PDA

Bekijk Volledige Versie : [Reisverslag] KoenKamphuijs: de vakantie die geen vakantie werd, feb. 2013



koenkamphuys
07-02-13, 02:49
Zaterdag 26 januari: vertrek in de sneeuw

Koffer gevuld met voornamelijk wat kleding van Gusta, een paar spulletjes die we in het huis neerzetten en drie stukken kaas: wij vertrekken nooit met de standaarduitrusting van de toerist. De grote hoeveelheden kleding, handdoeken en ander gerief die we vroeger moesten meezeulen zoals iedereen, liggen in ons huis in Sebring al klaar; de walk-in closet is goed gevuld met kleding die daar hangt te wachten op het moment dat wij ons weer in de Sunshine State melden. Alleen Gusta neemt regelmatig wat kleding heen en weer mee omdat ze het prettig vindt wat van garderobe te wisselen.

Het plan is als volgt. Ik ga een paar dagen vooruit om wat orde op zaken te stellen, en Gusta volgt donderdag, wanneer ze uit de nachtdienst komt. Met name de tuin behoeft het nodige werk: op foto's die mijn zwager en schoonzus hebben gestuurd is goed te zien dat zes maanden geen onderhoud het onkruid meer goed heeft gedaan dan de plantjes die er wel bedoeld staan. Voor het gras is gezorgd, maar verder niet.

We doen dit meestal op die manier, en dat bevalt goed. Als Gusta donderdag komt is het huis schoon, de tuin aan kant, de koelkast en vriezer zijn gevuld en we kunnen echt vakantie gaan vieren.

De vooruitzichten beloven slecht vliegweer: uitgerekend op die zaterdag zal de vorst uit Nederland worden verdreven voorafgegaan door een flink pak sneeuw. Het is nog droog als Gusta me naar Schiphol brengt maar ik zit net aan de gate of het begint te sneeuwen. En hard ook. Het vliegtuig van US Airways zie ik in de sneeuw aankomen, de werklieden die koffers in- en uitladen, voor de catering zorgen en het toestel voltanken, kleumend in de kou. De angst dat we met ernstige vertraging te maken gaan krijgen groeit als ik colonnes sneeuwschuivers voorbij zie komen. Maar ruim op tijd begint de bekende securitycheck met het interview dat ik alleen van Schiphol ken, en we boarden het vliegtuig op de geplande tijd. Eenmaal in het vliegtuig, op rij vijf helemaal voorin, net achter de business class, begint het grote wachten. De piloot meldt ons dat we wachten op de de-icing en vervolgens is de pushback truck zoek. Uiteindelijk vertrekken we ruim een half uur te laat. Uit "pasta or chicken" kies ik de lasagna die zowaar te eten is en ik sla tweederde van Khalid Hoesseini's Kite Runner stuk, een boek zo indrukwekkend dat Philadelphia ineens onwerkelijk dichtbij is.

De immigration officers zitten op ons te wachten, zo rustig is het, de koffer laat daarentegen wel even op zich wachten. Maar goed, ook daardoorheen, moet ik stevig doorlopen over dat enorme vliegveld om de vertraging uit Nederland goed te maken. Ik scoor nog snel een hele vieze hamburger en kan gelijk het volgende vliegtuig in, die me snel naar Orlando brengt. Als ik na treintje en plasje bij de bagageband kom, zie ik mijn koffer al voorbij komen. Buiten is het koel, maar niet koud. Snel daar de overkant waar ik als goldmemberende Hertzhuurder mijn autootje, een Mazda-2, gelijk uit het mij toebedeelde vak kan meenemen. Rijbewijs bij de checkout laten zien en wegzoeven over tolweg 417, een stukje I-4 en die lange, lange US 27. Het Mazdaatje rijdt heerlijk, veel beter dan de Aveo's die ik meestal meekrijg, en na een pitstop bij de Wal-Mart in Sebring om morgen een ontbijtje te kunnen hebben, rij ik om kwart voor twaalf 's nachts de oprit op van ons buitenverblijfje in de wijk Spring Lake op. Koffers naar binnen, een SMSje aan Gusta, douchen, en het wolkenzachte bed in. Thuis!

koenkamphuys
07-02-13, 02:51
Zondag 27 januari - woensdag 30 februari: klusjes als gepland

