei broodje en eigenlijk smaakte dat wel met de zure jus d’orange en een koude banaan. Inmiddels deden we de raamschuif weer open, zagen natuurlijk het daglicht en dan wordt het zo’n beetje aftellen naar Amsterdam!
We landden natuurlijk weer op de Polderbaan en kregen wederom twintig minuten sightseeing van het vliegveld! Da’s echt een domper, hoor! Ben je op tijd geland, duurt het weer zolang tot je bij de gate bent en er uit kunt! Gelukkig waren onze koffers er heel snel en zo gingen we richting Hema om saucijzenbroodjes te halen. Vervolgens melden bij de STA balie voor de taxi en toen naar huis! Onze vakantie zit er weer op! En we hebben ons dit keer 1 ding voorgenomen: volgend jaar gaan we ergens naar toe op maximaal vier uur vliegen vanaf Amsterdam en geen nachtvluchten meer.
Powered by vBulletin® Version 4.2.5 Copyright © 2024 vBulletin Solutions Inc. All rights reserved.