Vast ritueel van de eerste ochtend is de inspectie van het landgoed. De nieuwe mangoboom staat in volle bloei en de guave is onwaarschijnlijk gegroeid. Ook de twee citrusboompjes doen het beter dan ooit: de uitbreiding aan de sprinklerinstallatie, waarbij ik deze boompjes eigen sproeiertjes heb gegeven, heeft zich terugbetaald. Zodra de ochtenddauw is opgedroogd kan het grote onkruid wieden beginnen, zowel in de perkjes met bloemen als tussen de steentjes, een klus die me drie volle dagen en mijn rug kost. De ramen heb ik nog nooit zo vuil gezien, dus ook dat vergt de nodige tijd. Maar in huis is het brandschoon als altijd, op een paar dode vliegjes en spinnetjes na. Garage schoonblazen, huurauto inleveren, boodschappen doen, er zit een vaste routine in die eerste dagen. Cassave gekocht, geraspt en gedroogd, ingrediënt voor een soep waar Gusta en haar familie dol op is. Weer die griezelig hoge antenne in, want er is een essentieel onderdeel afgebroken en we hebben geen beeld. En langs bij Naldo en Johanna, broer en schoonzus van Gusta, die verderop in de staat wonen. En als altijd die rust, die weidse ruimte, die me zo blij maken. Morgen komt mijn meisje en zijn we hier samen om leuke dingen te doen.

http://www.dumpyourphoto.com/files7/199623/HAZl8P.jpg

koenkamphuys
07-02-13, 02:51
Woensdag 30 januari 's avonds - zaterdag 2 februari: het slechte nieuws

Die woensdagavond belt Naldo me op om te vertellen dat hij bandenpech met zijn auto heeft. Moet ik je komen ophalen? Nee, het is al opgelost, ik ben alweer onderweg. Hij hangt op, en onmiddellijk gaat de telefoon weer. Broekzakgesprek: Naldo hoor ik op de achtergrond iets zeggen maar het is niet aan mij gericht. En intussen gaat mijn Amerikaanse mobiel over. Gusta's mobiel. Gusta belt nooit zomaar vanaf mobiel naar Amerika. Ik hang de ene telefoon op en neem de andere aan.
Gusta belt dat ze net te horen heeft gekregen dat haar moeder in Suriname is overleden. "Ik kom wel naar jou toe, maar ik zal gelijk door moeten naar Suriname." Ma is aan een hartstilstand overleden. Na de tragische dood van Gusta's vader twee jaar geleden was ze niet meer gelukkig, haar gezondheid ging wat achteruit maar dit komt wel heel plotseling. Of ik Naldo wil laten weten. Ik vertel dat hij onderweg naar huis is, Gusta zegt me hem niet onderweg te bellen dus wacht ik hem op, bij zijn huis. Die avond sms-sen Gusta en ik elkaar nog heen en weer.

Om half een ben ik net half in slaap gevallen als ik me allerlei complicaties realiseer bij Gusta's plan om naar Amerika te komen en van daaruit met Naldo en Johanna naar Suriname door te gaan. Ik zet de wekker om twee uur om Gusta weer te bellen, ze is dan net thuis uit de nachtdienst, maar nog niet onderweg naar Schiphol. Een uur voordat Gusta naar Schiphol zal gaan besluiten we dat het beter is dat ze helemaal niet komt, omdat ze onmogelijk op tijd terug in Amerika kan zijn om het vliegtuig terug naar Nederland te nemen. Gusta moet haar taxi afbellen, bij het reisbureau annuleren, de reis- en annuleringsverzekering bellen. Over de telefoon leid ik haar door een webformulier heen voor de reisverzekering, waar allerlei niet van toepassing zijnde vragen verplicht moeten worden ingevuld.

Ook is het onmogelijk dat ik meega naar Suriname. Ik kan niet op tijd terug zijn om naar Nederland te gaan, en net terug moet ik mijn zoon, die examenjaar Mavo doet, door tentamens loodsen en zijn inschrijving op het MBO regelen. Hij zou een paar dagen bij grote zus Debbie blijven, maar ik wil haar niet al deze dingen over laten nemen.

Ik spreek die dagen nog allerlei familie, vertel mijn andere dochter wat er gebeurd is, mijn vader, familie van Gusta in Nederland. En dan valt er een enorme leegte over me heen. Bovenop de schok dat mijn schoonmoeder is overleden, komt de grote deceptie. Gisteren liep ik nog blij rond, dat ik vandaag 'mijn meisje' zou gaan ophalen. Ze komt niet, en de rest van de familie vertrekt ook over twee dagen, en dan wordt het wel heel erg stil in Spring Lake.

Zaterdagavond ga ik met Naldo, Johanna en hun oudste, geestelijk gehandicapte zoon naar een nieuwe buffetchinees in Sebring. Het is enorm druk: we moeten 45 minuten wachten voor we een tafeltje krijgen. Maar het is het wachten waard: dit is 'by far' de beste buffetchinees die ik ooit in Florida heb getroffen.

koenkamphuys
07-02-13, 02:52
Zondag 3 februari: back to the forties

Gelukkig zijn er nog een paar activiteiten die hoe dan ook door zouden gaan. Een ervan is inmiddels traditie als we naar Florida gaan: mijn optreden voor het radiostation WSLR in Sarasota. Als Koen "the Rocking Dutchman" ben ik te gast in "Soulman" Jan Lisevski's Doowop2Soulshow. We spreken af dat ik vooraf bij hem thuis langs ga.

Zodra ik de I-75 richting Sarasota op draai, stem ik af op 96.5 MHz, de frequentie van WSLR, want net is Dadee-O's programma begonnen. Dadee-O is de legendarische, hoogbejaarde DJ die jazz uit de jaren 20 tot 40 op onnavolgbare wijze presenteert. Met zijn trillende, hoge hese stem zoals alleen de alleroudsten die hebben, mengt hij met aanstekelijk enthousiasme de muziek uit zijn jeugd met herinneringen aan vroeger tijden, en zijn typische verstrooidheid maakt dat er altijd wel het nodige misgaat tijdens zijn twee uur durende programma. Zo zet hij ook dit keer weer een keer de verkeerde plaat op, en vergeet hij zich een keer 'off air' te schakelen tijdens de muziek, zodat we mee kunnen genieten van de chaotische voorbereiding van het volgende te draaien nummer. Dadee-O draait van vinyl en af en toe, ook dit keer, van krakende 78-toerenplaten.

Jan's huis - eigenlijk tweede huis want hij woont ook in Miami - ligt helemaal overhoop want hij is er aan het verbouwen en tegelijk waren ze in Miami verhuisd, waarvoor tijdelijk allerlei spullen in het huis in Sarasota liggen opgeslagen. We bellen Dadee-O nog in de studio, die mijn komst zal aankondigen en, gezien het onderwerp van mijn show, zal hij ook zeker luisteren.

Jan neemt me voor lunch mee naar zijn favoriete restaurant en zo beland ik binnen een dag weer bij een buffetchinees. We praten over muziek, over de radiobusiness, over hoe moeilijk het is om de bazen van kleine radiostationnetjes te benaderen, en uiteraard over de schok van het plotselinge overlijden van Gusta's moeder. Dan op naar de studio. Als gewoonlijk 'draai' ik vanaf mijn laptop waar ik mijn playlist vooraf heb samengesteld en de informatie die ik erbij te vertellen heb, ligt uitgeprint op knalrood papier ernaast. Het is een all-forties playlist, de wording van de Rhythm & Blues, die belangrijke maar o zo vergeten muziekstroming die de basis werd voor de Rock 'n Roll en de Soul, en waarvan invloeden nog altijd doorklinken in alle populaire muziek.

Het wordt wat mij betreft een memorabele uitzending. Niet alleen de muziek, maar ik heb ook een aantal geweldige verhalen te vertellen, inclusief een heel persoonlijk relaas over waarom de muziek waar ik zo gek op ben, niet de muziek was van de tienerjaren van mijn ouders: een klein stukje Nederlandse geschiedenis over het einde van de tweede wereldoorlog en het schrille contrast tussen de wijze waarop Europa moest opkrabbelen uit de verwoestingen van de oorlog tegenover de grootste economische boom uit de geschiedenis van de Verenigde Staten. En aan het einde van de uitzending belt Dadee-O nog op om me te complimenteren over de keuze, en hij begint een onbegrijpelijk en chaotisch verhaal over een nummer dat ik heb gedraaid, "Beat me daddy eight to the bar" van Will Bradley uit 1940. Ik zal hem per e-mail nog eens naar de details vragen.

koenkamphuys
07-02-13, 02:53
Maandag 4 februari: hoe begin je een hotel?

Ook al gepland, en vast onderdeel van een reis naar Florida, is een bezoek aan Hung, mijn Nederlands-Vietnamese oud-collega, die ons een aantal jaar geleden op het werk verraste met de mededeling dat hij naar Florida ging emigreren. Ik zal hem vandaag in Kissimmee ontmoeten, want hij heeft daar onlangs op de US 192 een hotel overgenomen.

Maar eerst zwaai ik Naldo en Johanna uit, die vandaag vanuit Miami naar Suriname vliegen, en ik bel nog uitgebreid met Gusta, die dinsdag zal vertrekken naar Suriname, en die me vertelt over de herdenkingsbijeenkomsten die bij haar zus Letitia in huis zijn gehouden, compleet met pastoor en gebedsdienst.

Eenmaal in Kissimmee aangekomen vind ik het hotel al snel. Ik krijg eerst de indruk dat het niet in bedrijf is, want de receptie is gesloten. Ik moet Hung op zijn mobiel bellen om hem te laten komen. De receptie is een chaos, het plafond ligt er deels uit, er is een raam stuk en vervangen door een plank, in de ruimtes achter de receptie ligt van alles wanordelijk opgeslagen, overal op het bureau liggen briefjes, sleutels van kamers, gereedschap, bekers. Als ik hier als toerist zou binnenlopen zou ik direct rechtsomkeert maken.

Het hotel heeft 105 kamers, de property is anderhalve hectare groot, gelegen aan een meer, eigen zwembad, en natuurlijk aan de toeristenstrip van Kissimmee, de US 192. Tot zover komen de mooie gegevens. Daarna blijkt al duidelijk dan Hung tegen honderdduizend problemen heeft te vechten voordat dit wat wordt.

Tot 2008 was dit een bloeiend hotel/motel. Toen nam een mafiabaas de zaak over en tegelijk brak de economische crisis uit en bleven de toeristen weg. De kamers zijn verhuurd aan Portoricanen en Jamaicanen waarvan tenminste de helft de huur niet blijkt te betalen, die overlast veroorzaken, troep achterlaten, vernielingen aanrichten en de boel uitwonen. Het merendeel heeft een half baantje en klust er verder al dan niet crimieel wat bij. Er is in geen jaren meer een schoonmaker of kamermeisje geweest. Er is geen website, geen reserveringssysteem, geen beveiligingscamera's, de vorige eigenaar heeft een adminstratieve chaos achtergelaten, het personeel bestond uit klaplopers (iedereen is intussen de laan uit gestuurd), de vorige eigenaar - inmiddels wegens diverse vergrijpen op de opsporingslijst van de FBI - heeft de telefooncentrale gestolen, het merendeel van de leegstaande kamers is onverhuurbaar a.g.v. vervuiling en defecte apparatuur, kortom, het bedrijf was op sterven na dood. Bij de politie heeft dit soort hotels - er zijn er een behoorlijk aantal van op de 192 met gelijksoortige problemen - de bijnaam Animal Hotels gekregen.

Volgende week is de hearing van de rechtbank en zullen de bewoners die al maanden geen huur meer betalen, bij gerechtelijk bevel op straat worden gezet; een spannende dag waarbij veel politie aanwezig zal zijn. Intussen heeft Hung het vertrouwen gewonnen van een paar "goeden" onder de huurders, waaronder 'Mami', een Portoricaanse vrouw die als een soort dorpsoudste probeert de gemeenschap een beetje in het gareel te houden. Er is bewaking gekomen, waaronder een vrouw die "ogen en oren" is, alleen observeert en rapporteert. Een klusjesman is bezig om een voor een de onbewoonbare kamers weer op orde te maken, wat neer komt op schoonmaken, tapijt reinigen, repareren van airconditioners, vervangen van koelkasten, magnetrons en televisietoestellen, telefoon. Ik zie beddenspreien in de wasruimte die zo beschimmeld zijn, dat ze rechtstreeks de vuilnisbak in kunnen. Een enorme container naast het complex zit tot de rand vol met kapotte matrassen en ander afval. Een handelaartje in oud ijzer komt defecte of door en door beschimmelde koelkasten en magnetrons ophalen. Vooralsnog worden toeristen weggestuurd en krijgen ze te horen dat er geen kamers vrij zijn, wat feitelijk waar is, want verhuurbare kamers waar je met goed fatsoen een toerist in wilt zetten zijn er niet.

Hung's eerste doel is de westzijde van het gebouw leeg te krijgen, op te knappen en daar weer toeristen te huisvesten. Aan de oostzijde zullen vooralsnog de locals blijven, maar het is de bedoeling die op termijn ook kwijt te raken. De lakefront moet worden opgeknapt met een boardwalk, het zwembad heropend, de receptie opgeknapt en voorzien van een representatieve medewerker, het café-restaurant en de ruimte voor het winkeltje verhuurd aan een zelfstandige uitbater, er moet een ticketbooth komen voor tickets voor alle parken, een schutting tussen Hung's hotel en het 'animal hotel' ernaast, kortom, het moet weer de uitstraling van een eenvoudig, toeristenklasse motel krijgen. Verdere upgrade naar meer sterren is voor later.

Ik heb grote bewondering voor het enthousiasme en de moed waarmee mijn oud-collega aan dit project is begonnen. En dan te bedenken, dat hij nog een bedrijf runt, nl. een wasserette in Winter Park. De opsomming van de problemen die ik te horen kreeg zouden mij de moed allang in de schoenen hebben doen zakken. Maar Hung is een doorzetter, een keiharde werker die gelooft in het potentieel van het hotel waar hij in heeft geinvesteerd. En dat laatste zie ik ook. De locatie is geweldig, de mogelijkheden enorm. Maar hij heeft nog heel veel te doen.

Na zijn verhaal, de rondleiding over het terrein, neemt Hung me mee naar - jawel - een buffetchinees, dus dat is de derde keer in drie dagen; ik heb mijn portie voor deze vakantie wel gehad.

http://www.dumpyourphoto.com/files7/199625/caDXi1wb.jpg

http://www.dumpyourphoto.com/files7/199626/pZn3fgCPAXw.jpg

koenkamphuys
07-02-13, 02:54
Dinsdag 5 en woensdag 6 februari: dwergsinaasappelmarmelade

Wat een stille dagen. Vanmorgen vertrok Gusta en ik had speciaal de wekker om half twee gezet om haar goede reis te wensen, maar ze was al weg en heeft naar mobieltje uit. Dan maar per SMS. Die spreek ik vandaag niet meer. Rond half elf 's avonds nog een berichtje: ze is goed aangekomen. Vandaag heeft ze een Surinaams simkaartje gekocht en we spreken elkaar even tegen het tarief van 1 dollar per minuut.

Mijn schoonzus heeft een citrusboompje staan waar kleine dwergsinaasappeltjes aan groeien, kleiner dan een mandarijn en zo zuur dat je ze onmogelijk kunt eten. Vandaag pluk ik ze allemaal, een Wal-Martzak tjokvol, om ze te verwerken tot jam. Je moet toch wat te doen hebben. Het schillen van de honderden vruchtjes, opkoken met suiker, eruit vissen van de pitten en overdoen in de glazen potten, die ik vooraf bij de Dollar General heb gekocht houdt me de nodige uren zoet. Het resultaat: vier reuzenpotten dwergsinaasappelmarmelade, erg lekker en bij elkaar een hele gallon. En dan nu de keuken opruimen.

Michael66
07-02-13, 07:01
Wow Koen, wat een verhalen allemaal. Allereerst heel veel sterkte voor Gusta en jouzelf. En de familie.
Probeer er voor jezelf toch nog een leuk verblijf van te maken en geniet, ondanks alles. Je bent ten slotte gewoon op de plek waar je graag bent: Florida.
Geniet van de stilte en de rust.

En dat hotel van Hung ..... DAMN! En nog een keer: DAMN!
Wat een klus. En wat een kracht heeft die man om dit te doen naast zijn job in de wasserette. Respect!

trails
07-02-13, 08:42
Koen en Gusta (en familie), héél veel sterkte!!!
Was niet echt het begin dat je gehoopt had.

hannie
07-02-13, 08:52
Tjonge, wat een verhaal zeg. Heel veel sterkte gewenst en ik hoop dat je toch nog een beetje kunt genieten in Fl.

Ik denk dat het opknappen van dat hotel minimaal een 5 jaren plan is als ik dat allemaal zo lees.
Hung heeft wel lef om zoiets te kopen!

Njit
07-02-13, 08:59
Koen en familie: veel sterkte. En bedankt dat je het met ons hebt willen delen..

Ebelix
07-02-13, 09:11
Ook van ons veel sterkte voor jou en je familie.

Dat hotel is echt de K2 die beklommen moet worden. Respect.

S@skia
07-02-13, 10:58
Koen, Gusta en familie, namens ons ook heel veel sterkte. Dit is natuurlijk niet wat je ervan gedacht had maar zo zie je maar weer dat we niet alles in handen hebben. Je bent in ieder geval op een plek die je rust geeft........

Cindy1969
07-02-13, 11:33
Jee, wat een verhaal... Heel veel sterkte de komende tijd. Zo had je deze reis niet in gedachten natuurlijk.
En wat sneu zeg, dat hotel van je ex-collega, respect dat hij de moed heeft om dat aan te gaan.
Hou je taai!

Cara
07-02-13, 12:38
Sterkte met alles.

Emily
07-02-13, 13:08
Wij wensen jullie heel veel sterkte met alles.

charly
07-02-13, 13:27
Heel veel sterkte!

moonlight91
07-02-13, 13:45
Heel veel sterkte gewenst!

pumi1000
07-02-13, 14:03
Koen, Gusta en de rest van de familie heel veel sterkte!!!

José
07-02-13, 15:04
Oeps, wat heftig allemaal zeg. Ik wens jullie heel veel sterkte.

Bieg
07-02-13, 17:33
Veel sterkte toegewenst en dat de rest van het jaar maar zonder problemen mag verlopen!

cant51
07-02-13, 18:11
Heel veel sterkte, in deze moeilijke tijd.

Esther2013
07-02-13, 19:28
Jee, wat een verhaal! Heel veel sterkte toegewenst!

arno
07-02-13, 20:49
ook van ons veel sterkte

wereldreiziger
07-02-13, 21:00
Sterkte toegewenst!

Patrick
07-02-13, 21:33
Veel sterkte met het verwerken van het verlies voor jou en je familie. Verder heb ik wel genoten van je bijzondere verhalen.

Hans uit Koekelare
07-02-13, 22:23
Veel sterkte in deze moeilijke dagen.

Fleurida
07-02-13, 22:40
Veel sterkte gewenst voor jou en je familie.

koenkamphuys
08-02-13, 02:57
Donderdag 7 februari: grasmaaien en bij buren langs

Allereerst allemaal heel erg bedankt voor het medeleven. Het forum behoort tot de weinige aanspraak die ik op dit moment heb.

Maar goed, terug naar het verhaal. Gusta kan soms best praktisch zijn. Maak ik vier potten sinaasappeljam, is haar eerste opmerking: wie gaat ze opeten? Tja, daar heb je een punt. Thuis ben ik de enige die dit eet e3n misschien gaat het lekker een beetje over na vier grote potten. Maar het blijkt dat de zwager die eigenaar is van de sinaasappels, wel een pot wil. Ze zijn lang houdbaar, dus dat komt goed.

http://www.dumpyourphoto.com/files7/199840/9b3LDM.jpg

http://www.dumpyourphoto.com/files7/199841/FSuV8ZK.jpg

In Suriname is het een drukte van belang, hoor ik als ik Gusta bel, wat een enorm contrast met hier. En natuurlijk zijn ze daar vanwege een droeve gebeurtenis, maar het is ook een weerzien met familie. Er wordt daar in elk geval uitgebreid gekookt en gegeten.

Genoeg indulgence in self-pity. Vandaag heb ik het gras gemaaid van mijn zwager, morgen komt mijn eigen veldje aan de beurt. Hij heeft drie percelen van 2000 vierkante meter, dus dat is een hele rit op zijn grasmaaier. En langs gegaan bij Carlos en Carmen, buren schuin tegenover. Dit bejaarde stel, beiden omstreeks de tachtig, spreek ik altijd. Vroeger kwam je Carmen tegen als ze de hondjes uit ging laten, en Carlos komt elke dag bij mijn zwager een whisky drinken. Tegenwoordig zie ik haar maar zelden buiten. Ze is ziek geweest en de ouderdom brengt de nodige problemen. Heel veel gespreksstof hebben we nou ook niet en de communicatie is moeizaam met hun gebrekkig Engels - ondanks dat ze al tientallen jaren in Amerika wonen.

Op naar de parkeerplaats van de Macdonalds om dit te versturen met de gratis wifi en dan ergens om een drinkbare fles cola. Clover Valley cola light - van de Dollar General - is niet te drinken.

sonja
08-02-13, 03:26
Sterkte met alles, ik hoop dat Gusta en jij snel herenigd zullen zijn. Op dit moment rijden we dagelijks over de 192 en vroeg me vaak af hoe het zat met die vervallen, viezige motels waar van die vage figuren rondhangen en op de gallerij staan te roken. Wat een uitdaging om dat op te knappen en rendabel te maken.

koenkamphuys
09-02-13, 02:33
Vrijdag 8 februari: twee vreemde vogels en de groeten aan een koe

Met het einde in zicht komt altijd de noodzaak van het lijstje om weg te gaan. Wat moet ik inpakken, wat voor klusjes nog doen? Het lijstje is elke keer ongeveer hetzelfde: wasjes draaien, huurauto ophalen, schoonmaken, vaatwasser draaien.

Ik heb hier twee vreemde vogels. Het ene exemplaar is knalrood, dat zal het mannetje wel wezen, en die zit achter een rood-met-bruine vogel aan die constant probeert door het gesloten raam aan de voorkant mijn huis binnen te gaan. Het vrouwtje, naar ik aanneem, blijft maar tegen het glas aan fladderen en haar knalrode snavel hard stoten aan de ruit. Je zou toch denken dat ze dat na een paar dagen zat is. Maar nee; echt elke twee minuten hoor ik weer diezelfde harde tik tegen het raam.

http://www.dumpyourphoto.com/files7/200135/hMCp29mt.jpg

Na het maaien van mijn eigen gras en een paar tuinklusjes en de was ga ik even op Istokpoga de alligators gedag zeggen. Istokpoga is een groot ondiep meer op vijf minuten rijden van ons. Als gewoonlijk staat de parkeerplaats weer vol met auto's met een lege trailer: de boot is in het meer te water gelaten, meestal om vanaf te gaan vissen.

Nou schijnt het meer er vol mee te zitten, maar ook vandaag geeft de familie Gator niet thuis. Wel een broodmagere koe met een reiger op zijn rug. De koe staat tot aan zijn buik in het water en doet zich te goed aan de waterplanten. Waar dat beest nou vandaan komt... Op de boardwalk staan een paar vissers die niets vangen en er varen wat boten voorbij. Vier reigers zitten in een boom op de uitkijk. Ik begrijp nu waar de grote klodders witte verf op de boardwalk vandaan komen. Er cirkelt een adelaar over de rand van het meer. Ik maak een wandeling door het bos dat erbij hoort, en dat kurkdroog is, via de picnic- en barbecueplaats terug naar de parkeerplaats.

http://www.dumpyourphoto.com/files7/200136/eHYjZ1.jpg

http://www.dumpyourphoto.com/files7/200137/TPMEv4ckUQw6.jpg

http://www.dumpyourphoto.com/files7/200138/zWHCPY.jpg

aggie
09-02-13, 12:40
Heel veel sterkte voor jullie allemaal in deze droevige tijd!

dutchcruisers
09-02-13, 14:47
Ook ik wens je veel sterkte de komende tijd. De volgende keer in Florida zal extra genieten worden als jullie er samen weer zijn!

Tans4USA
09-02-13, 17:18
Sterkte gewenst in deze moeilijke tijd.

Byppie
09-02-13, 17:34
Veel sterkte. En, euh.... Volgens mij was dat een angry bird tegen je raam...

derrobbie
09-02-13, 18:33
Wij wensen jullie veel sterkte toe

pixiedust
09-02-13, 19:45
Wat een verhaal, zeg! Heel veel sterkte toegewenst!

koenkamphuys
10-02-13, 01:40
Zaterdag 9 februari: Michiganreunie en er komt geen nestje voor de angry birds

Vandaag is ma dan begraven, om vier uur Surinaamse tijd. Gusta zal nog een week blijven om de traditionele rouwperiode van acht dagen na de begrafenis uit te zitten. Dan is vandaag ook nog een oom van Gusta overleden, van vader's kant; die was wel al heel lang ziek. Hij hoort niet tot de familie waar we nou veel contact mee hadden.

Vandaag heb ik de auto bij Hertz opgehaald. Bij dat kantoortje maakt het echt niet uit of je goldmember bent, wachten zul je. Er is maar een medewerkster aanwezig die alles moet doen. En die is zomaar ineens weg, twintig minuten lang laat ze het kantoor onbeheerd achter... om de auto van een klant te gaan wassen. Intussen stroomt het vol met klanten, die toevalligerwijs allemaal uit Michigan blijken te komen, zo blijkt uit de spontaan ontstane conversatie. En Michigan is kennelijk een kleine staat want de een kent het bedrijf waar de ander heeft gewerkt en twee anderen blijken verre familie te zijn. Zo wordt het Hertz-kantoortje een gezellige Michigan-reunie. Van de reunisten hoor ik dat het noorden van de Verenigde Staten gebukt gaat onder een sneeuwstorm, die zoals later blijkt net aan Philadelphia voorbij moet zijn gegaan, want op de website staan alleen problemen voor New York en plaatsen in New England en Canada, en ook het telefoonnummer voor flight schedules geeft 'on time' voor Philly. Mooi - nou maar hopen dat Schiphol geen problemen geeft, want in Nederland is voor maandag veel sneeuw verwacht. In elk geval rij ik na drie kwartier wachten met een foeilelijk, laag Hyundai-strijkijzer bij Hertz weg. Nou ja, het brengt me naar Orlando, daar gaat het om, het is alleen even klimmen om eruit te komen.

De angry bird (dank je Byppie) heeft haar pogingen om een ster in het raam te vliegen geintensiveerd. Het is nu echt een paar keer per minuut raak. Het beestje laat zich ook niet wegjagen, tenminste, voor eventjes wel, maar zodra je weer wat gaat doen begint ze weer. Het lijkt er niet op dat het mannetje haar opjaagt, die blijft op een kleine afstand rustig zitten. Ik denk dat ze besloten hebben om binnen hun nestje te gaan bouwen in de Ikea-meubeltjes. Ik zal niet zien wanneer ze hun pogingen gaan staken - of misschien vind ik deze zomer een dood vogeltje.

Oke - even wat te eten gaan halen in Sebring, want vandaag ga ik niet meer koken. Gelijk dit verstuurd op de parkeerplaats van Lowe's - wat verder weg maar veel sneller en ik moest toch nog even langs de Wal-Mart - en dan thuis de laatste dingetjes opruimen en naar bed.

koenkamphuys
11-02-13, 00:40
Zondag 10 februari: toch nog de vertrekblues

En ondanks alles voelt het vertrouwd niet lekker om "af te sluiten", de deur achter me dicht te trekken en op pad te gaan. En dat gevoel versterkt zich als ik over de 417 rijd, het laatste stukje relaxed Amerikaans asfalt. Het inleveren van het Koreaans strijkijzer bij Hertz is weer het einde van thuis zijn, terug naar de drukte en de kou van Nederland. Jawel: ik heb gewoon de vertrekblues als altijd. Ik dood de tijd in Orlando met het per Whatsapp lastig vallen van mijn dochters - lang leve de airport wifi al had die wel wat vlotter gemogen.

De stewardess op mijn vlucht naar Philadelphia hoor ik vertellen dat ze van Sebring komt, jawel, dat is even goed voor een praatje. Van Lake Josephine, dat is behoorlijk dichtbij waar ik mijn huis heb. In de aisle seat op de achterbank van de airbus word ik gesqeezed tussen een man die denkt dat allebei de armleuningen hem volledig toebehoren en de karretjes van de stewardessen en billen van dikke dames die hun kinderen gaan laten plassen.

Het tegenkomen van de eerste Nederlanders is ook zo'n vertrekbluesmoment. Op Philly lopen ze daar, drie luidruchtige mannen met een vies Amsterdams accent. Zoals zoveel Nederlanders kom ik er liefst zo weinig mogelijk tegen in den vreemde.

Morgen moet ik nog berichten over mijn hopelijk goede aankomst, maar ik heb wel alvast een verzoek:

Wil degene die zijn angry birds target geprojecteerd heeft op het ronde raam van mijn huis, en constant vogels er tegenaan zit te katapulten, s.v.p. een ander doel zoeken?

Vanaf Philadelphia airport, waar ik me zit te vervelen, yours truly, Koen

koenkamphuys
11-02-13, 22:22
Maandag 11 februari: sneeuw en een punt eronder

Ik kom aan op Schiphol zoals ik ging: in de sneeuw en de kou. Maar goed dat ik bij Bealls Outlet een jas gekocht had, die het midden tussen een zomer- en winterjas houdt. Anders had ik niet meer gehad dan een colbertje om mezelf te beschermen tegen de kou. Ik ga met trein en tram terug naar huis.

In het vliegtuig was het trouwens heel erg rustig. Hooguit eenderde van de stoelen was bezet. Ik heb wel eens met Martinair met een half vliegtuig gevlogen, maar zo leeg heb ik het nog nooit gezien. Voor US Airways moet er vandaag geld bij. Maar prettig voordeel is dat ik languit over drie stoelen heen kan. Ik was bang om last van mijn rug te krijgen, maar het is uiteindelijk kramp in mijn arm die me wakker houdt. Ik heb het gevoel steeds wakker te worden, maar Amsterdam is toch behoorlijk snel in zicht en dus moet ik toch geslapen hebben.

Ik realiseer me dat het sinds 2007 niet meer is voorgekomen dat ik aan het raam zit. En ik vlieg toch wat af. Of ik laat mijn zoon voorgaan, of, als ik alleen vlieg, krijg ik geen raamplaats toebedeeld. Ik weet trouwens nog steeds niet waar ik het beste mee af ben. Voordeel van gangpad is dat ik even op kan staan om de benen te strekken, maar iedereen loopt dan weer tegen je aan. Vliegen blijft een gedoe, hoogste tijd dat ze Scotty beam me up eens uitvinden; het is toch van de gekke dat we ons anno 2013 nog altijd analoog moeten verplaatsen. Hoewel, met de plek aan het raam kan ik wel genieten van de zonsopkomst en de wolkenlandschappen die onder ons voorbij glijden. In Engeland is het aan de grond aanzienlijk minder mooi weer als op vlieghoogte.

En daarmee ben ik wel uitgepraat over mijn verblijf in Florida en zet ik er maar een punt onder.

moniquekruiningen
12-02-13, 05:59
Welkom thuis... Ik hoop van harte dat je volgende Florida bezoek een echte vakantie wordt...waarvan jullie samen kunnen genieten.